SULMI I RI I HAMASIT NDAJ IZRAELIT

 FLORI BRUQI,PHD

Janë të paktën tre arsye të mundshme sulmit të bujshëm të këtyre orëve. E para është negocimi për një marrëveshje historike paqeje midis Izraelit dhe Arabisë Saudite, e cila do të ishte pjesa përfundimtare dhe më e rëndësishme e Marrëveshjes së Abrahamit të nënshkruar nga Izraeli me tre vende arabe (Emiratet e Bashkuara Arabe, Bahrein dhe Marok) nën Presidentin Donald   Trump.

Nëse negociatat do të ishin të suksesshme, Abbas do të arrinte një fitore të rëndësishme politike, e aftë për ta ringjallur atë pas një periudhe të gjatë ngecjeje, në të cilën ai humbi gjithnjë e më shumë favorin mes palestinezëve.

Sulmi ndaj Izraelit në një mënyrë kaq të bujshme, duke provokuar një përgjigje të parashikueshme vdekjeprurëse izraelite, ka të ngjarë ta vërë Abbasin në vështirësi në arritjen e një marrëveshjeje me sauditët dhe, indirekt, me qeverinë izraelite të Benjamin Netanyahut. Është një taktikë që shihet shpesh në konfliktin izraelito-palestinez: radikalët nga të dyja palët ndezin flakët për të gjetjen e  një marrëveshjeje kompromisi. Arsyeja e dytë është precedenti historik i Luftës së Yom Kipurit, kur në vitin 1973 Egjipti, Siria dhe vende të tjera arabe sulmuan Izraelin në datën më të shenjtë të kalendarit hebre, duke kapur forcat izraelite në befasi dhe duke mbizotëruar për disa ditë, përpara se Izraeli të përgjigjej.

Një arsye e tretë e mundshme për sulmin e Hamasit është rivaliteti me grupet e tjera fondamentaliste, kryesisht Xhihadin Islamik, i cili në muajt e fundit ka hequr mbështetjen e Hamasit, veçanërisht në Bregun Perëndimor. Së fundi, nuk duhet të harrojmë ndarjet brenda vetë Hamasit midis krahut politik dhe atij ushtarak, dhe brenda dy krahëve, kjo mund të ketë ndikuar gjithashtu në vendimin për të sulmuar Izraelin në një mënyrë kaq spektakolare. 

Sa herë që konflikti izraelito-palestinez i afrohet një kthese të mundshme paqësore, dikush përpiqet ta shtyjë atë drejt luftës.

 Sa herë që konflikti izraelito-palestinez i afrohet një kthese të mundshme paqësore, ka përpjekje për shtyjë atë drejt luftës. Sigurisht që nuk është rastësi që sulmi masiv i nisur nga militantët e Hamasit në Rripin e Gazës dhe brenda Shtetit Hebre ndodh ndërkohë që po zhvillohen negociatat për një marrëveshje historike midis Izraelit dhe Arabisë Saudite në të cilën merr pjesë Autoriteti Kombëtar Palestinez, që ka qeverisur territoret autonome palestineze në Bregun Perëndimor që nga viti 1993. Izraeli ka zhvilluar katër luftëra me militantët palestinezë në Rripin e Gazës që kur forcat dhe kolonët e tij u tërhoqën nga ky territor më 2005. Luftërat janë zhvilluar më 2008, 2012, 2014 dhe 2021.

Më poshtë rendisim disa fakte për kuptuar se çfarë është Hamasi dhe kush e financon.

Si u themelua Hamasi

(Lëvizja e Rezistencës Islame), Hamasi është një organizatë politike dhe paraushtarake palestineze, islamike, sunite dhe fundamentaliste. Hamasi lindi në vitin 1987 me iniciativën e Sheikh Ahmad Yassin, i cili u bë udhëheqësi i tij, i ndihmuar nga Abd al-Aziz al Rantisi dhe Mahmud al-Zahar, udhëheqës politiko-ushtarakë.

