Madeleine Albrightnë Prishtinë për “Partneriteti për ndryshim - fuqizimi i gruas”

Presidentja e Republikës së Kosovës, Atifete Jahjaga, ka konfirmuar pjesëmarrjen e ish - sekretares amerikane, Madeleine Albright, në Samitin Ndërkombëtar të Gruas, me temën: “Partneriteti për ndryshim - fuqizimi i gruas”, që organizohet në Prishtinë nga data 4 deri më 6 tetor. Konferenca organizohet nga presidentja Jahjaga, me mbështetjen e USAID-it dhe NDI-së. 

Samiti do të hapet më 4 tetor 2012 me pjesëmarrjen e sekretares Albright dhe adresimin e saj për rëndësinë e gruas si faktor kyç në zhvillimin e një shteti.

“Përmes këtij samiti synohet avancimi i çështjeve gjinore në të gjitha fushat e jetës, përtej kufijve, dallimeve etnike, racore apo fetare”, tha me këtë rast, Jahjaga.

Ajo gjithashtu tha se në këtë samit do të jenë të pranishëm rreth 200 pjesëmarrës nga Kosova, rajoni, Evropa, Lindja e Mesme, Azia dhe Amerika, përkatësisht 100 pjesëmarrës vendorë dhe 100 nga rajoni dhe bota.

Gjatë samitit do të adresohen të gjithë ata faktorë që ndikojnë në avancimin dhe në fuqizimin e rolit të gruas në shoqëri, fuqizimin ekonomik të grave, me përfaqësimin politik dhe rolin e gruas në vendimmarrje, si dhe të drejtën e pronës dhe qasja e gruas në burime.

Shqipëria e pavarur, mes Vlorës dhe Shkupit

Atje ku detyra është e qartë, ngurrimi është disfatë
V.Hygo

E mbartur në krye të këtij shkrimi, kjo thënie e mençur e Viktor Hygoit synon të sjellë pas 100 vjetësh në kujtesën e shqiptarëve, se sa i vërtetë ka qenë ky përcaktim për historinë e kombit tonë. Kuvendi Kombëtar u mbajt më 28 Nëntor në Vlorë, por a mund të ishte mbajtur në fundin e gushtit, ose fillimin e shtatorit të 1912-s, në Shkup? Ndërsa diplomatët dhe kanceleritë europiane që ndiqnin me interes Kryengritjen e Përgjithshme të shqiptarëve, prisnin që në gusht të 1912-s, ata të shpallnin Pavarësinë, befas panë se si shqiptarët e shndërruan fitoren në fushën e luftës në dështim. Në tekstet mësimore të historisë shqiptare, si në Republikën e Shqipërisë ashtu dhe në Republikën e Kosovës, ngjarja rrethohet nga një aureolë e ndritshme, por arritjes fundore të saj kryesisht i largohen, pa nxjerrë gjithnjë të vërtetën, disfatën e saj. Ishte ngurrimi ai që fitoren e shndërroi në disfatë. Por shtjellimi i së vërtetës nuk ka qenë i lehtë. Për të vënë këtë cilësim, duhen të rivlerësohen veprime e figura historike, tashmë të mitizuara. Për këtë zhvillim befasues në rrjedhën e ngjarjeve, si pasojë e sjelljes të krerëve të kryengritjes, në shumë artikuj është shkruar e janë përgojuar pa ngurrim, pothuajse tërë emrat më të shquar të historisë së Shqipërisë. Së pari, Hasan Prishtina dhe Ismail Qemali, e më tej Isa Boletini e Bajram Curri, e të tjerë nga paria e Shqipërisë së Jugut. Është e nevojshme që të sillen në vëmendje të lexuesit rrethanat e kohës të zhvillimit të ngjarjeve.

Fillimi i Kryengritjes
Ka marrë emrin “Komploti i Taksimit”. Kështu e ka quajtur Hasan Prishtina në Kujtimet e tij. “Taksim” quhet një shesh shumë i njohur në zemër të Stambollit, ku ka një xhami, një hotel dhe një bibliotekë me këtë emër. Këtu, më 12 janar 1912, deputetët shqiptarë të Parlamentit të Turqve të Rinj, mbajtën një takim të fshehtë për fillimin e Kryengritjes. Pikërisht këtu zë fill Kryengritja e Përgjithshme kundër sundimit osman, që në historinë e Shqipërisë përbën një nga ngjarjet më kulmore e përbën një faqe të ndritshme të saj. Kryengritjet shqiptare kundër Turqisë nuk kishin reshtur që nga shek. XV dhe deri në janarin e vitit 1912, kur deputetët që përfaqësonin katër vilajetet shqiptare, në një banesë të sheshit “Taksim”, morën përsipër fillimin e kryengritjes. Pas shpërndarjes, më 18 janar 1912, të Parlamentit, të ndodhur nën trysninë e kërkesave shqiptare, Turqit e Rinj vendosën diktaturën. Kjo është koha, kur deputetët pjesëmarrës në takimin e fshehtë, u shpërndanë në tërë trojet shqiptare për organizimin e Kryengritjes së Përgjithshme. Hasan Prishtina, bashkë me Isa Boletinin dhe Bajram Currin, kishte marrë përsipër organizimin e kryengritjes në krahinën e Kosovës, ndërsa Ismail Qemali, Myfit Libohova, Azis Vrioni dhe Syrja bej Vlora, do organizonin kryengritjen në Shqipërinë e Jugut. Kryengritja e Përgjithshme Shqiptare, që pasonte nga përmasat atë të vitit 1911, përbën ngjarjen vendimtare që përcaktoi të ardhmen e lëvizjes e të veprimeve. Fatet e saj ajo i vendosi me luftën e armatosur në Kosovë. Historianët e Kosovës, në kushtet e shtypjes serbe, përpos dëshirës e përpjekjeve, nuk besoj se mundën të shpjegonin në tërësinë e përmasave, madhështinë që pati kjo kryengritje dhe theroritë që u bënë, ndërsa historianët e Shqipërisë, veçse e kanë gërvishtur paksa përmasën e kësaj kryengritjeje me ndikim të jashtëzakonshëm për pavarësinë e Shqipërisë dhe ende vazhdojnë të lëkunden në vlerësimin e ngjarjeve, paqartësinë e paqëndrueshmërinë ndaj krerëve e figurave.
Një personalitet i kohës dhe figurë nga më të shquarat e Lëvizjes sonë Kombëtare. Siç dihet, pavarësisht ndihmesës së jashtëzakonshme në Pavarësinë e Shqipërisë, nuk u ndodh i pranishëm në aktin solemn, më 28 Nëntor 1912. Nga data 4 nëntor 1912 ka qenë i burgosur nga serbët. U arrestua në Shkup, me një grup të madh udhëheqësish shqiptarë të kryengritjes dhe u çuan në burgun Kalemegdan në Beograd, në të cilin e kanë mbajtur deri më 1 prill 1913 dhe e kanë liruar falë presionit ndërkombëtar. Ky udhëheqës dhe ideolog i shquar, pas “Komplotit të Taksimit”, në periudhën nga muaji maj e deri në gusht të vitit 1912, udhëhiqte Kryengritjen e Përgjithshme në tokat shqiptare të vilajetit të Kosovës e Manastirit, duke përgatitur ngritjen e Flamurit, shpalljen e lirisë dhe zgjidhjen përfundimtare të çështjes kombëtare shqiptare. Veprimtaria e tij u përqendrua në organizimin e luftës së armatosur.
Dokumentet e kohës flasin fillimisht për mbi 25 mijë kryengritës, të cilët çliruan Pejën, Gjakovën, Prishtinën, Ferizajn, me veprime ushtarake të drejtuara nga Hasan Prishtina. Formacionet e çetave shqiptare në Kosovë kaluan numrin 60 mijë. Ata i thyen turqit në gjithë shtrirjen e frontit. Porta, e frikësuar pas përparimit të trupave kryengritëse drejt Shkupit, detyroi dorëheqjen e Said Pashës, kryeministër i kabinetit xhonturk. Kabinetet e tjera të krijuara pas kësaj dorëheqje u treguan edhe më armiqësore. Kabineti, me Qemal Pashën kryetar të Këshillit të Ministrave, dërgoi një komision të udhëhequr nga Ibrahim Pasha. Komisioni qeveritar, më 1 korrik filloi bisedimet në Prishtinë me delegacionin shqiptar, të kryesuar nga Hasan Prishtina, i cili si fitimtar në fushë të betejës, parashtroi kërkesat, të formuluara me përmbajtje në përputhje me tërësinë e interesave kombëtare, por brenda Autonomisë. Ato u bënë të njohura si Kërkesat Shqiptare, mes të cilave, spikasin: Të njihen zyrtarisht kufijtë e Shqipnisë; Autoritetet civile dhe ushtarake të kenë komsin Shqyptare; Ushtrija shqiptare të shërbej në Shqypni e të jetë komanda prej oficerve shqyptarë; Veprimet zyrtare në Shqipni të bëhen në gjuhë shqipe.
Bisedimet që priteshin me ankth e shpresë në Shqipërinë e Jugut e të Veriut nuk rezultuan të suksesshme. Reaksioni turk, ashtu si më 1878-n, edhe këtë radhë ishte kundërshtar i autonomisë shqiptare. Është ky qëndrim armiqësor i anadollakëve, që ndonëse duke dhënë shpirt, vazhdonte të ushqente shpresën se do t’i mbante shqiptarët nën robëri. Guvernatori dhe komandanti turk i Janinës, kur prijësit shqiptarë të Çamërisë i parashtruan në këto ditë të fillim korrikut, kërkesat e shqiptarëve për autonomi, u shpreh, “…kërkesat e Shqiptarve nuk mund të plotësohen. Para se të bëhet kjo, nuk do mbetet gur mbi gur”. Ndonëse Kryengritja e Përgjithshme, e drejtuar dhe e organizuar nën një udhëheqje të vetme, me përfaqësues personalitetet më të shquara të të gjitha trojeve, në Veri, Jug, Lindjen shqiptare, ajo, sipas historianëve tanë, nuk diti të vjelë frytet e fitores, për shkak të mungesës së bashkërendimit të qëndrimeve të tyre. Në këto rrethana, në vazhdimin e bisedimeve, nga 2 deri më 18 gusht 2012, pasi në Ferizaj mbërriti autorizimi i parisë e krerëve të Shqipërisë së Jugut, me të cilin bënin Hasan Prishtinën përfaqësues në marrjen e vendimeve, gjatë bisedimeve me qeverinë turke ishin vetëm krerët kosovarë, nën drejtimin e Hasan Prishtinës. Më 9 gusht, Hasan Prishtina përsëriti kërkesat, të cilat ndonëse të reduktuara ndjeshëm, u refuzuan. Forcat Kryengritëse, më 12 gusht 1912, sulmuan Shkupin dhe e pushtuan atë. Me marrjen e Shkupit e pas ngritjes së flamurit shqiptar, zëra të diplomatëve të huaj thanë e shkruan se shqiptarët mund të shpallnin mëvetësinë e tyre në Shkup. Më 19 gusht, qeveria turke kapitulloi dhe pranoi kërkesat. Ky është momenti që Hasan Prishtina telegrafon në gjithë qytetet e Shqipërisë, “… të ndërpriten veprimet luftarake kundër Turqisë”. Kryengritësit u shpërndanë, pa shpallur Pavarsinë e tërsisë së tokave shqiptare”. Ky ishte dhe misioni, kjo duhej të ishte edhe detyra. Çfarë ndodhi? Ngurrimi në Shkup i çoi shqiptarët në Shqipërinë e Vlorës, në Shqipërinë e vogël që kemi sot. Shqipërinë etnike, pas kësaj, s’qemë më të zotët ta bëjmë.

