Ish-kryeministri Prof.Dr.Sali Berisha 7 ton drogë në Rrëshen mbrohej nga policia, pronar nipi i Zef Brozit

Ish-kryeministri Sali Berisha tha në seancën parlamentare se droga prej 7 tonësh e kapur në Rrëshen është në pronësi të nipit të Zef Brozit, duke theksuar se ai nuk u arrestuar ashtu sikurse nuk arrestohet-sipas tij-bosët e tjerë të drogës.



Ish-lideri i PD-së tha se droga mbrohej nga policia. Berisha u shpreh se në këtë vend ku i gjithë territori kontrollohet nga trafikantët dhe Këshilli i Sigurisë Kombëtare nuk mund të ekzistojë për këtë bandë.

Kanabisi tha Berisha ka shpërthyer në të katër anët e vendit dhe se kjo nuk mund të fshihet nga askush.

Berisha: Ngjarja e madhe duhet të ishte fabrika e madhe e drogës në Rrëshen me 7 tonelata e mbrojtur fuqishëm nga policia e Mirditës, e drejtuar nga Banda e kryetarit të Bashkisë, ish-ndihmësi i Edi Ramës për ndërtimet në Inspektorat, dhe i drejtuar nga mbështetësi i fuqishëm i Edi Ramës, një far Kastriot Reçi (e theksoj ka 3 Kastriot Reçi), ky është djali i motrës së Zef Brocit, ju e keni qejf shumë. U arrestuan 20 gra dhe fëmijë, kurse Kastrioti si të gjithë banditët e tjerë nuk i hyri ferra në këmbë, paçka se merret me të gjitha llojet e trafiqeve. Paçka se vendin e ka mbuluar kanabisi nga thellësitë e Alpeve deri në Pogonë. Kapen disa fëmijë dhe gra të mjera që shkojnë për të fituar 5 lekë. Sot dëgjova edhe gra shtatzëna.

Më thoni ju mua sigurisht Këshilli i Sigurisë Kombëtare, për këtë bandë që trajton Shqipërinë në këtë mënyrë nuk mund të ekzistojë. Nuk ka këtu siguri kombëtare ku çdo pëllëmbë e territorit kontrollohet nga banditë. Kjo është e vërteta. Një herë thotë fajin e ka opozita. Kush e pyet opozitën të mos jetë realitet? Ju jeni qeveri që keni frikë nga vetja juaj. Si do të fshihnit ju kanabisin që ka shpërthyer në të 4 anët e vendit? Kush në botë mund ta bënte një gjë të tillë? Cili bos është arrestuar? Ligji arreston të gjithë kryetarët e komunave që nuk kanë denoncuar. Cili prej tyre? Ata shpërndajnë paratë me Ramën. Kjo është situata dhe i keni bërë vendit shërbimin më të keq në historinë e tij.

Vera Bekteshi boton librin e ri “Ora me Rërë”

Vera Bekteshi u lind dhe u rrit në Tiranë në të ashtuquajturin Bllok të Udhëheqjes, si vajza e njërit prej ushtarakëve të lartë të asaj kohe, ish – drejtues komunist në Shkodër gjatë luftës, Sadik Bekteshit. 

Mbaroi më 1969 studimet në Degën e Fizikës të Universitetit të Tiranës, po këtu dha mësim si pedagoge deri në spastrimet e mëdha të Enver Hoxhës mbi ushtarakët e lartë në vitin 1974, në kuadrin e të ashtuquajturës Fshesë e Hekurt.

Në këtë kohë vjen divorci i imponuar dhe internimi, humbja e profesionit dhe e të drejtave më elementare, më pas arrestimi i babait dhe vuajtje pa fund.

 Për gati 16 vjet Vera jetoi e izoluar së bashku me familjen e saj në Kutalli e Vodëz të Beratit në kushtet e diskriminimit shoqëror dhe varfërisë ekstreme. 

Kjo periudhë e jetës së saj përbën lëndën kryesore të këtij libri. Pas kthimit në Tiranë më 1991 punon përsëri në Institutin Hidrometereologjik. 

Më 1997 mbrojti doktoraturën, sot punon si specialiste në Fondin Shqiptar të Zhvillimit.(Flori Bruqi)

Dashuritë, në janë të vërteta, edhe nëse nisin në moshë të shtyrë, zgjasin. Sado e rrallë të jetë kjo duke qenë që rinia portretizohet gjithmonë si mosha e pasioneve. Kështu ndodh edhe me pasionin e të shkruarit. Vera Bekteshi, mund ta dëshmojë këtë. E njohur si vajza e ish-Gjeneral Sadik Bekteshit, një figure të lartë të shtetit të diktaturës, i persekutuar më pas familjarisht nga regjimi Hoxha, Vera, me kthimin në Tiranë dhe rihyrjen në jetën e kryeqytetit ndjeu nevojën për të treguar vitet e internimit. Kështu erdhi libri i saj i parë. Një stil i thjeshtë, i vërtetë, konkret që të kujtonte që letërsisë i duhen herë pas here fizikanë. Ajo ka vazhduar të shkruajë e të botojë dhe dje, në mjediset e UET, është promovuar romani i saj i fundit, pjesë e botimeve Mapo, “Ora me rërë”.

E veçanta e parë e këtij romani, është që Vera, si shkrimtare dhe rrëfimtare, vjen në kohën e sotshme. Ajo ka treguar, megjithatë, që nuk ka qenë e lehtë ta konsideronte të përfunduar këtë roman dhe ka punuar gjatë për ta sjellë në formën e sotshme.

“Libri tashmë ka kaluar tek ju dhe të doja jo t’ju pëlqente, por t’ju jepte ndjenjën e vërtetësisë. Ky libër më ka munduar shumë. Kam 3 vjet që merrem më të dhe e kam shkruar që vitin e parë, por për shkak të strukturës, të trajtimit të njeriut “pa dekor”, mua më është dashur të vuaj për ta realizuar. E kam punuar shumë, mbase dhe e kam prishur, por jam munduar për mirë. Një gjë tjetër që më ka munduar është fakti që kam filluar të shkruaj shumë vonë. Sot, kam gëzim dhe vuajtje të madhe, padyshim dhe emocione. Më ka munduar sepse e fillova vonë të shkruarin dhe këto faza duhet t’i kisha kaluar 30, 40, 50, por po i kaloj 60 vjeç e sipër, e nuk është aq kollaj. Mbaj mend që babai im ishte i fortë si gur e kur kaloi 83 vjeç, filloi të përlotej dhe thashë që kjo ishte shenjë e mortit. Mua më ka filluar shumë shpejt në krahasim me babain, por ai ishte burrë. Ky libër kryesisht flet për kohën e sotme, për të ashtuquajturën kohë moderne. Koha moderne karakterizohet nga ekstremet e saj që do të thotë ose gjithçka caktohet si çështje morale ose çështje morale s’ka fare. Ose nuk bëhet asnjë kompromis, ose ka vetëm kompromise. Unë mendoj që si në çdo kohë dhe kjo kohë mbase nuk është më e vështirë, por ne na duket e tillë pasi kemi kaluar disa sisteme, e vetmja gjë që na ngelet është të qëndrojmë”, është shprehur ajo gjatë promovimit.

