Zbulohet e vërteta, Marilyn Monroe e mbytën me jastëk

Ylli i papërsëritshëmMarilyn Monroe nuk është vetëhelmuar por është mbytur me jastëk. Sipas fjalëve të Freв Otash Collen, ditën e vdekjes së aktores më 5 gusht të vitit 1963 në shtëpinë e saj ndodheshin vëllezërit Robert dhe John F. Kennedy. Këtë ditë midis Monroe dhe Keneddy pati një grindje të rëndë, gjatë të cilës Robert mbyti me jastëk yllin e kinemasë. Kjo dëshmi nuk është e para që fajëson vëllezërit për vrasjen e Monroe. Faktet për vrasjen e Monroe-s kanë dalë në dritë nga vajza e një prej dedektivëve më të mëdhej amerikan. Fred Otash Colleen, ka botuar disa nga dokumentet e babait të saj të ndjerë. Në një prej tyre detektivi thekson se me kërkesën e njërit prej klientëve të tij të instalojë një pajisje përgjimi në shtëpinë e Marilyn Monroe.

Jozefina Topalli përballë dhëndrit…, rrëfyer nga e bija

Arta Çano

Si e priti kryeparlamentarja historinë e dashurisë së të bijës, kur ajo ishte vetëm 17 vjeçe. Bisedat nënë e bijë. Pastaj takimi i parë i Luiz Ejllit me familjen e Megit. Dhe koha që ka rrjedhur deri tani, kur Megi dhe Luizi bëjnë gjashtë vjet që janë bashkë.

Kthyer nga Parisi për disa muaj, së bashku me Luizin, që jeton këto ditë tek ata, Megi rrëfen si e ka parë me sytë e saj Jozefina Topallin dhe Luiz Ejllin në raportet ku i ka vënë ajo…



Dhe pse në zemër të Tiranës, lokali që propozon Megi për t’u takuar, diku pranë shtëpisë së saj, e mban këtë fakt jashtë mureve prej kashte. Dhe është një pothuaj-arrati e mirë nga kryeqyteti në këto ditë të nxehta, ku Megi Topalli është kthyer vetëm dy ditë më parë. Sepse dhe kësaj radhe, vajza e kryeparlamentares ka kaluar disa ditë në Shkodër, bashkë me partnerin e saj, Luiz Ejllin.

“Oh, aty kalohet gjithmonë mirë”, thotë para se të nisë “pjesa serioze” e intervistës, për të cilën ka merak vetëm një gjë: Jo faktin se do tregojë për lidhjen me Luizin, detaje të prezantimit të tij në familje, marrëdhënien që ka e ëma, Jozefina Topalli, me djaloshin… “Unë thjesht nuk dua që të flas në emër të mamit, e madje as në atë të Luizit”. Dhe ashtu do jetë. Ajo do tregojë historinë e saj, atë të një vajze që dashurohet që në moshën 17- vjeçare, që flet me të ëmën (me të cilën ka një marrëdhënie shumë të hapur), për këtë djalë që kur ata ende nuk ishin lidhur, por që ajo kishte vënë re si e shihte ai, e kish nisur ta pëlqente dhe vetë…; për jetën e atyre të dyve në Francë, pastaj për prezantimin e tij në familje dhe për ditët sot, kur Luizi është bërë si djalë i shtëpisë. “Në fakt, Luizin familja ime e ka pritur dhe e trajton vërtet si një djalë, sepse ai e ka familjen shumë larg: prindërit dhe e motra me fëmijët e saj jetojnë në SHBA. Kështu që kur vjen në Tiranë, jeton te ne”.

U bënë gjashtë vjet që tashmë janë bashkë. “Ka kaluar goxha kohë, eh…”, qesh Megi, e cila duhet thënë se ka marrë më shumë se kurrë hijen e së ëmës. Është vetëm 23 vjeçe, sapo ka përfunduar Masterin e dytë në Paris në fushën e saj të studimeve për ekonomik dhe pret që në shtator të nisë doktoraturën, po atje në Paris, dhe pse tanimë do ketë mundësinë të kalojë më shumë kohë në Shqipëri, në vendin nga ka jo vetëm familjen, por dhe sytë. “Doktoratura është e tillë që më duhet të ndjek leksione vetëm tri ditë në muaj, kështu që do jem më gjatë në Shqipëri”. Megjithatë, do jetë përsëri e ndarë mes Tiranës dhe Parisit, ku punon dhe Luizi, i cili është Konsulli ynë i parë i Kulturës atje. Ai në të vërtetë e ndoqi që atëherë kur ajo shkoi në Strasburg për studimet bazë. Katër vjet më i madh se Megi, i kishte përfunduar studimet e larta dhe gjatë qëndrimit në Francë nisi të studionte gjuhën. Të lidhur shumë të rinj, sidomos Megi, kishin mundësinë për të konsoliduar më shumë marrëdhënien e tyre dhe pas tre vitesh, kur ajo do sillte në shtëpi diplomën, mendoi të sillte dhe Luizin, i cili nuk ishte i panjohur për familjen.

“I kisha folur mamit për Luizin që para se të viheshim bashkë. I thosha se është një djalë…që më ngacmon një fije, po që nuk është dhe fort i keq, që ka zërin e bukur dhe sytë e bukur…”. Dhe e vetmja gjë që i thoshte e ëma në atë kohë ishte: “Je e vogël moj mam”. 17-vjeçarja, jo vetëm mund të fliste me të ëmën si me një shoqe, por kishte nga familja lirinë e plotë për të dalë me shoqërinë e saj, ku bënte pjesë dhe Luizi.

