Të kam tradhëtuar vetëm në vargje
Në një lokal të vjetër,
Me drita të zbehura,
Hyra të shuaja tradhëtinë,
Piva verë të kuqe,
Sytë s’e ndjenin pagjumësinë,
Zemrës i bëra gijotinë.
S’mbaj mend sa kam pirë,
Kokën s’e ndjeja për dreq,
Mesnata,po ish ndaj të thyer,
Unë pija,vec pija si e mpirë.
Befas dy syve të zinj u fola:
-Përse më shihni ashtu kursyer?!
Ata sy të tmerrshëm u zbutën,
Puthjes sime s’iu bashkuan,
Mua të dehurën veç më shihnin,
M’u dhimbsen,në tjetër botë më çuan!
-Të lutem…mos pini më verë,
Jam yti,yti përgjithnjë!-me flisnin.
Të lutem shpirt…mos pi më verë,
Të kam tradhëtuar veç në vargje,
Ndaj eja bashkë ta gdhijmë,
Jo në këtë lokal pa ndricim.
Sytë e tij dy yje zgjuar,
Shpirtin më lehtësuan si asnjëherë.
Ti je pronari i kopështit të trëndafiltë!
Thonë se asgjë nuk është përgjithmonë,po unë
s’ e besoj dhe notoj mes këtij oqeani me trishtim…
Ky qiriri i ndezur, i vetmuar në zemrën time,
Është flaka e dashurisë tënde për pasqyrën e shpirtit tim….
Nga përflakja pagëzuam atë, universin me trëndafila,
Përzierë me rrebeshin e avujve të trupave tanë,
Nën melodinë rrënqethëse, drithëronjëse, ardhur nga parajsa,
Oh, nën këtë – të ëmblën melodi të psherëtimave….
Me frymën e ngrohtë të mushkërive, petalet u zgjuan,
të përhumbura soditnin shkëlqimin e syve nëpër natë,
lulet e përgjumura pulitnin qepallat në dlirësinë e valëve,
që vinin nga tsunami i cmendur e i zjarrtë…..
Nën strehën e flakës së qiririt, ne bënim dashuri,
udhëtuam në botën e heshtur të paqes qiellore,
thurrëm ëndërrat mbi kurorën e ishullit të lumturisë,
si dy engjëj të bardhë, të çveshur, kapur dorë për dore…..
Me verbërinë e pëshpërimave e ledhatimeve,
Të kundroja sytë , i dashuri im, të më puthje dhe një herë,
Dhe… hapa krahët , si një re të mbështolla të tërin,
Në ndarje bëlbëzova lehtas : “Ti je pronari i kopështit të trëndafiltë!”
Ti je pronari i kopështit të trëndafiltë!
Thonë se asgjë nuk është përgjithmonë,po unë
s’ e besoj dhe notoj mes këtij oqeani me trishtim…
Ky qiriri i ndezur, i vetmuar në zemrën time,
Është flaka e dashurisë tënde për pasqyrën e shpirtit tim….
Nga përflakja pagëzuam atë, universin me trëndafila,
Përzierë me rrebeshin e avujve të trupave tanë,
Nën melodinë rrënqethëse, drithëronjëse, ardhur nga parajsa,
Oh, nën këtë – të ëmblën melodi të psherëtimave….
Me frymën e ngrohtë të mushkërive, petalet u zgjuan,
të përhumbura soditnin shkëlqimin e syve nëpër natë,
lulet e përgjumura pulitnin qepallat në dlirësinë e valëve,
që vinin nga tsunami i cmendur e i zjarrtë…..
Nën strehën e flakës së qiririt, ne bënim dashuri,
udhëtuam në botën e heshtur të paqes qiellore,
thurrëm ëndërrat mbi kurorën e ishullit të lumturisë,
si dy engjëj të bardhë, të çveshur, kapur dorë për dore…..
Me verbërinë e pëshpërimave e ledhatimeve,
Të kundroja sytë , i dashuri im, të më puthje dhe një herë,
Dhe… hapa krahët , si një re të mbështolla të tërin,
Në ndarje bëlbëzova lehtas : “Ti je pronari i kopështit të trëndafiltë!”
Mos pini më….
Një fytyrë e tmerrëshme sec u shfaq në derë,
Kur e dërmuar për vdekje, pija një gotë verë,
Në një lokal të ndotur, ndërsa errej sapak,
Pija verë të kuqe, sikur pija gjak.
Fytyra e tmerrëshme sytë m’i kishte ngulur mua,
Sikur në jetë kurr’ nuk kishte parë grua,
Sytë e tij të egër, të kaltër si teh thike,
Po zbuteshin si të fëmijës kur rrin “sus” në karrige.
