Ja pesë veprimet që nuk mund t’i bësh dot kurrë!

Janë pesë veprimet, të cilat çfarëdo që të bëje nuk ke për t’i realizuar kurrë.
Sigurisht as mos tento t’i bësh!

Nuk ju mbushet mendja, atëherë para se alb-observer.com t’ju nënvizojë këto pesë veprime të cilat –ne- besojmë se nuk keni asnjë shans për t’i realizuar, po ju këshillojmë: Mos tentoni ti realizoni, thjeshtë do ju shkojë mundimi kot!

Pesë veprimet që nuk mund t’i bësh dot kurrë:

- Nuk mund të numërosh fijet e flokut. E saktë?
- Nuk mund të gudulisni veten tuaj. E saktë?
- Nuk mund të teshtini me sy hapur. E saktë?
- Nuk mund të puthni bërrylin tuaj. E saktë?
- Nuk mund merrni frymë kur gjuhën e keni nxjerrë jashtë. E saktë?

Ju këshilluam, as mos e merrni mundimin!/alb-observer.com/

Në kujtim të Fatime Sokolit, çikës së parë me çifteli në dorë

Fatime Sokoli ishte këngëtare shqiptare e këngës tradicionale popullore dhe “Artiste e Merituar”. Ajo ishte çika e parë e malësisë që kapi për herë të parë çiftelinë në dorë dhe hyri me guxim në odën e burrave, e veshur si burrë dhe këndoi si burrë.

Për afro 30 vjet, në skena koncertesh e festivalesh, në lëndinat e bjeshkëve dhe gurët e bardhë të Valbonës, në oda burrash malësie e në skenat e disa vendeve të Europës, qe kthyer në një simbol të Malësisë.

Ajo u shfaq si krijuese, instrumentiste e interpretuese virtuoze dhe origjinale, me zë të veçantë, të shoqëruar me muzikalitet.

U nda nga jeta më 12 gusht të vitit 1987.

Si lugatët, përdhosën në Përmet emrin e Naim Frashërit

Shkrimtari i njohur mban qëndrim ndaj protestës së klerikëve për filmin “Ballkan Bazar” të regjisorit Edmond Budina. “Kosina, Boboshtica e Këlcyra janë fenomene që arti duhet t’i trajtojë më me forcë dhe do t’i trajtojë më vonë. Do të shkruhen edhe romane, kur t’u ikë pak frika shkrimtarëve dhe artistëve nga mallkimi i Zotit”

Dritëro Agolli e ka ndjekur këto ditë rastin e filmit “Ballkan Bazar” të regjisorit Edmond Budina dhe protestën e klerikëve ortodoksë për përdhosje të figurës së tyre. E quan këtë një ndërhyrje të pastër të fesë në punët e kulturës dhe artit, e për këtë i referohet një historie mijëravjeçare. Për të këto nuk duhet të ndodhnin në shekullin XXI. Duke e quajtur filmin e Budinës një vepër arti, shkrimtari i njohur i krahason përfaqësuesit e fesë me Komitetin Qendror të Partisë së Punës, të cilët ndalonin çdo vepër që nuk u shkonte për mbarë. Dritëroi thotë qartë se artistët duhet të reagonin më fort ndaj fenomeneve të tilla si ai i Kosinës, Boboshticës e të tjerë, që për të bëhen në emër të ëndrrës së vjetër të Vorio-Epirit. Dritëroi e quan përdhosje të Naim Frashërit, prishjen natën të Pallatit të Kulturës që mban emrin e shkrimtarit në Përmet për të ngritur aty një kishë, ndërsa thekson se reagimi zyrtar në këto raste është i vakët. Në këtë intervistë ekskluzive për “Shqip”, shkrimtari i njohur mban qëndrimin e tij ndaj këtij debati, por edhe fenomenit të zhvarrimit të eshtrave.

Zoti Agolli, ditët e fundit filmi “Ballkan Bazar” i regjisorit Edmond Budina, që e merr spunton nga ngjarja e Kosinës, është vënë përballë akuzave dhe një letre proteste nga Sinodi i Kishës Ortodokse, për shpifje të turpshme ndaj priftërinjve ortodoksë shqiptarë. Si e shihni ju një kërkesë të tillë?

Unë mendoj që deklaratat e njerëzve të fesë dhe klerikëve, qofshin të mëdhenj në përgjegjësi apo të thjeshtë që ndërhyjnë  në çështjet e kulturës, artit, letërsisë, kinemasë, teatrit, pikturës, skulpturës, poezisë etj, në këtë shekull që jetojmë janë krejtësisht negative dhe të padobishme dhe tregojnë mbeturinat e vjetra të njerëzve të veshur me petkun e fesë. Këto ndërhyrje i bëjnë dëm artit dhe zhvillimit të tij, por nga ana tjetër rrisin ndjenjën e zemërimit te artistët për të bërë vepra më të forta akoma. Njerëzit e fesë, e kur shprehem kështu nuk i përgjithësoj të gjithë, duhet të tregojnë kujdes më të madh. Ka nga ata që kanë kulturë të gjerë e nuk duhet të bien në kurthin e të tjerëve. Për ndërhyrje të tilla ne kemi edhe përvojën mijëravjeçare. Ju e dini mirë që “Murgesha” e Didëroit u ndalua nga feja dhe përkrahësit e saj e nuk u botua për një kohë të gjatë. Vepra u shkrua nga Didëroi në vitin 1970 dhe u botua më 1796, pas vdekjes së autorit e pas Revolucionit Francez, kur kishte dalë edhe deklarata e të drejtave të njeriut. Edhe më tej, për vite me radhë e pati të vështirë botimin. Ja çfarë ndikimi të fortë ka feja. Por edhe në kohërat tona, në këtë shekull të XXI ndodhin të tilla fenomene. Mjafton të kujtojmë kritikat e shumta dhe përpjekjet për të ndaluar librin “Kodi i da Vinçit” i Dan Brown dhe filmin e realizuar mbi këtë roman. Po t’i kthehemi rastit tonë, realiteti është më i egër se sa përshkruhet në filmin “Ballkan Bazar” të regjisorit Edmond Budinës, sepse në Kosinë u përzjenë eshtrat dhe prifti bëri një masakër duke i quajtur eshtra të ushtarëve grekë, kur ishin eshtra të gjyshërve, etërve, fëmijëve dhe grave. Nuk besoj që një gjë e tillë të ketë ndodhur në tjetër vend; është të vësh duart në kokë. Ajo që ndodhi në Kosinë meriton një tragjedi të Shekspirit, ndërsa këta njerëz të veshur me petk, përfaqësues të Zotit, paskan varur buzët për pak gjë. Me ndërhyrjet e tyre në punë të kulturës dhe me kërkesa për ndalimin e kësaj apo asaj vepre arti, njerëzit e fesë janë bërë si Komiteti Qendror i Partisë së Punës, që kontrollonin e ndalonin çdo vepër që nuk u shkonte për mbarë. Ç’të bëjmë tani, të thërrasim përfaqësuesit e fesë të shohin faqen e parë të veprës e pastaj të japin lejen e shfaqjes? Është e çuditshme se sa e ngjashme është sjellja e deputetëve, kryetarëve apo nëpunësve të lartë të partive me sjelljet e viteve të Komitetit Qendror. Sot i shohim që lëshohen tufë-tufë në festa fetare, flasin për Zotin, Krishtin, Muhamedin dhe pastaj përveshin krahët drejt politikës, bëjnë planet e tyre dhe në fund thonë: “Zoti e bekoftë Shqipërinë”. Kur largohet kjo tufë e madhe, klerikët e të gjitha ngjyrave thonë me vete: Ne jemi kryesorët. Këtu nuk e dinë që me këto fjalime politike i ndotin edhe fenë, edhe festat e tyre. Në kohën e Komitetit Qendror lëshoheshin po tufë-tufë për festa apo për ditëlindje të rëndësishme dhe në fund thoshin: “Rroftë Partia dhe Shqipëria”. Njerëzit e fesë ndoshta mund të zemërohen me një artikull, por jo me një vepër artistike që është krijim. Filmi “Ballkan Bazar” nuk ka emra personazhesh konkretë. Bokaçio te “Dekameron” nuk lë gjë pa thënë për priftërinjtë, por edhe pse u munduan ta ndalojnë, përsëri u botua.