Në thelb, Hamasi është krahu palestinez i Vëllazërisë Myslimane, një organizatë fondamentaliste arabe e pranishme në vende të ndryshme dhe synon të luftojë Izraelin me sulme terroriste. Karta e themelimit të Hamasit thotë se "nuk ka zgjidhje për çështjen palestineze përveçse në luftën e shenjtë" dhe parashikon objektivin e kthimit të gjithë Palestinës në kufijtë e saj të vitit 1948, duke përfshirë shtetin e Izraelit sot. 

Kush financon Hamasin

Rripi i Gazës është një nga zonat më të populluara në botë. Ai dhe është mjaft i izoluar ekonomikisht me kufij të fortifikuar me Izraelin dhe Egjiptin në jug dhe lindje dhe Detin Mesdhe në perëndim.

Fillimisht fondet për Hamasin vijnë nga Arabia Saudite dhe Siria. Më pas, financuesi kryesor i Hamasit bëhet Irani, i cili dërgon mesatarisht 100 milionë dollarë në vit para, ndihma humanitare dhe armë në Rripin e Gazës: pavarësisht se është një vend islamik shiit, pra jo sunit si palestinezët, Teherani e sheh Hamasin si një nga grupet aleate fondamentaliste me të cilën do të luftonte luftën e saj kundër Izraelit. Garda Revolucionare iraniane dërgon gjithashtu fonde për Xhihadin Islamik, organizatën tjetër terroriste palestineze që vepron si në Rripin e Gazës ashtu edhe në Bregun Perëndimor.

Por Hamasi gjithashtu merr fonde nga Katari dhe vende të tjera arabe. Për më tepër, donacionet humanitare të dërguara në Gaza nga OKB-ja, Bashkimi Evropian, Norvegjia, Japonia, Australia dhe vende të tjera në mënyrë indirekte arrijnë në Hamas. Së fundi, duhet të mbahet mend se një burim vendimtar financimi për rripin është Izraeli, i cili transferon në Gaza pagat e mijëra palestinezëve të pranuar të punojnë si udhëtarë në shtetin hebre: një bashkëpunim ekonomik që megjithatë është pezulluar për periudha të gjata kur konflikti rindez, si këto ditë.

Suksesi politik i Hamasit

Fitorja e Hamasit në zgjedhjet legjislative palestineze të vitit 2006 e çoi në befasi Mahmud Abbas, presidentin e Autoritetit Kombëtar Palestinez (PA). Deri atëherë, si paraardhësi i tij Arafat, Abbas kishte shtrirë autoritetin e tij si në Bregun Perëndimor ashtu edhe në Gaza.

Por Hamasi ka rritur gradualisht mbështetjen e tij në të gjithë territoret palestineze, veçanërisht në zonat më të varfra të rripit. Rezultati është se për gati dy dekada, udhëheqja palestineze, e bashkuar nën Arafatin, e ka gjetur veten të ndarë në dy fraksione që luftojnë njëri-tjetrin politikisht dhe ndonjëherë edhe ushtarakisht: PNA, e cila qeveris qytetet e Bregut Perëndimor, edhe pse me vështirësi në rritje, sepse edhe atje favorizimet për Hamasin dhe Xhihadin Islamik po rriten (kjo është arsyeja pse Abbas i shtyn zgjedhjet e reja nga viti në vit, nga frika se do t'i humbasë ato edhe në shtëpi); dhe Hamasi, i cili qeveris Rripin e Gazës dhe po rrit mbështetjen në Bregun Perëndimor. Një dualizëm me qëndrime të ndryshme për konfliktin me Izraelin, i cili për rrjedhojë ka kontribuar në paralizimin e negociatave të paqes.

