Bejtullah D. Destani (1960-)

Bejtullah Destani ka lindur më 13 gusht 1960  Blaç  të Opojës në Prizren. Destani është studiues shqiptaro-britanik.


Shkollën fillore dhe të mesme e kreu në vendlindje. Më 1980 ka filluar studimet në shkencat politike në Beograd. Më 1986 ka publikuar në Beograd, librin e tij të parë, ‘Bibloigrafi e Zgjedhur e Librave mbi Shqipërinë 1850-1984’. Për shkak të situatës gjithnjë e më të rrezikëshme në vendlindjen e tij Kosovë, në 1991 emigroi në Londër-Mbretëria e Bashkuar, ku jeton dhe sot.


Destani ia ka dedikuar jetën e tij studimeve shqiptare, në veçanti kërkimeve mbi marëdhëniet kulturore britaniko-shqiptare dhe ka bërë zbulime të rëndësishme për historinë shqiptare, në bibliotekat dhe arkivat britanike, gjermane, austriake, italiane, turke e më gjerë. Në tetor 2008 u emërua Sekretar i Parë i Ambasadës së Republikës së Kosovës, të sapohapur në Londër dhe në nëntor 2009 emërohet Ministër Këshilltar, pozicion të cilin e mban akoma dhe sot. Destani shumë shpejt për bordin e shoqërisë që themeloi, ia arriti të përfitojë emra të shquar rreth kulturës dhe historisë shqiptare.

Bejtullah Destani është njëri ndër studiuesit dhe hulumtuesit e mëdhenj të historisë shqiptare në arkivat e Britanisë së Madhe, e Vatikanit në Itali, Turqisë, dhe ka publikuar ose ka qenë bashkautor i disa librave të botuara jashtë Kosovës, në Britani të Madhe.

Veprat

Në 1997, Bejtullah Destani themelon Qendrën bamirëse “Qendra për Studime Shqiptare”, në Londër dhe ka arritur, si kreu i kësaj Qendre, të publikojë apo ripublikojë një numër të konsiderueshëm të veprave më të rëndësishme për studimet shqiptare si:



“Shqipëria dhe Kosova, Kufinjtë Politikë dhe Etnikë, 1867-1946”, Dokumenta dhe Harta, nga Bejtullah Destani, Slough (sot Cambridge Archive Edition-Cambridge University Press) 1999

“E Vërteta mbi Shqipërinë dhe Shqiptarët, Çështje Historike dhe Kritike”, nga Vaso Pasha, Londër 1999

Harry Hodgkinson: “Skënderbeu”, Londër 1999

Faik Bej Konica: “Korespondencë e zgjedhur 1896-1942”, Londër 2000; Wadham Peacock: “Shqipëria e Egër”, Londër 2000

M. Edith Durham: “Shqipëria dhe Shqiptarët, Artikuj dhe Letra të Zgjedhura, 1903-1944”, Londër 2001

Bejtullah Destani (editor): "Mali i Zi-Kufinjtë Etnikë dhe Politikë 1840-1920” (2 vëllime), Londër 2001

Dayrell R. Okley-Hill: “Një Anglez në Shqipëri, Kujtimet e një Oficeri Britanik, 1929-1955”, Londër 2002

Bejtullah Destani (editor): “Minoritetet Etnike në Ballkan, 1860-1971”, (6 vëllime), Slough 2004

Duncan Heaton-Armstrong: “6 Muaj Mbretëri-Shqipëria 1914”, Londër 2004

Bejtullah  D. Destani (editor): “Minoritetet në Lindjen e Mesme, Minoriteti Izraelit në Vendet Arabe, 1841-1974”, (3870 faqe të përmbledhura në 6 vëllime), Slough 2005

Bejtullah Destani (editor): “Komunitetet Fetare në Jeruzalem dhe Minoritetet në Izrael, 1843-1974”, (2900 faqe të përmbledhura në 4 vëllime), Slough 2005

Gjergj Fishta (përkthyer nga Robert Elsie): "Lahuta e Malësisë", Londër 2005

Robert Elsie: "Historia e Letërsisë Shqipe", Londër 2005

Bejtullah  Destani (editor): “Komuniteti Kurd, 1918-1974”, (4 vëllime) Slough 2006

Bejtullah Destani (editor): “Komuniteti Druzh, 1840-1974”, (4 vëllime), Slough 2006

Owen Pearson: “Shqipëria në Shekullin e Njëzetë: Një Histori”, (3 vëllime), Londër 2006

Bejtullah Destani (editor): “Minoritetet Myslimane në Vendet Arabe”, (4 vëllime), Slough 2006

Clarisa de Waal: “Shqipëria sot”, Londër 2007; Bejtullah Destani (editor): “Minoritetet Kristiane në Lindjen e Mesme", (10 vëllime), Slough 2007

Arthur Evans: "Iliria e Lashtë", Londër 2007

Bejtullah Destani dhe Robert Elsie (editor): "Eduard Liri në Shqipëri”, Londër 2008

Fatos Lubonja: “Ridënimi”, Londër 2009

Anna Di Lelio: "Beteja e Kosovës", Londër 2009; Bejtullah Destani dhe Jason Tomes (editor): Miku më i Madh i Shqiptarëve-Aubrey Herbert dhe Krijimi i Shqipërisë Moderne", me parathënie të Noel Malcolm, Londër 2011

Sir Arthur Evans: “Letra Shqiptare: Nacionalizmi, Pavarësia dhe Lidhja Shqiptare", Londër 2011.

 Më 9 korrik 2015,  në Bibliotekën Kombëtare në Prishtinë janë përuruar 3 librat të edituar nga studiuesi i mirënjohur shqiptar,  Destani dhe Prof.dr.Ethem Çeku, dekan i Fakultetit të Edukimi në Universitetin e Prishtinës "Hasan Prishtina". 

Ky promovim librave  ishte i organizuar  nga “Qendra për Studime Shqiptare në Londër” si dhe “Instituti i Çështjeve Kombëtare” në Tiranë: 

 „Komiteti Qendror Shqiptar“ i Korfuzit- dokumente historike 1883 – 1885;

 „Shqipëria në prag të Konferencës së Paqes” – dokumente historike nga Departamenti i Inteligjencës Politike Britanike;


Gjeneral G.F. Phillips dhe Komiteti „Mbrojtja Kombëtare e Kosovës“ – dokumente historike nga Arkivat Britanike 1913 -1921.

Në muajin maj të vitit 2018 në  Muzeun Historik të Shqipërisë u publikuan dy libra me vlera për historinë e vendit: “Letra shqiptare” nga Arthur Evans dhe “Kosova – një Histori përmes dokumenteve”, që u përgatit nga Robert Elsie dhe Bejtullah Destani. Libri mbi Kosovën përmban një mori dokumentesh nga Lufta Ballkanike deri në Luftën e Dytë Botërore.




Destani tha se “me porosi të fundit nga i ndjeri Robert Elsie, ai do të përgatisë edhe vëllimin e dytë të librit Kosova përmes dokumenteve, nga viti 1945 deri në ditët e sotme.

“Robert Elsie ishte një punëtor i madh i historisë së Shqipërisë. Pak para se ndërronte jetë, ai më tha se kishte ende edhe 50 libra për temat shqiptare. Ai u shkroi shumë institucioneve në Tiranë dhe Prishtinë, por nuk mori përgjigje”, tha Destani, bashkëpunëtor për shumë vite i studiuesit Elsie.

Librat sjellin mundësinë për të studiuar mbi historinë e Shqipërisë dhe Kosovës mbi bazën e dokumenteve origjinalë, duke lënë mënjanë mitet, spekullimet dhe legjendat.

Libri “Letrat shqiptare” i Artur Evansit përmban tema mbi nacionalizmin, pavarësinë dhe Lidhjen Shqiptare dhe u përgatit nga Bejtullah Destani dhe Jason Tomas.

Librat janë të dy në gjuhën angleze dhe synojnë që të mbërrijnë auditorët e lexuesve dhe studiuesve anglishtfolës dhe janë një nderim për autorët Artur Evans dhe Robert Elsie.

Librat përmbajnë prova dhe fakte të sakta, dokumente origjinalë për disa nga ngjarjet më të rëndësishme të Ballkanit, Shqipërisë dhe Kosovës, material që forcon dhe ndihmon në seriozitetin e historiografisë shqiptare.


Flori Bruqi

Gani Halilaj(1958-)

Gani Halilaj  lind më 07.06.1958 në Tërdec te Drenasit.Shkollën fillore e kreu në vendlindje, kurse të mesmen në Drenas. Studimet në Fakultetin e Mjekësisë në Universitetin e Prishtinës i përfundoi në vitin 1984. 

Specializimin në fushën e Neuropsikiatrisë i përfundoi në Tiranë në vitin 1993, kurse studimet e doktoraturës i kreu në Tiranë në vitin 2014,në Fakultetin e Shkencave Mjekësore Teknike,me temën “PTSD tek popullata e Drenicës 13 vite pas luftës dhe korrelacionet me depresionin dhe nivelin e cilësisë së jetës’’.
Ka punuar mjek i përgjithshëm në Shtëpinë e Shendetit në Drenas deri në vitin 1993.


Pasi përfundoi specializimin punoi si specialist neuropsikiatër në Shtëpinë e Shëndetit në Drenas deri në vitin 1997. 

Në vitin 1998 i bashkohet radhëve te UÇK-së, në Sektorin e Shëndetësisë në cilësinë e mjekut dhe Udhëheqësit te sektorit të Shëndëtësisë për Regjionin e Drenicës deri në përfundim te luftës.

Gjatë shërbimit në UÇK, dr. Ganiu tregoi vlera te larta humane e profesionale n ëshërbim te ushtarëve te UÇK-së dhe popullatës civile duke u dalë në ndihmë jo vetëm në spitale ushtarake por edhe në terren ku paraqitej nevoja.

