Nga Flori Bruqi
Ilir Muharremi u lind më 1983 në Pejë. Shkollën fillore e kreu në Prishtinë, ndërsa shkollën e mesme të artit në Pejë.
Ka diplomuar më 2004 në Fakultetin e Arteve, Dega e Aktrimit, në klasën e profesor Luan Dakës. Pas diplomimit është angazhuar në disa shfaqje teatrale, si: “Sfida e madhe” e autorit Nebi Islami, “Nata e dymbëdhjetë” e Ëilliam Shekspeare-t, “Duart e ndyta” e Zhan Pol Sartre-t, “Shkolla e grave” e Molierit etj.
Në vitin 2007, me dramën “Van Goghu Kosovar”, ka kryer magjistraturën në Degën e Dramaturgjisë në Prishtinë.
Ndërsa, në vitin 2010, ka doktoruar me temën: "Ekspresionizmi, absurdi, ekzistencializmi dhe cmenduria: katër dramat shqiptare\shfaqjet" në Fakultetin e Filologjisë “Kiril i Metodij” në Shkup.
Aktivisht merret me aktrim, por shkruan edhe poezi, tekste dramatike, shkrime diskursive dhe kritike për artin e dramës, teatrin, filmin, artin figurativ, artin konceptual etj.
Ilir Muharremi në aktivitetin e vet shkencor interes të veçantë ka treguar edhe ndaj temave të arteve vizuale dhe të filozofisë, për çka shkruan venerime dhe artikuj me karakter të ndryshëm. Aty flitet për çështje të ndryshme të pikturës, skulpturës dhe filozofisë.
Edhe në këto trajtesa vërehet afiniteti i autorit ndaj paraqitjes informative të personalitetit të ndonjë piktori, si janë piktorët shqiptarë I. Kodra, A. Paci M. Mulliqi etj. Ose të huaj S. Dali P. Pikaso, A. Modelijani 2 përkatësisht për kryevepra të pikturës, si është “Mona Liza” e L. Da Vinçit. Kësaj pjese të veprimtarisë shkencore i përkasin edhe disa artikuj në të cilët trajtohen çështje të përgjithshme të skulpturës.
Nga fusha e filozofisë veçohen publikimet për pikëpamjet e Fridrih Niçes dhe të Zhan Pol Sartrit. Është autor i tri librave: “Djalli në qytetin tim” (1996) , “Dera e fundit e çmendurisë” (2003), “Van Goghu kosovar” (2010). Momentalish punon si profesor në Fakultetin e edukimit në Prishtinë.
Shkrimtari Ilir Muharremi në një intervistë në emisionin e pasdites në televizionin Tribuna Channel, i pyetur për romanin tashmë të njohur për publikun se, a është erotik apo më shumë triler, ai është përgjigjur: “Në brendësi, ka erotikë dhe kjo erotikë nuk vjen e kamufluar apo e mbështjellur, por direkt, estetike, jo shumë vulgare”.
Ky njëherësh konsiderohet edhe romani i parë i këtij lloji dhe fajet përse letërsia jonë nuk ka përjetuar një gjë të tillë, sipas Muharremit është mentaliteti turk i shfaqur te shqiptarët si dhe ai arab, i cili na ka lënë të prapambetur.
Mes të tjerësh në emision moderatorja Mirjeta Morina shpalosi disa fragmente erotike të këtij romani të cilat po ju sjellim në vazhdim:“Fjalimet i lëmoja shumë mirë, madje edhe juve do ju pëlqenin zotëri. Veçanërisht kur përshkruaja flokët, vetullat, sytë dhe trupin.
Struktura e librit nuk e paraqet një ngjarje, po bëhet ngjarje e paraqitjes, ku romani zhvillohet si rrëfim i së kaluarës, ideve, pikëpamjeve e bindjeve krejt brenda një mbrëmje në një lokal nate, me një personazh kryesor, dhe një femër banakiere si personazh dytësor, ku i pari i rrëfen të dytit nga ngacmimi deri të trillimi, edhe pse i ngarkuar me trajtimin e shumë temave, nuk ndahet në kapituj, fillon e mbaron pa respektuar rregulla letrar, fokusohet në fuqinë e mendimit si determinim i vlerës dhe esencës e cila efektizon funksionin e idesë.(Mahir Morina,kritik letrar).