Pse nuk u shpall Pavarësia në Shkup?

Shkupi i 1912-s është qyteti më i madh shqiptar i kohës. Mes 50 mijë banorëve që e popullonin, më se 40 mijë ishin shqiptarë, 4 mijë bullgarë e mbetja, kombësi të tjera. Si qendër e madhe qytetëse, në të ishin vendosur një mori konsullatash dhe dilnin gazeta e qarkullonte shtyp periodik shqiptar. Shkupi i kish tërë cilësitë e vlerat për t’u bërë kryeqendra shqiptare për shpalljen e Pavarësisë. Mid’hat Frashëri, në kujtimet e tij të udhëtimit, e përshkuan Shkupin e 1912-s, “…një vend thjesht Shqipëri, ku njerëzia është, jo vetëm në shumicë shqipëtare, por kjo racë formon tërërisë…”.
Po, pse nuk u shpall pavarësia në Shkup? Historiografia jonë ka qëmtuar mbi ngjarjet, mbi kujtimet e shkruara e mbi shtypin e kohës. Kritikat e para nuk vonuan të vijnë, pa kaluar ende dy javë nga shuarja e kryengritjes dhe vjen nëpërmjet pendës së Fan Nolit, i cili, më 6 të vjeshtës I, 1912, në gazetën “Dielli”, vë nën akuzë Ismail Qemalin dhe Hasan Prishtinën, për të cilin shkruan se, “…kur Riza Beu dhe shokët e tij kërkojin autonomi, ky (H. Prishtina) kërkonte reforma për mbretërinë Othomane. Isa Boletini me Riza benë të gënjyer me një paturpsi dhe dinakëri aqë të poshtër, u shtrënguan të kthehen në malet e tyre dhe ta lenë Hasanin të mbledhë pemët e mundimeve të tyre…Serbët dhe Turqit duhet ta ngrehin Hasanin në qiell që ndaloj njohjen e një Shqipërie autonome me katër vilajetet, prej guvernës turke”. Gjykimi në frymë pesimiste që jep Noli, mbase nuk është i drejtë, për shkak se është tepër larg ngjarjeve, për më tepër se është po ai, që tek “Dielli” që më 1909, shkruan thirrjen se, “…detyra e shqiptarëve është të jenë besnikë te Turqia, se ndryshe do bien në thonjtë e atyreve të cilëve u tregohen si mbrojtës tani”. Largimi në kohë nuk e zbuti qëndrimin e Nolit. Në “Federation Balkanoque”, Vjenë, në numrin e 1 dhjetorit 1928, shkruan se “…sikur të mos ishin tradhëtuar prej krerëve, Shqiptarët (në Shkup) do ta kishin proklamuar që athere independencen e tyre”.
Po kush ishin tradhtarët. Vetëm pas 9 vjetësh, kur nga Shtypshkronja françeskane u botuan në vitin 1921, “Një shkurtim kujtimesh mbi kryengritjen shqyptare të vjetit 1912”, shkruar nga Hasan Prishtina, akuzave të Nolit dhe një varg akuzash të tjera, iu dha një gjegje, me përshkrimin e së vërtetës. I trembur në ato ditë nga mundësia e një lufte civile mes çetave shqiptare, ja si i shpjegon arsyet Hasan Prishtina, udhëheqësi i kryengritjes:
-“Koha e shenueme për kryengritje u afronte gjithnji. I shkrova Ismail Qemalit qi ta kryente detyrën. M’u përgjigj me sot e me nesër e me premtime të thata…me apathinë qi diftoi Ismail Qemal Begu në të kryemit e detyrës së vet, na pat krijue nji gjendje gati të dishprueshme”.
-Që në Prishtinë, Riza Gjakova dhe Isa Boletini më thanë se “ne nuk duam autonomi dhe nuk mund të dahemi prej osmanëve. …kryengritja u sabotua sepse Riza Beg Gjakova dhe Isa Beg Boletini dhe shumë fanatikë fetarë hallin e kishin me mësye e me e lirue Sulltan Hamidin prej burgimit në Selanik”.
-“Në Shkup mbrritëm me 20 përqind të fuqisë që kishim në Prishtinë. Rizai e Isa mendojshin me pështu Sulltan Hamitin, qi ishte i burgosur në Selanik… Jo që nuk mund t’u flitet me ta për punë t’Independencës, por nuk mund t’u përmendje gja as për autonomi, pse këto ishin fjalë mkati për Riza begun e Isa Boletinin…Ibrahim pasha e dinte që Hasan Prishtina ishte prishur keqas (me disa krerë). Ishte nevoja me e shpërnda nji orë e më parë fuqinë që kishim.
-“Përfaqesues të ardhun të Shqipnisë së Mesme, Abdi Toptani, Mustafa Kruja dhe Marka Gjoni, kur panë shkallën e fanatizmit të Riza Begut e Isa Boletinit, u dëshpëruen. U bindën se nuk mund ta shpallnim Indipendencën”.
Më 7 shtator 1912, Luigj Gurakuqi, i shkruante parisë së Elbasanit, mes të tjerash, “…faji është i të gjithë neve, sepse u lanë të ndërhyjnë fanatikët e Prishtinës, Shkupit e të Tetovës, që deshën të tregohen më turq se turqit”.
Këto ditë, në shtypin e Kosovës ndesh edhe në qëndrime, ku thuhet se Kryengritja e Përgjithshme u tradhtua nga krerët e Shqipërisë së Jugut. Për hir të së vërtetës, duhet pohuar se kur, më 12 gusht kryengritësit shqiptarë hynin në Shkup, çetat e kryengritësve të Shqipërisë së Jugut, çlironin qytetin e Konicës, Përmetit, Ersekës, Leskovikut, Fierit dhe mbërrinin në Peshkopinë e lirë. Më 12 gusht, në Prevezë e Gjirokastër dhe më 13 gusht, në Filat, mbaheshin mitingje mbarëpopullore. Qëndrime të tilla janë shprehi e orvatjeve në vazhdimësi, për të bërë histori të krahinave shqiptare e jo histori të kombit.
Shqipëria, edhe pse tani subjektit fetar nuk i kushtohet më vëmendje në tekstet e historisë, krahas atdhetarëve të paepur, gëlonte nga elementë turkomanë. Pashallarë, bejlerë e agallarë, zotërues të çifligjeve, ndonëse shqiptarë në kombësi, por që sundimin feudal të Turqisë e kishin në zemër, shihnin më me interes atë, se sa një Shqipëri të pavarur. Të tillë elementë, edhe pas 100 vjetësh, tashmë me petkun fetar, ende i kemi nëpër këmbë. Konferenca e Bashkësisë Islame, e quajtur shkencore, që po mbahet në Tiranë këto ditë në kuadrin e 100-vjetorit të Pavarësisë, “Për ndihmesën e tyre në formimin e identitetit kombëtar”, krahas meritave dhe vlerave, e ka për mision të rrëfejë me objektivitet edhe dëmin e madh që i sollën lëvizjes për Pavarësi shumë krerë fanatikë myslimanë.

