Ali Pashe Tepelena

Në hyrjen e romanit të Sabri Godos "Ali Pashe Tepelena " , autori i tij thotë: "Ky botim është edhe ripunimi i tretë që i bëj "Ali Pashë Tepelenës". Botimin e parë të vitit 1970, si dhe të dytin më 1992, që e rishkrova nga fillimi në fund, i kam bërë duke ecur symbyllur, i bazuar në dokumente e në harta të vjetra, gjë e rrezikshme në një roman historik.


Ky botim është edhe ripunimi i tretë që i bëj "Ali Pashë Tepelenës". Botimin e parë të vitit 1970, si dhe të dytin më 1992, që e rishkrova nga fillimi në fund, i kam bërë duke ecur symbyllur, i bazuar në dokumente e në harta të vjetra, gjë e rrezikshme në një roman historik, sepse diku do të biesh në ndonjë gropë.

Para se të nisja këtë botim të tretë, shkova e pashë vendet ku ka jetuar e qeverisur Aliu, pashë qytetet, kalatë e muzetë dhe kalova në duar lëndë të re, çka s'kisha mundur ta bëja më parë. Sfondi mori gjallëri dhe Aliu u bë më i afërt. Koha që jam marrë me Aliun, shtrihet në tridhjetë e pesë vjet, natyrisht, në periudha të caktuara.

Për mua ka qenë një figurë që nuk mposhtet dhe që gjithnjë të mbetet diçka pa thënë. Tani unë shpëtova prej tij, por dhe ai nga unë. Nuk u përpoqa ta sajoj figurën e tij, po të zbuloj të vërtetën.

E vërteta është se sot nuk di të them ku mbaron dokumentimi historik e ku merr vrull krijimtaria ime, sepse në vetëdijen time këto janë shkrirë e bërë një. Arti dhe kërkimet historike s'kanë fund, por ky është libri që e kam dashur e që mund të shkruaja unë për Aliun; dhe në të s'kam ndonjë gjë për të hequr, as për të shtuar.

Sabri Godo ka lindur në Delvinë më 8 gusht 1929. Mori pjesë në luftën antifashiste nga 15 korriku i vitit 1943 deri në maj 1945, kur u kthye nga Jugosllavia. Ka patur veprimtari të dendur në publicistikë, veçanërisht në revistën "Hosteni", ku ka botuar mbi tri mijë faqe fejtone e shkrime kritike me pseudonime. Ka botuar librat:"Plaku i Butkës", Roman historik (1966); "Zëra nga burime të nxehta", tregime (1972);"Intendenti", tregim (1973);"Skënderbeu" (1975)"Prova e zjarrit", roman (1977);"Kohët që shkojnë, kohët që vijnë", reportazhe (1985);"Ujërat e qeta", roman, (1988);"Koha e njeriut", roman (1990).

Në janar të vitit 1991 S. Godo themeloi Partinë Repiblikane të Shqipërisë dhe ishte kryetar i saj për shtatë vjet. Aktualisht është kryetar i Asamblesë Kombëtare të kësaj partie. Ka qenë deputet i Kuvendit të Shqipërisë në dy legjislatura, ku ka ushtruar detyrën e kryetarit të Komisionit të Çështjeve Sociale dhe të atij të Politikës së Jashtme.

"Ali Pashë Tepelena" është padyshim kryevepra e këtij autori. Një senjor analist i medias shqiptare ka thënë: "Nëse dëshiron të kuptosh shpirtin e qeveritarëve shqiptarë të sotëm dhe politikën tonë në tërësi, leximi i "Ali Pashë Tepelenës" së Godos është një parakusht.

Flori Bruqi

Pelegrini i Komposteles

Romani " Pelegrini i Komposteles " tregon udhëtimin e rrëfimtarit Paulo përgjatë shtegut të pelegrinëve që të çonte në Shën Zhak të Kompostelës, në Spanjë. Në shoqërinë e udhërrëfyesit të tij shpirtëror, misteriozit dhe enigmatikut Petrus, Paulo përballet me një sërë provash, takon persona që vënë në rrezik mbërritjen dhe besimin e tij.

"Pelegrini i Kompostelës" tregon udhëtimin e rrëfimtarit Paulo përgjatë shtegut të pelegrinëve që të çonte në Shën Zhak të Kompostelës, në Spanjë. Në shoqërinë e udhërrëfyesit të tij shpirtëror, misteriozit dhe enigmatikut Petrus, Paulo përballet me një sërë provash, takon persona që vënë në rrezik mbërritjen dhe besimin e tij, u druhet rreziqeve tinëzare dhe tentativave kërcënuese, për të rigjetur shpatën që do ta lejojë të bëhet Mjeshtër RAM.

Kjo udhë, e përshkuar realisht nga Paulo më 1986, do të bëhet kështu frymëzimi letrar i një romani aventuresk që është në të njëjtën kohë parabolë magjepsëse mbi nevojën e gjetjes së rrugës së vetë jetës. Shkruar më 1987, "Pelegrini i Kompostelës" zë një vend të veçantë në veprën e Paulo Coelho – s, jo vetëm sepse është romani i tij i parë, që do të pasohet nga "Alkimisti", por mbi të gjitha sepse zbulon në mënyrë të plotë humanizmin e mesazhit të tij dhe thellësinë e hulumtimit të tij të brendshëm.

Paulo Coelho (24 gusht, 1947), është një romancier i njohur brazilian.

Është një ndër autorët më të lexuar në të gjithë botën. Ai është një ndër fituesit e çmimeve më të mëdha ku një ndër këto është "Kristal Awords" i dhënë nga forumi "World Economic".


Paulo Coelho lindi në Rio de Janeiro, Brazil[1]. Që që fëmijëri, Coelho dëshironte të bëhej shkrimtar. Kur ai ia tregoi mamasë së tij këtë gjë, ajo iu pergjigj " I dashur, babi yt është një inxhinier. Ai ka një vizion të qartë për botën. A e di cfarë do të thotë të jesh një shkrimtar?". Shkrimtari Brazilian Coelho lulëzon në kontradikta dhe ekstreme. Coelho më vonë vërejti se "Nuk ishte se ata donin të me lëndonin mua, por ata nuk e dinin se çfarë të bëja ... Ata nuk e kanë bërë që të më shkatërrojnë, ata e bënë që të më shpëtojnë."


Romane
Alkimisti - 1988
Buzë lumit Piedra u ula dhe qava - 1994
"Veronika dëshiron të vdesë" - 1998
"Brida" - 1990
"Zahiri" -2005


Flori Bruqi

Skenderbeu

Një roman historik i shkruar nga autori i mirënjohur Sabri Godo. Një roman ndryshe nga të tjerët, që tregon historinë e heroit tonë kombëtar. Një roman që përshkruan trimëritë e luftës 25-vjeçare kundër turqve, por edhe ndjenjat e tij, çfarë ai mendon, mënyrën e të dialoguarit me të afërmit, me ushtarët, me trimat shqiptar

.
ISBN: 978-99956-847-6-1


Një roman historik i shkruar nga autori i mirënjohur Sabri Godo. Një roman ndryshe nga të tjerët, që tregon historinë e heroit tonë kombëtar. Një roman që përshkruan trimëritë e luftës 25-vjeçare kundër turqve, por edhe ndjenjat e tij, çfarë ai mendon, mënyrën e të dialoguarit me të afërmit, me ushtarët, me trimat shqiptarë, dashurinë e tij për Shqipërinë. Një roman që këtë figurë kaq të lartë kombëtare e afron më shumë me ne, e bën më njerëzore dhe më të afërt.


