E thjeshta dhe shumëdimensionalja , poetja universale Vinita Agrawal
Nga Laureta Petoshati
Lindur në Bikaner, Indi, më 18 gusht të vitit 1965 Vinita Agrawal bëri shkollimin e saj fillor në Kalimpong, të mesmin në Kalkuta dhe kolegjin në Baroda. Ajo mbaroi me Medalje Ari Masterin për Arte në Fakultetin e Shkencave Politike të Universitetit Sayajirao Maharaja të Baroda-s dhe në Kolegj fitoi bursën nga Komisioni i Granteve Universitare për arsye të rezultateve të shkëlqyera. Ajo është një shkrimtare e lirë dhe studiuese e pavarur por tërë kohën ajo ka mbetur një poete jo vetëm në shpirt, por dhe në botime.
Poezitë e saj janë botuar jo vetëm në shtypin e shkruat, por dhe në mediet dhe revistat elektronike. Janë të panumërta rastet kur ajo është botuar në media prestigjioze të tilla si Asiancha, Constellations, raedleafpoetry, The Fox Chase Review, Spark, The Taj Mahal Review, Open Road Review, CLRI, Kritya.org, Touch- The Journal of healing,(Prekja – Gazeta e shërimit) Museindia, Everydaypoets.com, Letërsia Botërore Mahmag, The Criterion, The Brown Critique, Twenty20journal.com, Sketchbook, Poetry 24, Mandala, dhe në shumë të tjera duke përfshirë dhe futjen e poezive të saj në disa antologji ndërkombëtare. Poezia e saj u propozua si ndër më të mirat nga Vendimi Përfundimtar i CLRI në vitin 2011. Ajo ka fituar një çmim nga MuseIndia më 2010 dhe poezia e saj “Thoughts” (Mendime) fitoi një çmim në konkursin Wordweavers në vitin 2013.
Përmbledhja e poezive të saj në librin e titulluar “Words Not Spoken” “Fjalët e pathëna” të botuara nga Sampark / Brown Kritika doli për publikun në nëntor të vitit 2013.
Ajo u ftua nga SAARC (Shoqata e Azisë Jugore për Bashkëpunim Rajonal) për të lexuar poezi të saj në Festivalin e Letërsisë SAARC në Delhi 2010 dhe po prapë në Delhi më 2011 dhe në Agra më 2011. Të mos harrojmë se bashkëpunimi rajonal përfshin tetë vende të Azisë Jugore që janë : Afganistani , Bangladeshi , Butani , India , Ishujt Maldive , Nepali , Pakistani dhe Sri Lanka, të cilat kanë ndërtuar dhe një universitet të përbashkët që është universiteti i Azisë Jugore ( SAU ), i cili është një Universitet Ndërkombëtar.
Vinita Agrawal vazhdon të botojë në gazeta të ndryshme kombëtare dhe ndërkombëtare artikuj të spikatur në lidhje me temat e spiritualitetit dhe kulturës. Artikujt e saj janë botuar në Femina, The Free Press, Marwar, Himal, Defence and Security Alert (DSA), The Sevensisters Post, MindSpace Mag etj.
Vinita Agrawal si studiuese e spikatur ka mbajtur një kumtesë mbi çështjet gjinore në Budizëm në një konferencë ndërkombëtare në Sri Lanka në muajin shkurt të vitit 2012 dhe një tjetër për konferencën e Sakyadhita-s e mbajtur në Vaishali (Bihar) në janar të vitit 2013.
Ajo pëlqen shumë natyrën dhe është dhënë pas kafshëve, kopshtarisë, muzikës … dhe është ndjekëse e zemrës së saj në krijimtarinë e saj letrare.
Ajo është anëtare e përjetshme e INTACH (Trusti Kombëtar Indian i Trashëgimisë së Artit dhe Kulturës)- Periudha Indore që punon për ruajtjen e Trashëgimisë së Arteve dhe të Kulturës të rajonit.
Vinita Agrawal është e martuar dhe ka një djalë i cili po vazhdon një Master për prodhim muzikor në SHBA. Aktualisht ajo jeton në Mumbai, Indi dhe është aktive në jetën artistike dhe letrare ndërkombëtare. Poezitë e saj spikasin për temat me ndjeshmëri njerëzore, janë me mendime të thella, shumëplanëshe dhe paraqesin një kulturë të jashtëzakonshme të poetes Vinita Agrawal. Ajo shkrin natyrshëm, me një magji frymëzuese dhe mençuri kulturën perëndimore të Europës dhe Amerikës me atë të Azisë Jugore dhe veçanërisht atë indiane, të cilës ajo i përket, duke dhënë kështu një produkt poetik universal që është i përtypshim dhe i ndjeshëm për çdo mendje e shpirt njerëzor në çdo vend të botës. Me shumë kënaqësi dhe përkushtim po sjell disa poezi të saj të botuar së fundmi në gjuhën shqipe, në gjuhën e Nënë Terezës së Kalkutës, e cila jetoi dhe ndërroi jetë aty ku Vinita ka kaluar ditët më të bukura të rinisë së saj.