Lufta e i Ballkanike nisi për të mos lejuar Pavarësinë e Shqipërisë

Historiani amerikan i Universitetit të Çikagos, Ferdinand Schevill, në veprën, “Ballkani-Historia dhe Qytetërimi”, pragluftën e përshkruan: “Pra ishte çasti për të sulmuar, pasi shteti osman ishte i dobët dhe Shqipëria e katër vilajeteve ende nuk dukej në hartë”.
Ngjarjet u rrokullisën shpejt. Të alarmuar nga mundësia e fitores shqiptare, e cila po shkonte drejt autonomisë së katër vilajeteve, të Shkodrës, Janinës, Manastirit e Kosovës, monarkitë ballkanike filluan të organizoheshin. Rusia, në këto rrethana, i nxiti shtetet sllave në Ballkan të bashkoheshin kundër Perandorisë Otomane. Traktatit të Marsit të vitit 1912 mes Bullgarisë dhe Serbisë iu bashkëngjitën në shtator Mali i Zi dhe Greqia. Më 8 Tetor, Lufta Ballkanike, me synim copëtimin e tokave shqiptare, filloi. Turqia u thye dhe në fillim të nëntorit u dorëzua në mënyrë të turpshme, duke lënë pas jehonën e tmerreve të luftës që kish ngërthyer pjesën më të madhe të territoreve shqiptare, të pushtuara e të shkatërruara nga serbët, malazezët e grekët. Kjo ishte gjendja e rëndë, kur shqiptarët, pasi dështuan në Shkup, bënë së fundi hapin e guximshëm në Vlorë, për të mos lejuar ndarjen e tokave të tyre si plaçkë lufte, qëllime që ishin shfaqur sheshazi nga mbretëritë e Ballkanit. Autonomia që na e dha Turqia më 19 Gusht 1912, nuk e pa, as u prek dhe askush nuk pati më kohë të kërkonte zbatimin e “14 pikave”.

Lufta për të fituar lirinë vazhdon

Para 100 vjetësh, konsulli i Austro-Hungarisë në Shkup, thoshte se “…ka shqiptarë si në kohën e Skënderbeut, por nuk ka Skënderbej që t’i prij e t’i udhëheq”. Ndonëse kemi pasur 100 vjet kohë për t’i shoshitur gjërat, ende, me vorbullat që sjell herë pas here koha, me kujtimet kontradiktore për ngjarjet e vitit 1912, të sjella nga Sejfi Vllamasi, Dervish Hima, Eqerem Bej Vlora, Selenica, Noli e Gurakuqi, etj., paqartësitë vazhdojnë. Dy gjëra dihen mirë: së pari, nuk ishte vetëm fshatari i Sharrës, Haxhi Qamili, që kërkonte “Babën”, por dhe një pjesë e parisë së kohës, deri ditën e Pavarësisë, madje edhe më pas, e shikonin Shqipërinë nën suzerenitetin e Sulltanit. Së dyti, mungesa e mirëkuptimit, moskoordinimi i veprimeve dhe shfaqja e ambicieve klanore, elementë që nuk lejuan shpalljen e Pavarësisë shqiptare në Shkup, vazhdojnë të jenë ende tipare bashkudhëtuese të kombit, si në Veri, ashtu dhe në Lindje e në Jug. Atje ku detyra është e qartë, ngurrimi vazhdon të shfaqet si disfatë edhe tani. Më lehtë mund të ëndërrosh një parti shqiptare në drejtim të Maqedonisë, sesa të ëndërrosh një bashkim të shqiptarëve në Maqedoni, me platformë të përbashkët kombëtare. Përçarja, “S’është aq keq sa duket – thotë analisti Kim Mehmeti – por edhe më keq”. Gjithsesi, ata që morën pjesë në Kryengritjen e Përgjithshme të 1912-s, janë të gjithë heronj të këtij populli, me tërësinë e tyre, të mirat e mangësitë që shfaqën në rrethanat e kohës. Ata na kanë mbetur në kujtesë, sepse populli i ka dashur.
Një figurë qendrore e përpjekjeve të popullit shqiptar për liri e mëvetësi, është Hasan Prishtina, të cilit, rrethanat tragjike të zhvillimeve të Luftës Ballkanike, nuk i lejuan të ndodhej në momentin e shpalljes së Pavarësisë. Hasan Prishtina, sipas një versioni, i lindur në Vushtrri, më 27 shtator 1873, e sipas një version tjetër, më 1878, në rrënjë është Berishë nga Galica. Ka mbajtur edhe mbiemrin Polaci dhe, pas zgjedhjes si deputet i Prishtinës në Parlamentin turk, mori mbiemrin Prishtina. U diplomua në Stamboll, në Fakultetin e Drejtësisë. Njihte gjuhët anglisht, frëngjisht, gjermanisht, greqisht, italisht, arabisht, serbisht e turqisht. Zotëronte një kulturë që e dallonte cilësisht nga rrethi ku punonte e jetonte. Administrata turke, që në rini të hershme, i besoi atij kryerjen e disa funksioneve qeverisëse shumë të rëndësishme në kuadrin e Perandorisë Otomane. Në Stamboll pati lidhje të afërta me bashkatdhetarët e shquar, si vëllezërit Frashëri, të cilët patën ndikim të madh në formimin e tij atdhetar.

Krijuesit folën përmes poezisë një Shqipëri etnike

Evenimenti artistik “100 mijë Poetë për Ndryshimin” u organizua të shtunën në Tiranë në Kampusin Universitar Vitrina. Të ftuar ishin ishin rreth 100 figura të shquara, poetë, shkrimtarë, piktorë, si edhe aktorë ishin pjesë e kësaj mbledhjeje masive artistike krijuese të letërsisë nga Lidhja Ndërkombëtare e Poetëve Shkrimtarëve dhe Artistëve "Pegasi" Albania e Shoqata "Familja dhe Media-Fuqia për Ndryshim".
Njëherit ky aktivitet iu bashkëngjit edhe aktiviteteve mbarëkombëtare për shënimin e 100 vjetorit të shtetit shqiptar, ku krijuesit folën përmes poezisë e gjuhës së artit një Shqipëri etnike .
Maqedonia në këtë organizim kulturor u përfaqësua nga poetja tetovare Sadije Aliti. Pjesëmarrës ishin edhe shume krijues nga Kosova, e Shqipëria. Eventi u organizua nga Unioni i Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqiptarë - Fondacioni "Banka e Ideve", Lidhja Ndërkombëtare e Poetëve Shkrimtarëve dhe Artistëve "Pegasi" Albania dhe Fondacioni "Vitrina". Pritja madhështore u bëri shumë përshtypje artistëve të cilët shprehën hapur kënaqësinë dhe përshtypjet e mira për organizimin. Znj. Kozeta Zavalani, Kryetare i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve Pegasi për Tiranën, njëkohësisht dhe moderatorë e këtij eventi, falënderoi pjesëmarrësit dhe në mënyrë të veçantë aktoren e madhe Znj. Roza Anagnosti si dhe Nderin e Kombit Z.Dhimitër Anagnosti.
Përfaqësues nga Universiteti “Vitrina” ishte Zv. Rektori Z. Teki Kurti, i cili përshëndeti të pranishmit dhe i njohu ata me misioni dhe vizionin që ky universitet paraqet e mbi të gjitha për mbështetjen që u jep evenimenteve të tilla. Në sallën “Sami Frashëri” u interpretuan krijime mjaft interesante të artistëve të njohur si dhe atyre të rinj. Ky aktivitet ishte mjaft i larmishëm plot me emocione deri në lot gëzimi. Në ambientet e Universitetit “Vitrina” u hap dhe një ekspozitë pikture me punime të: Sokol Mecollari, Irida Hazizi, Mikel Zavalani, Zhulieta Tengu. Në këtë ekspozitë u paraqitën punime me tematika nga më të ndryshme. Në fund të takimit u organizua një koktej duke krijuar kështu një ambient festiv dhe të ngrohtë për të gjithë të pranishmit.
Për të gjithë të pranishmit u shpërndanë certifikata pjesëmarrje në “100 mijë poetë për ndryshim”.

