Publicisti Kastriot Myftaraj e dërgon në gjykatë Ballistin

Nga Flori Bruqi

Në trevat shqiptare, masonët nuk gëzojnë mbështetjen as të fesë dhe as të popullsisë së gjerë. Shkrimtari më aktiv anti-mason është Kastriot Myftaraj, i cili në gazetën e tij "Sot" nuk ngurron të akuzojë figura të njohura të politikës shqiptare si masonë dhe si neo-çifutë.

Nga 3 besimet fetare shqiptare, Islami mbetet më anti-masoni. Elementë me bindje të thella islame, në rrjetet sociale Facebook, Twitter, apo MySpace shkruajnë vazhdimisht për komplotin çifuto-mason ndaj shqiptarëve dhe myslimanëve. Dukshëm, elementët islamikë tentojnë të krijojnë një imazh të keq të hebrenjëve (Izraeli vazhdon luftën në Palestinë duke vrarë myslimanët) në Shqipëri kur dihet ndihma e shqiptarëve ndaj hebrenjve gjatë Luftës II Botërore.

Në Kosovë opozita anti-masonike mbetet shumë e fuqishme. Anti-masonët e Kosovës deklarojnë se Masonëria kontrollon gjithçka duke filluar nga politika, biznesi deri tek kultura dhe muzika. Në Shqipëri nuk mungojnë zërat se televizioni më i madh i vendit Top Channel është mason. Gjithashtu anti-masonët janë përqëndruar edhe tek simbolika e institucioneve shqiptare, për të deklaruar sundimin mason dhe atë të Illuminatit.

Ismail Morina Ballisti do të paraqitet në gjykatë për shkak të dronit.

Tifozi i Kombëtares shqiptare, Ismail Morina-Ballisti, do të paraqitet në gjykatë për dronin që lëshoi mbi Beograd.

Është gazetari Kastriot Myftaraj ai i cili ka bërë kallëzim penal kundër Ballistit, duke e cilësuar aktin e tij si provokim për luftë.

Sipas Myftarajt, gjesti i Ballistit ishte si “vepër me qëllime terroriste”.

KALLZIM PENAL

Kallzues: Kastriot Myftaraj, i dtl. 1966, vendlindja Korçë, vendbanimi Tiranë

I kallzuar: Ismail Morinaj (Ballist Morina), i biri i Xhemalit dhe Hyrijes, i dtl. 30 shtator 1982, vendlindja Shikaj Kukës, vendbanimi Tiranë

Prokurorisë së Rrethit Gjyqësor Tiranë

OBJEKTI:

Kallzimi penal konsiston në këto vepra penale:

1) “Vepra me qëllime terroriste”, parashikuar nga Neni 230 i Kodit Penal të Republikës së Shqipërisë.

2) )“Provokimi i luftës”, e parashikuar nga neni 211 i Kodit Penal të Republikës së Shqipërisë.

“Poshtërimi botërisht i Republikës dhe i simboleve të saj”, parashikuar nga neni 268 i Kodit Penal të Republikës së Shqipërisë.

BAZA LIGJORE:

Nenet 6, 211, 230, 268 të Kodit Penal të Republikës së Shqipërisë

Nenet 280, 283 të Kodit të Procedurës Penale të Republikës së Shqipërisë

ÇËSHTJA PËR TË CILËN BËHET KALLZIMI:

Shtetasi shqiptar Ismail Morinaj e ka pohuar tashmë shumë herë publikisht se është ai autori i dërgimit të dronit me një banner me simbole kombëtare shqiptare dhe një hartë të ashtuquajtur të Shqipërisë etnike, në stadiumin “Partizani” të Beogradit, në 14 tetor 2014, gjatë ndeshjes Serbi-Shqipëri. Autoritetet përkatëse të Serbisë, Policia shtetërore dhe Prokuroria shtetërore kanë bërë me dije publikisht se do të lëshojnë urdhër arresti ndërkombëtar për Ismail Morinajn por deri më sot, rreth gjashtë muaj pas ngjarjes, kjo gjë çuditërisht nuk ka ndodhur.

Nga analiza e pamjeve televizive të ndeshjes rezulton se Gjyqtari britanik e ndërpreu lojën, kur kishin kaluar 41 minuta e 12 sekonda nga ndeshja. për shkak të hedhjes së përsëritur të objekteve piroteknike në fushë nga tifozët serbë. Saktësisht 41 sekonda pas ndërprerjes së lojës u shfaq droni mbi stadium. Kjo do të thotë se ai që ka nisur dronin e ka bërë këtë gjë pas ndërprerjes së lojës nga gjyqtari. Ai që e lëshoi dronin në këtë moment, me siguri që ishte duke e ndjekur ndeshjen dhe e ka lëshuar dronin pikërisht në këtë moment, kur u duk qartë se gjyqtari ishte i detyruar të ndërpriste jo më lojën, gjë të cilën e kishte bërë disa herë, por ndeshjen, për shkak të hedhjes së përsëritur të lëndëve piroteknike në fushë. Jo thjesht lojën, por ndeshjen. Se ka një ndryshim mes ndërprerjes së lojës dhe ndërprerjes së ndeshjes. Kjo do të ishte në dëm të Serbisë, se në stadium kishte vetëm tifozë serbë në tribunat prej nga hidheshin objekte piroteknike. Të vetmit shqiptarë në stadium, përve lojtarëve në fushë, qenë ata të delegacionit të FSHF, të cilët gjendeshin në tribunën qendrore, të mbikqyrur rreptë nga policët serbë. Asnjë prej tyre nuk është fajësuar për hedhje të objekteve piroteknike në fushë.

Vetë Ismail Morinaj pretendon se e ka lëshuar dronin nga një Kishë pranë stadiumit. Largësia në vijë të drejtë nga Kisha te stadiumi është dyzet metra. Kjo do të thotë se, në çdo rast, dronit nuk i janë dashur më tepër se njëzet sekonda për t’ u ngritur në njëfarë lartësie dhe për të arritur mbi stadium. Është e qartë se droni është nisur pas ndërprerjes së lojës nga gjyqtari, pra pas minutës së 41: 12 sekonda të ndeshjes. Duke qenë se shpejtësia maksimale e këtij lloj droni është 20 metra në sekondë, kjo kohë ishte mëse e mjaftueshme që ai të nisej për të arritur në stadium pikërisht atëherë kur arriti pas ndërprerjes së lojës nga gjyqtari. Autori i lëshimit të dronit nuk mund të mos e dinte se dërgimi i dronit në stadium në këto momente ishte vetëm në interes të Serbisë.

Autoritetet përkatëse serbe janë duke shfaqur një mungesë interesi të çuditshme për të zbuluar të vërtetën në hetimin që kanë nisur për dronin. Madje nuk kanë kryer as veprimet më të thjeshta hetimore. Ndonëse autoritetet serbe kanë thënë se do të lëshojnë një urdhër arresti ndërkombëtar për Ismail Morinajn, i cili fshihet në Shqipëri një gjë të tillë nuk e kanë bërë ende dhe sot pas gjashtë muajve. Emri i Ismail Morinajt nuk figuron në listën e të kërkuarve nga Interpoli, të publikuar prej tij. Duket qartë se autoritetet serbe duan ta përdorin emrin e Morinajt, si autor të dërgimit të dronit, por jo të kenë të bëjnë drejtpërdrejt me Morinajn.

 Prokuroria Shtetërore e Beogradit, e cila dha urdhër për kontrollin fizik të lojtarëve shqiptarë, duke i trajtuar ata si kriminelë nuk lëshoi urdhër arresti ndërkombëtar në ngarkim të atij që ka marrë përsipër publikisht dërgimin e dronit në stadiumin e Beogradit? Merret vesh, Ismail Morina është bashkëpunëtor i shërbimeve të fshehta serbe. 

Vetë Kryeministri i Serbisë Vuçiç tha pas ndeshjes se tre orë para nisjes së ndeshjes së mbrëmshme mes Serbisë dhe Shqipërisë, ai personalisht u kishte thënë zyrtarëve të Bashkimit Europian, se ishte duke u përgatitur një provokim dhe një incident i rëndë nga ana e shqiptarëve me rastin e ndeshjes. Tashmë, kur është e qartë mosdashja e autoriteteve serbe për të arrestuar Morinajn, kuptohet se këto informata Kryeministri i Serbisë i ka pasur nga vartësit e tij që punonin me Morinajn.

Ndonëse si Presidenti ashtu dhe Kryeministri i Serbisë e quajtën ardhjen e dronit në stadium një akt terrorist, madje Presidenti bëri një aluzion se kjo ishte një ngjarje e ngjashme me atentatet e 11 shtatorit në SHBA, Policia Serbe dhe shërbimet e fshehta (këta të fundit gjendeshin me detyrë sigurie në stadium edhe me rastin që atje janë shtetarët më të lartë të vendit), nuk u dukën aspak të interesuar për ta shtënë në dorë objektin fluturues kur ai ra në fushë? Madje, as edhe kur nisën trazirat në fushë, asnjë polic serb nuk ndërhyri për ta shtënë në dorë objektin fluturues. Pas ndeshjes Policia Serbe nuk dha asnjë njoftim se çfarë kishte ndodhur me objektin fluturues, ku gjendej ai. Dhe siç rezultoi më pas, droni jo vetëm që kishte hyrë në stadium i papenguar, por ai edhe ishte larguar që andej i papenguar dhe mundi të bjerë në dorën e Policisë Serbe vetëm pas dy ditëve. I vetmi serb që u interesua për dronin në stadium ishte një tifoz, jo një polic. Policia Serbe nisi ta kërkonte dronin vetëm pasi ai kishte dalë jashtë stadiumit. Policia Serbe, e cila kërkoi pultin e komandimit të dronit në çantat e lojtarëve shqiptarë, nuk u duk aspak e interesuar për të konfiskuar objektin fluturues kur e kishte atë në mes të fushës së stadiumit!!! Ky është çelësi që shpjegon gjithçka.

Dërgimi i dronit në stadium bëri që Shqipëria të akuzohet zyrtarisht nga Serbia, nga autoritetet më të larta të këtij vendi, për kryerjen e një akti terrorist shtetëror me synim destabilizimin e Serbisë. Në marrëdhëniet ndërshtetërore kjo ka kuptimin se shteti i dëmtuar ka të drejtë të ndërhyjë ushtarakisht ndaj vendit përgjegjës për të shmangur rreziqe të tilla. Dërgimi i dronit në stadium u komentua si një provokim politik edhe nga autoritetet më të larta të Bashkimit Europian. Përfaqësuesja e Lartë e Bashkimit Europian për Politikën e Jashtme dhe të Sigurinë, Catherine Ashton, deklaroi të nesërmen e ngjarjes (do ta citoj në anglisht për të shmangur deformimet që mund të vijnë nga përkthimi):

“We are disappointed with disruption of the football match that you just mentioned yesterday following an act of provocation. We believe that Serbian authorities demonstrated professionalism in handling this situation… And most importantly we consider that politics must not be driven by stadium provocations in stadiums.”

Presidenti i UEFA, Platini bëri një aluzion, për mendimin tim mëse të arsyeshëm, se cfarë do të kishte ndodhur nëse droni do të kishte pasur lëndë shpërthyese madje edhe bërthamore. Akte të tilla terroriste nuk mund të përjashtohen, kur stadiumet janë vende mëse të përshtatshme për këto, për shkak të grumbullimit të madh të njerëzve. Platini flet me shqetësim dhe parashikon më të keqen, se ai e ndjen veten përgjegjës në detyrën e lartë që mban. Për këtë nuk duhet fajësuar Platini por terroristi ynë, Ismail Morinaj.