Cikël poetik nga VINITA AGRAWAL
Përherë ti
Ishe ti në gjithçka dashuria ime.
Qysh nga dita që u kolovitëm
mbi rrënjët e ajrosura të fikut të Bengalit,
derisa gjithë barishtet poshtë u thanë tërësisht
në vjeshtën e fundit të jetës, ishte ti. Vetëm ti.
Ti më mësove stërhollimin e jetës
nëpërmjet fierit dhe drurëve me gjelbërim të përhershëm,
nëpërmjet pemëve që jetojnë në shkreti përjetësisht,
nëpërmjet ca të tjerave që u thanë dhe çelën përsëri
kur erdhi stina e re.
Ti më mësove si të thith aromën e luleve nga fotografitë,
më mësove si ti mbërthej imazhet e humusit, rrënjëve, diellit e flladit,
… përulësinë e degëve grindavece,
që mirëpresin gjethet pa push e me shkëlqim.
Këngët e mohimit unë i dëgjova te lulet e mollës,
melodinë e heshtur të tokës nga dheu ku është zhytur deri te lulja,
qetësinë e plotë nëpërmjet stuhive që u nënshtrohen lëndinave,
nga ku pastaj zhduken përgjithmonë.
Dashuria është e thjeshtë sa një trëndafil i egër me katër petale, i plotë.
Ka nurin e mjegullës së malit hedhur mbi xhufkat e boçës së pishës.
Është e ngrohtë sa një manushaqe fushe dhe një lulëkuqe e rrallë,
të vëna në një vazo mbi një tavolinë për dy vetë.
Sytë e tu ishin një oqean i kanelltë –kundërmues si vatra,
ku bashkohen të gjithë lumenjtë e mi, ku zhytem në muzg
dhe ndez zjarrin e qetë më mbrëmje. E njëjta natë,
që bën xurxull kalbësinë e njerëzve, duke i kthyer në spore të vagëlluara.
Ndonjëherë kur i ftohti dhe dridhërima kanë zaptuar zemrën time
dhe bota është bërë e errët,
ti ke mbajtur dorën time, më ke treguar nimfat e fshehura brenda shpatoreve.
ndaj unë kam qeshur … pastaj ti ke qeshur me mua.
11 shkurt 2015
Pema e fikut të Bengalit Inizio modulo
Në kërkim të dashurisë
Uria ime për dashuri
ka filluar të mbushë ajrin
Unë tani mund të mbaj rrezet e diellit me dhëmbët e mi
krahët e mi mund të mbajnë miliona bajt dhe gigabajt
Nuk ka rëndësi nëse tubat e Nju Jorkut
janë të bllokuara nga uji apo që Mumbai është
duke u mbytur nga shirat
për aq kohë sa rrugët e rrëshqitjes mbi valë janë të lira.
Truri im mund të nxërë çdo gjë që t’i japësh
çdo gjë që do të zërë vendin e dashurisë
qoftë edhe cipën kibernetike.
Mishërimi im
Pakti ndërmjet Krijuesit tim dhe meje është prishur
U prish dhe ëndrra ime e kotë e një jete të tërë
Me dhimbje jam kujdesur që të ikni
Dalëngadalë kam dëgjuar jetën të qetësohet
Thelbi që më largon mua nga vetvetja është vetja ime,
Sa paqe mund të marr si shkëmbim nga një tradhtare?
Shpresoj që një mikeshë e vjetër të vijë tek unë
Kështu që unë mund ta pyes atë
përse universi më çoi mua sonte në skajin e tij.
Unë po filloj që ti kuptoj dervishët
Sesi ua kalojnë dridhjen e tyre soditësve të pranishëm
Unë po filloj të kuptoj njerëzit që mbajnë koracë
në një domethënie të habitshme të mënyrës së jetesës
Unë jam e tradhtuar nga mishërimi im
ai i tregon të gjitha ato që ka,
Dashuria është burimi mbizotërues i ndihmës
Por unë jam e tradhtuar nga dashuria
Zgjidhjet që bën gjumi janë të ëmbla
lënë mëngjesin të thotë diçka.
