Në tekstet shkollore të nxënësve shqiptarë në Luginën e Preshevës, ku flitet për historinë dhe origjinën e shqiptarëve në Ballkan, shpjegohet qartë se janë të lashtë dhe autokton. Ndërsa për serbë thuhet se janë të ardhur.
Në fakt nëse prisni që libri të ketë si autorë shqiptare gaboheni, pasi hartuesi i këtij teksti është pikërisht një historian serb (Rade Mihaljçiç) dhe libri është shtypur nga Instituti për tekstet në Beograd.
Në këtë tekst shkollohet shkruhet: “Shqiptarët janë popull i lashtë dhe autokton në Ballkan, kurse serbët janë të ardhur nga lindja…”. Dhe kjo fjali ka bërë nervozë disa historianë dhe media serbe, të cilët librin e autorit serb Mihaljçiç e kanë konsideruar “skandaloz” (“Skandalozno: Srpski udžbenik iz istorije: Albanci su starosedeoci a Srbi došljaci na Balkan!”) dhe ky libër i historisë serbe për klasat e gjashta ka ngjallur reagime dhe polemika të ashpra, shkruan agjencia e lajmeve “Presheva jonë”.
Me kalimin e kohës, duket se edhe vetë serbët po binden gradualisht me realitetin historike, pavarësisht se disa ende nuk pajtohen me faktin se janë popull i ardhur në Ballkan. Më konkretisht, autori Mihaljçiç ka shkruar se serbët janë me prejardhje nga vendet e lindjes.
Për këtë ka reaguar prof. Slobodan Antoniç me një shkrim me titull “Vetëurryesit”, duke akuzuar autorin herë tradhtar e herë mosnjohjes i mirë i historisë. “Autori serb është marrë në këtë tekst shkollor më shumë me politikën ditore se sa me ‘të vërtetën historike’”.
Antoniç duke kritikuar autorin e njohur serb për tekstet shkollore nënvizon: “Pas leximit të këtij libri, që unë nuk jam i sigurt, meqë e di mirë historinë mesjetare serbe. E gjithë kjo nuk është e qartë mjaftueshëm për akademik individual serb siç është rasti me Mihaljin. Kush kujdeset për hartën e Evropës nga 814 vit në të cilën ajo është e qartë për shtetin serb në Ballkan e cila kufizohet me Armeninë dhe Azerbajxhanin dhe tani nuk mund të kuptojnë këtë deklaratë në tekstin mësimor për klasën e gjashtë”.
U skorašnjem tekstu Slobodana Antonića „Samomrzitelji“, imali smo prilike da pročitamo prikaz lika i dela direktora Narodne biblioteke Sretena Ugričića. Ne samo što je u našoj lepoj državi moguće da neko poput Sretena Ugričića postane direktor jedne od najvažnijih ustanova, time dokazujući da ova zemlja nema nikakvu kulturnu niti obrazovnu politiku, već su i udžbenici u službi dnevnopolitičkih dešavanja. Kao što ćemo imati prilike da vidimo, ideološka zloupotreba mladih pošinje od osnovne škole. Albanci – starosedeoci Balkana i došljaci Srbi Prethodnih dana, pomno sam iščitavao i beležio zanimljivosti iz udžbenika istorija za šesti razred osnovne škole u izdanju Zavoda za udžbenike Beograd. Autor ovog udžbenika Rade Mihaljčić iznosi neke frapantne tvrdnje. Nakon čitanja ovog udžbenika, nisam više siguran da poznajem srpsku srednjovekovnu istoriju. Može biti da samo nisam dovoljno proučavao dela albanskih i hrvatskih istoričara. Naime, u ovom udžbeniku koji se bavi istorijom srednjega veka, mogao sam da naučim da „…podela društva uvek vodi i stvaranju države koja štiti bogati, vladajući sloj“[2]. Zanimljiva opaska. Nakon što sam ovu značajnu lekciju savladao, upoznao sam se sa starosedeocima Balkana – Albancima. Nakon opisa dolaska Slovena na Balkan i sukoba sa starosedeocima autor kaže „…međutim, starosedeoci koji su živeli zajedno i čija su naselja grupisana u veće skupine nisu slovenizirani. Običaje, jezik, i druga narodna obeležja sačuvali su Albanci. Deo doseljenih Slovena primio je jezik i običaje Albanaca i stopio se s njima“.[3] Zapanjen ovom konstatacijom, sasvim slučajno sam pronašao objašnjenje u prvoj proširenoj verziji istog udžbenika, u rečenici koje nema u sadašnjoj: „Albanci vode poreklo od starosedelaca na Balkanskom poluostrvu, najverovatnije Ilira, romanizovanih u manjoj meri. Sa njima su se mešali stari Grci, Sloveni i drugi narodi…“. [4]