Ky libër është botuar brenda nismës letrare Mapo, që, sipas Alfred Lelës, drejtor i mediave Mapo, synon të mbajë gjallë një grup letrar edhe në kohërat kur është e vështirë të rrosh me letërsi.

“Unë e kam lexuar librin “Me dy porta” më ka bërë përshtypje guximi për t’i thënë gjërat dhe guximi për t’i lënë gjërat jashtë. Duhet një guxim shumë i madh edhe për të lënë gjërat jashtë dhe ky është guximi i humanizmit, i njeriut të mirë. “Ora me Rërë” është një libër për dashurinë, i mirëshkruar me dashuri, aq i tillë është sa unë dua të kap një fragment që e kam nënvizuar, kur një prej personazheve i dhuron një tjetër personazhi një libër dhe dedikesa në libër është “Nadjas, këtë libër dashurie për cilën të gjithë kemi kaq shumë nevojë” dhe “Ora me Rërë” është pikërisht kjo, një libër për dashurinë për të cilën të gjithë kemi nevojë, Vera ka nevojë, ne kemi nevojë dhe besoj të gjithë bashkë”, ka thënë Alfred Lela, për librin.

Në promovim ka folur edhe botuesi Henri Çili, i cili, ka lënë për pak mënjanë librin, për t’u ndalur te shkrimtarja për të vënë në pah temperamentin e spikatur të një zonje me Z të madhe që është Vera, figurën e saj të veçantë që në pamje e qëndrim dhe forcën e karakterit që nuk e ka braktisur.

“Unë do të thoja që Vera Bekteshi është roman, në kuptimin e ngjarjeve, evenimenteve, të papriturave, pse jo dhe fatkeqësive apo gjërave që i kanë ecur ters në jetën e saj, është autorja e vetvetes. Gjatë kësaj kohe që e kam njohur personalisht, pasi ndër vite e kam njohur nëpërmjet rrëfimeve apo portretizimi që bënte një mik i saj Spartak Ngjela, më ka përgënjeshtruar pozitivisht ose dyfish në raport me atë portret shumë të bukur që i bënte Ngjela në rrëfimet e tij. Pse? Sepse Vera Bekteshi është një e pamposhtur, është një individ, i cili ka një kurajo jete të jashtëzakonshme, e cila ka fituar me ndershmëri dhe estetikë të lartë këto vuajtje të jetës dhe i është futur dhe ka ardhur tek faza më fine ose më e këndshme e jetës së saj që është krijimi. Gjithë sublimimin e jetës së saj të vështirë, por edhe grandioze e ka filluar ta shprehë në librat e saj. Libri i parë që më ka tronditur ka qenë libri “Vila me dy Porta”, i cili është thujase roman ose thuajse autobiografi, është në kufi të të dy gjinive. Libër i cili e kam lexuar në një mbasdite të tërë dhe më ka dhënë një pikturë të jashtëzakonshme të një individi me kurajo shumë të madhe, por dhe me një përcaktim që është ky: Vera Bekteshi një mbijetuese”, i ka vënë titullin e tij, Çili, romanit Vera Bekteshi.

Libri do të jetë i pranishëm në librari dhe në panairin e librit në stendën e UET dhe botimeve Mapo.

Vera Bekteshi rrëfen dramën: Nuk e doja tim shoq, më ndau me urdhër partie

Une GRUAJA

Sytë, shikimi, janë vendimtarë në raportin që krijohet gjatë një bisede. Sado që, të qenit i ndershëm me veten është një ushtrim i mirë për vetë rrëfimtarin, edhe në rast se arsyeja nuk e lejon të jetë aq sa do, për të ruajtur masën, është vështrimi ai që nuk cenohet lehtë nga përllogaritjet e logjikës. Pavarësisht se, Vera Bekteshi,fizikantja–shkrimtare, e bija e gjeneralit Sadik Bekteshi, një prej të rënëve nga froni, ish-drejtor i institutit të studimeve ushtarake, duke qenë e shtëpisë në shkencat ekzakte, lapsin matematikor di ta përdorë mirë, madje edhe më mirë se penën letrare. Kjo duket qartë nga konçiziteti i përshkrimit të ngjarjeve të internimit në fshatin Kutalli të Beratit, ku u degëdis e gjithë familja pas dënimit të të atit, në romanin e saj ‘Vila me dy porta”. Tjerrjet e gjata, nuk janë të stilit të saj, pikërisht sepse, të shkruarit për të ishte një terren i panjohur. Dell që, i fshehur kushedi se ku brenda saj, i ngacmuar nga kujtimet e nga nevoja për të shpërthyer, u shpërfaq. Po a mundi të ‘bërtiste’ aq sa duhej, aq sa donte? Aq sa për ta çliruar sado pak veten nga errësira e 16 viteve të internimit?! Jo! Për këtë Vera Bekteshi është e bindur, ama nëse e ka tërësisht në dorë të ndalë a të vijojë rrëfimin aty ku duhet, nuk mund të kontrolloj sytë. Në kryqëzimin e parë ata duken sikur kanë një maskë të hekurt, përtej së cilës nuk mund të depërtosh. Vetëm se, në këtë pikë, kontrolli nuk është në favor të saj. Sytë e çelët, siç janë jeshil ata të sajët, nuk dinë t’i mbulojnë fort mirë emocionet e forta. Vërehet sakaq ajo transparenca e lëngshme që i përmbush sa herë që kujtimet bëhen aq të gjalla, sa mjafton të zgjasësh dorën për t’i prekur. Vetëm në raste si këto, gruaja e fortë, pas së cilës i është dashur të fshihet gjithnjë për shkak të njëmijë e një peripecive të jetës, vjen e shtendoset. Fundja merr përmasat njerëzore, ato emocionale e të vërteta që secila grua ka. E që ndoshta ajo vetë, në mos do ishte për dënimin që ka jetuar, do kishte. Nëse do kishte sy e flokë të zinj, ashtu siç pat krijuar bindjen se u pëlqente më së shumti shqiptarëve aso kohe, do arrinte t’i mbronte më fort disa nga ato përjetimet që nuk do t’i ndajë me të gjithë...
Pse nuk pëlqeheshin sykaltrat në fshat?
Sipas ndjesive të mija dhe gjërave që kam parë e kuptuar, fshati do trupa robustë, nuk pëlqehen femrat elegante. Këtë model bukurie kishin dikur shqiptarët, me sy e flokë të zeza, vetëm këto ishin të bukura.
Ishte në disfavorin tuaj kjo, por jo vetëm...Ju akuzonin gjithashtu se paraqitja e jashtme, përfshi edhe flokët e verdhë, ishte në kundërshtim me situatën revolucionare...
Flokët e mi natyral kanë qenë të verdhë, sikundër tani, edhe pse koha ka bërë që të ndërhyj mbi ta, por pamja ime e jashtme në përgjithësi i përngjante një imazhi evropian. Përveç tipareve natyrale, edhe ndaj veshjes kam treguar gjithnjë kujdesin e duhur. Asnjëherë nuk pranova të ngjallja mëshirë duke pasur imazhin e një gruaje të lëshuar, të veshur keq.
Ky vendim mund të sillte edhe pasoja. A ka pasur situata në të cilat, pikërisht për këtë, jeni ndjerë e kërcënuar?
Situata të tilla krijoheshin vazhdimisht, por më kujtohet një rast, sapo mbërrita në Berat, e veshur mirë, me kujdes, dikush më ndal në një lulishte. Me veshjen tuaj-tha- ju provokoni, duke qenë armike e popullit. Jo vetëm që nuk kanë për t’ua hequr dënimin, por kërcënoheni me internim të përjetshëm.
Sikundër ju, spikasin në një fragment në libër, përpos veshjes, edhe këpucët blu, italiane, të Ardianit, djalit tuaj...a ishin ato një nga gjërat e mbetura nga koha, kur ende nuk ishit ndarë me bashkëshortin, apo ai siguronte të mira materiale për të në vazhdimësi?
Im bir dallonte nga të tjerët, sepse ishte i veshur mirë për shkak të udhëtimeve të të atit jashtë shtetit. Sa herë udhëtonte, deri në kohën që ishim bashkë, jo më pas, i sillte rroba apo këpucë. Disa prej tyre që kishin qenë të mëdha, i shërbyen në vitet pasardhëse.
Pra, asnjë kontakt i mëvonshëm me të qysh prej ndarjes, që, për shkak ndoshta të një vendimi tuajin, nuk duket të jetë fort e qartë...
Jo, asnjë. Im bir e ka takuar të atin pas 25 vitesh në një situatë fare rastësore.

