Jeta si ne epoken e gurit mes Tiranes Elbasanit dhe Peqinit

 

Në krahun e djathtë të aksit që lidh Elbasanin me Peqinin, marrim sipër për në Paulesh, Garunj e vogël dhe e madhe, Cacabezë e deri në Bodin. Ky i fundit është destinacioni ynë.

Në Shqipëri ka zona të tëra, ku jetohet në vështirësi më shumë se ekstreme, ose më mirë, në fshatra si Bodini i Elbasanit duket sikur po testohet sesi jetonin njerëzit në epokën e gurit. Pa rrugë, pa energji, pa ujë, pa arsim e pa shëndetësi, pa gjithçka të nevojshme për një jetesë normale të një komuniteti. Duket një prehistori në të tashmen.

Krahës rrugës, ullinjtë 500-vjeçarë qëndrojnë si dëshmitarë të moteve, që kanë ecur thjesht në terma kohorë. Zona e Krrabës së vogël, siç njihet ndryshe, ka pasur një traditë. Kur martohej një çift, nusja duhej të mbillte 10 rrënjë ullinj, ndërsa dhëndri plot 30. Një traditë kjo – sipas banorëve, – që është ruajtur që nga koha e Skënderbeut, e që kush ka mundur e ka ndjekur edhe sot.

Edhe pse duket sikur ndodhet në cepin tjetër të botës, kemi kaluar vetëm 15 kilometra nga pjesa e fundit e rrugës së shtruar. Mjafton të shikosh hartën, për të kuptuar se Bodini nuk është ndonjë pikë e hedhur kuturu mes malesh. Përkundrazi, qëndron në kufi me Tiranën. Me sy mund të shikoje edhe Baldushkun, e një sërë fshatrash të tjerë, tashmë me ndarjen e re pjesë të kryeqytetit. E megjithatë, banorët e Bodinit duhet të mjaftohen me afërsinë gjeografike, sepse githçka tjetër është larg, shumë larg qytetërimit.

“Çfarë do bësh këtu? Asgjë nuk ke çfarë bën, thjesht për të mbijetuar. Vetëm kaq”, thotë Përparim Cakrri.

Bodini ka pasur mbi 150 shtëpi. Sot ka rreth 60, të shpërndara në 4 lagje. Banorët jetojnë me ç’të munden, sepse mundësinë për t’u marrë me diçka, që mund t’iu sigurojë një jetesë normale, nuk e kanë. Kjo, sepse bujqësia s’mund të zhvillohet kur s’ka ujë. Ashtu siç blegtoria është e paktë, në nivele thuajse të papërfillshme.

“Pak tokë që kemi… Por toka do traktor dhe zetor; zetori do parà, ndërkohë që parà s’ka. Do plehra kimike dhe çdo gjë tjetër. Vaditje s’bëhet fjalë, sepse s’ka ujë. Janë të gjitha problematike”, thotë Kujtim Hasa.

“Kjo është mbijetesë, nuk është jetesë. Kijeni parasysh tani se, sa mund të furnizohesh me kafshë, kur e ke gjysmë orë vajtjen dhe gjysmë ore ardhjen. Një rrugë uji, të lash e të shpëlash, të kesh edhe për të pirë vetë. Më pas, krahu i punës është stërmundim”, thotë Naim Hasa.

Ka nga ata, që janë përpjekur të ruajnë një kulturë të vjetër, me të cilën merrej fshati: atë të mbjelljes dhe kultivimit të duhanit, por edhe për ta, fati nuk është më i mirë.

“Unë kam mbi 6 kuintalë. Kam 3 vite e mbaj këtu sepse treg s’ka. Në të tillë gjendje kemi ngelur, na rrijnë stoqe dhe na rroftë puna që bëjmë. Punojmë gati një vit për të nxjerrë ndonjë lek për të ngrënë, për të sajuar jetën. Kur vjen puna s’kemi treg shitjeje”, thotë Myslym Lika.

Sigurisht, dikur ky fshat, që duket më shumë se i prapambetur, ka pasur shkollim, shëndetësi, veteriner e gjithçka tjetër që i duhej këtij komuniteti. Sot s’ka asnjërën. Shkolla më e afërt është kilometra larg në këmbë. E në këto kushte, ka shumë fëmijë që janë detyruar ta lënë atë.

“E kam lënë shkollën se e kisha larg. Kam shkuar deri në klasën e 6 dhe u detyrova ta lija vitin e kaluar. E kisha shumë larg, vapë, lodhje dhe rrugë e gjatë. Më duheshin dy orë të shkoja deri në shkollë”, thotë Xhensila Gjeli.

Është e dhimbshme të shikosh fëmijë të tillë, kaq të dëlirë e të pafajshëm, kaq të vegjël për të kuptuar sesa do t’u kërkojë jeta nesër, kaq të pamundur për të qenë si të gjithë të tjerët, jo për të pasur kushedi se çfarë, por thjesht mundësinë për t’u shkolluar, asgjë më tepër.

“Fëmijët nuk janë në shkollë, ajo është në Baldushk. Të vejë fëmija deri atje? Ku ta çosh, si t’ia bësh?”, thotë Zeqine Hasa.

Të flasësh për varfëri është pak, sepse në disa shtëpi, edhe vetë varfëria do të kishte frikë të jetonte.

“Nuk figuron njeri që të shohë këtu. Nuk e ka në laps njeri këtë vend këtu, sado që nuk është larg, se në kufi me Tiranën është. Ky vend ka ngelur në prapambetje, e kupton?”, thotë Qazim Lika.

E në një fshat si Bodini s’mund të mungonte as goditja përfundimtare. Sa kohë edhe energjia ka forcën e një qiriri. E zverdhur dhe e lodhur, a thuaj se ka dalë nga poezitë e Migjenit. Aq e dobët është, sa askujt, edhe ndonjërit që ka mundësi, nuk i nevojiten pajisjet normale elektroshtëpiake.

“Sa për energjinë elektrike, darkave ne ndezim qiri për të ngrënë bukë, sepse nuk na furnizon shteti. Pajisje elektroshtëpiake nuk kam; as frigorifer, as lavatriçe, as për të pjekur bukën”, thotë Bajram Cakrri.

Bodini është mes Elbasanit, Peqinit e Tiranës, tri qytete të mëdha e me shumë banorë, me shumë struktura, me shumë zyrtarë, drita, spitale, rrugë… E megjithatë, askush nuk rrotullohet vetëm pak, për të parë pak më tej, te ky komunitet i mbetur në mëshirë të fatit. A thua vallë këtu po bëhen testime, se deri ku mund të shkojë kufiri i jetës? Mbi mënyrën sesi ata mund të jetojnë, pa asgjë normale për të jetuar?

Nuk është e nevojshme të kërkosh prehistorinë në libra, ajo është fshehur vetëm pak më larg, këtu në Bodin.

Karikatura e diplomacise sipas Blushit

 Para disa ditësh, deputeti Ben Blushi, njëherësh dhe anëtar i Komisionit të Jashtëm në Kuvendin e Shqipërisë, botoi një analizë sipas tij të zgjeruar mbi përplasjet e fundit diplomatike të Shqipërisë me fqinjët dhe më konkretisht me Turqinë, me Greqinë dhe Maqedoninë. Pa i lejuar vetes as dyshimin më të vogël, ai arrin në  përfundimin se diplomacia shqiptare ka thyer një rekord për mbrapsht, duke dëmtuar brenda një jave marrëdhëniet me këto tri shtete, të cilat, siç dihet, kanë qenë dhe mbeten të një rëndësie specifike në politikën e jashtme të vendit tonë. Për arsye që lidhen me përvojën time në këtë fushë, që do të thotë edhe me një pasion të mbetur gjithsesi brenda meje për veprimtarinë diplomatike, kjo ishte nga ato analiza, që unë vazhdoj t’i lexoj me një vëmendje të veçantë.

