SI DO ZGJIDHET KONFLIKTI MES TRE ETNIVE? Çfarë qëndron pas krizës aktuale në Bosnje?

 

   

14.11.2021 - 23:11

Përfaqësuesi kryesor ndërkombëtar në Bosnje ka paralajmëruar se vendi mund të shkojë në luftë nëse serbët e Bosnjës vazhdojnë të lëvizin drejt shkëputjes. Në këtë krizë, ekspertët e Grupit të Krizave Marko Prelec dhe Ashish Pradhan shpjegojnë krizën e dyanshme.

Çfarë qëndron pas krizës aktuale në Bosnje?

Bosnja dhe Hercegovina (zakonisht e referuar si Bosnja) po përballet me një sfidë të dyfishtë që kërcënon të zhbëjë marrëveshjen që i dha fund një lufte midis serbëve, kroatëve dhe myslimanëve boshnjakë (boshnjakë). Lufta u shënua me më shumë se 100,000 njerëz të vrarë dhe më shumë se dy milionë të tjerë të zhvendosur. Nëpërmjet bisedimeve në Dejton, SHBA ndërmjetësoi marrëveshjet e paqes që përfunduan luftimet dhe krijuan një shtet boshnjak të përbërë nga dy rajone vetëqeverisëse: Federata e Bosnjë-Hercegovinës dhe Republika Srpska. Republika Srpska ndahet në gjysmën lindore dhe perëndimore, të cilat bashkohen në qendër nga rajoni autonom Brčko.

Shteti boshnjak drejtohet nga një presidencë e prej tre anëtarësh, e përbërë nga një boshnjak, një serb dhe një kroat. Ajo ka gjithashtu një mbikëqyrës ndërkombëtar, “përfaqësuesin e lartë”, i cili gëzon fuqi teorikisht të gjera mbi autoritetet vendore. Me kalimin e viteve, me shumë nxitje nga Zyra e Përfaqësuesit të Lartë (OHR), shteti boshnjak krijoi një ushtri të përbashkët, gjyqësor dhe autoritete tatimore.

Sot, status quo-ja e brishtë në vend po përballet me “kërcënimin e saj më të madh ekzistencial të periudhës së pasluftës”. Kështu e përshkroi përfaqësuesi i lartë aktual, Christian Schmidt, në një raport për OKB-në pare.

Së pari, Republika Srpska po kërkon të ndërpresë lidhjet me qeverinë qendrore, duke hedhur bazat për pavarësinë ose bashkimin me Serbinë fqinje. Më 14 tetor, anëtari serb i presidencës shtetërore të Bosnjës, Milorad Dodik, kërcënoi se do të tërhiqte rajonin që administron nga institucionet shtetërore, duke përfshirë ushtrinë kombëtare.

Së dyti, boshnjakët dhe kroatët janë në mosmarrëveshje rreth asaj se si të kryejnë reformat e vonuara të sistemit zgjedhor, të krijuara për të mbështetur demokracinë e lëkundur të vendit përpara zgjedhjeve kombëtare të tetorit 2022. Tensionet janë të larta, pasi kroatët dhe serbët kanë kërcënuar të bojkotojnë zgjedhjet nëse përpjekja e fundit e reformës dështon, siç kanë bërë përpjekjet e shumta të kaluara të drejtuara nga aktorët ndërkombëtarë. “Një bojkot i tillë mund të nënkuptojë fundin de fakto të shtetit të Bosnjë dhe Hercegovinës”, paralajmëroi më 14 shtator Ëolfgang Petritsch, përfaqësuesi i lartë nga viti 1999 deri në 2002.
Çfarë rrezikohet?

Qëndrueshmëria e Bosnjës si shtet dhe projekti ndërkombëtar për të rindërtuar vendin pas luftës janë në rrezik. Megjithatë, në 25 vjet që nga konflikti, plagët fizike të luftës janë shëruar në masë të madhe dhe pavarësisht nga të gjitha ndarjet, vendi ka qenë i qetë. Grupet etnike që dikur rrokën armët kundër njëri-tjetrit, tani angazhohen në tregti dhe shkëmbime shoqërore. Por tani e gjithë kjo tani është në rrezik.
Pa përpjekje serioze për të rikthyer vendin në normalitet, Bosnja duket se do të shpërbëhet politikisht brenda tetëmbëdhjetë muajve të ardhshëm ose më shumë, duke lënë potencialisht një entitet të shkëputur nga ana e Republika Srpska-s që nuk ka gjasa të fitojë njohjen ndërkombëtare dhe mbetjet e tjera të Federatës.

