NDOFTA SË SHPEJTI NË LIBRIN E GINISIT SHKRIMTARI ADEM ZAPLLUZHA?!!!!

Adem Zaplluzha

Adem Zaplluzha u lind në Prizren, më 1943 .Shkollën fillore dhe të mesme i kreu në vendlindje, ndërsa Akademinë Pedagogjike në Prishtinë. Një kohë punoi mësues nëpër fshatrat Studençan të Therandës dhe Hoça e Qytetit, afër Prizrenit. Ndërkohë punësohet si përkthyes Korporatën Energjetike të Kosovës. Me shkrime filloi të merret kryesisht me poezi që nga mosha e fëmijërisë .Rrugën letrare e nisi me vjershën e parë për fëmijë, të cilën e botoi në revistën ”Pionieri”, më 1957. Si i punësuar ne  Korporatën Energjetike të Kosovës, bashkë me shokët e punës dhe të penës, themeloi grupin letrar “Lulëkuqet e Kosovës”. Në kuadër të punës së këtij grupi u botua përmbledhja“Ngjyra e Kohës”, në të cilën u përfshi një numër i konsideruar i poezive të tij. Krahas krijimeve të publikuara në revistat për fëmijë, botoi edhe një sërë krijimesh letrare nëpër gazeta dhe revista, që dilnin në Prishtinë,Shkup dhe Zagreb. Në vitin 2010 i përkthehet një libër ne gjuhën Rumune, nga përkthyesi i mirënjohur Baki Ymeri,“Pema e Bekuar”, libër, i cili u mirëprit nga lexuesi Rumun. Po atë vit, në një nga numrat e revistës “Shqiptari”,në Rumani, në bashkëpunim me redaksinë revistës “Dituria”,në Boras të Suedisë, botohet një antologji, “Jehona e Shekujve”, autor Sokol Demaku, ku përfshihen edhe disa punime të Adem Zaplluzhës. Është  prezenuar  në LEKSIKONIN I SHKRIMTARËVE SHQIPTAR 15O1-1990, nga Hasan Hasani, si dhe në LEKSIKONIN SHKRIMTARËT SHQIPTAR PËR FËMIJË,1872- 1995 nga Odhise K. Grillo, dhe në librin Portrete Shkrimtarësh nga Demir Behlul, Prishtinë,2002.

 

Si dhe është përfaqësuar në Rumuni në një antologji të Shkrimtarëve të Kosovës nga Monica Marushan KOSOVA LITERARA, (Kosova letrare, përkthyer nga Baki Ymeri,alias Alban Voka.20 11)

Është anëtarë i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. Aktivitetin letrar e zhvillon në Kastriot pranë Shoqatës së Shkrimtarëve”Fahri Fazliu” i cili është nder themeluesit  e kësaj  Shoqatë.  Në krijimtarinë letrare u dallua kryesisht në vitet pasluftës  ka shkruar poezi për të rritur kryesisht ,por nuk kanë mbetur jashtë vëmendjes së tij edhe lexuesit  e vegjël. i cili u shpall krijuesi me i suksesshëm i vitit 2011 dhe është nderuar me “Çmimin për vepër jetësore” nga Shoqata e Shkrimtarëve”Fahri Fazliu”në Kastriot.  Jeton në Prishtinë .

BOTIME TË AUTORIT

1. “Puthje”, poezi, “Rilindja”, Prishtinë,1974.

2. “Ecjet e Viteve të Mëdha”, poezi, “Jeta e Re”, Prishtinë 1995.

3. “Çamarrokët e Thepores”, poezi për fëmijë, “Shkëndija”,  Prishtinë 1996.

4. “Muret”, poezi, “Jeta e Re”, Prishtinë, 1997.

5. “Morfologjia e Dhembjes”, poezi, “Faik Konica”, Prishtinë   2000

6. “Ai vjen Nesër”, poezi, Qendra e Kulturës, Klubi letrar  “Fari Fazliu”, Kastriot, 2007. 7.“Letër nga Mërgimi”, poezi, Klubi letrar “Fahri Fazliu”   Kastriot , 2007
8. “Letër Nga Mërgimi 2 “ poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi  letrar “ Fahri Fazliu” Kastriot 2007

9. “Udhëndarja”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi letrar ,  “Fahri Fazliu”, Kastriot,

2008

1o. “Thirrje e Gjakut”, poezi,”Qendra e Kulturës”, Klubi letrar “Fahri Fazliu”Kastriot 2008

11. “Asgjë Sikur Molla”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi  letrar “Fahri Fazliu”, Kastriot, 2009.

12. “Vesa në Lotin tim”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi   letrar “Fahri Fazliu”, 2009,

13. “Puthja e Gozhduar”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi  letrar, “Fahri Fazliu”, Kastriot , 2009

14. “Kashelasha në Vargje”, poezi për fëmijë,” Qendra e   Kulturës, Kastriot, 2009

15. “Pema e Bekuar”, E përkthyer, Rumani, 2o1o.

16. “Bajraktarët e Vatanit”, poezi satirike, Klubi letrar, ”Fahri  Fazliu” Kastriot , 2010.

17. “Hijet e ndryshkura”, poezi,”Qendra e kulturës”, Kastriot,  2010.

18.”Stuhi në Kutulishte”, poezi,”Qendra e kulturës”, Kastriot,  2010.

19. “Posa ikte Nata”, poezi, “Qendra e kulturës “, Kastriot,  2010.

2o. “Loja e Myshqeve”, poezi,”Qendra e kulturës”, Kastriot,  2010.

21. ”Lumëbardhi dhe gjëma”, poezi,”Qendra e Kulturës”, Kastriot, 2010

“Metafora e Heshtjes”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Kastriot, 2010

23. ”Hyji në Prekaz”, poezi,”Qendra e Kulturës”, Kastriot,  2010.

24. ”Sinorët e Hinores”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve’’Fahri Fazliu’’ Kastriot 2010

25. ”Don Kishoti dhe Rosinanti”, poezi, Shoqata  e   Shkrimtarëve ’’Fahri Fazliu’’ Kastriot, 2010

26.”Zjarri i Dashurisë”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve ’’Fahri Fazliu’’ Kastriot, 2010

27. ”Kur Likenet Vallëzojnë”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve ’’Fahri Fazliu’’       Kastriot, 2010

28. “Ditari në Vargje”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve’’Fahri Fazliu’’ Kastriot, 201O

29. “Tingujt që nuk përfundojnë”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve ’’Fahri

Fazliu’’Kastriot, 2010

3o.  “Shtegu i Mallit”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve’’Fahri Fazliu’’ Kastriot,2010

31. ”Korniza e thyer’,poezi, Shoqata e Shkrimtarëve’’Fahri Fazliu’’ Kastriot, 2010

32. “Zgjimi i Gjëmës”,poezi, Shoqata e Shkrimtareve’’Fahri Fazliu’’Kastriot, 2010

33. “Vallja Mistike”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve’’Fahri Fazliu’’ Kastriot,  2010

34. ”Merre Kodin”,  poezi për fëmijë, Shoqata e Shkrimtarëve’’Fahri Fazliu’’  Kastriot,2011

35. “ Tejdukshmëria e Shiut”, poezi, Shoqata e Shkrimtarëve’’Fahri Fazliu’’ Kastriot, 2o11

36 “ Përtej Teje”, poezi ,Shoqata e Shkrimtarëve’’Fahri Fazliu’’Kastriot, 2011

ETJ.
http://www.docstoc.com/docs/79226482/Shtate-libra-te-Adem-ZAPLLUZHA-te-botuara-gjate-vitit-2011