Por dërgimi i dronit në stadium vuri seriozisht në rrezik jetën e futbollistëve shqiptarë në fushë, çka mund të shihet nga pamjet televizive. Me këtë rast, të gjithë lojtarët shqiptarë u kontrolluan fizikisht si kriminelë nga Xhandarmëria Serbe. Shqipëria u quajt fajtore për ndërprerjen e ndeshjes dhe u dënua nga UEFA duke e humbur ndeshjen në tryezë 3-0.

Për të gjitha këto arsye, shtetasi Ismail Morinaj, me veprimet e tij ka kryer këto vepra penale:

1) Neni 230 i Kodit Penal “Vepra me qëllime terroriste”, preambula e të cilit thotë se: “Kryerja e veprave të mëposhtme, me qëllim përhapjen e panikut në popullatë ose për të detyruar organe shtetërore, shqiptare ose të huaja, të kryejnë ose të mos kryejnë një akt të caktuar, ose për të shkatërruar apo destabilizuar, në mënyrë serioze, struktura thelbësore politike, kushtetuese, ekonomike ose sociale të shtetit shqiptar, të një shteti tjetër, institucioni apo organizate ndërkombëtare, dënohet me burgim jo më pak se pesëmbëdhjetë vjet ose me burgim të përjetshëm.”

Më tutje në këtë nen listohen shtatë raste të specifikuara të akteve terroriste, por më lart në këtë nen thuhet se kjo vepër penale nuk kufizohet në këto raste, duke u lënë hapësirë për një interpretim të gjerë të preambulës së nenit. Nga kjo pikëpamje veprimi i Ismail Morinajt duhet cilësuar si vepër me qëllime terroriste që kishte si synim të qartë t’ i jepte të drejtë Serbisë ta akuzonte Shqipërinë për shkaktim destabilizimi serioz, ta akuzonte ndërkombëtarisht për akte shtetërore terroriste, dhe të ndërmerrte ndaj përfaqësueses shqiptare të futbollit, e cila përfaqësonte shtetin shqiptar, veprime poshtëruese, duke e inkriminuar atë.

2)“Provokimi i luftës”, e parashikuar nga neni 211 i Kodit Penal të Republikës së Shqipërisë. Ky nen thotë se:

“Kryerja e veprimeve që synojnë të provokojnë luftë apo të venë Republikën e Shqipërisë përpara rrezikut të ndërhyrjes nga fuqi të huaja, dënohet me burgim jo më pak se 15 vjet”.

Reagimi zyrtar shtetëror i Serbisë pas aktit të Ismail Morinajt ka qenë ai i një shteti ndaj të cilit është kryer një akt agresioni shtetëror nga një shtet tjetër. Kjo do të thotë se Morinaj, me veprimtar e tij ka dashur t’ i japë Serbisë argumente për të reaguar kështu. Presidenti ashtu dhe Kryeministri i Serbisë e quajtën ardhjen e dronit në stadium një akt terrorist, madje Presidenti bëri një aluzion se kjo ishte një ngjarje e ngjashme me atentatet e 11 shtatorit në SHBA. Ismail Morinaj me veprimet e tij e ka vënë Republikën e Shqipërisë në një situatë të tillë, çka kuptohet nga deklaratat e zyrtarëve serbë dhe nga protesta zyrtare që Serbia i dërgoi Shqipërisë, me anë të Ministrisë së Punëve të Jashtme.

3) “Poshtërimi botërisht i Republikës dhe i simboleve të saj”, parashikuar nga neni 268 i Kodit Penal të Republikës së Shqipërisë.

Autori i bannerit i kishte vendosur dy Etërit Themelues të Shtetit Shqiptar, Ismail Qemal Vlorën dhe Isa Boletinin, si dhe stemën e Republikës së Shqipërisë, shqiponjën e zezë në fushë të kuqe, brenda një fushe të zezë. Ky nuk ishte thjesht një poshtërim. Praktikisht me këtë banneri kishte kombinuar flamurin kombëtar shqiptar me flamurin e zi të Shtetit Islamik. Një tjetër simbol islamik në banner ishte harta, e ashtuquajtur nga Ismail Morinaj, si e Shqipërisë Etnike.

Nëse e shikoni me vëmendje hartën e ashtuquajtur të Shqipërisë Etnike që gjendet në bannerin e zbritur nga ajri në stadiumin “Partizani” të Beogradit, gjatë ndeshjes Serbi-Shqipëri, do të vini re se në këtë hartë, brenda territorit të “Shqipërisë Etnike” përfshihet dhe Sanxhaku. Sanxhaku është pikërisht ai cepi më veriperëndimor i hartës në baner. Ai ndodhet në jugperëndim të Serbisë dhe në veriperëndim të Malit të Zi. Sanxhaku nuk ka qenë kurrë një treve e pretenduar si pjesë e Shqipërisë Etnike që nga koha e Rilindjes Kombëtare Shqiptare dhe deri më sot. Shumicën e popullsisë e përbëjnë boshnjako-muslimanët (54.5%) Serbët përbëjnë 33.9% të popullsisë dhe malazezët 7.25% të popullsisë. Vetëm 1.04% e popullsisë së përgjithshme të Sanxhakut, ose 4062 persona janë deklaruar shqiptarë. Sanxhaku nuk ka asnjë lidhje me projektin historik të Shqipërisë Etnike. Sanxhaku nuk ka asnjë lidhje me hartën që Etërit Themelues të shtetit shqiptar, ndër të cilët spikasnin Ismail Qemal Vlora dhe Isa Boletini, portretet e të cilëve qenë në baner, i paraqitën në janar 1913, në emër të Kuvendit të Vlorës Konferencës së Fuqive të Mëdha që ishte duke u mbajtur në kryeqytetin e Britanisë së Madhe dhe ku do të përcaktoheshin kufijtë e shtetit shqiptar. As shqiptarët, qoftë edhe nacionalistët më të skajshëm, nuk duan që ta bashkojnë Sanxhakun me Shqipërinë dhe as 99% e banorëve të Sanxhakut nuk e dëshirojnë bashkimin me Shqipërinë. Një pjesë e banorëve muslimanë të Sanxhakut e dëshirojnë bashkimin me Shqipërinë vetëm në kuadrin e një shteti islamik, që të përfshijë edhe Bosnjën. Në hapësirën shqiptare, vetëm ekstremistët islamikë në Shqipëri, Kosovë dhe në trojet e tjera shqiptare e kërkojnë bashkimin me Sanxhakun në kuadrin e një shteti islamik në Ballkan.

Por Sanxhakut i është dhënë një rëndësi e madhe strategjike në atë që njihet si shigjeta e gjelbër islamike në Ballkan, që simbolizon aspiratën për krijimin e një shteti islamik në Ballkan që synon të bashkojë Bosnjën e izoluar me trojet e tjera me shumicë muslimane në Ballkan, Kosovën, Maqedoninë Perëndimore, Shqipërinë. Ky bashkim supozohet të arrihet nëpërmjet Sanxhakut. Ky projekt gjeopolitik doli në fillim të viteve nëntëdhjetë, me nisjen e luftrave në Jugosllavi dhe autorësia e tij i përket fundamentalistëve islamikë në Ballkan, ndër ta edhe disa shqiptarëve. Më tutje, propagandat antishqiptare e kanë përdorur shumë këtë mit gjeopolitik.

Vendosja e simboleve kombëtare shqiptare në një banner me fushën e zezë të ISIS dhe brenda një harte që paraqet një shtet islamik në Ballkan që përfshin trojet shqiptare dhe Sanxhakun, përbëjnë poshtërim të simboleve të Republikës së Shqipërisë, cka dënohet nga neni 268 i Kodit Penal.

Sipas nenit 6 të Kodit Penal të Republikës së Shqipërisë: “Ligji penal i Republikës së Shqipërisë është i zbatueshëm edhe për shtetasin shqiptar që kryen krim në territorin e një shteti tjetër, kur krimi është njëkohësisht i dënueshëm dhe derisa nuk është dhënë për të një vendim përfundimtar nga një gjykatë e huaj.”

Pra, Prokuroria e Rrethit Gjyqësor Tiranë ka detyrim të nisë procedimin penal të Morinajt pavarësisht se ai e ka kryer veprën penale në territorin e Serbisë. Në cdo rast, pavarësisht se ku mund të jetë vendbanimi i të kallzuarit prej meje, Prokuroria e Rrethit Gjyqësor Tiranë, ka detyrim të kryejë veprimet e duhura për ta dërguar kallzimin pranë zyrës kompetente të akuzës.

Unë kërkoj që ndaj shtetasit Ismail Morina të fillojë çështja penale për këto vepra penale.

1) “Vepra me qëllime terroriste”, parashikuar nga Neni 230 i Kodit Penal.

2)“Provokimi i luftës”, e parashikuar nga neni 211 i Kodit Penal të Republikës së Shqipërisë.

3)“Poshtërimi botërisht i Republikës dhe i simboleve të saj”, parashikuar nga neni 268 i Kodit Penal të Republikës së Shqipërisë.

Për gjithçka sa kam shkruar më lart, jam i gatshëm t’ i ofroj Prokurorisë të gjitha provat e nevojshme./Kastriot Myftaraj

Kush është Kastriot  Myftaraj?

Kastriot Myftaraj është njeriu që ngriti kallëzim penal kundër Ismail Morinës.

Ismail Morina-Ballisti do të duhet të përballet me kallëzimin penal nga gazetari, Kastriot Myftaraj.

Ky i fundit sot publikisht deklaroi se do ta dërgojë në gjykatë Ballistin për gjestin që ai bëri në Beograd më 14 tetor 2014.

Myftaraj është një gazetar, analist e publicist i njohur në Shqipëri, por që fama e tij mori dhenë ....

http://www.explorerunivers.com/t2548-njeriu-enigmatik

http://www.mesazhi.com/mendime/letra-e-dyte-e-hapur-per-kastriot-myftaraj

AGJENCIONI FLOART-PRESS

07 dhjetor 2010

Prince Double H - Xhihadi jem 2 (Diss Islamafobav - Kastriot Myftaraj, Ilir Dardani,Kadares)

Prince Double H - Xhihadi jem 2 (Diss Islamafobav - Kastriot Myftaraj, Ilir Dardani,Kadares) 


http://www.youtube.com/watch?v=Zsnxywq9pIU&feature=recentlik

Prince Double H - Xhihadi Jem [Diss Don Anton Kqira] (Lyric/SongText NEW NEW 2010)   

http://www.youtube.com/watch?v=h9v_KxW0puM&feature=related

Prince DrenicaKunder Pederastit Kastriot Myftaraj

Prince Double H - XHIHADI JEM 2 (Diss Islamofobav - Kastriot Myftaraj, Ilir Dardanit etj.)

Prince Double H - Xhihadi jem 2 (Diss Islamafobav - Kastriot Myftaraj.)

www.youtube.com

Prince Double H - Xhihadi jem 2 (Diss Islamafobav - Kastriot Myftaraj, Ilir Dardani) Textin e plot gjeni ne www.myspace.com/princedoubleh Intro: Historia vazhdon. Xhihadi jem -- Kapitulli dyt. Puth neneloken ne lule te ballit -- perqafoj bablokun tim, e marr rrugen per Xhihad -- e kom d...