Të them të drejtën, nuk isha ndeshur ndonjëherë me një vështrim më të habitshëm lidhur me diplomacinë dhe me përmbajtjen në përgjithësi të marrëdhënieve ndërkombëtare. Sikur autori të mos ishte ai që është, kam parasysh këtu mandatet politike që ai mban, nëpërmjet të cilave ushtron një ndikim dashje pa dashje të caktuar si mbi praktikën  e përditshme diplomatike të shtetit tonë, ashtu edhe mbi perceptimin e politikës së jashtme nga opinioni ynë publik, një lexim i tillë do të mbetej për mua thjesht një fantazi argëtuese. Sepse, për artin e karikaturës asnjë temë nuk është e përjashtuar.

Do të thosha se imagjinata e autorit shkëlqen veçanërisht kur shqyrton marrëdhëniet e sotme të Shqipërisë me Greqinë. Me të drejtë, ai e merr si të mirëqenë dëmtimin e marrëdhënieve midis dy vendeve. Por kjo, sipas tij, ka ndodhur për shkak  të “kontrastit ideologjik. Pra, të nevojës për të bërë diferencën mes kapitalizmit tonë dhe atij grek. Dikush në Tiranë beson se kapitalizmi ynë është europian, pra është në drejtimin e duhur, prandaj është më i madh, ndërsa ai grek është në rrugë të gabuar, është në humnerë, prandaj është më i vogël… Sot në Tiranë duken sikur mezi presin që qeveria greke të dështojë si model. Kjo është frika e përhapjes së modelit. Ky është sërish kompleksi i përmasës ideologjike. Është frika se modeli i qeverisë greke mund të kalojë kufirin… Në përgjithësi, ky është një kompleks servil ndaj Europës, së cilës në këtë rast duam t’i themi se, megjithëse një vend i varfër, ne nuk ndotemi nga virusi grek i mbështetjes për të varfrit dhe i huamarrjes së negociueshme… Edhe nëse sot Greqia është gabim në rrugën e vet, kjo nuk është arsye që ne të acarojmë marrëdhëniet me Greqinë për arsye ideologjike”.

Me fare pak shkurtime, ky është i gjithë shpjegimi që jep Ben Blushi lidhur me zymtinë e krijuar së fundmi në marrëdhëniet shqiptaro-greke. Është me vend t’i lyp ndjesë lexuesit për citimin e gjatë, por sinqerisht nuk arrita dot ta shmang. Disa përpjekje për ta përmbledhur me besnikëri argumentimin e autorit, më lanë mua të parit përshtypjen se po lajthisja, aq larg realitetit që njihja unë më ngjanin shtjellimet e tilla.

Sepse, fakt është se marrëdhëniet shqiptaro-greke janë më keq se të acaruara. Ato janë në krizë të vërtetë, siç pranohet me zë të lartë në Athinë e në Bruksel dhe me gjysmë zëri në Tiranë. Sipas Ben Blushit, faji është i tëri në anën e qeverisë që ai vetë ka votuar. Ai është në të drejtën e tij ta shpërndajë përgjegjësinë ashtu siç e mendon.

Por përfundimi i tij se qeveria shqiptare po i fryn zjarrit të acarimit për arsye ideologjike, shtyn logjikisht te nënkuptimi se edhe Rama me ekipin e tij kanë një ideologji udhërrëfyese në ushtrimin që po i bëjnë pushtetit. Profesor Servet Pëllumbi, por edhe vetë Ben Blushi, Kastriot Islami, Erion Braçe e ndonjë tjetër, të paraqitur gjatë kohës para opinionit tonë publik si ideologë të së majtës klasike, e kanë qortuar haptas Edi Ramën për zbrazëti të plotë ideologjike në program e po aq në praktikën qeverisëse. Dhe ashtu është. Çdo vëzhgues i jetës politike shqiptare e vë re pa vështirësi se kjo është një qeverisje pa fizionomi ideologjike, por kjo është një çështje tjetër. Një qeveri pa ideologji ka kritere të tjera në përcaktimin e kundërshtarëve të vet të jashtëm. Nga ky rregull nuk bën përjashtim as qeveria Rama-Meta. Edi Ramës i pëlqen ta pohojë se “ne socialistët shqiptarë jemi pragmatikë”. Ai tregohet i sinqertë në këtë rast. Por pragmatizmi nuk është ideologji politike. Aq më pak mban erë ideologjike pragmatizmi i Kryeministrit tonë.

Përvoja si më i vjetër në rrugën e politikës më lejon ta këshilloj Ben Blushin që ta kërkojë pikërisht te ky pragmatizëm allasoj i Edi Ramës edhe të keqen që ka sjellë krizën në marrëdhëniet shqiptaro-greke, ashtu si dhe në marrëdhëniet me Maqedoninë apo me Turqinë. Pragmatizmi i Edi Ramës nuk ka asgjë të ngjashme, ta zëmë, me pragmatizmin në politikë të amerikanëve, thelbi i të cilëve në procesin e marrjes së vendimeve është braktisja e çdo dogme ideologjike kur është fjala për të gjetur zgjidhjen më të shpejtë e më të përshtatshme për problemin në interes publik e kombëtar.
Pragmatizmi i Edi Ramës, ashtu siç e njohin shqiptarët tashmë, është përshtatja ndaj situatave, me qëllimin e vetëm ruajtjen dhe zgjerimin e pushtetit të vet. Pra, asnjë lidhje me interesin publik. Është pragmatizmi i një politikani me prirje të theksuar autoritariste, i cili nuk e ka për gjë të kapërcejë me deklaratat dhe me sjelljet e tij brenda ditës nga njëri ekstrem në tjetrin, domethënë nga një liberal kozmopolit te një nacionalist ksenofob, pa e vrarë mendjen se këto deklarata mbahen mend, mbahen madje edhe shënim e prodhojnë veprim jo vetëm nga ata, që Rama kërkon ta duan e ta ndjekin, por edhe nga ata që ai stigmatizon.

Të tjerët e marrin Kryeministrin e Shqipërisë më seriozisht nga ç’e merr ai veten në përditshmëri, duke bërë fotografi selfie me papagaj. Kështu ka ndodhur disa herë për sa i përket Greqisë, qysh kur ai ka marrë drejtimin  e qeverisë dhe, për pasojë, marrëdhëniet me fqinjin tanë jugor nuk janë rrënuar në një javë, siç mendon Blushi. Madje, është publike tashmë që ky rrënim nuk ka filluar as me ardhjen në pushtet të Tsipras-it, që do të thotë se “modeli ideologjik i qeverisjes së majtë” të Tsipras-it nuk ka kurrfarë ndikimi në diplomacinë e keqe të Ramës.