...roman historik për Skëndërbeun, që hyn në rradhën e romaneve më të mira të shkruar në gjuhën shqipe deri më sot, jo vetëm në sajë të kulturës së gjerë historike të autorit dhe të përkushtimit të jashtëzakonshëm të tij ndaj historisë kombëtare, ndaj ngjarjeve dhe figurave të saj të mëdha, por edhe në sajë të konceptit të tij të veçantë historik.

Sabri Godo e shkruan Skënderbeun e tij për ta bërë të qartë atë që është e paraqitur e mjegulluar; për ta kthyer së mbari atë që, si e thotë vetë, është paraqitur së prapthi dhe për ta bërë të shumëkuptueshme atë që është thjeshtësuar kuptimisht...ai e hulumton të vërtetën historike duke shfrytëzuar dokumentet - aty ku dokumentet nuk mungojnë; duke përdorur fiksionin - aty ku dokumentet nuk janë lënë dhe duke e përdorur me dhunti të rrallë magjinë e fjalës - si në rastin e parë ashtu edhe në rastin e dytë.

...në romanin e tij Skënderbeu, si edhe në romanet historike të të gjithë shkrimtarëve të mëdhenj, do të gjejmë histori të mjaftueshme sa t'u besojmë atyre që thuhen dhe mjeshteri të veçantë stili aq sa atë histori të bëjë kuptimisht dhe artistikisht të paharruar.

...Sabri Godo i kthehet historisë së Skënderbeut jo vetëm për ta treguar dramën e madhe historike të popullit të vet, të popullit që ka bërë shtëpinë në udhëkryqin mes Lindjes e Perëndimit, aty ku janë përplasur qytetërime, besime, interesa dhe pushtues të ndryshëm, por edhe për të rigjetur atë që ne bashkëkohësve, nuk na i lejonin politikat dhe ideologjitë sunduese: liritë, vlerat, idealet, domethënë arsyet për Shpresën që e kishim ndaj të ardhmes, që ka filluar të gdhijë.


Flori Bruqi

Udhetari

Në prozën e Sabri Godos dëshmohet dhuntia e veçantë krijuese, mjeshtëria posaçërisht e dukshme gjuhësore, kultura e gjerë historike dhe përkushtimi i jashtëzakonshëm ndaj historisë kombëtare.


ISBN: 978-99956-771-6-9


Sabri Godo ka lindur në Delvinë më 28 gusht 1929. Mori pjesë në Luftën Antifashiste nga 15 korriku i vitit 1943 deri në maj 1945, kur u kthye nga Jugosllavia. Ka pasur një veprimtari të dendur në publicistikë, veçanërisht në revistën "Hosteni", ku ka botuar mbi tremijë faqe fejtone dhe shkrime kritike. Në janar të vitit 1991, Sabri Godo themeloi Partinë Republikane të Shqipërisë dhe ishte kryetar i saj për shtatë vjet. Aktualisht është Kryetar i Ansamblesë Kombëtare të kësaj partie.

Ka qenë deputet i Kuvendit të Shqipërisë në dy legjislatura, ku ka ushtruar detyrën e Kryetarit të Komisionit të Politikës së Jashtme të Kuvendit. Sabri Godo, një nga hartuesit e Kushtetutës së Republikës ishte gjithashtu bashkëkryetar i Komisionit për përgatitjen e saj.



"Në prozën e Sabri Godos dëshmohet dhuntia e veçantë krijuese, mjeshtëria posaçërisht e dukshme gjuhësore, kultura e gjerë historike dhe përkushtimi i jashtëzakonshëm ndaj historisë kombëtare."



"Romani "Udhëtari" i Sabri Godos është një rrëfim ndryshe mbi luftën, ndryshe nga interpretimi stereotip i kësaj periudhe historike në letërsinë shqipe. Përmes rrëfimit të ngjarjeve nga lufta partizane në muajt e fundit të saj, ky roman vjen për të thënë atë që është heshtur në prozën tonë mbi këtë temë.

Natyrisht, historinë rëndom e shkruajnë fituesit, por në rrëfimin për luftën shqiptare – shqiptare nën trysninë e ideologjisë u ushtrua të shprehurit e egërsisë dhe urrejtjes ndaj palës tjetër, që si rrjedhim mbase do të sundojë jo vetëm në letërsi por përgjithësisht në artin shqiptar përgjatë gjysmë shekulli.

Mund të ketë qenë ky ngasësi kryesor, i bartur thellë në shpirtin e autorit për 60 e më shumë vite, për t'iu kthyer edhe njëherë luftës, pjesëtar dhe dëshmitar i së cilës ka qenë edhe vetë. Dhe këtë pjesë të historisë sonë, pas kësaj distance kohore e sjell ndryshe dhe saktësisht të qartë në thelbin e saj.

Sabri Godo, mjeshtër i pakalueshëm në gdhendjen e portreteve të karaktereve historike në prozën shqiptare, kësaj here, po në atë letërsi, do të na sjellë portretin kolektiv të një lufte dramatike dhe tragjike për kombin, lëngatën e së cilës do ta vuanim për gjysmë shekulli."

Flori Bruqi

Kadare i denoncuar

Dokumente të panjohura arkivore të Sigurimit të Shtetit dhe Komitetit Qendror të PPSH-se, të klasifikuara "Tepër Sekret", me procesverbale të mbledhjeve të Lidhjes së Shkrimtarëve, analiza, kritika, dëshmi, raporte, relacione, akuza e denoncime ndaj shkrimtarit Ismail Kadare.


 Janë 31 dokumente të rralla që dalin në dritë për herë të parë, falë përkushtimit të autorit, dhe i përkasin një periudhe 1960-1980. 

Libri sjell anën e pazbardhur mirë mes artit dhe sistemit komunist, Sigurimit dhe Ismail Kadarese, ku preken dhe publikohen shumë dëshmi e krime edhe të protagonistëve të jetës kulturore e publike të ditëve tona.

Detaje të librit

Shtëpia Botuese UET Press & MAPO Editions

Fletët 304

ISBN 9789928190628

Viti i botimit 2015


Flori Bruqi

Fahri Xharra: Ja pse Oliver j. Schmitti duhet të largohet nga Akademia e Kosovës

Pse Oliver J. Scmitti në AShAK ? Ai duhet të largohet nga Akademia e Kosovës

Me pranimin e O. J. Schmitt-it anëtar të jashtëm të AShAK-ut, ky institucion ka dëshmuar edhe një herë se është institucion i shkencës, i dijes, i së vërtetës, i civilizimit, që shpërfill qasjet diletanteske-folklorizante, kontekstet emocionale dhe ideo­lo­gjike në interpretimin e ngjarjeve dhe të proceseve historike.

