Agim Çeku mund të jetë presidenti i ardhshëm i Republikës së Kosovës. Ky është njëri prej skenarëve që do të pasonte vendimin e Gjykatës Kushtetuese, nëse në të Presidenti Behxhet Pacolli konsiderohet pjesë e shkeljes së Kushtetutës, që për pasojë do të kishte tërheqjen e tij nga posti i të parit të vendit.
Burime të KosovaOnline mësojnë se kandidatura e Agim Çekut për president ka mbështetje edhe brenda koalicionit qeveritar, mirëpo një mbështetje të madhe gëzon edhe nga shefi i Zyrës Civile Ndërkombëtare, Pieter Feith.
Burimet në fjalë bëjë të ditur se deputetët e PDK-së do ta mbështesnin Çekun për president, ndërkaq deputetët e Koalicionit Kosova e Re, një gjë të tillë do ta bënin vetëm me pajtimin e Pacollit. Ndërkaq, pro kandidaturës së Çekut janë edhe një pjesë e AAK-së.
Ndryshe, Gjykata Kushtetuese sot do të bëjë publike detajet e vendimit të saj në të cilin ka konstatuar se gjatë seancës së 22 shkurtit 2011, ka pasur shkelje të Kushtetutës me rastin e zgjedhjes së presidentit të Kosovës, Behxhet Pacolli.
2011-03-30
Flori Bruqi :Dredhitë partiake në Kosovë dhe ....
Koalicioni qeverisës PDK-AKR dhe minoritetet ka vendosur sot që sërish të dalë me Behgjet Pacollin si kandidat për president të Kosovës, në seancën zgjedhore që pritet të mbahet së shpejti.
Ushtruesi i detyrës së kryetarit të AKR-së, Ibrahim Makolli, ka thënë për Kosovapress se koalicioni qeverisës PDK-AKR dhe minoritetet kanë vendosur që sërish të dalin me Behxhet Pacollin si kandidat për president të Kosovës dhe se tashmë kanë mbledhur numrin e nënshkrimeve të nevojshme për një gjë të tillë.
Sipas Makollit, çështja e nënshkrimeve nuk ka qenë asnjëherë problem dhe se tashmë janë siguruar nënshkrimet e nevojshme sipas Kushtetutës, ku parashihen që për nominim e një kandidati për president duhet të jenë më së paku 30 nënshkrime të deputetëve.
Makolli ka thënë se Kosova ka nevojë për një zgjidhje të shpejtë, pasi që afati kushtetues për një ushtrues detyre të presidentit ka kaluar para dy ditësh, kështu që sipas tij procedimi i zgjedhjes së presidentit do të bëhet së shpejti.
Këshilltari i parë i Behgjet Pacollit, Ibrahim Gashi ka thënë se presidenti është i gatshëm ta respektojë vendimin e Gjykatës Kushtetuese dhe se nuk ka asnjë koment më shumë në lidhje më këtë vendim.
Këtë deklaratë e dha Gashi të mërkurën në Presidencë, kur mediat prisnin që Pacolli t’i drejtohet publikut, pasi që e kishte marr vendimin e Gjykatës Kushtetuese lidhur me ankesën e LDK-së për procedurën e zgjedhjes së tij president....
Duke konsideruar se çështja e Behgjet Pacollit do të kthehet në “pikën zero”, prof.dr.Ibrahim Gashi ka thënë se Behgjet Pacolli do të jetë përsëri kandidat, pasi ai, në bazë të vendimit të Gjykatës Kushtetuese, nuk e ka shkelur Kushtetutën.
Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës vlerëson se nuk ka qenë befasues konfirmimi nga Gjykata Kushtetuese se është shkelur Kushtetuta e Republikës së Kosovës, në seancën parlamentare të 22 shkurtit të këtij viti, gjatë procedurës së zgjedhjes së Presidentit të vendit.
AAK e përshëndet vendimin e drejtë të Gjykatës Kushtetuese të Kosovës, në mbrojtje të dokumentit më të lartë juridik të shtetit.
AAK konsideron se përgjegjësi kryesor për situatën e krijuar drejt shkeljes së aktit më të lartë juridik të vendit, është z. Hashim Thaçi, i cili përmes presioneve dhe insinuatave ndaj deputetëve, krijoi klimë degraduese mbi Kuvendin dhe institucionet tjera të vendit.
AAK konsideron se Kosova dhe imazhi i saj në botë, fatkeqësisht po vazhdojnë të dëmtohen gjithnjë e më shumë, për shkak të politikave për interesa të ngushta dhe personale të përgjegjësit kryesor të këtyre zhvillimeve, Hashim Thaçit.
AAK fton në rivendosjen e shpejtë të kushtetutshmërisë në vend dhe kërkon respektimin e plotë të saj në të gjitha veprimet tjera në ndërtimin dhe udhëheqjen e institucioneve.
Vendimi i Gjykatës Kushtetuese të Kosovës sipas të cilit zgjedhja e Behgjet Pacollit ka qenë jo kushtetuese mund të ndikojë stabilitetin e Qe0verisë së Kosovës, e me këtë edhe procesin e dialogut mes Kosovës e Serbisë, të nisur në Bruksel. Kështu ka thënë Agron Bajrami, kryeredaktor i Kohës Ditore, në një deklarim për gazetën “Danas”, në të cilin ka theksuar se “rrëzimi” i Pacollit nga Gjykata Kushtetuese ka mundësi të shkaktojë edhe destabilizimi i koalicionit qeverisës të tubuar rreth HashimThaçit.
“Pacolli ka hyrë në koalicion me Thaçin me kushtin që të jetë president, andaj edhe mund të pritet që partia e tij të dalë nga koalicioni nëse Pacolli nuk arrinë ta ruaj këtë pozicion, dhe kjo do ta vënte në pikëpyetje edhe qeverinë, dhe,me këtë, edhe dialogun me Serbinë. Rrugëdalja e mundshme është në rizgjedhjen e Behgjet Pacollit, një gjë që teoretikisht është mundur, meqë ai ka të drejtë trë kandidohet”, ka thënë Bajrami për”Danas”, duke shpejguar se sipas vendimit të Gjykatës Kushtetuese shkelja nuk është bërë nga Pacolli, por nga parlamenti.
Por, sipas Bajramit, kjo mundësi nuk ka shumë gjasa, sepse sipas vendimit të Gjykatës Kushtetuese gjatë zgjedhjes së presidentit duhet të jenë të pranishëm dy të tretat e deputetëve.
“Thaçi e Pacolli nuk mund ta sigurojnë këtë pa opozitën, e cila mundet që, sikur edhe herën e kaluar, të bojkotojë seancën. Por, nëse Thaçi do të arrinte të rizgjedhë Pacollin, dialogu do të mund të vazhdojë pa asnjë ndërprerje”, ka thënë Bajrami.
Kryeredaktori i Kohës Ditore ka përmendur për ”Danas” edhe një mundësi tjetër, sipas të cilës kryeministri Thaçi do të mund të gjente një tjetër partner për qeveri në vend të Pacollit, për shembull AAK-në e Ramush Haradinajt.
“Në atë rast dialogu do të mund të vazhdohej, ndoshta me një ndërprerje, e cila zyrtarisht ndoshta edhe nuk do të bëhej publike. Varianti i tretë është të hyjmë në një krizë të re prej së cilës dalja do të ishte në zgjedhjet e parakohshme, gjë që definitivisht do të thoshte edhe ndërprerje të dialogut në Bruksel”, ka thënë Bajrami. “Problemi qëndron në faktin se Qeveria e kosovës po bën bisedime me Serbinë pa konsensus parlamentar e shoqëror, dhe sa më jostabile dhe e lëndueshme të jetë qeveria, aq më të mëdha janë gjasat që dialogu të kërcënohet dhe, në instancën e fundit, të ndërpritet”.
Bajrami më tutje ka thënë se është e qartë që Kosova shumë shpejtë duhet të zgjedhë një president të ri, dhe nëse kjo nuk do të ndodhë është e mundur që rrugëdalja të kërkohet në zgjedhje të reja.
“Por, pa reformë të sistemit zgjedhor, vështirë se do të mund të arrinim deri tek një rezultat më kualitativ dhe një situatë më të shëndoshë politike”, ka konkluduar Agron Bajrami.
Ushtruesi i detyrës së kryetarit të AKR-së, Ibrahim Makolli, ka thënë për Kosovapress se koalicioni qeverisës PDK-AKR dhe minoritetet kanë vendosur që sërish të dalin me Behxhet Pacollin si kandidat për president të Kosovës dhe se tashmë kanë mbledhur numrin e nënshkrimeve të nevojshme për një gjë të tillë.
Sipas Makollit, çështja e nënshkrimeve nuk ka qenë asnjëherë problem dhe se tashmë janë siguruar nënshkrimet e nevojshme sipas Kushtetutës, ku parashihen që për nominim e një kandidati për president duhet të jenë më së paku 30 nënshkrime të deputetëve.
Makolli ka thënë se Kosova ka nevojë për një zgjidhje të shpejtë, pasi që afati kushtetues për një ushtrues detyre të presidentit ka kaluar para dy ditësh, kështu që sipas tij procedimi i zgjedhjes së presidentit do të bëhet së shpejti.
Këshilltari i parë i Behgjet Pacollit, Ibrahim Gashi ka thënë se presidenti është i gatshëm ta respektojë vendimin e Gjykatës Kushtetuese dhe se nuk ka asnjë koment më shumë në lidhje më këtë vendim.
Këtë deklaratë e dha Gashi të mërkurën në Presidencë, kur mediat prisnin që Pacolli t’i drejtohet publikut, pasi që e kishte marr vendimin e Gjykatës Kushtetuese lidhur me ankesën e LDK-së për procedurën e zgjedhjes së tij president....
Duke konsideruar se çështja e Behgjet Pacollit do të kthehet në “pikën zero”, prof.dr.Ibrahim Gashi ka thënë se Behgjet Pacolli do të jetë përsëri kandidat, pasi ai, në bazë të vendimit të Gjykatës Kushtetuese, nuk e ka shkelur Kushtetutën.
Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës vlerëson se nuk ka qenë befasues konfirmimi nga Gjykata Kushtetuese se është shkelur Kushtetuta e Republikës së Kosovës, në seancën parlamentare të 22 shkurtit të këtij viti, gjatë procedurës së zgjedhjes së Presidentit të vendit.
AAK e përshëndet vendimin e drejtë të Gjykatës Kushtetuese të Kosovës, në mbrojtje të dokumentit më të lartë juridik të shtetit.
AAK konsideron se përgjegjësi kryesor për situatën e krijuar drejt shkeljes së aktit më të lartë juridik të vendit, është z. Hashim Thaçi, i cili përmes presioneve dhe insinuatave ndaj deputetëve, krijoi klimë degraduese mbi Kuvendin dhe institucionet tjera të vendit.
AAK konsideron se Kosova dhe imazhi i saj në botë, fatkeqësisht po vazhdojnë të dëmtohen gjithnjë e më shumë, për shkak të politikave për interesa të ngushta dhe personale të përgjegjësit kryesor të këtyre zhvillimeve, Hashim Thaçit.
AAK fton në rivendosjen e shpejtë të kushtetutshmërisë në vend dhe kërkon respektimin e plotë të saj në të gjitha veprimet tjera në ndërtimin dhe udhëheqjen e institucioneve.
Kryetari i Gjykatës Kushtetuese të Kosovës, Prof.dr.Enver Hasani, në një deklaratë dhënë sonte për medie vendore mohoi mundësinë se ai mund të bëhet ushtrues detyre i Presidentit të vendit. Sipas tij, spekulimet për gjoja mundësinë që ai të bëhet U.D i Presidentit paraqesin një interpretim laik të Kushtetutës së vendit.
Më herët në medie është spekuluar mundësia që ai të bëhet ushtrues detyre i postit më të lartë në vend. Sipas tyre, Hasani do të emërohej në këtë detyrë duke u mbështetur në Kushtetutën e Kosovës, në të cilën nënvizohet se pas kryetarit të Parlamentit, detyrën e ushtruesit të presidentit mund ta kryejë kryetari i Gjykatës Kushtetuese.
Në këtë rast, sipas medieve, kryeparlamentari Prof.dr.Jakup Krasniqi do të anashkalohet kësaj radhe, për shkak se edhe ai është përfshirë në lëshimet e bëra procedurale dhe ligjore lidhur me zgjedhjen e Behgjet Pacollit.
Lidhur me krizën e krijuar rreth zgjedhjes së presidentit, në Prishtinë janë zhvilluar takime intensive midis krerëve të institucioneve shtetërore dhe përfaqësuesve ndërkombëtarë për zgjidhjen e kësaj situate të re të krizës institucionale.
Kryetari i Gjykatës Kushtetuese të Kosovës, Prof.dr.Enver Hasani, në një deklaratë dhënë sonte për medie vendore mohoi mundësinë se ai mund të bëhet ushtrues detyre i Presidentit të vendit. Sipas tij, spekulimet për gjoja mundësinë që ai të bëhet U.D i Presidentit paraqesin një interpretim laik të Kushtetutës së vendit.
Më herët në medie është spekuluar mundësia që ai të bëhet ushtrues detyre i postit më të lartë në vend. Sipas tyre, prof.dr.Enver Hasani do të emërohej në këtë detyrë duke u mbështetur në Kushtetutën e Kosovës, në të cilën nënvizohet se pas kryetarit të Parlamentit, detyrën e ushtruesit të presidentit mund ta kryejë kryetari i Gjykatës Kushtetuese.
Në këtë rast, sipas medieve, kryeparlamentari Jakup Krasniqi do të anashkalohet kësaj radhe, për shkak se edhe ai është përfshirë në lëshimet e bëra procedurale dhe ligjore lidhur me zgjedhjen e Behgjet Pacollit.
Lidhur me krizën e krijuar rreth zgjedhjes së presidentit, në Prishtinë janë zhvilluar takime intensive midis krerëve të institucioneve shtetërore dhe përfaqësuesve ndërkombëtarë për zgjidhjen e kësaj situate të re të krizës institucionale.
Vendimi i Gjykatës Kushtetuese që e vlerëson si të pranueshme ankesën e Lidhjes Demokratike të Kosovës dhe nënshkruesve të tjerë të ankesës lidhur me mënyrën e zgjedhjes së presidentit të Kosovës, Behgjet Pacolli, duke vlerësuar kështu se vendimi për zgjedhjen e tij ka qenë jokushtetues tashmë i është dërguar Kuvendit të Kosovës.
Një kopje e këtij vendimi i është dorëzuar Sekretarisë së Kuvendit, Presidencës dhe Grupit Parlamentar të LDK-së.
Tekstin e plotë të Vendimit të Gjykatës Kushtetuese rreth këtij rasti e gjeni në linkun:
http://www.gjk-ks.org/repository/docs/ko_29_11_agj_om_shq.pdf
KUSH E SHKELI KUSHTETUTËN. BEHGJET PACOLLI JO?
