Luigj Shkodrani:POEZIA IME, SI MUSHKA XANXARE

Është vonë, tepër vonë. Në dhomë nuk piptin asgjë. Vetëm të trokiturat e gishtërinjve mbi tastierën e kompiuterit dëgjon. Sikur ai çekani në dorën e hekurkthyesit, tek punon në kovaçhane. Ashtu dhe unë trokas në poezinë si time si me  mushkën e xanxare. Më lodh shumë, sepse nuk di ta ngas aq mirë. Don të më ikë por nuk e lë dot. Dua ta ngas se s`bën. Më lodh shumë, më dërmon, por përseri e ngas e ashtu ngadalë, duke e marrë për dore si fëmijën dhe eci mes rrugëve të jetës, përmes kujtimeve të vegjëlisë, të rinisë e ja tani edhe në prag të pleqërisë. E ato kujtime, aq të bukura, vinë si nota në pentagram dhe me to thurr poezinë e vendit tim, dashurinë për jetën, për njerëzit, dhe ashtu e ngas ngadalë dhe pa u vënë re nga askush. Po, po, nga askush, ngase nuk dua të jem ai poeti që të më tregojnë me gisht. 

         Dua të ndjehem i thjeshtë, aq i thjeshtë, sa të ulem këmbëkryq në odën e madhe të burrave të motit, e të kuvendoj shtruar me ta. Të tregojmë legjendat e historitë e të parëve tanë. Luftërat në trojet tona, dhe lirinë që një ditë trokiti edhe në portat tona, dhe ajo, liria, i gjeti të hapura. Dhe erdhën nënat, baballarët, dhe u ulën shtruar, dhe folën shqip, po, shqip. Dhe këto momente përjetuam, dhe ne, së bashku me të tjetrët,  dhe zemrat tona gufuan, për ditë më të mira, për një jetë më të begatë në vatrat tona... Dhe ashtu ngadalë, me mushkën xanxare shëtis rrugëve të lira, duke mbledhur nektarin si ajo bleta punëtore, dhe me të të thurr poezinë, për ditët e rënda dhe jetën e lumtur, për njerëzit që duan të jetojnë, edhe pse në vetminë e pafund, shpirti i tyre qesh dhe gëzon, gëzon dhe shpreson se një dite do të jetë më mirë.

       Se një ditë dhe unë do ta ngas më mirë poezinë time si mushkë xanxare, dhe do eci rrugës i gëzuar që qenjen time, duke pandehur se bëra diçka të mirë për nesër, duke shpresuar se dikush do ta lexojë, dhe ashtu në heshtje do të më kujtojë, por dhe do të mësoje për vete, duke e gjetru vetveten në vargjet e mia, tashmë të shtruara në këto fletë të bardha. Aty, në çdo rrjesht është një dëshirë, është një jetë shkrirë dhe e shtrirë si në pentagram. Dhe kompozitori një ditë do ta marrë poezinë time, dhe me ato rrjeshta do të komponojë këngën e pavdekësisë. Ate këngë që brezat do ta përcjellin brez pas brezi, duke shpresuar se do mbetet diçka që do të ketë vlerë, e pastaj, unë mushkën xanxare do ta ngas, dhe do të ecë gjithnjë e më mirë...

Flamuri ynë

O flamuri ynë kombëtar

Ti gjithmonë prin i parë,

Në ballë të luftës për liri

Dhe në dasma e shtëpi.

Është flamur i Kastriotit

Dhe i Plakut të Vlorës,

Është fama e Shqipërisë

Dhe e mbarë shqiptarisë.

E qëndisi Marigona

Erdhi deri në ditët tona,

Është për nder e krenari

Që ta ruajmë me dashuri.

E ju kërma me shpirt’ të zi

Që m’përgjakët n’ Dardani,

Nuk ka vdekë populli shqiptar,

Ne gjithmone prijmë të parë

Me flamurin kombëtar.

Jetojmë në trojet tona

Ne vetmi kur unë rri

Kam dëshirë te bëj poezi

Dhe të shkruaj për shqiptari

Për burrëri dhe besnikëri

Që shqiptarit i kanë hije,

Që ta dijë gjith’ bota mbarë

Se këtu jetojnë engjëjt e parë

Më të vjetrit në Ballkan

Që s’u bën kurrë syri bam.

Kam dëshirë shumë të shkruaj

Por s’ka fletë të ma përshkruaj’,

Aq shumë jemi në histori,

Që me kohë, në Iliri,

Me stërgjyshërit tanë të parë,

E më vonë në principata,

Në luftrat tona shum’ të gjata,

Qindra vjet luftuam me shpata,

E ky popull s’u ndal kurrë,

Me Gjergj Krujën trim me fletë,

Shumë beteja i fituam,

Edhe turkun e dëbuam,

E më vonë vjen Rilindja,

 Me Naimin e shokët e tij,

Që u shkrinë për Shqiptari

Gjuhën shqipe me na e shti në gji.

Edhe luftrat kështu vazhduan

Dhe flamurin e fituam,

Shtetin tonë e ndërtuam.

Plaku i urtë Ismail Qemali,

Ngriti flamurin në Vlorë

Dhe i tha botës mbarë,

Se këtu ka edhe shqiptarë

Që luftojnë në troje të veta,

Por Evropa, kjo e shkreta

Për habi e për çudi,

Lejoi në Londër një tragjedi:

U nda trungu shqipëtar,

U nda mbarë shqiptaria,

Nën Serbi e nën Greqi,

U bëmë rob të djallit të zi.

100 vjet nën shtypje të tij,

I lau duart me gjakun tonë

E mbushi tokën plot me varre,

Desh të na zhdukte si komb fare.

Nuk durohej më ky qen,

Gjakun tonë duke na e pirë,

Ndaj në ballë të shqiptarisë,

Prin një trim i vegjëlisë,

Bac Ademi legjendar,

Që i thoshte zullumqarit,

Bir i kurvës, faqezi,

Boll ti luajte me njërëzit e mij,

Këtu e ke fundin ti,

Se shqiptari më s`duron

Pushkën krahut ai shtërgon,

Derisa këmba e djallit të zi,

Të mos shihet më në shqiptari,

Se shqiptari në trojet t`veta,

Don të jetojë në liri,

Të ketë shkollën edhe gjuhën,

Dhe flamurin e këngën e tij,

Sepse këtu i thonë shqiptari,

E s`ka çka lypë ma djalli i zi.

Kështu do ecim me forcat tona

Dhe të ushtojë gjithmonë jehona,

Se jetojmë në trojet tona.

Oj Vitore, moj shqipe mali

Këtë poezi Ty ta kushtoj

Për Ty zanë zemërmadhe

Unë sonte të këndoj

Herë me rimë e herë pa rimë,

O moj shqipe mali

Që digjesh për Arbërinë.

Është Berati që e lindi

Dashurinë tënde me flatra

Detra e oqeane që pushton

O moj bijë e tokës trime

Në prehrin tënd të ngrohtë

Prehet edhe shpirtim im.

O j Vitore moj shqipe mali

Je humaniste e vertetë,

Aty ku është shqiptari

Atje është dhe shpirti yt.

Nëna e  bijtë të kërkojnë

Edhepse dergjesh e sëmurë

Zëri i tyre të ngre në këmbë.

Zemra Yte e zjarrtë është kudo

Në çdo vatër shqiptare,

Qan e qesh me perënditë

Dhe je shpresa e fukarasë.

Oj Vitore, shpirt i bujarisë

Simbol i gjallë i humaniznit,

Krenari e Shqipërisë

Nder i gjithë njerëzisë.

Oj Vitore, moj shqipe mali

Lum Berati që të lindi,

Lum diaspora që të ka

Paç jetë të gjatë sa një kala.

E të kemi dhe për shumë vjet

Sepse je nëna e vertetë,

Je frymëzimi e shpresa  jonë

Admirimi ynë, përgjithmonë.

Ushtria Çlirimtare ne dy akte jete

 


Shkruan Ymer Halimi-Prishtinë

Ushtria Çlirimtare ne dy akte jete

a. Akti i lavdisë 

Janë moment në jetë, që shtyjnë përtej mundësive që njeriu i ka në çastet e rëndomta; e tjetërsojnë individin për te vepruar ndryshe nga ai që është, i zakonshëm. Ky është shtyrësi i brendshëm që nuk lë dot pa shtyrë për të vepruar, duke e vene jetën dhe boten e ndjenjës ne një horizont tjetër.

Në këto qaste njeriu nuk është vetvetja, u takon të tjerëve, bënë për të tjerët. Ne kushte te zakonshme kurrën e kurrës nuk do bëje në veprim te tillë. Por, këtë e bëjnë kryesisht njerëz të zakonshëm, te pa diktueshëm ne jetë, ne mesin e njerëzve.

Te tillët i pash me 2. Korrik 1998 qe ishin te rreshtuar ne pesë kolona. Djem te rinj, te njomë, po edhe ca më ne moshë. Ishin 80 veta. Nuk e kishin medaljoni i numrit te ushtarit, qe e kanë ushtaret ushtrisë qe shkojnë ne luftë. Nuk kishin armë, por u thoshim ushtar.


E prisnin radhën. Krejt e pazakontë për shumëçka ky çast ne këtë jetë për ta e për ne, në këtë glob. Do udhëtojnë andej kah udhëton dielli, qindra kilometra për një armë e ca fishek. Dhe kur perëndon dielli do arrijnë ne cak, ne Shqipërinë Londineze.

Ky është rrugëtimi me i vështirë ne jetën e tyre deri sot. Por, e bënin se kishin mund nocionin e vdekjes, me besim se kombi do mbijeton.

