Kush është shpëtimi i shqiptarëve në Kosovë e Maqedoni?

Asgjë nuk do të arrihet në Ballkanin Perëndimor pa përfshirjen e fortë të Shteteve të Bashkuara, thotë Joseph DioGuardi, presidenti i Lidhjes Qytetare Shqiptaro – Amerikane (AACL)

“Historia e rajonit ka treguar që kjo është e vërtetë”, është shprehur ai, në fjalimin e tij më 29 prill 2015, para Komitetit të Kongresit të SHBA-së, për Punë të Jashtme, me temën ‘Progresi dhe sfidat në Balllkanin Perëndimor’, transmeton zeri.info.

Ai shpreh shqetësimin se e ardhmja e integrimit të Evropës Juglindore në Bashkimin Evropian është në rrezik.
Për Kosovën thotë, se për shkak të Planit të Ahtisaarit dhe për shkak të refuzimit të Serbisë për ta njohur sovranitetin e Kosovës, Kosova është e pavarur vetëm në emër.

Kërkon nga Departamenti amerikan i Shtetit, që të marrë përgjegjësinë për përkrahjen që i ka dhënë Qeverisë Thaçi, e cila siç thotë ai ‘është shndërruar në një ndërmarrje haraçi’.

Kur është fjala për Maqedoninë, DioGuardi thotë se, 'realiteti kyç është se Marrëveshja Kornizë e Ohrit e vitit 2001, e cila i dha fund konfliktit të armatosur ndërmjet maqedonasëve dhe shqiptarëve atë vit dhe parashtroi një numër ndryshimesh kushtetuese dhe ligjore të hartuara për të përmbysur një dekadë diskriminimi kundër shqiptarëve, ende nuk është zbatuar plotësisht'.

Më poshtë lexoni fjalimin e plotë të tij, për Kosovën dhe Maqedoninë

Politika e jashtme amerikane në Ballkan po dështon edhe një herë. Pa një zgjidhje të drejtë për marrëdhëniet mes kundërshtarësh, të cilat ende janë evidente ndërmjet Serbisë dhe Kosovës gjashtëmbëdhjetë vjet pasi sulmet ajrore të NATO-së kundër Serbisë i dhanë fund luftës, nuk do të ketë paqe dhe stabilitet në Ballkan. E ardhmja e integrimit të Evropës Juglindore në Bashkimin Evropian është në rrezik.

Kosova

Kanë kaluar dy vjet që nga nënshkrimi i Marrëveshjes Prishtinë-Beograd nga Kryeministri i Kosovës, Hashim Thaçi, dhe kryeministri i Serbisë, Ivica Daçiq, dhe ky komision ka mbajtur një seancë dëgjimore në lidhje me këtë. Atëherë Përfaqësuesja e Lartë për Politikë të Jashtme e BE-së, Catherine Ashton, e cila kishte ndërmjetësuar marrëveshjen dhe e kishte quajtur historike, priste që zbatimi i saj të ndodhte disa javë pas nënshkrimit që iu bë në datën 19 prill 2013. Në vend të kjo të ndodhte, pak nga marrëveshja 15-pikëshe është zbatuar. Çka është më e rëndësishmja, ndarja de facto e Kosovës veriore me Serbinë është ende e pazgjidhur, dhe Serbia ende nuk i ka shpërbërë strukturat e veta paralele atje.

Serbia ende është duke kërkuar të drejta që shkojnë përtej Planit të Ahtisaarit (formalisht të njohur si “Propozimi Gjithëpërfshirës për Zgjidhjen e Statusit të Kosovës”) – në bazë të të cilit Parlamenti i Kosovës e shpalli pavarësinë e Kosovës më 17 shkurt 2008, dhe pranoi mbikëqyrjen
ndërkombëtare. Plani i Ahtisaarit, i cili përqëndrohet kryesisht në mbrojtjen e të drejtave të pakicave në Kosovë, përfaqësonte koncesionin maksimal nga shumica, e përbërë nga 92 përqind shqiptarë kosovarë, për zgjidhjen e statusit final të Kosovës. Ndërkohë, shumica shqiptare në Serbinë jugore në Preshevë, Medvegjë, dhe Bujanoc, nuk gëzon asnjë të drejtë të ngashme më ato që gëzon pakica serbe e Kosovës.

Për shkak të Planit të Ahtisaarit dhe për shkak të refuzimit të Serbisë për ta njohur sovranitetin e Kosovës, Kosova është e pavarur vetëm në emër. Kosova ende nuk ka një ulëse në Kombet e Bashkuara ose në organet e tjera ndërkombëtare, çka gjithashtu do të thotë sa ka pasur pak investime të huaja. Ajo është gjithashtu i vetmi vend në Ballkanin Perëndimor që s’e ka mundësinë për të udhëtuar pa viza. Kjo ka çuar në papunësi masive, sidomos për të rinjtë (niveli është 60 përqind ose më shumë), shumë prej të cilëve janë me arsim të nivelit të lartë, por
të papunë dhe pa një rrugë me një të ardhme në Kosovë. Për pasojë, që nga dhjetori disa mijëra janë larguar në mënyrë të paligjshme nga Kosova drejt Evropës Perëndimore. Shumë komentues kanë vënë në pah lehtësimin e kufizimeve kufitare nga Serbia në Hungari.

Por arsyeja e vërtetë për ikjen është humbja e besimit tek Perëndimi, që siç ka thënë Këshilltarja për Çështje Ballkanike e AACL-së, Shirley Cloyes DioGuardi, në shkrimin e saj të dhjetorit 2014, te titulluar Confronting the Roots of Kosova’s Doënëarrd Spiral (Përballja me zanafillën e spirales që po e çon Kosovën poshtë) – që unë po e dorëzoj për t’u dokumentuar si pjesë e kësaj seance të Kongresit –, i cili ka lehtësuar kthimin në pushtet të elitës politike që “ka penguar lulëzimin dhe zhvillimin e Kosovës në dekadën e fundit." Me përfundimin e bllokadës gjashtëmujore pas zgjedhjeve të përgjithshme të Kosovës të 8 qershorit 2014, me shpërbërjen e koalicionit që kundërshtonte kthimin e Hashim Thaçit si kryeministër dhe të Partisë së tij (PDK-së) në pushtet, humbja e shpresës në Kosovë është bërë tronditëse.

Elita politike shqiptare në Kosovë është bërë gjithnjë e më e pasur, ndërsa shumica e popullit shqiptar është bërë gjithnjë e më e varfër. Departamenti i Shtetit duhet të marrë përgjegjësinë për përkrahjen që i ka dhënë Qeverisë Thaçi, e cila është shndërruar në një ndërmarrje haraçi. Humbja e shpresës nga ana e shqiptarëve, që historikisht kanë qenë populli më pro-perëndimor, më pro-amerikan, në Evropë, është e lidhur gjithashtu me përfshirjen e BE-së dhe të Shteteve të Bashkuara në disa nga shembujt më flagrantë të korrupsionit që ka pllakosur Kosovën. (Një punonjës i BE-së, shtetas gjerman, është dënuar për vjedhjen e 4.3 milionë Euro nga Kosova.) Tani ka ardhur edhe koha që Administrata të pranojë rolin që ish-ambasadori i saj në Kosovë, Christopher Dell (2009-2012), ka luajtur duke shtyrë për arritjen e një marrëveshjeje me Korporatën Bechtel për të ndërtuar një autostradë 1 miliardëshe nga Kosova në Shqipëri (kostoja e së cilës u rrit në 2 miliardë dollarë, dhe që mund të ishte ndërtuar për shumë më pak para nga kontraktorët vendas), dhe pastaj duke marrë një pozicion pune të lartë me Bechtel-in në Afrikë kur mbaroi mandati i postit të tij në Kosovë. Ndërtimi dhe kostoja e saj e tepruar ndodhi kur Kosova ishte (dhe ende është) një vend që s’mundet të krijojë vende pune dhe stabilitet politik. Kjo është krejtësisht e papranueshme dhe duhet të hetohet nga Inspektori i Përgjithshëm i Departamentit Amerikan të Shtetit.

