2015-03-29

Si vdiç dëshmori i lirisë ,Agim Miftar Kukleci (5 nënotr 1958- 28 mars 1989)

Dëshmori Agim Kukleci, u lind më 5 nëntor 1958, në fshtain Isniq të komunes së Deçanit. Familja Kukleci ishte e njohur edhe më parë për aktivitete patriotike. Shaban Sadiku, i kësaj familje, ishte pjesmarrës në Lidhjen e Prizrenit më 1878.


Ishte pjesëmarrës edhe në Luftën e Galicisë, ku edhe është vrarë. Edhe Osman Kukleci, Mustafë Syla dhe Haxhi Duçi, (edhe këta nga familja Kukleci), kishin qënë pjesmarrës në Luftën e Dytë Botërore.





Në odat e Isniqit, gjithë herë, flitej për trimeritë e djemve të Isniqit. Në biseda dhe kujtime çdo herë skalitej Isa Boletini, Isuf Bardhoshi, Ramë Nura, veprimtari e pjestarëve të Partisë Nacional Demokratike Shqiptare (PNDSH) si e Smajl Balajt, Cenë Imerajt, Haki Osdautajt, Dervish Kuklecit, Selim Seferit, Bajram e Halil Januzajt e shumë e shumë trimave dhe veprimtarve të tjerë nga kjo anë. Këto biseda, kishin lenë gjurmë të thella në mendjen e Agimit. Ai u rrit dhe u skalit në një trim të vërtetë, duke kujtuar të kaluaren e kushërinjëve të tij nga Isniqit

Agim Kukleci , shkollimin fillor e filloi më 1965 në Shkollen Fillore “Liria” në Isniq, ku e përfundoi në qershor të vitit 1973.



Shoqëria Kulturo-Artistike "Mehmet Riza" nga Isniqi

Në vitin shkollor 1973-1974, regjistrohet në Gjimnazin “Vëllezërit Frashëri” në Deçan. Përveçse një nxënës i mirë, Agimi dallohet edhe për aktivitetet e tij kulturo-artistike, veçanërisht si antar i Shoqërisë kulturo-artistike “Mehmet Riza” nga Isniqi, një shoqëri kjo shumë aktive e njohur për pjesëmarrjet dhe çmimet e fituara në nivel federativ.

Ndër shfaqjet artistike ku Agimi mori pjesë janë; “Beselam pse më flijojnë”, ”Fosilet”, “Pirgu i Lartë” , “Hakmarrja”, “Rremuja” etj.

Agimi, tashmë kishte kuptuar të vërtetën historike të popullit shqiptar të Kosovës. Ai ishtë i bindur se pa sakrificë nuk do të vijë liria. Pasi e mbaroi shkollimin e mesëm, i vazhdoi studimet në Fakultetin Juridik të Universitetit të Prishtinës.

Agimi, shok të jetës e kishte dëshmorin e luftës së fundit, Rrustem Bruqin. Të dytë së bashku, Agimi dhe Rrustemi, si studentë ishin pjesëmarrës në Demonstratat e vitit 1981 që u organizuan asokohe në Prishtinë.
Image result for ISMET QORRAJ DESHMOR
Demonstratat e vitit 1981, kishin ndikuar në jeten dhe veprimtarinë e Agimit. Në vitin 1982, Agimi apsolvoi në Fakultetin Juridik.

Dy vite më vonë, Agimi bashk me Rrustemin shkojnë në shërbim ushtarak në Strumnicë të Maqedonisë, ku për fat të keq, paten maltretime të shumta. Megjithatë aty gjetën mbështetje nga dy oficierë shqiptarë.

Pasi e kryen shërbimin ushtarak, Agimi rikthehet në vendlindje në Isniq.

Viti 1987, shënon një kthesë në Kosovë. Populli shqiptar i Kosovës, u kundërpërgjigjet mitingjeve serbe. Siç dihet, politika serbe po shkonte në drejtim që të shuante në tërësi qënien shqiptare në Kosovë, përfshirë çdo lëvizje.

Keshtu në rrethana shumë të vështira politike, Kuvendi i Serbisë më 23 mars 1989, suprimoi Autonominë e Kosovës. Siç dihet kjo shkaktoi paknaqësi ndër shqiptarët e Kosovës dhe si rrjedhojë e kësaj shpërthyen demonstrata masive.

