Fyerje ndaj figurës së Adem Jasharit

Deri kur më të fyhen heronjtë shqiptar me shtatore të dobëta. Nuk e dijë a është e qëllimshme kjo fyerje apo përse duhet të bëhet? Duhet sa më parë të rrënohen këto shtatore, të ngritën ato siç i ka hije heronjve shqiptar. Njëherë e masakruan serbët, tash po e masakrojmë vet ne me anë të artit.

Prof.Dr. sci.Ilir Muharremi

Edhe një shtatore qesharake dhe fyese ndaj komandantit legjendar Adem Jasharit e ngritur më

2012 në fshatin Radushë të Shkupit, me rastin e 100 vjetorit të pavarësisë së shtetit shqiptar.

Shtatorja ka madhësi prej dy metra e pesëdhjetë centimetra, ndërsa në vete mban mbi 280-300

kilogram rrjetë çeliku si dhe ka cement-krom dhe disa aditive të tjera. Në atë kohë disa folën

fjalë miradije për anën estetike të shtatores, disa të tjerë qenë më realist sepse realizmin artistik e

quajtën: “Marre dhe marrëzi, përmendore qesharake.” A qëndron kjo? Natyrisht, ngjanë me

tendencën e skulpturave realosocialiste. Në anën tjetër figura e Ademit duket si xhuxhë, apo

babadimër, ose një meksikanë i vogël, apo trup valltari tejet vital. Asnjërën nga këto nuk i

posedonte heroi Adem Jashari. Për mua kjo është një fyerje e rëndë ndaj figurës së tij. Skulptori

merr guxim të tallet me figurën e Ademit, dhe Ademi po qe i gjallë, ta shihje veten në këtë art,

do qeshej mesiguri ose të ndjehej i turpëruar.

E dyta, shtatorja u ngritë në fshat në një hapësirë tejet të ulët, mirëpo figura siç ishte Ademi

meriton hapësira urbane, por kjo është ajo më e pakta krahas anës estetike realizuese shëmtuese

të shtatores. A ngjanë shtatorja me heroin Jashari? Pothuajse fare. Edhe këtu përmasat devijojnë

trupore derisa skulptori i saj Selam Mustafi kishte tendencë të krijonte një realizëm minimal

sepse çdo gjymtyrë trupore është shumë e vogël, ose ca të tjera janë më të mëdha. Është

degradim total i figurës së Adem Jasharit. I mungon jeleku antiplumb të cilin heroi gjithmonë në

beteja e përdorte, dylbitë janë të fëmijëve, duken si lodër në shtatore, pastaj plumbat janë të

mbështjellur rreth dorës, a në realitet Ademi i ka mbajtur rreth qafës, pistoleta është shumë e

madhe, dhe kjo përdorej në filma vizatimor, tranformers. Pastaj i mungon edhe pjesa mjekrës që

e kishte shumë të theksuar. Mustaqet janë kjo s’mund të mohohet. Koka është shumë e madhe në

raport me trupin, duart janë tejet të shkurtra dhe masa e trupit është e vogël.

Nëse vështrohet nga poshtë pak do vërejmë karakterin e tij, sepse duhet të rritet figura nga

distanca e tokës, ajo humbet në perspektivë, e në këtë rast Ademi qëndron sipër mbi tank. Nëse

flasim për karakterin e tij duhet të paraqesim anën luftarake, qe vizionar i luftës, por edhe

familjarë i mirë, dhe i dashur për të gjithë. E tërë skulptura është një shëmti disproporcionale,

aspak estetike.

Çfarë kishte thënë në media skulptori Mustafi për artin e tij? Ai kishte menduar se njerëzit kanë

prapavijë dhe qëllime jo të mira. Të gjithë mund të kenë, vetëm shqiptarët jo. Kjo nuk mjafton

me arsyetua një skulpturë të dobët. Ai madje kërkonte se ku ka gabuar? Shumë e lehtë, syri më i

thjeshtë e vëren. Madje, shumë fëmijë e identifikonin si babadimër ose si ndonjë xhuxhë i

borëbardhës. Fyerje e rëndë kjo.

Skulptori po të kishte ndërgjegje do punonte shumë më shumë për një figurë siç qe Ademi. Unë

si qytetar jam jashtë mase i fyer me një shtatore të tillë. “Këto që u thanë janë ngatërresa politike

kurse unë kam tentuar të bëj një Adem Jashari në Maqedoni, të gjallë, të lëvizshëm, jo-statik,

promotor i lëvizjes çlirimtare shqiptare. Për mua si artist është shumë me rëndësi simbolika”,

ishte shprehur skulptori. Shtatorja as nuk është në lëvizje e as statike, është qesharake. Kurse

pjesa simbolike nuk e dijë se ku vërehet në këtë shtatore, ndoshta vetëm në emër dhe mbiemër,

kurse pjesën artistike fare. Ky është pseudomonument zotëri skulptor, dhe shqiptarët e

Maqedonisë duhet të ngrihen kundër një përqeshje ekstreme banale që i bëhet heroit. Qytetari

këtu duhet të ulërijë sikurse në pikturën e Munkut, zëri i tij ta shkul këtë objekt tallje, apo

mjerim të vuajtur.

Ademi nuk e ka merituar një gjë të tillë zotëri skulptor. Ky në shtatore s’mund të jetë as Charlie

Chaplin askush zotëri. Adem Jashari ishte shtatmadh, i plotë. Suzana Varvarica Kuka, pedagoge

e historisë artit në Tiranë shtatoren e ka quajtur në një tekst “Monument bastard”. Dhe, vërtetë

është i tillë nga ana estetike. “Ju lutem në emër të artit dhe të asaj që dinë të bëjnë artistët

profesionistë shqiptarë hiqeni atë katrahurë mjetesh luftarake”, shkruan Kuka. Nëse respektohet

thellë Jashari, duhet të hiqet kjo karikaturë, të punohet një tjetër, ashtu si vërtetë e identifikon

figurën e tij madhështore. “Ju, që e inaguruat dhe ai njeri anonim e mjeran që e ka kryer atë

zallamahi figurative, do të jeni gjithmonë të gjykuar nga një pjesë e denjë e shoqërisë shqiptare.”

Shprehet ajo. Edhe janë të gjykuar, gjykimet nuk do ndalen derisa të hiqet ky marifet.

Në shqiptarët e Kosovës edhe sot krijojmë art të lirë. Përse qëndrimi i Adem Jasharit t’i kthehet

skulpturave socialreliste të Shqipërisë? Nejse, është vetëm në këtë rrugë e jo tamam ashtu siç e

theksova. P.sh. dora e skulpturës në këtë rast nuk kanoset, simbolikën e dorës e ka lënë ta gjejnë

vetë njerëzit. Këtë skulptori e lidh me 2001-shin, kur ushtarët e UCK-së marrin tanket e forcave

të armatosura maqedonase. Kjo simbolikë i bartet shtatores që mbanë armatim të lehtë, e që bëri

punë të madhe. Pastaj, pjesa e këmbës së ngritur lartë, tentohet t’i jepet gjallëri shtatores, të jetë

në lëvizje mbi tank i cili është material tjetër krahas me skulpturën, e imazhi këtu na del si kiç

tipik. Nuk ka ndërlidhje fare kjo.

Mjekra i mungon, kjo ndonëse e qëllimshme nga skulptori sepse kur ishte në Kukës të

Shqipërisë, kishte vetëm mustaqe. Këtë fizionomi e trajtoj skulptori, por ai mbahet mend me

mjekër, dhe nuk e dijë pse e ktheu në kohë Adem Jasharin. Kurse pjesa proporcionale e tankut

me shtatoren, nëse shikohet nga poshtë në relief të drejt duket si lojë fëmijësh krahas me figurën.

Pse figura ka dal e shëmtuar? Mund jetë edhe materiali i cili nuk modifikohet dy herë, duhet

njohuri për konstruksionimin e fizionomisë. Skulptura është realizuar për 4 muaj.


Nuk e dijë përse figurat e heronjve bien në duar të skulptorëve amator të cilët marrin guxim me

fare përgjegjësi edhe të arsyetohen në media kinse duhet kuptuar konceptin e jo pamjen, a

skulptura identifikohet me plastikën e saj. Këta njerëz janë kundër artit shqiptar dhe disi gëzohen

me këtë tallje të mjerë. Publiku krenohet me figurën, por duhet të reagojë kundër realizimit të

dobët. Kjo nuk po ndodh në Maqedoni. Vërtetë nuk e dijë si mund të kënaqet një artist me një

shtatore aq të shpërfytyruar, aq turp të dhimbshëm. Unë këtë nuk mund ta quaj vepër arti e as

skulpturë, vetëm një shëmti e qëllimshme, ose e pavetëdijshme, por nuk mjaftohet me kaq, sepse

ajo tashmë ka zënë hapësirën.

Skulptorët amator përjashtuar disa autodidakt të cilët i bastardojnë heronj përmes shtatorëve të

dobëta, nëse ju ofrohet ndonjë punë e madhe si kjo, duhet të heqin dorë, sepse komisionet si

duket janë edhe më të papërgjegjshme për këtë. Unë ndjehem tepër i fyer, dhe nga revolta reagoj

sepse nuk është kushdo Gjergj Kastrioti, Adem Jashari, Ismet Jashari, janë figura që meritojnë

shtatore realiste me përmasa natyraliste.

Edhe politika shqiptare e Maqedonisë, por edhe ajo e Kosovës, në tërësi e trojeve shqiptare duhet

të ndjehet e fyer, por edhe e zemëruar ndaj këtyre shëmtive artistike.

Ju lutem rrënojini shtatoret e dobëta sa më parë, krijoni shtatore të merituara, sepse jemi komb që

meritojmë artë të mirëfilltë.

Serbia, në mes Bashkimit Europian dhe Rusisë…!