Thelbin e dija veç unë, nuk isha asgjë, isha i dhimbshëm, nuk ja vlente të kapeshin pas meje, dhe jeta ime pak e njihte lumturinë. Në fillim nguliteshin, pastaj bëhej vonë të më braktisnin. Arsyet e thelbit i mbaja sekret sepse më pëlqente të flija me misteret e tyre. Unë i besoja gënjeshtrave të mia, bëhej pjesë e rolit tim. Femrat e ndjeshme u mundonin të më kuptonin, por dështonin. Disa tjera vërenin se respektoja lojën, ato qenë të padurueshme menjëherë kalonin në çastet reale të jetës. Unë fitoja gjithmonë, sepse përveç që i dëshiroja kënaqja veten time, ngaqë i besoja fuqisë sime dhe arritjeve….U shtriva në shtrat dhe e ndjeva kur u ul.
I mbylla sytë dhe në atë çast po zbathte çorapet, xhinset, bluzën dhe të brendshmet. Ashtu siç isha edhe unë i shtrirë fillova të zhvishem. U puthëm. Ndaloji dhe më tha: “Sa kohë ke pa bërë dashuri me ndonjë femër?”. Pesë ditë. “Pesë ditë?”. Po. “Nuk e paske hak të çmendesh pas mishit tim”, tha ajo për të vazhduar. “E di që të kam ëndërruar mbrëmë?”“Psycho” përveç që është erotik është edhe roman i dhunshëm, kënaqësia kryesore e personazhit qëndron në atë duke e dhunuar viktimën e më pastaj vrarë atë.
Sipas shkrimtarit të mirënjohur shqiptar Vilson Culaj , Libri ,, Psycho ‘’ është sfidant për tu kuptuar dhe i lehtë ( shije ) për tu lexuar. Eshte fuqia Gnostike dhe Epistimiologjike për ti perceptuar gjerat jashta shablloneve klasike të traditës që nuk është traditë por rigjiditet e fatkeqësi sociale. Aty është e etiketuar dhe e atakuar hipokrizia, miopia, formalizmi dhe emitimet e rrejshme të jetës – jetë që nuk shijohet por vetëm na shpifet si e lumtur. Aty kryqezohen kohërat kalorsiake, moderne e posmoderne në kërkim të njeriut real por gjakimi i shkrimtarit megjithatë mbetet i kotë. Hulumtimi për mbinjeriun e Niçës dhe njeriut normal të autoit mbetet i njejte në ketë libër edhepse shekujt rrjedhin si uji ndër urë. Autori si Eugeni dikur nga prizmi i tij letrar ,, Psycho ‘’ sheh vetëm hije njerëzish në sheshin e Athinës e jo njerëz që në sytë e zemrat e tyre gjallon jeta.. Është lufta e përhershme e legjendës Edipiane për tu shkëputur njëherë e mirë ,, kërthizën ndërpsikike ’’ me prindin, ambientin, shoqerinë naive dhe masat primitive edhepse të gjitha keto të veshura më maskën e postmodernës dhe rrobave të argjendëta.
Në këtë libër reflektohet vazhdimisht e gjakohet ngultas për identitetin personal dhe pranverën e moshës dhe formimin e një desingu ndërpsikik jashta diktatit të botës e nga bota. Është një gjakim letrar e jetësor për tu shkëputur nga Narcisi kolektiv i kësaj shoqerie e cila në vend të lumturisë e progresit sjell vetëm ligësi, maska, intriga, obsukurantizem, lufta, përplasje ideologjike, mu ata prototipa që mbjellin luftë dhe fshehin gjurmët e luftës. Është renja – goditja në kokë përmes një gjykimi Iluminist ndaj veseve njerëzore, luftën e mirë të Logosit ( Fjalës së gjallë ) që nuk mbaron kurrë dhe Etnosit që kapitullon e rikapitullon vetën nëpër gjurmet e historisë hera heres, por më plot herezi e më shpesh përbysje e vendnumërim. Ky libër nuk është libër i Epikondrisë morale as seksuale ( edhepse trajtohet kjo temë ) por i një realiteti të thyer dikur në kohë e hapësirë, që askund si shihet drita në tunel. Romani PSYCHO nuk është një pelhurë e bardhë për lexuesit as autorin por është libër i jetës i mbushur plot jetë dhe bërthamë – ngjarje të jetës.