Konflikti i armatosur – edhe pse në një shkallë më të vogël se gjatë luftës së viteve 1992-1995 – nuk është i paimagjinueshëm. Luftimet mund të shpërthejnë lehtësisht nëse Republika Srpska është serioze në lidhje me planet e saj të shpallura për t’u shkëputur nga pjesa tjetër. Nëse policia e Republika Srpska përpiqet të marrë postat kufitare, për shembull, ajo mund të përplaset me homologët e saj në nivel shtetëror. Në një skenar tjetër, policia e Federatës mund të refuzojë të tolerojë një prani të armatosur të Republika Srpska në majat e kodrave që rrethojnë Sarajevën, kryeqytetin e vendit, i cili ndodhet në kufirin e dy njësive. Palët gjithashtu mund të përballen me njëra-tjetrën në distriktin Brčko që është e vetmja lidhje midis dy gjysmave të Republika Srpska. Një tjetër pikë e mundshme e ndezjes është qyteti etnikisht i përzier i Federatës, Mostari, ku tensionet kroato-boshnjake mund të ndezin luftime. Mizoritë masive të konfliktit të viteve 1990 nuk kanë gjasa të përsëriten, megjithatë, mundësia ekziston.

Çfarë e ka motivuar linjën më të ashpër nga serbët?
Shkëndija e parë erdhi më 23 korrik, kur Përfaqësuesi i Lartë në largim Valentin Inzko vendosi një ligj që përcakton dënime penale për mohimin e gjenocidit. Kjo ka rëndësi për masakrën e Srebrenicës në 1995 të 8,000 burrave dhe djemve myslimanë nga forcat serbe të Bosnjës, e cila është karakterizuar si gjenocid në një numër vendimesh gjyqësore, veçanërisht nga Gjykata Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë në Hagë. Shumë serbë i kundërshtojnë ato vendime dhe akuzat për gjenocid. Ligji i ri ndalon mohimin e gjenocideve themeluar nga gjykatat boshnjake ose ndërkombëtare; dhënien e çmimeve ose emërtimin e objekteve publike sipas personave të dënuar për gjenocid; dhe nxitja e dhunës apo urrejtjes kundër grupeve. Serbët reaguan me furi ndaj ligjit të Inzkos.
Dodik, si lideri politik më i shquar i Republika Srpska, kërcënoi më pas se parlamenti serb i Bosnjës deri në fund të nëntorit do të ndalonte respektimin e shumicës dhe se do të krijonte ushtrinë e vetë. Dodik nuk është tërhequr deri më tani edhe pse ka pasur kritika nga opozitës brenda Republika Srpska.
Është gjithmonë e rrezikshme të përgjithësohet, por shumica e popullsisë serbe të Bosnjës ndoshta dëshiron pavarësinë ose bashkimin me Serbinë, megjithëse pak janë të etur të luftojnë për këtë dhe shumica janë mjaftueshëm të kënaqur për të jetuar në Bosnje, me nivelin e tyre aktual të autonomisë ose nëse është e mundur me diçka më shumë.
Për çfarë është mosmarrëveshja e reformës zgjedhore mes boshnjakëve dhe kroatëve?

Edhe pse në dukje eklipsuar nga kriza aktuale politike me Republikën Srpska, mosmarrëveshja mbi reformat zgjedhore është gjithashtu një kërcënim serioz për shtetin boshnjak. Sistemi zgjedhor i Bosnjës ka nevojë të reformohet për të adresuar një sërë vendimesh të Gjykatës Evropiane të të Drejtave të Njeriut, në veçanti një vendim që të gjithë qytetarët të kenë të drejta. Kroatët e Bosnjës po kërkojnë gjithashtu zonën e tyre zgjedhore, në të cilën ata janë shumicë, në mënyrë që shumica boshnjake në Federatë të mos mund të zgjedhë anëtarin kroat të presidencës me mbështetjen minimale kroate, siç ka ndodhur në dy votimet e kaluara. Për boshnjakët, megjithatë, tërheqja e një zone zgjedhore me shumicë kroate ngjall separatizëm.
Prandaj është e vështirë të shihet se si partitë kryesore boshnjake dhe kroate mund të kthejnë përgjigje efektive dhe të bashkuar ndaj sfidës serbe, ndërkohë që ata janë në grindje me njëri-tjetrin për zgjedhjet.