Nëpër shtigjet e shpiritit të poetit Adem Zaplluzha

Kur njihesh me universin poetik të Adem Zaplluzhës, nuk mund të mos rrish e të përsiasësh gjatë. Para teje shfaqet një krijues me një varg poetik tejet origjinal. Ai t’i prek me ëmbëlsi telat e shpirtit dhe të bënë të endesh në botën e ëndërrimeve bredharake. Vargu i tij i ndier të gjendet si melhem për shpirtin, ta ngroh atë dhe të shëron dhimbjen. Herë-herë vargu i tij përcjell trishtim, herë-herë edhe vetë shpirtin e poetit e kaplon një dhimbje ndjesiplote, por prapëseprapë poeti nuk bie në pesimizëm dhe lexuesin e nxjerr drejt  horizontesh me dritë të pashuar. Tematika e universit poetik të Adem Zaplluzhës është e pamatë. Ajo të rrëmben me larminë e saj fort befasuese dhe të bënë ta ndiesh veten mes një fushe të qëndisur me lule shumëngjyrëshe që nuk i duket as fundi, as ana. Një motiv tepër mbresëlënës në poezinë e Adem Zaplluzhës përbën mërgimi apo kurbeti. Braktisja e vendlindjes, braktisja e atdheut është një dukuri e kahmotshme, e njohur edhe për shumë popuj të tjerë. Por kurbeti për shqiptarët simbolizon një plagë të rëndë shoqërore, sepse asnjë etnie tjetër në Evropë nuk i ka qëlluar të përballojë 26 valë agresionesh të egra, duke filluar që nga antikiteti e deri në fundin e shek. XX.Pikërisht tema e mërgimit e përshkon tejendanë  vëllimin poetik “Letër nga mërgimi”. Heroi mërgimtar i poezisë “Ç’ka t’i them unë?” kuvëndon me lexuesin se si ka nisur një letër me dhimbje e lot, të cilën e ka përcjellë me një dallëndyshe. Ja pikërisht këtu vijnë e dalin në të njëjtin shteg trishtues poeti Adem Zaplluzha si dhe poeti këngëtar Neço Muka nga Himara, me këngën “Vajzë e valave”, ashtu si dhe autori i panjohur i këngës popullore “Ç’bën, moj ti, atje përposh?”. Edhe heroi i Adem Zaplluzhës, si ai i “vajzës së valëve”, i drejtohet dallëndyshes për t’ia zgjidhur një brengë që shpirtin ia ka pushtuar cep më cep.”Përse hesht dhe je i mërrolur/Athua largësia po të ligështon/ Apo mallëngjimi të ka lodhur/Dhe në heshtje po mejton”  edhe më tej i ndihet gjëma e poetit  “Fol se plasa nga kjo mynxyrë/ Do të tretem si qiriu në errësirë/ Tregom i dashuri vëlla/ Si është tani në Kosovën e lire”/, njësoj si heroina e Neço Mukës, kur thotë: “Ju të bukur zogj, / Te ju kam një shpresë, / Ju që çani dete,male, / Dua t’ju pyés: / Rron apo nuk rron? / Ndonjë lajm a ndonjë shpresë? /Vallë më kujton?”.    Por dëshpërimi i poetit për brengat e mërgimtarëve të djegur nga malli, apo të atyre që presin krahapur kthimin e tyre nga dherat e largëta,    mbyllet me nota optimizmi në kushtet e reja, kur Kosova nuk lëngon më nën zgjedhën e huaj. Prandaj ai lëshon një thirrje zemërngrohëse për çdokënd që e quan veten shqiptar:“Tani është koha, / Zbardhi agimi i mbarë, / Të kthehet në atdhe / Ai që është shqiptar”.  Motiv tjetër me shumë peshë në krijimtarinë poetike të Adem Zaplluzhës janë tronditjet e rënda që ai përjeton në hapësirat e shpirtit të vet për gjëmën që kishte pllakosur atdheun nën çizmen e huaj. Prandaj në shpirtin e tij ndihet një rënkatë dhe psherëtimë e thellë që gjakun ta trazon: “Dhembjen e kam të madhe, / Më kafshuan hijenat, / Si t’i shëroj plagët / Në trupin e atdheut?”.  Por një katërvargësh befasues ta ndez edhe më shumë kërshërinë për të zbuluar individualitetin krijues të këtij poeti të talentuar, që fatin e vet nuk e përfytyron dot jashtë fateve të atdheut, pa lirinë e të cilit edhe jeta e tij nuk ka kuptim:  “Kam mall, / Kam lakmi e nostalgji / Që s’jam / Në mesin e të rënëve. Ky katërvargësh me një strukturë të thjeshtë sintaksore, nxjerr në spikamë misionin e poetit për ta vënë veprën e vet në shërbim të atdheut, për të cilin është dhe duhet të jetë gati të vetëflijohet sa herë që koha e thërret të dalë në paraskenë. Ky katërvargësh mahnitës më kujton ca vargje jo më pak emocionuese të poetit kombëtar rus - Aleksandër Pushkinit. Kur ishte nxënës i Liceut të Carskoje Sjellosë, që matanë kangjellave ai dikur pati ndjekur me sy një vargan ushtarësh që qe nisur në marshim për t’u përballur me armatën e Napoleonit në betejën e Borodinosë. Prandaj në ato çaste poeti i ardhshëm hodhi në letër këto vargje kuptimplota: Bij të Borodinos’, ore heronj kulmianë! /Ju pash’ kur për në luftë nxitonit për matanë; /Me shpirt të ndezur flakë ju ndiqja si furtunë. Në të betejës fush’ pse s’derdha gjak dhe  unë? Vargjet e sipërcituara dëshmojnë fare qartazi se dashuria për atdheun poetët i nxjerr vetvetiu në kapërcyellin  e vetëflijimit të vullnetshëm.  Por ca kujtime të pashlyeshme më ngjallin këto vargje nga poezia “Marshi i martirëve”: “Mos kalo i shkujdesur / Nëpër udhën e lotve, / Në atë varr të gjallë / Dhe pranë tij / Pushojnë eshtrat e martirëve të rinj”.  Në gjysmën e dytë të vitit 1999, më qëlloi rasti ta vizitoja disa herë Kosovën, si shoqërues-përkthyes i ca grupe gazetarësh nga Ukraina dhe Rusia, që qenë dërguar me sponsorizimin e Zyrës së Shtypit të NATO-s në Bruksel. I ramë Kosovës kryq e tërthor, që nga Kaçaniku e deri në Pejë, që nga Prizreni e deri në Mitrovicë. Gjithandej sytë më zunë varre martirësh të lirisë, mbi të cilat kurorat ngjanin si lulëkuqe të mbjella anekënd Kosovës. Ishin çaste shumë prekëse. Duhej derdhur shumë gjak para se të vinte liria. Prandaj ngjyra e gjakut për ne shqiptarët është simbol lirie se liria jonë rrënjët gjithmonë i ka pasur të vaditura me gjak. Vargjet e mësipërme të poetit m’i tronditën sërish përjetimet e asaj kohe dhe që më sollën në kujtesë vargjet lapidare të Lame Kodrës: “Një kuçedër e tërbuar po pi gjak, / Një popull i robëruar kërkon hak”. Lufta për mbijetesë e popullit shqiptar të Kosovës, kreut të kombit shqiptar, vazhdimisht ka shërbyer si një motiv i fuqishëm për krijimtarinë letrare të shumë poetëve dhe shkrimtarëve kosovarë. Ajo ka qenë një luftë e gjatë, mbinjëshekullore, mes egërsisë së hienave serbe dhe dashurisë për jetën, të palës shqiptare. Është kjo arsyeja që poetit Adem Zaplluzha i del kjo ofshamë e thellë sfiduese që poshtë honeve të shpirtit të tij:“Nga na erdhët në këtë vend, / O djaj të zinj? / Mos dolët nga ferri i Dantes /Për t’i ikur kujtesës? / Por vonë e kuptuat / Se rrapi i ka rrënjët / Përtej çmendisë suaj, / Përtej amshimit”.Nga këto vargje që të duken sikur janë skalitur me  durim në një masiv graniti nga dalta e një dore mjeshtërore, buron një ide e madhërishme që ka flatruar hijerëndë nëpër hapësirat mbarëshqiptare gjatë rrjedhës së shekujve: shqiptari ka qenë, është dhe do të mbetet një rrap me rrënjë bukur të thella në këto troje stërlashtore dhe nuk ka stuhi në botë që të mund t’ia trondisë ato sadopak. Prandaj edhe poeti Adem Zaplluzha del vetvetiu në të njëjtin kapërcyell, si edhe Noli ynë i madh që lëshonte një zë fort të kumbueshëm: “rron, or rron, dhe s’vdes shqiptari!”  Mes gjithë këtij prodhimi të begatë poetik, poeti Zaplluzha ka botuar edhe dy vëllime satirike, të titulluara “Bajraktarët e Vatanit” dhe “Don Kishoti dhe Rosinanti”. Janë dy vëllime që përcillen sa me endje për tematikën boll të pasur, aq edhe me një zemërtrazim për ca dukuri jo pak të pështira që shëmtojnë realitetin shqiptar. Është kjo arsyeja që poetin e talentuar e bën ta mprehë mirë tehun e satirës së vet të pamëshirshme kundr dallkaukëve, gënjeshtarëve, ziliqarëve, parazitëve, smirëzinjve, të pabesëve, servilëve, lajkatarëve etj. Por në këtë mes, poetit ia lëndon më shumë shpirtin përçarja mes politikanëve; një plagë përjetësisht e pashërueshme kjo që mbartet edhe poshtë, në radhët e njerëzve të thjeshtë. Kjo përçarje e mallkuar, si puna e një mikrobi me një aftësi mbijetese të jashtëzakonshme, shqiptarët nuk i ka lënë të qetë për asnjë çast. Prandaj edhe armiqtë tradicionalë të kombit shqiptar kanë ditur ta shfrytëzojnë me shumë marifet këtë përçarje të gjëmshme, për të arritur deri aty, saqë trojet tona etnike të na i bëjnë çarçaf. Tani dëshiroj të ndalem pakëz edhe në lirizmin karakteristik të poezisë së Adem Zaplluzhës. Lirizmi i tij të rrëmben me thellësinë e ndjenjave të autorit, me pasurinë e papërsëritshme të mjeteve artistike si, metaforat elegante, krahasimet tejet të gjetura, epitetet karakteristike, personifikimet e pashembullta apo paralelizmat e goditura artistike.Në poezitë lirike të autorit gjallon jeta e një krijuesi me ndjenja të pastra, si pikat e vesës mbi gjethnajë. Mbresa të veçanta të lë poezia “Letrat” nga vëllimi“Zjarri dashurisë”, e  sidomos vargjet: Ikën dallëndyshet, / Foletë mbetën të shkreta, / Në kositjen e barit / Fshihet e vërteta”.Ky katërvargësh më kujtoi korrikun e vitit 1999, kur, siç e përmenda më lart, Kosovën po e vizitoja për herë të parë. Ishte pisku i verës, por shumë parcela me grurë vazhdonin të mbeteshin të pakorrura. Dhe kjo për faktin se popullsia ishte njoftuar për minimin e territorit të Kosovës nga kriminelët serbë, të cilët, për shkak të disfatës në luftë me UÇK-në dhe NATO-n, në tërbim e sipër, kishin minuar zona të tëra.Ato parcelat e pakorrura nëpër Kosovë, më kujtuan asokohe një katërvargësh nga një poezi e Nekrasovit, me titull “Parcela e pakorrur”: “Ёshtë vjeshtë e tretë, /  Stërqokat janë larguar, / Pylli është zhveshur, / Fushat janë shkretuar”. Pikërisht këtë katërvargësh nekrasovian, tani ma solli ndër mend zoti Adem me atë katërvargshin e sipërcituar. Kjo dëshmon për faktin se sa lehtë përqasen fantazitë e krijuesve në botën e magjishme të poezisë.Dashurisë poeti i këndon me një shpirtngrohtësi përflladitëse. Në poezinë“Sytë e tu”, poeti thotë: “Asgjë nuk ka mbetur këtu, / As lot më nuk kam / Për ta larë vesën e mëngjesit / Nën këmbët e tua”. Ky katërvargësh duket sikur janë sinonimi I vargjeve të Pushkinit, ku autori përshkruan valët e detit, të kapluara nga zilia se cila prej tyre do të shtrihet më shpejt poshtë këmbëve të së dashurës së tij: “Kujtoj një det para stuhisë: / Zilie valësh i përpirë, / Tek vinin radhë, duke azdisë, / Ndër këmb’ të saja për t’u shtrirë!..”.

