Dursakja Keidi Sejdini vjen me poezinë e saj paksa rebele

Sesi të ngjan vetja kur lexon një dorëshkrim me poezi të ndjera të një vajze që vjen nga fusha e pikturës. Ke ndjesinë e mirë të zbërthimit të dritës në një koloraturë imazhesh dhe tensioni i vetmisë që të ka shoqëruar deri më tash,fillon e zbehet në çast,pa u ndjerë.

Sepse Keidi Sejdini,më tepër se sy poetik,pasqyrash e kornizash rrethanore,është një kërkuese gjer në lodhje,e lojës së peizazheve të padukshme të zemrës dhe vendosmërisë për të dalë përtej të pamundurës zyrtare…Asaj të pamundure që për shumë moshatarë të saj tingëllon si një ëndërr utopike…Vargjet vajzërore të kësaj poeteje,nuk tentojnë të mbjellin te ty vetëm harmoninë e muzikalitete ndjesore,përkundrazi,Keidi vjen me poezinë e saj paksa rebele e të vështirë për ta zbërthyer disi më poetikisht filozofinë e të fshehtat e kësaj harmonie jo komformiste.

Ndaj s’është për t’u çuditur kur nga dhomëzat e saj poetike do të dëgjoni kërcitjen e shkujdesur të hapave e rimave këmbëngulëse që venë e vinë te njëra-tjetra.

Mos u shqetësoni kur në muret e mobiliet e dizenjuara me frymën e erës,poetja nis skicon linjat e saj shpirtërore me simetrinë e çrregullt e pa të keq të një çapkëneje të pandreqshme. ?shtë kjo shkrirje,trupëzimi i menjëhershëm i kësaj gjurme ëndërrimtare që vargun e vështrimin e saj di ta peshojë mirë mbi lëvizjet e penelatat mbi kanavacen e saj piktorike. ?shtë kjo arsyeja që duke qenë poete e piktore njëherësh,t’i nënshtrohet thirrjes dëshiro-dashurore për të qenë “Një ore artiste”…dhe s’mund të ndodhte ndryshe. E ndodhur mes dy qiejve dashurore,ajo e ka më të lehtë ta shkruajë e vizatojë portretin e saj artistik.

Unë që e kam parë atë të përhumbur përtej transparencës së krijimit e drithërimës së penelit,e di çfarë do të thotë të hedhësh në letër e të pikturosh në vargje gjuhën e vetvetes në rikrijim e sipër. Ky është shkaku që zhvillimet e saj poetike kryhen vazhdimisht nëpërmjet një dyzimi e bashkëbisedimi të dyantë,ashtu siç bën ajo në poezinë “Qeniet”ku autorja dhe shkruan dhe pikturon njëkohësisht:

Qenie që ecin tek unë janë shumë


Eci unë,Keidi…


Piktorja…


E bukura…


E dashuruara,


E padashuruara…


E shume të tjera që unë se di. . .


Të gjitha kanë një fustan


Që ma vesh vetëm ti.

Keidi ka disa vite që është e pranishme (edhe në mungesën e saj) në shoqërinë shumëngjyrëshe të poetëve dhe poezisë që shkruhet sot. Paqësore në dukje,por aspak e përulur,poezia e saj,impresionet dhe zërat e përvojës arrijnë të zbulojnë gradualisht me një pasion enumerativ të dukshëm. E bukura dhe e paarritshmja,dielli dhe mjegulla,puthja dhe shiu,lumturia dhe vuajtja janë tulla mureformuese që i japin poezisë së saj strukturën e një ndërtese që strehon brenda idealet e saj poetike dhe estetike për gjithçka. Gjuha e saj është një gjuhë e përpunuar dhe aspak provokative. Në të kundërt,ajo është një theksim i tejzgjatur i kredos dhe logjikës së saj njerëzore. Recension:Poezi e ndjenjës dhe imazhit shpirtëror ….

Ka një alegori të fshehur njëtërësisht në trupin e njomë të kësaj poezie. Kjo ka sjellë që vargu i saj,jo vetëm të marrë një ngarkesë të lakmueshme emocionale,por të shmang filozofinë e thatë dhe vende-vende retorike që mund të vihet re në shumë poezi të moshatarëve të saj.
Duke pluskuar në një botë të trazuar ekzistencialiste dhe duke ju shmangur se zakonshmes prozaike,autorja vizaton shenja të dukshme reale në hapësirat e saj,duke u transfiguruar dhe vetë në një shenjë të tillë.

