Universi poetik te Ali Podrimja

Nga Jeton Kelmendi


Poeti Ali Podrimja ka arritur te depertoje thelle dhe te preke ishullin e bukurise. Me stilin krejt personal, ai demistifikon te bukuren e artit qe quhet poezi. “Ishulli Albania”, per lexuesin eshte kenaqesi qe te fal rrugetimi neper keto vargje, derisa edhe rreshtave ua ngjet nje hije, prapa se ciles rrine nje botekuptim ngjyrimesh e nuancash kuptimore, poeti ka shume kujdes me fjalen.
Rrugetimi i lexuesit neper vargjet e librit “Ishulli Albania”te Ali Podrimjes, pershkruan nje fryme tejet personale ne menyren e shprehjes se fjales. Nga rrafshi artistik poezia e Podrimjes kapercen dimensionet e nje populli, si e tille paraqet nje univers artistik qe nuk haset kudo. Nga aspekti horizontal, poeti radhit ngjarje te cilat i zberthen, i determinon dhe i kalit me gjakimin lirik. “Ishulli Albania”, e ribotuar dhe e plotesuar eshte nje lirike tipike podrimjane. Qe ne fillim te bie ne sy nje forme e shkurter e shprehjes, e kursyer nga fjalet.

Si lexues dhe rrugetar i palodhur neper poezite e Ali Podrimjes, mendoj se ky liber ngerthen ne vete imagjinate te sterholluar mbi figuren, simbolin, toponimin, dilemen, kohen dhe fjalen ne pergjithesi. Derisa edhe rreshtave ua ngjet nje hije, prapa se ciles rrine nje botekuptim ngjyrimesh e nuancash kuptimore, poeti ka shume kujdes me fjalen, e mat me cikerr deri ku ta shtrije, mos ti mbetet jashte shtratit. Nga aspekti vertikal ngjarjet radhiten mbi parimin intertekstual si nje realizim i vecante.

Ne veten e pare ai nxjerre informacionin: “e shenova cakun”, per te porositur ne menyren urdherore “mos le pa e rrezuar, shkrehe derisa ta qellosh, nuk te shkrepi fatkob je qyqe, nuk kane me te k’nue”, keshtu fillon libri me poezine e pare. Poeti ka arritur te depertoj thelle dhe te preke ishullin e bukurise. Nga njera ana sikur demistifikon brendine qe i reflekton te jashtmen, ndersa ne kahjen tjeter e pasqyron narracionin e unit te realitetit shume here jo koherent. Kjo poezi manifeston nje vrull te brendshem qe eshte tipike per vargun modern ne krijimtarine e Podrimjes.

Ne liber, metafora si qasje estetike na del “rrapellime e shiut e flatrave, gjak njeriu apo ulliri, ne timen shuplake, nga qiejt te pavdekshem nga dherat, mijevjecaret cungje pavdekesie”. Ne keto vargje poeti ngreh mbi njeriun nderdijen, duke e vene ne sprove fjalen per ditet e shkuara dhe teksti del nga ideja per te komunikuar sa me komunikueshem me lexuesin. Tanime tema lirike ka hyre ne lojen e fjaleve qe nepermjet menyres elegante Podrimja i shtreson ne poezite e tij. Me stilin krejt personal, ai demistifikon te bukuren e artit qe quhet poezi. “Ishulli Albania”, per lexuesin eshte kenaqesi e rrugetimit neper vargje, ngase e mbane pezull mendimin se cfare konotacioni do te merr ne perfundim.

Nga ana tjeter studiuesi duhet lexuar e rilexuar vepren, sepse sa here ti kthehesh vargut te Podrimjes gjen nga dicka qe nuk eshte hetuar me pare. Per kete permbledhje poezish, si lexues i pasionuar i vargut, mendoj se ka etike ne formen, shprehjen, konceptimin tematik dhe realizimin artistik ne pergjithesi. Libri eshte ndare ne pese cikle: Ishulli Albania, Njerezit pa atdhe i vret gjithkush, Derisa ta shkruaj poezine per nenen, Hapja e nje poezie ne kohe trishtimi dhe Aty nuk eshte me. Qe ne fillim Podrimja e mat me kujdes fjalen dhe eshte kategorik ne respektimin e shenjes, qe ne esence shtrihet ne lirizmin e ligjerimit poetik. Guri, korbi, ishulli, kodi etj, hyjne ne kodin e ligjerimit poetik te tij, nga na del se kjo forme e shprehur ne planin artistik, ka nje stil te mire shprehes.

