Eulex-Qeveri e Kosovës..., e po ku je?

Nga Flori Bruqi


Viktimat e Rastit të Belegut, edhe pas 14 vitesh u bëjnë ftesë organeve të drejtësisë, të ngrehin kokën dhe të tregojnë ndërgjegjen e duhur institucionale, që ata që kryen krimin antinjerëzor, të marrin dënimin e merituar. Edhe pse kanë kaluar 14 vite, nga ngjarja më makabër e ndodhur, jo vetëm në komunën e Deçanit, që njihet si, “Masakra e Belegut”, ende drejtësia nuk tha as të vetmen fjalë, asnjë nga kryesit e veprës nuk mori atë që duhet marrë. Edhe pse kanë kaluar 14 vjet, ende nuk dihet për fatin edhe të 32 personave nga kjo komunë dhe të atyre fqinje, Pejës dhe Gjakovës. Drejtësia ndërkombëtare dhe vendore, ende po heshtë, edhe pse kryesit e kësaj vepre, dihen me emër dhe mbiemër.



14 vite më parë, forca të shumta policore, ushtarake dhe paramilitare serbe, pas poshtërimit, dhe humbjes së pësuar, një ditë më parë, në Betejën e Pozharit, nga pjesëtarët e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, kishin ndërmarrë një ofensivë të egër vrasëse, ndaj popullatës së pa mbrojtur në fshatrat Irzniq dhe Beleg, pos që kishin djegur shtëpi, plaçkitur dhe vrarë, ata kishin humbur çdo gjurmë vrastare. Jo vetëm këtë, edhe pas trembëdhjetë vitesh, ende nuk dihen për fatin e dhjetëra personave, në mesin e tyre edhe fëmijë.



Me 29 mars 1999 , ata, kriminelët që kanë emër dhe mbiemër, 14 më parë, vranë në fshatin Irzniq 7 persona, në mesin e tyre, edhe një nënë: Shkurte Hulaj-Dervishaj, Tahir dhe Hajdar Dacaj, Himë dhe Tahir Dervishaj, Zeqë dhe Hajdin Dervishaj, ndërkaq, në fshatin Beleg edhe 10 të tjerë: Naim Vishaj, Daut Alickaj, Nezir Vishaj, Hysni dhe Shaqë Binakaj, Qazim Hulaj, Gëzim Vishaj, Ali dhe Shaban Kadrijaj, si dhe të riun, Jetmir Mazrekaj, trupin e të cilit kishin hedhur në një bunar në fshatin Llukë të Epërm. Mirëpo, makina shfarose serbe, ka zhdukur çdo gjurmë edhe për 32 persona të tjerë, që familjarët do ishin më të qetë, sikur të dinin për eshtrat e tyre.



Edhe pse, ekipe të hetuesisë, së pari nga UNMIK, pastaj edhe EULEX, ishin marrë me rastin, duke mbledhur dëshmi të shumta, qoftë deklarata të dëshmitarëve të drejtpërdrejt, por edhe autopsinë e kufomave, deri më tash, asnjë i arrestuar.


Arian Alickaj, babain e të cilit e kishin vrarë në prani të gruas së tij, Dautin, disa herë ka kërkuar nga drejtësia ndërkombëtare, të thotë fjalën e vet, dhe kryesi i kësaj vepre, Zoran Gjurishiq, të përballet me drejtësinë.



“Hetuesit e UNMIK, pastaj EULEX, kanë nxjerr kufomën e babës për autopsi dhe përkundër dëshmive bindëse dhe dihet krimineli, ai, ende shëtit i lirë”, është ankuar Alickaj, për të cilin, drejtësia vendore dhe ndërkombëtare, ka dështuar.



Mehmet Mazrekaj, i mbijetuari i masakrës së Belegut, duke rikujtuar ngjarjen e ndodhir, është shprehur se shumë pak është punuar ne zbardhjen e rastit të Belegut, ku është rasti më i rëndë i ndodhur në Kosovë. “Kam dëshmuar tri herë para Tribunalit Ndërkombëtar të Hagës, për krimet e bëra në Beleg, por, asnjë rezultat deri më tash”, ka treguar Mazrekaj, i cili ndërkohë ka njoftuar hollësisht për masakrën e ndodhur në Beleg, ku janë vrarë dhe zhdukur mbi 60 persona, por, edhe akte tjera çnjerëzore.




 “Ishim tubuar në fshatin Beleg së bashku me bashkëqytetarët e fshatit Drenoc, që të kemi mundësinë e mbrojtjes, por forca të shumta ushtarake dhe policore të maskuara, duke përdoruar çdo lloj dhune, kanë maltretuar, plaçkitur, vrarë dhe ende kemi shumë të zhdukur që nga ajo ditë” rrëfen Mazrekaj, i cili ishte maltretuar rëndë nga të maskuarit serb.




“Zoti më ka shpëtua nga xhelatët, jam ende gjallë, por kurrë nuk harrohet tmerri i atyre ditëve”, thotë ai. Po ashtu, përjetuesi e masakrës së Belegut, përkundër asaj që disa herë ishte intervistuar nga hetuesit e EULEX, duke iu ofruar dëshmi bindëse për personat që kanë kryer krime në këtë komunë, ende s’ka rezultuar me ndonjë aktakuzë apo arrestim.



“Dihet me emër dhe mbiemër gjithë ata që kanë kryer vepra kriminale, por, drejtësia ndërkombëtare dhe vendore, nuk ka treguar asgjë deri më tash”, ka nënvizuar, Mehmet Mazrekaj, i cili shpreson se drejtësia, do thotë fjalën e vet, sado vonë që të jetë. Qytetarët e Belegut dhe fshatrave tjera, ende shpresojnë në drejtësi, ende presin që drejtësia të thotë fjalën e vet, që kriminelet të marrin dënimin e merituar

Nga Flori Bruqi:Dezinformimi nuk është aftësi politike, as diplomatike, por mashtrim, hipokrizi dhe vetëmohim apo Eh, po të mos ishte Amerika...

1.“Bisedimet teknike”, do të duhej të bëheshin në Kosovën Veriore, jo në Bruksel!

Sikur shqiptarët në Ballkan, të kishin jetuar në kohën e luftërave agresive dhe gjenocidale të Serbisë së Madhe (1912 -1921), në mëshirën e kudhrës dhe çekanit të propagandës antishqiptare të Beogradit, kur për Evropën, Shqipëria ishte vetëm “një shprehje gjeografike” në hartën e Evropës, atëherë, ndoshta, do t’i ishte gjetur ndonjë teveqel injornat, që do t’i kishte besuar Edita Tahirit se dialogu i saj me Serbinë “kishte vetëm karakter teknik” ngase atëbotë shqiptarët ndodheshin nën terrin e plotë informativ dhe të izoluar nga bota, ku rolin kryesor e luante “Politika” dhe agjencitë e ndryshme serbe të Beogradit, duke e keqinformuar dhe dezinformuar Ballkanin, Evrpën dhe mbarë botën se shqiptarët ishin “njolla e zezë” e Ballkanit. Ndonëse ishte e kundërta, Serbia ishte ajo fatkeqësia më e madhe dhe më tragjike shekullore e Ballkanit, ku shqiptarët dhe Shqipëria pësuan më së keqi dhe, më së shumti, duke rënë nën sundimin shtetëror kolonial dhe gjenocidal të Serb. Mirëpo, kush ta pohonte këtë të vërtetë, kur mjetet e informacionit të Evropës, të Amerikës dhe të botës nuk ishin të pranishme në Ballkan, sikur që janë sot (1999-2012).

Nuk është e rëndësishme se në çfarë “niveli detar”, vendor a ndërkombëtar, Edita Tahiri e njeh ABC-në e diplomacisë ( shuttle, publike, bilaterale dhe multilaterale etj.), por cilat janë rezultatet konkrete të saj, kur është fjala për zhvillimin njëvjeçar të “dialogut teknik” midis Kosovës dhe Serbisë? – Kjo është pyetja fundamentale, jo vetëm për diplomacinë e Edita Tahirit (në rolin e kryenegociatores), por edhe për diplomacinë e tërësishme të shtetit dhe të qeverisë së Kosovës, me në krye Hashim Thaçi.


Gjithashtu, s’ka rëndësi fare se çfarë përmbajtje kanë pasur bisedimet e saj (teknike apo politike) me homologun serb, Borisllav Stefanoviq, por pse Edita Tahiri së bashku me “korin diplomatik” të qeverisë së Kosovës, kapitulluan përpara strategjisë dhe taktikës së diplomacisë neokolonialiste të Beogradit zyrtar, duke pranuar dhe përqafuar Rezolutën 1244 të KS të OKB-së, e cila në tërësi e mohon pavarësinë dhe sovranitetin e Republikës së Kosovës. Për këtë arsye Serbia këtë Rezolutë antipavarësi Kosovës, ia imponoi zero diplomacisë së Edita Tahirit dhe të qeverisë së Hashim Thaçit.


Prandaj, sot, kot pohon Edita Tahiri se bisedimet e saj me Borislav Stefanoviqin në Bruksel (2011-2012), “kishin vetëm karakter teknik”! Kjo nuk është e vërtetë! Këtë e ka pohuar botërisht, edhe Robert Cooper (ndërmjetësi i dialogut Kosovë – Serbi), duke nënvizuar se “dialogu ishte shumë politik”!


Pavarësisht nga deklaratat e tilla të njëanshme dhe jorealiste të Edita Tahirit, asnjë nga marrëveshjet e arritura në kuadrin e të ashtuquajturit “ dialog teknik”, të zhvilluar nga Edita Tahiri dhe Borislav Stefanoviq (mars 2011-mars 2012) në Bruksel, nuk kanë qenë “teknike”, por krejtësisht dhe thellësisht me prapavijë dhe me përmbajtje politike. Këtë të vërtetë të pamohueshme, e provoi edhe heqja e emrit REPUBLIKË e Kosovës! –Ishte ky potez politik, PO! – Ishte kjo “vetëm çështje tenike”, JO! Ishte kjo diplomaci briliante e Edita Tahirit dhe e kryeministrit, Hashim Thaçi, JO! Por ishte dështim-zero diplomaci ngase mbështetën dhe pranuan propozimin e Beogradit, që Kosovës, t’i heqej atributi REPUBLIKË në planin rajonal dhe ndërkombëtar dhe, në vend të saj, të vihej në zbatim Rezoluta 1244.


Një potez i këtillë, nuk mund të quhet as politikë e as dip-lomaci e suksesshme, por vetëm një dështim dhe kthim prapa në politikën dhe në diplomacinë e vjetër kolonialiste të Beogradit, që përmes “dipomacisë fjolla, fjolla” të Edita Tahirit dhe të qeverisë së Kosovës, ia arriti të vërë në zbatim Rezolutën 1244 të KS të OKB-së, sipas së cilës Kosova në konferencat dhe në tubimet e ndryshme rajonale dhe ndërkombëtare, nuk prezentohet me emrin e saj të vërtetë-REPUBLIKË, por si shtet nën “obrellën” e FUSNOTËS 1244, me status politik dhe juridik të diskutueshëm dhe të papërcaktuar, në kuptimin e së drejtës ndërkombëtare.


“Bisedimet teknike”, do të duhej të bëheshin në Kosovën Veriore, jo në Bruksel!


Mirëpo, duke qenë se ato nuk ishin “teknike”, por “shumë politike”, siç ka deklaruar Robert Cooper (ndërmjetësi i BE-së në dialogun Kosovë – Serbi) dhe, së fundi, edhe kryetari Gjykatës Kushtetuese të Republikës së Kosovës, Prof.dr. Enver Hasan se “Marrëveshjet Kosovë – Serbi ishin puro politike”, atëherë shtrohet pyetja, pse dhe për çfarë arsyeje, Edita Tahiri një vit rresht e gënjeu opinionin publik se dialgu i saj me Borislav Stefanoviqin ishte “dialog teknik”!?