Një nga pretendimet e klerikëve kishte të bënte me faktin që filmi “Ballkan Bazar” i referohet një ngjarje që sipas tyre nuk ka ndodhur në të vërtetë në Kosinë…

Po ç’mund të thonë për Boboshticën apo Pallatin e Kulturës “Naim Frashëri” në Përmet. Ka sa e sa raste të tjera që nuk dua t’i numëroj. Këta lloj njerëzish, pa i përgjithësuar, prishën Pallatin e Kulturës në Përmet që mbante emrin e shenjtit tonë Naim Frashëri, të vetmen qendër të kulturës në atë qytet jugor. Me një arrogancë të pashembullt u ngritën natën ta prishin si lugatët, duke nëpërkëmbur figurën e Naim Frashërit. Për ne, të gjithë priftërinjtë e hoxhallarët e Ballkanit nuk vlejnë sa Naim Frashëri. Është bërë zakon që përfaqësuesit e fesë të marrin si shembull ndalimin e fesë dhe prishjen e institucioneve fetare gjatë diktaturës, që për mendimin tim ishte gabimi më i madh që mund të bëhej. Unë nuk jam fetar, por i respektoj institucionet fetare. Por sot, mjafton t’i prekësh pak dhe nxitojnë të krahasojnë këtë kohë me atë të shkuarën. Të njëjtën frikë vuajnë edhe njerëzit që kanë përgjegjësi politike sot, kanë frikë të prishin qejfet se i krahasojnë me Enver Hoxhën. Por këto janë fenomene që arti duhet t’i trajtojë më me forcë dhe do t’i trajtojë më vonë. Do të shkruhen edhe romane, kur t’u ikë pak frika shkrimtarëve dhe artistëve nga mallkimi i Zotit.

Çfarë është për ju fenomeni i Kosinës, i Boboshticës apo i ngritjes së mazoleumeve në Grykën e Këlcyrës?

Është një fenomen që po t’i hysh thellë, duhet të gjesh cila fuqi qëndron pas. Këto janë qëllime shoviniste për ta quajtur këtë tokë Vorio-Epir. Ta bësh këtë duke zhvarrosur eshtrat e njerëzve të këtij vendi për t’i shitur si të ushtarëve, janë qëllime të liga. Ne po kërkojmë eshtrat e atyre që janë burgosur nga diktatura dhe mezi i gjejmë. Ndoshta disa prej tyre mund të kenë qenë edhe atje e nuk do të gjenden kurrë. Shteti nuk duhet të ketë ndrojtje për fenomene të tilla. Këtu mungon reagimi zyrtar, por i dobët është edhe ai qytetar, që të mos lejojmë të ndodhin të tilla gjëra. Shqipëria gjëmon për një kuti me letra, por hesht për një varrezë ku gërmohen varre e zhvarrosen eshtra. E gjitha kjo, bashkë me detyrimin e emigrantëve për të ndërruar emrat në ortodoksë, është një trysni që bëhet për ëndrrën e vjetër të Vorio-Epirit.

Tagjikistani dhe tokat mbarëshqiptare

 Nga FAHRI XHARRA

Nëse ne njerëzit bëhemi të mirë vetëm nëse i frikësohemi ndëshkimit, atëherë jemi shumë të këqij

Ajnshtajn

Kombi është një bashkësi e madhe solidare, që e lidh ndjenja e vetëflijimit të kryer dhe vetëflijimeve për të cilat është i gatshëm edhe në të ardhmen. Shpesh mendoj se ç`pasoja të mëdha rrjedhin nga gjëra të vogla dhe nga historia e jonë jam bindur se nuk ka gjëra të vogla.

Tagjikistani është një shtet i vogël, 93% malor, me një popullsi prej 6 milionësh ku rreth 63% janë Tagjikë e 93% myslimanë. Ky shtet i Azisë Qendrore gjithmonë është i trazuar. Që nga pavarësia e 1991-shit prej BS-ik, ky komb vazhdimisht është tronditur nga lufta frakcionale ndër krahinore dhe fetare që kulmuan më Luftë Qytetare në Majin e vitit 1992 e tutje, duke e shkatërruar ekonominë ashtu të varfër, shpërnguljet masive dhe mbytjen e mbi 60 mijë vetëve. Lufta qytetare ka zgjatur mbi katër vjet.

Populli i sotshëm i Tagjikistanit ka pak nga ata që e luftuan Aleksandrin e Madh, para 23 shekujsh. Vendasit u ballafaquan ndër shekuj nga shumë qytetërime të kohës dhe pësuan asimilime gjuhësore dhe kulturore nga Persët, Turqit dhe Mongolët. Në shekujt e 8-të dhe të 9-të u krye asimilimi gjuhësor nga Persët, të cilët e sollën edhe fenë islame.

Persishtja u bë gjuhë e drejtësisë, e elitës së kulturuar dhe e fesë Islame, duke u futur me kohë edhe në viset më të larta e të largëta malore të vendit… Edhe pse populli nuk e donte pavarësinë nga Rusia, ajo u b, pavarësia u arrit, por me luftë qytetare ndërmjet opozitës Islamike fundamentaliste dhe të moderuarve që janë ende në pushtet.

