Jeta e Prof. Dr. Shaban Gecit

Prof.Dr. Emrush Kyeziu - Prishtinë

(Prof. Dr. Shaban Geci, ishte intelektual i klasit të parë. Këmbëngulës në dije të thella. Kryengritës për të vërtetën. I paepur në kërkime shkencore! Njohës i rrënjëve metafizike në shkencë po edhe në lëmi të tjera. Zbulimet tona shkencore thoshte mjeku dhe albanologu,Geci, mund të quhen hyjnore, vetëm në bazë të këtyre njohjeve, lexojmë në studimin e tij, „Për shëndetin e popullit“… )
                 
Në moshën 76 vjeçare, me 06.05. 2012 u shua nga jeta albanalogu dhe mjeku ynë i vlerësuar, Prof. Dr. Shaban Geci. Shaban Geci u lind më 7.12. 1935 në Roganë tëDardanës. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, ndërsa Normalen në Gjakovë dhe Prishtinë. Ishte intelektual i zgjuar dhe i thellë. Veprën e Naimit , Lasgushit, Asdrenit,Çajupit , Fishtës dhe Rilindasve të tjerë, Dr. Shaban Geci i dinte të tëra pëmendësh. I lindur në një familje patriotike të Roganës, Dr. Shaban Geci, kishte përkrahjen e familjes dhe të shokëve të tij për t´u arsimuar, dhe për të arsimuar. Babai i Shabanit, Limon Geci, dhe nëna e tij Naxhie Geci, ishin patriotë, dhe arsimdashës të flakët të shkollës. Të gjitha mësimet Dr. Shaban Gecit i shkonin për së mbari. Në shkollë nuk kishte një të parë si ai. Pas kryerjes së shkollës Normale në Gjakovë e Prishtinë, nëmoshën 20 vjeçare, Dr Shaban Geci emërohet drejtor shkolle në Shkollën Fillore të Hogoshtit. Në Hogosht, bashkë me patriotin Metush Krasniqin, mbjellin një frymë të re në edukimin kombëtar e patriotik. Shkolla ku punonte Shabani ishte në vëzhgim të udbashëve të Rankoviçit. Përkundër rrethanave, Shaban Geci kishte mbështetje tëpaluajtshme, nga Metush Krasniqi dhe shokët e miqtë e tij. Në kulmin e entuziazmit dhe frymëzimit të tij për një Kosovë ndryshe, Shaban Gecin e pushojnë nga puna. Por Shabani ishte i pndalur për dije. Mu në kulm të Aksionit famëkeq të grumbullimit të armëve, Shaban Geci regjistrohet në Fakultetin e Albanologjisë në Beograd dhe diplomon për 3 vjet, një vit para afatit. Bërja e Shaban Gecit me diplomë të Albanalogut e tmerroi UDB-në e Gjilanit. Në Gjilan Shabani sjell një frymë të re për Gjuhën dhe Letërsinë shqipe. Programin e Rilindjes kombëtare, Shabani e njihte shkronjë për shkronjë. Ata që patën fatin të ishin nxënës të Shaban Gecit, më vonë u bën flamuj tëgjuhës dhe të letërsisë shqipe, në mesin e tyre, me dhjetëra u bën doktor shkencash. Por, rexhimi pushtues serbë, edhe në Gjilan e vëzhgon nga afër veprimtarinë e Shabanit. Shabani ishte i diplomuari i parë me Fakultet në Anamoravë. Mirëpo, pas tri viteve profesor në Normalen e Gjilanit, Shaban Gecit i merret e drejta për të dhënë mësim nëarsimin e kohës, me arsyetimin se po e indoktrinon rininë, me spjegimet për Naimin, Migjenin, Çajupin. Por, Dr. Shaban Geci nuk jepet. Ai pa u menduar shumë regjistron Fakultetin e Mjekësisë në Shkup, dhe në afat rekord diplomon në Mjekësi. Pak para diplomimit në Mjekësi, Dr. Shaban Geci rehabilitohet nga Plenumi i Briones, dhe sërish kthehet në Normalen e Gjilanit, pasi gjyqi i tij ishte i fituar. Pas diplomimit në Mjekësi, në vitin 1968, Dr. Shaban Geci, nis punën në Fakultetin e Mjekësisë në Prishtinë. I etur për dije dhe shkencë ai nuk reshtë së punuari. Dr. Shaban Geci, regjistron spezcializimin në Universitetin e Fakultetit të Mjekësisë në Zagreb. Në Universitetin e Zagrebit Shabani njihet me shumë figura nga ballkani e më gjerë. Në Zagreb Dr. Shabani, speciolizon në fushën e hematologjisë dhe citologjisë. Në këmbim të përvojave me Shqipërinë, Dr. Shaban Geci, për një muaj ishte në Pavijonin e Hematologjisë të Fakultetit të Mjekësisë të Universitetit të Tiranës në Tiranë. Në Tiranë Shabani zëshumë miq. Në vitin 1973, Dr. Shaban Geci, zgjidhet asistent në lëndën Mjekësi interne të Universitetit të Prishtinës. Ndërsa në qershor të vitit 1978, doktoron në temën;anemitë nutrive në Kosovë. Krahas titujve në mjekësi, Dr. Shaban Geci, la pas vetes 250 punime shkencore nga lëmia e mjekësisë. ndërsa pesë vjet më vonë fiton gradën, Profesor ordinar në Fakultetin e Mjekësisë të Universitetit të Prishtinës. Prof Dr. Shaban Geci, përveç punës së tij të mjekut dhe të pedagogut, ka ushtruar edhe disa detyra me rëndësi. Vlen të theksohet se Prof. Dr, Shaban Geci ishte Kryeshef i parë dhe themelues i shërbimit Hematologjik të Fakultetit të Mjekësisë në Kosovë, anëtar i seksionit internistik, anëtar i Këshillit drejtues të Hematologëve të ish Jugosllavisë, anëtar i Pleqësisë të Klinikës për Sëmundje të Brendshme, nënkryetar i PleqësisëQëndrore të Fakultetit të Mjekësisë. Në fushën e mjekësisë interne Prof. Dr. Shaban Geci ka botuar 250 punime shkencore me të cilat u ka hapur shtigjet e dijes e tëhulumtimit edhe studiusve të ardhshëm. Prof. Dr. Shaban Geci, ishte intelektual i klasit të parë. Këmbëngulës në dije të thella. Kryengritës për të vërtetën. Jeta dhe vepra e Prof. Dr. Shaban Gecit, mbetet një roman i pashkruar, një kryengritje e krengritësit të kryengritur. Një lëndë për dramaturgji të mirëfilltë. Jeta e gjithësecilit prej nesh nën pushtimin serb ishte e rëndë dhe me shtypje të dhimbjeve të mëdha. Artin e të jetuarit Dr. Shaban Geci e jetoi në mynyrën e vet. Vëllai ynë Prof. Dr. Shaban Geci u shpreh shkrimtari Rrustem Geci; ishte intelektual me formim të lartë. Rebel përpara të paarsyeshmes, zemërim-mirë përpara popullit tij. Prof. Dr. Shaban Geci ishte shembulli më i mirë i itlelektalit luftëtarit dhe inteletualit të guximshëm ushpreh bashkëkohaniku dhe patrioti Hazir Shala. Ndërsa Adem Demaçi tha se Dr. Shaban Geci ishte shembulli i intelektualit të formuar. Fal vëllaut tonë, Prof .Dr. Shaban Gecit u shpreh Rrustem Geci, në shtëpinë tonë në Roganë fliste Naimi, Çajupi, Migjeni e Fishta dhe rilindas të tjerë. Prof. Dr. Shaban Geci Fakultetin e Albanalogjisë e kreu në Beograd, por rexhimi tito-rankoviq e detyroi tëkryej Fakultetitn e Mjekësisë. Jeta e Dr. Shaban Gecit ishte jeta e intelektualit shqiptar, jeta e krenarisë së papërkulur. Në mbledhjen komemorative për jetën dhe veprën e Prof Dr Shaban Gecit foli Dekani i fakultetit të Mjekësisë, dhe shokët e tij të Hematologjisë, Prof. Dr. Ahmet Brovina, dhe Prof Dr. Emrush Kryeziu. Në atë mbledhje përkujtimore u tha se Prof. Dr. Shaban Geci, ishte shembull i intelektualit të pa epur. Prof. Dr. Shaban Geci pas vetes la gruan Zejnepen, Djalin Artirin, vajzat Burbuqen dhe Labinoten, shumë nipër e mbesa, dhe familjen e gjerë, vëlllëzër dhe motra.Lavdi jetës dhe veprës së tij.

Nga Rrustem Geci : Shkrimtari - Prof. Ahmet Qeriqi

Jeta dhe vepra e shkrimtarit dhe atdhetarit, prof. Ahmet Qeriqit, është shembulli më i veçantë i luftëtarit të lirisë, i romansierit të shkëlqyer, eseistit poetik, ilegalit të guximshëm, i zërit të Radios në Luftë. Veprimtaria letrare dhe publicistike e prof. Ahmet Qeriqit, prej mijëra faqesh është krijimtari epiko-lirike, dhe tërësisht shqiptare. Ahmet Qeriqi është pjesëmarrës i orëve të parat të luftës së UÇK-së, dhe më herët. Ai u lind në luftë, dhe po plaket në vazhdim betejash.