Në 16 vitet e gjata, Vera Bekteshi, ka hasur jo pak njerëz për të cilët edhe të dojë, nuk mundet të ushqejë respekt. E që, megjithëkëtë, as në libër e as në rrëfimet e saj jashtë tij, nuk ka pranuar që të vazhdojë t’i godasë. Edhe pse, në forma të ndryshme, ironike e autoironike, i ka cekur. Ama, sado i parëndësishëm të jetë për të tani momenti i ndarjes së saj nga i shoqi, ngelet fakt real, dhe jo aq kalimtar, në jetën e saj. Sado ta ketë harruar a ta shpërfillë, proçes ky fare i natyrshëm krahasuar me peripecitë që do pasonin, në një çast do duhet përshkruajë të paktën....
Si ndodhi?
Kur ndodhi dënimi i tim eti, morën urdhër të gjitha nuset e dhëndurët të ndaheshin nga bashkëshortët përkatës. Në këtë kohë, im shoq ishte në Amerikë, meqë ishte diplomat. Natyrisht që u urdhërua të kthehej menjëherë dhe ka shkuar direkt nga aeroporti në mbledhje partie. U kthye prej andej rreth orës 4 të mëngjesit. Nuk duhej shumë për të kuptuar qëndrimin e ftohtë, dhe as arsyen pse. E mora me mend sakaq, jo vetëm që ishte ndikuar por që e kishte dhënë fjalën e tij. Madje më kujtohet që u ktheva atëherë nga një provim i rëndësishëm, pas të cilit më puthi në ballë e më tha “Ti je e zonja!”. Nënkuptohej që nuk ishte vetëm për shkak të rezultatit të provimit, por pse do isha e zonja të kaloja edhe atë çka më priste më pas.
Sa zgjati kjo situatë tensioni e ç’përjetim a shije la?
Nga vendimi deri në ndarje zgjati rreth një muaj. Unë nuk pata dhimbje pse u ndava nga ky burrë, sepse në fund të fundit as që e doja. Isha martuar me të për shkak të pozicionit të punës që kishte. Veçse u fyeva, se si mund të prishej familja vetëm nga një urdhër.
Po nëse do t’i kishte ndodhur atij, mund ta hamendësoni qëndrimin tuaj?
Unë këtë gjë e tregova, nuk e braktisa familjen time, asnjë prej nesh nuk e bëri, as ime më, sepse me të tillë model ishim rritur, atë të një familjeje të shëndoshë.
Veçse, në libër, thoni se udhëheqëset tuaja shpirtërore ishin gjyshet, jo nëna...
Po, është e vërtetë, gjyshet përfaqësojnë për mua mençurinë popullore, sepse ato ishin të pa arsimuara, ama ishin të mençura e shumë të mira. Kam vënë re që këshillat që kam zbatuar në jetë kanë qenë prej tyre e jo prej sime mëje. Që, nga ana tjetër, ka qenë edhe ajo një grua e jashtëzakonshme, por goxha më e indoktrinuar ndërsa unë,jo. Asnjëherë nuk jam përpjekur të hyj në parti, edhe pse nga kjo do kisha avantazhet e mija. Sidoqoftë, në libër disa gjëra thuhen të cunguara, të tjera të plota. sepse është edhe në vlerësimin e redaktorit vlera e librit. disa prej ngjarjeve apo detajeve, Ardian Klosi, më thonte shpesh, me të drejtë, sic kuptoja më vonë, t’i hiqja. Ngelet gjithsesi vend në dorëshkrimet e rradhës.
Në vitet e internimit, a mundeshit ju të kishit miq apo mikesha, bashkëvuajtës fundja, me të cilët të mund të flisnit qoftë dhe për të ndarë një dhimbje të përbashkët.. Mund të jetë lehtësuese por, a ishte e mundur?
Bashkëvujatës dhe mbështetës të vërtetë në atë kohë mund të kishe vetëm familjen tënde. Ishte e vështirë t’i besoje kujt tjetër, ose më mirë, frika ishte shumë e madhe për të folur. Në momente të caktuara edhe mund të shpërtheje, por nuk e bëje në mënyrë të ndërgjegjshme. E bëje se nuk mund të mbaje më.
Cilat kanë qenë disa nga këto momente?
Më kujtohet Xha Tofiku, me të cilin ndeshesha në kultivimin e duhanit, arrija ndonjëherë të shpërtheja e të thosha gjëra, siç mund të ketë qenë ndonjë përgjigje për Stalinin, për të cilën mund të më burgosnin, por ai nuk më dekonspiroi. Situatë e ngjashme ishte edhe kur më vranë djalin e hallës. Arrita t’i them një bashkëvuajtëses sime se do vij një ditë, kur ai që u vra të bëhet dëshmor, dhe ashtu ndodhi. Mirëpo ta thoshe këtë, duhet të llogarisje pasojat, por as ajo nuk foli.
Duhet të ketë qenë njëfarë nuhatje instiktive... Keni pasur edhe miq të tjerë që janë pyetur rreth jush, e me të cilët ju vetë keni pohuar se ruani marrëdhënie të mira, i keni marrë vesh ndonjëherë përgjigjet e tyre?
Kam patur plot miq me të cilët kam bërë biseda,prej të cilave nuk ka dalë asgjë, Spartak Ngjela, Vladimir Balluku, Fatos Klosi apo banor të thjeshtë të fshatit Kutalli. Ngjela më pat thënë se kur e kishin thirur për ta pyetur se ç’mendonte për mua, ishte përgjigjur se isha një vajzë shumë e bukur dhe inteligjente por që kisha një problem të madh, adhuroja Enver Hoxhën. Mandej, kur kishin vijuar ta pysin në do donte të kishte një mardhënie me mua, kishte thën po, vetëm se preferonte më së shumti të lidhej me gra apo vajza të punonjësve të sigurimit. E gjitha një ironi që i kishte bërë marsit në pyetje ta largonin duke i thënë - me ty nuk flitet!
A mundët ju në fakt, më pas, të krijonit me një burrë një mardhënie prej së cilës të ndiheshit e mbushur, e sigurt, e që të ishte e shëndetshme, ndryshe nga ç’rezultoi e para?
Po, kohë më vonë arrita të krijoj një marrëdhënie shumë të mirë, që megjithëse ka mbaruar, më ndihmoi, më bëri të harroj një pjesë të vuajtjeve të internimit. Apo më mirë, të dy ne ndihmuam njëri-tjetrin. Vazhdojmë të jemi miq të mirë.
Pse, ishte edhe ai pjesë e vuajtjeve të asaj kohe?
Jo, por mund të kishte vuajtje a mangësi të tjera, u ndihmuam reciprokisht.