Autorët e këtij teksti, si pro­pozues dhe nënshkrues të referatit që prof. Oliver J. Schmitt të zgjidhej anëtar i jash­tëm i AShAK-ut (mori 20 vota nga gjithsej 24 votues), ndjehen krenarë për hapin e ndërmarrë dhe suksesin e tij. Nenshkruar në Prishtinë, 25.12.2012 nga Akademik Hivzi ISLAMI dhe Akademik Pajazit NUSHI (http://www.ashak.org/?cid=1,2,365 )

Arszetimi i i pa menduar mirë i akademikëve, lexojeni ironinë :

” “Siç mund të shihet nga e tërë veprimtaria e deritashme e tij hulumtuese-shkencore, prof. dr. Oliver Jens Schmitt, anëtar i rregullt i Akademisë Austriake të Shkencave, pjesën më të madhe të punës së tij ia ka kushtuar historisë shqiptare, të vështruar në tërësinë e saj dhe në një kontekst më të gjerë evropian....Tërësitë e mëdha hulumtuese të tij kanë qenë: Arbëria Venetike, Historia e Skënderbeut dhe epokës së tij, Kosova dhe Historia e popullit shqiptar. Të gjitha këto ai i ka vështruar në një horizont më të gjerë të Evropës Juglindore. Ai është një nga të paktit historianë titullarë universitarë aktivë në Evropën Perëndimore sot dhe me moshën e formimin e tij garanton se me këto çështje do të merret edhe një kohë të gjatë.”

Një arsyetim i imponuar nga ASHAK-u :

“Profesor Oliver Jens Schmitt ka shfaqur dhe interesa të tjerë për botën shqiptare dhe ballkanike, është angazhuar në paraqitjen e kësaj bote në aspektin shkencor e kulturor para opinionit të Evropës Qendrore, ndërsa me pozitën që ka në Institutin e Historisë të Universitetit të Vjenës për një kohë të gjatë mund të luajë një rol me peshë në këtë drejtim. Intensiteti i paraqitjeve të tij të deritashme, cilësia shkencore e studimeve, interesi i shfaqur në vijimësi, vlerësimet që i janë bërë veprës së tij nga historianët, na bëjnë të propozojmë që Akademia e Shkencave dhe e Arteve e Kosovës ta zgjedhë akademik profesor dr. Oliver Jens Schmitt-in anëtar të jashtëm të saj” (Akademik Hivzi Islami dhe Akademik Pajazit Nushi, Prishtinë, 24 shtator, 2012).”

Dhe çka u bë me këtë pranim ? e vërtetuam se nuk jemi të denj të mbrojmë vlerat tona historike me anën e institucioneve tona akademike ,por se na duhet një mbrojtje : Ai është një nga të paktit historianë titullarë universitarë aktivë në Evropën Perëndimore sot dhe me moshën e formimin e tij garanton se me këto çështje do të merret edhe një kohë të gjatë.( Shmitti , pra ! )

Kishte reagime negative aso kohe , se vendosja “për” ose si e thonë në Shqiperi “pro “ kishte ngritur ndërgjegjë pesh`. Medeomos nuk duhej pranuar , por ishte një viti i “vështirë “ 2012 ,për shqiptarët dhe historinë e saj.

Nga vinte Oliver J. Schmitti ? Ina Arapi shkruante : “Duke qenë se prej vitit 1986 e kam ndjekur sistematikisht veprimtarinë albanologjike në Universitetin e Vjenës, e di mirë se në këtë Universitet nuk ka ekzistuar dhe nuk ekziston asnjë “Albanien-Institutˮ. Sipas informacionit në internet “Albanien-Institutˮështë një shoqatë me seli në Munih ku mund të anëtarësohet kushdo. Z. O. Schmitt nuk është përgjegjës i këtij Instituti, por anëtar i kryesisë së shoqatës së bashku me z. C. Clewing, funksion që ai nuk e përmend fare në CV-në e tij ku përndryshe rreshton të gjitha postet që ka. Aktiviteti kryesor i kësaj shoqate (gjerm. Kernstück), sipas faqes zyrtare në internet, është biblioteka. Në të vërtetë, që me transferimin e z. Schmitt në Universitetin e Vjenës në vitin 2005, kam dëgjuar të flitet shumë për këtë institut fantazmë. Por ajo çfarë kam parë deri tani janë një dorë me libra, për të cilat thuhet se z. Schmitt i ka marrë me vete kur u transferua nga Universiteti i Mynihut në Vjenë. ( nga Ina Arapi ) dhe vazhdon “Sipas informacionit në internet “Albanien-Institutˮ është një shoqatë me seli në Mynih ku mund të anëtarësohet kushdo. Z. O. Schmitt nuk është përgjegjës i këtij Instituti, por anëtar i kryesisë së shoqatës së bashku me z. C. Clewing, funksion që ai nuk e përmend fare në CV-në e tij ku përndryshe rreshton të gjitha postet që ka. Aktiviteti kryesor i kësaj shoqate (gjerm. Kernstück), sipas faqes zyrtare në internet, është biblioteka. Në të vërtetë, që me transferimin e z. Schmitt në Universitetin e Vjenës në vitin 2005, kam dëgjuar të flitet shumë për këtë institut fantazmë. Por ajo çfarë kam parë deri tani janë një dorë me libra, për të cilat thuhet se z. Schmitt i ka marrë me vete kur u transferua nga Universiteti i Mynihut në Vjenë. “

Sa gabim ! Akademikët tanë shpresonin që Schmitti pra “Kishte shprehur edhe gadishmërinë (Scmitti ,pra ) për përgatitjen e shkencëtarëve të rinj nga Kosova nga fusha e historisë“

Pse Koha Ditore e atyre ditë ishte ne mbrojtje të Schmitt-t ? Ja se çka shkruante :

“Pas përfundimit të zgjedhjeve për anëtarë të rinj, korrespondentë dhe të jashtëm, të vetëquajtur historianë dhe politikanë-“historianë” sërish ngritën zërin kundër Akademi­së, kësaj radhe kundër pranimit të prof. dr. Oliver J. Schmitt-it anëtar të jashtëm i AShAK-ut, që u bë në përputhje të plotë me kriteret shkencore-profesionale, ligjore dhe me postulatin për autonominë e institucionit. Fushatën e filloi agresivisht gazetari Jusuf Buxhovi, me shkollim themelor për gjuhë-letërsi, gjithë jetën me pezullim midis gazeta­risë e letërsisë, pa përgatitje bazike profesionale historiografike, por që ngre pretendime të mëdha të ketë bërë historinë e suksesshme, të vetmen, më të mirën, katër mijë vjeçare të kombit!

Koha Ditore qante , pse Jusuf Buxhovi : “ Akuzon autorë vendës si argatë të Akademisë Serbe , ndërsa autorë të huaj si ‘albano­fobë’! Më së shumti e atakon prof. Oliver Schmitt-in, duke e cilësuar ‘antishqiptar’ – çka është një gënjeshtër e kulluar, pastaj ‘sllavist’ – çka nuk është, ‘proserb’ – çka del në anën tjetër të arsyes. “Historiani” Buxhovi nuk u mjaftua me kaq, po në manirin e stalinizmit arkaik kërkoi ndihmë nga politika e ditës, konkretisht nga Kryetari i Kuvendit të Kosovës Jakup Krasniqi, që të ndërhynte në Akademi dhe të bënte anulimin e zgjedhjes së prof. Schmitt-it. (”Koha ditore”, 22. 12. 2012).