Mendoj se poezia e Adem Zaplluzhës e ka përballuar dhe do ta përballojë me shumë sukses provën e kohës dhe do të hyjë plot dinjitet në thesarin e modeleve më të mira të poezisë shqiptare. Ai e ka pasuruar gjuhën tonë poetike, duke i dhënë hapësirën e duhur ligjërimit me një strukturë sintaksore tejet të larmishme. Poeti dhe përgjithësisht artisti është pasqyrë e vetëdijes kombëtare e popullit të vet. Kjo është edhe arsyeja që artisti shqiptar këmbët i ka të ngulura fort në tabanin kombëtar, kurse politikani shqiptar këmbët i ka të ngulura fort në kolltukun që gëzon falë politikës. Prandaj, në poezinë e A. Zaplluzhës, vetëdija kombëtare e politikanit shqiptar është e diskutueshme.Njohja nga afër me poezinë e Zaplluzhës, me traditën e tij poetike, na bën të bindemi se ajo ka hyrë në historinë e kombit shqiptar si pjesë përbërëse e kulturës së tij shpirtërore.Dëshiroj të shpreh bindjen se krijimtaria artistike e Adem Zaplluzhës ka tërhequr dhe do të vijojë të tërheqë vëmendjen e studiuesve të letërsisë, të kritikëve, të gjuhëtarëve, të cilët, me metoda shkencore do të mundohen të zbulojnë të fshehtat e shpirtit të poetit dhe t’i përgjigjen pyetjes se ku fshihet magjia e ndikimit të tij mbi shpirtin e njeriut.Trashëgimia poetike Adem Zaplluzhës jo vetëm që mishëron në vetvete vlera të larta artistike, por përfton edhe një tingëllim të ri. Në poezinë e tij vjen e shpërfaqet jo vetëm shpirti i vetë poetit, por edhe shpirti i mbarë popullit shqiptar.Poeti, ashtu si edhe puna e muzikantit, është mjaft i ndjeshëm ndaj kadencës së vargut dhe ndaj tingullit. Prandaj ky merak nuk i ndahet për asnjë çast edhe poetit Zaplluzha në strukturimin e vargjeve të tij, vargje të cilëve u u përshtaten fjalët e historianit të letërsisë gjermane, August Shlegelit, (1767-1854), për për shkrimtarin romantik gjerman Ludvig Tik (1773-1853):

“Gjuha në veprën e tij duket sikur ka hequr dorë nga shëmbëllimi lëndor dhe ka marrë trajtat e një flladi të lehtë. Fjala e tij të krijon përshtypjen sikur nuk shqiptohet, por tingëllon më e ëmbël se kënga”.

Në fund, dëshiroj të theksoj se krijimtaria poetike e Adem Zaplluzhës, si edhe e çdo krijuesi tjetër, duhet të shërbejë si objekt përsiatjesh edhe për psikologët, meqenëse përmes shpirtit të poetit lexuesi vëzhgon shpirtin e mbarë popullit.

Psikologu dhe filozofi i mirënjohur zviceran Karl Gustav Jung (1875-1961), në veprën e vet me titull “Psikologjia dhe krijimtaria poetike”,   shkruan:

“Është mëse e qartë se psikologjia, duke qenë shkencë e proceseve të shpirtit, mund të hyjë në lidhje të drejtpërdrejtë me studimin e letërsisë, me kritikën letrare. Se shtrati kryesor i të gjitha shkencave, ashtu si edhe i çfarëdo vepre arti, është shpirti. Prandaj shkenca e shpirtit, besoj, duhet të jetë në gjendje të përshkruajë dhe të shpjegojë dy gjëra në ndërvarjen e tyre: së pari - strukturën psikologjike të veprës së artit dhe, së dyti, parakushtet psikologjike të individit artistikisht produktiv”

Tiranë, 20 nëntor 201o                     Prof. Dr. Eshref Ymeri

 Letër atdheut

E KËRKOJA DETIN E HUMBUR

Kur më merë malli për atdheun

I mbathi këpucët  e vjetra

Ulem nën hijen e rrapit

Dhe i fshij lotët

Ditët më rrëshqasin si ushejzat

Nëpër ballin

Me përplot rrudha

Nëpër kujtesën e pluhurosur

Një kohë të gjatë

I shpalosi kujtimet

Si njeriu pa atdhe

Nuk kam as respekt prej të tjerëve

Aç shumë mësova për urrejtjen

Sa që në enigmën e pikave të shiut

E kërkoja detin e humbur

Më shtynë prej në skute

Në skutën tjetër

S’kisha as emër

Letër njoftimin ma ndërruan

Sipas dëshirës

Nuk isha unë njeriu

Me egon time

Në mua hyri djalli

Dhe i përzuri engjëjt

Përtej shtatë përrenjve

Mendova se këtu fillon fundi

I tregimit

U fundosën të gjitha ëndrrat

Në lotin e hënës

PËRPOS TË DALIM NË MALE

Nuk di

A lëmë shteg pa kaluar

Për në plagën tënde atdhe

Kur erdhëm

Nuk patëm forcë

Të shërojmë asnjë fjalë

Ti kishe dhembje

E ne kishim mall

Që të dy

Përqafonim lisin si në përrallë

Na dolën bastardët në rrugë

E përjargën gjelbërimin

Me pështymën e helmuar

Lëshuan një farë lëngu

Të pangjyrë

Dhe i mbytën kojrrilat

Kambanat  lajmëruan

Prerjen e fjalëve

Nuk na mbeti asnjë shpresë

Përpos të dalim në male

E t’i zgjojmë trimat e dheut

Në lashtësinë

E enigmave tona

LETËR ATDHEUT

Nuk di

A mundet ky zog i plagosur

Të vij deri te ti

Atdhe

Unë jam shumë larg

Në këtë ujdhesë të vetmuar

I numërojë pikat e shiut

Në lotin e barit

Me palcën e dhembjes

Po të shkruaj këtë letër

Ashti gjëmon

Tok me erën që frynë

Nëpër zgavrat e kafkës

Ky mall

Që më përvëlon kaherë

Si prushi gjirin e nuses

M’i dogji të gjitha ëndrrat

Ja po e shihni edhe ju

Se si kam mbetur

Si gur varri në këtë metropol
Deri sa ty të kafshojnë hienat

Atdheu im i përvuajtur

II.

Edhe ky zog i plagosur

Që do të niset për të ti

Nuk di

A do të mund të fluturojë

E ka dhembjen e madhe

E rënd është ajo peshë

Ngarkuar me vite

Mbi supet e vrara nga stuhia

Çdo gjë është e rëndë

Atdhe

Kur t’i numërojmë plagët

Në lotët e tua të tejdukshme

III.

Sa e sa herë

Na i kanë shqyer letrat

Që i shkruanim me gjak

Kurse ne

Për çdo ditë në vetmi

Vdisnim nga pak

Larg teje

Mbetëm të humbur ne

Varr pa gur o atdhe

Të lidhur në një thes

Na gjuajtën në harresë

Si një grumbull kockash
të qenve endacak

Dhe na kafshonin nga pak

IV.

Ndoshta të bie në dorë

Kjo letër

E shkruar para njëqind viteve

Varin tim

As vet nuk di më ku e kam

Më beso

Atdheu i im

Ende sot nuk më kujtohet

Kush isha dikur

E sot kush jam

Nën këtë lëkurë

V.

Të lutem

Mos e lëndo zogun

Kur ta sjellë letrën

Ofroja një gotë ujë

Se mua në këtë vend të huaj

Nuk më ofruan asgjë

Përpos

Që më gërryejnë

Me fjalë

E me punë

Që sot më

Të mos jem në lëkurën time njeriu

Të mos kem unë

TAKIMI

Çuditërisht

Pas shumë e shumë viteve

Sot u takuam pranë gurit

Kjo torturë

Që frynë nga jashtë

Na i sjellë të reshurat përbrenda

Nata sterrë

Në memorien time bluan trishtimin

E hidhur ishte dje buka

Kur e kafshonim

Bashkë me dhembjen

Çka nuk pamë përtej lumit

Sa e sa herë na u terën këmishët

Nga plagët që kullonin gjak

E sytë e verbuar

Sërish kishin lot

Si sot

Kur u pamë për së dyti

Ti ishe i bukur atdheu im

Të zbukuroi nusja

Që na e sollën djemtë

Nga malet

Që me shekuj e kafshuan

Ujqërit e tërbuar

KOHA

Jetova mes tri kohërave

E kaluara e hidhur

Më kafshoi deri në asht

E sotmja e ngrysur

Këputët si kashtë

E ardhmja

Një pikëpyetje e grisur

KU TË LASH

( Si të lash e më s’të pash )