Pas gjendjes post traumatike në popullatën e asaj treve, dr. Ganiu nuk kurseu mundin prej profesionisti e humanisti, duke filluar me trajtimine veteranëve të UÇK-së, popullatën civile dhe personave te dhunuar gjatë luftës duke u ofruar trajtim mjekësor falas.

Pas përfundimit të luftës ishte drejtori QKMF në Drenas, nga viti 2000 deri në vitin 2004.Kurse nga viti 2004 deri në vitin 2007,ka ushtruar pozitën e nënkryetarit të Komunës së Drenasit.

Pasi mbaron mandatin në atë pozitë dr. Gani Halilaj,nga viti 2007 e deri në vitin 2012 punoi përsëri drejtori QKMF-së në Drenas.

Gjatë periudhës 2012-2014 punoi në pozitën e Udhëheqësit te Zyrës për Shëndet Mendor në Ministrinë e Shëndetësisë kukontribuoi në zhvillimin e infrastruktures ligjore dhe në Startegjinë Afatgjate për Shëndetin Mendor në Kosovë.

Nga viti 2014 emërohet Drejtor i Institutit të Psikiatrisë Forenzike,ku puna e tij shquhet në ngritjen e kapaciteteve profesionale e rregullative prej themelimit te Institutit e deri sot, duke u vlerësuar pozitivisht nga shumë organizma monitorues vendor e ndërkombëtar. 

Eshte autori Monografise me te njejten te me dh etitull sikur i temes se Doktoratures:”Ptsd te kpopullata e Drenices 13 vite pas luftes dhe korelacionet me depresionin dhe nivelin e cilesise se jetes”.

Në vitin 2016 shpallet drejtori më i suksesshëm dhe Instituti i Psikiatrisë Forenzike institucioni më i suksesshëm nga QKUK si dhe profesor në universitetin privat në UBT,  në Prishtinë

Bibliografia

Ka  një numër te konsiderueshëm punimesh shkencore dhe pjesëmarrje aktive në Konferenca vendore e ndërkombëtare :

“Anger ,hyperactivity,conduct ,self-esteem ,hopelessne

ssandsuicidality at oneclinicaladolescentsample” .

EurChildAdolescPsychiatry 22(Suppl2):S81-S86,DO1 10,1007

/s00787-013-0426;

Healthcare: Kosovocase. WPA XVII Word CongressofPsychiaty, 08- 12 October 2017, Berlin.

“Djemtë kundërvajtës dhe me problem  të sjelljes. Konferenca e dytë e adiktologjisë ,Tiranë.

YouthsWithconductproblems. EuropeanPsychiatry, Volume 41, Supplement 1, Page 1 http:/dx.doi.org/10.1016/j.eurpsy.

2017.01.2010.

“Adolesescentoffenders profile inoneKosovocorrectionalcentre“,5^th EFCAP Congress,AssociationforChildandAdolescentPsychiatry ,10-13.05.2016;Porto Portugal.

Estabilishment ,issuesandproblems ;5^thEuropeanConferenceon Mental Health ,September ,14-16,2016;Prague ,CzechRepublic,

htpp/www.ecmh.eu/wp-content/uploads/2014/12/ECMH

“Benefitsof the compulsorytreatmentformentallyillpersonsw

hocommitoffences in IPFK” ,WPA co sponsorisedInternational

ConferenceonForensicPsyhiatry ,October 13-15,2016,Ohrid ,Macedonia .http/www.pzmak.com/wp content/uploads/2016/10/

SCIENTIFIC –PROGRAMME

“Profesionet; Komplementariteti dhe Konkurrenca ;5^thAlbaniaPsychiatricAssociation“.

“Mole offendersandyouthwithcondentsproblems “,WPA  XVII,WorldCongressofPsychiatry ,8-12;11.2017,Berlin Germany.

“PTSD in Kosovo ,thirteenyearsafter the war”Europian

CongresofPsychiatry ,MunichGermany ,2017.

Ismet Krasniqi(1951-)

Ismet Krasniqi, lindi me 16 mars 1951 në Drenoc Komuna e Malishevës.

Është i pensionuar e  jeton në Klinë.

U diplomua në Fakultetin Filozofik Dega  Filozofi-Sociologji, ka punuar në gjimnazin “Luigj Gurakuqi” në Klinë, proesor i lëndëve filozofike e sociologjike. Pjesën më të madhe të jetës është marr me veprimtari artistike, kulturore e letrare, ka qenë drejtor i Shtëpisë së Kulturës “Jehona e Dukagjinit” në Klinë.

Është aktor profesionist i teatrit, filmit dhe humorit.

Ka mbaruar Akademinë e Arteve Dega e Aktrimit, klasa e prof. Enver Petrovcit.

Është antar i LNPSHA “PEGASI” dhe kryetar i degës në Klinë.

Është antar i Lidhjes e Shkrimtareve e Kosovës.

Antar Nderi i Ansamblit “Trojet” Winterthur Zvicër.

Nga Federata e paqes univerzale a shpall  AMBASADOR FOR PEACE

I takon radhës së atyre krijuesve që zhvillojnë veprimtarinë e tyre në disa fusha kulturore, letrare e artistike..

Ka të botuara këto vepra letrare:

1.“Qesh e Qaj jetën tonë” - humor, f. 234, Klinë, 2005.

2.“Folklori art i pavdekshëm” -Kronikë festivalesh, f.2007, Klinë, 2006.

3.“Lindja e Luftëtarit”, dramë, f.57, Klinë, 2008.

4.“Dasma e Lulanit” – Komedi, f.123, Klinë,2008.

5.-“Rrezet e reja”- poezi në frymën popullore, botuoi KSH “VoreaUjko” Klinë( 2011 ) f. 66, autor Ismet Krasniqi, redaktor Gjon Gjergjaj, recenzentHajdin Morina, lektor Ali R. Berisha dhe Albana Krasniqi, ballina-dizajni Halil Bekaj, redaktor teknik Mahir Morina, realizimi kompjuterik Arianit Krasniqi,

6.-“Shekuj zgjojnë nga gjumi”-dueti Salih e Feriz Krasniqi, botoi “Epoka e Re” Prishtinë ( 2012 ) f. 287, autor Ismet Krasniqi, për botuesin Muhamet Mavraj, redaktor letrar e gjuhësor Prend Buzhala, recensues Prof. Dr. Sabahajdin Cena dhe prof. Dr. Xhavit Aliçkaj, ballina Skënder Behramaj, redaktor teknik Arianit Krasniqi,

7.-“Porosia e gjyshit” - poezi për fëmijë, botoi KSH “ VoreaUjko” Klinë  ( 2012 ) f.78, autor Ismet Krasniqi,editorPrendBuzhala, redaktor Mahir Morina, recenzent Gjon Neçaj, ilustrimet në liberIdriz Berisha, lektor Albana krasniqi, ballina KlajdMiraçi, realizimi kompjuterik Kaltrina Krasniqi, fotografit autori,

8.-“Rrugëtim nëpër Amësi”- botoi KSH “VoreaUjko” Klinë ( 2013 ) f. 124, autor Ismet Krasniqi, redaktor PrendBuzhala, recensent MikelGojani, lektor Mahir Morina, Perkujdesja artistike e ballinës Idriz Berisha, redaktor teknik Kujtim Millaku, për botuesin Gjon Gjergjaj, dizajni Klajd Miraçi,

9.-“Këndvështrime kulturore” - botoi KSH “VoreaUjko” Klinë ( 2013) f. 202, autor Ismet Krasniqi, redaktor Sejdi Berisha, recensent PrendBuzhala, lektor MikelGojani, Ballina-piktura SanijeDreshajZenunaj, dizajni KlajdMiraçi, redaktor teknik Kujtim Millaku,

10.- “FrrokHaxhia, ky bard i Folklorit Kombëtar”-monografi,  botoi “Rozafa Prishtinë ( 2014 ) f. 203, autor Ismet Krasniqi, Biblioteka “Konica”, redaktor SaliBashota, konsulent Sejmen Gjokoli, resensentëHajdin Morina e PrendBuzhala, lektor MikelGojani, perkujdesja artistike Idriz Berisha, dizajni KlajdMiraçi, redaktimi teknik Kujtim Millaku.

11.-“Zogu dhe Loni”-poezi për fëmijë, botoi  KSH “ VoreaUjko” Klinë (2015), f. 76,autor Ismet Krasniqi, për botuesinGjon Gjergjaj, Redaktor PrendBuzhala, RecensentIdriz Berisha, KonsulentRamadanMehmeti, lektorMikelGojani, ballinaLuan Jakupi, ilustrimet në libërArsim Berisha, redaktor teknikKujtim Millaku,

12.-Libri “ Ne hapsirat e artit”, botoi “Rozafa” 2016, f. 144, autor Ismet Krasniqi, editorRamadanMehmeti, redaktor SaliBashota, redaktimi letrar e gjuhësor PrendBuzhala, ballina Endrit Aliu,

13.- “Foleja e shqipes” (poezi) SHKL “Tafil Kelmendi” Malishevë 2017 f. 66, autor Ismet Krasniqi, redaktor Mehdi Krasniqi, recensent Izet Shala, ballina Gani Sadiku, dizajni ArditGashi.

14.-“ Çelnaudhë” ( përmbledhje me poezitërejatëautorëveshqiptarëkushtuarShënNënësTereze)botoi “Rozafa” Prishtinë 2017 f. 122, autor Ismet Krasniqi, editor Ramadan Mehmeti, Redaktorletrar e gjuhësorPrendBuzhala, RecensentMilazim F. Kadriu, Ballina Idriz Berisha, pregatitjakompjuterikedhe design Venera Alishiqi,

15.-“Lindja e Luftëtarit” dramë,(ribotim me plotsime) botoi “Rozafa” Prishtinë ( 2018 ) f. 50, autor Ismet Krasniqi, redaktor PrendBuzhala, recensues Sejdi Berisha e Dibran Fylli, Lektor PrendBuzhala, ballina IdrizBerisha,redaktor teknik Dibran Fylli, radhitja kompjuterike Arianit Krasniqi.