Nisur me predispozitën se po lexoj opinionet e një politikani të sprovuar, më duket befasuese bindja e Blushit se ardhja në pushtet e ekstremit të majtë grek “duhej të ishte një mundësi për të rinegociuar çështjen e kufijve detarë, për të cilën janë përgjegjëse dy qeveritë e shkuara greke, bashkë me qeverinë tonë të djeshme”. Sipas Blushit, kjo zvarritje ka ardhur sepse “ne besojmë se ideologjikisht jemi më afër Europës, ndërsa Greqia është më larg dhe prandaj ka ardhur dita të sqarojmë hesapet”. Blushi sigurisht që e njeh nga afër Ramën, gjë që nuk është rasti im, dhe ky pohim nga ana e tij meriton vëmendje të posaçme.

Do të kishte qenë mirë që Blushi të sqarohej pak më shumë në këtë pikë. Përndryshe, i mbetet lexuesit të hapërdahet nëpër hamendje. Një e tillë, më e skajshmja, do të ishte se Rama, si ballkanas, i ngopur me mentalitetin e të fortit, do t’i sqarojë hesapet me Greqinë e drobitur nga hallet e veta, duke e shtyrë kufirin detar përtej nga sa është e jona. Një prognozë si kjo do të ishte jo vetëm irreale, por edhe fort shqetësuese. Një hamendje tjetër të çon ndoshta më afër asaj që po ndodh: që Rama ka nevojë për konsum të brendshëm për retorikën e fortë nacionaliste, populiste dhe për këtë po përdor thjesht si pretekst madhor kufirin detar. Mund të shtoja edhe një numër të madh spekulimesh të tjera, por që asnjëra nuk më çon te vetëdija e Ramës për ndonjë epërsi ideologjike ndaj qeverisësve të sotëm grekë.

Me të drejtë, Blushi thotë se rinegocimi i kufijve detarë “mbart interesa strategjikë për të dy vendet.” Si i tillë, ai paraqet urgjencë veçanërisht në rrethanat e ditës kur qeveria greke ka autorizuar kompani të mëdha të huaja për të zhvilluar në atë hapësirë kërkime për hidrokarbure. Por do të ishte padrejtësi dhe shmangie nga e vërteta që përgjegjësia për këto zvarritje të shkarkohej e tëra mbi qeverinë shqiptare. Për të kryer negocime duhet që të dyja palët të jenë në një mendje, të pajisur me të njëjtën gatishmëri e të njëjtin vullnet pozitiv. Unë nuk kam arritur të mësoj asnjë fakt, sipas të cilit majtistët e Tsipras-it apo nacionalistët me të cilët ai po qeveris, të kenë bërë ndonjë përpjekje sado të vogël në këtë drejtim. Përkundrazi, ashtu si paraardhësit e tyre të rrëzuar me votë, ata as nuk e kanë ratifikuar në Parlament marrëveshjen e mëparshme, mbi të cilën duan të mbështeten.

Pra, as nga ana e vet nuk e kanë legjitimuar qoftë edhe formalisht këtë marrëveshje të rrëzuar tashmë nga Gjykata jonë Kushtetuese. Dhe mirë kanë bërë që e kanë shmangur një karshillëk më tepër. Ama, shteti grek nuk e ka firmosur ende Protokollin e Firences, përfunduar në vitin 1926, sipas të cilit rregullohej tërësia e kufirit shqiptaro-grek, përfshirë, pra, edhe kufirin detar. Për të mbetur vetëm te rasti i fundit, po shohim se autoritetet greke, në një non sens të plotë juridik, kërkojnë tani me kokëfortësi të mbështeten mbi një marrëveshje dyfish jo legjitime: edhe në Athinë, edhe në Tiranë. Për një shtet të së drejtës, anëtar i Bashkimit Europian, kjo sjellje është e papërfytyrueshme e që vetëm ekstremistët, qofshin ata të majtë apo të djathtë, apo edhe të bashkuar si në rastin e qeverisë së Tsiprasit, mund t’ia lejojnë vetes.

Por unë nuk di gjithashtu as që qeveria jonë, ajo që kishte shpallur me bujë të madhe se do të kishte “zero probleme” me fqinjët, të ketë bërë nga ana e vet ndonjë përçapje konkrete në këtë drejtim.  Kjo afërmendsh që nuk është harresë. Janë të gjitha arsyet e përmendura më lart, por është edhe një tjetër, që mua më duket kryesorja. Përveç “interesave strategjikë” të lidhur me rezervat e hidrokarbureve, përcaktimi i këtij kufiri ka të bëjë drejtpërdrejt me sovranitetin territorial të atdheut tonë. Qoftë apo jo e vërtetë, në librat e historisë së Shqipërisë do të përmendet si një njollë  e përafërt me tradhtinë kombëtare mbi emrin e Sali Berishës marrëveshja e mëparshme. Edi Rama kujdeset qysh tani t’ia kujtojë kohë pas kohe Berishës se ai “shiti 300 kilometra katrorë hapësirë shqiptare”.

Ama, për vetë konfiguracionin e zonës, është e pamundur të arrihet një marrëveshje, që nuk do të ngjallte debate në opinion tonë publik. Për këtë unë jam i bindur. Dhe Edi Rama e di mirë. Kësisoj, ai burrë shteti në Tiranë, që do të ndërmarrë zgjidhjen e kësaj nyje, ka para së gjithash nevojë për një guxim të jashtëzakonshëm për t’u përballur sot e në jetë të jetëve me kritizerët. Edi Rama, me delirin që i ushqen vetes për të zënë një vend të madh në histori, delir për të cilin është rrëfyer vetë në shtypin shqiptar dhe të huaj kur mori drejtimin e qeverisë, natyrshëm që nuk e ka një guxim të tillë. Për më keq, ai nuk ka rreth vetes as njerëzit, me të cilët mund ta ndante këtë përgjegjësi të jashtëzakonshme përpara kombit. Afro nëntëdhjetë vjet më parë, Ahmet Zogu bëri disa ndryshime që dihen në kufirin me Jugosllavinë. Por ai ia ngarkoi këtë punë të birit të Abdyl Frashërit, një rilindësi të vërtetë, pra, i cili vështirë të akuzohej se shiti interesat kombëtarë. Diplomacia delikate kërkon doemos njerëz me besueshmëri të lartë morale, nga ata që nuk janë të gatuar me brumin e Rilindjes së Edi Ramës.

BESNIK MUSTAFAJ

Kultura Tradicionale ne Shqiperi

 