Shumë gjëra nuk gjenden në kohën e tashme, shprehet profesor Qeriqi. Por unë perëndeshës sonë të lirisë i përkulem, edhe pse tërësisë sonë ende i mungojnë pjesë të pushtuara të atdheut. Prandaj, jemi për histori politike të vërtetë, që shqiptarët të përgatitemi më mirë, për të marr drejtimin e duhur drejt së ardhmes. Vetëm me prijës atdhetarë, të ditur, dhe strategë të kohës, liria, perëndesha e fitoreve, do të jetë më e gëzuar dhe më e lumtur. Republika e Kosova ka nevojë për ndryshime, në ecje, në kahe, në përgatitjen e brezit të sotëm për ribashkimin kombëtar. Ahmet Qeriqi u lind në Krojmir të Kosovës, në vitin 1947. Shkollën tetëvjeçare e kreu paralel me shkollën fetare në Medresenë „Alaudin“ në Prishtinë. Historinë dhe lirinë ( të dhëna nëpër libra ) nga pushtuesi serb, ai i quante të mangëta, dhe të shtrembëruara. Dhe ashtu ishte. Në ato libra të „Bashkim vëllazërimit“, mungonte liria e shqiptarëve, perëndesha e fitores sonë, liria dhe pavarësia.


Djaloshi bjond i Krojmirit të Kosovës, Ahmet Qeriqi, lexonte pandalshëm për të marr drejtimin e duhur kundër pushtuesit Serbo-Jugosllav. Lufta çlirimtare i do të tëra; edhe dijen, edhe guximin, edhe qëllimin më thotë Ahmeti. Prof Ahmet Qeriqi që i ri, ende pa i rënë brisk fytyrës, përballet me xhelatët e regjimit. Ai e lexonte saktë shpirtin e zemëruar të popullit, varfërinë e padurueshme, shpërnguljet, dënimet e pareshtura për gjuhën dhe flamurin, dhe festat për figurat historike të shqiptarve. Bastisjet për armë dhe për libra të lirisë në Kosovë ishin të vazhdueshme. Pushtimi është poshtërimi më i rëndë për një popull më thotë Ahmet Qeriqi. Ndjenja kryengritëse për çlirimin e Kosovës nga Serbia, mua më kërcente në kraharor. Nëpër qindra net kam mbetur i pagjumë për të kap ëndrrën time të mirëfilltë, dhe kahen nga duhet të shkon Kosova. Lufta për liri do shumë duar, shumë zëra, urti dhe shumë dije e guxim. Në Medresenë „Alaudin“ aty ku unë ndiqja mësimet, syri i pushtuesit na ndiqte, si kafshën e zezë. Mirëpo, lufta për liri nuk njeh frikë. Lëvizjet ilegale patriotike në Kosovë nuk e kanë ndërprerë asnjëherë aktivitetin e saj, shprehet Prof. Qeriqi, madje as pas luftës së Dytë Botërore, meqë Kosova dhe treva të tjera shqiptare kishin mbetur nën pushtimin e RSFJ-së.

Rruga ime drejt ilegales, drejt luftës për liri ishte krejt e natyrshme, meqë i përkas një familjeje të përndjekur politikisht. Gjyshi im, mulla Emin Miftari, ka qenë disa herë i dënuar me burg për shkak të kundërshtimit dhe mospranimit të regjimit komunist jugosllav. Gjyshi tjetër, babai i nënës, Kadri Beba, nga Ribari i Madh, është dënuar si armik i pushtetit popullor jugosllav dhe në vitin 1948 është pushkatuar. Më vonë është vrarë, gjatë përpjekjeve për të çarë rrethimin edhe vëllai i tij, Salihu, së bashku me djalin, Rexhepin. Më herët kam shpjeguar se sa herë kam qenë i dënuar, kështu që tani po kufizohem vetëm në aktivitetin tim prej vitit 1979 deri në vitin 1982. Në vitin 1978, së bashku me Zenun Gjocin, Imer Halilin nga Prekazi, Muhamet Ademin dhe Beqë Dervenin nga Shkupi kemi vepruar në platformë të programit të Lëvizjes Kombëtare Shqiptare, duke shpërndarë literaturë të ndaluar dhe duke propaganduar idenë e bashkimit të tokave shqiptare me Shqipërinë. Që lëvizja jonë të ndihet Brenda e jashtë, ne kemi shpërndarë parulla dhe trakte me përmbajtje kombëtare, në Shkup, Prishtinë, Ferizaj e gjetkë.


Gjatë punës sime, profesor në Gjimnazin e Ferizajt, në Akademinë Pedagogjike dhe në Shkollën e Mesme Teknike në Prishtinë kam bashkëpunuar edhe me disa nxënës, të cilët edhe ashtu ishin të organizuar dhe vepronin ilegalisht. Në vitin 1981, kam marrë pjesë aktive në demonstratat e 1 dhe 2 prillit, që u zhvilluan në Prishtinë së bashku me shumë nxënës dhe kolegë të punës. Më 2 prill, në qendër të Prishtinës, forcat e Milicisë Speciale të Jugosllavisë, kanë vrarë dy nxënës të vitit të katërt të shkollës teknike, të cilëve iu kisha dhënë mësim dhe me të cilët kisha lidhje të veprimtarisë ilegale. Ata ishin: Naser Hajrizi dhe Asllan Pireva. Lidhje ilegale në drejtim të propagandimit të idesë për krijimin e Republikës së Kosovës kam mbajtur edhe me Fatmir Graiçevcin, Lutfi Maqedonin, Naim Mahmudin, Ilaz Zhitinë e nxënës të tjerë, të gjithë të dënuar nga regjimi jugosllav prej 3 deri në 12 vjet burg. Më 3 prill 1981, meqë në Prishtinë dhe në tërë Kosovën regjimi jugosllav kishte shpallur gjendjen e jashtëzakonshme. Unë kam dalë ilegalisht nga Prishtina dhe jam vendosur në fshatin tim të lindjes, në Krojmir të Drenicës, ku kam jetuar në arrati deri më 11 maj të vitit 1982.

Në Krojmirë unë kam qenë në ilegalitet të thellë, por, duke mbajtur kontakte me disa nga veprimtarët e lëvizjes ilegale, me qëllim të krijimit të kushteve për rezistencë të armatosur. Gjatë tërë asaj kohe kam qenë i armatosur me një pushkë franceze, dhe një revolver të tipit “Stayer”. Një kohë kam depërtuar ilegalisht në Preshevë, te një shok i imi i studimeve e prej andej në Shkup, ku ishte edhe grupi, i cili falë konspiracionit të thellë dhe qëndrimit të tyre të paepur gjatë hetimeve nuk qemë të zbuluar. Gjatë 14 muajve të arratisë sime nëpër trojet e mia forcat policore më kanë gjurmuar hap pas hapi, por nuk kanë arritur të më kapim, meqë zakonisht kam qëndruar nëpër male dhe ua kam humbur gjurmët. Asokohe kam mbajtur kontakte me babanë tim, Aliun, pastaj me vëllezërit, të cilët jetonin në Shtime, Osmanin, Jusufin, Hasanin, Selimin, pastaj me xhaxhanë, Mehdiun i cili jetonte në Krojmir, me Imer Halilin nga Prekazi, më vonë i dënuar politik, me Zenun Gjocin, i cili po ashtu më vonë ka qenë i dënuar politik si dhe me Muhamet Ademin, Fatmir Graiçevcin, kushërimin tim Sylë Qeriqin e disa të tjerë. Në Lëvizjen ilegale, e cila i ka paraprirë krijimit të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, kam qenë i kyçur qysh nga dalja nga burgu, në vitin 1988. Asokohe, edhe pse kam punuar punë fizike në ndërtimtari dhe zdrukthëtari për të siguruar familjen, kam rivendosur kontaktet me shokët e ilegales, shumica dërrmuese e të cilëve kishin kaluar vite të tëra nëpër burgje. Kam mbajtur kontakte me qëllim të zgjerimit të veprimtarisë ilegale me Sheqir Zenelin, Shaban Shalën, Kadrie Gashin, Hilmi Ramadanin, Jetë Hasanin, Sylë Qeriqin, Elez Durmishin dhe me shumë veprimtarë e luftëtarë të tjerë të luftës së UÇK-së.