Si ka reaguar bota e jashtme?

Boshnjakët po e kuptojnë dalëngadalë se sot, se edhe krizat e tyre më të mprehta nuk japin më alarm në Uashington, Nju Jork apo Bruksel. Ndërkohë që shumë qytetarë dhe udhëheqës ende duket se besojnë se një fuqi e jashtme ose një tjetër do të ndërhyjë me vendosmëri, siç bëri SHBA në vitet 1990, deri më tani ka pak prova që sugjerojnë se është kështu.

Administrata e Bidenit është dashamirëse ndaj Sarajevës dhe ka investuar në projektin e shtet-ndërtimit pas vitit 1995, por ajo i ka “duart plot” me prioritete më të tjera brenda dhe jashtë vendit – nga Kina te klima e deri te COVID-19. Uashingtoni është gjithashtu i prirur të mos cenojë aleatët e tij të Bashkimit Evropian, të cilët e shohin Ballkanin si terrenin e tyre. BE-ja është fuqia rajonale, por instrumenti i saj kryesor për promovimin e reformave – premtimi për anëtarësimin – duke se nuk “pi më ujë” sepse ka humbur besuesshmëria. Pak vende anëtare të BE-së duken të interesuar të mirëpresin Bosnjën në radhët e tyre, me përjashtim të dukshëm të Kroacisë fqinje, anëtarja më e re e Bashkimit.

Nga ana e saj, udhëheqja e Serbisë ka një oreks për të ushtruar pushtetin mbi Republikën Srpska, dhe ndoshta një ditë, për të bërë pjesë të sajën. Por Beogradi është gjithashtu i vetëdijshëm se sa i varur është nga vullneti i mirë evropian për të ardhmen e tij ekonomike dhe sa i cenueshëm është për ta humbur atë favor nëse luan shumë agresivisht në Bosnje.

Çfarë duhet bërë?

Kundërshtimi i secesionizmit të Republika Srpska do të kërkojë një përgjigje të fortë. Udhëheqësit në Uashington dhe Bruksel duhet së pari të ushtrojnë presion për të bashkuar boshnjakët, kroatët dhe të tjerët në kundërshtim me planet e Dodikut.

Mosmarrëveshja zgjedhore kërkon një armëpushim të përkohshëm midis boshnjakëve dhe kroatëve. Koha po kalon për të ndërmjetësuar një marrëveshje të vështirë mbi reformat në sistemin kompleks qeverisës të Bosnjës përpara zgjedhjeve. Një kompromis me rregullim të shpejtë mund të bazohet në një marrëveshje “xhentilmenësh” mes boshnjakëve – të mbështetur nga diplomatë të huaj – për të mos rrëmbyer zonat kroate në zgjedhjet e 2022. Diplomatët amerikanë dhe evropianë duhet të shqyrtojnë gjithashtu kompromise të mundshme me Dodikun, i cili mund të jetë i gatshëm të bëjë hapa pas. Kërcënimi i pasojave dhe premtimi i një shpërblimi mund të ndihmojë në ndryshimin e llogaritjeve të Dodik. Kërcënimi kryesor ka të ngjarë të përqendrohet në izolimin e Republika Srpska nëse ajo vazhdon rrugën drejt ndarjes.

Krizat e dyfishta aktuale të Bosnjës nxjerrin në pah brishtësinë e status quo-së aktuale. Duhet të gjenden kompromise afatshkurtra për të krijuar hapësirën për reformat afatgjata të nevojshme për ta korrigjuar atë ose shteti do të rrëshqasë drejt shpërbërjes.

I DOLI EMRI NË PËRGJIME TE DOSJA E THAÇIT Merret në pyetje presidenti i Malit të Zi

 

Presidenti i Malit te Zi, Milo Gjukanoviç do merret në pyetje. Ai vetë ai i ka mohuar akuzat, por ka shprehur gadishmërinë për tiu përgjigjur ftesës së drejtësisë.

Në përgjimet e publikuara nga mediat italiane dhe shqiptare, del se Gjukanoviç ishte skenari rezërvë e Taçit për të futur në sistem paratë.