Fatmir Limaj i revoltuar, braktis mbledhjen e GP të PDK-së

Nënkryetari i Partisë Demokratike të Kosovës, Fatmir Limaj e ka lëshuar të martën në mënyrë demonstrative mbledhjen e Grupit Parlamentar të PDK-së, e mbajtur në Kuvendin e Kosovës.
Limaj nuk ka pritur të përfundoj mbledhja, duke u larguar pa dhënë ndonjë arsye, mirëpo, sipas këtyre burimeve, ai nuk është pajtuar me zhvillimet e fundit brenda PDK-së që ka të bëjnë me përgatitjet për Kuvendin Zgjedhor, pastaj ka kundërshtuar një pjesë të deputetëve se koalicioni qeverisës po funksionon mirë, si dhe ka qenë kundër procesit të bisedimeve politike të cilin e mbështetë kryeministri Thaçi dhe pjesa më e madhe e deputetëve të PDK-së.
Shefi i GP të PDK-së, Adem Grabovci nuk i është përgjigjur telefonatave për të sqaruar një gjë të tillë, ndërsa i pamundur ka qenë kontakti edhe me vetë Fatmir Limajn.
Fatmir Limaj dhe Jakup Krasniqi kanë dalë hapur kundër idesë për bisedime politike me Serbinë pa u zhvilluar debat në Kuvendin e Kosovës dhe pa u arritur një platformë e unifikuar e të gjithë spektrit politik në Kosovë.
Po ashtu Limaj ka kërkuar që në Kuvendin Zgjedhor të PDK-së të shkohet një anëtar një votë, gjë që është kundërshtuar nga pjesa më e madhe e kryesisë së kësaj partie.

Rrefehet Prof.dr.Ylli Pango:Prof.dr.Sali Berisha u nxitua me shkarkimin tim

Ylli Pango, deputeti i Partisë Demokratike, në një intervistë për Roland Qafokun, bën një përsiatje për jetën e tij duke rrëfyer arritjet dhe peripecitë gjatë karrierës së tij.

Aktualisht Pango është drejtues i Agjencisë së Kërkimit, Teknologjisë dhe Inovacionit, dhe sipas tij kjo detyrë është një nga mozaikët e jetës së tij.

Sipas Pangos, periudha të mira në jetën e tij kanë qenë kur ka qenë dekan në Fakultetin e Shkencave Sociale dhe kur është zgjedhur deputet kur konkurronte me rivalin Angjeli.

“…Berisha më merrte në telefon dhe më kërkonte. I thashë që nuk mund të vija pasi kishte shumë njerëz, por ai më tha: ‘hajde se po pret kombi’, dhe pak më vonë ai na ka nxjerrë në ballkon përpara kamerave. Këto janë momente që nuk harrohen, jo sepse unë u bëra deputet, por emocionet janë të papërshkrueshme kur del para mijëra njerëzve dhe e di që këta njerëz kanë punuar bashkë me ty dhe është arritur një fitore shumë e vështirë. Ky ka qenë një emocion shumë i madh dhe unë atë natë, por edhe dy para, nuk kam fjetur, madje kam rënë edhe 9 kilogram nga pesha”,tregon Pango.

Ndërsa periudha negative sipas tij ka qenë vënia e bombës, por edhe shkarkimi nga posti i ministrit, ndonëse ai akoma i qëndron fjalëve të tij se ajo ishte një ngjarje e stisur. Sipas tij, shkarkimi brenda 4 minutash nga Kryeministri ka qenë një nxitim nga ana e tij.

“Ai katër minutësh ka qenë një nxitim i kryeministrit se minimalja duhej parë kaseta dhe duhej gjykuar. Tani e gjykoj me gjak të ftohtë sepse edhe unë në ato momente kam qenë i habitur. Unë atë nuk e quaj ngjarje sepse vinte tek unë një person i cili ishte zhdukur prej kohësh dhe e dinte mirë atë shtëpi. Kur kam parë variantin origjinal, pashë se ishin bërë shumë ndryshime, por nuk mund të bëj asgjë tani kur gjithçka u realizua”, shprehet Pango.

Ai rrëfen se pas skandalit shumë parashikuan vetëvrasjen ose arratisjen, madje ai tregon se dy “analistë të shkëlqyer” i kanë rekomanduar të vetëvritej.

Ndërsa nga kryeministri Berisha i ka ardhur ky koment: “Ai lançim që është bërë për ty ka qenë turp”, ndonëse ka pasur edhe dashamirës ku një person nga Vlora i ka pohuar: “profesor, mungonte vetëm makina që të ngarkonte plaçkat që të dërgonin në internim”.

“…Jo vetëm familja , por edhe shoqëria ka qenë e mrekullueshme. Djali erdhi direkt nga Italia dhe më shumë se sa si djalë më qëndro si shok e vëlla”, pohon Pango.

Sipas tij, mes skandalit “Meta” dhe të atij, ka një të përbashkët, sepse në të gjithë botën nxirret në pah e bardha, ndërsa këtu bëhet përgjim për të thënë se tek ky njeri gjendet e zeza.

Ai nuk ka anashkaluar një analizë psikologjike të dy krerëve, demokrat e socialist.

“…Berisha ka qenë protagonist në 22 vjet, duke qenë kryetar partie, kryeministër, deputet, mund të thuash ç’të duash, por ai mbetet i tillë. Së dyti e vlerësoj fuqinë e vullnetit dhe personalitetit dhe Berisha ka fuqi të jashtëzakonshme fizike dhe mendore dhe për mua këto dy tipare bëjnë që të minimizohen shumë gjëra të tjera”.

Ndërsa përsa i përket Edi Ramës: “Nga pikëpamja psikologjike Edi Rama është shumë interesant duke pasur parasysh në vijimësi jetën e tij nga fëmijëria. Ne kujtojmë shumë elementë nga jeta e tij, p.sh si sportist apo gjëra të tjera dhe janë këto detaje që bëjnë tërësinë e njeriut. Analiza e tij do të kërkonte kohë dhe cikli i jetës së tij do të këtë vijimësinë e tij…”.

Ndërsa shpreh konsiderata për Bashën, ai pohon se nuk e analizon dot zonjën Topalli, jo sepse ajo ka qenë një kritike e ashpër ndaj tij, por pasi nuk e njeh mirë jetën e saj.

Sipas tij është budallallëk që të mendosh që nuk ke gabuar në jetë.

“Ndoshta në raport me njerëzit kam pasur një ndarje disi me thikë. Me njerëzit e aftë, pozitivë ka dhe të mirë kam pasur raporte të shkëlqyera. Ndërsa me të paaftët jam treguar më i keq se ç’duhet…”, tregon Pango.

Vajza e skandalit “Pango”, fotot sensuale të Alkida Budinit në Francë 

http://floripress.blogspot.com/search?q=Ylli+pango

 


Alkida Budini, vajza që fillimisht u bë e njohur për pjesëmarrjen e saj në “Kafazi i Artë” i organizuar nga News 24 e që më pas “shpërtheu” për rolin e saj në atë çka u cilësua “video-skandali Pango” duket se po jeton më së miri në Francë. 




 






Pas një ndalese të shkurtër në Greqi, që e përdori si tranzit, ajo prej 4 vitesh është vendosur në Francë. 

 Alkida tashmë përfituar azil politik, por edhe mundësi më të mira për të bërë jetë nate, ashtu siç e shohim në këto foto të reja.

 E trukuar me kujdes, me trupin e tonifikuar që i del në pah nga një fustan me dekolte të hapur, i kuq dhe i shkurtër, ajo është fotografuar duke kërcyer në mënyrë provokuese.

 Në pub-in ku në sfond duken pijet alkoolike, e shkujdesur në lëvizje dhe e qeshur, Alkida Budini, tashmë 28-vjeçare, nuk ngjan aspak keq, si një azilante që është.








 Përkundrazi, duket se “arratia” i ka prirë në pamjen e jashtme, por edhe me argëtimin e shoqërinë. 

Skeda e prezantimit tek “Kafazi i Artë”

Hera e parë e Alkidës pranë meshkujve të panjohur

Në prezantimin që bëri në moshën 19-vjeçare, Alkida Budini u duk si më e “pafajshmja” e reality show-t “Kafazi i artë”. Për të, ky show do të ishte dhe hera e parë që do të jetonte me djem të panjohur, ashtu siç e ka pohuar edhe vetë ajo. Ja se çfarë u shkrua zyrtarisht për Alkidën në atë kohë: “Nuk është e dashuruar dhe nuk ka qenë kurrë e tillë. Suçi është vend i vogël dhe atje çdo gjë merret vesh. Për të është hera e parë që jeton kaq pranë meshkujve të panjohur. Ka dy vëllezër e dy motra. Ëndrra e saj është të vazhdojë shkollën e lartë në Tiranë ose të shkojë te vëllai në Angli, i cili jeton atje prej vitesh dhe është martuar me një vajzë spanjolle, të quajtur Stephany. Ka dashur gjithmonë të merret me art, por kjo ka qenë për të veçse një ëndërr e parealizuar. Jeta e saj në Suç është shumë monotone dhe dëshiron ta ndryshojë sa më shpejt. Është në dietë të vazhdueshme dhe, siç thotë e ëma: “Alkida ujë të pijë, i bëhet shëndet”. Do të donte të lexonte libra, por nuk ka vullnet. Ka dëshirë të bëhet sociologe”.