Maqedonia

Në Maqedoni, përkeqësimi i situatës politike dhe i marrëdhënieve ndërmjet grupeve etnike – në të vetmin vend në Ballkanin Perëndimor ku asnjë etni e vetme nuk e ka shumicën – është bërë akute, megjithatë qeveria e SHBA-së dhe Bashkimi Evropian janë duke dështuar në zgjidhjen e kësaj krize në rritje e sipër. Siç ka thënë Erëan Fouere, ish-Përfaqësuesi Special i BE-së në Maqedoni gjatë viteve 2005-2011, në shkrimin e tij të datës 23 mars 2015, në Balkan Insight, të titulluar “Gruevski Must Resign and Make Ëay for Transition Process” (Gruevski duhet të japë dorëheqjen dhe të hapë rrugën për procesin e tranzicionit", që unë po e dorëzoj për t’u dokumentuar si pjesë e kësaj seance të Kongresit, “shkalla e korrupsionit të dyshuar dhe veprimeve kërcënuese nga kryeministri Nikolla Gruevski dhe partia e tij në pushtet VMRO-DPMNE, ka dalë në shesh falë zbulimeve tronditëse që janë vënë në dispozicion për publikun nga lideri i opozitës maqedonase Zoran Zaev, në lidhje me operacionin e gjerë të përgjimit që ka drejtuar Gruevski. Në një tjetër artikull të muajit prill, 2015, Fouere doli në përfundimin se sot Maqedonia “është një vend i qeverisur nga frika dhe kërcënimi, me një parti në pushtet që ka një agjendë etno-nacionaliste dhe populiste që ka krijuar çarje të reja në një mjedis tashmë të brishtë,” më alarmuesja prej të cilave është rihapja e tensioneve të thella ndërmjet komunitetit etnik shqipëtar dhe atij maqedonas.

Ndërkohë, Ali Ahmeti, lideri i Bashkimit Demokratik për Integrim (BDI), partia shqiptare e të cilit është partnerja e vogël në koalicionin qeverisës, ka përdorur kartën nacionaliste kurdo që e gjen atë politikisht të përshtatshme dhe ka heshtur për skandalin e përgjimit, që me sa duket është rezultat i përfshirjes së parties së tij në korrupsion me partnerin e tyre të madh të koalicionit, VMRO-DPMNE, kryesuar nga kryeministri Gruevski, i cili tani akuzohet publikisht nga opozita maqedonase, Bashkimi Social Demokratik i Maqedonisë, për një agjendë politike dhe ekonomike kriminale masive, veçanërisht kundër popullsisë së madhe shqiptare në Maqedoni.

Kur është fjala për Maqedoninë, realiteti kyç është se Marrëveshja Kornizë e Ohrit e vitit 2001, e cila i dha fund konfliktit të armatosur ndërmjet maqedonasëve dhe shqiptarëve atë vit dhe parashtroi një numër ndryshimesh kushtetuese dhe ligjore të hartuara për të përmbysur një dekadë diskriminimi kundër shqiptarëve, ende nuk është zbatuar plotësisht.

Frustrimi dhe dëshpërimi në rritje i popullsisë së madhe shqiptare në Maqedoni me qeverinë e korruptuar Gruevski, duke përfshirë edhe partitë politike shqiptare bashkëpunëtore të udhëhequra nga Ali Ahmeti dhe Menduh Thaçi, është një bombë figurative që mund të shpërthejë në çdo moment, sidomos në një ekonomi që prodhon vetëm vende pune në qeveri që shkojnë kryesisht te maqedonasit etnikë dhe pastaj vetëm për ata që votojnë për partneritetin e korruptuar Gruevski/Ahmeti, i cili është duke e skllavëruar të gjithë vendin politikisht dhe ekonomikisht. Strategjia e status quo-së së Departamentit të Shtetit ndaj Ballkanit, e cila tani mund të “përkthehet” si “paqe dhe stabilitet në Ballkan me çdo kusht,” është bërë një aspirinë, ose koktej i përditshëm, për popullin shqiptar për ta qetësuar dhimbjen e tyre për sot, ndërsa mbjell farën për shpërbërjen etnike të Ballkanit, e jo për integrimin evropian.

Konkluzioni

Në fund, asgjë nuk do të arrihet në Ballkanin Perëndimor pa përfshirjen e fortë të Shteteve të Bashkuara. Historia e rajonit ka treguar që kjo është e vërtetë. Lidhur me Kosovën, të gjithë anëtarët e BE-së duhet të njohin pavarësinë e Kosovës dhe t’i japin fund izolimit të vendit duke ofruar mundësi ekonomike. Për sa i përket Maqedonisë, shqiptarët duhet të trajtohen si partner i barabartë në një Kushtetutë të re të këtij shteti që tani po dështon, ose duhet të përballemi me mundësinë e federalizimit, i cili do t’i lejonte popullit shqiptar të ketë kontroll administrativ, social dhe financiar mbi fatin e tyre si pjesë të një federate maqedonase të shqiptarëve etnikë dhe maqedonasve etnikë. Maqedonia është tashmë një shtet aparteidi, në të cilin grupet e mëdha etnike jetojnë të ndara, por jo në mënyrë të barabartë, dhe kjo duhet të korrigjohet. Përndryshe, Maqedonia nuk do të mbijetojë si shtet sovran që mund të integrohet në Bashkimin Evropian.

Elmedina Bajrami Grubi-Vendi im Kumanova ime!

Elmedina Bajrami Grubi

Kush na ka mallkuar për këtë gjendje kaq të dëshpëruar? Mos kultura që ka qenë vazhdimisht e cunguar dhe e politizuar? Mos kemi gabuar që ne krye me ose pa dëshirën ton kemi vën njerëz që nuk na kanë drejtuar , por na kanë sunduar? Më vjen të qaj kur e shoh qytetin tim të shkatërruar… Është shumë interesante , që jemi të paret në të këqijat dhe të fundit në te mirat! Të tjerët e hanë mollën kurse Kumanovës i mpihen dhëmbët!

Dihet dhe shihet shumë qartë se kemi korrupsion në shtetin ku jetojmë! Drejtësia përben lokomotivën e këtij korrupsioni. Vetëm në drejtësi s’ka drejtësi. Ju lutem me thoni emrin e një politikani apo deputeti që është dënuar dhe pse bëhen akuza të vazhdueshme midis forcave politike me emra dhe mbiemra për korrupsion vrasje apo trafiqe te ndryshme, asnjë s’është gjykuar eh jo dënuar duke i gjetur secilit ndonjë justifikim …Si ne rastin e Gostivarit ku vriten dy shqiptar dhe vrasësi ne ketë rast ishte mentalisht i sëmurë… Tmerr! Pse vallë kaq duhet duruar .. duke pare tu i marrë vëllezërit tan te pafajshëm.. rasti i Sopotit, Smillkoves dhe ky i fundit Kumanovës qe po kalben nëpër burgje pa piken e fajit ?

