Kamfrikë të rri me ty...

Venka Capa kam lindur me 11 shtator 1962 në Steblevë të Dibrës. Shkollën e mesme e kam mbaruar në Ylli Kuq Kamez, Dega Zooveterinari. Tani jeton në Tiranë.

Ka të botuara:


“Për pak lumturi”.
“Unë prek me frymë”
Etj.

-Pasqyra

Statujë para pasqyrës,

Ngjethen rrudhat,

Thinjat shpirtërore,

Imazhi yt më përqesh,

Trembet në sy pasqyra…

Ciflat bien si gurë,

Hijes së dëshirave,

Shterpë…

2-Jam grua

Hedh vështrimin
Zbehtësisë së dritës…
Jam cung dru tharë
Përplasur nga fati,
Rrahur nga mëshira,
Në stinë hipokrizie.
Malli që kullos për jetën,
Më dhuron këmbët e lisit,
Lutem para Shën Marisë:

Jam grua, kam shpresa,
Më vlon dëshirë e shenjtë,
Më hidh një degë të pafaj,
Të lidh dashurinë amësore!

3-Filxhani i kafesë

Filxhani i kafesë mban lëngun e zi të,
Cigarja djegien me shtëllunga shpërndan,
Shpirti i afrohet pemës së braktisur,
Era e tërbuar e kohës lëviz rrënduar,
Ku këputet një filiz i njomë lastarë,
Degët të lagura nga lotët e syrit.
Edhe toka rënkon me një zë grykor,
Nga ky yll që u shua si meteor…
Kënga ka rrëshqitur nga vegla muzikore,

Dëgjoj simfoninë në vaj…
Qielli ka një ngjyrë që s’është veç blu,
Çarçafë gri nga lart si mantel për mua,
Dielli shpërndan grimca rrezesh të vetëvrarë,
Durimi kërkon zgjatjen e dorës së pa faj.

4-Pa titull

O atmosferë e rënduar, ajërndotur,
I pisët, me vizion imagjinar!
Jam në pragun e një pritjeje,
Pranë një porte të mbyllur që mban erë,
Fëlliqësia shikon anembanë zhurmshëm,
Vdekjet na shohin drejt e në sy,
Fjalët e tellallëve janë të pakuptimta,
Tradhtia shkarkon muzgjeve të përhirta…
Po vetmia qan e dhemb, shpirtvrarë,
Pret në stacionin e ardhmërisë së vonuar.
Në fund, mallkimi del nga shpirti,
Për kohën e gjatë të ikjes së gjërave,
Në asgjësimin e një fundi të pafund,
Ku asnjë s’kërkon falje, faljeeeeee, falje!

5-Njeriu Bosh

Teksa eci në rrugë

Hija e trupit më përndjek…

Kur dielli ka çastin e përndritjes,

Shpresa qesh nën buzë e vrarë,

Në dridhje kënaqësish të pa jetuara…

Vështrimet si shigjeta të mprehta,

Thyejnë shkëlqimin në sytë e mi,

Në rrugë një zonjë e bukur,

Puthte me dashuri qenin e saj…

Afshi kundërmojë ajrin përreth…

Rruga zhvesh krahët e kthesës,

Unë var në degë të vështrimeve,

Përçmimin e njeriut bosh në shpirt.

6-Të kërkoj

Të kërkoj

Në sqep të ëndrrës,

Larguar

Muzgjeve të shpëlara….

Të kërkoj

Në kurmin e trëndafilit,

Thyer

Në duar dëshpëruese…

Të kërkoj

Labirinteve të dritës,

Fshehur qelizave

Të shpirtit tim.

Të kërkoj,

Ankthit të zemrës,

Të më duash kjo që jam,

Shpirtëbardhë!

7-PREK NJË FERR

Pak nga pak, dimri po na shëndenë,

Po vjen pranvera, dashnorja e poetëve.

Unë kam zënë radhë në një pllajë,

Ku kanë çelë bisqe lulesh, ndër pemë,

Pemë të buta e të egra.

Afrohem me dëshirë prej zogu,

Të prek një bisk të njomë,

T’ia vë kurorë mbi shpinë

Mëkateve të dimrit…

Por dora më prek një ferr,

Që më drithërojë dëshirën…

Mblodha flokët e dhimbjes,

Peshqesh për pikëllimin!