Posle ovakvog saznanja, nema smisla prigovarati Albancima na svojatanju Kosova i Metohije, srpskih manastira i kulturne baštine. Oni su ionako balkanski starosedeoci, a Srbi su uzurpatori. Čitajte deco, učite srpski đaci, svoju istoriju! Vi ste pripadnici došljaka i uzurpatori albanske zemlje i sve što doživljavate – doživljavate sa razlogom. Albanci ne uzimaju srpsku zemlju, već vraćaju svoju natrag. Eto, i to doživesmo od srpskog istoričara koji našu decu uči srednjovekovnoj istoriji. Tvrdi čovek da su Albanci potomci Ilira, i time direktno pomaže njihove osvajačke pohode i otimačinu srpske zemlje. Odavno je utvrđeno da Albanci nemaju pomorsku i ribarsku terminologiju, čime nam je nemački lingvista, akademik, prof. dr Gustav Vajgand (G. Weigand, 1860–1930) dokazao da Albanci nisu Iliri. Ovo je jedan od njegovih dvanaest čuvenih argumenata koji su prevedeni, objavljeni i prodiskutovani (pa i usvojeni) od strane svih svetskih priznatih istraživača. Štaviše, i od samih albanskih trezvenih naučnika, lingvista, istoričara i akademika, kao što su akademik, prof. dr. Eqrem Çabej (1908-1980), dr Ardian Klosi, Ardian Vehbiu, Fatos Ljubonja i puno drugih.
Bez obzira na to što je naučni svet prihvatio istinu o poreklu Albanaca, albanske vlasti, podržane od strane kvazinaučnih teorija, nastavljaju da tvrde da su poreklom Iliri. Time su preplavili svoju literaturu, počev od bukvara, koji stavljaju u ruke svojoj deci od prvog dana škole, pa sve do “naučnih” studija i disertacija. Sve to očigledno nije dovoljno pojedinim srpskim akademicima kao što je slučaj sa Radetom Mihaljčićem. Koga briga za kartu Evrope iz 814. godine na kojoj se jasno vidi srpska država na Balkanu i albanska koja se graniči sa Jermenijom i Azerbejdžanom. Moja neprosvećena malenkost, nedovoljno zaražena evrofanatizmom i regionalnim duhom saradnje i bratstva, ne može da shvati ovakvu tvrdnju u udžbeniku za šesti razred. Ukoliko ste pomislili da je to sve, varate se. Nakon toga sam proširio svoja saznanja naučivši da je „ Stefan Nemanja osvojio Kosovo i krajeve severne Albanije“ [5].
Naravno, pisac udžbenika je mogao reći – krajeve današnje Albanije. Ništa od toga. Ponadah se, u trenutku, da je u pitanju slučajan previd. Postoji još jedan slučajan previd, koji doduše, verovatno nije autorova greška, ali pokazuje stanje duha ljudi koji su učestvovali u pripremi ovog udžbenika za štampu. U odeljku „Istorija i legenda“, srpski junaci Toplica Milan i Kosančić Ivan su, sasvim slučajno, zamenili imena, te se navodi „ …njima je predanje pridodalo izmišljene, neistorijske likove kao što su Jugovići i pobratimi Miloša Obilića, Ivan Toplica i Milan Kosančić“. Kao neko ko je odrastao na kosovskom zavetu i srpskim epskim pesmama, ne mogu da razumem ovakav previd (da ne govorimo o sigurnosti sa kojom autor tvrdi da su likovi izmišljeni).
Nakon svega ovoga, bio sam ubeđen da čitam delo iz albanske istoriografije. Nažalost prevario sam se. Ponadam se da će se autor ispraviti u odeljku o osmanlijskim osvajanjima, međutim: „Posle Maričke i Kosovske bitke, Turci su sve više ugrožavali albanske oblasti“[6]. Nakon toga govori o junaštvu Đorđa Kastriota Skenderbega i nijednom rečju ne napominje da je Skenderbeg poreklom bio Srbin, niti dolazak Albanaca na Balkan nakon sloma arapske Sicilije. „Makedonski Sloveni“ i njihova nacionalna samobitnost Ukoliko niste znali – vaša deca znaju.