Gjatë pritjes, sigurisht nuk ëndërrojnë dekorata e medaljone, por duan liri! Ëndrra e tyre është se sa heroike do ta kenë vdekjen, sa madhështore do te jetë lira!

Ose si do t’i takojnë prindërit pas fitores, shokët e klasës, koleget e studimeve!

Këta e ndjenin ne zemër, ma thellë se gjithë ne, se si thërriste zëri i atdheut, zëri i lirisë, zëri i flijimit te familjes Jashari!

Ca shok, e farefis, qëndronin prapa tyre ne një largësi te konsiderueshme. Te gjithë ishim për një kohë memec. Ndjenim një pasiguri për ta.

Por, në ne, klithte një zë qe nuk e dëgjonte askush, përveç vetja e jone, e thellësia e shpirtit tone: O Zot ndihmoju!

Tani ora 16:25 ne 2 Korrik, ne kamionin e fundit, komandant Abea - Bekim Berisha, kishte kapë me dorën e majtë, derën e kamionit, e donte te hipte.

Aty pran shoferi ishte i ulur Bedri Shala. Abesë i shtriva dorën për përshëndetje përcjelljes e më gjysme zëri i thash: Rruga e mbare e paçi fat!

Me shikoi me dashamirësi: Faleminderit, prof!

U ndamë. Pluhuri i Rrugës se Likocit, ne Drenice, e mbuloj kamionin dhe më në jetë nuk e takova Komandant Aben.

Dikur natën vone, neper maje të Çiqavicës, me veturën e B. Ruhanit kthehemi ne Prishtinë. Rrugët e saj ishin ne heshtje mortore.

Heshtja na frikonte, se ndihej vetëm makina e jonë. Prishtina flinte e qetë, por në shpirt me plot frikë. Kohë me vonë një mik, ushtar, me sqaroi hollësisht diçka qe e kishte parë e doja ta dija: ABEJA ishte ne vijë fronti ne luftë, me pak ushtar rreth vetes. Ishte vënë përballë pushtuesve, duke e mbrojtur Junikun. Junikun qe e hezitonte luftën si edhe vet Prishtina.

Ai ra heroikisht për liri se bashku me shokët e vet: Bedri Shalen, Elton Zherkën eYll Morina. Ishte i pabesuar guximi ne çastin e vdekjes!

Dhe kur u kuptua vdekja e ABES-ë, Kuvendi i Shtetit Kroat kishte mbajtur një minutë heshtje ne shenjë respekti, edhe shih, Gjenerali i Ushtrisë Kroate është parë me lot ne faqe nga dhembja për vdekjen ABES-ë.

E falënderonin, për te gjitha atë qe kishte bere për lirinë e kombit kroat.

Dhe serish, ditë me parë vizitova varrin e Heroit tonë, preka gurin e ftohtë si akull nën pikat e shiut.

Ndjeva pikëllim..

Nën pllake guri është i mbyllur një heroizëm e një dashuri aq e thellë për atdhe, e shpërblyer me jetë!

Dhe fatkeqësisht, po kaq i ftohtë sa ky gur mbi varr është Kosova për heroizmin e djemve te saj. Por, jo vetëm kaq...

Sot, heroizmin dhe lavdin e tyre, ca njerëz e kanë venë ne shuplakën e dorës se vet, dhe krrokatin për ta ngritë lavdinë vetë.

E kërkova një simbolikë, siç është zakon te kombet e ngritura, qe ua bëjnë njerëzve te veçant te kombit, por këtë emër nuk gjeta.

Nuk gjeta emër shkolle, e institucioni, ndoshta ndonjë rrugicë mund te jetë me këtë emër.

Ku ta dijë unë! Por, saktë ne kërkime te kësaj, lexova emra shkolle e rruge, qe te “fuqishmit”- e te palavdishmit, i kishin emëruar për ata qe e kishin blerë me para “lavdinë” e heroizmit te luftës.

Por, jo vetëm kaq....

***

Sot, me 25 Qershor 2011, ne qendër te Prishtinës, përsëri i shoh ushtaret e lirisë, ne një tende, por nuk ishin te rreshtuar për t’u armatosur.

Kërkojnë ta shijojnë lirinë me dimensionin e saj real, ne formën e asaj ëndrre qe e kishin meditua ne luftë, e te janë krenar përjetësisht.

Por dikush ua vodhi (kushtimisht) lavdinë! Këta nuk kërkojnë asgjë me shume se sa ajo qe u takon, respektin, e barabarësinë, se paku, brenda llojit te vete.

b. Akti i Ligjit favorizues për t’fuqishmit e TMK-së 

Me mbarimin e luftës, disa komandant ZO, e komandant brigade, e them pa hamendje se ka qindra fakte qe e dëftojnë, se bënë pazare te turpshme me lavdinë e ushtareve te UÇK-se, duke pranuar statutin e ushtarit të UÇK-së “te ikurit ne Bllacë”, siç i quajnë vetë “komandant të Bllacës”, po edhe invalidit te luftës, vetëm e vetëm për interesa meskine.

Te kuptohemi, kur përdori emrin e Kampit te Bllacës, thellë e kuptoj përpjekjen për t’i mbijetuar gjenocidit, dhe për ca kohë jam i trishtuar, se me ndjekin duartë e zgjatura te bashkëkombësve; fëmijëve dhe grave duke kërkuar bukë e ujë.

Kjo ishte një skenë dhembjeje qe preku në gjithë globin. Por, krenaria e kombit, aso kohe, ruhej vetëm nën petkun e armës së Ushtrisë Çlirimtare te Kosovës. Këtë krenari nuk mund ta këtë askush përveç ata qe patën, në atë kohë, armen në dorë.

Por, duhet ta ndjejnë te gjithë tok, këtë krenari për ta! Me mbarimin e luftës, duhej qe UÇK-ja te reformohej, por kjo nuk u bë aq natyrshëm.

U shndërrua në Trupe Mbrojtëse e Kosovës, duke u demobilizua ¾ e ushtareve te UÇK-se. Ne TMK u rreshtuan shumë ushtarë të UÇK-se, por gati një e treta ishin ata qe nuk kishin te bënin fare në të kaluarën me UÇK-n. Mund të thonë se kjo nuk ka diç te keqe (!?)

Por, me nxjerrjen e ligjit për transformimin e TMK-se, ne Forcë Sigurie të Kosovës (FSK), erdhi pa përgjegjësia e strukturës udhëheqëse e TMK-se, përkatësisht e UÇK-se.

Ne vend qe te nxirrej ligji për luftën e UÇK-se, e te këmbëngulej për te, u nxor ligji i pjesshëm mbi bazën e interesit te strukturës së TMK-se.

Me këtë Ligj përfitojnë te gjithë ata qe ishin në strukturën e TMK-se, kur te arrijnë moshën 50 vjeçare do të marrin pensione 70% te pagesë qe kanë pasur në TMK, pa marre parasysh janë te punësuar ne segmente shteti, kompani publike apo private.

Nuk merret për baze se a kishin qenë ne UÇK, apo jo.

Ndërsa nënteksti i ligjit bazohej qe me ligj te tille “t’i pajtonin ushtaret e UÇK-se”.

Por kjo doli si e pakapshme, kur pjesa dërmuese e ushtareve te UÇK-se ishin jashtë TMK-se. Ky përfitim u takon edhe “komandanteve e ushtareve te bllacës”; aq me keq edhe atyre qe ishin ne ballë lufte kundër UÇK-se.

Këtë ligj ne këtë përmasë e shtyri vete “koka” UÇK-se, e prirë nga komandanti i saj i cili hyri ne UÇK, pas negociatave (kuptohet çka do te thotë kjo), dhe sot pagës se tij ministrore mujore i shtohet edhe shtesa së paku 300 E.

Ose siç është dikush nga TMK , tani drejtor i ndonjë zyre rregullatori, e qe ka pagë 1300 E, apo oficer i FSK me pagë, mesatare 800 E, do t’i shtohet paga rreth 280 E, ne muaj se na paska qenë në TMK.

Apo dikujt qe mund të jetë bërë drejtor i ndonjë agjensioni apo deputet, paga e cilëve është 1900. E do t’i shtohet shtesa mujore po ashtu rreth 280 E.

Por, ushtareve te Ushtrisë Çlirimtare te Kosovës, qe dhanë gjithçka nga vejta për atdheun, e nuk ishin ne TMK, se dikush ua ndaloi, apo edhe s’patën vend, nuk u takon as një cent.

Ata jetojnë ne kushte jete tejet të vështira.

Tani me të drejt mund te thuhet: ky është ligji për të fortët e TMK-së.

Prandaj, Qeveria, Kuvendi i Kosovës, Shoqëritë civile, do të duhej qe këtë ligj ta sjellin ne suazën e morales, arsyes dhe të harmonizojnë me ligjin për invalid të UÇK-ës, për TMK dhe veteran lufte.

Qe te gjitha ata qe janë ne marrëdhënie pune,e marrin pagë nga buxheti i shtetit, kompani publike e kompani private qe këtë shtesë te mos e gëzojnë para se te vije koha e pensionimit te rregullt.

Parat e tilla te kalojnë ne vijën buxhetore te Veteraneve të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, Invalidëve te Luftës dhe Familjeve te Dëshmorëve.

***

Kur e kaloj këtë ligj neper duar dhe shihet një padrejtësi kaq te thellë ne mes te strukturës se njëjtë te njerëzve te UÇK-se; kur shihet se si është përkushtimi për dëshmoret; kur dikush qe është i vijës së fortë te pushtetit apo ndonjë grupi, lavdinë u qojnë në qiell, e mbesin te padiktuar heronjtë qe nuk kanë lënë pas pasardhës me ndikim.