Sikur bisedimet e theksuara Kosovë – Serbi, vërtet të kishin qenë teknike, fare nuk ka pasur nevojë, që ato të mbaheshin në shkallë evropiane ndërkombëtare, por kishte mjaftuar që ato Edita Tahiri me grupin e saj, t’i zhvillonte me përfaqësuesit e serbëve lokalë (në Mitrovicë, në Zveçan, në Zubin Potok ose në Leposaviq) të Kosovës Veriore, domethënë në shkallë vendore brenda institucioneve të Republikës së Kosovës, jo t’i hapte rrugën Serbisë, që të rindërkombëtarizonte çështjen e statusit politik të Kosovës, duke shfyrtëzuar si pretekst statusin e pazgjidhur politik të pjesës së saj veriore, ku serbët me referendum janë deklaruar se nuk njohin kurrfarë shteti të Kosovës, por vetëm Serbinë. Ky është “kuptimi teknik” dhe “suksesi” i “diplomacisë fjolla, fjolla” të Edita Tahirit dhe qeverisë së saj të Kosovës?!


-Edhe ne, do ia kishim bërë qejfin absurd të Edita Tahirit, duke pohuar sikurse ajo, se bisedimet me homologun e saj, Borislav Stefanoviq në Bruksel (2011 – 2012) “kanë pasur vetëm karakter teknik”, mirëpo, si t’i mbyllim sytë para së vërtetës së pamohueshme se heqja e emërtimit REPUBLIKA E KOSOVËS, ishte “ vetëm çështje teknike”, kur ajo u bë në saje të Rezolutës 1244 të KS të Kombeve të Bashkuara me kërkesën e Beogradit dhe të BE-së?!


-Është Rezoluta 1244 e KS të OKB-së, “vetëm dokument teknik”?! – Jo, assesi! Por është dokument politik dhe juridik ndërkombëtar në fuqi, i detyrueshëm për të dyja palët antagoniste (Serbinë dhe Kosovën), derisa Kosova, të njihet si subjekt juridik ndërkombëtar nga ana Orgnaizatës së Kombeve të Bashskuara. Ndryshe, sikur të ishte vetëm çështje teknike ( e targave diplomatike të Edita Tahirit), BE-ja dhe OKB-ja, nuk do t’ia impononin Kosovës, me rastin e prezentimit dhe të përfaqësimit të saj në forumet dhe në konferencat rajonale dhe ndërkombëtare, edhe pse Kosova ka shpallur pavarësinë e saj, më 17 shkurt 2008.

Prandaj, deklaratat e tilla njëvjeçare (mars 2011 – mars 2012) të Edita Tahirit, janë fallso, spekuluese dhe mashtruese, që kanë për qëlllim, jo vetëm neutralizimin e opozitës politike, por mbi të gjitha mashtrimin e popullit, në mënyrë që ai të mos reagojë dhe, të mos rebelohet në asnjë formë të kundërshtimit të gabimeve, të gënjeshtrave dhe të manipulimeve të “inxhinieringut diplomatik” të Edita Tahirit, të cilat si të tilla e dëmtojnë dhe e prekin thelbësisht statusin e shtetësisë e Republikës së Kosovës.

2.Fashizmi sllav tregon dhembët e Evropa hesht



Mijëra të vrarë, mijëra qytete e fshatra të djegura në gjithë Ballkanin nga e njëjta dorë vrastare e nga i njëjti mllef shoven e fashist dhe shpëtoi pa marrë dënimin e merituar. Madje, ky shovinizëm e fashizëm sllav edhe u përkëdhel e u shpërblye nga Evropa sa herë kishte ajo mundësi. Fashizmi sllav ka kohë, por edhe gjatë gjithë këtyre viteve e ditëve të shekullit XXI tregon dhëmbët, kërcënon paqen dhe Evropa hesht. Populli shqiptar kudo në trojet e tyre, brenda e jashtë kufijve flet si i mekur “ Eh, po të mos ishte Amerika”. Kjo fjali e përsëritur përditë duke parë skena vandale e plot nacionalizëm të shfrenuar në Maqedoni, Kosovë Lindore e Malësi, ka kuptim të plotë sepse është shumë e vërtetë se po të mos ishte angazhimi human e njerëzor i Amerikës, Evropa, një pjesë e saj, mbase edhe do të vazhdonte ta ushqente e t’ia fshehte krimet nacionalizmit sllav.

Kush vrau e preu në tërë tokat e trazuara të Ballkanit? , Kush bëri gjenocid e shkuar gjenocidit ndaj civilëve të pambrojtur në Bosnjë e Kosovë. Kush po vazhdon me akte vandale e krijim të atmosferës së frikës ndaj gjithë të tjerëve e veçmas ndaj shqiptarëve?
Është ky fashizmi sllav, që nuk pran duke treguar dhëmbët dhe etjen për gjak. Kush po pëson në gjithë këto akte të lojës së skenave tragjike?, Po pësojnë shqiptarët në Maqedoni, Kosovë Lindore e në Malësinë e Madhe dhe Evropa sheh, kollitet pak, buzëqesh me cinizëm dhe me heshtjen sikur i thotë këtij fashizmi që të mos ndalet. Po i thotë, po i thotë edhe fort bile sepse faktet e dëshmojnë këtë. Shqiptarët kudo janë në Kosovë, Kosovë Lindore, Maqedoni e Malësi kanë përjetuar dhunë e shkelje të të drejtave elementare dhe kanë heshtur me sytë nga Evropa e bota e në përpjekje për ta ruajtur qetësinë në Ballkan, qetësi të cilën gjithmonë e kanë trazuar dhembët e fashizmit sllav që i ngjanë atyre dhëmbëve të gjatë të lugetërve, që nuk kanë të ngopur me gjakun e huaj.
Serbisë, Malit të Zi e Maqedonisë Evropa iu duartroket për çdo deklaratë në emër të bashkëpunimit e qetësisë, qofshin ato deklarime plot rrena dhe të tilla janë . Janë, sepse sllavët kurrë nuk e kanë mbajtur fjalën e dhënë e nënshkrimet e bëra në takime me palën tjetër e në sy të Evropës dhe as edhe një ndëshkim. Shteteve sllave që ushqejnë në pikë të ditës fashizmin e mprehin dhëmbët e lugetërve Evropa ua shtron rrugën me trëndafila drejt BE-së e për shqiptarët vë kushte e mbi kushtet. Kërkon nga Kosova që të bëj integrimin dhe kthimin edhe të atyre që i frikësohen kthimit në vendin e krimit. I vë kushte mbi kushte Shqipërisë , por me Maqedoninë, Serbinë e Malin e Zi i ka lutjet përkëdhelinë dhe dhuratat.
Kur këtyre tekave të Evropës ia shtojmë edhe inatin mes shqiptarëve dhe ndarjet e përçarjet për kolltukë atëherë nuk kemi pse habitemi. Kjo është Evropa, këta jemi ne dhe ky është fati i pafat i shqiptarëve të mbetur jashtë kufijve të Shqipërisë e Kosovës. Zoti qoftë me ta dhe e këndelltë Evropën dhe liderët shqiptarë. Evropën që të shoh se si po lulëzon me bekimin e tyre fashizmi sllav dhe si po e rrezikon edhe këtë paqen e zbehte në Ballkan dhe liderët tonë që të shohin e kuptojnë se e kanë borxh të mendojnë për kombin si tërësi e jo vetëm për kolltukun. Liderët shqiptarë nuk duhet të pajtohen me të tjerët gjithmonë e në emër të ruajtjes së paqes në Ballkan. Paqja ruhet vetë kur të jenë të gjithë të barabartë dhe të lirë e të pacenuar në trojet e tyre.
Këtë shkrim, e di, ca media nuk do ta botojnë dot dhe jo pse nuk mendojnë kështu edhe ata, po për ta ruajtur paqen në Ballkan dhe miqësinë për ndonjë donacion me qarqe të Evropës.

3.Paaftësia e palës kosovare në bisedime



Dialogu i ndërmjetësuar nga Bashkimi Evropian pati nisur në mars të vitit të kaluar për të rezultuar, pas nëntë raundeve të takimeve ndërmjet palëve, me shtatë marrëveshje-në formën e konkluzioneve.
Në kohën kur dialogu ndërmjet Prishtinës e Beogradit është duke “pushuar”, deri në krijimin e qeverisë së re në Serbi, në skenën politike kosovare janë shtuar pakënaqësitë për ecurinë e deritashme dhe rezultatet që arriti pala kosovare në këtë proces.
Kjo pakënaqësi u shpërfaq së fundi në një seancë të Kuvendit të Kosovës, ku Edita Tahiri duke u akuzuar për paaftësi negociuese nga deputetët e opozitës .Ata bënë thirrje për ndërprerjen e bisedimeve, kurse kryetari i Kuvendit, Jakup Krasniqi, kërkoi dorëheqjen e shefes së delegacionit kosovar.
Mirëpo, Ardian Arifaj, nga Instituti Kosovar për Kërkime dhe Zhvillime të Politikave (KIPRED), i tha REL se problemi i bisedimeve nuk ka të bëjë me përbërjen e delegacioneve.
“Në të vërtetë problem i dialogut nuk është kush po e udhëheq delegacionin e Prishtinës se sa është problem i tërë formati, në të cilin po zhvillohet dialogu, korniza brenda të cilit po zhvillohet dialogu, e ku Kosova e Serbia nuk trajtohen në mënyrë të barabartë prej BE-së dhe ku e tëra duket se po bëhet për ta shpërblyer Serbinë dhe jo për ta shpërblyer Kosovën”, tha Arifaj, për të theksuar rëndësinë që Prishtina të refuzojë kategorikisht hyrjen në dialogun politik enkas për veriun e Kosovës - mundësi kjo e përmendur tashmë edhe nga zyrtarët në Bruksel.
Kritikat drejtuar Qeverisë dhe palës kosovare në dialog u ashpërsuan sidomos pas marrëveshjes për bashkëpunim rajonal, e cila parasheh përfaqësimin e Kosovës në nisma rajonale e ndërkombëtare pa fjalën Republikë dhe një asterisk, në fusnotën për të cilin përmendet rezoluta 1244 e Këshillit të Sigurimit të OKB-së dhe mendimi këshillëdhënës i Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë për aktin e shpalljes së pavarësisë së Kosovës.
Vladimir Todoric, nga Qendra për Politika të Reja në Beograd:“Mendoj se në përgjithësi Prishtina e ka bërë një gabim kur ka rritur pritjet nga njerëzit e saj diku dy javë para krijimit të marrëveshjes për përfaqësim rajonal, sepse patën thënë publikisht se nuk do të pajtohen me asgjë më pak se sa denominimin si Republikë e Kosovës”.
“Ky nuk ishte një hap i mençur, ndërsa hapi tjetër edhe më i pamençur ishte dërgimi i letrave te një pjesë e shteteve anëtare të BE-së, me të cilat kërkohej që Serbisë t’i mos jepet statusi i vendit kandidat për anëtarësim. Serbia, në një farë mënyre, ka fituar, nëse mund ta quajmë ‘garën e bukurisë’ në dialog duke qenë më konstruktive dhe duke ofruar modele e kombinime të ndryshme për një marrëveshje”, theksoi Todoriq për Radion Evropa e Lirë.Ai më pas deklaroi se është e domosdoshëm ,zhvillimi i bisedimeve për veriun, me rezultat eventual një autonomi të zgjeruar për atë pjesë. Me zgjidhjen e problemit të veriut, sipas tij, do t’i hapej rruga “marrëveshjes historike” ndërmjet të dyja palëve që do të mund t’i ngjasonte modelit të vitit 1974 ndërmjet të dy Gjermanive.
Por, për të biseduar për veriun, Prishtinës zyrtare, sipas Todoricit, do t’i duhet një qeveri e fuqishme.
“Ne kemi ende mjaft njerëz të luftës në Qeverinë e Kosovës që kanë një sfond të luftëtarëve dhe komandantëve, ndërsa Beogradi ka një gjeneratë të tretë të politikanëve pas 1999-s. E kemi pasur Kostunicën, Gjingjicin, e tani e kemi Tadicin - pra, gjeneratat janë të ndryshme dhe dinamika politike në Beograd është më e gatshme për ndryshime se sa ajo në Prishtinë”, u shpreh Todoric
Në raundet e ardhshme të këtij procesi Prishtina e Beogradi pritet të diskutojnë për energjinë dhe telekomunikacionin, por ende nuk është caktuar ndonjë datë për vazhdimin e tij.