Prof.Dr.Blerim Reka

Kryeministri i Serbisë, Aleksandar Vuçiq po tregohet si politikan kyç në përcaktimin e rrugës së ardhme për vendin e tij. Ai duhet të vendosë nëse do të mbështetë Perëndimin dhe t’i bashkohet Bashkimi Evropian; apo do të mbështetë Rusinë? Një pjesë e rëndësishme e kësaj vendimmarrje përfshin njohjen e Kosovës si shtet të pavarur dhe ndryshimin e Kushtetutës së Serbisë për të reflektuar këtë.
Politikanëve kryesorë të Serbisë u mungon një qëndrim i unifikuar për çështjen kryesore në lidhje me Kosovën. Presidenti Tomislav Nikoliq, kryeministri Aleksandar Vuçiq dhe ministri i Jashtëm, Ivica Daçiq, të gjithë kanë përgjigje të ndryshme.
“Autonomia për Kosovën” e presidentit Nikoliq nuk është e re, por është joreale. Daçiq propozon “ndarjen e Kosovës”, gjë të cilën bashkësia ndërkombëtare nuk do të lejojë e as nuk do të pranohet nga shqiptarët. Kryeministri Vuçiq sugjeron ‘normalizim’- në vend të njohjes së Kosovës. Por propozimi i tij është i paqartë, sepse ai nuk specifikon nëse kjo përfshin de facto ose de jure njohjen e Kosovës.
Por se paku tri propozimet të paktën nuk e pranojne që Kosova e 2015-s ka ndryshuar që nga viti 1998.
Dilema tjetër është se si të shmanget bllokimi i anëtarësimit të Kosovës në Kombet e Bashkuara, por pa njohur Republikën e Kosovës?
Dilemat e Serbisë paraqiten në një vit vendimtar për Serbinë. Ajo është duke pritur që t’i nisë negociatat e pranimit me Bashkimin Evropian dhe duhet të vendosë në aspektin gjeopolitik nëse do të rreshtohet kah Perëndimi apo Lindja.
Politikë hibride
Serbia po përballet me tri trysni kryesore gjatë viti 2015: normalizimi i plotë i marrëdhënieve me Kosovën; bashkangjitja sanksioneve të BE-së kundër Rusisë; dhe dobësimi i linjës së fortë të Serbisë në Republikën Srpska, (Bosnjë e Hercegovinë).
Serbia nuk i ka trajtuar asnjërën nga këto çështje, por ka vazhduar politikën e saj hibride të jashtme, që ka të bëjë me BE-në dhe Rusinë deri kohët e fundit, kur ajo ka lëvizur në drejtim të integrimit evropian dhe marrëdhënieve më të ngushta me Shtetet e Bashkuara.
Presidenti Nikoliq ka thënë në maj 2015 se gazsjellësi i propozuar i Rusisë nëpër Turqi, nuk do të kalojë nëpër Serbi. Kryeministri Vuçiq tha se Serbia nuk do të varet nga gazi rus, por do të konsiderojë përdorimin e burimeve të ndryshme të energjisë. Mediet në Azerbajxhan njoftuan në qershor se Serbia mund të bëhet pjesë e gazsjellësit azerbajxhanas Trans-Adriatik (TAP).
I dërguari special i Amerikës për Energjinë, Amos Hochstein, ka kërkuar edhe nga Greqia që të heqë dorë nga pjesëmarrjen e saj në gazsjellësin rus dhe ta mbështesë TAP-in.
Gazi rus
Gazsjellësi i propozuar i Rusisë nëpër Turqi mund të deshtoj, ashtu sikur paraardhësi i tij:”Rrjedha e Jugut”, (në vitin 2014).
Kjo do të ndryshojë gjeopolitikën e Ballkanit në tërësi, duke e orientuar rajonin, duke përfshirë Serbinë, drejt komunitetit euro-atlantik.
Nëse përpjekja e dytë e Rusisë për të shitur gazin e saj në tregun e BE-së dështon, ajo do t’u kthehet tregjeve në Lindjen e Largët, veçanërisht në Kinë. Kjo është arsyeja pse Ballkani, veçanërisht Serbia dhe Maqedonia, janë të rëndësishme për rajonin dhe për gjeopolitikën e përgjithshme.
Rëndësia gjeopolitike e Serbisë mund të jetë arsyeja pse kryeministri i saj vizitoi SHBA-në më 3 qershor – politikani i parë serb që pranoi një vizitë shtetërore pas më shumë se 20 vjetesh. Tri pikat kryesore – stabiliteti rajonal, energjia dhe dënimi për kriminelët që vranë tre shqiptaro-amerikanët – ishin diskutuar.
Kushtet e Gjermanisë
Vizita e kryeministrit Vuçiq ka pasuar shkuarjen e tij në Tiranë, kryeqyteti i Shqipërisë, ku ai ishte kryeministri i parë serb që vizitonte këtë shtet pas 70 vjetësh.
Vuçiqi do të takohet me kryeministrin e Kosovës, Isa Mustafa, në Bruksel, në raundin e ardhshëm të ‘dialogut të Brukselit’, para takimit me kancelaren gjermane, Angela Merkel në Beograd, (më 8 dhe 9 korrik). Pritet që Angela Merkel t’ia rikujtojë atij se qëndrimi i Gjermanisë është se nuk do të ketë fillim të negociatave për anëtarësim me BE-në, nëse Serbia nuk do të ketë marrëdhënie normale me Kosovën, që përfshinë atë që Serbia të mos e bllokojë e anëtarësimin e Kosovës në OKB. Asnjë nga këto nuk janë risi për Serbinë. “11 kushtet” e Gjermanisë janë bërë publike në medie në vitin 2014. Kjo do të thotë zbatim të plotë të Marrëveshjes së Brukselit (të vitit 2013), të arritur ndërmjet Kosovës dhe Serbisë.
Njohja e Kosovës
Gjermania insiston që Serbia duhet të trajtojë së pari çështjen e njohjes së Kosovës. Top- diplomatja e BE-së, Federica Mogherini, e bëri këtë të qartë gjatë vizitës së saj të fundit në Beograd.
Pyetja mbetet, se si do t’i trajtojë Serbia këto kushte?
Nuk ka zgjidhje të lehta. Nëse Serbia nuk i përmbush kushtet e BE-së, perspektiva e saj e negociatave për anëtarësim në BE në vitin 2015 do të jetë e paqartë. Presidenti i Serbisë, Nikoliqi e di se kjo është një kërkesë e qartë që Beogradi ta njohë pavarësinë e Kosovës. Kryeministri Vuçiq beson se BE-ja kërkon vetëm që marrëdhëniet me Kosovën të normalizohen.
BE-ja nuk e ka kërkuar në mënyrë eksplicite njohjen e Kosovës nga Serbia deri në 2014-n. Deri atëherë, ajo kishte kërkuar vetëm‘normalizim’ të marrëdhënieve bilaterale midis tyre. Por, ndryshimi u sqarua në fillim të 2015-s me dy kushtet kryesore: zbatimi i plotë i Marrëveshjes së Brukselit dhe ndryshimi i Kushtetutës së Serbisë, heqja e dispozitës, e cila e njeh Kosovën si pjesë të Serbisë.
Bisedimet në Bruksel
Në dialogun e parë në Bruksel, më 9 shkurt, u arrit marrëveshja për drejtësi në veri të Mitrovicës. Ato do të vazhdojnë më 23 qershor, pas një vonese të gjatë. Por marrëveshja mbi gjyqësorin është e pamjaftueshme për të hapur kapitullin 35 mbi Kosovën për negociatat e pranimit të Serbisë me BE-në.
Janë të paktën gjashtë obligime më shumë që rrjedhin nga Marrëveshja e Brukselit, të cilat nuk janë përmbushur deri më tani. Këto përfshijnë: asociacionin e komunave serbe, një kod telefonik për Kosovën, energjinë, vendkalimet e përhershme kufitare, arritja e marrëveshjes për Mbrojtjen Civile në veri dhe hapjen e urës mbi lumin Ibër në Mitrovicë.
Kushti i dytë është shumë më i vështirë për Serbinë. Presidenti i Serbisë, Nikoliq është i vetmi politikan serb që e kuptoi këtë. Ai tha, “Unë kam dëgjuar mirë: Kosova është kusht për pranimin në BE. Ata do të na bëjnë thirrje për të njohur Kosovën për t’iu bashkuar BE-së dhe të nënshkruajmë një marrëveshje detyruese me Kosovën”.
“Plani i ri”
Kjo është konfirmuar nga presidentja e Kroacisë, Kolinda Grabar-Kitaroviq, e cila ka thënë: “Serbia duhet të njohë Kosovën”’. Rumania dhe Greqia kanë njoftuar se do të rishqyrtojnë qëndrimin e tyre për njohjen e Kosovës, që më parë kanë refuzuar ta bëjnë këtë.
Presidenti serb, Nikoliq ka propozuar një referendum për Kosovën në vitin 2015. Ai ka premtuar të japë dorëheqjen në qoftë se shumica në Serbi voton për të njohur Kosovën. Ai ka publikuar një “Plan të ri për Kosovën”, për të ndaluar njohjen dhe ka paralajmëruar një ofensivë të re kundër mbështetjes për njohjen. Propozimi i tij për statusin përfundimtar të Kosovës do të thotë: ‘autonomi për serbët në Kosovë në kuadër të një autonomie të gjerë të Kosovës nën Serbi’. Por Ministri i Jashtëm i Serbisë, Daçiq dhe politikanë të tjerë e shohin këtë propozim si joreal.
Serbia mund të tentoj ta përdorë referendumin si një mjet për të vonuar procesin e njohjes. Mirepo, përfundimi më realist i lojës është që Kosova të del nga Kushtetuta e Serbisë.
Ndryshimet kushtetuese
Kryeministri i Serbisë, Vuçiq ka thënë se preambula e Kushtetutës do të ndryshohet dhe dispozita e cila e mban ‘Kosovën nën Serbi’ do të fshihet. Serbia e ka humbur sovranitetin e saj mbi Kosovën në vitin 1999.
Ai e di se Serbia nuk mundet ende të hapet, t’i konkludojë vetë negociatat e pranimit me BE-në pa e ndryshuar Kushtetutën e saj, e cila përfshin Kosovën si pjesë të Serbisë.
BE-ja nuk do të pranojë një situatë të re në një anëtar të ri si Qiproja, ku kufijtë janë të paqartë dhe të papërfunduar dhe është një konflikt i ngrirë. Kjo do të sigurojë që Serbia ta legalizojë statusin e shtetit normal para përfundimit të procesit të negociatave për pranim.
Serbia duhet të pranojë se nuk ka pasur kontroll ndaj Kosovës për16 vjet dhe se Kosova shpalli pavarësinë shtatë vjet më parë dhe tani është njohur nga 109 vende anëtare të OKB-së.Kosova tani është anëtare e Bankës Botërore, Fondit Monetar Ndërkombëtar dhe 35 organizatave ndërkombëtare, dhe ka aplikuar për t’u bërë anëtare e UNESCO-s dhe Këshillit të Evropës.
Ajo çka është e rëndësishme, është se ndryshimet kushtetuese në Serbi, do e bëjnë Serbinë si një vend normal me kufij të përcaktuar dhe pa asnjë konflikt të brendshëm. Kjo është arsyeja pse BE-ja po përdor me kujdes shprehjen ‘normalizimin’ i marrëdhënieve midis dy vendeve fqinje.
Rusia, duke pranuar se pavarësia e Kosovës nuk cenon integritetin territorial të Serbisë, do të humbë argumentin e saj të fundit për të bllokuar aplikimin e Kosovën për anëtarësim në OKB.
Presidenti i Rusisë, Vladimir Putin përsëriti në vitin 2014 se në qoftë se komuniteti ndërkombëtar njeh të drejtën e Kosovës për vetëvendosje, atëherë pse të mos e bëjë të njëjtën gjë edhe për Krimenë?
Sekretari amerikan i Shtetit, John Kerry ishte i pari lider i lartë shtetëror amerikan që vizitoi Rusinë për dy vjet, kur ai bisedoi në Soçi me Putinin dhe ministrin e tij të Jashtëm, Sergei Lavrov, në maj 2015. Kerry i bëri thirrje Rusisë që ta zbatojë plotësisht ‘marrëveshjen Minsk- 2’ për Ukrainën Lindore. Por, për herë të parë, nuk u tha asnjë fjalë për Krimenë.Ka spekulime se Kerry diskutoi për një lloj balance që përfshinë Krimenë dhe Kosovën në bisedimet e tij në Soçi, pasi qe Putini kishte krahasuar dy rastet në vitin 2014.
Lavrov vizitoi Beogradin një ditë pas vizitës së Kerry në Rusia dhe një muaj përpara se kryeministrit serb ta vizitonte Uashingtonin. Lavrov mohoi të jetë bërë ndonjë marrëveshje për Kosovën dhe Krimenë, por pyetja mbetet se pse ai bëri një vizitë të paplanifikuar në Beograd menjëherë pas bisedimeve Kerry-Putin në Soçi?
Përgjigjja mund të jetë se Serbia i ka kërkuar Rusisë të mos bllokojë aplikimin e Kosovës në OKB dhe se i njëjtë mesazhi është kuptuar që i është dhënë nga Angela Merkel, kryeministrit të Serbisë, Vuçiq.
Zgjedhje e vështirë
Është e qartë se kryeministri i Serbisë kohët e fundit ka ndryshuar qëndrimin e tij ndaj Perëndimit dhe ka zbutur qëndrim ndaj Kosovës. Ai është i vetmi zyrtar serb i cili u takua me tri figurat kyçe botërore brenda një muaji: ministrin e Jashtëm të Rusisë, Lavrov; zyrtarët të ShBA-së dhe kancelaren e Gjermanisë, Merkel; sikur edhe dhe me dy figurat kryesore shqiptare:Kryeministrin e Shqipërisë, Edi Rama dhe kryeministrin e Kosovës, Isa Mustafa (në fund të qershorit). Kjo tregon se ai mund të jetë politikani kryesor serb për të vendosur mbi ndryshim historik në marrëdhëniet Kosovë-Serbi.
Ai përballet me një zgjedhje të vështirë të mbetur jashtë BE-së me Kosovën dhe Rusinë; ose në BE pa Kosovën apo Rusia. Ai ka të ngjarë të zgjedhë për t’u bashkuar me BE-në. Qëndrimi zyrtar i Serbisë do të ndryshojë në vitin 2015, duke filluar me Kushtetutën, dhe pastaj me normalizimin e marrëdhënieve me Kosovën. Kjo do të jetë skenar i favorshëm.
E kundërta do të ishte që Serbia të vazhdojë të dështojë që ta njohë realitetin e ri në Kosovë, që ekziston që nga viti 1999. Normalizimi i marrëdhënieve Kosovë-Serbi është e një rëndësie kyçe për stabilitetin e Ballkanit dhe sigurinë evropiane.
Nuk do të ketë paqe në Ballkan, pa pajtimin mes shqiptarëve dhe serbëve.
Skenarët
1. Serbia përballet me vendim te veshtira në vitin 2015, në rrugën e saj për anëtarësim në BE. BE-ja dhe ShBA-ja nuk do të tolerojë më politika e dyfishtë të Serbisë. Serbia duhet të zgjedhë: ose të qëndrojë me Rusinë; ose ta zgjedhë BE-në. Serbia pritet ta zgjedhë BE-në.
2. Serbia e ka humbë Kosovën de facto; në vitin 2015 edhe de jure me ndryshimet kushtetuese, për shkak se BE-ja nuk do t’i hapë negociatat e pranimit me Serbinë pa normalizimin e plotë të marrëdhënieve me Kosovën. Pa normalizimin e marrëdhënieve, Serbia do ta humbë mbështetjen amerikane.
3. Serbia mund të përpiqet që të shtyjë ndryshimin e Kushtetutës me mbajtjen e një referendumi mbi Kosovën. Por kjo nuk do të ndalë lojën me përfundimin më realist, duke e shlyer Kosovën nga Kushtetuta e Serbisë.
4. Normalizimi i marrëdhëniet Kosovë-Serbi do të ketë një ndikim pozitiv në stabilitetin e Ballkanit dhe do të ndryshojë gjeopolitikën rajonale. Paqja në mes të shqiptarëve dhe serbëve – dy kombet më të mëdha në Ballkan – do të thotë paqe për të gjithë Ballkanin.
5. Trysnia ndërkombëtare mbi Serbinë do të thotë se nuk do të bllokojë anëtarësimin e Kosovës në OKB, edhe në qoftë se nuk e njeh Republikën e Kosovës.