Banka është në pronësi të Aco Gjukanoviç, vëllai i presidentit. Gjukanoviç i mohoi pretendimet gjatë një konference shtypi në Cetinje.

“Është një aferë tërësisht e fabrikuar. Nuk e di kush janë njerëzit, as kam pasur kontakte me ta në asnjë mënyrë… ky është një falsifikim i plotë, por këto falsifikime janë bërë një lloj praktike në jetën politike në Mal të Zi”.

Banka Prva gjithashtu mohoi pretendimet dhe tha se mediat thjesht po përpiqen të dëmtojnë bankën dhe aksionerët e saj. Shqetësimet në lidhje me bankën dhe pastrimin e parave janë ngritur që nga viti 2016 kur Parlamenti Evropian i kërkoi Malit të Zi të hetojë dhe ndjekë penalisht korrupsionin e nivelit të lartë, duke përfshirë në bankë.

Prokuroria malazeze konfirmoi se kishte hapur një hetim për rastin. Ndërkohë, Gjukanoviç, i cili është gjithashtu lider i opozitës, ka thënë se ai mbështet “çdo iniciativë” për të hequr qeverinë aktuale.

“Ju e keni të qartë se ne do të mbështesim çdo iniciativë për heqjen e saj, e keni të qartë se është dashur të bëhet dje dhe jo disa ditë më vonë”, tha ai në të njëjtën konferencë për shtyp.

Partia që drejton Gjukanoviç, DPS, ishte më e forta në zgjedhjet e vitit 2020, por nuk mundi të formonte një koalicion. Ai tha se një nismë për largimin e qeverisë do të shpallet në ditët në vijim.

VIOLA VON CRAMON ‘ÇMEND’ MEDIAT SERB “Nuk ka Kishë Ortodokse Serbe!”

 

Takimi i eurodeputetes dhe raportueses për Kosovën në Parlamentin Europian, Viola von Cramon me një peshkop serb në dioqezën e kishës ortodokse serbe në Dyseldorf të Gjermanisë, ka çmendur opinionin dhe mediat serbe.Fjalët në Twitter të deputetes së PE dhe raportueses së Kosovës përshkruhen si turp i madh nga mediat serbe.

“VIOLA VON CRAMON ME TURP THOTË: “Nuk ka Kishë Ortodokse Serbe!”- shkruhet në titull dhe më pas gjatë shkrimit të lajmit jepen komentet negative. Më tej në artiuu jepet postimi i eurodeputetes në Twitter si dhe komentet negative të qytetarëve serbë.

“Diskutim konstruktiv edhe i hapur me peshkopin e Kishës Ortodokse Serbe Gregorije të dioqezës së Duseldorfit dhe të gjithë Gjermanisë lidhur me sfidat e përbashkëta dhe dialogun ndëretnik e ndërfetar në Ballkan edhe në Gjermani”,- ka shkruar Cramon duke shoqëruar njoftimin edhe me foto nga takimi.

Pas këtij njoftimi shumë njerëz kanë komentuar, ku një prej tyre shkruan se “Kisha Ortodokse Serbe është pro -ruse dhe nuk është autonome”, von Kramon i është përgjigjur duke shkruar se “Kisha Ortodokse Serbe nuk ekziston”.

Komentet në Twiterr:

“ Kush je ti që ke të drejtë ta shfuqizosh kishën ortodokse serbe? Kësaj radhe e keni ekzagjeruar!”

“A do flisni dhe me imamaët shqiptarë?”

“Çfarë i premtove lobistes shqiptare?”

Më tej në artikull shkruhet se raportuesja në PE për Kosovë Viola von Kramon njihet për deklarata dhe vepra në dobi të Prishtinës, dhe se nuk është sekret që ajo është ndër mbështetësit më të mëdhenj të pavarësisë së krahinës jugore serbe dhe që veten e konsideron “lobuese për Kosovën”.

Berisha, pse e paditi amerikanin Blinken në Paris dhe jo në gjykatën e Kurbinit?