Emërimi të Schmittit iu gënjye edhe Noel Malcolmi Pse ai shkruante ? :

”Ne e dimë që Skënderbeu është tejet i rëndësishëm për shqiptarët. Por sulmet kundër Schmitt-it nuk janë të bazuara në fakte historike. Unë e njoh Oliver Schmitt-in dhe ai është person shumë i sinqertë dhe dinjitoz. Jam tronditur për mënyrën se si është akuzuar ai. Ai ka qenë nxënësi më i mirë i Peter Bartl-it, i cili ka udhëhequr Institutin Albanologjik në Mynih për shumë vite me radhë. Ky institut është transferuar në Universitetin e Vjenës dhe Oliver Schmitti është drejtor i këtij instituti. ....Schmitti është një dijetar i cili vazhdimisht promovon hulumtime të reja të historisë shqiptare. Të demonizosh Oliver Schmittin nga ndonjë seksion i medieve apo nga një pjesë e botës politike, është gabim i tmerrshëm. Studimet e tij janë të një standardi të lartë shkencor”. Mos, more !

A e dinte zoti Malcolm . qëllimin e fundit të Shmittit ?

A e dinte AShAK , qëllimin e fundit të Scmittit ?

Edhe një pyetje me vend Por, kush në të vërtetë është Shmidi për shqiptarët!? : “Mbi të gjitha ai u bë i njohur ndër ne duke u tallur me shqiptarët, të kaluarën tonë dhe origjinën. Për të është plotësisht e diskutueshme nëse “shqiptarët janë apo jo pasardhës të ilirëve, ndërsa Skënderbeu është një mit zhgënjyes “. Për heroin kombëtar të shqiptarëve nuk ka një libër më antiskenderbe dhe një libër më antishqiptar”. ( Bota Sot “A ishte çmenduri akademike titulli akademik për Oliver Shmidin!?” )

Pra ja pse Oliver Jens Schmitti duhet urgjentisht te largohet nga Akademia e Kosovës !

Fahri Xharra,Gjakovë

-Referencat :

-http://koha.net/?id=8&arkiva=1&l=129144

-http://www.ashak.org/?cid=1,2,365

-“Albanien Institut – sërish shpërdorim i gjuhës për demagogji” -Ina Arapi

-http://botasot.info/lajme/423078/a-ishte-cmenduri-akademike-titulli-akademik-per-oliver-shmidin/

Flori Bruqi


****

Nga Flori Bruqi

Oliver Jens Schmitt (lindur me 15 shkurt 1973 në Bazel) është profesor i historisë së Europës Juglindore në Univerzitetin e Vienës që nga viti 2005 dhe specialist në fushën e Albanologjisë. 

Gjithashtu Schmitt është anëtar i rregullt i Akademisë Austriake të Shkencave dhe antar nderi i Akademisë së Kosovës.


Schmitt është i njohur për librin e tijë të famshëm "Skenderbeu", një kritikë për biografinë e heroit kombetarë shqiptarë, Skënderbeut, vepër e cila shkaktoi debate në opinionin shqiptar për shkak se në veprën e vet Schmitt pretendon se nëna e "Skenderbeut", Vojsava mund vinte nga familja serbe Brankoviq, ndërsa mbiemri Kastrioti ka mundësi që të jetë fjalë greke.

Oliver Schmitt disa herë është akuzuar për sakrilegj ndaj figurës së heroit kombetar shqiptar, ndërsa perkthyesi Ardian Klosi u akuzua për tradhëti.


Veprat

Historia e shqiptareve

Skenderbeu

Shqiptaret, nje histori midis Lindjes dhe Perendimit

Kosova,histori e shkurtër e një treve qëndrore ballkanike
Arbëria Venedike

Referenca

^ http://www.kultplus.com/?id=5&l=9271

^ koha.net/?id=4&l=64322

^ http://shqiptarja.com/analize/2709/miqte-gjermane-lamtumire-ardian-klosi--78493.html

^ http://www.shtepiaelibrit.com/store/sq/historia-shqiptare/3703-arberia-venedike-1392-1479-oliver-jens-schmitt.html

*****




Oliver Jens Schmitt: Kurrë nuk shkrova se Skënderbeu është me origjinë të pastër serbe

Oliver Jens Schmitt: Kurrë nuk shkrova se Skënderbeu është me origjinë të pastër serbe

H istoriani  Oliver Jens Schmitt tregon disa nga keqkuptimet për monografinë e tij, por edhe në mënyrë të thukët mënyrën sesi e ka parë Skënderbeun. 

Ai shprehet se e respekton figurën e Skënderbeut, ndërsa qëllimi ka qenë rindërtimi i figurës së heroit kombëtar të Shqiptarëve në Mesjetë. Edhe njëherë ai shpjegon motivet e luftës së kryeheroit dhe mënyrën sesi e ka trajtuar.


Autori sot e kësaj dite mëton të thotë se nuk e kupton atë reagim që pati publiku shqiptar dhe disa nga historianët për librin e tij. 

A ja vlente e gjithë ajo energji për të hedhur poshtë këtë figurë të jashtëzakonshme?




“Ende pyes veten se pse kaq shumë pjesëmarrës që morën pjesë në këtë debat besonin se një historian mund ta denigrojë qëllimisht Skënderbeun dhe si mund të mendohet që vitet e hulumtimit shkencor t’i jenë dedikuar qëllimit të vetëm për të dëmtuar shoqërinë shqiptare.

 Ende ruaj përshtypjen se ideologjia e vendit të rrethuar prej Enver Hoxhës, ksenofobia e skajshme, besimi histerik në teoritë e konspiracionit dhe armiqtë, ishin ata që e vendosën popullin shqiptar në vazhdimësi nën rrethim; kjo trashëgimi helmuese e kohës së Enveristit, kishte dhe ruan ende një ndikim të fortë në reagimin e shumë njerëzve. 

Nën regjimin e Enver Hoxhës, historiografia ishte një ndërmarrje shtetërore, historianët ishin nën kontroll të ngushtë dhe përmbushnin me punën e tyre një mision politik. Duke pasur parasysh në mëndje këtë përvojë, shumë njerëz ende nuk mund të imagjinojnë se kërkimi historik është bërë diku tjetër në kushte krejt të ndryshme”. thotë ai.

Autori është kritik për mënyrën sesi bëhet historia në vendin tonë, por këtu fajin e gjen te politika dhe futja e saj sot në çdo aspekt të jetës shqiptare. Ndërkohë që hedh dritë për faktin se monografinë e tij e kishin kritikuar më së shumti ata që nuk e kishin lexuar fare librin, por i mirëkuptonte sepse ky përbën një fenomen të zakonshëm ë Shqipëri, sipas Schmittit.

Schmitt që tashmë mban detyrën e presidentit të Sektorit të Shkencave Humane dhe Sociale dhe gjithashtu anëtar i Kryesisë së Akademisë Austriake të Shkencave, davarit edhe njëherë debatin sa i përket përkatësisë etnike të Skënderbeut dhe shpjegon arsyen sepse fisnikëria e kohës së Skënderbeut, si shkallë të dinjitetit aristokratik, kishte edhe kryqëzimin me etnitë e tjera.