Kjo, me dërgon te një mendim, qe për mua ishte i urryer kur e lexoja ne faqe te librit te historisë, se shqiptaret kur është çështja për përfitimin materiale “janë proverbial” dhe “te cilëve nuk donë ta din për çështje shpirtëror kur kjo bie ndeshe me interesat e tyre materiale”.

Mos kjo dashuri kaq e theksuar për përfitime materiale, qe i kaluaka te gjitha përmasat e njerëzores, ishte shkak edhe pse ne u vonuam ne histori kaq shumë, e shtetarët tanë dje, po edhe sot, e tkurrin tokën e atdheun, abuzojnë me pushtetin, e kufizojnë lirinë e kombit tonë!?

Mjerisht, mbi këtë prirje mund te lexohen ca veprime të rënda, qe edhe sot, ne politikën e kombit tonë politikanet i shfaqin!


(Autori është  Profesor Dr. Sci. për lëndën Biofizkë mjekësore nëFakultetin e Mjekësisë në Universitetin e Prishtinës)

35 vjet gazetare-Zenepe Luka( Cekrezi)

 
  Zenepe Luka( Cekrezi), lindi në Librazhd, ku mori edhe arësimin tetëvjecar. Pasi përfundoi shkollën e mesme "Luigj Gurakuqi në Elbasan, kreu stuimet e larta në fakultetin e Shkenvace Politike Juridike në Tiranë dhe në maj të vitit 1973, u diplomua gazetare.
   Profesionin e vështirë të gazetares do ta niste në gazetën lokale "Kukësi i Ri", më pas redaktore në revistën "Shqiptarja e Re" për të vijuar në të  përditëshmet "Bashkimi",Zëri i Rinisë,etj.
     Një kontribut të vecantë Zenepe Luka ka dhënë në qytetin e saj të lindjes, në Librazhd, ku për shumë vite ka punuar si lektore në Muzeun Etnografik, duke ushtruar edhe profesionin e saj si gazetare. Në vitin 1994, u largua nga qyteti i lindjes dhe u vendos në qytetin e Vlorës, ku ka punuar dhe vazhdon të punojë si gazetare.
Nga vitit 1994 deri në vitin 2004, ka qënë gazetare e gazetës " Koha Jonë" për Vlorën, më pas në gazetën "Ballkan" dhe nga vitit 2007  në vijim është gazetare e gazetës "Telegraf".
 Krahas profesionit të vështirë të gazetares, Luka i është përkushtuar edhe krijimtarisë artistike, që zë fill që në rininë e herëshme duke botuar vjersha, tregime në shtypin letrar të kohës, por nuk mundi të botojë  vëllime me poezi, për shkak të trajtimit të temës së lirikës. Seria e botimeve të librave të  Zenepe Luka, nis në  vitin 1996, me novelën "Rënkimi i shpirtit" Në vitin 1998, botoi librin publicistik "Vlora,Vlora", që përcjell kronikën e dhimbshme të pranverës së vitit 1997-të në Vlorë.
Libri  "Unë gazetarja Rebele" botuar në vitin2001, përcjell tek lexuesi rrugën e vështirë të  gazetares shqiptare, që i është dashur të sakrifikojë dhe rriskojë tërë jetën e saj, në emër të profesionit dhe misionit për të përcjellë të vërtetën.
 Libri "Një jetë për Kombin" u botua në vitin 2002.Aty pasqyrohet një eveniment shumë i rëndësishëm, Kuvendi i parë i gruas së shquar shqiptare, ku protoganiste, është vetë Zenepe Luka.
 "Rrëfej Nermin Vlorën-Ishim Tri", është libri voluminoz, që përcjell figurën e Ambasadores së Kombit , mbesës së Ismail Qemalit, Nermin Vlora, problematikën e madhe që ka gruaja shqiptare.Ky libër që u botua në vitin 2005.
     "Violeta Manushi, kryezonja e skenës", që u botua në verën e vitit të 2007, është  një tjetër libër me vlera të autores.
 Në maj të vitit 2008, doli nga shtypi dhe u promovua libri i saj in shtatë "Al Bano & Albania ", ku mori pjesë edhe vetë këngëtari i shquar Italian Al Bano Carrisi. Autorja ka në shtyp librin: "Edi Luarasi, Dramë e Jetës dhe Skenës" si dhe librin  "Jabanxheshat e Vlorës".
      Përvecse gazetare në profesion, shkrimtare, Zenepe Luka, jep kontributin e saj edhe në shoqërinë civile. Ajo është themeluese dhe Kryetare e shoqatës Kulturore "Al Bano Carrisi', që kryen aktivitet kulturor që nga viti 1996  në Vlorë, si dhe Presidente e Fondacionit Kulturor Mbarëkombëtar "Nermin Vlora Falaschi", Fondacioni,  kryen veprimtari të rëndësishme mbarëkombëtare. Gjatë karierës si gazetare, por edhe ne krijimtarinë letrare, në qëndër të vëmëndjes së Zenepe Lukës, ka qënë dhe mbetet problematika e gruas shqiptare .
Zenepe Luka është e martuar dhe ka dy fëmijë. Evën dhe Redin.
Për kontributin dhe vlerat e saj, Zenepe Luka është vlerësuar me "Mirënjohjen e qytetit të Prizrenit, Mirënjohjen e qytetit të Librazhdit,  Mirënjohjen nga Shoqata "Iliria" Hajdelberg Gjermani. (Përgatiti Flori Bruqi)

Zenepe Cekrezi diplomohet ne universitetin e Tiranes gazetare

 

 

Gazetarja Zenepe Luka, hipur ne mushke duke shkuar ne stabilimentin e sharretareve ne Sopot te Librazhdit

 

Ne shtepine e doktoreshe Flora Brovines ne diten e shpalljes se pavarsise se Kosoves

Anetare te Fondacionit "Nermin Vlora" delegate ne kuvendin e 6 Stamboll

Zenepe Cekrezi dhe Makbule Ceco studente

Zenepe Luka dhe Makbule Ceco pas 30 vjetesh

Ne shtepine e Nermin Vlores per ditelindje

Me nipin e Ismail Qemalit prof.Nedim Vlora ne Brindzi

Kryetari i bashkise se Prizrenit Prof.Dr. Ramadan Muja, i dorezon Znj. Zenepe Luka titullin Mirenjohje e Qytetit ,ne kuvendin e shtate te gruas se shquar mbajtur ne Prizren

10 maj 1998, tritol ne shtepine e gazetares ku plagosen bashkeshortet femijet dhe fqinjet

Me akademikun Rexhep Qose ne festen e Kucit, me 1998

Zenepe Luka nderohet me Mironjohjen e qytetit te Librazhdit

Me miqte e mi bashkshortet Ismail Kadare dhe Helena

Me miken time te hershme Helena Kadare, Vlore 1996

Me shkrimtarin e madh Ismail Kadare

Ne kete are,ne Dardhe te Librazhdit me lindi nena ime

Ne lidhjen e shkrimtareve te Shqiperise promovohet novela " Renkimi I Shpirtit ", te pranishem shkrimtaret Dhimiter Shuteriqi, Xhevahir Spahiu, Prec Zogaj, Kritiku Dalan Shapllo, artistja e popullit Violeta Manushit

Promovimi i librit "Une Gazetarja Rebele ", marrin pjese presidenti Rexhep Mejdani, zv.Kryeministre Makbule Ceco, Prof.Dr. Hamit Borici

Me shkrimtarin Dritero Agollin

Me Mandelen e Kosoves Adem Demaci

Ne shtepine e gjeniut te kenges Italiane Al Bano Carrisi

Al Bano i dhuron presidentit Bamir Topi librin " Al Bano & Albania " te Zenepe Lukes

Bashkoretet Zenepe dhe Ismail Luka, Stamboll 1998

Femijet Eva dhe Redi

35 vjet gazetare

Nga   Mark Dodani

Interviste me gazetaren Zenepe Luka

Për mua ka rëndësi, që l ë pas emrin e mirë .Kjo është pasuria ime.