Vetëm 35 ditë pas zgjedhjes së kontestuar, Gjykata Kushtetuese ia mohon Behgjet Pacollit postin e presidentit të shtetit. Me aktgjykimin e shpallur të hënën, vendimi i Kuvendit të Kosovës i datës 22 shkurt 2011, me të cilin Pacolli u zgjodh president i Republikës së Kosovës, u gjykua si jokushtetues.
Sipas njoftimit të bërë publik të hënën pasdite, Gjykata Kushtetuese me shumicë votash ka vendosur se zgjedhja e presidentit është bërë në kundërshtim me nenin 86 të Kushtetutës. Këtë vendim nuk e kanë mbështetur vetëm dy anëtarë të Gjykatës, ndonëse nuk është sqaruar se cilët kanë qenë ata.
“Gjykata Kushtetuese, njëzëri, vendosi që të shpallë kërkesën të pranueshme (kërkesën e LDK-së v.j) dhe, me shumicë votash, me dy gjyqtarë mospajtues, shpall se Vendimi i Kuvendit të Republikës së Kosovës, Nr. 04-V-04, lidhur me zgjedhjen e presidentit të Republikës së Kosovës, më datë 22 shkurt 2011, është jokushtetues pasi që është në kundërshtim me kërkesat e nenit 86 të Kushtetutës së Republikës së Kosovës dhe parimet demokratike të mishëruara aty”, thuhet në njoftimin e lëshuar nga Kushtetuesja.
Sipas njoftimit, teksti i plotë i aktgjykimit do t’u dërgohet palëve gjatë ditëve në vijim.
Nga Zyra e presidentit të deritanishëm, Pacolli, të hënën nuk është dhënë asnjë deklaratë në lidhje me vendimin, ndërsa vetë Pacolli nuk është parë në publik fare.
Shkeljet e Kushtetutës
Burime të gazetës brenda Presidencës së Kosovës, të cilat iu kanë referuar argumenteve të paraqitura nga trupi gjykues i Kushtetueses, kanë treguar se Gjykata Kushtetuese nuk ka asnjë sugjerim për Kuvendin e Kosovës sesi duhet të veprohet tutje. Gjithashtu nuk është dhënë ndonjë afat kohor se brenda sa kohe duhet të zgjidhet presidenti. Të njëjtat burime kanë treguar se në arsyetimin e Gjykatës nuk është përmendur fare termi “kuorum”. Por është lënë të kuptohet se në procesin e votimit për zgjidhjen e presidentit të Kosovës medoemos duhet të jenë të pranishëm në sallë 2/3 e deputetëve e që në rastin e zgjedhjes së Pacollit president nuk ka pasur kuorum të mjaftueshëm. Përveç kësaj Kushtetuesja thuhet të ketë gjetur edhe një shkelje tjetër - atë të procedimit të raundit të tretë, i cili nuk është dashur të mbahej pasi që nuk ka pasur kundërkandidat, si dhe kuorum të mjaftueshëm.
Në nenin 86 të Kushtetutës së Kosovës specifikohet se zgjedhja e të parit të shtetit duhet të bëhet me 2/3 e votave të gjithë deputetëve, gjë që nuk ka ndodhur me rastin e Pacollit. Në zgjedhjen e tij, kanë marrë pjesë vetëm 67 deputetë në të tri raundet e votimit. Pacolli ka arritur t’i marrë 62 vota vetëm në raundin e tretë të votimit, pas “presioneve” që lideri i PDK-së, Hashim Thaçi, thuhet t’u ketë bërë deputetëve të partisë së tij gjatë një “pauze të dhunshme”, të mbajtur pas përfundimit të raundit të dytë të votimit.
Në dy raundet e para, Pacolli kishte marrë vetëm 54, përkatësisht 58 vota. Dy nga figurat qendrore të PDK-së, Jakup Krasniqi dhe Fatmir Limaj, më vonë e kanë konfirmuar trysninë që Hashim Thaçi ua kishte bërë bashkëpartiakëve të tyre, për ta votuar Behgjet Pacollin.
Pacolli ishte zgjedhur edhe pa kundërkandidat, ndonëse me Kushtetutë parashihet gara mes kandidatëve për ta fituar postin e presidentit.
“Nëse asnjëri kandidat nuk merr shumicën prej dy të tretave (2/3) në dy votimet e para, organizohet votimi i tretë në mes të dy kandidatëve të cilët kanë marrë numrin më të lartë të votave në votimin e dytë dhe kandidati që merr shumicën e votave të të gjithë deputetëve, zgjidhet president i Republikës së Kosovës”, thuhet në nenin 86, pika 5 e Kushtetutës.
Rrugëdalja, ende e paqartë
Mungesa e kuorumit dhe e kundërkandidatëve gjatë procesit të zgjedhjes së presidentit, ishin marrë si argumente të mjaftueshme nga Lidhja Demokratike e Kosovës, për ta ngritur lëndën në Gjykatën Kushtetuese. Lënda e njohur si “Sabri Hamiti dhe deputetët e tjerë”, ishte deponuar në Gjykatën Kushtetuese më 1 mars nga ish-këshilltarja e presidentit, Fatmir Sejdiu, tani deputete, Vjosa Osmani. Lënda e LDK-së, e cila ishte mbështetur edhe nga deputetët e AAK-së, nuk e ka përfshirë edhe argumentin e shkeljes që Pacolli kishte bërë pak minuta pas ishte zgjedhur president, duke marrë pjesë në votimin e kabinetit qeveritar. Dhe pikërisht këto argumente të paraqitura nga dy partitë e sipërpërmendura kanë bërë që mënyra e zgjedhjes së presidentit të shpallet jokushtetuese nga gjykata.
Në tashmë ish-partinë e Pacollit, AKR, kanë thënë se duhet ta presin vendimin e plotë të Kushtetueses për të dhënë përgjigje në këtë çështje. Ushtruesi i detyrës së kryetarit të AKR-së, Ibrahim Makolli, nuk ka pasur koment, meqë tha se në parti nuk e kanë parë arsyetimin mbi të cilin është marrë vendimi.
Në anën tjetër, nga Partia Demokratike e Kosovës është thënë se do të priten zhvillimet e mëtutjeshme, ndërsa nuk kanë parë arsye për shqetësim rreth mundësisë që vendimi i Kushtetueses të ndikojë në koalicionin qeverisës.
"Nuk besoj që vendimi i Gjykatës Kushtetuese mund ta destabilizojë koalicionin qeverisës. Megjithatë presim zhvillimet e reja konsekuente dhe vendimin që do ta marrë Kuvendi i Kosovës. Vetëm atëherë mund të saktësohen qëndrimet tona te ardhshme", ka thënë Blerand Stavileci nga PDK-ja, që është edhe ministër i Bujqësisë në Qeverinë e re.
Vendimi i Gjykatës Kushtetuese i është përcjellë të hënën edhe Kuvendit të Kosovës. Sekretari i këtij institucioni, Ismet Krasniqi, është shprehur se ky institucion duhet ta presë aktgjykimin e plotë të Gjykatës për të kuptuar sesi do të procedohet tutje pas vendimit të Kushtueses.
“Kuvendi i Kosovës ka pranuar njoftimin e Gjykatës Kushtetuese, e cila duhet të na tregojë se ku është bërë shkelja dhe të na sugjerojë neve si të procedojmë tutje”, ka deklaruar Krasniqi. Legjislativi i Kuvendit nuk pritet të marrë ndonjë vendim rreth kësaj çështjeje deri pas kthimit të kryetarit të Kuvendit të Kosovës, Jakup Krasniqi, i cili ka udhëtuar të hënën për një vizitë zyrtare në Hungari. “Kryesia duhet të mblidhet dhe të diskutojë për këtë çështje, por kryetari i Kuvendit nuk është këtu dhe ai kthehet nga udhëtimi zyrtar më 31 mars”, është shprehur Krasniqi.
Opozita, sërish bojkot Behgjet Pacollit
nëse rikandidohet?
Partitë opozitare të cilat e kanë dërguar në Kushtetuese këtë çështje e kanë mirëpritur vendimin e këtij institucioni. Deputetja e LDK-së, Vjosa Osmani, është shprehur se “vendimi i Gjykatës Kushtetuese tregon se argumentet të cilat i kemi dërguar kanë qenë të qëndrueshme”.
“Por kjo çështje edhe më tutje është në dorën e Gjykatës Kushtetues se ajo duhet të sugjerojë sesi do të procedohet tutje që të kemi një president të zgjedhur sipas normave kushtetuese”, ka thënë Osmani. Ajo ka shtuar se LDK-ja ende nuk ka vendosur nëse do të marrë pjesë në seancën e zgjedhjes së presidentit nëse Behgjet Pacolli do të rikandidohet për këtë post. “Nuk e di, sepse kjo çështje nuk është diskutuar ende në parti, por supozoj që nëse shkohet në rivotim gjithsesi duhet të jenë dy të tretat në sallë si kuorum, se përndryshe zgjedhja e presidentit është e pamundshme”, ka theksuar Osmani.
Vendimi i Kushtetueses është përshëndetur edhe nga AAK-ja.
Shefi i Grupit parlamentar të këtij grupi, Ardian Gjini, e ka vlerësuar të drejtë vendimin e Gjykatës Kushtetuese. “Është vendim i drejtë. AAK-ja kur e ka nënshkruar peticionin ka besuar se ajo zgjedhje nuk është konform Kushtetutës dhe jemi të bindur se Gjykata Kushtetuese e ka kryer punën në mënyrë të pavarur”, ka thënë Gjini. Duke e komentuar vendimin e këtij institucioni ai ka shtuar se “një përkthim i asaj që ka thënë Kushtetuesja është se Kosova nuk ka pasur fare president, kjo do të thotë që të gjitha vendimet që i ka marrë ai duhet të shpallen të pavlefshme dhe Kosova duhet ta zgjedhë presidentin”, tha Gjini.
Ai ka thënë se AAK-ja nuk do ta ndryshojë qëndrimin e saj nëse Pacolli do të rikandidohet për ta marrë postin e presidentit të cilin e mbajti një muaj e një javë. “AAK-ja nuk e ka ndryshuar asnjë qëndrim lidhur me këtë çështje”, është përgjigjur Gjini.
Zgjedhja e presidentit - nga pika zero
Shumica e ekspertëve të fushës nuk kanë dëshiruar të analizojnë vendimin pa e parë aktgjykimin e plotë, i cili, sipas burimeve të gazetës, pritet të bëhet publik të mërkurën.
Megjithatë, një ekspert i së drejtës kushtetuese, që ka kërkuar të mbetet anonim, ka vlerësuar se pas vendimit të Kushtetueses çështja e zgjedhjes së presidentit duhet të kthehet në pikën zero.
Sipas tij, zgjedhja e presidentit do të mbetet problem i madh nëse Behgjet Pacolli do të rikandidohet për këtë post dhe mbetet kandidati i vetëm.
“Është proces që duhet të nisë nga fillimi. Do të ketë shumë telashe nëse Pacolli do të jetë prapë kandidati i vetëm, sepse partitë opozitare sërish do ta lëshojnë seancën dhe ngjashëm nuk do të ketë kuorum të mjaftueshëm për ta proceduar zgjedhjen e presidentit. Do të krijohet një situatë e rëndë në këtë drejtim që lë të hapur mundësinë edhe për koalicione të reja apo edhe kërkim për votëbesim të Qeverisë, duke pasur parasysh se Pacolli kërkon me ngulm që ai të rimarrë postin e presidentit”, ka vlerësuar profesori i së drejtës kushtetuese, i cili ka preferuar që mos t’i përmendet emri.
Sipas tij, “duke iu referuar vendimit të Gjykatës Kushtetuese, del se Behgjet Pacolli nuk ka qenë president fare”.
Gjykata Kushtetuese është institucioni më i lartë juridik i vendit që brenda më pak se një viti mori dy vendime për dy përfaqësuesit më të lartë të shtetit, Fatmir Sejdiun, për të cilin pati vlerësuar se ka bërë shkelje të rëndë të Kushtetutës duke i ushtruar dy poste, atë të partisë dhe postin e presidentit të vendit, si dhe këtë të fundit për Pacollin.
Edhe ICO-ja pret aktgjykimin e plotë
As Zyra Civile Ndërkombëtare nuk ka dashur të komentojë vendimin e Gjykatës Kushtetuese, sipas të cilit vendimi i Kuvendit të Kosovës, për zgjedhjen e presidentit të Kosovës, më 22 shkurt 2001 ka qenë jokushtetues.
Zyrtarët e ICO-së nuk do të komentojnë çështjen derisa të mos bëhet publik aktgjykimi i plotë.
Më herët në medie është spekuluar mundësia që ai të bëhet ushtrues detyre i postit më të lartë në vend. Sipas tyre, Hasani do të emërohej në këtë detyrë duke u mbështetur në Kushtetutën e Kosovës, në të cilën nënvizohet se pas kryetarit të Parlamentit, detyrën e ushtruesit të presidentit mund ta kryejë kryetari i Gjykatës Kushtetuese.
Në këtë rast, sipas medieve, kryeparlamentari Prof.dr.Jakup Krasniqi do të anashkalohet kësaj radhe, për shkak se edhe ai është përfshirë në lëshimet e bëra procedurale dhe ligjore lidhur me zgjedhjen e Behgjet Pacollit.
Lidhur me krizën e krijuar rreth zgjedhjes së presidentit, në Prishtinë janë zhvilluar takime intensive midis krerëve të institucioneve shtetërore dhe përfaqësuesve ndërkombëtarë për zgjidhjen e kësaj situate të re të krizës institucionale.
Kryetari i Gjykatës Kushtetuese të Kosovës, Prof.dr.Enver Hasani, në një deklaratë dhënë sonte për medie vendore mohoi mundësinë se ai mund të bëhet ushtrues detyre i Presidentit të vendit. Sipas tij, spekulimet për gjoja mundësinë që ai të bëhet U.D i Presidentit paraqesin një interpretim laik të Kushtetutës së vendit.
Më herët në medie është spekuluar mundësia që ai të bëhet ushtrues detyre i postit më të lartë në vend. Sipas tyre, prof.dr.Enver Hasani do të emërohej në këtë detyrë duke u mbështetur në Kushtetutën e Kosovës, në të cilën nënvizohet se pas kryetarit të Parlamentit, detyrën e ushtruesit të presidentit mund ta kryejë kryetari i Gjykatës Kushtetuese.
Në këtë rast, sipas medieve, kryeparlamentari Jakup Krasniqi do të anashkalohet kësaj radhe, për shkak se edhe ai është përfshirë në lëshimet e bëra procedurale dhe ligjore lidhur me zgjedhjen e Behgjet Pacollit.