Në Shqipëri njihen dy grupime të mëdha etnografike, të konsoliduar që nga mesi i shek.XVIII, që janë: Gegëria në veri të lumit Shkumbin dhe Toskëria në jug të tij. Gegëria përbëhej nga Gegëria e mirëfilltë, Dukagjini apo Leknia, Malësia dhe Fushat Bregdetare të Veriut, kurse në Toskëri bënin pjesë: Toskëria e mirëfilltë, Myzeqeja, Labëria e Çamëria. Natyrisht, përbrenda këtyre krahinave etnografike ekzistonin edhe ndarje të tjera më të vogla.
Mënyra e jetesës në fshat – Doke e zakone
Vendbanimet në Shqipëri, qysh në mesjetë, kishin arritur një stabilitet dhe kishin kufij të përcaktuar mirë, që ndanin një fshat nga të tjerët. Kufijtë shënoheshin me gurë të mëdhenj të ngulur në tokë, me grumbuj plisash, me rrjedhën e përrenjve e të lumenjve, me shenja në trungjet e drurëve, atje ku kishte pyll, etj. Lëvizja e këtyre shenjave konsiderohej një faj shumë i rëndë. Çdo fshatar i njihte mirë kufijtë e fshatit të vet dhe mund t’i tregonte me lehtësi, duke përmendur toponimet përkatëse.
Përbrenda kufijve të fshatit, përfshiheshin trojet e banesave e përqark tyre oborret e kopshtijet, pastaj vinin arat ose tokat e punuara dhe më tej kullotat dhe pjesa e malit a e pyllit, që i përkiste fshatit. Kjo ndarje e territoreve të fshatit, në shumë zona të Shqipërisë, ruhej ende mjaft mirë deri në vitet e Luftës së Parë Botërore, sidomos atje ku mbizotëronte fshatarësia e lirë. Pronë plotësisht private, mbi të cilën fshatari dispononte krejtësisht, ishin trojet e banesave dhe kopshtijet, kurse tokat e mbjella ishin në disponim të tij, deri sa ishin nen kulturë. Pasi mblidhej prodhimi bujqësor, tokat liroheshin dhe kushdo mund të lëshonte bagëtinë për t’i kullotur, të tjera toka që shfrytëzoheshin së bashku, pra fshatçe, ishin toka djerrë në vërri, kullotat e mali dhe sidomos, burimet ujore për vaditjen e tokave të mbjella, që bëhej sipas një rradhe rreptësisht të caktuar për çdo familje.
Vendbanimet fshatare, në përgjithësi, i janë përshtatur klimës dhe relievit ku janë vendosur. Fshatrat më të ulta janë ato të Fushave Bregdetare, kurse fshatrat më të larta arrijnë deri në 1400 metra mbi nivelin e detit dhe ndodhen në rrethin e Korçës e atë të Kukësit. Banesat e një fshati mund të ishin të grumbulluara ose të shpërndara, madje në disa zona edhe shumë të shpërndara. Sidoqoftë, fshati kishte një qendër shoqërore, rreth së cilës gravitonte aktiviteti i njerëzve në kohën jashtë punës dhe kjo mund të ishte një shesh i vogël pranë një rrapi a një lisi shekullor, dyqani i ndonjë bakalli ose oborri i një ndërtese kulti (kishe a xhamie). Në gjysmën e dytë të shek.XX, në shumicën e fshatrave, fondi i banesave pothuaj u përtri, duke ndryshuar tipet e banesave tradicionale të mëparshme. U bënë edhe shumë ndërtime social-kulturore, si shkolla e kopshte fëmijësh, shtëpi e vatra kulture, njësi tregtare, etj.
Nga përllogaritjet e historianëve ka dalë se, në shek.XV, në Shqipëri, mesatarja e shtëpive për çdo fshat, ishte 21; mesataren më të lartë e kishte rrethi i Elbasanit, me 38 shtëpi, i ndjekur nga rrethi i Korçës, me 28 shtëpi për fshat. Deri në çerekun e parë të shek.XX, rreth 80% e popullsisë punonte e jetonte në fshatra, shumica e të cilave kishin nga 20 shtëpi afërsisht, dhe 3% e fshatrave kishin mbi 1000 banorë. Në 50-60 vitet e fundit, përqindja e popullsisë fshatare ndaj popullsisë së përgjithëshme, ra ne 64%, megjithëse qeveria e kohës synonte që fshati të mos braktisej. Pra, mund të pohojmë, se pesha e kulturës fshatare ndaj asaj qytetare, është ende e ndjeshme.
Gjatë shek.XX e sidomos pas Luftës së Parë Botërore, mënyra e jetesës në fshatin shqiptar pësoi ndryshime të rëndësishme. E megjithatë, në jetën familjare, si edhe në jetën shoqërore, vazhduan të ruhen festa popullore me forma të ndryshme argëtimi dhe në ndërgjegjen e njerëzve u ruajtën shumë pasuri shpirtërore, të manifestuara në folklorin gojor e muzikor të krahinave të ndryshme, sidomos në epikën legjendare e atë historike, edhe pse hynin vazhdimisht shumë ide e shije të reja, me anë të mjeteve të reja të komunikimit masiv.
Në ambientin fshatar shqiptar, familja ka ende stabilitet të mirë dhe kohezion të bazuar në jetën ekonomike të saj. Përsa i përket strukturës së saj, mund të thuhet se ajo tashmë, është thjeshtuar mjaft. Në pjesën më të madhe të vendit, familja përbëhet nga çifti i të martuarve me fëmijët e tyre beqarë. Vajzat e martuara jetojnë në familjen e burrit. Djemtë e martuar, pak kohë pas martese, veçohen nga familja e prindërve dhe jetojnë më vete, por në shumë raste, djali më i vogël mbetet në shtëpinë e prindërve dhe jeton me ta. Kështu, mesatarja e frymëve për familje është 5-6 vetë, por ka fshatra, ku kjo mesatare është më e ulët. Megjithatë, në kujtesën e njerëzve të moshuar, ruhen raste familjesh të mëdha, ku vëllezërit e martuar e fëmijët e tyre jetonin së bashku. Në këto familje kishte detyrimisht një rregull strikt në ndarjen e punëve dhe të detyrave për të gjithë. Atje ruheshin më gjatë edhe doke e zakone të dikurshme të jetës familjare, praktika e rite pagane, etj.
Në ritet e besimet që kanë të bëjnë me ciklin e jetës, pra me lindjen, martesën e vdekjen, studjuesit që janë marrë me to, kanë mundur të hetojnë edhe rite të lashta, të cilat, sado të zbehta, jetojnë aty-këtu. Këto janë kryesisht rite për të ndjellë mbarësi për familjen e çiftuar e çiftet e reja, që të shtohen e të kenë sidomos trashëgimtarë meshkuj. Ndër zakonet e vdekjes, mund të shënojmë se deri në Luftën e Dytë Botërore, në disa krahina ruhej vajtimi me “ligje” (këngë mortore).
Mjaft rite e besime të tjera lidhen me data të caktuara të një kalendari të vjetër popullor dhe sipas studjuesve, kanë të bëjnë me kulte të herëshme blegtorale e bujqësore. Bie fjala, Dita e verës apo 1 Marsi, shënohej nga një pastrim i përgjithshëm ritual i banesave dhe i oborreve dhe më në fund, jo vetëm u vihej zjarri plehrave të mbledhura gjatë këtij pastrimi, por në atë zjarr hidheshin edhe vetë fshesat e vjetra, për të filluar stinën e re me fshesat e reja, pra është fjala për një rit purifikator, Dikur, në fshatra, Dita e verës pritej me shumë gëzim, sidomos nga fëmijët. Dita e Shën Gjergjit (23 Prill), ishte gjithashtu nje festë e shoqëruar me rite e praktika zbavitëse. Atmosferë gëzimi e hareje në fshat krijonin edhe zjarret e mëdhenj, që ndizeshin nëpër oborre e në kryqëzime të rrugëve më 22 Qershor, Ditën e Shën Gjonit. Rite shumë interesante shoqëronin dikur nëpër malësi festën e “buzmit” në natën e solsticit të dimrit.
Shumë festa të motmotit lidheshin me javën bujqësore e blegtorale, si ishin përfundimi korrjeve, qethja e dhënve, kthimi i barinjve nga kullotat verore, etj.