Luftërat e Hamasit

Në fazën e parë të operacioneve të tij, Hamasi e sulmoi Izraelin vetëm me sulme terroriste. Të parët ishin ata që hodhën në erë veten në stacionet e autobusëve ose në klubet e natës plot me civilë izraelitë. Midis tyre, dallohen sulmet në Jerusalem në 1997 dhe në Rishon LeZion në 2002 (16 viktima civile izraelite secila) dhe ai në një autobus në Haifa në 2003 (17 viktima, kryesisht fëmijë dhe adoleshentë). Sulmet vetëvrasëse u shumëfishuan.

Që nga viti 2001, Hamasi gjithashtu ka filluar të sulmojë Izraelin me raketa, të importuara në mënyrë klandestine përmes tuneleve në kufirin midis Egjiptit dhe Gazës. Tani mund të flasim për "luftërat e Gazës" për shkak të shpeshtësisë me të cilën shpërthejnë konfliktet midis Hamasit dhe Izraelit.

Izraeli ka zhvilluar katër luftëra me militantët palestinezë në Rripin e Gazës që kur forcat dhe kolonët e tij u tërhoqën nga ky territor më 2005. Luftërat janë zhvilluar më 2008, 2012, 2014 dhe 2021.

Shpërthime të tjera të ngjashme kishte edhe në vitin 2022. Por nuk ka pasur kurrë një sulm nga militantët e armatosur të Hamasit të përmasave të sotme, i shoqëruar me raketa: një veprim nga i cili pritet një nga përgjigjet më të ashpra izraelite. Dallimi, në luftërat në Gaza, është se Hamasi sulmon popullsinë civile duke goditur me bomba vetëvrasëse apo raketa në qytete, ndërsa sulmet izraelite nga ajri dhe nga toka përpiqen të godasin objektivat e synuara.

A do ta gëlltisë Perëndimi edhe këtë farsë të Vuçiqit?