Pranë kullës Eiffel, brigjeve të lumit Senë etj., ajo shfaqet në formë shumë të mirë me miq të ndryshëm të saj. Në disa të tjera, Alkida bën performanca me veten, që nga gërshetat e njohura të rrepistëve e deri të pikturimi i fytyrës së saj. Të gjitha këto foto, përveç atyre të pub-it, ajo i ka përmbledhur në një album me emrin “Karla shqiptare”. Është ky pseudonimi i saj për sitet në internet, por vetëm ato të huaja. Me sajtet shqiptare dhe rrjetin social Facebook, ku ka qenë e regjistruar para ikjes në Francë, i ka mbyllur hesapet me kohë. “Mbyllje hesapesh” Alkida duket se ka bërë edhe me pamjen e saj të dikurshme, nga një flokëgështenjë me tipare të qeta adoleshenteje, ajo tashmë vjen krejt agresive. Herë me flokë të zinj e herë me të kuq, Alkida guxon edhe të provojë nuanca të ndryshme biondesh. Një “kameleon” i vërtetë sa i përket transformimit të vetes. Ajo gati nuk ka më asgjë të përbashkët me atë vajzën që erdhi nga Suçi i Burrelit për herë të parë në Tiranë, 8 vjet më parë. Ishte periudha kur Alkida 19-vjeçare iu përgjigj njoftimit të televizionit “News 24” për të marrë pjesë në reality show-n “Kafazi i Artë”. Pikërisht në këtë emision ajo u njoh me Ylli Pangon, i cili ishte i përzgjedhuri i televizionit nga jashtë për t’u kujdesur për Alkidën. “Tutor” quhej në këtë rast Pango, një emërtim televiziv ky, ashtu si çdo i përzgjedhur tjetër që korrespondonte për secilin banor.
Pas përfundimit të edicionit “Kafazi i Artë”, ku Alkida u skualifikua nga mesi i garës, ajo tentoi të nisë shkollën e lartë. Duke qenë se gjatë emisionit kishte shprehur dëshirën për të ndjekur Sociologji, atëherë profesori i mirenjohur shqiptar dr. Ylli Pango e ndihmon për të realizuar universitetin.

 Paralelisht, Alkida tenton që të punojë në gazetari. 

Nga një televizion në tjetrin dhe pas disa provash në radio, më në fund ajo arrin të punësohet në televizionin “Top Channel”, si gazetare investigative në emisionin “Fiks Fare”. 

Më 11 shkurt 2009, ajo merr detyrën e spijunes -Prostitutke-që të shkojë në shtëpinë e ministrit të Kulturës, Ylli Pango. Pjesën tjetër besoj e dinë të gjithë tashmë. Rreth asaj që u shfaq si “skandali seksual i Pangos”, në internet ka pasur klikime me mijëra herë, por që dëshmitarja kryesore nuk u pyet asnjëherë.

Mbreti i sexit ,profesori shume i cmuar shqiptar Ylli Pango,u shpall i Pafajshem nga Gjykata.

F.Bruqi

Rexhep Shahu: PROFESOR ARTAN FUGA KËRKON SHUMË

Profesor Artan Fuga shkruan bukur e saktë si askush tjetër rreth vendimit të autoriteteve të fesë katolike për shkishërimin e atyre që vrasin dhe shpifin se vrasin gjoja në emër të Kanunit.

Vrasjet që kanë ndodhë në këto dy dekada në Shqipëri janë në masën mbi 90 përqind vrasje mafioze dhe jo vrasje në bazë të rregullave të arta të kanunit.

Krahas vrasjes së njerzve, krahas privimit të lirisë për gratë e fëmijët e ngujuar, krejt antikanunore, ata që kanë bërë vrasje në këto dy dekada kanë therë me thikë me helm edhe vetë Kanunin e Lekë Dukagjinit, këtë vlerë të pallogaritshme të trashëgimisë sonë kombëtare. Sa here është vrarë një njeri gjoja në emër të kanunit, aq plumba i janë ngulë edhe Kanunit.

Po aq herë sa plumba janë derdhë mbi njerëzit në emër të Kanunit, aq plumba janë derdhë në fytyrën e në zemrën e Kishës katolike, urës që lidh shqiptarët me qytetërimin perendimor.

Mendoj se keto vrasje në këto dy dekada, siç kanë ndodhë, përveçse kanë marrë jetë njerzish, janë ngujuar fëmijë e gra, kanë pasuruar biznes-negociatorët dhe biznes-shoqatat e pajtimit-nxitjes-pajtimit-nxitjes së gjakmarrjes, kanë shëmtuar jo pa qëllim dy gjera thelbësore të qenies së shqiptareve: Kanunin e lashtë shqiptar dhe Kishen katolike.
Ky shemtim, nuk me bind dot askush ndryshe, ka qenë krejt i qëllimshëm, krejt i financuar, krejt antishqiptar, krejt i studiuar e programuar me platformë antishqiptare.

Sepse Kanuni shqiptar është themel i trashëgimisë sonë, kushtetutë që bind edhe dreçin se shqiptarët kanë jetuar me ligje, rregulla e kode përfekte që shumëkush nga kombet e mëdhenj ua kanë zili. Dhe sepse Kisha katolike ka qenë urë e pashembshme që ka lidhë shqiptarët me qytetërimin perëndimor. Ndaj duhen përdhosur e shkërmoqur si Kanuni ashtu edhe Kisha katolike. E sidomos Kisha katolike, kjo urë që lidh shqiptarët me perëndimin. Ndaj shumica e vrasjeve, shumica e shëmtive në emër të Kanunit të Lekë Dukagjinit kanë ndodhë në pjesën katolike të Shqipërisë.
Ky konstatim që po bëj, ose që po artikuloj, pasi s’është vetëm i imi, nuk është thirrje apo nxitje që sponsorizuesit e gjakmarrjes e biznesi i gjakmarrjes të shtrijnë aktivitetin e tyre të biznesit kriminal edhe në zonat myslimane apo ortodokse shqiptare. Jo, por është vetëm kujtesë dhe argument. Kujtesë për Kishën katolike që duhet ta mendojë thellë se pse vetëm në trevat ku ajo vepron bëhen vrasje, dhe argument për të pohuar se duke goditur zonat katolike me vrasje të shëmtuara, duan të godasin e të shembin urën e shqiptarëve me perëndimin.

Profesor Artan Fuga apelon për gazetarët që nuk arritën të informojnë e të ndriçojnë në thellësi aktin madhështor apo vendimin që morën autoritetet kishtare për shkishërimin e atij që vret.

Profesor Fuga po kërkon ca si shumë. Gazetarëve tanë u pjell lopa dy herë në vit profesor. Jam pjesë e atij komuniteti, por më duhet ta pranoj se gazetarëve tanë ju pjell lopa dy herë në vit.

Veç pyetjeve të shumta që duhet të bënin gazetarët, siç ua tregon profesor Artan Fuga, unë po shtoj edhe një tjetër.
Gazetarët shqiptarë duhet tua bënin në vijim autoriteteve kishtare edhe këtë pyetje: Pse kaq vonë, pas kaq humbje jetësh njerzore, u mor ky vendim nga Kisha.

Shteti tani gjeti aleat Kishën më në fund. Kisha të shkisheron. Lum kush nuk e provon këtë ndëshkim. Flasim gjithmonë për njerzit. Shteti duhet të ndryshoje ligjin : kush vret të denohet me burgim të përjetshëm, pa alternativë tjetër, pa asnjë nen, paragraf apo nënparagraf tjetër, pa i dhënë mundësi asnjë gjyqtari apo prokurori të bëjë interpretime, pa i dhënë mundësi asnjë institucioni të bëje falje apo amnisti asnjëherë për të paktën 100 vjet, deri në 200 vjetorin e pavarësisë së vendit tonë. Dhe të harrohet e ndalohet me ligj për avokatët, prokurorët e gjyqtarët e të gjitha niveleve deri në Strasburg apo në hënë po deshe, shprehja se edhe krimineli ka të drejtë…

Jam thellësisht i bindur tani që u aktivizua Kisha, se po të ndryshohet urgjent kodi penal, duke vënë taksativisht nenin se kush vret në emër të gjakmarrjes, siç e cilësojnë gazetarët kur ndodh vrasja në Veri, apo të hakmarrjes kur ajo ndodh në Jug, denohet me burgim të përjetshëm, të padiskutueshem, të paapelueshëm, të pafalshëm, të paamnistueshëm nga asnjë individ, institucion apo gjykatë, vrasjet në Shqipëri do të ndalen.