Kush do te jep llogari më thuaj o popull i dashur! Kush do t’ju jep përgjigje nënave që qajnë pranë varrit të të vetmit djalë … që bëjnë si një i uritur qe kur s’pa bukë me sy! Kush po i le grat pa burra dhe fëmijët pa babë! Sa popull i shkelur që jemi! O ju qeveritar që te gjithë jeni të votuar nga ne a nuk keni vetëm shkronjën “M” të Mëshirës a?! Si nuk ju vjen turp si nuk ju vjen gjynah … dikush me vite e vite ka punuar vetëm për një strehim mbi kokë dhe vetëm at e ka si pasuri kulmin mbi koke e ju ” Burrat e botës ” për 16 orë i shkatërroni ato për dëshirën e destabilizimit të vendit që mos te publikohet ka opozita rasti Smillkovës për arsyet e juaja personale merrni shumë jeta dhe asgjë ne të mirat e popullit! Mjerë për ju! Sa familje latë pa kryefamiljarin, sa fëmijë latë pa bukë, sa djem të ri morët dhe po kalben nëpër burgje! Sa jeni për të ardhur keq.. Krimi po na vret çdo ditë, s’jemi të sigurt në shtëpitë tona, gjithçka mund të ndodh e gjen nga se pret …LE QE FUKARALLEKU NA KA MBYTUR POR SE KEMI DHE JETEN E SIGURTË… Duam liri duam punë duam paqe e jo dhunë!

Letër dërguar zotëri Ali Ahmetit, liderit të shqiptarëve në Maqedoni

I nderuar Komandant, udhëheqësi ynë, duke qenë të vetëdijshëm për ngjarjet e fundit në Maqedoni, unë si ish ushtar i Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare dua ta shpreh brengën time në lidhje me paaftësinë tonë për ta zgjidhur nyjen që ka shumë kohë që lidh duart dhe mendjen e çdo shqiptari. Fjalët e mia nuk burojnë nga inatet apo pretendimet egoiste personale, por nga nevoja e kërkesës së përgjegjësisë. Përgjegjësi kjo që sot duhet ta kërkojë çdo shqiptar i Maqedonisë. Pa dyshim se duhet kërkuar sqarim pse dhe si ne papritmas u gjetëm para aktit të kryer të nënçmimit. Para lojës së ndyrë që edhe njëherë na e përgatitën të tjerët si pasojë e paaftësisë sonë për tu përballe me problemet tona reale.

Reagimi im buron që nga ushtari i parë që dha jetën në luftërat Iliro-romake e gjer ne pikën e fundit te gjakut që ra në pluhurin e atdheut tonë në vitin 2001. Është e qartë se shqiptarët gjakderdhin për më shumë se 2000 vjet dhe kjo për arsye të mungesës së unitetit e lidershipit. Është e vërtetë se përgjatë gjithë historisë sonë ne u rrethuam dhe u pushtuam nga popuj të ndryshëm, por ajo që mua më hidhëron është fakti se përgjatë gjithë kësaj kohe ne i fituam betejat, por i humbëm luftërat! Jemi kombi i vetëm Evropian me aq shumë heronj të shquar që ende gjendet nën pushtim dhe ende lufton për të drejtat e tij. Jemi i vetmi komb evropian me status të padefinuar edhe përkundër rezistencës dhe kokëfortësisë sonë për liri dhe barazi me të gjithë të tjerët. Ishte kjo një hyrje e shkurtër për sqarimin e botëkuptimit tim, por besoj edhe të çdo shqiptari, për gjendjen tonë të mjerueshme. Janë këto brengat e shqiptarëve që pëshpëriten çdo ditë nëpër kafenetë e stërmbushura si pasojë e papunësisë dhe diskriminimit. Është brenga e çdo të moshuari që humbi rininë e tij duke shpresuar në jetë më të mirë. Është shpresa e thyer e çdo prindi që sakrifikoi shumë për shkollimin e fëmijëve të tij. Është dëshpërimi i çdo të riu kur e pranon vendimin e refuzimit për punë në dorën e tij. Është ëndrra e parealizueshme e një fëmije që të bëhet pilot. E ç’të keqe ka në këto pritshmëri Zotëri Komandant?

Arsyeja e vërtetë pse morra guximin të ju shkruaj është brenga për popullin tim që nuk e përjashton punën dhe kontributin tuaj të palodhshëm për zgjidhjen e këtij ngërçi politik. Unë jam i bindur në përkushtimin tuaj, por nuk e kuptoj faktin e ngecjes në kohë. E koha është margaritari më i çmuar i Universit. Është armiku më i madh i njerëzimit. Është gjykuesi dhe shpërblyesi i pamëshirshëm i çdo gjallese. Është dimensioni më i rëndësishëm, që ne për shkaqe ende të pashpjegueshme, e injorojmë dhe harxhojmë kaq pamëshirshëm. Brenga ime nuk mbaron vetëm këtu. Ajo vazhdon përtej horizontit të dukshëm dhe reflektohet në gjendjen e gjeneratave që do vinë pas.

Mjerimi ynë sot pa dyshim se është pasojë e një veprimi të padrejtë të paraardhësve tanë në të kaluarën. Unë e kuptoj barrën e rëndë të cilën e keni ju sot për ti përmirësuar gabimet dhe fatkeqësitë tona në të kaluarën, por nuk e kuptoj faktin e humbjes së kaq shumë kohe. E koha është flori. Prej saj dalin trima e shkruhet histori. Krijohet mirëqenie ose mjerim. Ne, prej një triumfi që do mbahet mend ne histori, nuk prodhuam mirëqenie, por mjerim. Kjo më brengos shumë. Më brengos fakti i vdekjes së çdo shqiptari si pasojë e moszgjidhjes së çështjes së tij. Më brengos ndjenja e inferioritetit që ka çdo shqiptar edhe përkundër trimërisë e krenarisë që bart në ndërdijen e tij. Më brengos qullosja e egos revolucionare dhe reformuese në partinë tuaj si pasojë e disa individëve që padrejtësisht mbajnë peng kohën që dikush e paguan me gjak e pronë të shkatërruar.

Më brengos mungesa e iniciativës suaj për ti kanalizuar njëherë e përgjithmonë interesat individuale të çdo shqiptari në binarët e arritjeve tona kolektive kombëtare. Më shumë më brengos fakti i humbjes së besimit të shqiptarëve në liderët e tyre politikë dhe kalimi i tyre në mëshirën e politikanëve maqedonas. Më brengosi shumë pamja e djeshme ne Kumanovë. Shqiptarët përqafonin Zaevin në vend se të ju përqafonin juve. Kjo duhet të ju brengos edhe juve dhe gjithë kombin shqiptar. Më kujtohet dita kur kapa pushkën për tu radhitë mes djemve më të mirë të këtij nënqielli. Më kujtohet edhe takimi i parë me ju në Kodrën e Diellit. Mbase dhe keni harruar sepse ka kaluar kohe e gjatë dhe shumë ndodhi ua kane mjegulluar kujtesën. Ajo që do ta veçoja nga ky takim ishte brengosja juaj për çdo ushtar të UÇK-së. Mbaj mend që përkrah jush ishte edhe Komandant Iliri (vrasja e të cilit sot e kësaj dite mbeti mister). Mbaj mend brengën në sytë tuaj për sëmurjen e njërit prej bashkëluftëtarëve tanë. Kjo ardhje e juaj më la të kuptoj se njeriu që kisha përballë kishte fuqinë hyjnore dhe tërë kohën e kësaj bote të përkujdesej për çdo ushtar që kishte dhënë betimin për zgjidhjen e çështjes sonë kombëtare.

Ishit ju ai që i përmbushnit të gjitha kriteret për të qenë udhëheqësi ynë. Pritshmëritë tona ishin shumë të mëdha. Me një udhëheqës të tillë (të munguar deri në atë kohë) ne do çanim malet e do preknim qiellin. Do ta përmbushnim amanetin e të parëve tanë. Lufta mbaroi dhe ne kishim fituar të drejtat tona. Së paku kështu ndodhi në letër. I dorëzuam armët sepse kishim besim të plotë në punën dhe idealin tuaj. Ishte ai shikimi i empatisë ne sytë tuaj për ushtarin tonë të sëmurë, që më dha të drejtën tu besoja symbyllas. Une e kisha krijuar bindjen që ndoshta më ndjek edhe sot. Nuk dua ta ndërroj këtë bindje sepse thellë në qenien time prej luftëtari ende rri në piedestal figura juaj. Ajo e Abaz Gjukës. Ajo e kryetrimit që na zgjoi nga gjumi i thellë ku kishim rënë. Sado që ne të diskutojmë e të pëshpëritim mes veti, nuk mund ta kthejmë kohën pas. Vlerat e askujt nuk mund të mohohen, por as të shtohen. Unë sot qëndroj pranë jush jo si një djalosh 18 vjeçar që qe në gjendje të jap jetën e tij, por si një burrë që kërkon llogari për 14 vjet pritje.