Fakte për Kosovën
• Kosova ishte pjesë e ish-Jugosllavisë në bazë të Kushtetutës së saj 1974, por statusi i saj federal u shfuqizua në vitin 1989 nga presidenti serb, Slobodan Milosheviq, i cili krijoi një sistem të aparteidit, në vitet 1989-1999, ku pakica serbe prej pesë për qind sundonte 95 për qind të shqiptarëve
• Shqiptarët filluan luftën për të çliruar Kosovën nga Serbia në vitet 1998-1999. Serbia ka vrarë 13. 000 shqiptarë të Kosovës dhe me spastrim etnik dëboi 850. 000 shqiptarë nga Kosova. NATO-ja intervenoi kundër Serbisë për të parandaluar një katastrofë njerëzore nëmars1999. Kosova njoftoi në vitin 2015 se do të padisë Serbinë për gjenocid në Kosovë
• Misioni i Administratës Ndërkombëtare në Kosovë (UNMIK), ishte themeluar në qershor të vitit 1999, si një fazë kalimtare deri në zgjidhjen përfundimtare të statusit të Kosovës
• Pavarësia e Kosovës është shpallur në 17 shkurt 2008. Republika e Kosovës është njohur nga 109 vende anëtare të OKB-së, dhe është anëtare e disa organizatave të mëdha ndërkombëtare, duke përfshirë Bankën Botërore dhe Fondin Monetar Ndërkombëtar
• Tri raunde të negociatave në mes të Kosovës dhe Serbisë në vitin 1999, 2005-2007 dhe 2011-2012 kanë dështuar
• BE-ja ndërmjetësoi negociatat mes dy ish-armiqve, me arritjen e Marrëveshjes së Brukselit në vitin 2013 – e para marrëveshje ndërkombëtare e nënshkruar në mes të Kosovës dhe Serbisë. Kjo ende nuk është zbatuar plotësisht

A do të futej NATO në luftë nëse Koreja sulmon SHBA-të?

Pak kohë para se të testonte me sukses bombën bërthamore, lideri i Koresë së Veriut, Kim Jong Un ka kërcënuar të sulmojë territorin amerikan të Guamit.

Po cili do të ishte reagimi i NATO-s në një rast të tillë? Sipas nenit 5-të të Aleancës së Atlantikut të Veriut (NATO), të gjithë shtetet anëtare të aleancës më të fuqishme në botë, mes të cilëve edhe Shqipëria, duhet të kundërpërgjigjen në grup dhe të mbrojnë shtetin e sulmuar.

Por sipas “BBC”, Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s, Jens Stoltenberg refuzoi të thoshte nëse NATO do të futej në luftë pas një sulmi të mundshëm të Koresë së Veriut ndaj territorit amerikan të Guamit.

Guam është një ishull amerikan në Oqeanin Paqësor, bazë e rëndësishme ushtarake që është kërcuar nga lideri komunist i Koresë së Veriut.