Popullore

Në hartën e trurit

Kufizuam çdo shteg

Ikëm si era

Nga çdo bejleg

Ujqërit na ndoqën

Dhe na poqën

Si gështenjat në zjarr

Prishën

Dhe nga dheu hoqën reliefin

S’lanë gur mbi varr

Na tërhoqën zvarranikët

Gjakosën dheun

Me trupat zvarrë

Ku ju lëmë

E më s’ju pamë

Ende lypim një gur mbi varr

NA U DESHT TË ECIM

Kur i zumë fjalët

Duke ikur nga dheu

Kapëm me duar qiellin

Nga dhembja

Kafshuam diellin

Nuk kishim kohë

T’i numërojmë trupat e djegur

Na u deshtë të ecim

Mbi zjarre
Me shputa të pjekur

ISHTE KJO BOTË

Sa i vogël është qielli

Këtu s’paska vend

As toka

E as dielli

Na zunë e na përzunë

Djajtë e Ferrit

Ishim një popull

I grimë

E i bluar

Dhe i mallkuar

Deri në skajshmëri

Ishte kjo një botë e ndytë

Na u yshtën ujqërit

Për së gjalli
Me na mbytë

INFUZIONI

Më duket se

Po na e zënë frymën hingëllimat

Kuajt e egër

Po ikin nga betejat

E humbura

Lidhur me pranga

Zvarriten hijet

Kujt i vdiq mbrëmë nëna

Që kuisë

Me kaq dhembje hëna

Nuk na llogaritën në mesin e njerëzve

Ata që nuk ishin njerëz

Sa është rënd

Të jesh i huaji

Në sofrën tënd të vajit

Mbetëm si të huaj

Nëpër cepat e atdheut

Ku ende po na kafshojnë

Kandrat e dheut

T’i kthehemi vetvetes

Të mos harrojmë se kush jemi

Akoma ka gjak

Ky Zoti i jonë

Damarët e tokës na i shërojnë

Regëtimat

Dhe këtë pak shpresë

Që na mbeti në kujtesë

IKJA E NUSEVE

Mbrëmë

Nëpër reliefin e djegur

Të atdheut

Bëmë dashuri me lisat

Para se të lindi dielli

Ikëm  në drejtim të panjohur

Na tradhtuan fluturimet e brishta

Të kojrrilave

Nga buzëqeshja e mëngjesit

Shtrydhëm

Të gjitha dhembjet tona

U kthyem pendueshëm

Për të pirë sërish ujë

Nga çezma e thyer e fshatit

Ikën të gjitha nuset

Me ëndrrat e shtambave

NJERËZIT E FISIT TIM

Kur më dëbuan

Nga atdheu

Me trenin e fundit të mbrëmjes

Pash se si iknin rrugët

Nëpër perin e hollë të mëndafshit

Më ndoqën fërshëllimat e pandërprera

Deri te balta e Bllacës

Kur i hapa sytë

Sërish u takova

Me dashurinë e atdheut

Binte një shi i mërzitshëm

Vetëm atë çast kuptova

Se sa të afërt janë njerëzit

E fisit tim të ndarë

DASHURIA

Mos vafshi në djall

U thash dreqërve të zinj

Në zemër të Kosovës

Mbollët

Dashurinë për liri

ZONJA E SHTËPISË

Pikturova në mur

Reliefin e atdheut të kafshuar

Më mbyllën në një dhomë

Ku urinonte kova ndryshkur

Prej teneqeje

Asgjë nuk ka mbetur sot

Prej lëkurës sime të qepur

Përpos eshtrave të thyera

Dhe pak mish njeriu

Ju fjetët me brymën

Kur na ngrysej qielli

Në një enë prej dheu

Fërgohej dielli

Lugët e palara në cepat e dhomës

Shikohen me mallëngjim

E zonja e shtëpisë bluan kohën

Në ingranazhet e thashethemeve

EDHE NËSE VJEN

Shko ku të duash miku im

Lëri portat e hapura

Një ditë

Do të të pret atdheu

Mos i mbyllë dyert

As kur bëhesh mbret

Ose lyps banal

Kjo tokë e djegur të pret

Miku im

Edhe nëse kthehesh këtu

Si vrasës profesional

LETRA E DYTË PËR ATDHEUN

Ky acar i gjakut

Po m’i mërdhinë damarët

Vetmia rri e trishtuar

Në stolin e kujtesës

Heshtja sonte

Përplaset dyerve të hapura

Të cilat kurrë nuk i mbylla

Sepse mendoja

Që një ditë të kthehem

Në ty o atdhe

Këtu më zuri nata

Mbeta me të gjitha shtigjet e mbyllur

Në morfologjinë e lotit

Më ngulfatën sintagmat

Duke m’i këputur meloditë

Për herë të fundit

Po të shkruaj o atdhe

Në rast se vdes

Të lutem

Eshtrat këtu mos m’i lë

PËRMENDORJA

Uji i shkumëzuar

Pastaj fryma

Në vrimat e kavallit

Kënga pikonte

Nga djersa e ballit

Sërish

Një erë e freskët

I shprishi flokët e hënës

Nuset dolën te lama

Dhe në kokrrat e grurit

I ngritën përmendore fëmijërisë

PAS KRISMAVE

Kur kalon rrugës

Moj e bukura e dheut

A je duke i dëgjuar hingëllimat

Dhe vrapin e kuajve

Apo troku i hapave të diellit

Zbret në gjakun tim

Nuk kam qetësi

As kur fle

E as kur jam i zgjuar

Flokët e erës m’i shprishin mendimet

Ti rrëshqet tatëpjetë rrugës

Më tërë madhështinë e eposit

Ua ke marrë mentë

Edhe zanave të malit

Nga xhelozia

Pas shtatë bjeshkëve ikën qyqet

Kur kalon ti rrugës

Në madhështinë tënde

Pa djallëzi gurgullojnë

Me miliona qeshje fëmijësh

Ti nusja e jonë

Që na hyre në gjak pas krismave

Ti e bukura e dheut

Që të gjakuam para lindjeve

LINDËN ESHTRAT E TRUPIT

Kur barazohet etja me vetminë

Zgjyra lëshon rrënjë

Në stërkalat e shiut

Kush e dhunoi natën

Kur ajo ikte këndej pari

Ti më tha se asnjë lojë

Nuk përfundon me qeshje

Nga djersa e mëngjesit

Bretkosa piu ca gllënjka trishtimi

Kur më pyetën tinëzarët

Për prejardhjen e kripës

S’dija ku të kërkojë përgjigjen

Përpos në dhembjen e detit

Ishte një natë e gjatë e fjalëve

Zgjyra e metalit vjelli të kaluarën

Nga qerpikët e hënës

Zbritën retë e plumbta

Po t’i kishe pas shtatë jetë

Sërish do të përkundje pafajësinë

Nga kokrra e krimbur e mollës

Lindën eshtrat e trupit

NUK JE E MIRËSEARDHUR

Qe njëqind vite të pres

Ti do të vish
Ashtu si shkove te çdo kush

Po deshe

Mund të mos vish asnjëherë

Nuk dua të jem mikpritës

Sidomos ndaj teje

Ti që më kafshon

Edhe në zhgjëndërr

Ik ku të duash

Vetëm tek unë mos eja

Nuk të thirra asnjëherë

Përkundrazi

Kam shumë urrejtje ndaj teje

Shporru deri te djalli i mallkuar

Në daç digju në zjarr

Siç u dogjën vitet e mia

Largohu ku të duash

Sonte nuk je e mirëseardhur

Në gjumin tim

PLAKU IM I THINJUR

Bisedoje me tokën

Dhe më kokrrën e grurit të kallur

Askurrë nuk pate uri

Plaku im i thinjur

Kur të përzunë nga ara

Që e mbolle me djersë

Qeshja e jote i tmerroi hienat

Sa që ju mpinë dhëmbët ditës

Nuk mund të harrojë kosën

Kur zbrite nga hingëllima e kalit