Se shqiptaret qe vrasin nuk jane as aq trima e as aq budallenj sa duken.

NË TAKIMET E DOM MIKELIT 2012 KUVENDI I STUBLLËS I NGJAU KUVENDIT TË LEZHËS

Stublla e stolisur për festën e madhe në Jubileun e Madh

Në Stubëll të Vitisë, në edicionin XXIII-të të manifstimit tradicional në përkujtim të Shkollës së Parë Shqipe në Kosovë, u mblodhën mijëra shqiptarë të të gjitha trojeve tona etnike dhe, në kishën e Shën Jozefit, ipeshkëvi i Kosovës Imzot Dodë Gjergji bashkë me kryehoxhën e Vitisë Imam Feim Abazi, bekuan flamurin tonë kombëtar, që i parapriu aktit të shenjtë të nënshkrimit të Paktit të Bashkimit Kombëtar, në Jubileun Shekullor – 100 Vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë.

Në këtë akt të shenjtë ishin pjesëmarrës edhe përfaqësues të familjeve tona të shenjta – Jashari, Ramadani dhe Rugova. Manifestimi pastaj vazhdoi me Orën madhe letrare, ku sivjet lexuan mbi 40 poetë të të gjitha hapsirave arbërore dhe nga diaspora dhe u ndanë gjashtë çmime – tre me emrin e emblemës së prishjes së kufirit përmes tokave shqiptare, Agim Ramadani (luftëtar, poet e piktor) dhe tre të tjerë me emrin e Shën Jeronimit Ilir. Edhe programi artistik sivjet ishte special, në frymën e Jubileut tonë shekullor.

Shkruan: Engjëll KOLIQI, Stubëll, shtator 2012

Këshilli Organizativ i manifestimit “Takimet e Dom Mikelit” që nga pranvera u mblodh gati për çdo javë, në mënyrë që sivjet, në 100 Vjetorin e Pavarësisë së Shqipërisë, të organizohet një manifestim pak më special nga 22 edicionet paraprake. Rregullisht janë angazhuar intelektualët e Stubllës (profesorë, shkrimtarë, gazetarë, ekonomisë, juristë), anëtarët e këshilleve të fshatit dhe të kishës, të rinjtë… Janë sjellë dhe janë shqyrtuar ide dhe propozime për një kremtim special e dinjitoz, në 100 Vjetorin e Pavarësisë së Shqipërisë.

Në njërën nga mbledhjet, Këshilli Organizativ vendosi që tema bosht e akademisë shkencore, në edicionin e sivjemë të Takimeve të Dom Mikelit të jetë SHQIPTARËT 100 VJET PAS PAVARËSISË, si dhe të ftohen përfaqësuesit e të gjitha trojeve shqiptare (nga Shqipëria, Kosova, Maqedonia, Kosova Lindore apo siç po e quajnë Lugina e Preshevës, nga Mali i Zi, si dhe përfaqësuesit e çamëve dhe të arbëreshëve. Datë e mbajtjes së manifestimit u caktua, si zakonisht e shtuna e tretë e shtatorit, data 22.

Siç ishte vendosur në Këshillin Organizativ, janë thirrur edhe institucionet e Shqipërisë dhe të Kosovës – kryetarja e Kuvendit Jozefina Topalli dhe presidentja e Republikës së Kosovës Atifete Jahjaga, të cilat nuk erdhën, për shkak të udhëtimit të tyre në Nju Jork – në Asamblenë e përgjithshme të OKB-së. Për çështje shëndetësore ka munguar përfaqësuesi i arbëreshëve At Antonio Bellushi, kurse përfaqësuesi i çamëve Shpëtim Idrizi, për çështje subjektive dhe objektive.

Stubllavaqa e stolisur me Flamurin 100 X 50 metra,i dhuruar nga Familja Legjendare Jashari e Prekazit

Stublla, e privilegjuar,ë jetë e stolisur me Flamurin e Bukur kuqezi

Disa ditë përpara Stublla është stolisur me 100 flamuj kombëtar, kurse një ditë para festës ata janë shumëfishuar. Stubllavaqa – kodra nbi Stubëll, në majë ishte mbuluar me flamurin kombëtar të madh 100 X 50 metra, i dërguar special nga Familja Legjendare e Prekazit Jashari.

Kremtja filloi në ora 10, në Kishën e Shën Jozefit në Stubëll, gjithashtu e stolisur me mbishkrime dhe me flamuj kombëtar, kësaj here jo me meshë si zakonisht, por me akademinë shkencore dhe me bekim të flamurit kombëtar e me nënshkrim të Paktit të Bashkimit Kombëtar, siç kishte vendosur edhe ipeshkëvi i Kosovës Imzot Dodë Gjergji. Të zotët e shtëpisë – famullitari i Stubllës Don Albert Jakaj dhe Kryetari i Komunës së Vitisë Mr Nexhmedin Arifi, i kanë shpallur të hapura takimet dhe i kanë përshëndetur të pranishmit, duke u dëshiruar mirëseardhje.

Kyetari i komunës së Vitisë, Nexhmedin Arifi, tha se takimet e Dom Mikelit nuk janë krenari vetëm për Stubllën dhe Anamoravën, por janë krenari e gjithë kombit shqiptar, pasi ato përshkruajnë përpjekjet e popullit shqiptar për të ruajtuar dhe kultivuar gjuhën e tyre në Ballkan. ‘”Shkolla shqipe e hapur nga Dom Mikel Tarabulluzi dhe shkolla shqipe në Pozheran, hapën rrugën drejt pavarësisë së Shqipërisë në vitin 1912 “, tha Arifi. Të pranishmit i ka përshëndetur, në emër të presidentes Jahjaga, shefi i kabinetit Ilir Salihu, i cili ka folur për vlerat e Stubllës dhe të shkollës së parë, por edhe për fatin e shqiptarëve, që mbas 100 vjet ndarjeje do të mund të jenë të bashkuar në kuadër të Bashkimit Europian.

Famullitari Don Albert Jakaj,kryetar i Këshillit Organizativ

Kryetari i Komunës së Vitisë, Mr. Nexhmedin Arifi,duke folur në Kuvend

I dërguari i Presidentes Jahjaga, Ilir Salihu,duke përshëndetur të pranishmit

Sarë Gjergji, i cili ka moderuar këtë fazë të festës, ka ftuar në skenë ambasadorin e Shqipërisë në Prishtinë Z. Islam Lauka, i cili ka folur më gjatë se të gjithë, duke thënë se ndjen një kënaqësi të veçantë, sa herë që vjen këtu. Jemi dëshmitarë të një zgjimi që nisi nga këtu – ka thënë Lauka – nga ky vend, kur shkolla shqipe nisi rrugëtimin e vet, për të mos u ndalur kurrë… shqiptarët arritën, me dinjitet, të sfidojnë një shekull gjenocid… Islam Lauka, theksoi se Stublla është një nga shtyllat e rëndësishme të ruajtjes së identitetit kombëtar, pasi ndër shekuj ishte qendër e qëndresës.

Po citoj pjesë nga fjala e Ambasadorit Lauka, në këtë Kuvend Kombëtar: “S’di si t’ia filloj, por e ndjej një kënaqësi të veçantë ku sot, këtu ku jemi, sikur po ndodhë zgjimi kombëtar. Jemi dëshmitarë të një zgjimi që nisi këtu, nga ky vend, ku shkolla shqipe nisi rrugëtimin e vet për të mos e ndalur kurrë. Dhe ia doli fitores. Ndonëse të tjerët na kanë quajtur me shumë emra përbuzës, edhe djaj, edhe të egër, me bishta, pa identitet, njerëz nga shovenistët – sidomos serbë, që kanë folur dhe shkarkuar zi e më zi, ne përballë një gjenocidi shekullor, ia dolëm fitores.

Jemi popull me dinjitet dhe ajo që ngjau me popullin e Kosovës, në këto vitet që shkuan, ishte një tmerr i paparë. U bënë shumë arrestime, që edhe sot po ndodhin ne Luginën e Preshevës, që nuk janë gjë tjetër, pos taktika të Millosheviqit, kasapit të Ballkanit. Por, shqiptarët e kanë kuptuar rrugën e integrimeve, rrugën e BE-së, e cila na çon në rrugën e Europës së Bashkuar. Prandaj, sot, identiteti i shqiptarëve është krejt i natyrshëm dhe është shembull për të mirë, edhe për të tjerët. Pra, edhe pas 100 vjetësh të pavarësisë së Shqipërisë, ne duhet të ndërtojmë ura afrimi, në rrugën e integrimeve…”.

