Mimoza Ahmeti
Teza e cila flet për vdekjen e poezisë është një tezë radikale e cila ka filluar që me lindjen e poezisë. Kjo është një teori e cila na vjen që nga Greqia e lashtë. Por poezia mund të mbarojë. Kjo nuk ka si të ndodhë. Ajo mund të mbarojë po mbaroi organizimi njerëzor. Poezia është një riorganizim i raporteve të sendeve dhe njerëzve nëpërmjet riorganizimit të fjalës. Një tendencë spontane për të vënë re marrëdhëniet mes tyre nëpërmjet një rendi të ri të fjalëve, duke i pozicionuar nëpër vende të reja dhe duke u dhënë një konotacion të ri. Duke pritur të flisnim bashkë, isha duke lexuar një poezi të një poeti që quhet Vladimir Marku dhe që titullohej "Hapini rrugën poetit". Një nga vargjet thoshte "edhe mëkati i poetit është fisnik", pra unë po lexoja një poezi që më pëlqeu. E citoj këtë për të thënë se poetët shqiptarë shkruajnë poezi shumë të bukura dhe vazhdojnë shkruajnë shumë bukur. E megjithatë ndodh që lexuesi i largohet disi poezisë. Kjo ndodh edhe prej faktit se futja në rutinë e njeriut, trashja, krijimi i një komoditeti të ndërtuar me apo pa mund, çon në nevojën e një leximi që quhet ndryshe prozë, e cila rrallon intensitetin mendor që ka poezia. Është një lloj leximi që rrit qëllimin e parashikuar nga pikëpamja e krijuesit. Ai që në fillim e di strategjikisht se ku do të dalë dhe çfarë kërkon lexuesi i tij. E kthen fenomenin letrar relativisht nga art, në produkt, por kjo nuk është absolute. Për këtë arsye unë mund të them se poezia e keqe është prozë dhe se proza e mirë është poezi. Për sa u përket poetëve të rinj, unë jam e mendimit që njerëzit e frymëzuar gjithmonë sjellin risi gjuhësore, risi që janë për lexuesin më të bukura nga ato që ishin, për arsyen e thjeshtë se ato që ishin, ne i kemi inkorporuar me lexim. Njeriu është një organizëm konsumativ i artit dhe i çdo gjëje të bukur. Dhe në momentin që ai i inkorporon ato në trurin e vet, kërkon një gjë të re dhe ajo e reja është pastaj më e bukura. Unë jam e bindur se ashtu siç ka zhvillime në gjithçka, edhe në konektivitetin njerëzor ndodh diçka e re. Këtë e shikojmë edhe në mënyrën e të perceptuarit të dramave. Edhe kjo pjesë ka ndryshuar. E shikojmë gjithashtu në mënyrën e të jetuarit jashtë integrimit utilitar. Të gjitha këto përsosin perceptimet, rivendosin pika të reja shikimi, krijojnë një lidhje me të papritura nga më të bukurat që janë gjithmonë e më pak agresive dhe për këtë arsye është shumë e bukur.