Atë e kishte njohur në Shkodër, qytet nga i cili Megi dhe pse është larguar që 9 vjeç, nuk është shkëputur asnjëherë. Ka ruajtur kontaktet edhe gjatë viteve të gjimnazit dhe shkonte pothuajse çdo javë për të kaluar kohë me shoqërinë e saj, shumë të dhënë, ndër të tjera pas muzikës dhe volejbollit. Në këtë grup kish njohur edhe Luizin, i cili ndërkohë ishte bërë i njohur. E nëse ishte i njohur për të gjithë, ishte i njohur edhe për familjen Topalli: pas “Etheve”, kishte marrë pjesë në festivale, madje kishte fituar një festival kombëtar e kishte prezantuar Shqipërinë në Eurovizion me këngën “Zjarr e ftohtë”, kështu që familja e Megit nuk kish mundësi të mos e njihte, pasi duke qenë shumë e dhënë pas muzikës, ndiqte çdo vit nga salla, festivalet e rëndësishme. Sigurisht nuk mund të mungonte në vitin 2010, kur Luizi këndoi me Juljana Pashën te ‘Kënga Magjike’ dhe fitoi çmim të parë, prani që u fiksua nga shumë kamera, për arsye se tashmë lidhja e Megit me Luizin ishte bërë publike. “Në të vërtetë nuk ishte diçka e jashtëzakonshme. Ne kemi qenë gjithmonë në sallat e festivaleve dhe sigurisht nuk mund të mungonim atë herë”, – kujton Megi, së bashku me një hije të errët që i erdhi rrotull atyre çasteve të shkëlqimit të Luizit dhe Juljanës, se ndoshta çmimi i parë kishte të bënte pikërisht me praninë e kryeparlamentares apo marrëdhënien familjare që ishte krijuar. Por fjalë ka pasur pothuaj gjithmonë për çmimet, dhe ndoshta gjithmonë do të ketë… “Unë mundohem ta nxis Luizin përherë që mos ta lërë pas muzikën, sepse ai e do shumë, aty e ka mendjen dhe mua kjo gjë më pëlqen. Pak rëndësi kanë fjalët që ndonjëherë thuhen. Unë pastaj i them se nuk ka si të preket nga asgjë që thuhet, sepse ai ka qenë i njohur para se të viheshim bashkë”.

E si të mos i pëlqejë Megit, talenti i Luizit, shpirti i tij prej artisti? Që kur kishin ende në atë fazën e shikimeve të ëmbla, për Krishtlindje ai i dhuroi një disk ku kishte regjistruar këngën “Margherita” (ky është emri i gjatë i Megit), të cilën e kish kënduar ai vetë për vajzën që donte. “Më pëlqen që Luizi është romantik. Ka krijuar dhe një këngë të vogël për mua, në Francë. Bleu një program atje dhe krijoi këtë këngën që nuk është e njohur sigurisht, e kemi dëgjuar vetëm unë dhe ai”.

Pak ditë pas dhuratës nga Luizi, fotoja e atyre të dyve u gjend nëpër gazeta. “Në atë kohë nuk ishim vënë bashkë tamam. Ishte një foto e prerë nga festa e Vitit të Ri, ku ne në fakt ishim një grup i madh, por na kishin prerë vetëm ne…që sigurisht ishim afër, pëlqeheshim, kjo dihej…”.

Por as kjo nuk do kthehej në skandal në shtëpinë e Megit. Vetë Kryetarja e Parlamentit nuk kishte asnjë arsye për t’u alarmuar. Sepse ajo e dinte që më parë se e bija kishte shok, ndoshta diçka më shumë se shok, Luiz Ejllin. E njihte për së largu nga ekrani. Dinte që ishte një këngëtar i talentuar me disa çmime që në fillim të karrierës. Ashtu siç dinte dhe faktin që ishte shkodran. “Nuk është se ishte kusht, po ndoshta ishte një plus”, – tregon duke qeshur Megi, dhe pse ajo as nuk i la kohë së ëmës të shprehte ndonjë preferencë për dhëndrin e ardhshëm, pasi në atë kohë ishte vetëm 17 vjeç dhe bisedat me dhëndër brenda ishin herët të hapeshin. Kjo nuk ndalonte asgjë, vetë Megi kujton se e ëma dhe pse mësoi për Luizin, nuk i kërkonte që Megi ta takonte më rrallë apo mos ta takonte hiç, përkundrazi ajo e lejonte ta takonte, ta njihte më mirë djalin që kishte qejf, por kaq… Bisedat për gjëra më të mëdha do i takonin një kohe tjetër. E në fakt ato gjërat e mëdha, zyrtare, ende janë një çështje për më vonë. “Nuk jemi të fejuar”, – gjen rastin ta sqarojë duke qeshur këtë që është ngatërruar nëpër gazeta e revista dhe pse të gjitha këto nuk janë thjesht detaje formale për ata të dy, që tashmë i kanë mbushur gjashtë vjet bashkë. Luizi tani jeton në shtëpinë e tyre kur vjen në Tiranë, është bërë shok i ngushtë me të vëllain e Megit, i pari nga familja e saj që e ka njohur Luizin, po i shkon muhabeti shumë mirë dhe me të atin e saj… “Ata të tre janë një natyrë, flasin e qeshin shumë, bëjnë batuta, e sa herë mblidhemi, ata flasin e unë e mami ndijmë. Kështu ka qenë që në fillim, unë e Luizi jemi krejt natyra të ndryshme, ai më i hedhur, e unë më e tërhequr”. Kjo natyra e tij, humori tipik prej shkodrani dhe e qeshura e përhershme e karakterizoi edhe në takimin e parë me familjen e Megit, ku bën pjesë, as më shumë e as më pak, po vetë kryetarja e Parlamentit të Shqipërisë. “Jo, jo nuk e kishte problem fare, ishte shumë i çlirët”, – kujton Megi ditën, kur pasi ishte kthyer nga Strasburgu, tre vjet pas lidhjes, vendosi që atë djalin që e ngacmonte një fije, “me sytë e bukur” ta prezantonte në familje. Dhe çdo gjë shkoi mirë në atë takim. E kur shkoi atëherë, tani nuk ka ngelur më asnjë barrierë. Luizi dhe Jozefina (Znj. Jozefina Topalli, sepse ne nuk i kemi këto konfidenca) i thërrasin njëri-tjetrit në emër. Bëjnë bisedat që bëjnë anëtarët e një familjeje. Shkojnë të gjithë bashkë të pushojnë në Durrës, shpesh udhëtojnë… dhe këto janë çastet më të bukura. “Është shumë bukur kur jemi të pestë në makinë e nisim këndojmë, sepse dhe ne të gjithë në familje na pëlqen shumë muzika”. Kështu që një dhëndër (ende jo zyrtar, ama, që të jemi në rregull me termat) këngëtar, dhe shkodran për më tepër, ka rënë si me porosi në familjen e tyre. Dhe tani, në verë, është pikërisht koha për të tilla udhëtime. Sa të mbarojnë zhvillimet parlamentare. Sepse dhe pse Luizi i thërret në emër, Jozefina (Topalli) nuk është thjesht mami i Megit, por është dhe kryetarja e Parlamentit, ku zhvillimet vazhdojnë dhe në verë. Në pritje, ata të dy organizojnë pushimet dhe kohën e tyre boshe të verës, ndonjëherë dhe bashkë me vëllain e Megit: në Shkodër, në Jug…por edhe në Tiranë, në ndonjë lokal që ta largon ndjesinë e ngecjes në kryeqytet në pik të sezonit veror…si ai që propozoi Megi, pranë shtëpisë së saj, që të zhvendos vizualisht diku në…Tiki.