Kërkoj shpjegim për 14 vjet të humbura në kërkim të lirisë e barazisë në mënyrë paqësore. Kërkoj llogari për Universitetin, Komunat shqiptare, fshatrat e banuar me shqiptarë, rrugët tona, institucionet tona, flamurin tonë, gjuhën tonë arbnore, përfaqësimin tonë, rastet e montuara dhe dënimet ndaj bashkëluftëtarëve tanë. E kërkoj këtë llogari sepse besova se e fitova me gjakun tim dhe të bashkëvëllezërve të mi. Nuk dua ta kërkoj atë tek udhëheqësit maqedonas, sepse ju jeni babë, e vëllai im. Jeni gjaku im. Ju jeni shqiptar njësoj si unë. Këtë e kërkoj prej ju sepse në vitin 2001 juve u kisha nënë e babë, vëlla e motër. Juve u kisha familje. E familja është mbi të gjitha. Kërkoj llogari sepse si atëherë edhe sot jam në gjendje ta jap jetën time për popullin tim. Jam në gjendje ti shërbej atdheut tim në çfarëdolloj mënyre. E kuptoni sa e rëndë është për mua të shoh çdo ditë njerëz të sëmurë e që mbi sëmundjen kanë peshën e rëndë të varfërisë!? Ti shoh malësorët tanë që na i lëshuan shtëpitë e tyre (gjate vitit 2001) të mos kenë fening ne xhep!? Ta shoh mjerimin e popullit tim të shndërrohet në sëmundje psikike. Të diagnostikohet çdo ditë nga një rast i kancerit në mushkëri si pasoje e ndotjes së ajrit. Ti dëgjoj çdo ditë mallkimet e tyre ndaj jush. Kjo më dhemb Komandant. Më dhemb sepse ju ishit familja ime e unë familjen e kam për të shenjtë!

Por, ç’kënaqësie ndjen njeriu kur familja është mirë e populli vuan?! Ç’të drejtë marrr unë ta mbroj familjen kur ata ma shajnë?! Ku ta gjej motivin dhe forcën tu përgjigjem, kur nuk gjej dot një zgjidhje problemesh?! Nuk shoh askund përparim dhe ngritje kombëtare, por njerëz të dëshpëruar që dita ditës u bashkohen rrymave ekstremiste fetare. Shoh shoqata “bamirëse” fetare që po na e blejnë çdo ditë popullin për një thes miell e një litër vaj. A nuk është e dhimbshme kjo Komandant? Shoh ministrat tuaj te voziten me vetura shtrenjta e të ndërtojnë shtëpi luksoze në kohën kur fshatari i Brodecit kërkon prej meje ti jap borxh 100 denarë sepse nuk ka ta paguaj injeksionin! Së paku ai kërkon borxh sepse ka fytyrë dhe e mban kokën lartë. Nuk kërkon lëmoshë edhe pse është i shtrirë për toke. Krenaria e tij nuk u krijua sot me statuja të rrejshme e pallate milionëshe, por u kalit ne gjenin e tij që brez pas brezi u përçua nga Aleksandri i Madh deri në ditët e sodit! Është kjo krenaria e kombit më të lashtë të Evropës që për fat të keq sot vihet në dyshim.

Zotëri Komandant, unë sot ju përgjërohem të merrni masa sa nuk është vonë. Ju lutem si fëmijë që të veproni sepse jam ende i bindur në atdhedashurinë tuaj. Kam ende shpresë se ju e keni aftësinë për ti përzënë ushujzat që po e mbajnë peng çështjen tonë kombëtare. T’ia kthejmë edhe njëherë krenarinë këtij kombi të përvuajtur. Të rrokemi krah për krahu me njerëzit e ndershëm të kësaj toke dhe të punojmë për të mirën tonë të përbashkët. Të mos tolerojmë interesi i askujt personal të na e shkel qëllimin tonë fisnik të lirisë e barazisë. Le të fluturojmë si shqiponjat e Skënderbeut e të ecim si luanët e Lekës. Fundja mbretërit e qiellit e të tokës askush si mban dot lidhur. Të tillë jemi ne. Të tillë ishim. Të tillë do të jemi përderisa interesi i dikujt për të na shitur nuk na vendos në kafazët e robërisë!

Me respekt Dr.Liridon Disha

Mero Baze-Kumanova dhe moskomunikimi ndërshqiptar

Fundi tragjik i një “loje luftash” në Maqedoni, përveç diabolizmit të kryeministrit Gruevski, dëshmon dhe për raportet e vështira mes politikës shqiptare në Prishtinë, Shkup dhe Tiranë.
Pas ngjarjes, në qendër të sulmeve u vendosën dy politikanët kryesorë në Maqedoni, Ali Ahmeti dhe Menduh Thaçi, nën akuzën se nuk i dolën zot situatës. Kjo është një akuzë e artikuluar lehtshëm dhe pa u menduar shumë dhe është mbi të gjitha një perceptim mbarëpopullor, që vjen nga distanca e banorëve të Kumanovës me politikanët shqiptarë në Maqedoni.
Por, nëse do të jemi më të ftohtë, duhet të themi se politikanët shqiptarë në Maqedoni nuk janë përgjegjës për gjithçka që ndodhi në Kumanovë, por janë fajtorë që mbajnë në pushtet kryeministrin Gruevski. Përgjegjësia ndaj tyre duhet fokusuar vetëm këtu. Ata duhet ta largojnë Gruevskin nga pushteti jo vetëm si antishqiptar, por mbi të gjitha si një lider të keq për Maqedoninë, i cili do ta bëjë gjithnjë e më të vështirë bashkëjetesën në atë shtet mes shqiptarëve dhe maqedonasve.
Ata janë fajtorë më shumë për mungesën e reagimit pas ngjarjes, sesa për ngjarjen. Ali Ahmetin dhe Menduh Thaçin nuk mund t’i akuzojmë pse erdhi njësiti nga Kosova së bashku me shokët e tyre në Maqedoni, pse sulmuan burgun, pse çuan armatim në “Lagjen e Trimave” dhe pse në fund u bënë pjesë e një loje të fëlliqur të Shkupit, duke e paguar dhe me jetën e tyre. Ahmeti dhe Thaçi janë fajtorë, pasi ata u menduan gjatë dhe bënë llogari nëse kishin leverdi të ishin në anën e të dëmtuarve apo në anën e qeverisë, pasi ndodhi ngjarja.
Faktet po ashtu tregojnë se ngjarja lidhet dhe me politikën e Kosovës. Shumica e atyre që luftuan në Kumanovë, janë ish- bashkëluftëtarë të Ali Ahmetit, Ramush Haradinaj e Hashim Thaçit, të cilët tani nuk kanë më lidhje me njëri-tjetrin. Hashim Thaçi është në raporte të këqija me Haradinajn, ky i fundit në raporte të këqija me Ali Ahmetin dhe i afërt me Menduh Thaçin. Shërbimi Informativ i Kosovës, siç po del, ka informuar për situatën, por askush nuk ka bërë kujdes ta ndalë këtë ngjarje, të cilën e përdori Gruevski për interes të tij. Në meskinitetin e tyre, Haradinaj dhe Menduhi kanë menduar t’i prishin gjakun Ahmetit, Hashimi e ka injoruar si diçka që nuk bën dëm, Ali Ahmeti e ka llogaritur si një komplot ndaj tij dhe nuk foli. Kësisoj, moskomunikimi mes politikanëve shqiptarë na solli në një tragjedi, e cila do të ketë kosto për bashkëjetesën e mëtejshme të shqiptarëve në Maqedoni.
Po kaq problematike është dhe distanca reale që ka Tirana zyrtare e politikanët shqiptarë në Maqedoni. Edi Rama, i cili ka arritur një sukses të pjesshëm, duke i ulur në një tavolinë Menduh Thaçin dhe Ali Ahmetin, ishte duke shkuar në Tetovë më 17 maj në një ceremoni së bashku me Hashim Thaçin, në përpjekje për të ulur tensionin mes palëve shqiptare. Tirana zyrtare mbajti qëndrim korrekt dhe të matur për ngjarjen, duke u foksuar tek nevoja për transparencë dhe hetime serioze nga pala maqedonase, por distanca reale politike me dy liderët shqiptarë të Maqedonisë, ka bërë që ajo të mos kishte në dorë detajet e ngjarjes sapo ajo ndodhi.
Në këtë moskomunikim ndërshqiptar mes politikanëve, është krijuar tashmë një boshllëk, që tentoi ta mbushë lideri i opozitës maqedonase, i cili u prit me duartrokitje nga shqiptarët, ashtu sikundër u pritën me të shara dhe u zbuan deputetët shqiptarë.
Ky rast është një mësim i mirë për politikën shqiptare në rajon, e cila duhet të lërë mënjanë rreshtimet politike dhe aleancat dypalëshe me njëri-tjetrin dhe duhet të funksionojnë si politikanë profesionistë, që tejkalojnë ngjyrat politike. Nëse Hashim Thaçi, Isa Mustafa, Ramush Haradinaj, Albin Kurti e Fatmir Limaj, do kishin raporte normale me Ali Ahmetin e Menduh Thaçin, siç kanë me Edi Ramën në Tiranë, ngjarja dhe mund të shmangej, ose së paku reagimet do ishin serioze dhe bindëse. Moskomunikimi ndërshqiptar, krijoi mes të tjerash një boshllëk që u mbush me shpejtësi para masakrës nga Gruevski dhe pas masakrës nga Zaevi, duke i nxjerrë politikanët shqiptarë jashtë loje. Siç e meritojnë!