“Në fund të periudhës së Mesjetës, ekzistonte një rrjet i fortë ortodoks i lidhjeve farefisnore në Ballkan. Politikisht, Bizanti ishte i dobët, por ideja perandorake ishte e gjallë, ashtu si dhe prestigji i fuqisë bizantine-ortodokse. Dallimi gjuhësor ose etnik nuk luajti një rol të madh për elitat sociale. Ashtu si në pjesët e tjera të Evropës, fisnikëria ishte me prejardhje multietnike dhe sa më i rëndësishëm ishte për mjedisin një fisnik, aq më të zgjeruara dhe multietnik do të ishte rrjeti i tij i farefisnisë. Ideja e pastërtisë etnike thjesht nuk ekzistonte në këtë mjedis të elitës…”, shprehet ai për “Milosao”.

Intervistoi: Ben Andoni

Shqipëria ka bërë në harkun e pak viteve dy përkujtime të mëdha sa i përket Skënderbeut. A mendoni se figura e tij mund të vijë ende në kohët tona si simbol i identitetit në histori?


“Është në dorën e shoqërisë shqiptare t’i përgjigjet kësaj pyetjeje. Natyrisht, qeveria e sotme, njësoj si shumë qeveri më parë saj qysh prej nga themelimi i Shqipërisë së pavarur, do t’i jepte një përgjigje pozitive. Skënderbeu sigurisht përbën një pasqyrë të debateve shqiptare për identitetin dhe vendin e shqiptarëve në Evropë, Mesdhe dhe në Botën Islame. Identiteti shqiptar është negociuar dhe rinegociuar pothuajse rregullisht me pyetjen se çfarë përbën

Skënderbeu për të. Madje edhe Islamistët që nuk e pranojnë si një simbol kombëtar njohin në mënyrë indirekte pozicionin vendimtar të Skënderbeut në debatet e identitetit”.

Juve keni bërë një punim shumë interesant lidhur me heroin tonë kombëtar dhe përballja me publikun shqiptar, ka qenë jo e mirë. E kishit pritur këtë lloj reagimi që vazhdon deri më sot? A jeni ndjerë ndonjëherë i kërcënuar?

“Kërcënimet erdhën menjëherë pas publikimit të përkthimit në shqip kur njerëzit u nxitën nga Ismail Kadare, politikanë dhe gazetarë nacionalistë dhe ofendimet vazhduan për një kohë mjaft të gjatë. Unë nuk e prisja këtë lloj reagimi sepse besoj se libri e thekson rëndësinë e Skënderbeut në historinë ballkanike dhe evropiane dhe e trajton atë si një figurë madhore të kohës së tij.

Ende pyes veten se pse kaq shumë pjesëmarrës që morën pjesë në këtë debat besonin se një historian mund ta denigrojë qëllimisht Skënderbeun dhe si mund të mendohet që vitet e hulumtimit shkencor t’i jenë dedikuar qëllimit të vetëm për të dëmtuar shoqërinë shqiptare. Ende ruaj përshtypjen se ideologjia e vendit të rrethuar prej Enver Hoxhës, ksenofobia e skajshme, besimi histerik në teoritë e konspiracionit dhe armiqtë, ishin ata që e vendosën popullin shqiptar në vazhdimësi nën rrethim; kjo trashëgimi helmuese e kohës së Enveristit, kishte dhe ruan ende një ndikim të fortë në reagimin e shumë njerëzve. Nën regjimin e Enver Hoxhës, historiografia ishte një ndërmarrje shtetërore, historianët ishin nën kontroll të ngushtë dhe përmbushnin me punën e tyre një mision politik. Duke pasur parasysh në mëndje këtë përvojë, shumë njerëz ende nuk mund të imagjinojnë se kërkimi historik është bërë diku tjetër në kushte krejt të ndryshme.

Gjatë këtyre viteve kam pasur mundësi të mbaj leksione në Prishtinë dhe Tetovë dhe kam diskutuar me studentë, kolegë dhe shumë njerëz që kam takuar gjatë vizitave të mia në Kosovë, Shqipëri dhe Maqedoni. Kemi diskutuar hapur edhe për teoritë e konspiracionit të cilat qarkulluan nga politikanët dhe gazetarët në Shqipëri dhe faktin që shumë tema të debatit publik nuk kishin asfare lidhje ose vetëm një lidhje të paqartë me përmbajtjen e librit. Në këto takime personale, përvoja ime gjithmonë ka mbetur pozitive – kryesisht për shkak të faktit se mund të tregoja se libri im shikon te Skënderbeu një figurë historike vërtet mbresëlënëse dhe e përshkuan atë si një aktor kryesor në historinë e vonë evropiane mesjetare dhe se kurrë nuk kam shkruar se Skënderbeu është me origjinë të pastër serbe. Unë mund të përsëris edhe një herë se kjo është një shpikje dhe jo një tezë e librit tim.

Në fakt, debati tregoi se shumë njerëz diskutuan për një libër që ata nuk e kishin lexuar kurrë – një fenomen që sigurisht nuk është unik apo specifik për Shqipërinë dhe mund të vërehet edhe në shumë raste të tjera. Në retrospektivë, besoj se debati kishte të bënte më shumë me dinamikën politike, interesat partiake dhe interesat personale sesa me një debat mirëfilli shkencor rreth përmbajtjes dhe interpretimeve shkencore”.

A keni pasur ndonjë ftesë nga autoritetet shqiptare për festimet mbi Skënderbeun?

“Unë jam ftuar, për fat të keq, vetëm tre javë para kremtimit, për të marrë pjesë në përkujtimin e Skënderbeut më 17 janar”.

Në librin tuaj, Skënderbeu është shumë njerëzor dhe merr përmasa humane, që e bëjnë të dashur dhe shumë të prekshme si figurë. Në parathënie flitet për rindërtimin historik mbi bazën e gjithë burimeve të shfrytëzueshme e me peshë. A ishte një nga qëllimet për ta ç’mitizuar Skënderbeun?

“Ky përbën një nga keqkuptimet kryesore të të gjithë debatit. Libri ka për qëllim rindërtimin e figurës së Skënderbeut në Mesjetë dhe nuk synon dekonstruktimin e mitit historik, që natyrisht përbën një fenomen mbresëlënës i kulturës shqiptare. Natyrisht, lexuesit janë të lirë të nxjerrin përfundime dhe të bëjnë interpretime të librit në kuadër të debatit për mitet

kombëtare, madje një debat i cili zhvillohet edhe në shumë vende evropiane dhe kjo është jashtëzakonisht e rëndësishme për krijimin e një kulture demokratike në Shqipëri. Debati në vitin 2008/2009 tregoi sesa të forta janë strukturat autoritare të cilat rrjedhin nga e kaluara totalitare që ende ndihet në Shqipëri. Gjatë dhjetë viteve të fundit, për fat të keq nuk ka pasur ndonjë përmirësim të dukshëm të kësaj situate.