Piktura “Light of the Incarnation (Drita e Mishërimit” nga Carl Gutherz
Thyerje
Dashuritë e mia të ardhshme mua s’më thonë asgjë,
Ky ankth pikëllues po më asgjëson fare,
Po më shpërndan në shtjella të padukshme ere,
Ku unë nuk jam ushqim as dhe për zogjtë.
Vragat e plagëve të mia shkojnë thellë midis besimit dhe Zotit
Tani unë s’di si të dashuroj as veten time
E humbas kthjelltësinë midis meje dhe thellësive të mia.
Nëse mundeni ju bëni vetëm këtë gjë për mua,
Më shfajësoni që jam e lindur femër,
Veçse më lini vetëm në ca shtigje të pashkelura
Me rrahjet që s’përjetoi zemra ime.
Dëshira e fundit
E mundur nga rënia e flokëve,
fytyra e saj i ngjan një bime
që ka mbetur pa ujitur për një kohë të gjatë.
Sytë e saj janë plot përgjërim –
si një fëmijë në një dyqan karamelesh.
Është e shtrirë atje, në atë shtrat tek
dhe nuk zë as gjysmën e tij;
Pjesa tjetër e mbushur me dëshirat e papërmbushura.
Shikimi i saj më ndjek ngultas kur i bëj stivë barnat e saj
brenda kutisë së duhur, ditëve të duhura, shenjave të duhura.
Ne nuk guxojmë të flasim
për atë që jemi gati për ta humbur.
Ne më mirë të pohojmë
se asgjë nuk lihet e pambaruar.
Si – mbarështimi i një çifti lepujsh,
ngrënia e frutave durian,
shikimi së bashku e një filmi të viteve ’40,
kur ajo ishte vetëm një fëmijë,
dhe kosiste tejpërtej një fushë me lule kumaku
me një karrocë dore plot me këngë.
Por pastaj ajo thyen sfratin e lotëve –
thotë se ajo dëshiron të jetë aty pranë
që të marrë pjesë në dasmën e nipit të saj.
Fytyra ime bëhet shuk si një copë letre,
ai është vetëm pesëmbëdhjetë vjeç… ajo kurrë s’do arrijë deri atëherë.
Pse duhet ta thoshte ajo këtë gjë?
Sigurisht që ti do të jesh… e them pa zë
natën, në dritën e lehtë të llambës,
unë shoh dëshirat e saj të holla e të brishta
që qëndisin me ar vetveten brenda mollëzave të saj të dala
dhe përshkojnë tejefund zemrës sime.
Unë shembem si një mur me tulla që s’ka llaç.
Shkruar më 20 mars 2015
Ngadalë
Në këtë pranverë të prerë përkorë si diamant
unë nuk mund të ngushëllohem.
Vdekja ime mbahet brenda formës së rregullt
me qepjet e fijeve metalike.
Posta është gjashtëmbëdhjetë frymëmarrje larg
por kurrë nuk sjell lajme të mira.
Kthimi mbrapsht prej jush lëndon një mijë herë më shumë
se mospërfillja e Manhattan-it.
Ç’ka mbetur në magazinë pasi ka ikur pranvera festive ?
Çfarë ka mbetur në magazinë?
Një kujdestar me uniformë ngjyrë blu ndoshta
e bart diku tjetër magjistarin e dhimbjes sime.
Ky tumor jo-kirurgjik është një gjashtëvargësh i pavdekshëm
që trupi im ka krijuar nga rreziqet e pastrimit të tij.
Zemra ime është e trazuar
dhe vendgatim i erërave që të shpojnë.
Unë do të lë poezitë e këndshme
për faltoren e zemrës suaj.
S’ka gjë nëse jeta nuk është më mall rezervë
S’ka gjë nëse shiu mbush dokun e mbyllur të detit tim.
Përktheu nga origjinali në anglisht Laureta Petoshati
Mbresa leximi nga cikli poetik i prezentuar i Vinitës
“Kundruar nga kuadrantet e mbresës leximore të këtij cikli poetik, ardhur bukur në sfondin e vlerës dhe magjepsja me tërë atë rezymim joshës për të shijuar atë valvitje meditative deri në delirium jehonash, me aq ndërveprim transmetimi dhe akuarel polimorfik dhe semiotikë evolutive, Vinita vërtetë denjësisht akomodohet në përfaqësim elitar , ku diskursi i saj është një shembull modern i emancipimit të ndjesorës.