16.-URAT E KOMUNIKIMIT KULTUROR

(Kontaktet me diasporënshqiptaretëZvicrës- reportazhe, kronika, recensione), botues “Rozafa” maj 2018 f. 285, autor Ismet Krasniqi, editor Ramadan Mehmeti, redaktorletrar e gjuhësorPrendBuzhala,recensentMuharremBlakaj, ballinaArsim Berisha, dizajniArditGashi.

17. Libri “Shkenderbe Gjergji yne” botues “Rozafa” 2019, redaktor SaliBashota, recensent PrendBuzhala.

18. Libri “ Ylber mbi kala” ” poezi për fëmijë e të rinjë,botues Lena”2019

Libratnëbashkautorsi:

19.-“Dita e Plisit” edicioni I, bashkautor PrendBuzhala e Ismet Krasniqi, botoi KSH “VoreaUjko” Klinë (2014) f. 152, redaktor SejdiBerisha,recensentHajdin Morina, redaktor Gjuhësor MikelGojani, ballina Idriz Berisha redaktor teknik Kujtim Millaku,për botuesin Gjon Gjergjaj.

20.Dita e Plisit edicioni II, bashkautor Ismet Krasniqi e PrendBuzhala Klinë 2015 botues “Rozafa” Prishtinë, f. 127, editorRamadanMehmeti, redaktor SaliBashota, redaktor letrar e gjuhësor PrendBuzhala, recensent MigenaArllati, ballina Idriz Berisha, shtypi “Lena Grafik” Prishtinë.

21Dita e Plisit” edicioni III, në bashkautorsiIsmet Krasniqi e PrendBuzhala,botoi “Rozafa” 2017, f. 227, editorRamadanMehmeti, redaktor SaliBashota, redaktor letrar e gjuhësor PrendBuzhala, recensent Idriz Berisha, ballina Ismet Krasniqi, dizajni Endrit Aliu.

22Dita e plisit” edicioni IV, bashkautor:Ismet Krasniqi e PrendBuzhala, botues “Lena” Prishtinë 2018, f. 294, për botuesin  Sh.B. “Lena”,Recensent BedriTahiri, redaktimi letrar e gjuhësor PrendBuzhala, pregatitja kompjuterike Venera Alshiqi, dizajni-ballina ArditGashi.U shtyp në shtypshkronjen “Lena Grafik” Prishtinë.

“Dita e plisit” IV për botuesin SH.B. LENA, recensent BedriTahiri, redaktimi letrar e gjuhësor PrendBuzhala, pregatitjakompjoterike Venera Alshiqi, dizajni-ballina ArditGashi.

23.-“libri ”Arti i daltuar”  (Arsim Berisha: Gjurmë arti, kulture e jete), në bashkautorsiIsmet Krasniqi e Idriz Berisha, botoi “Rozafa” 2017 f. 282, redaktor PrendBuzhala, recensues Hajdin Morina, redaktor gjuhësor MikelGojani, redaktor teknik Kujtim Millaku, Përgatitja për shtypSkënder Hajdari, editorRamadanMehmeti, shtypi “Siprint“Prizren.

Ka të botuara poezi në antologji të ndryshme si:

Antologji “Idealit të dëshmorit SejdiKrelani Ballisti” autor Ajet Shala, 2015, ( Ismet Krasniqi poezia Dasma e lirisë faqe 186)

“Shqipëri nëna ime” Grup autorësh-Përmbledhje poezish, pregatit nga Rudi Berisha, KL “ ZairPajaziti” Podujevë, 2017 ( Ismet Krasniqi poezia “ Shqipe në flamur” faqe 73)

Libri “Shqipëri” Grup autorësh-Përmbledhje poezish, pregatit nga Rudi Berisha, KL “ ZairPajaziti” Podujevë, 2016 ( Ismet Krasniqi pozia “Flamuri”faqe 90)

Lidhja e Shkrimtarëve Shqiptar SHkup“ TAKIMET NËN RRAP” XXII, përgatiti Kalosh Çeliku( Antologji e krijuesve pjesëmarrës 1997-2017),( Ismetkrasniqi, biografia dhe poezit DRINI I BARDHË E DASMA E LIRISË” faqe 148, 149, 150)

Antologji “Lulëkuqet e lirisë” autor Dibran Fylli, Prishtinë 2015 ( Ismet Krasniqi, poezia “Emër Krenarie” faqe 122

“Faqeve të pavdekësisë” Përkushtime poetike për mësuesin Bafti Krasniqi pregatit nga RrahmanHyseni, Prishtinë 2015 ( Ismet Krasniqi, poezia “Penda jote atëdhetare”faqe 48

Libri “ NËNËS” grup autoresh, pregatit nga RrahmanHyseni Prishtinë 2017 ( Ismetkrasniqi, poezia “ Këshillimi i nënës” faqe 129)

VJESHTA DHE VARGJET Drenas 2016 Asociacioni i letrarëve dhe artistëve ART CLUB “ RifatKukaj” edicioni i dytë, kryeredaktor IzetAvdyli ( Ismet Krasniqi, poezia “ Dialog me Skënderbeun” faqe 67

Revista Kulturore Periodike Botim i Klubit të shkrimtarëve dhe Artistëve” Tropojë, kryereaktorLulzim Logu Nr.3/1916 ( Ismet Krasniqi poezia “PJETER BOGDANI” faqe 91

Revista Kulturore Periodike Botim i Klubit të shkrimtarëve dhe Artistëve” Tropojë, kryereaktorLulzim Logu nr. 4/2017 ( Ismetkrasniqipoezit “ PISHTAR LIRIE”. “ MËSUES KOSOVE MËSUES SHQIPËRIE” DHE “SHQIPE NË FLAMUR” faqe 26 dhe 27)

24. Libri Dita e plisit edicioni V vellimi V autor Ismetkrasniqi e PrendBuzhala, botues “Lena”2019 faqe 318, redaktor Milazim F. Kadriu, recensent Muhamet D. Rogova.

Pjesëmarrës në themelimin e festivaleve folklorike si “ I këndojmë lirisë” Klinë 2001, Festivali Folklorik “Oda e Llapushës’ Malishevë 2014, Organizator i programeve artistike EtnoFestKukaj, Ideator e organizator i Festivalit Grupeve Amatore  teatrale të Fëmijëve” Klinë, Ideator i Manifestimit “Dita e Plisit” 2014, autor e moderator i emisionit “Oda e Lales” në RTV Fontana., pjesëmarrës në shumë projekte artistike e humoristike.

Ka edhe disa libra të përgatitura për botim.

NërÇmimet  e fiturajanë:

Krijues i vitit Klinë 2012,

U shpall aktori më imirë në Festivalin “Arti pa kufi” Sarandë 2015

Shoqata për Kulturë dhe Letërsi në Malishevë i ka nda Çmimin “ Dr. Tafil Kelmendi”

LNPSHA PEGASI Albania-Kosova i ndajn Çmimin  e Lart Pegasian.

MYRVETE DRESHAJ – BALIU(1996-)

MYRVETE DRESHAJ – BALIU  lindi më 1966 në Vrellë të Istogut, Republika e Kosovës. Shkollën fillore dhe të mesme i ka kryer në Pejë.

Në vitin 1984, deri sa ishte maturante e Gjimnazit të Pejës, për veprimtarinë e saj atdhetare dhe pjesëmarrjen në themelimin e grupit ilegal “Ideali” u dënua me pesë vjet burg politik. 

Ndërsa në vitin 1989, për aktivitetin e saj në demonstratën e Qendrës së Studentëve në Prishtinë burgoset prapë dhe dënohet me dy muaj burg.

Në vitin 1990 ishte njëra prej themelueseve të Lëvizjes për Pajtimin e Gjaqeve (1990-1992).

Myrvetja  Fakultetin e Filologjisë, Degën e Letërsisë dhe Gjuhës Shqipe,e kreu  në Universitetin e Prishtinës(1989-1993).

Po këtu ka përfunduar edhe studimet e magjistraturës dhe të doktoratës(1994-2002) 

Para më shumë se dy dekada ka filluar punën si asistente në Universitetin e Prishtinës(1997-2003: asistente për grupin e lëndëve gjuhë dhe letërsi shqipe në Fakultetin e Mësuesisë të Universitetit të Prishtinës;2002: ligjëruese e lëndës Histori e letërsisë shqipe në Fakultetin e Edukimit ), ndërsa tani është profesoreshë e asocuar në Fakultetin e Edukimit të Universitetit të Prishtinës ”Hasan Prishtina”.

Është autore e disa studimeve dhe veprave shkencore, si dhe pjesëmarrëse në disa konferenca shkencore kombëtare dhe ndërkombëtare.

 Veprat e botuara: 

1.Pajtimi i gjaqeve 1990-1992, (bashkautore), Instituti Albanologjik i Prishtinës

2.Jusuf Gërvalla - jeta dhe vepra (tezë e magjistraturës)

3.Konteksti i shkrimit (studime dhe ese), Prishtinë, 2004;

4.Pesha e komunikimit (ese) Prishtinë, 2009;

5.Jeta dhe vepra e Jusuf Gërvallës(monografi), Instituti Albanologjik i Prishtinës, 2010;

6.Enciklopedisti i kërkimeve albanologjike (Studimet historiko - letrare të Jup Kastratit) (monografi), Prishtinë, 2014;

7.Letërsia për fëmijë, Universiteti i Prishtinës, Prishtinë, 2019.

Etj.