Në ballë të demonstruesëve, në qendër të Deçanit, duke u konfrontuar me policinë dhe ushtrinë serbe, bie heroikisht në mbrojtje të dinjitetit shqiptar, Agim Kukleci. Po atë ditë, në altarin e lirisë, ranë për të mos vdekur kurrë edhe Ismet Qorraj, Salih Hadërgjonaj dhe Mujë Mehmetaj.

Deshmori Agim Kukleci, u varros me nderime dhe me një pjesëmarrje masive të njerëzve, në vendlindjen e tij në Isniq.

Për nder të dëshmorit, nga mërgata isniqase në Zvicër, u themelua edhe shoqata “Agim Kukleci”, e cila është e njohur për një varg aktivitetesh humanitare.


Gjafer e Gani Balaj- kenga e Agim Kuklecit

https://www.youtube.com/watch?v=js5vwzoPgqI


Përgatiti :F.Bruqi

2015-03-28

Njoftim per shpallje fituesi te konkursit letrar per deshmorin ISMET QORRAJ( 21janar 1968 - 28 mars 1989)




Juria e ketij konkursi, e përbërë nga Editori dhe Kryeredaktori përgjgjës i Agjencionit Floripress, Flori Bruqi, nga Izet Duraku dhe Rexhep Shahu, pasi i lexoi gjithe krijimet e pjesëmarrësve, vendosi që të shpallë tre fituesit e çmimeve të para.

Gjithë krijimet e sjella për këtë rast, do të botohen në libër të veçantë me tirazh 3 mijë kopje në muajin qershor.

Vendin e parë e merr poezia PRANVERË E PËRHUMBUR e poetit Gentjan Banaj nga Fieri.
Vendin e dytë e merr poezia e poetit të njohur Skënder Zogaj, BALADA PËR ZOGJTË E VALSIT DIELLOR, nga Prishtina.

Vendin e tretë e merr poezia e Engjëll Koliqit, që jeton në Itali, me titull KRENOHEMI ME JU N’ALTARIN DARDAN.

Tre çmimet e para kanë shpërblime financiare dhe fituesit duhet të kontaktojnë me z. Flori Bruqi.

 Izet Duraku ,Rexhep Shahu,Flori Bruqi


Tiranë,Prishtinë 28 mars 2015.


Ne Carrabreg ,Isniq ,Voksh ,Maznik të Deçanit u përkujtuna dëshmoret e marsit të vitit 1989



 


****


….Deri në ora 11.30 të datës 28 mar 1989 Ismeti ishte duke punuar në depo....

Disa minuta më vonë Ismeti me shumë shokë ju  bashkuan  demostruesve afër komunës tonë (Deçan)…Ai vazhdimisht i gjuante  policinë më gurë e gjësende tjera...

Policia ishte në fillim e përzierë :shqiptar dhe serbo-malazezë…Policët  fillimisht tentonin ti shpërndanin me gas lotësjellës demostruesit .Ata (Policia e Deçanit)  deri në  një kohë atë nuk kanë përdorur armët,përpos bombave lotësjellëse...…

Turma shtohej në vazhdimësi (mbi 10.000 demostrues të moshave dhe strukturave  të ndrushme)…

Në ndërkohë  nga Peja ,në drejtim të Deçanit ,erdhën njësitë e blinduara ( Njësitë Speciale të Policisë Federale Jugosllave )me shpejtësi pa paralajmrim  kanë filluar të gjujnë në drejtim të demostruesve  afër depos së ish “Gërmisë”në Deçan ...

Rreth 200 metra larg ndërtesës së “Gërmisë”(në drejtim të fshatit Carrabreg),një plumb dum-dum( në shpinë)  e e plandosi Ismetin .Nga krahërori  i tij  i shpuar rridhte lumë gjaku.




Xhevdet Qorraj, vëllai i dëshmorit Ismet Qorraj, thotë"Ismeti vdiç nga plumbat dum-dum të  Specialcave të MUP-it Federal  Jugosllavë " me 28 mars 1989 në Gjakovë.


I plagosur Ismeti më tha :”Xhevdet, vëlla jam plagosur …Mbamë”,ishin fjlaët e tij.…E kapa për krihësh dhe e tërhjeka zvarrë përafërsisht rreth 100 metra në drejtim të oborrit të shtëpisë së  Dinë Ahmetit.