Jozefina Topalli ka thyer akullin.

Pas heshtjes së gjatë nga selia e Partisë Demokratike, Nënkryetarja e kësaj partie, Jozefina Topalli ka thyer akullin.

Me anë të një statusi të publikuar në rrjetin social, Facebook Topalli ka falenderuar të gjithë mbështetësit e PD, por nuk ka përmenduar humbjen. “Falenderim dhe mirënjohje për çdo militant, anëtar, simpatinzant e votues të Partisë Demokratike. Falenderim dhe mirënjohje për mundin, përkushtimin dhe përgjegjshmërinë absolute me të cilën mbrojtët alternativën dhe votën tonë", shkruan nënkryetarja e PD-së Jozefina Topalli.

Ndërkaq edhe deputetja e qarkut të Fieri, Mesila Doda me anë të një mesazhi në Facebook, i ka bërë thirrje mbështetësve të PD për reflektim, duke e cilësuar këtë si momentin më të vështirë që pas vitit 1997.

Ekskluzive, Ilir Meta do i bashkohet prapë PD-së!

Nga burime e afërta të Partisë Demokratike, kryetari i LSI-së Ilir Meta ka pranuar që t`i marrë 18 deputetët nga koalicioni i majtë dhe t`i bashkojë me partinë e Berishës nëse pranohet që ai të jetë kryeministër i ardhshëm i Shqipërisë.

Thuhet se Berisha e ka pranuar këtë ofertë dhe me të njejtën ofertë do të jepë dorëheqje nga PD-ja.

Pra pritet zyrtarizimi i një koalicioni të ri Meta – Partia Dekokratike pa Berishën, i cili pas humbjes do të tërhiqet nga skena politike.

Braçe: E njihni një farë Berat Buzhala? Është injorant!

Deputeti socialist, Erjon Braçe i është përgjigjur deputetit të PDK-së, Berat Buzhalës, duke i thënë se ajo çfarë ka shkruar për të është injorancë, se ai nuk e urren rrugën, për më tepër rrugën e kombit, por urren korrupsionin dhe përfitimet në emër të saj.

Braçe e ka quajtur Buzhalën, injorant

Postimi i Braçes për Buzhalën:

"E njihni një farë Berat Buzhala?
Me thone qe qenka deputet ne Kosove.
Paska shkruar sot edhe per mua e paska thene se:
Erjon Brace dhe soji I tij ka urryer "rrugen e kombit".
Nuk do ta therras Berat se ndyj Beratin tim me te. Poooor dy fjale dua tja them:
Ne Kosove te njohin per nje injorant tipik, te pa ditur dhe arrogant!
Une po te respektoj si te tille, jo ndryshe!
Injorant! Une nuk urrej rruge! (Perendi, cfare idioti, urren rruge thote. Si urrehen RRUGET).
Injorant! Une urrej korrupsionin!

Ne rrugen qe ti e quan te kombit abuzimi ka qene tmerresisht I madh, shume shume I madh.
Jane vjedhur parate e mia e te cdo shqiptari. Te tuat jo! Ti nuk PAGUAN taksa ne kete vend!
Natyrisht, sa here te ndodhe qe dikush, socialist apo pedeist te vjedhe parate e shqiptareve, une do te hetoj, deshmoj e luftoj kete akt kriminal!
Injorant! E di qe e ke te veshtire ta pranosh kete per shkak te ngushtesise mendore e morale.(per fat te keq I perket nje ambienti teresisht korruptiv).

Poooor, Ky eshte problemi yt! Ne dac te pelqeje e ne dac jo!
Me kete rast po te njoftoj se per aq sa perfaqesoj, bindje e njerez, ndershmeri e patriotizem modest, dje jam rizgjedhur deputet, per here te 6-te ne Kuvendin e Shqiperise sime!
Po ti kush je?
Gjithe te mirat injorant! Ndricohu!"

"Unë personalisht jam i bindur që Berisha e ka bërë një punë të mirë për Shqipërinë gjatë mandatit 2005-2009. Unë personalisht mendoj, gjithashtu, se Berisha e ka bërë një punë të jashtëzakonshme në ndërtimin e rrugës së Kombit, projekt të cilin aq shumë e ka urryer Erion Brace dhe lloji i tij. Pra, Berisha, me të mirat dhe të këqijat e tij do të futet në histori si një kryeministër absolutisht `interesant` dhe polarizues. Emri i tij do te lidhet ngushtë me tranzicionin shqiptar", kishte shkruar Buzhala në një shkrim autorial.