Liridon Disha -Letër Drejtuar Zotëri Zoran Zaev, udhëheqësit të opozitës së Republikës së Maqedonisë

I nderuar Zotëri Zoran Zaev, po ta dërgoj këtë letër për të ta përcjellë brengën e popullit shqiptar në lidhje me ngjarjet e fundit në Republikën e Maqedonisë. Paraprakisht, duke qenë i bindur në luftën tuaj për demokraci dhe barazi mes qytetarëve të Republikës së Maqedonisë, do të kisha dashtë të ndalem në historikun e krijimit të këtij shteti. Arsyeja e vërtetë pse e bëj këtë, është njohja më e mirë e botëkuptimit të çdo shqiptari që jeton në këtë nënqiell. Është filozofia e vërtetë që buron nga gjaku e djersa e paraardhësve tanë. Nga mundi dhe sakrifica e tyre për mbijetesë. Nga etja për dije e diritë pas një periudhe të errët që bashkarisht e kaluam nën pushtimin barbar Otoman. Në këtë letër timen ndoshta nuk do të pajtoheni plotësisht me mua dhe me bashkëkombasit e mi, por pozita juaj prej intelektuali pa dyshim se do të gjejë mënyrë për ti pranuar mendimet e ndryshme. Fundja demokracia e plotë që keni synim ju, buron pikërisht nga nevoja e gjetjes së kompromiseve mes palëve, me qëllim që të arrihet një sistem vlerash ku të gjithë do të jenë të barabartë para ligjit dhe para institucioneve të shtetit. Ngel me shpresë që ju personalisht të gjeni durimin dhe qetësinë shpirtërore. Të ndani pak kohë për të reflektuar si një lider i një shteti që u krijua mbi baza multietnike. Të jeni të paanshëm në gjykimin e bashkëkombasve të mi. Vetëm kështu do të arrini ti prekni zemrat e tyre dhe të hapni një faqe të re historie. Të bëni kthesën e drejtësisë, e cila njëherë e përgjithmonë do të shkel mbi terrin e robërisë për të shkrepë shkëndijat e para të dritës mbi këtë tokë të Diellit.

Që nga kohërat antike e deri më sot në Gadishullin e Ilirisë (Ballkanin e sotshëm) shtrihet një territor i padefinuar mirë gjeografikisht, por me një kulturë e qytetërim të veçantë nga popullata me etni të konsoliduar Greke dhe me një ngjajshmëri të madhe me një popullatë tjetër të ndarë në fise që quhet Ilire. Ky teritor për gjatë gjithë historisë antike e mesjetare u quajt Maqedoni. Themelet e saj, në historiografinë botërore i vendosi Filipi dhe pastaj i vulosi djali i tij Aleksandri (Leka) i Madh. Aleksandri i Madh arriti që këtë mbretëri ta zgjerojë dhe ta shndërrojë në perandori për afat të shkurtër kohor. Pas vdekjes së Aleksandrit të Madh, Perandoria e Maqedonisë pushon së ekzistuari dhe fisi Maqedon gradualisht “humbet” në pluhurin e historisë. Vjen era e pushtimeve Romake, pastaj ajo Bizantine dhe në fund pushtimi Otoman. Këto pushtime zgjatën afërsisht 2000 vjet, por toponimi gjeografik Maqedoni i mbijetoi kohës. Historia e Aleksandrit të Madh u përçua brez pas brezi përmes këngëve dhe përallave. Sot e kësaj dite në malësinë tonë dëgjohen këngë (ninulla fëmijësh) e përralla me motive të tilla.

Shekulli XX e gjeti Gadishullin Ilirik të pushtuar nga Perandoria Otomane e cila kishte gati 5 shekuj që mbante nën kthetra këtë province Evropiane. Në fillim të Shekullit 20 Perandoria Otomane kapituloi dhe u detyrua të tërhiqet nga Evropa. Pas plotë 5 shekujsh robëri, Gadishulli Ilirik (tash më me një laramani të theksuar etnike) fillon të krijojë mbretëritë dhe shtetet e pavarura. Luftërat Ballkanike që kishin pretekst përzënien e Perandorisë Otomane prej Gadishullit Ilirik në fakt u shfrytëzuan nga mbretëritë e atëhershme Greke, Sërbe dhe Bullgare, për ti coptuar tokat shqiptare. Humbësit e vetëm të këtyre luftërave të përgjakshme ishin shqiptarët. Shqipëria tkurret nga 98.000 km2 (katër Vilajetet e saj) ne 28.748 km2. Tokat e saj të humbura i bashkangjiten Mbretërisë së Greqisë dhe Mbretërisë Sërbo-Kroato-Sllovene. Mbaron Lufta e Parë Ballkanike, fillon e dyta.

Lufta e Dytë Ballkanike qe lufta vendimtare për krijimin e Shtetit të sotëm modern që quhet Maqedoni. Kjo luftë nisi si rezultat i kacafytjes mes tre mbretërive (Bullgare kundër Sërbëve dhe Grekëve) për ta zotëruar pjesën jugore të Viljatit të atëhershëm të Kosovës. Maqedonia ende ekzistonte si toponim, por popullata që jetonte në këto troje nuk e quante veten Maqedone sepse ajo ishte e përzier nga të gjithë popujt Ballkanik të cilët deri në atë kohë jetonin nën Perandorinë Otomane. Sërbët dhe grekët duke qenë se ishin në aleancë mes veti, aneksuan një pjesë të madhe të teritorit të Maqedonisë. Bullgarët morrën vetëm një pjesë të vogel të saj. Pjesa e aneksuar nga serbët në fakt është ajo pjesë e cila më vonë u shpall Republika e Maqedonisë, për shkaqe politike dhe menaxhim më të mirë politiko-ekonomik.