****

Në ndërkohë erdhi dhe vëllau i yni Muhameti, si dhe bashkëfshatari -Agron Gjonajt.

Ismetit ,nën stres ,gazë lotësjellës,ia dhamë ndihmën e parë...Ishim në panik për gjakderdhjen e madhe të tij nga krahërori.  Pas një kohe të shkurtër kishte dëgjuar  vëllai i ynë i madh Xuni ,se Ismeti është plagosur  rëndë...

Na 3 vëllzërit , me Ismetin e plagosur muarëm një automobil dhe u nisëm drejt Gjakovës.  u nisëm për Spital të Gjakovës...

*****

Aty tek  Ura e Binakëve (Carrabreg i Ultë) na ndaluan Njësitë  e Policisë Speciale të ish YU ....

Na  maltertuan  dhe ofenduan bukur shumë... Xuni më zhdërvjellësinë  e tij prej vozitësi  nuk  i përfilli rregullat dhe  urdhërat e specialcëve serbo-malazezë ,  por më  një shpejtësi të madhe pa pritur përgjegjën  e tyre , u nis për Spitalin e  Gjakovës.



Foto: Ismet Qorraj , 8 ditë para se të vritej nga plumbat dum-dum të armikut (20 mrs 1989)


Mbas 10 minutave kemi arrijtë në Spital .Koridoret gumëzhinin nga të plagosurit që kishin ardhur nga Komuna e Deçanit dhe ajo e Rahovecit....

Mjekët  na thanë :Do e operojmë,por gjasat janë shumë të vogla që të kemi  suksësë!.....

E Ismeti nuk e priti operacionin...Ai  ndërroi jetë ,pa bërë asë uf...,thotë Xhevdeti...

Babai ,nëna , me 5  motra dhe 4  vëllëzër nuk lëshuam asnjë zë ishim të mpirë...Ishte sugari ynë...më trimi.

E tërë familja dhembjen e madhe e kishin shndërruar në forcë.


****

....Tërë Kosova ishte në kryeshënosh...në mesin e tyre ishte edhe komandanti Hamzë Shaban Jashari nga Prekazi i Drenicës ,e mija burra,gra e vasha të reja  nga tërë  Kosova...




*****




Ismeti nuk ishte vetëm , përkrah tij ishin edhe shoket e idealit që ranë në altarin e lirisë , Salih Hadërgjonaj, 19 vjeçar nga Vokshi i Deçanit, Agim Kukleci, 31 vjeçar nga Isniqi dhe Mujë Mehmetaj, 36 vjeçar nga Mazniku i Deçanit. 

Më 27-28 Mars 1989, toka e Kosovës po i shtërgon në damart e vet më shumë se 25 martirë që ranë për mos të vdekur kurrë.

Për të mos u mbetur borxh këtyre martirëve po i radhisim ashtu siç ranë në altarin e lirisë: 
Prishtinë: Ismet Krasniqi nga Grashtica e Prishtinës, Sevdat Berisha (Xhafolli) nga Drenoci i Prishtinës, Shukrie Obertinca nga Lismiri i Fushë Kosovës, Vetim Shala nga Nasheci i Prizrenit dhe Mustafë Veselaj nga Reçani i Therandës. 

Mitrovicë:

Bedri Hasani nga Mitrovica, Ramadan Zeqiri nga Kopiliqi i Epërm i Skenderajt, Hakif Bislimi nga Koshtova e Mitrovicës, Behram Sumiqi nga Reshani i Mitrovicës dhe Hilmi Kajtazi nga Vitaku i Skenderajt.

Besianë:

Mehmet Ejupi nga Sekiraça e Besianës dhe polici shqiptar Jetullah Kuçi nga Theranda, për të cilin Serbia u mundua t’i fajsojë demonstruesit llapjan, duke e fshehur dorën e vet vrastare. 
Prizren: Xhemshit Badallaj,Gjylbehar Badallaj dhe Hajrim Badaj qe vetëm 11 pranvera i kishte shijuar, te gjithë nga Zhuri i Prizrenit, si dhe Muharrem Kabashi dhe Afrim Bytyqi nga Arbana e Prizrenit.