-I kisha të  gjitha shanset pë r të k ërkuar status politik si gazetare e kërcënuar. Pranova rriskun, por nuk e braktisa vendin tim

Kam ndjekur  hap hapi karierën e gazetares së shtypit të shkruar Zenepe Luka,ashtu edhe krijimatrinë e saj artistike.Kam qënë i pranishem në promovimet e librave të saj,madje edhe librin interesant dhe qe tem bush me emocione te medha "Violeta Manushi,Kryezonja e Skenës", që u bë në sallën e Teatrit Kombëtar,pak kohë më parë.
Kam lexuar edhe librin "Unë gazetarja Rebele",që është një sintezë e jetës dhe karieres së kësaj gazetareje për gjatë 30 vjetëve dhe më lindi ideja ti bëj një intervistë.
Kur i a bëra prezent kërkesën,ajo u befasua dhe mu drejtua: Mark Dodani kërkon një intervistë prej meje?
   Po.Për gazetën "Ndryshe".
E prekur nga kjo "surprizë" sikurse e cilësoi ajo,dha këtë intervistë ekskluzive.
Megjithëse jeni e njohur,unë po e cel bashkëbisedmin me ju,duke ju bërë pyetjen: Kush është Zenepe Luka?
Një qytetare e këtij vendi,nënë e dy fëmijve,me profesion gazetare. Im atë që nuk e njoha kurrë është nga Porocani i Gramshit, nëna e shtrenjtë,që u nda 8 vjet më parë,ishte nga Mokra.Unë vetë kam lindur në Librazhd dhe prej 15 vjetësh jetoj në Vlorë.Bashkëshorti im është mjek-stomatolog,kemi dy fëmijë,Redi dhe Eva.
Cili është hapi i parë i karierës suaj si gazetare?
  Më parë më pyesni si arrita të futem në në Faklutetin e Gazetarisë,që sapo ishte celur pranë fakultetit juridik dhe ishte aq i lakmuar.Sikurse dihet ,aty studjojnë fëmijët e vipave,ndërsa unë isha një vajzë ,që vija nga një qytet i vogël ,sikurse është Librazhdi.
     Si mundët?
(Qesh) Ishte një aventurë e vërtetë që bënte një adolishente,që sapo kish mbaruar shkollën e mesme "Liugj Gurakuqi"në Elbasan.Bursa më kish dalë në Fakultetin Filologjik,ndërsa unë vazhdoja leksionet në degën e Gazetarisë me shpresën se do të më rregullonin të Ministrisë së Arsimit pas një këkrkese që kisha bërë.
Një ditë më thërret shefi i katedrës së gazetarisë,i ndjeri Zihni Reso dhe më thotë: Cfarë bën kështu,kaloi një muaj ,emri të thirret në Filologji,ti ndjek leksionet këtu?Mos ndoshta do ti humbësh të dya? të nesrmën më thërret dekani,prof. Luan Omari dhe më jep ultimatumin: Nëse nuk e rregullon për 10 ditë,nuk do të pranoheni në auditor.Kjo që bën ti nuk na ka ndodhur me ndonjë student tjetër sa kohë jam këtu-tha ai,duke shprehur habi.
Kjo më bëri ti vë gishtin kokës dhe të ngulem përpara derës së miniustrit të asaj kohe,Thoma Deliana. Shkova ditën e parë,më larguan,të dytën,të tretën,plot 10 ditë.
Duket se i kish bërë përshtypje qëndrimi im aty cdo mëngjes dhe i kërkoi sekretarit të më fuste brenda  që të më dëgjonte. Me vehte kisha marrë ca botime që ishin bërë kur isha në shkollën pedagogjike tek Revista "Pionieri",Zëri i Rinisë",një tregim tek revista "Nëndorit",si dhe një kopje të kërkesës që e kisha dorëzuar një muaj përpara në adresë të tij. Pasi më dëgjoi,u hodhi një sy shkrimeve që kisha sjellë me vehte  hoqi syzet optike dhe duke më parë në sy,u shpreh:
Paske talent,moj vajzë,por ka një problem.Në gazetari janë pranuar studentë  nga Tirana dhe nga rrethet ku ka gazeta lokale. Librazhdi yt, as që mendohet të ketë ndonjëherë.
    Shkoj unë atje ku ka gazetë-i thashë dhe në mënyrë të pavullnetëshme ndjeva që  më shkau një lot.Ai u prek dhe menjëherë thirri sekretarin,i dha porosinë që të bisedohej me rektoratin për të ndryshuar degën.
Pas tre ditësh,pasi kisha dorëzuar shkresën në dekanat, hyra serbes në kurs,duke u ulur na bankën e parë,pasi  kisha qëndruar në bankën e fundit.Të gjithë u cuditën,por edhe u gëzuan,që do të ishim bashkë për 4 vjet.
   Duket,ju nxorri nga situata loti përpara ministrit?
Ishte këmbëngulja ime,e drejta ime,pasi e kisha me pasion gazetarinë. Unë kisha në kurs studentë që u diplomuan gazetarë,por që kurrë nuk u bënë të tillë,madje u sistemuan në punë të tjera.Sigurisht edhe ajo pikë loti,bëri efektin vet,pse shprehte një shqetësim,një dhimbje.
    E  keni takuar më pas Ministrin që ju bëri gazetare?
 Vetëm dy herë.Herën e parë në një festë në Kukës,ku unë isha gazetare e gazetës lokale.Më njohu dhe u cudit që kisha ardhur deri këtu.
-Sa ke pa parë familjen- më tha.
3 muaj- i u përgjigja.
Do të vish me ne? Pa marrë përgjigjen time,dha porosi që të më lejonin të udhëtoja me të me avion,që për 40 minuta na solli në Tiranë.
 Herën e dytë e takova pasi kreu dënimin në fshatin Sinanj të Tepelenës.Ishte po ai burrë i gjatë,por tashmë i krrusur dhe i vrarë nga jeta. Kërkova që ti bëja një intervistë,por nuk deshi.
Jam i lodhur-më tha,ndoshta njëherë tjetër.,do të telefonoj vetë. Kam pritur,por ndoshta duhet të shkoj unë përsëri.
    Ku nisi kariera juaj?
Ju përmenda Kukësin.Kisha dhënë fjalën ,që do të shkoja unë atje ku ishte gazeta.Ky ishte edhe shënimi i ministrit,në kërkesën që kisha bërë.Duket,ky ishte shkaku që më ndryshoi degën.
         Pasi përfunduam studimet,më thërret përsëri shefi i Katedrës Zihni Reso dhe më thotë: Ka një mendim nga sektori i shtypit që të cojnë në gazetën Kukësi i Ri",është larg,je vajzë e re. Ty të ka kërkuar Mico Verli për në gazetën "Zëri i Rinisë".mbase e rregullon..
' Jo,jo' i thashë,do të shkoj,kam dhënë fjalën.Rëndësi ka që jam në profesionin tim. Bëra gati një valixhe dërrase,por më duhej të kaloja provën më të vështirë në familje.
   Të penguan?
 Ishte dicka më shumë. Unë nuk ju kisha treguar që kisha ndërruar degën.Ata mezi prisnin që të kthehesha mësuese letërsie në qytet dhe të bëhesha krah familjes..Pra ishin dy pengesa,që do ti kapërxeja vetëm më mbështetjen e nënës sime,që më ndjente.
Im vëlla,që ishte një funksionar i lartë i partisë për kohën,u ndodh midis dy zjarreve.Të postit ,pasi do tirhiqnin vëndjen që nuk lejonte të motrën të shkonte ku kishte nevojë, dhe të vëllait,që po ikte e motra aq larg. Por edhe në këtë rast këmbëngulja bëri punën e vet.Ika,për tu kthyer pas një viti në revistën "Shqiptarja e Re".
    Si e ndjeu vehten,vajza e re gazetare në Kukësin e largët?
I u shtërngova punës.Isha e para gazetare femër, që punojë në gazetën lokale "Kukësi i Ri" dhe si më e reja,nuk më kursenin me shërbimet jashtë qytetit.. Kam pasur kolegë të mrekullueshëm që i kujtoj me nostalgji,shkrimtarin Zija Cela,poetin Bajazit Cahani,humoristin Zylfi Tola,që më mbanin si ujët e pakët. Kam shkelur të gjitha fshatrat,që nga Shishtaveci,Gryka e Cajës, në Krumë e Has deri në Golaj e Perollaj,për së dyti e së treti.Kam hyrë nëpër galeri dhe jam ngjitur në kufi.Ishte vështirë,por edhe bukur.
 Nuk mund të harroj një rast.kur  më zuri bora në Shishtavec,teksa kisha shkuar për të shkruar për aksionin e shkuljes së patates.Për pak ngriva atje,por një mjet i Seksionit të shëndetësisë,erdhi më mori. Duhet të përmend faktin.që më lehtësoi së tepërmi .detyrën e gazetares,banimi në shtëpinë e intelektuales ,atëherë shefe e shëndetësisë dr.Nazmie Poga,që etakoj shpesh dhe i shpreh mirënjohjen e thellë si dhe shumë familjeve të Kukësit që janë aq bujarë ,si në asnjë vend tjetër.
Fillimi i punës në Kukës,besoj ishte një avantazh për të zënë një vend të mirë më pas?
    Normalisht,kështu duhet të ndodhte.por lindën telashe.Nuk e kam të qartë edhe sot se cfarë ndodhi.Di që më thirri përsëri njeriu i mirë,profesori im Zihni Reso dhe më thotë:
Cfarë ka ndodhur me ty,moj Cekrezi? Nisu përsëri në Kukës dhe sqaroi gjërat,se dicka stonon në karakteristikën, që të kanë dërguar.Më parë shko në Sektorin e shtypit në KQ të sqarohesh.