Organizmit të UÇK-së i ka parapritë Lëvizja Popullore e Kosovës, e cila doli nga kreu i Lëvizjes ilegale, sidomos pas vitit 1981. Të gjitha grupet ilegale në Kosovë, të cilat kanë vepruar në drejtim të organizmit të Lëvizjes aktive të rezistencës kanë vepruar në platformë të programit kombëtar shqiptar, për çlirim dhe bashkim të trojeve të pushtuara me Shqipërinë. LPK-ja, në kushte dhe rrethana të represionit serb, në kushte kur ishte abroguar edhe autonomia e Kosovës, mbeti e vetmja lëvizje-ilegale dhe legale, e vetmja forcë e organizuar politike, e vetmja forcë opozitare, e cila nuk e pranonte pushtimin dhe as mundësinë e bashkëjetesës dhe bashkëqeverisjes së shqiptarëve në Jugosllavi, apo në Serbi. LPK-ja, pavarësisht përplasjeve të brendshme, pavarësisht refleksioneve ideologjike të grupeve të caktuara, pavarësisht përpjekjeve të pareshtura të shërbimeve serbe e jugosllave për të depërtuar në kreun e saj dhe për ta shpartalluar, çuditërisht i mbijetoi të gjitha sfidat. Ajo është forca e vetme meritore, e cila edhe organizoi luftën e armatosur në Kosovë, por edhe luftën në Kosovën Lindore dhe në Maqedoni. Pa organizimin e LPK-së në vitet 80 e 90 të shekullit të kaluar, e cila me veprime dhe aksione ndër më të ndryshmet e mbajti gjallë idenë dhe porositë e vitit 1981, pa rezistencën heroike të Adem Jasharit dhe të Jasharëve në Prekaz, pa luftën e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës dhe pa intervenimin ushtarak të NATO-mendoj se nuk do ta kishim këtë realitet që kemi sot. Unë për veten time i shoh të ndërlidhur këta faktorë kryesorë të lëvizjes kombëtare shqiptare, faktorë determinues të historisë sonë më të re. Ishin pjesëtarët e LPK-së, të cilët themeluan edhe fondin “Vendlindja Thërret”, që ishte edhe logjistika e parë, por jo e vetmja e luftës sonë për liri dhe pavarësi.

Lufta e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, shprehet Prof. Ahmet Qeriqi ka qenë një luftë heroike, luftë e idealistëve të kombit, luftë e vullnetarëve shqiptarë nga të gjitha trojet tona, luftë të cilën e përkrahu bota përparimtare, në finalen e së cilës rolin vendimtar e pati NATO-ja dhe forcat politike e diplomatike pro shqiptare të Amerikës dhe Britanisë së Madhe. Janë të shumta betejat e UÇK-së, por do të bëj përpjekje t’i radhis disa nga më të rëndësishmet, sidomos ato të fillimit të luftës. UÇK-ja aktivitetin e vet e ka nisur si forcë guerile, që identifikohet me aksionet e komandantit, Adem Jashari, i cili qysh në vitin 1991 kishte krijuar bërthamën e kundërvënies së armatosur, në Drenicë, pastaj me guerilin e njohur të Prishtinës e Llapit, Zahir Pajazitin e me vëllezërit Haradinaj në Gllogjan dhe kështu me radhë nga zona në zone, në gjithë Kosovën.

Beteja e parë e fuqishme e UÇK-së, përballë forcave të motorizuara serbe është zhvilluar më 26 nëntor të vitit 1997, në rrugën: Skënderaj-Klinë, në fshatin Ludoviq, tash Rezallë e Re. Atë ditë forcat e motorizuara serbe janë goditur nga luftëtarët e Adem Jasharit dhe janë tërhequr prapa me dëme të konsiderueshme. Beteja është zhvilluar dy ditë para daljes publike të UÇK-së. Atë ditë në betejë ka marrë pjesë dhe e ka koordinuar veprimin luftarak vetë Legjendari, Adem Jashari dhe shumë nga luftëtarët e bërthamës së parë të UÇK-së. Pastaj një betejë e jashtëzakonshme e njësiteve të UÇKës në Drenicë është zhvilluar më 27 shkurt 1998 në Likoshan e Qirez, ku forcat serbe nga humbjet që pësuan për hakmarrje vranë mizorisht 25 pjesëtarë të popullatës civile në këto dy fshatra të Drenicës.


Beteja më e rëndësishme në gjysmën e parë të vitit 1998, pa dyshim ishte Beteja e Jasharëve në Prekaz, më 5. 6 dhe 7 mars me ç rast ranë 56 anëtarë të familjes së ngushtë dhe të gjerë Jashari, në mesin e tyre edhe komandanti i UÇK-së, Adem Jashari. Më 24 mars 1998 është zhvilluar Beteja në Gllogjan të Deçanit në kullën e vëllezërve Haradinaj: Luan, Ramush, Shkëlzen, Daut e Enver Haradinaj. Mëpastaj, Beteja në Gjergjicë maj 1998, ndërsa Zënia e Grykës së Llapushnikut më 9 maj 1998. Beteja në Bardh të Madh, u zhvillua më 29 qershor 1998 ku ka marrë pjesë komandanti, Fehmi Lladrovci. Beteja, Zënia e Grykës në Caralevë më 14 qershor 1998. Mëpastaj, beteja e njohur dy-mujore Maj Qershor e Smolicës, në rrethin e Gjakovës, tjetër, Beteja e Gabrricës në Kaçanik më 11 gusht 1998. Pastaj, Beteja në Grykën e Llapushnikut më 25 dhe 26 korrik 1998, ku forcat serbe për herë të parë kishin vënë në veprim më shumë se 120 tanke, topa të kalibrave të mëdhenj, disa raketahedhës dhe mjete të tjera të motorizuara. Beteja e Junikut më 10 gusht 1998. Beteja më 22 shtator në Drenicën Qendrore, të cilën e udhëhoqi komandanti, Fehmi Lladrovci. Beteja e Jezercit 22-23 shtator 1998. Beteja e Vërrinit në verë të vitit 1998. Beteja e Bajrakut, në Lluzhnicë në krye me Ismet Jasharin Komandant Kumanova, më 24 dhe 25 gusht 1998. Beteja e Verës në Shalë të Bajgorës. Beteja e Qyshkut të Pejës. Betejat e Rugovës, Beteja e Dollcit në Klinë, Beteja e Budakovës, e Semetishtit, e Malishevës, Beteja e Kaçanollit në Llap më 15 shtator 1998, Beteja e Llapit te Tabet e Llapashticës, në dhjetor të vitit 1998. Beteja e Mujë Krasniqit të Gorozhup të Pashtrikut, më 14 dhjetor 1998, me ç rast ranë 41 dëshmorë të UÇK-së. Beteja e Pustenikut në zonën e Kaçanikut në maj të vitit 1999. Beteja e Zhegocit në zonën e Karadakut. Beteja e Marecit e 16-18 prillit të vitit 1999 ku ranë më shumë se 30 dëshmorë. Beteja te shkëmbi i Gradinës, në Berishë, më 18 prill 1999. Beteja në Qafë Hajlë të Rugovës në prill të vitit 1999. Betejat e pandërprera gjatë luftës si ato që janë zhvilluar në Abri, Likoc, Rrezallë, Prekaz, Polac, Gradicë, Melenicë, Artakoll, Aqarevë, Kopiliq e shumë beteja të tjera kudo në zonat ku vepronte dhe i mbante nën kontroll Ushtria Çlirimtare e Kosovës.

Gjatë luftës së UÇK-së është i njohur edhe aksioni ushtarak i SHP të UÇK-së, “Shigjeta” në Pashtrik, aksion i përqendruar ushtarak, me qëllim për të krijuar një korridor të armatimit për në zonat e luftës në Kosovë.

Beteja e Kosharës e cila ka zgjatur në muajt: prill maj qershor 1999, me ç’ rast edhe janë thyer pikat ushtarake serbe. Në betejat e Koshares kanë rënë rreth 120 dëshmorë, në mesin e tyre edhe tre internacionalistë nga Italia, Franca e nga Alxheri.

Një aksion tejet i rëndësishëm, spektakolar i luftës së UÇK-së është kryer nga njësitë e Komandantit, Besim Mala dhe Shtabit të Brigadave, Ismet Jashari, Fehmi Llardovci e Mujë Krasniqi, në natën mes 21 dhe 22 majit të vitit 1999, me rastin e rrëmbimit të armatimit dhe minave tokësor në Kazermën e ushtrisë Jugosllave afër Magurës, kur u morën mbi 800 mina antitank, me të cilat u vulos edhe fati i luftës në Drenicën jugore.


Gjatë dy viteve të luftës në Kosovës janë zhvilluar edhe beteja të tjera në shtatë zonat operative të luftës. Duhet të shënohet me këtë rast se Serbia, gjatë luftës së viteve 1998-1999, kishte sjellë në Kosovë dy të tretat e kontingjentit ushtarak e policor. Vetëm në brezin kufitar me Shqipërinë kishte dislokuar mbi 50 mijë forca. Gjatë luftës në Kosovë armata serbe ka angazhuar qindra tanke, qindra armë të rënda të artilerisë, më shumë se 150 mijë ushtarë e policë dhe si shumë hordhi paramilitarësh, grupesh e bandash të armatosura. Në betejat e UÇK-së kanë rënë rreth 2000 dëshmorë, janë plagosur me mijëra syresh, ndërsa serbët kanë vrarë e kanë masakruar më shumë se 12 mijë shqiptarë, burra, gra e fëmijë. Ende nuk dihet fati i rreth 1700 pjesëtarëve nga radhët e popullatës civile, për të cilët me të drejtë dyshohet se regjimi ua ka humbur të gjitha gjurmët.

Profesor Ahmet Qeriqi, si përgjegjës dhe anëtar i stafit të Radios-Kosova e Lirë, si i keni përcjellë luftimet e UCK-së?

Radio-Kosova e Lirë ka filluar transmetimin më 4 janar të vitit 1999. Transmetimi i programit është bërë nga malet e fshatit Berishë, në Rrafshnaltën e Drenicës, zonë e cila qysh prej fillimit të luftës ishte nën kontroll të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Ishte rajoni që nuk është shkelur asnjëherë gjatë kohës së Luftës së UÇK-së nga armiku. Radio është themeluar më 13 nëntor të vitit 1998 me vendim të SHP të UÇK-së.