 Mite e besime popullore
Një aspekt me interes i kulturës popullore shqiptare kanë qenë padyshim, mitet, supersticionet e besimet fetare. Dihet historikisht, se feja e krishterë filloi të përhapej ilegalisht në Iliri, që në shekullin e parë të erës sonë. Ungjillëzimin e saj e filloi Shën Pali dhe e përfunduan misionarët latinë. Kjo shpjegon faktin, se përse në gjuhën shqipe, terminologjia fetare e krishterë është e burimit latin, si në Veri e në Jug. Me përhapjen e myslimanizmit, e sidomos nga shek.XVII e këtej, lindën disa fenomene të veçanta, si kriptokristianizmi në disa fshatra në rrethin e Elbasanit (në krahinën e Shpatit), që vazhdoi deri në Shpalljen e Pavarësisë më 1912. Por në shek.XIX, edhe në disa zona të Shqipërisë Veriore (psh në Lurë), kishte familje të përziera në pikpamje fetare: disa pjesërisht katolikë e disa të tjerë myslimanë. Nga Lufta e Parë Botërore ka ardhur duke u rritur edhe numri i atyre, që nuk i ndjekin rregullisht praktikat fetare. Në këtë kuadër historik, nuk është e vështirë të kuptohet, se si u bë e mundur që të ruhej deri në shekullin tonë një përzierje e traditave të lashta pagane, me elementë të krishtërimit e të myslimanizmit.
Ndër mitet më të lashta të ruajtura aty-këtu deri në fillim të shek.XX, ishte sigurisht
kulti i diellit, i cili ka lidhje me kultin e zjarrit e të vatrës (sepse vetë dielli është burim drite e ngrohtësie), si edhe me kultet bujqësore e blegtorale (sepse jeta e çdo gjallese në tokë varet nga dielli). Ruhej gjithashtu, nderimi për disa maja malesh, që adhuroheshin, si “maja të diellit”. Kështu, në data të caktuara, bëheshin pelegrinazhe në disa maja malesh, si Maja e Rumies, Gjalica e Lumës, Çuka e Tomorrit, këndravica, etj. Në këto festa ndizeshin zjarre të mëdhenj në pritje të lindjes së diellit dhe besohej se ata ia shtonin fuqinë diellit. Le të kujtojmë këtu, se mallkimi më i fortë që ndeshim në epikën legjendare për kundërshtarin e heroit, është: “T’u shkimt hisja e diellit”.
Në shumë vise shqiptare ka patur gjurmë të një “kulti të gjarpërit”, veçanërisht, për gjarpërin e bollës e shtëpisë që konsiderohej si një hyjni mbrojtëse. Kulti i gjarpërit ka qenë shumë i njohur edhe tek Ilirët e lashtësisë e sidomos tek dalmatët. Në malsitë tona, dikur mendohej se çdo shtëpi e kishte gjarpërin e vet mbrojtës.
Në epikën legjendare flitet edhe për figura të tjera mitologjike mbrojtëse të njeriut, si ishin orët dhe zanat a shtojzovallet. Ora mund të merrte në mrojtje personin, familjen, por edhe gjithë fisin. Zanat ishin gra të bukura, por edhe trime e luftëtare. Besohej, se ato banonin në shpella mes pyjesh, pushonin në mrize, pranë burimeve ose në maja malesh. Studjuesit e mitologjisë mendojnë, se zana ka lidhje me një perëndi ilire të pyjeve e të burimeve që, në interpretimin romak mori emrin Diana.
Dragoi përfytyrohej si një qenie e mbinatyrëshme, me fuqi të jashtëzakonshme. Bëma e tij kryesore ishte të lironte ujrat, që i kishte zënë kuçedra. Besohej, se dragojtë luftonin sidomos në kohë furtunash të mëdha, duke përdorur topuzat, heshtat, shigjetat, gurët me brima, por sidomos parmendat e zgjedhat. Ata mund të shkulnin edhe drurë të mëdhenj e gurë të malit.
Kuçedra, përfytyrohej si një qenie mitologjike, që mishëronte forcat e verbra shkatërruese të natyrës. Thuhej, se ajo ishte si një gjarpër i madh me 3, 7, 9 ose 12 koka, që mund të villnin zjarr. Zinte vend pranë burimeve, ndalonte ujin dhe i linte njerëzit të vuanin.
Ka pasur padyshim edhe figura të tjera interesante në mitologjinë shqiptare, që nuk mund të arrijmë t’i përmendim këtu, ashtu si ka patur edhe supersticione mbi magjitë, syrin e keq, parashikimin e së ardhmes, etj.
Arti fshatar e zejtaritë artistike
Zhvillimi i artit fshatar dhe i zejtarive artistike në tre-katër shekujt e fundit në Shqipëri, ka qënë i lidhur ngushtë me kushtet historike e shoqërore të vendit, si ishin pushtimi i gjatë osman me pasoja të rënda në plan fetar e kulturor, shtypja kombëtare e shoqërore e ushtruar gjatë këtij sundimi të huaj, etj. Këto kushte të vështira penguan lulëzimin e artit në shumë fusha, si në arkitekturën monumentale, në skulpturë, etj. dhe e ndrydhën për një kohë artin vendas në sfera më të kufizuara si janë artet minore. Në pamundësi për të trajtuar të gjitha fushat e arteve të aplikuara popullore, më poshtë, po flasim shkurtimisht vetëm për disa prej tyre.
Në fshatin shqiptar, tradita e punimit dhe e zbukurimit të objekteve të vogla prej druri nga vetë fshatarët për nevoja të jetës së përditshme, aty-këtu, u ruajt e gjallë edhe në gjysmën e parë të shekkullit XX. Kështu, barinjtë zbukuronin krraba e kupacë, furka, boshte, etj. Ndërsa të tjerë, fshatarë më të stervitur, punonin shkambe e karrige me forma tradicionale, si ishin ato të Dukagjinit, të Pukës, të Mirditës, etj., apo djepa për fëmijë, vegla muzikore e sidomos arka për pajë.
Në disa krahina të vendit, punimi i drurit kishte arritur të ngrihej në zejtari artistike.
Nga shekujt XIII-XIX, kemi ekzemplarë gdhëndjesh në dru, që tërheqin edhe sot admirimin tonë, si interiore ndërtesash kulti, interiore banesash fshatare e qytetare, etj. Një nga ekzemplarët më të përkryer është padyshim ikonostasi i kishës ortodokse të fshatit Leusë të Përmetit, i punuar në fund të shekullit XVIII. Atje, sfondi vegjetal është mbizotërues, por me degët e gjethet e shumta, ndërthuren edhe figura kafshësh reale e fantastike, zogj e simbole të ndryshme kristiane.