U shqetësova jashtë mase,u trondita dhe të nesërmen mora rugën e gjatë për në qytetin Verior.Kërkova takim me sekretarin e Parë, Izet Dyrmishi,që më priti menjëherë. Nuk u përmbajta,isha e mbushur dhe shpërtheva në lotë.
Cfarë kam bërë,cfarë me keni shkruar- i thashë.Erdha këtu vajzë e re,nuk lashë fshat pa shkuar,trajtova prblemet që kish qyteti. Cfarë ka partia me mua?
                   Ai ngriti supet dhe më tha  të prisja sa të bisedonte me kryeredaktorin,që ishte njeri i partisë,por jo gazetar.
Do të jetë ndonjë keqkuptim,pasi puna jote është vlerësuar-më thotë sekretari i tij,Dem Peca.
Të nesërmen mora me vehte një zarfë të mbyllur,që e cova në  sektorin e shtypit,duke i a dhënë në dorë një njeriu shumë shpirtmirë sikurse ishte Miti Tona.Pas kësaj, fillova punë në RTVSH,gazetare terreni me qëndër në Elbasan.
Ky rast më dha zhgënjimin e parë në jetë,më rebeloi dhe ende nuk e kam sqaruar se cfare  dhe pse e kishte shkruar kryeredaktori i Kukesit te Ri ne karakteristiken time.
                  Kur mendoni se u poqët si gazetare?
Kur punova tek Revista "Shqiptarja e Re".Kishte gazetare me përvojë,sikurse ishte Lavdie Leka,Zhuljana Jorganxhi,por më tepër më mbante afër kryeredaktorja Ballkiz Halili,një gazetare e shquar që më thoshte "Je një Ballkiz e vogël".Miqësia me Helena Kadare,që ishte një kat më sipër,më futi në rrethet e elitës kulturore.Hyja e dilja në  shtëpinë e saj,lëviznim bashkë me shërbime dhe për herë të parë,preka botën e gjërë të një shkrimtareje.
       Kujtoni ndonjë emocion të viteve të para si gazetare?
 Vërtetë fillimi i punës,aq më tepër  në profesionin e gazetares,ka ngjarje që fiksohen dhe nuk harrohen.
                Në Kukës,për pak më prenë veshin..Kisha botuar një shkrim ku flitej për zakonin që shfaqej atje, që për tu hakmarrë ndaj gruas,kur e tradhëtonte,apo dikujt tjetër që e cënonte në moral,i priste veshin,hundën apo dicka tjetër,duke i lënë shenjë tërë jetën.
 Në shkrim përmendja me emër  personin,pa e ditur se do të kisha pasojë,Të nesërmen ai erdhi me gazetë në dorë,me një palë gërshërë të mëdha,që ,përdoreshin për të qethur delet,me mendimin për të  më prerë veshin, hundën,pasi e kisha nxjerrë në mexhelis,e kisha turpëruar. Një javë nuk dola jashtë nga shtëpia,por isha e qetë,pse gjithmonë isha nën kujdesin e zonjës së shtëpisë,që më trajtonte si vajzën e saj.
Emocionues ishte  edhe kronika që  trasmetova direkt nga Elbasani në RTSH,momentin kur u hapën themelet e Metalurgjikut dhe ngatërrova emrat e kinezëve. që do të asistonin për punimet.
Por "gafat",nëse do ti etiketonim kështu,nuk kanë të sosur në gazetari.Duket e pabesueshme,por kjo ka ndodhur,vetëm 4 vjet më parë dhe unë po e tregoj për herë të parë publikisht.
Kisha shkuar me ftesën e mikes sime,deputetes Makbule Ceco,për të ndjekur Festivalin Folklorik në Gjirokastër.Për fat nuk kisha marrë lejë në redaksi dhe fati e deshi që atë mbrëmje të ndoshte një tragjedi në fshatin Dukat,ku gjetën vdekjen disa nxënës nga Berati.Në Gjirokastër atë natë nuk pati drita,nuk lidhesha dot me Vlorën për të marrë ngjarjen.Nga situata më shpëtoi ish drejtori i përgjithëshëm i Policisë,Veli Myftari,që më dha emrat e të vdekursve,të plagosurve..Po nga ta jepja shkrimin,qyteti ishte në terr të plotë?
Po nuk mjaftoi kjo,më telefonon redaksia e TV Koha,që më kërkon të shkoj në spital,pranë të plagosurve dhe të përcjell situatën atje.U ndjeva ngushtë.Kërkova kryetarit të gjykatës,që ishte një djalë nga Vlora të shkonim në zyrën e tij dhe nën dritën e qirit,jepja kronikën"nga spitali".
   të nesërmen pashë shkrimin me gërma të mëdha...Informon nga vendgjarja.....Ndodh edhe kështu.
               Mesa dimë vite të tëra keni qëndruar në Librazhd,për cilën gazetë punonit?
    Kur isha në Elbasan më vjen në zyrë kryetari i komitetit Ekzekutiv i rrethit Rexhep Haxhiu,një njeri që e donte dhe vlerësonte shtypin dhe më thotë. Eja në Librazhd, do të gjejmë një rrogë për ty,i duhesh qytetit.Nuk të pengojmë të lëvizësh edhe jashtë tij. Ashtu bëra.Botoja cdo ditë në gazetën "Bashkimi",jepja lajme për ATSH.Pasioni im ishin dhe mbeten reportazhet.Kam hyrën të gjitha galeritë nëntokë,Pishkash,ndërtim-miniera Prrenjas,Guri i Kuq, në pikat kufitare,deri në malin e Shebenikut,të Rrajcës,apo Aterblevës.Shpesh shkonim bashkë me gazetaren e shquar,mikeshën e paharruar Ludmilla Xhabija,tek sharrëtarët,duke udhëtuar 6-7 orë në këmbë dhe nuk ndjenim lodhje.Ishim njësoj,e kishim me pasion profesionin,por vdekja qënkërka e pamësishtshme,mori në kulmin e karierës këtë grua të re,gazetare të papërsërithsme.
    Cfarë ngjarje ju ka mbetur në kujtesë në këto vite në vendlindjen tuaj?
Ku numurohen? Në respekt të pyetjes suaj po kujtoij një rast. Kishim shkuar në stabilimentin e sharrave të Stravajt bashkë me shkrimtaren e mirënjohur Helena Kadare dhe miken e saj Mimoza Pashko,për të bërë një takim me sharrëtarët .Sikurse ishte traditë,pas bisedës ishte shtruar një darkë që rrallë herë e kishim provuar.Ishte i natyrshëm emocioni i sharrëtarëve,që kishin zbritur edhe nga Sopoti për të takuar shkrimtaren Helenë. I a shtruam  vënce me një verë shumëvjecare,mish vici i freskët,arra,ftonj. Në darkë kishte ardhur edhe sekretari i byrosë së partisë së kooperativës  Sul Radaku.Ai e quante ngjarje të madhe dhe për nderr të mysafireve,kish sjellë edhe orkestrën e fshatit,daulle dhe cyrle,që binin aq fort sa  gjëmonte qyteza.
Helenës i bie në sy që ai që cyrlexhiu,kur i binte veglës, mbyllte një sy.Ajo më thotë që të pyes
 nëse ai e ka të lindur,apo po e mbyllte vetëm në këtë rast..Sekretari më spjegoi se edhe ai vetë po habitej për këtë xhest të cyrlexhiut,por si e komentoi ai,është bërë cakërrqejf.
Kur mbaruam,më duhej shkrimi për të nesërmen dhe padyshim edhe një prononcim për sekretarin e partisë.Pyetjes se kur e ke ndjerë vehten më të lumtur,Sekretari në vend të përgjigjes së zakonshme,ditën kur jam pranuar në parti,Sul Radaku do të përgjigjej me gojën plot: Sonte që ka ardhur Helena mes sharrëtarëve.
Ajo natë solli pasojë tek sekretari,por edhe tek shoferi,megjithëse ishte më i besuari i Kadaresë.
                             Kur bie fjala për  gazetaren Zenepe Luka,krijohet përshtypja se keni qënë komuniste .madje mbroni edhe sot këto ideale.Cila është e vërteta?
 Unë nuk kam qënë kurrë anëtare partie. Në vitet 80-të kërkova të kthehesha në Tiranë dhe të filloja punë në redaksinë e gazetës "Bashkimi",që bashkëpunoja prej vitesh.Kryeredaktori,profesori i nderuar dhe i respektuar që më njeh më mirë se kushdo që kur isha studente,më thotë indirekt se do të ishte mirë që të pranohesha në parti,për ta pasur më të lehtë ardhjen në redaksi.
   Bëra kërkesë dhe Komiteti i Partisë më adresoi në organizatën e masave.Megjithëse sigurova rekomandimet,nuk më pranuan,nuk më thanë as shkaqet.
I kërkova sekretarit të organizatës,që ishte edhe sekretari i Frontit,se cfarë kritere nuk plotësoja që nuk më pranuat,ai mu përgjigj me dashamirësi."Jo të gjithë ata që bëjnë kërkesë,pranohen në parti. Intelektualët janë të pakët,kërkohen më shumë nga klasa punëtore.Nuk ka asgjë rreth teje dhe nuk ka arësye të mendosh se ka ndonjë problem.
  E mësuat më vonë se cili ishte shkaku vërtetë?
 Nuk e di as sot.Në të vërtetë u preka,ndaj i kërkova tim vëllai,që në këtë kohë ishte trasferuar në  nje post të rëndësishëm në Komitetin Qëndror,ta kërkonte shkakun.Aii ma preu shkurt,duke më thënë."Nuk mund të futem në punët e brendëshme të organizatës.