“Ketu e ne fund te endrres/ uje e uje e uje/ nje toke e djegur/ nga zoti braktisur dhe robi i vet/ bregun kerkon hijen e shpendit/ ne mes valeve te verbera”/ poezia (Ishulli Albania)/ Uji per poetin eshte simbol i fuqishem qe e nderton mbi parimin, qasja nga dy dimensione, e bardha perball te zezes, uji perball tokes se djegur. Podrimja ne keto vargje zbret nga ideja qe tejkalon imagjinaten tek nocioni i shqetesimit te reales se kohes.

Eleganca e fjales qe shprehet ne poezine e Ali Podrimjes manifeston tipiken per menyren komunikuese te tekstit me lexuesin. Poezia si e tille spikat fjalen perballe idese per te stisur metaforen si alfa qe eshte ne artin poetik.
Shqetesimi i poetit fund e krye eshte atdheu si trung, por kurre pa harruar deget dhe keshtu strukturohet ne Ishull qe do te thosha, elegance e fjales dhe hijes se saj.
Dhe krejt per fund, nepermjet poezise do te mund te flase me Ali Podrimjen, si te heshtet me fjales, si te flitet me heshtjen.

Somario
Me stilin krejt personal, ai demistifikon te bukuren e artit qe quhet poezi. “Ishulli Albania”, per lexuesin eshte kenaqesi e rrugetimit neper vargje, ngase e mbane pezull mendimin se cfare konotacioni do te merr ne perfundim. Nga ana tjeter studiuesi duhet lexuar e rilexuar vepren, sepse sa here ti kthehesh vargut te Podrimjes gjen nga dicka qe nuk eshte hetuar me pare.




Jakob Bohme mbi shpirtin

Asnje nuk e njeh me te vertete vetveten, derisa ta gjeje ate ne Unitetin e Gjithesise.. Shpirtrat e njerezve, te marre se bashku, jane si nje shpirt i vetem, sepse ata jane gjeneruar po nga nje shpirt i vetem. Shpirti e ka ndare vullnetin e tij nga vullneti i Atit dhe ka hyre ne lakmine e kesaj jete. Nuk do mund te kishte pasur ndonje tjeter rruge shpetimi, nese vullneti i paster i Atit nuk do te kishte hyre serish ne substancen e tij, duke e risjelle ate ne poziten qe kishte me perpara, ne menyre qe vullneti i tij te drejtohej serisht kah zemra dhe drita e Zotit.

Arsyetimi siperfaqesor e paraqet Zotin si nje qenie te pameshirshme, dhe thote se Ai ka derdhur zemerimin e Tij permbi njeriun, duke e mallkuar dhe duke e denuar me vdekje, ngaqe ai qe treguar i pabindur ndaj Tij. Nuk duhet ta besoni nje gje te tille. Zoti eshte dashuri dhe miresi, e tek Ai nuk ekziston ndonje mendim i zemeruar. Njeriu do te ishte i lumtur, nese nuk do ta kishte ndeshkuar vetveten.

Natyra e jashtme e kesaj bote nuk mund ta kuptoje natyren e parajses. Ato rrine perballe njera tjetres si vdekja perballe jetes. Nuk mund t’i shohim engjejt simbas natyres sone te jashtme, dhe as ata nuk mund te jene me ne se jashtmi; por qendrojne ne brendesine tone. Sa here qe ne luftojme me djallin, ata na mbrojne nga goditjet e tij, e kesisoj marrin nen mbrojtjen e tyre shpirtin, i cili synon ate qe eshte e shenjte.
Nuk ekziston ndonje baze tjeter per njohjen e vertete dhe te drejte perpos Dijes se Zotit.

E vetmja menyre e vertete permes se ciles Zoti mund te perceptohet ne fjalen e tij, ne esencen dhe ne vullnetin e tij, qendron ne faktin se njeriu duhet te mberrije ne stadin e unitetit me vetveten e qe, jo vetem me perfytyrim por edhe me vullnet, te braktise cdo gje qe i perket unit te tij personal, pasurive dhe parave, babait dhe nenes, vellezerve dhe motrave, bashkeshortes dhe femijeve, trupit dhe jetes, e qe ky un te shnderrohet ne hic per te. Ai duhet te heqe dore nga cdo gje dhe te behet me i varfer se nje zog i ajrit, i cili zoteron cerdhen e tij. Njeriu ne kete bote nuk duhet te kete kurrfare cerdheje per zemren e tij. Kjo nuk do te thote se njeriu duhet te braktise shtepine e tij, bashkeshorten, femijet, pjesetaret e familjes, nuk do te thote se duhet te vrase veten dhe te shese pasurite e veta, por duhet te vrase dhe te asgjesoje vullnetin e tij, ate qe pretendon se te gjitha gjerat i ka nen zoterim.