Makedonci su stari evropski narod. Nekada su se zvali „Makedonski Sloveni“ i među prvima su prihvatili ćirilicu: „ …na Balkanskom poluostrvu ćirilicu su prihvatili Srbi,Makedonski Sloveni i Bugari“.[7] Međutim, kaže autor, ćirilicu su, sem Srba, Makedonaca i Bugara prihvatili i ljudi koji žive u „ Bosni i primorskim krajevima jugoistočno od Splita“.[8] Ko li bi ti, nepoznati ljudi, mogli biti? Da li je razumno pretpostaviti da su u pitanju bili Srbi? Ne, ne, to nipošto, bošnjački istoričari u svojim udžbenicima uče decu da u srednjem veku u Bosni nije bilo Srba. Nećemo valjda propagirati velikosrpsku politiku u udžbeniku za istoriju, nije evropski od nas da iskazujemo pretenzije na susedne i prijateljske nam države. Zato ćemo, kako bismo izgledali evropeizovano i soroševski, reći da postoje neki neidentifikovani ljudi, van granice današnje Srbije, koji su koristili ćirilicu. Ta formulacija zvuči moderno. Autor je ovaj manevar iskusno izveo, i samim tim zaslužuje nagradu „Najevropljanin“. Zaslužni nosilac ovog prestižnog priznanja je i Ivica Dačić. Autor dalje govori i o patnjama i stradanju „Makedonskih Slovena“. Naime, „posle sloma Bugarske, nad Makedonskim Slovenima uspostavljena je vizantijska vlast. Nova uprava izazvala je nezadovoljstvo koje je preraslo u otpor… “[9]
O patnjama „Makedonskih Slovena“ govori i u odeljku o srpskim srednjovekovnim osvajanjima: „ … Od Vizantije kralj Milutin je osvojio Makedoniju, u kojoj su živeli Makedonski Sloveni…“[10]
Takođe, Dušan Silni je osvojio „veći deo albanskih krajeva“[11]. Odmah se vidi da smo lideri u regionu. Predsednik Tadić rešava hrvatsko – slovenačke sporove, a istoričar Mihaljčić razrešava veliku enigmu istorije i dnevnopolitičkih zbivanja. Srbi i Bugari su vršili pretenzije na makedonsku teritoriju terorišući makedonski narod (šta bi sa svim onim Srbima u Makedoniji koji su se tako izjašnjavali do 1945, oni su izgleda, statistička greška) a Grci bez razloga napadaju Makedonce za uzurpaciju grčkog imena i zloupotrebu istorije. Dnevnopolitička enigma. Upravo je to i suština ovog udžbenika – propaganda u službi dnevnopolitičkih zbivanja i potreba, korak napred ka „pomirenju u regionu“. Naučio sam, takođe, da je Marička bitka bila katastrofa makedonske, a ne srpske države i naroda.[12] Makedonija je, kaže autor, „ izgubila samostalnost“.
Znači, naši preci su oslobađanjem južnih srpskih krajeva 1912 godine u stvari izvršili agresiju na makedonski narod. Bože, nisam imao predstavu da smo mi Srbi narod osvajača. Što bi rekao Brana Crnčević, „ koliko Srbija treba da bude mala da ne bi bila velika“.