Nga e gjithë ajo kohë, për pasojat e së cilës Vera Bekteshi është ndihmuar jo vetëm nga një, por të gjithë miqtë e mikeshat e asaj periudhe që nuk humbi asnjëherë, i kanë ngelur sidoqoftë disa detaje, së cilave nuk mund t’iu shpëtojë. “Tani e kuptoj -shpjegon- pse fotografja e talentuar Jutta Bezenberg, kur i pozoja per foton e librit me thosh te veshtroja drejt me synimin e qarte per t’i thene lexuesit se dua t’ju tregoj gjera me rendesi”.Vëren, kur e sheh veten në ritransmetimet e intervistave televizive, që, përveç se nuk i mban sytë drejt shikuesit, por gjithnjë poshtë ose anash për shkak të mospërvojës, zëri i saj i tingëllon i huaj. Ato 16 vitet e internimit, i kanë mundur këta 40 e ca të tjerët, pra, dominon në të folurën e saj aksenti beratas. Si një vajzë e ish-bllokut, që fliste pastër gjuhën zyrtare, ajo nuk mund t’i bëjë bisht këtij ndryshimi. Në kohët e para, pas përfundimit të internimit, ndryshimi i gjuhës ishte qartësisht i dukshëm, por siç duket ende edhe sot, 20 vite më pas, dallohen gjurmët e një kohe që s’mund të harrohet e që shenjat më të forta i lë nën lëkurë, nën vështrim...e që të gjitha rrëfimet, edhe ato që do pasojnë në tregimet e ardhshme që Vera ka në duar, mund të jenë vetëm gjysma e ajsbergut, themelet e të cilit nuk dihet ku janë.

Brenda shishes së parfumit...

...Lime, trëndafil, luleshpate, jasemin, violet, iris... janë këto aromat e parfumit “Lanvin”, që të përziera së bashku, e shoqëruan Vera Bekteshin përgjatë 16 viteve të internimit. Me lindjen e djalit, i shoqi i pati sjellë nga jashtë këtë një set, në të cilin ishte parfumi dhe një kuti me pudër. E mori me vete setin bashkë me premtimin, që i bëri vetes se ky parfum do ta shoqëronte deri në fund të dënimit të saj. Kujdesej përherë, që të hidhte vetëm një pikë në flokë, pas çdo here që lahej në lumë. Duhet ta përdorte me kursim, sepse nuk dihej sa vite do zgjaste periudha e errët. Aq me kursim sa që jo vetëm i mjftaoi, por teproi. Ndërsa në kutinë e pudrës të cilën nuk e përdori asnjëherë, nuk mund të përdorej pudra në fshat, shihte të gdhendur sipër fjalët Lanvin i linjës My Sin (mëkati im). Fjalët e fundit, Bekteshi i lexonte My Son(djali im), ngase dhurata e ardhur për lindjen e tij, i dukej sikur ishte krijuar enkas për ata të dy.


Dy gjëra do t’i pëlqeja veçanërisht tek im atë, të qeshurën e tij jo shumë të shpeshtë por me gjithë zemër, me gojën plotë dhëmbë të mëdhenj e të bardhë dhe mënyrën se si e pinte cigaren. Asnjëherë nuk takova një burrë t’i përngjante, por ën fakt as që e morra mundimin për këtë. Prej tij mësova për herë të parë se jeta dhe njerëzit nuk janë tamam ashtu si na shfaqen, dhe se nuk duhet t’i marrim fare seriozisht të thënat e tyre, përndryshe mund të lëndohemi, gjë që për fat e mësova shumë herët, nga ngjarja me qengjin. Duhet të isha nja 4 vjeç , duke luajtur në fushën pranë pallateve të Moskatit, që aso kohe ishte goxha fushë me bar ku kullosnin bagëtia e fshatarëve, të posaanëtarësuar në kryeqytet. Midis dhenëve që po kullosnin, ishte një qengj i vogël, po kaq i bardhë e kaq i bukur, sa më mbetën sytë te ai dhe desha ta kisha. Me shumë ndrojtje ju afrova bariut të kryeqytetëruar dhe i thashë a i shiste qengjat, sepse pashë që ai dha disa përpara syve të mi në këmbim të një shume parash. Më tha se po, dhe kur e pyeta sa kushton, m’u përgjigj ‘vetëm 10 lekë’. Me një frymë shkova deri në shtëpi ku gjeta babanë që po flinte në vapë dhe duke u zgjuar (ai nuk më bërtiti, por as më puthi) i tregova për rastin fatlum për të blerë një qengj me 10 lekë.
-Një qengj kushton më tepër se kaq- m’u përgjigj ai,- po bariu të ka thënë ashtu sepse e di se ti nuk ke ku ta mbash.
Me këtë rast kuptova se të mdhenjtë tallen me fëmijët dhe se fjalët e tyre s’mund t’i marrësh menjëherë siç i dëgjon.