AMANETI I FAN NOLIT

Rasim Bebo 

Zgjedhjet e 23 qershorit konsiderohen shumë të rëndësishme për të ardhmen e fatit të vendit dhe të zhvillimit demokratik të Shqipërisë. Kryeministri i ri, në qoftë se dëshiron të gdhendet emri i tij në historinë e kombit shqiptar, duhet në radhë të parë të punojë shumë, për lartësimin e sovranitetit të plotë kombëtar, të ashtu siç është gdhendur emri i mbretit Zog. Kur figura patriotësh të njohur të ortodoksisë shqiptare e pyetën mbretin Zog se si do t’i bëhej hallit për pavarësinë e KOASH, meqenëse Patrikana e Stambollit nuk pranon, ai u përgjigj: “Në Shqipëri jam unë mbret, nuk është Patrikana e Stambollit”. Dhe ëndrra e Fan Nolit u bë realitet. (Prof. Dr. Eshref Ymeri “. (1).

Tani i jepet rasti kryeministrit të ri, veç problemeve të tjera që i dalin për kombin, halli më i madh është uzurpimi i Kishës Noliane, është pa dyshim më fatalja e veprave antikombëtare të kryera në këto 100 vjet jetë të shtetit tonë nga politikanët shqiptarë.

Ajo që përbën thelbin e këtij artikulli, është amaneti i Fan Nolit, i cili nuk u vlerësua, gjatë gjithë fushatës së zgjedhjeve, nuk u tha asnjë fjalë për plagën e kombit shqiptar që e ka mbi kurriz, përulja ndaj kishës greke, që është fitorja më e madhe e saj të shekullit të kaluar. Për gjatë këtyre dy dekadave, është zgjeruar në mënyrë të mahnitshme dhe është thelluar helenizmi në dëm të kombit shqiptar, duke i bërë gjëmën, siç thotë NOLI: “Rruhuni nga kisha greke në qoftë se nuk doni t’u bëjë gjëmën”.

Ka 22 vjet që ajo po e kthen Shqipërinë në Helenizim, duke bërë kisha, shkolla, varreza me kufoma shqiptarë për ushtarë grekë dhe kohët e fundit iu shtua midea për të gërmuar në 700 vende për të kërkuar eshtra të ushtarëve grekë të vrarë deri në afërsi të Elbasanit, ku s’ka pasur shkelur kurrë këmbë greku andej. Me paturpësi, prifti Janullatos po prish monumentet e kulturës Shqiptare, duke dalë mbi ligjet kushtetuese që e ndalojnë.

Këtu do të shihet edhe vëmendja e kryeministrit të ri, për pastrimin e Shqipërisë prej hordhive greke me Janullatosin në krye, nëpërmjet një ultimatumi të diktuar nga ky kryeministër. Për herë të parë u dëgjua zëri i ish presidenti Moisiu: Priftërinjtë ortodoksë në Shqipëri predikojnë greqisht. Tiranë 15 qershor 2013 - ish kryetari i Shqipërisë Alfred Moisiu në një intervistë për Gazetën Shqiptare ka kërkuar që priftërinjtë Ortodoksë të japin meshën shqip “Ka disa pakujdesi në kisha.

Në disa raste, shërbimet fetare mbahen në gjuhën greke, kur duhet mbajtur në gjuhën shqipe”. (2) Rasti i dytë, kur “Aleanca Kuq e Zi” kërkoi prej Janullatosit që të shpallë shenjtor At Stath Melanin, burrin e shquar të Shqipërisë, i cili që nga fundi i shekullit 18- predikonte në gjuhën shqipe në kishë dhe për këtë e vranë në pabesi paraardhësit kriminelë të armikut të urryer të kombit shqiptarë me emrin Anastas Janullatos ... Ai do të shpallet shenjtor kur pas shporrjes së Janullatosit nga Shqiperia në krye të KOASH të jetë një figurë e nderuar shqiptare,.(3). Ku e gjen këtë mbështetje kaq të madhe Janullatosi në Shqipëri? E para të firma e Presidentit Ramiz Alia që i hapi derën e mirëseardhjes të përfshihej te strategjia e tij për të dalë në krye të KOASH. Ramizi u betohet: Kapitalistt dhe pronarët e ardhshëm, në një vend socialist, të jemi ne dhe njerëzit tanë. Me këtë strategji, brenda 2-3 legjislaturash, do të arrijmë që nga klasa komuniste, të kryjojmë klasën kapitaliste, e cila do të na përjetësojë në pushtetin politik të së ardhmes, që e kemi planifikuar dhe po e pregatisim vetë”.

...“Të jemi të suigurt, që e arthmja do të jetë e jona. Kurrë nuk do të lejojmë restaurimin e pushtetit politik të armiqëve tanë. (4) Nëse lind nevoja, do të kemi edhe mbështetjen Veri dhe Jugë të aleatëve të jashtëm ideologjik në pushtet...me ta na bashkon kauza e jonë e përbashkët, që është pushteti i komunistëve. Pavarësisht nga nuancat dhe diskordancat e përkohshme”.

 Dihet që këto klasa politike në Shqipëri që ulen e ngrihen njëra pas tjetrës kanë si jastëk Janullatosin grek dhe janë të lidhura ngushtë me fije të dukshme e të padukshme me partitë kryesore greke për të ruajtur karriget e tyre. Këtu e gjen mbështetjen Janullatosi. Më shumë nga historianët dhe intelektualët shqiptarë, që janë në Shqipëri për këto 23 vjetëve të fundit, që kryqëzojnë Janullatosin, janë Avdi Baleta dhe Pëllumb xhufi, ky i fundit, në funeralin e Ramis Alisë lëshoi pika loti hidhërimi me shoqërimin e fjalimit funeral, që mbajti.
Për të çuar në vend amanetin e Nolit, duhet të dimë se kush është Janullatosi. P. Xhufi, të cilin e intervistoi D. Ndrenika, shkruan: “Në këto dy dekada të drejtimit të KAOSH-it, ka luftuar ashpërsisht e egërsisht për të ç’bërë profilin Nolian të Kishës Ortodokse Shqiptare dhe për shpërfytyrimin e gjuhës shqipe. Ka ngritur kisha të panumërta të stilit grek, ai ka vepruar qëllimisht për të identifikuar si grek, qoftë kishën, qoftë besimtarët ortodoks shqiptarë.