Myrvete Dreshajn Baliu , tema e lidhur me emrin e Jusuf Gërvallës, fillim­isht  ishte vetëm me jetën e tij, që e  ka nxitur të merret që kur ishte nxënëse dhe prej saj  ajo nuk ka mundur të lirohem as si gjimnaziste, kur bashkë me disa shokë e shoqe kishim themeluar një grup politik në frymën e idealeve dhe të idealistëve si ai, as si studente kur dijes së sajë , përtej biografisë së tij jetësore, i ishte shtuar edhe biografia e tij intelektuale dhe krijuese. 

Kjo mund të duket mbase krejt personale, por duke dëgjuar fillimisht tregimet e bashkë­ko­­hësve për misionin e tij dhe duke dëgjuar më vonë rrëfimet e nënës Ajshe për fatin tragjik të familjes së saj, nuk ka  mundur  Myrvetja të mos e ndërtoj edhe  një botë më vete për historinë e tij jetësore, familjare dhe më në fund kombëtare.

 Që nga manifestimet përkujtimore, (të filluara së pari si aktivitet kombëtar dhe së dyti si aktivitet kulturor, që më 1988) kur ajo fillon t’i recitoj poezitë e tij dhe të shkruaj më vonë për veprën e tij (në temën e diplomës së Universitetit të Prishtinës), ngacmimi i sajë  shfaqet  veçmas në çaste ballafaqimi me nënën e tij. 

Nga ajo kishte  dëgjuar, në një qetësi dhe krenari, për fëmijërinë, për fatin tragjik të familjes dhe sidomos për misionin e tij. 

Ishin disa rrëfime, të cilat, në fund të fundit, nuk dilnin jashtë kornizave të baladave e këngëve të lashta, që vinin nga thellësia e botës shqip­tare, duke u përsëritur nga brezi në brez deri në fund të shekullit XX.

Nga ajo që ajo  kishte  dëgjuar nga miqtë, kolegët dhe bashkëveprimtarët e Lëvizjes ilegale për rolin e shum-anshëm të tij në procesin e rezistencës së popullit të robëruar të Kosovës dhe të luftës për liri e pavarësi, biografia e tij më së miri i reflektonte gjeniun e krijuesit dhe ashpërsinë e konfliktit të tij e të popullit të tij me push­tuesin, të cilat realizoheshin njësishëm brenda vetes. 

Për­masa e angazhimit të tij i dilte e shum­anshme: publicist, përkthyes, krijues, veprimtar i shquar i Lëvizjes Kombëtare në Kosovë dhe në mërgatë, si dhe organizues e ide­olog i saj.

Ndoshta mu për këtë, fati i këtij autori dhe reflektimi i jetës dhe i veprës së tij në ndërti­min e kësaj monografie, ndeshen me një element të përbashkët, me kujtesën e sajë dhe me ndikimin e saj në këtë proces krijues. 

Ky element, si shenjë e kujtesës së përbashkët për veprimtarinë brenda së njëjtës Lëvizje, mund të jetë veçoria personale  e Myrvetes , që në këtë rast i bashkojë  si objekt dhe si subjekt.

Në këtë rrjedhë, interesimi i sajë  për t’u marrë me hulumtimin dhe me studimin e veprës jetësore, intelektuale dhe letrare të Jusuf Gërvallës, lidhet me përpjekjen e sajë  për ta rikthyer atë si objekt kërkimi, në kohën kur për studimin e jetës dhe veprës së tij ende mungonte guximi i mjaftueshëm intelektual dhe qytetar ndër studiuesit dhe ndër institucionet tona shkencore.

 Vepra e tij letrare ishte bërë objekt i kritikës vetëm deri në vitin 1979 (Ali Aliu, Emin Kabashi, Teki Dervishi e Sylejman Syla), por pas largimit nga Kosova, në jetën kulturore e letrare ishte kthyer pjesërisht vetëm në Tiranë (Ismail Kadare, Pandeli Koçi, Ramadan Vozga e Lumira Berati), ku ishin botuar edhe dy vepra letrare të tij: Bekimi i nënës (përmbledhje me poezi të zgjedhura) dhe romani Rrotull. Ai do të rikthehet në letrat shqipe në Kosovë vetëm pas vitit 1990, kur do të botohen shumë shkrime rasti, me theks të veçantë për aktivitetin e tij politik dhe kur do të botohen disa prej vlerësimeve më të plota për veprën e tij letrare-artistike nga veprimtarë dhe studiues: Kadri Rexha, Sabri Hamiti, Hydajet Hyseni, Agim Vinca etj.

Pavarësisht nga këto, veprimtaria e tij jetësore dhe sidomos vepra e tij krijuese, ende nuk janë bërë objekt i një studimi më të thelluar apo i një monografie të plotë, prandaj këtë përpiqet ta arrijë studimi  i sajë.

Pas viteve nëntëdhjetë një numër i studiuesve dhe i kritikëve shqiptarë, në vazhdimësi kanë botuar studime në trajtën e monografive për vepra, autorë e çështje të ndryshme të letërsisë shqipe. 

Këto monografi studimore janë kryesisht të trashëgimisë letrare, por më së shpeshti të autorëve të ndaluar për një gjysmë shekulli. 
Studimet, zakonisht kanë karakterin e rivlerësimeve letrare e historike dhe të paraqitjes për njohje, vlerësim dhe vendosje të autorëve e veprave në kontinuitetin e vlerave letrare shqipe. Edhe qëllimi ynë është që në rrjedhat e këtij kontinuiteti të shprishur me kritere jashtëletrare, ta rivendosim edhe Jusuf Gërvallën (me pjesën më të madhe të veprës letrare të botuar dhe të mbetur në dorëshkrim) me një studim që është e zakonshme t’i rrijë pranë veprës. 

Jo thjesht, për të shtuar një emër në listën e shkrimtarëve të përmendur, që bëjnë historinë e letërsisë shqipe, por në radhë të parë, për të hapur për diskutim artin krijues letrar të Jusuf Gërvallës. 

Po e bëjmë këtë me qëllim që të mos na ngjajë, si rëndom, që ndaj vlerave krijuese letrare të reagojmë me vonesë.

Pra, projekti i sajë synon që Jusuf Gërvallën ta shpërfaq jo vetëm si veprimtar të shquar të Lëvizjes Kombëtare Shqiptare, por edhe si emër të dalluar të letrave shqipe.

Ajo, jetën e tij e shef të arsyeshme që ta paraqesë përmes pjesës së parë dhe brenda tre kapitujve: Jetës, Kulturës dhe Mitit të vrasjes, veprën e tij letrare e shef  të arsyeshme që ta vlerësojë përmes tri njësive: Poezisë, Prozës dhe Dramës.

 Kjo vepër ka edhe një shtojcë që përmban të hulumtuar mjaft shterueshëm Bibliografinë përmbajtësore të botimeve të tij. 

Një numër i madh i këtyre teksteve (kryesisht nga publicistika) nuk kanë mundur të komentohen brenda studimit, sigurisht për shkak se ato nuk kanë ndonjë rol të veçantë për qasjen e tashme, por kanë rëndësi për opusin e përgjithshëm krijues të tij, prandaj bibliografia përmbajtësore e botimeve është dhënë në pjesën e tretë si evidencë e zgjeruar.

 Arsyeja e një paraqitje të tillë ka qenë fakti se sot, përkundër një numri të madh të shkrimeve kryesisht publicistike për Jusuf Gërvallën dhe veprimtarinë e tij, vepra e tij jo vetëm nuk është botuar e plotë, por është e panjohur në disa aspekte të saj. 

Në këtë bibliografi, në interes të krijimit të një pasqyre më të plotë, sidomos të mendimit të tij politik, ajo ka  paraqitur edhe elementet ndihmëse të teksteve, si: mbititujt, nëntitujt, mestitujt, hyrjet ose rezymetë e tyre.

Nuk mund të mos i përmenden edhe  vështirësitë e dala gjatë hulumtimit dhe grumbullimit të materialit që ka bërë studiuesja Myrvete Dreshaj-Baliu.... 

Jeta e tij në shumë aspekte, aq sa ka qenë e njohur, po aq ka qenë edhe e panjohur, pavarësisht se për jetën ka shumë tekste të publikuara, kryesisht në përvjetorët e vrasjes së tij. 

Mirëpo, dokumentet autentike (materialet e Lëvizjes, letër­këmbimi, dorëshkrimet, shtypi ilegal) ishin të shpërndara kryesisht në mërgatë dhe në Tiranë. 

Në diasporë (në arkiva private) gjendet pjesa më e madhe e literaturës që lidhet me veprimtarinë politike të Lëvizjes Kombëtare për çlirim, anëtar i së cilës ka qenë edhe Jusuf  Gërvalla. 

Për këtë arsye ajo ka qenë e  detyruar që të shfrytëzoj disa forma të kërkimit.

 Në Tiranë ajo ka  hulumtuar në Arkivin Shtetë­ror, Bibliotekën Kombëtare dhe në arkivat e disa puno­njësve shkencorë dhe të kulturës; në Prishtinë ka hulumtuar Arkivin e Kosovës dhe Bibliotekën Kombëtare, arkivin e të përjavshmes “Zëri i rinisë”, arkivin e të përditshmeve “Flaka e vëllazërimit” dhe “Rilindja” etj., ndërsa nga mërgata ka marrë kopjet e dokumenteve dhe të shtypit të Lëvizjes: “Zëri i Kosovës”, “Liria”, “Lajmëtari i lirisë“ dhe “Bashkimi”.