4.VERIU I REPUBLIKES SË KOSOVES: STATUS SPECIAL APO AUTONOMI ? QË TË DYJA KETO VARIANTA NË REALITET JANË NDARJE E KOSOVES!


Që të mos nisemi nga Molla e Kuqe, duhet të fillojmë të ndalemi te realja, aktualja, e sotmja. Pra te kufinjët e sotëm të Republikës së Kosovës. Dihen botërisht këta kufinjë, diheshin edhe sa ishim të pushtuar nga Serbosllavia, por dihen edhe nga hartat e vjetra që ishin dhe janë në dispozicion për kedo dhe kurdo ,të pashme dhe të prekshme. Duhet ndalur së pari te qështja e kufinjëve, ngase duhet thënë troç se ka pas edhe shqiptarë që ndoshta dikur, dhe në situata të caktuara as nuk e kanë ditë se vërtet ku shtrihen kufinjët e Kosovës me Serbinë ,në veri të shtetit tonë, kjo edhe për mungesë të dijes, të shkollës dhe të intelektit të akcilit njeri. Ka pas shqiptarë të cilët ndoshta dikur kanë presupozuar dhe kanë menduar se Leposaviqi dhe Zubin Potoku nuk janë në territorin e Kosovës ,pasi që në ato dy komuna jetonin dhe jetojnë ende shumicë serbe, mosdija e tillë do të ketë qenë edhe fakorë kobzi ndoshta në nji situatë, për të cilën ende nuk guxohet të përshkruhet, dhe kjo ishte sidomos aktuale në fund të luftës me 1999 kur filloi ikja e forcave serbe nga territori i Kosovës, e mjerishtë ato ditë disa “ Komandantë “ të luftetarëve të ushtrisë sonë ia mësyen me shpejtësi Prishtines ,duke e lënë në harresë dhe anash veriun e Kosovës, pra aty edhe filloi fundi i mbetjes së veriut të Kosovës nen sovranitetin e shtetit -pra Republikës së Kosovës. Për kete tezë egzistojnë fakte dhe dokumente edhe te të gjitha organizatat nderkombtare përfshirë edhe Naton, por për hirë të strategjive të Natos nuk do bëhen kurrë të hapura, pra ato ditë veriu i Kosovës ende pa arrit forcat franceze mbeti nen kontrollin serb edhe pse kishte kohë që forcat tona ta merrnin nenë kontroll atë pjesë tonen, por mjerisht jo ngase u orientuan që të çlirojnë Prishtinën nga rugovistet ,siç i quajshin aso kohe?

U deshtë të thuhet kjo e tëra ngase edhe sot 13 vite pas luftës veriu i Kosovës mbetet i pushtuar nga Serbia dhe aty funkcionon shteti serb, funkcionojnë të gjitha institucionet serbe, pra shkurtë veriu i Kosovës është Serbi në miniaturë. Në veriun e Kosovës shteti ynë nuk funkcionon, nuk ka elemente shteti fare atje, në atë pjesë funcionon vetëm kontrabanda në mes Serbisë dhe Kosovës, aty pushtetarë dhe qeveritarë, partiashë dhe patriot, shqiptarë dhe serb të quajtur profiterë lufte bajnë pazare dhe pasuriohen maksimalishtë në dem të popullit dhe shtetit Kosovë. Në atë pjesë të Kosovës lulzon e keqja dhe për kete të keqe bashkëpunojnë pushtetarët e të dy shteteve Serbise¨dhe Kosovës, kjo nuk do komnt ngase dihet botërishtë që nga aty hudhen në qarkullim në territorin e Kosovës të gjitha transportet që vijnë nga mafia serbe, pra thjeshtë edhe vetë populli i Kosovës furnizohet me çdo gjë nga Serbia përmes kontrabanduesve me emra shqiptarësh, dikur “ luftëtare” apo “ demokratë” që sot janë kumbarët më të mirë të Serbise¨që vrau mbi 12 mijë shqiptarë.

Po si erdhi gjerë të kjo situatë, siç u tha edhe më lartë fillet nisen me 1999 kur Serbia kapituloi para Natos, aso kohe forcat e UCKsë kishin liri veprimi dhe kishin liri në hapsirë që të merrnin nëne kontroll të terë kosovën, që kjo të funkcionoi ishte e dukur dhe e prekur vetëm në Dukagjin, ku vërtet forcat tona të armatosura e bënë të munduren që të çlirohet Dukagjini nga falangat serbe. Mjerishtë një gjë e tillë nuk ndodhi edhe me luftetarët, konkretisht me disa “ Komandant “ të Zonave tjera të Drenices dhe të Llapit, ngase këta mjerishtë në vend se të kujdeseshin që të vendosnin kontrollin dhe gurinë permbi Leposaviq, të largonin falangat serbe pa arritur forcat e Kforit francez, keta iu versulen qyteteve të Mitrovices së Jugut ( siq po e quajmë mjerishte tani) dhe Prishtines. Me sa duket problem keta farë komandantesh nuk e paten se çfarë do bëhet me Veriun e vendit por problem e kishin si të mbërrinin në Prishtinë dhe aty të uzurponin, të kercnonin dhe të fitonin mbi ata që kinse nuk kishin mendime dhe bindje të njejta politike me ta, pra këta ishin LDKistet sipas tyre,edhe pse populli i tërë ishte LDK dhe Rugovë, dhe se shumica edhe në luftë ishin shqiptarë me orientime demokratike të LDksë dhe Rugoves ,ngase ai ishte edhe Presidenti i Kosovës. Që tragjedia të jetë edhe më e madhe disa mjerana harruan se kishte fare veri të Kosovës, ose thënë shkurt besohet dhe duhet të jetë më se e sigurtë se kishte “ Komandanta” të cilet as që e kanë ditur se Leposaviqi dhe Zubin Potoku janë qytete brenda kufirit të Republikës së Kosovës, dhe nga ky prizëm mbeti veriu nenë kontrollin serb tani e 13 vite. Kjo ishte etapa e parë e fillimit te ndarjesë së veriut të Kosovës edhe me fajet tona si shqiptarë!

Pas gjitha këtyre dobsive të shfaqura në mendjet dhe veprimet tona, veriu filloi ngadalë të na rrëshqas edhe nga dora në të gjitha aspektet tjera, megjithatë me fillimin e negociatave të Vjenes shifej një mundësi reale që përmes planit të Ahtisarit të i vihet kapak kësaj qështjeje, dhe fatmirësishtë në aspektin juridik Kosova sipas planit Ahtisari fitoi njohjen formale të pavarësisë në kufinjët e njohur ndërkombtarë edhe pse pati disa djegje dhe zhvillime aso kohe në veri ,megjithatë shifej nji mundësi që më në fund Kushtetuta të zbatohej edhe në atë pjesë të territorit tonë. Fatkeqësishtë në vend që gjërat të kishin rrjedhë pozitive pas njohjesë së shtetit tonë nga vendet më me ndikim të botës në skenë doli plani famkeq i Ban Ki Munit të cilin fshehurazi e pranoi qeveria e Kosovës në krye në krye me Thaqin dhe Sejdiun!

Në gjithë kteë vorbullë dhe vlimesh politike të asaj kohe pas vdkejsë së Presdentit I. Rugova mbetet për tu cekur edhe nji gjë që do ketë pasija fatale për qeverisjen e vendit dhe për ardhjen e nji nomenklature të ndryshme nga ata të përzgjedhurit e popullit që kishin në mendje vetëm të mirën qytetare. Disa shtete të perëndimit duke parë se pas vdekjese¨së Presidenit disa gjëra duhej ndryshue ata filluan koketimin me partinë e PDKsë ,si një parti militante dhe e rezikshme për kundershtarët tjerë politikë ,pra për partitë tjera e sidomos ndaj LDKsë, duke ditur se edhe kur të arrihet data e pavarësisë në pushtet duhet të jenë ata që thirreshin në “luftë “dhe ata të cilët disa prej tyre mjerishtë edhe ishin të shantazhuar dhe kercënuar nga drejtësia botërore, siq e cek edhe Z. K. Mehmeti në nji intervistë se “ disa ish komndanta për hirë të ruajtjesë së interesave personale dhe për hir të shantazheve dëmtauan popullin si në Kosovë ashtue dhe në Maqedoni…” filluan të bejnë lëshime fatale për tardhmën e Kosovës, nderruan Flamurin dhe na servuan nji leckë me yje, krijuan nji hymn humoristik dhe ishin të gtashëm për lëshime të tjera. Të tillët vetem disa vite më parë kishin djegur rrugëve të Kosovës Flamurin Dradanë, dhe shanin Hymnin, Kur ka ra kushtrimi në Kosovë, por tani pranonin zgjidhje magjupeske vete m e vetem të pushtetonin Kosovën. E tëra kjo lidhej me atë se perendimi me këta e kishte më lehtë të krijonte favore për Serbinë, ngase i friksonte me gjykime dhe me kercnime të ndryshme kinse për krime lufte e për kriminalitet në Kosovën e pasluftës kur u vranë shume¨fugura të çmuara kombtare?