Punime të shquara në dru gjenden edhe në interiore banesash, kryesisht tavane, dollapë muri. kapakë dritaresh, trapazane, në qytete si Gjirokastra, Berati, Elbasani, Shkodra, Prizreni, etj.
Traditën e punimit të argjendit e gjejmë në lulëzim të plotë në shekujt XVII-XVIII. Edhe sot, ruhen veçanërisht në koleksione muzeale, objekte argjendi me mbishkrime të datuara e me prejardhje nga qendra të ndryshme qytetare të vendit, si Shkodra, Elbasani, Berati, Voskopoja, etj. Ato janë shumë herë të një cilësise të lartë artistike, qofshin kulti, si kryqe, potirë, kapakë ungjijsh, etj., qofshin objekte laike, si stoli trupi, pajisje shtëpiake, etj.
Mjeshtrat e talentuar argjendarë të qyteteve, gjatë shekujve XVIII-XIX, kanë punuar për të veshur me pafta argjendi një numur shumë të madh pushkësh të gjata, koburesh, jataganësh, vezmesh, qe konsideroheshin si pajisje të nevojshme të çdo burri, nga të cilat, një numur i mirë ruhet ende nëpër muzetë e vendit. Madje, ka shumë prej tyre, që janë edhe të lara me ar.
Midis të gjitha objekteve prej argjendi të ekzekutuara me teknika të ndryshme (me të rrahur, me të derdhur, etj), finesë të veçantë paraqesin punimet me filigranë, qe ishin më fort një specialitet i mjeshtërve argjendarë të qyteteve të veriut se sa i atyre të jugut.
Gratë fshatare në Shqipëri, prej shekujsh janë marrë me endjen e pëlhurave të ndryshme, që shërbenin qoftë si pjesë veshjeje, qoftë si pajisje shtëpiake (dyshekë, peshqirë, shtroje, mbulesa, piceta duarsh, mësalla tryeze, etj).
Në Shqipëri, pëlhurat e mëndafshta janë punuar e përdorur më shumë se në vende të tjera të Ballkanit, ndoshta sepse edhe klima e favorizonte rritjen e krimbit të mëndafshit, meqenëse në disa zona ishte mjaft i përhapur mani i bardhë.
Tekstilet e leshta, të ekzekutuara me një varg teknikash të ndryshme pune, përdoreshin gjerësisht dhe ruanin shumë karakteristika lokale, që i bënin punimet e një krahine të dalloheshin nga ato të krahinave të tjera.
Të tjera punëdore me interes, ishin thurjet e ndryshme me shtiza, ojat e dantelat e sidomos qendisjet e shumëllojshme, që nga qendisjet e thjeshta fshatare deri tek qendisjet e mahnitëshme e virtuoze, me fije mëndafshi ose ari të mjeshtrave qendistarë të disa qyteteve, dhe më herët, edhe pranë manastireve të kohës. Midis punëve të tyre, kemi edhe ekzemplarë të rrallë, si është rasti i Epitafit të madh të Glavenicës (pranë Beratit), që mban datën 1373, si dhe të tjera qendisje laike e fetare me interes të veçantë.
Kostumet tradicionale
Veshjet popullore, janë pa dyshim një nga manifestimet më të fuqishme të kulturës tradicionale. Ato janë trashëguese e transmetuese të shumë elementëve, që vijnë nga lashtësia dhe nga koha e mesme, por janë njëkohësisht edhe shprehje e marrëdhënieve kulturore me popuj të tjerë gjatë shekujve.
Tipet kryesore të veshjeve popullore shqiptare për burra janë: kostumi me fustanellë, kostumi me këmishë të gjatë e dollamë (cibun), sipër kostumi me tirq dhe ai me poture (pantallona të shkurtra deri te gjuri). Pra, në Shqipëri, burrat kanë mbajtur si veshjet në formën e një fundi të gjerë, ashtu edhe ato në formë pantallonash, por të parat kanë dalë nga përdorimi më herët se të tjerat. Pjesët më të zbukuruara ishin jelekët dhe xhamadanët e kostumit festiv. Burrat shqiptarë mbanin edhe stoli të ndryshme argjendi, si jastekë gjoksi, sumbulla dekorative tek jelekët, unaza, pipa e kuti cigaresh, por mbi të gjitha, armët e brezit e të krahut, që ishin gjithnjë të stolisura pasurisht.
Për gra, tipet kryesore të veshjeve, ishin: kostumi me xhubletë (një fund në formë këmbane), kostumi më këmishë të gjatë e xhokë shajaku sipër, kostumi me dy futa të vendosura mbi këmishën e gjatë, njëra përpara e tjetra prapa dhe kostumi me mbështjellëse (një fund i hapur, i mbledhur tek beli me rrudha ose pala).
Në veshje, ngjyrat e zbukurimet ndryshonin simbas moshës. Për të vegjëlit e të rinjtë, kostumi krahinor mund të ishte më i thjeshtë. Ndryshe nga popuj të tjerë të Ballkanit, në Shqipëri, vajza që kishte arritur moshën e martesës, duhet të vishej thjeshtë e pa stoli, flokët t’i mbulonte mirë me një shami dhe të mos vishte rrobë të kuqe. Kostumi i martesës ishte varianti më i pasur i veshjes së krahinës, si për nuset edhe për dhëndurët. Për nuset, stolitë metalike ishin të pamungueshme, madje, përdoreshin edhe me tepri, sepse këtu, me sa duket, kishte rendësi jo vetëm funksioni i tyre estetik, por edhe funksioni magjik që u atribuohej. Për nuset, rëndësi të veçantë kishte zbukurimi i kokës. Disa vjet pas martese, veshja fillonte të lehtësohej nga zbukurimet.
Të vdekurit i visheshin, sipas zakonit, ish rrobat më të mira. Në veshjet popullore, shenjat e zisë ishin të pakta, gratë mund të vishnin praptas ndonjë nga pjesët më të zbukuruara të kostumit, psh. xhokën a përparjen.
Studimet e deritanishme, kanë treguar se pjesët përbërese të veshjeve tradicionale, nuk kanë të gjitha të njejtën moshë. Ka pjesë, që të kujtojnë veshjet mesjetare, me ndikime bizantine e orientale, të tjera që vijnë si një jehonë e kohës antike, por ka edhe elementë, që mund të lidhen me kulturën ilire. Mund të përmendim kështu analogjitë e verejtura midis linjës popullore dhe “dalmatikës” ilire, apo midis kapuçave, strukave (shalleve), opingave, etj. dhe elementeve respektivë, të përdorur nga ilirët. Falë këtyre elementeve të trashëguar nga kultura ilire dhe ajo e arbërve të mesjetës, gjatë zhvillimit të tyre historik, veshjet popullore kanë arritur të fitojnë një varg tiparesh origjinale, që marrin vlerat e një treguesi etnik, i cili i dallon veshjet shqiptare nga ato të popujve të tjerë.