Nuk mund ta shpjegoj por gjithnjë kam parashikuar gjithçka të mirë e jotë mirë që do t’i ndodhte fëmijës së vetme dhe të mrekullueshme që linda. Kur ma treguan, mbasi e kishin pastruar, pashë një fytyrë të vockël ezmere, me shumë flokë të zinj dhe një palë sy të mëdhenj që në fillim dukeshin si blu, ishte krejtësisht si në ëndrrën që kisah parë një muaj më aprë.
-mirë se erdhe në këtë botë të egër, bir! – i thashë, ‘të egër’ thjesht si një mënyrë të shprehuri, pa e ditur se vecanërisht për të bota do të ishte vërtet e egër që në vitin e parë të jetës.
Fëmijën e porsalindur nuk ta jepnin asp[ak në duar si në skenat prekëse të filmave, thjesht ta tregonin të mbështjellëm, para se të bënin banjën e pastrimit nga lëngjet mbrojtëse dhe ushqyese të trupit të nënës.

Isabel Allende : Ishulli nën det, libër i ri në shqip

Botimet Dudaj kanë sjellë në shqip një tjetër libër të autores amerikanolatine.

“Kemi mësuar të mos diskutojmë për budallallëqet, por vetëm për gjërat e rëndësishme.”

1770, Santo Domingo, sot Haiti. Teteja është nëntë vjeçe, kur i riu francez Tuluz Valmorein e blen që të merret me punët e shtëpisë. Përreth janë fushat e kallamit të sheqerit, vapa ligështuese e ishullit, puna e skllevërve. Teteja mëson shpejt se si është ndërtuar ajo botë: dhuna e padronëve, ankthi i lirisë, lidhjet e çmuara të solidaritetit. Kur Valmoreini zhvendoset në plantacionet e Luizianës, edhe Teteja duhet ta ndjekë pas, por tashmë ka filluar beteja për dinjitetin, për të ardhmen, për çlirimin e skllevërve. Është një betejë e ngadaltë që përzihet me zgjimin e dashurive dhe pasioneve, me lidhjen e marrëdhënieve dhe aleancave, me lëvizjen e ethshme të personazheve të ndryshëm - ushtarë dhe skllevër luftëtarë, priftërinj vudu dhe murgj katolikë, zonja të rënda dhe kurtizane, piratë dhe fisnikë të rënë nga dynjallëku, mjekë dhe bukuroshë dembelë. Në sfondin shumë të gjallë të Historisë, Zarite Sedela, e mbiquajtur Tete, spikat e bukur dhe guximtare, luftarake dhe e vetëdijshme, një heroinë shumë moderne që vjen nga larg për të na kujtuar besimin te liria dhe dinjitetin e pasioneve.

Isabel Allende ka lindur në Lima, në vitin 1942 dhe jetoi në Kili deri në vitin 1973. Pas grushtit të shtetit nga Pinoçeti, u vendos në Venezuelë dhe më pas në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Albert Berisha thotë se e kishte kuptuar se kush është në të vërtetë Muhaxheri, vetëm pasi është kthyer në Kosovë.

Albert Berisha, 29 vjeçari nga Prishtina, thotë se në vitin 2013 kishte shkuar në Siri për të luftuar për popullin sirian e jo për organizatat terroriste dhe se e kishte takuar atje liderin famëkeq të ISIS-it, Lavdrim Muhaxherin.

Albert  Berisha thotë se e kishte kuptuar se kush është në të vërtetë Muhaxheri, vetëm pasi është kthyer në Kosovë.

“E kam takuar pesë minuta para largimit, për të kam mësuar pasi jam kthyer në Kosovë, aty më është prezantuar me emrin Ebu Abdullah Kosova. ‘Ai më tha: nëse do me qëndru këtu, qëndro, nëse jo atëherë shko por ne nuk të të dërgojmë’”.

“I kam treguar Lavdrimit kush jam dhe ku dua të shkoj, nuk e di çfarë ndikimi ka pasur tek shqiptarët. Nuk kam mendim për të, secili është peng i veprimeve të veta. Veprimi flet vet, krimet e tij mbesin krime, unë nuk mund të komentoj”, ka thënë Berisha në Info Magazine.

Ai thotë se nuk e kishte ditur se në Siri kishte aq shumë grupe që luftojnë me njëri – tjetrin dhe qëllimi i tij nuk ishte asnjëherë që t’i bashkohej ndonjë grupi terrorist.

“Ne krejt çka kemi ditur, është ajo që na është ofruar nga mediat, e nga mediat është bërë e qartë se po lufton populli sirian kundër regjimit. Të njëjtat ditë të cilat i kanë përjetuar ata i kemi përjetuar edhe ne, kjo ka qenë arsyeja pse kemi shkuar, nuk kemi dashur t’iu bashkohemi grupeve terroriste ne nuk e kemi pasur as idenë për këto grupe. Unë kam takuar shumë pjesëtarë të grupeve të ndryshme atje, grupe deri sa kam gjetur grupin që kam vendosur që t’i bashkohem grupit, nuk ka qenë as ISIS, prandaj unë nuk e pranojë akuzën e prokurorisë për terrorizëm”, ka thënë Berisha.

Ai ka treguar se pse kishte vendosur të shkojë në Siri, e po ashtu ka dhënë një profil të tij.

“Është e vërtetë që ne kemi shkuar në Siri, por kemi marrë epitetin terroristë pa të drejtë. Jam 29 vjeçar, magjistër i Marrëdhënieve Ndërkombëtare, Kam përfunduar fakultetin në Universitetin e Prishtinës në Shkenca Politike, Masterin e kam bërë në Tiranë, jam i pranuar në tri universitete botërore për doktoratën, por që nuk kam pasur mundësi për shkak të barrierave juridike”, tha ai.