Stafin e Radios e përbënin: Përgjegjës, Ahmet Qeriqi, Redaktor informimit, Nezir Myrtaj, Reporter në terren, Martin Çuni, folës dhe zgjedhës i muzikës, Nusret Pllana, gazetarët dhe korrespondentët në terren: Habib Zogaj, Sheqir Zeneli, Fetnete Ramosaj, Murat Musliu, Muharrem Mahmutaj, Ruzhdi Jashari, Hyrë Emini, Sabit Gashi, Nuhi Paçarizi e të tjerë. Teknikë dhe operatorë zëri: Valdet Hoti, Fatmir Dugolli, Rizah Berisha. Radio dhe Zonat Operative të luftës kanë qenë të pajisura me telefon satelitorë. Informatat në Radio janë dërguar nga gazetarët përgjegjës të zonave, të cilët kanë përgatitur raporte nga terreni dhe të njëjtin e kanë transmetuar në Radio përmes telefonit. Një pjesë të informatave i kemi marrë edhe nga komandantët e zonave, apo të operatives, me rastin e luftimeve. Për zhvillimet diplomatike kemi shfrytëzuar të dhënat nga TVSH, BBS, DW, CNN dhe agjenci të ndryshme botërore. Përveç edicionit të lajmeve, ku mesatarisht kemi transmetuar 20 deri në 35 informata ditore, kemi transmetuar edhe intervista, komente lidhur me zhvillimet diplomatike e politike, biseda me ushtarë dhe eprorë, biseda në vijën e luftimeve, reportazhe të luftës për jetën e banorëve të zhvendosur nëpër gryka malesh dhe njoftime të ndryshme për popullatën.


Në raste të caktuara gazetarët dhe reporterët: Martin Çuni, Gazmend Elshani, Nusret Pllana kanë bërë inçizime edhe me kamerë, në disa raste edhe gjatë luftimeve. Ata kanë bërë fotografime të shumta në shumicën e zonave të luftimeve. Pas intensifikimit të bombardimeve të NATO-s kur nga Kosova ishin larguar të gjithë gazetarët, Radio-Kosova e Lirë dhe Agjencia Kosovapress kishin mbetur të vetmet burime të informimit në Kosovë. Asokohe, Dojçe Vele, Zëri i Amerikës e medie të tjera, u bënin me dije dëgjuesve se lajmet nga Kosova mbështeteshin ekskluzivisht nga mediet e UÇK-së. Lidhur me fondin e lajmeve të transmetuara gjatë lutës RKL e ka ruajtur tërë arkivin të cilin, në vitin 2009 ka botuar në tri vëllime).

Profesor Ahmet, a ju kanë sulmuar ndonjëherë trupat serbe në selinë e radios?

Qysh prej fillimit të transmetimit të programit më 4 janar 1999 deri në mbarimin e luftës, Radio Kosova e Lirë dhe Agjencia e lajmeve Kosovapress kanë qenë në shënjestër të përhershme të goditjeve nga distanca, por edhe cak i goditjeve nga dy aeroplanë bombardues. Më 27 mars 1999, në orën 8 të mëngjesit dy aeroplanë ushtarakë jugosllavë, kanë goditur lagjen me tetë arka bomba të tipit kasetë, ku ne strehoheshim, me ç rast është martirizuar Elbasan Jakup Berisha, 16-vjeçar, ndërsa kanë marrë plagë edhe tetë anëtarë të tjerë të familjes së tij. Po atë ditë, në orën 12.00 mediet serbe kishin dhënë lajmin për shkatërrimin e bazës transmetuese të Radios Kosova e Lirë, ndërsa ne kemi transmetuar programin, po atë ditë në orën 16.00, në orën e caktuar, kur për çdo ditë ka filluar transmetimi gjatë tërë kohës së luftës. Asokohe, krimineli serbe Sheshel dhe disa komandantë të armatës jugosllave kishin deklaruar në medie se së shpejti do të pinin kafenë e mëngjesit në Berishë, ku do të ndërtonin edhe një stadium futbolli.


Me qëllim për të mbijetuar në kushte dhe rrethana të sulmit të pandërprerë, në fillim të prillit të vitit 1999 kemi ndërtuar një bunker të fortifikuar mirë, në një maje mali dhe nga bunkeri kemi transmetuar programin ditor, (deri në 1 orë e 30 minuta në ditë), gjatë tre muajve të fundit të luftës. Vendi afër Bunkerit është goditur sa e sa herë nga arma armike, por nuk është shkatërruar. Më 8 qershor 1999, dy ditë para përfundimit të luftës, forcat serbe kanë goditur bazën e strehimit të stafit, në vendin e quajtur “Rrezja e Baliqit”. Ata kanë goditur me 16 raketa tokë-tokë, të cilat kanë shpërthyer në një rreze: 50 deri 100 metra në afërsi të bunkerit. Në momentin kritik të fillimit të goditjeve jemi futur në bunker dhe kemi shpëtuar të gjithë. Gjatë dhe pas luftës kemi tubuar shumicën dërrmuese të pjesëve dhe skeleteve të raketave, me qëllim për t’i ruajtur në Muze, por ato i kanë marrë ushtarët e KFOR-it në muajin e parë pas mbarimit të luftës, mbase me qëllim për t’i zhdukur edhe gjurmët fizike të luftës.

Në luftë të gjitha ditët e netët janë të vështira dhe të rrezikshme, por cilën ditë do ta veçonit si më të vështirën për stafin dhe Radion?

Dita më e vështirë për mua, për Radion dhe stafin gjatë luftës ka qenë 27 marsi i vitit 1999, dita e bombardimit të vendqëndrimit nga aeroplanët serbë. Ishim para dilemës, si t’ ia bëjmë. Meqë serbët kishin informuar për shkatërrimin e Radios, ne si kundërpërgjigje, doemos se do të emetonin programin ditor, në kohën e caktuar, duke ndërruar paraprakisht vend-emetimin. Ishte me rrezik fakti që ata ta identifikonin lehtë vend-transmetimin dhe të na godasin me raketë teledirigjuese. Pavarësisht rreziqeve kemi përgatitur emisionin e lajmeve. Nezir Myrtaj. redaktor i informimit dhe analist i Radios i hartonte informatat duke i shkruar me laps në një fletore, nga ku duhej t’i lexonte drejtpërdrejt folësi, Nusret Pllana, meqë teknika e incizimit paraprak nuk funksiononte. Në fillim të edicionit të lajmeve kemi njoftuar opinionin se programi është reduktuar për shkaqe dhe rrethana të luftimeve të pandërprera, në zonën ku po transmetonim, ndërkohë që kemi dhënë edhe lajmin e bombardimit të selisë dhe pësimeve të popullatës civile.

U kemi bërë me dije dëgjuesve se ne nuk do të ndalojmë programin e Radios dhe do të vazhdojmë transmetimin nga zonat, që i mbante nën kontroll UÇK-ja. Gjatë tërë asaj dite tërë stafi i Radios dhe i Agjencisë ka qëndruar në një pyll me lisa të mëdhenj, te varrezat e fshatit, gjithnjë në shënjestër të breshërive të pandërprera të granatave. Vazhdimisht kemi ndërruar vendqëndrimin dhe në kushte e rrethana të tilla kemi përgatitur informatat e ditës. Pas bombardimit të selisë nga aeroplanët e armikut, në fshatrat përreth ishte përhapur lajmi i goditjes së Radios. Për të parë dhe për t u bindur se ç’kishte ndodhur kishin rrugëtuar këmbë, për gjashtë orë nga Krojmiri deri në Berishë, bija ime Arbana dhe djali, Epiri me një bashkëluftëtar të tij. Ata u gëzuan pa masë kur na panë të gjithëve gjallë e shëndosh. Pas transmetimit të programit, me disa anëtarë të stafit kemi vajtur për ngushëllime te familja e Mehmet Berishës, meqë iu kishte vrarë nipi, Elbasan Berisha, vëlla i vetëm i katër motrave dhe ishin plagosur tetë anëtarë të familjes, në mesin e tyre edhe prindërit e Elbasanit… Askush nuk e dinte se çka do të na sillte mëngjesi, edhe pse fortifikatat e luftës së UÇK-së në Rrafshnaltë qëndruan të patundura deri në mbarim të luftës. Gjatë luftës në mbrojtje të zërit të lirisë, të Radios-Kosova e Lirë, kanë rënë 14 dëshmorë, tre prej tyre anëtarë të stafit.

Profesor Ahmet, - cili ka qenë roli i Amerikës dhe i NATO-s në luftë për çlirimin e Kosovës?