Duhet t’ia dorezoje te gjitha keto Krijuesit dhe, kete duhet ta pohoje me miratimin e plote te zemres: Zot, gjithcka eshte Jotja! Une jam i padenje ta qeveris por, meqe Ti ma ke lejuar, do bej detyren time duke ta dorezuar teresisht Ty vullnetin tim. Vepro brenda meje ashtu sic Ti deshiron, ne menyre qe vullneti Yt te permbushet ne cdo gje e, kur te thirrem per te vepruar, te mund ta veproj ne dobi te vellezerve te mi, te cileve do t’u sherbej ashtu sic Ti me urdheron. Ai qe arrin ne nje shkalle kaq te larte dorezimi, hyn ne nje unitet hyjnor me Krishtin, ne nje menyre qe do te mund ta shohe vete Zotin. Ai flet me Zotin dhe Zoti flet me te, e kesisoj e zbulon se c’eshte Fjala, Esenca dhe Vullneti i Zotit.

Oh, sa afer eshte Zoti me te gjitha gjerat! Por megjithate, askush nuk mund ta kuptoje, vetem nese eshte i qete dhe ia dorezon Atij vullnetin e vet. Nese arrihet kjo, atehere Zoti do te veproje permes cdo gjeje si instrument i tij, ashtu sic dielli vepron mbi mbare boten.
Njeriu i shenjte dhe hyjnor, i fshehur ne njeriun e jashtem, eshte ne qiell si Zot, dhe qielli eshte brenda tij e zemra, ose drita e Zotit ka lindur ne te. Keshtu Zoti eshte brenda tij dhe ai eshte ne Zotin. Zoti i eshte me afer se vete natyra e tij. Njeriu i vertete, i perterire eshte rilindur ne Krishtin, nuk eshte ne kete bote por ne parajsen e Zotit; e ndonese eshte ne trup, prapeseprape eshte ne Zot.

E edhe pse trupi vdes, prapeseprape asgje nuk i ndodh njeriut te perterire, perkundrazi ai del nga vullneti kontradiktor dhe nga mundimi, per te mberritur ne vendin e tij te origjines. Nuk i nevojitet ndonje udhetim drejt ndonje vendi te larget dhe te harruar, qe te mund te ofroje me teper dobi, sepse Zoti do t’i shfaqet atij kudo.

Të dytë ecin duke prekur nëpër mur...

Azem Shkreli - Nata ne Keshtjelle

I mbrami peshkatar me ditën e bjerrun n’rrjeta
Po kthehet. Unë eci duke prekur nëpër mur
Pas zërit të heshtjes zvarem ngadalë përpjetë
Hapin gur e kam. Edhe zemrën, gur.

Ja, tani kështjellës i kam hypë përmi
Vonë është terr. Nata, disi lëmekur
Merr frymë n’për vrimat që mezi shihen zi
Dhe ankthëm m’kundrojnë si sytë e prindit t’vdekur.

Mejtuar si fëmija i shkruaj do emra n’rrasë
E m’duket dashurisë sonë ia fala një grimë amshim
Por gjerbë e rigës s’motit gurin do ta plasë
T’parën pranverë duke tallë mashtrimin tim.

Prandaj me dorë, drithtueshëm, pak’ nga pak’
Faqen e shkëmbit fërkoj si vashën. Dua të fshi
At marri t’vogël. Vesë? jo, por gjak
I vokët kullon gishtat t’mij.