Alberti ka thënë se në Siri ka shkuar për t’i ndihmuar popullit sirian.

“Mua më duket e çuditshme, mirëpo nëse kthehemi në kohën kur unë kam dashur të shkoj atje, dhe efektin e mediave duke na ofruar pamje të freskëta të vuajtjeve të popullit sirian ne mbi të gjitha jemi njerëz Unë kam pasur për arsye krejt humane dhe njerëzore që të udhëtoj në Siri”, tha ai.

Berisha ka thënë se atje kishte shkuar t’i ndihmojë popullit sirian dhe se gjatë qëndrimit atje ka qenë pjesë e organizatës jo-terroriste “arrira-elsan” që nuk ishte në listën e zezë të Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe se gjatë kohës sa ka qëndruar në Siri, nuk e kishte vrarë askënd.

Berisha ka thënë se nuk e ndjen veten aspak fajtor pse kishte shkuar në Siri, sepse atje nuk është bërë pjesë e asnjë organizate terroriste.

U kam thënë disa personave që kam takuar atje, se nuk dua të jem pjesë e grupeve terroriste e as të luftoj për Al-Qaeda’n.

“Kam shkuar duke ditur emrin e organizatës e kam ditur se nuk janë në listën e zezë dhe nuk janë terroristë, kam qenë i vetmi shqiptar në “arrira-elsan”, e kam pasur një a-k 47, kallashnikov, nuk kam shtier, nuk kam vrarë e as plagosu. Kam qenë në qytetin Azas larg luftimeve, për të hyrë në fushëbetejë duhet të kaloheshin disa faza”, është shprehur ai.

“Unë nuk kam pasur punë me këto organizata terroriste. Takimi me ta ka qenë i rastësishëm, për këtë arsye nuk e ndjejë veten fajtor”.

Berisha ka rrëfyer rrugën që e kishte ndjekur deri atje.

“Para se të nisem jam takuar me disa persona rastësisht, që kanë thënë se do të udhëtojnë për në Siri e mua aq më ka interesuar, nuk është se më kanë rekrutuar ata. Ishin djem të ri, akoma më të ri se unë dhe jemi takuar paraprakisht. Më thanë se do të më prisnin në Stamboll. Kam udhëtuar me aeroplan, prej Atambollit në Antakia pranë kufirit sirian, e aty është dashur që të më presin ata mirëpo një pjesë e tyre janë kthyer në Kosovë”.

“Pjesa tjetër kanë vazhduar e nuk më kanë pritur, e kam mbetur i vetëm në Antakia që është në kufi me Sirinë, afër zonës kufitare me Latakia një qytet sirian. Aty kam tentuar që ta kaloj vetë kufirin, të nesërmen kam vazhduar për në Kilis e aty kam takuar një person e më ka thënë se te ku dëshiroj të shkoj, unë kam thënë tek shqiptarët sepse ka pasur barriera në gjuhë”, ka thënë ai.

Ai thotë se nuk ishin hoxhallarët atë që e bindën që të shkonin në Siri.

“Hoxhallarët kanë qenë kategorik që të mos shkoj. Nuk mund t’i fajësosh njerëzit pse kanë udhëtuar atje, mund të ketë pasur individë që kanë pasur informata se çka po ndodh atje e i ka manipuluar njerëzit që të shkojnë atje”, thotë ai.

Dr.Teuta Hadri : “Krimi që pashë me sytë e mi” dhe “Ditari i luftës së vitit 1999”

 Lufta e viteve 1998-1999 në Kosovë, sot erdhi e përmbledhur në libër nga njëra nga përjetueset e dhimbjeve, gjatë luftës së Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.

Teuta Hadri luftën dhe dhunën që bëri ushtria serbe ndaj shqiptarëve, e pa me sytë e saj, madje edhe librin e titulloi me dy tituj : “Krimi që pashë me sytë e mi” dhe “Ditari i luftës së vitit 1999”.

Aty u prezantua edhe një dokumentar i luftës së vitit 1998, sekuenca, të cilat shfaqin tragjedinë dhe krimet e kryera në Drenicë dhe gjithë Kosovën.

Qëndresa e mjekes në luftë Teuta Hadri u vlerësua lart nga folësit, madje ata janë shprehur se nuk është libri ai që mblodhi të gjithë ata që ishin në promovimin e këtij libri, por ishte historia e popullit shqiptar.

Redaktori i librit “Krimi që pashë me sytë e mi”, Bedri Islami tha se në këtë libër janë mbledhur britmat, qëndresat, mendimi, që së bashku përmbajnë historinë e kombit.

Islami: Sot na mblodhi britma njerëzore

“Nuk është thjesht një libër ajo që na mblodhi sot, por britmë njerëzore ku janë përmbledhur vuajtje, qëndresat, mendimi, shpirti, thelbi i një populli, të cilat së bashku i përbëjnë atë të cilën e quajmë histori të kombit...E këtë histori e ka sjellë sot me dinjitet të jashtëzakonshëm njerëzor dhe mjeshtri të rrallë të fjalës së shkruar një emër i njohur i lëvizjes së rezistencës për lirinë e Kosovës, një nga emrat madhor të kësaj rezistence, veprimtare e shquar doktoresha Teuta Hadri”, tha Islami.

Islami deri sa fliste për librin dhe autoren është shprehur se libri është shkruar me fjalë zemre. Ai tha se ky është një libër jo vetëm i dhimbjeve por njëkohësisht edhe i shpresës dhe e të vërtetës.

Islami:Libër i dhimbjeve por edhe i shpresës

“E ka shkruar me pasion, saktësi me fjalë zemre të ciklosur nga plagët që kishte ajo pjesë e atdheut të përbashkët, e ka shkruar jo vetëm me fjalët e saj por edhe të fisit të saj, me përkushtimin e dhënë brezave, dhe vendit ku është rritur dhe ku ishte e gatshme të vendoste kokën e saj të flijimit...ky është një libër i veçantë, tejet i veçantë... është libër ashtu siç ka qenë vetë historia jonë, është libër i dhimbjeve por njëkohësisht është edhe libër i shpresës, është libër i të vërtetës dhe i një periudhe të ndritur e cila duan apo nuk duan sot ajo do të mbetët në historinë e kombit tonë, qe periudhë e lavdishme e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës dhe Adem Jasharit. Është një libër që nuk e shkruan kushdo sepse përcjellë një libër ditar, ditar i një mjeke në luftë dhe jo i një mjeke në shtëpi’, rrëfeu Islami.

