Naxhie Berbati-Kastrati është mësimdhënëse në Shkollën e Mesme Mjekësia dhe në Shkollën e Mesme të Artit “Odhise Paskali” në Pejë.
Ishte edhe asistente në Universitetin “Haxhi Zeka”, po ashtu në Pejë. U lind në fshatin Ticë të Skenderajt. Por, që kur ishte e vogël, familja e saj u shpërngulë në Pejë.
Shkollën fillore dhe gjimnazin i ka kryer në Pejë. Ka mbaruar studimet në Fakultetin Filologjik dega: Letërsi dhe Gjuhë Shqipe në Universitetin e Prishtinës në vitin 1989. Disa vite ka jetuar jashtë Kosovës, në Suedi dhe në Zvicër. E martuar dhe është nënë e katër fëmijëve.
Ka botuar poezi e prozë. Poezinë e parë e ka botuar kur ishte në klasën e pestë, në revistën e shkollës, pastaj në “Bota sot”, “Zëri i rinisë” “Rilindja” etj. Që nga bankat e shkollës së mesme, ka qenë anëtare e Klubit Letrar “Karagaçi” në Pejë.
Ishte anëtare në Teatrin Amator në Pejë. Naxhije Berbati Kastrati ishte edhe interpretuese e suksesshme e leximit shprehës, ka shkëlqyer në shumë gara ku ka marrë pjesë.
Ka marrë pjesë në takimet e poeteve “Melihate Deda” në Vushtrri (1984-85) dhe në shumë manifestime tjera letrare në Kosovë. Poezitë e saj janë vlerësuar nga juritë profesionale.
Librin e parë me poezi dhe prozë “Më dhemb ky acar” e ka botuar dhe promovuar në vitin 2012. Po këtë vit ka mbaruar studimet posdiplomike me temën “Interpretimi i letërsisë në shkollën e mesme” tek Dr. Isak Shema.
Ka qenë bartëse e reformës në arsim dhe kurrikulit të ri të Kosovës. Ka ndjekur kursin e organizuar nga KEC në vitin 2004, i cili kurs, ishte edhe çelës i suksesit të saj pasi që është kualifikuar si mësimdhënëse e Mendimit Kritik gjatë Shkrimit dhe Leximit...
Ka përgatitur për botim Librin Gjermanisht-Shqip, “Proverba të zgjedhura latine”, librin “Gjuha latine” (për gjimnaz) të profesorit Zef Marku.
Herë pas herë ka botuar dhe boton shkrime publicistike dhe recensione nga fusha e artit pamor në “Tribuna shqiptare”, “Zemra shqiptare”, “Bota Sot” “Metafora” etj.
Naxhie Berbati Kastrati, jeton dhe punon në Pejë. Libri i saj me poezi dhe me tregime të shkurtra “Semaforëve”, është libri i saj i dytë.
ABEJA
(Bekim Berisha)
Ç’foshnjë ishte, djali yt nënë
Ç’shami të qëndisur
Mbi kokë i ke vënë
Kur e ke përkundur
Ç’fëmijë ishte yt çuni nënë
Ç’këngë i ke kënduar
Kur e ke vënë në gjumë
Ç’djalosh ishte djali yt nënë
Ç’diell i ke vënë në zemër
Kur po kosiste hithrat
Ç’trim ishte djali yt nënë
Ç’yje i ke vënë në ballë
Kur po çante terrin
Ç’burrë ishte djali yt nënë
Ç’ninulla i ke kënduar
Kur po ecte akullnajave
Ç’gjak kishte djali yt nënë
Ç’ujë ka pasur gurra
Kur po burrërohej
Sa herë e ka zanë
Nadja arave nënë
Me kambë në ujë
Me pushkë në sy
Tuj pritë sorrat e murrme?!
tuj shtypë urinjtë e zi
Netëve të pista
N’ ulurimën e ulkonjave
Ç’shpirt kishte djali yt nënë
Kur përleshej me katallanë
Me sytë kokërr n’gjak
Kur po ngulfaste hienat n’fyt
Heu, Nënë e Abejës …ç’djalë?!
Bërë mirë që ia fshehe këmishën!