Ishte një e keqe e madhe,që kjo parti që konsiderohej e  e klasës,e punës,nuk kish trasparencë,nuk kish ndershmëri.E bindur për këtë,unë nuk kam qënë kurioze të mësoj as cila ishte karakteristika që bëri kryeredaktori i gazetës "Kukësi i Ri" hambi Shllaku,apo cila ishte arësyeja që nuk më pranuan në parti edhe pse isha motra e ish sekretarit dhe më pas pranë Ramiz Alisë.
Kjo më pengoi të  vija në redaksi,megjithë këmbënguljen e kryeredaktorit,që më vlerësonte realisht  dhe që shprehet edhe sot:Ti,je gazetare e lindur".
      Nëse është kështu,përse të jetë ky opnion për ju?
Nuk besoj të jetë një opinion,por një zë i vetëm,sidoqë i mekur,i një botuesi të një gazete me dy shifra,që nuk e di se për cfarë arësye,herë pas here boton shpifje në faqet e gazetës.Natyrisht,këtë ai nuk e bën vetëm për mua. Si për ironi të fatit,është ish gazetari i Zërit të Popullit,që,kur unë futesha galerive,e ngjitesha nëpër stabilimente,ai krekosej i kollarisur në redaksinë e organit të KQPPSH.që bëri të pamundurën dhe u pranua komunist.Pas viteve 90-të,ky zotni na doli dissident.
Sigurisht,të vetmen vegjë ku kapet ai, është fakti se njeh tim vëlla.i cili eshte ai, qe e ka pranuar në parti edhe pse mund të mos e meritonte.
     Cila është koha më e artë për Zenepe Lukën si gazetare?
12 vjetët që kam punuar tek gazeta "Koha Jonë". Pas viteve 90-të u vendosëm në Vlorë familjarisht,për shkak se shëndeti i vajzës kërkonte klimë bregdetare. U gëzova shumë që doli në skenë një gazetë e Pavarur dhe mendova se erdhi koha jonë, për të ushtruar plotësisht dhe pa njeri mbi krye profesionin e gazetares.Me dëshirë pranova të punoj për Vlorën,por edhe të lëviz në shumë shtete,vecanërisht në Itali e Greqi, Turqi, ne Kosove e Maqedoni ishte e permuajshme.
               Si ia gjetët anën,botuesit Lesi,pasi redaksitë u mbushën me vajza të reja?
Më lidhi Al Bano Karrisi
 Cfare doni të thoni me këtë?
  Sapo isha kthyer nga vizita e parë që bëra në shtëpinë e këngëtarit të madh italian më 20 maj 1993, me rastin e 50 vjetorit te lindjes së tij dhe ishte botuar një intervistë e imja në një gazetë të përditëshme.Kur shkova në redaksinë e KJ,Lesi shqeu sytë kur mori vesh se unë jam Zenepe Luka,madje kërkoi të shihte fotot që kisha bërë me këngëtarin.Kjo,pse atij i ishte fiksuar që isha një vajzë e re.Kur u bind se isha unë vërtetë,më tha që të filloja punë menjëherë në gazetë.
12 vjet,në një gazetë, janë shumë,por do dëshironim  ngjarjet e 1997-,pasi ju mbajtët peshën kryesore me gazetën KJ.Pas 10 vjetësh,mendoni se keni tejkaluar misionin e gazetarit?
Më vjen keq,madje trishtohem,që puna ime në gazetë,apo kohëqëndrimi në Vlorë,ngushtohet vetëm tek një pranverë e 1997-tës. Unë jam gazetarja që kam asistuar dhe trajtuar me guxim trafikun kladestin,trefikun e mishit të bardhë,që jam ndeshur me trafikantë të fuqishëm kendej dhe matanë kufirit. ishte një periudhë 15 vjecare kjo dhe telashet nuk kanë qënë të pakta për gazetaren.
Por cuditërisht,të gjithëve që pyesin dhe flasin për mua,ju ka mbetur ora në këtë vit,në këta muaj,që vërtetë ishin tragjikë për Vlorën dhe me pasojë për mua gazetaren.
Gjithësesi,po i përgjigjem pyetjes .Pyesni nëse kam tejkaluar misionin e gazetarit?
Absolutisht,jo.Kam botuar në një libër të vecantë kronikën e përgjëkur të këtij viti të mbrapshtë dhe sot,që bisedojmë bashkë,nuk i heq as presjen.
Kolegu im,duhet të dimë  gjënë më elementare të gazetarisë,që, azetari i terrenit ka pë rdetyrë të përcjellë ndodhinë,duke qënë vetë në ngjarje,të informojë lexuesin cfarë ndodhi,si,qysh,në crrethana?Këtë kam bërë edhe unë.Po nuk e kam bërë vetëm unë,kishte ehe gazetarë të huaj që jepnin cdo ditë kronikat në stacionet italiane,por edhe gazeta të tjera në Shqipëri.Askush nuk i kundërshton ato,por vetëm KJ dhe gazetaren e saj.
Aspak nuk kam tejkaluar misioninj si gazetare,fatkeqësisht komentin e bënin të tjerë që i shihnin me dylbi ngjarjet në Vlorë.Ata nuk ishin gazetarë,2-3 kokrra mjeranë të lidhur me pushtetin që po binte,për faj të vetë pushtetit,që kërkuan poste dhe nuk i muarën dot  edhe kur u rikthyen në pushtet.Për mua,ata janë bashkëpunëtorë në vendosjen e tritolit në banesën e gazetares së KJ, mesnatën e 10 majit të 1998, ku u sheshua banesa, u plagosem bure e grua dhe dy femijet, ashtu edhe femijet e komshies ne katin e pare.Pikërisht atë ditë dy gazeta,shërbëtore të pushtetit shkruanin me gërma të mëdha:
Luka dogji Vlorën.
   Në të vërtetë,u gëzuat që erdhi e majta në pushtet?
  Nuk provova asnjë ndjesi,pasi nuk i kisha shërbyer të majtës,por profesionit tim.Ju kutjoj që kur erdhi Fatos Nano në Vlorë,pas daljes nga burgu,pyetjen se sa përqind do tju kthejë paratë vlonjatëve,ishte e imja dhe përgjigjia 100  përqind,ishte e tij.Mua dhe të gjithëve na interesonte se cfarë do të bëhej pas kësaj tragjedie.
Duhet të kuptoni,se nëse do të kisha mbështetur  të majtën,do të kisha kërkuar poste,favore,sikurse bënë të tjerët që ishin gazetarë dhe u bënë deputetë,ambasadorë e konsuj.Pra,e muarën haracin.Tek unë nuk ndryshoi asgjë,madje po them për herë të parë publikisht ,që botuesi i gazetës,nuk më dha edhe një rrogë shtesë në atë pranverë të vështirë,as edhe një qindarkë për pasojën që solli shpërthimi i tritolit,edhe pse erdhi në shtëpi dhe premtoi se do të shlyente gazeta të gjitha dëmet.Megjithatë,vazhdova punën,si më parë,por tani me plagë në trup.
Përse kjo sjellje me ju?
Kështu ndodh me të gji9thë njerëzit që janë idealistë dhe të ndershëm në punën e tyre,që tjerët gjejnë terren për të treguar pandershmërinë e tyre.
 Kujtoj që në muajin shkurt të 1997-tës,filloi të punonte  një vajzë tjetër bashkë me mua,Anilda Brahimi,quhej.Më pëlqente se guxonte,shkonte në ngjarje dhe  me sinqeritetin më të madh,mendova se ajo do të më zëvëndësonte si gazetare për Vlorën.Po,e dini cfarë ndodhi?
Pas një muaj punë,"gazetarja",mblodhi gazetat me shkrimet e saj,mori të bijën dhe iku ,me gomone në Itali,kërkoi dhe mori status politik,se po kërcënohej si gazetare.Ndërsa unë,në muajin mars isha në Vjenë me një ultimatum të prof Sul Zhuglit,për shkak të një infesksioni në sy,ndiqja ngjarjet nga tv vjeneze ,që e përmendnin në cdo kronikë Vlorën dhe mezi qëndrova 15 ditë dhe u ktheva në Vlorë.
                   \Unë i kisha realisht,të gjitha kushtet për të kërkuar strehim politik,por jo. Nuk e bëra dhe as nuk kam ndërmend të lë vendin tim.E dua këtë tokë,kështu sic është.Faji nuk është i tokës,por i politikës,politikës dje,sot,kështu do të jetë edhe nesër,pasi shqiptarët e urrejnë njëri tjetrin dhe nuk po gjejnë gjuhën për të bërë Shqipërinë hallemadhe.
 Nuk shohim të dalin në skenë djem dhe vajza idealistë, rilindas,atdhetarë që ti përkushtohen këtij vendi.
Pse ikët nga Koha Jonë,duket përkon me kohën që sulmonte Nanon,apo jo?
 Nëse kemi parasysh që në këtë gazetë, gazetarët deri edhe kryeredaktorët lëviznin për  cdo dy-tre muaj,qëndrimi im 12 vjet,duket i paimagjinueshëm. Ska lidhje me Nanonikja ime,por si e shumë të tjerë,lidhej me pagat që u përgjysmuan dhe gazeta hyri në krizë. Sigurisht,nuk na vinte mirë,që gazeta
 doli nga shtrati i saj.Cdo ditë celej faqja me politikë,me Fatos Fanon,rrallë si kryministër,por më shumë për jetën familjare. Kjo bëri që gazeta ,që nga Vlora shkoi në 70 mijë kopje,tani nuk bliheshin as 5 copë.
                  Shikoj një tendencë në pyetjet tuaja ,që më atakoni me të majtën,por u jap një argument,për të larguar këtë opinion. Ju nuk e dini,por unë pohoj,që Fatos Nano dhe të tijët, sa herë përmendnin shkeljet e të drejtave të gazetarëve,sakrificën e tyre gjatë viteve të paraardhësve të tyre,kurrë nuk e përmendën   gazetaren e Vlorës edhe pse rriskova familjen.Madje,nuk u punua që të gjënden edhe autorët e krimit,megjithëse unë vetë i di,madje njëri më përshëndet cdo mëngjes kur dal nga shtëpia.