RAPORT I SHIM MBI AKTIVITETIN KRIMINAL TE AGJENTIT KATOLIK KASTRIOT MYFTARAJ

Sherbimi Informativ Musliman, me operatoret e tij qe operojne ne te gjithe kufijte e Shqiperise Etnike, prej kohesh eshte vene ne ndjekje te fanatikut katolik Kastriot Myftaraj. Pjese e hetimit qe SHIM ka bere ndaj Kastriot Myftarajt ka qene investigimi dhe kuptimi i burimit te urrejtjes dhe sulmeve qe Kastriot Myftaraj ben kunder kombit shqiptar, fese islame, ortodokse, çifute etj. SHIM nuk po nxjerr ketu detajet e jetes personale te Kastriot Myftarajt edhe pse ka informacione te sigurta qe vertetojne qe Myftaraj jeton dhe kryen incest me motren e tij.

Ne shtypin shqiptar eshte treguar vite me pare, qe Kastriot Myftaraj ishte vene ne sherbim te agjentures se Kishes Katolike ne Shqiperi dhe Kosove. I nxitur nga keto sinjale SHIM vendosi te hakoje emailat dhe telefonatat e Kastriot Myftarajt. Hetimi eshte ne vazhdim e siper. SHIM eshte i gatshem qe faktet qe ka gjetur tia vere ne dispozicion prokurorise se Tiranes, SHISH-it, Mosadit izraelit, MIT-it turk dhe kerkon qe organet e sigurise ne Tirane te marrin masa izoluese dhe ndershkuese kunder ketij elementi destruktiv.

* * *
Nga vezhgimet qe SHIM i ka bere aktivitetit te Kastriot Myftarit ka verejtur se Kastriot Myftaraj paguhet, nxitet dhe perdoret nga Sherbimi Sekret Katolik ne viset shqiptare, Kosove dhe Shqiperi. Personi kryesor qe nxit Kastriot Myftarin te sulmoje individe me shkrimet e tija eshte Alfred Nikolla, drejtues i Karitasit ne Shqiperi, shef i Opus Deit dhe i listes alb-shkenca. Qellimi i Alfred Nikolles dhe Opus Deit ne viset shqiptare eshte qe ndersa te monopolizoje shkencen shqiptare dhe ta perdori kunder hebrejve, muslimaneve, ortodokseve etj, ne anen tjeter duke perdorur mercenarin me pagese – si Kastriot Myftaraj – te sulmoje imazhin e Islamit fese se shumices se shqiptareve, komunitetit hebre dhe nderkombetar qe nuk bie dakort me interesat e Kishes katolike.

Nga vezhgimi i emailit te Alfred Nikolles, eshte vene re qe Kastriot Myftaraj pershkruhet si `idiot', `mercenar' dhe vegel qe Kisha Katolike ka ne Shqiperi per te sulmuar oponentet. Oponentet e Kishes Katolike ne Shqiperi jane Islami, Kisha Ortodokse Autoqefale, Sorosi dhe Hebrejte. Oponente jane edhe eksponente te nacionalizmit shqiptar si Albin Kurti, apo edhe Universitete si Universiteti Europian i Tiranes. Kur kerkohen te behen sulme kunder individeve apo nje institucioni, zakonisht eshte Alfred Nikolla apo Gjergj Thanasi qe i dergon emaila Kastriotit dhe i terheqin verejtjen psh. per nje konference per Otomanet qe ben Universiteti Evropjan, apo per levizje te Albin Kurtit, apo per ambasadorin e ri Izraelit qe vjen ne Tirane dhe kerkohet qe Kastrioti te sulmoje. Ja dy shembuj emailash ky Kastrioti merr urdher per sulm:

1.
izrael
Wednesday, February 10, 2010 12:13 AM
From:
"gjergj thanasi" 
Add sender to Contacts
To:
kmyftaraj@yahoo.com
Kastriot Izraeli ka akredituar nje ambasador te ri ne Shqiperi emrin e ka coen. Apdejto te dhenat e tua. Naten e mire!

2.

Kurti
Saturday, February 20, 2010 10:01 AM
From:
"Albert Nikolla" 
Add sender to Contacts
To:
"Kastriot Myftaraj " 
I dashur Katriot,

A ke shkruar ndonje artikull apo a ke ndonje informacion mbi Albin Kurtin? Shkruaj dicka!

Tefala
Alberti

* * *

Kush jane miqte dhe bashkepunetoret me te ngushte te Kastriot Myftarajt?

Nga hulumtimi qe po i behet Kastriot Myftarajt, SHIM ka ardhur ne konkluzion qe pervec dashnoreve te tij, Nysjela Dhoga e cila punon ne Drejtorine e Pergjithshme te Metrologjisë, Marya Giovani marya_giovani@yahoo.com dhe Brixhilda Ndini bndini@yahoo.com , me te cilat Kastrioti shkemben mesazhe dashurie, ju dergon me poste librat e tij (Brixhides) etj.

From:
"Nysjola Dhoga" 
Add sender to Contacts
To:
kmyftaraj@yahoo.com
Pershendetje,
Uroj te jeni sa me mire. Te lutem me njofto nese e merr kete mail pasi nuk kam mundur tju kontaktoja ndryshe.

Te puth
Nysjola

Kastriot Myftaraj ka bashkepunetore te ngushte agjente italiane si Paolo MUNER zyrtar i ushtrise detare italiane: http://www.albanianews.it/pamur , Gjergj Thanasi, nje Kosta me email "kol eko" kol_eko@yahoo.com, shtepia botuese Gjon Buzuku ne Kosove "Gjon Buzuku" buzuku@yahoo.com, Anton Ashta "anton1as@web.de" anton1as@web.de, Alfred Cako alfredcako@yahoo.com, Alban Guri albguri@yahoo.it etj.

Ne emailin e tij Kastriot Myftaraj merr emaila te shumte. Por ai behet selektiv ne ato qe shkruan. Ne nje email qe merr nga nje djale nga Tropoja i cili i tregon se Bardhyl Ukcamaj eshte djali i bodigardit te Enver Hoxhes, Gjelosh Ukcames, Kastrioti e mbron Bardhylin pasi Bardhyli eshte mbrojtes i Dom Anton Kqires dhe keshtu i fshin atij te kaluaren komuniste.

Ne emailat e Kastriotit vihet nje tendence dyshe ne komunitetin katolik ne lidhje me imazhin e Ismail Kadarese. Ne njeren ane fondamentaliste katolike si Ilir Dardani i kerkojne qe ta lere te qete Ismail Kadarene, ne emaila te tjere ai nxitet nga katoliket qe ta sulmojne Kadarene. Keshtu ben psh. Anton Ashta i cili punon ne ministrite e Tiranes, Agron Luka nje malazez nga Shkodra etj

Kastriot Myftaraj komunikon shume edhe me Paolo MUNER-in te cilit i uron Pashket, pergezohen per shkrime dhe investigojne sebashku aktivitetin e Ismail Kadarese. Ja nje email i Paolo Munerit:

Kadare-Francia
Tuesday, March 23, 2010 8:57 AM
From:
"pamur@libero.it" 
Add sender to Contacts
To:
"kmyftaraj" 
I dashur Kastriot,

ti chiedo scusa del mio lungo silenzio; spero con te tutto bene.

Nella stesura del mio saggio sul "Gjenerali.......", sto affrontando alcuni tuoi scritti, dei quali è stata fatta una traduzione "di cortesia"....

Sai che, in particolare, sin dall'inizio, mi ha colpito molto l'ipotesi del complotto francese, la "Ciociara", ecc. ecc.

In merito a quanto tu dici nelle frasi che seguono (tratte da Gazeta SOT, Monday, 19 November 2007): (che poi si trivano praticamente riportate quasi testualmente anche nel tuo libro «Gjyqi intelektual i Kadarese», pag. 54 :
.
"Il generale dell'armata morta" è il primo romanzo di Kadare che è stato pubblicato in Occidente, in Francia, nell'anno 1970, dalla casa editrice Albin Michel ed a tutt'oggi ha conosciuto anche altre sei edizioni; la pubblicazione del romanzo è stata possibile anche con il finanziamento del governo francese, il quale ogni anno dà una grande somma per la sponsorizzazione della pubblicazioni di libri dai paesi francofoni od anche a libri stranieri che sono gradite alla Francia

In questo finanziamento ci sono anche le spese per fare la pubblicità a questo libro pubblicato. L'edizione francese del romanzo "Il generale dell'armata morta" era una causa di quella che i francesi chiamano "ragione di stato".

Il romanzo"Il generale dell'armata morta" è piaciuto tantissimo alla burocrazia culturale francese, che decideva per la sponsorizzazione delle edizioni di libri stranieri in francese. Perché il romanzo di Kadare è stato visto come una vendetta per il romanzo di Alberto Moravia "La Ciociara",
….....

Gjenerali i ushtrisë së vdekur" është i pari roman i Ismail Kadaresë që u botua në Perëndim, në Francë, në vitin 1970, nga Shtëpia botuese "Albin Michel" dhe që atëherë ka njohur dhe gjashtë botime të tjera. Botimi i romanit u bë me financimin e qeverisë franceze, e cila çdo vit ndan një shumë të madhe për sponsorimin e botimit të librave nga vendet frankofone ose të librave të huaj të pëlqyeshëm për Francën.

Në këtë financim përfshihen dhe shpenzimet për t'i bërë publicitet librit të botuar. Botimi në Francë i romanit "Gjenerali i ushtrisë së vdekur" ishte një çështje e asaj që francezët e quajnë "raison d'état", pra arsye shtetërore.

Romani "Gjenerali i ushtrisë së vdekur" i pëlqeu shumë burokracisë kulturore franceze, e cila vendoste për sponsorizimin e botimit të librave të huaj në frëngjisht, pasi romani i Kadaresë u pa si një hakmarrje për romanin e Alberto Moravios "La Ciociaria",.....

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

avrei bisogno di sapere se questa ipotesi di finanziamento pubblico francese è stata da te verificata in Francia, attraverso l'esame di atti parlamentari, ovvero di articoli di stampa dell'epoca che abbiano reso pubblici i finanziamenti elargiti dalla Commissione, ecc. ecc.

Ovvero, in caso contrario, sulla base di quali informazioni (se me lo puoi dire) sei arrivato a simili conclusioni.

Te lo chiedo perché, qualora tu non lo avessi fatto, vorrei provarci io; so che non sarà un'impresa facile, ma, se non si inizia a cercare......

Perqafime – se shpejti

Paolo

From:
"pamur@libero.it" 
Add sender to Contacts
To:
"kmyftaraj" 
I dashur Kastriot,

Gezuar Pashket!

Paolo

Kastriot Myftaraj mban korrespondence edhe me shtepi botuese si Dudaj, Buzuku etj. Botuesit e pergezojne per shkrimet e tij sic ben me poshte Arlinda Dudaj

Friday, February 12, 2010 1:15 PM
From:
"Arlinda Dudaj" 
Add sender to Contacts
To:
kmyftaraj@yahoo.com
Pershendetje Kastriot,

Se pari te falenderoj shume per librat te cilat i mora dhe do ti lexoj me kureshtje. E lexova dhe shkrimin tend, sigurisht, sikunder patem folur ti ke versionet e tua qe per mua ngacmojne kersherine e lexuesit dhe hapin debat.