 

NGA LORENC VANGJELI

 

Nëse Shqipëria do të ishte ende nën komunizëm, me të gjitha gjasat, Sali Berisha do të ishte anëtar i byrosë politike të PPSH-së prej 25 vjetësh, kurse Edi Rama do të ishte në vitin e 17-të të burgut. Ilir Meta do të ishte drejtor i ndërmarrjes artistike Migjeni, kurse Lulzim Basha, ende pa i dorëzuar asnjë fije floku thinjave, do të ishte zëvendës i Pandi Majkos, sekretar i komitetit të rinisë, pavarësisht se ishte thinjur që në rini. Një pjesë e madhe e anëtarëve të kabinetit qeveritar do të ishin mësues shkollash tetëvjeçare në pritje për t’u transferuar në fshatra afër rrugës, që të ktheheshin me kamionët e kromit në Tiranë, njëherë në muaj për t’u larë me ujë të ngrohtë, kurse një numër mbresëlënës deputetësh të djeshëm e të sotëm, do të ishin në burg për vjedhje të pronës socialiste dhe kontrabandë. Secili nga ta, të lidhur në marrëdhënie interesi edhe pa u njohur fare me njëri-tjetrin janë, bashkë dhe veç e veç, fat për tjetrin, një fat që është tërësisht i ndryshëm nga sa parashkruante dikur për ta, teritali monoton i komunizmit. Sot Sali Berisha, non grata nga SHBA, pretendon se është antikomunist; Edi Rama merr dekoratë amerikane dhe drejton qeverinë me partinë e trashëguar nga ish-komunistët; Ilir Meta planifikon jetën përtej presidencës, pa dyshuar se hakmarrja nuk mund ta çojë më larg se dashuria; Lulzim Basha, pavarësisht armiqësisë me të gjithë, ende nuk ka vendosur të thinjet, kurse Pandi që u thinj në rini pa kaluar më parë në adoleshencë, tani në moshë të pjekur, po jeton adoleshencën e një jete që nuk e ka njohur kurrë më parë.

Gabriel Escobar, i dërguari amerikan për Ballkanin Perëndimor, do të vijë në Tiranë pak orë përpara Foltores së Stadiumit Air Albania, për të diskutuar edhe “…mbi vendosmërinë e Shteteve të Bashkuara për të luftuar korrupsionin, pandëshkueshmërinë dhe përpjekjet për të minuar demokracinë në Ballkanin Perëndimor”. Zëvendës Ndihmës Sekretari i Shtetit i SHBA, me emrin e të cilit kanë nisur të bëjnë lojëra fjalësh në Tiranë, e di se shefin e tij në Uashington, e kanë paditur për shpifje në Gjykatën e Parisit sepse Berisha pretendon se nuk ka prova që ai është edhe i korruptuar, edhe minues i demokracisë. Por ndeshja juridike në Paris është vetëm çfarë duket. Pak më thellë ka edhe më shumë, ka edhe shumë më keq dhe ky është realisht një problem që trondit. Sovranistët e rilindur, konservatorët e rinj, neokomunistët me kravata mëndafshi dhe gjithëfarë të marrësh “gjeopolitikë” të tjerë që nuk kanë munguar kurrë në Tiranë, të bindur se janë qendra e botës dhe me mendësinë e “Zërit të Popullit” të viteve 70-të, kanë nisur të brohorasin për revolucion antibanane në Tiranë. Lideri i tyre Berisha, që një pjesë e duan, një pjesë e urrejnë ende për inerci, premton edhe shumë më shumë beteja kundër amerikanëve, fiks duke tundur flamurin amerikan. Fati deri më tani e ka penguar të bëjë lëvizjet e tij të tjera, por është çështje kohe. Ai dhe Faltorja e tij, nëse Parisi vonon apo mohon shqyrtimin e padisë, nuk do ta quajë këtë gjë fundin, por vetëm një fillim të ri, sipas avazit të vjetër që e këndojnë sot sovranistët e rinj, “Sa kohë që kam Shijakun dhe Peqinin…!”: Berisha i ka të gjitha mundësitë që ta paditë në gjykatën e Kurbinit sekretarin Blinken. Hezitimit të mundshëm të gjykatësit ish-laçian, ai mund t’i përgjigjet se shteti shqiptar, siç është i detyruar të mbrojë pavarësinë dhe tërësinë territoriale, duhet të mbrojë edhe “…dinjitetin e njeriut…”. Kështu urdhëron kushtetuta!