Idetë e autorit nuk janë të ngurta falë kultures se tij të madhe të leximit e njohjes por janë tepër fluide e konkrete që sillën mes qiellit tokës, e realitetit tonë hera herës të dhimbshëm dhe pa një rrugë zgjidhjeje. Edhepse në shikim të parë libri të krijon përshtypjen e një qasjeje Nihiliste dhe Egzistencializmi post modern në fakt ky libër në strukturën e tij ngerthen edhe racionalizëm Dekartian, klasicizëm, frymë të rilindjes Evropiane , por edhe një lloj Platonizmi të nënshtresuar që fijen e tij mund ta nuhas vetëm lexuesi i kultivuar. Autori është relator idesh dhe lundron nëpër ide sepse idetë e reflektimet letrare i ka tepër të konceptuara, dritëgjata, largpamëse dhe frymëdhuruese.
Libri Psycho është libër për veshët e shurdhër e mendjet e hapura.
Duhet kulturë leximi për ta lakmuar e durim për ta shijuar ketë libër unik. Aty nuk i është vënë pika e dualizmit të jetës si diskurs, por në të ka dualizëm të theksuar që një faqët e para të tij. Ndoshta pak kush nga lexuesit e ka më të kjartë thënjen e John Lockut se sa autori : ,, Bota zhvillohet e përparon si rezultat i të kundërtave ‘’. Autori prof. Dr. Ilir Muharremi nuk është kundra botës përmes diskursit e kosmosit të ketij libri, por botën psikologjike shqiptare deshiron dhe synon ta kultivoj e pikëveshtroj më të përparuar pikërisht përmes fenomenit Ezistencial Psycho.
Psycho është aftësia e autorit për ta njohur psikën e tij përsonale e kolektive, por është edhe një lloj thirrjeje se : Njohja e vet njohja është njëra ndër misionet më fisnike të kësaj botë pa fillim e mbarim, përveç jetës dhe lirisë sonë nese ajo… ( liria ) nuk është e arratisur diku në shkëmbinjtë e thërrmuar të kohës…
Autori i romanit “Psycho’ Ilir Muharremi, sjellë një roman të ri, kjo më së shumti vërehet përmes mënyrës së rrëfimit postmodern duke thyer formën klasike të romaneve.
Personazhi aspak nuk identifikohet me autorin, personazhi vetëvrasjen e sheh si zgjidhje, e konsideron vetëlindje, ikje, strehim nga kjo botë e egër në një parajsë shumë më të mirë. Andaj, kujdes nga këto fragmente nëse jeni të dobët moralisht.
Në vazhdim po ju sjellim disa fragmente për vetëvrasjen nga ky roman:
Tash kërkoj vdekjen, më nuk e dua as gënjeshtrën e as të vërtetën, vdekjen e kërkoj si besniken më të madhe të shtratit tim, dua të zgjohem me të.
Edhe nëse do rrotulloja gjërat nga e para, prapë nuk do i vë një rregull, zotëri. Reagimet e para që më shfaqeshin para dështimeve ishin të rregullta. Isha gënjeshtar e pranoj, por cili njeri i drejtë mund të ngjitet sot në piedestal?
Cili njeri i drejtë mund të ketë shumë shoqëri? Cilin njeri të drejtë mund ta njohë bota sot? Mashtruesi të gjitha dyert i ka të hapura, kurse i drejti vyshket në vetmi dhe vdes. Pas vdekjes e kërkojnë, ngrenë shtatore për të zotëri…
Krimi është ta vrasësh dikënd, por duhet edhe vet të vdesësh.