Nje nga vlerat me te medha te ketij libri eshte pikerisht fakti qe hap debat dhe keto na shpien perpara te gjitheve.

Gjithe te mirat,
Shihemi ne darke Arlinda

Cfare bie ne sy ne komunikimin e Kastriot Myftarit eshte qe shkruesit e tij jane te krishtere te devotshem. Ata e pergezojne per sulmet qe ai ben kunder ambasadorit gjerman, amerikan, çifuteve, muslimaneve etj. Mesazhet jane shume fetare. Ja nje shembull:

Saturday, April 3, 2010 9:13 PM
From:
"gjergj thanasi" 
Add sender to Contacts
To:
kmyftaraj@yahoo.com
E lexova artikullin tend per ambasadotin gjerman. Ne thelb qendronte. Gjuha mund te ishte pak me diplomatike. gjithsesi urime ne kete vigjilje Pashkesh!

Ja dhe nje tjeter:

"Alban Guri" 
Add sender to Contacts
To:
kmyftaraj@yahoo.com

Dhe mos harroni PASHKET ! Kjo eshte festa e vetme e shpreses, qe vdekja mos ta mposht jeten dhe gezimin e njeriut diteve te tij.
Mos harroni te kremtoni ate mrekulli qe iu dha Moisiut me kalimin nga skllaveria ne liri..., e pas tij Jezu Krishtit nga jeta ne vdekje e ne Ringjallje !
Kush prej jush nuk do desheronte te ringjallej ?! Kush nuk do desheronte ta evitonte vdekjen apo forcen e saj pezmatuese ?!
Nese mundeni, nese doni, nese besoni, kjo mund te ndodhe nepermjet Jezu Krishtit birit te Hyjit e Zotit tone !
Keto Pashke qofshin per ju nje kalim nga jeta e genjeshtert ne te vertete, nga pesimizmi ne entuzjazem, nga plogeshtia ne protagonizem !
Per shum mot Pashket ! Te gjitheve !

Konkluzione:

Nga vezhgimi yne operativ, SHIM ka arritur ne konkluzion se Kastriot Myftaraj pervec nxitjes, furnizimit me informacion nga nje rreth fondamentalistesh katolike, furnizohet edhe ekonomikisht nga ata. Kastriot Myftaraj perdor internetin ne kafene Opera te Partise Demokristiane prane Pallatit te Kultures ne Tirane qe operohet nga shoku i ngushte i Nard Ndokes. Informacionet Kastriot Myftarit i vine nga Anton Ashta, Albert Nikolla, Robert Papa, Alban Guri, At Viktor Demaj, Gjergj Thanasi, Paolo Muner etj.

Urdherat qe kreu i KARITAS-it ne Tirane, Albert Nikolla i jep Kastriotit tregojne per mardhenie pardon – vasal. Neper emailat e tij me katoliket, Myftaraj pretendon qe Edi Rama eshte cifut, fsheh fakte qe inkriminojne katolike si Bardhyl Ukcamaj – PR-i i Dom Anton Kqires ne Amerike etj. Sulmet qe ai ben kunder çifuteve, muslimaneve, turqve, arabeve, grekeve, nacionalisteve kosovare perkrahen nga shovinistet katolike.

Nga komunikimi i Myftarajt me At Viktor Demen, ku ky ketij i drejtohet ne menyre te perunjur si AT, tregon qe Kastrioti ka varesi shpirterore nga kleri katolik i Shqiperise.

SHIM i terheq verejtjen SHISH-it ne Shqiperi, SHIK-ut ne Kosove, MIT-it Turk, Mosadit Izraelit qe te shohin me vemendje rrethin kriminal qe rrethon Kastriot Myftarajn dhe te kuptoje qe pas sulmeve qe Myftaraj ben kunder hebrejve, muslimaneve, nacionalisteve kosovare nuk qendron budallai me emrin Kastriot Myftaraj por qendrojne strukturat e Kishes Katolike ne Shqiperi dhe Kosove te cilat ndihmojne ekonomikisht Myftarajn ne fushaten e tij anti-semitike dhe anti-islame.

Meqe ndaj Kastriot Myftarajt ka nje hetim te ngritur ne Tirane dhe dy kallzime penale, SHIM do ti ofroje falas Gjykates se Tiranes faktet qe ka mbledhur ne rruge operative mbi aktivitetin kriminal te fanatikut anti-semit dhe anti-islam Kastriot Myftaraj.

10 korrik 2010

SHIM

Tirane - Shkup - Prishtine

http://floart-press.blogspot.com/?zx=8ebcd1b3845f33bd

ShqiptarëTnë Luftën e Çanakkalasë

Fitorja e Çanakkalasë në 1915, dha ndërgjegjen e të qënurit kombi turk. Kjo luftë, është edhe një pikë kthesë në rrugën që shkoi drejt Republikës së Turqisë. 18 marsi që është fitorja e Luftës Detare përkujtohet çdo vit si dita e dëshmorëve, ndërsa në 25 prill Turqia mirëpret nipërit e anakëve që vijnë për të përkujtuar gjyshërit.

Në këtë luftë janë me mijëra edhe ata shqiptarë të cilët luftuan në radhët e forcave turke. Kryesisht ata ishin nga shqiptarët që aktualisht gjenden në Maqedoni, në Kosovë e në Greqi. 

Ata priten në hyrje të parkut përkujtimore, nga një statujë e Mehmetçikut, i cili mbart në krahë një ushtar anzak. Viti 2015 ka një rëndësi të veçantë sepse është 100­vjetori i fitores së Çanakkalasë.

Populli turk zhvillon aktivitete të ndryshme dhe programe përkujtimore për të treguar legjendën e të parëve që i kanë dhuruar këtë tokë dhe për të mbajtur të gjallë kujtimin e tyre. 

Populli i Turqisë nuk e harruar kurrë rëndësinë e kësaj lufte për Republikën. Nëse do të kalohej Çanakkalaja, do të merrte fund Perandoria Osmane dhe nuk do të kishte pasur.

Vitet e Krizës Lindore 1875-1881

Shkruan: Besnik Emini, Maqedoni

Shqiptarët e Malit të Zi 

Nga aspekti i zhvillimeve në mesin e shqiptarëve të Malit të Zi rëndësi të veçantë kishte Kongresi i Berlinit, respektivisht vendimet e tij. I projektuar si kongres i cili duhej t’i korrigjonte vendimet e marrëveshjes preliminare të Shën Stefanit, ai në masë të madhe i trazoi shqiptarët.

Në Krizën Lindore, që shpërtheu në mesin e viteve të ‘70-ta të shekullit të XIX, u përfshinë edhe shqiptarët. Pas shpërthimit të kryengritjes që pati shtrirjen e vet në Bosnjë dhe Hercegovinë dhe trazirave në Ballkan, u mbajt Kongresi i Berlinit. Duke e pasur parasysh që Perandoria Osmane e kishte humbur fuqinë e saj për t’u përballur me lëvizjet e popujve të Ballkanit, të ndihmuara nga disa prej fuqive të mëdha të kohës, kufijtë e saj vazhdonin të ngushtoheshin. Disa prej popujve të Ballkanit kishte kohë që i kishin krijuar shtetet e tyre, siç ishin malazezët, serbët dhe grekët, madje në situatën e dhënë të Krizës Lindore ata shihnin një rast të mirë për t’i zgjeruar kufijtë e tyre. Afrimi i ushtrive ruse në paralagjet e Stambollit kishte ulur fuqinë e Perandorisë Osmane për të diktuar kështu edhe zhvillimin e ngjarjeve në Ballkan. 

Marrëveshjet e dëmshme

Duke i ndjekur këto ngjarje, një pjesë e veprimtarëve shqiptarë më 10 qershor 1878 themeluan Lidhjen e Prizrenit. Ndërkohë Serbia dhe Mali i Zi i kishin shpallur luftë Perandorisë Osmane që në fund të qershorit, respektivisht në fillim të korrikut 1876, vendime të cilat kishin marrë mbështetje konkrete në armatime dhe ushtarë nga Perandoria Ruse. Krahas përgatitjeve ushtarake, shtetet e përmendura ballkanike zhvillonin një aktivitet të ngjeshur diplomatik për të arsyetuar dhe mbështetur planet e tyre kombëtare për zgjerim tokësor në hapësirat që administroheshin nga Perandoria Osmane, të cilat ishin të banuara me popullsi shumicë shqiptare. Duke e pasur parasysh që në mesin e fuqive të mëdha të kohës nuk kishte mbështetës që në mënyrë konkrete do ta mbështetnin formimin e një shteti shqiptar, veprimtarët shqiptarë e shihnin si tejet të ndërlikuar situatën ku Mali i Zi, Serbia dhe Greqia, nga njëra, dhe Perandoria Osmane nga ana tjetër pretendonin të kishin nën zotërimin e tyre hapësirat e banuara me shqiptarë. Në rrethanat e këtilla si zgjidhje më e përshtatshme shihej vilajeti autonom shqiptar në kuadër të Perandorisë Osmane, kjo si një zgjidhje për të çuar drejt pavarësisë. Në vitet 1875-1881 janë të rëndësishme dy ngjarje që krijuan lëvizje në skenën politike të Ballkanit: Marrëveshja preliminare e Shën Stefanit dhe Kongresi i Berlinit. 

Nga aspekti i zhvillimeve në mesin e shqiptarëve të Malit të Zi rëndësi të veçantë kishte Kongresi i Berlinit, respektivisht vendimet e tij. I projektuar si kongres i cili duhej t’i korrigjonte vendimet e marrëveshjes preliminare të Shën Stefanit, ai në masë të madhe i trazoi shqiptarët pikërisht për shkak të ndryshimeve tokësore. Përderisa marrëveshja preliminare e Shën Stefanit i zgjeronte në masë të konsiderueshme zotërimet e Bullgarisë, Kongresi i Berlinit i zgjeronte zotërimet e Malit të Zi e të Serbisë. Megjithatë, këtu nuk do të thellohemi në të gjitha ngjarjet kryesore, ku ishin të përfshirë shqiptarët, por do të fokusohemi vetëm në përfshirjen e shqiptarëve që sot jetojnë në Malin e Zi, e që morën pjesë aktive në ngjarjet kryesore të asaj kohe. 

Krahas shteteve të tjera, edhe kufijtë e Malit të Zi përjetuan ndryshime, duke u zgjeruar në drejtim të krahinave të Tivarit, Podgoricës, Plavës, Gucisë, Rugovës e Kolashinit. Në atë kohë aneksimi i Ulqinit nuk u njoh, por Mali i Zi e fitoi mundësinë që anijet tregtare të lundronin në lumin Bunë dhe në liqenin e Shkodrës. Kështu, Mali i Zi, përveç krahinave të përziera, ku jetonin edhe shqiptarë, mori edhe hapësira me popullsi homogjene shqiptare, siç ishin viset e Plavës, Gucisë e të Rugovës. Popullsia e këtyre viseve u përgatit për të kundërshtuar dorëzimin e tyre Malit të Zi dhe kjo e vuri në gjendje të vështirë edhe Perandorinë Osmane, e cila i shmangej një konflikti të hapur me shqiptarët, të cilët ishin acaruar nga gjendja e re e krijuar.