 Në Greqi, në Evropë apo në Amerikë, Janullatosi prezantohet si kreu grek i kishës ortodokse “greke” dhe i besimtarëve ortodoksë “grekë” të Shqipërisë. Janullatosi është autori i krimit të kobshëm të xhvarrosjes së kufomave të banorëve civile, burra, gra e fëmijë, dhe i kontrabandimit të eshtrave të tyre si eshtra të ushtarëve grekë. Janullatosi nuk pati frikë as nga ligji shqiptar, as nga Perëndia e as nga kanunet e Kishës së Shënjtë, as me kanunin e kishës së Grigor Nisanit, i cili thotë se “zhvarosja dhe trazimi i eshtrave konsiderohet njëlloi me vrasjen”.

 Janullatosi nuk shprehu asnjëherë keqardhje në vitin 1999, kur masakrohej populli i Kosovës nga krimineli sërb Milosheviçi. Përkundrazi ka shprehur solidaritetin e tij me kishën sërbe dhe me klerikët sërbe. Ndërsa mitropoliti i Beratit Ignati, deklaroi në ceremoninë e shugurimit të kryepeshkopit të ri sërb Irineut, se “besimtarët shqiptarë ishin me popullin sërb gjatë bombardimeve të NATO-s në vitin 1999” dhe se “Kosova është Jeruzalemi i Sërbisë”.

 Janullatosi me përpjekjet e Athinës dhe të diasporës ka emëruar dy mitropolitë të tjerë grekë, atë të Beratit dhe të Gjirokastrës, duke betonuar raportin 3 me 1 në Sinodin e Kishës. Me këtë ka vulosur të ardhmen e drejtimit grek të KOASH-it edhe pas vdekjes së tij. (5). Vallë si durohet nga qeveria dhe Akademia e Shkencave shqiptare kjo tradhti kaq e madhe? Dihet se Janullatosi është Jastëk i dy partive të mëdha PD dhe PS, në vazhdimin e forcimin e vijës komuniste helenizuese në Shqipëri. Por edhe të vdekur të jenë, do të gjykohen për këtë tradhti kombëtare.

 Flitet se: “Shqipëria ka nevojë për rotacion shumë më të madh dhe të thellë, duke nënkuptuar largimin e tërë politikanëve aktualë dhe ardhjen në skenën politike të një brezi të ri, të painfektuar nga enverizmi, si mundësi e praktike. (6) Ramiz Alia në testamentin e tij ka lënë: “E ardhmja e fëmijëve tanë do të jetë e mrekullueshme, për këtë kemi derdhur gjak, do të derdhim përsëri, po të jetë nevoja. Shqipërinë do ta gëzojmë ne dhe fëmijët tanë. Nëse ndodh, që të na marrin pushtetin, dhe të na rrezikojnë, atëherë harram na qoftë, nëse nuk dimë të mbrojmë fitoret e arritura, qoftë edhe me grykën e pushkës... (7).Studiuesi Hamdi Jupe shkruan: “...Tek ky “normalitet” anormal i autoriteteve të larta të arsimit shqiptar ndaj atyre mijëra studentëve shqiptarë që kanë mbaruar shkollat jashtë vendit. ...

Për vitin 2011, janë njohur më shumë se 650 diploma. Kjo do të thotë se këtë vit numri do të shkojë mbi 800 veta të diplomuar jashtë vendit, që do t’u jenë njohur diplomat këtu, në atdhe. Entuziazmohem me këto shifra. I gëzuar drejtohem për në Ministrin e Arsimit dhe të Shkencës për të mësuar se kur do të shpërndahen këto diploma të njohura.

A do të ketë ndonjë ceremoni simbolike për këtë, apo jo? Sepse në verë është një rast i mirë që dikush nga Ministria e Arsimit dhe e Shkencës të takojë qoftë dhe një pjesë të këtyre të sapodiplomuarve. Pse jo, edhe vetë ministri i arsimit dhe Shkencës . Pse jo, t’u afrojë studentëve më të mirë p. sh. 10 për qind të tyre, ... si shenjë se atdheu mendon për ta, se atdheu i ka sytë edhe tek ata. Ata i kane afruar atdheut gatishmërinë e tyre për t’u kthyer e punuar këtu. Por kjo gatishmëri nuk gjen përgjigjen e merituar nga qeveria shqiptare. Me ta nuk ka as takime, as fjalime, as premtime. Ata kanë mbaruar shkolla të mira jashtë vendit. Atje nuk kane marrë diploma me mik e as me para. Lexuesi e kupton vete. (8).E kundërta ka ndodhur në Japoni. Mbas revolucionit borgjez në Japoni në vitet 1861-1863, u dërguan në universitetet më të mira të botës, dy turne studentësh: në turnin e parë rreth dekadës së shtatë të shekullit 19, u dërguan 10.000 studentë që kishin mbaruar shollën e mesme shkëlqyer. Perandori Japonez i mblodhi dhe i këshilloi duke u thënë: “Të mbani vetëm uniformën japoneze dhe të ktheheni me notën e shkëlqyer”. (Për ilustrim përmendet se vetëm një student në vend të notës 30 mori notën 29, dhe ky bëri harakirin në qytetin Hale të Gjermanisë). Në turnin e dytë u dërguan 20.000 me shkollë të lartë të çdo profesioni sidomos në Evropë dhe Amerikë, te punonin si punëtorë të thjeshtë në çdo dikaster që lidhej me dijet e tyre, me qëllim për të vjedhur sekretet e teknologjisë se kohës. Këta mbas disa viteve u kthyen në Japoni dhe e bënë Japoninë moderne.

(9).A do të mundet vallë ky Kryeministër i Shqipërisë të largohet prej busullës së Ramiz Alisë, për të pranua ajkën e kulturës të ardhur nga jashtë për të ndriçuar atdheun e dashur Shqipëri?...