Na ovom mestu ne mogu a da ne spomenem nekoliko reči Danka Popovića iz usta njegovog junaka Milutina: „ Zauzesmo mi Kajmakčalan, sinovče. Prekrismo ga leševima. Samo konja šta je ostalo da se raspada na onim padinama… Dobro, blago ujaku, a što mi onda ljubismo zemlju?… Imadosmo li mi neka druga posla nego da po Makedoniji ginemo? Jesu li, blago ujaku, velim, jesu li ti čija je zemlja znali ranije da je njina? Ako jesu, što je ne osvajaše i oslobađaše, kako se tek sad setiše čija je?… – smeje mi se u brk… Svi oni pišu sad i govore da smo mi oteli Makedoniju kad smo prešli preko Kajmakčalana. A ja, sinovče, vidim nas kako ljubimo zemlju kad smo prešli na ovu stranu Kajmakčalana, pa mi krivo. Što je nama bilo potrebno da ljubimo zemlju Kajmakčalana pa da se Makedonci ljute na nas… Što da Makedonija bude za nas tri puta grobnica, pa da nas čak i naši školovani ljudi kajmakčalanskim avetima nazivaju i da nas podrugljivo zovu Soluncima, ko da je lako biti Solunac. Zašto se zaboravlja da je i od one šake jada što je sa Halkidikija pošla kao desetkovana srpska vojska do kraja izginulo više od polovine… Zašto da ispadnemo smešni na kraju? “[13] Zaključak Svaki narod pokušava da u svojim udžbenicima „ulepša“ istorijske događaje i predstavi sebe u boljem svetlu, te često pretera. Jedino je kod nas nemoguće očekivati bar minimum objektivnosti, bar minimum samopoštovanja i poštovanja istorijske istine. Kako izgleda koncepcija buduće regionalne saradnje u pogledu zajedničke istorije i činjenica u udžbenicima, najbolje možemo videti po publikaciji Soroševog Fonda za otvoreno društvo Bosne i Hercegovine „ Obrazovanje u Bosni i Hercegovini – čemu učimo djecu?“ [14]
Tu možemo pronaći pozitivne i negativne udžbeničke primere. Naravno, na osnovu procene Fonda. Na primer, u kritici udžbenika iz Srpskog jezika i kulture izražavanja u Istočnom Sarajevu kaže se: „ Veći deo navedenih primera odnosi se na imena vezana za srpsku kulturu i istoriju, nisu prisutni primeri iz kulture i tradicije drugih konstitutivnih naroda i ne dominiraju primeri vezani za Bosnu i Hercegovinu: „Na primer: Ulica srpskih vladara, Ulica bana Lazarevića, Ulica Branka Ćopića, Ulica Nemanjina, Trg slobode, Trg žrtava fašizma; Prvomajska ulica, Njegoševa ulica …Na primer: Osnovna škola “Petar Kočić”, Filozofski fakultet u Banjaluci, Narodna biblioteka Srbije, Građevinsko preduzeće “Rad”, Opština Trebinje …“ “ [15]
Zanimljiv je komentar na pesmu Alekse Šantića: „ Izbor ove Šantićeve pesme iz celokupnog pesnikovog stvaralaštva govori o svesnoj nameri autora udžbenika da kroz nastavu književnosti plasira ideološku poruku, čiji je primarni zadatak – formiranje nacionalnog bića. Pesma je, s obzirom na kontekst, politička, a budući da je nacionalno jasno određena, i patriotska:
„MOJA OTADžBINA ….I svuda gdje je srpska duša koja, tamo je meni otadžbina moja, moj dom i moje rođeno ognjište. ““[16]
Tako izgleda naša srećna budućnost na Balkanu.
Da se vratimo na kraju udžbeniku istorije. Sem pomenutih tvrdnji, na nekoliko mesta autor daje i nepotrebne i paušalne opaske, koje su neprimerene za jedan udžbenik istorije (nezavisno od toga da li su ispravni ili ne). Tako, na primer, kaže da je papa Grgur smatrao da su „vladari dužni da mu ljube noge“.
Šta bih u zaključku mogao reći o ovom udžbeniku? Lično, plašim se da uzmem u ruke udžbenik za sedmi i osmi razred osnovne škole, u kojima se govori o modernoj srpskoj istoriji. Iz svega priloženog, jasno je zaključiti u kom se pravcu kreće tumačenje istorijskih događaja. Tužno je koristiti udžbenike za decu u cilju promovisanja ideoloških poruka i dnevne politike. Nesreća je što je ovaj i ovakav udžbenik izdao Zavod za udžbenike, ustanova koja po pravilu služi upravo za odbranu đaka od plasiranja laži i poluistina i njihovom ispravnom obrazovanju. Prosto me obuzme tuga kada se setim da sam se zalagao za detaljnu proveru sadržaja udžbenika koje objavljuju privatne izdavačke kuće, kada ovako izgleda remek-delo Zavoda za udžbenike.
Imamo li prava da bilo šta očekujemo od drugih kada smo sami sebi najveći neprijatelji? Na kraju, nagradno pitanje – šta mislite, kakve će stavove o srpskoj državi i narodu imati ova deca kada porastu?