Dhe buzët e forta tani, s’rrinin shtërnguar,
Po skuqnin si petale nga trëndafili lëshuar…..
Humbjen e dashurisë vuaja, e lënë mënjanë, e mjerë,
Me atë furnaltë që bota e quan verë,
Kur …tretur në mjerim…befas më erdhi një zë:
“Të lutem….të lutem shumë….mos pini verë më!”
Fytyra e tmerrëshme …ohoooo nga ish mërguar,
Qe kthyer në fytyrë fëmije e turpëruar,
Nuk qenë më sytë si shpatë, që vështronin nga unë,
Por dy syve të kaltër, po iu dhimbsesha shumë…
….Se si u ndoodha unë, mbase nxitur nga vera,
Që nga karrigia ime u ngrita menjëherë,
Kur buzët i afrova te të dy sytë e tij,
Ndjeva t’i dilnin lotë, sikur rigonte shi.
“Unë jam një i paudhë …ju lule në pranverë,
Për hatër tim…mos më…sonte…mos pini verë”
Unë…e…Ti…mëkatarë
Të gjithë mëkatojmë,
Të gjithë e dëshirojnë atë,
si Unë edhe Ti….
Vështrojmë bahcen,
ka veshur fustanin e blertë,
në mes të saj lartësohen pemët me mollë.
Unë e Ti,
të harlisur nga delikatesa e perëndeshës dashuri,
vrapojmë drejt tyre,
të këpusim mollë.
Jo një mollë,
sa këputën e mëkatuan,
Eva me Adamin,
por më tej se një,
më shumë,
shuuumëshuuuumëshuuuumëëëë.
-.-
Vetëm do të mëkatojmë sot mes mollëve!
-.-
Të gjithë mëkatarët frikësohen,
por jo…
Unë e Ti…..!
Ne nuk kemi frikë;
se na ndrit, një kandil,
pasqyra në ujët e burimit.
Vështrohemi mbi burim,
duke përkëdhelur kacurrelat e njëritjetrit,
mes burbuqeve të përflakura,
të puthjeve të nxehta.
Si dy nimfa të cmendura,
si luspat e midhjeve në ujë….
– nëpër përvëlimin e lakuriqësisë.
Dashuria,
vjen
si një këngë në muzg,
si gjinkalla në agim,
që e këndon sinfoninë ,
me gjuhën e lepujve të egër,
në livadhin e praruar nga blerimi.
-.-
Unë e Ti,
shpupurishur në krahët e njëri tjetrit,
si dy nimfa të pafaj,
vështrojmë bardhësinë,
kaltërsinë qiellore,
që na fton për të mëkatuar.
Diku pas reve po na kundrojnë Eva me Adamin,
qënga parajsa
duke pritur me nostalgji se si,
ne mëkatojmë si ata.
Dikur……
Atëherë…
Unë e Ti,
si dy oqeane të stuhishëm,
të valëzuar,
të përflakur,
që nuk ngurrojnë më, por…
përleshin me njëritjetrin,
lakuriqësinë e ujrave
Dallgët e zjarrta bien në qetësi,
flenë…….
si një cun harrakat,
që ka hypur tërë ditën majë mollëve,
dhe , ja, e ka zënë gjumi,
nënë njërën prej tyre,
ndërsa agimi po zbret nga kurora e mollëve,
për ta zgjuar nga gjumi.
Unë e Ti…….. mëkatarë…..të Perëndeshës ;
Dashuri!
Me puthje mua, Te puthja ty!
Sa “shekuj” ne kishim pa u pare,
Po prane njerit-jetrit na solli ky shi,
Ky shi nervaprishur sikur njerezit perqark,
Puth une,
Puth ti.
Litaret e shiut po rrihnin me kamxhik,
Keta vitet qe kishim humbur qe te dy,
Njerezit nen cadra si kepurdha gjumash’
Me puthje mua,
Te puthja ty!
Vec llampa neoni si vajza lenesha,
Se nata e shiut e erret ish,
Te shterngoja, me shterngoje,
Puth une, puth ti !
Vec nje plak se c’u ndal te cepi i bulevardit,
Nen mimozen e celur po na shihte si skuth,
A shi, a lote, ridhnin nga syte e plakut….,
Une puth!
Ti puth!