Deklarata e dalë nga mbledhja e Këshillit drejtues të Federatës Panshqiptare Vatra: “VATRA”, si organizatë patriotike që shqetësohet për fatet e atdheut dhe me një histori të gjatë antikomuniste, i bën thirrje popullit shqiptar të jetë kundër ardhjes në pushtet, të çfarëdo forme, të partisë komuniste, si rrezik real për fatet e demokracisë së brishtë shqiptare: të votojë kundër rivendosjes së bustit të diktatorit në sheshet e qyteteve shqiptare ... që rrezikon stabilitetin e vendit. Vatra i bën thirrje popullit shqiptar të distancohet kundër aleancës “Rilindja 8 nëntorëshe,” të votojë kundër forcave që duan rikthimin e komunistëve në pushtet. (10). Nga Astrit Lumezi: “...

 Trashëgimtarët e partisë së Enver Hoxhës kërkojnë që më 16 tetor, me rastin e 105 vjetorit të lindjes së udhëheqësit të tyre, të vendosin bustin e tij, një monument në bronz me uniformë ushtarake ... te sheshi para piramidës. Kreu i Partisë së Punës së Riorganizuar Marko Dajti, thotë se ne nuk do të lejojmë të luhen lojëra politike me këtë bust, qoftë nga Sali Berisha qoftë nga Edi Rama. E kemi ruajtur me armë në dorë këtë bust për 22 vjet dhe po me armë jemi të gatshëm ta vendosim te vendi që i takon.  (11).

 Edi Rama si pasardhës besnik i klasës komuniste dhe i Ramiz Alisë është shprehur se Enver Hoxha ka vetëm ditëlindje. Edi Rama mundet të lëkundet, por duhet të thotë prerazi “JO”. Rezoluta çame u tradhtua nga vetë udhëheqësit çamë, në vend që të ishin kompaktë, u ndanë në dy parti kryesore dhe në vend që të vinin kusht për votimin e miratimit te Rezolutës ose të dilnin nga Parlamenti, ndonëse këtë e deklaruan, por nga interesi personal nuk e benë. U pa se kjo rezolutë pengohej nga brenda në vitin 2004, prej Fatos Nanos dhe Sali Berishës, që ishin dy barriera kryesore që sabotonin rezolutën. Sepse po të donin ata, gjithçka do të përfundohej shpejtë. Ata të dy ishin njerëzit që i vunë gur në rrota miratimit të rezolutës për çështjen çame. Sigurisht, pengesa kryesore dhe presioni më i madh vinte nga greku. Ne duhet të dilnim me një votim unik dhe unanim për rezolutën Çamërisë. Aty do te kishim treguar unitetin tonë politik për çështjen tonë kombëtare.

 Dhe nga ana tjetër do të hapnim rrugë ndërkombëtarëve për zgjidhjen njëherë e mirë të kësaj padrejtësie. Kjo padrejtësi u zhvillua edhe në prag të zgjedhjeve të 23 qershorit me nuanca tallje dhe mashtrimi. Tani do të presim zgjedhjet e tjera për t’u tallur në qoftë se vazhdon e njëjta konjukturë.

A nuk është kjo një tradhti e madhe? Sot, pas 23 vjetëve, shumë gjëra kanë ndryshuar për një zhvillim dhe përparim, këtë mund ta shikojmë në Shkodër, që komunizmi e përgjaku më shumë nga çdo rreth dhe sidomos vrau dhe zhduku ajkën e kulturës kombëtare të klerikëve katolikë. Këta djem e vajza dhe nipër e mbesa të tyre e fshinë atë gjakderdhje të llahtarshme dhe dhanë votën, kur juve z. Edi Rama keni deklaruar më pare se vini nga hiri i Partisë Komuniste.

Megjithatë, ky brez pret ndryshimin për të hyrë ne EB. Këtu do të shohim se sa do të vlerësoni Amanetin e Nolit, për kundra hordhive greke që kanë zënë kombin tonë për gryke. A do te jeni juve një kopje e qeverisë Japoneze, që rrëmbeu kulturën botërore për zhvillimin e vendit përpara 130 vjetëve. Ndërsa ne, na kthehen djemtë e vajzat me diploma të larta dhe nuk janë vlerësuar, tani ju do t’i vlerësoni për t’i dhënë hopin zhvillimit të atdheut, se nga askush nuk rrezikoheni!...

Referenca: 1. Prof. Dr. Eshref Ymeri, ‘Tribuna Shqiptare” 3 prill 2012.

 2. Alfred Moisiu, Gazeta “Illyria”, 20 qershor 2013, f. 27.

 3. Prof. Dr. Eshref Ymeri, “Tribuna Shqiptare”, 24 dhjetor 2012.

 4. Ramiz Alia, “Raporti ne biron politike”, Gazeta “Illyria”, 19-11- 2004, f. 11.

 5. Denion Ndrenika, “Hirësia e tij...”, gazeta “Illyria”, 18-10-2010, f. 30.

 6. Andon Dede, “Habi, keqardhje dhe turp”, “Tribuna Shqiptare”, qershor 2013.

 7. Rasim Bebo, “Strategjia e Ramiz Alisë”, “Artikuj dhe ngjarje”, bot. 2012, f. 229.

8. Studjuesi Hamdi Jupe, Opinion e enjte 9 gusht 2012.

 9. Nga Historia e Lindjes se Largët.

 10. Nga Vatra, “Kundër ardhjes në pushtet,...” gazeta “Illyria”, 24-6-2013. F. 26.

 11. Astrit Lumezi “Do të rikthejmë bustin...” gazeta “Illyria”, 17-6-2013. F. 15.


Addison Çkago qershor 1013.