Edhe para 100 vjetësh, nga rivaliteti i njohur si “Loja e Madhe”, Tagjikistani ishte qendër e rëndimit dhe vorbullë e ndikimeve të përcjella me trazira. Nga ana tjetër, përtej kufijve, ky vend shihej nga qarqet myslimane, si një vijë fronti në luftën kundër të “pa feve”. Sidomos pas rënies së BS, bëhet edhe më shumë si qendër kronike e jostabilitetit politik.

Pra, më 1992 kushtet u stërkeqën dhe shpërtheu vrazhdësisht lufta qytetare. Ishte lufta më e përgjakur dhe më e kushtueshme ndërqytetore e Azisë Qendrore. Lokalizmi (në gjuhën e tyre mahalgara`i) është i ndërlidhur më tepër me apetitet fetare se sa ato lokale dhe paraqet një përballje të vështirë për qeverinë.

Si të ndërtohet një komb –shtet

 Kur “lokalizmi” është vazhdimisht në rritje. Kjo e ka sjellë Tagjikistanin në një krizë të mprehtë e me këtë edhe identitetin tagjik.

Determinizmi lokal dhe rritja e vetëdijes etnike në vetvete e rrisin farën e shkatërrimit. Personi “social” shndërrohet në person “lokal”.

Me keqardhje e thënë, lufta civile u ndërsye nga përkrahësit e jashtëm, si dhe nga bashkëfetarët nga shumë vende myslimane duke i mbështetur luftëtarët tagjikë

(mugjahidinët) kundër të moderuarve.

Sipas O.Roy. (The Civil War in Tajikistan: Causes end Implications. 1993) Dikotomia (ndarja në)Muslimnon dhe Tagjiknon duhet të hiqet nga politika tagjike. Fatbardhësisht pluralizmi kulturor gjatë shekujve e ka bërë këtë ndarje në këtë vend malor e të varfër.

Dukshëm, megjithatë ishte lëvizja që avokatonte një formë të ideologjisë politike islamike e orientuar në restaurimin “e vlerave islamike” në shtet. Kjo lëvizje e kishte origjinën që nga vitet 1970 nga nëntoka e adhurimit Islamik, pas ndarjes së fesë nga shteti dhe që kishte dëshirë rifutjen e saj në shtet. Edhe pse shumica e tagjikëve e shohin veten si myslimanë, nuk e pranuan idenë e shtetit islamik në Tagjikistanin e posa liruar nga Rusia. Ndihmat për partitë islamike dhe luftëtarët islamikë ishin edhe nga Irani, i cili nga një revolucion shii, e ndihmonte një luftë sunii-shë.

Por çka të bën përshtypje këtu, është se ende mbetet si konflikt ideologjik, gara në mes të sekularistëve dhe atyre të vizionit islamik. Sekularistët janë për pluralizëm politik, kulturor, ekonomik, kurse Vizioni Islamik vetëm për Autokraci.

Lufta qytetare i kishte edhe pasojat e saj jo vetëm ekonomike, por edhe në ndërrimin e të menduarit të Tagjikut. Shkollimi i ndërprerë për vite të tëra e sajoi të aftin për punë të paaftë. Lufta e stimuloi dhunën në rritje ndaj femrës. Kjo shoqërohej me diskriminim në shkollë dhe pas shkollimit në gjetje të punës. Por më e keqja: lufta i la shumë gra kujdestare të vetme të familjes. Mungesa e punës e rriti prostitucionin, si i vetmi burim i ekzistencës. Filloi me të madhe shkuarja e femrave të reja në vendet e pasura arabe për të gjetur “punë”. Kthimi prapa i tyre nga “puna premtuese” ne vendin e tyre gjithnjë të varfër solli vetëm prishje të unit dhe të personalitetit. Një problem më tepër për shoqërinë.

Dr.Abdul Ruf, (Worldpress) shkruan: “Presidenti Tagjik Imomali Rahmonov, në qeveri që nga viti 1992, këto ditë e ndaloi që të rinjtë të luten e të falen nëpër xhami dhe kisha, duke i nxitur Liderët Myslimanë të krahasojnë këtë ndalesë si një “dhuratë të frikshme” për myslimanët, në muajin e shenjtë të Ramazanit. Imomali Ramonov e nënshkroi urdhëresën si masë kundër përhapjes së fundamentalizmit mysliman. Të gjithë të rinjve ndër moshën 18 vjeçare iu ndalohej adhurimi në xhamitë dhe kishat e këtij vendi, si dhe ndalesën për të rinjtë nën moshën 20 vjeçare që të vizitojnë klubet e natës dhe shikimin e filmave dhe leximin e literaturës që ndjell dhunë, skajshmëri (ekstremizëm) dhe terror”.

 Rahmonov, i cili ka fuqinë e madhe si politikan dhe gëzon përkrahjen e madhe sidomos të popullatës së varfër, vitin e kaluar i ktheu mbrapa një numër të madh studentësh nga shkollat fetare dhe u ndërpreu studimet jashtë vendit, si dhe e goditi ashpër mënyrën “islamike” të veshjes.

Deklarata e tij: “Kam frikë që ndër frikën e dënimit e ndëshkimit të rinjtë s`do të respektojnë Zotin gjatë faljes dhe lutjeve”, hasi përkrahje ndër mjediset intelektuale dhe gati gjithëpopullore Tagjike.

Tagjikistanin si vend, si popull, si histori e njoh shumë mirë. Kam simpati të posaçme për këtë vend aziatik. E kam vizituar shpesh. E njoh edhe nga këndi i hundëzakëve të Aleksandrit të Madh. Vend i vuajtur dhe i përvuajtur, por me një klasë politike intelektuale dhe të mprehtë, e cila përkundër dëshirave të “miqve”, merr hapa të rëndësishëm për ardhmërinë e vendit.

Varfëria, shkollimi i cunguar, perspektiva e errësuar, qasje të kufizuara në shëndetësi cilësore janë ato që i bashkëngjajmë njeri tjetrit, e dallojmë shumë në mendimin dhe vendosjen e parakushteve për të ardhmen e rinisë sonë.

Në trojet  mbarëshqiptare ne duhet t`i referohemi asaj çka thoshte Aristoteli dikur në kohën e tij: “T`i kushtojmë rëndësi të veçantë edukimit të rinisë. Një mospërfillje sado e vogël në këtë drejtim, do të na kushton shumë shtrenjtë”.