IZVOR: Milan Damjanac/SRBIN.INFO
Svojevremeno sam pisao o skandaloznom udžbeniku za šesti razred osnovne škole u kojem se tvrdi da su Albanci, kao potomci Ilira, starosedeoci Balkana i da su Srbi doseljavanjem na ove prostore zauzeli albanske teritorije. U tom udžbeniku se, između ostalog, govori o makedonskom narodu koji je postojao još u vreme doseljavanja, srpskim pretenzijama na susedne zemlje i o tome da su većina velikaša (Jugovići, Toplica, Kosančić) koje spominje narodno predanje izmišljeni [1].
Problem sa spomenutim udžbenikom je u tome da ga je finansirala država kroz Zavod za udžbenike, da se, samim tim, koristi u obrazovanju dece i da se tim neistorijskim činjenicama preoblikuje srpska svest i legitimišu teritorijalne pretenzije Albanaca na srpske teritorije. Međutim, u udžbeniku za drugi razred gimnazije se otišlo još dalje, te se istovremeno i navodi i ne navodi da su Albanci Iliri, ali se nedvosmisleno tvrdi da su starosedeoci.
Prvo se iznosi tvrdnja da su Albanci bili starosedeoci pod tim imenom, i da su ih Srbi zatekli pri dolasku na Balkan. Naime, u uvodu odeljka „Doseljavanje Slovena na Balkan“ kaže se da „sklapajući različite plemenske saveze, Južni Sloveni trajno su naselili Balkansko poluostrvo tokom 6. i 7. veka. Tu su zatekli starosedelačko stanovništvo- Grke, Romane, Arbanase i Vlahe“ [2].
Dakle, po ovoj iznesenoj tvrdnji ispada da su Albanci (Arbanasi) oduvek pod narodnim imenom bili prisutni na Balkanu, a da su Srbi naselili njihove teritorije, i tu se nikakvi Iliri ne spominju. Međutim, samo par stranica kasnije, navodi se da „u planinskim predelima oko Drača i današnje Albanije zadržali su se Arbanasi, potomci delimično romanizovanih Ilira.
Oni su vodili prevashodno stočarski način života. Etničku posebnost su održali i tako što su zadržali svoj arhaičan jezik. Deo Slovena koji je došao u krajeve koje su naseljivali Arbanasi primio je, usled jačeg uticaja njihov jezik, njihove običaje i način života“ [3].
Na ovom mestu, tvrdi se da su Albanci zapravo poreklom Iliri, što korespondira sa tvrdnjom iznetom u udžbeniku za 6. razred osnovne škole, i čini se da je prepisano iz jedne njegove ranije verzije. Stoga bi bilo dobro da se Šuica i Majranović- Dušanić prvo dogovore pre pisanja udžbenika o istorijskim činjenicama pre nego što ih stave na papir, a još je gore ukoliko se jedno od njih nije dogovorilo samo sa sobom pa je iznelo dve suprotne tvrdnje koje se slažu samo u jednoj političkoj, a ne istorijskoj kvalifikaciji o Albancima kao starosedeocima.
Već sam pisao o argumentima koji opovrgavaju tezu o starosedelačkom poreklu Albanaca, i ostaje nejasno zašto je albanska propaganda školsko štivo za obrazovanje srpske dece. Međutim, nastavak ove tvrdnje iznete u udžbeniku je frapantiji, i on govori o arhaičnom jeziku Albanaca i njihovom uticaju na došljake- Slovene a zaboravlja se da Albanci do 1908. godine nisu imali ni svoje pismo i da na Balkanu nema njihovih kulturnih spomenika već srpskih, koji se svakodnevno ruše i zatiru, što je često odlika kulture koja je na nižem stupnju istorijskog razvoja u kontekstu istorijskog trajanja. Kao što sam u kritici udžbenika za osnovnu školu napominjao, odavno je utvrđeno da Albanci nemaju pomorsku i ribarsku terminologiju, čime nam je nemački lingvista, akademik, prof. dr Gustav Vajgand (G. Weigand, 1860–1930) dokazao da Albanci nisu Iliri.