Atë ditë në lagje

Dukja e jote ishte

Si ajo e kalorësit të  Apokalipsit

Edhe armiqtë të respektuan nga frika

Mbolle një frymë të re

Në çezmën e vjetër

Dhe ia dha këngës majëkrahut

Këndove deri në liri

KURRË NUK NA BESUAN

Kur na merrte malli

Shkonim deri te çezma

Pinim nga një gllënjkë ujë

Nga djersët e vashave

Ishim të çetë në pamje

S’guxonim t’i prekim rrënjët

I tërë fshati na përcillte

Me një farë mosbesimi

Asnjëherë nuk i shkundëm kumbullat

As manat në lagjen e Tabakëve

Por prapë se prapë

Na përcillnin sytë e dyshimtë

Edhe kur u kthyem pas disa viteve

Filloi të na ndiqte gishti tregues

Kurrë nuk na besuan

Se ishim fëmijë të pafajshëm

VETËM PËR NJË ARSYE

Nga natyra nuk isha njeriu

Që ecën me përulje

Kudo që shkova

Mbolla nga një degë peme

Nëpër çdo përrua

Lëshoja rrënjë

Sa herë që doja

I prekja yjtë

Këndoja me miqtë e mi

Këngët e ndaluara

Dhe i grishja zogjtë në dasmë

Disa herë ma treguan

Kovën e urinimit

Dhe birucën

Ku kaherë banonte poeti rebel

Ky imazh nuk më frikësonte

Se aty e kishin ngujuar

Mikun tim më të mirë

Të fëmijërisë

Vetëm se vetëm

Pse këndonte për liri

Sa e sa herë më ka djegur

E pjekur malli

Por kurrë nuk më bashkuan

Me gurtë e mëhallës

Me qëllim donin

Të mbetem poeti pa atdhe

ORGAZMA E FUNDIT

Atëbotë

Kur pas meje do të mbetet

Një zbrazëti

Kurse tutje zbrazëtisë

Deti ndahet në dy pjesë

Nga etja e luleve

Do pikojë djersa e diellit

Kjo lule

Paraqet ekzistenca e frymëmarrjes

Rrënjët thellë në tokë

I ka lëshuar era

Uji i lanë sytë në mjegullnajë

Dita zbehet në duart e blerimit

Atëbotë

Kur s’do të eci më kot

Patericat më ndihmojnë

Të zbres deri në Ferr

Errësira

Kjo motër e dritës

Si orgazma e fundit

Zbret shkallëve të kujtesës

Deri te krifat e kalit të egër

DITËLINDJA E LIRISË

Nëse del

Të lutem lëre derën hapur

Sonte pres disa lloje mysafirësh

Vijën ata që më besojnë

Dhe ata të tjerët

Që s’i besojnë as vetvetes

Mos të mbyllen

As dritaret

Kemi nevojë për ajrosjen e luleve

Aroma e barit m’i zgjon shqisat

E ushqen hënën me qumështin e zanave

Mos të mbyllen

As kujtimet

Do ta zgjidhim enigmën

Sa qelë e mbyllë sytë

Të thash

Asgjë nuk guxon të mbyllet sonte

Lere të hapur zemrën
Dhe kraharorin e shtëpisë

Lëri të hapur edhe fjalët

Deri sa qyteti ngarend pas luleve

Lëre çdo rrugë

Dh çdo portë sonte

Le të hyjnë dhe le të dalin

njerëzit
Sonte do ta festojmë

Ditëlindjen e lirisë

NUK ECET DOT

Në ecjen time vertikale

I shita këpucët

Pallton e zezë ja fala natës

Dita qeshi me çmendin time

Kur u takuam në kujtesën tonë

Në kraharorë gdhenda një shkronjë

Koha ende e rruante kujtimin

Për tatuazhin

Në gjoksin e nuses

Ishte dita e tretë e javës
Kur i ndërruam unazat

Atë çast

Në lotin e bubullimave

Kënduan shirat

Të kota i patëm fjalët

Kur folëm pa i matur mirë

Përbrenda strukturës së heshtjes

Disa herë u dëgjuam

Cijatjet e qenve të çartur

Ti akoma sot nuk beson

Se jam duke i kërkuar

Këpucët e shitura

Që i bleu frymëmarrja e çastit

Pallton ja fala erës

Por këmbëzbathur

Nuk ecet do

Deri te ty

E dashura me

M’i SHËRO PLAGËT

Sa je larg sonte prej meje

Për shtatë ditë

Nuk mund të mbërrij

Deri te ëndrra e jote

Më kanë mbërthyer për gjuhën time

Gozhda lëshon zgjyrë

Kush u deh sot me ditën

Që akoma i ndihet kënga

Sa larg qenkan yjet

Në vetullat e tua

Të lutem mos i kreh flokët

Në hingëllimën e natës

Dua t’i duroj stoikisht

Të gjitha fjalët e valëve

Edhe nëse më vrasin

E ëmbël do të jetë vdekja pranë teje

Sa gëzim e sa trishtim

Paska sonte në pështymën e zogut

M’i shëro këto dhembje të lutem
Si ariu Polar plagën e veriut

JU NUK MË BESUAT

Në brendinë e mollës së shëndosh

Krimbi i sëmurë

Kjo natë i numëron yjtë

Në shuplakat e ndrydhura

Ju nuk më besuat

Kur ju thash se më dhemb koka

Për kremten e luleve

Ma sollët gotën me verë

Më janë shprishur mendimet

Sëmundja e verdhë po ma pinë gjakun

Jazin e lagjes e turbulluan macet

Kur pritnim ta na vijnë dasmorët

Sonte asnjë zog nate nuk fluturoi

Nëpër qytetin tonë të grisur

Dolën fëmijët e mëhallës

Dhe i ndoqën korbat

Ende ndjej dhembje në kokë

Asnjë aspirinë nuk më ndihmon

Diabeti i shtriu krahët e verbësisë

Dhe ja zuri frymën natës

 

PËR NJË GLLËNJKË KALTËRSIE

Nën urën e drunjtë

Notojnë gurët e kuqërremët

Ajo peshë e rënd

I bashkon të gjitha brigjet

Uji ecën me kujtesën e dërmuar

Vitet zbrazin mllefin

Nëpër gjuhën e lyshtrave

Kapërcejnë lloj- lloj fjalësh

Është fillimi i marsit

Në brendinë e shkumës

Xhelozia ka ngre kokën

Dhe e përtyp ëndrrën e Drinit

Më tutje

Shitësit dinak i fërkojnë duart

Kur e marrin lekun e parë

Një lloj i panjohur i zogjve

Shumë ultë fluturojnë

Nëpër syprinën e valëve

Lumëbardhi nuk e ndryshon fytyrën

Ashtu hijerëndë

Kalon nën urat e Prizrenit

Ikën diku me nguti

Ka etje malli

Shkon deri te brigjet e Jonit

Për një gllënjkë kaltërsie

NË LOTIN TIM

Sa herë që hy në lëkurën tënde

Dielli më ngroh më mirë

Frymëmarrja shpeshtohet

Dallgët e gjakut

Ndërrojnë rrjedhën

Për disa çaste

Zemra e ndryshon bioritmin

Shpeshtohen të rrahurat e zemrës

Kur më dalin parasysh

Sokakët e ngushta

Me kapakët e thyera të qepenave

I mati me pashë kalldrëmet

Më duket se çdo gjë është zvogëluar

Ose jam rritur unë

Në krahasim me grimcat e pluhurit

Disi llogaria nuk del si duhet

Përherë diçka më mungon

Ose i kam humbur që në fëmijëri

Të gjitha shejtanllëqet

Takohem me miqtë

Që tani më nuk njihemi

Dhe dukemi të largët

E të huaj

Nëpër xhamat e palara

Të sokakëve

Glasa  ngre kokën

Shikon kah lartësitë

II.