Kur i pushtuari e sheh  historinë e pushtimit të vet nga pushtuesi (Seriali televiziv Sulejmani-Shekulli Madhështor) dhe me vëmendje e padurim e përcjellë çdo detaj që afrohet, herë i duartroket për fitoret e tija e herë i dhimbset për sprovat e dhimbshme të dashurive të tij, atëherë e kupton njeriu që kemi të bëjmë me një të pushtuar, i cili për 500-vjet le që nuk është mbushur mend por përkundrazi e ka ndërruar gjenin e tij të njeriut krenar në njeri rob dhe në çdo çast të mundshëm e kthen shpinën kah shtrati dhe dëshiron t`i përjeton të gjitha ato të cilat e kishin gërryer të kaluarën e tij dhe vrragët edhe pse në shikim ishin të mëshefura por ato qenkan ende të pranishme në psikën e tij.
E vërtetë që Sultan Sulejmani –Madheshtori (1494 –1566) ishte Sultani i dhjetë dhe i cili mbretëroj më së gjati në Historinë e Imperatorisë Otomane (1520-1566). Ishte me të vërtetë i madh. Po, për ne çka?

Edhe pse Ibrahim Pasha Pargaliu ishte një shqiptar i krishterë që e shoqëroj Sulejmanin Madhështor, gjatë gjithë kohës deri më 1536 dhe e mbërrini edhe titullin Veziri i Madh (1523) dhe komandantit kryesor të gjitha armatave të tij, edhe pse Ibrahimi, i krishteri i Pargës u bë bejlerbeu i Rumelisë duke i marrë nën kontroll të gjitha tokat e pushtuara turke në Europë, për ne çka?                                                                                                                                                  
Të gjitha pushtimet e tij ishin në emër të fesë dhe  me titullin Sultani i Madh, Trashëgimtari i Profetit të Allahut. Pra?

Historikisht, fatkeqësia jonë e madhe ka qenë, që nuk kemi ditë të zgjedhim mikun e ende vazhdojmë me të njëjtën fatkeqësi. Të bardhës i kemi thënë e zezë dhe të zezës e bardhë. Athua pse? Fatkeqësia edhe më e madhe ka qenë të bindurit tonë në atë që na është thënë, e kjo si rrjedhojë e mosdijes sonë, mos shkollimit tonë. Lëvizjet kanë qenë të kufizuara, e me një kufizim të tillë, doemos njeriu i ynë i ka zënë besë krejt se çka iu është thënë. A na janë shpjeguar drejt gjërat?
A na është shpjeguar drejtë historia e jonë?
Feja, a na është shpjeguar drejt, të cilës iu kemi mveshur me shekuj? Kush ishin ata që e përhapnin fenë, qëllimet e tyre? Pse më duhej mua, apo babit tim, apo gjyshit tim t`i bindemi diçkafit, e cila ishte për ne e largët e paprekshme? Pse unë ashtu i pafajshëm që isha, gjithmonë të rrija me një dro, se diçka do të më ndodhë? Pse ne nuk guxonim të qeshnim dhe të kënaqeshim me kënaqësinë e bisedës qesharake që bënte t`i harrosh hallet? Por duhej menjëherë të kërkonim ndihmën e zotit që të na sjellë fat mbas gjithë asaj qeshjeje. Të gjitha pyetjet e kanë përgjegjës njëjtë: Mosinformimi.
Po sot? Sot kur, mundësia e informimit është shumë e madhe, kur mundësia e mësimit është e vogël në krahasim me atë se çka kemi mundësi të lexojmë, të shohim, dhe të ballafaqohemi, biem pre e mos shpjegimit të drejtë apo më mirë të themi pre e mashtrimit.
Qëllimi i shkrimit, ka të bëj vetë me një shpjegim të drejt të asaj se si tokat e ndryshme në botë janë pushtuar në emër të fesë.
Lufta e shenjtë apo Xhihadi Islamik. Çka ishte xhihadi Islamik? Sa dimë ne për te? A është për ne shqiptarët e shenjtë të mburremi me xhihadin Islamik?
Ç`ishte xhihadi apo lufta e shenjtë. Thjesht, një luftë “legale” e përbashkët e shtrirjes së territoreve të sunduara nga myslimanët në dëm të territoreve të sunduara nga ata të feve tjera. Qëllimi i xhihadit, me fjalë të tjera nuk ishte përhapja e Fesë islame se sa përhapja e suverenitetit te fuqisë Muslimane. Xhihadi, me qëllim të ekspansionit territorial ishte aspekt qendror dhe i rëndësishëm i Myslimanëve. Në këtë mënyrë Myslimanet një shekull më vonë nga përhapja e islamizmit në Gadishullit Arab i pushtuan tokat që nga Afganistani e deri në Spanjë, Indinë, Afrikën Veriore, Sudanin, Andollinë e më vonë edhe Ballkanin. Xhihadistët skllavëruan me qindra e mijëra e fëmijë (në të njëjtën kohë duke i mbytur burrat) dhe duke iu imponuar Islamin me dhunë. Pra qëllimi i përhershëm i xhihadit ishte të sjellë krejt njerëzimin, në tërësi, nën drejtësinë e Ligjit Islamik- një sistem totalitar i udhëheqjes fetare shumë i vrazhdë për jo-myslimanët dhe gratë, me moton: Aty ku është zoti, ai është në saje të shpatës së islamit dhe hijes së shpatës së Islamit! Shpata është çelësi i parajsës, e cila mund të hapët vetëm për luftëtarët e shenjtë (xhihadistat) (Andrew Bostom : ”Drejtësia e xhihadit “2008)
Gjatë shekujve xhihadi Islamik i kishte dy ndryshore të kuptimit, njëra më radikale dhe tjetra më pak radikale. E para mbahej në atë se kush e shpjegon ndryshe besimin e tyre e këta ishin jobesimtarët dhe në të njëjtën kohë ishin cak i xhihadit. E dyta e bashkuar me mistiken, e hedhë poshtë xhihadin si konflikt të armatosur, por e lidhë me thellësinë shpirtërore të besimit dhe pushtimin.
“ Xhihadi, Lufta e shenjtë është një domosdoshmëri për të gjithë besimtarët. Gjendja e luftës është gjendje natyrale ndaj jo besimtarëve” – Qëllimi: pushtimi i tokave dhe përhapja e fesë Islame në të tërë botën.
Me përhapjen e Islamit, Arabët e institucionalizuan edhe skllavërimin. Kurani e lejonte me habitet 16:76, 30:28, 16:71, 70:29-30, 23:5-6, 33:50 etj. Skllavërimin e femrave dhe fëmijëve në fillim, të fiseve Arabe : Kuraiza, Khajbar, Mustalik, dhe Hauazin etj, e më vonë me rritjen e fuqisë Islamike u rrit skllavëria në shkallë botërore. Çdo here që myslimanët korrnin fitore, me vete sillnin fëmijë dhe gra të skllavëruara: Kur gjeneral Musa e robëroi Afrikën Veriore në vitin 698, solli me vete 300 000 skllevër, kurse nga Spanja në vitin 715 i solli 30 000 virgjëresha të bardha . Ndërsa Sultan Mahmudi pas zaptimit të Indisë (Pakistani dhe Bangladeshi i sotëm) i solli ne vitet 1001-1002 mbi 500 000 gra dhe fëmijë.                                                                                                                                                  
Por si veproi turku duke i pushtuar tokat tona në emër të shpatës së Islamit( pushtimi i Sultan Mehmet Fatihut II në Shqipëri):” Ata derra qenë nënshtruar dhe kishin pranuar zinxhirin vetëm nga tmerri prej kordhës gjakderdhëse të Sovranit. Atëherë u dha urdhri të shtroheshin në bindje ata harbutë të pafe. Për këtë arsye, në çdo vendqëndrim sillnin para Sovranit fitimtar meshkujt e lidhur me zinxhirë që luftëtarët guximtarë e të shkathët të islamit me një të rënë të shpatës, i ekzekutonin. Pati ndalesa ku u shkuan në shpatë deri në tre mijë, katër mijë, shtatë mijë të pafe. Prej kufomave të shumta, lugina të thella tanimë ngjasonin si të ishin kodra Të gjithë djemtë e vashat e tyre u kapën dhe u bënë robër, ndërsa meshkujt e rritur u mblodhën dhe u lidhën me zinxhirë…Të shtyrë nga kjo frikë, të pafetë që kishin mbijetuar pranuan të bëheshin shtetas të shtruar osmanë. (Tursunbeu, Tarih’i-Ebü-l-Feth“ – Historia e Atit të Çlirimit)… Vranë aq shumë, saqë s’mund të numëroheshin. I zunë robër djemtë e tyre, vajzat dhe gratë e tyre.“…Kjo pra ishte, mënyra se si përhapej Islami në botë dhe në tokat tona.
…Në Medina, myslimanët sollën me vete edhe Shpatën e tyre. Shpata, vazhdoi t`i nxjerrë njerëzit përpara, përderisa e tërë Arabia iu bashkua Besimit Islam. Popull pas populli filluan t`i dorëzohen kësaj Shpateje dhe e përqafuan Islamin. Ishe aq i mprehtë tehu i kësaj shpate! Thjeshtë i pushtonte zemrat, se trupat binin ashtu e ashtu. Kjo është shpata e së vërtetës, shkëlqimi i së cilës e largon mashtrimin ashtu siç e fshinë drita errësirën. Ajo edhe sot vazhdon të hyn edhe sot në zemrat e burrave dhe grave…
Pra, ku qëndron interesi i përhapjes së dogmës së tillë kur ne, vet ishim viktimë e kësaj përhapjeje?
A duhet me të vërtetë të mbesim gjithmonë viktima të shpatës së huaj?