Propaganda e qullët serbe, manipulimet, parodia juridike, trajtimi i terroristëve si figura të rëndësishme publike, arrestimi dhe lirimi i menjëhershëm i kriminelit Milan Radoiçiq nuk paraqesin asnjë befasi. E habitshme do të ishte nëse Perëndimi e gëlltit edhe këtë farsë të Vuçiqit. Një kronikë e rrenave të parapolitikës serbe - nga luani i kopshtit zoologjik të Sarajevës deri te gomat e djegura në Dubrovnik. Kur dje u arrestua Milan Radoiçiqi (ose së paku u tha se u arrestua), disa diplomatë perëndimorë në Beograd reaguan të lehtësuar. Një ditë më vonë, pra sot, Radoiçiqi është njeri i lirë, i liruar nga “drejtësia serbe”, dhe ndoshta ndonjë diplomat tani është i mërzitur, sepse ra në ujë iluzioni që Serbia e ka ndërmend t’i ndriçojë rrethanat e sulmit terrorist ndaj Kosovës më 24 shtator 2023 dhe të dënojë kryerësit e krimit. Që nga ajo ditë Serbia është demaskuar (sërish) faqe botës si sponsorizuese e terrorizmit. Përpjekjet e propagandës së Beogradit janë shtuar me qëllim të përhapjes së mjegullës, manipulimit, gënjeshtrave. Armët e konfiskuara nga Policia e Kosovës ngjallin dyshime serioze se banda e Radoiçiqit është furnizuar nga ushtria serbe apo nga nënkontraktorë të tjerë të shtetit që punonin për Radoiçiqin. Për të zhdukur këtë gjurmë, drejtësia serbe e kontrolluar nga Vuçiqi tha se Radoiçiqi i ka blerë armët në Tuzëll të Bosnjë-Hercegovinës. Qëllimi është evident: të njollosen Bosnja dhe boshnjakët! Sepse Tuzlla gjendet në federatën boshnjako-kroate, jo në entitetin serb. Sipas propagandës serbe, paramilitarët e Radoiçiqit u furnizuan me armë në Bosnjë, ndërsa Policia e Kosovës paskësh armë serbe (“prej nga këto armë?”, pyet me një zë kori i propagandistëve serbë). Tre terroristët e vrarë u varrosën si heronj, njëri prej tyre në Vërnjaçka Banjë, ku fansat e Cërvena Zvezdës dolën në rrugë me pishtarë të ndezur. Në varrim u shfaq edhe Milan Radoiçiqi. Ndërkohë Vuçiqi dhe kanalet e tij nga kanalizimi mediatik emituan zërin e një “dëshmitari të mbrojtur”, i cili - pak a shumë - tha: “Isha rrugës duke ecur dhe rastësisht pashë disa njerëz të armatosur, i pyeta a keni nevojë për ndihmë, kur befas u shfaq policia kosovare dhe nisi të gjuante ndaj nesh dhe ne filluam të iknim…”. Tingëllon si përrallë dhe është përrallë. Në krejt këtë komedi parapolitike serbe po mungon vetëm Danica Marinkoviq, gjykatësja hetuese e administratës pushtuese serbe në Prishtinë, e cila pas masakrës së forcave serbe në Reçak përpiqej të manipulonte të vërtetën. Këto ditë po përjetojmë një kthim të Serbisë në vitet ‘80 dhe ‘90, kur propaganda serbe arsyetonte çdo krim ndaj të tjerëve dhe fabrikonte krime ndaj serbëve. Më 18 nëntor 1991 ushtria jugosllave e shndërruar në armatë serbomadhe pushtoi qytetin barok kroat Vukovar. Ndërsa ushtarë, paramilitarë e çetnikë masakronin civilë kroatë (dhe disa shqiptarë) në periferi të qytetit, radiotelevizioni i Serbisë RTS jepte lajmin e rrejshëm se forcat kroate kanë masakruar “41 fëmijë serbë”, kufomat e të cilëve qenkëshin gjetur në shkollën fillore në Borovo Sello. Kur bota e civilizuar u trondit nga sulmet serbe e malazeze ndaj Dubrovnikut më 1991, mediat e Beogradit citonin një oficer serb, i cili thoshte se tymi që dilte nga qyteti i vjetër i Dubrovnikut nuk ishte pasojë e sulmeve, por tym gomash që paskëshin ndezur kroatët për të mashtruar botën. Gjatë rrethimit të Sarajevës nga ushtria e serbëve të Bosnjës, një gazetare e kanalit televiziv serb “S” raportoi se “ekstremistët myslimanë” po i hedhin fëmijët serbë në kafazet e luanëve në kopshtin zoologjik të Sarajevës. Për kanalin “S” atëbotë punonte edhe një huligan i ri politik nga Beogradi me emrin Aleksandar Vuçiq. Si gjatë luftërave të viteve ‘90, edhe tani, pas sulmit të armatosur kundër Kosovës, propaganda e Beogradit nuk ka ndryshuar. Por do të ishte e habitshme nëse bashkësia ndërkombëtare do ta gëlltisë edhe këtë farsë juridike e politike të Vuçiqit sa i përket bandës së Milan Radoiçiqit. Ky rrezik ekziston. Përzgjedhja e avokatit të Radoiçiqit përshtatet si gur në mozaikun e madh të propagandës. Një “përzgjedhje e natyrshme”, shkruan gazeta “Danas”. Goran Petronijeviq, gjyqtar në Pejë gjatë luftës së Kosovës, në maj të vitit 2000 i dënoi 143 shqiptarë të Kosovës me 1632 vjet burg për shkak të “veprës penale të terrorizmit”. Mandej ky gjykatës në shërbim të regjimit të Slobodan Milosheviqit i dënoi (në mungesë) me nga 20 vjet burg Bill Clintonin, Madeleine Albright, Jacques Chirac, Gerhard Schröder, Tony Blair për shkak të bombardimit të Jugosllavisë serbo-malazeze. Pasi ra regjimi i Milosheviqit, Petronijeviq u mor me avokaturë dhe klientët e tij ishin, mes tjerash, krimineli i luftës Radovan Karagjiq, shefi i sigurimit shtetëror Radomir Markoviq, këngëtarja Svetlana Razhnatoviq (“Ceca”) etj. Petronijeviqi e quan veten “biograf zyrtar të Ratko Mladiqit”, sipas Radios Evropa e Lirë ai ka vëzhguar “zgjedhjet” që Rusia ka organizuar në territoret e pushtuara ukrainase. Në maj të vitit 2020 mediat serbe njoftuan se Petronijeviqi u grushtua nga një grup burrash në një restorant të Beogradit. Më 1991 Slobodan Milosheviqi pati thënë: “Nëse nuk dimë të punojmë mirë, së paku do të dimë të rrihemi”. Detyrë e Petronijeviqit tani është të “dëshmojë” se Milan Radoiçiqi hyri në Kosovë duarthatë, bashkë me paramilitarët e tij duarthatë, të cilët duarthatë vranë një polic të Kosovës dhe duarthatë u strehuan në një manastir të Kishës Ortodokse Serbe, ndërsa qëllimi i tyre paskësh qenë që duarthatë të armatosin popullin duarthatë serb në Kosovë. Në këtë mision ai mund të llogarisë në ndihmën e shtetit. I pari i shtetit serb disa herë e ka lavdëruar Radoiçiqin si trim. Petronijeviqi duket se ka lidhjet e duhura me drejtësinë dhe me politikën. Mediat serbe të mërkurën botuan fotografi ku Petronijeviqi shihej në piknik me shefin e Prokurorisë së Lartë në Beograd, Nenad Stefanoviq, një adhurues i partisë në pushtet SNS.