Hyj në shtëpinë time

S’mund t’i gjej as thonjtë

Që i kam fshehur dikur

Nëpër trarët e çatisë së vjetër

Më dalin parasysh

Disa imazhe të dyshimta

Nëpër skutat e oborrit

Lulet turpshëm i mbyllin sytë

Manës së zezë i skuqet fytyra

E ulë kokën deri në rrënjë

Pas ikjes së ushtarëve
që i shkundën pjeshkat

Çka paska ndodhur me qytetin tim

Nuk më njohin as kuajt

Që dikur kalëronim

Në flokët e thinjura të erës

Askush nuk më njeh

Sillem e pështillem si hija e huaj

Në shtëpinë time të rrënuar

Në flokun tim të këputur në disa pjesë malli

PËRMALLIMI

Këto pamje jeshile

Po dridhen në ajrin që ma e zë frymën

Në këtë lagje

Nuk paska mbetur askush

Që mund të ma shtrij dorën

Ikën të dashurit e mi

Nuk ua di as gurët e varreve

U tretën si zogjtë pa emër

Një natë

Shkuan në një udhëtim të gjatë

Kur më rrëmben nostalgjia

Më përvëlon një prush

Përmallimi

Ky zjarr që digjet ngadalë

Për së gjalli

Po do me më kallë

VALLJA E MORTIT

Befasisht më zuri shtreza

Këpucët qenkan rritur

Po ashtu

Edhe palltoja e vjetër

Eshtrat kërcasin
Si dëbora nën këmbë

E dimri ende nuk paska ardhur

Në qerpikët e mi

Nuk jam duke e njohur

Këtë fotografi

Në pasqyrën konkave

Shtrihet vallja përtej pluhurit

U janë  zbardhur flokët

Mikut tim

Ose ai atje përtej muranës

Po më përngjan mua

Më duket se po shndërrohem

Në diçka të padukshme

Jam zvogëluar

Si këmisha e dhëndërisë

Ndoshta nuk është e bardhë

S’mund t’i dallojë më

As ngjyrat

Miopia po e mbështjellë trurin tim

Me tisin e harresës

Kjo brymë në kokën time

Luan vallen e mortit

Jelet e doriut i lash peng

Lashtësisë së enigmave

ZGJOHEN FJALA

Kur të meken kujtimet miku im

Mbylli sytë

Si zogu krahët

Fundosu në retë e bardha

Ose në ëndrrën e së kaluarës

në daç

Shko përtej gjumit

Blej këpucë të reja

Se këmbët kanë nevojë të madhe

Për ripërtërije

Ti akoma duhet të ecësh

Ende ke kohë për të korrat

E dallgëve me shkumë

Kur tërbohet deti

Kjo fushë tërshëre

Veç ka nisur

Të lëshojë lastarë

Në trokun e kalit të bardhë

Më beso

Do të ketë më shumë bukë sivjet

Në djepin e fëmijërisë

Fluturuan të gjitha llojet e zogjve

Nëse i përkundim retë

Rriten  fushat në syrin e etjes

Kur gjethet e jonxhës

Hulumtojmë prejardhjen e barit

Ulu pranë cungut të djegur

Kur ja fshinë djersën lumit

Nuk është koha e ninullave

Do t’i lëmë këngët për një kohë tjetër

Ti rri zgjuar miku im

Rri me sy kah qielli

Kur kalojnë këndej kojrrilat

Mbaj mend

Atë çast

Në fund të tregimit

Zgjohen fjalët

Dhe i përqafojnë malet

AS QË KE KOHË TË NDALESH

Në mua sot
po zgjohet kjo botë me zgjyrë

I ka lyer të gjitha dritaret

Sa të gjata i paska duart nata

Kur zgjohet me ankthin

Dikur vonë të përqafojnë rrugët

Pasqyra buzëqesh

Me ballin e lagur

Duart jeshile shtrëngojnë frymëmarrjen

Të zbehet fytyra

Nga pluhuri rrëshqasin

Lumenj djersësh të acarta

As që ke kohë të ndalesh

Të pret një rrugë e gjatë

Gjethnajat drithërojnë

Me tërë qenien e mallit

Ti ecën drejtë të panjohurës

Deri te fytyra e jote

AS QË U INTERESOVE

Kur të mbërrijnë zërat

Deri te ti

Duhet të kërkosh ndihmë

Nga vegimet

Në të kundërtën

Të fundosen të gjitha ëndrrat

Në pikat e djersës

Mos e kthe kokën mbrapa

Nëse ja lë peng atdheut  dashurinë

Përpiqi t’i besosh vetvetes

Nëse do të jetosh në qetësi

Rrugët janë gjithmonë të gjata

Ato kurrë nuk përfundojnë

Si frazat e tua boshe

Kur mashtrohen nga hijet

Sa herë që e përjeton vrapin

Mos mendo se je kalorësi i ditës

Dhe mbërrin në cak

Pa asnjë therë në këmbë

Ti kalove tej e tej ujërave

Pa i përvjelë  pantallonat

Aty ku të zuri nata

Deri vonë

Bisedove me gjumin tënd

Kur u ktheve

Nuk të besuam asgjë

Sepse ti vetë deshe kështu

Nuk na shkrove asnjë letër

As që u interesove

Për dashurinë tënde të madhe

NË PËRDITËSHMËRINË TONA

Nuk kishim fjalë të veçanta

As fraza të fshehura

Ishim thjesht miq

Bisedonim me njeri tjetrin

Për hallet e ditës

Rrallë herë i përgojonim të tjerët

Kur na zinte për fyti vetmia

Kafshonim gjuhën

Dhe qeshnim me gotat e zbrazëta

Sepse na mungonin lekët

Nuk ishim aq të ngritur

Që ti përgojojmë poetët

Dhe poezinë

S’kishim kaçik or mik

Për punë të mëdha

Ne jetonim me dertet e tona

Të vogla

Dhe ato të tjera

Gjysmë të vogla

Gota e verës

Dhe taketukja e zbrazët

Ishin miqtë tanë më të mirë

Andaj edhe ishim pa fjalë të veçante

Në përditshmërinë tonë

Kafshonin gjuhën

TI DHE UNË

Ti dhe unë

Nëse nuk ecim  paralel

Si binarët e trenit të zgjyrosur

Mund t’i ngjyrosim të gjitha lulet

Me bukurin e ylberit

Ti dhe unë

Në tejdukshmërinë e ajrit

Mund t’i dallojmë njollat

Edhe në sipërfaqen e diellit

Nëse i mprehim shqisat

Në qeshjen e vesës

Unë dhe ti

Më mirë me thënë

Ne të dy

Eja ta zbulojmë përsosmërinë

Në tingujt e papërsëritshëm

Të eposit

Të ecim ballëlartë

Nëpër shtigjet e kodeve shqiptare

Ti dhe unë

Të harrojmë unin tonë

T’i lëmë kokëfortësitë

Nëpër honet më të thella

Të kësaj jete gënjeshtare

Ti dhe unë

Të ecim karshi së vërtetës

Kah majat më të larta

Me pastërtinë e ndërgjegjes sonë

PËR ÇDO KË

Kaluam rrugëve

Pa ombrellë kur binte shi

Stërkala vuajtjesh pështillen

Përreth mjegullave

Shi i brymtë pikon nën çatinë tonë

Të reshurat na sollën lotin

Kur na i vollën sytë

Ata që shihnin më mirë se ne

Ishte dita e pestë e javës

Na than se është nata e madhe

Sonte nëna gatuan ëmbëlsirë

Kinse për engjëjt

Kurse ne varfanjakët e lagjes

I lëpimë edhe sahanët

Kemi dëgjuar se kur vjen kjo natë

Engjëjt zbresin në ballkon

T’i marrin erë miellit të fërguar

Nëpër tiganët e blozuar

Vijnë edhe kalorësit nga lufta

Që t’i njomin lotët

Me sherbetin e zier

Të vuajtjes shekullore

II.