Bëj zhurmë,zhurma ime
E ngjirur në qiell fluturo
Bëj zhurmë,zhurma ime,
O vdis,o dashuro…
Shumica e poezive të Keidit modelohen dhe konceptohen në trajtë mozaikësh dhe tablosh emocionuese. Syri konfirmues që vete e vjen nëpër to,herë është i hapur e i kthjellët,e herë tjetër i veshur me një mjegull të lehtë e kapriçoze,si për të bërë më të vështirë konfigurimin.

Por një gjë është konstante për të:rrezatimi i vërtetë që vjen prej tyre është ngazëllues. I ngjashëm me ngazëllimin e luleve të bardha të kumbulles që fëshfërijnë në oborrin e shtëpisë së saj në pranverë.
Shpesh fjala në këto lloj poezish ka një ngarkesë të dyfishtë,shpirti
i autores nuk e parapëlqen burgun e ndjenjave,ndaj ajo u le atyre
lirshmëri në të shpërthyer. Eshtë atëherë kur një sy empirik,e koncepton si paradoks.

Kjo poezi e ndërtuar mbi një gjetje interesante dhe përdorimi efikas te paralelizmit lirik,edhe pse sendërtohet rreth një bërthame të trishtë,siç është vdekja,të rikrijon një botë sa reale,aq dhe surealiste njëkohësisht.
. Duke luajtur poetikisht me fjalën dhe theksin tonik të saj,ajo arrin të rrokë kuptimet thelbësore të saj,duke pohuar mes mohimit.

Bota dhe detaji interesant me të cilën operon autorja dhe pse i ngjan lojës së një trilli me fjalën,më kujton një nga thëniet e Lotermonit,cituar dhe nga Ely ari,kur thotë se “Duhet të dish t’i shkulësh bukuritë letrare dhe nga vetë gjiri i vdekjes”,shëmbëlltyrës së një ligjërimi sa më intensiv,i cili këto bukuri s’do që t’i përkasin vetëm asaj.

Tek poezitë më të realizuara,autorja Keidi Sejdini,krahas spontalitetit të rrëfimit,ka ditur të krijojë dhe mënyrën,gjuhën vetshpallëse të ndjenjave të saj. Ndaj nuk mund të kalojnë pa rënë në sy poezi të tilla si:“Jeta ime”,“Kohë pas kohe”,“Të dashurosh”,“Dhe qeshi”,“Një orë artiste”,“Çamërisë,Vetmisë”etj. Krijime të tilla që dalin nga një mendim vizionar e vështrim i tejskajshëm,janë si rrahje krahësh,në agim i një tufe zogjsh të dashuruar me qiellin dhe erën. Në këto poezi, efekti tingëllor me brendinë e mendimit,janë në një unison të dukshëm.

Duke lënë peng emocionet dhe ndjenjat e saj,ky lloj narracioni poetik tenton t’i largohet foshnjërisë së saj të tejkaluar për t’ju afruar (duhet thënë që deri tani ende nuk e ka arritur) trupëzimit të kontinuitetit të dëshiruar. Sidoqoftë,autorja është ende në eksplorim të formës e stilit të saj poetik të së ardhmes. Rëndësi ka që udhët poetike ku ajo ecën,të thërrasin edhe ty ti shkelësh shkruan studiusi Agim Bajrami.

Keidi Sejdini:Një orë artiste,poezi,Globus R,2006

Poetja Keidi Sejdini,këtë radhë,në Takimet e poeteshave në Vushtri,2010,fitoi çmimin e parë me poezinë ”Ti u ngjan të gjithë burrave”. Vërtet kjo poezi dallonte dukshëm nga të gjithat ato të lexuarat në këto takime,tashmë tradicionale,që mbledhin në këtë eveniment poezie,poetesha nga tërë gjeografia kombëtare,brenda dhe jashtë trojeve etnike.
Kontakti me poezinë e Keidit,shenjon leximin tek vëllimi poetik me titull:Një orë artiste”,për ta formësuar pikëpamjen rreth poezisë së kësaj poeteje shqiptare,që vjen nga Durrësi.