Lidhur me krizën e krijuar rreth zgjedhjes së presidentit, në Prishtinë janë zhvilluar takime intensive midis krerëve të institucioneve shtetërore dhe përfaqësuesve ndërkombëtarë për zgjidhjen e kësaj situate të re të krizës institucionale.
Vendimi i Gjykatës Kushtetuese që e vlerëson si të pranueshme ankesën e Lidhjes Demokratike të Kosovës dhe nënshkruesve të tjerë të ankesës lidhur me mënyrën e zgjedhjes së presidentit të Kosovës, Behgjet Pacolli, duke vlerësuar kështu se vendimi për zgjedhjen e tij ka qenë jokushtetues tashmë i është dërguar Kuvendit të Kosovës.
Një kopje e këtij vendimi i është dorëzuar Sekretarisë së Kuvendit, Presidencës dhe Grupit Parlamentar të LDK-së.
Tekstin e plotë të Vendimit të Gjykatës Kushtetuese rreth këtij rasti e gjeni në linkun:
http://www.gjk-ks.org/repository/docs/ko_29_11_agj_om_shq.pdf
KUSH E SHKELI KUSHTETUTËN. BEHGJET PACOLLI JO?
Vetëm 35 ditë pas zgjedhjes së kontestuar, Gjykata Kushtetuese ia mohon Behgjet Pacollit postin e presidentit të shtetit. Me aktgjykimin e shpallur të hënën, vendimi i Kuvendit të Kosovës i datës 22 shkurt 2011, me të cilin Pacolli u zgjodh president i Republikës së Kosovës, u gjykua si jokushtetues.
Sipas njoftimit të bërë publik të hënën pasdite, Gjykata Kushtetuese me shumicë votash ka vendosur se zgjedhja e presidentit është bërë në kundërshtim me nenin 86 të Kushtetutës. Këtë vendim nuk e kanë mbështetur vetëm dy anëtarë të Gjykatës, ndonëse nuk është sqaruar se cilët kanë qenë ata.
“Gjykata Kushtetuese, njëzëri, vendosi që të shpallë kërkesën të pranueshme (kërkesën e LDK-së v.j) dhe, me shumicë votash, me dy gjyqtarë mospajtues, shpall se Vendimi i Kuvendit të Republikës së Kosovës, Nr. 04-V-04, lidhur me zgjedhjen e presidentit të Republikës së Kosovës, më datë 22 shkurt 2011, është jokushtetues pasi që është në kundërshtim me kërkesat e nenit 86 të Kushtetutës së Republikës së Kosovës dhe parimet demokratike të mishëruara aty”, thuhet në njoftimin e lëshuar nga Kushtetuesja.
Sipas njoftimit, teksti i plotë i aktgjykimit do t’u dërgohet palëve gjatë ditëve në vijim.
Nga Zyra e presidentit të deritanishëm, Pacolli, të hënën nuk është dhënë asnjë deklaratë në lidhje me vendimin, ndërsa vetë Pacolli nuk është parë në publik fare.
Shkeljet e Kushtetutës
Burime të gazetës brenda Presidencës së Kosovës, të cilat iu kanë referuar argumenteve të paraqitura nga trupi gjykues i Kushtetueses, kanë treguar se Gjykata Kushtetuese nuk ka asnjë sugjerim për Kuvendin e Kosovës sesi duhet të veprohet tutje. Gjithashtu nuk është dhënë ndonjë afat kohor se brenda sa kohe duhet të zgjidhet presidenti. Të njëjtat burime kanë treguar se në arsyetimin e Gjykatës nuk është përmendur fare termi “kuorum”. Por është lënë të kuptohet se në procesin e votimit për zgjidhjen e presidentit të Kosovës medoemos duhet të jenë të pranishëm në sallë 2/3 e deputetëve e që në rastin e zgjedhjes së Pacollit president nuk ka pasur kuorum të mjaftueshëm. Përveç kësaj Kushtetuesja thuhet të ketë gjetur edhe një shkelje tjetër - atë të procedimit të raundit të tretë, i cili nuk është dashur të mbahej pasi që nuk ka pasur kundërkandidat, si dhe kuorum të mjaftueshëm.
Në nenin 86 të Kushtetutës së Kosovës specifikohet se zgjedhja e të parit të shtetit duhet të bëhet me 2/3 e votave të gjithë deputetëve, gjë që nuk ka ndodhur me rastin e Pacollit. Në zgjedhjen e tij, kanë marrë pjesë vetëm 67 deputetë në të tri raundet e votimit. Pacolli ka arritur t’i marrë 62 vota vetëm në raundin e tretë të votimit, pas “presioneve” që lideri i PDK-së, Hashim Thaçi, thuhet t’u ketë bërë deputetëve të partisë së tij gjatë një “pauze të dhunshme”, të mbajtur pas përfundimit të raundit të dytë të votimit.
Në dy raundet e para, Pacolli kishte marrë vetëm 54, përkatësisht 58 vota. Dy nga figurat qendrore të PDK-së, Jakup Krasniqi dhe Fatmir Limaj, më vonë e kanë konfirmuar trysninë që Hashim Thaçi ua kishte bërë bashkëpartiakëve të tyre, për ta votuar Behgjet Pacollin.
Pacolli ishte zgjedhur edhe pa kundërkandidat, ndonëse me Kushtetutë parashihet gara mes kandidatëve për ta fituar postin e presidentit.
“Nëse asnjëri kandidat nuk merr shumicën prej dy të tretave (2/3) në dy votimet e para, organizohet votimi i tretë në mes të dy kandidatëve të cilët kanë marrë numrin më të lartë të votave në votimin e dytë dhe kandidati që merr shumicën e votave të të gjithë deputetëve, zgjidhet president i Republikës së Kosovës”, thuhet në nenin 86, pika 5 e Kushtetutës.
Rrugëdalja, ende e paqartë
Mungesa e kuorumit dhe e kundërkandidatëve gjatë procesit të zgjedhjes së presidentit, ishin marrë si argumente të mjaftueshme nga Lidhja Demokratike e Kosovës, për ta ngritur lëndën në Gjykatën Kushtetuese. Lënda e njohur si “Sabri Hamiti dhe deputetët e tjerë”, ishte deponuar në Gjykatën Kushtetuese më 1 mars nga ish-këshilltarja e presidentit, Fatmir Sejdiu, tani deputete, Vjosa Osmani. Lënda e LDK-së, e cila ishte mbështetur edhe nga deputetët e AAK-së, nuk e ka përfshirë edhe argumentin e shkeljes që Pacolli kishte bërë pak minuta pas ishte zgjedhur president, duke marrë pjesë në votimin e kabinetit qeveritar. Dhe pikërisht këto argumente të paraqitura nga dy partitë e sipërpërmendura kanë bërë që mënyra e zgjedhjes së presidentit të shpallet jokushtetuese nga gjykata.
Në tashmë ish-partinë e Pacollit, AKR, kanë thënë se duhet ta presin vendimin e plotë të Kushtetueses për të dhënë përgjigje në këtë çështje. Ushtruesi i detyrës së kryetarit të AKR-së, Ibrahim Makolli, nuk ka pasur koment, meqë tha se në parti nuk e kanë parë arsyetimin mbi të cilin është marrë vendimi.
Në anën tjetër, nga Partia Demokratike e Kosovës është thënë se do të priten zhvillimet e mëtutjeshme, ndërsa nuk kanë parë arsye për shqetësim rreth mundësisë që vendimi i Kushtetueses të ndikojë në koalicionin qeverisës.
"Nuk besoj që vendimi i Gjykatës Kushtetuese mund ta destabilizojë koalicionin qeverisës. Megjithatë presim zhvillimet e reja konsekuente dhe vendimin që do ta marrë Kuvendi i Kosovës. Vetëm atëherë mund të saktësohen qëndrimet tona te ardhshme", ka thënë Blerand Stavileci nga PDK-ja, që është edhe ministër i Bujqësisë në Qeverinë e re.
Vendimi i Gjykatës Kushtetuese i është përcjellë të hënën edhe Kuvendit të Kosovës. Sekretari i këtij institucioni, Ismet Krasniqi, është shprehur se ky institucion duhet ta presë aktgjykimin e plotë të Gjykatës për të kuptuar sesi do të procedohet tutje pas vendimit të Kushtueses.
“Kuvendi i Kosovës ka pranuar njoftimin e Gjykatës Kushtetuese, e cila duhet të na tregojë se ku është bërë shkelja dhe të na sugjerojë neve si të procedojmë tutje”, ka deklaruar Krasniqi. Legjislativi i Kuvendit nuk pritet të marrë ndonjë vendim rreth kësaj çështjeje deri pas kthimit të kryetarit të Kuvendit të Kosovës, Jakup Krasniqi, i cili ka udhëtuar të hënën për një vizitë zyrtare në Hungari. “Kryesia duhet të mblidhet dhe të diskutojë për këtë çështje, por kryetari i Kuvendit nuk është këtu dhe ai kthehet nga udhëtimi zyrtar më 31 mars”, është shprehur Krasniqi.
Opozita, sërish bojkot Behgjet Pacollit
nëse rikandidohet?
Partitë opozitare të cilat e kanë dërguar në Kushtetuese këtë çështje e kanë mirëpritur vendimin e këtij institucioni. Deputetja e LDK-së, Vjosa Osmani, është shprehur se “vendimi i Gjykatës Kushtetuese tregon se argumentet të cilat i kemi dërguar kanë qenë të qëndrueshme”.
“Por kjo çështje edhe më tutje është në dorën e Gjykatës Kushtetues se ajo duhet të sugjerojë sesi do të procedohet tutje që të kemi një president të zgjedhur sipas normave kushtetuese”, ka thënë Osmani. Ajo ka shtuar se LDK-ja ende nuk ka vendosur nëse do të marrë pjesë në seancën e zgjedhjes së presidentit nëse Behgjet Pacolli do të rikandidohet për këtë post. “Nuk e di, sepse kjo çështje nuk është diskutuar ende në parti, por supozoj që nëse shkohet në rivotim gjithsesi duhet të jenë dy të tretat në sallë si kuorum, se përndryshe zgjedhja e presidentit është e pamundshme”, ka theksuar Osmani.
Vendimi i Kushtetueses është përshëndetur edhe nga AAK-ja.
Shefi i Grupit parlamentar të këtij grupi, Ardian Gjini, e ka vlerësuar të drejtë vendimin e Gjykatës Kushtetuese. “Është vendim i drejtë. AAK-ja kur e ka nënshkruar peticionin ka besuar se ajo zgjedhje nuk është konform Kushtetutës dhe jemi të bindur se Gjykata Kushtetuese e ka kryer punën në mënyrë të pavarur”, ka thënë Gjini. Duke e komentuar vendimin e këtij institucioni ai ka shtuar se “një përkthim i asaj që ka thënë Kushtetuesja është se Kosova nuk ka pasur fare president, kjo do të thotë që të gjitha vendimet që i ka marrë ai duhet të shpallen të pavlefshme dhe Kosova duhet ta zgjedhë presidentin”, tha Gjini.
Ai ka thënë se AAK-ja nuk do ta ndryshojë qëndrimin e saj nëse Pacolli do të rikandidohet për ta marrë postin e presidentit të cilin e mbajti një muaj e një javë. “AAK-ja nuk e ka ndryshuar asnjë qëndrim lidhur me këtë çështje”, është përgjigjur Gjini.
Zgjedhja e presidentit - nga pika zero
Shumica e ekspertëve të fushës nuk kanë dëshiruar të analizojnë vendimin pa e parë aktgjykimin e plotë, i cili, sipas burimeve të gazetës, pritet të bëhet publik të mërkurën.
Megjithatë, një ekspert i së drejtës kushtetuese, që ka kërkuar të mbetet anonim, ka vlerësuar se pas vendimit të Kushtetueses çështja e zgjedhjes së presidentit duhet të kthehet në pikën zero.
Sipas tij, zgjedhja e presidentit do të mbetet problem i madh nëse Behgjet Pacolli do të rikandidohet për këtë post dhe mbetet kandidati i vetëm.
“Është proces që duhet të nisë nga fillimi. Do të ketë shumë telashe nëse Pacolli do të jetë prapë kandidati i vetëm, sepse partitë opozitare sërish do ta lëshojnë seancën dhe ngjashëm nuk do të ketë kuorum të mjaftueshëm për ta proceduar zgjedhjen e presidentit. Do të krijohet një situatë e rëndë në këtë drejtim që lë të hapur mundësinë edhe për koalicione të reja apo edhe kërkim për votëbesim të Qeverisë, duke pasur parasysh se Pacolli kërkon me ngulm që ai të rimarrë postin e presidentit”, ka vlerësuar profesori i së drejtës kushtetuese, i cili ka preferuar që mos t’i përmendet emri.
Sipas tij, “duke iu referuar vendimit të Gjykatës Kushtetuese, del se Behgjet Pacolli nuk ka qenë president fare”.
Gjykata Kushtetuese është institucioni më i lartë juridik i vendit që brenda më pak se një viti mori dy vendime për dy përfaqësuesit më të lartë të shtetit, Fatmir Sejdiun, për të cilin pati vlerësuar se ka bërë shkelje të rëndë të Kushtetutës duke i ushtruar dy poste, atë të partisë dhe postin e presidentit të vendit, si dhe këtë të fundit për Pacollin.
Edhe ICO-ja pret aktgjykimin e plotë
As Zyra Civile Ndërkombëtare nuk ka dashur të komentojë vendimin e Gjykatës Kushtetuese, sipas të cilit vendimi i Kuvendit të Kosovës, për zgjedhjen e presidentit të Kosovës, më 22 shkurt 2001 ka qenë jokushtetues.
Zyrtarët e ICO-së nuk do të komentojnë çështjen derisa të mos bëhet publik aktgjykimi i plotë.
Vendimi i Gjykatës Kushtetuese të Kosovës sipas të cilit zgjedhja e Behgjet Pacollit ka qenë jo kushtetuese mund të ndikojë stabilitetin e Qe0verisë së Kosovës, e me këtë edhe procesin e dialogut mes Kosovës e Serbisë, të nisur në Bruksel. Kështu ka thënë Agron Bajrami, kryeredaktor i Kohës Ditore, në një deklarim për gazetën “Danas”, në të cilin ka theksuar se “rrëzimi” i Pacollit nga Gjykata Kushtetuese ka mundësi të shkaktojë edhe destabilizimi i koalicionit qeverisës të tubuar rreth HashimThaçit.
“Pacolli ka hyrë në koalicion me Thaçin me kushtin që të jetë president, andaj edhe mund të pritet që partia e tij të dalë nga koalicioni nëse Pacolli nuk arrinë ta ruaj këtë pozicion, dhe kjo do ta vënte në pikëpyetje edhe qeverinë, dhe,me këtë, edhe dialogun me Serbinë. Rrugëdalja e mundshme është në rizgjedhjen e Behgjet Pacollit, një gjë që teoretikisht është mundur, meqë ai ka të drejtë trë kandidohet”, ka thënë Bajrami për”Danas”, duke shpejguar se sipas vendimit të Gjykatës Kushtetuese shkelja nuk është bërë nga Pacolli, por nga parlamenti.