Në këto vargje Vinita ka bërë një shtegëtim të bukur poetik dhe duke u lëshuar thellësive asociative dhe duke iu ngjitur majave të meditimit, kompozicioni metaforik është qëndisur përmallshëm në gjergjefin përceptues, në tërë atë shpalosje shpirtërore herë alegorike e herë me një narracion që tangjentojnë në imazhe dhe mesazhe koherente të qenësisë , nëpër orbita përgjërimi që lënë gjurmë e që fosforizojnë përtej mishërimit, që japin shpresë dhe lumturojnë, projektuar dhe realizuar mrekullisht.
Aq në simbiozë dhe në rezonim të saktë me idenë , motivin e trajton pa e lodhë lexuesin , e magjeps me mënyrën e emitimit të dilemave si shkak dhe sugjestionin si shkas. Kështu,valsi i atyre flakërimave lirike dashurore,loja e lirise poetike fluron sepse nuk ka imazhe statike, përvijohet jo nga pikniku iluzor i rënies së blertë ose si fanitje afshërore, por me përsiatjen rrezëllitëse sublimon energjinë asociative me dhembje dhe dashuri. Një shelbim, një bluetooth nga i cili merr dhe jep.
Të takohesh me këto poezi dhe duke u ankoruar me përkujdesje në molin përceptues prej lexuesi të joshë si një uvertyrë e këndëshme një rezymim: në këtë buqetë poezishë Vinita spektron me nuanca të bukura motivesh dhe atë shpalosje artistike të shfaqur me një çiltërsi emocionale duke gurgulluar poetikisht ashtu si prelud vendos sentencat e “stërhollimit të jetës” dhe duke vendosur me elegancë metaforike shtresa të bukura ndjenjash,vibracione që hetohen larg nga hijeshia e vargut e dhe e shprehjes, dendësisë estetike, nga kumton mesazhet nëpër kohë dhe hapësirë si binomi që ajo ia vendosë aksiomën meditative, nëpër bujtina shpirtërore mbanë të ngrohtë vokacionin edhe nostalgjik edhe idilik dhe në transversalen e tërësisë si në një shesh unaze timbri i leksikut vargnor hedh qendismën e bukur të fjalëve dhe vargjeve , në një mozaik i mahnitës përjetues.Ajo jep leksionin se si “ thithet aroma e luleve nga fotografitë”.
Aty ku profilizohet qetësia në tinguj kurse fjala është më shume se e para pas Dashurisë, orkestrimi poetik zë fill si ndrojtje, si nevojë për një kumt mbështetje;se jeta din të jetë edhe e tillë, poetja thërrmon indet motivore,shtrydhë gjëndrat limfatike të dhembjeve për hirë të sublimes universale , duke mobilizuar antitrupat afshrorë, që në hemisferat e shpresave të bëhet ndërlidhja me ligjin e tërheqjes që menditimi të bëhet Eesencë. Pastaj, kur “dashuria bëhet si burim mbizotrues i ndihmës” dhe nga “cipa kibernetike” e teorive të fijeve në “miliona gigabajtë” fluksi shpresëdhës e transplnton dhembjen te mbështetja te vetja si subkoshiencë nganjëdhyese. Tërë ai shtegëtim pastaj si plojë shtërngimi, si intuitë polare të fortifikohet në Epiqendrëne Qetësisë.Pasthirrma nëntekstore ku mund të përfundoj edhe kuanti i fundit përgjërues i qenies si zhgënjim jepet përsëri nga fillimi në fund si kumt për kërkim të asaj esence të mbështetjes diku në dikend si ligj i universit , si ligj i lëvizjes ekuilibruese dhe altruiste.Kjo është magjia e tërë shpalosjes poetike e cila në planimetri kompozicioni, në simetri tredimenzionale,konvergjon në menyrën më të prekshme dhe më të thekshme në një frekuencë të këndëshme si ligji i thirrjes së të njejtave për ta shijuar si estetikë, si modelim matricor elitar figurativ dhe asociativ,refleksion i bukur nuancor në tërë prizmimin spektral të defilimit nëpër diagramin e mendjes në lëvizje që hedh parabolën intuitive përtej tundimit e përmes dashurisë deri në përndritje meditimi univerzal.Ajo me delikatesë sublime “ lë poezitë pë faltoren e zemrës”,asaj zemre dhe nga ajo zemër që përshpërisin nga aureolë pentagramesh shpirtërore tinguj përjetësimi.Ky është universi poetik i Vinitës nga ku tejmbushë çdo mision interkomunikues shumëdimenzional.”