Mashtrimi i thirrjeve të humbura që vijnë nga Shqipëria, Gana, Bregu i Fildishtë dhe Nigeria

 

  

Garda Civile Spanjolle ka paralajmëruar qytetarët për një mashtrim që po ndodh së fundmi përmes telefonave celularë.

Ndër mashtrimet që lidhen me celularët, institucionet spanjolle kanë konstatuar se një nga metodat e preferuara të kriminelëve kibernetikë janë telefonatat.

“Shumë herë është thjesht SPAM, të tjerat (gjithnjë e më të zakonshme) janë imitime të njerëzve të dashur për të marrë para ose detaje bankare, ndërsa të tjerat përbëhen vetëm nga një telefonatë e humbur,” shkruan eleconomista.

Dhe duket e pamundur që një telefonatë e humbur, domethënë ajo që nuk e merrni dhe nuk ndërveproni me askënd, mund të përbëjë rrezik për personin dhe paratë tuaja. Megjithatë, pas tij qëndron një nga truket më efektive në nivel global, dhe efektiviteti i tij i madh është për shkak të thjeshtësisë së mashtrimit.

Gjëja normale kur marrim një telefonatë gjëja më normale është ta zhbllokojmë dhe të shohim se kush ishte duke telefonuar dhe rimarrim numrin që sapo humbëm. Kaq duhet dhe ke rënë pre e mashtrimit nga thirrjet e humbura.

Për ta bërë telefonatën të humbur, kriminelët kibernetikë telefonojnë numrin tuaj të telefonit, por e mbyllin telefonin aq shpejt sa nuk lënë mundësi për ta hapur as nëse e keni në dorë. Në këtë mënyrë viktima sheh se ka një telefonatë nga një numër i panjohur dhe duke qenë se njerëzit janë kureshtarë nga natyra, është normale që ta kthejnë atë për të ditur se kush fshihet pas asaj telefonate.

Kjo është pikërisht ajo që kërkon krimineli kibernetik, pasi këta numra korrespondojnë me telefonat që janë jashtë vendit dhe për këtë arsye thirrja e tyre ka një tarifë shtesë.

Truku është se kriminelët kibernetikë marrin një përqindje të tarifës që i ngarkojnë viktimës dhe madje mund të marrin para shtesë nëse viktima qëndron në telefon për një kohë më të gjatë.