                Atëherë më lejoni tju pyes unë juve. Cili është argumenti që Luka është e majtë,mbështet të majtën?
Që të arrish në një përfundim duhen fakte,jo fjalë boshe. Të gjithë pushtetarët janë njësoj,preken nga një virus i vetëm.Po i kritikove,nuk të duan,të sulmojnë.Nëse do të bëja një parantesë, gjatë viteve që jam në Vlorë,pohoj me sinqeritet se, kryetari i bashkisë që më ka respektuar dhe vlerësuar,mbetet për mua z. Elham Sharra,që në një rast më ka shpëtuar edhe jetën në selinë e PD.Të tjerët më kanë marrë inat,madje nuk më flasin edhe në rrugë për shkak të ndonjë shkrimi,që ata e kanë cilësuar të padrejtë.Jam ndeshur ne gjyqe pa fund me kryetare bashkie, prokurore e gjyqtare, me pushtetare e politikane, per te cilet kam shkruar me fakte per bemat e tyre, korrupsionin, shperdorime detyre etj etj dhe duke qene net e drejten time, te gjitha gjyqet I kam fituar.Ata jane ndeshkuar dy here, ne shkrimet e mia dhe nga vendimi I gjykates.
Nëse është kështu,atëherë cfarë ju ngushëllon?
Për mua nuk kanë pasur dhe skanë asnjë rëndësi njerëzit me pushtet,Ata  janë të përkohshëm dhe sa kohë janë,bëhen agresivë,bëjnë rolin e "të fortit".Për mua ka shumë rëndësi njeriu i thjeshtë,lexuesi.që jo rrallë më puth dorën kur lexon shkrimet e mia.me të cilët shpesh pi kafen e mëngjezit.
 Rëndësi ka që njeriu të lërë një emër të mirë në këtë botë dhe unë besoj se e kam lënë .Pikërisht,kjo më ngushëllon,kjo është kënaqësi për mua,por edhe për fëmijët e mij.
 Gjatë 35 viteve gazetare,keni ndonjë peng?
  Absolutisht,jo.Pas rënies së regjimit mu dha mundësia të shkoj në shumë shtete të botës,të bëj reportazhe,intervista,që nga personalitetet deri te trafikantët,prostitutat,të futem në burgjet e e Puljas ku vuajnë dënimin djemtë tanë,të intervistoj në pyllin e Firences ku prostuonin vajzat shqiptare.të bëj reportazhin nga burgu i Giavatës në Selanik,me vajzat korcare që ishin marrë me drogë,apo biznesmeni vlonjat,që i kishin futur drogën në zhep dhe vuante dënimin e të tjerëve.
Për të dhënë një të vërtetë,kam udhëtuar mijëra kilometra për të shkuar tek njerëzit, me orë të tëra  në këmbë,kam udhëtuar me mushkë,me të gjitha llojet e makinave,me tragete e avionë.
Kam provuar të rrahurën,mbajtjen në poliici,dhjetra gjyqe dhe më në fund kam fituar.Joo unë,por vërteta.
 Cili ka qënë vlerësimi për punën tuaj si gazetare e terrenit?
( Qesh) uk kam marrë qoftë edhe një Fletë-Lavdërimi,lëre pastaj të bëhet fjalë për urdhëra e medalje. Në fakt u bë një përpjekje,në mos gabohem në vitin 199,pas një kërkese që bëri Bashkia e Vlorës dhe  Shoqata "vatra e Gruas Vlonjate,mbështetur edhe nga shoqata e gazetarëve profesionistë,anëtare e sëcilës jam ( Firmosi Sekretarit të përgjithëshëm Genci Tirana) nga ish Presidenti i Republikës prof. Rexhep Mejdani për të më dhënë Urdhërin Naim Frashëri,por u kundërshtua nga botuesi Lesi. Jo vetëm kaq,por,jashtë cdo etike,ai e botoi edhe në një faqe të gazetës shkakun përse e kundërshtonte.
     Mund të na e thoni?
Mund ta gjeni dhe ta lexoni.Shkaku ishte se nuk më kishte ardhur rradha.Para meje ishin disa vajza të reja në moshë e që kishin 1-2 vjet punë,unë isha e 30-ta Kjo ishte më e rëndë se sa vete Medalja,që preku familjen time.Ky ishte shpërblimi i botuesit
Më besoni,nuk ndjej nevojën e ndonjë vlerësimi,sidoqë përbën një sfadiksasion moral,por kur shoh se gjithcka bëhet mbi bazën e simpatisë dhe jo të kontributit,them:Më mirë jo.
   Ndoshta dicka do të bëhet pas vdekjes,pasi do të ketë njerëz që të vlerësojnë seriozisht,pa komplekse punën dhe sakrificën time si gazetare.Për mua ka rëndësi që mbi pllakën e varrit të shkruhet: Këtu pushon gazetarja Zenepe Luka"Jam e sigurtë se do të vijnë të më shohin e vendosin lule shumë njerëz.
 U tejzgjatëm në profesionin tuaj,ndërsa dihet që keni botuar edhe libra.Cfarë keni në duar tani?
 Kam botuar në shtypin e kohës, vjersha,tregime,madje dorëzova edhe një vëllim me poezi të titulluar "vajzëri",kur isha studente,por nuk u aprovua. Redaktori, më ktheu përgjigjen se dominon lirikat dhe nuk kishte edhe një rrjesht për jetën e re,aksionisten,partinë...I kam ato vjersha,do të konsultohem me bashkëshortin dhe fëmijët dhe pse jo.Ti botoj.
Ka qënë vetëm viti 1996,kur botova librin e parë,novelën "Rënkimi i Shpirtit."
Pak ditë që promoviva librin e 6- të "Violeta Manushi,Kryezonja e Skenës".Në vitin 1998,u botua  libri publicistik "Vlora-Vlora. Një jetë në Shërbim të Kombit" është botim i vitit 2002,për tu pasuar me "Unë gazetarja rebele"" Në vitin 2005  doli nga shtypi libri voluminoz "Rrëfej Nermin Vlorën-Ishim tri".
         Ne maj doli libri "Al Bano dhe Albania",në gjuhën shqipe dhe italisht,që ia dhurova Al Banos në ditën e 65 vjetorit të lindjes, ketu ne Vlore.
Kam hedhur skic-idenë për një tjetë libër, që mendoj të ketë titullin "Jabanxheshat e Vlorës", ndersa jam ne perfundim te librit "Rdi dhe Mihal Luarasi, nje jete me drame&Dashuri".
Projekte ka shumë,por pengesa,si për cdo krijues,është financa e munguar.
Sa jemi të informuar,drejtoni edhe një shoqatë kulturore?
Një Fans-Club ,e emrin "Al Bano".Kam një histori me ciftin e këngëtarëve Al Bano dhe Romina,Kanë qënë idhujt e mij që në rininë e hershme.Kur isha studente ,me shoqe të mia,dëgjonim fshehurazi Festivalet e Sanremos në redaksinë e Revistës "Pionieri"madje me një frikë të dyfishtë,pse ngjitur me të, ishte vila e Eleni Pashkos.
I shkrova ciftit dhe vetëm  më 20 maj të vitit 1993 u bë e mundur takimi me ta në shtëpinë e tyre në Celino San Marko.IMorëm pjesë në festën e  50 vjetorit të lindjes të këngëtrarit të shquar.Kam qënë  bashkë me miken time Silvana Brace,ndërsa atje na priste kantautori Ardit Gjebrea,i cili ishte punësuar atje.
Në 31 janar të vitit 1996,tre miqtë formuam në Vlorë shoqatën Kulturore Al Bano dhe Romina Poëer,që
ka një aktivitet të dëndur kulturor dhe një lidhje të ngushtë më këngëtarin.
Cilat janë lidhjet me këngëtarin?
Të pandërprera.Nga vizita e parë dhe deri tani kam,kam shkuar mbi 30 herë në shtëpinë e tij,për i intervista por më tepër për tju gjëndur pranë në ditët e vështira që ka kaluar,që nga zhdukja e të bijës Ylenias,divorci me Rominën,lidhja me Loredianën dhe lindja e dy fëmijve më të,të Jasemin dhe Albano,largimi i saj,vdekja e të atit Carmelos,që e donte aq shumë Shqipërinë.Ccdo vit e uroj për ditëlindjen dhe vizita e fundit ishte më 16 maj,ku dërgova edhe një grup grashë intelektuale,anëtare të Fondacionit "Nermin Vlora Falaschi"
Sikurse thashë kam një libër me të gjitha këto mbresa jo vetëm të miat,por të lidhjes së Al Banos me Shqipërinë,që më jep kënaqësi teksa po e punoj.
Keni lidhje me Fondacionin "Nermin Vlora"?
  Po jam themeluese e tij,por që drejtohet nga një grup intelektualesh të shquara shqiptare, Është Fondacion Mabrëkombëtar dhe operon me 12 degët e tij që ka  në po kaq shtete, ,si në Kosovë,Maqedoni,Malin e Zi,Kalabri,Turqi dhe deri në Neë  York.
Anëtare të Fondacionit janë ajka e gruas shqiptare,me kontribute dhe grada shkencore nga të gjitha  fushat.Qëllimi i këtij Fondacioni që ka emrin e shqiptares së madhe,Ambasadores së Kombit Nermin Vlora,është të bashkojë zërin e gruas intelektule shqiptare kudo që jeton,për të kërkuar të drejtat e saj, evidentuar vlerat dhe kontributin e femres, qe une e cilesoj "Gjerdani I arte ne ballin e Kombit"
       