“Në pritje që të flasë drejtësia, unë, por gjithë të tjerët, duhet të heshtin”, do të thotë Sali Berisha nga salla e konferencave në PD-në e çliruar nga pengmarrja kryeministrore e Ramës duke mbetur edhe me larg se kurre kryeministrise.

Dhe jeta do të vazhdojë sërish njëlloj, pavarësisht se do të duket ndryshe. Rama, që nën komunizëm do të ishte në burg, mund të thirret dëshmitar në gjykatën e Kurbinit edhe nga akuza, edhe nga mbrojtja e të akuzuarit. Ata që nuk mund të ishin më shumë se mësuesë fshati, do të vazhdojnë të ministrojnë në kabinetin e tij qeveritar. Lulzim Basha, fëmija i përkëdhelur i politikës, do të vazhdojë të refuzojë të thinjet, kurse gjithë ata, që mund të ishin kontigjent burgu nën komunizëm, mund të vazhdojnë të votojnë ligje në parlament. Qoftë dhe kaq mjafton për të kuptuar epërsinë e sistemit që po tenton të ndërtohet për tre dekada në Shqipëri. Ndaj mbetet mister, pse Doktori zgjodhi Parisin, kur mund të kishte mbaruar punë në gjykatën e Kurbinit. Sa më qesharake, aq më e vërtetë, por rezultati do të ishte njëlloj në të dy rastet. Njëlloj do të ishte edhe fati i Bashës. Edhe i Ramës që, për fat, ka përballë Berishën dhe Bashën. Edhe bashkë, edhe veç e veç, asnjë ndryshim për të!

76% e banorëve të rritur të Shqipërisë e duan bashkimin me Kosovën

 

Rreth 76% e banorëve të rritur të Shqipërisë e duan bashkimin me Kosovën. Ndërkohë, vetëm 20% janë kundër bashkimit. Kështu më rezultoi nga një sondazh i zhvilluar në terren anembanë Shqipërisë, si pjesë e një studimi të gjerë ballkanik, që do të publikohet i plotë së shpejti.

Vetëm 1.2% e banorëve të rritur të Shqipërisë nuk duan që një shtetas i Kosovës të jetojë në lagjen, rrugën, pallatin ku banojnë.

Vetëm 1.5% e banorëve të rritur të Shqipërisë nuk duan që një shtetas i Kosovës të jetë kolegu i tyre në punë.

Vetëm 2.6% e banorëve të rritur të Shqipërisë nuk duan që një shtetas i Kosovës të jetë shoku i tyre.

Vetëm 6.7% e banorëve të rritur të Shqipërisë nuk duan që një shtetas i Kosovës të jetë mësues i fëmijve/nipërve/mbesave të tyre.

Vetëm 7% e banorëve të rritur të Shqipërisë nuk duan që një shtetas i Kosovës të jetë eprori i tyre në punë.

Vetëm 7.8% e banorëve të rritur të Shqipërisë nuk duan që një shtetas i Kosovës të martohet me një anëtar/e të familjes së tyre.

Vetëm 12% e banorëve të rritur të Shqipërisë nuk duan që një shtetas i Kosovës të jetë zyrtar publik në shtetin amë.

Ngjela: Berisha rrezikon të arrestohet nga SPAK! Provat janë marrë nga CIA dhe FBI

 

 A  gënjen Ngjela?

A rren 

Avokati Spartak Ngjela është shprehur se ish-kryeministri Sali Berisha rrezikon që të arrestohet nëse provat për korrupsion që SHBA disponon do të çohen në SPAK.

“Basha me Saliun luftojnë për pushtet, Bashën e përkrah Amerika, por jo Berishën, e dëgjova që tha që është tradhtar, tradhtar i kujt, i Rusisë? Se atë e ka pranuar Amerika, këtu ka politikë nuk ka tradhti, janë akoma me frazat e Enver Hoxhës, ça tradhtie ka këtu, ka humbur logjikën normale të të folurit. Berisha rrezikohet deri në arrest, amerikanët i kanë ngritur akuza, ka korrupsion, këtu është pikëpyetja, provat që ka do ia japin SPAK, nëse ia kanë dhënë rrezikon arrestin”, tha Ngjela.

Ai gjithashtu tha se Sali Berisha nuk ka asnjë mënyrë për të hequr “Non Grata-n”, pasi të gjiha provat për akuzat e korrupsionit janë marrë nga FBI dhe CIA.