Malishevë:

 Plumbave gjakatar nuk u shpetuan as fëmijët 11 vjeçar Din e Arsim Paçarizi nga Dragobili i Malishevës. 

Gjilan:

 Agim Rashiti nga Draganci i Gjilanit …

Atë ditë kur në Kosovë po lahej gjaku me auto topa nëpër sheshe dhe rrugë të Kosovës dhe po hapën varre gjithë andej Kosovës për t’i varrosur martirët e lirisë, Serbia gjakatare po feston dhe po i cakërron gotat në shenjë fitoreje që varrosi Kushtetutën e Kosovës, por jo edhe gjatë më shumë se dhjetë vite ,sepse Lufta jonë Çlirimtare e UÇK-së përgjithmonë largoi shputat karpatjane nga toka jonë shqiptare. 

ISMET AVDI QORRAJ (1968-1989)

Prof.Dr.Begzad Baliu



Në biografinë e një dëshmori zakonisht identifikohet një datë, një vit apo një ngjarje e caktuar me të cilën ai ka fituar përjetësinë. Të tjera momente dhe ngjarje, janë ato që i dallojnë biografitë e tyre dhe me të cilat krijuesit nxiten të shkruajnë biografitë e tyre apo frymëzohen të shkruajnë tekste të gjinive dhe llojeve të ndryshme letrare për ta. Ismet Avdi Qorraj është njëri prej atyre dëshmorëve, në jetën e të cilit nuk është vështirë të identifikosh edhe disa shenja përcaktuese për biografinë e tij prej dëshmori.




https://www.youtube.com/watch?v=1zkdag40mlw&sns=fb


PRANVERE E PERHUMBUR, GENTJAN BANAJ



Ismet Qorraj lindi në fshatin Carrabreg të Ulët të Deçanit, më 21.01.1968, në një familje të varfër, por me traditë atdhetare.


Image result for ismet qorraj


Viti i lindjes së tij (1968), më parë se sa kujtesën për ndryshimet politike që ishin shfaqur në Kosovë, në familjen e tij kujtohej për vrragët që kishte lënë një periudhë e gjatë e sundimit rankoviqist, ndërsa shumë prej tyre i kishte realizuar nën hijen e miteve sakrale dhe politike të lidhura ngushtë me emrin e mitit të Stefan Dushanit, të ringjallur gjatë shekullit XX në emrin e qytetit të tij, Deçanit dhe të institucioneve fetare të ruajtura rreth tij.

Pasi mbaroi shkollën fillore dhe të mesme në Deçan, Ismeti i vazhdoi studimet në Shkollën e Lartë Pedagogjike në Gjakovë, në degën Gjuhë dhe letërsi shqipe. Ismeti po rritej në frymën e një rizgjimi kombëtar, në të cilën gjuha shqipe e rilindur pas Konsultës Gjuhësore të Prishtinës (1968) dhe hyrjes së literaturës shqipe nga Tirana shfaqej në plan të parë.

 Veprat e karakterit letrar dhe historik njëkohësisht Ismet Qorrajn e mbanin të lidhur me zhvillimet historike dhe aktuale të popullit të tij. Temat e mëdha të karakterit nacional që sillnin botimet nga Tirana, si ato për Mic Sokolin, Bajram Currin, Isa Boletinin, Rilindjen Kombëtare, të cilat Ismeti i lexonte me dashuri dhe i komentonte mes shokësh, nxiteshin edhe prej kujtimeve familjare, madje të prejardhjes së babait dhe nënës së tij.

Kujtimet ishin nga më tragjiket. Ato të trashëguara nga babai në Deçan dhe ato të treguara nga nëna e lindur në krahinën epike të Rugovës. Në netët e gjata të dimrit dhe në odën e familjes sa e sa herë kishte dëgjuar kallëzimin e babait Avdi Qorrajt, se si mezi i kishte shpëtuar masakrës në Tivar, më 1945 dhe për më tej kishte mësuar nga pleqtë e familjes së gjerë, se si çetnikët e Savë Batarës kishin masakruar më 1912 tërë fshatin Carrabreg, në mesin e të cilëve kujtimet në oda dhe epizmi në këngët historike flisnin gjallërisht për vrasjen e Osë Qorrajt, sepse kishte bërë rezistencë legjendare ‘për të mos e ndërruar kombin dhe fenë’.