8-Ngjyer në pafajësi

Jeta ime pelegrin në Sahara,
Zbehtësia e ditëve shoqëria ime,
Nëpër stinë hipokrite
Shartuar në pemë cungje drutharë,
Kalema besimi, e njomështie,
Me mall limfe dashurie,
Përqeshur nga mëshira.
Mendimi gjezdisë nëpër jetë…
Në rrënjë trungu, hiperbolash,
Nëpër qumështin e gjinjve të mi,
Lodron një dritëz Shën Mërie.
Degë të pa faj në letër,
Të bardhë, e etur shkronja,
Zambak të fshehur ndrojtjes.
Jam zog i ngjyer në pafajësi,
Mes fajit të të gjitha botëve ….

9-Hapësirave të shpresës

Poezisë i dhashë gjakun e frymëzimit,

Vargut i dhashë timbrin e përflakur,

Heshtjen e ofshamës së dhimbjes, rimës.

Plagët që rishfaqen si batica e zbatica,

Metamorfozave të mendjes sime,

Arnuar me penj shpirti të padukshme,

Lidhin fjalët e METRIKES.

Për të shteruar damarët e helmuar,

Që nga lotët s’gjendet as lum për t’i larë,

S’gjendet për t’i tharë as një copëz diell…

Ëndrrat e mia shëtisin zhveshur kudo,

Ndër hemisfera afshnore,

Metafora si një nimfë më buzëqesh.

Sublimja gjinore,

Me ëmbëlsi më mat pulset e netëve magjike,

Duke transmetuar damarëve të bukurën ndjesi,

E lehtas më largon ngricën dimërore.

Si pishtar ndezur qëndron strofa,

Duke u harlisur shtigjeve hapësinore të shpresës,

Fisnikja, kryeneçe e madhështore…

10-Mall

Vitet e mia ikin, ikin me vrap

E unë s’i arrijë dot kurrë, me hap,

Portën e jetës hapur e mbaj,

Me shpresën se një ditë e bardhë

Do të vij të më marrë, si dikur…

Tavolinën e mbaj të shtruar, përherë,

Me vetminë ngre më shpesh dolli,

Nga mëndja s’më shqitet mendimi,

Për të shkretat vite që ikin hijezezë…

11–Lidias

Sa herë të vështroj ty, Lidia ime,

Bota më duket krejt errësirë….

Përtej kësaj bote të ndyrë,

Shoh ngjyrat që komunikojnë me ty,

Të ngjizen ndër gishta dhe bashkëpunoni në heshtje….

Ndërsa ne, komunikojmë me gishta në bebe të syrit…

Shpirti kërkon para Zotit një shpjegim…

U tregua i pamëshirshëm, i pa shpirt!

Ah, e dashur Lidia, sikur të ndodhte mrekullia,

Të flisje vetëm një fjalë, të dëgjoje vetëm një çast,

Kur në zemrën tënde të trokasë dashuria!

Lidia, dëgjoje fëshfërimën e gjetheve të luleve,

Kwngwn e zogut që rri nw parvaz të dritares twnde!

Lidia, sa bukur shprehesh me penel në dorë,

Pikturat mbushin hollet e ekspozitave nëpër botë,

E suksesit, nuk mund t’i bindesh me zërin tënd:

“Faleminderit ju vizitorë për fjalët e bukura që thatë sot!”

Ah, sa herë e shtrydh në imagjinatën time,

Fjalën magjike, tingullin e shumëkërkuar…

Kur krihesh para pasqyrës në heshtje,

Largohesh e përshëndet me dorën e njomë,

Duke mërmëritur veç me sy….

Pa shqiptuar asnjë fjalë, asnjë tingull…

Si një zogth që lëngon dhe nuk cicëron dot me sy…

Hiret e tua lëvizin si hyjni nëpër shtëpi,

E goja s’e shqipton kurrë, fjalën: Mirëmëngjesi!

12- Në kërkim…

Në kërkim të fjalës së ngrohtë,

Ndjej të më rrahë era e tërbuar…

Në kërkim të mirënjohjes,

Ndjej shuplakat e hekurta…

Në kërkim të mirësisë,

Takojë shpirtgur të kullandrisur.

Në kërkim të fjalës së bekuar dashuri,

Dëgjojmë helmin e fjalëve vrastare!

Në kërkim të vetvetes, s’do rresht kurrë!

13-Loti

Lot i hidhur,

Lot i bekuar,

Lot i bardhë,

Lot i zi!

Luan me zemrën time,

Po unë të ndjej,

Nuk të mbaj mëri!

14-Nuk kam urryer kurrë

Dashuri, jam robinjë e flaktë nën pushtetin tënd,

Ëmbëlsinë e ndjenjës dua ta pikturojë hijeve të poezisë,

Të kundrojë frymëzimin e çastit ndër vargje.