Fillon Lufta e Dyte Botërore dhe Gadishulli Ilirik ka pamje tjetër. Një copë Shqipëri e rrethuar me shumë Republika Sllave e Greke. Lufta e Dytë Botërore mbaron dhe formohet Republika Socialiste Federale e Jugosllavisë (si pasardhëse e Mbretërisë Sërbo-Kroato-Sllovene). Ne këtë Federatë bëjnë pjesë Sllovenia, Kroacia, Bosnja dhe Hercegovina, Sërbia, Mali i Zi dhe Maqedonia. Vojvodina dhe Kosova mbajnë statusin e Krahinave. Maqedonia merr trajtën e Republikës me themelimin e Shtetit (Federatës) Jugosllave. Plote pas 2000 viteve histori, Maqedonia përsëri ripërtrihet në formë Republike. Gjatë gjithë kësaj kohe të kaluar popullsia që banonte këtë teritor më nuk ishte e njejtë me atë të para 2000 viteve. Në të kishte sllavë, por edhe nje numër të konsiderueshëm të shqiptarëve (të cilët realisht mbanin ende zakonet e traditat e lashta, që sipas autorëve të ndryshëm përshkruhen si pasardhës të Aleksandrit të Madh dhe Maqedonisë Antike). Në kushte të këtilla Republika e Maqedonisë e cila ishte pjesë e Federatës Jugosllave u formua dhe u udhëhoq për gati 50 vjet nga sllavet. Filloi krijimi i identitetit kombëtar të shtetasve Jugosllavë që në atë kohë njihej si Republika Socialiste e Maqedonisë. Sllavët filluan të quhen Maqedonë dhe me këtë automatikisht merrnin të drejtën në udhëheqjen e institucioneve të kësaj Republike. Gjatë gjithë kësaj periudhe kohore, shqiptarët jetuan në një sistem APARTEIDI. U dëbuan, burgosën, pushkatuan dhe u mohua e drejta e pronës, shkollimit, pjesëmarrjes në institucione, bartjes së pozitave kyçe dhe lirisë së shprehjes. Në vitin 1952 fillon Egzodi shqiptar i dëbimit për Turqi, ku afër 500.000 shqiptarë nga Kosova e Maqedonia u drejtuan drejt Shkupit (stacionit hekurudhor), për tu dëbuar pastaj në Turqi. Në shtabin Jugosllav për deportimin e shqiptarëve në Turqi në vitet ’50 qëndronte edhe Kërste Cërvenkovski, personalitet i njohur në skenën politike Maqedone. Shqiptarët u detyruan ti braktisin shtëpitë e tyre. Pronat e tyre u konfiskuan nga shteti i atëhershëm Jugosllav. Shqiptarët e Rekës së Epërme (shqiptarët e krishterë orthodoksë) e përjetojnë fazën e fundit të asimilimit të tyre. Tërmeti i Shkupit dhe ai i Dibrës (në vitet 60) i dha edhe një shtytje tjetër dëbimit dhe shpronësimit të shqiptareve ne Republiken e Maqedonisë. Moshatarët e prindërve tanë e mbajnë mend shumë mirë qendrën e Shkupit te banuar me shumicë shqiptare. Besoj se këtë fakt e mbajnë mend mirë edhe prindërit tuaj.

Epoka e Federatës Jugosllave kaloi shumë shpejt dhe ajo shkoi drejt copëtimit. Në këtë periudhë erdha në jetë unë në Dibër (1983). Ishte kohë e vështirë për shqiptarët. Ekonomikisht të gjithë qytetarët e Ish-Jugosllavisë jetonin mirë, por ishte vërtetë e rëndë të ishe shqiptar në atë kohë. Përdorimi i simboleve kombëtare, shkollimi në gjuhën amëtare (universitar), festimi i festave kombëtare, etj. ishin të ndaluara. Prindëit e mi u detyruan të studjonin në Kosovë (Prishtinë), sepse në Shkup nuk studjonin dot në gjuhën e tyre amëtare.

Jugosllavia filloi të quhet Ish-Jugosllavi. Filluan luftërat për Ndarje të Republikave, por për fat të mirë Republika jonë u nda pa luftë dhe pa dhunë. Megjithë se pati një iniciativë për vetëmbrojtje gjithëpopullore në rast se Sërbia do ti vërsuleshte Maqedonisë me të njejtin agresivitet siç bëri ndaj Kroacisë dhe Bosnjës. Iniciativa e tillë (duke u mbështetur në gjendjen reale të asaj kohe) u ndërmor nga kreret e institucioneve me në krye Kiro Gligorov. Në Maqedoni u sollën armë dhe ato u distribuuan në menyrë të barabartë si tek popullata Maqedone edhe te ajo Shqiptare. E gjithë kjo, për mbrojtje të përbashkët popullore në rast të një sulmi ushtarak nga ana e Sërbisë. Erdhen trupat e UNPROFORIT dhe kufijtë administrativ të Maqedonisë u garantuan. Me sigurimin e kufijve administrativ të Republikës së Maqedonisë, krerët e atëhershëm shtetëror japin urdhër të burgosen shqiptarët të cilët posedonin armë (armë këto të cilat u shpërndanë nga vetë shteti për mbrojtjen e tij). U ndërmorrën aksione represive policore ndaj qytetarëve shqiptarë nëpër fshatra e qytete. Si pasojë, shumë shqiptarë të burgosur, të plagosur e të vrarë nga dhuna policore. U ngjall kërkesa e shqiptarëve për përdorimin e simboleve kombëtare dhe hapjen e Universitetit të parë në gjuhën shqipe. Shqiptarë u burgosën, shqiptarë u vranë. E imagjinoni dot? Këto ngjarje kanë ndodhë në vitet ’90! Është absurde apo jo? Të vritet e të burgoset njeriu që kërkon të shkollohet në gjuhën e tij amëtare. (E tejkalojmë luftën e Kosovës sepse ajo ka pak të bëjë me shqiptarët e Maqedonisë edhe pse dhanë një kontribut shumë të madh duke i strehuar refugjatët shqiptarë nga Kosova). Republika e Maqedonisë edhe atëherë (viti 1999) kishte një plan të fshehtë për tu krijuar koridori Shkup-Stamboll. Me urdhërat e Millosheviqit shqiptarët duhej depërtuar në Turqi.

Erdhëm në vitin 2001. Unë isha vetëm 18 vjeç. U rrita në një klimë jo të favorshme ndaj meje dhe familjes sime. Befas rastisa ne udhëkryq. Ishte dilema më e rëndë e jetës sime. Përderi sa bashkëqytetarët e mi maqedonas mendonin ti fillojnë studimet në gjuhën e tyre amëtare në kryeqytet, unë duhej bërë përpjekje dyfish më të mëdha edhe intelektuale, por edhe financiare që ta arrija të njejtin nivel me ta. Vendosa ta kaloj kufirin e ti filloj studimet në Prishtinë. E kuptoni sa i rëndë qe për mua ky vendim? Në kohë trazirash, nën krismat e automatikëve unë kaloja kufirin për të marrë pjesë në provim pranues në një shtet tjetër, që kishte planprogram tjetër mësimor, sepse këtë të drejtë nuk ma garantonte shteti të cilit familja ime ja paguante taksat rregullisht. Pasi u ktheva nga provimi pranues policia që “garantonte” sigurinë e qytetarëve të Republikës së Maqedonisë na maltretoi rreth dy orë në kufi. Na nxorri jashtë dhe na ofendoi rëndë në baza etnike. Në këto kushte çfarë do të mendonte një i ri 18 vjeçar që u rrit si qytetar i rendit të dytë? Do kapja armën dhe do luftoja! Do u bashkangjitesha bashkëkombasve të mi që çdo ditë bënin thirrje për sulm të armatosur ndaj institucioneve raciste që po na e nxinin jetën. Ishte kjo shumë larg dëshirës së prindërve të mi, por unë nuk pyesja më askënd! Ishte përvoja ime jetësore që më detyroi ta kapja armën e ta luftoja sistemin! Më dukej vetja si i huaj në tokën e të parëve të mi. Ishte nënçmim për mua dhe paraardhësit e mi. Është kjo ndjenja më e keqe që shteti mund tua servojë qytetarëve të tij. Është pika ku njeriut i plas perdja para syve dhe është në gjendje ta jap jetën e tij sepse nuk ka më asgjë për të humbur. Aktivizohet ndjenja e lirisë. E kush ka dëshirë të ndjehet i robëruar?