Ovo je jedan od njegovih dvanaest čuvenih argumenata koji su prevedeni, objavljeni i prodiskutovani (pa i usvojeni) od strane svih svetskih priznatih istraživača. Štaviše, i od samih albanskih trezvenih naučnika, lingvista, istoričara i akademika, kao što su akademik, prof. dr. Eqrem Çabej (1908-1980), dr Ardian Klosi, Ardian Vehbiu, Fatos Ljubonja i puno drugih. Bez obzira na to što je naučni svet prihvatio istinu o poreklu Albanaca, albanske vlasti, podržane od strane kvazinaučnih teorija, nastavljaju da tvrde da su poreklom Iliri.
Time su preplavili svoju literaturu, počev od bukvara, koji stavljaju u ruke svojoj deci od prvog dana škole, pa sve do „naučnih“ studija i disertacija. Kada se već deca uče ovakvim stvarima, valjalo bi im bar izneti suprotne teorije o dolasku Albanaca na Balkan. Na primer, Đorđe Janković sa stručno- naučnog skupa o poreklu Albanaca kaže da je „za sada skoro nemoguće proučavati prošlost Albanaca arheološkim metodama, jer gotovo da nema takvih podataka o njima. To nije neobično, zato što su današnji Albanci mešavina različitih etničkih komponenti, odnosno različitih kultura.
Oni koji su dali ime ovoj novoj naciji, zabeleženi su prvi put tek u 11. stoleću, pod etnonimima Albani i Arbani (Ferjančić 1988). Oni su bili doseljeni stočari i zato su arheološki teško prepoznatljivi – nisu poznati po trajnim naseljima ni zanatskoj proizvodnji; trebalo bi tražiti njihova groblja u planinskim predelima. Stočari ranijih epoha, kao Hunobugari ili ugarsko pleme, nisu zabeleženi po sopstvenoj grnčarskoj proizvodnji, koja je najčešći arheološki nalaz u naseljima, već po grobljima i grobnom inventaru, kojima se mogu pratiti njihove seobe izvan matičnog prostora.
Pisani izvori i jezik ukazuju na raznorodno poreklo albanskih plemena, među kojima ishodište najznačajnijih Arbana (Šiptara) i Mirdita – Mardaita treba tražiti u prednjoj Aziji, od Kavkaza do Sirije. Za sada postoji samo jedan arheološki nalaz na području Albanije, koji odudara od opštih slovenskih osobina jugoistočne Evrope i upućuje na azijsko poreklo…
Od 1945. počinje propaganda da su i Metohija i Kosovo bile ilirske oblasti, prema tome i albanske, jer je pod okriljem fašističkih sila, Italije i Nemačke, prvi put oblikovana Velika Albanija. Tada je već propagandno bio utvrđen stav da su Albanci potomci Ilira. Zato je jezgro Ilira traženo samo u severnoj Albaniji i Crnoj Gori, uprkos tome što je arheološka nauka i tog doba i naših dana raspolagala dokazima da se matično ilirsko područje nalazi na dinarskom prostoru. Usledile su rasprave o Dardaniji, koja se u rimsko doba prostirala u današnjoj južnoj Srbiji i severnom delu Republike Makedonije; da bi se dobio prostor za današnje Kosovare, u Dardaniju je uključena i Metohija, a Dardanci su proglašeni za Ilire. Staro Hvosno, današnja Metohija, od Albanaca prozvana Dukađin, geografski je povezana sa zapadom, sa jadranskim slivom, a ne sa crnomorskim slivom, kao Kosovo.
Geografski i arheološki apsurdno, iz propagandno političkih razloga, dve različite stare kulturno istorijske oblasti su povezane u jednu. Deo Dalmacije je pripojen Dardaniji, koja je nekada bila u sastavu rimske Gornje Mezije (a ona je obuhvatala ceo sliv Morave), ne bi li se Kosovari, kao navodni potomci Ilira, istorijski utemeljili na tuđoj zemlji. Proglašavanje novonastalih Kosovara od Albanaca naseljenih na Kosovo u dvadesetom stoleću, za potomke Dardanaca, ima dugoročan cilj“ [4].
Bilo kako bilo, valja se setiti da obrazovanje dece i ove udžbenike mi, kao građani ove zemlje, finansiramo. Dakle, mi plaćamo stranu propagandu koja našoj deci kvazi- istorijski i kvazi- naučno objašnjava kako su potomci došljaka koji su uzurpirali starosedelačke zemlje. I onda se, razume se, sam nameće zaključak da staroseoci Albanci ne otimaju srpske zemlje, već vraćaju svoje nazad.