Konfrontimi frontal

Megjithatë, për Perandorinë Osmane kazaja e Gucisë me një popullsi prej rreth 10 mijë banorësh nuk kishte një rëndësi strategjike, krahasuar me territoret tjera të cilat iu shkëputën, siç ishte rasti i Bullgarisë dhe Bosnjës e Hercegovinës. E gjendur mes parëndësisë së Plavës dhe Gucisë dhe acarimit të mëtejshëm të marrëdhënieve mes shqiptarëve, Porta e Lartë në fillim hezitoi t’i dorëzojë këto krahina, por duke i pasur parasysh pretendimet e Rusisë, ajo më vonë shpejtonte t'i përmbyllë këto çështje. Prandaj e emëroi Mehmet Ali Pashën, të mbiquajtur nga shqiptarët Maxhar Pasha, si të deleguar me detyrime të posaçme për të bërë dorëzimin e Plavës dhe të Gucisë. Megjithatë, ai nuk arriti ta përmbushë këtë detyrë, për shkak se u vra gjatë një konfrontimi me trupat shqiptare në Gjakovë. Mehmet Ali Pasha, dikur e kishte pasur emrin Karl Detroit. Ai ishte i lindur në Magdenburg, ishte gjerman me origjinë franceze, që në rini kishte ardhur në trojet e Perandorisë Osmane dhe pasi e kishte ndryshuar emrin dhe fenë duke u bërë mysliman, ishte futur në radhët e ushtrisë osmane duke bërë një karrierë të shpejtë. Shqiptarët e njihnin që më herët atë, pasi ai disa herë ishte dërguar për t’i shuar kryengritjet e mëparshme dhe meqë mendonin se ai ishte hungarez (maxhar), e quanin Mehmet Ali Pashë Maxhari. 

Sa i përket interesit shtetëror, duke menduar se mund të ndryshonin rrethanat, knjazi i Malit të Zi, Nikolla, insistonte që Fuqitë e Mëdha të ndërhynin pranë Perandorisë Osmane që ajo të bënte sa më parë dorëzimin e hapësirave që Kongresi i Berlinit ia kishte dhënë Malit të Zi. Për këtë arsye Mali i Zi hezitonte ta dorëzojë Ulqinin, Dinoshin dhe Bregun e Bunës, që i mbante të pushtuara, e të cilat sipas Kongresit të Berlinit duhej t’i kthehen Perandorisë Osmane. Më e zëshme në këtë presion ishte Rusia, e cila vononte tërheqjen e ushtrive të saj nga territori i Perandorisë Osmane, ndërsa pikërisht për këtë arsye edhe Fuqitë e Mëdha kishin frikë nga qëndrimi i zgjatur i ushtrive ruse në hapësirën e përmendur. Megjithatë, udhëheqësit e Lidhjes së Prizrenit, për të kundërshtuar dorëzimin, formuan shtab ushtarak të posaçëm nën udhëheqjen e Ali Pashë Gucisë. Me këtë rast Fuqitë e Mëdha formuan një komision ndërkombëtar për përcaktimin e pikave kufitare, të përbërë edhe nga përfaqësues të Malit të Zi dhe të Perandorisë Osmane, mirëpo më 22 gusht 1879 shqiptarët paraqitën një notë me shkrim, ku deklaronin se nuk do t’i pranonin këto vendime pa pjesëmarrjen e krerëve të Lidhjes së Prizrenit, andaj komisioni e ndërpreu aktivitetin e mëtutjeshëm. Në tetor të vitit 1879 Mali i Zi i shtoi forcat e veta ushtarake në kufi, ndërsa të njëjtën gjë e bëri edhe Lidhja e Prizrenit, ku përveç popullsisë që jetonte përreth, atje shkuan edhe vullnetarë nga Gjakova, Shkodra dhe Malësia. Në këtë periudhë erdhi edhe deri te përleshja e forcave malazeze dhe atyre të Lidhjes, me ç’rast pati viktima nga të dyja palët, që sipas burimeve të kohës shkojnë deri në 300 të vrarë nga çdonjëra anë. Aty e humbi jetën edhe udhëheqësi ushtarak i Lidhjes, Jakup Ferri.

Në këto rrethana as Mali i Zi e as Lidhja e Prizrenin, nuk tregonin shenja tërheqjeje, ndërsa Porta e Lartë duke dashur t’u ikë komplikimeve të mëtejshme, mori vendim të ndërhyjë në zgjidhjen e çështjes duke e dërguar në Kosovë mareshalin Ahmet Muhtar pashën, që ishte komandues i Armatës Osmane të Rumelisë, qendra ushtarake e së cilës ishte në Manastir, i cili i printe një ushtrie prej rreth 6.000 ushtarësh. Ai ndërmori masa që të pengonte vajtjen e vullnetarëve të Lidhjes drejt viseve të përfshira në luftë. Duke e parë se situata ishte e ndërlikuar dhe, që të mos hapet një konflikt mes ushtrisë dhe shqiptarëve, ai hoqi dorë nga misioni i tij dhe u kthye në Prizren. 

Humbja e Ulqinit

Duke e parës se çështja nuk mund të zgjidhet me ndërhyrjen e të tjerëve, knjaz Nikolla vendosi të fillojë një sulm të përgjithshëm në janar të vitit 1880, që sipas burimeve të kohës përfshinte një ushtri prej 9.000 ushtarësh, e cila kishte për qëllim ta marrë Plavën dhe Gucinë. Në këtë kohë më 3 prill 1880 në Shkodër u mbajt një Kuvend Krahinor, ku u mor vendim që Hoti dhe Gruda të mbrohen, me ç’rast u formua edhe shtabi i mbrojtjes në krye me Hodo Sokolin dhe aty u formulua një peticion, i cili iu dërgua Fuqive të Mëdha. 

Revolta e shqiptarëve u rrit edhe më tepër kur u përhap lajmi që ambasadorët e Fuqive të Mëdha më 18 prill 1880 e nënshkruan Protokollin e Stambollit, i cili mbante emrin “Protokoll mbi kufijtë e Turqisë dhe të Malit të Zi”. Kjo i motivoi shqiptarët që të dërgojnë protesta të shumta telegrafike drejt qendrave të shteteve nënshkruese. 

Meqenëse më 22 prill 1880 ushtria osmane, sipas Protokollit të Stambollit, obligohej që ta lëshonte kalanë e Tuzit dhe pikat e tjera që i takonin Malit të Zi, vullnetarët nga Shkodra, duke lundruar me anije, një ditë më parë u nisën nga Shkodra drejt Tuzit. Ngjashëm ndodhi edhe në Plavë, Guci, Hot, Grudë, ku forcat e Lidhjes i zunë pikat e rëndësishme para ardhjes së ushtrisë malazeze, që më 22 prill solli deri te përleshja te vendi i quajtur Ura e Rzhanicës, me ç’rast ushtria malazeze u tërhoq në drejtim të Podgoricës. Gjendja e këtillë ndikoi që Fuqitë e Mëdha ta rishikojnë edhe njëherë Protokollin e Stambollit. Në mesin e Fuqive të Mëdha Anglia dhe Rusia insistonin në ndërhyrje të përbashkët ushtarake të Fuqive të Mëdha, por kjo u kundërshtua nga Austro-Hungaria dhe Gjermania. Kështu më 15 qershor 1880 Fuqitë e Mëdha miratuan propozimin e Anglisë dhe të Austro-Hungarisë që në vend të Hotit e të Grudës, Malit të Zi t’i jepet qyteti bregdetar i Ulqinit dhe rrethina e tij. Këtë propozim e pranoi Mali i Zi. Por, forcat e Lidhjes, të udhëhequra nga Isuf Sokoli, Haxhi Mehmet Beci, Mehmet Gjyli dhe të tjerë, u sistemuan rreth Ulqinit dhe i bënë përgatitjet e nevojshme që të futen në Ulqin pasi që ushtria osmane të largohet nga qyteti. 

Rreth çështjes së dorëzimit të Ulqinit, Fuqitë e Mëdha ushtruan kërcënime ndaj Perandorisë Osmane se do të bënin një protestë detare në Adriatik dhe se më vonë do të zbarkonin në Izmir. E shqetësuar për këtë çështje dhe për t’u ikur shqetësimeve të mëtejshme, Porta e Lartë vendosi që të dërgojë në Shkodër gjeneralin Riza Pasha me rreth 3.000 ushtarë, që ai të bënte dorëzimin e Ulqinit pa zhvilluar konflikt të armatosur. Ai shpalli se do të përdorte forcën kundër atyre që do të pengonin këtë dhe vendosi ta ndalë qarkullimin në drejtim të Ulqinit. Megjithatë, forcat e Lidhjes edhe më tej vazhdonin të qarkullonin në drejtim të Ulqinit. 

Prandaj më 1 shtator 1880 Fuqitë e Mëdha organizuan një demonstrim force detare në brigjet e Ulqinit, për të shprehur kështu vendosmërinë e tyre rreth çështjes së Ulqinit. Por, Lidhja vendosi që edhe më tej ta kundërshtojë këtë vendim. Dega e Lidhjes së Prizrenit në Ulqin u dërgoi një memorandum konsujve të Fuqive të Mëdha në Shkodër, në të cilin shprehte protestën dhe mospajtimin rreth çështjes së dorëzimit të Ulqinit. Në këtë situatë më 17 shtator komanduesi i forcave detare të Fuqive të Mëdha, që merrnin pjesë në këtë protestë detare, i dërgoi një ultimatum Riza Pashës, në të cilin kërkonte që ai në një afat prej tre ditëve që ta dorëzonte Ulqinin. Në këtë situatë forcat e Lidhjes, që ishin rreth Ulqinit, hynë në qytet, ndërsa ushtria osmane u tërhoq nëpër kazerma dhe më pas u largua nga qyteti. Konsujt britanikë dhe austro-hungarezë vendosën që disa krerë të Lidhjes t’i bindin të heqin dorë nga mbrojtja e Ulqinit, me arsye se shqiptarëve do t’u jepen të drejta autonomiste, kështu që nga presioni i Fuqive të Mëdha, presionet e autoriteteve osmane, furnizimet e kufizuara etj., erdhi deri te luhatja e disa udhëheqësve. 

Çështja e Ulqinit u shqyrtua edhe në Kuvendin e Dibrës, që filloi më 20 tetor 1880. Në mesin e delegatëve u shfaqën mendime të ndryshme rreth zgjidhjes së problemeve dhe Kuvendi solli dy rezoluta, të cilat u dërguan të veçuara pranë Portës së Lartë.  Ndërkohë më 25 tetor 1880 Porta e Lartë e largoi nga Shkodra gjeneralin Riza Pasha, duke e zëvendësuar me mareshalin Dervish Pasha, i cili i dha ultimatum komitetit ndërkrahinor të Shkodrës që t’i tërheqë vullnetarët nga Ulqini. Duke e pasur parasysh se Lidhja e Prizrenit nuk kishte një ushtri të uniformuar, thelbin e forcave të saja e përbënin vullnetarët e krahinave të ndryshme të cilat drejtoheshin atje ku shfaqej nevoja. 