Edhe kujtimet e nënës Zade, bijë e familjes së Xhemë Sadrisë nga fshati Malaj i Rugovës, nuk i mungonin më pak. Prej tregimeve të heshtura të saj kishte mësuar se si çetnikët e kishin masakruar fshatin dhe tërë familjen e Xhemë Sadrisë.

 I kishte dëgjuar kujtimet e saj mes legjendash dhe dhimbjesh të pafundme për breza të tërë familjarësh të djegur e të vrarë ndër stinë e mote të trishta. Një shekull i tërë kolonizimesh të fshatrave, përndjekjesh të bashkëfshatarëve dhe jetës nën hijen e xhandarëve.

Të gjitha këto ngjarje tragjike të lidhura me ngulfatjen që kishte pllakosur Kosovën nga viti 1981 e këtej, tanimë e kishin bindur Ismetin se, pa liri nuk ka kuptim as jeta.

 Kishte dhjetë vjet që Kosova ishte kthyer në një gjykatore të madhe dhe në një burg të zi. Për një të ri si Ismeti që kishte më shumë ëndrra se sa vite jete, Kosova ishte një dramë e madhe, jashtë të cilës nuk mund të qëndronte as ai.

Përkundrazi, me vrullin djaloshar që i vlonte në shpirt e në zemër, ai jo vetëm nuk mund të merrte rolin e arrivistit, sikur shprehej bashkëfshatari i tij Jusuf Gërvalla, a të indiferentit, por pretendonte të merrte një rol të fuqishëm për të lëvizur përpara zhvillimet kombëtare, e ky rol para se gjithash projektohej në rolet e identifikuara të bardëve kryengritës të kombit, në rolet e identifikuara nga kallëzimet e babait dhe të nënës.

Në mars të vitit 1989 kishte nisur së shpërthyeri një revoltë popullore, si një vullkan i zjarrtë, i cili e kishte burimin në 700-800-900 metra thellësi të minierës së Trepçës, ku minatorët vetëm një muaj më parë bënë grevën e urisë për tetë ditë me radhë dhe ishin të gatshëm të sakrifikonin edhe jetën, për ta bindur botën se Kosova është e robëruar dhe robërinë s’do ta durojë më.


 Ishte viti i kryqëzimeve dhe i përplasjeve të mëdha, që tejkalonin përmasat e Kosovës, por që më parë se sa në hapësirën jugosllave përpiqeshin të shpërthejnë në duart e shqiptarëve. Ishte viti kur serbët përpiqeshin të rikthejnë një gjendje të tejkaluar në fund të viteve ’60, kur shqiptarët përpiqeshin të sendërtojnë ëndrrat e tyre historike të lara me gjak në vitin 1981, ndërsa mes tyre republikat veriore përpiqeshin të çliroheshin nga etnocentrizimi dhe etnofashizimi serb, duke ia lidhur duart asaj me Kosovën.

Me 28 mars 1989 Serbia po shënonte festueshëm ndonës me tanka dhe me gjak e hekur ditën e aprovimit të kushtetutës ushtarako- policore, me të cilën edhe de jure suprimohej çdo element i Autonomisë së Kosovës, kurse tërë Kosova ishte bërë barrikadë në përleshje fyta-fyt me xhelatët serbo-çetnikë, për t’ju treguar atyre që ëndrrën për Perandorinë e Car Dushanit e kanë të kotë.
Për katër orë rresht populli i gozhdoi radhët e policisë duke u barikaduar në kundërshtim të vendimeve të tilla, të cilat edhe njëherë Kosovën po e kthenin nën hijen e xhandarit serb. Kishin dalë në rrugë të gjithë, të rinj e të moshuar, burra e gra, shkollarë e punëtorë, bujq e intelektualë, pa përjashtim dhe si një.

 Me vendosmëri e brohoritje sikur përpiqeshin të gjithë, por në kundërshtimin e të ndërhyrjeve ushtarako-policore dalloheshin më të rinjtë. Pas disa orësh, forcave policore serbe ju erdhën përforcime të reja, të cilat hapen zjarr mbi popullin e paarmatosur. Mes popullit, por gjithnjë në radhët e para gjendej edhe Ismeti dhe kolegët e tij kryesisht i së njëjtës moshë.