Harroj përse, e si, e nga kam ardhë.
Harroj të flas, të lëviz. Harroj pa parë
E ndër gërmadha bëhem një copë gërmadhë,
Një gur mbi gur që gurit s’don të ndarë





ALI PODRIMJA

Diellin ta shikosh nga hija e plepit
Dhe ta matësh
Kur hijen tënde s'mund ta kapërcesh më
Qenit ruaju se të kafshon ajo kafshë shtëpiake
Besnik i madh i Njeriut
Nga kafshimi i gjarprit mund të shpëtosh
Macen nxirre nga fjalori yt gjithsesi
Ajo s'është simbol i kohës sate as i artit tënd

(Unë gjthmonë ia kam frikën edhe Lules edhe
Femrës)

Kur të flasësh fol të dëgjohesh në bjeshkë
të dëgjohesh në shkretëtirë
Për të dytën herë mbetesh pa kokë ose kush
nuk të beson:
Sa më pak shikoje veten në pasqyrë
Dhe kurrë mos mendo: I pari
Ai që ka ekzistuar para teje jam UNË
Ai që do të kujdeset për ditët e mia të mbrama
Për ëndrrat e mia e qetësinë je Ti
Me pleh kurrë mos u pajto: Nxirre në gjysmë
të natës
në pikë të vapës
Asgjë mos rrit asgjë mos krijo me dhunë
Rast i humbur nuk je edhe pse pylli
dendësohet
Mund ta kalosh natën në Kullën time të vetmuar
në botë
Dhe si të duash Ti Lumi
Kryesorja: jetën ta jetosh pa e vrarë
Dhe pa të mbetur në këmbë ndonjë therrë
e saj e zezë
Bashkudhëtari im
Ta provojmë vetveten derisa kemi frymë. 

...Dheu ynë qe kafshatë e huej

MIGJENI

Të Bijtë e Shekullit të Ri

Na të birtë e shekullit të ri,
që plakun e lamë në "shejtnin" e tij
e çuem grushtin për me luftue
ndër lufta të reja
dhe me fitue...
Na të birtë e shekullit të ri,
filizat e një toke së rimun me lot,
ku djersë e ballit u dikonte kot
se dheu ynë qe kafshatë e huej
dhe në marrzi duhej shum shtrejtë t'u paguhej.
Na të birtë e shekullit të ri,
vllazën të lindun e të rritun në zi,
kur tinglloi çast' i ynë i mbramë
edhe fatlumë
ditëm me thanë :
S'duem me humbë
në lojë të përgjaktë të historis njerzore,
jo! jo! s'i duem humbjet prore
duem ngadhnim!
ngadhnim, ndërgjegje dhe mendimi të lirë!
S'duem, për hir
të kalbsinave të vjetra, që kërkojnë "shejtnim",
të zhytemi prap në pellgun e mjerimit
që të vajtojmë prap kangën e trishtimit,
kangën monotone, pa shpirt, të sklavnis
të jem' një thumb i ngulun ndër trutë e njerzis.
Na të birtë e shekullit të ri,
me hovin ton e të ndezun peshë,
ndër lufta të reja kemi m'u ndeshë
dhe për fitore kem' me ra fli. 


Kanga e Rinisë

Rini, thueja kangës ma të bukur që di!
Thueja kangës sate që të vlon në gji.
Nxirre gëzimin tand' të shpërthejë me vrull...
Mos e freno kangën! Le të marri udhë.

Thueja kangës, rini, pash syt e tu...
Të rroki, të puthi kanga, të nxisi me dashnu
me zjarrm tand, rini... Dhe të na mbysi dallga
prej ndjenjash të shkumbzueme q'i turbullon kanga.

Rini, thueja kangës dhe qeshu si fëmi
Kumbi i zanit të përplaset për qiellë
dhe të kthejë prap te na, se hyjt ta kanë zili

E na të duem fort si të duem një diell.
Thueja kangës, Rini! Thueja kangës gëzimplote!
Qeshu, rini! Qeshu! Bota asht e jote.


Lagja e Varfun

Krahët e zez të një nate pa fund
e varrosën lagjen pranë,
dritë, jetë, gjallsi askund,
vetëm errsinë e skam.

U harrue jeta e ditës
ndër shtresat e natës, e pagja
u derdh nga parzm' e errsinës...
n'andrra përkundet lagja.

Njerzit ndër shtëpia flejnë
me gjoksa të lakurtë e të thatë
e gratë... fëmi po u lejnë
pa ushqim në gji, pa fat,

Pushojnë gjymtyrt e shkallmueme
në punën e ditës së kalueme,
shërohen trutë e helmueme
në gjumin e natës s'adhrueme.

Veç zemrat e njerzve të lanun
me të rektunt prralla rrfejnë:
mbi barrat e jetës së namun
që shpirt dhe korriz thejnë.

Prralla mbi fëmij rrugaça
barkjashtë e me hundë të ndyta,
që dorë shtrijnë me vjedhë, me lypë
e ngihen me fjalë të ndyta.