Vitin e kaluar me nguti pas nji tragjikomedie me zgjedhejt e vjedhura dhe të manipuluara nga PDKja, u formua një qeveri me 43 shqiptarë dhe 28 shkie, magjupë, gabelë, rromë, boshnjak, goranë, turq e trulifarë mileti. Kjo qeveri që më se paku mund të quhet shqiptare pa nji pa dy filloi me nguti dhe me gëzim bisedimet “ teknike” politike me Serbinë, u caktua nji grua ,e cila mjerisht nuk ka pas vetes as edhe nji autobusë anëtarë dhe simpatizant por vetem e vetem që më vonë të digjet nga H. Thaqi se si kjo ka berë lëshime për Kosovën. Kjo grua me urdhërat e Thaqit-PDKsë le¨shoi pe në 5 marrëveshje me Serbinë, kështu që më në fund Kosova pranoi që të kthehet edhe rezoluta 1244 ( përmes së cilës Kosova njihet si pjesë integrale e Serbise¨) për atë që Kosova të përfaqsohet në ndonji tubim apo mbledhje në regjionin ku sundon Serbia, pra qeveria e Thaqit “ luftës “ na e rrasi nji fusnot pas fusnotave tjera. Gjatë gjitzhë bisedimeve që zhvilloheshin në Bruksel, nga disa analistë dhe gazetarë të njohur edhe ndërkombtarë thuhet fshehurazi se gjithnji në ato takime është bisedue edhe për Veriun, por nuk është pranuar nga asnjëri pjesmarrës për hirë të seriozitetit dhe vetë qështjesë së ndieshme siç është veriu. Këto bisedim që quhen teknike e në fakt të tërat janë shumë politike, do të kenë pasoja fatale për tardhmen e Kosovës, e në anën tjetër do të jenë të suksesshme për disa individë dhe politikaj të sotëm ngase do ti shpetojnë drejtësise¨nderkombëtare dhe asaj të kosovës, ngase do të amnistohen si kompromisgjinjë dhe evropianizues! Bisedimet e tilla që kinse filluan si teknik do të kurorëzohen me dhënjen e nji stzatusi të veqant për Veriun e Kosovës. Për këte flasin hapur edhe shumë figura të njohura të politikës ndeërkombtare edhe nga shtete tona mike, ngase edhe ata kanë vërejtur se në Kosovë ska ende vetëdije për shtetin, nji popull që lejon nji strukturë të tillë keqqeverisëse, kriminale dhe vjedhëse ta qeverise¨dhe ta kriminalizoi shtetin nuk meriton me¨mirë. Ditëve të fundit pra njerëz si . C. Bildt, S. Lehne, G. Galluchi. E. Busek e shumë të tjerë flasin hapur se Veriu i Kosovës do të fitoi një status special apo autonomi të gjerë. Disa diplomatë nderkombtarë në shume¨prononcime të tyre shprehen se për të qetsuar ballkanin athere duhet të zgjidhet ekstar qështja e Veriut të Kosovës, këta e thonë këte ngase nuk kanë frikë nga kundërpërgjigjet e politikës kosovare, të cilët janë të zerë me tendera, me kriminalitet politik dhe ekonomik, me kontrabandë, me burgime të ndryshem, me shanatzhime të ndersjellla dhe me vjedhje të pa para në Evropën e sotme. Me këta politikanë të pistë edhe Evropa dhe Amerika janë të lodhur, por kur po vërejnë se edhe partitë tjera dhe populli në përgjithësi flenë dhe nuk e bëjnë punën e minit athere ata thonë po nese këta vetë nuk mërziten për shtetin e tyre athere ti lëmë le të ndertoojnë xhamija dhe të merren me shamija se skemi qfarë ju ndihmojmë më , kështu do i mbajnë ende në pushtet hashimat dhe Editat gjerë sa të kryhet pune edhe me Veriun e Kosovës. Me këta pushtetarë që dikur skishin bukë për të ngrenë, nuk kishin biçikleta, kishin opanga e jo këpucë e sot kanë shuma qindra milionashe, kanë shtepia luksoze në mes Prishtine, kanë xhipa, shkojnë nepër Dubai dhe jetojnë luksin do të ndahet Veriu i Kosovës , ngase është e njëjte si Statusi special si Autonomia që të dyja në fund e sjellin ndarjen e Kosovës! Që të ndalet e gjitha kjo athere duhet që të ketë zgjedhje të reja duhet të rikomponohet nji qeverisje në nji nivel tjetër kombtarë dhe profesional, shkurtë duhet larguar profiterët e luftës dhe paqës, duhet thirrur në përgjegjësi demtuesit e rendit dhe ligjit, dëmtuesit e sovranitetit dhe integritetit territorial, duhet futur burgjeve kriminelte që luajnë me tokën tonë të përgjakur nga më shumë se 12 mijë viktima lufte e Heronjë që me pushkë në dorë luftuan kundër shkaut, për hir të luftëtarëv të cilët lanë gjymtyrë dhe trupin e tyre në tokën dardane duhet ndalur këta profiterë që thirren edhe në emër të tyre dhe në emër tonin si popull. Veriu i Kosovës po shkon drejtë ndarjesë, këtë e potencoi në nji shkrim në gazeten Zeri edhe nji nderë profiteret dhe “ udhëhqesit “ e luftës që kishte nofken Zeka, ky dhe kllapa e tij e bënë ketë të mundur me marrëzit e tyre që bënë në luftë dhe pas lufte, këta edhe aso kohe edhe sot problem e kishin të luftonin kundershtarët e tyre politikë me emra shqiptarësh që me dekada punuan për Dardaninë, e jo ta luftonin serbinë në Veri…A status special a autonomi, nuk dallojnë ngase që të dyja opcionet me kete qeveri do të sjellin ndarjen e Veriut të Kosovës, nëse jo sot pas disa vitesh po se po , mjerisht e mjerishtë mund të jetë ky rezultati nga budallakitë shqiptare…Një profesor zvicerran i historisë dhe njohës i mirë i qështjesë shqiptare dhe Ballkanit më tha nji ditë keto fjalë: “ … Sikur të i kishte bërë Presidenti dhe Njeriu që beri terë boten demokratike në anën e juaj shqiptarëve të Kosovës Ibrahim Rugova, lëshime me Flamur, me Hymnin dhe tani më me Fusnoten, kundrshtarët e tij do ta kishin shpallur tradhtarë deri në vdekje, por ja që ata që i bënë këto lëshime janë njerëz që ruajnë pozitat me milionat e tyre të vjedhura nga shperlarja e parasë dhe kriminalitetit duke kontrabandue me serbët…”

Dhashtë Zoti e nuk ndahet Veriu….

Përndryshe pse mos të kerkojmë edhe me luftë Luginen tonë të Preshevës, ishte e jona dem babadem(Xhevat Rexhaj)


5.Zi e më zi për shqiptarët në Kosovën Lindore


Emri i Skyfter Kadriut Presheva nuk është i panjohur për lexuesit tanë, sidomos për ata të Kosovës Lindore (Preshevë, Bujanoc dhe Medvegjë), por edhe më gjerë Kosovë e Shqipëri. Skyfteri është vëllai i Hasan Kadriut Presheva, menaxherit të parë shqiptar pranë UEFA-s dhe FIFA-s, i cili vdiq në moshën 39 vjeçare nga një atentat i përgatitur në Bullgari në një udhëtim zyrtar para 14 vitesh (18 shkurt). Si Skyfteri ashtu edhe i ndjeri Hasani ishin rritur në frymën nacionaliste, e cila tashmë ju kishte bërë «tradicionale» në familjen Kadriu nga Presheva, të cilën e kishin «fituar» një pjesë nga politika diskriminuese serbe dhe një pjesë nga prindi i tyre, mësuesi i parë i (Karadakut) Luginës së Preshevës Skënder (plaku) Kadriu Presheva.
Djemtë dhe familja e Skënder Plakut ishin të një dere të njohur patriotësh nga babai dhe nga nëna, familje të cilat në pikën mw verilindore të Shqipërisë mbrojtën dhe vazhdojnë të mbrojnë me vendosmëri dhe shumë flijime dheun e shqiptarëve, të drejtat dhe krenarinë e tyre.
Veprimtarët
Gjyshi i Skyfterit dhe Hasanit ishte veprimtar i paepur i Lëvizjes Kombëtare Shqiptare. Babai i tij Skënder Presheva, intelektual nga të paktit në Kosovë, njëri me kulturë e guxim, burrë e patriot, me armë në dorë u angazhua për çlirim e bashkim kombëtar. Për këto angazhime një pjesë të mirë të jetës së tij e kaloi nëpër burgjet serbo-maqedone. I ndjeri Skënder Kadriu Presheva, i cili ndërroi jetë pas vdekjes së Hasanit, të birit të tij, një pjesë të mirë të jetës së tij punoi si mësues, duke mësuar e edukuar brezat e rinj me kultin për atdheun, për lirinë, për punën, për besën dhe për nderin e tokat shqiptare Preshevën, Bujanocin dhe Medvegjën. Skyfter Kadriu Presheva vëllai i Hasan Kadriut Presheva, menaxherit të parë shqiptar pranë UEFA-s dhe FIFA-s i cili vdiq në moshën 39 vjeçare nga një atentat të përgatitur në Bullgari në një udhëtim zyrtar para 14 vitesh (18 shkurt).
Me profesorin e fizikës Skyfter Kadriu Presheva, poetin e Kosovës Lindore u takuam rastësisht në një takim poetësh botëror në njërin nga metropolet e kulturës dhe civilizimin evropian. Me Skyfterin i lumi Zot e din se kur ishim parë, së paku 22 vjet, që kur isha student e ai jepte mësim në Prishtinë. Para se të zhvillonim një bisedë të shkurtër me të për ca orë u çmallëm, shëtitëm e biseduam. Pyetjen e parë që ma bëri ishte ajo “si e kam Preshevën?”, i cili në vazhdim shtoi me sy të skuqur se „nga ky takim i rastit se kam pritur që dikush ma sjell këtu një pjesë të Preshevës...”. Skyfteri edhe pse 22 vjet nuk kishte qenë në vendlindje për rrethana të njohura, ai më pyeti për secilin një nga një edhe atë me emër e mbiemër, për çudi edhe pas sa vitesh nuk e kishte harruar asnjë, pyeti për gjithë, shokët, miqtë, profesorët e të gjithë intelektualët e Luginës së Preshevës…biseduam e biseduam saqë edhe kishim harruar të drekojmë.
Skyfter Kadriu Presheva, sot është i martuar me Adrianën nga Vushtrria, ka një djalë dhe një vajzë, Skënderin dhe Donikën, që të dy studentë, Skënderi në shkollë ekonomike për dogana, vajza dentiste njëherazi në Akademinë e arteve, dega regji filmi, e cila ka realizuar dy filma me tematikë kombëtare. Skyfteri, si profesor i fizikës , krahas profesionit ai vazhdon të merret me krijimtari, me poezi. Skyfter Kadiu si mësimdhënës i fizikës ishte edhe redaktor artistik në revistën «Mërgimi», poezitë tij janë botuar herë pas here në gazeta dhe revista tona si në «Bota e Re» (Prishtinë), “Zëri i Rinisë” (Tiranë), etj…
Skyfter Kadriu është autori i katër veprave. E para është «Rekuiem-45, me poezi (1994), 2. “Diçka po lëviz” me poezi (2000); “Ku ta di unë” poezi (2003) 4. “Eeec…! (parakalo mendjen)”, është ky libri i fundit në dorëshkrim, i cili së shpejti do ta shoh dritën.
Meqë kishte vite e vite që nuk ishim parë me Skyfterin nuk dinim nga t’ia nisnim e si ta përfundonim bisedën tonë për agjencinë informative «Presheva Jonë». Ai fillimisht na përgëzoi për themelimin dhe punën informative që po e bëjmë. “Qe plotë 22 vjet nuk kam qenë në Preshevë, më ka marrë malli që nuk ta merr mendja, më ka marrë malli, malli që nuk mund dot ta përshkruajë asnjë poet. Unë bie me fjet, zgjohem dhe gjithnjë mendoj e ëndërroj për Preshevën time”.
Me gjithë se ne si gazetar, por edhe i mbarë opinioni në Luginën e Preshevës dhe në Kosovë i kanë të njohura shkaqet dhe arsyet pse Skyfteri nuk ka mundur deri tash ta vizitojë vendlindjen, megjithatë ne patëm dëshirë ta dëgjojmë edhe opinionin e tij personal. Lidhur me këtë ai thotë: “Dihen rrethanat në ish-Jugosllavisë siç dihen edhe tash, që ato nuk kanë ndryshuar fare, së paku për ne shqiptarët në Kosovën Lindore, apo siç po i thotë ndokush për Luginën e Preshevës. Dhe për arsye të njohura familja jonë ka qenë gjithnjë në shënjestër të ish-regjimit, kemi qene halë në sy për Serbinë e cila vazhdimisht ishim viktimë e dënimeve, persekutimeve, të ndjekur...nga shërbimet serbe si gjyshi, babai ynë (plaku Skënderi) qe i dënuar me vdekje nga regjimi serb, i cili vuajti 13 vjet burg. Skënder Kadriu, i cili ishte komandat i brigadës së 7 në luftën e Sremit të vitit 1945, ishte prefekt i Kërçovës dhe kryetar i parë i Komunës së Preshevës. Pastaj vëllai ynë i ndjeri Hasani, tash unë dhe në përgjithësi familja jonë Kadriu nga Presheva ishim vazhdimisht të përndjekje”, thotë Kadriu.
Fillimisht për situatën në Kosovë Skyfter Kadriu thotë se është bërë mjaft që nga ndërhyrja e NATO-s, lufta e UÇK për çlirimin e Kosovës, por Kosova dhe institucionet e saja ende i presin shumë punë dhe përgjegjësi, që të kemi një shtet funksional, ku funksion shteti juridik, stabil ekonomikisht dhe politikisht…sepse kufijtë e saj ende janë fragjil. Pastaj krimi i organizuar bashkë me pasigurinë dhe lëvizja e lirë e shqiptareve ende janë prezent në rajon, për
shkak të veprimtarive të agjenturave të ndryshme në terren…Por, besoj se me kohën edhe këto dukuri negative institucionet e Kosovës në bashkëpunim me faktorin ndërkombëtar do t’i tejkalojnë.”
Situatën në Luginën e Preshevës profesori i fizikës dhe poeti preshevar, e cilëson tejet dramatike, që sipas tij “fatkeqësisht që nga regjimi Milosheviçit nuk ka lëvizur, nuk ka ndryshuar asgjë në favor të shqiptarëve të këtyre viseve. Gjithkah u luftua dhe u bë më mirë për shqiptarët, Lugina e Preshevës e vetmja, si luftoi, si nuk luftoi, atje asgjë nuk u bë ?! Politikanët tanë si gjithnjë janë aty, sa për të justifikuar pluralizmin politik në Serbi. Situata ne Preshevë, Bujanoc e Medvegjë për serbët bardhë e më bardhë, për shqiptarët zi e më zi. Më vinë lajme, lexoj se atje është prezent një nepotizëm, papunësi e madhe, një pasiguri, pa perspektivë, korrupsioni në kupë të qiellit, bashke me politiken diskriminuese serbe e ka bërë të veten, që shumë rinj të largohen nga Lugina ku Serbia bashkë me metodat e veta me ndjekje, provokime apo procese të montuara politike me pretekst vetëm për ta zbrazur Preshevën nga të rinjtë me qëllim të e realizmit të përpjekjeve serbomëdha, të spastrimeve etnike të shqiptarëve nga trojet e tyre etnike.. »
Të gjithë e dinë, s’ka BE pa Kosovën Lindore
Se si e shef zgjidhjen e çështjes së Luginës së Preshevës dhe perspektivën e Preshevës, Bujanocit dhe Medvegjës në vazhdim Skyfter Kadriu pohon se «koha e konflikteve, konfrontimeve ka ikur, fundja edhe ne e provuam ne Preshevë..pra gjendemi në një shekull, në një milenium që situatat, madje dhe ato te kufijve mund t’i i zgjedhim përmes rrugëve institucionale, d.m.th. pa viktima. Çdo shqiptarë e din se kujt i takon apo kah duhet të shkojë Lugina e Preshevës..dhe deklaratat e disa liderëve qe flasin shpesh se duhet Lugina të bëhet me Kosovën sa janë qesharake po aq edhe bëhen për marketing politik, sepse këtë populli ynë e dinë mirë. Por, shtrohet pyetja ata çfarë janë duke bërë ata në këtë drejtim. Prandaj, përveç këtyre deklaratave, liderët e Luginës, duhet respektuar dhe vënë në praktikë kërkesat legjitime, vullnetin e popullit shqiptarë të Luginës së Preshevës të shprehur në Referendumit të 2-3 Marsit të vitit 1992. Fundja, pavarësisht kufijve politik, ndarjes jonatyrale te shqiptareve, mohimi i të drejtës për bashkim, lidhjet jetësore midis shqiptareve, tradita e dinjiteti kombëtar do të jenë edhe më të forta.