Plumbat e shkrepur nga policia e goditën Ismetin për vdekje, por ai nuk kthehej prapa. Fjalët e tij të fundit drejtuar shokëve ishin:
Përpara shokë, se shqiptari nuk tërhiqet përpara plumbave të armikut!

Ja vdekje - ja liri!

Pikërisht si në veprat letrare e historike, të cilat i kishte lexuar në bankat e Gjimnazit dhe në Shkollën e Lartë Pedagogjike, Ismeti dhe kolegët e tij u hodhën përpara si në betejë, ndonëse plumbat përshkonin trupin e tyre të njomë.

Ishte ora 15 e 30 minuta. Rrugët e Deçanit u lanë me gjakun e popullit shqiptar të kësaj ane. Qyteti i zgjuar me vrullin e popullit duarthatë, po ngrysej ende pa rënë mirë muzgu i mbrëmjes, më parë se çdo ditë tjetër. Vullneti i një populli të tërë po shtypej me tanke, me plumba e me zjarr. Rrugët e tij, sheshet e tij ishin larë me gjakun e martirëve të lirisë: Agim Kuklecit, Salih Hadërgjonajt, Mujë Mehmetajt dhe Ismet Qorrajt.

Në varrimin e Ismet Qorrajt, në ndarjen e fundit nga martiri i lirisë, populli u betua me Besa-besë si në kohët e lavdishme të Lëvizjes së Madhe të tij, si në kohën e Haxhi Zekës, se gjaku i martirëve do të shpaguhet ditën e çlirimit të Kosovës. Babai Avdiu, nënë Zadja me të nëntë fëmijë (katër djemtë dhe pesë vajzat), bashkë me popullin mbaheshin krenar që Ismetin ia falën Kosovës.

Por, Ismeti nuk ishte vetëm asnjëherë.

Trimi i mirë,- thoshin shkrimtarët që ai i kishte shumë përzemër, - me shokë shumë! I tillë ishte Ismeti.

As vdekjen dhe martirizimin nuk e dëshironte vetëm!

As lavdinë, vetëm për vete!

Prishtinë, mars 1995

Tekst i rishkruar mbi biografinë e librit të Avdi Gjatës, Resul Bedos, Bajram Kurtit, Begzad Baliut, GJAKU I LIRISË (1981-1995) vëllimi I, KMDLNJ, Prishtinë, 1996, f. 65-66.

Ismet Qorraj deshi lirinë më shumë se jetën

Ismet Qorraj deshi lirinë më shumë se jetën
27.03.2015 | 17:54
Me rastin e 26-vjetorit të rënies heroike të Ismet Qorrajt dhe martirëve tjerë
Qazim Berisha
 