Edhe Fitnete Ramosaj, tha se në këtë ditar lufte përfshihen ngjarjet dramatike të luftës së Kosovës, ashtu siç janë parë me sytë e vetë mjekes Teuta Hadri.

Ramosaj: Teuta Hadri nuk u dorëzua asnjëherë

“Doktoresha Hadri nuk u dorëzua asnjëherë para pengesave dhe vështirësive dhe në rrugën e lirisë, pengesa e vështirësi të shumta. ..Në këtë ditar lufte përfshihen ngjarje dramatike të luftës së Kosovës, ashtu siç i ka parë me sytë e saj, ashtu siç i ka përjetuar, ashtu siç i ka dëgjuar që nga 28 shkurti i vitit 1998, deri më 18 qershor 1999-tës, atëherë kur Kosova me mbështetjen e aleatëve të NATO-s e fitoi luftën kundër ushtrimit barbar të Serbisë. Në këtë libër shohim se si doktoreshë Teutë Hadri vë dorën për të parë plagët e trupave të pajetë të Jasharëve në Prekaz në trupat e grave dhe fëmijëve pas Epopesë së marsit të vitit 1998. Për të shënuar dëshmitë e barbarisë serbe në njërën anë dhe të sakrificës dhe vetë flijimin të pashembullt në historinë e mbarë botës dhe jo vetëm të kombit tonë”, tha Ramosaj.

E vetë autorja Teuta Hadri, ka falënderuar gjithë pjesëmarrësit, e përshëndetje të veçantë i ka drejtuar familjes Jashari.

Hadri: Sot gëzojmë lirinë me gjithë sakrificat

“Unë këtu së pari dua ta përshëndes Shqipe Jasharin. Atë krim që e pashë me sytë e mi, vërtetë nuk ka shpëtuar asnjë njeri nga kjo familje dhe sot familja Jashari e gëzon lirinë me gjithë këtë sakrificë që kemi pasur dhe sot ka trashëgimtar që vazhdojnë lirinë e Kosovës”, tha Hadri.

Edhe shkrimtari, Emin Kabashi ka vlerësuar librin e Teuta Hadrit, duke thënë se me ditarin e saj është krijuar atmosfera e ngjarjes dhe dëshmive të luftës, ku përmes kësaj autorja ka shpalosur luftën, zjarrin, dhunën e vrasjet.

Në këtë promovim morën pjesë edhe personalitetet të politikës, e deputetë të Kuvendit të Kosovës.

Promovohet libri “Krimi që pashë me sytë e mi”

Lufta e Kosovës dhe dhuna e forcave serbe ndaj shqiptarëve u përshkrua me dëshmitë, të cilat janë parë me sytë e vet mjekes së luftës, luftëtares, Teuta Hadri.

Mjekja e Luftës sot ka promovuar librin me dy vëllime: “Krimi që e pashë me sytë e mi”, ditar lufte i vitit 1999.

Aty u prezantua edhe një dokumentar i luftës së vitit 1998, sekuenca të cilat shfaqin tragjedinë dhe krimet e kryera në Drenicë.

“Dëshmitë në këtë libër janë dëshmi autentike, si dhe dëshmi rrëqethëse të luftës ndaj popullit shqiptar. Një libër si ky nuk është thjeshtë një libër por një histori tragjike e shqiptarëve e cila tragjedi u pa nga afër nga vetë autorja mjeke në luftën e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës”, tha Para të pranishmëve redaktori i librit Bedri Islami.

Ai shtoi se për të shkruar një libër si ky duhesh të kesh guximin, e këtë guxim sipas tij e pati Teuta Hadri, për të cilin ky libër është i libër i dhimbjes por edhe i shpresës.

E vetë autorja Teuta Hadri, ka falënderuar gjithë pjesëmarrësit, e përshëndetje të veçantë i ka drejtuar familjes Jashari

Poetja ndriçoi në gjerdanin e poezisë

NGA: AZIZ BYTYÇI

Poetja çame tani më e njohur në boten e artit poetik , me shkathtësit e saja dhe me një mjeshtr i, lirisht mund të themi një arkitekte e poezisë , botoi librin me poezi "Soft Poesies" në të dy gjuhët , në gjuhen shqipe ngase e ka edhe gjuhë të nënës dhe në gjuhen italiane , ku ajo sotë punon e vepron në Itali për shumë vite me radhë . E cila në këtë përmbledhje poezishë , ia kushton atedheut të saj , vjerrsha për brigjet e jetës së saj si dhe poezi dashurie. Poetja Juljana Mehmeti është poete e lirisë , skulptor fjalësh dhe mjeshtre e artit poetik , e ngarkuar me mendime filozofike , ëndrrime , fluturime , përjetime të ëmbla e të dhimbëshme , dhe siç thekson kritika letrare , vargu i saj ka një përmbajtje të lartë artistike dhe një ndjeshmëri të thellë ku reflektohet realiteti .

Libri i mirë është ai që na kultivon shpirtin duke na pajisur me një spektër mendimesh e ndjenjash të bukura . Frymëzimi buron nga syri magjik , nga gjaku i bekuar i dashurisë dhe zëri i zemrës . Në këtë vëllim defilojnë emocione , dhimbje dhe ballafaqim me realitetin . Emri i krijuese , poetes Juljana Mehmeti një qame e cila ka lindur në Durrës dhe tani me vite jeton dhe vepron në europen perendimore në Itali , tani më ka krijuar emër në analet e poezisë , sidomos të asaj që shkruhet nga penat e shkrimtarëve dhe poeteve tanë që jetojnë dhe krijojnë në mërgim . kjo letërsi , e cila tashmë quhet e diasporas , e sidomos poezia , ka arritur t’i kultivojë shumë emra , sepse jo vetëm që janë të njohur , por e kanë trasuar edhe vizionin e tyre poetik dhe krijues . Pa mëdyshje në mesin e tyre patjetër bënë pjesë edhe poetja e jonë tanimë e njohur Juljana Mehmeti . Poetja me këtë përmbledhje të poezive vjen me një formë të talentuar e të formuar me stilin e vet të ligjerimit poetik në vargje.

Vlen të theksohet se poezia e Juljanës është shprehje sublime e emocioneve të trazuara , është shpërthim i tundimeve shpirtërore , është gershetim i ndjesive të saja të shkruara në artin poetik , poeti është mbret që e kupton letërsin si një ansambël meditimesh sociale , patriotike e filozofike . Pra poetesha Juljana Mehmeti ndriqon në gjerdanin e poezisë së shkruar , e cila ka mbledhur copëza qelqore të shpirtit të saj kristalor apo të njejtë me një malë të pa epur duke ia kushtuar mallit të vendlindjes së saj , dashurisë dhe opusit letrar. Reflektim rreth vëllimit poetik “ Soft – Poesie “ të autores Juljana Mehmeti.Shprehet recenzentja e librit italianja prof.sa Nadine Giove , njëherit edhe kritik e arti krijues të letërsisë , e cila duhet theksuar se poetja Juljana këtë përmbledhje e ka botuar në gjuhën italiane dhe e ka perkthyer në gjuhë shqipe.