Me këtë rast  studiuesja Myrvete Dreshaj-Baliu e ndjenë  të nevojshme t’ju shpreh mirë­njohje të gjithë atyre që në çfarëdo mënyre i kanë dalë në ndihmë për hulumtimin dhe grumbullimin e materialit: ish drejtorit të Arkivave të Shqipërisë prof. dr. Shaban Sinanit, ish drejtorit të Arkivave të Kosovës, dr. Jusuf Osmanit, si dhe punonjësve të këtij institucioni: Ismail Ismailit, Fikrije Berishës, Fatime Sylejmanit; punonjësve të Bibliotekës Kombëtare: të ndjerit Tahir Foniqit dhe dhe të tjerëve; punonjëses së bibliotekës së Institutit Albanologjik, z.Shpresa Krasniqit, studiuesve, publicis­tëve e pjesëtarëve të Lëvizjes ilegale për çlirimin e Kosovës brenda dhe jashtë vendit: Fahridin Tafallarit, Kadri Rexhës, Ibish Nezirit, Hasan Ukëhaxhës, Zymer Nezirit, Reshat Sahitajt, Behare Rexhepit, Musa Berishës, Skënder Blakajt, Xhevë Gërvallës etj.; ndërsa respekt të veçantë ajo ju  shpreh lexuesve të parë të dorëshkrimit: akademik prof.dr. Rexhep Qosjes (kryetar i Komisionit për mbrojtjen e tezës së magjistraturës), prof. dr. Emin Kabashit (mentor) dhe prof. dr. Agim Vincës (anëtar i Komisionit), sugjerimet e të cilëve i ndihmuan t’i jap formën përfundimtare këtij projekti kapital  të  studiuesës Myrvete Dreshaj-Baliu " Jusuf Gërvalla-Jeta dhe vepra".

Flori Bruqi

Njoftim nga Departamenti për informim i AAAS-it (Nju Jork,Tiranë, Prishtinë dhe Shkup )

Enciklopedia e urrejtjes serbe, libri “Shtëpia e Verdhë” i Floiri Bruqit, si një dëshmi e urrejtjes së tillë

Akademik Prof.dr. Eshref Ymeri,Ph.D 

Enciklopedia e urrejtjes serbe

Në vitin 2018, Shtëpia Botuese “Klubi i Poezisë” Tiranë, nxori nga shtypi dhe hodhi në qarkullim librin e akademikut prof.dr. Flori Bruqi, me titull “Shtëpia e Verdhë”. 

Është një libër mjaft interesant, me një vëllim prej 350 faqesh, në të cilin gjen një pasqyrim të hollësishëm politika agresive e shovinizmit serb kundër kombi shqiptar. Autori, duke argumentuar me fakte, zbulon thelbin e politikës së kahmotshme serbe ndaj etnisë shqiptare:

“Serbia e ka ngritur në doktrinë shtetërore zhdukjen e popullit shqiptar” (f. 9).

Në libër autori trajton disa tema nga historia e politikës agresive të shovinizmit serbokriminal ndaj popullit shqiptar të Kosovës. 

Këtu do të ndalem në disa prej tyre.

 Libri hapet me temën “Nobelisti Ivo Andriç si antishqiptar”, në të cilën përshkruhen “telegrafisht” pikat kulmore të strategjisë shoviniste serbe kundëkombit shqiptar, duke filluar nga dokumenti sekret - Naçertania- e vitit 1844 që mbante firmën e Ilia Garashaninit dhe duke vazhduar me elaboratin e akademikut Ivo Andriç, mandej me elaboratin e akademikut Vasa Çubrilloviç e deri te Memorandumi 1 dhe 2, hartuar nga shkrimtari shovinist Dobrica Qosiç, akademik.

Pra, njëri nga doktrinarët e zhdukjes së popullit shqiptar, ka qenë shkrimtari shovinist Ivo Andriç, i cili, fillimisht, kishte hartuar një program për ndarjen e Shqipërisë, për çka ai u ngrit deri në postin e ministrit të jashtëm. Programi i tij titullohej “Elaborati i Ivo Andriçit për Shqipërinë i vitit 1939”.

Ky shkrimtar shovinist, çuditërisht, në vitin 1961, paska fituar Çminin Nobel. Çdo njeri me gjykim të kthjellët, kur merr vesh se ky shkrimtar shovinist na qenka nderuar me Çmimin Nobel në letërsi, nuk mund të mos shtrojë pyetjet e mëposhtme:

Po si është e mundur që t’i jepej Çmimi Nobel një shkrimtari të tërbuar shovinist, i cili, në elaboratin e vet kërkonte shfarosjen e një populli tjetër?

 A thua se është e besueshme që juria e Çmimit Nobel nuk e paska pasur indormacionin e duhur për jetëshkrimin e Ivo Andriçit dhe, konkretisht, për platformën e tij shoviniste kundër popullit shqiptar? 

Është e pamundur që juria e Çmimit Nobel të ketë qenë e painformuar për platformën në fjalë të Ivo Andriçit. 

Ajo e pati nderuar atë shkrimtar shovinist se nuk ka pasë ushqyer kurrfarë respekti për popullin shqiptar dhe shfarosja e tij prej shovinizmit serbokriminal, nuk përbënte kurrfarë shqetësimi për të. 

Prandaj nderimi i Ivo Andriçit me Çmimin Nobel përbën një faqe të zezë në historinë e jurive të Çmimit në fjalë. 

Por një tjetër faqe e zezë në historinë e jurive të Çmimit Nobel u shënua edhe në vitin 2019, kur juria e tanishme e nderoi me këtë Çmim edhe një tjetër shkrimtar shovinist, siç është shkrimtari austriak Peter Handke, mbrojtës i flaktë i krimeve të Millosheviçit kundër popullit shqiptar të Kosovës. 

Në këtë mënyrë, juria në fjalë e damkosi përfundimisht veten me damkën e turpit, si një juri shoviniste në qëndrimin ndaj kombit shqiptar.

Akademik Flori Bruqi e sqaron lexuesin se shkrimtari shovinist Ivo Andriç e pati përgatitur elaboratin me kërkesë të kryeministrit dhe ministrit të jashtëm të Jugosllavisë Milan Stojadinoviç. 

Pra, elaborati në fjalë zbulonte orientimin e politikës zyrtare të shovinizmit serbokriminal, në themel të së cilës shtroheshin pikësynimet për shfarosjen e popullit shqiptar.

Për arritjen e këtyre pikësynimeve, politika shoviniste serbe ka gëzuar përkrahjen e plotë të tri fuqive kryesore evropiane të kohës, siç ishin Anglia, Franca dhe Rusia. 

Akademik Flori Bruqi citon nenin shtatë të Paktit të Londrës, të lidhur më 26 prill të vitit 1915 në mes Britanisë së Madhe, Francës, Italisë dhe Rusisë, i cili kishtesi qëllim përfundimtar fshirjen e Shqipërisë nga harta e Evropës.

 Në atë nen thuhej:

“Nëse do të vinte deri te formimi i një shteti të vogël autonom e neutral i Shqipërisë, Italia nuk do t’i kundërvihej dëshirës së Francës, të Britanisë së madhe dhe të Rusisë që viset veriore dhe ato jugore të Shqipërisë të ndaheshin në mes Malit të Zi, Serbisë dhe Greqisë” (f. 22).

Autori përmend, po ashtu, edhe fjalët e Ivo Andriçit, i cili citon një deklaratë të kryeministrit francez Klemanso në Konferencën e Paqes të vitit 1919:

“Duke propozuar një zgjidhje të përgjithshme të çështjes së Adriatikut, Klemanso, në cilësinë e kryetarit të Konferencës së Paqes, në lidhje me lëshimin e Rijekës Italisë, deklaroi më sa vijon: pra, sipas kësaj, shteti i S.H.S. (serbëve, kroatëve e sllovenëve) do të ngrihet në kulmin e fuqisë së vet, pasi t’i ketë në zotërim Shkodrën, Drinin dhe Shëngjinin” (f. 27-28).

Dihet me kohë që shovinizmi serb, gjatë mësymjes drejt territoreve shqiptare në nëntor të vitit 1912, kur trupat sebe patën pushtuar krejt Shqipërinë Veriore dhe patën arritur deri në Tiranë dhe në Durrës, kishte si objektiv të siguronte një dalje në detin adriatik, dhe pikërisht në Durrës, sipas vendimit të Konferencës së Ambasadorëve në Londër të vitit 1913.

Ky objektiv gjente përkrahjen e plotë të shovinizmit rusomadh, armikut tradicional të kombit shqiptar.

 Prandaj, më 27 tetor (9 nëntor) 1912,në një telegram sekret që i dërguari rus në Beograd, N.G. Hartvig, i përcillte Ministrisë së Jashtme Ruse në Sankt Peterburg, thuhej:

“Për shkak të zgjerimit të ardhshëm të territoreve të të katër aleatëve, një Shqipëri autonome do të dukej si një anomali, si një vatër e përhershme trazirash, të cilat do të ngjallnin shqetësime për paqen në Ballkan… 

Shqipëria do të duhet të copëtohet mes Serbisë, Malit të Zi dhe Greqisë” (Citohet sipas librit: “Faktori shqiptar në zhvillimin e krizës në territorin e ish-Jugosllavisë. Dokumente. Vëll. i parë (1878-1997)”.

 Shtëpia Botuese “INDRIK”. Moskë 2006, f. 57).

Menjëherë pas këtij njoftimi, vjen edhe reagimi i ministrit të jashtëm të Rusisë Sergej Sazonov. Në kujtimet e veta, ky ministër, si armik i betuar i kombit shqiptar, shkruan:

“Kuptohet vetvetiu se nga ana e Rusisë copëtimi i Shqipërisë mes ballkanasve, në thelb, nuk mund të haste në kurrfarë kundërshtimesh… 

Lejimi i Serbisë për të pasur një dalje në Adriatik, gjatë një periudhe të gjatë kohe, u shndërrua në një problem qendror të politikës evropiane, megjithëse në vetvete ai kishte një rëndësi thjesht të karakterit lokal…” (Sergej Dmitrijeviç Sazonov. “Kujtime”. Shtëpia Botuese “Harvest”. Minsk 2002, f.77-79).