Por, sipas Bajramit, kjo mundësi nuk ka shumë gjasa, sepse sipas vendimit të Gjykatës Kushtetuese gjatë zgjedhjes së presidentit duhet të jenë të pranishëm dy të tretat e deputetëve.
“Thaçi e Pacolli nuk mund ta sigurojnë këtë pa opozitën, e cila mundet që, sikur edhe herën e kaluar, të bojkotojë seancën. Por, nëse Thaçi do të arrinte të rizgjedhë Pacollin, dialogu do të mund të vazhdojë pa asnjë ndërprerje”, ka thënë Bajrami.
Kryeredaktori i Kohës Ditore ka përmendur për ”Danas” edhe një mundësi tjetër, sipas të cilës kryeministri Thaçi do të mund të gjente një tjetër partner për qeveri në vend të Pacollit, për shembull AAK-në e Ramush Haradinajt.
“Në atë rast dialogu do të mund të vazhdohej, ndoshta me një ndërprerje, e cila zyrtarisht ndoshta edhe nuk do të bëhej publike. Varianti i tretë është të hyjmë në një krizë të re prej së cilës dalja do të ishte në zgjedhjet e parakohshme, gjë që definitivisht do të thoshte edhe ndërprerje të dialogut në Bruksel”, ka thënë Bajrami. “Problemi qëndron në faktin se Qeveria e kosovës po bën bisedime me Serbinë pa konsensus parlamentar e shoqëror, dhe sa më jostabile dhe e lëndueshme të jetë qeveria, aq më të mëdha janë gjasat që dialogu të kërcënohet dhe, në instancën e fundit, të ndërpritet”.
Bajrami më tutje ka thënë se është e qartë që Kosova shumë shpejtë duhet të zgjedhë një president të ri, dhe nëse kjo nuk do të ndodhë është e mundur që rrugëdalja të kërkohet në zgjedhje të reja.
“Por, pa reformë të sistemit zgjedhor, vështirë se do të mund të arrinim deri tek një rezultat më kualitativ dhe një situatë më të shëndoshë politike”, ka konkluduar Agron Bajrami.
2011-03-29
Kush a vrau John Fitzgerald Kennedy ?
Mafia, KGB, Kastro, CIA, FBI... të shumtë ishin ata që e donin të vdekur dhe kur e vranë, u dëgjuan thirrjet për komplot. E megjithatë rindërtimet e fundit...
Ajo që ndodhi në 22 nëntor 1963 në Dallas është ngulitur në mënyrë të pashqitshme në kujtesën e Amerikës. E megjithatë, sipas sondazheve ( i fundit i përket vitit 2004), vetëm 26 % e amerikanëve janë të gatshëm që të pranojnë versionin zyrtar të hetimit, pra që presidenti i Shteteve të Bashkuara, John Fitzgerald Kennedy u vra nga një njeri i vetëm: Lee Harvey Oswald. Për shumicën dërrmuese, JFK, siç e quanin miqësisht, kish qenë viktimë e një komploti. Po çfarë ka të vërtetë në këta zëra? Rindërtimet më të fundit lejojnë ndoshta të jepet një përgjigje.
Atë ditë, Kennedy ishte në Dallas (Texas) për një etapë të xhiros së tij elektorale. Në zgjedhjet e vitit 1964, presidenti 46-vjeçar do të kërkonte mandatin e tij të dytë. I pashëm, i pasur, elegant, elokuent (kishte fituar madje çmimin Pulitzer), me një grua magjepsëse si Jacqueline Lee Bouvier dhe dy vëllezër brilant, Robert dhe Edward, dukej i pamposhtur. Por jo çdo gjë ishte e qetë ashtu siç dukej.
Ishte Lufta e ftohtë dhe në vitin 1961 Kennedyt i ishte dashur të përballej me skandalin që pasoi zbarkimin e dështuar të mërgimtarëve kundër Fidel Kastros në Kubë. Presidenti ishte hakmarrë një vit më vonë kur avionë spiunë amerikanë kishin zbuluar baza raketore në Kubë, aleate e Bashkimit Sovjetik, vetëm pak kilometra larg nga SHBA. U konsiderua pragu i Luftës së tretë Botërore por në fund, BRSS i Hrushovit bëri një hap prapa dhe Kennedy doli nga ajo situatë si një gjigant i diplomacisë.
Në frontin e brendshëm, JFK duhej të bënte llogaritë me një Kongres pak të prirur për ta mbështetur. Krahët konservatorë të republikanëve dhe demokratëve ishin bërë aleatë për të bllokuar politikën e tij të reformave ("kufiri i ri"). Dhe mes shteteve federalë, Teksasi (ku segregimi racor ishte ende një realitet) ishte më armiqësor ndaj kursit të ri. Një ditë përpara vizitës në Dallas ishin shpërndarë fletëvolante me fotografinë e Kennedy përballë dhe në profil, si në gjendje arresti, mbi të cilat shkruhej: "në kërkim për tradhti".
Dhe erdhi dita
Mëngjesin e 22 nëntorit kish dalë dielli dhe kështu ishte vendosur që makina tip “Linkoln” kabriole të qëndronte hapur. Në të kishin hipur edhe senatorin i Texasit, John Connally bashkë me të shoqen Sharon. Korteu i makinave, motoçikletave të policisë, gazetarëve dhe autoriteteve ecte ngadalë, me 25 kilometra në orë. Dy herë Kennedy kërkoi të ndalej për të shtrënguar duart me disa fëmijë si dhe një grup murgeshash. Në një pikë të caktuar, në sheshin Dealey, limuzina ngadalësoi tek kalonte përpara një pallati shtatëkatësh me tulla në ngjyrë të kuqe, ku ndodhej mbahej arkivi i librave të bashkisë, për të shkuar më pas drejt kthesës për në Elm Street. Ora e shndritshme e ndërtesës shënonte 12:29. Sharon Connally, bashkëshortja e guvernatorit, u kthye nga Kennedy dhe i tha: "Zoti President, tani askush nuk mund të thotë se Dallasi nuk ju do". "Jo, vërtetë", u përgjigj ai. Do të ishin fjalët e tij të fundit.
Një zhurmë e shurdhët. Aty për aty u mendua për zhurmën e defektit të ndonjë automobili. Kur menjëherë pas kësaj u dëgjua një goditje e dytë, shumëkush mendoi se bëhej fjalë për të shtëna. Duart e presidentit shkuan tek fyti. Connally shembet në sedilje dhe rrëshqet mes krahëve të së shoqes me këmishën e skuqur nga gjaku. "O zot, thërret, "këtu do të na vrasin të gjithëve!"
Agjentët e shërbimit të fshehtë reagojnë me ngadalësi, disa kthehen nga ai që duket si burimi i të shtënave: magazina e librave. Shoferi, në vend që të rriste shpejtësinë në mënyrë instiktive ngadalësoi derisa pothuajse ndali dhe u kthye të shohë se çfarë ndodhte. Jacqueline sheh e shtangur bashkëshortin. Një e shtënë e tretë bën të shpërthejë koka e presidentit, duke lëshuar në ajër gjak dhe pjesë nga truri i tij. Jacqueline thërret dhe hidhet në bagazhin e makinës. Një agjent hidhet dhe arrin në kohë për ta kthyer në sedilje. Limuzina më në fund rrit shpejtësinë duke shkuar drejt Parkland Memorial Hospital, ku gjysmë ore më vonë, Kenendy do të ndërronte jetë. Brenda një ore, trupi i tij ishte në fluturim drejt Uashingtonit në bordin e “Air Force One”, aty ku zëvendës presidenti Lyndon Johnson, edhe ai në Dallas, bëri betimin si president i ri.
I kapur
Ndërkohë, në sheshin Dealey mbizotëronte kaosi. dikush hidhet në tokë, dikush thërret, dikush bën fotografi. Pavarësisht se forma si hark e sheshit provokon jehona gënjyese, pikaset menjëherë vendi nga vijnë të shtënat. Policia hyn në magazinën e librave, një agjent ndalon në shkallë një djalë të ri që ecën me shpejtësi, por drejtori i zyrës e njeh. "E njoh, është një punonjësi ynë", thotë. Quhet Lee harvey Oswald dhe punon aty prej pak kohësh. Polici e lë të kalojë.
Në katin e gjashtë gjendet një dritare e hapur me snajperin e braktisur, një Mannlicher-Carcano italiane. Në orën 12:45, ndërtesa bllokohet dhe punonjësit mblidhen në një sallë. Mungon vetëm Oswald. Gjysmë ore më vonë, pas një kërkimi të shpejtë, ai arrestohet në vendin ku ishte fshehur, në kinema.
Oswald deklaron menjëherë se është i pafajshëm, duket thuajse i argëtuar nga çfarë ndodh. Pas dy ditësh marrje në pyetje vendoset ta transferojnë në burgun e kontesë, që konsiderohet më i sigurt. Në orën 11:21 të 24 nëntorit, përpara policëve, gazetarëve dhe kureshtarëve, Oswald mbërrin i shoqëruar në katin e nëndheshëm të rajonit të policisë. Pas vetëm pak sekondash, një farë Jack Ruby, e qëllon në stomak duke thirrur: "Ke vrarë presidentin tim, mi kanalesh!" Oswald vdes pak më vonë në Parkland hospital, pikërisht aty ku kish dhënë shpirt edhe Kennedy.
Komplot?
Kjo finale e befasishme ishte shkëndija që bëri të ndizen hipotezat e një komploti për të vrarë presidentin. Oswald, thjeshtë i përdorur, u tha se është vrarë nga Ruby pikërisht për të mos e lejuar të flasë. Për të hedhur dritë, presidenti i ri, Johnson ngriti një komision hetimor të kryesuar nga kreu i Gjykatës së Lartë, Earl Warren. Komisioni Warren do të punonte një vit, duke realizuar 25 mijë intervista dhe 2300 raporte, dhe në 26 vëllimet e dokumentit final do të mbërrinte në një konkluzion: Oswald e kish vrarë presidentin dhe e kishte bërë i vetëm, duke qëlluar tre herë nga kati i gjashtë i magazinës së librave me një armë të blerë me korrespondencë nën një emër të rremë.
Konkluzioni nuk i bindi komplotistët e atëhershëm. Dhe padyshim që përmban mospërputhje dhe pasaktësi që janë ndoshta fryt i shpejtësisë për të hedhur dritë si dhe dëshirës për të shmangur një figurë të keqe të shërbimeve të fshehtë që lejuan që Kennedy të vritej nën hundën e tyre.
E megjithatë, pas pothuajse pesëdhjetë vitesh, të gjithë verifikimet e kryer në vijim si dhe botimi kohët e fundit i dokumenteve që nuk janë më sekret kanë përforcuar këtë rindërtim, duke iu përgjigjur disa prej pikëpyetjeve të ngritura nga mbështetësit e teorisë së komplotit.
Fotograma
Për forcimin e tezës së komplotit kontribuoi në vitin 1975 përhapja e një filmimi në 8 mm xhiruar nga Abraham Zapruder, një amator i kinemasë, i cili rastësisht kishte dokumentuar ecurinë e vrasjes.
Filmimi, që ishte strumbullari i të gjithë hetimeve për çështjen Kennedy, vëren që koka e Presidentit fillimisht anohet përpara, në të njëjtën kohë me një të shtënë nga magazina e librave, dhe më pas të anohet pas, duke bërë shumëkënd të mendojë që dikush tjetër ka qëlluar nga përpara apo anash. në të vërtetë, ajo lëvizje - u demonstrua më vonë - mund të jetë provokuar edhe nga një e shtënë në shpatulla. Fituesi Cmimit Nobel Luis Alvarez, në vitin 1976 e përshkroi si "efekti jet", i konfirmuar më vonë edhe nga eksperimente balistikë: dalja e shpejtë e masës trunore ka provokuar animin prapa të kokës.
Më pas, është hedhur dyshim mbi aftësinë e Oswald për të shtënë. Mbështetësit e teorisë së komplotit citojnë një eksperiment të kryer në 2007: për të goditur tre herë me një Mannlicher-Carcano, që rimbushet pas çdo të shtëne, janë të domosdoshme 19 sekonda, kundrejt vetëm 7 sekondave që iu deshën Oswald.
Por në vitet 60, pushkatarët e FBI kishin demonstruar se mund ta kryenin këtë edhe brenda 5-6 sekondave (dhe një simulim i 1977 tregoi se mjaftonin edhe 3.3 sekonda nëse plumbi i parë ishte në grykë). Ndërkohë, Oswald, në kohën kur kish qenë marins ishte renditur snajperi i dytë në repartin e tij.
Plumba magjikë
Dhe në fund, pikëpyetja kyçe: a mundej, siç thotë komisioni Warren, një plumb i vetëm (i dyti, duke qenë se i pari doli huq dhe u gjet në një trotuar) të prodhonte të gjithë plagët që pësuan Kennedy dhe Cnnally? Sipas komplotistëve, jo. Dhe kjo, edhe nëse hidhet hipoteza që ka qenë goditja e tretë që bëri të hidhet në erë koka e Kennedy dhe më pas goditi Connally. Filmi i Oliver Stone, JFK, i frymëzuar nga hetimi i prokurorit Jim Garrison që në vitin 1967 rihapi çështjen duke u përpjekur të demonstrojë komplotin, e quan këtë rindërtim "teoria e plumbit magjik": një "magji", sipas Garrison dhe Stone, e shpjegueshme vetëm me praninë e snajperëve të tjerë, tregon për komplot. në film, Kennedy dhe Connally janë të ulur në të njëjtin nivel, me Guvernatorin që i mbron shpinën presidentit. Por në realitet, siç tregon filmimi i Zapruder, Connally ishte i kthyer pakëz në profil. Dhe në vitin 2003 rrjeti televiziv amerikan ABC bëri publik një rindërtim tredimensional, fryt i dhjetë viteve punë, i ekspertit të balistikës Dale Myers. (filmimi ndodhet në faqen e internetit www.jfkfiles.com).
Bazuar në një analizë fotogramë për fotogramë të filmimit të Zapruder dhe duke përllogaritur dimensionet e sheshit Dealey, Myers ka rindërtuar një pamje në 360 gradë të skenës së vrasjes. Analiza (që natyrisht mbështetësit e teorisë së komplotit e kundërshtojnë) konfirmon që plumbat mund të vinin vetëm nga kati i gjashtë i magazinës së librave dhe që plagët dhe lëvizjet e trupave të Kennedy dhe Connally mund të jenë shkaktuar nga i njëjti plumb.