“Unë nuk do të spekuloj lidhur me vënin në zbatim apo jo të Nenit 5 në një rast të tillë”, tha Stoltenberg. “Ajo që do të them është se ne jemi plotësisht të fokusuar mbi mënyrën se si mund të kontribuojmë për një zgjidhje paqësore të konfliktit dhe të ushtrojmë presion që Koreja e Veriut të ndalojë programin e saj bërthamor dhe raketor.”

Ai i bëri thirrje Koresë së Veriut të ndalojë zhvillimin e armëve bërthamore duke theksuar se ishte në shkelje me rezolutat e Këshillit të Sigurimit dhe “kërcënim për paqen dhe stabilitetin ndërkombëtar”.

Stoltenberg vuri theksin tek nevoja e një përgjigjeje globale kundër kërcënimit të Koresë së Veriut. “Programi bërthamor i Koresë së Veriut është një kërcënim global dhe kërkon përgjigje globale. Kjo sigurisht përfshin edhe NATO-n”, tha ai në një prononcim për “BBC”.

Sipas “BBC”, analistët mendojnë se një konflikt ushtarak me Korenë e Veriut do të ishte katastrofik si për Penianin ashtu edhe për Korenë e Jugut.

Letêr nga Tirana(Flamur Hoxha)

FLAMUR HOXHA

FILLIMI I RI, AKTORËT E VJETËR DHE PUSHTETI I MORALIT

Duke besuar se opozita është kolona pa të cilën nuk rri dot në këmbë një shtet demokratik apo edhe që thirret demokratik apo synon të bëhet i tillë, u uroj deputetëve të opozitës punë të mbarë e fat në misionin e tyre në përfaqësimin e gjithë qytetarëve, e sidomos atyre më të pamundur e më pa përkrahje.

Partia Demokratike dhe Deputetët e saj, pavarësisht luftës së pandershme të fjalëve e gjuajtjeve të pabesa nën brez, janë e do të mbeten opozita e vetme e ligjshme dhe e moralshme e vendit dhe sfida e saj është si të jenë sa më seriozë, sa më të besueshëm dhe të ngjallin besim e shpresë.

Zhvillimet që ndodhën, fitorja e pabesueshme e të majtës në zgjedhjet e fundit, me hile e pa hile, me lekë e me drogë, na venë para një situate të vështirë e të çuditshme. 

Konfigurimi i parlamentit, nxjerrja në krye të tij e eksponentëve ndaj të cilëve u ngrit në këmbë vendi para rreth tre dekadave dhe kërkoi ti rrëzonte nga pushteti, njeriun e thjeshtë e bën të pyesë: ku jemi? 

A mos gjithmonë jemi të dënuar ta nisim nga e para? 

Gjithkush në këtë botë ka të drejtën të ndryshojë, por duket më shumë se absurde situata jonë.

Une besoj se rruga e vetme që e sjell Partinë Demokratike në pushtet me votë është rritja e besimit të ndërsjelltë mes eksponentëve të PD dhe qytetarëve, është përfaqësimi dinjitoz që u bëhët nga opozita qytetarëve, është ndershmëria e sjelljes dhe marrëdhënieve të ndërsjellta.

Bota jonë është e vogël, më e vogël se e mendojme ne. 

Pushtetarët kur marrin pushtet u duket vetja të mëdhenj dhe edhe vendi ku drejtojnë i madh. Kjo është drama.

Por këtu të gjithë dinë kush me kë bëri trafik, ngriti trarin në doganë, bleu një vend pune, fshehu një korrupsion, kush me kë bëri e ben…etj...etj

Ndaj ndershmëria është neni i parë i kushtetutës së moralit tonë politik. Prekja e njerzve me dorë, begenisja e tyre, shikimi sy për sy, kushtimi i dy minutave kohë secilit dhe degjimi i çdo fjale… me pak fjalë të vihesh në vendin e tij. Kaq pak do ndershmëria.

Nuk është shqiptari i dikurshëm që të sheh me sy të jeshilta dhe shtrin duart e mpita për një copë bukë. Jo! Shqiptari i sotëm do vlerësim, sherbim, konsiderim, respekt prej deputetit, zyrtarit, nëpunësit, partiakut…

Njerezit do ta durojnë ende thikën sepse frika sillet rrotull kokave të njerzve, njëmijë frika, frikë për rrogën, frikë për fëmijën, për prindin, frikë nga frika…

Por një ditë do të bëhët mjaft, do të bëhët boll dhe kur të bëhet boll, kemi aftësinë t’i nxjerrim gjerat jashtë kontrolli siç ndodh fillim i ri me figura të vjetra dhe ne të jemi gjuhëkafshuar se këtu kemi qenë të tërë prej tri dekadash dhe kemi vallëzuar bashkë.

Partia Demokratike nuk ka kohë të zhgënjejë më askënd, nuk ka më tolerancë. Duhet të bëhet detyrimisht diga e qëndresës që mbron sistemin pa u shembur plotësisht.

Hekurudha e sigurtë është ajo e moralit. Mënyra e vetme është me folë sy më sy me njerzit e jo të bëjmë sikur flasim me to. Çdo shpërfillje e secilit na është kthyer e do na kthehet gjithmone.

Ne si Parti Demokratike dhe deputetët e saj mund ta ushtrojnë me sukses maksimal një pushtet, pushtetin e moralit, pushtet që fiton mbi çdo pushtet tjetër.

44 ish-ushtarë të UÇK-së kanë bërë vetëvrasje pas lufte nga traumat, dëshpërimi apo nga skamja

Komandantët u thirrën në vlera të luftës, por në paqe i lanë në baltë ushtarët e vet. Rreth 44 ish-ushtarë të UÇK-së kanë bërë vetëvrasje pas lufte nga traumat, dëshpërimi apo nga skamja. Mos i ka dëgjuar dikush komandantët t’i përmendin ose të marrin ndonjë iniciativë për të ndihmuar familjet e tyre

Valbona Mehmeti

S’ka pasur komandantë me nofka të tilla gjatë luftës, por ka me bollëk tash e 18 vjet. Se pushteti dhe paraja ishte synimi i shumicës prej tyre, vërehej edhe prapa uniformës. Vetëm se ajo tani është zëvendësuar me tesha kat e kravatë
Në shkurt të vitit 1999 së bashku me Albanin, fotoreporterin e gazetës dhe Limanin, shoferin, pasi kaluam disa postblloqe të policisë serbe (edhe atë famëkeqin në Komoran) arritëm në Likoc të Drenicës ku ndodhej Shtabi i përgjithshëm i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Pak ditë më herët kishte ndodhur shkëmbimi i nëntë ushtarëve të UÇK-së të zënë rob nga policia serbe me tetë ushtarë të Federatës së mbetur jugosllave të zënë rob nga forcat e UÇK-së në Shalë të Bajgorës. Në mesin e nëntë ushtarëve të UÇK-së ishte edhe një vajzë. Dëshiroja të intervistoja vajzën rreth përjetimeve dhe trajtimit si rob lufte nga forcat policore serbe.
U gëzova kur mora vesh se vajza ishte në Likoc dhe me ndihmën e fshatarëve arrita ta takoj. Sapo fillova bisedën me të para shtëpisë ku ndodhej shtabi, arriti një veturë me dy-tre ushtarë me uniforma të zeza me shenjën PU në krah, që tregonte se ishin policia ushtarake e UÇK-së. Njëri prej tyre, për të cilin më vonë mora vesh se ishte komandant, na u afrua dhe na kërkoi lejet e obligueshme për gazetarë për të hyrë në territoret e kontrolluara nga UÇK-ja. Lejet lëshoheshin në Prishtinë nga Zyra e përfaqësuesit politik të UÇK-së, Adem Demaçi, ndërsa sekretar ishte Albin Kurti. Unë dhe fotoreporteri ishim të pajisur me leje, por shoferi jo, sepse nuk e dinim se duhej leje edhe për shoferin.
Nuk kishte gjë që e bindte komandantin se shoferi nuk ishte ndonjë spiun dhe se ai mund të rrinte me ushtarët gjersa ta kryeja intervistën. E urdhëroi vajzën që të largohet shpejt nga aty, ndërsa neve na u kërcënua se nëse nuk e lëshojmë territorin e UÇK-së brenda pesë minutash do të na arrestonte. Ne përpiqeshim ta bindnim në qëllimin tonë të mirë për të informuar botën se çfarë po ndodh në Kosovë në atë kohë të tmerrshme të luftës e masakrave, por ai vazhdonte të na kërcënonte me arrogancë. Na detyroi të hipnim në veturë dhe na përcolli me veturën e tij prapa gjersa u larguam përfundimisht nga territori prej disa fshatrash që kontrollohej nga UÇK-ja.
Ky është vetëm njëri nga shumë raste të maltretimit të gazetarëve nga pjesëtarë të UÇK-së. Ka pasur raste kur si “në shaka” na e kanë drejtuar edhe revolen. Ishte e vështirë si gazetar të përjetoje këso trajtimi nga ata që i konsideroje luftëtarë lirie të vendit tënd, pasi i kaloje me njëqind ethe pesë a gjashtë postblloqe të frikshme të policisë serbe, nga të cilat mund të mos dilje gjallë.
Fatkeqësisht, komandantët nuk silleshin kështu vetëm me gazetarë, por edhe me banorët lokalë. Nëpër varrime të viktimave dhe ushtarëve të vrarë ata vinin me xhipa, duke ecur me pompozitet dhe aktronin një lloj pushteti para popullatës. Gazetarët që raportonin nga lufta i vërenin këto, por sjelljet e tyre arrogante atëbotë i arsyetonin me gjendjen e jashtëzakonshme të luftës. Ishin këta djem që ia kishin kthyer pushkën policisë e ushtrisë serbe dhe kishin ngjallur krenari, vetëbesim dhe shpresë te populli se liria nuk ishte larg. Që e kapën pushkën dhe iu kundërvunë një pushtuesi të egër do ta kenë përjetë respektin e qytetarëve. Por jo edhe për ato që i bënë pas luftës.
Kapadaillëkun që e shprehnin në fshatrat që kontrollonin, me të përfunduar lufta e bartën në qytete dhe në kryeqytet. Uria me të cilën iu qasën grabitjes së shtetit, uzurpimit të pronave publike por edhe atyre private, tregon se ideal i tyre nuk ishte ndërtimi i një shteti të zhvilluar, ku sundojnë ligji e barazia për të gjithë, por pasurimi i shpejtë.
Është normale që si ushtar që ke kontribuuar në çlirimin e vendit të presësh ndonjë shpërblim, të gëzosh respekt dhe të kesh një pagë dinjitoze. Por nuk është e drejtë që të plaçkitësh pasurinë e popullit në emër të luftës.
Komandantët u thirrën në vlera të luftës, por në paqe i lanë në baltë ushtarët e vet. Rreth 40 ish-ushtarë të UÇK-së kanë bërë vetëvrasje pas lufte nga traumat, dëshpërimi apo nga skamja. Mos i ka dëgjuar dikush komandantët t’i përmendin ose të marrin ndonjë iniciativë për të ndihmuar familjet e tyre.
Ishin të zënë duke marrë në shpejtësi tituj akademikë. E manipuluan edhe procesin e verifikimit të veteranëve dhe u deshën të kalojnë 18 vjet për të bërë një ligj që u jep një kompensim solid atyre ushtarëve që e patën sinqerisht edhe luftën, edhe paqen.
Komandantët sot bëjnë jetë komode në shtëpi me pishina, i shkollojnë fëmijët në shkolla private, gratë e tyre vishen me markat më të shtrenjta, bëjnë shoping jashtë vendit dhe voziten me vetura luksoze (disa madje “të grabitura” nga sallonet e shitjes së veturave).
Kulturën e superioritetit në emër të luftës e mbollën edhe në familjet e veta. Bijtë e tyre sillen me armë në brez, ndërsa bashkëshortet sillen nëpër dyqane me arrogancë, shpesh duke marrë mallin pa e paguar fare. Mjafton t’ua përmendin shitësve emrat e burrave të tyre dhe nënkuptohet se nuk duhet të paguajnë.
Para disa vitesh gjersa shikoja një setër për femra në një dyqan, shitësja m’u afrua dhe për të më bindur ta blija më tha: “Edhe gruaja e filan komandantit e ka blerë”. 450 euro i shënonte çmimi në etiketë. “A je e sigurt që e ka paguar?”, e pyeta duke qeshur. Shitësja qeshi. Përgjigjen e mora me mend duke e ditur një rrëfim tjetër për gruan e këtij komandanti, kur ishte larguar pa paguar madje edhe një faturë qesharake shëndetësore.
Në përpjekjet për ta kthyer veten në elitë, komandantët ende po i tradhton uria për pushtet. Po ua zhvesh maskat dhe po dalin ata kapadainjtë që “zbritën nga mali”. Këtë e dëshmuan ditëve të fundit me polemikat për tradhti e pabesi në kohën para dhe gjatë luftës.
Për më shumë se një dekadë qytetarët nuk kanë guxuar të flasin publikisht për bëmat e pasluftës së komandantëve. Duke dëgjuar histori kërcënimesh, haraçi e shantazhi ndaj bizneseve dhe individëve, heshtja ishte mënyra e vetme për të mos i hapur vetes telashe. Ishte koha kur komandantët grumbullonin pasuri. Tash kur pasuria e tyre ka arritur milionat, as komandantëve më nuk u bën përshtypje çka shkruajnë mediat as kush çka flet për ta në rrjete sociale. Sepse kanë arritur fuqinë që e kanë synuar: pasuri dhe pushtet.
Gjatë luftës pothuajse të gjithë komandantët mbanin nofka që ua kishin përshtatur pak a shumë karakterit të tyre dhe rrethanave jetësore. Kryesisht numra dhe emra kafshësh të fuqishme. Disa madje tingëllonin qesharake.
Gjatë gjithë këtyre vjetëve të pas luftës kanë mundur të vazhdojnë ta thërrasin njëri-tjetrin me nofka. Por tash me të tjera. Më së miri do t’u përshtateshin: Komandant Euro, Komandant Dollari, Komandant Frangu…