Ç`është salafizmi dhe pse salafizmi në tokat tona?

Ç`është salafizmi dhe pse salafizmi në tokat tona?

Nga Fahri Xharra

Ne shqiptarët myslimanë kemi praktikuar ato pak rite të mbetura nga okupimi shumëshekullor turko-islamik dhe jemi ballafaquar me problemet e vërteta të jetës, qoftë për një mbijetesë apo një jetë më të mirë. Vlerësimi i të huajve ishte se jemi “myslimanë të lehtë”. Por, çfarë u mendua kur na quajtën “myslimanë të lehtë”? Apo ishte thjeshtë një arsyetim për përkrahje.? A duhet të përmendi disa nga faktet që neve na bëjnë“myslimanë të lehtë” e të njihemi dhe të pranohemi si evropianë të civilizuar?  Jo. Bota e qytetëruar me sinqeritetin  e saj i di të gjitha.

Por ç`po ndodhë me ne ,në tokat mbarëshqiptare ?

Jemi të ballafaquar me nivel të lartë të papunësisë, kemi mbetur fukarenj, nuk kemi stabilitet politik; kudo që shkelë në tokat tona jemi të mjerë. E vërtetë apo jo? A i dinë fqinjët tanë këto? A i dinë edhe miqtë tanë në Europë?
Ç`është Salafizmi? Salafizmit i nxirret rrënja nga fjala arabe salaf, që do të thotë “paraardhës”. Flitet për essalaf essalah, apo “paraardhësit e devotshëm”, me anë të së cilës donin të ishin si bashkë-udhëtarët apo bashkë-kohanikë të profetit Muhamet. Sot, salafistët thirrën në “islamin e rrënjës” të pastruar nga “risitë e mallkuara” të cilat sipas pikëpamjeve të tyre e varfërojnë fenë. Kështu, të gjitha ndikimet perëndimore, idetë humaniste dhe principet filozofike, si demokracia dhe laicizmi, hidhen poshtë. Kjo ishte shkolla hanbaliste, e themeluar nga Ahmed ibën Hanbal (780-855), i cili e kishte farkëtuar  ideologjinë salafiste. Mohamed ibën Abdelwahab (1703-1792), gati një mijë vjet pas, bëhet referenca kryesore ideologjike dhe themeluesi dogmës wahhabite dhe bashkëthemelues i monarkisë saudite i cili i jep jetë “salafizmit misionar” të bartur deri në ditët e zotit. Principet e kësaj dogmeje, kurrë nuk janë përqafuar nga ne; por petrodollarët e propaguesve të një populli shumë të mbrapambetur po përhapën nëpër botën myslimane, e edhe na si të “lehtë” po jemi viktimë. 
Me dhimbsen arabët që janë viktima të një dogmeje pa rrugëdalje; një popull që e ka zbuluar Sylabin, pa të cilin instrument nuk do të ishe zbuluar kurrë Amerika. Sikur arabët të kishin zbuluar internetin e gjithë bota do të fliste arabisht.

E pse na, pas tyre?

Për të parë që petrodollarët e tyre shpenzohen për qëllime të këqija dhe të pa suksesshme ja këta shembuj: “Popullsia e Hebrenjve ne mbare boten: 14 milion – Ne 105 vitet e fundit, 14 milion hebrenj kane fituar 180 çmime Nobel, ndërsa nga popullsia e myslimaneve te botës: 1.5 miliard – Kane fituar vetëm 3 çmime Nobel. E gjitha bota myslimane (rreth 60 shtete) ka vetëm 500 Universitete, kurse v etem Amerika  i ka plot 5758 universitete. Shkrim e këndim në boten perëndimore: 90%. Në vendet më të zhvilluara arrijnë në shkallen maksimale: 100%; kurse ne botën myslimane as 40%. E gjithë bota myslimane nuk  e ka asnjë universitet të vetëm që të renditet në 500 universitetet kryesore të botes. Në vendet perëndimore e përfundojnë shkollën fillore mbi 98% të popullsisë e në vendet myslimane as 50%. Ne vendet perëndimore mbi 40% e popullsisë kryejnë universitetin e në ato myslimane vetëm 2% .Vendet islamike i  kane mesatarisht 230 shkencëtarë për 1 milion banore, kurës vetëm ne SHBA janë 5000 për milion” etj, etj. (Hafez AB Mohamed: Drejtor i Përgjithshëm, Al Baraka Bank:).