Provat e fundit
Një tjetër eksperiment u krye në vitin 2004: e njëjta pushkë, i njëjti pozicion i snajperit, e njëjta distancë nga shënjestra dhe dy silueta me xhel balistik të mbushura me material të ngjashëm me lëkurën e njeriut si dhe të vendosura në të njëjtin kënd si në 1963. Dhe një plumb i kalibrit 6.5 identik me atë të përdorur nga Oswald shkaktoi efekte të krahasueshëm me ata të atentatit. Një test që konfirmoi besueshmërinë e teorisë së një plumbi të vetëm.
Atëherë, u hodh poshtë një herë e mirë teoria e komplotit? Aspak. duke qenë se është e vërtetë që vdekja e Kennedy i voliti shumëkujt, vazhdojnë të gjejnë mbështetës teoritë në dukje më të besueshme. ....
në vazhdojnë të gjejnë mbështetës teoritë në dukje më të besueshme. Në fund të fundit, kur vdes një hero, fansat e tij nuk duan të besojnë se e ka vrarë një njeri i vetëm, një njeri dosido.
http://johnfkennedyinformation.com/
http://www.john-f-kennedy.net/bio.htm
KUR DO TE NDODHE 20 SHKURTI I PERMBYSJES REALE TE PIRAMIDES SE DIKTATURES KOMUNISTE ?
PETRIT KAZIU
Më 20 shkurt 2011 u mbushën plot 20 vjet nga dita e shënuar historike e vitit të paharruar 1991, kur në mes të Tiranës u rrëzua njëherë e përgjithmonë statuja faraonike e diktatorit të vdekur komunist Enver Hoxha. Duart e fuqishme të turmës mijëravetëshe të popullit liridashës të Tiranës dhe të të gjithë Shqipërisë, të mbledhur atë ditë në sheshin "Skënderbej", i hodhën litarin në grykë dhe e rrëzuan përdhe si një qen të zgjebosur, duke i bërë kështu një ekzekutim publik gërmadhës monumentale të diktatorit të vdekur. Rrëzimi i kësaj përmendoreje të diktatorit të vdekur mori një kuptim tepër të gjerë dhe u shndërrua në simboliken e rrëzimit të vetë regjimit komunist. Pasi u tërhoq zvarrë nëpër rrugët e Tiranës, ky monument i gremisur u çua në qytetin "Studenti", ku turma e dhjetëra mijëra qytetarëve e priti me brohori dhe entuziazëm të papërshkruar ardhjen e kësaj gërmadhe bronzi, të cilën e shkelën, e pështynë, i hipën sipër duke e shkelur me të dyja këmbët, duke goditur dhe duke e sharë mbarë e prapë për të shfryrë dufin e urrejtjes gjysmëshekullore të mbledhur në shpirtrat dhe zemrat e një populli të tërë të shtypur dhe të masakruar nga regjimi diktatorial që ngriti në Shqipëri tirani i vdekur. Kjo urrejtje e mbledhur ditë pas dite për 50 vjet me radhë më në fund u çlirua nga shpirtrat dhe trupat e munduar aq rëndë të shqiptarëve të shtypur aq brutalisht dhe shpërtheu si një uragan i vërtetë thirrjesh për liri dhe demokraci nga grykët dhe gojët e gjithë asaj turme të mbledhur atë ditë në sheshin e qytetit "Studenti".
Pas shfryrjes së gjithë këtij dufi, kjo shtatore e rroposur plot turp u zvarrit sërish rrugëve të Tiranës dhe më në fund u la në Rrugën e Kavajës, pikërisht në vendin ku ndodhej klubi sportiv"17 nëntori". Aty turma u ndal sepse rruga ishte e zënë nga trupat speciale të nxjerra nga regjimi komunist, që ende nuk ishte rrëzuar dhe që nuk donte në asnjë mënyrë të dorëzonte pushtetin që e kishte gëzuar për plot gjysmë shekulli mbi kurrizin e popullit shqiptar. Këto falanga të përzgjedhura filluan të qëllojnë në ajër dhe pas pak njerëzit filluan të shpërndahen dhe të ikin me vrap. Autori i këtyre radhëve ka qenë vetë i pranishëm në atë çast historik: busti i diktatorit ishte lënë në mes të rrugës, turma ishte paksa e tërhequr, e stepur nga prania e forcave speciale të armatosura, dhe unë kam qenë njeriu i fundit që e kam qëlluar monumentin e rrëzuar me një shkop gome policie, që ishte hedhur aty nga turma e popullit protestues.
Siç e thashë pak më lart, turma u tërhoq drejt qendrës për shkak të breshërive të plumbave që u lëshuan në ajër dhe sulmit që ndërmorën forcat speciale. Protesta popullore vazhdoi edhe në ditët në vazhdim, por as regjimi komunist nuk i kishte dorëzuar armët e veta dhe as nuk kishte ndër mend që ta lëshonte aq lehtë atë pushtet të përbindshëm që e kishte krijuar "me aq mund" dhe "sakrifica" për 50 vjet me radhë. Vërtet ishte rrëzuar një bust i diktatorit, më i madhi i tij, vërtet u hoq emri i diktatorit nga Universiteti i Tiranës dhe nga ca vende të tjera, por pasardhësi i faraonit të vdekur në fronin diktatorial, Ramiz Alia, qëndronte i patundur në zyrën e tij të Komitetit Qendror të PPSH dhe jo vetëm që nuk lëshonte asnjë milimetër pè në qëndrimet e tij dhe të të gjithë Byrosë Politike, por mundohej të tregonte dorën e fortë ndëshkuese të regjimit komunist. Vidat e bazamentit të këtij regjimi nuk ishin zhvidhosur ende: këtë e tregoi shumë qartë masakra e 2 prillit 1991 në Shkodër, ku u vranë katër heronj të demokracisë së sapolindur. Kishin kaluar gati tre muaj nga rrëzimi i shtatores së diktatorit të vdekur, por kjo nuk kishte ndryshuar asgjë për piramidën komuniste shqiptare, në krye të së cilës qëndronte diktatori i gjallë, Ramiz Alia, i cili nuk la asnjë mjet pa përdorur për mbajtjen në këmbë të kësaj piramide diktatoriale, që për fat të keq vazhdon të qëndrojë e fortë edhe kësaj dite, pavarësisht nga ndryshimi i fasadës dhe i lustrës demokratike me të cilën është lyer përgjatë këtyre njëzet viteve. Do të duhej që të kalonte edhe një vit tjetër deri në 31 marsin e vitit 1992, që në pushtet të vinte qeveria e Partisë Demokratike me anë të zgjedhjeve të para pluraliste. Vërtet në pushtet erdhi një parti demokratike sipas programit të shkruar që u kishte shpalosur shqiptarëve të sapodalë nga diktatura, por asnjë shtyllë mbajtëse e piramidës komuniste nuk u trondit e jo më të shembej, me gjithë disa dridhje të lehta që pasuan sa për formë. Nga "gjiri i ngrohtë" i Partisë së Punës lindën dhe u formuan partitë e para politike pluraliste shqiptare, të cilat filluan të shumohen pak nga pak, dukuri kjo që në rrjedhën e viteve u përshpejtua me një ritëm frenetik, duke arritur deri aty sa në zgjedhjet e fundit në Shqipëri të numëroheshin 84 parti politike, të cilat kishin të gjitha përfaqësuesit e vet në zgjedhje, zyrat, buxhetin përkatës dhe për çudi edhe elektoratin e tyre tepër të madh në numër, por kurrë të deklaruar publikisht me shifra të bazuara në dokumente autentike.
Shqiptarët në vitet e paharruara 1990-1991 u ngritën për të fituar lirinë e tyre të vërtetë dhe për ta shembur njëherë e përgjithmonë ndërtesën e mallkuar të piramidës komuniste dhe jo për tu siguruar karriget e pushtetit partive "pluraliste" dhe "demokratike", që u krijuan apo që i krijuan posaçërisht me misionin e kalit të Trojës për demokracinë e vërtetë shqiptare. Pikërisht për këtë fenomen kaq të komplikuar të lindjes së këtyre këlyshëve partiakë nga bushtra e kuqe komuniste, e ashtuquajtura nëna e madhe Parti e Punës, me qëllimin e vetëm djallëzor të kontrollimit të jetës së vendit në kushtet e pluralizmit, është shprehur edhe vetë Mbreti Leka I-rë, në një intervistë të dhënë në Johanesburg qysh në vitin 1991, ku ndërmjet të tjerash, i pyetur për këtë çështje themelore, është shprehur me një frazë lapidare: "Ramiz Alia është babai, ndërsa Partia e Punës është nëna e pluralizmit shqiptar. Partia Demokratike dhe Partia Socialiste janë të dyja bija të Partisë së Punës. Mbajeni mend mirë, o shqiptarë, se në Shqipëri do të krijohen aq parti, aq shoqata dhe aq organizata sa shqiptarë ka".
Këtë përkufizim gjenial për atësinë dhe mëmësinë e pluralizmit "demokratik" në Shqipëri e vërtetoi koha, ashtu siç u vërtetua edhe parashikimi profetik i tij për numrin e pafund të partive politike, shoqatave dhe organizatave të lloj-llojshme që u formuan gjatë këtyre njëzet vjetëve dhe që vazhdojnë akoma të formohen si kërpudhat pas shiut, por gjithmonë të kontrolluara dhe të financuara nga komunistët.
Populli shqiptar u ngrit në revoltë dhe në një kryengritje masive antidiktatoriale për të rrëzuar diktaturën komuniste si regjim dhe për të zhdukur edhe fizikisht nga faqja e dheut krerët e këtij regjimi diktatorial së bashku me ish-sigurimsat e zinj dhe jo për të rrëzuar një bust të një diktatori të vdekur, sado i madh dhe hijerëndë të ishte ai.
Kjo përmbysje epokale, që do të ndodhte pikërisht të nesërmen e rrëzimit të bustit, pra më 21 shkurt 1991, u sabotua dhe u pengua të vihej në jetë nga disa komunistë të infiltruar në mesin e popullit të revoltuar, që në mesditën e asaj date ishte grumbulluar i gatshëm për të mësyrë me një sulm të furishëm rrafshues Bllokun ogurzi ku banonte udhëheqja komuniste. Fytyra më e zezë e kësaj kolone të pestë, që do të mbahet mend përjetë si penguesi i mallkuar i realizimit të këtij sulmi vdekjeprurës popullor ishte një burrë me flokë të bardha, por me shpirt të zi, me profesion arkeolog, i cili me një altoparlant në dorë (për të cilin nuk ka pranuar të tregojë as sot e kësaj dite se si ia futën në dorë) iu drejtua popullit të kryeqytetit me thirrjen që të mos e sulmonte Bllokun dhe sa më shpejt të shkonin tek sheshi "Skënderbej", për ta shfryre atje urrejtjen e tyre për komunistët. Pasi turma arriti në sheshin "Skënderbej", ky qelbësirë iu drejtua popullit me këto fjalë: "Popull i Tiranës, mos bini pre e demokratëve".
Mosgoditja dhe mosasgjësimi fizik i krerëve komunistë atë ditë historike ishte një shans i humbur historik që nuk vjen më. Kujdesi i mosgoditjes së komunistëve vazhdoi edhe pas vitit 1992, kur u bë thirrje nga drejtuesit e atëhershëm të shtetit shqiptar që të mos bëjmë asnjë hakmarrje ndaj "vëllezërve" tanë sigurimsa dhe komunistë, sepse "të gjithë ne ishim bashkëvuajtës dhe bashkëfajtorë” të regjimit komunist.
Kur panë se nuk do ti gjente asgjë, komunistët dhe sigurimsat e zinj, që në muajt e parë të vitit 1992 kishin filluar të helmonin dhe të zhduknin njëri-tjetrin, filluan ta ngrenë sërish kokën dhe ta trashnin zërin. Të përndjekurit politikë u lanë të pashpërblyer për gjithë atë kalvar vuajtjesh të llahtarshme që kishin pësuar për 50 vjet me radhë, ashtu siç nuk u ndëshkuan kriminelët e Sigurimit të Shtetit, megjithëse ligji i dënimit me vdekje vazhdonte të ishte në fuqi.
As pronarët e mëdhenj dhe të vegjël nuk arritën që ti marrin pronat e tyre, njësoj si tregtarët që nuk morën dot shtëpitë e tyre dhe sidomos mallin dhe florinjtë e grabitur nga diktatura e kuqe qysh në vitet e para të instalimit të saj në vendin tonë. As sot e kësaj dite nuk është bërë as përçapja më e vogël nga asnjë qeveri shqiptare, duke përfshirë edhe qeverinë e fundit, për ta zbuluar se ku ka shkuar sasia e stërmadhe e floririt dhe e gurëve të çmuar të grabitur dhe jo më për tua kthyer atë të zotëve apo trashëgimtarëve të tyre të ligjshëm.
I ashtuquajturi privatizim që u bë për ndërmarrjet dhe asetet shtetërore filloi nga ish-Sekretari i Parë i KQ të PPSH-së, Ramiz Alia dhe nga qeveria e kryesuar nga z. Fatos Nano, dhe u pasua nga qeveria e kryesuar nga z. Aleksandër Meksi. Por duhet theksuar se në të gjitha këto privatizime këto ndërmarrje dhe prona shtetërore iu falën për një copë buke komunistëve të të gjitha rangjeve, në mënyrë që ata të kishin edhe pushtetin ekonomik. Ky forcim ekonomik i këtyre hajdutëve dhe kriminelëve komunistë bëri që ata të kishin mjete dhe fuqi për të organizuar rebelimin komunist të pranverës se zezë të vitit 1997, kur e dogjën dhe e shkrumbuan jo shtetin dhe qeverinë "demokratike", por Shqipërinë dhe popullin shqiptar. Sipas statistikave shtetërore, nga ky rebelim komunist në v. 1997-1998 u vranë rreth 12.000 veta dhe u plagosën apo u gjymtuan rreth 26.000 të tjerë, pa përmendur djegiet e shtëpive, objekteve shtetërore dhe rrëmbimet apo keqtrajtimet e shumë njerëzve.
Komunistët shqiptarë erdhën në pushtet me parullat e rikthimit të parave që njerëzit kishin futur nëpër firmat piramidale, por për 8 vjet me radhë jo vetëm që nuk kthyen asgjë, por u munduan që të zhvatnin sa më shumë llokma të majme nga ekonomia shtetërore, duke privatizuar, shitur apo falur shumë asete shtetërore tek besnikët e tyre dhe sidomos tek familjarët apo farefisi i tyre.
Ardhja në fuqi e këtyre këlyshëve të kuq të etërve të tyre kriminelë komunistë në v. 1997 ishte jo vetëm vrasja më makabre e ëndrrave të një populli të tërë për të ndërtuar një shtet demokratik, por në të njëjtën kohë ishte edhe prova më e qartë se komunizmi jo vetëm nuk kishte vdekur, por ishte më i gjallë dhe më i fortë se kurrë, për arsyen madhore se ai nuk mori goditjen vdekjeprurëse qysh në vitin 1992, që do ta varroste njëherë e mirë shtatë pashë nën dhe.