Për dorëzimin e Ulqinit aktivitet diplomatik ushtronin edhe konsulli anglez K. Grin dhe ai austro-hungarez F. Lipih, të cilët ishin të vendosur në Shkodër. Kështu, një pjesë e anëtarëve të Komitetit Ndërkrahinor të Shkodrës u shprehën se tërhiqen nga ideja e mbrojtjes së Ulqinit dhe në këtë mënyre erdhi deri te formimi i një komiteti të ri të Lidhjes për Shkodrën, anëtarët e të cilët mendonin që Ulqini gjithsesi duhet të mbrohet. Në të bënin pjesë Selim Çoba, Isuf Sokoli, Fetah Dragusha, Filip Çeka etj. Situata e këtillë i dobësoi kapacitetet e Lidhjes për t’u përballur me situatën dhe në këto rrethana ushtria osmane marshoi nga Shkodra drejt Ulqinit dhe u përball me forcat e Lidhjes, me ç’rast u vra edhe udhëheqësi i tyre Isuf Sokoli. Pas kësaj ushtria osmane hyri në Ulqin dhe më 26 nëntor 1880 qyteti iu dorëzua forcave malazeze. Me këtë u përmbyll edhe çështja e përkufizimit kufitar të Perandorisë Osmane dhe Malit të Zi, që për më se 30 muaj rrinte peng. Ndërkaq aktiviteti i Lidhjes së Prizrenit vazhdoi edhe më tej në viset tjera deri në shpërbërjen përfundimtare të saj. 

Nga Flori Bruqi :Kongresi i Berlinit :Aneksimi i Ulqinit nga Mali i Zi

Kryeministri i Shqipërisë, Edi Rama, dhe zëvendës kryeministri i Kosovës, Hashim Thaçi janë shpallur qytetarë nderi të Ulqinit.

Kryeministri i Shqipërisë Edi Rama ka folur përsëri për bashkimin e shqiptarëve. Ai ka thënë në Ulqin se shqiptarët po ecin drejt bashkimit kombëtar, por sipas tij, kjo do të ndodhë në familjen evropiane.

Kryeministri i Shqipërisë Edi Rama tha se shqiptarët kanë barrën e veçantë të jenë nxitës të lidhjeve të paqes dhe stabilitetit në rajon, duke pasur në këtë mënyrë përgjegjësinë historike për të dhënë shembull.

“Kënaqësi krejt e posaçme prej nderit te madh që ju me bëni me këtë titull. Çmoj praninë e Presidentit të Malit të Zi në këtë ceremoni që bashkon ne si shqiptare e malazez në një moment festiv por edhe reflektimi për rrugën e përbashkët. Në këtë rrugë Ulqini është një pikë përbashkimi mes shqiptarëve dhe malazezëve. Na takon në këtë kohe të re të paqes të jemi nxitës të lidhjeve të paqes, por shqiptarëve iu bie një barrë e veçantë pasi sot janë më mirë se ç’kanë qenë po kanë përgjegjësinë historike për dhënien e shembullit të tyre”, u shpreh kryeministri Rama sot në Ulqin.

Kreu i qeverisë tha se i gjithë komuniteti shqiptar po ecën drejt bashkimit të të gjithë shqiptarëve në familjen evropiane. “Do ecim drejt bashkimit kombëtar, të bashkimit të të gjithë shqiptarëve në familjen evropiane”, tha Rama

Thaçi: Kosova ndihen shumë afër Ulqinit

“Komuna e Ulqinit dallon si komunë e pasur në Ballkan për trashëgimi kulturore, monumentale, natyrore dhe ç’ është më e rëndësishmja edhe për vlera njerëzore, prandaj edhe unë sot ndjehem i privilegjuar që më keni nderuar me këtë çmim”, tha Hashim Thaçi në fjalën e tij në Ulqin.

Sipas Thaçit, qytetarët e Kosovës ndihen shumë afër Ulqinit, sepse e lidhin këtë trevë me kujtimet më të bukura të tyre gjatë stinës së verës. “Përveç pushimeve verore, një tjetër urë e fortë lidhëse mes Kosovës dhe trevës suaj ka qenë edhe Universiteti i Prishtinës, në të cilin janë shkolluar me mijëra bijë dhe bija tuaja, por edhe ku kanë kontribuar dhjetëra kuadro të dala nga popullsia shqiptare e Malit të Zi”, shtoi numri dy i qeverisë së Kosovës. 

Kësaj ngjarjeje i kanë dhënë jehonë edhe mediet ruse, sipas të cilave njoftimi se Rama dhe Thaçi do të shpallen qytetarë nderi të Ulqinit, me vendim të kryetarit të Komunës, Fatmir Gjeka, ka shkaktuar reagim negativ në qarqet politike të Malit të Zi, sidomos të forcave politike proserbe.

“Në Malin e Zi po lëviz “Shqipëria e madhe’”, është titulli provokues i lajmit të agjencisë ruse të lajmeve REGNUM.

Kjo agjencia e ka cituar anëtarin e Kryesisë së Partisë Demokratike Popullore të Malit të Zi, Zoran Lakushiq, I cili këtë akt të kryetarit të Ulqinit e ka cilësuar si “akt të terrorzimit politik” kundër tërësisë territorial dhe pavarësisë së Malit të Zi.

“A është Komuna e Ulqinit në Mal të Zi apo tashmë ka shkuar drejt projektit ‘Shqipëria natyrale’”, ka pyetur Lakushiq, I cili, sipas shënimeve zurtare të partisë së tij, e di vetëm rusishten.

Copëtimi i Shqipërisë ishte procesi i ndarjes së trojeve shqiptare nga Kongresi i Berlinit deri në Konferencën e Ambasadorëve në   Londër në 1913 .

Lufta Ruso-Turke (1877-1878) i cënoi rëndë zotërimet osmane në Gadishullin Ballkanik, duke e lënë perandorinë vetëm të mbahej në pozicione të pasigurta në Maqedoni dhe në trojet e banuara nga shqiptarët. Në anën tjetë i dha një frymëmarrje shumë të gjërë shteteve dhe popullsive ortodokse, për analogji me Rusinë që tashmë konsolidoheshin ne shtetet fqinje që njëkohësisht e përdorën si një armë propagande edhe kundër kombeve si ai shqiptar.

Shqiptarët në atë kohë banonin në katër vilajetet e Shkodrës, Kosovës, Manastirit dhe Janinës. Llogaritet se nga 2 500 000 banorë që kishin këto vilajete, 2 milionë ishin shqiptarë, dhe pjesa tjetër vllehë, maqedonas sllavë, grekë dhe romë. Shqiptarët ishin shumica absolute në të katërt vilajetet.

Copëtimi i parë: Kongresi i Berlinit

Copëtimi i parë i trojeve shqiptare u realizua pas vendimeve të Kongresit të Berlinit për të shpërblyer Malin e Zi me Plavën e Gucinë. Gjatë kësaj kohe, iu kaluan Serbisë zonat e Toplicës, Prokuples, Kurshumlisë, Nishit, Vranjes dhe Leskovacit. Popullsia shqiptare në këto zona u përzu me dhunë, dhe e gjithë u spastrua etnikisht nga shqiptarët, duke krijuar 70 000 refugjatë shqiptarë nga këto zona që u vendosën në Kosovë e 60 000 të tjerë që u vendosëm në zonën që sot është në Maqedoni. Kongresi i Berlinit i dha Malit të Zi dhe qytetin e Tivarit dhe Podgoricën, ku gjithashtu kishte popullata shqiptare.

Për t'i bërë ballë copëtimit të trojeve shqiptare, u krijua Lidhja e Prizrenit, e cila kundërshtoi me armë aneksimin e trojeve shqiptare. Luftime të rrepta u zhvilluan në Plave e Guci, ku sipas burimeve të kohës "zona kufitare u mbulua me gjak". Forcat malazeze nuk mundën të marrin Plavën e Gucinë dhe kërkuan nga Kongresi i Berlinit një zonë tjetër.

Kongresi caktoi Hotin e Grudën, ku sërish pat luftime të përgjakshme dhe forcat malazeze nuk arritën të thyejnë qëndresën shqiptare. Kongresi atëherë i dha Ulqinin Malit të Zi. Forcat e Lidhjes së Prizrenit në Ulqin u ndodhën para sulmeve të ushtrisë malazeze dhe nga lindja nga sulmet e ushtrisë Osmane, e cila u dërgua nga Sulltani për të shtypur Lidhjen dhe për të dorëzuar Ulqinin te malazezët. Shqiptarët u tërhoqën dhe u mundën nga forcat e shumta osmane të udhëhequra nga Dervish Pasha, të cilat shkatërruan Lidhjen e Prizrenit në një sërë betejash.

Gjatë copëtimit të parë, shqiptarët humbën zonat veriore të Toplicës, Pazarit të Ri, Nishit, Ulqinin dhe disa territore në jug të Çamërisë.

Ulqini (mal. Ulcinj dhe Улцињ) është qytet bregdetar në jugun e Malit të Zi, i cili laget nga Deti Adriatik. Është një pikë turistike e rëndësishme dhe qyteti me rrethinën e tij posedon një pasuri të madhe kulturoro-historike dhe natyrore.



Ulqini është themeluar rreth shekullit V p.e.s. nga Ilirët. Në vitin 163 p.e.s. u pushtua nga Romakët dhe pas ndarjes së perandorisë i takon Bizantit. Gjatë mesjetës ishte nën udhëheqjen sllave dhe pastaj në atë të Balshajve. Në këtë kohë ishte qendër e rëndësishme e pushtuesve të rinjë. Më 1405 u morr nga Venedikasit e pasaj më 1571 nga Osmanët.



Në Ulqinin osman jetoi vitet e fundit të jetës edhe "mesia i rremë", Sabataj Cevi. Më 1880 e pushton Principata e Malit të Zi. Gjatë gjysmës së dytë të shekullit XX, Ulqini do të përjetoj edhe epokën e tij të artë, që u ngrit nga turizmi i nivelit të lartë.



Ulqini është qendra e Komunës së Ulqinit dhe e komunitetit shqiptar në Mal të Zi. Sipas regjistrimit të fundit të popullsisë, Ulqini numëron 10,707 banorë, ndërsa komuna numëron 19,921 banorë.

Kongresi i Berlinit (13 qershor-13 korrik 1878)

Kongresi i Berlinit u hap më 13 qershor 1878, me rend dite rishikimin e Traktatit të Shën-Stefanit. Në të morën pjesë 6 Fuqitë e Mëdha të Evropës: Gjermania, Anglia, Franca, Rusia, Austro-Hungaria dhe Italia. Sipas procedurës së vendosur paraprakisht, vendimet do të merreshin njëzëri. Punimet e Kongresit të Berlinit i drejtoi kancelari gjerman, Otto Bismark.

Në punimet e Kongresit të Berlinit mori pjesë edhe një delegacion qeveritar i Perandorisë Osmane, i kryesuar nga ministri i saj i Jashtëm, Kara Theodhor Pasha, me ndihmës të parë Mehmet Ali Pashën, një mareshal turk me origjinë gjermane. Por delegacioni turk nuk kishte të drejta të barabarta me ato të Fuqive të Mëdha. Ai mund të diskutonte për çdo çështje të rendit të ditës, por nuk kishte të drejtë të votonte për vendimet e Kongresit.