Prof.Dr.Andromaqi GJERGJI
Etnologe

Kultura Shqiptare

 

Në kuzhinat shqiptare zakonisht përdoreshin enë balte, prej druri dhe prej bakri për gatimin e ushqimit, pjekjen e bukës dhe ruajtjen e bylmeteve. Përdorimi më shumë i njërit grup apo tjetrit varej nga forca ekonomike e familjes dhe nga mjedisi gjeografik i vendosjes së objektit. Në familjet e varfëra fshatare mbizotëronin enët prej druri dhe ato prej balte. Raporti i tyre ndryshonte varësisht nga vendodhja e fshatrave. Në zonat malore mbizotëronin enët prej druri si në ato të ngrenies, të bylmetit apo ato të ruajtjes së zahireve (ushqimet e konservuara). Në zonat fushore mbizotëronin ënët prej balte si ato që përdoreshin për ngrënie dhe për ruajtjen e ushqimit, ato për mbajtjen e bulmetit dhe enët e ujit. Rrallë ndonjë enë mund të ishte prej druri apo prej bakri. Në familjet me të ardhura mesatare dhe për më shumë në familjet e pasura, mbizotëronin enët prej bakri dhe ato prej porcelani. Edhe mobilimi i mjediseve të përdorura për fjetje ndryshonte sipas pozicionit gjeografik dhe forcës ekonomike të familjes. Zakonisht këto mjedise ishin mjaft të thjeshta. Në zonat malore me klimë të ftohtë antarët e familjes flinin në shtretër prej druri mjaft të thjeshte të shtruar me fier të thatë ose me kashtë, të mbuluara me plafe prej leshi. Në zonat fushore të Shqipërisë së mesme dhe sidomos në Myzeqe flinin në shtroje të vendosura mbi dysheme. Në qytete këtyre mjediseve u kushtohej më shumë vëmendje, duke i paisur me shtretër, me dyshek dhe çarçafë të endur në avlëmend shtëpish. Njëkohësisht me këto mjedise zinin vend dhe baule të madhësive të ndryshme, ku ruheshin rrobat e çiftit dhe të fëmijve të tyre. Kujdes më i veçantë u kushtohej dhomave të caktuara për pritjen e miqve. Në disa raste ato ambjente u ngjanin ekspozitave të vogla etnografike në të cilat mund të admiroje llojet e shtrojeve më të mira, si qilima, sexhade, velenca, jastekë etj; gdhendje të ndryshme në dru si tavanet, kapakët e dollapeve, trapazanët etj, etj. Perveç këtyre në këto dhoma gjithnjë ishin të pranishme enë të ndryshme prej bakri apo prej balte e porcelani, takëmi i kafesë, instrumentet popullor të krahinës, armë të varura në mur etj. Veçanërisht në qytete dhomat e miqve shquheshin për paisjet e shumta e të punuara me mjeshtri, sidomos në familjet e pasura, mund të shiheshin mobilje e paisje të ardhura nga qendrat e zhvilluara të vendeve evropiane si dhe nga vendet e Lindjes. Të gjitha këto mjedise dhe paisje të tjera ishin pjesë e mënyrës së jetesës të krahinave të ndryshme shqiptare. Ndërkohë edhe veglat e punës të përdorura nga bujqit, blegëtorët apo zanatçinjtë e ndryshëm, pasqyrojnë mënyrën e jetesës.

Mënyra e jetesës në fshat

Vendbanimet në Shqipëri, qysh në mesjetë, kishin arritur një stabilitet dhe kishin kufij të përcaktuar mirë, që ndanin një fshat nga të tjerët. Kufijtë shënoheshin me gurë të mëdhenj të ngulur në tokë, me grumbuj plisash, me rrjedhën e përrenjve e të lumenjve, me shenja në trungjet e drurëve, atje ku kishte pyll, etj. Lëvizja e këtyre shenjave konsiderohej një faj shumë i rëndë. Çdo fshatar i njihte mirë kufijtë e fshatit të vet dhe mund t’i tregonte me lehtësi, duke përmendur toponimet përkatëse.

Përbrenda kufijve të fshatit, përfshiheshin trojet e banesave e përqark tyre oborret e kopshtijet, pastaj vinin arat ose tokat e punuara dhe më tej kullotat dhe pjesa e malit a e pyllit, që i përkiste fshatit. Kjo ndarje e territoreve të fshatit, në shumë zona të Shqipërisë, ruhej ende mjaft mirë deri në vitet e Luftës së Parë Botërore, sidomos atje ku mbizotëronte fshatarësia e lirë. Pronë plotësisht private, mbi të cilën fshatari dispononte krejtësisht, ishin trojet e banesave dhe kopshtijet, kurse tokat e mbjella ishin në disponim të tij, deri sa ishin nen kulturë. Pasi mblidhej prodhimi bujqësor, tokat liroheshin dhe kushdo mund të lëshonte bagëtinë për t’i kullotur, të tjera toka që shfrytëzoheshin së bashku, pra fshatçe, ishin toka djerrë në vërri, kullotat e mali dhe sidomos, burimet ujore për vaditjen e tokave të mbjella, që bëhej sipas një rradhe rreptësisht të caktuar për çdo familje. Vendbanimet fshatare, në përgjithësi, i janë përshtatur klimës dhe relievit ku janë vendosur. Fshatrat më të ulta janë ato të Fushave Bregdetare, kurse fshatrat më të larta arrijnë deri në 1400 metra mbi nivelin e detit dhe ndodhen në rrethin e Korçës e atë të Kukësit. Banesat e një fshati mund të ishin të grumbulluara ose të shpërndara, madje në disa zona edhe shumë të shpërndara. Sidoqoftë, fshati kishte një qendër shoqërore, rreth së cilës gravitonte aktiviteti i njerëzve në kohën jashtë punës dhe kjo mund të ishte një shesh i vogël pranë një rrapi a një lisi shekullor, dyqani i ndonjë bakalli ose oborri i një ndërtese kulti (kishe a xhamie). Në gjysmën e dytë të shek.XX, në shumicën e fshatrave, fondi i banesave pothuaj u përtri, duke ndryshuar tipet e banesave tradicionale të mëparshme. U bënë edhe shumë ndërtime social-kulturore, si shkolla e kopshte fëmijësh, shtëpi e vatra kulture, njësi tregtare, etj.

Nga përllogaritjet e historianëve ka dalë se, në shek.XV, në Shqipëri, mesatarja e shtëpive për çdo fshat, ishte 21; mesataren më të lartë e kishte rrethi i Elbasanit, me 38 shtëpi, i ndjekur nga rrethi i Korçës, me 28 shtëpi për fshat. Deri në çerekun e parë të shek.XX, rreth 80% e popullsisë punonte e jetonte në fshatra, shumica e të cilave kishin nga 20 shtëpi afërsisht, dhe 3% e fshatrave kishin mbi 1000 banorë. Në 50-60 vitet e fundit, përqindja e popullsisë fshatare ndaj popullsisë së përgjithëshme, ra ne 64%, megjithëse qeveria e kohës synonte që fshati të mos braktisej. Pra, mund të pohojmë, se pesha e kulturës fshatare ndaj asaj qytetare, është ende e ndjeshme.

Gjatë shek.XX e sidomos pas Luftës së Parë Botërore, mënyra e jetesës në fshatin shqiptar pësoi ndryshime të rëndësishme. E megjithatë, në jetën familjare, si edhe në jetën shoqërore, vazhduan të ruhen festa popullore me forma të ndryshme argëtimi dhe në ndërgjegjen e njerëzve u ruajtën shumë pasuri shpirtërore, të manifestuara në folklorin gojor e muzikor të krahinave të ndryshme, sidomos në epikën legjendare e atë historike, edhe pse hynin vazhdimisht shumë ide e shije të reja, me anë të mjeteve të reja të komunikimit masiv.

Në ambientin fshatar shqiptar, familja ka ende stabilitet të mirë dhe kohezion të bazuar në jetën ekonomike të saj. Përsa i përket strukturës së saj, mund të thuhet se ajo tashmë, është thjeshtuar mjaft. Në pjesën më të madhe të vendit, familja përbëhet nga çifti i të martuarve me fëmijët e tyre beqarë. Vajzat e martuara jetojnë në familjen e burrit. Djemtë e martuar, pak kohë pas martese, veçohen nga familja e prindërve dhe jetojnë më vete, por në shumë raste, djali më i vogël mbetet në shtëpinë e prindërve dhe jeton me ta. Kështu, mesatarja e frymëve për familje është 5-6 vetë, por ka fshatra, ku kjo mesatare është më e ulët. Megjithatë, në kujtesën e njerëzve të moshuar, ruhen raste familjesh të mëdha, ku vëllezërit e martuar e fëmijët e tyre jetonin së bashku. Në këto familje kishte detyrimisht një rregull strikt në ndarjen e punëve dhe të detyrave për të gjithë. Atje ruheshin më gjatë edhe doke e zakone të dikurshme të jetës familjare, praktika e rite pagane, etj.