Ah, kjo jeta ime, sa e vështirë paska qenë!

Më mbylli në mure të mëdha pamundësie,

Me fatin e destinuar për të vuajtur, pa faj.

Me inferioritetin kacafytet, ëndërron e flet,

Brenda murevegur, hijeligj, gojëhidhur e shpirtlig.

Ma kanë përfol, paragjykua edhe tallur shumë,

Më kanë rrëzuar, m’kanë shkelmuar, prapë jam ringritur,

Të mirat e të këqijat si rrodhe nuk më janë ndarë.

Ah, sa m’kanë bërë të vuaj, m’kanë ndjek në çdo hap,

Por me zemrën time ndjehem mirë, se brenda këtij burgu,

Unë jam robinjë e dashurisë, jam grua dhe dua të dashuroj,

Nuk kam asnjë faj që ëndërroj, atë që më mungon…!

S’kam faj unë, që në sferën e thellë shpirtërore banon mirësia,

E në tempullin e lartë, është hyjnore vetë dashuria.

Sa bukur rrëshqasin vargjet, për të shenjtën dashuri,

Në thelb të zemrës, gjithnjë dua të kem vlerë si njeri,

Pasi kam dashuruar, kam gabuar, kam vuajtur shumë,

Por edhe nga gabimet kam nxjerr mësime në jetë,

Edhe pse më kanë bërë të vuaj, s’e kam humbur toruan,

Zemra ime nuk ka urryer kurrë, kurrë…

Në të kam varur çelësin e mirësisë që shkëlqen!

15-Flaka e oxhakut

Vjeshta e artë m’ka trokit n’sy.

Nga kopshti në tavolinë,

Vështroj një kokërr shegë e ca mollë,

Ca rrush të zi e ca lajthi,

Sikur duan të na thonë:

Jemi këtu për ju,

Me shpirtin tonë shumë vitaminoz.

Por nata sonte bën ftohtë,

Dhoma është fshehur në errësirë,

Vetëm flaka në oxhak ndriçon si një qiri…

Më tutje, më ysht rafti me libra,

Por flaka m’i ka magjepsur sytë…

Përgjumur dëgjoj përrallat e drurit që treten e bëhen hi…

Kokën kam mbështetur mes gjinjve,

Në tavolinë ma bën me sy një kanë me verë,

Verë Muskat nga rrushi në oborr.

Me një gotë me fron e ngre dollinë,

Urimin për një jetë më të mirë.

Dora më dridhet e vera rrëshqet,

Dhe më spërkat ëmbël buzët,

Buzët që m’i fshijnë të tjera buzë…

Ah, përgjumje e kapërthyer mes trupash,

Dritë e zjarrit belbëzon mes çikjes së lëkurës…

S’ka dritë më të bukur se drita e zjarrit.

Ajo në çdo sekondë  ngjyrën ndryshon…

16-Dëbora në sytë e mi

Hedh sytë nga mali i Dajtit,
Shijoj dremitjen e tij ajërqetuar…
Mbuluar me pudërbardhë të lehtë
Me fllad ëmbëlsie të deh…!

Pemët veshur me mantel të hollë,
Mbi degë presin zogjtë vizitorë,

Shkunden nën tinguj cicërimash,
Kërcejnë te ëmblën melodi.

Hapësira qiellore tendos
Ndriçimin magji e rrallë.
I lutem diellit të më mbështjellë,

Me rrezet e tij të ngrohtësisë….

Të ma shkrijë si bora trishtimin,

Që rri varur në sytë e mi…

Ashtu si natyra, edhe unë si fëmija,

Ka nevojë për diell e përkëdheli.

17-Më rrëmbeu nata

Nëpër udhë komunikimi.

Shpirti rënkonte nga vuajtjet e kalume…

Komunikimi më rrëmbente,

Më humbiste në skutat e mistershme,

Duke derdhur ekstazën poetik.

Liqeni i zemrës fërgëllonte,

Me magjinë e çuditshme të fjalës,

Si në një formulë të fshehtë,

Trazonte kutizën time të mendjes.

E si reaksion kimik vepronte,

Në djegie pasionesh…

Vetëm mendimi që kam për ty,

Më dërgon ngjyrat larushjane.

Heshturazi erdhe në poezitë e shpirtit,

Si zog i plagosur nga dallgët e jetës.

Dhimbjen nëpër rreshta ma lexove,

duaje artin e poezinë, më këshillove,

Bashke do i ngjisim shkallët e majat,

se plagët shërohen veç nga fjalët.