Sa i a keni arritur?
Veprimtaria jonë kryesore është organizimi i Kuvendeve të gruas së shquar,ku vijnë gra nga shumë shtete. Kuvendi i parë është bërë në Vlorë,më 18 prill 2002,nën kujdesin e Presidentit Rexhep Meidani,Kubendi i dytë në Prishtinë,në qershor të 2003,nën kujdesin e kryeministrit Bajram Rexhepi,i treti në Shkup,në qershor të një viti më pas,i katërti në Kalabri,në komunën e San Giorge Albanese,i pesti në Ulqin,nën kujdesin e kryetarit të bashkisë z. Gëzim Hajdinaga,  i gjashti do të mblidhet në Stamboll pas pak ditësh, ku është planifikuar të bëhet edhe një tubim i madh ,në mbështetje të Pavarësisë së Kosovës.Projektet e metejshme jane ne Prizren, Diaspore dhe pas Kuvendit te 10-te, ndoshta do te mblidhemi ne Presheve..
Punoni me projekte?
Edhe në një rast të vetëm nuk na është miratuar ndonjë projekt.Kemi 6 vjet që punojnë vetëm me mbështetjen e biznesmenëve.
Projektet i marrin një kategori e caktuar,që janë bërë milionerë dhe nuk bëjnë 5 grosh punë.Imagjinoni,nuk po arrijmë të sigurojmë shpenzimet e rrugës të 20 delegateve nga Shqipëria,ku dominojnë gra të fushës së artit.Ministri i Kulturës nuk denjon as të përgjigjet,jo më të paguaj udhëtimin e zonjave të nderuara,që janë organizatoret e Kuvendit.
Por,si edhe në raste të tjera,do të gjëndet një biznesmen zemërbutë ndaj gruas,që të na sponsorizojë rrugën dhe ta kryejmë edhe këtë veprimtari të rëndësishme të vitit.
   Gjithësesi,Fobdacioni ynë,arrin të bashkojë zërin e gruas shqiptare intelektuale nga shumë shtete,dhe jo vetëm të shqiptares,por edhe të etnive të ndryshe që bashkëjetojnë në këto vende,në Kuvendet tona,cka është një risi për integrimin në BE.
Ta vazhdojme bisedën me Zenepen grua dhe nënë?
 Profesioni dhe aktivitetet që përballoj,më kanë futur në borxh me familjen.Por gjithësesi më kanë mirëkuptuar dhe ndihmuar bashkëshorti dhe fëmijët,që tashmë janë rritur.Im bir
,Redi, përfundon studimet për drejtësi në Bukuresht,kurse Eva,lakmon në fushën e modës.
Unë nuk mund të mos vlerësoj kontributin e tim shoqi,dentistit ,që më ka dhënë lirinë për të ushtruar profesionin dhe veprimtari të tjera dhe që rri në ankth deri sa kthehem,se mos më ka ndodhur dicka.
    Të vjen keq që fëmijët nuk trashëgojnë profesionin tënd?
Skishte se si të ndodhte kjo,kur ata kanë vuajtur aq shume prej meje.Mendoni të qëllojnë nënën se botove një lajm të vërtetë,të sulmojnë madje edhe njerëz të ligjit,të të marrin në polici për orë të tëra dhe deri në aktin fondamentalist,të vënë tritolin për të zhdukur familjarisht? Ata do ti kenë tërë jetën shenjat e plagëve  të asaj nate tragjike të 10 majit 1998,ndërsa flinin. Kështu ,me të drejtë,profesioni im u duket gogol edhe pse më mbështesin.
Djali vazhdoi për drejtësi, dhe shprehet se me profesionin e tij ,do të luftojë të luftojë padrejtësinë.
Do të dëshironit ti futeni politikës?
 Kurrë.Kurre, aq më tepër në këtë terren që ka politika shqiptare. Për mua,të futesh në politikë, do të thotë të bëhesh njësh me votuesit,të mendosh edhe natën për ta.Në të vërtetë politikanët nga të dy krahët shohin thjeshtë interesat për të marrë pushtetin,për tu pasuruar. Respektoj këshillën e Nermin Vlorës,që më porosiste: Mos në politikë,se që ti futesh asaj rruge,duhet të llogarisësh që do të dalësh nga vehtja,do të shpifësh,do të mashtrosh".Kjo do të largojë nga njerëzit"
   Me keqardhje vihet re,që edhe ato zonja të nderuara që janë në politikë,tulaten përpara liderëve,heshtin për problematikën  e armatës së madhe të grave,që shpresojnë shumë tek ato.
Për mua, më mirë që nuk më pranuan në parti,më mirë që nuk bëj pjesë edhe sot në këtë mori partishë,sepse me koken qe kam, do të isha përjashtuar brenda muajit.
Ndjehem mirë kështu.Vazhdoj të ushtroj profesionin me energji që nuk shterin,lëviz shumë nëpër shtete, shkruaj libra,bëj veprimtari me Fondacionin "Nermin Vlora", qe me gezojne shume, me emocionojne.Keshtu, besoj se e përmbush obligimin e një intelektualeje e cila i përkushtohet vendit të vet.
Cila do të ishte këshilla për gazetaret e reja,nga një gazetare profesioniste me një karierë mbi 35 vjecare?
Vitin e ardhëshëm,ndoshta do tia arrijmë qëllimit ,që të organizojmë Kuvendin e Gruas gazetare në shkallë Ballkani,gazetare të njohur të gjithë brezave,për të arritur edhe në një botim.cka bëhet për herë të parë.Duke i u përgjigjur pyetjes suaj këshilla ime është:
 Nëse e duan profesionin,të shkojnë në terren,atje ku është jeta,ku janë njerëzit,hallet,brengat,por edhe dashuria e tyre. Mjaft më pas politikanëve.Ecni në gjurmët e gazetareve që ka pasur Shqipëria,që nga e para grua,Marigo Possio,Ballkiz Halili,Lavdie Leka,Ludmilla Xhabija,Shpresa Kamani,Feruze Bajo,Tefta Radi etj etj,që kanë lënë gjurmët e tyre në historikun e gazetarisë shqiptare.
Do të më mbetej peng,nëse nuk do të konsumoja këtë pyetje,që lidhet sërish me 97-tën.Si përballuat luftën mes bandave,kur dihet që Vlora ka mbi 300  viktima të kësaj përplasjeje vëllavrasëse?
Pse,duhej të vritesha edhe unë?
Kur kujtoj atë periudhë, më rrënqethet trupi.Përjetuam një tragjedi, një cënduri me pasoja njerëzore, për të cilën as nuk u identifikuan dhe as u dënuan autorët.Për mua është një njollë e errët e historisë së Shqipërisë.Më takoi që si gazetare profesioniste, koshiente për detyrën dhe përgjegjësinë që kisha për të informuar publikun jo vetëm shqiptar, për atë cka po ndodhte në Vlorë, në një gazeta ku tirazhi shkoi në 90 mijë kopje, të mos e braktisja Vlorën, sikurse bënë të tjerët.Largova fëmijët dhe vetë ndiqja dhe përcillja ngjarjet e dhimbashme të ditës, sigurisht duke marrë parasysh edhe rriskun, që mund të vinte nga të gjitha drejtimet.Ikja me bizikletë përmes plumbave dhe nuk dihej nëse do të kthehesha.
Kur lulëzuan bandat, kontaktova me kapot e tyre, sejcilin më vehte.Te forteve te Vlores u a kisha beret e qarte, duke u thene shprehimisht:" Unë jam gazetare,do të bëj detyrën dhe nuk besoj që ndonjëri nga ju,të mos kuptojë,që gazetari duhet ruajtur dhe jot ë vritet, ca më tepër një grua e nënë me fëmijë, sikurse jam unë.Përvec kësaj,këshilla ime prej nëne është ruajeni jetën,jeni vlonjatë".
Në tërësi më mirëkuptuan dhe në mënyrë të vecantë më ka bërë përshtypje sjellja e Gaxhait. Në një incident që ndodhi në Pallatin e Sportit, bëhej një takim me Abaz Ermenjin,ku na gozhduan plumbat për 4 orë brenda,kur dola nga dera e pasme,pashë një foristradë,në mos gabohem si ngjyrë vjollcë.Nga dera e saj e pasme, doli një djalë bjond. E njoha,ishte Gaxhai,e kisha parë në një gjyq ku akuzohej për vrasje në bashkëpunim.U bëra një grusht dhe mendova me vehte: Më vrau.
Por ky djalë,që njihej "I forti i Vlorës",u bë zëmër butë,mu afrua dhe më ra shpatullave duke më thënë:
-Ik e qetë Luka,nuk kemi punë me gazetarët. Megjithëkëtë,ika me gjak të ngrirë,mbaja vesh se mos po vinte pas makina.. Fatale ka qënë kurthi që më ngriti Kakami, teksa vija me bicikletë përballë tregut të Orizit,por që më shpëtoi njëri nga anëtarët e bandës,që e kisha në lagje.
Pra përplasja nuk ka munguar,por kapot e kuptonin kaq gjë që nuk ishte në interes të asnjë grupi që të vrisnin gazetaren në atë kohë,por nuk mbetën pa u hakmarrë,plot pas 1 viti.
Autori i vendosjes së tritolit në banesë,ëhtë njëri nga kapot dhe këtë nuk e them unë,janë hetimet të pasqyruara në dosje,por që mbetet enigmë,prse nuk u ndëshkuan nga qeveria e majtë që mori pushtetin.Shumë prej tyre I kam takuar nëpër burgjet e Italisë, Greqisë, ashtu edhe në Shqipëri.
Ta mbyllim intervistën me Ju, keni ndonjë gjë të fundit?
Ju falenderoj megjithë zemër,ju dhe gazetën "Ndryshe",që më dhatë mundësinë të shprehem gjatë,pasi rrallë ndodh që të intervistohen kolegët.Gjatë karierës sime numurohen mbi 10.000 shkrime dhe këto faqe të intervistës në një gazeta shqiptare, janë të shtrenjta, pasi do te mesohet e verteta rreth meje.

Dokumentar i shfaqur me reastin e dhenies se titullit "Mirenjohje e qytetit te Librazhdit" 8 mars 2009 Pjesa e dyte