Lufta e 2001 mbaroi dhe për fat të mirë unë e mbijetova. U ktheva nga malet dhe u nisa përsëri për Kosovë sepse atje do i vazhdoja studimet e mjekësisë. Mbarimin e luftes e garantonte marrëveshja e Ohrit, ku shqiptarët de fakto bëheshin popull i barabartë me Maqedonët. Ndjeja një krenari në vete sepse atë që se arritën dot paraardhësit e mi, e arrita unë! Isha krenar me veten dhe bashkëkombasit e mi. E ndjeja aromën e lirisë së institucioneve shtetërore nga ideologjia primitive që kishte për bazë ideologjike filozofinë e Ivo Andriqit e Vasa Çubriloviqit. Shihja shqiptarë të bëheshin policë dhe emrin e qytetit tim (për herë të parë gjatë gjithë historisë 2000 vjeçare) të shkruhet në gjuhën shqipe. Kaluan disa vjet, por implementimi i kesaj marveshjeje nuk pati sukses. Gjithmonë krijoheshin ligje, nene dhe nën-nene të cilat në një formë apo në një tjetër i cënonin të drejtat e shqiptarëve. Atë që unë besoja se e fitova duke e lënë jetën time peng, dikush e tradhëtoi duke e mbushur xhepin e tij! Universiteti së fundi u legalizua (pas shumë peripecishë e sakrificash) dhe në të u instalua aparati shtetëror i denigrimit dhe nënçmimit. Maqedonia për hir të së vërtetës u çlirua nga zinxhirët e shovinizmit, por në jetën tonë të përditshme ende ndjehej kufiri i ndarjes. Kudo qe kishte maqedon kishte punësime dhe investime shtetërore, ndërsa pjesa shqiptare mbeti në mëshirën e emigrantëve dhe afaristëve shqiptarë. Qeveritë ndronin, ndërsa shqiptarët perfitonin shumë pak ose asgjë. Botohet Enciklopedia fyese për shqiptarët dhe asnjë institucion shtetëror nuk doli kundër saj. Asnjë institucion shtetëror nuk kërkoi falje për gënjeshtrat historike të cilat në mënyrë shumë perfide i paraqitën akademikët tanë në këtë “enciklopedi” famëkeqe. Një shtet që nxit urrejtje ndaj qytetarëve të tij përmes një produkti që e prodhon vetë është i destinuar ose shpërbëhet, ose të ndryshojë dhe të kerkojë falje. Është e papranueshme ideja se në një shtet Evropian mund të jetojnë popuj të privilegjuar dhe popuj të diskriminuar. Të gjithë politikanët me ide të tilla nuk kanë vend në Bashkimin Evropian sepse nuk përkojnë me realitetin e këtij unioni të kombeve.

U montuan raste me qëllim të paraqitjes së shqiptarëve si popull separatist e ekstremist. U montua Sopoti, Brodeci, Smilkovci. Shqiptarë u torturuan dhe padrejtësisht u burgosën. Shteti mbyllte sytë kur nëpër fshatrat shqiptare instalohej në mënyrë të koordinuar fundamentalizmi islamik si pasojë e përkeqësimit të gjendjes ekonomike. Hoxhallarët e dyshimtë vazhdonin indoktrinimin e shqiptarëve dhe shtytjen e tyre drejt radikalizmit e shkombëtarizimit. Shteti reagonte vetëm kur ishte nevoja ta bindë faktorin ndërkombëtar se Maqedonia kërcënohet nga këto ryma fetare. Torturoheshin familje të pafajshme dhe burgoseshin të rinj të cilët u zhyten në këto filozofi ekstremiste si pasojë e mungesës së shtetit. Si pasojë e mungesës së një plani real për ngritjen tonë ekonomike. Kur njeriu humb betejën me vetëveten dhe të tjeret i vetmi opsion i tij është Religjioni. Në rastin tonë ai u keqpërdor për realizimin e planeve shoviniste për shkatërrim permanent të çdogjëje që është shqiptare.

Do te isha mirënjohës të kuptoj personalisht prej jush, çfarë zgjidhjesh dhe hapash do të merrnit ju për zgjidhjen e këtyre çështjeve? Po të jeni ju kryeministri i ardhshëm i këtij shteti, do të kërkonit falje për të gjitha këto krime në emër të paraardhësve tuaj politikë? Do ta pranoni se shqiptarët ishin dhe ende janë të diskriminuar, apo do vazhdoni me avazin e paraardhësve tuaj politik? Nëse ju mendoni se shqiptarët duhet të jenë pjesë e protestave gjithëpopullore ëe Shkup, besoni në një BARAZI TË PLOTË shqiptaro-maqedone pas këtyre protestave? Do jeni ju ai kryeministër i cili do shkruajë një faqe tjetër në historinë e këtij shteti? Do e pranoni publikisht se shqiptarët janë po aq të rëndësishëm në këtë shtet sa edhe maqedonasit? Do e pranoni gjuhën shqipe si të barabartë me atë maqedone në tërë teritorin e Republikës së Maqedonisë? Do u jepni fund njëherë e përgjithmonë politikave denigruese e nënçmuese ndaj shqiptarëve? Do e vendosni në praktike ndalimin dhe dënimin e çdo lloj represioni dhe forme të diskriminimit institucional të shqiptarëve? Do perkujdeseni për jetën e çdo qytetari të Republikës së Maqedonisë si për jetën tuaj? Do perkujdeseni që çdo shqiptar ta ndjejë Republikën e Maqedonisë si shtet të vetin duke e gjetë vetëveten në flamur, himn, gardë nacionale dhe në çdo institucion shtetëror? Sa garancë jepni ju si personalitet politik dhe si subjekt politik për zgjidhjen e përhershme të çeshtjes shqiptare në Republikën e Maqedonisë?

Zotëri i nderuar, këto pyetje burojnë nga shpirti i gjymtuar i një të riu shqiptar, por në vete përfaqësojnë pyetjet e heshtura të të gjithë shqiptarëve të Maqedonisë. Në to përfshihet periudha 2000 vjeçare e robërisë. E kush dëshiron të jetë i robëruar Zotëri Zaev?

Sadulla Duraku dëshmon: Me dijeni të Ali Ahmetit u takova me Komandant Sokolin para sulmeve

Pak ditë para se të ndodhte përplasja në Kumanovë, me porosi të Ali Ahmetit, Sadulla Duraku, kryetar i komunës Lukovë, ka takuar në Kosovë Sami Ukshinin, e njohur si Komandant Sokoli për të mësuar se cili është motive që duan të hyjnë në Maqedoni.

Në një intervistë për Ballkan Magazinë, për gazetaren Linda Karadaku, Duraku thotë se takimi ishte bërë në Kosovë dhe komandant Sokoli kishte mohuar që kishte lidhje me ngjarjen.

“Më ka dërguar Ali Ahmeti të takohem dhe më ka kërkuar të mësoj motivin. Sami Ukshinin e kam takuar në Kosovë dhe nuk e kam kuptuar motivin por ai më ka thënë që nuk jam atje” tha Duraku.