Një temë që meriton vëmendjen e veçantë të lexuesit, është ajo që akademik Flori Bruqi ia ka kushtuar kryeministrit serb Aleksandër Vuçiç.

 Ai e ka titulluar “Duart e përgjakura të Aleksandër Vuçiçit”.

Në trajtimin e figurës së Vuçiçit, autori ka meritën e veçantë se ka flakur tutje “vellon e moderimit” të kryeministrit serb, e cila i është veshur prej propagandës shtetërore, duke anashkaluar natyrën e tij kriminale në gjenocidin e ushtruar kundër myslimanëve në Jugosllavi dhe veçanërisht kundër popullit shqiptar të Kosovës.

Akademik Flori Bruqi i çjerr maskën Aleksandër Vuçiçit, si bashkëpunëtor i ngushtë i kriminelit Sheshel, kryetarit të Partisë Radikale Serbe, ku Vuçiçi mbante postin e sekretarit të përgjithshëm dhe Nikoliçi postin e zëvendëskryetarit. Që të tre këta kriminelë kishin hartuar planin “për spastrimin etnik të Kosovës”, platformë kjo, e botuar në gazetën “Serbia e Madhe (Velika Serbia) më 14 tetor 1995 në Beograd” (f. 46).

Por natyra çnjerëzore e Vuçiçit del më shumë në pah përmes deklaratave të tij në përkrahje të dy kriminelëve me damkë, si Ratko Mlladiçi dhe Radovan Karaxhiçi, të dënuar nga Gjykata Ndërkombëtare e Hagës për krime kundër njerëzimit. Akademik Flori Bruqi citon deklaratat e Vuçiçit për Mlladiçin dhe Karaxhiçin, të publikuara në vitet e para të këtij shekulli.

“Radovan Karaxhiçi ështësimbol i luftës për liri të popullit serb. Karaxhiçi dhe Mlladiçi janë patriotë të shquar serbë dhe heronj të luftës atdhetare. Nuk do ta dorëzojmë as Radovan Karaxhiçin dhe as Ratko Mlladiçin. Nëse i takoj diku, do të pi me ta kafe. Shtëpia ime, ashtu si edhe gjithë shtëpitë e familjes Vuçiç, do të jenë pikërisht shtëpi e sigurt e gjeneralit Ratko Mlladiç (f. 50).
Fakti që Vuçiçi është president i Serbisë, dëshmon më së miri për psikologjinë e kriminalizuar të popullit serb. 

Se jo më kot populli serb, me votën e vet, nxori në krye të shtetit pikërisht Vuçiçin, ministrin e informacionit të Sllobodan Millosheviçit, të kriminelit me damkë që lau me gjak mbarë Bosnjë-Hercegovinën dhe popullin shqiptar të Kosovës. 

Prandaj akademiku Flori Bruqi, në faqet e këtij libri, i ka bërë“skanerin” e duhur Aleksandër Vuçiçit, duke ia flakur tutje përfundimisht “mantelin e udhëheqësit të moderuar” të Serbisë.
Me mjaft interes në faqet e këtij libri është tema që trajtohet në kreun me titull “Kishat dhe manastiret ortodokse në Kosovë- trashëgimi shqiptare”.

Në argumentim të titullit që i ka vënë kësaj teme të librit, akademiku Flori Bruqi shkruan:

“Mbështetje për qëndrimet tona që paraqiten gjatë gjithë këtij punimi se kishat dhe manastiret ortodokse u rindërtuan ose, më mirë të themi, u adaptuan me ndërhyrje gjatë rindërtimeve për t’u transformuar nga stili katolik në atë ortodoks,.. do të gjejmë edhe te disa studiues serbë që shquhen me punimet e tyre për këto çështje” (f. 53).

Autori, me një objektivitet shkencor, ka nxjerrë në spikamë një të vërtetë historike. Sepse dihet që politeizmi ilir filloi t’ia lëshojë vendin kristianizmit, i cili, me Ediktin e Milanos, në vitin 313, u shpall fe zyrtare, institucionale, shtetërore.

Akademik Flori Bruqi i ka dhënë propagandës mashtruese serbe një përgjigje historikisht të argumentuar. Madje përgjigjja e tij vlen edhe për Vatikanin, i cili, në vitin 2013,përmes një artikulli tëkardinalit Uallter Kasper për të përditshmen katolike “Kathpress”, deklaronte se “Kosova është djepi i kishës ortodokse serbe”.

Me analizën e temës në fjalë, akademik Flori Bruqi i ka bërë një shërbim të madh jo vetëm traditës së kahershme fetare të Kosovës, por edhe mbarë kombit shqiptar. 

Kjo për arsye se populli shqiptar i Kosovës e ka të vetin djepin fetar në Kosovë se është popull rrënjës dhe institucionet e veta fetare, si kisha dhe manastire, i ka ngritur ca shekuj më parë, para se tributë sllave të shpënguleshin nga stepat ruse dhe të dyndeshin drejt Gadishullit Ilirik.

 Mitet dhe mashtrimet e falsifikatorëve serbë të historisë për lashtësinë e kishave dhe të manastireve në Kosovë, nuk e mbulojnë dot diellin me shoshë.

Një tjetër temë me rëndësi që akademik Flori Bruqi trajton në këtë libër, është ajo që i kushtohet të ashtuquajturës “shtëpia e verdhë”, e cila, sipas propagandës shpifëse serbe, shërbyekej si qendër për trafikimin e organeve njerëzore. 

Ka qenë fjala për një shtëpi fshati që ndodhet 15 km në veri të Burrelit. 

Legjenda për një trafikim të organeve njerëzore që“organizohej” në një shtëpi të tillë nga Ushtria Çlirimtare e Kosovës, ka pasur për qëllim të falsifikohej e vërteta historike për krimet barbare të bishës fashiste serbe kundër popullit shqiptar të Kosovës, në mënyrë që Serbia, nga një shtet agresor, të shndërrohej në një shtet-viktimë. Kjo legjendë, e sajuar në Beogradë dhe në Moskë dhe e mbështetur paturpësisht edhe nga Perëndimi evropian, është faqja më e zezë në historinë evropiane të pasluftës.

Në faqet e këtij libri, autori ka vënë në dukje bashkëpunimin e ngushtë të Beogradit dhe të Moskës për fabrikimin e shpifjeve për ekzistencën e të ashtuquajturës “shtëpia e verdhë”.

 Ky bashkëpunim del në pah më së miri përmes deklaratave të ish-ministrit të jashtëm serb Vuk Jeremiç dhe të ministrit të jashtëm rus Sergej Lavrov, të cilët, në sinkron me njëri-tjetrin, mbështetnin fuqimisht mashtrimet e Karla del Pontes dhe të Dik Martit, mashtrime trashanike këto që u hodhën në qarkullim me sponsorizimin e drejtpërdrejtë të Beogradit dhe të Moskës.


Në librin e akademikut Flori Bruqi bëhet e qartë se Beogradi dhe Moska, si dy vatrat më armiqësore të kombit shqiptar në tërësi dhe të popullit shqiptar të Kosovës në veçanti, patën bërë shumë investime për përgatitjen e dy tellallëve të Perëndimit evropian, si Karla del Ponte, ish-Kryeprokurore e Tribunalit të Hagës, dhe Dik Marti, anëtar i Dhomës së Ulët të Parlamnentit të Zvicrës dhe raportues i Këshillit të Evropës, për të shpikur mitin, sipas të cilit Ushtria Çlirimtare e Kosovës paskej kryer vrasje të të burgosurve serbë, me synimin për heqjen e organeve dhe trafikimin e tyre për qëllime fitimi. 

Për këtë qëllim, ish-kryeprokurorja Karla del Ponte (tani ambasadore e Zvicrës në Argjentinë) pati botuar librin me titull “Gjahu”, në të cilin, pa iu dridhur qerpiku, ka shpifur, duke deklaruar se gjoja civilët serbë, të burgosur nga Ushtria Çlirimtare e Kosovës, qenkeshin vrarë në Shqipëri dhe organet e tyre qenkeshin shitur në tregun e zi pas përfundimit të luftës.

Këtë mënyrë shpifjeje e ka përdorur edhe Dik Marti, si raportues i posaçëm i Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Evropës. Raporti i tij u miratua në Komitetin për Çështje Juridike dhe të Drejtat e Njeriut, çka përbën një njollë të zezë për Komitetin në fjalë, i cili i bashkohej korit të hienave serbe dhe ruse kundër Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. 

Është me të vërtetë e turpshme që ai Komitet i merrte për të vërteta shpifjet e ish-Kryeprokurores Karla del Ponte dhe të raportuesit Dik Mati, sipas të cilëve trafikimi i organeve njerëzore “mund të bëhej” në një shtëpi fshati në veri të Burrelit! 

Me këtë rast, akademik Flori Bruqi, për të hedhur poshtë shpifjet e ulëta të dy personazheve të lartpërmendura, i drejtohet deklaratës së një specialisti të mjekësisë ligjore nga Beogradi, prof.dr. Zoran Stankoviçit i cili “thotë se në këtë punë duhet të marrin pjesë kirurgë të mirë, një ekip multidisiplinar me të paktën 50 njerëz” (f. 101).

Arsyen e shpifjeve tëish-kryeprokurores Karla del Ponte dhe të raportuesit Dik Marti, akademik Flori Bruqi e gjen te një deklaratë e Frontit Demokratik të Bashkimit Kombëtar:

“Përderisane shqiptarët, menjëherë pas përfundimit të luftës në Kosovë, nuk ngritëm padi kundër Serbisë për gjenocid dhe krime lufte në Kosovë, tani një gjë të tillë e bëjnë serbët kundër neve shqiptarëve, edhe përmes lobit të tyre shumë të fuqishëm në Zvicër, fillimisht përmes librit të ish-Kryeprokurores së Tribunalit të Hagës, Zonjës Karla del Ponte, dhe tani edhe përmes Raportit të Zotit Dik Marti në Këshillin e Evropës” (f. 143).