Megjithëse Partia Demokratike erdhi sërish në pushtet në shtator të vitit 2005 me premtime të mëdha, në radhë të parë ndaj shtresës së pronarëve legjitimë dhe ish-të përndjekurve politikë si dhe për goditjen përfundimtare të komunizmit, as kësaj here nuk u realizua kjo mrekulli kaq e shumëpritur nga të gjithë shqiptarët demokratë antikomunistë. Komunistët vërtet e lanë pushtetin politik, por vazhdojnë që të mbajnë të mbërthyer atë ekonomik. Po ashtu në duart e tyre është edhe administrata shtetërore me numrin më të madh të të punësuarve nëpër ministri dhe institucione të ndryshme shtetërore. Edhe sot e kësaj dite 90 për qind e punonjësve të SHISH-it, Ministrisë së Brendshme, Ministrisë së Jashtme, të Mbrojtjes etj. janë pjesëtarët e ish-Sigurimit të Shtetit të kohës së diktaturës.
Duke parë këtë mbërthyerje të kthetrave të këtyre përbindëshave komunistë pas kolltukëve të pushtetit, pjesa më e madhe e shqiptarëve demokratë janë larguar jashtë vendit prej shumë vitesh, duke mos besuar më në premtimet e asnjë qeverie: shifrat e këtij largimi masiv, që më mirë duhet të quhet eksod masiv apo arratisje e shqiptarëve nga vendi i tyre, kanë arritur nivelin e frikshëm të gati 1.2 milionë njerëzve, të cilët përbëjnë moshën më aktive dhe më të re të vendit. Këta të ikur për fat të keq nuk e kanë më mendjen për tu kthyer në Shqipëri, sepse nuk shohin më asnjë fije shpresë për ndërtimin e një jete demokratike të vërtetë dhe nuk besojnë se kjo aspiratë kaq fisnike, për të cilën u ngritën në revoltë njëzet vjet më parë, do të bëhet realitet.
Nuk mund të ketë demokraci të vërtetë në Shqipëri kur Bashkinë e Tiranës, më të madhen në vend, dhe të gjithë qytetin e Tiranës e ka futur në dorë prej 10 vjetësh kryetari i Partisë Socialiste, duke bërë me kryeqendrën e Shqipërisë çfarë ti dojë qejfi, dhe qeveria demokratike në pushtet nuk ka fuqi që ta largojë nga drejtimi i kësaj bashkie dhe as ta shpëtojë Tiranën nga shkatërrimi përfundimtar.
Nuk mund të thuhet se është ndërtuar një shtet demokratik në Shqipëri, kur pronarët legjitimë nuk marrin dot pronat e tyre dhe ish-të burgosurit politikë nuk marrin dot dëmshpërblimin financiar, ndërsa komunistët notojnë në miliardat e eurove dhe dollarëve, prej të cilave po u çahen llogaritë bankare brenda dhe jashtë vendit.
Asnjë përpjekje nuk është bërë nga qeveria demokratike për tua kthyer trashëgimtarëve të pronarëve dhe tregtarëve mallin dhe florinjtë e grabitur në v. 1945-1947 nga qeveria e atëhershme komuniste, ashtu siç nuk është bërë asnjë përpjekje për tua konfiskuar krerëve komunistë dhe socialistë miliardat e eurove dhe dollarëve që vazhdojnë ti shijojnë edhe sot e kësaj dite.
Pa u miratuar ligji i lustracionit, i mospranimit në poste të larta shtetërore të ish-sigurimsave, pa u hequr nga ministritë e lartpërmendura dhe nga strukturat e SHISH-it ish-sigurimsat, ky vend nuk do të marrë dot ndonjëherë frymë i lirë. Pa iu kthyer pronat, malli dhe florinjtë e grabitur pronarëve dhe trashëgimtarëve të tyre legjitimë, në Shqipëri nuk do të ketë asnjëherë shtet demokratik dhe demokraci të vërtetë. Pa u dënuar ish-sigurimsat dhe komunistët e përlyer me një gjyq të madh alla-Nyremberg, në Shqipëri nuk do të triumfojë asnjëherë demokracia dhe populli shqiptar nuk do të shpëtojë ndonjëherë nga kthetrat e këtyre përbindëshave, që e mbajnë edhe sot të mbërthyer fort në grykë. Pa iu marrë pronat dhe shtëpitë luksoze krerëve komunistë dhe socialistë dhe pa iu konfiskuar llogaritë bankare, nuk do të mund të shkatërrohet ndonjëherë kjo skotë e mallkuar, që e ka shkatërruar dhe torturuar këtë vend dhe këtë popull fatkeq për gati 7 dhjetëvjeçarë me radhë. A e kanë pyetur ndonjëherë vetën shqiptarët e thjeshtë se ku kanë jetuar gjatë këtyre njëzet viteve të "demokracisë" dhe me çfarë janë marrë krerët e lartë komunistë dhe socialistë, të djeshmit dhe të sotmit, së bashku me familjet, farefisin dhe besnikët e tyre?
A i ka parë njeri me sy gjatë viteve nëntëdhjetë ndonjëherë në radhën e pensionit si të gjithë shqiptarët e tjerë krerët e moshuar të nomenklaturës së "përmbysur" komuniste?
A e di njeri se ku banojnë sot e kësaj dite dhe në çfarë kushtesh jetojnë?
A e dinë shqiptarët se ku punojnë apo se me çfarë janë marrë këta njëzet vjet familjarët e ish-byroistëve, djemtë, vajzat, nipat, dhëndurët, krushqia dhe soj e sorollopi i tyre?
Nuk mund të thuhet kurrë që sot, kur jemi në vitin 2011 dhe në Shqipëri ka triumfuar demokracia, kur pjesa më e madhe e njerëzve i marrin ushqimet me listë, ndërsa ish-udhëheqësi diktatorial komunist Ramiz Alia, pasuesi i Enverit, që po u afrohet të nëntëdhjetave, shkon dhe bën pushimet dimërore për tre muaj me radhë në Dubai, ku paska dhe një hotel privat në pronësi, siç është shprehur gazetari i mirënjohur Robert Papa në emisionin "FOKUS" në televizionin "KOHA" vitin e kaluar, në një kohë që shumë kryefamiljarë shqiptarë të moshave 40-45-50-vjeçare po i japin fund jetës sepse nuk kanë asnjë mjet jetese për vete dhe as për familjet e tyre.
Duke përfunduar, duhet të them se në Shqipëri vërtet është rrëzuar statuja e faraonit, por piramida komuniste që ai ideoi dhe ndërtoi qëndron përsëri në këmbë e gjallë dhe më e fortë se kurrë. Kjo mbijetesë e kësaj piramide është fyerja dhe poshtërimi më i madh për shqiptarët, që kujtuan se shpëtuan nga zgjedha e urryer e diktaturës komuniste qysh në vitin e largët 1992.
Populli shqiptar duhet ta dijë se shpëtimi nuk vjen duke ikur nga sytë-këmbët nëpër botë, por duke dalë në fushën e betejës këtu në vendin tonë. Këtë radhë duhet të vërsulet dhe ta shkatërrojë përfundimisht bandën e zezë të kriminelëve të kuq: ose këta korba të zinj do të futen në tokë, ose Shqipëria mori fund. Koha nuk pret!
Më 20 shkurt 2011 u mbushën plot 20 vjet nga dita e shënuar historike e vitit të paharruar 1991, kur në mes të Tiranës u rrëzua njëherë e përgjithmonë statuja faraonike e diktatorit të vdekur komunist Enver Hoxha. Duart e fuqishme të turmës mijëravetëshe të popullit liridashës të Tiranës dhe të të gjithë Shqipërisë, të mbledhur atë ditë në sheshin "Skënderbej", i hodhën litarin në grykë dhe e rrëzuan përdhe si një qen të zgjebosur, duke i bërë kështu një ekzekutim publik gërmadhës monumentale të diktatorit të vdekur. Rrëzimi i kësaj përmendoreje të diktatorit të vdekur mori një kuptim tepër të gjerë dhe u shndërrua në simboliken e rrëzimit të vetë regjimit komunist. Pasi u tërhoq zvarrë nëpër rrugët e Tiranës, ky monument i gremisur u çua në qytetin "Studenti", ku turma e dhjetëra mijëra qytetarëve e priti me brohori dhe entuziazëm të papërshkruar ardhjen e kësaj gërmadhe bronzi, të cilën e shkelën, e pështynë, i hipën sipër duke e shkelur me të dyja këmbët, duke goditur dhe duke e sharë mbarë e prapë për të shfryrë dufin e urrejtjes gjysmëshekullore të mbledhur në shpirtrat dhe zemrat e një populli të tërë të shtypur dhe të masakruar nga regjimi diktatorial që ngriti në Shqipëri tirani i vdekur. Kjo urrejtje e mbledhur ditë pas dite për 50 vjet me radhë më në fund u çlirua nga shpirtrat dhe trupat e munduar aq rëndë të shqiptarëve të shtypur aq brutalisht dhe shpërtheu si një uragan i vërtetë thirrjesh për liri dhe demokraci nga grykët dhe gojët e gjithë asaj turme të mbledhur atë ditë në sheshin e qytetit "Studenti".
Pas shfryrjes së gjithë këtij dufi, kjo shtatore e rroposur plot turp u zvarrit sërish rrugëve të Tiranës dhe më në fund u la në Rrugën e Kavajës, pikërisht në vendin ku ndodhej klubi sportiv"17 nëntori". Aty turma u ndal sepse rruga ishte e zënë nga trupat speciale të nxjerra nga regjimi komunist, që ende nuk ishte rrëzuar dhe që nuk donte në asnjë mënyrë të dorëzonte pushtetin që e kishte gëzuar për plot gjysmë shekulli mbi kurrizin e popullit shqiptar. Këto falanga të përzgjedhura filluan të qëllojnë në ajër dhe pas pak njerëzit filluan të shpërndahen dhe të ikin me vrap. Autori i këtyre radhëve ka qenë vetë i pranishëm në atë çast historik: busti i diktatorit ishte lënë në mes të rrugës, turma ishte paksa e tërhequr, e stepur nga prania e forcave speciale të armatosura, dhe unë kam qenë njeriu i fundit që e kam qëlluar monumentin e rrëzuar me një shkop gome policie, që ishte hedhur aty nga turma e popullit protestues.
Siç e thashë pak më lart, turma u tërhoq drejt qendrës për shkak të breshërive të plumbave që u lëshuan në ajër dhe sulmit që ndërmorën forcat speciale. Protesta popullore vazhdoi edhe në ditët në vazhdim, por as regjimi komunist nuk i kishte dorëzuar armët e veta dhe as nuk kishte ndër mend që ta lëshonte aq lehtë atë pushtet të përbindshëm që e kishte krijuar "me aq mund" dhe "sakrifica" për 50 vjet me radhë. Vërtet ishte rrëzuar një bust i diktatorit, më i madhi i tij, vërtet u hoq emri i diktatorit nga Universiteti i Tiranës dhe nga ca vende të tjera, por pasardhësi i faraonit të vdekur në fronin diktatorial, Ramiz Alia, qëndronte i patundur në zyrën e tij të Komitetit Qendror të PPSH dhe jo vetëm që nuk lëshonte asnjë milimetër pè në qëndrimet e tij dhe të të gjithë Byrosë Politike, por mundohej të tregonte dorën e fortë ndëshkuese të regjimit komunist. Vidat e bazamentit të këtij regjimi nuk ishin zhvidhosur ende: këtë e tregoi shumë qartë masakra e 2 prillit 1991 në Shkodër, ku u vranë katër heronj të demokracisë së sapolindur. Kishin kaluar gati tre muaj nga rrëzimi i shtatores së diktatorit të vdekur, por kjo nuk kishte ndryshuar asgjë për piramidën komuniste shqiptare, në krye të së cilës qëndronte diktatori i gjallë, Ramiz Alia, i cili nuk la asnjë mjet pa përdorur për mbajtjen në këmbë të kësaj piramide diktatoriale, që për fat të keq vazhdon të qëndrojë e fortë edhe kësaj dite, pavarësisht nga ndryshimi i fasadës dhe i lustrës demokratike me të cilën është lyer përgjatë këtyre njëzet viteve. Do të duhej që të kalonte edhe një vit tjetër deri në 31 marsin e vitit 1992, që në pushtet të vinte qeveria e Partisë Demokratike me anë të zgjedhjeve të para pluraliste. Vërtet në pushtet erdhi një parti demokratike sipas programit të shkruar që u kishte shpalosur shqiptarëve të sapodalë nga diktatura, por asnjë shtyllë mbajtëse e piramidës komuniste nuk u trondit e jo më të shembej, me gjithë disa dridhje të lehta që pasuan sa për formë. Nga "gjiri i ngrohtë" i Partisë së Punës lindën dhe u formuan partitë e para politike pluraliste shqiptare, të cilat filluan të shumohen pak nga pak, dukuri kjo që në rrjedhën e viteve u përshpejtua me një ritëm frenetik, duke arritur deri aty sa në zgjedhjet e fundit në Shqipëri të numëroheshin 84 parti politike, të cilat kishin të gjitha përfaqësuesit e vet në zgjedhje, zyrat, buxhetin përkatës dhe për çudi edhe elektoratin e tyre tepër të madh në numër, por kurrë të deklaruar publikisht me shifra të bazuara në dokumente autentike.
Shqiptarët në vitet e paharruara 1990-1991 u ngritën për të fituar lirinë e tyre të vërtetë dhe për ta shembur njëherë e përgjithmonë ndërtesën e mallkuar të piramidës komuniste dhe jo për tu siguruar karriget e pushtetit partive "pluraliste" dhe "demokratike", që u krijuan apo që i krijuan posaçërisht me misionin e kalit të Trojës për demokracinë e vërtetë shqiptare. Pikërisht për këtë fenomen kaq të komplikuar të lindjes së këtyre këlyshëve partiakë nga bushtra e kuqe komuniste, e ashtuquajtura nëna e madhe Parti e Punës, me qëllimin e vetëm djallëzor të kontrollimit të jetës së vendit në kushtet e pluralizmit, është shprehur edhe vetë Mbreti Leka I-rë, në një intervistë të dhënë në Johanesburg qysh në vitin 1991, ku ndërmjet të tjerash, i pyetur për këtë çështje themelore, është shprehur me një frazë lapidare: "Ramiz Alia është babai, ndërsa Partia e Punës është nëna e pluralizmit shqiptar. Partia Demokratike dhe Partia Socialiste janë të dyja bija të Partisë së Punës. Mbajeni mend mirë, o shqiptarë, se në Shqipëri do të krijohen aq parti, aq shoqata dhe aq organizata sa shqiptarë ka".