E pse na, pas tyre?

Po çka duan Salafistët? Edhe pse në pakicë në botën myslimane por ata e zënë paraskenën duke i falënderuar një aktiviteti të ç’frenuar të ideologëve të tyre. Të menduarit salafist e kontrollon shumicën e xhamijave në botë si të gjithë literaturën myslimane. Sipas analistëve qëllimi i tyre është islamizimi i Europës(?) dhe arritja e kushteve që t`iu mundësonte praktikimin ashtu si ata e duan ,edhe pse kjo bie ndesh edhe me përparimin e tyre. Vëllazëria Myslimane dëshirojnë krijimin e grupit të presionit që të peshojnë rëndë në vendimet kombëtare dhe ndërkombëtare., dhe të kenë  një forcë lobisteb të peshës për “veton” myslimanë.

Neve shqiptarëve, çka na intereson kjo?

Salafistët në Francë financohen nëpërmjet Lidhjes Botërore të Islamistëve që ajo financohet nga mesenet e panumërt arab të Golfit të Persisë që derdhim miliarda euro për ” rrezatimin  e islamit të vërtetë ” në botë. Arabia Saudite e propagon salafizmin duke i ”edukuar” studentët arab dhe ata të botës tjetër  myslimane në Universitetet e Riadid, Mekës dhe Medinës. Paramendoni sikur me ato para aq të mëdha të ishte zbuluar ndonjë i- phone apo diçka më e madhe se i –teknologjia, arabët e kishin  ”pushtuar ”  botën shumë më lehtë.

“Salafizmi u importua në Kosovë nga organizata të caktuara Islame që vepronin në emër të agjencive humanitare.  Ato janë duke vepruar në Kosovë përgjatë pothuaj një dekade dhe se kanë arritur të krijojnë një rrjet ndikues social, me qëllim depërtimin në Bashkësinë Islame të Kosovës dhe shndërrimin e identitetit kombëtar shqiptar në një identitet fetar. ” thuhet në një raport të këtyre ditëve të”Jane’s Intelligence Review”. Unë them që jo. Këto përgatitje i kanë rrënjët shumë më herët . Ato datojnë që nga koha e Nikolla Pashiqit; i cili  e kryente shkollimin  e njerëzve të caktuar në shkollat fetare të përgatitur posaçërisht për  ne. Në kohën kur ai e muarr pushtetin në Serbi brenga kryesore e tij dhe qëllimi i realizuar i tij ishte financimi i prijësve fetarë mysliman dhe institucioneve fetare të tyre nga qeveria e kohës,nga dhe vetëm prej  Beogradit. Atë herë ai e kishte kontrollin e plotë mbi ne.
Salafisët i japin vlerë të madhe komunotarizmit, nuk e njohin vëllazërimin përveç asaj që ata e quajnë umma ( kombi islamik), dhe i kundërvihen çdo gjëje që është kundër vizionit islamik. Kanë ide totalitare. Salafizmi nuk e pranon lirinë e ndërgjegjes. Sikur kritikimi i dogmës fetare që  është i ndaluar asht edhe liria e fjalës, mendimit dhe të resë është e ndaluar.

Po na ,pse pas tyre?

“Nisja e përplasjeve ndërmjet Islamit modern dhe atij radikal më 1999 rezultoi në rivalitet ndërmjet klerikëve të rinj – që kishin udhëtuar në vendet arabe për edukimin e tyre fetar, në mungesë të burimeve në Kosovë dhe me qëllim vendosjen e Salafizmit në rajon – dhe myslimanëve të tjerë që preferonin mbajtjen e traditave të Islamit osman.” (Jane’s Intelligence Review). Unë nuk e ndaj këtë mëndim. Salafistat e ardhshëm së paku 5-6 vjetë  përpara fundit të luftës ,1999,duhet të kenë shkuar  për t`u përgatitur në vendet arabe për një errësim të paramenduar  dhe ndërhyrje të parapërgatitur në mirëvajtjen e fitores së luftës, në mirëvajtjen e shtetit të ri. Jemi vetë dëshmitarë, apo jo?

“Konfliktet, që shpartalluan kohezionin social dhe strukturat familjare, mungesa e institucioneve, sikurse depërtimi i një numri të madh të organizatave bamirëse fetare, kanë ndihmuar përhapjen e Islamit radikal në Kosovë. Gjatë dekadës së fundit, shqiptarët në Kosovë janë bërë më konservativë dhe po i kthehen tani gjithnjë e më shumë fesë”. (Jane’s Intelligence Review), E vërtetë  se që gjatë dekadës së fundit ndërroi mentaliteti i myslimanëve në tokat tona; por organizatat islame janë duke vepruar në Kosovë përgjatë pothuaj dy dekadave të fundi e në mos më herët dhe se kanë arritur të krijojnë një rrjet ndikues social, me qëllim depërtimin në ndërrimin e bindjes Islame të Kosovës dhe shndërrimin e identitetit kombëtar shqiptar në një identitet fetar.
Por… Kosova dhe Shqiptarët në përgjithësi janë të njohur për tolerancë fetare. Kjo i  ka penguar shumë “dashamirët” ”tanë. Kjo tolerancë ,vazhdon të jetë pengesë edhe sot e kësaj dite e ne bimë  pa dashas viktimë nga vetëmashtrimi në vetëtradhtim.