Roli Shteteve të Bashkuara të Amerikës në luftën e Kosovës ka qenë vendimtar për çlirimin e vendit, por në këtë mes nuk duhet harruar faktin se ishte pikërisht Britania e Madhe, aleatja historike e Amerikës, ajo e cila e mbështeti fuqishëm intervenimin dhe nuk e ndryshoi qëndrimin për asnjë çast. Madje në disa raste, Anglia shkonte më tej, duke kërkuar nga kreu i Aleancës edhe intervenimin nga toka, meqë regjimi i Milosheviqit nuk po dorëzohej, duke pritur kot ndihmë, apo mbrojtje nga Rusia. Në Kosovë është krijuar bindja se Amerika e ka çliruar Kosovën. Është e vërtetë se Amerika ka bërë më shumë se çdo shtet, por pa Anglinë, Amerika nuk do ta kishte finalizuar as edhe procesin e parapërgatitjes së intervenimit, as do të kishte intervenuar. Ne gjatë luftës i kemi përcjellë bombardimet në terren, në zonat e luftës dhe kemi vërejtur se sulme nga ajri mbi caqet serbe kanë kryer vetëm aeroplanët e Amerikës dhe të Anglisë, aeroplanët tjerë vëzhgonin terrenin për 10-20 minuta dhe raketat i zbraznin në male të caktuar si: në Golesh, në një mal mbi Prishtinë, në malin e Dajtit në Shqipëri apo në Detin Adriatik. Jo rastësisht, aeroplanët e Francës kanë goditur disa herë bazat tona, jo vetëm në kufi, por edhe në zonat e luftimeve. Në fshatin Kleçkë ku ishte njëra ndër bazat më të forta të luftës së UÇK-së aeroplanët e Francës kanë goditur popullatën civile, e cila ka pësuar me pesë të vdekur e dhjetëra të plagosur. Aeroplanët e vendeve të tjera anëtare kanë improvizuar, të paktën në Kosovë, meqë nuk e di cili shtet evropian ka goditur në territorin e Serbisë.

Pas tërë asaj luftë, rënies heroike të mijëra dëshmorëve dhe martirizimit të dhjetëra mijërave a mendoni se është realizuar sot ideali i UÇK-së?

Ideali i UÇK-së është realizuar pjesërisht. Betimi i luftëtarëve të lirisë është bërë mbi platformën kombëtare të bashkimit të trojeve shqiptare dhe kjo nuk po ndodh, në radhët të parë sepse këtë nuk e duan politikanët e vendit, në Prishtinë, Tiranë dhe në Shkup. Megjithatë, lufta e UÇK-së, e ndihmuar nga NATO-ja dhe nga diplomacia përparimtare botërore, ka bërë kthesë të madhe në drejtim të demokratizimit të raporteve mes popujve, në rajonin e Ballkanit. Prandaj, është shqetësues fakti se disa qarqe zyrtare, evropiane, po bëjnë përpjekje për të barazuar krimet, duke i paraqitur luftëtarët e UÇK-së si terroristë dhe duke i barazuar me kriminelët e Milosheviqit.

Tendencat e tilla mbase kanë për qëllim të ofrojnë mundësi për pajtim mes serbëve dhe shqiptarëve, por këto qarqe harrojnë se shqiptarët dhe serbët kanë 13 shekuj armiqësi, e cila nuk kalohet dot me një e dy decenie. Mendoj se kushtet për pajtim të vërtetë të shqiptarëve me serbë do të krijohen vetëm atëherë kur shqiptarët të krijojnë shtetin e tyre të përbashkët kombëtar, ashtu sikur e ka krijuar Serbia, Greqia, Bullgaria e shtetet e tjera.

Çka përfaqëson sot Radio Kosova e Lirë, në kushtet dhe rrethanat e pas luftës?

Radio-Kosova e lirë është medium i pavarur elektronik, që ka dalë nga lufta e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, nga betimi i dëshmorëve të kombit dhe që vazhdon të jetë zëdhënëse e aspiratave për bashkim kombëtar.

RKL-ja përfaqëson zërin e ndërgjegjësuar të shqiptarit liridashës, i cili kurrë dhe asnjëherë nuk do të pajtohet, që shqiptarët padrejtësisht të jetojnë të ndarë në gjashtë shtete. Pikërisht për këtë, konsideroj se koncepti kombëtar i programit, është një domosdoshmëri, e cila viteve të fundit, në segmente të caktuara është e pranishme edhe në shumë mediume, jo vetëm elektronike.

Radio-Kosova e lirë transmeton emisione informative, të kulturës, historisë, shkencës, artit, muzikës, emisione ditore për dëshmorët e UÇK-së, për dëshmorët e kombit, për personalitetet kombëtare, përgjithësisht emisione arsimore dhe emisione të kulturës kombëtare. Me këtë koncept programor, RKL-ja është një medium i veçantë, meqë është prodhim i një kohe dhe i rrethanave të veçanta të historisë sonë më të re.

Dua ta pranoj me realizëm se insistimi në këtë rrugë ka qenë i vështirë, sidomos në vitet e para të pasluftës, kur mediet kontrolloheshin nga misionet e huaja, të cilat nuk e honepsnin përmbajtjen e programit tonë, aq më tepër kur e dinin se jemi të prejardhur nga lufta e UÇK-së. Radio-Kosova e Lirë, edhe pse gjatë kohës së luftës ishte zëri i vetëm çlirimtar në Kosovë, pas luftës jo vetëm u la në harresë nga kreu i luftës, por edhe është injoruar dhe vazhdon të injorohet nga një segment i saj, për shkak të zërit tonë realist dhe kritik. Pavarësisht nga të gjitha, falë përkushtimit të stafit dhe dëgjuesve të shumtë, që na përkrahin dhe të cilët me endje e dëgjojnë këtë program, kemi arritur të mbahemi dhe të çajmë përpara, ndoshta si mohikanë të fundit të një ideje, që ne nuk e shohim të jetë në të “perënduar”, por në një rilindje së cilës i besojmë, duke u mbështetur në idenë e natyrshme, të patjetërsueshme dhe të pa konsumuar të bashkimit kombëtar.

Profesor Ahmet, kur keni filluar të merreni me krijimtari artistike?

Kam filluar të shkruaj shumë herët, por kam botuar relativisht vonë, për shkak të përmbajtjes së temave, të cilat i kam trajtuar në shkrimet e mia. Gjatë kohës së studimeve, në vitet 70, kohë pas kohe kam mbledhur lëndë folklorike dhe kam bashkëpunuar me revistën letrare: “Jeta e re”. Duke qenë se regjimi kishte aplikuar censurë mbi baza ideologjike, konsideroja se shkrimet e mia nuk mund të botoheshin, andaj edhe nuk i kam dërguar për botim. Shkrimet e para datojnë nga shkolla e mesme. Profesorët e gjuhës i merrnin si shembull hartimet shkollore. Më kujtohet veçmas profesori i letërsisë, Halil Vllahiu. Njëherë kisha marrë guximin dhe i kishte dhënë për ta lexuar një tregim, i cili quhej “Varri i Sutës” ku flitej për një vajzë të braktisur, e vetmja që kishte shpëtuar nga familja me rastin e bombardimit të shtëpisë nga forcat partizane në Luftën e Drenicës, në dimër të vitit 1945. Ajo kishte jetuar te dajallarët dhe kishte vdekur tri ditë para se të bëhej nuse”.

Profesori kishte kërkuar ta lexoja tregimin në klasë dhe pas mbarimit të mësimit më kishte ndaluar. Më kishte vështruar me habi. Ma kishte kthyer tregimin duke më bërë me dije se tregimi i tillë jo vetëm që nuk do të botohej, por mund të bëhej shkas edhe për burg. “Tregime të tilla mos i dërgo për botim se mund të përfundosh keq”, më kishte porositur. Disa muaj më vonë, në pranverë të vitit 1964, kthinën përdhese të ndërtuar me qerpiçë dhe shpatëza druri, në të cilën banoja me shokun tim, Eshref Islami, gjatë një vërshimi e kishte marrë uji, meqë ndodhej buzë lumit, Vellusha, në Prishtinë. Uji kishte përfshirë të gjitha, në atë mes edhe fletoren time të tregimeve.

Në vitin 1979, gjatë një kontrollimi të befasishëm të inspektorëve të UDB-së, në shtëpinë time, në Shtime, kryeshefi i Milicisë në Ferizaj, Muharrem Gagiga dhe inspektori i UDB-së, Adem Goga, gjatë bastisjes së shtëpisë më kishin marrë dy fletore me krijime artistike. Ata kërkonin libra të ndaluar, por ato i mbaja fshehtas dhe ato nuk i zbuluan kurrë. Pasi i kishin lexuar, duke hetuar përmbajtjen sociale por edhe revolucionare, fletoret me shënime i kishin marrë me vete dhe ia kishte dërguar Prokurorit komunal në Ferizaj, i cili kishte kërkuar hapjen e procedurës për vepër penale, sipas nenit 133 të KPJ-së. Sado që skicat dhe tregimet ishin shkruar me një gjuhë lakonike, gjykatësi hetues kishte zbuluar se tregimet ishin të orientuara kundër bashkim vëllazërimit të shqiptarëve me popujt sllavë dhe kundër regjimit të fuqi. Fillimisht më kishin dënuar 6 muaj burg, ndërkohë që Shkalla e Dytë, me kërkesë të prokurorit, Reshat Millaku, dënimin e plotfuqishëm e kishte rritur në 18 muaj burg. Shkrime të ndryshme publicistike, letrare, madje edhe përkthime kam botuar në gazetën “Rilindja” më vonë “Bujku”, pastaj në ndonjë gazetë javore, mujore apo periodike etj.