Prralla mbi varza të fyeme
me faqe e me buzë të thithna.
Prralla mbi djelm, me të thyeme
shprese, në burg me duer të lidhna,

të cilt nesër para gjyqit
për delikt do të përgjegjin,
vetëm dreqit e hyllit
të gjith fajet tash ua mbshtesin.

Kështu lagj' e varfun pëshpritë
dhe errsinës hallet tregon.
Një gjel i undshëm, me dritë
të hanës i rrejtun, këndon.

Hesht! or gjel kryengritës,
i lagjës së varfun. Këtu
nuk zbardh për ty drita e dritës.
i gjikuem je me ngordhë n'u. 


Recital i Malësorit

O, si nuk kam një grusht të fortë
t'i bij mu në zemër malit që s'bëzanë,
ta dij dhe ai se ç'domethanë i dobët -
n'agoni të përdihet si vigan i vramë.

Unë lugat si hij' e trazueme,
trashigimtar i vuejtjes dhe i durimit,
endem mbi bark të malit me ujën e zgjueme
dhe me klithma të pakënaqura t'instinktit.

Mali hesht. Edhe pse përditë
mbi lëkurë të tij, në lojë varrimtare,
kërkoj me gjetë një kafshatë ma të mirë...
Por më rren shaka, shpresa gënjeshtare.

Mali hesht, dhe në heshtje qesh.
E unë vuej, dhe në vuejtje vdes.
Po unë, kur? heu! kur kam për t'u qesh?
Apo ndoshta duhet ma parë të vdes?

O, si nuk kam një grusht të fuqishëm!
Malit, që hesht, mu në zemër me ia njesh!
Ta shof si dridhet nga grusht' i paligjshëm...
E unë të kënaqem, të kënaqem tu' u qesh 


Dy buze

Dy buze te kuqe,
dy buze te flakta,
qe afshin ma thithen,
gezimin ma fiken,
si fantazma hiken
nder do bota te larta...
Dy buze si te pergjakta,
dy deshira te flakta,
qe afshin ma thithen
ne buze kur m'u ngjiten-
andjet m'i trazuen,
zemren ma terbuen,
trunin ma helmuen
e ne fund u merguen...
Dy buze te kuqe,
bukuri fatale,
te nje grueje sterzane
nje pjese zemre me nxorne,
nje pranvere te tane me morne
dhe gezimin ma vodhne...
Ato dy buze te kuqe
dhe dy lote te mija
qene shenjat e dhimbjes,
kur me vrau bukuria,
kur me zu dashunia
e me dogji rinia.

Poezi Nga Ismail Kadare

 

Laokoonti

Me shihni tek mbytem nga gjarperinjte
ne muze te Louvrit ne Madrid, Ne New York
Para syve tuaj e aparate turistesh.
Qindra vjet kam qe vuaj
nga qe s'flas dot
Si te flas?
A mundet nje nofull mermeri
te levize nje grime, te korrigjoje dicka?
vini re syte e mi, te zgavrat e thella
nje enigme, si amebe te thare atje ka.


Nje te fshehte te madhe ndrydh brenda gjoksit
para syve tuaj, ne Paris, ne Madrid.
Ah, do te doja dyfish te m'i shtonit,
vec sekretin e madhe te shkarkoja nje dite.


Tek me vini rrotull, une them me vete
kaq te verber te jeni sa te mos te ndjeni kete,
qe ky ngerc e ky ankth ne qenien time
s'kshte nga gjarperinjte, por nga nje tjeter gje?


Mijera here ne mijra net e dite
te verteten e frikshme perseris pa pushim.
Me shpresen e marre se nga kjo perseritje
ndoshta mermeri peson nje ndryshim.


Po s'nderron ai kurre.
Art i skulptures
genjeshtren mbi te ka ngrire pergjithnje.
I mberthyer ne deshmine e saj te rreme,
te verteten kujtoj e qaj per te.


Si cdo gje e tmerrshme eshte i thjesht sekreti,
qe brenda boshlleku i gjoksit mban.
Afroni, pra, kokat te degjoni te verteten,
mua s'me mbyten gjarperinjte por trojanet me vrane.


O, sikur te mundja gjithcka te tregoja.
Si do te ngrinit para meje si gur,
por une i denuar mes rropames suaj
moskokecarese
monologun te thurr.