Garda Civile e thekson rrezikun edhe në në postim në Twitter, ku shkruan: “Nëse shihni një telefonatë të humbur nga një numër që ka ndonjë nga këto prefiske, është më mirë ta shpërfillni: aty është prefiksi 355 (Shqipëri), 225 (Bregu i Fildishtë), 233 (Gana) dhe 234 (Nigeri).

Një aktivist dhe poet është vrarë në mënyrë brutale në rrugët e Nju Jorkut: Momenti i vrasjes brutale të një poeti në rrugët e Nju Jorkut

 

  

Një aktivist dhe poet është vrarë në mënyrë brutale në rrugët e Nju Jorkut.

Një video po qarkullon në rrjetet sociale, ku tregon momentin tronditës së vrasjes Ryan Carson, nga një i panjohur.

Siç shihet në pamjet, viktima ishte ulur në një stol dhe bisedon me të dashurën e tij. Pak metra para tyre, një burrë fillon të godasë diçka tek patinat e parkuara pranë trotuarit, pa asnjë arsye. Papritur, i tërbuar, ai kthehet në anën e 32-vjeçarit dhe e pyet atë “Çfarë dreqin po shikon?”.

Më pas aktivisti i përgjigjet “nuk po shikoj asgjë” dhe del mes të dashurës së tij dhe burrit të tërbuar.

Burri i panjohur e kërcënon duke i thënë “do të të vras”, ndërsa Carson i kërkon të qetësohet dhe ngre duart lart. Sulmuesi më pas fillon ta ndjekë aktivistin, me një thikë, ndërsa e dashura e tij, e cila vrapon pas tyre, dëgjohet duke bërtitur “Të lutem, të lutem, të lutem!”.

Ndërsa shkon për të shpëtuar, Carson bie në stolin ku ishte ulur më parë dhe sulmuesi i kap xhaketën dhe e hedh në tokë, duke e goditur disa herë me thikë në gjoks.

Para se të largohej, vrasësi shkon pranë të dashurës së Carson, e pështyn, godet me shkelma trupin e pajetë të 32-vjeçarit dhe më pas zhduket.

Serbia sfidon USA-në: Ushtria, jo tërheqje, thjesht mos veprim!

 

  

“Jo tërheqje, thjesht mos veprim”, kështu e përkufizoi ministri serb i mbrojtjes Millosh Vuçeviç reduktimin e numrit të ushtarëve “përgjatë vijës administrative” me Kosovën, nga 8.350 në më pak se 4.500.

“Ata po kthehen në garnizonet e tyre, në kazermat e tyre, në aktivitetet e tyre të rregullta,” tha Vuçeviç për Televizioni Prva, ndërsa theksoi se ushtria serbe së bashku me inteligjencën ushtarake dhe Agjencinë e Sigurisë Ushtarake, janë duke monitoruar gjithçka që po ndodh në Kosovë. Ministri i mohoi akuzat se Serbia po përgatitej të bënte diçka duke “mbledhur njësi” dhe se po trajnonte grupin që ka marrë pjesë në konfliktin në Banjskë.

Më herët, Shtëpia e Bardhë konfirmoi se  ka “filluar tërheqjen” e forcave të saj nga kufiri me Kosovën dhe se ky është “lajm i mirë”. Zëdhënësi i Këshillit të Sigurisë Kombëtare John Kirby megjithatë, edhe pse e pranoi se diçka e tillë do të ndihmojë në uljen e tensioneve, ajo nuk do të çojë në eliminimin e tyre.

Vendosja e ushtrisë serbe në kufirin me Kosovën nisi fill pas sulmit të një grupi të armatosur ndaj Policisë së Kosovës në 24 shtator. 5 ditë më vonë, numri dy i Listës Serbe Milan Radojçiç mori përgjegjësinë e organizimit të sulmit dhe po atë ditë, dha dorëheqjen nga pozita e nënkryetarit të partisë më të madhe të serbëve në Kosovë, e cila e gëzon mbështetjen e Beogradit zyrtar.