Ndër të tjera avokati i sigurt shton se kundrejt ish-kryeministrit rëndojnë dhe akuza të tjera.

“Janë gënjeshtra, cili është gjyqtari, shpallet gjykata po ku është? Provat i kanë marrë nga FBI dhe CIA, FBI-në do mund Saliu? Si do e mundësh ajo mban Amerikën, ajo ka sjellë provat, por që ka pasur korrupsion Saliu, nuk diskutohet,e dinë dhe macet, si operojë SHBA lidhur me korrupsionin, mund të ketë edhe arsye të tjera, do e shikojmë nesër”, tha Ngjela gjatë një interviste për Report TV.

“Zekeria Cana, ndër të vetmit që preku terrorin e ushtrisë serbe

 

Zekeria Cana i paharrueshëm, një mik e mësues im për jetën, të cilin nuk e harroj kurrë e ndaj të cilit kam respekt e mirënjohje të përjetshme .

Ja pak fjalë për Profesorin Zekeria Cana nga libri im Rilindja – Përkushtim e Trishtim, tek kapitulli për demonstratat e 1 Tetorit 1997 në Prishtinë:

“Prishtina e 1 Tetorit 1997 ballafaqohej edhe me një ditë të saj të lavdishme. Studentët dhe populli trim grumbullohej në cakun e duhur. Aty u takuam edhe me profesorin e nderuar, Zekeria Canën. Pasi ndenjëm pak me të e bëmë edhe nga një fotografi – për histori.

Kurdoherë që dikush i delte përballë pushtimit serb në Kosovë, atë gjatë atyre viteve e ka pasur krah të fortë e në ballë. Nëse ka njeri që më shumë se pesëmbëdhjetë vite e ka zhvilluar luftën e brendshme propagandistike në Kosovë, duke qëndruar në gëzim dhe hidhërim pranë dhe me popullin e vet, atëherë ai mund të jetë vetëm prof. Zekeria Cana, historian, publicist, eseist dhe polemist i pakompromis; themelues i KMLDNj-së së Prishtinës dhe nismëtar i Lëvizjes së Pajtimit të Gjaqeve dhe Ngatërresave, së bashku me profesorin Anton Çetta.

Si pasues i mendimit filozofik-popullor të Anton Çeltës, Zekeria Cana me guximin e tij të rrallë, jokarakteristik për ata që thellohen në libra dhe krijimtari shkencore, ngado që shkoj nëpër Kosovë e jashta saj , – e të pakta ishin ato vende ku ai nuk ishte – i dha zemër popullit dhe njeriut të thjeshtë që t’i rezistonte armikut. Duke qenë aq i pranishëm në jetën reale gjatë më shumë se një decenieje, e sidomos në dhjetëvjetshin e fundit të shekullit njëzetë, ai u bë udhëheqës shpirtëror i popullit të paudhëhequr.

Zekeria Cana ka bërë aso punësh dhe veprash të mëdha gjatë dhjetë viteve të fundit në Kosovë, sa që për kontributin e tij të madh, thuajse kolosal, do të mund të ishte e vetëdijshme plotësisht vetëm një politikë e zgjuar shtetërore shqiptare, një politikë që deri tash i ka munguar Kosovës. Për shkak të angazhimit të madh patriotik, u bë njeriu më i njohur për policinë serbe në Kosovë dhe jashta saj; prandaj ajo polici e arrestoi, burgosi dhe e keqtrajtoj 42 herë, derisa në fund hoqi dorë prej tij!

Me të kam dalë shpesh terreneve kosovare e jashtë Kosovës, andaj mund të them se ai prore është treguar më gazetar sesa shumë gazetarë të tjerë. Për mua Zekeria Cana ka mbetur një njeri i rrallë, ndoshta i vetmi që e preku dhe e përjetoj vuajtjen dhe terrorin që e shkaktonte policia dhe ushtria serbe në Kosovën e atyre viteve. Zekeria Cana, ai guximtari pikëlluar nga ato vite të vështira, u bë kështu mësuesi më i njohur i shqiptarizmit, një mësues i vërtetë që ngarendte fshat më fshat për të ngushëlluar, dhënë zemër dhe ofruar shpresën që aq shumë e luftonte armiku.

Ai edhe asaj dite ishte me studentët dhe popullin e vet…”