Këtë përkufizim gjenial për atësinë dhe mëmësinë e pluralizmit "demokratik" në Shqipëri e vërtetoi koha, ashtu siç u vërtetua edhe parashikimi profetik i tij për numrin e pafund të partive politike, shoqatave dhe organizatave të lloj-llojshme që u formuan gjatë këtyre njëzet vjetëve dhe që vazhdojnë akoma të formohen si kërpudhat pas shiut, por gjithmonë të kontrolluara dhe të financuara nga komunistët.
Populli shqiptar u ngrit në revoltë dhe në një kryengritje masive antidiktatoriale për të rrëzuar diktaturën komuniste si regjim dhe për të zhdukur edhe fizikisht nga faqja e dheut krerët e këtij regjimi diktatorial së bashku me ish-sigurimsat e zinj dhe jo për të rrëzuar një bust të një diktatori të vdekur, sado i madh dhe hijerëndë të ishte ai.
Kjo përmbysje epokale, që do të ndodhte pikërisht të nesërmen e rrëzimit të bustit, pra më 21 shkurt 1991, u sabotua dhe u pengua të vihej në jetë nga disa komunistë të infiltruar në mesin e popullit të revoltuar, që në mesditën e asaj date ishte grumbulluar i gatshëm për të mësyrë me një sulm të furishëm rrafshues Bllokun ogurzi ku banonte udhëheqja komuniste. Fytyra më e zezë e kësaj kolone të pestë, që do të mbahet mend përjetë si penguesi i mallkuar i realizimit të këtij sulmi vdekjeprurës popullor ishte një burrë me flokë të bardha, por me shpirt të zi, me profesion arkeolog, i cili me një altoparlant në dorë (për të cilin nuk ka pranuar të tregojë as sot e kësaj dite se si ia futën në dorë) iu drejtua popullit të kryeqytetit me thirrjen që të mos e sulmonte Bllokun dhe sa më shpejt të shkonin tek sheshi "Skënderbej", për ta shfryre atje urrejtjen e tyre për komunistët. Pasi turma arriti në sheshin "Skënderbej", ky qelbësirë iu drejtua popullit me këto fjalë: "Popull i Tiranës, mos bini pre e demokratëve".
Mosgoditja dhe mosasgjësimi fizik i krerëve komunistë atë ditë historike ishte një shans i humbur historik që nuk vjen më. Kujdesi i mosgoditjes së komunistëve vazhdoi edhe pas vitit 1992, kur u bë thirrje nga drejtuesit e atëhershëm të shtetit shqiptar që të mos bëjmë asnjë hakmarrje ndaj "vëllezërve" tanë sigurimsa dhe komunistë, sepse "të gjithë ne ishim bashkëvuajtës dhe bashkëfajtorë” të regjimit komunist.
Kur panë se nuk do ti gjente asgjë, komunistët dhe sigurimsat e zinj, që në muajt e parë të vitit 1992 kishin filluar të helmonin dhe të zhduknin njëri-tjetrin, filluan ta ngrenë sërish kokën dhe ta trashnin zërin. Të përndjekurit politikë u lanë të pashpërblyer për gjithë atë kalvar vuajtjesh të llahtarshme që kishin pësuar për 50 vjet me radhë, ashtu siç nuk u ndëshkuan kriminelët e Sigurimit të Shtetit, megjithëse ligji i dënimit me vdekje vazhdonte të ishte në fuqi.
As pronarët e mëdhenj dhe të vegjël nuk arritën që ti marrin pronat e tyre, njësoj si tregtarët që nuk morën dot shtëpitë e tyre dhe sidomos mallin dhe florinjtë e grabitur nga diktatura e kuqe qysh në vitet e para të instalimit të saj në vendin tonë. As sot e kësaj dite nuk është bërë as përçapja më e vogël nga asnjë qeveri shqiptare, duke përfshirë edhe qeverinë e fundit, për ta zbuluar se ku ka shkuar sasia e stërmadhe e floririt dhe e gurëve të çmuar të grabitur dhe jo më për tua kthyer atë të zotëve apo trashëgimtarëve të tyre të ligjshëm.
I ashtuquajturi privatizim që u bë për ndërmarrjet dhe asetet shtetërore filloi nga ish-Sekretari i Parë i KQ të PPSH-së, Ramiz Alia dhe nga qeveria e kryesuar nga z. Fatos Nano, dhe u pasua nga qeveria e kryesuar nga z. Aleksandër Meksi. Por duhet theksuar se në të gjitha këto privatizime këto ndërmarrje dhe prona shtetërore iu falën për një copë buke komunistëve të të gjitha rangjeve, në mënyrë që ata të kishin edhe pushtetin ekonomik. Ky forcim ekonomik i këtyre hajdutëve dhe kriminelëve komunistë bëri që ata të kishin mjete dhe fuqi për të organizuar rebelimin komunist të pranverës se zezë të vitit 1997, kur e dogjën dhe e shkrumbuan jo shtetin dhe qeverinë "demokratike", por Shqipërinë dhe popullin shqiptar. Sipas statistikave shtetërore, nga ky rebelim komunist në v. 1997-1998 u vranë rreth 12.000 veta dhe u plagosën apo u gjymtuan rreth 26.000 të tjerë, pa përmendur djegiet e shtëpive, objekteve shtetërore dhe rrëmbimet apo keqtrajtimet e shumë njerëzve.
Komunistët shqiptarë erdhën në pushtet me parullat e rikthimit të parave që njerëzit kishin futur nëpër firmat piramidale, por për 8 vjet me radhë jo vetëm që nuk kthyen asgjë, por u munduan që të zhvatnin sa më shumë llokma të majme nga ekonomia shtetërore, duke privatizuar, shitur apo falur shumë asete shtetërore tek besnikët e tyre dhe sidomos tek familjarët apo farefisi i tyre.
Ardhja në fuqi e këtyre këlyshëve të kuq të etërve të tyre kriminelë komunistë në v. 1997 ishte jo vetëm vrasja më makabre e ëndrrave të një populli të tërë për të ndërtuar një shtet demokratik, por në të njëjtën kohë ishte edhe prova më e qartë se komunizmi jo vetëm nuk kishte vdekur, por ishte më i gjallë dhe më i fortë se kurrë, për arsyen madhore se ai nuk mori goditjen vdekjeprurëse qysh në vitin 1992, që do ta varroste njëherë e mirë shtatë pashë nën dhe.
Megjithëse Partia Demokratike erdhi sërish në pushtet në shtator të vitit 2005 me premtime të mëdha, në radhë të parë ndaj shtresës së pronarëve legjitimë dhe ish-të përndjekurve politikë si dhe për goditjen përfundimtare të komunizmit, as kësaj here nuk u realizua kjo mrekulli kaq e shumëpritur nga të gjithë shqiptarët demokratë antikomunistë. Komunistët vërtet e lanë pushtetin politik, por vazhdojnë që të mbajnë të mbërthyer atë ekonomik. Po ashtu në duart e tyre është edhe administrata shtetërore me numrin më të madh të të punësuarve nëpër ministri dhe institucione të ndryshme shtetërore. Edhe sot e kësaj dite 90 për qind e punonjësve të SHISH-it, Ministrisë së Brendshme, Ministrisë së Jashtme, të Mbrojtjes etj. janë pjesëtarët e ish-Sigurimit të Shtetit të kohës së diktaturës.
Duke parë këtë mbërthyerje të kthetrave të këtyre përbindëshave komunistë pas kolltukëve të pushtetit, pjesa më e madhe e shqiptarëve demokratë janë larguar jashtë vendit prej shumë vitesh, duke mos besuar më në premtimet e asnjë qeverie: shifrat e këtij largimi masiv, që më mirë duhet të quhet eksod masiv apo arratisje e shqiptarëve nga vendi i tyre, kanë arritur nivelin e frikshëm të gati 1.2 milionë njerëzve, të cilët përbëjnë moshën më aktive dhe më të re të vendit. Këta të ikur për fat të keq nuk e kanë më mendjen për tu kthyer në Shqipëri, sepse nuk shohin më asnjë fije shpresë për ndërtimin e një jete demokratike të vërtetë dhe nuk besojnë se kjo aspiratë kaq fisnike, për të cilën u ngritën në revoltë njëzet vjet më parë, do të bëhet realitet.
Nuk mund të ketë demokraci të vërtetë në Shqipëri kur Bashkinë e Tiranës, më të madhen në vend, dhe të gjithë qytetin e Tiranës e ka futur në dorë prej 10 vjetësh kryetari i Partisë Socialiste, duke bërë me kryeqendrën e Shqipërisë çfarë ti dojë qejfi, dhe qeveria demokratike në pushtet nuk ka fuqi që ta largojë nga drejtimi i kësaj bashkie dhe as ta shpëtojë Tiranën nga shkatërrimi përfundimtar.
Nuk mund të thuhet se është ndërtuar një shtet demokratik në Shqipëri, kur pronarët legjitimë nuk marrin dot pronat e tyre dhe ish-të burgosurit politikë nuk marrin dot dëmshpërblimin financiar, ndërsa komunistët notojnë në miliardat e eurove dhe dollarëve, prej të cilave po u çahen llogaritë bankare brenda dhe jashtë vendit.
Asnjë përpjekje nuk është bërë nga qeveria demokratike për tua kthyer trashëgimtarëve të pronarëve dhe tregtarëve mallin dhe florinjtë e grabitur në v. 1945-1947 nga qeveria e atëhershme komuniste, ashtu siç nuk është bërë asnjë përpjekje për tua konfiskuar krerëve komunistë dhe socialistë miliardat e eurove dhe dollarëve që vazhdojnë ti shijojnë edhe sot e kësaj dite.
Pa u miratuar ligji i lustracionit, i mospranimit në poste të larta shtetërore të ish-sigurimsave, pa u hequr nga ministritë e lartpërmendura dhe nga strukturat e SHISH-it ish-sigurimsat, ky vend nuk do të marrë dot ndonjëherë frymë i lirë. Pa iu kthyer pronat, malli dhe florinjtë e grabitur pronarëve dhe trashëgimtarëve të tyre legjitimë, në Shqipëri nuk do të ketë asnjëherë shtet demokratik dhe demokraci të vërtetë. Pa u dënuar ish-sigurimsat dhe komunistët e përlyer me një gjyq të madh alla-Nyremberg, në Shqipëri nuk do të triumfojë asnjëherë demokracia dhe populli shqiptar nuk do të shpëtojë ndonjëherë nga kthetrat e këtyre përbindëshave, që e mbajnë edhe sot të mbërthyer fort në grykë. Pa iu marrë pronat dhe shtëpitë luksoze krerëve komunistë dhe socialistë dhe pa iu konfiskuar llogaritë bankare, nuk do të mund të shkatërrohet ndonjëherë kjo skotë e mallkuar, që e ka shkatërruar dhe torturuar këtë vend dhe këtë popull fatkeq për gati 7 dhjetëvjeçarë me radhë. A e kanë pyetur ndonjëherë vetën shqiptarët e thjeshtë se ku kanë jetuar gjatë këtyre njëzet viteve të "demokracisë" dhe me çfarë janë marrë krerët e lartë komunistë dhe socialistë, të djeshmit dhe të sotmit, së bashku me familjet, farefisin dhe besnikët e tyre?
A i ka parë njeri me sy gjatë viteve nëntëdhjetë ndonjëherë në radhën e pensionit si të gjithë shqiptarët e tjerë krerët e moshuar të nomenklaturës së "përmbysur" komuniste?
A e di njeri se ku banojnë sot e kësaj dite dhe në çfarë kushtesh jetojnë?
A e dinë shqiptarët se ku punojnë apo se me çfarë janë marrë këta njëzet vjet familjarët e ish-byroistëve, djemtë, vajzat, nipat, dhëndurët, krushqia dhe soj e sorollopi i tyre?
Nuk mund të thuhet kurrë që sot, kur jemi në vitin 2011 dhe në Shqipëri ka triumfuar demokracia, kur pjesa më e madhe e njerëzve i marrin ushqimet me listë, ndërsa ish-udhëheqësi diktatorial komunist Ramiz Alia, pasuesi i Enverit, që po u afrohet të nëntëdhjetave, shkon dhe bën pushimet dimërore për tre muaj me radhë në Dubai, ku paska dhe një hotel privat në pronësi, siç është shprehur gazetari i mirënjohur Robert Papa në emisionin "FOKUS" në televizionin "KOHA" vitin e kaluar, në një kohë që shumë kryefamiljarë shqiptarë të moshave 40-45-50-vjeçare po i japin fund jetës sepse nuk kanë asnjë mjet jetese për vete dhe as për familjet e tyre.
Duke përfunduar, duhet të them se në Shqipëri vërtet është rrëzuar statuja e faraonit, por piramida komuniste që ai ideoi dhe ndërtoi qëndron përsëri në këmbë e gjallë dhe më e fortë se kurrë. Kjo mbijetesë e kësaj piramide është fyerja dhe poshtërimi më i madh për shqiptarët, që kujtuan se shpëtuan nga zgjedha e urryer e diktaturës komuniste qysh në vitin e largët 1992.
Populli shqiptar duhet ta dijë se shpëtimi nuk vjen duke ikur nga sytë-këmbët nëpër botë, por duke dalë në fushën e betejës këtu në vendin tonë. Këtë radhë duhet të vërsulet dhe ta shkatërrojë përfundimisht bandën e zezë të kriminelëve të kuq: ose këta korba të zinj do të futen në tokë, ose Shqipëria mori fund. Koha nuk pret!
NGA FOTAQ ANDREA :Edit Durham, xhonturqve, në gusht 1911: “Ju e humbët përgjithnjë Shqipërinë”
Letra nga Shqipëria në Figaro – 100 vjet më parë
Francezi Andre Dybosk, autor i disa librave, ndër të tjera i veprës “Siria Tripolitane, Shqipëria”, në gusht 1911 ndodhet mes refugjatëve malësorë shqiptarë në zonën e Podgoricës, në rolin e gazetarit të organit më të vjetër francez “Le Figaro”, në të cilin boton një kronikë të gjatë (3-5 gusht 1911), titulluar “Mes refugjatëve malësorë”. Është koha e kryengritjeve të pareshtura të fiseve shqiptare të Veriut kundër sundimit osman - krahas kryengritjeve në mbarë vendin -, por edhe periudha e reprezaljeve të egra që njeh popullsia katolike e atyre zonave nga ana e xhonturqve, për të shtypur me zjarr e hekur këto revolta, që shpejt do çonin në lëvizjen e gjithanshme të çlirimit kombëtar. Dybosk viziton malësorët shqiptarë në shpellat e humbëta midis dy brigjeve të larta rrëpirë të lumit Moraça në kushtet e një skamjeje të tmerrshme, “absolute”, siç e quan ai. Vë në dukje se që prej tetë muajsh, rreth 20 000 vetë, burra, gra, fëmijë kanë lënë tokat e bagëtitë në Shqipëri, ku gjithçka është djegur e zhuritur, shtëpi, kisha dhe fshatra të tëra. Nga ana tjetër ngre lart moralin dhe zgjuarsinë e malësorëve, krenarinë e tyre natyrore, pavarësisht nga kushtet e mjerueshme ku ndodhen, kur asnjë nuk lyp, edhe pse kanë ditë të tëra pa ngrënë.