Po cilin të dua më shumë vallë,

Si t’i sfidoj ligjet e natyrës?

Poeti më beson … në aftësinë krijuese,

E unë të gëzohem të lumturohem,

Me punën e devotshme të POETIKES …..

18-Unë prek me frymë

Rrugëtoj, notoj… Le pas vetes

Një det të ngrohtë ku spirancat duhen përmbytur.

Pastaj duhen ngritur, ag i nisjes…

Nëpër frymë dashurish alveolat e mija te brishta

Krahë engjëjsh, gugatje të porsalindura

Horizonte drithëruese, mole poezish

Dhe trishtimi i lehtë i valës se tij…

Ajo prekje ere e mbarë kthimi….

Sytë më gënjejnë si klithma pulëbardhash

Të shkrifëta, direkeve duke i përkëdhelur

Me pendë nëpër kocka, nëpër thinja,

Ku gulçet e dhimbjeve dhe meraku për brigjet,

Malli për dheun, për bymimin e Burrit të Vogël të Dheut

Që lëshon klithma urithi të uritur….

Unë nuk prek me dorë, unë prek me frymë,

Mbështetem me zemër, jo me gjinj,

Nuk lëshohem me kurmin tim, por me ëndrra

Dhe çapitem me ndjesi…

19–S’kam faj

Dielli më ka kthyer krahët

Hëna më belbëzon nën zë,

Yjet ikin, ikin, më paskan frikë…

S’di në kam bërë ndonjë faj,

Hiret e natën në gji dua t’i mbaj!

Udhës së errësirës së gjatë,

Dëgjoj psherëtimat e reve përqark…

20- Puth gjethet e vjeshtës

Dëgjoj mbi supe

Erën t’më përkëdhelë er’ e lehtë,

Ngazëllehem si fëmijë,

Ndër duar dua ta mbaj….

Sa i hapa 5 gishtat e dorës

Ajo fluturoi pa e parë…

Ndjej ndër këmbë,

Të kërcasin gjethet e vjeshtës. 

21.DIBRA IME

Me male te larta rrethuar
Me fusha te gjera gjelberuar,
Me lendina mbushur
Plot lulkuqe te flakta ,
Me bjeshke te fresketa
DHe qiej te zjarrta...
Keshtu je ti , Dibra ime ,
Dashuri pa konkurente ne rradhe
Edhe pse te kam larg,
Per ty ndje shume mall...
Kujtimet mbajne gjalle mallin per ty
Vendi im i rralle e i bukur
Ku u linda e u rrita
DHe ku emrin nene
Per here te pare therrita...

Libri më i ri poetik “Unë prek me frymë” i autores Venka Capa, me 70 poezi, tingëllon jo vetëm si një këngë dhimbjeje, por pasqyrohet me një larmishmëri gjendjesh poetike, jetësore, ku meditimi dhe imazhet poetike krijojnë struktura emocionale.

Autorja Capa synon të japë bukurinë shpirtërore të njeriut të dashuruar me jetën, pasi autorja vjen nga komuniteti i njerëzve me aftësi të kufizuara, ku shpeshherë ndihen të paragjykuar nga fatkeqësia e tyre. Kjo fatkeqësi njerëzore vjen në këtë libër të dytë poetik nga autorja Capa, me një dashuri të madhe për jetën, por shpeshherë, si një personazh emocional, social, me një karakter poetik shpesh kontradiktor të ndjenjave, i mundësive dhe i pamundësive, për të realizuar veten si të barabartë brenda shoqërisë sonë antihumane e paragjykuese. Nga poezia në poezi, autorja shpalos me forcën e shpirtit, dhembjen për njeriun dhe pamundësinë e të dashuruarit. Me këto lirika, Venka Capa depërton në psikikën e njeriut, për të zbuluar anët e errëta të shoqërisë dhe përçmimin ndaj tyre dhe këtë e bën me shumë dashuri e humanizëm. Poezitë e saj në përgjithësi, shprehin filozofinë e jetës, dashurinë me vargje të sinqerta e shumë domethënëse. Ky libër vjen me një apel njerëzor: “Jeta është e shtrenjtë dhe ajo duhet jetuar me të gjithë elementet e saj!”. Ai tregon në çdo kohë, se edhe ne njerëzit me aftësi të kufizuara, jemi njerëz me të drejta të barabarta!

Venka me vëllimin e dytë me poezi “Unë prek me frymë”, tenton të lërë një shenjë në poezinë shqiptare./Fatime Kulli/