Pas luftës së UÇK-së dhe çlirimit të Kosovës nga Serbia kam botuar disa vepra letrare e publicistike, të cilat janë mirëpritur nga kritika letrare. Në vitin 2000 kam botuar, “Meditime në arrati”, dhe librin publicistik, “Në gjurmim të lashtësisë. Disa vite më vonë romanin, “Burgu” pastaj gjatë viteve në vijim kam botuar: Fenomene shqiptare”, “Milush Kopiliqi serb apo shqiptar?”,Luftëtarë të NDSH-së I, “Krojmiri”,(monografi),“Koha e jeniçerëve”,“Gjurmime dhe studime”. Në vitin 2012 kam përkthyer dhe kam botuar librin, “Trëndafili i bardhë”, roman i shkrimtarit të njohur hungarez, Jokai Mor. Në vitin 2014 kam nxjerrë në dritë romanin: Çlirimtarët dhe mercenarët” ndërsa në vitin 2016 librin “Luftëtarë të NDSH-së 1944-1950 II”. Kam shumë vepra në dorëshkrim…

Në fund të këtij shkrimi mund të them se jeta dhe vepra e shkrimtarit, luftëtarit, eseistit, dhe atdhetarit, prof. Ahmet Qeriqit, është pjesë e Kosovës së përgjakur, pjesë kryengritëse e të gjithë vullnetarëve të lirisë, pjesë e misionit të shenjtë për ribashkimin e trojeve shqiptare. Dashuria për lirinë, më thotë Prof. Ahmet Qeriqi, kushton; me arrestime, tortura, burg, dhe rënie në fushë të betejës. Por, shpirti i çlirimtarit nuk pyet për çmimin e lirisë dhe të pavarësisë. UÇK-ja ia drejtoi dhe ia shkrepi armët Serbisë dhe nuk u mposht në asnjë çast, dhe as nuk do të mposhtet. Gjaku i të rënëve nuk shuhet. Gjaku i tyre është zemra e pandalshme e Kosovës Iliriane. Bimëve të gjakut të lirisë kurrë nuk i bien gjethet. Vepra e tyre përherë është e gjallë në Panteonin e popullit tonë. Neve kurrë nuk na u njoh e drejta e plotë për atë që luftuam, por, populli ynë është popull i mençur, dhe e di udhën si të lëviz kundër padrejtësive historike që na janë bërë. Ribashkimi i trojeve tona është vullnet i pandalshëm i shqiptarëve. Ata që shkelin mbi ndërgjegjen kombëtare do t´i dënojë e sotmja dhe e nesërmja. Ribashkimi i trojeve shqiptare në një bashkështet shqiptar është i pandalshëm!...

Prof.dr.Isa Elezaj (1953-)

Prof.Dr.Isa Elezaj,Ph.D ,  ka lindur më 21.10.1953 në Morinë të Gjakovës. 

Ka kryer studimet universitare gjatë viteve 1972-1976, F.SH.M.N në Departamentin e Psikologjisë në Universitetin e Prishtinës.

 Ka magjistruar në Shkencat Biologjike në universitetin e Zagrebit në vitin 1983.

 Në 1989 ka kryer doktoraturën në Universitetin e Prishtinës dukë marrë titullin Doktor i Shkencave të Biologjisë.

Ka punuar si profesor në shkollën e mesme të mjekësisë “Ali Sokoli”- Prishtinë mes viteve 1976-1982. 

Në vitin 1983-2010 ka qenë profesor në Universitetin e Prishtinës.

Gjatë viteve 2006-2009 Isa Elazaj ka qenë Dekan i Fakultetit të Shkencave Natyrore, ndërsa mes viteve 2000-2009 anëtar i Senatit të Universitetit të Prishtinës. Aktualisht është anëtar i Komisionit Qendror për Studime të Doktoraturës në Universitetin e Prishtinës me një mandatë tre vjeçar.

Është profesor i lëndëve: Biologji e qelizës ,Biologjia e zhvillimit të shtazëve,Bazat e Shkencave natyrore me Metodologji(1,2,3)në F.SH.M.N -Fakulteti  i Biologjisë etj.

Flori Bruqi

“Kosova e kërcënuar nga gjarpri i shtëpisë” i Islam Laukës

“Kosova e kërcënuar nga gjarpri i shtëpisë”(2019) është libri më i ri i ish-ambasadorit të Shqipërisë në Kosovë, politologut Islam Lauka. Në këtë libër, në mesin e shumë temave që autori trajton, një fokus të veçantë i ka kushtuar të ashtuquajturit “korrigjim të lehtë të kufijve”. Në promovimin e këtij libri, Lauka tha se nga atdheu po largohen intelektualët e po ju jepet mundësia që me shtetin të udhëheqin injorantët.

Diplomati, studiuesi Lauka e sjell librin për Kosovën, ku edhe flet për problematikën aktuale politike dhe gjeostrategjike të Kosovës. Në kuadër të librit, shtron dhe analizon me argumente, fakte bindëse se pse duhet ruajtur tërësia e Kosovës.

Lauka, u shpreh falënderues para pjesëmarrësve, kurse botimin e librit e ka ndjerë si detyrë qytetare.

“Unë nuk kam shkruar kurrë për probleme historike, nuk kam pasur kohë dhe jo që nuk më pëlqen. Është zanat shumë i mirë i historianit, por unë këtë ja kam lënë Jusuf Bajraktarit. Unë kam shkruar vazhdimisht për probleme aktuale. Megjithatë këtë e kam quajtur detyrë timen qytetare karshi Kosovës dhe Shqipërisë. Unë këtu kam shumë rezerva, në qëllimin qytetarë të shqiptarëve”, tha për të pranishmit autori.


Nazmi Rrahmani, shkrimtari dhe botuesi i librit e ka vlerësuar veprën e Laukës, duke konsideruar që libri që po promovohet ka një titull simbolik dhe sipas tij Lauka duke u marrë me problematikën aktuale politike dhe gjeostrategjike të Kosovës në kuadër të librit, shtron dhe analizon me argumente, e fakte bindëse se pse duhet ruajtur tërësia e Kosovës.


“Sipas metodologjisë shqiptare çdo shtëpi e ka edhe gjarprin e vet që i bie se e ka roje të shtëpisë, ndonëse kujdeset për ta dhe e ruan nga të këqijat që mund t’i vijnë gjithandej. Ai nuk e dëmton asnjëherë shtëpinë e vet dhe njerëzit e vet. Autori me të drejtë konstaton se marrëveshja me Serbinë në këto kushte nuk është jetike për Kosovën.Domethënia e titullit të librit në këtë rast është se ai po e kërcënon atë që besohet se duhet të ruaj. Libri tregon se nga i vjen kërcënimi Kosovës, nga bisedimet me Serbinë në çfarëdo mënyre për ndërrim të kufijve. Marrëveshja me Serbinë s’është jetike për Kosovën”, vlerëson Rrahmani.

Historiani Frashër Demaj, thotë se Lauka në këtë botim nxjerr disa hipoteza, kur flitet për korrigjimin e kufijve.

“Hipoteza kryesore që trajton në këtë studim është tashmë, fjalia e famshme “korrigjimi i lehtë i kufirit”, që shpeshherë u quajt me terma ndryshe, por që në fund nënkuptonte shkëmbimin e territoreve me Serbinë. Profesor Lauka e trajton shumë anshëm këtë temë, shtron edhe teza të tjera të cilat i trajton dhe në fund përveç konstatimeve që bën për çështjet e ndjeshme në këtë kohë nëpër të cilën po kalon Kosova, Lauka, jep dhe ide për zgjidhje të problemeve”, tha Demaj.

Akademik Prof.Dr. Abdulla Mehmeti (1962-)

Akademik Abdulla Mehmeti

Abdulla Mehmeti u lind në Shipkovicë të Tetovës, më 2 janar 1962. Shkollën fillore e ka kryer në vendlindje, ndërsa shkollën e mesme katërvjeçare në Gjimnazin e Tetovës e ka kryer në afat prej tre vjetësh. Arsimin e lartë e ka kryer në Universitetin e Prishtinës, Fakultetin e Filologjisë - Dega Letërsi dhe Gjuhë Shqipe. 

Njëkohësisht ka studiuar me korrespodencë edhe në Fakultetin Juridik të po këtij Universiteti. Studimet pasuniversitare i ka ndjekur në Universitetin e Shkupit, për kulturologji në fushën e letërsisë. Ka kryer edhe kurse e specializime të tjera në fushën profesionale.

Gjatë kohës së studimeve në Prishtinë, ka marrë pjesë aktive në lëvizjen studentore dhe demonstratat e vitit 1981. Për bindjet e tij politike është dënua me burg dhe është privuar nga gjithë të drejtat qytetare për shkollim të mëtejmë, punësim dhe zhvillimin e veprimtarive publike.

Me fillimin e proceseve demokratike, në vitin 1990, bashkë me intelektualë të tjerë dhe ish të burgosur e të përndjekur politik e ka udhëhequr këshillin rajonal të aksionit popullor për pajtimin e gjaqeve dhe hasmërive mes shqiptarëve në fshatrat e Malësisë së Tetovës.

Në janar të vitit 1990 e ka përgatitur Programin, e ka formuar dhe udhëhur Këshillin nismëtar për themelimin e Bashkësisë Kulturore Shqiptare, kuvendi themelues i së cilës është mbajtur më 19 gusht 1990, në Shipkovicë të Tetovës. 

Pushteti i atëhershëm në Maqedoni themelimin e kësaj organizate kulturore dhe atdhetare e luftoi me të gjitha mjetet dhe në të gjitha format, duke përdorur kërcënime dhe procese gjyqësore të montuara për nismëtarët dhe aktivistët e saj.