Po gjatë atyre ditëve autori njihet me mis Edit Durhamin, cilësuar tashmë si “Mbretëresha e malësorëve shqiptarë”, e cila vepronte aktivisht, me mish e me shpirt, që prej njëmbëdhjetë vjetësh në zona të ndryshme të Ballkanit dhe kryesisht të Shqipërisë. Së bashku me të dhe me një udhërrëfyes shqiptar që i ndihte zonjës së nderuar angleze, ata vizitojnë gjer në pesëmbëdhjetë familje refugjate shqiptarësh në ditë, “duke parë me sy mjerime të llahtarshme”. U është shpërndarë “të gjorëve njerëz” vetëm një herë 1 kg misër kokërr për frymë, por edhe atë misër nuk kanë me se ta bluajnë, për më tepër që mulliri do tu kërkonte të mbante për vete tridhjetë për qind të racionit. Ndër fiset katolike që ndodhen atyre anëve janë ato të Hotit, Grudës, Kelmendit, Kastratit, Shkrelit etj.
Por çka i bën përshtypje të thellë gazetarit francez është kulti i veçantë, gjer në adhurim, që ushqejnë malësorët shqiptarë për Edit Durhamin. Dhe domosdo, përderisa ai e sheh vetë konkretisht, në veprim e sipër “Avokaten e shpirtit kombëtar shqiptar” duke shpërndarë pako për ndihmë të shpejtë mbijetese në çdo familje, ku secila pako përmban 3 m cohë për të gatitur një këmishë, dy gjilpëra dhe një rrotkë me pe për qepje. Po ashtu shpërndan edhe ndihma financiare për to, tek ka mundur të grumbullojë rreth 20 mijë franga falë thirrjeve për ndihmë që ka bërë. Veçse “ata burra shtatlartë, me shëndet të hekurt, që vuajtjet e tërë atyre muajve as që i kanë nënshtruar sadopak, i luten përulësisht për ti shkuar në ndihmë një gruaje vejane me shumë fëmijë, duke qenë se për ta gruaja përfaqëson shtyllën e njerëzimit”.
E ndërsa padija e tyre është po aq e thellë sa mjerimi që ata njohin, kërkesa e tyre do shkojë shumë më larg nga lëmoshat që ajo shpërndan: “Ata njerëz, - thekson Andre Dybosk, - kërkojnë prej saj tjetër gjë: që ajo të ndërhyjë në favor të tyre pranë “shtatë mbretërve” të Evropës, kryesisht pranë mbretit të Francës dhe mbretit të Polonisë për tu blerë atyre armë, që të mund të çlirohen kështu përgjithnjë nga pushteti i Turqve”.
Ndonëse malësorët shqiptarë nuk kanë fare besim në premtimet e rëndomta të autoriteteve xhonturke dhe ndonëse gratë janë të terrorizuara nga dhuna që është ushtruar mbi to, përsëri, e si çdo herë, ata janë të detyruar të rikthehen në vatrat e tyre të shkretuara, për të filluar gjithçka nga e para në mbijetesën e tyre shumëshekullore. Dhe kështu, më 4 gusht 1911, Sokol Baci, bajraktari i Grudës, vihet në krye të eksodit të malësorëve për të marrë këtë herë drejtimin e Tuzit, “qytetit të parë shqiptar, - siç thotë autori, - nga do kthehen malësorët” drejt trojeve të tyre, ndërkohë që “turqit kanë zënë pozicione në faqe të malit, përballë liqenit” për të mbikëqyrur lëvizjen e refugjatëve.
Është për tu theksuar po ashtu se gazetari frëng, tek ngre lart lëvizjen për pavarësi të malësorëve tanë, me qëllim që të sensibilizojë opinionin publik francez për ekzistencën e një çështjeje shqiptare që kërkon zgjidhje në rrafsh evropian, nuk ngurron në të kundërt të shprehë frikën e tij për reprezalje të reja nga ana e xhonturqve. Por edhe këtu, ai do nënvizojë idenë e analistit të shquar të kohës, francezit Rëne Pinon që, duke u shprehur në favor të kauzës shqiptare, deklaronte: “...mënyrat e dhunshme ndaj tyre (shqiptarëve) janë një gabim i rëndë, sepse edhe sikur të pranojmë se trupat e rregullta (xhonturke) do ngadhënjejnë mbi ta pjesërisht, përsëri kryengritja do të ringjallet menjëherë, dhe më me forcë, sapo trupat të tërhiqen.”
Dhe si një ogur i mirë shkëlqejnë këtu edhe më shumë, tek marrin kuptim të thellë, fjalët e arta të mis Durhamit, në gusht 1911, kur si një shuplakë fytyrës fshikullon xhonturqit me një të vërtetë vetëtimë tek u thotë: “Zotërinj, duke filluar nga dita e sotme, ju e humbët përgjithnjë Shqipërinë”.
Po japim më poshtë letrat e francezit Andre Dybosk dhe të anglezes Edit Durham botuar në “Figaro”, më 2 tetor 1911. Po ashtu, botojmë për herë të parë edhe një portret të Edit Durhamit në akuarel, titulluar “Fëmijë shqiptar” dhe realizuar në fillim të shekullit XX.
Skutari, 25 shtator 1911
Muajin e shkuar u fola lexuesve të gazetës “Figaro” për atë angleze, e cila që prej njëmbëdhjetë vjetësh mjekon plagët fizike e morale që turqit po u shkaktojnë popullsive të Ballkanit. I vura në dijeni se isha takuar me mis Edit Durhamin në Podgoricë, mes mjerimeve më të llahtarshme, duke e paguar gjithçka nga vetja e duke ndjekur gjer në hollësitë më të vogla gjendjen e vajtueshme të refugjatëve shqiptarë, përherë e mbytur në punë, përherë e kudondodhur e me fjalë të mirë mes atyre fatzinjve.
Me siguri një ditë do lexohet rrëfimi i saj i hollësishëm për këtë fushatë gjashtëmujore në Shqipëri, karakterizuar nga stili i saj aq rrëmbyes e prekës; por në pritje, e kam për detyrë të botoj një letër që ajo më shkruante nga Podgorica, dy ditë pas largimit tim nga ky qytet. Me thënë të drejtën, skam pse mbaj, thjesht për vete, të dhëna të tilla me vlerë të rrallë për gjithë sa ka ndodhur atyre anëve më 1911. Do të ishte e padrejtë që opinioni publik francez të mos vihej në dijeni për atë që ka ndodhur, kur pesë a gjashtë ditë udhëtim e ndajnë vendin tonë nga teatri i atyre ngjarjeve.
Nga ana tjetër, lexuesit e “Figaros” do gjejnë në këtë letër vërtetimin më të qartë të përshkrimit të shkurtër që unë vetë u bëra ngjarjeve, kur kuadri i kufizuar i një artikulli më detyronte të isha sa më i përmbledhur. Me një fjalë, paraprakisht, kam dëshmuar tashmë se asgjë nuk është e tepruar nga gjithçka që do lexohet më poshtë.
Më 8 gusht, në Cetinje, mora letrën që vijon:
Podgorica, 7 gusht 1911
Zotëri,
Mu lutët tju jap me shkrim disa hollësira rreth fatit të shqiptarëve të strehuar në Mal të Zi. E vetmja vështirësi këtu është se sdi nga tia filloj. Unë vetë kam vizituar gjer në pesëdhjetë familje në ditë dhe çdonjëra prej tyre ndodhet në kushte më të mjerueshme nga tjetra. Është e vërtetë se familjet e para që kishin emigruar para kryengritjes dhe kishin marrë me vete bagëtitë dhe plaçkat e tyre nuk vuajtën dhe aq, por gjynahqarët e shkretë që u larguan në çast të fundit nga shtëpitë e tyre në flakë u ndodhën në një mjerim gati të pabesueshëm.
Konkretisht, në një haur të vogël të pistë, gjeta për shembull tri plaka me pesë jetimë të vegjël, një vejane me shtatë kalamaj, një tjetër me katër fëmijë, si dhe dy gra të reja. Në total njëzet e tre vetë që nuk kishin veç zhele mbi trup, copë e çikë dhe krejt të ndotura, në pocaqi të tmerrshme.
Një malazez zemërmirë u kish dhënë ca lëkurë bagëtish për ti përdorur si shtrojë dhe dy enë kuzhine. Por ky nuk ishte një rast i izoluar. Shumë refugjatë ishin të detyruar të shisnin misrin që u kish dhënë Mali i Zi si lëmoshë për të blerë një copë bukë, sepse nuk kishin asnjë mjet për ta gatuar. Nga secila anë e lumit guvat e shpellat ishin mbushur me gra e fëmijë në skamjen më të plotë, ashtu sikurse e vutë re edhe ju vetë. Ja si ma përshkruante njëra nga gratë rrënimin e konakut së saj: “Erdhën ushtarët turq. Ne u mbyllëm brenda në shtëpi, duke menduar se nuk do na bënin keq; por ata na ulëritën: Ikni, largohuni, në sdoni tju djegim të gjallë!. U tmerruam. Mezi mora një torbë me misër e ta nxirrja jashtë. Atëherë, ata i vunë zjarrin shtëpisë sonë të shkretë duke ndezur kashtën që përhapën rreth saj. Vjehrra, fëmijët dhe unë ia mbathëm drejt kufirit sa na hanin këmbët. Por dy vogëlushët e mi nuk mund të na ndiqnin dot; atëherë u detyrova të lë torbën me misër e të marrë hopa fëmijët”.
Me mund të madh, unë vetë u vura të mbath ata njerëz të shkretë, duke qenë se kisha marrë me vete cohë e tesha, që ua shpërndava në çast, si dhe gjilpëra e penj. Dhe tani do u duhet të kthehen në vatrat e tyre të shkrumbuara, në arat e tyre të shkretuara. Po a mund të përfytyrohet një gjendje më e rëndë nga ajo që po njohin sot ato gra të gjora, që mbase do ecin dy ditë të tëra, duke tërhequr pas vetes pesë a gjashtë fëmijë, për të arritur në një konak me katër muret e nxirë, pa çati, pa kurrfarë strehe për të kaluar natën? Çdo bëhet me to? Mundet që Turqia të shpërndajë ca të holla për çdo familje, gjoja për rindërtim të shtëpive; por si mundet ato gra, që numërohen me qindra, të ngrenë në këmbë konakët e tyre? Po edhe ata burra që do kthehen, ku do ta gjejnë vallë drurin e domosdoshëm? Për më tepër që shumica e shtëpive të djegura ndodhen në territore të zhveshura tashmë nga pyjet. Nga ana tjetër, stina e shirave të mëdha, që zakonisht fillojnë në tetor dhe që pasohet menjëherë nga dimri i ftohtë, po vjen, dhe të mos harrojmë se me gjithë përpjekjet e mija, një pjesë e madhe e refugjatëve nuk ka as rroba në trup - pale për të ndërruar! - apo shoje në këmbë.
Qeveria turke premtoi gjithashtu të shpërndajë misër gjatë dimrit, por ata, pa veshje, pa mbulesa, pa kurrfarë mjeti tjetër nuk mund të mbijetojnë, po qe se ndihmat nuk do jenë bujare. Andaj, një depo me gjërat më të domosdoshme mund të ngrihet sa më shpejt në Skutari apo Tuzi...
Ju falënderoj, zotëri, për interesimin që treguat ndaj atyre të mjerëve, që unë i ndihmoj me të gjitha forcat e mija, dhe ju lutem të pranoni, etj. etj.
Firmosur
E. Durham.
Me të drejtë, pas lëçitjes së kësaj letre lind pyetja se si ka mundësi të ndodhin gjëra të tilla në kohën tonë. E megjithatë, ato ekzistojnë falë pretendimeve sa foshnjore aq edhe të pamëshirshme të xhonturqve, dhe gati të gjithë personat kompetentë që pyeta, si mes malazezëve ashtu dhe mes shqiptarëve, mendojnë se ka shumë gjasa që gjëra të tilla të përsëriten edhe vitin e ardhshëm. Ky është edhe mendimi im, sepse është gati e pamundur që Protokolli i Podgoricës të arrijë të përcaktojë për një kohë të gjatë marrëdhëniet midis turqve e shqiptarëve. Duhet llogaritur këtu fryma e kundërshtimit dhe e spërdredhjeve e njërës palë përballë temperamentit dhe zakoneve për pavarësi të të tjerëve.
Mis Durhami po më tregonte të nesërmen e shpalljes së Kushtetutës [turke] se u kishte thënë disa xhonturqve entuziastë: “Zotërinj, duke filluar që nga dita e sotme, ju e humbët përgjithnjë Shqipërinë”. Në pranverë, kur shirat të përfundojnë, kur shtigjet të jenë të thata nëpër male, kur mund të kalohet nata nëpër prita rrëzë shkëmbinjve, kur mund ti qepesh, pa frikë se mos rrëshqet, një faqeje vertikale mali, atëherë të shtënat e dyfekëve do bëjnë punën e vet... Më në fund, nuk mungojnë të më pyesin se në çmënyrë e gjithë kjo, sipas meje, do marrë fund? Unë shoh disa mënyra, sidomos njëra që është fort e mundur, por këtë herë po renditem në anën e atij diplomati që e kishte për zakon të përgjigjej: “Në politikë, ska se çfarë parashikohet tjetër veç asaj që ka ndodhur tashmë në të shkuarën”.
ANDRE DUBOSQ
Subscribe to:
Posts (Atom)
Vdiç shkrimtari dhe avokati i njohur dardan Zeqir Berdynaj (1934-2025)
Zeqir A. Berdynaj, u lind më 6 qershor 1934, në Firzë, ish katundi i Ri i komunës së Pejës. Shkollën fillore dhe të mesmen e kreu në vendli...
-
Genci Gora NË SHKOLLË TEK SHTRIGA Shkarko falas Begzat Rrahmani VALËT E GURRËS Shkarko falas Mehmet Bislim...
-
Akademik Prof. Kujtim Mateli Pak histori derisa nisa t ë shkruaj librin “E vërteta për Dodonën dhe Epirin” (Pjesa e parë e para...
-
"Zëra nga burime të nxehta" mbetet një libër i veçantë i shkrimtarit Sabri Godo . Ai vjen për të dëshmuar se ka autorë dhe vepr...