Në ritet e besimet që kanë të bëjnë me ciklin e jetës, pra me lindjen, martesën e vdekjen, studjuesit që janë marrë me to, kanë mundur të hetojnë edhe rite të lashta, të cilat, sado të zbehta, jetojnë aty-këtu. Këto janë kryesisht rite për të ndjellë mbarësi për familjen e çiftuar e çiftet e reja, që të shtohen e të kenë sidomos trashëgimtarë meshkuj. Ndër zakonet e vdekjes, mund të shënojmë se deri në Luftën e Dytë Botërore, në disa krahina ruhej vajtimi me “ligje” (këngë mortore).

\Mjaft rite e besime të tjera lidhen me data të caktuara të një kalendari të vjetër popullor dhe sipas studjuesve, kanë të bëjnë me kulte të herëshme blegtorale e bujqësore. Bie fjala, Dita e verës apo 1 Marsi, shënohej nga një pastrim i përgjithshëm ritual i banesave dhe i oborreve dhe më në fund, jo vetëm u vihej zjarri plehrave të mbledhura gjatë këtij pastrimi, por në atë zjarr hidheshin edhe vetë fshesat e vjetra, për të filluar stinën e re me fshesat e reja, pra është fjala për një rit purifikator, Dikur, në fshatra, Dita e verës pritej me shumë gëzim, sidomos nga fëmijët. Dita e Shën Gjergjit (23 prill), ishte gjithashtu nje festë e shoqëruar me rite e praktika zbavitëse. Atmosferë gëzimi e hareje në fshat krijonin edhe zjarret e mëdhenj, që ndizeshin nëpër oborre e në kryqëzime të rrugëve më 22 qershor, Ditën e Shën Gjonit. Rite shumë interesante shoqëronin dikur nëpër malësi festën e “buzmit” në natën e solsticit të dimrit. Shumë festa të motmotit lidheshin me javën bujqësore e blegtorale, si ishin përfundimi korrjeve, qethja e dhënve, kthimi i barinjve nga kullotat verore, etj.

Veshjet

Tipet kryesore të veshjeve popullore shqiptare për burra janë: kostumi me fustanellë, kostumi me këmishë të gjatë e dollamë (cibun), sipër kostumi me tirq dhe ai me poture (pantallona të shkurtra deri te gjuri). Pra, në Shqipëri, burrat kanë mbajtur si veshjet në formën e një fundi të gjerë, ashtu edhe ato në formë pantallonash, por të parat kanë dalë nga përdorimi më herët se të tjerat. Pjesët më të zbukuruara ishin jelekët dhe xhamadanët e kostumit festiv. Burrat shqiptarë mbanin edhe stoli të ndryshme argjendi, si jastekë gjoksi, sumbulla dekorative tek jelekët, unaza, pipa e kuti cigaresh, por mbi të gjitha, armët e brezit e të krahut, që ishin gjithnjë të stolisura pasurisht.

Për gra, tipet kryesore të veshjeve, janë: kostumi me xhubletë (një fund në formë këmbane), kostumi më këmishë të gjatë e xhokë shajaku sipër, kostumi me dy futa të vendosura mbi këmishën e gjatë, njëra përpara e tjetra prapa dhe kostumi me mbështjellëse (një fund i hapur, i mbledhur tek beli me rrudha ose pala).

Në veshje, ngjyrat e zbukurimet ndryshonin simbas moshës. Për të vegjëlit e të rinjtë, kostumi krahinor mund të ishte më i thjeshtë. Ndryshe nga popuj të tjerë të Ballkanit, në Shqipëri, vajza që kishte arritur moshën e martesës, duhet të vishej thjeshtë e pa stoli, flokët t’i mbulonte mirë me një shami dhe të mos vishte rrobë të kuqe. Kostumi i martesës ishte varianti më i pasur i veshjes së krahinës, si për nuset edhe për dhëndurët. Për nuset, stolitë metalike ishin të pamungueshme, madje, përdoreshin edhe me tepri, sepse këtu, me sa duket, kishte rendësi jo vetëm funksioni i tyre estetik, por edhe funksioni magjik që u pervishej. Për nuset, rëndësi të veçantë kishte zbukurimi i kokës. Disa vjet pas martese, veshja fillonte të lehtësohej nga zbukurimet.

Në veshjet popullore, shenjat e zisë ishin të pakta, gratë mund të vishnin se prapthi ndonjë nga pjesët më të zbukuruara të kostumit, psh. xhokën a përparsen.

Studimet e deritanishme, kanë treguar se pjesët përbërese të veshjeve tradicionale, nuk kanë të gjitha të njejtën moshë. Ka pjesë, që të kujtojnë veshjet mesjetare, me ndikime bizantine e orientale, të tjera që vijnë si një jehonë e kohës antike, por ka edhe elementë, që mund të lidhen me kulturën ilire. Mund të përmendim kështu analogjitë e verejtura midis linjës popullore dhe “simbolikes” ilire, sikurse ndermjet kapuçeve, strukave (shalleve), opingave, etj., dhe elementeve respektivë, të përdorur nga ilirët. Falë këtyre elementeve të trashëguar nga kultura ilire dhe ajo e arbërve të mesjetës, gjatë zhvillimit të tyre historik, veshjet popullore kanë arritur të fitojnë një varg tiparesh origjinale, që marrin vlerat e një treguesi etnik, i cili i dallon veshjet shqiptare nga ato të popujve të tjerë.

Kultura tradicionale

Kultura tradicionale e një populli , e një kombi , përmban doket dhe zakonet , mënyrën e jetesës kolektive , komunikimin dhe krijimtarin gojore.

Kultura gojore dhe kultura e shkruar- Kultura gojore është më e hershme se kultura e shkruar pasi që edhe vetë shkrimi lindi më vonë. Letërsia gojore është anonime pra nuk I dihet autori poashtu ajo kalon brez pas brezi dhe pëson disa ndryshime. Kurse letërsia e shkruar e ka autorin e vetë tekstin e fiksuar dhe është krijim individual. Letërsia gojore komunikon drejt për drejt me lexuesin apo marrësin ndërsa e dyta komunikon në mënyrë të ndërmjetme pra nëpërmjet shkrimtarit , ideve apo pozicionimeve të tij. Ndër zhanret dhe format më të qmuara të letërsisë gojore shqiptare të cilat mbahen edhe si monumente të

kulturës e të identitetit shqiptar jane: 1*Kanuni I Lekë Dukagjinit 2*Këngët e Kreshnikëve 3*Baladat 4*Përrallat 1*-Kanuni I Lekë Dukagjinit një kod I pa shkruar por I sistemuar I jetës I karakterit I qenësis dhe I moralitetit të botës tradicionale shqipëtare.Kanuni I Lekë Dukagjinit është i sistemuar nga Shtefën Gjejqovi.

2*-Kënget e Kreshnikëve të qujatur edhe Eposi per Mujin e Halilin janë një cikël I madh me tema heroike.

3*-Baladat janë forma gojore që zgjidhin temat të mëdha morale me syzhe te nderliqshme dhe që përciellen me emocione të forta.Baladat mendohet se jan mbetje te miteve te lashta.

4*-Përrallat janë forma më e gjatë e letërsisë gojore në prozë ku ngjarja ndodh gjithmonë përtej reales , ngjarja mund te jet teresisht e fantazuar.