Për shkak të ndikimit të madh të historiografisë Enveriste dhe mungesës së një tradite jo-Enveriste të sistemit të institucionalizuar shkencor, shumë njerëz s´kishin dhe ende nuk kanë dijeni për mekanizmat e debateve shkencore në botën perëndimore, por ndjehen menjëherë të ofenduar nga interpretimet që ata nuk i njohin dhe të cilat ata nuk i kanë mësuar në shkollë. Ideja që historianët nuk janë studiues të paguar nga universitetet e tyre, por agjentë të paguar nga qeveritë janë ende të përhapura dhe nxiten nga ata që shkruajnë në këtë kuptim libra të tërë të shpikura me spekulime, pa asnjë provë – dhe duket se ka lexues që janë më të përgatitur për të besuar teoritë e pabaza se sa për të reflektuar në mënyrë kritike mbi mekanizmat e debateve publike në Shqipëri. Kjo është gjithashtu një trashëgimi e së kaluarës totalitare dhe pjesërisht edhe pasojë direkte e përfshirjes së historianëve në jetën politike”.

Dokumentet që ju keni sjellë, por edhe ata që e kanë trajtuar Skënderbeun para jush, tregojnë për një figurë historike me shumë qasje. Mendoni se ka ende shumë dokumentacion të pazbuluar për Skënderbeun dhe sa mund të ndikojnë në të ardhmen në pasqyrimin e tij?

“Me aq sa kam mundur të shoh, pas më shumë se 150 vjet hulumtimeve sistematike në arkivat evropiane, është disi e pamundur që të zbulohen njësi kryesore arkivore; Nuk mund ta gjykoj situatën e arkivave osmane, por përveç regjistrave tatimorë dhe kronikave, ka shumë pak dokumente të veçanta që i drejtohen drejtpërdrejt Skënderbeut. Kjo nuk përjashton mundësinë e zbulimeve, kryesisht të dokumenteve të veçanta që i përkasin shekullit të 15-të; por ata do të mund të na vijnë kryesisht nga rastet. Nuk duhet të harrojmë se arkivat e rëndësishme si ato të Romës, Venecias (ose: Venedikut) dhe Napolit, të cilat janë vendimtare për Skënderbeun, pësuan humbje të mëdha (në shekullin e 16-të, në Napoli në vitin 1943), kurse arkivat mesjetare në Shqipëri dhe në zonën përreth (me përjashtim te arkivit ne Dubrovnik) janë pothuajse tërësisht të zhdukur. Ndërsa dokumente të reja që lidhen me formësimin e jetës së Skënderbeut do të jenë të rralla, hulumtimet mbi burimet që lidhen me kohën e pas vdekjes së tij do të vazhdojnë, kjo dhe për shkak të famës së tij evropiane, pasi ka shumë librez dhe botime të tjera nga periudha e hershme moderne (shek XVI-XVIII) dhe nga shek. XIX që presin të zbulohen. Por shumica e tyre do të mbështeten kryesisht në Barleti si burim dhe prandaj nuk do të mund të ofrojnë dëshmi të reja”.

Cilat janë segmentet e jetës së tij, të cilat janë më të dokumentuara?

“Është e qartë: periudha kur ai erdhi në kontakt të ngushtë me botën italiane dhe kur u bë figurë e rëndësishme në politikën evropiane dhe jo thjesht biri i një fisniku rajonal, i cili shërbeu në ushtrinë osmane. Kjo është arsyeja pse ne dimë shumë për vitet e tij të fundit dhe pse deri në 1443 burime janë kaq të pakta”.

Juve e vlerësoni shumë personalisht si figurë Skënderbeun, ndërkohë që teza juaj për fillimin dhe motivin e hakmarrjes së tij ka bërë që disa nga studiuesit shqiptarë ta shikojnë këtë tezë si të vjetër dhe të paqenë. A i qëndroni sërish kësaj teze?

“Po. Por më lejoni të përsëris atë që kam shpjeguar në librin tim: domethënë se kryengritja kishte disa motive që janë kryesisht strukturore: rezistenca kundër sistemit fiskal dhe të drejtësisë osmane, kundër sundimit të drejtpërdrejtë osman; në fakt, motive që ne mund t’i zbulojmë edhe në shumicën e kryengritjeve kundër sundimit osman deri në vitin 1912. Vetëqeverisja, mos dhënia e taksave, ruajtja e traditave ligjore rajonale janë kërkesat e zakonshme klasike të shqiptarëve nën sundimin perandorak osman. Në vitin 1443, udhëheqësi i kryengritjes kishte gjithashtu një motiv personal të hakmarrjes. Por ky motiv nuk shpjegon të gjithë kryengritjen, megjithëse shumë njerëz që nuk e kanë lexuar librin ende vazhdojnë dhe e pretendojnë këtë. Pra, ekzistonte një kombinim i ndërlikuar i motiveve”.

Emri në kohën e Mesjetës nuk tregonte fare prejardhjen etnike, por disi ndikimin kulturor të kohës. Në familjen e Skënderbeut kemi lidhje martesore me princa sllavë dhe nënën e tij nga Pollogu. Si jetonin dhe bashkëpunonin në shekullin e XIV dhe XV etnitë në Ballkan?

“Në fund të periudhës së Mesjetës, ekzistonte një rrjet i fortë ortodoks i lidhjeve farefisnore në Ballkan. Politikisht, Bizanti ishte i dobët, por ideja perandorake ishte e gjallë, ashtu si dhe prestigji i fuqisë bizantine-ortodokse. Dallimi gjuhësor ose etnik nuk luajti një rol të madh për elitat sociale. Ashtu si në pjesët e tjera të Evropës, fisnikëria ishte me prejardhje multietnike dhe sa më i rëndësishëm ishte për mjedisin një fisnik, aq më të zgjeruara dhe multietnik do të ishte rrjeti i tij i farefisnisë. Ideja e pastërtisë etnike thjesht nuk ekzistonte në këtë mjedis të elitës.

Sigurisht që nuk kishte asnjë antagonizëm etnik midis sllavëve (ortodoksë dhe katolikë, serbëve, bullgarë dhe kroatë / dalmatë – nuk kishte asnjë bllok sllav as në atë kohë e as më vonë) dhe shqiptarëve – të cilët as nuk përbënin një entitet kompakt etnik dhe sigurisht nuk vepronin si të tillë: shqiptarët katolikë nga Shkodra, Dukagjinët dhe shqiptarët e islamizuar luftuan kundër Skënderbeut; shumë shqiptarë ortodoksë në Jug nuk u bashkuan me kryengritjen e tij, ndërsa sllavet e jugut dhe vllehët mund të gjenden midis mbështetësve të tij”.

Ka domethënie varri i vëllait të Skënderbeut në Hilandër, në manastirin serb në Malin Athos?

“Ajo tregon lidhjen e familjes me traditën bizantine-ortodokse dhe vullnetin e saj për të shprehur pozitën e saj politike dhe shoqërore në një vend simbol të besimit ortodoks. Fakti që Kastrioti zgjodhi Hilandarin lidhet me rrjetin e tyre të lidhjes dhe të pushtetit në një zonë (Dibër) që ishte që nga fillim i shek XIV nën sundimin e kurorës serbe”.

Nëse do flasim për njëlloj strukture shtetërore që arriti Skënderbeu, a është e mundur të flasim për mekanizmin ekonomik që e mbante këtë strukturë?