Me ftesën e Fuqive të Mëdha, shtetet ballkanike (Serbia, Greqia, Bullgaria, Rumania, Mali i Zi) dërguan në Berlin delegacionet e tyre qeveritare, të cilat parashtruan dhe mbrojtën në seanca të veçanta të Kongresit kërkesat e tyre politike e territoriale. Edhe shqiptarët, sidomos organizmat e Lidhjes së Prizrenit, i parashtruan Kongresit të Berlinit kërkesat e tyre. Në dhjetëra peticione e memorandume të dërguara gjatë muajve qershor-korrik 1878, përveç protestave kundër lakmive pushtuese të shteteve fqinje, që cenonin tërësinë territoriale të Shqipërisë, parashtrohej edhe kërkesa për t’i dhënë Shqipërisë disa të drejta autonomiste. Këtë kërkesë ia përcolli me anën e Abdyl Frashërit Kongresit të Berlinit edhe Lidhja e Prizrenit me peticionin që miratoi më 15 qershor.

Megjithëse kjo platformë e autonomisë ishte pranuar nga shumica e qarqeve patriotike shqiptare, nuk munguan t’u paraqiten Fuqive të Mëdha edhe kërkesa të tjera, që parashikonin formimin e një shteti të pavarur shqiptar. Kështu, në memorandumin, që një grup atdhetarësh shkodranë i dërguan më 13 qershor 1878 lordit Beaconsfield, kryetar i delegacionit anglez në Kongresin e Berlinit, pasi flitej hollësisht për rrezikun që i kanosej tërësisë territoriale të Shqipërisë nga shtetet fqinje, parashtrohej si zgjidhja më e përshtatshme për çështjen shqiptare, në kushtet në të cilat ndodhej Evropa Juglindore, formimi i një shteti shqiptar të pavarur. Krijimi i shtetit të pavarur shqiptar do ta çlironte popullin shqiptar nga zgjedha shekullore osmane, do të krijonte në Ballkan një mburojë kundër pansllavizmit rus dhe do të shërbente si një element ekuilibri në lindje.

Megjithatë, Fuqitë e Mëdha, të mbledhura në Kongresin e Berlinit, nuk i morën parasysh këto kërkesa të shqiptarëve. Edhe pse në Berlin luhej fati i popullit shqiptar, Fuqitë e Mëdha e injoruan qenien e tij. Madje, delegacioni shqiptar, i ngarkuar nga Lidhja e Prizrenit, i cili shkoi në Berlin me nismën e vet për t’i parashtruar Kongresit të drejtat e Shqipërisë, nuk u përkrah nga askush. Abdyl Frashëri, kryetari i delegacionit, u përpoq ta bindte kryetarin e Kongresit, kancelarin Bismark, në një takim që pati me të, që ta përfshinte në rendin e ditës së një seance edhe çështjen e kombit shqiptar. Por kancelari gjerman nuk pranoi duke u shprehur brutalisht se “nuk ka një komb shqiptar”.

Si rrjedhim, çështja shqiptare nuk u përfill fare si çështje më vete nga Kongresi i Berlinit. Të mbledhura për të rishikuar Traktatin e Shën-Stefanit, Fuqitë e Mëdha morën përsipër që të hartonin në Kongresin e Berlinit një hartë të re politike të Gadishullit Ballkanik. Në Kongres Fuqitë e Mëdha nuk u udhëhoqën nga parimi i lirisë së popujve, por nga interesat e tyre të veçantë, të cilët ishin në kontradiktë të thellë ndërmjet tyre. Perandoria Ruse luftonte për të sanksionuar kushtet e Traktatit të Shën-Stefanit, kurse Britania e Madhe me Austro-Hungarinë përpiqeshin të pakësonin sa më shumë përfitimet e Rusisë dhe t’i përforconin pozitat e tyre në Evropën Juglindore. Perandoria Gjermane orvatej të kënaqte Austro-Hungarinë për të mos e lënë që të bashkohej me Francën dhe ta neutralizonte kundërshtimin e Rusisë, duke provokuar keqësimin e marrëdhënieve të saj me Perandorinë Britanike. Synimi kryesor i Francës ishte izolimi politik i Gjermanisë, kurse Italia, nga ana e saj, kërkonte zgjidhje të tilla që do të çonin në dobësimin e pozitave të Austro-Hungarisë në Gadishullin Ballkanik.

Punimet e Kongresit të Berlinit vijuan plot një muaj. Ato përfunduan më 13 korrik 1878 me nënshkrimin e Traktatit të Berlinit, i cili zëvendësoi atë të Shën-Stefanit.

Sipas traktatit të ri, përfitimet politike e territoriale të Rusisë u pakësuan si në Gadishullin Ballkanik, ashtu edhe në Azinë e Vogël. Ideja e një principate bullgare, nën sovranitetin e sulltanit, mbeti në fuqi, por kufijtë e saj u zvogëluan gati trefish. Kongresi i Berlinit vendosi që territori i saj të shtrihej midis lumit Danub dhe maleve Ballkan. Viset në jug të maleve Ballkan do të formonin një provincë autonome të Perandorisë Osmane me emrin Rumelia Lindore. Viset e Maqedonisë, së bashku me krahinat lindore të Shqipërisë, të cilat me Traktatin e Shën-Stefanit i jepeshin Bullgarisë, do të mbeteshin gjithashtu nën sundimin osman. Kongresi i Berlinit ua njohu pavarësinë Rumanisë, Serbisë dhe Malit të Zi. Ai ripohoi gjithashtu vendimin e mëparshëm për t’i dhënë Rumanisë Dobruxhën Veriore dhe për t’i shkëputur asaj provincën e Besarabisë në favor të Rusisë. Kufijve të Serbisë e të Malit të Zi ai u bëri ndryshime të rëndësishme. Me këmbënguljen e Austro-Hungarisë u vendos që Serbia të mos zgjerohej nga ana jugore (në drejtim të Novi Pazarit, të Mitrovicës dhe të Prishtinës, të cilat Vjena i lakmonte për vete), por nga ana juglindore, duke i dhënë asaj krahinat e Pirotit, të Trenit, të Vranjës e të Nishit; këto, me Traktatin e Shën-Stefanit, i qenë premtuar Bullgarisë. Për të njëjtën arsye, me këmbënguljen e Vjenës, Malit të Zi iu pakësuan së tepërmi përfitimet territoriale nga ana veriore, në drejtim të Hercegovinës dhe të Novi Pazarit. Sipas Traktatit të Berlinit, ai do të zgjerohej kryesisht nga ana jugore: do të merrte krahinat e Tivarit, të Podgoricës, të Plavës, të Gucisë, të Rugovës e të Kolashinit. Aneksimi i Ulqinit nuk iu njoh, por Cetina fitonte të drejtën që anijet tregtare malazeze të lundronin lirisht në lumin Bunë dhe në liqenin e Shkodrës.

Përfitime tokësore në kurriz të Perandorisë Osmane patën sidomos dy fuqi të mëdha, të cilat nuk kishin marrë pjesë fare në luftën ruso-turke: Austro-Hungaria dhe Britania e Madhe. Austro-Hungaria fitoi të drejtën për të pushtuar ushtarakisht, gjoja për t’i administruar, Bosnjën dhe Hercegovinën, përveç limanit Spic, në brigjet jugore të Dalmacisë, të cilën e aneksoi zyrtarisht; po ashtu fitoi të drejtën për të mbajtur garnizone ushtarake në sanxhakun e Novi Pazarit. Britania e Madhe, e cila u paraqit në Kongres si mbrojtësja më e flaktë e Perandorisë Osmane, i shkëputi kësaj ishullin e Qipros.

Me përkrahjen e Anglisë e të Francës, Kongresi i Berlinit mori në shqyrtim edhe kërkesat e Greqisë, e cila gjithashtu nuk kishte marrë pjesë në luftën ruso-turke. Athina pretendonte të aneksonte Thesalinë, Maqedoninë, Kretën dhe sidomos Epirin (vilajetin e Janinës). Pas mjaft debatesh, Kongresi, duke marrë parasysh kundërshtimin që bëri Anglia për Kretën dhe Rusia për Maqedoninë, nuk pranoi që këto t’i jepeshin Greqisë, ndërsa për pretendimet greke në Epir, Perandoria Osmane deklaroi haptas se aneksimi i Epirit nga Greqia do të ishte i rrezikshëm për të dyja palët, pasi aty mbisundonte popullsia shqiptare, e cila do t’u shkaktonte telashe si Greqisë, ashtu dhe Turqisë. Më në fund u vendos që kufiri në Thesali dhe në Epir të caktohej nga një komision turko-grek. Megjithatë, Kongresi rekomandonte si vijë kufiri lumin Kalamas në Epir dhe lumin Selemvria në Thesali. Në rast se Greqia e Turqia nuk do të merreshin dot vesh ndërmjet tyre, thuhej në nenin 24, atëherë do të ndërhynin Fuqitë e Mëdha.

Vendimet e Kongresit të Berlinit cenonin rëndë interesat e popullit shqiptar dhe tërësinë territoriale të Shqipërisë. Ashtu si Traktati i Shën-Stefanit, edhe ai nuk e pa Shqipërinë si një njësi politike të veçantë, por e trajtoi si një plaçkë tregu të destinuar për të përmbushur synimet e Fuqive të Mëdha dhe për të kënaqur lakmitë e shteteve ballkanike. Traktati i Berlinit nuk i njohu Shqipërisë asnjë të drejtë kombëtare, madje nuk e zinte fare në gojë emrin e saj. Ai nuk e respektoi as tërësinë e saj territoriale. Malit të Zi, përveç trojeve me popullsi të përzier shqiptare e sllave, iu dhanë përsëri disa vise thjesht shqiptare (krahinat e Plavës, të Gucisë e të Rugovës), sikundër edhe Serbisë (krahinat e Vranjës, të Trenit e të Pirotit). Bullgarisë nuk iu njohën viset e Shqipërisë Lindore, por, nga ana tjetër, iu dhanë Greqisë (e cila nuk përfitonte asgjë nga Traktati i Shën-Stefanit), viset e Çamërisë. Veç kësaj, me Traktatin e Berlinit lindi edhe një rrezik tjetër për trojet shqiptare. Ky rrezik vinte nga Austro-Hungaria, e cila, përveç pushtimit të Bosnjës dhe të Hercegovinës, fitonte gjithashtu të drejtën të vendoste garnizone ushtarake dhe të ndërtonte rrugë strategjike në sanxhakun e Novi Pazarit “deri përtej Mitrovicës”. Me këto koncesione Vjena hidhte hapin e parë për të pushtuar një ditë krejt Kosovën dhe për të dalë pastaj në Selanik.