2. Vetëvrasja e ish-ushtarëve, pasqyrë e zezë për Kosovën

Fadil Sertolli

Fenomeni i vetëvrasjes të ushtarëve të UÇK-së në kohë “paqeje”, i cili arrin në 44 sish që nga përfundimi i luftës, është pasqyra më e zezë e institucioneve shtetërore.

Sipas Këshillit për Mbrojtjen e të Drejtave të UÇK-së, kjo është pasqyra më e zezë e politikës, e drejtësisë, e humanizmit dhe e demokracisë së institucioneve shtetërore dhe shoqërore të Kosovës, të cilat e mbajnë përgjegjësinë morale, ligjore dhe kushtetuese për braktisjen dhe për mosmbështetjen e gjithanshme ekzistenciale të ish- ushtarëve të UÇK-së.

Madje drejtuesit e këtij këshilli kanë deklaruar se kështu nuk shkohet përpara dhe nëse nuk punohet në këtë drejtim, “durimit për çdo ditë po i vjen fundi”.

Nga ana tjetër ky shqetësim është ngritur edhe nga deputeti i Partisë Demokratike të Kosovës, Bekim Haxhiu, i cili ka thënë se është mjaft shqetësuese rritja e numrit të vetëvrasjeve që nga viti 1999 e këndej.

Kreu i Këshillit për Mbrojtjen e të Drejtave të UÇK-së, Xhevdet Qeriqi, ka thënë se qysh prej përfundimit të luftës institucionet tona pothuajse nuk janë marrë fare me veteranët e Luftës edhe përkundër reagimit disa herë rreth këtij problemi.

“Shkaku i anashkalimit nga institucionet, deri më sot 44 veteranë kanë bërë vetëvrasje, rasti më i freskët ishte në Dragash. Unë disa herë e kam ngritur zërin rreth kësaj çështje ngase vazhdimisht kam marrë mesazhe nga veteranët e luftës se do të bëjnë vetëvrasje. Mirëpo, ka qenë e kotë askush nga qeveritarët nuk është marrë me këtë problem, bile as nuk më kanë pyetur se kush janë ata të cilët të dërgojnë mesazhe”, është shprehur i zhgënjyer Qeriqi. Sipas tij, kjo tregon se në çfarë situate janë veteranet e luftës.

“Institucionet thuajse asgjë në këtë drejtim nuk kanë bërë. Kjo është pasqyra më e zezë e politikës, e drejtësisë, e humanizmit dhe e demokracisë së institucioneve shtetërore dhe shoqërore të Kosovës, të cilat e mbajnë përgjegjësinë morale, ligjore dhe kushtetuese për braktisjen dhe për mosmbështetjen e gjithanshme ekzistenciale të ish- ushtarëve të UÇK-së”, ka thënë Qeriqi duke u apeluar qeveritarëve që të punohet për vlerat e luftës sepse gjërat nuk po shkojnë si duhet.

Ai ka thënë se nëse nuk marrin hapa konkretë në këtë drejtim, kjo dukuri do të vazhdojë edhe tutje.

“Por një gjë mund t’u them se kështu nuk shkohet përpara... nëse nuk punohet në këtë drejtim durimit për çdo ditë po i vjen fundi”, ka thënë Qeriqi.

Ndërkohë, sipas deputetit Haxhiu, ministri i Shëndetësisë Ferid Agani qysh para dy vitesh në takim me shoqatat e dala nga lufta u ka premtuar ndërtimin e një qendre rehabilituese për ish- luftëtarët e UÇK-së me probleme post-traumatike, të cilin siç ka thënë Haxhiu, nuk e ka realizuar ende.

“Ndërtimi i kësaj qendre është domosdoshmëri që duhet të ndodhë sa më shpejt që të jetë e mundur. Faktori kryesor që ka çuar deri të vetëvrasjet, janë më së shumti traumat e luftës”, ka thënë Haxhiu.

Sipas tij numri i vetëvrasjeve në Kosovë që nga paslufta është tepër shqetësues prandaj një qendër e tillë rehabilitimi është më se e domosdoshme jo vetëm për ish- ushtarët, por për të gjithë ata që janë traumatizuar gjatë luftës.

E, në anën tjetër udhëheqësi i Zyrës për Veteranët e Luftës së UÇK-së në Zyrën e Kryeministrit, Faik Fazliu, ka thënë se prej se ka ardhur kryeministri Hashim Thaçi në qeveri janë ngritur pensionet e familjeve të dëshmorëve dhe të invalidëve qind për qind.

“Tashti jemi në rrugë të mbarë edhe pse me vonesë, që vetëm të dihet numri i saktë i veteranëve dhe të realizohet skema pensionale për të gjithë veteranët. Po ashtu jemi në rrugë të mbarë që të kemi një ligj të mirë për këto kategori dhe të kemi trajtim sa më të mirë ashtu si i trajtojnë vendet e tjera këtë kategori”, ka thënë Fazliu.

Gjithashtu sipas tij, është dashur të bëhet më shumë për këto kategori edhe nga qeveritë e kaluara, mirëpo siç ka thënë ai, e kemi parë ligjin për vlerat e luftës që disa herë është miratuar nga Kuvendi, porse ky ligj ka qenë vetëm në letër, ndërkaq në praktikë asnjëherë nuk është zbatuar.

3. Veterani i UÇK-së,Njazi Bytyqi  ,

më 9 qershor 2017 bëri vetëvrasje 

Gjatë ditës së premte ai kishte vizituar të afërmit e tij para se të kryente aktin e vetëvrasjes në mbrëmje.

Veterani dhe invalidi i ish Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës Njazi Bytyqi, nga Ferizaj, i ka dhënë fund jetës duke bërë vetëvrasje mbrëmë.