Fronti Demokratik i Bashkimit Kombëtar ka shumë të drejtë, por problemi është se padinë kundër Serbisë nuk kishte kush ta ngrinte pas përfundimit të luftës. 

Kjo për arsye se Hashim Thaçi kishte hyrë argat në shërbim të shovinizmit serbokriminal qëgjatë luftës dhe për të Beogradi kishte bërë një investim të madh për ta nxjerrë në krye të Kosovës, fillimisht si kryeministër dhe mandej si president.

 Nënkuptohet që Thaçi, në aktivitetin e vet si kryetar i partisë demokratike dhe si argat i Beogradit, do të mblidhte rreth vetes përkrahësit e bindur, me qëllim që jo vetëm të mos ngrihej kurrfarë padie kundër Serbisë për krimet, masakrat dhe shkatërrimet e rënda që i shkaktoi popullit shqiptar të Kosovës, por edhe për t’i bërë asaj lëshime pas lëshimesh, të cilat nuk mund të vlerësohen ndryshe, përveçse si tradhti komëtare.

Libri “Shtëpia e Verdhë” i akademik Flori Bruqit është një vepër historiko-publicistike me vlera të jashtëzakonshme njohëse për krimet mbinjëshekullore të shovinizmit serbokriminal kundër kombit shqiptar.

* * *
Kur lexuesi njihet me thelbin e politikës tradicionale serbe kundë shqiptarëve, sipas së cilës “Serbia e ka ngritur në doktrinë shtetërore zhdukjen e popullit shqiptar”, ai, vetvetiu, duke pyetur vetveten, bie në përsiatje të thella:

“Po si është e mundur që një popull rrënjës në Gadishullin Ilirik, siç është populli shqiptar, kërcënohej me zhdukje nga ardhacakët sllavë?”

Përgjigjja e kësaj pyetjeje duhet kërkuar në traditën tonë të lashtë pellazgoiliriane. Sepse atje është zanafilla e tragjedisë sonë kombëtare, e cila i ka rrënjët në mikpritjen karakteristike dhe nderimin e tepruar që u kemi bërë të huajve.

 Madje mbi bazën e kësaj mikpritjeje, e cila, duke i kaluar caqet e lejuara, ka ardhur e ka marrë ngjyrime servilizmi, në gjuhën shqipe, që kryeherazi, është krijuarshprehja“shtëpia e shqiptarit është e mikut dhe e shtegtarit”.

Pra, shqiptarët, që së lashti, derën e kanë pasur të hapur për miqtë dhe për shtegtarët fqinj. Por rezulton se këta të fundit, në rrjedhën e shekujve, nuk janë treguar aspak mirënjohës ndaj shqiptarëve. Përkundrazi, mikpritjen e shqiptarëve ata e kanë vlerësuar si kompleks inferioriteti dhe na e kanë shpërblyer me rrëmbimin e trojeve tona, duke na i rrëgjuar në një mënyrë tragjike.

 Dhe shqiptarët, si etnia më e madhe e Gadishullit Ilirik, në vend që të bashkoheshin fort me njëri-tjetrin dhe t’i mbronin me vendosmëri trojet e veta, ata vetëm janë tërhequr para furisë së pushtimeve të fqinjve tanë “miq dhe shtegtarë”.

Kësisoj, shqiptarët, duke e zhvendosur te të huajt gravitacionin e mikpritjes dhe të nderimit deri në servilizëm, gjatë shekujve kanë pasë krijuar një boshllëk të ndjeshëm për ngjizjen e unitetit brenda vetvetes, çka ka krijuar truall për përçarjen tragjike që i ka karakterizuar brez pas brezi.

Tek po hidhja në kompjuter këto radhë, menjëherë më erdhi në kujtesë një libër interesant, me autor zotërinë Sokol Braha, shqiptar nga Kosova që jeton në Zvicër. Ai, duke trajtuar natyrën e marrëdhënieve të shqiptarëve me serbët, shkruan:

“Shqiptarët përshëndetin, nderojnë, urojnë, përgëzojnë, presin e përcjellin me krenari, sepse i kanë në traditën e tyre këto dhe i ruajnë me krenari. 

Edhe pse këta komshinj nuk i ftuam ne, por na erdhën si miq të paftuar! 

Por unë pyes veten: a na solli neve ndonjë të mirë bujaria dhe zemërgjerësia me të huajt? Asnjëherë, kurrë! (Sokol Braha. “Vjen i kodrës, nxjerr të votrës”. Shtypshkronja “Grafobeni”. Prishtinë, 2011, f. 56).

Duke i nderuar të huajt deri në atë shkallë, saqë të mos respektosh dinjitetin personal, domosdo që do të fitosh jo simpatinë, por mungesën e respektit nga ana e tyre, i cili, me kalimin e kohës, vjen e merr përmasat e shpërfilljes, duke u ngritur ca nga ca deri në nivelin e neverisë dhe të urrejtjes së hapur. Pikërisht kështu ka ndodhur me shqiptarët. 

Duke u treguar mikpritës me ardhacakët sllavë, me të cilët u treguan bujarë, ilirët i lejuan të bëheshin zotër në tokat e Ilirisë.

 Me kalimin e shekujve, ardhacakët sllavë i zhvendosën ilirët rrënjës shekull pas shekulli, derisa trojet ua katandisën në një shoshë vend. Në këtë mënyrë, duke i respektuar tej mase ardhacakët sllavë, ilirët, siç u theksua më lart, fituan neverinë dhe urrejtjen e tyre, e thelluan përçarjen brenda vetes dhe erdhën duke u shndërruar në një popull vetëvrasës.

Skënder Sherifi, shkrimtar dhe gazetar frankofon me origjinë shqiptare, i njohur sidomos në rrethet letrare në Belgjikë dhe në Francë, në një intervistë që i ka marrë zotëria Gjovalin Kola këtu e ca vjet të shkuara, ka nxjerrë në pah “… një prirje vetëshkatërruese që manifestojnë shqiptarët, njëfarë vetëvrasjeje kolektive. 

Kur i sheh me realizëm të shkuarën dhe zhvillimet e sotme, arrin në përfundimin se ky komb është armiku më i madh i vetvetes. Këtu ka një urrejtje, xhelozi e mëritë tepruar. 

Nuk dimë ta vlerësojmë tjetrin. “S’të njoh, s’dua të të njoh, s’dua të di çfarë meritash ke ti”. 

Kështu arsyetohet, pak a shumë, te ne” (Gjovalin Kola. “Ky komb është armiku më i madh i vetvetes”. Gazeta “Shekulli”. 03 tetor 2006).

Pikërisht vetëvrasjes kolektive, për të cilën tërheq vëmendjen shkrimtari dhe gazetari Skënder Sherifi, një personalitet politik i viteve të luftës, ish-ministri i brendshëm Kol Bib Mirakaj, i ka kushtuar një libër të tërë, me titull “Vetëvrasja e një kombi”. Botimet “Fiorentina”. Shkodër 2014.

Pak a shumë të njëjtën linjë arsyetimi ndjek edhe publicisti dhe moderatori i njohur televiziv Artur Zheji në një material që ka botuar në internet ca muaj më parë:

“Një vend që s’ka bërë asnjë luftë me të tjerët, është dreqosur nga lufta e pamëshirshme dhe pa kufi me vetveten, si një gërryerje, si një acid vrasës, si një ligësi për të parë të dërrmuar më të dobëtin, më të pafuqishmin dhe këmbërrëshqiturin në humnerë” (Artur Zheji. “Urrejtje dhe plaçkitje apo përndryshe historia jonë…”. Faqja e internetit: “VideoWap.Net”. 30 korrik 2019).

Prof.dr. Mehdi Hyseni, akademik, në një artikull të paradokohshëm, citon zotërinë Enis Shatri:

“Sikur shqiptarët të ishin treguar kaq mizorë me armiqtë shekullorë, sa ç’janë treguar me njëri-tjetrin, kufijtë tanë do të shtriheshin deri atje ku kanë qenë, deri në Pargë e në Prevezë”.
Dhe më poshtë profesori vazhdon:

“Ky paradoks sheshit provon edhe sot gjendjen tonë të mjeruar dhe të robëruar nën tutelën kolonialiste të disa shteteve fqinje sllave të Ballkanit (Greqia, Maqedonia Veriore, Serbia dhe Mali i Zi). 

Ky paradoks qartazi provon edhe aksiomën e qëlluar të Rilindësit tonë, Faik Konica, se “armiku i shqiptarit është vetë shqiptari”. 

Ky paradoks historik, politik, kombëtar e atdhetar dëshmon se populli shqiptar nuk ka ngelur rastësisht dhe vetëm si pasojë e armiqve të huaj, i copëtuar, i aneksuar, i kolonizuar, i shtypur dhe i robëruar nën thundrën tiranike shekullore të sllavëve të Ballkanit, por fajtori më i madh është vetë shqiptari, që me shekuj, që nga Hamzai e deri te Adem Jashari, e tradhton, e vret dhe ia fut thikën pas shpine shqiptarit, jo armikut!” (Prof.dr. Mehdi Hyseni. “Ndryshe”. Faqja e internetit “Albaniapress”. 19 maj 2019).
Në romanin me titull “Amanti i Arbërisë”, një libër
fantastiko-historik ky për fëmijë, të cilin Shtëpia Botuese “Toena” e pati hedhur në qarkullim në vitin 2003, shkrimtarja dhe publicistja e njohur Vilhelme Vranari Haxhiraj ka zbuluar me art ca të vërteta tragjike në ecurinë shumëshekullore të etnosit shqiptar në Gadishullin Ilirik:

Ilirët nuk kanë pasur perëndi të luftës. Nga bashkëbisedimi i dy heronjve të romanit - Amantit dhe Vranos - del në pah arsyeja se pse ilirët nuk kishin perëndi lufte. Amanti i jep këtë shpjegim Vranos:

“ - Nuk ka ç’na duhet Perëndia e luftës. Populli ilir ka qenë dhe është liridashës. Ne nuk e duam luftën dhe nuk i biem askujt në qafë”.