KKrimineli lirohet nga paraburgimi Milan Radojçiç, i ndalohet hyrja në Kosovë

 

  

Gjykata në Beograd e ka liruar Milan Radojçiçin nga paraburgimi, një ditë pas marrjes në pyetje.

Gjyqtari i procedurës paraprake e ka refuzuar propozimin e Prokurorisë së Lartë Publike në Beograd për caktimin e masës së paraburgimit për Radojçiçin, pas marrjes në pyetje.

Prokuroria ka kërkuar paraburgimin me arsyetimin e rrezikut të arratisjes.

Me vendimin e 4 tetorit, atij i është ndaluar largimi prej territorit të Serbisë, pa miratim të gjykatës dhe i është ndaluar të shkojë në territorin e Kosovës.

Sipas këtij vendimi, ai do të duhet të paraqitet në stacionin policor kompetent në datat 1 dhe 15 të çdo muaji.

Është thënë se atij i është konfiskuar përkohësisht dokumenti i udhëtimit, përkatësisht pasaporta e Republikës së Serbisë, dhe ai është paralajmëruar se mund të rikthehet në  paraburgim nëse i shkel të drejtat dhe detyrimet.

Ai akuzohet për blerje të armëve, municioneve dhe mjeteve shpërthyese me fuqi të madhe shkatërruese nga Tuzlla në Bosnje dhe Hercegovinë, nga janari deri më 24 shtator 2023.

Organizatori i sulmit terrorist ndaj Policisë së Kosovës, Milan Radojçiç është liruar nga masa e ndalimit.

 

  

Gjykata e Lartë në Beograd pas marrjes në pyetje vlerësoi se i njëjti nuk paraqet rrezik për largim nga vendi dhe rrëzoi kërkesën e Prokurorisë së Beogradit për masën e paraburgimit.

Gjykata i caktoi masën e sigurisë së paraqitjes në stacionin e policisë në datat 1 dhe 15 të çdo muaji, i mori pasaportën dhe i ndaloi hyrjen në Kosovë.

Kjo manovër e Serbisë, në Kosovë shihet si fshehje e terroristëve që sulmuan Policinë e Kosovës e vranë rreshterin Afrim Bunjakun.

“Serbia është bërë strehë e kriminelëve të luftës dhe terroristëve“, u shpreh ministrja e Drejtësisë, Albulena Haxhiu

Vënia përpara drejtësisë për Milan Radojçiçin duke se do të jetë e lehtë në Beograd meqë mbi të rëndojnë veprat penale për posedim, blerje e trafikimin i armëve pa leje dhe shkaktimi i rrezikut të përgjithshëm.

Ndërkohë, Kosova nuk do të mund ta ekstradojë atë për veprën penale të terrorizimit, për të cilën edhe po hetohet fillimisht.

“Mundësi tjetër është që Kosova të lëshojë një fletë arresti ndërkombëtare, në mënyrë që t’ua kufizojë lirinë e lëvizjes këtyre personave, që nëse përpiqen të hyjnë në territorin e shteteve të tjera të arrestohet“, tha Ehat Miftaraj nga Institui i Kosovës për Drejtësi.

Gjithçka mund të bëjnë institucionet e drejtësisë në Kosovë është ta gjykojnë Milan Radojçiç dhe grupin terrorist në mungesë.

“Edhe ky gjykim në mungesë nuk do të ketë vlerë nëse ne e shpallim fajtor, por ai nuk vihet para drejtësisë”, shtoi Miftaraj.

Më 24 shtator në Banjskë të komunës së Zveçanit, Policia e Kosovës u sulmua nga një grup terrorist me në krye Milan Radojçiç. Që atëherë nga hetimet doli se grupi kishte për qëllim që përmes 37 pikave të sulmit të krijonte një korridor në thellësi të komunës duke mundësuar futjen e më shumë armatimi dhe trupave. Policia e Kosovës këtë plan e sheh si plan të aneksimit të veriut të vendit.