Mesohet se i ndjeri ishte përballur me veshtërsi shëndetësore që nga paslufta, ai ishte operuar 5 herë në boshtin kurrizor, ndërkohë vazhdimisht ka qenë i varur nga disa lloje të medikamenteve si “Trodon dhe Diazepan”.

Miqtë e tij tashmë kanë publikuar fotografi të të ndierit në rrjetet sociale, duke shprehur dhimbje për humbjen e tij.

Ai kishte vendosur që t’i jap fund jetës në një datë mjaft historike, pasi më 10 qershor të vitit 1999,kishin perfunduar bombardimet ajrore të NATO-s ndaj caqeve serbe, pas një lufte të ashpër që e kishte zhvilluar UÇK’ja me forcat serbe.

4.Dëshmitari X (Agim Zogaj), është gjetur i vdekur në një park të Gjermanisë

EULEX-i ka konfirmuar se dëshmitari kyç në rastin Kleçka është gjetur i vdekur në një park të Gjermanisë. Zyrtarë për informim të misionit evropian nuk kanë dhënë detaje tjera, por vetëm kanë thënë se hetimet janë duke u bërë nga policia gjermane.
Dëshmitari kryesor në procesin ndaj Fatmir Limajt dhe 9 ish-luftëtarëve tjerë të UÇK-së në rastin e njohur si “Kleçka” është gjetur i vdekur në një park të Gjermanisë. Lajmin e konfirmoi edhe zëdhënësja e EULEX-it, Irina Gudeleviq.

“EULEX-i konfirmon se dëshmitari X (Agim Zogaj), është gjetur i vdekur në një park të Gjermanisë dhe autoritetet gjermane po hetojnë rastin”, tha Gudeleviq.

EULEX-i nuk jep detaje për rrethanat e vdekjes së dëshmitarit X, mirëpo disa media kanë raportuar se bëhet fjalë për vetëvrasje. Ngjarja ndodh disa javë para se të fillojë procesi gjyqësor për rastin “Kleçka”. Gjykimi kundër Fatmir Limajt dhe të tjerëve ishte paralajmëruar të fillojë nga fund i muajit tetor.

Ata akuzohen për krime lufte kundër popullatës civile dhe krime lufte kundër të burgosurve të luftës në fillim të vitit 1999 e deri në fund të luftës së Kosovës.

Kush janë “spiunët” e parë të komunizmit shqiptar në Shqipëri

Ish-kreu i Arkivit në ministrinë e Brendshme, Kastriot Dervishi publikon një dokument me drejtuesit e parë të shërbimit komunist në vitin 1945.

Ky model ishte huazuar nga shërbimet jugosllave dhe ishte në varësi të ministrisë së Mbrojtjes Kombëtare.

Drejtuesit e parë të shërbimit sekret komunist në vitin 1945

Nga jugosllavët, sipas formulave që ata sillnin, nën modelin e OZN-s (Organizacija Zabranja Naroda), u ngrit më 14 dhjetor 1944 struktura kriminale me emër humanitar e quajtur Drejtoria e Mbrojtjes së Popullit (DMP), në varësi të Ministrisë së Mbrojtjes Kombëtare, në krye të së cilës ishte Koçi Xoxe. DMP përbëhej në qendër nga 4 – 5 seksione të ndarë sipas profileve.

Nën këta vepronin tri SEMP-e (Seksioni i Mbrojtjes së Popullit) si vijon:
-SEMP-i i Tiranës (me Durrësin e Elbasanin) me drejtues Bako Dervishin.
-SEMP-i i Beratit (me Korçën, Gjirokastrën e Vlorën) me drejtues Niko Cetën.
-SEMP-i i Shkodrës (me Kukësin e Peshkopinë) me drejtues Zoi Themelin.
Drejtimi i punës kishte të bënte me zbulimin politik, mbrojtjen e pushtetit, mbrojtjen e ekonomisë, kundërspiunazhin dhe mbrojtjen e ushtrisë. DMP funksionoi deri në prill 1946, kohë kur u formua Drejtoria e Sigurimit të Shtetit në varësi të Ministrisë së Punëve të Brendshme. Përgjatë dy viteve të ekzistencës së saj DMP ishte në krye të operacioneve agjenturiale-operative për goditjen e “elementit reaksionar”, misioneve të huaja në Tiranë, etj.



Në një dokument të vitit 1945 organograma e Drejtorisë së Mbrojtjes së Popullit paraqitej kështu:
-Drejtimi qendror: Nesti Kerenxhi, Vaskë Koleci, Zihni Muço, Josif Pashko. Teme Sejko.
-Byroja e partisë: Kadri Hazbiu – përgjegjës, Mit’hat Poloska, Niko Ceta, Nesti Zoto, Siri Çarçani, Thoma Karamelo.
-Seksioni I: Mit’hat Poloska, Foni Qirko, Kasem Trebreshina, Afërdita Deliana, Skënder Tupe, Kolec Ilia, Ilo Vero, Manushaqe Qadhimi, Edip Çuçi.
-Seksioni II: Niko Ceta, Sokrat Gjini, Hysni Bega, Mihallaq Konda, Emine Pojani, Lutfi Milori, Sotir Dako, Suat Sulo, Uran Avdiu.
-Seksioni III: Nesti Zoto, Andon Deçka, Rakip Dobrolishti, Ali Korbi, Ali Josa, Toto Dervishi, Hysen Reçi, Shyqyri Luga, Isa Aliaj.
-Seksioni IV: Siri Çarçani, Vani Plasari, Llambi Titani, Tili Naçe, Enver Stropani, Ligor Mali, Malo Konea, Sefedin Araniti, Halim Poloska.
-Seksioni V: Thoma Karamelo, Mihallaq Vangjeli, Bujar Dalani, Eqrem Raifi, Teki Qerimi, Lisimak Trëndafili, Ahmet Rustemi, Leksi Kamberi, Sefedin Qerimi.

Sigurimci Kryetar i Kuvendit shqiptar :Gramoz Ruçi

Sigurimci Kryetar i Kuvendit shqiptar :Gramoz Ruçi 

Gramoz Ruçi lindi më 6 dhjetor 1951 Salari, ne rrethine e Tepelenës, në jug të Shqipërisë. Studioi kimi, dhe filloi pune si mësues ne Progonat. Këtu njihet me te shoqen me mbiemrin Goxharaj. Martohet ne vitin 1976. Ne vitin 1985, Ruçi filloi karrierën e tij politike ne radhet e regjimit komunist.

Veprimtarinë politike e ka nisur në vitin 1978 ku ka pasur disa detyra në organet e Partisë së Punës së rrethit të Tepelenës deri në vitin 1991. Në shkurt të vitit 1991 u emërua Ministër i Brendshem në kabinetin qeveritar  së  ish premierit shqiptar Fatos Nano. Nga viti 1992 deri në vitin 1996 ai ishte Sekretar i Përgjithshëm i PS.Tash ësh kryetar i Kuvendit të Shqipërisë.(Floripress)


****

Gramoz Ruçi i mundi të gjithë; 80 vota! 

Në dëshpërim PD, në panik LSI!

(Skandal) Gramoz Ruci eshte kryetari i ri i Kuvendit te Shqiperise. Siç ne paralajmeruam dje paradite, me mbi 74 vota-kufiri i maxhorances. I propozuar nga 55 deputete te grupit parlamentar te PS, Gramoz Ruci ishte kandidatura e vetme ne gare. As PD e as LSI, kerkush tjeter nuk propozoi ndokend tjeter. Menjehere pas betimit të 140 deputetëve të pranishëm në sallën e Kuvendit, te gjithe ju nenshtruan procesit te votimit me flete votimi, te fshehte e individual. Nje zgjedhje e tille futi ne panik LSI. Duke vene ne dyshim deputetet e grupit te saj parlamentar, Monika Kryemadhi qe ka trasheguar edhe paranojen e perhershme ne ate parti, terhoqi deputetet e saj nga votimi. Edhe pse dergoi nje sovjetik ne komisionin e votimit, askush nga 19 deputetet e LSI nuk u be pjese e procesit. Askush nuk po kuptonte cpo ndodhte me ta, deri ne momentin qe u thirr per te votuar emri i Monika Kryemadhit. Me te madhe ajo tha: Nuk marrim pjese ne votim!

Frika se mos grupi i saj parlamentar pergjysmohej per te votuar Gramoz Rucin, Kryemadhi gjeti zgjidhjen me te mire.

Nuk beri kete zgjedhje PD. Deputetet e saj morren pjese ne votim por nuk ishin unik. Mes tyre ishin edhe deputete qe nuk jane anetar te PD, por kane partite e tyre, Dule, Ndoka, Shehi, Mediu. Në fund të së tërës, votat për Gramoz Ruçin kanë rezultuar 80 pro, 40 kundër, 1 e pavlefshme.

Siç eshte evidente, pavaresisht kundershtive publike, Gramoz Ruci ka marre edhe vota te opozites ne Kuvend. PDIU deklaroi paradite se do te mbeshteste me vote zgjedhjen e tij. Tom Doshi gjithashtu. Nderkohe dy deri tre te tjere kane qene deputete te PD ata qe kane votuar Gramoz Rucin. Rezultati futi ne deshperim PD, nderkohe qe thelloi panikun tek LSI! Gramoz Ruci i mundi te gjithe!