Midis vendimeve të tjera që mori Kongresi i Berlinit, dy prej tyre preknin, njëri tërthorazi e tjetri drejtpërdrejt, dy çështje që kishin lidhje me aspektin politik të trojeve shqiptare, që do të mbeteshin nën sundimin e Perandorisë Osmane. E para trajtohej në nenin 23 të traktatit. Sipas këtij neni, Porta e Lartë detyrohej të hartonte për viset ballkanike, që ndodheshin nën sundimin e saj të plotë, “rregullore organike” për një administrim autonom të vilajeteve, pak a shumë të njëllojtë me atë që i qe dhënë ishullit të Kretës më 1868. Me qëllim që këto “rregullore” t’u përshtateshin nevojave të vendit, Porta duhej të ngarkonte “komisione të posaçme” për hartimin e tyre, në të cilat “elementi vendas duhej të përfaqësohej në shkallë të gjerë”. Projektet që do të hartoheshin për çdo vilajet, thuhej në po këtë nen, para se të hynin në fuqi, do të miratoheshin edhe nga Komisioni Evropian që u krijua nga Fuqitë e Mëdha për Rumelinë Lindore. E dyta ishte përfshirë në Protokollin nr.13 të Kongresit të Berlinit dhe kishte lidhje me venomet e Mirditës. Fillimisht çështja u ngrit nga përfaqësuesit e Francës dhe të Austro-Hungarisë. Këta kërkuan nga Porta e Lartë që ajo t’i respektonte edhe në të ardhmen “privilegjet dhe imunitetet” (domethënë: venomet), të cilat “popullsia e Mirditës i gëzon ab antiquo” (që në kohët e lashta). Përfaqësuesi osman e kundërshtoi këtë propozim që e pengonte Portën e Lartë ta nënshtronte Mirditën, duke u kapur pas faktit se zotimi për të respektuar venomet në këtë krahinë binte në kundërshtim me nenin 23, i cili e detyronte atë të zbatonte reforma administrative në vilajetet e Turqisë Evropiane. Megjithatë ai shtoi se Porta e Lartë nuk kishte ndërmend të zbatonte reformat e saj në krahinën e Mirditës. Fuqitë e Mëdha mbetën të kënaqura nga deklarata e përfaqësuesit turk, e cila u përfshi në Protokollin nr.13, duke marrë kështu vlerën e një zotimi zyrtar. Të dyja këto vendime ishin negative për Shqipërinë.

Katër vilajetet shqiptare të Shkodrës, Kosovës, Manastirit dhe Janinës që u propozuan për autonomi nga Lidhja e Prizrenit

Me nenin 23 Fuqitë e Mëdha cenonin interesat jetike të Shqipërisë, jo pse e detyronin Perandorinë Osmane t’i pajiste viset ballkanike me administratë autonome “të përshtatshme” me nevojat e tyre, por me të drejtën që fitoi Porta e Lartë për ta mbajtur edhe në të ardhmen ndarjen administrative që ishte në fuqi, pra copëtimin e trojeve shqiptare ndërmjet katër vilajeteve të ndryshme. Reformat administrative autonomiste i kërkonin vetë qarqet përparimtare rilindëse, por ato i kushtëzonin këto reforma me bashkimin e trojeve shqiptare në një vilajet të vetëm autonom. Pajisja e katër vilajeteve me “rregullore organike” të veçantë, gjoja në përshtatje me nevojat e vendit, do t’i vështirësonte edhe më tej lidhjet ekonomike, shoqërore, politike e kulturore ndërmjet krahinave shqiptare të këtyre vilajeteve. Për më tepër, e drejta që fituan me nenin 23 Fuqitë e Mëdha për të ndërhyrë në këtë çështje, u dha atyre mundësinë, siç shkruante pak më vonë Abdyl Frashëri, që t’u jepnin reformave karakter joshqiptar, por serb në vilajetin e Kosovës, bullgar në atë të Manastirit dhe grek në vilajetin e Janinës. Si rrjedhim, me zbatimin e nenit 23 rritej më tepër në të ardhmen rreziku i aneksimit të trojeve shqiptare nga shtetet fqinje ballkanike dhe vështirësohej më shumë lufta e shqiptarëve për bashkimin e këtyre trojeve në një vilajet të vetëm autonom.

Po ashtu, me Protokollin nr. 13, Fuqitë e Mëdha cenonin interesat jetike të Shqipërisë, sepse çështjen kombëtare shqiptare e reduktuan vetëm si problem të popullsisë së saj katolike dhe në mënyrë të veçantë vetëm si çështjen e një krahine të saj, siç ishte krahina e vogël dhe e prapambetur e Mirditës, e cila, sipas tyre, nuk aspironte gjë tjetër, veçse të ruante statusin e saj partikularist e patriarkal. Protokolli nr.13 i hapte kështu rrugën Vjenës, e cila gëzonte prej kohësh të drejtën e mbrojtjes së popullsive katolike të Perandorisë Osmane (kultusprotektoratin), që të ndërhynte lirisht në jetën e brendshme të Mirditës dhe ta kthente atë në një pikëmbështetje të avancuar për ekspansionin e saj të mëtejshëm drejt brigjeve shqiptare të Adriatikut dhe drejt viseve të Ballkanit Qendror.

Copëtimi i dytë: Konferenca e Ambasadorëve në Londër



Kryengritjet e armatosura të shqiptarëve të viteve 1910, 1911, 1912, nxitën shtetet ballkanike që të vepronin me shpejtësi në copëtimin e trojeve shqiptare. Serbia , Bullgaria , Mali i Zi dhe Greqia lidhën aleanca poltike dhe ushtarake ndërmjet tyre dhe në tetor të vitit 1912, ato i shpallën luftë Perandorisë Osmane duke shënuar kështu fillimin e Luftës së Parë Ballkanike.

Shqiptarët mbajtën një qëndrim asnjanës në këtë luftë, por u shqetësuan kur shihnin se shtetet ballkanike synonin ndarjen e territoreve shqiptare. Për pasojë shqiptarët mbajtën një kuvend në Vlorë dhe me 28 nëntor 1912 shpallën Pavarësinë e Shqipërisë. Pavarësia nuk u njoh nga disa vende kurse Serbia, Mali i Zi dhe Greqia vazhduan t'i mbanin trupat e tyre në territoret shqiptare.

Gjatë kësaj kohe u kryen masakra të tmerrshme mbi popullsinë civile shqiptare. Leon Trocki, i dërguar si korrespondent mbi Ballkanin, tregon se si "fshatra të tërë shqiptarë ishin kthyer në grumbuj zjarri. Nga kufiri me Serbine e deri në Shkup shihje vetëm zjarr e plaçkitje...". Sipas burimeve të huaja, rreth 25 mijë shqiptarë u vranë vetëm në Kosovë në muajt nëntor 1912-janar 1913.

Më 17 dhjetor 1912 në Londër u mblodhën Fuqitë e Mëdha të kohës të cilat diskutuan për fatin e Shqipërisë. Më 29 korrik 1913 u mor vendimi që Shqipëria të shpallej principatë autonome, sovrane e trashëgueshme nën garancinë e Fuqive të Mëdha. Ndërsa kufijtë, pas shumë diskutimesh u caktuan por duke lënë jashtë tyre Kosovën dhe Çamërinë,.por duke lënë brenda kufijve territore që sot jane janë jashte kufijve shtetërorë të Shqipërisë si p.sh. Shën Naumi

Pasojat

Të gjendur nën pushtimin e ushtrive serbe, malazeze e greke, me qindra mijëra shqiptarë nga troje që sot gjendjen në Mal të Zi, Serbi, Kosovë, Maqedoni e Greqi, more rrugën e u dyndën si refugjatë brenda kufijve të njohur nga Konferenca e Londrës. Në të gjitha trojet shqiptare u kryen masakra të mëdha në popullsinë civile, dhe u krye spastrim etnik me qëllim përzënien ose eliminimin e popullsisë shqiptare.

Copëtimi i trojeve shqiptare la jashtë kufijve më shumë se gjysmën e territoreve të banuara nga shqiptarët historikisht, dhe më shumë gjysmën e popullsisë shqiptare të asaj kohe. Në Kosovë, trupat serbe ushtruan terror dhe u munduan ta ndërrojnë përbërjen e popullsisë me anë të shpërnguljeve me dhunë. Gjuha shqipe u ndalua, dhe dhjetëra mijëra serbe kolonë u vendosën në tokat e shqiptarëve të vrarë ose të përzënë. Më shumë se 150 000 shqiptarë u detyruan të lenë Kosovën në vitet 1912-1920 .


Trojet etnike historike shqipare

Shumica e tyre u vendosën në Shqipëri, në zonat e Fierit, Lushnjës, Durrësit, e Kukësit. Po ashtu, popullsia çame u spastrua në përmasa të mëdha, duke lënë në Çamëri vetëm një pjesë të popullsisë çame të besimit ortodoks, që sot numëron 30-70 mijë banorë në Çamëri. Pasoja e këtij copëtimi ende ndjehen në kombin shqiptar, ku shembujt më të freskët janë Lufta e Kosovës në 1998-1999, dhe rebelimi i armatosur në Maqedoni në 2001-shin.

Gjendja aktuale

Copëtimi i Shqipërisë është një barrë e rëndë për kombin shqiptar, e cila ka shtyrë shumë atdhetarë që pas copëtimit të punojnë politikisht e me përpjekje të armatosur, për ribashkimin e kombit shqiptar. Kjo i dha jetë dhe çështjes kombëtare shqiptare, ribashkimit të trojeve etnike shqiptare të copëtuara në 1913-ën.

Mendimi i publikut në Shqipëri e Kosovë rreth ribashkimit të Shqipërisë ka ardhur duke i rritur, sidomos vitet e fundit. Në 2011-ën, sipas Gallup Balkan Monitor, 75% e të anketuarve në Shqipëri dhe 68% e të anketuarve në Kosovë, mbështesin ribashkimin kombëtar. Çështja kombëtare tashmë është e përfaqësuar dhe politikisht nga parti politike si Vetëvendosja në Kosovë dhe Aleanca Kuq e Zi në Shqipëri, në programin e të cilave është ribashkimi i trojeve shqiptare në një shtet.


Literatura :

^ Christopher Merrill: }, S. 230, Rowman & Littlefield 1999, ISBN 0742516865, 9780742516861

^ Paul R. Magocsi: Encyclopedia of Canada's peoples, S. 180, University of Toronto Press 1999, ISBN 0802029388, 9780802029386 (Lexuar më 1 shkurt 2012)

^ Stephanie Schwandner-Sievers, Bernd Jürgen Fischer: Albanian identities: myth and history, S. 44, Indiana University Press 2002, ISBN 0253341892, 9780253341891 „..events of 1913 when a major part of the Albanian-inhabited territories was partitioned among neighbouring Balkan states.“

^ George Walter Gawrych: The crescent and the eagle: Ottoman rule, Islam and the Albanians, 1874-1913 (Anglisht), S. 99-101, I.B.Tauris 2006, ISBN 1845112873 , 9781845112875 „"Albanians comprised a majority in all four provionces"“

^ Florian Bieber: }, S. 17, Taylor & Francis 2003, ISBN 0714683272, 9780714683270

^ R.J. Crampton: Eastern Europe in the twentieth century and after. 23: Routledge 1997, ISBN 0415164222, 9780415164221

^ http://books.google.ee/books?id=RRgbAgAAQBAJ&pg=PA107&lpg=PA107&dq=luma+1912&source=bl&ots=EDmfv7eAeX&sig=Y_aFU9IljxrfcLatMTPY1p_MjVM&hl=en&sa=X&ei=OpW4UozwO4b14QSh24HgAQ&ved=0CFkQ6AEwBQ#v=onepage&q=luma%201912&f=false

^ 1913 | Consul von Heimroth: Situation in Skopje and Kosova Following the Serb Invasion

^ Janusz Bugajski: Political parties of Eastern Europe: a guide to politics in the post-Communist era. 448: M.E. Sharpe 2002, ISBN 1563246767 , 9781563246760

^ Robert et al Bideleux: The Balkans: a post-communist history, S. 530, 522, Taylor & Francis 2007, ISBN 0415229626 , 9780415229623