Është mjaft evidente në veprat e Juljana Mehmetit, një tejkalim i vetëdijshëm dhe brilant i një poezie delikate dhe tradicionale , e cila përdor njëkohësisht antikën dhe abstrakten për të përshkuruar realitetetin të papërcaktuara. Pranë tyre poetja preferon menjëhershmërinë e shprehjeve konkrete , duke e pasuruar kështu poezinë e saj me elementë të thjeshtë dhe të marra nga realiteti i përditshëm. Në poezinë e saj vargjet janë të lira , jo vetëm nga rimat dhe kufizimet retorike , por mbi të gjitha të lira të marrin fluturimin e kreativittetit. Metafora të bollshme , stil i ndërprerë nga nje lakonizëm i ritmuar. Prania e objekteve të thjeshta : bota e jashtme trasformohet në objekt reciprok i një bote të thellë dhe intime. Poetja nuk përshkruan pejsazhe , por i ndjell në formë të shkëlqyer , në pak vargje të goditura duke paraqitur botën shpirtërore , jo në forme konceptuale apo të shpjeguar , por si një takim i drejtpërdrejtë , duke u identifikuar ajo vetë në disa prezenca konkrete nga të cilat prezantohet në mënyrë të shkëlqyer.

Pas mendimit te dhënë të recenzentes italiane folen rreth librit të autores Agron Shele dhe Adem Zaplluzha një krijues , shkrimtar dhe poet i mbi njeqind e dyzet librave të botuara Botimi i librit të parë “Soft Poesie “ tërhoqi vëmendjen e kritikës letrare italiane dhe botuesve , jo vetëm për stlistikën e veçantë , por dhe për gjetjet, gjuhën e përdorur si dhe mesazhin filozofik të dhënur , dhe për më tepër të rrymave përshkuese nga ai hermetik deri në surrealizëm. Tendencat e reja dhe portmodernizimi letrar i sotëm ka lënë gjurmë të thella në krijimtarinë e kësaj autoreje dhe artin e saj , dhe e kanë zhvendosur drejt rrymave më të reja, atë eksperimentale dhe absurdit .

Libri i dytë ” Rimugino ” po në italisht i autorit Alessandro Ferruccio Marcucci Pinoli , i përkthyer edhe në shqip “Vramendje” do sillte tek kjo autore eksperiencën e re , atë të fushës së përkthimeve , ide kjo që ka patur në fokus përnjohjen dhe sjelljen në shqip të autorëve të njohur italianë . Pjesmarrja në evente dhe konkurime do i sillte jo vetëm publikime në shumë revista dhe antologji letrare, por dhe çmime të ndryshme

Bajram Gecaj i përgjigjet zëvendëskryeministrit Branimir Stojanoviqit: Shef e ke Akademik Prof.Dr Isa Mustafën

Bajram Gecaj, këshilltar i kryeministrit për minoritete, ka thënë se zëvendëskryeministri  Branimir Stojanoviq shef e ka Isa Mustafën dhe për çdo gjë duhet të konsultohet zyrtarisht me kryeministrin.

“Ai duhet të na e thotë neve, sepse ne nuk mund të manipulojmë me atë çka ky thotë në media. Ne deri sot nuk kemi asnjë shkresë zyrtare se ata do t’i braktisin institucionet, se ata nuk flasin me neve, se ata do të lobojnë kundër Trepçës. Stojanoviqi është duke folur nëpër media, ajo çka thotë ai është çështje e tij personale. Ai është zëvendëskryeministër në Qeverinë e Republikës së Kosovës, dhe shef e ka Isa Mustafën. Për çfarëdo deklarimi në lidhje me shefin e tij, ai duhet ta bëj drejtpërdrejt me shefin e tij”, ka thënë Gecaj.

Gecaj ka treguar se Lista Serbe nuk kanë shprehur gatishmëri që të takohet me kryeministrin.

“Ne kemi kërkuar takim, ata kanë thënë që nuk janë të gatshëm të vijnë, ne nuk ua kemi vu lakun në fyt, ata kur të jenë të gatshëm do të ulemi të bisedojmë me ta”.

Gecaj ka thënë se do të diskutojnë në takim edhe për deklarimet e Stojanoviqit pa lejen e kryeministrit.

“Ato çështje do t’i diskutojmë me ta kur të takohemi”, ka thënë Gecaj

Zëvendëskryeministri serb i Kosovës, Branimir Stojanoviq ka thënë se nuk e kontakton asnjë herë shefin e tij në Qeveri, Isa Mustafën lidhur me atë se nëse Lista Serbe do t`i kthehet punës së rregullt në institucione, njofton Klan Kosova.

Stojanoviq gjatë një vizite që i ka bërë fshatit Kufc e Epërme të Novobërdës ka thënë se do të vazhdojë lobimin e tij kundër Ligjit të “Trepcës” që sipas Stojanoviqit është i padrejtë dhe jo ligjor.

I pyetur nga gazetarët për mundësinë e kthimit në institucione ai e ka lënë të hapur edhe mundësinë që Lista Serbe të largohet nga institucionet.

Zëvendëskryeministri Branimir Stojanoviq, në mbledhjen e Qeverisë, ka thënë se Komuna e Prishtinës i ka kërcënuar serbët e Kosovës duket i ndaluar punimet për pastrimin e Kishës Ortodokse.

Ai ka ftuar qeverinë që të marrë një qëndrim karshi kësaj pune.

Ndërsa kryeministri Isa Mustafa ka kërkuar që të mos politizohet çështja.

Drejtoria e Inspeksionit në Komunën e Prishtinës të enjten e ka ndërprere aktivitetin e pastrimit të oborrit te Kisha Ortodokse në kampusin e Universitetit të Prishtinës, pasi personat që kanë punuar në pastrimin e objektit kanë refuzuar të legjitimohen.

“Drejtoria e Inspeksionit ka vërejtur disa persona duke punuar në pastrimin e objektit të cilët kanë refuzuar të legjitimohen. Është vërejtur se në emër të pastrimit është bërë gëlqerosja e disa mureve ku kanë qenë të shkruara parulla të ndryshme”, ka thënë kryetari i Prishtinës.