6.Kosova, migrimi dhe të rinjtë


Perspektiva ose jo për një jetë më të mirë në Kosovë, i vë para dilemave të rinjtë që të rrinë apo të kërkojnë alternativa jashtë vendit. Disa të rinjtë thonë se Kosova është vendi më i bukur, ka resurse të mjaftueshme që siguron një perspektivë në të ardhmen, ndërsa të tjerë shprehen se për një perspektivë më të mirë, do ta braktisin vendin.
Kaltrina Krasniqi, është studente në Fakultetin Ekonomik. Ajo nuk dëshiron të migrojë jashtë vendit. Kosova për Kaltrinën është vendi më i bukur dhe më i pasur në krahasim me shumë vende të botës.
“Në rend të parë është vendi im, ku gjithçka duket bukur. Pastaj, kam familjen këtu. Mendoj se të ardhmen e kam këtu dhe nuk mendoj se është zgjidhje të lëshojmë vendlindjen”, thotë Kaltrina.
Remi, i riu tjetër nga Prishtina, është shitës ambulant në qendër të kryeqytetit. Ai tregon se, edhe pse nuk ka përfitime të mëdha materiale nga puna e tij, nuk e konsideron arsye as të mendojë që një ditë ta braktisë Kosovën.
“Jo nuk e lëshoj Kosovën kurrë, dua të jetoj në vendlindjen time. Të mira nuk ka shumë, por nuk e braktisi vendimin tim”, shprehet Remi.
Nuk ekziston ndonjë arsye që e bind edhe Tringa Dançën, që të migrojë në vende të ndryshme të botës:
“Kosova, për momentin, edhe pse e ka një ekonomi jo shumë të zhvilluar, është vendi më i mirë, sepse ka një tokë të pëlleshme që mund të zhvillohet në të ardhmen. Dhe, nëse ne nuk dëshirojmë të qëndrojmë dhe të punojmë për vendin tonë, nuk ka kush të punojë për ne. Kjo është arsyeja”.
Arbenita Berisha, rreth 20 vjeçe, studente në Universitetin e Prishtinës, thotë:
“Jo asnjëherë. Kur i kemi kushtet e mira këtu, pse të largohem?! Punoj, jam në fakultet dhe nuk mendoj që ta braktisi Kosovën”.
Por, ndryshe mendojnë disa të rinj të tjerë. Mungesa e perspektivës për të ardhmen ka ndikuar që disa qytetarë të interesohen që të ikin nga Kosova, për të kërkuar alternativa tjera në vende të ndryshme të botës.
Njëri prej tyre është Asllan Bllaca, student në Fakultetin e Edukimit. Ai konsideron se politizimi i popullatës dhe pamundësia për të gjetur një vend pune në bazë të kritereve të caktuara, është arsyeja e interesimit që të migrojë jashtë vendit.
“Jo shumë materiale, por politizimi i popullatës dhe pamundësia për t’u inkuadruar në profesion, ose çfarëdo në jetë, nëse nuk e ke librezën e ndonjërës nga partitë e mëdha politike, është e pamundur të punësohesh diku”, shprehet Bllaca.
Kosova ballafaqohet me kushte të rënda socio-ekonomike, rrjedhimisht me shkallë të lartë të papunësisë dhe varfërisë, thotë Nevaip Luri, rreth 25 vjeç. Kështu që, po të kishe të sigurt një vend pune në ndonjë vend të Bashkimit Evropian, Nevaipi thotë se Kosovën do ta lëshonte për një periudhë të shkurtër kohore.
“Varet prej situatës, prej kushteve, nëse më ofrohet diçka të punoj jashtë, do të iki nga Kosova. Edhe jashtë profesionit tim, kisha shkuar të punoj”, shprehet Nevaipi.
Ndërsa, Asdren Tahiri thotë se po t’i jepej mundësia, me dëshirë do shkonte në Angli për të studiuar:
“Studimet në Kosovë janë shumë të dobëta. Për të dyja, edhe për punë dhe për studime do të shkoja në Angli. Së pari këtu nuk ka perspektivë, nuk ka përparësi, pa të njohur nuk ka asgjë”.
Edhe Viktor Shala, thotë se me dëshirë do të migronte në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
“Përmirësime në Kosovë ka në fusha tjera, por jo në universitet. Nuk do ta braktisja Kosovën për tërë jetën, por për një periudhë të shkurtër, sa zgjasin studimet. Kam dëshirë të avancohem në aspektin profesional”, thotë Viktori.
Por, me gjithë faktin se qytetarët interesohen të lëshojnë Kosovën, prej vitit 2000 e deri më tash, vendet e Evropës perëndimore kanë kthyer me detyrim mbi 52 mijë kosovarë, të cilët Kosovën e kishin lëshuar në vitet ‘90.
Parandalimi i migrimit është një ndër parakushtet e Bashkimit Evropian për marrjen e udhërrëfyesit për liberalizim të vizave, pasi Kosova është i vetmi vend në Ballkan që nuk gëzon lirinë e lëvizjes në zonën e bardhë të Shengenit.

Prishtinë ,5 dhjetor 2013.