Ju e dini se perpara Trojes ahere,
kali i drunjte, dhurate e grekeve u shfaq.
Ky kale ne dy grupe i ndau trojanet:
ta pranonin ate, ose ta flaknin sakaq.
Pajtim me armikun, ulerinin tradhtaret
mjaft me me lufte, zjarr edhe helme.
Erdhi koha qe shpatat ti kthejme ne parmenda
armiqte ne miq erdh koha te kthejme.


Ne mbledhje te gjate "pro" dhe "kundra" kalit,
une "kundra", kryesova me terbim.
Dhe juve ju kam thene atehere se hyjnit
gjarperinjte me derguan si ndershkim.


C'perralla kalamajsh, c'trillim per budallenjte
une gjarperinjte do t'i mbrapsja me nje shkelm.
Po c'ti bej fushates se tradhetareve kunder meje
shantazheve, letrave anonime plot helm.


Dite e nate e me jave polemika vazhdonte,
nga shtresat e mesme e gjer ne qeveri.
Ishte vjeshte.
Nen qiellin e hirnosur me ere
kali i drunjte perjashta priste ne shi.


Ate kale une i pari e kisha goditur,
ndaj,e dija, ate s'do te ma falnin perjete.
Me ne fund "vije e bute" fiton mbi te "ashpren",
dhe ne "kokefortet" na vune ne arrest.


Ne burg, me goten e ujit, ne mesnate
helmin na dhane ata te pijme
ata qe ulerinin kunder dhunes e shpates
Qe dinin te kafshonin tamam si gjarperinjte.


Ne mengjez qe pagdhire ne breg te detit
ma hodhen kufomen drejt mbi zhavor.
Rapsodet anembane perhapen
version fals te gjarperinjve hyjnore.


Ky ishte mbarimi i polemikes per kalin,
ju e dini me Trojen se c'ndodhi pastaj.
Tre mije vjet rrjesht,
nga muzeu ne muzera,
une hamalli i mermerte, genjeshtren mbaj.


Tre mije vjet...Akoma zjarret e Trojes
si floknaje e kuqe me rrine ne se.
Po me i tmerrshem se zjarret, kumet e vomet
ishte fundi fare,
kur u be qetesi.


Troje e braktisur.
Germadhe
Hi i ftohte
dhe poshte ne te vdekurit shtrire rresht.
Dhe papritur, ne muzg siper tokes se mardhur
u ndje dicka qe ate cante permes.


C'ishte kjo gervime keshtu, kjo jehone?
Vume veshin. Kuptuam, greket e ligj
permbi qendren e qytetit me parmende leronin
per te thene se Troja perjete vdiq.


Ja me ne fund dhe parmenda e tyre.
Ah,plugu i saj si na cante me dysh!
Nga tradhetia e Trojes, nga gjithe dhembjet,
ky kafshim i parmendes me i hidhur ish.


T'i kthejme shpatat me ne fund ne parmenda.
Keshtu therrisnin atehere ata.
Midis fjaleve tuaja, si mallkim, si gjeme
veshet me kapen edhe kete hata.


Me kane lodhur me shume, besomeni, ca fjale,
se kjo peshe e neveritshme gjarperinjsh.
Ju, qe gjer ne hene kini shkuar, si valle
s'depertoni dot deri ne gjoksin tim?


Gumezhina juaj si zhaurime deti
me vjen nga cdo ane me perplaset ne vesh,
nga copera bisedash shumegjuheshe rreth meje
shqetesimet e medha te botes marr vesh.


Degjoj emra shtetesh te reja qe kane dale,
emra kombesh e popujsh te rinj degjoj,
vec ai, i vjetri, i tmerrshmi kale,
ashtu si atehere ka mbetur njelloj.


Prej patkonjve te tij une rrenqethem akoma
dhe keshtu ne mermer i mbrojtur sic jam,
kurse ju, te panjohurit, ju prej mishi dhe kocke
vertiteni mosperfilles nga salla ne salle.


Vertiteni,
flisni per teatrin e per plazhet,
per gjithfare motoresh e gjithfare qeverish,
pa ju shkuar mendja qe ai mund te shfaqet
ne nje dite te rendomte, nje mengjes me shi.


Ashtu si atehere....
po mjaft,
u lodha.
Nga vertitja juaj po me erren syte,
nga rropama juaj veshet me gjemojne
ne muze te Londres ne Louvre e Madrid,
ne pafshi ndonje dite te behem copera
nga marazi, sic thone, te plas, t'ia bej "krak"
jo kujtimet e Trojes, as gjarperinjte monstra,
po indiferenca juaj
do te behet shkak