Prapë të eliminohesh, të mos jesh më zotëri. Krimineli ditë e natë vuan për krimin e pafajshëm, ai çdo ditë vështirëson jetën.
Nëse e dënojmë, ose e lëmë të lirë, ai prapë do të vuan, më e lehta i duket ligjit ta dënoj, të paguan për atë çfarë ka bërë, dhe s’ka pagesë më të madhe se vdekja, eliminimi. Njeriu nga lindja është i eliminuar, vetëm se ecën si kufomë e gjallë.
Ta lëmë kriminelin e lirë të çmendet nga veprat e veta, të vdesë nën kërcënimin dhe ulërimën e të vdekurve, sepse në këtë jetë çdo gjë vet barazohet, vetë natyra ka këtë ligj zotëri….
Mos u frikëso, rri ulu këtu.
Nuk do të vras, do vras veten time, kam dëshirë dikush të jetë dëshmitar i vetëvrasjes, përtoj t’i shkruaj letrat, ose të incizoj në telefon monologun e dhimbjes pak çaste para vetëvrasjes.
Ma lësho dorën, dua ta fut revolen në gojë, ose jo më mirë në kokë të më flakën trutë komplet, të mos ndjej më asgjë, ta harroj ferrin e kësaj bote sepse vetëm atë e njoha në këtë botë.
Më lësho mik, erdhi çasti im i fundit, mos më merr më të mirë se jam përgatitur edhe për këto rrethana qetësimi. Kam vendosur ta vras veten, lëshomë. Uhhhh!.
Shkrepa gabimisht, të plagosa ty mik pa dashje, shtrihu këtu, kjo revole ka shurdhues, askush nuk na ka dëgjuar. I shpëtova edhe njëherë vetëvrasjes, por u bë kurban njeriu i pestë për këtë. Shtriju këtu, ngadalë do ndjesh ftohtë.
Po ndjen dhimbje e di, por jo të njëjtën siç je mësuar, kjo është më ndryshe mik.
Nuk kisha fat as sot ta vras veten. Prapë më doli një kurban.
Nuk e kuptoj pse njerëzit sakrifikohen për të tjerët, ndoshta në pyetje është humanizmi. Nëse do isha unë në kahen e kufomës do e lija ta vras veten. Bile kam mish për një muaj e më shumë të ha të ngopem, sepse mishi i njeriut mban shije shumë më të mirë se ai i kafshëve. A jam kriminel?
Atëherë, më rrëfeni ju lutem çfarë ju ndodhi prej vitesh duke tentuar të hidheni nga ura, ta vrisni veten zonjë. Yt atë ishte shumë i alkoolizuar zonjë, t’i je rritur në fermë me sa mbaj mend unë. Ka kohë që ka vdekur yt at.
Arsyeja pse unë e ti jemi puqur kemi dështime të përbashkëta, dhe nuk do të thotë të njëjta, por fundin e dëshironim të njëjtë. Vetëvrasjen.
Më thuaj sa herë ke nisë të vetëvritesh dhe prapë je kthyer? E dijë zonjë, rasti i dytë ishte kur tentoje të pije varikin dhe familja të shpëtoj. Atë e bëre kur u lidhe me një djalosh të fesë tjetër. Ishte krishterë i devotshëm, kurse ti myslimane.
Duheshit shumë, e dijë, por dashuria juaj ishte e ndaluar nga të dyja familjet, dhe gjithmonë dashuritë e ndaluara janë më të përjetshme se sa ato të lira.
Pas pak kohësh djali u vetëvra. E ti e vuajte shumë atë, dhe tentove të bashkoheshe me të. A nuk është kështu zonjë?
Po t’i lëmë zonjë të këqijat, të jetojmë tash me të mirat, jemi bashka apo jo? Edhe për dhunimin tënd më ke folur, edhe shenjën te mjekra të bërë më thikë nga dhunuesi. Të gjitha i dimë bashkë zonjë.