Në vitin 1991, në kuadër të Bashkësisë Kulturore Shqiptare, e ka ngritur iniciativën për mbajtjen e manifestimit të parë shkencor në Maqedoni, me përmasa kombëtare, Simpoziumin shkencor "Shqiptarët e Maqedonisë", i cili i ka zhvilluar punimet në Medresenë "Isa Beu", në Kondovë të Shkupit, më 20, 21 dhe 22 dhjetor të vitit 1991. 

Kontributet shkencore të këtij Simpoziumi kanë shërbyer si Platformë e vetme për zhvillimin e veprimtarisë politike, kulturore, arsimore dhe veprimtarive të tjera shoqërore dhe kombëtare të shqiptarëve në Maqedoni, në përpjekjet e tyre për liri dhe barazi, si dhe për ndërtimin e një shoqërie demokratike.

Në dhjetor të vitit 1993 e ka përgatitur Platformën për hapjen e Universitetit Shqiptar në Maqedoni, e cila është miratuar nga kryesia e Bashkësisë Kulturore Shqiptare në Maqedoni, në të cilën janë përfshirë strategjia, taktika dhe aktivitetet e parapara për themelimit dhe ngritjes së këtij institucioni të rëndësishëm për arsimin e lartë në gjuhën shqipe të shqiptarëve në Maqedoni dhe më gjerë. 

Pas një sërë aktivitetesh disamujore kjo ide u kurorëzua me sukses në Kuvendin themelues të Universitetit Shqiptar në Maqedoni (nga themelimi: Universiteti i Tetovës, sipas selisë së tij), i cili u mbaj më 4 qershor 1994, në sallën solemne të Komunës së Tetovës.

Gjatë viteve 1994 - 1998, ka iniciuar dhe organizuar me dhjetëra manifestime shkencore, arsimore, kulturore dhe artistike, si simpoziume, tribuna shkencore, debate, tryeza të rrumbullakëta, festivale artistike dhe letrare, ekspozita, akademi për ngjarje dhe personalitete të shquar të historisë dhe kulturës kombëtare, si dhe ka nxitur dhe botuar një varg veprash të rëndësishme shkencore dhe letrare nga autorë të njohur shqiptarë, përmes edicionit të botimeve të Bashkësisë Kulturore Shqiptare.

Gjatë kohës së regjimit komunist iu ndalua punësimi dhe zhvillimi i çdo veprimtarie publike, por edhe gjatë periudhës së mëvonshme, duke mos u pajtuar me filozofinë e veprimit të partive politike shqiptare që vepronin gjatë kësaj periudhe, do të mbetet anësh rrjedhave politike, si veprimtar, studiues dhe krijues i lirë, deri në vitin 2002, kur për herë të parë u punësua si profesor i gjuhës dhe komunikimit në Shkollën e mesme për kuadro të ekonomisë "Mosha Pijade", në Tetovë. 

Vetëm pas një viti do të largohet nga puna për shkaqe të motivuara nga politika ditore dhe qarqet armiqësore në radhët e disa partive politike të shqiptarëve në Maqedoni.

Në vitin 2007, me përkrahjen e disa profesorëve nga Universiteti i Prishtinës dhe Universiteti i Tiranës, të cilët atë kohë kanë qenë të angazhuar në Universitetin Shtetëror të Tetovës, u punësua në marrëdhënie të rregullt pune në këtë Universitet, me detyrë ta themelojë dhe organizojë Seminarin e Gjuhës, Letërsisë dhe Kulturës Shqiptare në kuadër të këtij Universiteti. 

Në cilësi të Sekretarit të këtij Seminari, vetëm pas disa muajve e inicioi zyrtarisht themelimin e këtij Seminari, i cili u pranua si njësi akademike e Universitetit, dhe po këtë vit i mbajti punimet për herë të parë në qytetin e Ohrit, me pjesëmarrje të studiuesve më të mirë shqiptarë të albanologjisë nga të gjitha trevat shqiptare dhe nga bota e jashtme.

Deri më tani ka publikuar me qindra punime shkencore dhe publicistike, artikuj, analiza politike dhe studime për kulturën, historinë, gjuhën dhe letërsinë shqipe, në shumë gazeta, revista dhe publikime të tjera. 

Ka marrë pjesë në disa konferenca shkencore, simpoziume, tribuna dhe manifestime të tjera shkencore, në vend dhe jashtë vendit.

Nga viti 1990 deri më sot, ka përgatitur dhe publikuar disa programe dhe platforma për punën dhe veprimtarinë e institucioneve të ndryshme kulturore, arsimore dhe shkencore, si dhe memorandume, rezoluta, deklarata dhe akte të tjera për çështjen e shqiptarëve në Maqedoni dhe çështjen shqiptare në përgjithësi.

Është autor i dhjetëra veprave shkencore dhe publicistike. Së shpejti pritet të publikohet edhe kompleti i veprave të zgjedhura të këtij autori në 25 vëllime, ndër të cilat edhe monografia për Universitetin e Tetovës, në tri vëllime, me fakte e dëshmi të papublikuara deri më sot, si dhe monografi të tjera shkencore dhe vepra publicistike, për historinë, gjuhën, kulturën, jetën shoqërore dhe lëvizjen politike të shqiptarëve në Maqedoni, dhe jo vetëm.
Ka qenë kryetar i disa asociacioneve kulturore dhe shkencore shqiptare në Maqedoni: kryetar i Bashkësisë Kulturore Shqiptare, kryetar i Forumit kombëtar Forcat e Bashkuara, është edhe anëtar i organeve drejtuese të disa asociacioneve kulturore dhe shkencore brenda dhe jashtë vendit, ku merr pjesë aktive në organizimin e punës dhe veprimtarisë së tyre.

Në shkurt të vitit 2016 është zgjedhur kryetar i Akademisë Shqiptare Amerikane të Shkencave edhe Arteve, me seli në Shkup.
Aktualisht jeton në Tetovë dhe punon në Universitetin Shtetëror të Tetovës.


F.B

Jakup Krasniqi

Prof.Dr.Jakup Krasniqi, lindi më 01.01.1951 në Fatos (ish Negrovc) të Drenasit.

Shkollën fillore dhe të mesme e kreu në vendlindje.

Studimet i mbaroi në Prishtinë në Fakultetin Filozofik dega Histori. 

Më pas i kushtohet punës si pedagog dhe krahas saj fillon veprimtarinë politike në ilegalitet. Në vitet 1981 deri më 1991 burgoset për arsye politike nga pushtuesi serb.

Ishte pjesëtar aktiv i LDK-së në Drenas e më vonë edhe anëtar i kryesisë së LDK-së. Angazhohet aktivisht në ndërtimin e strukturave të UÇK-së dhe zëdhënës i saj në kohën e luftës. Anëtar i delegacionit shqiptar në Rambuje të Francës. Ministër në qeverinë e parë të Kosovës. Pas zgjedhjeve të para në Kosovën e çliruar ministër për shërbimet publike.

Në zgjedhjet e lira pas pushtimit më 1992-1998 deputet në parlamentin e Kosovës. Në seancën e parlamentit të ri të Kosovës më 9 janar 2008, dalë nga votimet e 17 nëntorit 2007, Jakup Krasniqi zgjidhet Kryetar i Parlamentit të Kosovës. Në vitin 2014 së bashku me Fatmir Limaj formuan partinë e quajtur Nisma për Kosovën. Tani është Kryetar i Këshillit Kombëtar të kësaj partie.

Aktivitete dhe funksione:

1972–1977 Arsimtar në Fatos dhe Arllat; 1976–1977, Arsimtar në Shkollën e Mesme në Drenas; 1979–1981 Arsimtar në Arllat dhe pastaj në Shkollën e Mesme në Skenderaj; 1991–1994 Arsimtar në gjimnazin “Skënderbeu“ në Drenas; 1995–1998 Kryetar i Këshillit të Arsimit në Drenas; 1998–1999 Zëdhënës i Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK); 1999 Anëtar i Delegacionit të Kosovës dhe i Grupit Politik në Konferencën e Rambujesë; 1999–janar 2000 ministër i Ministrisë për Rindërtim dhe Zhvillim; 2001-Deputet në Legjislaturën e Parë; mars 2002 dhjetor 2004 Ministër i Ministrisë së Shërbimeve Publike në Qeverinë e Kosovës; tetor 2004-2007 Deputet në Kuvendin e Kosovës, mandati II; 2004-2007 Shef i GP të PDK-së në Kuvendin e Kosovës; nëntor 2007 deputet, mandati III; janar 2008- vijon Kryetar i Kuvendit të Kosoves; 1973–1981 Veprimtari politike Klandestine (ilegale) në Lëvizjen Kombëtare të Kosovës; 1981–1991 I burgosur politik; 1991–1999 Anëtar i Kryesisë dhe kryetar i Lidhjes Demokratike të Kosovës (LDK), dega në Drenas; 1992–1998 Deputet i Parlamentit të Kosovës; 1998–1999 Zëdhënës i Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK), anëtar i Shtabit të Përgjithshëm, anëtar i Drejtorisë Politike të UÇK; 1999–2003 Sekretar i Përgjithshëm i Partisë së Prosperitetit Demokratik të Kosovës (PPDK) përkatësisht Partisë Demokratike të Kosovës (PDK), tetor 2005-vijon Sekretar i Përgjithshëm i PDK-së, nëntor 2005 anëtar i Grupit Politik Strategjik nga PDK, në bisedimet e Vjenës.