Poezia e këtij vëllimi bën prurje të mira në shprehjen poetike,në gjuhën dhe në strukturën shkrimore përgjithësisht,por pa lënë të mostheksuar edhe një sens tjetër në vrojtim dhe gjuhën metaforike tjetër të  të shprehurit poetik në këtë vëllim.
Preokupimet e poetes janë nga më të ndryshmet,por dhe frymëzimet e saj çojnë në drejtime të shumanshme për të kapur dhe shpërfaqur kahe dhe imazhe të shumta,shumëherë deri në detaje të panjohura,të një bote preokupuese,që në përditshmëri,sikur e jetojmë dhe e përceptojmë krejt ndryshe.

Në poezinë e Keidit ka krijime situatash të fatit njerëzor,ka perceptime të ngjarjeve e rrethanave të jetuara të subjektit lirik,ka, me një fjalë,çaste dhe raste,që,të thëna me gjuhën e poezisë,që marrin një kuptim dhe domethënie tjetër nga ato të zakonshmet,ashtu sikur vijnë,jetohen dhe shkojnë. Poetja Keidi Sejdini kërkon deri në detaj,për të kapur dhe një cast të vetëm,që ka domethenien dhe peshën e vet përkah kuptimi dhe mesazhi.

Ajo sfilitet,madje shumëherë,për ta transmetuar ndjenjen dhe përjetimin tek recepienti përmes vargëzimit dhe të shprehjes vetanake, gjë që e sforcon që në nismë,me këtë vëllim poetik,identitetin e saj si krijuese.

Këtë e arsyeton më së miri poezia me titull:
”Një orë artiste” dhe vargjet si këto:
”Kam trembur tempullin e Olimpit/
Vetëm me një puthje të gjatë/
Ajsbergun kam shkrirë një natë…
Kam ngrënë Saharanë/pa pirë ujë…
Kam bërë një mumje të më ulet në gjunjë…
E kam mbytur detin/
Kur mundja të shpëtoja/
Shembja piramidat me një gisht…
E shtypa shekullin…Denova vdekjen…
Për t’u bërë një orë artiste…!

Pra,poezia e Keidit shkon edhe më thellë në hapësirat shpirtërore. Semantikisht dhe ndjenjësisht kjo poezi krijon një imazh të shpirtit në vija të gjëra,duke e ndërtuar atë me fjalë dhe gjuhë vetanake,dhe këtu është ajo që e dallon këtë poezi dhe këtë ndjenjësi nga të tjerat.

Fjalët-figura janë ato që në këtë poezi të Keidit i hasim tek përbëjnë kuptimësinë e shprehjes dhe të të ndodhurës,sikur nuk do t’i gjejmë tek ndonjë poete tjetër të kësaj moshe,jo vetëm si subjekt krijues,por edhe si “moshë” poezie,mendojmë për moshën e të shkruarit të saj.
“Orgazma e fishkur e një plaku dha shpirt…

Dhe para syve tanë prostituta u shtir si murgeshë/,ja situata dhe skena e tragjizmit të jetës së jetuar. Këtu fjala orgazmë është kryefjala e kësaj situate ndjenjore e që shpjegohet pastaj me fjalën tjetër prostitutë. Pra,kemi të bëjmë më një situatë jetësore të nderë,por që më pas vjen pasoja e saj e domosdoshme,sepse:
”Sa keq që gjarpërinjtë kanë shtatë këmishë/
Dhe macet shtatë shpirtra kanë…”.

 

 

Ja tablloja tjetër e ndarë në dy kuptime të kundërta.Gjarpërinjtë ndërrojnë këmishat përgjatë ecjes së tyre të helmatisur,ngase këtu personifikohet njeriu,jonjerëzorja,e shëmtuara,dhe gjithashtu macet, që personifikon femrën e zënë ngusht përpara aktit duke hequr shumë në vuajtjen e aktit përpara gjarpërit-njeri. Shëmtia e jetës shfletohet këtu,përgjatë ecjes njerëzore.