Nga Mr.sc. Nue Oroshi: Kosova një shtet pa zot shpije, ku kullosin turq e shkije

Ka kohë që personalisht kam ndezur këmbanën e alarmit përmes opinioneve të mia, të botuara kohë më parë nëpër gazeta e revista si dhe portale informative shqiptare, rreth dominimit të politikes serbe dhe turke në Kosovë. Ky alarm i imi ishte shqetësues për atdhetarët shqiptarë kudo në botë, por nuk u prit mirë nga qarqet politike në Kosovë, e që janë përques të dominimit të politikës turko-serbe në Kosovë. Kohë më parë kisha njoftuar opininin shqiptarë me këto shkrime si, „Dy re të zeza mbi Prizrenin“, „Udhëkryqet shqiptare në mes perëndimit dhe lindjes apo Bashkimi Kombëtarë si rrugë e vetme në 100 vjetorin e Pavarsisë“, „Pse Evropa e ka harruar Kosovën“, Me Beslidhje Kastriotike drejt Shqipërisë Etnike“, apo dhe, „Mallin e shkret e hanë kuajtë e verbër“, „Në Kosovë vriten atdhetarët e perfitojnë pushtetarët“, apo, „Punon fatkeqi e han barkdreqi“, dhe shumë paraqitje të tjera që kishin qëllim parësorë vetëdisimin e shqiptarëve, e që mos ta pranojnë dominimin e politikës serbo-turke në Kosovë.
Personalisht e dhashë edhe një shembull konkret të mospranimit të këtyre dy politikave serbo-turke në Kosovë, ku me fakte demantova vendimin e Parlamentit të Kosovës mbi ligjin famëkeq mbi Qendrën Historike të Prizrenit i aprovuar nga Parlamenti i Kosovës i cili jepte kompetenca të paparashikueshme ndonjëherë Kishës Ortodokse serbe, si dhe për një kohë të gjatë e mbrojta logon e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, e ku në kët rast ishte direkt e involvuar politika turke e Erdoganit, për heqjen e kësaj logo të shenjtë, sepse i pengonte dhe sot e kësaj dite i pengon politikës turke Lidhja Shqiptare e Prizrenit. Edhe në këtë rast fatkeqsishtë Asambleja Komunale e Prizrenit e pranoi këtë shëmti, të paparë ndonjëherë tek shqiptarët e vertetë. Aty kam vërtetuar përsonalisht se Politika e Kosovës është nën ndikimin e politikës serbe dhe turke, dhe mua s‘më mbeti gjë tjetër përveç që publikisht të deklaroj dorëheqjen time të parevokushme nga detyra e këshilltarit Komunal në Prizren, dhe të njoftoj opinionin e gjerë shqiptarë, se Asambleja Komunale e Prizrenit është një Asamble e cila është si një Asamble e një Lagjeje periferike të Stambollit, e cila komplet punon për Interesa Turke në Prizren. Fatkeqishtë koha e vërtetoi, se unë kisha të drejtë. E them fatkeqsisht për faktin se kisha dëshirë që mos të kisha të drejtë dhe që politika e Kosovës në përgjithësi, e ajo e Prizrenit në veçanti të orientohen drejtë integrimit të Kosovës në Evropë, por politika në Kosovë tani ka marrë kahje komplet në të kundërten, – pra, ka marrë kahje Aziatike, më një dominim të fortë ruso-serb në këtë politikë. Vizitat e kohëpaskohëshme që bëjnë zyrtarët serbë në Kosovë, Daciq, Vuliç dhe ndonjë tjetër, ku deklarojnë haptas, se Kosova është Serbi, dhe nuk mirret asnjë masë nga udhëheqsit politikë të Kosovës, për tu penguar këto vizita, përveç se ndonjë deklaratë e Hajredin Kuqit që ka për qëllim të bëj biznes politik, dhe që e demanton vetën ende pa dalë ditën tjetër në mjetet e informimit, ende pa le dielli në mëngjes fjalet e Hajredin Kuqit i merr era, dhe ato fjalë tani më janë shëndrruar në objekt talljeje tek populli shqiptar në Kosovë, ku thuhet se: “Kur flet Hajredin Kuqi, në mes të pranverës bie dushku”. Ky veprim i tij është një papërgjegjësi e plotë e fjalës publike të një politikani kontravers që e luan rolin e një politikani të dirigjuar, sikurse të ishte një figurë shahu që lëvizet në çdo drejtim nga shefi i ti Hashim Thaçi. Derisa politikanët serbë për çdo ditë bëjnë propagandë politike në Kosovë pa u penguar fare, sikur Kosova të mos ketë fare institucione shtetërore, këtë propagandë zgjedhore tani e kanë filluar edhe politikanët Turqë. Në fjalimin e djeshëm elektoral në Prizren Erdogan deklaroi publikisht, se Kosova është Turqi, Daciq deklaron, se Kosova është Serbi, dhe unë e njoftoj opinionin e gjër shqiptar, se Kosova tani është mbetur pa zot shpije ku kullosin turqë e shkije. Për këtë tubim elektoral ne Prizren mjetet e informimit njoftojnë, se “Thaçi, Rama dhe Erdogan nuk janë ndalur së shprehuri se janë vëllezër, edhe gjatë vizitës së tyre në Prizren, ku u priten nga shumë qytetarë. Meqë i gjithë ky organizim u bë në kohë fushate, në këtë tubim, në secilin fjalim të tyre, përkrahje iu dha Ramadan Mujës, i cili është kandidat për kryetar të kësaj komune. Kryeministri i Turqisë tha se e falënderon Mujën që personalisht e ka ftuar të marrë pjesë në këtë tubim”. Prandaj, tanimë, elektorati shqiptar në Kosovë, e sidomosë ai në Prizren, duhet ta ketë të qartë, se çdo votë që iu ipet PDK dhe AKR, në Kosovë e në veçanti në Prizren, është votë që Kosovën e largon nga rruga e nisur drejtë integrimitë të Kosovës në Bashkimin Evropian, është votë e cila Kosovën e afron edhe më shumë me politikat serbo-turke, është votë që shqiptarët i orienton drejtë shkrepave të Azisë ku fatkeqsishtë në këto shkrepa tani kemi edhe djemë shqiptarë që po e humbin jetën pa nevojë për pazare të politikës ditore Aziatike, siç është rasti i Sirisë. Dhe për fund shpirtërishtë do ta ndjeja vetën shumë keq, sikurse që mosë ta njoftoja opinionin shqiptar në përgjithësi për një marrëveshje të dytë, që është bërë kohë më parë në mes të Turqisë dhe Serbisë, sepse, për të parën tani opinioni i gjërë shqiptarë është i njoftuar e cila solli pastrimin e trojeve shqiptare dhe dëbimin e shqiptarëve në Turqi, ku Qeveria e asaj kohe e Turqisë aq “respekt” që kishte për shqiptarët, ku për çdo shqiptar që mirrte në shtetin e saj i ipte ish qeverisë jugosllave një mushk. Pra shqiptarët e dëbuar nga toka e Arbërisë shkonin në Turqi me vlerën e një mushke! Ndërsa në marrëveshjen tjetër politike që është tani në veprim në mes të Turqisë dhe Serbisë, Turqia ka marrë obligim që të shtrijë ndikimin politik, ekonomik dhe fetar mbi Kosovën, dhe Kosovën sërish ta kthej nën kthetrat e Serbisë. Prandaj neve Shqiptarëve s‘na mbetet rrugë tjetër përpos ringjalljes së ndërgjegjës Kastriotase, themelimit të një Beslidhje Kastriotike, lidhjes së kësaj Beslidhje me botën Përendimore në përgjithësi e në veçanti me politikën Gjermane. Nëse nuk bëhet kjo, shumë shpejtë Kosova do të vazhdon të mbetet pa përkrahje ndërkombëtare, Evropa mund të shihet vetëm në ëndërr, ndërsa nëpër fushat e Kosovës, sikur hije do të kullosin turqë e shkije.

NJERIU QE NUK GEZOI VARRIN E TIJ

Nga Siri Sulejmani


Një ditë atje pranë lisit me catall (kështu quhej një lis i motshëm i ndarë në dy degë të mëdha, ku mërzenin në vapë dhëntë) Plaku Behar Mehmeti, nisi gërmimin e një grope të madhe në formë katërkëndëshi të matur e prerë me kujdes. Kushdo që kalonte atypari dhe e pyeste, ai i përgjigjej fare natyrshëm: epo punon njeriu, dicka kam ndërmend. Kur gropa mori hapësirën dy metro gjatësi me një gjërësi dhe një e ca thellësi, ai e shtroi me fier të njomë dhe cdo ditë në vapë, ndërsa dhëntë e tij mërzenin në hijen e lisit, ai zbriste dhe flinte orët e vapës në gropën e hapur me duart e tij mbi të cilën binte edhe hija e lisit. Fjala u hap me cudi e frikë në fshatin plot paragjykime: Behar Mehmeti ka bërë nje gropë të madhe dhe cdo ditë shtrihet dhe fle brënda saj në vapë pranë deleve. Meqë ky lajm dukej i pabesueshëm, nja tre a katër pleq të moshës së tij i shkuan një ditë aty te lisi me catall, i shkuan bash në kohën që ai kishte orarin e zbritjes në gropën që i kishte habitur.
- E c’e ke këtë a derëzi e punë zi? – e kishte pyetur njëri nga pleqtë.
- E cfarë të jetë, si ta merr mëndja ty, – i kishte thënë i zoti i gropës.
- Epo, kështu si varr duket.
- Jo duket, po varr është.
- Epo, shyqyr të qoftë o zot, po përse e ke bërë a derëzi, pse ja ndiell vetes të keqen, c’domëthënë kjo? – Kishte ndërhyrë një plak tjetër. Por i zoti i varrit u ishte përgjigjur thuajse me qesëndi:
- Jo more miq u paca me nder, e keqja nuk ndillet, ajo do vijë vetë sipas orës së zotit dhe do na gjej edhe sikur në bark të malit të futemi.
- Epo mirë a të rrofshin cupat (Behar Mehmeti kishte pesë vajza të martuara. Me kot kishin kërkuar djalë me të shoqen, Zoti nuk ia kishte dhënë), po pse duhej ta hapje vetë varrin, pa le më që më zbret dhe flë në të cdo ditë, nuk ndien dridhmë? Plaku i varrit, i ulur përballë tyre në barin e gjelbërt, nxori kutinë e duhanit dhe u tha të dridhnin cigare. Pastaj, pasi mbushi cibukun e tij, vuri buzën në gaz si me qesëndi dhe u tha:
- E keni vënë re ju se si njerëzit i thonë njeri – tjetrit, të bëfsha varrin?!
- Posi nuk e kemi vënë re!
- Ja, aty ua kam llafin. Unë nuk dua të ma bëjnë të tjerët varrin, nuk dua të vë asnjë njeri në mundim që të thotë me vete: c’na mundove a të heqtë sic të hoq! Kështu që e bëra vetë gati sipas qejfit dhe zbres në këtë zheg dhe ia këput gjumit për shtatë palë qejfe. Sic e shihni mbi të bie edhe hija e lisit edhe era e deleve më zbret aty. Përvec kësaj, është mirë që njeriu sa futet në të shtatëdhjetat duhet të miqësohet me vdekjen, ta afroje e të flasë me të, të mos e quaj si kucedër kur ajo t’i afrohet, me dëgjoni mua… është më mirë që atë ta shikosh nëpër rrugë përrreth vetes, sesa t’i trëmbesh. Atë e kemi brënda vetes e udhëton me ne në pritje te orës se saj. Vetëm ajo nuk mban hatër, as për mbretin e as për fukarain. Kështu që ne pleqtë duhet ta dimë mirë e të mos dridhemi prej saj. E kuptoni që unë kur shtrihem në varr më duket sikur merrem vesh me të?
- Rri more punë bardhë, ti je si dem, pa shkelur të njëqintat nuk ikën ti ore jo – i tha njëri.
- Të faleminderit e të mirat tu bëfshin ferrë per këmbe, por asaj pune nuk i dihet sic edhe ju thashë. Kur mbarova varrin, i thirra për një drekë cupat me dhëndurrët dhe drekën time e hëngra bashkë me ta. Në sy të plakës ia kam lënë amanet, që kur të vdes, të më zbresin në varrin që kam hapur me duart e mia. Këtu do kem afër shtëpine e do dëgjoj edhe këmborët e deleve. Më është mbushur mëndja se nuk ka gjë më të mirë se sa të flësh për jetë në gji të tokës që të kanë lënë trashëgim të parët.
- E a derëbardhë, po u fute në dhe, pleh do bëhesh kudo që të jesh!
- Ashtu është a të paca me nder, por kocka të gjen rehat në tokën tënde e pse të mos plehrosh atë kur e ke vetë në dorë? – U tha plaku i cuditshqëm dhe moshatarët e tij u ngritën dhe ikën të futur në hamëndësi, por asnjëri nuk mendonte se moshatari i tyre mund të kishte lëvizur nga ekuilibri, ngaqë në jetën e tij kishte patur një ngjarje për të cilën fshatarët e quanin njeri me dije të marra larg “në fund të dynjasë”. Në moshën e rinisë, Behar Mehmeti, kishte bërë shtatë vjet ushtri ne Jemen, në radhët e ushtrisë turke, kështu që ai jo vetëm kishte mësuar “turcen”, por njihte edhe shumë mësime të Kuranit. Ishte kjo arsyeja që shumë fshatarë përpara se të thernin kurbanin e bajramit, conin thikën për t’ua “kënduar’ për mbarësi Behar Mehmeti. Gjithsesi, shumëkush ngrinte supet dhe mendonte se me bëma e tij dicka donte të thoshte për të tjerët. Pamvarësisht nga c’flitej e c’thuhej nga njerzit lartë e poshtë, ai jo vetëm gjente rehat atje i shtrirë në varrin e tij të shtruar me fier, por i ndodhte të binte edhe në mendime të thella. Një ditë ndërsa shikonte faqet e varrit, i tërhoqi vëmëndjen një shtresë ngjyrë gri që cante nëpër tokën e zezë. Ai, grreu me gishtërinjtë e ashpër një dorë dhé dhe e shkërmoqi në grusht. Pluhuri iu duk si prej kockash dhe ai nisi të mendonte me vete: C’të jetë vallë ky, mos ka qënë hapur ndonjëherë ketu një tjetër varr kushedi qëkur, nga të parët e mi?! Po kush të ketë qënë, ku mund ta gjej unë i ziu që mbaj mend vetëm Selfon, emrin e katragjyshit… kjo punë kushedi sa përpara ka ndodhur?! Të qofshim falë o Zot, si e ke ndërtuar këtë jetë! Na bie këtu pa na pyetur, pa na thënë se c’do bësh me ne dhe pa vënë një rregull, na palos mbi njëri – tjetrin prapë pa na pyetur… Mirë thotë i ziu Xhebro, të gjithë ikim për të plehëruar tokën…dhe pas këtyre mendimeve të trazuara, ai, nuk e kishte të vështirë të futej në krahët e gjumit të thellë.
Në fshat u përhap lajmi se në Shqipëri do zbriste ushtria italiane, e cila nëpërmjet lajmeve dhe letrave që hidheshin nga qielli thuhej se do vinte si mike e madhe e shqipëtarëve. Nuk kaloi shumë kohë dhe lajmi u vërtetua. Një repart i vogël zuri vend edhe pranë fshatit ku jetonte plaku për të cilin folëm më lart. Italianët të ndihmuar edhe nga një person vendas që dinte gjuhën e tyre, përpiqeshin të njiheshin e të afroheshin me vëndësit, Gjithsesi, fakti që ata ishin pushtues, nuk mund të shuhej nga ndërgjegja e fshatarëve. Kishin kaluar mëse gjashtë muaj nga dita që italianët kishin zënë vend në fshat. Një ditë ndërsa një nuse, mbesa e Behar Mehmeti po lante rroba në kruan e fshatit, kishte ardhur aty edhe një rreshter italian për t’u freskuar dhe për të mbushur paguret me ujë. Nusja, për të mos iu lagur citjanet, i kishte ngritur ato deri afër gjunjeve. Pulpët e saj të shëndetshme, të bardha e të bukura, e hutuan rreshterin dhe zgjati dorën t’ia përkëdhelte, mirëpo nusja e fuqishme i dha një të shtyrë dhe ai ra në një gropë me ujë ku një grua kishte futur fjollët e gjineshtrës për t’i regjur. Italiani i qullosur, u ngrit e bëri të hakmerrej, por ajo thirri xha Beharin, i cili u ndodh në kopshtin e tij sipër burimit. Plaku rrëmbeu një hu gardhi, u lëshua tëposhtë dhe ia zhulati italianit me hu shpinës. Rreshteri zbriti në repart dhe pas një gjysmë ore, një kolegu i tij me një skuadër ushtarësh me armë u gjëndën te shtëpia e Behar Mehmeti dhe e arrestuan.
Në castin që plakun të shoqëruar me një roje të armatosur, po e hetonte një toger në zyrën e tij, aty u fut pa pritur rreshteri, të cilit sapo i kishin mjekuar shpinën dhe e goditi plakun me grusht në fytyrë. Ai, në pamundësi ta mbërthente me duar, nxori opingën me tela dhe ia flakëroi fytyrës, por rreshteri uli kokën dhe opinga u përplas në një kornizë të bukur metalike të varur në murin përballë ku ishte vendosur portreti i Musolinit. Opinga, jo vetëm theu xhamin por edhe grisi portretin e duces, gjë që e tërboi togerin italian. Kështu për fatin e tij të keq, Behar Mehmeti, nga i gjykuar për një faj ordiner, u fut në akuzë politike e për pasojë e hipën në një makinë të lidhur me hekura dhe e nisën për në qytet. Me kot u përpoqën dhëndurët e tij për ta nxjerë nga duart e karabinierëve italianë. Në të vërtetë plaku “i egër” sic e quajtën italianët, atje në qelinë e burgut, kur e kishin pështyr e poshtëruar, fajin politik e kishte thelluar edhe më keq: sharjen e kishte cuar deri te nëna e Duces e të gjithë italianëve. Kjo bëri që Behar Mehmeti ta nisnin me internim në Itali. Përpara se të ikte, njëri nga dhëndurët me anë rushfeti te një mik vendas, mundi ta takonte plakun i cili i kishte thënë:

Puna ime nuk dihet, ma kini kujdes plakën edhe atë dorë kapital. Po vdiqa andej nuk do më tresë dheu nga meraku për varrin që e bëra me duart e mia, megjithatë, në qoftë se do të ndodhë kështu, kur të vdesë plaka dua që ajo të ma zërë vëndin. Këtë amanet thuaja nga unë,dhe…hallashtisur qofshim!

Për fat të keq kështu ndodhi. Plaku i cuditshëm Behar Mehmeti, nuk u kthye më, një lajm i sigurtë erdhi nga larg se ai kishte ndërruar jetë në një kamp përqëndrimi, diku në një ishull të shkretë, të Italisë. Shtatë a tetë vjet më pas, vdiq e shoqja dhe dhëndurët e saj e varrosën sipas porosisë së plakut. Në castin që e zbritën plakën në varr, një plak, mik i Beharit, pasi kishte hedhur një dorë dhe prapa shpine sipas zakonit u kishte thënë moshatareve të tij: I shkreti Behar, i mendonte gjërat thellë dhe i thoshte sikur të kishte lidhje me qiellin, por nuk i kishte shkuar mëndja se ku do ta gjente ora e vdekjes dhe nuk e gëzoi varrin që e kishte aq merak. Gjene kudo që është shtrirë do i prehet i qetë shpirti pasi iku i ndershëm nga kjo botë. Edhe për zogjtë e perëndisë i vinte keq të uruarit. Për të mirin u dhëmb shpirti edhe gurëve

Me Beslidhje Kastriotike drejt Shqipërisë Etnike, apo mallin e shkret e hanë kuajt e verbër

Mallin e shkretë e hanë kuajt e verbër. Me këtë thënje filozofike të traditës sonë kombëtare po e filloi një shkrim analitik të gjendjes së përgjithshme që sot gjendet në trojet etnike shqiptare. Në vend që sot o kurrë ne shqiptarët të lidhemi rreth Beslidhjes Kastriotase, ne jemi më të përqarë se kurrë. Në vend që të gjithë së bashku pa dallim, partie, feje, krahine apo ideje -te lidhemi së bashku për t’i respektuar parimet e shënjta kombëtare, komb e fe, besë e burrni, dhe, për të lufutar në çdo moment që vendin tonë, Arbërinë e Kastriotit ta kthejmë tek ndërgjegjja Kastriotase, një pjesë bukur e madhe e shqiptarëve e bëjnë të kundërten.

Ata fatkeqësisht janë te zhytur thellë në bërjen e pabesisë, si, në korrupsion, krime të organizuem, antikastriotizem, e çka jo tjetër. Ngjarjet e fundit në trojet e Arbërisë gjithnjë e më tepër po tregon se liburnia shqiptare e ka marrë tatpjetën dhe krerët e politikës shqiptare në vend që të jenë në, krye të saj ata qëndrojnë dikund në bisht të saj, duke e pritur momentin që të hudhen në det, së paku që vetë të shpëtojnë, pa u interesuar fare për pasagjerët apo udhëtarët që gjinden mbrënda saj.Në Iliridën shqiptare, sllavo maqedonasit vrasinë dy të rinjë me të vetmin qëllim, se janë shqiptarë. Rrahin me dhjetëra të tjerë dhe djegin flamurin e Gjergj Kastriotit me shqiponjën dykrenare, ndërsa udhëheqësi i liburnies shqiptare në Maqedoni, Ali Ahmeti, bën sikurse këto ngjarje të kishin ndodhur në Kubë, Indi,Bangladesh apo në Australinë e largët.Duke mos e prishur fare muajin e mjaltit Politik, që po e kalon me shovenistët sllavomaqedonë, që s’u nginë asnjëherë me gjak shqiptari. Edhe në Dardaninë Antike, që pas betejës së Kosovës 1389, u emërua me emrin Kosovë, situata nuk është aspak më e mirë. Serbët e karpateve pas suksesit diplomatik të tyre, që arritën t’i fusin në rrugë pa krye udhehqësit e Liburunies Shqiptare në Kosovë që të pranonjë humbjen e shtetësisë së Kosovës, duke pranuar rezolutën 1244, ata marrin hapin tjetër, duke paralajmëruar edhe zgjedhjet në Veri të Kosovës. Zgjedhjet në një shtet të huajin (për ta) por që ata e konsiderojnë si të tyre. Këtë e bëjnë, sepse në veri të Kosovës shqiptarët e kanë lënë vendinë shkret. Dhe, këtë vend, tani të shkret, kanë filluar ta kullosin kuajt e verbër serbë. Dhe, ky vend që u la shkret nga shqiptarët dhe nuk po mbrohet fare nga politika e Kosovës, është një vend i cili ka nëntokën e pasur me minerale të shumta, që nga ato minerale do të nxirren: ari, argjendi, plumbi dhe shumë gjëra të bukura dhe me vlerë të tokës tonë të bekuar, që na i fali i madhi zot, e që ne në tokë, nuk po mundohemi ti mbrojmë fare ato. E mos të flasim për Liqenin e Ujmanit (Gazivodës) i cili me ujë e furnizon gjysmën e më tepër të Kosovës. Në mendje më sillen fjalët e mikut tim atdhetarit e studiuesit Avni Bilalli, i cili në një bisedë me të, më thot:“O Nue Oroshi, nëse politika shqiptare në Kosovë lëshon pe dhe bën koncesione me këtë pjesë të Kosovës, atëherë ne dhe pasardhësit tonë me miljona euro do ta blejmë ujin e krojeve tona të bekuara“. Politika shqiptare në Kosovë asesi nuk e muar parasyshë propozimin e mikut të madh të shqiptarëve, kroatit Stipe Mesiq, i cili para disa ditësh e dha një propozim shumë konkret dhe pa politikë.Ai ndër tjera tha, „Shqiptarët duhet të veprojnë me Veriun e Kosovës njejtë siç kishte vepruar Kroacia vite më parë me Kninin“. Ky propozim me vend, u la në harrresë, sepse udhehqësit politikë të Liburnies Shqiptare në Kosovë, nuk kanë kohë të mirren me veprime konkrete për Veriun e Kosovës, sepse janë të zënë me tenderin e Hotel Grandit në Prishtinë, se, cili do ta merr Grandin. Apo, me ndonjë tender tjetër në ndonjë pjesë tjetër të Kosovës. Po q’u bë me Malsinë e Madhe, -me Malsinë e Ded Gjon Lulit e Mehmet Shpendit, -me Malsinë e Prenk Calit dhe shumë atdhetarëve të tjerë. Pse heshtin sot Malsorët trima. Apo ndoshta vetëm iu mjaftojnë ti kujtojnë trimëritë e atdhetarëve të përmendur më lartë.