Raimonda Moisiu (SADE) ( lindur më 20 shkurt 1957)ka lindur e rritur në Korçë në një familje edukatorësh. Pas përfundimit të mësimeve të mesme merr një të drejtë studimi në gjuhët e huaja, dega anglisht. Pas mbarimit të studimeve, punon mësuese e gjuhës angleze, në qytetin e Korçës dhe rrethinat e saj. Më 1999 humb bashkëshortin e saj në një aksident automobilistik, dhe po këtë vit emigron në SHBA, si fituese e llotarisë amerikane. Sot ajo jeton në Hartford, shtetin e Connecticut, USA, së bashku me fëmijët e saj.
E apasionuar me publicistikën, përkthimet dhe shënimet e udhëtimit, ajo vijon me këmbëngulje për të kërkuar në histori dhe në zhvillimet aktuale, duke evidentuar vlerat më të mira të vendlindjes e të njeriut. Me kalimin e kohës, ngjarjet e jetuara, proza letrare, përkthimet dhe poezia shëndrrohen në pasion të pandashme të saj.
Këtë pasion të saj, Raimonda përpiqet që ta shprehë e të artikullojë edhe në shoqërinë në të cilën jeton. Për kontributin e saj të çmuar në komunitet e shoqëris në ShBA, u nderua me Official Citation, me motivacionin si "Gruaja e vitit në komunitet", nga Bashkia e kryeqytetit të Connecticut, Hartford.
Aktiviteti i saj është gjithëpërfshirës dhe vije në shprehje nëpërmjet pjesëmarrjes në shumë lista të bashkësive të shoqërisë, amza interneti dhe forume bashkëatdhetarësh në internet. Aty, ajo nëpërmjet shkrimeve publicistike, prozë letrare, poezi, ngjarje të jetuara, dhe opinione të ndryshme për zhvillimin e proceseve shoqërore në Shqipëri dhe në Diasporën shqiptare, përpiqet të tërheq vëmendjen për dukuri të brishta me të cilat duhet të përballohet shoqëria shqiptare.
Raimonda është bashkëpunëtore me statusin e gazetares në disa gazeta të pavarura në shtypin shqiptar, Shqipëri, si: "Tirana Observer", "Ndryshe", "Panorama", dhe me statusin e korrespodentës në "Albanian Mail"-Londër, "Fjala e Lirë" - Londër, dhe "Illyria" - SHBA. etj.
Veprimtaria
Veprimtaria e Raimondës në opinionin e gjërë është kryesisht e njohur në lëmin e letërsisë e cila shprehet nëpërmjet disa titujve dhe pjesëmarrjes së saj apo të shkrimeve të saja në takime të ndryshme letrare.
Tituj të veprave
"Jeta mes dy dashurive", - një libër me prozë, ngjarje të jetuara dhe publicistikë.
"Dashuria nuk ka emër", - vëllimi i parë me poezi, kryesisht lirika dashurie.
"Sikur s'me ke puthur kurrë", - vëllimi i dytë me poezi, kryesisht lirika dashurie.
"Duke kërkuar Ardianen...", - përmbledhje me proza (kryesisht bazuar ne ngjarje të jetuara) dhe ese.
"Gërhitja e gjeneralëve", - përmbledhje publicistike.
"Pafajsia e Evës", - roman.
"Tempulli i fjales", - bashkëautore në këtë antollogji në gjuhën rumune.
"Itaka e Fjalës", - bashkëautore në këtë antollogji të botuar nga "Fotjonart".
"Zemra Prindërore", - bashkëautore në këtë antollogji në forumin virtual "Mëmëdheu".
"Nëna",- bashkëautore në këtë antollogji me prozë, në forumin "Pan Albanian women network".
"Tregime", - përmbledhje publikuar nga Shtëpia Botuese "ADA", Tiranë.
Mirënjohje
"Fotjonart" - e vlersoi me çmimin e parë punën e saj për rubriken "Reportazhe".
"Forumi Shqiptar" - e vlersoi me çmimin e dytë punën e saj në hapsiren "Tregime".
"Kadmus" - e vlersoi me çmimin e tretë punën e saj në rubrikën "Intervista".
"Netët Korçare" - e vlersoi me çmimin e parë ballkanik për poezinë e saj.
"Netët Poetike të Strugës 2009" - i vlersuan lartë pesë poezit lirike të saj, nëpërmjet të cilave hyri në antologjinë botërore: Who's Who, me titull :"Poetry from five continents".
"Takimi i Poeteshave në Vushtrri" - përzgjedhë rregullisht poezit e saj.
"Takimi At'Gjeçovi 2009" - kësaj radhe poezin e Raimondes, "Nuk munden me.." e vlersoi si më të mirën e takimit.