Ambasadori i Republikës së Shqipërisë në Prishtinë, Z. Islam Lauka

Pastaj në foltore janë ftuar ish ushtarakët e Brigadës 138 Agim Ramadani – Anton Çuni, komandant dhe Feriz Drazhnjeva nënkolonel i ardhur në ndihmë nga Shqipëria. Anton Çuni ka thënë se përkrahja e Shqipërisë në Luftën Çlirimtare të Kosovës, nuk ka munguar kurrë. “Ne nuk ishim të vetmuar, por kishim përkrahjen nga Shqipëria dhe nga vendet tjera, sepse e dinin se bënim një luftë të drejtë. Ato vite kanë qenë të vështira, sepse ishim duke bërë luftë me një shtet kriminel. E kishim moralin dhe vullneti ishte gjithmonë në anën tonë…”.

Ai pastaj e ka ftuar nënkolonelin Drazhnjeva, për t’i shprehur dëshmitë e tija nga Beteja Historike e Koshares, me ç’rast ishin shkulur gurtë e kufinjëve të përgjakur përmes tokave tona. Z. Drazhnjeva, pasi ka dhënë dëshmitë e tij konkrete, ka thënë se populli shqiptar i Kosovës ka bërë shumë sakrifica, për të fituar lirinë. “Populli shqiptar ka bërë shumëçka për të fituar luftën dhe lirinë që sot e gëzojmë. Gjatë kësaj kohe të luftës, në asnjë moment, nuk ka munguar solidariteti i popullit, me forma të ndryshme. Sidomos duhet përmendur Malësia e Gjakovës (Tropoja), e cila ka ndihmuar shumë gjatë kësaj kohe…”

Pamje e bukur nga Akti i Madh, kur po intonohej Hymni Kombëtar

Pamje madhështore – intonohet Hymni Ynë Kombëtar

Komandanti i Brigadës 138 Agim Ramadani – Anton Çuni, në foltore

Dy komandantë të nderuar të Brigadës 138 Anton Çuni dhe Feriz Drazhnjeva

Mandej në foltore është ftuar Mehmet Bardhi, njëri nga kryesorët prej liderëve shqiptarë në Mal Të Zi. Ai ka theksuar se pozita e popullit shqiptar në këtë vend, nuk është e kënaqshme dhe se shqiptarët atje anashkalohen nga pushteti i këtij shteti sllav. Z. Bardhi gjithë këtë e ka ilustruar me shembuj konkretë dhe ka kërkuar një Shqipëri të fortë, që do të kujdeset për të gjithë shqiptarët, kudo që janë ata.
Në këtë festë të madhe, organizatorët kanë menduar shumë mirë, që t’i kenë të pranishëm të gjithë, pa dallime politike, fetare a ideologjike.

Në këtë akt të madh të nënshkrimit të Deklaratës për Bashkimin Kombëtar na kanë nderuar familjet: Jashari, Ramadani dhe Rugova, përfaqësues të institucioneve shtetërore, por edhe ata të partive opozitare. Një prej tyre edhe ka folur në këtë ditë të madhe. Është Ai lideri i Vetëvendosjes Albin Kurti, i cili nuk ka folur shumë, por gjithçka e ka pasur me vend, pa ngjyra politike, ashtu si i ka hije nje feste të madhe. Po e japim të plotë fjalën e Z. Kurti: “Kombi para së gjithash është gjuhë. Gjuha mësohet e lexohet, shkruhet e kultivohet nëpër shkolla.

Edhe shkolla, porsi kombi, para së gjithash është gjuhë. Gjuha e mundëson kombin dhe gjuha e mundëson shkollën. Mirëpo, gjuha e mundëson edhe lidhjen e këtyre dyjave. Gjuha ia jep shkollës kombin. Gjuha e bën shkollën kombëtare dhe kombin të shkolluar. Gjuha është mjeti që na bashkon përmes komunikimit, porse gjuha është edhe shtëpia ku banojmë të bashkuar. Rilindja kombëtare shqiptare i ka rrënjët te gjuha jonë. Dëshmorët e parë të shqipes janë dëshmorë të gjuhës. Ata janë dëshmi e kombit, dëshmi e historisë sonë kombëtare, dëshmitarë të ecjes sonë të përbashkët. Ata vepruan për të jetuar kombi dhe ranë për t’u ngritur kombi. Sa të jetojë kombi do të jetojnë edhe dëshmorët e tij.

Dhe, duke iu falënderuar dëshmorëve të kombit, jetojmë ne si shqiptarë. Ashtu qysh Dom Mikeli i mblidhte nxënësit e tij para një shekulli, ai sërish na ka mbledhur edhe neve sot, me një dëshirë dhe me një qëllim: bashkimin rreth flamurit tonë kombëtar. Edhe pavarësia e Republikës së Shqipërisë, edhe pavarësia e Republikës së Kosovës, janë bërë në emër të kombit dhe për kombin. Të gjitha hovet në ecjen tonë kanë qenë kombëtare. Kur ecim bashkë, arrijmë bashkë. Kur ecim ndaras, nuk arrijmë as ndaras.

Ne duhet të theksojmë të përbashktën tonë, e jo dallimet midis nesh. Kur fitojmë së bashku, kur e përbashkta jonë fiton, atëherë fitorja jonë është e qëndrueshme. Ne duhet t’i rrisim ambicjet kombëtare e kolektive dhe jo ato individuale e personale. Duhet të jemi së pari krenarë si shqiptarë, e mandej krenarë si emra të përveçëm. Vetëm kështu do të jemi të sigurtë se krenaria jonë nuk është mendjemadhësi.

Në të gjithë botën, sot toleranca ndërfetare konsiderohet sukses. Mirëpo, në këtë aspekt, shqiptarët janë para gjithë botës. Sepse, ne jemi përtej tolerancës ndërfetare dhe kemi më shumë se tolerancë ndërfetare. Te kombi shqiptar kemi bashkëpunim dhe bashkëveprim ndërfetar, si në paqe ashtu edhe në luftë. Kombi shqiptar ka heronj dhe dëshmorë të të gjitha feve, në të gjitha epokat. Kur heronjtë dhe dëshmorët e kombit nuk i ndau as vdekja, të gjithë neve le të mos na ndajë kurrë jeta.

Më lejoni të përfundoj me një thënie te monumenti i Shkollës së Parë Shqipe të Dom Mikelit, në Stubëll të Vitisë, tash të shndërruar në muze, të cilën e lexova para se të vij në këtë tubim të sotëm: «Vetëm kush e do Hyjin, Atdheun, Lirinë deri në vetëflijim mund ta kuptojë e dojë Shqipërinë, vend ky besnik i heronjve dhe martirëve…»”.

Pastaj kanë dalë në skenë përfaqësues të fesë: Ipeshkëvi i Ipeshkëvisë së Kosovës Imzot Dodë Gjergji dhe udhëheqësi i Bashkësisë Islame të Vitisë, kryeimami Feim Abazi. Me këtë rast ipeshkëvi ka marrë fjalën. Imzot Dodë Gjergji ka thënë se hapja e shkollës së parë shqipe në Stubëll, ishte ngjarje e madhe për kombin. Shkëlqesia e Tij – Imzot Gjergji ka theksuar se kisha, në të gjitha epokat dhe stinët historike të historisë sonë kombëtare, ka qenë vatër strehimi dhe përkrahjeje e luftëtarëve dhe patriotëve shqiptarë, duke mos kursyer asgjë për lirinë dhe prosperitetin e kombit.

Ai, edhe me këtë rast, theksoi ndihmën e madhe që Dom Mikeli i kishte dhënë Idriz Seferit, në përgatitjen e Luftës së Kaçanikut, si dhe rolin e Dom Nikollë Kaçorrit, në aktin e ngritjes së flamurit në Vlorë, si dhe kontributin e tij në pozitën e nënkryeministrit të parë të Shqipërisë, në Qeverinë e Isamail Qemalit.

Po citoj thekse nga fjala e Imzot Dodë Gjergjit: “Shkolla Shqipe funksionoi në Stubëll që në vitin 1584, në formë kolegji. Pastaj kishte shkollë edhe në vitet ’40 të shekullit XIX, që pasoi me martirizimin e 207 personave, nga Stublla, Terzijajt, nga Dunavi, nga Vërnakolla, nga Binça dhe nga fshatërat perrreth. Kemi dokumente dhe argumente që flasin edhe për shkollën këtu, në vitin 1872, 1888 dhe më 1891. Më 1896 u bë ndërtimi i kishës famullitare, që shërbeu edhe si shkollë, për fëmijët nga Stublla dhe nga fshatërat perrreth dhe që më 1905, me pavarësimin e famullisë, u legalizua dhe u njoh edhe nga pushteti i xhonturqëve”.

Imzot Dodë Gjergji dhe Imam Feim Abazi në çastet para bekimit të flamurit

Kryehoxha i Vitisë, në shenjë respekti për ipeshkëvin, nuk deshti të flasë, sepse siç tha – ipeshkëvi dhe folësit tjerë paraprakë i kishin thënë të gjitha. Ai vetëm asistoi në bekimin e flamurit kombëtar, që e bëri Ipeshkëvi Gjergji, i cili flamurin e nderoi edhe duke e puthur. Pas duartrokitjeve frenetike, pasoi nënshkrimi i Deklaratës së mëposhtme, të thjeshtë por që del nga çdo shpirt shqiptari, të përpiluar nga Këshilli Organizativ:

D E K L A R A T Ë

Me rastin e 100- vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë, ne, më poshtë të nënshkruar, pjesëmarrës të manifestimit “Takimet e Dom Mikelit 2012”, deklarojmë publikisht se mbështesim idenë për bashkimin e trojeve etnike shqiptare dhe në kuadër të Evropës së Bashkuar.