Libra

1.Kthesa e madhe Ushtria Çlirimtare e Kosovës, Shtëpia Botuese "Buzuku", Prishtinë 2006;

2."Kosova i a historical context"; Shtëpia Botuese "Eeuroprinty",  Prishtinë 2007; 

3."Një luftë ndryshe për Kosovën"; Shtëpia Botuese "Buzuku",  Prishtinë 2007; 

4."Pavarësia si kompromis"; Shtëpia Botuese "Buzuku", Prishtinë, 2010; 

5."Kosova në kontekst historik"; Botim i dytë i plotësuar. Shtëpia Botuese "Buzuku", Prishtinë 2010;

6."Lëvizja për Republikën e Kosovës 1981-1991 sipas shtypit shqiptar"; Shtëpia Botuese "Buzuku",Prishtinë 2011; 

7."Guxo ta duash lirinë", Shtëpia botuese: "Buzuku". Prishtinë, 2011:

8."Pranvera e lirisë ‘81", Shtëpia botuese: "Buzuku". Prishtinë, 2011;

9."Flijimi për lirinë", Shtëpia botuese: "Buzuku". Prishtinë,2011.

10."Pavarësi dhe personalitete" (Në 100-vjetorin e Pavarësisë së Shqipërisë), Shtëpia botuese "Buzuku", Prishtinë, 2012.

11."Një histori e kontestuar "(Kritikë librit të Oliver Jens Schmitt: “Kosova - histori e shkurtër e një treve qendrore ballkanike”), Shtëpia botuese "Buzuku", Prishtinë, 2013.

12."Zhurmuesit e demokracisë";Shtëpia botuese "Buzuku",  Prishtinë,2016;

13."Reflektime demokratike"; Shtëpia botuese "Buzuku", Prishtinë, 2017; 

14."Arti i bisedimeve"; Shtëpia botuese "Buzuku", Prishtinë,2018.

Pse përfituesi i vetëm i “Shengenit” Ballkanik është Serbia?!

Po flitet aq shumë për “Mini-Shengenin” Ballkanik, për të cilin, pothuajse, në një mendje për rregulla të reja ndërshtetërore janë bërë tri shtete: Serbia, Shqipëria dhe Maqedonia e Veriut, ndërsa Kosova është jashtë tyre. Edhe sikur të dojë Kosova të ishte, apo të jetë palë, Serbia nuk e pranon si të tillë, sepse ajo nuk e njeh si shtet, dhe s’ka si ta njoh si palë.

Pse, Serbia është përfituesi i vetëm?

Si fillimi, mes Maqedonisë së Veriut dhe Shqipërisë, vizat janë liberalizuar që në vitin 2008, dhe këtë e di kushdo që udhëton drejt vendeve respektive. Për vizitorët e të dy anëve nuk ka më asnjë pengesë. Gjithçka ecën normalisht. Edhe mes Serbisë dhe Maqedonisë së Veriut, me marrëveshje apo pa marrëveshje, nuk ka pengesa në lëvizjen e lirë të qytetarëve dhe të mallrave të tyre.

Duke se problemi është lëvizja mes shqiptarëve të Shqipërisë dhe serbëve të Serbisë. Dhe këtë problem po përpiqet që të zgjidh Aleksandër Vuçiç, për të cilin askush nuk mund të besojë se i plasi zemra e iu dogj shpirti për shqiptarët. Gjithkush e di se atij as i shkon ndërmend të punojë në të mirë të shqiptarëve, sepse po të kishte këtë mendje, do të largohej përfundimisht nga kursi antishqiptar ndaj shqiptarëve të Kosovës dhe menjëherë do të njihte pavarësinë e saj, duke i dhënë fund një konflikti të vjetër dhe të rrezikshëm jo vetëm për Ballkanin. Por, jo, lepuri fle te mallrat dhe tregu. Nuk bëhet fjalë thjesht për lëvizje njerëzish, turistësh, por për lëvizje të krahut të punës dhe të mallrave.

Sot, gjithë lufta në botë; diplomatike, tregtare dhe ushtarake, bëhet vetëm për tregje. Edhe atëherë, kur kishte luftëra klasike dhe pushtime klasike të vendeve të tjera, të gjitha bëheshin vetëm për tregje pune dhe tregje mallrash. Pra, gjithmonë, lufta është bërë për para dhe influencën që sjell para. Dhe parat vijnë vetëm nëpërmjet tregut të punës dhe nëpërmjet tregjeve të mallrave.

Nëse një vendi, me influencën dhe ndërhyrjet e ndryshme ia shkatërron ekonominë, dhe prodhimin industrial (industrinë në tërësi) e bujqësor, atë vend, de facto, e ke pushtuar. Nuk ka më nevojë të dërgosh ushtri e armatim, se do të ishin përpjekje e kot dhe shpenzim i kot. Shqipërisë së mjerë i shkatërruan ekonominë; i shkatërruan industrinë, i shkatërruan bujqësinë, i shkatërruan të gjithë prodhimin bujqësor e industrial, i shkatërruan tregun, e bënë rrip e degë dhe tani, pasi e kanë kthyer në një treg të madh për të tjerët, duke e hequr për veshi nga t’ua dojë qejfi. Edhe koloni, në kuptimin klasik të ishim, nuk do të katandiseshim kaq keq, se vendi që na kishte kolonizuar nuk do t’i linte të tjerët.

Pasi kanë shpartalluar në rrënjë ekonominë e Shqipërisë, duke blerë politikën, djemtë e saj i kanë kthyer në skllevër të botës. Djemtë shqiptarë dhe fuqia shqiptare e krahut të punës, brenda dhe jashtë vendit, punojnë për botën dhe i shërbejnë botës. Edhe ato dy lekë që i fitojnë me “gjaca mullës”, kur i thonë, i sjellin përkohësisht në Shqipëri, pasi ato prapë kthehen nga kanë origjinën, nga kanë ardhur, se të gjithë parat e fituara harxhohen për të blerë prodhimet e të tjerëve, shkojnë te padronët e këtyre prodhimeve, qofshin këto bujqësore, industriale apo të artikujve të përditshëm dhe riciklohen prapë te padronët punëdhënës. Edhe ato pak para që qarkullojnë nga puna dhe rrogat e shqiptarëve, që jetojnë brenda vendit, jashtë shkojnë nëpërmjet bankave të huaja, të cilat nuk kontrollohen e nuk detyrohen nga shteti shqiptar, se ku do t’i shpenzojnë apo investojnë parat e grumbulluara të shqiptarëve.

E parë në këtë prizëm, Shqipërisë nuk i intereson asnjë treg i huaj, se nuk ka as çfarë prodhon e as çfarë tregton.

Edhe Maqedonia e Veriut nuk ka prodhim të fuqishëm e as ka nevojë për tregje të reja. Tregtia e saj e jashtme nuk mendojmë se mund të prishte tregjet e brendshme në Shqipëri, aq më pak në Serbi. Por, forcimi i marrëdhënieve, edhe tregtare Serbi-Shqipëri, do të mund të dëmtonte marrëdhëniet dhe raportet Shqipëri-Maqedoni e Veriut.

Ndryshe është puna me Serbinë.

Serbia ka industria të zhvilluar, bujqësi super të zhvilluar, ekonomi të fortë dhe shtet të konsoliduar. Ajo ka nevojë për tregje. Mallrat dhe prodhimet e saj insiston që të gjejë vend për t’i shitur. Aq më shumë tani, kur i janë prishur raportet me tregun në Kosovë, kur Kosova nuk është më vendi i zbarkimit të mallrave të shumta serbe, pasi Kosova, me të drejtë ka kërkuar reciprocitet dhe në fushën e ekonomisë dhe të tregtisë me Serbinë, gjë që Serbia nuk do ta pranojë.

Atëherë, cilin treg kërkon Serbia ta shtijë me patjetër në dorë? Tregun e Shqipërisë, ndërsa Maqedonia e Veriut ka pak resurse natyrore dhe për aq konsumatorë që ka, “kaferdiset” me të veten, me prodhimin e vet të brendshëm. Ndërkohë që, së pari, Serbia duhet të rregullojë një orë e më parë marrëdhëniet me Kosovën dhe të vendosë ekuilibrat e prishur tregtar me të, mbi bazën e reciprocitetit të ndërsjellë.

Është e çuditshme se si njërin vëlla ta kesh armik e tjetrin vëlla ta kesh mik.

Si është e mundur që Kosova dhe Shqipëria të mos jenë në sinkron në politikën e jashtme, pastaj në atë tregtare dhe ekonomike?! Si mund të pretendohet se po na çahet barku për Kosovën, kur nga mëngjesi në darkë ulemi me ata që punojnë natë e ditë kundër interesave të Kosovës?! A s’ do të ishte mirë që, përpara angazhimit në nisma të tilla, të zgjidheshin në themel problemet Kosovë-Shqipëri dhe pastaj të mendohej për marrëdhëniet me shtetet e tjera Ballkanike?!

Vetëm kështu, Shqipëria dhe Kosova do të ishin një zë i vetëm dhe një zë i fuqishëm.

Po, ku të lënë!…