“Sistemi i pushtetit të Skënderbeut u financua nga tregti, nga eksporti kryesisht i grurit dhe i drurit, nga subvencionet prej fuqive italiane, nga plaçkitja e bastisjet në territoret osmane; Skënderbeu kishte një depozitë bankare në Dubrovnik dhe kështu kishte qasje në sistemin bankar mesdhetar”.

Aktiviteti i Skënderbeut është i shtrirë në shekullin XV. Është një nga shekujt më interesant për qytetërimin. A mendoni se përfshirja e tij në këtë shekull me më shumë prekje ndërkombëtare do e ndihmonte përmasën e vërtetë të kësaj figure?

“Shekulli i 15 ishte periudha e një ndryshimi të madh në Ballkan dhe kërcënimi osman sigurisht, fakt që e shtoi rëndësinë strategjike të Ballkanit për Evropën Qendrore dhe Perëndimore. Kjo e shpjegon interesin e madh të udhëheqësve politikë dhe opinionit të Perëndimit të periudhës së vonshme mesjetare për Skënderbeun, i cili konsiderohej si aleat politik dhe simbol i rezistencës së krishterë kundër valës osmane. Përveç dijetarëve Enveristë, të cilët qëndrojnë të ngulur më një paradigmë ahistorike izoluese, shumica e studiuesve janë përpjekur të analizojnë Skënderbeun në një kuadër më të gjerë të dimensioneve evropiane dhe mesdhetare”.

Teoria e biografisë sot jep modele interesante të narracioneve me vështrimet analitike historike. A mendoni se e keni arritur këtë në rrëfimin tuaj historik për Skënderbeun?

“Ka një debat të sofistikuar sa i përket biografisë si një zhanër letrar dhe zhanrit akademik me të cilin unë vetë jam shumë familjar. Unë nuk ndalem në mënyrë të veçantë në këto teori në librin tim, por lexuesi do të gjejë në të një diskutim të detajuar të metodave dhe burimeve, që kam përdorur”.

Çfarë sfidash e presin në të ardhmen ndriçimin e figurës së Skënderbeut?

“Nëse ju nënkuptoni me fjalën ndriçim, interpretime të reja shkencore, unë jam mjaft skeptik sepse janë paraqitur shumë argumente deri më tani në gati më shumë se 150 vjet hulumtime.

Skënderbeu, megjithatë, do të vazhdojë të jetë pasqyrë e debateve të identitetit në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni dhe në vendet përreth. Aktualisht, ka disa interpretime, Enveriste, nacionaliste rilindase, evropianiste, Kristiane (katolike dhe ortodokse), Muslimane dhe Islamiste, të gjitha këto pak a shumë kanë shprehur një tendencë autoritare; tendenca e dytë kryesore është një interpretim kritikë dhe liberale që dekonstruon modelet ideologjike shtypëse të cilat qëndrojnë prapa qasjeve të përmendura më lart.

Fatkeqësisht, zërat liberalë kishin një qasje të vështirë në vitin 2008 dhe debati që duket se po fillon përsëri tregon se ndërkohë nuk ka pasur ndryshime të mëdha, të paktën në nivelin e elitave politike dhe kulturore. Për fat të keq, asgjë e re nuk po duket nën diellin ku jetojmë.

Ende ekziston pretendimi se vetëm historianët profesionistë mund të komentojnë mbi Skënderbeun, porse intelektualë me profil të lartë, jo. Kjo është gjithashtu një trashëgimi e kohës së Enverizmit: historianët me siguri kanë një trajnim profesional, aplikojnë një metodologji shkencore dhe teori. Por ata nuk mund të jenë administratorë ekskluzivë ose pronarë të së kaluarës dhe nuk kanë të drejtë të përjashtojnë intelektualët nga debati publik. Kjo është në kundërshtim me kulturën e debatit publik në botën demokratike.

Më lejoni të shprehem qartë: Intelektualët si Fatos Lubonja kanë bërë shumë më tepër për analizimin e shoqërisë shqiptare se pothuajse të gjithë historianët profesionistë në Shqipëri dhe Kosovë së bashku – për të mos folur për kontributin e tij të rëndësishëm në zhvillimin e një fryme kritike në Shqipëri. Lubonja është një intelektual tejet i vlerësuar ndërkombëtarisht ndërsa kundërshtarët e tij janë pothuajse fare të panjohur jashtë Shqipërisë.

Mendoj se “viti i Skënderbeut” do të tregojë deri në çfarë shkalle Shqipëria është e aftë të strukturojë dhe tolerojë një debat, ku mund të dëgjohen zëra të ndryshëm – ose nëse debati do t’i përcjellë mesazh Shqipërisë dhe botës së jashtme që strukturat autoritare dhe trashëgimia totalitare jo thjesht po zgjat, por mbizotëron ende në mendjen e krijuesve të opinionit. Fillimi i debatit për fat të keq tregon edhe kahun e drejtimi të mëtejshëm.

Dikush mund të pyesë gjithashtu nëse debati i tepërt (pasi shumica e argumenteve janë shkëmbyer shumë herë, herën e fundit në 2008/09), i cili është iniciuar nga qeveria, nuk e devijon vëmendjen e publikut nga pyetje të rëndësishme që Shqipëria duhet ta trajtojë: sundimi i ligjit, forcimin e institucioneve, përmirësimin e kulturës demokratike, lirinë e mediave, luftën kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar, zhvillimin e ekonomisë dhe mbi të gjitha perspektivat për brezin e ri me qëllim që të ndalojë largimin e trurit dhe emigrimin.

Evokimi i krenarisë kombëtare dhe e lavdërimit të heroit kombëtar në një mënyrë që nuk ka të bëjë fare me hulumtimet dhe debatet shkencore është në pikëpamjen time kryesisht një program politik – jemi dëshmitarë të valëve të reja të nacionalizmit në Ballkan, një auto
ritarizëm i ri që po shfaqet gjithashtu në Shqipëri. Qytetarët shqiptarë duhet gjithashtu të pyesin pse politikanët fillojnë një debat për Skënderbeun dhe çfarë do të thotë me të vërtetë ky diskutim për Shqipërinë moderne”.

Me çfarë po merret në ditët tona studiuesi Oliver Schmitt?

“Që nga korriku 2017, unë jam Presidenti i Sektorit të Shkencave Humane dhe Sociale dhe gjithashtu anëtar i Kryesisë së Akademisë Austriake të Shkencave. Unë jam përgjegjës për departamentin e krijuar kohët e fundit të studimeve të Ballkanit në Akademi, i cili fokusohet në studimet shqiptare. Për momentin po mbaroj një botim të raporteve konsullore Austro-Hungareze mbi vilajetin osman të Kosovës dhe vitet e para të okupimit serb (1870-1914) në pesë vëllime”.