Po vet ç’bëjnë. Ata fatkeqisht janë strukurë në strehën e pasardhësve të Knjaz Nikollës dhe dita ditës janë pranë asimilimit, zhdukjes dhe humbjes së trojeve Arbërore. Po pse edhe sot e asaj dite në Malsinë e viganëve kreshnikë nuk dual asnjë Ded Gjon Lul e Mehmet Shpend? Ku janë sot Tuzi, Kraja e Ulqini; Plava e Gusia. Më kujtohen sot e gjithë ditën fjalët e një miku tim, i cili më tregonte për një politikan nga Malsia, i cili në një kremte të Shqiptarëve në Amerikë dha një intervistë për nj medium shqiptar, me mjaft pompozitet, por, pa kaluar as edhe një orë i hëngri falët e veta, duke e lutur gazetarin që mos ta prezentoi atë që e ka thënë, se, mund t’i dalin telashe me pasardhësit e Knjaz Nikollës.Ah, Malsi e madhe, edhe 100 vjetorin e Kryengritjes së Malsisë ta bënë me himnin e Knjaz Nikollës (me hymnin zyrtar të Malit të Zi), e para këtij hymni fatkeqsisht qëndruan gaditu përveç shumë malsorëve intelektualë, të ardhur anë e kënd trojeve Etnike dhe Diaspora edhe dy historianët nga Instituti i Historisë në Prishtinë, dhe disa të tjerë nga fakultetet e Prishtinës, pa lënë anash studiues të tjerë nga Institutet dhe Fakultetet Shqiptare në Shqipëri. Po, zëri i Kosovës lindore pse ka hasur në vesh të shurdhët. Ata, ka kohë që kërkojnë bashkimin e tyre me Kosovën. Por, kjo kërkesë e tyre ka hasur në vesh të shurdhët, madje politikanët shqiptarë në Kosovë dhe Shqipëri s’e marrin guximi as edhe një vizitë të vetme, që ti bëjnë kësaj toke shqiptare të mbetur jashtë kufijve të Dardanisë. Po me Qamërinë ç’po ndodhë. Ajo sot është loti dhe varri që thërret që nga bregu i tingëllimës ti dalin zot bijtë e vet. Ti dalim zot ne shqiptarët. Ne do ti dalim zot të gjitha trojeve etnike vetëm atëherë kur tek ne shqiptarët te kthehet ndërgjegja Kastriotase. Dhe kjo ndërgjegje duhet të kthehet fillimisht tek shteti ynë amë. Tek kjo pjesë e Shqipërisë Etnike e cila duhet të luaj rolin e Shqiponjës dykrenare, e cila me qëndresën, guximin dhe trimërinë duhet ti mbledhë të gjithë zogjët e saj të cilët ia nxorën me dhunë nga foleja dhe ti bëj bashkë. Edhe në këto momente të vështira që po kalon kombi ynë duhet të dalë një organizim i mirëfilltë gjithëshqiptar me ndërgjegjjen Kastriotase. Është ardhur koha që, sot ose kurrë, shqiptarët ti kthehen vetvetes, t’i kthehen orientimit Evropian dhe Amerikan, jo me fjalë por me vepra, pikërishtë ashtu siç na pat porositë i madhi Hasan Prishtina,”Veprim e jo fjalë/ bashkim e jo përqamje/ Liri pa gjak nuk ka”.

*** Të drejtat dhe liritë e shqiptarëve jashtë kufijve të Shqipërisë londineze (1913)

SHQIPTARËT E KOLONIZUAR NUK MBROHEN ME ZERO DIPLOMACI!

BAROMETRI DIPLOMATIK

Prof. Dr. Mehdi HYSENI



*** Të drejtat dhe liritë e shqiptarëve jashtë kufijve të Shqipërisë londineze (1913), mund të respektohen dhe të mbrohen vetëm në qoftë se zbatohet Kushtetuta e Republikës së Shqipërisë (Preambula dhe Neni 8, Pika 1). Ndryshe, me procedure të shkurtër, duhet të ndryshohet ajo Kushtetutë, në mënyrë që të mos gënjehen dhe të mos mashtrohen në vijimësi shqiptarët, të cilët që nga viti 1912, ende jetojnë si robër dhe si plaçkë e sundimit të egër kolonial të shteteve fqinje (Serbia, Mali i Zi, Maqedonia dhe Greqia).

-Ata që e shkelin Kushtetutën e Republikës së Shqipërisë, nuk e kanë vendin në Qeveri, as në Parlament e as në Presidencë, por jashtë tyre.

*** Edmonda Haxhonasto dhe Nikolla Popovski të një mendjeje “diplomatike” : “ Incidentet nuk ndikojnë në raportet Shqipëri – Maqedoni”.(Shih: www.lajmpress.com/16/03/2012).

-Jo, jo, o Z. Haxhinasto, vrasja dhe terrorizimi i shqiptarëve, si dhe djegja e disahreshme e flamurit shqiptar në Maqedoni nga harangat paramilitare e policore sllavomaqedone (nga individë a grupe), nuk janë “incidente” të rastësishme, por akte të shëmtuara barbarike të qëllimshme dhe anticivilizuese antievropiane, të kryera mbi bazën nacionale dhe fetare kundër shqiptarëve, pas së cilave qëndron politika plakë dhe e re raciste dhe shoviniste sllavo-maqedone e urrejtjes, e diskriminimit dhe e spastrimit etnik të shqiptarëve nga trojet e tyre indigjene, rrënjët e së cilës datojnë që nga zhvillimi i luftërave ballkanike (1912-1913), e, edhe sot, në dekadën e dytë të shekullit XXI(2012).

Ndoshta, sipas “syzave diellore” të politikanëve dhe diplomatëve shqiptarë të kallëpit të Haxhi Nastos nga Tirana, një politikë e tillë sllavomaqedone antishqiptare (që në thelb ka luftën shekullore të pushtimit të territorit shqiptar, vrasjen, terrorizimin, arrestimet, heqjene së drejtës së lirisë, burgosjen dhe dënimin me nga dhjetra vite burg të rëndë të shqiptarëve) ka vetëm përmbajtje të “incidenteve të izoluara” siç ishte rasti i Gostivarit, dhe i 15 nxënësve të tjerë shqiptarë, të sulmuar në autobusin e linjës 58 nga 20 fallangistë të maskuar maqedonë, si dhe djegja e flamurit shqiptarë nga një “organizatë e krishterë” terroriste?!

Mirëpo, pavarësisht nga një konstatim i tillë i gabuar antidiplomatik i i dy kryediplomatëve të theksuar Popovski – Haxhinasto, kjo nuk është e vërtetë, sepse edhe rastet e fundit të egërsimit të individëve dhe të grupeve të maqedonëve ndaj shqiptarëve, sui generis kishin karakter të akteve terroriste, të cilat janë të dënueshme sipas të gjitha marrëveshjeve, protokolleve dhe rezolutave ndërkombëtare.

Jo “incidente”, por akte terroriste me “fener”!

Pse ministri i Jashtëm i Maqedonisë, Nikolla Popovski, vrasjen e dy të rinjve shqiptarë në Gosdtivar nga një polic sllavomaqedon, si dhe rrahjen dhe lëndimet e 15 nxënësve shqiptarë në një autobus në Shkup, si dhe djegjen e flmaurit shqiptar nga një “Oganizatë e krishterë”, i ka cilësuar si “incididente” (që do të thotë si ngjarje të rastit), është në interesin e shpëtimit të “lëkurës” së politikës dhe të diplomacisë së Maqedonisë përpara opinionit publik vendor dhe, në veëçanti të atij evropian dhe ndërkombëtar, në mënyrë që të mos marrë ndonjë “karton të kuq” nga BE-ja, nga NATO-ja dhe nga Amerika, sepse Maqedonia ende ëndërron se një ditë, do bëhet anëtare e BE-së dhe e NATO-s. Mirëpo, një ëndërr e këtillë, kurrë nuk do t’i plotësohej shtetit maqedon derisa shqiptarëve në Maqedoni ua mohon të drejtën e identitetit kombëtar dhe të drejtën e vetëvendosjes së brendshme ( minimumin e kërkesës legjitime dhe të drejtë të shqiptarëve), që të jenë të barabartë me maqedonët.

Mirëpo, si në aspektin njerëzor, human, kombëtar, politik dhe diplomatik, është e çuditshme dhe naive se si ministri i Jashtëm i Shqipërisë, Edmond Haxhinasto është pajtuar me homologun e tij, Nikolla Popovski, që aktet kriminale dhe terroriste të fundit të harangave sllavomaqedone kundër shqiptarëve, t’i kualifikojë si “ incidente”?!

Kjo është “ diploamcia preventive”? – Jo, kjo është zero diplomacia e haxhinastove, e cila njësoj, sikurse diplomacia maqedone synon, që një ditë të shkretë, të bëhet anëtare e BE-së, në kurriz të sakrifikimit të drejtave legjitime, kombëtare, territoriale dhe historike të shqiptarëve brenda kufijve natyrorë të Shqipërisë Etnike.

Mirëpo, fatkeqësisht si diplomacia e Shkupit, ashtu edhe ajo Tiranës, nuk do t’ia arrijnë kurrë një objektivi të tillë të përbashkët (që sa më parë të aderojnë në BE) në kurriz të shqiptarëve të terrorizuar dhe të kolonizuar nga ana e pushtetit aktual sllavomaqedon.

Duke njohur standardet dhe kriteret procedurale të BE-së së pranimit të anëtarëve të rinj, nuk ma thotë mendja se, me një bagazh të këtillë kolonial ndërshtetëror, BE-ja, do t’ua hapë dyert Shqipërisë dhe Maqedonisë, pavarësisht “ nga të njëjtat synime euroatlantike”, që i ushqejnë këto dy vende ballkanike, siç janë kryediplomatët, Edmond Haxhinasto dhe Nikolla Popovski në takimin e tyre të përbashkët në Shkup. më 16 mars 2012.

Duke qenë se sipas Haxhinastos dhe Nikolla Popovskit “Shqipëria dhe Maqedonia kanë të njëjtat synime euroatlanike”, atëherë, për të realizuar këtë aspiratë integruese evropiane, Shkupi dhe Tirana, para së gjithash, duhet ta kenë të njëjtin objektiv dhe preokupim ligjor, kushtetues dhe demokratik, që të paktën (minimum), shqiptarëve në Maqedoni, t’ua njohin të drejtën e vetëvendosjes së brendshme, që do të thotë, me ligj dhe me kushtetutë, shqiptarët, të jenë element kombformues dhe shtetformues, ashtu sikurse maqedonët.

Vetëm kjo alternativë e ligjshme, e drejtë, realiste, demokratike dhe paqësore, është rruga më e shkurtër dhe më racionale, që Maqedonisë dhe Shqipërisë ua hap dyert e Bashkimit Evropian (BE).

Ndryshe me “inicidente” të tilla vrastare dhe plagosëse të shqiptarëve nga ana e bandave terroristëve sllavomaqedonë, Maqedonia vetëvetiu, do t’ia shkurtojë të drejtën e integrimit të saj në strukturat evroatlantike (BE dhe NATO), pavarësisht se e ka edhe ndihmën e diplomacisë së Tiranës zyrtare të Edmond Haxhinastos, ashtu siç pohoi homologu i tij, Nikolla Popovski.

-Të mira janë drekat dhe darkat diplomatike zyrtare (në kurriz të mohimit të drejtave të shqiptarëve) mes Tiranës dhe Shkupit, por të hidhura dhe të mjerueshme-“kafshatë që s’kapërdihet…” – ZERO, ZERO, është rezultati i tyre, kur është fjala për statusin e pazgjidhur kolonial të shqiptarëve, jo vetëm në Maqedoni, por edhe në Greqi, në Serbi dhe në Mal të Zi (1912-2012).

Mirepo, derisa shqiptaret te terrorizohen dhe te vriten si “qenet ne rrush” nga regjimet e shteteve kolonialiste dhe imperialiste fqinje sllave (1912-2012), pa dhene llogari askush per lirine, ekzistencen dhe jetet e tyre, politikanet dhe diplomatet europiane te Tiranes, zyrtare nuk kane te drejte te mburren ne sy te botes, se qe njezet vite (1992-2012) “kane kontribuar shume” per zgjidhjen e statusit kolonial te shqiptareve jashte kufijve te Shqiperise londineze (1913). Perkundrazi, si rrjedhim i zero politikes dhe i diplomacise së tyre (1992-2012), parashtrimi, shqyrtimi, rinderkombetarizimi dhe zgjidhja e ceshtjes kombetare shqiptare dhe e Shqiperise Etnike ne Ballkan, ka ngelur jo vetem “limbo”, por edhe “molle e ndaluar”, ashtu sikurse ketu e 100 vjet me pare, ne “meshiren” dhe ne “listen e deshirave” te “koncerteve”, te koncepteve dhe te interesave te vjetra dhe te reja strategjike te ruajtjes se EKUILIBRIT dhe te REALPOLITIKES se marredhenieve te fuqive te medha evropiane.