Kush nuk vjen për natën e  madhe

Në shtëpinë tonë

Ka vend edhe për zogj

Për çdo kë

Ka nga një kafshatë buke

Nën çatinë e vjetër të shtëpisë sonë

HERËT U POÇ RRUSHI

Është koha të çelin krizantemat

S’do të dalë më në qytet

Deri sa sythat nuk përtërihen

Si loti i rrushit

Kur i shartojmë hardhitë

Mbrëmë bisedova me valët e lumit

Më than

Do të ketë mjaftë ujë sivjet

Për ujitjen e mjegullave

Ua kemi lënë të reshurave

Këtë punë

Ti mos më bezdis

Me thyerjen e shtambave

Do të kemi verë edhe për eksport

Hardhia e shtrydhi disa herë vetveten

Në fushat tona dielli ka hyrë

Me tërë energjinë e galaktikës

Dhe i poçi pjergullat

E çdo lloji

Nëpër bahçe

Si gjoksi i nuses

Gufon dashuria e hardhisë

Nuk pat punë sivjet karkaleci

S’këndoi asnjë këngë lirike

Herët u poç rrushi

Në gotën e verës

Sa që u deh stina

Kur i përzumë mizat

DITA E DYSHIMTË

Si përherë çekanët s’ndalen dot

Kjo natë që rënkon

Nën thundrat e troku të kalit

I këput jelet e erës

Vjen një fërfëllizë e dyshimtë

Në mesin e trëndafiltë

Murana prej kadifeje

Ua kthen shpinën vizitorëve

Diku përballë shtyllës veriore

Merimanga përtyp rrjetën e vetë

Lulet nëpër bahçet tona

E përzunë edhe bletën e fundit

Pas zhytjes së ditës në perëndim

Qielli flakërinë si asnjëherë më parë

Në violinë luante një vashë e vogël

Valsin e fundit të ditës së dyshimtë

TRENI

Disa artikulime zërash

U dëgjuan në mëhallë

Si ulërimat e ujqërve

Zbritën malet në qytet

Posa e hapa gojën të protestoj

Ma mbyllën me ca fasha të gjakosura

Dita u fsheh pas shevarëve

Të sëmurin e lidhen

Për këmbët e kalbura të shtratit

Kjo anemi shpirtërore

Zgjati disa vite

Ne e gjetëm vërrimën nën dysheme

Deri sa pëllumbat e argjilë fluturuan

Në qiell pamë disa lloje fluturakësh

Duke e lëruar ajrin e ndotur

Hëna herë ndritët e herë ngrysej

Një kohë zgjati kjo lojë qiellore

Kur na ftuan të dalim në bejleg

Ne ikëm pas hithrave

Dhe pritnim trenin e mesnatës

Për në metropolet e perëndimit

ISHA AQ KOKËFORT

Prej një kohe në tjetrën

Për çdo stinë i shkundëm kumbullat

Kishim pak problem

Me harresën

Sa herë që i mbërthyem komçat

Në këmishët e shqyera

Na pengonte frymëmarrja

Kisha edhe disa probleme të vogla

Që nuk ju përkasin juve

Këto ishin ekskluzivisht

Problemet e mia

Me kokëfortësinë time

Asnjëherë dy gur bashkë nuk i lash

Këtë e din edhe portat e lagjes

Sa herë që hidhërohesha

Inatin tim

E zbrazja si nga shtamba

Nëpër pragje

Të atyre  dyerve ngjyrë arre

S’lashë gur në mëhallë

Pa i shkulur nga kalldrëmet

Isha aq kokëfortë

Saqë e gjuaja edhe Zotin

NESËR BËHET LITAR

Nuk mund të them asnjë fjalë

Kështu i mbërthyer

Zgjidhmani gjuhën

T’ju mallkojë edhe farën e juaj

Që përpëlitet në ajër

Nuk di se çka mendoni

Kur kështu në këtë mënyrë bisedoni

Me mua

Nuk keni dara

Që kafshojnë mishin tim

Kjo zbrazëti ndjenjash

S’ju qon askund

Ju s’keni guxim

Të bisedoni si njeri

Andaj edhe suleni si çakajtë

Në trupat e lisave

M’i keni lidhur duart dhe gjuhën
Çka doni tjetër nga unë

Ky copë mishi

Që rri ngjitur për lëkurën time

Një ditë do bëhet litar

Për ngufatjen e derrave të egër

SHARRAXHIU

Duke prerë dru shkurtoja fatin tim

Prej një lagje në tjetrën

I arnoja nëntë gojë me bukë

Ndonjëherë edhe me fasule

Kështu e ka kjo punë e krahut

Në ndonjë shtëpi

Ma ofrojnë sëpatën e mprehtë

E diku besa edhe të topitur

Asgjë nuk mund të bëja tjetër

Përpos që ta shtrëngoj fortë

Bishtin e ditës me nyje

Të mos më gjakosen duart

Jo rrallë herë ngjanë

Që ma mbushin pjatën me mish

E shikoj

Dhe vjedhurazi

Gjej një vend

Në trastën time të shqyer

Fare mirë e di

Se kur kthehem në shtëpi

Të shtatë fëmijët e mi

Presin si shkaba
për ta grabitur atë trastë

Nga dora ime

Kush e di se për të satën herë

Kërpudhat

Pas pushimit të shirave rrebeshe

Nëpër shkurre

Në mënyrë më tinëzare

Ngrehin kokë kërpudhat

Disa lloje sosh me shije e pa te

Tamam si njerëzit

Të ëmbla që ja tejkalojnë mjaltit

Dhe farmak si jeta

Kërpudha të bardha

Dhe të zeza me  e pa nyje

Kërpudha të përziera

Me disa lloje helmesh

Pas shiut të parë

Nuk mbinë kërpudha e dytë

Por ajo e fundit

Që i helmon mëllenjat në fluturim

Dhe të mbetet në fyt

KUR NA ZË GJUMI

Disa herë në ditë

Kalojnë kah rruga e jonë retë

Ne dalim në Cylen

Dhe i krehim ato krife të gjata kuajsh

Zbresim në djepin e Lumëbardhit

I lajmë sytë

Me lotin e kristaltë të shkumës

Pastaj ja japim tërmales

Deri te ëndrra e kalasë

Qëndrojmë në heshtje

Ose ulemi këmbëkryq

Në prehrin e historisë

Lavire

Qeshim me vetveten

Kur i thërrasim kalorësit e nëntokës

Të na rrëfejnë

Për damarët dhe frymëmarrjen

E lisave

Kur na zë gjumi në unazën e kodeve

Zbresim në ëndrrat tona

Ku na presin te portat e mëdha

Shtojzovallet

Dhe zanat e malit

TË LUTEM VOGËLUSH

Nëse një ditë

Kthehem në qytet

Ti vogëlush

Mos luaj me vetmin time

Këtë lojë

Disa herë e përjetova në mërgim

Më rrahën deri në verbim

Pastaj

Më shtynë të dal prej loje

Dhe ja

Po kthehem sot

Në qytetin tim i përbuzur

Dhe i pashtruar deri në skajshmëri

Një kohë të gjatë

I shkela monopatet e jetës

Ato dhiare

M’i shkulën thonjtë

Andaj sot u ktheve tek ti

Me gishta të ngrirë

Atdheu im

Ke mundur të lozësh

Ndoshta me zogjtë e verbër

Por të lutem vogëlush

Mos luaj me mua

Më ka lodhur

Për së tepërmi

Kjo lojë e trishtë e jetës

POEZIA

E vetmja gjë që më shëron

Është poezia

Zbarkohet në qenien e ujit

Me tërë forcën e fjalës

Kur djersiten mjegullat

Pastaj ngre kokë

Dhe e kërkon të pa mundurën

Në krife të kuajve idhnak

Loton me hingëllimën

Si nuset e maleve tona

Del nëpër fusha

Për të hyrë në ëndrrën e shtojzovalleve

Syprina e detit

Fle në bukuri e fjalës

Kur nëpër ëndrrën e valëve

Bisedon me muzat

Ndërmjet meje

Dhe poezisë

Çelë lulja më e bukur

Ajo e dhembjes

Që askush nuk mund t’i merë erë

As fjalës

E as kodeve të lashtësisë

PËR TA FSHIRË PLUHURIN E KOHËS

As ti më nuk di

Se ku i ke lënë letrat

Jemi modernizuar jashtë kufijve
të mendjes

Dukemi si flokët e dëborës

Kur derdhen nëpër tokë

Pa u takua me djersën

Ato fije të thinjura

Shkrihen pambarimisht

Në fleta memece

Pergamene

E di i kemi hedhur

Diku në shportën e kujtesës

Me siguri

Aromat e letrave tona

Kanë marrë krah

Prej zogjve shtegtarë

Udhëtojnë diku

Nëpër monopatet e harresës

As unë e as ti

Nuk u ulëm asnjëherë pranë tastierës

Për ta fshirë pluhurin e kohës

Me prekjen e gishtave

Në këto pika shiu

KY GUR

Ky gur

Në këtë mur bisedonte me

Sogjetarët

Kur ngrysej qielli në këto anë

Ne nuk mund ta shohim

Historinë e qytetit
Pa e zhveshur kalanë

Pa hyrë

Në dhomat e gjumit

Atje poshtë buzë lumit

Ky gur

Dhe ky mur

Në vazhdimësinë e tyre

Tjerrin të kaluarën

Në fije të holla mëndafshi

Kurse këmishët e shqyera

Fshehin pas erës fjalët

Që mbetën peng

Të mos thahen si djersët

Kaluan këndej

Prostituta

Poet

E pashallarë
Dhe u larguan të përbuzur

Deri te lumëbardhi nëpër shkallët

E shekujve lavire

Ky gur

Mu në këtë mur

Sa krenar përbuzë shkumën e ujit

Kur ja shpon syrin e armikut

Që i shikon vëngër

Njomësit e zambakëve

ENDE KEMI KOHË

Të lutem miku im

Mos u deh me realitetit

Lëri pemët le të mbulohen

Edhe me këmishën e shtrezës

Veç le të jenë të mbuluara

Çdo hap që e përcollëm

Deri te lumi

Ecte me kohën

Asgjë nuk ishte jashtë kohe

Në gjumin e barit

Kur kaluam kah rrugët boshe

Në brendinë e frikës

Ulërinte vetëdija

Kurse ne ecnim me kokëfortësinë

E tmerrit

Deri te portat e Ferrit

Të lutem miku im

Lëri trëndafilat le të rriten

Në egërsinë e natyrës

Ende kemi kohë

T’i zhveshim pemët

Në kërcellin e tharë të ditës

E ARDHMJA E DITËS

Ngjyra e kësaj kohe

Po përngjan në diçka pa formë

Amorfe

Në skajshmërinë e kateteve

Prehen mizat

Në këtë mot fatkeq

Ndryshojnë trajtat e emrave

Kur kundërmon

Ngjyra e pjeshkës në degë

Shpeshherë zbresim nga transparenca

Duke u fshehur

Në krahët e shtrira të së keqes

Për dikë që i vret zogjtë

Jemi në gjendja ta pjekim ditën

Kur nga sytë tanë dalin mjegullat

Shndërrohemi në mishngrënës

I përdhosim fjalët

Që folëm pak më parë

Fare pa u skuqur ndërgjegjja e gështenjës

Kalojmë prej vetëdijes

Në një gjendje latente

Bisedojmë me milingona

Për të ardhmen deltinës

BIJVE U MBOLLËM NË KUJTESË

Mos ma ngacmoni palcën kurrizore

Nëse dua që prej ashtit tim

Ta ndërtojë anijen e përmbytjes

Ne na  ftuan  në dasmë

Kur ishim Zot prej një deti

Në detin tjetër

Ishim dhe mendoj se

Denbabaden do të jemi nismëtarët e farës

Që do ta mbjellë

Njeriun e ri në këtë botë

I duruam njëqind mijë kafshime

Dhe sot gjendemi

Akoma në fillim të rrugës

Për ta gjetur kopshtin e mollëve

II.