Cikël poetik nga Agron Shele

Agron Shele ka lindur, më 07.10.1972, në fshatin Leskaj, rrethi Përmet. Pas shkollës 8-vjeçare, përfundoi studimet e mesme dhe të larta në Tiranë. Që në moshë të herët ka qënë i apasionuar dhe impresionuar pas letërsisë, rrugë të cilën e bëri lajmotiv të jetës dhe përgjegjësi të zhvillimit intelektual të tij. Është autor i veprave letrare: Hapat e Klarës (roman), Përtej perdes gri (roman), Imazh i rremë (roman), vëllimit poetik: Pasazh i pafaj (poezi) si dhe librit me eseistike " Ngjyrime Universale" Esse- I. Gjithashtu është mundësuesi i publikimit të Antologjive Ndërkombëtare: "Korsi e hapur" 1, "Pegasiada"1, si dhe bashkëthemelues i Revistës Letrare ATUNIS. Është antar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Shqipërisë, antar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Botës (IWA) me qendër në Ohajo (SHBA) dhe antar i Poetëve Bashkohorë të Globit (WPS) dhe antar bordi i UWP . Ka qenë Sekretar i Përgjithëshëm i Lidhjes Ndërkombëtare të Poeteve, Shkrimtarëve dhe Artistëve “Pegasi” Albania deri në momentin e shkrirjes së saj dhe tashmë është organizator i Bordit Drejtues Galaktika Poetike "ATUNIS". Proza dhe poezia e tij kanë tërhequr vëmendjen e kritikës letrare, për tematikën psiko-sociale dhe risinë krijuese, dhe si pjesë e mesazhit artistik por dhe individualitetit kreativ të shafqur, është publikuar në shumë gazeta, revista letrare Kombëtare dhe Ndërkombëtare, si dhe është përfshirë në antologjitë botërore: Almanak 2008, WORLD POETRY YEARBOOK 2009, 2013, 2014, The Second Genesis etj. Gjithashtu është fitues i Çmimit Letrar Najinaaman (Creativity prizes - 2016 ). Ka qënë pjesë aktive e Shoqërisë Civile në Shqipëri duke u trajnuar për menaxhim, projekte dhe lidership nga shumë Fondacione Ndërkombëtare, si: SOROS, REC, USAID, PNUD, UNICEF etj. Ka qenë Kryetar i Shoqatës "Rinia dhe Fëmijet" si dhe "Mjedisi në Komunitet". Aktualisht jeton në Belgjikë.

Gjuhë nga gjuha e nënës sime

Shumë ëndrra ndjekin pas rininë time

botën, kur para sysh e afroja

shikoja meridianët si ndanin kontinente

dhe paralelet vijëzuar ndër oqeane

s’ harroja të ndiqja trajektore avionësh

lundruar përmes thellësisë blu

dhe unë,

një grimcë e vetme hapësire

të zgjodha ty o vendi im!

Aty në vendin ku jetoj,

qyteti përhumb para madhështisë

mes statujash e ngjyrimeve të pafundme dritash

autostradave me lumenj makinash që gjarpërojnë

vragave të krisura të tokës,

ndërsa unë, si në kryqëzimet e mëdha

nuk kërkoj më shumë se një copë qiell

një përrua të vogël,

një pyll që ndjell fëshëfërimën e largët,

një cicërimë të munguar harabeli,

pak maja malesh përqafuar nga bora

dhe gjuhë nga gjuha e nënës sime!

Dijeni, se aty është një grua

Kur dielli shkëlqen në zenit të tij

e toka prarohet rrezeve pa fund,

ku aromat përhapen gjithkund

e dita çel me të bukurin shkëlqim

dijeni, se aty është një grua.

Kur mbrëmja përflak të bukurin qiell

e muzgjet digjen një e nga një,

ku hëna zgjat të zbehtën ngjyrë

e në krahë valësh shkrihet e fle

dijeni, se aty është një grua.

Kur zjarri ndizet kurmit yje

e terret djegin dhimbjen shpirt,

ku nata sheh me sytë e ëndrrës

e derdhet valë përmbi çdo frymë

dijeni, se aty është një grua.

Kur bora zbardh lëndinën e drerëve

e era shtrin leshrat e gjatë,

ku pylli zhveshur nga blerimi

dergjet trishtit të pafat

dijeni, se aty është një grua.

Kur flatrat zgjat i bukuri engjëll

e turret larg në fluturim,

ku retë mbledh e nis vajtimin

në lotë qielli të pafund

dijeni, se aty është një grua.

Kur heshtja flet

Flet heshtja

me njëmijë e një mënyra

fshehur pas vetëtimash të frikshme

vrundujve të mjegullave hije,

në pritje të shpërthimeve të mëdha

shkarkuar në një pemë të vetme

e djegur përvuajtjes së saj.

Flet heshtja

përbrenda zërave të shuar

dëgjuar veç nga era

e shpërndarë ajrit të thatë

pa akorda,

as tinguj,

pa zhurmë

në të vetmen botë të errët

të një qielli të ngrirë

grimcave të kozmosit shpërndarë

reflektim i ngjyrës në retinë.

Flet heshtja,

po, po,

flet me klithma të egra shpirti

çjerr netët e ftohta të dimrit

e gris perdet e tista të ditës!

Ikja e poetit

Zogu e pushoi këngën në korie

dhe gjethet e pemëve më nuk fërshfërijnë

tisi i hirtë qiellin ka mbërthyer

në të errtën ditë,

ku fjalët veç mërmërijnë

e gjurmët e stinës përhumbin ngadalë

përëndimit të diellit, pa kthim.

S’ ka memoriale,

as bujë, e as zhurmë,

veç ligështim për atë që shkoi,

dhe një qiri,

që të fundit ditë fytyrën i ndriçoi,

për atë që yjet për çdo natë i ndizte,

për atë që harqe ylberësh ngrinte,

për atë që prekte sofra perëndish,

për atë që vjeshtës lotët i fshinte,

për atë që digjej e dashurish rilindej.

Një jetë u fik

zbehtësisë ditë larguar vagëllim

veç fjalë, të përshpirtjes mbetur

regëtimë e shpirtit të lirë fluturim

qiellit të bardhë, ngjyrim krahë engjëjsh

e shpirtit që mbi trupa sfinksash frymon,

e përmendoresh ,

që të nesërmen e tyre të zgjojë.

Anija velat i mblodhi dhe rrëshqet ujdhesës

Mbi krye ngrihet shkëmbi gri, si i vetmi kujtim

I lundrimeve dhe përplasjes mes dallgësh,

të një beteje

për jetë a vdekje

triumfalisht

për gjurmët kohë ngjyruar,

gjer në të fundit ditë amshim.

Fate të trazuara

Shtjellat e së shkuarës prekin të sotmen,

rrëmbyer nga foltoret e shtrëngatës kohë,

të perëndive që zbrisnin nga fronet më të larta,

a hyjneshave përmendore me sy smeraldi

drejtuar egzaltimit

të qiejve “zeus”

shkrepëtimë vetëtimash

bindjesh,

a besimesh të përkora

të fateve trazuar jetëve të njeriut!

Qiejt psherëtimë lëngojnë prangimin

e yjeve të fshehur territ më të zi

e shpresash të thyera luftrash të reja

demonësh përplasur gjer në herezi

demonësh që mure kudo kanë ngritur

në tokë,

në dete

dhe kupë të qiellit.

Pas tyre, duar

… e duar që stërgjaten

kufijve më të fundit errëtisë

Diku,

dikush zemërimin shpërtheu

pse ngjyrat e kohës koloritë ndryshojnë,

pse bota ndan kryqëzime të largëta

e faqe meridianësh përskuqen nga gjaku,

pre e ithtarëve ngritur marrëzi,

…dhe turmave rrëzuar e shndërruar në fli.