GEGNISHT
Njoh do djem t’ri
Që këmishat në trup i shqyen
Tuj u ba pishë në prita
Megjave qorrsokaqeve
Për prush në odë
Për zërin e ambël
Të vocrrakëve
Njoh do djem t’ri
Që grryen terrin
Me gishtat si gjylpana
Të mos bien ujq langoj e bisha
Të ketë bukë e tamël
E lugë n’sofër
Të bie fyelli në t’bana
Njoh do djem t’ri
Që mbinë si feniks
Nga flaka shkrum e zjarrë
Për kullën e Zhuj Selmanit
Për sytë e trishtuem të vashës
Për mallin e randë të nanës
Njoh do djem t’rij
Burra mjekërrzij
Që akullnajat me dhamb i thyen
E ia ngulën katallanit
N’zemër n’fyt e n’sy
Që kurrë më
T’mos mbyllen shpellat
Njoh do djem t’ri
Që u banë fanar
Në stuhitë e tërbueme
Plot uragane…
Tuj ba luftë
Me Bajlozë e Poseidonë
Që t’kthehet barkë e shkrumueme
Dejve të mëmëdheut
Njoh do djem
Mastaqedjegur që
I’u rrekën qiellit të zi
Shtrydhën retë me grushta
Deri në mushkëri
Shtate ditë sixhim rrodhi shi
Deri sa Ylberi ra n’Dardani
Njoh do djem t’ri
Njoh do burra malesh
Di do burra t’mirë
Që ç’binë presa
Çanë thëngjij shkëmbij e gurë
Veç gegnishja
Të rrjedh lirisht
Të bie në gurrë
SHAMIBARDHA IME
(Nanës Ajshe, të Jusuf Gërvallës)
Isha aq e brishtë
Që të kuptoja unë
Një nënë shamibardhë
Që e doja shumë
Isha kureshtare
Mendja veç kërkonte
Si mbante valixhen
Si të mos rëndonte
Isha aq e mitur
Por kuptoja unë
Ku rendnin valixhet
Të rënda plumb
Kishte dhimbje shumë
Ishte nënë me halle
Kur bartem valixhet
Andej pas “centrale”
Dhe erdhi një ditë
Zemra sa i qante
Ma besoi një pako
S’guxonte ta mbante
Dhe sot më vjen keq
Sekretin mësova
Sa i fsheha mirë
Fshehtas i studiova
Më vjen keq nënë-loke
Isha axhami
Por beso Nëna Ajshe
Po flas veç tani
Vinte syrin përreth
Kur pranë saj kalonin
Shtrëngonim valixhet
Si të mos rëndonin
Dhe erdhi një ditë
Po mësoja në lice
I kuptova nëna ime
Mësimet që m’i dhe
Tani që jam nënë
Më rëndojnë më shumë
Valixhet plot libra
Dhe netët pa gjumë
Flokëbardha shqiptare
Ti që dritë më dhe
Në valixhet që bartje
Kishte plot atdhe
Ishe nënë e hirshme
Ishe nënë e madhe
Shenjtëria jote
Djeg tingujt e një kitare
BACËS ADEM
Ju më pyesni
Ku është Drenica
Në zemër të Kosovës them unë
Pse pikërisht Drenica
Ka zemër të madhe
Aty ka qenë gjithmonë
Ç’zemër më e madhe ju duhet
Veç e bacës Adem?
Pesëdhjetë herë dha frymë
Për një plis veç për flamur
Ja përse Drenica është në zemër të Kosovës
Dhe përse Kosova është zemra e saj
DIL NGA FUTA
Të iku mot i bukur
Ia qite dorën diellit
Ia zure faqen hënës
Ti zhig i zhiguar
Uri i nëmur
Me shatin te koka
Të shqiti ylli meteor
E le!
Nuk i re shpatë territ
Nuk zaptove qiejt
Ti kameleon i dreqit
Gjithmonë i dorëzohesh korbit
Si lugat ndjek çakejtë e natës
“Qorr si huti në zgurë”
Mos ia vë dorën diellit
Mos ia zë faqet hënës
Se thonë: “Nata s’ka”ispatë”
Lakuriq i nxirë terreve korb
Dil nga zhgjyri nga llumi nga lluca
Dil nga futa
DIL E SHIHE ADRIANIN
Dikur thërrisja
Oj nënë Mejreme
Ta vranë djalin
Adrianin oj...
Ishte kohë lufte
Liria s’rrëmbehet tjetërsoj
Dikur bërtisja
Hej trima malesh
Ua vranë pishtarin
Adrianin
Ishte kohë lufte
Pishtarët digjen të parët
Dikur thërrisja
Oj vjollcë e bukur moj
Ta vranë beqarin
Adrianin
Ishte kohë lufte
Pranvera harronte beharin
Sot gjithë Peja thërret
Oj nënë Mejreme
Dil e shihe lapidarin
Adrianin
Është kohë lirie
Dil e ndrite ballin
SHESHI I PRISHTINËS
Ju nëna të dëshmorëve
Mos i vajtoni më djemtë e vrarë
A keni ardhur në shesh të Prishtinës
Sheshin a e keni parë
Ju nëna që e shterët vajin
Që në zemër u rëndojnë gurë
A keni ardhur në Sheshin e Prishtinës
A keni parë në secilin trup një flamur
Ju nëna që lindët
Skënderë Ademë e Hasanë e Mekulë
Po ejani në Sheshin e Prishtinës
S’do qani më kurrë
Ju nëna që ndrydhni mallin e djemve
Që ju shkrumbon në secilin damar
Po ejani shihni në Sheshin e Prishtinës
Atdheun tonë të bardhë
Ju nëna që tirrni retë me gishta
Që pikojnë në secilën çati
Nxitoni zbritni në Sheshin e Kosovës
Është derdhur dielli në rrezet e tij