Zotohemi se do veprojmë me shumë përkushtim në realizimin e kësaj ideje.
Zoti e bekoftë Shqipërinë dhe gjithë trojet e tjera ku jetojnë dhe veprojnë shqiptarët!

Në Stubëll të Epërme, më 22.09.2012

Pasojnë nënshkrimet:

Kryetari i Komunës së Vitisë Mr Nexhmedin Arifi dhe famullitari i Stubllës Don Albert Jakaj,
të parët e nënshkruan deklaratën historike

I Zoti i shtëpisë Don Albeert Jakaj, duke e nënshkruar Deklaratën

Dom Alberti dukenënshkruar Paktin e Bashkimit Kombëtar

Albin Kurti duke e nënshkruar Deklaratën

Nënshkruan Zonja Shukrije Ramadani

Patjetër që nënshkruan edhe i deleguari i Familjes Jashari

Nënshkruan Naser Rugova

Nënshkrimi i Deklaratës, respektivisht i Paktit të Bashkimit Kombëtar, ishte kulminacioni i festës së sivjeme. Derisa të ftuarit nënshkruanin, të pranishmit duartrokitnin pandalur – frenetikisht. Sidomos emocionues ishin çastet kur po nënshkruanin përfaqësuesit e deleguar nga familjet: Jashari, Ramadani dhe Rugova. Veç të ftuarve specialë, Deklaratën e kanë nënshkruar edhe liderët fetarë, intelektualë, të zotët e shtëpisë – Kryetari Nexhmedin Arifi dhe Famullitari Don Albert Jakaj, shkrimtarët tanë të mirënjohur Isak Ahmeti e Sarë Gjergji, por edhe autori i këtij reportazhi – ambasadori i paqes Engjëll Koliqi. Gëzimi vërehej në çdo fytyrë të të pranishmëve e dukej se qeshte edhe kisha e Stubllës dhe Stubllavaqa, për të cilën doli propozimi që të quhet Kodra e Famurit Shqiptar.

Pas këtij akti solemn, organizatorët e dhanë Çmimin e Pavarësisë, për Presidentin Historik të Kosovës, Dr Ibrahim Rugova, pas vdekjes, të cilin e pranoi familjari i tij Naser Rugova. Edhe me këtë rast shpërthyen duartrokitje të gjata dhe frenetike.

Don Albert Jakaj ia dorëzon Z. Naser Rugovës Çmimin e Pavarësisë,Për Presidentin Historik 

Dr Ibrahim Rugova, pas vdekjes

Duhet theksuar se përveç shqiptarëve nga të gjitha trojet tona etnike, në këtë festë të madhe ishin të pranishëm edhe përfaqësues të Diasporës: nga Greqia, Italia, Gjermania, Austria, Zvicra, SHBA-të dhe nga Kanadaja. Me pamundësinë e ardhjes së kryetarit, Këshilli Organizativ ka përcjellur urimet dhe ka falënderuar publikisht Forumin Imazh dhe Media dhe kryetarin Sci Dr Astrit Memia, për angazhimin e vazhdueshëm në dobi të kombit e sidomos për kontributin e jashtëzakonshëm të këtij Forumi dhe të kryetarit Memia, në edicionin e kaluar të Takimeve të Dom Mikelit.

Mbasi mbaroi Akti i Madh brenda në kishë, të pranishmit shkuan në sallën sportive të Qendrës Rinore, që është në oborr të kishës, ku u vazdua kremtja me orën letrare dhe me programin artistik. Duke respektuar natyrën specifike të edicionit të sivjem të Takimeve të Dom Mikelit, organizatorët kanë vendosur që në këtë orë letrare të mund të paraqiten sa më shumë poetë. Vërtetë poezitë e tyre i kanë deklamuar mbi dyzet poetë, nga të gjitha trojet tona etnike dhe nga diaspora.

Ndërmjet poezive janë kënduar këngë speciale, kushtuar këtij jubileu të madh. Sidomos kanë ngazëllyer dhe kënaqur mijëra të pranishëm – Nazim Gagica, me një potpuri këngësh patriotike dhe Luz Koliqi, i ardhur special nga Italia, me këngën Marshi i UÇK-së. Të pranishmit, me zërin e ëmbël i ka kënaqë edhe këngëtarja Fazile Ramadani. Ansambli burimor “Albafolk” nga Gjilani dhe grupi i valleve i Shkollës “Dom Mikel Tarabulluzi” në Stubëll, kanë vallëzuar shkëlqyeshëm valle të bukura shqiptare dhe arbëreshe.

Edhe ora letrare me programin artistik special,Rrodhën ëmbël dhe u ndoqën me interesim të madh

Luz Koliqi, i veshur në uniformë ushtarake,me zemër këndon Marshin e UÇK-së

Ambasadori i Paqes Engjëll Koliqi duke deklamuar poezinë “S’është më ëndërr”

Ëmbël ka kënduar këngëtarja e re Fazile Ramadani

Si gjithëherë valltarët e Andamblit Albafolk nga Gjilanikanë kënaqur të pranishmit me valle,

 kësaj radhe arbëreshe

Juria profesionale e përbërë nga Agim Desku, Nehas Sopaj dhe Bilall Maliqi, poetëve më të mirë ua ka dhënë gjashtë çmime, tre me emrin e Agim Ramadanit dhe tre të tjerë me emrin e Shën Jeronimit Ilir. Çmimi i parë “Agim Ramadani i ka takuar poetit shqiptaro-amerikan Mëhill Velaj, i dyti Sabit Rrustemit, kurse i treti – Fatos Rushitit. Ndërkaq të parin çmim “Shën Jeronimi Ilir e ka marrë Hyqmet Hasko, të dytin Sarë Gjergji dhe të tretin Dibran Fylli.

Çmimi tashmë tradiucional “Akil Koci” iu dha Shkollës së Muzikës “Lorenc Antoni” nga Prizreni, kurse Çmimi Qeshk Shan Ukaj, për punëtorin më të mirë asrsimor në komunën e Vitisë, sivjet për të parën herë iu dha drejtorit të arsimit të komunës – Prof Fehri Qerimi. Pasi mbaroi ceremonia solemne e dhënies së çmimeve, të pranishmit u dërguan në sallën speciale të banketeve, të kësaj qendreje rinore, ku ishte shtruar dreka e përbashkët, e pasur edhe me ushqime tradicionale – flia, pite etj. Këto ushqime i kishin përgatitur gratë e Stubllës, special për këtë ditë të madhe.

Nuk duhet harruar ndihmat financiare për këtë edicion të Takimeve të Dom Mikelit që na kanë ardhë nga Ministria e Kulturës, Sportit dhe Rinisë, e Republikës së Kosovës, si dhe nga Komuna e Vitisë, thonë në Këshillin Organizativ dhe në Shoqatën Kulturoe Shencore “Dom Mikel Tarabulluzi. Nuk kanë munguar edhe ndihmat e Shoqatës Integruese Kulturore Humanitare me emrin “Stublla”. Nga Italia, Zvicra, Gjermania dhe Austria. Qëllimi kryesor është arritur, sepse në këtë edicion gjithçka frymonte dhe gumëzhinte shqip.

Do të ishte mëkat po të mos i falënderonim mediat e komunikimit masiv, për interesimin e jashtëzakonshëm dhe rëndësinë e hapsirën që i kushtuan kësaj kremteje të madhe kombëtare në Stubëll. Këshilli Organizativ falënderon nga zemra Radiotelevizionin e Kosovës (RTK), Radiotelevizionin Shqiptar – RTSH, Radiotelevizionin e Maqedonisë – redaksinë shqipe, Radiotelevizionin 21, Radiotelevizionin Koha, Radiotelevizionin Klan Kosova, Radiotelevizionin lokal të Vitisë Iliria, gazetat tona të përditshme “Bota Sot”, “Zëri”, “Kosova Sot”, “Ekspressi” e të tjerat.

Duhet falënderuar edhe redaksitë tjera të lajmeve dhe dritaret e internetit, si Radio Vatikanin në gjuhën shqipe, dritaren “Kosova Info”, “Telegraf”, redaksinë e revistës “Nacional”, dritaret e internetit të Komunës së Vitisë, të Fshatit Smirë dhe shumë të tjera. Një falënderim special i takon Produkcionit “Rino Art” në Viti dhe prodeucentit Selajdin Osmani, për inçizimin komplet të kësaj kremteje, me qëllim të bërjen së një filmi të bukur dokumentar.

http://www.fjala.info/?p=5186