Kjo e vërtetë tragjike ilire zbulon një mendësi paradoksale: ilirët nuk kanë pasur absolutisht prirje për ekspansion.

 Po si ka qenë i mundur një paradoks i tillë, përderisa rreth e qark tyre, etnoset e tjerë etjen për ekspansion e kanë pasur si yll karvani në luftën e tyre për mbijetesë? Sa ishte sipërfaqja e etnosit grek në vitin 1831? 

Në vitin 1913, brenda 80 vjetëve, u trefishua pikërisht në dëm të sipërfaqes së etnosit shqiptar. 

Sa ishte sipërfaqja e etnosit serb në vitin 1878 dhe ku arriti në vitin 1913, në dëm të sipërfaqes së etnosit shqiptar?

Mungesa e prirjes për ekspansion, si trashëgimi fatkeqe që nga koha e Ilirisë, ku e katandisi Shqipërinë? Në një sipërfaqe sa një “fushë tenisi”.

Një tjetër e vërtetë tragjike që zbulohet në këtë roman, është përçarja që ka mbretëruar në botën e lashtë ilire.

 Pyetjes së Amantit, drejtuar Bukuroshes së Durrësit për njerëzit nëse janë ziliqarë, ajo i përgjigjet:

“ - Po, po, kanë smirë për këdo që i shkojnë punët mbarë, mundohen dhe bëjnë të pamundurën që ta shkatërrojnë tjetrin”.
Kjo smirë tragjike vazhdon traditën e vet që nga koha e Ilirisë dhe deri në ditët tona.

Në vazhdimësi, shkrimtarja nënvizon edhe një tjetër të vërtetë tragjike për kombin shqiptar, të trashëguar që nga lashtësia ilire. 

Kur po bisedojnë për ngritjen e kalasë së Shkodrës, për ndërtimin e së cilës dy vëllezër prenë në besë vëllain e vogël, Hyu i Jezercës i thotë Amantit:

“Ndër tre njerëz, vetëm njëri është i drejtë. Ndaj nuk bën hair ky truall, biro!”.

Për shkak të përçarjes që kanë pasë trashëguar që nga pellazgoiliria, shqiptarët, aty nga mesi i shekullit XIX, në vend që ta kuptonin rrezikun e madh që u kanosej nga grekosllavizmi përmes “Megaliidesë”dhe “Naçertanies”, u hodhën në kryengritje kundër taksave që u vendosën me Reformat e Tanzimatit, pa pasur absolutisht si qëllim që të luftonin për pavarësinë e vendit nga perandoria otomane.

Asokohe kombi shqiptar ishte numerikisht më i madhi në Gadishullin Ilirik. Grekët numëroheshin në 1 milion e 100 mijë, serbët - në 600 mijë, kurse shqiptarët - në 1 milion e 600 mijë. 

Por përçarja ndërshqiptare dhe mercenarizmi i parisë së tyre ishte pengesa kryesore për forcimin e unitetit aq të dëshiruar. 

Pikërisht mercenarizmin e parisë shqiptare e përmend edhe Ivo Andriçi në elaboratin e vet, çka citohet në librin e “Shtëpia e Verdhë” të akademikut Flori Bruqi:

“Në territorin shqiptar është zhvilluar një luftë e ashpër ndërmjet nesh dhe Italisë. Italianët atëherë iniciuan çështjen malazeze e maqedonase, si dhe idenë e Shqipërisë së Madhe deri në Kaçanik.

 Ne kundër tyre zhvilluam herë aksione të fshehta, herë të hapura, duke i bërë për vete me para fisnikët (parinë) shqiptarë dhe duke u shërbyer me idenë e “Shqipërisë së pavarur” dhe “Ballkanin popujve të Ballkanit” (f. 28).

Përçarja ndërshqiptare në ditët tona ka marrë përmasa të frikshme. Ajo është trualli më i përshtatshëm i mercenarizmit, i servilizmit ndaj të huajve dhe i vëllavrasjes. Këtë e dëshmon më së miri numri i madh i partive politike. 

Në trekëndëshin Tiranë-Prishtinë-Shkup figurojnë 92 parti politike, të regjistruara në gjykata.

Shpërfillja dhe neveria që ushqejnë serbët për shqiptarët, mishërohet fare hapur në kërkesën skandaloze tëkryeministres serbe, drejtuar kryeministrit Rama dhjetorin e vitit të kaluar. Në faqet e internetit asokohe u bë i njohur informacioni i mëposhtëm:
“Serbia është aq e guximshme, saqë edhe Shqipërisë i kërkon tërheqje të njohjes së Kosovës, raporton KTV.

 Por, këtë kërkesë të kryeministres së Serbisë Ana Brnabiç, drejtuar kryeministrit të Shqipërisë, Edi Rama, kryeministri Ramush Haradinaj e quan të turpshme (Citohet sipas: “Serbia i kërkon Shqipërisë ta tërheqë njohjen e Kosovës, reagon ashpër Haradinaj”. 

Faqja e internetit “time.al”. 25 dhjetor 2018).

Kërkesa e kryeministres serbe është me të vërtetë e turpshme, por ajo e ka një bazë ku mbështetet - pikërisht te përçarja ndërshqiptare. 

Pikërisht kjo përçarje e mallkuar është arsyeja e heshtjes së Tiranës zyrtare para institucioneve ndërkombëtare, deri edhe para Tribunalit të Hagës, për krimet e rënda që Serbia kreu në Kosovë gjatë viteve të luftës. 

Ato krime ishin konkretizim i urrejtjes mbinjëshekullore që shovinizmi serbokriminal ka ushqyer dhe vazhdon të ushqejë ndaj kombit shqiptar, urrejtje që përbën një enciklopedi më vete.
Shovinizmi evropinoperëndimor, në bashkëpunim të ngushtë me shovinizmin rusomadh, e njihte mirë psikologjinë përçarëse që karakterizonte mbarë etninë shqiptare, prandaj edhe copëtimin e trojeve tona amtare e nisi në Kongresin famëkeq të Berlinit dhe e kurorëzoi me Konferencën edhe më famëkeqe të Londrës.

 Ato dy copëtime vërtetuan në praktikë se shqiptarët, megjithëse përfaqësonin etninë më të madhe në gadishullin tonë, përçarjen vetëvrasëse e kishin në gjenin e tyre. 

Kjo përçarje ka bërë që shqiptarët e Shqipërisë Londineze sot të jenë pre e lehtë e nëpërkëmbjes, e talljes së hapur nga ana e kryeministrit Rama, i cili, sipas të gjitha gjasave,ka ndërmarrë nismën pa zhurmë e pa bujë për shpërbërjen e popullsisë së vendit tonë, numri i së cilës, sipas një statistike të Organizatës së Kombeve të Bashkuara, në vitin 2100 do të zbresë në 500 mijë banorë. 

Largimi drejt Perëndimit i gati 500 mijë shqiptarëve pas vitit 2013, është dëshmia më kuptimplote e veprimtarisë antikombëtare të kryeministrit Rama. 

Në këtë mënyrë, Rama është duke vënë në jetë doktrinën shtetërore serbe, të shpalosur 80 vjet më parë në elaboratin e Ivo Andriçit për zhdukjen e popullit shqiptar. Prandaj Rama, si simbol i përçarjes ndërshqiptare, ka për zemër jo Kosovën, por Serbinë e Aleksandër Vuçiçit, me të cilin kërkon të krijojë Minishengenin ballkanik, duke hedhur themelet e një Jugosllavie të Re, çka dëshmon shkoqur fare se, në dashurinë për serbosllavizmin, ai po ecën në gjurmët e kriminelit Enver Hoxha. 

Për fatkeqësinë tonë kombëtare, shqiptarët, në vend që të çohen peshë më këmbë dhe, përmes “armës së votes”, t’i tregojnë vendin politikës shkombëtarizuese të Ramës, ata, për shkak të përçarjes tragjike që i karakterizon, parapëlqejnë ose të braktisin atdheun dhe të enden nëpër vendet perëndimore, ose të shtrojnë kurrizin para tij, duke u sjellë si delet e Krishtit.

Në të njëjtën kohë, kryeministri Rama, me politikën shkombëtarizuese që ka ndjekur gjatë këtyre gjashtë vjetëve, ka bërë që vendi ynë të shndërrohet edhe në objekt i njëshpërfilljeje, deri në përbuzjetë heshtur, nga ana e Bashkimit Evropian dhe e Shteteve të Bashkuara të Amerikës. 

Dëshmia më kuptimplote e kësaj shpërfilljeje është vizita e Sekretarit të Departamentit të Shtetit Majk Pompeo në Mal të Zi, në Maqedoni dhe në Greqi në javën e parë të muajit tetor 2019, kur ai e anashkaloi Shqipërinë dhe Kosovën.

Prandaj ka shumë të drejtë publicisti i njohur shqiptaro-amerikan, dr. Andon Dede, fjalët e të cilit kanë një tingëllim mjaft aktual:
“Duhet pranuar se aktualisht kemi marrë një nam të keq, saqë na tregojnë me gisht kudo që vemi. Dhe të ndryshosh një opinion që ka zënë vend, është shumë më vështirë sesa të krijosh një të ri” (Andon Dede. “Pa iluzione e paragjykime”. Shtëpia Botuese “Globus R”. Tiranë 2010, f. 149).

Tiranë, 18 shtator 2019


Leximi i plotë :

Rezultatet e kërkimit

Rezultate nga uebi

shtepiaeverdhe - Sa-Kra.ch

https://www.sa-kra.ch › shtepiaeverdhe