Gramoz Ruçi, rrufepritësja e Edi Ramës

Rikthimi i numrit dy të përjetshëm të socialistëve në post publik, ka ndezur debatin rreth të kaluarës së ish-ministrit të brendshëm të qeverisë së fundit të Partisë së Punës. Arsyet që e çuan të shkelë betimin 26-vjecarë, rrugëtimi politikë nga Tepelena, arbitrimi i betejës mes koministëve të vjetër dhe të rinj, dy dorëheqjet për të shpëtuar kryetarët dhe deri te ngjitja në kreun e Kuvendit si pritë e sulmeve të opozitës



Duhet të ketë një arsye të fortë, që e ka çuar Gramoz Ruçin të thyejë betimin e tij të 26 viteve më parë. Ata që e njohin, në raporte politike apo miqësore e dinë mirë se ai ka refuzuar të marrë poste drejtuese në qeverisjen socialiste, si në kohën e Fatos Nanos, ashtu edhe në qeverinë e parë të Edi Ramës. Kryetari duket e ka “bindur” që këtë shtator të ulet në karrigen e kryetarit të parlamentit për ta drejtuar për katër vite. Me shumë gjasë, Gramoz Ruçi do të ngjitet në atë poltron me të njëjtën përtesë, si miku i tij i kohëve të vjetra, Ilir Meta, kur ngjiti gati i dëshpëruar, shkallët e presidencës. Ishte Ruçi ai që ndikoi apo mori përsipër imponimin e rrugës së Ilir Metës drejt presidencës. Tani po duket kaq i imponuar të mbajë një post, i cili e ka vënë në shënjestër të kundështive nga të gjitha anët.

Është krejt normale nëse kthehemi në vitet e para të karrierës së tij politike. Ka qënë ministër i brendshëm në qeverinë e PPSH-së, pak javë pasi u shpall pluralizimi politik. Ka prej atyre që duan ta quajnë ministër i parë i Brendshëm në qeverisjen postkomuniste dhe le ta pranojmë si të tillë. Por, është fakt se Gramoz Ruçi, ishte Sekretar i parë i Komitetit të PPSH-së për Tepelenën në dy vitet e fundit të diktaturës komuniste. Këtu merr argumentin indinjata e grupeve dhe individëve kundër emërimit të tij në krye të parlamentit.

Kur Gramoz Ruçi e ka pranuar detyrën e kryetarit të kuvendit, me siguri ka parashikuar se do të sulmohet shumë ashpër nga opozita por më së shumti nga të përndjekurit politik e më shumë akoma nga familjarët e viktimave të 2 prillit 1991. Është pikërisht ky moment i historisë së viteve të para të tranzicionit që e kishte çuar Gramoz Ruçin drejt vendimit për të mos marrë kurrë një detyrë të rëndësishme në drejtimin e shtetit, por për t’u angazhuar veçse në poste partiake në PS.

Ishte Ministër i Brendshëm pikërisht atëherë kur ndodhi ngjarja e 2 prillit, ku u vranë në Shkodër 4 të rinj, në protestat antikomuniste. Natyrisht që Gramoz Ruçi ishte i akuzuari i parë për atë krim të rëndë, që edhe pse formalisht u mbyll me një process gjyqësor, mbetet sot e kësaj dite i pazbardhur .

Pranvera e vitit 1991, ka qenë një stinë politike e ngarkuar me ngjarje të rëndësishme dhe zhvillime të vrullshme, fill pas dimrit që mbylli kapitullin e fundit të historisë prej pothuajse 5 dekadash të një prej sistemeve më te egra dikatoriale në Evropë.

Ishte shpallur pluralizmi politik dhe në një periudhë shumë të shkurtër u realizuan zgjedhjet e para pluraliste për kuvendin e ri, duke mos ju dhënë as kohë e as mundësi aletrantivave të tjera politike, përveç PPSH-së dhe organizatave të kontrolluara prej saj. Rrjedhimisht PPSH fitoi zgjedhjet e para pluraliste të zhvilluara më 31 mars dhe vendi u përfshi nga protestat masive në të gjithë Shqipërinë.

Në qeverinë e dalë nga ato zgjedhje ishte ministër edhe Gramoz Ruçi. Ai ishte nisur nga Tepelena drejt kryeqytetit vetëm disa javë më herët për t’u emëruar Ministër i Brendshëm(Sekretar i parë i PPSH-së për Tepelenën në vitin 1989).

Gjithçka përkoi me momentin kur udhëheqësi i fundit komunist po bënte përpjekjet e fundit për të reformuar PPSH-në për t’i rezistuar stuhive të rrëzimit të sistemit komunist në vendet e ish – Bashkimit Sovjetik.

Ministri i Brendshëm i 2 prillit

Gramoz Ruçi ishte 38 vjeç kur u zgjodh nga Ramiz Alia për të mbajtur një ndër detyrat më të rëndësishme, atë të Ministrit të Brendshëm. “Me thënë të drejtën në fillim hezitova për ftesën e Ramiz Alisë, por në fund mendova se këtë detyrë dikush do ta bënte, pra një shqiptar do të ishte ministër i Brendshëm në atë kohë të vështirë të vitit 1991. Kështu vendosa ta pranoj këtë detyrë. Ky fat i mirë apo i keq më ra mua”.

Fat i mirë apo i keq? Deri më sot, në Shqipëri ngjarjet politike nuk kanë qenë ndonjëherë në dorën e fatit. As në dorën e Zotit, e aq më pak në dorën e shqiptarëve.

Megjithëse akuzohet shpesh për ngjarjen e 2 prillit, ende nuk kanë dalë në dritë dokumente qe ta implikojnë Gramoz Ruçin si njeriu që ka lidhje me urdhrin e dhënë për të qëlluar mbi turmat e protestuesve më 2 prill. Kjo ngjarje nuk u zbardh kurrë ashtu si shumë ngjarje të tjera të tranzicionit dhe autorët e vrajses së katër të rinjve shkodranë nuk dihet se ku janë dhe me çfarë merren.

Kongresi i 10 i PPSH

Ruçi, thotë se nuk është se e njihte udhëheqjen komuniste, madje nuk ia dinte aspak tendencat, sepse vinte nga Tepelena, provinca e largët me kryeqytetin. Por në ato rrëmujë ngjarjesh të vitit 1991, “provinciali” Gramoz Ruçi do të merrte pozicione strategjike për të menaxhuar ngjarje, që do të përcaktonin përfundimisht drejtimin e tranzicionit shqiptar. Pas ministrisë së brendshme, drejtimi i kongresit të 10 të PPSH, ishte prova e rradhës për një ndër karakteret më interesante të politikanëve të rinj të PPSH-së, që Ramiz Alia kishte promovuar në fund të viteve ‘80. “Unë vija nga një provincë si Tepelena dhe nuk i njihja mirë drejtuesit e partisë. Nuk kisha lidhjet e duhura, nuk njihja as tendencën e tyre.”

Gjithsesi, rezultati i kongresit të 10-të të PPSH, të cilin Ruçi e drejtoi, ngre dyshime për padijen e tij rreth tipareve të udhëheqjes komuniste. Ai ia doli të orjentojë debatin në atë kongres ashtu siç pritej, apo ishte paracaktuar nga udhëheqësi Ramiz Alia. Beteja mes anëtarëve të plakur të Byrosë politike dhe komunistëve të rinj, që ishin aty për të marrë pushtetin, u duk se po shkonte në skaj. Dëshmitarë të atij kongresi thonë se në tri ditët e debatit pati momente kur në tavolina u shfaqën edhe pistoleta. Përfundimisht, gjithçka shkoi siç duhet. Një ndër sfidat ishte edhe reagimi i 1500 delegatëve kur do të duhej të përjashtohej nga partia e veja e diktatorit. Por Gramoz Ruçi gjeti një strategji për ta shmangur. “Është e vërtetë që nuk hodha në votë Ramiz Alinë e Nexhmije Hoxhën. E bëra këtë zgjedhje, pasi unë dyshoja se salla mund të reagonte në atë mënyrë sa Nexhmija të mos përjashtohej dhe Ramiz Alia të përjashtohej.

Kështu e gjykova unë në atë kohë dhe duke ju ruajtur këtij rezultati vendosa të mos i përfshij në procedurën e përjashtimit me votë. Në një rast të tillë, vendime të tilla do të kompromentonin të gjitha ndryshimet e rëndësishme që po ndodhnin në atë Kongres. Unë nuk kisha këtë përvojë që kam sot, dhe e treta, sot ne e kemi të qartë nga vijmë, ku jemi dhe ku do vemi. Atëherë kishim të qartë nga vinim, dinim ëndrrën ku donim të shkonim, por nuk e dinim ku ishim dhe situata ishte shumë komplekse…” Gramoz Ruçi arbitroi në podiumin e kongresit të fundit të partisë-shtet, betejën mes komunistëve të rinj e të vjetër.

Aty u realizua skenari që do të finalizohej me pastrimin e imazhit të së shkuarës së përgjakshme të PPSH-së. Ndodhi brenda një nate. Në mëngjesin e 12 qershorit, PPSH u gdhi me një emër të ri, Partia Socialiste e Shqipërisë, pa byroistë, pa Nexhmijen, pa Llambi Gegpriftin, pa Vito Kapon, Muho Asllanin, Hekuran Isain, Spiro Kolekën, Adil Çarçanin e të tjerë. Brenda asaj partie, Gramoz Ruçi, Fatos Nano e të tjerë do të nisnin betejën e re përballë Sali Berishës, me të cilin dikur kishin qënë shokë të një ideali. Kishin përballë edhe të tjerë si Edi Rama, publicisti i asaj kohe që kërkonte nxjerrjen jashtë ligjit të partisë së Gramoz Ruçit, si ndëshkim për të shkuarën komuniste.

Dy dorëheqje për të shpëtuar kryetarët

Gramoz Ruçi mbeti në krye të PS-së si sekretar i përgjithshëm për më shumë se dhjetë vjet. Ishte thuasje në një llogore më Fatos Nanon në të gjithë historinë e konfliktit të brendshëm në PS. Mbeti besnik i kryetarit të partisë në betejën e tij me Ilir Metën. Është me rëndësi momenti kur ai dha dorëheqje në kongresin e vitit 1996. Dorëhqeja e Ruçit, ishte një veprim taktik, që i jepte udhë strategjisë së Fatos Nanos për të larguar kundërshtarët nga drejtimi i partisë. Përmes një letre drejtuar KPD së korrikut 1996, Gramoz Ruçi, përcjell “emocionet” për idealet e partisë dhe arsyet e dorëheqjes për t’i hapur rrugë reformimit. .”