Verujem da će nas ova fenomenalna politika obrazovanja daleko odvesti. Ovaj udžbenik boluje od još nekoliko nesrećnih tvrdnji koje se izdaju za istorijske činjenice, te se tako kaže da „kao posledica različitih istorijskih procesa i novonastalih etno- političkih okolnosti na Balkanu, tokom 20. veka definisan status nacije stekli su i Makedonci, Crnogorci, Muslimani i Bošnjaci“ [5].
Prvo, ne ulazeći u pitanje započinjanja procesa konstruisanja novih nacija iz srpske nacije nakon 1945. godine, treba reći da su u pitanju bili politički procesi, a drugo, teško da su tada stekli definisan status nacije. Treće, molio bih pisce udžbenika da mi objasne koja je to muslimanska, a koja bošnjačka nacija, i gde žive pripadnici ove dve nacije? Kad smo već kod toga, mogli bi da pojasne po čemu se razlikuju? Konotacija ovakvih „činjenica“ u udžbeniku je uvek dnevnopolitička, te se tako navodi da se „za vreme dukljanskog kralja Bodina Bosna nalazila u sastavu njegove države.
Već početkom 12. veka ona se osamostaljuje i njena istočna granica se uspostavlja na srednjem toku reke Drine. Na čelu Bosne nalazio se ban… Posle njegove smrti 1180. godine bosanski ban Kulin priznaje Ugarsku kao svog sizerena ali veštom politikom zadržava društvene i verske osobenosti koje su u Bosni postojale“ [6].
To potenciranje na istorijskom kontinuitetu Bosne kao države koja neguje društvene i verske osobenosti je toliko dnevnopolitička da o njoj zaista ne vredi trošiti reči. U svakom slučaju, siguran sam da ćemo ovim tempom usvojiti i crnogorske teorije o postanku nacije, te će naši unuci vremenom učiti da su crnogorci potomci staroseoca Balkana.
Sa tom propagandom se odavno počelo, a ako mi ne verujete, obratite pažnju na sledeće navode: „Istoričari su utvrdili da preci današnjih Crnogoraca nijesu Srbi, već stari dukljanski Sloveni etnički pomiješani sa balkanskim starośediocima. Stvaranje srpske nacije u Crnoj Gori počelo je tek u 19. vijeku, kao posljedica djelovanja Sima Milutinovića Sarajlije, kao i propagandno-špijunske djelatnosti predviđene Načertanijem, tajnim programom “spoljne i nacionalne politike Srbije na koncu 1844. godine”.
Do 19. stoljeća pojam “Srbin” je za stare Crnogorce označavao isključivo pravoslavca i nije se odnosio na etničku pripadnost, kao ni nazivi “Latinin” i “Turčin” za katolike i muslimane (viđeti odgovor na pitanje br. 4). Naziv “Srbin” je tek s Petrom II Petrovićem Njegošem u Crnoj Gori počeo dobijati nacionalno značenje. Njegošev učitelj u ranoj mladosti bio je pjesnik Sima Milutinović Sarajlija, velikosrpski nacionalista i špijun, pod čijim je snažnim uticajem Njegošu nametnuto uvjerenje da su Crnogorci dio srpskoga naroda. Ova zabluda je masovno prenijeta Crnogorcima preko Gorskoga vijenca i u njemu stvorene ideologije kosovskoga mita“ [7].
Da. Pretpostavljam da su i tada starosedeoci crnogorci pisali i govorili (ś). Ove idiotarije i šovinističke propagandne delatnosti u vidu pamfleta nisu problem sve dok ostaju na nivou pamfleta. Problem je kada postanu zvanična naučna istina koja onda, na nekakav volšeban način, nađe put upravo do srpskih škola.
Prava tragedija u svemu ovome je što mi finansiramo ovo propagandno trovanje naše dece, ovu ideološko- dnevnopolitičku zloupotrebu koja se ponavlja i u osnovnoj i u srednjoj školi. Nemojte samo da se čudite stavovima ovako obrazovane dece kada jednom porastu. Uostalom, kad već govorimo o poreklu, što ne objasniše deci etničko poreklo albanskog heroja Skenderbega
(Milan Damnjanac, VTV)
http://web-tribune.com/iza-kulisa/lazna-srpska-istorija-u-udzbeniku-za-2-razred-srednje-skole#
Përgatiti:Flori Bruqi