Harmonia fetare ne viset shqiptare ka ekzistuar si pasojë e popullsisë shqiptare me karakter të thjesht dhe shumë tolerant. Toleranca fetare është rezultat i ekzistencës së shqiptarizmit, si një ideologji mbarëkombëtare. Feja e shqiptarit është shqiptaria, fut nje koncept relativisht te ri, shqiptarinë. Të dhënat e dokumentacionit historik përbëjnë vërtetimin më të sigurt për ekzistencën e tolerancës dhe të bashkëjetesës pa probleme,  të shqiptarëve të besimeve të ndryshme.
Në një raport të vitit 1633 jo pa habi theksohej“Meqenëse rrijnë vazhdimisht bashkë, shumë sende nxënë të krishterët nga të pafetë (myslimanët F Xh) si p.sh. të kremtojnë ditën e premte që asht festa kryesore  e myslimanëve. Shqiptarët mysliman  të rrjedhur nga të krishterët, ruajnë shumë zakone të krishterëve; përsa u përket festave, ftojnë njëri-tjetrin ndër morte, ndër kremtime dhe kur bajnë dasma…”. Këtë të vërtetë e vinte re edhe një vëzhguese e huaj në Stamboll, e cila më 1717 në lidhje me shqiptarët shkruante: “Këta njerëz, që jetojnë midis të krishterëve dhe muhamedanëve dhe që nuk ua kanë marrë dorën  e mosmarrëveshjeve fetare, deklarojnë se nuk janë aspak në gjendje të gjykojnë se cili besim është më i miri. Por, për hir të së vërtetës, ata i ndjekin me maturi të dy besimet. Shkojnë në xhami të premteve dhe në kishë të dielave, duke nxjerrë si pretekst se në ditën e gjykimit do të kenë mbrojtjen e profetit të vërtetë; mirëpo, se kush na qenka ky profet, nuk janë në gjendje ta përcaktojnë në këtë botë,”

Kur gjimnastika bëhet “hot”

Catalina Ponor, gjimnastja rumune e cila i ka impresionuar të gjithë sportëdashësit gjatë gjatë Lojrave Olimpike në Londër, vazhdon të jetë në qendër të vëmendjes edhe pas shuarjes së flakës olipike. Bukuroshja fituese e një medaljeje të argjendë në gjimnastikë këtë herë ka surprizuar me disa foto provocative duke shkaktuar njëkohësisht debat ne vendin e saj Rumani.

Dhurata Lazo: E nisëm si një udhëtim, por pastaj ngelëm atje, pra, ja edhe sot jemi këtu

E nisëm si një udhëtim, por pastaj ngelëm atje. Pra, ja edhe sot jemi këtu. Kështu shprehet e reja kuçovase Dhurata Lazo, poete në mërgim.

Nga SOKOL DEMAKU

 Një perëndim dielli që digjet flakë, një lagie në shi, shëtitje mes miqsh në një muzg të paharrueshëm, të qenurit në kraharor të prindërve, ose…ose, ëndrrat për të parë ndonjë fytyrë të dashur, të parë dikur janë ëndërr e lotëve të mi.

Fatkeqësisht, na duhet t’i nënshtrohemi tjetër profesioni nga ai që na përkiste. Shqiptarët nuk kanë heshtur së ruajturi integritetin e tyre, edhe pse në emigracion. Kanë gazetat e tyre, sallonet letrare që shërbejnë si një burim inkurajimi dhe këmbim përvoje, kurset e gjuhës shqipe, shoqatat kulturore etj.

Jeta këtu, në Greqi, mund të jetë më luksoze se në Shqipëri, por, sidoqoftë, nuk pushon së ekzistuari lufta për mbijetesë. Fatkeqësisht, shteti nuk ofron ndihmë sidomos për njerëzit e artit. Siç duket, jemi të destinuar të vuajmë një jetë të tërë.

Filozofi i njohur Nicja, kishte thënë dikur se… ne kemi Artin, për të mos vdekur nga e vërteta (bëhet fjalë për realitetin e hidhur ku ndodhet shoqëria njerëzore sot)… E pra, e zbukurojmë realitetin me anë të… Artit, që i jep një kuptim jetës.

…shpesh, gjej veten në ëndrrat e mia, të ecë rrugëve të qytetit tim dhe prindërit të më zënë për dore.

Nga babai mora dashurinë për njerëzit, këngën, por dhe për shkrimin në veçanti. Mamaja, karakterizohej nga një zë i shkëlqyer, fantastik, por që megjithëkëtë, nuk kalonte pa një tis trishtimi, melankolik me gjithë gëzimin për jetën në përgjithësi.

Ju lutem një prezantim të shkurtër për lexuesit tanë?

Jam Dhurata Lezo, lindur e rritur në Kuçovë të Shqipërisë, në një familje të thjeshtë, por, me një zemër të madhe. Nga babai mora dashurinë për njerëzit, këngën, por dhe për shkrimin në veçanti. Mamaja, karakterizohej nga një zë i shkëlqyer, fantastik, por që megjithëkëtë, nuk kalonte pa një tis trishtimi, melankolik me gjithë gëzimin për jetën në përgjithësi.

Dallohesha në shkollë për një vajzë shembullore me prirje të veçanta në fushën e letërsisë e dashuri për gjuhën angleze, megjithatë si për ironi m’u desh të vazhdoja për gjeologji.

Keni lindur në Kuçovë, ku edh  keni kryer shkollën fillore, çfarë mund të na thoni sot për Kuçovën, si e sheh Dhurata vendlindjen e saj nga mërgimi?

Me shumë mall, nostalgji… shpesh, gjej veten në ëndrrat e mia, të ec rrugëve të qytetit tim dhe prindërit të më zënë për dore…

Keni kryer shkollën e mesme Kuçovë, pastaj keni studiuar në Universitet; keni studiuar për gjeologe, por nuk u bëtë gjeologe, pse?

Dashuri e lindur… e ndjeja se përkisja atje. Ishte e vetmja gjë që më jepte gëzim, më mbushte shpirtin me ndjenja kënaqësie. E mbyllur në dhomë mes librash, nuk ndjeja kohën si rridhte…

Me ndërhyrjen e miqve nga Shoqata e Shkrimtarëve, vendosët të studioni Gjuhë dhe letërsi në Universitetin e Elbasanit?

Po, me ndërhyrjen e sekretarit të Lidhjes së Shkrimtareve dhe Artistëve të Shqipërisë, studiova për Gjuhë – Letërsi në Fakultetin e Elbasanit.

Ç’ka ju shtyu të mërgonit nga atdheu?

E nisëm si një udhëtim, por, pastaj, ngelëm atje, pra ja edhe sot jemi këtu.

Ka kohë që jetoni në Greqi, çfarë mund të na thoni për jetën, cila është ndihma e shtetit për të huajit atje?

Jeta në Greqi, mund të jetë më luksoze se në Shqipëri, por, sidoqoftë, nuk pushon së ekzistuari lufta për mbijetesë. Fatkeqësisht, shteti nuk ofron ndihmë sidomos për njerëzit e artit. Siç duket, jemi të destinuar të vuajmë një jetë të tërë.

Si janë kushtet për të punuar, mund të na bëni një krahasim me ato në vendlindje?

Do doja të citoja më këtë rast ca vargje të të famshmit këngëtar të zemrave, Steljo Kazanxhidhi: “I huaj në vendin tënd, i huaj në dhe të huaj”… megjithëkëtë, kudo që ndodhesh, është si një copë dhe i vendlindjes…

Merreni me gazetari, shkrime, poezi e prozë si janë kushtet e një emigranti në Greqi që të arrijë rezultate në këtë larmi mjaft të ndjeshme?