Komandant Sokoli është njëri prej të arrestuarve si pjesëtarëve të grupit të armatosur të cilën policia maqedonase arrestoi në Kumanovë.

"Ballkan Magazine", Kumanova, Duraku: Komandant Sokoli më tha se s’kishte lidhje”

https://www.youtube.com/watch?v=EdEEWkG2n9E

Kush ishte Sasho Mijallkov?

Drejtori i DSK-së, Sasho Mijalkov dha dorëheqjen. Mijalkov vendimin e tij me shkrim e ka njoftuar edhe kryeministrin Nikolla Gruevski. Kjo është letra e Mijakolvit drejtuar Nikolla Gruevskit.

“I nderuar Kryeministër,

Nderi më i madh në jetë është që t’i shërbejë atdheun tim Maqedonisë në pozitën e përgjegjshme.

Pozita që mu besua mua e kam kryer në mënyrë patriotike dhe me përgjegjësi, veçanërisht në interes të vendit dhe qytetarëve.

Qytetarët e dinë më së miri se Maqedonia ka suksese të shumta në fushën në të cilën unë veprova. Disa nga këto suksese ishin mit i vërtetë në bisedën në mes të qytetarëve, dhe i folnin me krenari.

Unë dua të shpreh mirënjohjen time për besimin dhe për që lejuar që të jen pjesë e ekipit, e cila sjell progres për vendin tonë dhe për të mbrojtur interesat kombëtare dhe shtetërore.

Ju keni mbështetjen time të plotë. Në interes të Maqedonisë, duke parë se në qoftë se unë e bëj këtë do të ndihmojë në tejkalimin e krizës politike, të cilën e ka imponuar opozita me sjelljen e saj, duke patur parasysh se e vërteta dhe argumentet janë në anën tonë dhe e gjitha me kalimin e kohës do të bëhet më e qartë.

Unë dua t’ju informoj se kam dhënë dorëheqjennga posti i drejtorit të Sigurimit dhe Kundërzbulimit”, thuhet në dorëheqjen e Sasho Mijalkovit.

Punë e përditshme e Sasho Mijallkov është që ta udhëheqë Drejtorinë për Zbulim dhe Kundërzbulim në Maqedoni. Por kjo punë nuk e tregon edhe aq shumë forcën dhe ndikimin e tij. Ai i përket një shoqërie të vogël që e udhëheqin Maqedoninë.



Nën udhëheqjen e tij, drejtoria për zbulim dhe kundërzbulim është kritikuar për fshehje gjatë mbikqyrjes dhe dështim në përmbushjen e standardeve të BE-së.

Por zyrtari qeveritarë është i pasur. Projekti për raportim të krimit dhe korrupsionit (The Organized Crime and Corruption Reporting Project (OCCRP) së bashku me NOVA nga Maqedonia dhe Qendrën për gazetari hulumtuese nga Çekia zbulojnë se Mijallkov ka investuar miliona në patundshmëri të shtrenjta në Pragë.

Mijallkov apo shefi i Drejtorisë për zbulim dhe kundërzbulim ka një numër të madh të investimeve të paparaqitura. Si zyrtar publik ai është i obliguar ta paraqesë pronën e tijë në Komisionin për anti-korrupsion.

Sasho Mijallkov nuk është përgjigjur në asnjë pyetje të gazetarëve. Zëdhënësi i tij premtoi se do të dërgojë përgjigje, por kjo asnjëherë nuk ndodhi.

Prona në Pragë

Në ueb faqen e komisionit për anti-korrupsion ku është e obliguar zyrtarët të paraqesin pronën nuk është e shënuar prona e Mijallkovit në Pragë. Ai ka në pronësi një apartament në Pragë në qytetin e vjetër dhe aksione në një kompani në Republikën Çeke, disa prej tyre edhe të shitura. Hulumtuesit gjetën edhe më shumë se 2 milion euro patundshmëri të vlefshme të regjistruara në kompaninë e tij, si dhe në emrin e tij personal që ai do të duhej ti paraqesë.

Apartamenti i Sasho Mijallkov në qendër të Pragës

Dokumentet e pronësisë në Republikën Çeke tregojnë se ai posedon 15 mijë metra katror tokë ndërtimore në lokalitetin Vellesllavin, vend i cili vlerësohet të ketë vlerën e rreth 1 milion dollarëve. Ai gjithashtu posedon një apartament në vendin Mikle.

Mijallkov gjithashtu është i lidhur në rrjetin e kompanive dhe nëpërmjet tyre edhe me biznesmen të njohur të huaj, që është kundër ligjit.

Bizneset në Evropë

Tani 48 vjeçari Mijallkov karrierën e tij e ka filluar në administratë në vitin 1998, duke ndjekur hapat e babit të tij Jordan Mijallkov i cili ishte ministër i parë i punëve të brendshme në Maqedoninë e pavarur. Babai i Sasho Mijallkov vdiq në një aksident trafiku në vitin 1991.

Sasho ndjek hapat e babit edhe në biznes. Karriera e tij në postin e Drejtorit të kundërzbulimit arriti kulmin kur në pushtet erdhi VMRO-DPMNE ku sipas ekspertëve u formua treshja më e fortë Sasho Mijallkov, kushëriri i tij kryeministri Nikolla Gruevski dhe kumbari i kryeministrit, Zoran Stavrevski ku shpesh edhe quhet si ‘familja’.






Ekspertët e anti-korrupsionit këtë gjendje e emërojnë si konflikt të dukshëm të interesave.

“Ekziston situatë e dukshme e nepotizmit. Kjo ju mundëson që ti kontrollojnë të gjitha qeveritë dhe nëpërmjet buxhetit edhe nëpërmjet mekanizmave të policisë së fshehtë”, tha Sllagjana Taseva kryetare e Transparencë Maqedoni dhe kryetare e parë e komisionit për Anti-korrupsion.

Kompanitë në Republikën Çeke

Mijallkov e ka rihapur kompaninë në Republikën Çeke në vitin 1993 së bashku me vëllain e tij. E quajnë ‘Mijakov s.r.o’ dhe më vonë e riemëruan ‘Efishensi s.r.o’ që merrej kryesisht me patundshmëri. Nga viti 2008 Mijallkov është pronar i vetëm i kompanisë. Kjo kompani posedon edhe apartament në qendër të Pragës.

Kjo pronë sipas kadastrës së Republikës Çeke është blerë në vitin 2001 ndërsa vlera e saj vlerësohet të jetë 235 mijë dollarë.

Si pjesë e ‘Efishensi’ është edhe kompania ‘Stajl Feshn s.r.o’, ‘Mirtlanis’, dhe kompani e cila deri pak kohë më parë ishte në pronësi të Mijallkov ‘Tasiga Korp’ nga Panama.



Kompania e katërt ‘Servis Point MM s.r.o’ është likuiduar në vitin 2013 pasi kjo kompani arriti të ndërtojë 50 apartamente luksoze në Mihle në Pragë.

Vendi ku ndërtohen këto apartamente e siguron Mijallkov, investimi është me vlerë prej 500 mijë dollarëve. Mijallkov posedon edhe apartament të vetin në këto ndërtesa që nuk është regjistruar në komision.





Kompleksi i ndërtuar nga Sasho Mijallkov dhe Sparavallovci ku Mijallkov posedon dy apartamente një në katin e 3 një të 4.



Sllagjana Taseva për Nova thotë se të kesh në pronësi biznese nuk është problem derisa ato janë të paraqitura dhe janë transparente.

Gorna Minçev kryetar i komisionit parlamentar për mbikëqyrje të policisë së fshehtë thotë se ekziston konflikt interesash edhe pse Mijallkov thotë se biznes interesat e tij nuk janë ilegale dhe nuk paraqesin konflikt interesash. /