Juda as që ka lindur

E as që ka me u lind në tokën tonë

Jemi aq të fortë

Sa që çdo tradhtie

Që në fillim

Ia ngrehim kurthin

Bari që lëshon rrënjë dimrit

Asnjëherë s’e kemi kositur

Ashtu

Na kanë mësuar pleqtë

Kurse ne

Amanetin e tyre

Brez pas brezi

E mbollëm në gjakun tonë

Prej një deti

Në tjetrin i ndoqëm meduzat

Bijve u mbollëm në kujtesë

Tokën e Lekës

Dhe përbiruam nëpër histori

Deri në ditët e sotme

KËSHTU E KA KJO JETË

Kanë nisur njerëzit

Që në epruvetë t’i ruajnë kriminelët

Krejt të bëmat e liga

Ja veshin tjerëve

Që as pa

E as dëgjuar s’kanë

Për aso farë krimesh

Kështu e ka kjo botë

Duke e fshehur kriminelin e vërtet

Krijojnë bastardin

Prej njerëzve të pafajshëm

Ja ai që e torturonte zogun

Me cigaren e ndezur

Kaloi andej trotuarit

Kurse komshiu im

Vuan dënimin shumëvjeçar për të

Kështu e ka kjo jetë

Dikush me duar në xhepa bredh i lirë

Kurse miku im i pafajshëm

Bisedon në çelin nr. 7

Me kovën e urinimit

Lidhur për zinxhir

ENDE AJO BARRË

Qe një shekull

Po më ndjek kalorësi i padukshëm

Nuk lash shteg pa kërkuar
Për të pirë një gllënjkë ujë

Në lotin e dhembjes

Njerëzit menduan

Se edhe unë jam si ajri

I paprekshëm në esencë

Dhe i pakëndueshëm

Për syrin e tretë

Kur u takova për herë të parë

Me lahutarin e verbër

Më mahniti symprehtësia e tij

Aq bukur e shihte eposin

Sa që hyri në bendin e tij

Nuk di më

Se sa zota krijoj njeriu

Kjo hakmarrje e tmerrshme

Ende është duke na ndjekur

Po sa doli nga kopshti i gjelbër

E ngarkuan me disa lloje fajesh

Ende ajo barrë

I qëndron sot mbi kokë

Si degët e mollës

Që piqet në saçin e skuqur të diellit

NGA FUNDI I DETIT

Nëse mund t’i hipish valëve

Ti i ke hipur kalit të egër

Deti është i pa zë

Gjatë tërë kohës fle

Po që se

Nuk e zgjon hingëllima e ditës

Peshkatarin plak për herë të parë

E zuri gjumi

Kur valët lëshuan rrjetin

Në padukshmërinë e hapësirës

Mbrëmja dhe mëngjesi

Rrinin këmbëkryq

Poshtë ujit

Në syprinën e shkumës

Nga fundi i detit

Dolën nuset ujit

SOT DO TË LOZIM EDHE NE

Mbi këtë copë shkëmbi

Reflekset e ditës

I gjuajnë shikimet

Teposhtë qytetit

Që fle

Mbi gjethet jeshile të stinës

Djersët pluskojnë

Nga degët e pemëve

Në rrënjën e lulediellit

Shkrihet copa e akullt e ditës

Poshtë luadheve

Nuk ndalet vallja e kojrrilave

Sot do të lozim edhe ne

Me imazhin e imagjinatës

Që shtrihet

Tej padukshmërisë së maleve

DIELLI  NA  BËRI  ME  SY

Nga treni i natës që vjedh tym

Zbresim në stacion

Vdes një merimangë e murrme

Akrepi u ndalë te binarët

Që shkonin paralel

Diku në veri

Ishte një ditë e zakonshme

Në tregun e qytetit

Mbushur me mallra bujqësore

Vjen një malësor

Me çakshirët ngjyrëkafeje

Thua se pas tij

Vinin edhe  malet

Shiu pluskonte mërzitshëm

Në xhamat e qebaptores

Valonte një flamur

Me disa ngjyra karakteristike

Pastaj nën mjegullat e plumbta

Fluturimi i aeroplanëve

Për herë të parë

Dielli na bëri me sy

VASHAT E BUKURA THURRËN

Një fëshfërimë në rrugë

Ma ndërroi mendjen

Qesja e najlonit

Rrëshqiti me mërmërimë

Nëpër këmbët e drunjta të merimangës

Fill pas kësaj ndodhie

Te çezma e vjetër

U mblodhën fqinjët

I pastruan rrugët

Pas njëqind viteve

Mbaj mend

Kafshimet e ujqërve

Lagja atëherë jetonte e vetmuar

Fasulja e zier në tenxhere

Kishte pak kokrra të shëndosha

Kaluan disa dimra të acarta

Nëpër shkumën e sapunit

Trikoja e kuqe e vëllait tim

U shndërrua në harresë

Sepse nëna dha besë

Vashat e bukura thurën

Çorapet  e leshta për këtë dimër

KËMISHA IME E LAGUR

Një zog i vetmuar

Në degët krahëthatë

Hulumton lastarin e fundit

Të ditës së dhunuar

Pranvera ka kohë që kaloi këndej

Si shkuma e pështymës

Tretet dita

Në syrin e gjarprit

Isha i vetmuar në horizont

Deti përkundej në thellësi

Varka e thyer

Në valët e gjelbër

Tundej në zhgjëndrrën e shkumës

Më mbajtën të mbërthyer

Deri sa pushoi shiu

Këmisha ime e lagur

Përjargej

Pikat e gjakut kullonin

Nga tërbimet e dallgëve

AJO LARGËSI E PANGJYRË

Sa herë që i hapi dritaret

Të hyj dielli

Në kujtesën time

Çdo herë e më pak

Më kujtohen  fjalët e tua

Fytyra disi më ofrohet

Si një vegim i largët

Preki ajrin

Nuk ndjej asnjë dridhje

Në qerpikët e ditës

Ti je diku larg

Në nënsqetullat e tua e fshehe

Vetminë time

Më lë kështu të hutuar

As pantallonat më nuk di se ku i kam

Ajo largësi e pangjyrë

Më ikën diku tej fjalëve

SËRISH PËRSËRISË

Dua që vetvetja e ime

Të ma kthej borxhin e ditëve

Të kafshuara

Nëse është sot e premte

Çfarë rëndësie ka e diela

Kur ti nuk vjen

Sërish përsërisë

E kaluara nuk ka ikur

Por ti u largove në padukshmëri

Të skajshmërisë

Hyre në gjumin e lumit

Me tërë forcën e fjalës

Dhe një kohë të gjatë

Mbete pengu i valëve

Mos shpreso kot

Ti e di se kur isha i vogël

Më frikonin me thonjtë e maces

Nëse nuk rri urtë

Do ma grithi fytyrën

Dhe kështu

Prej kokës së sëmurë

Shtrydhnin guximin e lëkurës

NËSE TË PREMTON KOHA

Nëse ke kohë për të humbur

Hyrë në poezinë time

Aty do të gjesh

Vetveten

Ose yllin tënd

Që t’i ndriçon rrugët

Çka do që kërkon

I gjen në trastën e lypsarit

Edhe ëndrrat e huazuara

Mund t’i kërkosh

Në xhepat e vegimit

Mos u bezdis

Nëse në kërkimet e tua

Nuk takohesh me vetveten
kjo i ngjanë çdokujt

Kur e kërkon të pamundurën

Posa të takohesh me imagjinatën

Kij kujdes

Mos e lëndo kujtesën

Loja as nuk fillon

E as nuk përfundon me këtë takim

Nëse të premton koha

Hyrë në poezinë time

Për ty

Gjithmonë do të jenë  të hapura

Dyert e bardha

Lexuesi i im i dashur

FRYMËMARRJA E LISIT

Një krismë e shurdhët

Kafshon çatinë e vjetër

Nusja përtyp lotin e ditës

Nën mëllagën e kuqe

Disa pika gjaku

Ngadalë si një pendël

E zogut të plagosur

Nëpër ajrin e padukshëm

Zbret frymëmarrja e lisit

Dhe fshehurazi në këtë hapësirë

Fillon një ditë e trishtueshme

NUSET

Nga degët e një lisi

Zbriti cijatja e trishtuar

Pas qindra viteve

Merimanga tregoi fytyrën e padukshme

Kjo ishte imazhi i ditës

Për tregimin e këmishëve

Të endura

Nga një lloj mëndafshi artificial

Lotët e kristalta të nuseve

Ende presin në gjerdek

Ushtarin e trojeve tona

Që shkoi për ta sjellë lirinë

NË THINJAT E DIELLIT

Kur u zgjuam në mëngjes

Jonit ja kishin vjedhur kaiket

Këlcyra i shkulte

Flokët e gjata të besës

Në thinjat e diellit

Po rrotullohen

Shpirtrat e fantazmave

Pashai i madh

Edhe njëherë ngriti kokën

Sytë e kaltër të detit

Me mallëngjim e shikuan Jonin

Që nuk e ndalnin kujën

FJALËT

Fjalët janë bishta kuajsh

Krife luanësh

Prej çastit në çast

Rriten si flokët e fëmijëve

Herë turbullojnë lumin

E herë zhdukin lotin

E fluturimit të zogut

Fjalët flenë në lojën e gjuhës

Kur dhëmbët

Kafshojnë rrufetë

Ato zbuten

Shndërrohen në grimca ajri

Ato grimca janë aq të padukshme

Sa që nuk ekzistojnë

Nëpër librat e pluhurosur

Prej tyre ngjallen fantazmat

Të pashpirtëve japin infuzion

Fjalët

Që shembin malin

Kur i krehim si krifat e kuajve

DERI SA NE MARRIM FRYMË

Sa i paska buzët e thata

Kjo gotë e palarë

Kush piu mbrëmë verën e kuqe

Nga rrënjët e pjergullës

Dallëndyshet e ndalën frymëmarrje

Në telat elektrike

Këto janë  ditë të veçanta

Kur e pjekim hënën

Çka ndodhi me flokët e tua

Që i shkurtoi nata

Zemërimet derdhen si nga shtamba

Kur i vjelim yjet

Këto duar tona të buta

E të papërcaktuara

Pambarimisht përqafojnë

Vështrimin e galaktikës

Deri sa ne marrim frymë

Si peshqit në këtë ajër të ndotur

IK

Ik tani

Mos më rri kaq afër

S’dua të gufojë nga brendia ime

Ky mllef

Që është grumbulluar me vite

Një ditë

Mund të mbytet Etna

Ik sa më larg

Ik përtej vetvetes

S’do të merrem sot me ty

Kam shumë gjëra të pakryera

Rreth kultivimit të luleve

Ti akoma mendon

Se ekziston

Mos vallë e harrove vdekjen tënde

Unë edhe i vdekur

S’mund t’i lë anash lulet

Që i ujita
Dikur me lot

ÇKA U BË ME JU

Kur ju të gjithë

Pa marrë parasysh se cili

U larguat këtej

Duke i harruar

Aromat e luleve më të bukura

Nga bleta punëtore

U bëtë miza të mërzitshme

Në kosharet e zbrazëta

Sot lodrojnë minjtë

Në të katër anët e mendjes

Ju kanë mbetur vëllazëritë

Asnjë shtambë poçari

Nuk e mbanë më ujin e kujtesës

I gjuajtët muzat

Në kanalizimin e harresës

Sa do që të këndoni

Nata nuk mbinë

Në ndërgjegjen e juaj

Çka u bë me ju

Ishit aq të mirë dje

Sa që ajo mirësi e kaluar

Sot po shndërrohet në hipokrizi

NË DAÇ RRI NË DAÇ IK

Hyre në këtë labirint

Si te nusja në gjerdek

Në të dy anët e jetës

Mbete njëqind vjet

Deshe të ikësh

Si skilja me bisht të djegur

Por mbete në gjysmë të rrugës

Si kungulli i pjekur

Në daç ik

E në daç rri mor mik
ti ia dole kësaj pune

Se kishe pas kaçik

TI SËRISH DO TË JESH

Të ecësh nëpër sinorët e kujtesës

Apo t’i  kalërosh valët e detit

Nuk është njësoj

Sikurse vrapi

Në gjumin e merimangës

Ti ke një forcë në vete

Që të shtynë

T’i kapërcesh rrugët e pamundura

Në kokrrën e kripës

Të ecësh drejtë të panjohurës

Në zbulimin kontinenteve

Që janë fundosur

Para krijimit të botës

I di ti shtigjet e errëta

Kah rrëshqitën zvarranikët

Disa miliona vite më parë
kur u gjet zjarri

Ti e pjeke mishin e babait tënd

Edhe para kafshimit të mollës

Nuk ishin të befasishme

Këto shqetësime të tua

Derisa në kokrrën e një  arre

I hulumton krahasimet e thelpinjve

Me trurin tim të rrudhur

Në daç kalëro
Me vetëtimat e zeza

Ose hyrë në gjerësinë

Apo në thellësinë e çmendurisë së detit

Ti sërish do të jesh

Në fillim të itinerarit të trishtuar

AQ SHUMË ZJARRE

Para se të krijohet njeriu

Nga kristalet e qiellit

U krijuan lotët

Pastaj syri

Hyri në përrallën e uritur

Me pangopësinë shpirtit

I tejkaloj hartat e vetëdijes

U krijuan edhe shumë gjëra

Të tjera

Me vlerë

E pa kurrfarë vlere

Në perimetrin e memories

Dikur më vonë

Lindi fjala në trurin e vogël

Që sot para çdo gjëje

Vret më keq se rrufeja

Nuk di

Nga kush e huazuan gjuhën

Nga kuçedra
Apo gjarpri me flokë të thinjur

Aq shumë zjarre pështynë

Ky zvarranik

Në qenien e njeriut

Sa që e djeg

Edhe zjarrin e Ferrit

Pergatiti Flori Bruqi