Emigranti përplaset dhe s`gjen qetësi…, është për të ardhur keq, por, në vitin 2012, akoma situata i ngjan refugjatëve të kohës së: “Harkut të Triumfit” të të famshmit Remark… Siç duket, kjo gjendje pa rrugëzgjidhje, nuk ka si të mos shtrojë nevojën urgjente të kërkimit të një qeverisjeje më të mirë, me origjinë qiellore.

Ju merreni me shkrime, merreni me poezi apo me prozë?

Poezia dhe proza, janë njësoj të shtrenjta për mua, edhe pse fillimin e nisa si tregimtare më e vogël se 8 – 9 vjeç, ndërsa poezia lindi në vitet e adoleshencës.

Ju merreni edhe me poezi, cila është tema që trajtoni ju në punimet tuaja?

Gjithsesi, tema bashkëkohore… shqetësime të jetës së përditshme, malli për prindërit, ëndrrat rinore, nostalgjia për ikjen e viteve dhe kotësinë e jetës kur dikush nuk ka (njeh ) Perëndinë.

Ju jeni shumë aktive edhe në jetën shoqërore dhe kulturore të shqiptarëve këtu, çka ju shtyn në këtë drejtim dhe me çka më shumë jeni e angazhuar?

Filozofi i njohur Nicja, kishte thënë dikur se… ne kemi Artin, për të mos vdekur nga e vërteta (bëhet fjalë për realitetin e hidhur ku ndodhet shoqëria njerëzore sot )… E pra, zbukurojmë realitetin me anë të Artit, që i jep një kuptim jetës. Pa atë, çdo gjë, do ishte e zhveshur nga bukuria, magjia e fjalës, finesa e ndjenjave të holla… Letërsia, ka prirjen të bëjë më të ndjeshëm njerëzit, të vetëdijshëm për nevojën e tyre të lindur, shpirtërore… Është detyra e shkrimtarit të japë kontributin e tij në këtë fushë.

Keni libër të botuar dhe cila është tema që shtjelloni në të?

Në vitin 1995 u botua libri im i parë me poezi “DHIMBJA E MOSQESHJES”. Ishte një libër shumë i kërkuar nga lexuesit, i cilësuar ndër më të mirët e vitit, i trajtuar akoma si orë letrare në shkollat e mesme. Në sfond, e përshkon një si vetmi universale, shumë më e thellë, e pakapshme. Sado kontradiktore, edhe dashuria nuk e mbush boshin që është në qenien njeri… sepse kjo vetmi e përskajshme, herë – herë, nuk e përfill as dashurinë, as një ngrohtësi tjetër. Është me sa duket një lloj vetmie mbibotërore, ose, ose, e thënë ndryshe, e përbotshme, përderisa edhe poeti gjendet brenda në botën magjike me gjithë kërkesën e tij të ngutshme për një ikje prej saj… Nuk është vetmi që shkaktohet nga humbja ose mungesa apo braktisja e një dashurie…, është përkundrazi, një ndjenjë shkretie në përgjithësi, si e ardhur nga të tjera kohë… përzënë nga jeta, e jo nga dashuria në harrimet e saj universale.

Çka presin lexuesit në të ardhmen nga Dhurata, cilat janë planet juaja?

Kam në dorë një vëllim me tregime e novela, pra, do t”i prezantohem lexuesit si prozatore, një libër me poezi titulluar ”PO VJEN JETË E VËRTETË”, një novelë autobiografike të cilën në të ardhmen dua ta skenarizoj, si dhe një roman me ngjarje nga ndryshimet e Shqipërisë të viteve ‘90…

Si e përjetoni mallin për të afërmit, si e ndjeni veten këtu në një mes të huaj?

Nuk është kaq e dukshme kjo mungesë, malli zbutet kur je familjarisht këtu. Duket, sikur nuk ka ndryshuar gjë, por jeta në mërgim është…

Sa ka arritur Dhurata të krijojë shokë apo shoqe në një mes të ri, në një vend me kulturë tjetër nga ajo që ne kemi?

Si vende fqinje, pothuajse kemi një kulturë të ngjashme, me një përshtatje, gjithçka bëhet e arritshme. Interesimi i përbashkët për gjëra të përbashkëta.

Cili është aktiviteti juaj kur kemi të bëjmë me profesionin tuaj këtu në vend të huaj, sa shqiptarët janë aktivë këtu në prezantimin e kulturës sonë?

Fatkeqësisht na duhet t’i nënshtrohemi tjetër profesioni nga ai që na përkiste. Shqiptarët nuk kanë heshtur se ruajturi integritetin e tyre, edhe pse në emigracion. Kanë gazetat e tyre, sallonet letrare që shërbejnë si një burim inkurajimi dhe këmbim përvoje, kurset e gjuhës shqipe, shoqatat kulturore etj. etj.

Nëse do të kishe mundësi të jepje ndihmesën tënde në realitetin që jetojmë ne shqiptarët sot, ku mendon se konkretisht duhet ndryshuar diçka?

Ndryshimi duhet filluar qysh në zemër…

Cilat janë kontaktet e Dhuratës me vendlindjen?

Vizitat e herëpashershme…

Një i mërguar kërkon të jetë pothuajse për gjithçka i informuar. Kjo ka të bëjë kryesisht me natyrën e personit. Thjesht doja një përgjigje të shkurtër. Si është nga natyra Dhurata?

E etur për të rrëmbyer çdo informacion.

Ka kohë që jetoni këtu, sa janë kontaktet tuaja me shqiptarët këtu, keni miq dhe a shoqëroheni?

Po.

Nëse kjo larmi që keni zgjedhur për studim nuk do të ishte profesioni juaj, në çfarë profesioni do e gjente veten Dhurata?

Në mjekësi, dëshira e madhe për t’u gjendur pranë nevojtarëve, për t’i'u lehtësuar plagët…

E lexoni revistën në shqip “Dituria” që botohet këtu në Skandinavi, çka mund të na thoni për të?

Po, ka larmi informacioni. Një kontakt i vazhdueshëm do ishte gjithnjë i dëshirueshëm.

Çka ju bën të lumtur dhe çka ju mundon më së shumti?

Një perëndim dielli që digjet flakë, një lagie në shi, shëtitje mes miqsh në një muzg të paharrueshëm, të qenurit në kraharor të prindërve, ose…ose, ëndrrat për të parë ndonjë fytyrë të dashur, të parë dikur…

Më mundon mosarritja e bërjes së më të mirës së mundshme.

Përveç punës së rëndomtë. si e kalon kohën e lirë?

Gjimnastikë, shëtitje. ARTI dhe vetëm ARTI.