Xhepi i "fshehtë" i ligjit

Kujtimit të tim eti, Hazis Hysit

Tregim



Nga Përparim Hysi


Ky tregim imi, si të gjithë tregimet e tjera që kam shkruar, mund të marrë formën e një triptiku të mirëfilltë. I shtrirë në kohë e hapësirë që nga mezshekulli XIX- të, për t'u ngjizur në shekullin e XX-të dhe, për çudi, edhe në fillimet e këtij shekulli, ende qëndron ashtu as i gjallë dhe as i vdekur. I varrosur dhe i zhvarrosur nën mjegullën e kohës. Tregimi, në thelb, ka pronën. Atë pronë që për shekuj dhe shekuj,ende, nuk ka shkuar tek i Zoti. Ka ndodhur pak ashumë kështu: I zoti e jep, po nuk të lë tellalli. Prona është aty para sysh: e gjallë dhe gati të flasë. Por tellalli (nënkupto ligji) , ia ka marrë gojën pronës. i ka thënë, kur thotë turku :"sus!" dhe o e ka tjetërsuar, o e ka "ngrirë" për ta "shkrirë" në kalendrat greke a ca më tej. Nuk e kam zakon që t'i bie pragut që të dëgjojë dera, por i bie drejt e drejt, për ta çuar lexuesin atje ku rreh çekani. Pra, qëllimi im, përmjet këtij tregimi kaq real ( oh, unë ia kam pirë tërë palcën kësaj kocke të pronës,sa mënd më del për hundësh), është të bëj apel për pronat. Pronat e patjetërsueshme, me të cilat, si regjimi komunist, por, për fat të keq, edhe ky i paskomnizimit, sikur ka lozur arushë dhe në vënd të vinte vetullat i ka nxjerrë sytë.
Kur them se tregimi im ka formën e një triptiku, nuk e them kot. Jam i drejtpërdrejt dhe, për të mos e lodhur lexuesin, po rrëfehem.


* * *
Mesviteve të shekullit XIX-të, një katragjyshi im që i shërbente babadovletit (sulltanit turk), paska bërë një heroizëm: në betejë e sipër paska zënë rob një gjeneral armik. Sulltani e shpërbleu katragjyshin tim me titullin bej dhe bashkë me fermanin i dhuroi një goxha pronë që jo vetëm, në atëkohë të bënte zengjin, por, në fund të fundit, nga kjo pronë e madhe (është dhe sot e kësaj dite në qindra hektarë), vetëm të mira shikon. E bëri me ferman sulltani dhe, prej asaj dite të largët, titulli bej qe si një apendiks në fisin tonë, në Vërzhezhë të Skraparit. Bejllerëku shkoi e vajti si një atavizëm që koha e bëri dalje, por prona,ama, aty është. Në këtë sipërfaqe prej qindra e qindra hektarësh ka një pasuri të patundshme me vlera të pakompensueshme: kullota për bagëti, pyje, gurore e të tjera. Kjo pasuri me tapi me vulë të thatë shkoi për dhjamë qeni në kohën e sulltanit të kuq dhe shpërdorohet si mall pa zot, nga të fortët që kanë krahë në pushtet sot. Dikush do të thotë: ky po tregon përralla dhe duke humbur dhe kthiellimin,se goxha plak është ( e pranoj që mosha bën të vetën, por,deri tani, jam i kthiellët siç dhe kam qenë ). Por duke folur për këtë pronë kaq të madhe, unë nuk flas me apriori, por me nje realitet shumë domethënës.


* * *

Kishim ardhur në Myzeqe në vitin 1941. Nuk ishte themeluar partia. E blemë tokën në Petovë të Fierit me flori. Erdhëm ne në Petovë dhe ashtu si : shih rrushi-rrushin e piqet, pas nesh erdhën dhe të tjerë skraparlinj me të cilët kishim të bënim. U bëmë gati 10 familje. I gjithë fshati kishte 29 familje dhe veç ne, skraparlinjëve, kishte kosovarë,bosnjakë dhe një familje çame. A sa për arixhinjtë që qenë, pothuaj, mu mbi kurrizin tonë, ne nuk i llogarisnim jo se i përbuznim, përkundrazi: i donim dhe i ndihmonim, por këta (nja 20 e ca familje nuk kishin asnjë pëllëmbë tokë). Pra, nuk kishin pronë. Pa pronë,- them unë,- je kot. Je kështu si unë: Përparim-be, me pantollona me andra ! Pra, të rroftë bejllëku. Se mishin babai dhe kockat këlyshi. Mos dalë nga tema. Erdhëm e blemë me flori,por mbaroi lufta dhe,sa u bë reforma agrare, na morën tapitë e vjetra dhe na dhanë të rejat. Pa u tharë boja mirë tek tapitë e reja, ra "kolera". Filloi kolektivizimi dhe, ndërsa bosnjakët e kosovarët, nuk u bënë kooperativë, ne hëngrëm hapjen. Kur them ne, e kam fjalën për skraparlinjët e vendosur në Petovë. Dhe, ndërsa Aleks Çaçi këndonte: " Lërojnë së bashku njëzet pend qe/ Ashtu Myzeqe!", kjo këngë gjëmë ( se gjëmë qe kolektivizimi!) për skraparasit e Petovës, duhej të këndohej: "punojnë së bashku njezet bujq, se laj-thaj në gjithë këtë kooperativë të madhe ( të më ndjejnë gjuhtarët e sotëm që po e shkruaj me dy o këtë fjalë,se jam me të vjetrën), lëronin së bashku 4 pendë qe. Pra e gjithë ekonomia kishte tokë pa hesap, por qe për ta punuar kaq kishte. Një familje skraparase, ajo e Hamitit nuk u bë. Nuk u bë dhe po kalonte viti, po pse ndaheshin ata skraparlinjtë e Tiranës. Aty nga fundviti u bë dhe Hamiti. Im atë, ndjesë pastë, qe shef llogarie. Qemë mirë e bukur si individë, por me kolektivizimin po bënim prokopinë e breshkës. Tokë nuk na lanë fare dhe, petovas qe ai që ia tha këngës kur morën tokën që na dha reforma agrare:" Hëm na i dhe, hëm na i more, o moj bythëza shaptore!". Punët në kooperativë çdo ditë e më keq dhe një ditë prej ditësh, shefi i llogarisë, u hipi këmbëve dhe shkoi në Tiranë. Fati i madh që një prej kushërinjëve tanë, i ndjeri Syrja Hysi, qe bërë zvëndësministër bujqësie. Një rrugë e dy punë, qe ky i fiundit ( i ndritët shpirti ku prehet !) që ndihmoi që kooperativa e "madhe" të shkrihej. Anëtarët të lirë:o në fermë Çlirimi o ku t'u bëhej më mirë. Gëzimi i madh. Ik të ikim. Inventarin dhe ç'do vilej pas këtij inventari do ta bënte shefi i llogarisë. Asetet do shiteshin dhe të konvertuara në lekë, do ndaheshin sipas kontributit (punës). Me laps hesapi dilte mirë, por u gjet dhe këtu një pengesë. Hamiti që nuk kish kontribuar që në fillim kërkonte pjesën. Puna shkoi në gjyq. U kthyen në bazë të intresuarët dhe vendosën: - Ti, Hazis ( është fjala për tim-et!) ndiqje këtë gjyq dhe, pasi ta fitojmë çështjen, do të japim dhe ato që ke harxhuar npër gjyqe. Filloi gjyqi. Po si në atë kohë dhe sot, gjyqi i ngjan atij berberit që të lag sot e të rruan mot. Në gjyqin e parë që u bë në Fier,gjyqi vendosi në favor të tjerëve. Hamiti bëri diktim në Vlorë. Vlora vendosi për Hamitin. Hidh prit sa në një gjyq në tjetrin, më së fundi (ka qenë 30 dhjetor 1959), babai erdhi tërë gëzim në shtëpi. Ma dhanë çekun. Nesër do ta thyej në bankë dhe secili të marrë djersën e ballit. Natyrisht, babai im i shkretë, do merrte dhe atë hakën ku grisi një palë këpucë. Mezi priti të gdhihej dhe hapur pa hapur banka, i pari tek sporteli. E zgjati çekun jo pa gaz ( s'i thonë shaka bridh Fier-Vlorë-Tiranë e vice versa), kur arktari i dha mandatën: - Sipas ligjit ka kaluar një vit nga "ngrirja" e aseteve dhe ç'rrjedh nga shitja e tyre, kalojnë në arkën e shtetit !!!! Ndjesë pastë, babai im, sa herë qe i mërzitur,ia merrte këngës. Qe këngëtar i madh. Po si mos këndoje pas kësaj të "fshehte" ligjore që shtrinte panxhat mbi pasurinë private. Askush prej atyre që u zotuan për t'i kthyer qoftë dhe një lekë për harxhet poshtë e lart, nuk u bë i gjallë. Qe njësoj si të zije lepurin për t'i mbathur opingat.