… Në situatën e sotme politike e gjykoj të arsyeshme të deklaroj përpara jush e opinionit publik dorëheqjen time nga të gjitha funksionet drejtuese në PS, duke mbetur një shok e mik i përjetshëm i idealeve socialdemokrate evropiane të partisë sonë. Gjej rastin t’ju siguroj ju, anëtarët e simpatizantët e PS, se e gjithë puna ime partiake e shtetërore, ka qenë e pastër si ujët e maleve të Kurveleshit dhe ka qenë i ndershëm si karakateri i pastër shqiptar. Dua të garantoj gjithashtu, se Partisë Socialiste i kam shërbyer me përkushtim, por aktin e dorëheqjes time, si një atribut normal i demokracisë, e bëj për të njëjtën gjë, që ajo të jetë përherë një organizëm i gjallë politiko-shoqëror me program e statut gjithnjë në reformim, se reformimi është proces i vazhdueshëm jo vetëm për partinë tonë, por për të gjithë shoqërinë shqiptare….

Ju lutem të pranoni dorëheqjen time të parevokueshme dhe të më ndjeni e më kuptoni drejt, pa e marrë atë si një tërheqje nga idealet e partisë tonë” .-shkruante Ruçi në aktin e dorëheqjes.

Por, shumë shpejt ai hoqi dorë nga dorëheqja. Ngjarjet e vitit 1997 çuan drejt zgjedhjeve të parakohëshme. Ruçi u kthye në PS në postine sekretarit të Përgjithshëm ndërsa PS fitoi zgjedhjet e 29 qershorit të atij viti. Gati dhjetë vite më pas Ruçit do ti duhej të jepte sërish dorëheqeje, por kësaj here për të shpëtuar Edi Ramën. Ishte tetorit i vitit 2005. Një muaj më herët Fatos Nano kishte dhënë dorëhqeje si kryetar i PS-së dhe në garë për ta fituar këtë post ishin Edi Rama dhe Rexhep Meidanin. Gramoz Ruçi deklaroi paraprakisht mbështetjen për Edi Ramën, duke vendosur në njëfarë mënyre përfundimin e garës pa filluar ende. Në mbledhjen e Komitetit të Përgjithshëm Drejtues të 13 tetorit 2005, u paraqit për miratim një platformë me ndryshime në statutin e PS-së. Platforma e Ramës, me ndryshimet në statutin e partisë, mori emrin “platforma Ruçi”.

Në seancën e parë të kongresit, në 8 tetor 2005, u votua për dy platformat. Delegatët e kongresit votuan kundër “platformës Ruçi”, dhe situata u vështirësua për kandidatin Rama. Pas rënies së platformës, Gramoz Ruçi dha dorëheqjen, duke marrë përsipër edhe dështimin e kësaj platforme. Në takime dhe negociata të gjata dhe të vështira midis dy grupeve, gjatë gjithë natës, me ndikimin e fortë të Gramoz Ruçit, u vendos të votohej ditën e dytë të kongresit për zgjedhjen e kryetarit të partisë dhe të sekretarit të përgjithshëm. Atje u zgjodh kryetar i PS-së fitoi Edi Rama, përballë kandidatit Rexhep Meidani.

Gramoz Ruçi ka mbajtur gjithmonë vendin e autoritetit të dytë në PS dhe është e gjithëpranuar se gëzon një mbështetje të fortë në elektoratin e PS-së. Nuk e ka përdorur kurrë këtë pushtet kundër kryetarit. Me sa duket Ruçi është i vendosur të qëndrojë aty i dytë, si shtylla kurrizore e PS-së, por duke i shërbyer karriges së kryetarit, cilido që të ulet atje. E ka fituar këtë status që në sfidat e para me të cilat e përballi Ramiz Alia.

“Qari dhe zarari”

Ngjarjet kanë rrjedhur vrullshëm këto 27 vjet. Sot, Gramoz Ruçi është kryetar i një parlamenti, që mban shumë mbiemra të byrosë politike që janë rithyer në politikë këto dhjete vitet e fundit përmes bijve, nipërve, nuseve e dhëndurëve. Fatos Nano nuk është më në PS. Janë larguar thuajse të gjithë ata intelektualë që iu bashkuan PS-së në vitin 1991,e përmes të cilëve kjo parti ia doli të shfaqej me një imazh të reformuar. Në krye të PS-së së Ruçit është Edi Rama dhe përballë tyre në sallën e Kuvendit është sërish Sali Berisha, por jo më si kryetar i PD-së, por si deputet “i thjeshtë” i saj. Si dikur në vitin 1990, Berisha do të zhvillojë betejën e tij. Në krah të Berishës në opozitë do të jetë Lulzim Basha dhe lista e tij e shumëpërfolur, por shumë larg politikës së zhurmshme që vetëm Berisha di ta bëjë në parlament.

Gramoz Ruçi do të jetë në atë podium, si një “rrufepritëse” për çdo sulm që mund t’i vijë brenda dhe jashtë sallës së Kuvendit. Ndoshta për këtë arsye Ruçi shkeli betimin e tij të hershëm për të mos marrë poste drejtuese. “…unë jam nga ata që nuk i përsëris gabimet”, ka thënë Ruçi, në një intervistë të pesë viteve më parë. Kjo përgjigje i përket vlerësimit të tij për një moment të rëndësishëm në historinë e PS-së, debatin e brendshëm në këtë parti që kulmon me mbledhjen e famshme të KPD-së së vitit 2001. Ai merr përsipër provokimin e atij debatiti në KPD dhe thotë se po të kthehet pas në kohë, nuk do ta bënte sërish. “Qari me zararin ishin 50 me 50”. Në rrugën e re të Gramoz Ruçit, në krye të Kuvendit të Shqipërisë, nuk dihet mirë sa është qari e sa zarari.(Luljeta Progni)

Ish-deputeti i Partisë Demokratike Sherefedin Shehu ka renditur 5 pika pse Gramoz Ruçi u zgjodh kryetar kuvendi. Shehu nuk nguron ta quajë veprimin e Bashës për pjesmarrje në votim cinik dhe lider pa moral.

Në postimin e tij  Sherafedin Shehu shkruan:

ShBA e Bojkoton, Partinë Demokratike  e Voton Zgjedhjen e Gramoz  Ruçit

PD e ka kundërshtuar publikisht zgjedhjen e Ruçit si Kryetar Kuvendi madje edhe e ka akuzuar se i ka “duart me gjak”, ndërsa dje mori pjesë në votimin e tij dhe i ka dhënë edhe 3 vota. Kështu ne nuk bëjmë opozitë por retorikë.

 Dhe kjo e bën cinike pjesëmarrjen e Bashës në protestën e të përndjekurve pas zgjedhjes së Ruçit.

Me sa duket marrëveshja Rama-Basha është në veprim. Këtë e konfirmoi vetë Rama, e cili e falëndëroni publikisht PD-në për pjesmarrjen në votimin e Ruçit, jo për 3 votat, sepse nuk kishte nevojë për ato.

Prandaj në vend që të bëjmë sikur protestojmë më mirë të reflektojmë. Dhe reflektimi duhet të jetë shumë i thellë, sepse:

1. Po të kishim ligjin e lustracionit Ruçi nuk mund të emërohej Kryetar. PD ka folur shumë por një ligj lustracioni sipas modelit të vendeve të tjera ish-komuniste nuk e bëri asnjëherë.

2. Në “demokracinë” tonë nuk bëhen zgjedhje por emërime. Kështu emërohen fillimisht kryetarët e partive, dhe më pas ata emërojnë kryetarët e bashkive, deputetët, Kryeministrin, Presidentin dhe Kryetarin e Kuvendit.

3. Po të kishte fituar PD-ja 71 deputetë Ruçi nuk mund të emërohej Kryetar.

4. Po të mos kishte fituar PS-ja shumicën në Kuvend, përsëri Ruçi nuk mund të emërohej Kryetar.

5. Në Shqipërinë tonë nuk ekziston morali duke filluar nga kokat që ne i quajmë liderët e partive, të cilët shumicën e deputetëve që i emërojnë e kanë krimenelë, adoleshentë, të pashkollë, të paaftë, servilë dhe spiunë.

Pra në demokracinë që ndërtuam të gjithë sëbashku nuk është ndonjë çudi që Ruçi u zgjodh Kryetar Kuvendi. Atëherë pse çuditemi dhe gjoja protestojmë sot?

Gramoz Ruçi festonte në dasmën e Lulzim Bashës me Aurela Isufin

Lulzim Basha ka lidhje të forta me Gramoz Ruçin i cili është miku i familjes së bashkëshortes së Bashës, Aurela Isufi. Për më tepër kreu i ri i kuvendit ka qenë i ftuar në dasmen e Bashës me zonjën Isufi.

Në një koment të publikuar në gazetën TemA gazetari Mero Baze në editorialin e tij midis rrjeshtash jep një detaj, ai shkruan se “Qoftë dhe për arsyen e thjeshtë, se ai nuk ka pasur guximin ta zbojë Gramoz Ruçin nga dasma e tij, pasi nusja e ka mik shtëpie, dhe jo më ta zbojë nga Parlamenti. Dhe kjo është taksa që duhet të paguajë PD për profilin e udhëheqësit të emëruar të saj, i cili nuk di se çfarë duhet të bëjë me historinë e asaj partie, por di ç’të bëjë vetëm me karrigen e tij në krye të asaj partie”.

Bashkëshortja e kreut demokrat ka të njejtën origjinë me kreun e Kuvendit Gramoz Ruçi, burime i thanë Citynews, se babai i Aurelës është mik me zotin Ruçi dhe kjo lidhje është prej shumë e shumë vitësh. Gjithçka artikulon apo reagon Lulzim Basha janë thjesht fasadë për politikë momenti, theksoi i njëjti burim.