Kësaj toke martire kurrë nuk i kanë munguar burrat, kurrë nuk i kanë munguar bijtë dhe bijat për t’i dalë zot atdheut, i tillë ishte studenti qe kishte bukurinë e rrezeve të diellit, 21 vjeçari Ismet Qorraj nga Carrabregu i Ulët i Deçanit.
Ismet Qorraj lindi më 21 janar 1968 ne fshatin e martirizuar Cërrabreg të Deçanit. Shkollën fillore e kreu në vendlindje atë të mesme e kreu në Deçan. Studioi në Shkollën e Lartë Pedagogjike, Dega: Gjuhë dhe Letërsi Shqipe në Gjakovë. Babë Avdiu dhe nënë Zadja kishin lindur dhe rritur dhjetë fëmijë (pesë djem dhe pesë vajza), të gatshëm kurdoherë për të sakrifikuar për lirinë e atdheut. 
Ishte pranvera e marsit 1989, kur qiellin e Kosovës e kishin mbuluar re të zeza si kumt për një plojë gjaku për të hapur varre e për të lëshuar gjëmë të madhe. 
Më 23 mars 1989, pas një mbledhje të gjatë në Kuvendin e Kosovës, i cili ishte vënë në rrethim të hekurt nga forca të shumta policore, delegatët e pakurriz në mesin e tyre edhe udbash, ngritën dorën dhe i thanë po suprimimit të Autonomisë së Kosovës. Kushtetuta pesëmbëdhjetë vjeçare (1974-19890) më 23 mars 1989, ndërroi jetë, sepse ishte ngulfatur nga Sebia fashiste dhe ishte shkelur me tanke duke u varrosur para syve të botës. Kjo vdekje e dhunshme e Kushtetutës së Kosov]ës nuk kishte prekur fare ndërgjegjen e Republikave jugosllave, duke mos menduar se kryekrimineli Millosheviq po fillon me Kosovën për të vazhduar me Republikat tjera. 
Populli i Kosovës nuk kishte çfarë të humbas më shumë përveç prangave të robërisë, u ngritë në këmbë i madh e i vogël, nuk heshti, por ngriti zërin dhe u hodh në demonstratat e fuqishme në tërë Kosovën. Ishte 27-28 marsi 1989, ku sheshet e Kosovës po lahen me vrushkuj gjaku të bijve dhe të bijave më të mirë të popullit. Në Prishtinë bien edhe martirët e parë dhe gjithë andej Kosovës. Në Deçan bie studenti i dalluar Ismet Qorraj, sypetriti qe nuk di çka është frika. 
Babë Avdiu dhe nënë Zadja kur morën kumtin nuk derdhen lot, as motrat nuk morën kujën, as vëllezërit nuk u ligështuan. E tërë familja dhembjen e madhe e kishin shndërruar në forcë. 
Ismeti nuk ishte vetëm, përkrah tij ishin edhe shokët e idealit që ranë në altarin e lirisë, Salih Hadërgjonaj, 19 vjeçar nga Vokshi i Deçanit, Agim Kukleci, 31 vjeçar nga Isniqi dhe Mujë Mehmetaj, 36 vjeçar nga Mozniku i Deçanit. Më 27-28 Mars 1989, toka e Kosovës po i shtrëngon në damarët e vet më shumë se 25 martirë që ranë për mos të vdekur kurrë. Për të mos u mbetur borxh këtyre martirëve po i radhisim ashtu siç ranë në altarin e lirisë: Prishtinë: Ismet Krasniqi nga Grashtica e Prishtinës, Sevdat Berisha (Xhafolli) nga Drenoci i Prishtinës, Shukrie Obertinca nga Lismiri i Fushë Kosovës, Vetim Shala nga Nasheci i Prizrenit dhe Mustafë Veselaj nga Reçani i Therandës; Mitrovicë: Bedri Hasani nga Mitrovica, Ramadan Zeqiri nga Kopiliqi i Epërm i Skenderajt, Hakif Bislimi nga Koshtova e Mitrovicës, Behram Sumiqi nga Reshani i Mitrovicës dhe Hilmi Kajtazi nga Vitaku i Skenderajt; Besianë: Mehmet Ejupi nga Sekiraça e Besianës dhe polici shqiptar Jetullah Kuçi nga Theranda, për të cilin Serbia u mundua t’i fajësojë demonstruesit llapjan, duke e fshehur dorën e vet vrastare; Prizren: Xhemshit Badallaj, Gjylbehar Badallaj dhe Hajrim Badallaj, i cili vetëm 11 pranvera i kishte shijuar, te gjithë nga Zhuri i Prizrenit, si dhe Muharrem Kabashi dhe Afrim Bytyqi nga Arbana e Prizrenit; Malishevë: Plumbave gjakatar nuk u shpetuan as fëmijët 11 vjeçar Din e Arsim Paçarizi nga Dragobili i Malishevës; Gjilan: Agim Rashiti nga Draganci i Gjilanit.
Atë ditë kur në Kosovë po lahej gjaku me autobote nëpër sheshe dhe rrugë të Kosovës dhe po hapën varre gjithandej Kosovës për t’i varrosur martirët e lirisë, Serbia gjakatare po feston dhe po i cakërron gotat në shenjë fitoreje që varrosi Kushtetutën e Kosovës dhe e bëri Serbinë unike, por jo edhe gjatë më shumë se dhjetë vite, sepse lufta jonë çlirimtare e UÇK-së përgjithmonë largoi shputat karpatjane nga toka jonë shqiptare. 
Lavdi e përjetshme gjithë brezave ndërshekuj që gjakuan lirinë e Kosovës dhe gjithë atyre që derdhen gjakun për këtë liri që po e gëzojmë ne sot. 
 
(Autori është poet e publicist dhe profesor i Gjuhës dhe Letërsisë Shqipe)






http://www.epokaere.com/index.aspx?SID=13&PMID=6&LID=2&ACatID=5&AID=60902&Ctype=1