* * *

Erdhi demokracia. E pritëm krahëhapur se jo vetëm fituam lirinë e vërtetë, por do merrnim dhe pronat. Im atë nuk e arriti atë ditë, por rronte xhaxhai dhe, tek punoja si kryetar pluralist në zonë qëndër në Fier, më erdhi në zyrë. Pasi u përqafova me të, më thotë:
- Nipçe, në Vërzhezhë ne me gjithë kushërinj kemi gjithë atë pronë, a nuk merresh ti me kërkimin e asaj prone se dhe me shkollë je. Unë, nga që qeshë djegur nga qulli, zura dhe i fryjta kosit: - Ta ndjek ashtu si im atë që shkoi për leshë dhe u kthye i qethur.As mos shpreso se mund të merrem me atë punë. Dhe nuk u mora,as unë dhe as ndonjë tjetër që kishte të bënte me këtë pronë që është e sot e kësaj dite e të gjithëve dhe e askujt. Por,ja që nuk është e ndershme kështu.

* * *

Edhe ca kushërinj tanë në Vërzhezhë kanë pronë të tillë, megjithëse referuar arshivave atyre që e kanë parë,( ne, bejlerët e qëmtomë kemi më shumë). Mirëpo në trungun e kushërinjëve tanë doli një pinjoll i gjallë. Një njeri dhe me formim ,por dhe me kapital financiar. Sherri do nge dhe davaja do para, thonë. Ky i sherrit nuk është fare, por kohën e ka me pashë dhe ngrohtë nga vakti dhe iu fut detit përmes. Bëri 6 vjet të mira gjyqe (epo drejtësia ka shpejtësinë e gurit,jo kur bie,po përfytyro një gur të rëndë të ecë!). 6 vjet harxhime lekë dhe kapitale të tjera dhe, më së fundi, ia arriti: - Sipas tapive origjinale të kohës ( thoni, po deshët, të babaqemos!),por e kopsiti vendimin e njohjes së pronës prej 55 hektarë për secilin prej 5 bashkëpronarëve që njihte ligji i kohës. Natyrisht, ata sot janë shtuar shumë, por, sidoqoftë, erdhi haka tek i zoti. Imkushëri pati korajo të madhe dhe luftoi,kur i thonë "edhe i vetëm e trim në luftë", por tani që u kthye me fitore nga kjo maratonë vrasëse gjyqësore, ndjehet sikur me të vërtetë të ketë fituar një luftë me një goliath që më se real, është i klonuar nga ligjet tona made in Maliq ! Tek e mbyll këtë tregim, shtroj pyetjen: po unë e mijëra e mijëra të tjerë që nuk i kanë këto këllqe të timkushëriri, si mund t'i fitojnë pronat e tyre, kur një gjë dihet mirë: Arshivat janë. Pronat janë. Pse mos bëhet një shpallje përmjet organeve të drejtësisë, ku të dalin ekzaktësisht pronat dhe pronarët dhe qeveria jo t'u bëj zbor shtetasve të saj, por të vjelë nga ata,sipas ligjit, vlerat financiare dhe t'u kthej atyre pronat. Pa bërë këtë, kurrë nuk do ketë as demokraci dhe as qetësi. Unë shpresoj ,sado që i madhi Asdren diku ka thënë: " Shpresa është malli që shitet më lirë". Të ketë qëlluar në shënjë rilindasi i madh. Dhe nuk jam negativist që të besoj në atë proverbin italian që thotë: "Njeriu rron me shpresa të mëdha dhe vdes me brekë të dhjera !" Epo të thëna janë. Shpresoj se do bëhet.


Tiranë, 1 korrik 2013