Dhe,sikur këto i ka në vrojtim subjekti krijues duke shenjuar për ta trandur ndërgjegjen njerëzore,për ta shenjëzuar qoftë me këto vargje,se jeta e njeriut meriton një tjetër respekt një tjetër dinjitet nga ndërgjegjëja e humbur apo për ta ndërgjegjësuar. Poetja ka ndjenjë të hollë në përshkrim dhe qëmtim të situatave krijuese. Ndonjëherë ajo s’përmbahet dot dhe shpërfaq atë subtilitetin femëror,si te poezia Njëqind herë:
”Nga të gjithë mëshkujt e kësaj bote…/
Unë…njëqind herë të zgjedh ty…/
Sepse ti më bën të vuaj në mote/
Gjerë në përjetësi.
Poetja e pranon vuajtjen si diçka personale,sepse ka një qëllim këtu dhe ka poashtu një qëndrim që ka ardhur si pasojë e vetëzgjedhjes,dhe e gjithë kjo ka një kuptim të vetëm:Dashurinë. Dhe,mbase për atë, dashurinë pra,idealen,ia vlen sipas autores,që njeriu të ketë qëndrim dinjitoz dhe të pathyeshëm,por edhe ta durojë vuajtjen e saj,pra vuajtjen e dashurisë.
Këtë mesazh e jep poezia këtu. Me pak rreshta sikur krijon një imazh shpirtëror,për diçka që na takon secilit. Në përshtypjen e parë,poezia e Keidi Sejdinit të krijon mendimin sikur ajo është e shkruar nga frymëzimi i atypëratyshëm i subjektit krijues,  por ky është një iluzion,sepse poezia e Keidit ka strukturën e saj poetike,kuptimore dhe figuracionin e saj të ngjeshur.

Tematike e poezisë del nga konturat dhe shabllonet stereotipe të të shkruarit të poezisë,gjë që mund të haset te një pjesë e poezisë sonë të krijuar nga pararendëset e saj femra. Poezia e Keidit do të jetë vetja,si e shkruar,si e thënë,si kuptim dhe,si shprehje metaforike. Këto cilësi mbase i gjejmë përgjithësisht në poezinë e librit “Një orë artiste”,e që këtë poezi e bëjnë sa të lexuar,sa të qëndrueshme ideoestetikisht për kohën.

Përgatiti dhe moderoi:Flori  Bruqi

1	Titulli Një orë artiste : poezi Autorët Keidi Sejdini Agim Bajrami (red.) Botuar Tiranë : Globus R., 2006 Të dhëna fizike 110 f. ; 20 cm. Shënime L.300, pa tir. ISBN 99943-36-34-7 Fjalët kyçe Letërsia shqipe Poezia Klasifikimi dhjetor 821.18 -1
1	Titulli Në nderim të Gavril Priftulit, profesorit tim të parë : miqtë humbën mikun, unë humba profesorin, Durrësi humbi nderin e tij, Shqipëria humbi artistin Autorët Keidi Sejdini Botuar 2007 Shënime V Në Ndryshe. - Nr. 305, 16 maj, 2007, f. 20. Fjalët kyçe Piktura Skulptura Termat gjeografikë Durrës Emrat e personave Priftuli, Gavril

---

1		Titulli Loti : [poezi] Autorët Keidi Sejdini Botuar 2007 Në Ndryshe ("Drita ndryshe", suplement). - Nr. 453, 4 nëntor, 2007, f. 20. Fjalët kyçe Letërsia shqipe Poezia
		Titulli Simfoni e vaskës sime : [poezi] Autorët Keidi Sejdini Botuar 2008 Në Ndryshe ("Drita Ndryshe", suplement). - Nr. 16, 24 shkurt, 2008, f. 10. Fjalët kyçe Letërsia shqipe Poezia
		Titulli Kam frikë nga mungesa jote e gjatë : [poezi] Autorët Keidi Sejdini Botuar 2008 Në Ndryshe ("Drita ndryshe", suplement). - Nr. 561, 16 mars, 2008, f. 19. Fjalët kyçe Letërsia shqipe Poezia
Titulli		Sa sirtarë ëndrrash theva për dru : [cikël me poezi]
Autorët		Keidi Sejdini
Botuar		2008
Në		Ndryshe ("Drita ndryshe", suplement). - Nr. 29, 25 maj, 2008, f. 10.
Fjalët kyçe		Letërsia shqipe Poezia
Titulli Rrëshqasin burrat... : [cikël me poezi] Autorët Keidi Sejdini Botuar 2008 Në Ndryshe ("Drita ndryshe", suplement). - Nr. 46, 28 shtator, 2008, f. 21. Fjalët kyçe Letërsia shqipe Poezia
Titulli	Unë luaj shah me fatin : [cikël me poezi]
Autorët	Keidi Sejdini
Botuar	2009
Në	Obelisk. - Nr. 3(35), 24 janar, 2009, f. 4, 19.
Fjalët kyçe	Letërsia shqipe Poezia
Titulli Poetët janë të përjetshëm : [Keidi Sejdini, "Unë sekonda e harruar"] Autorët Spartak Topollaj Botuar 2001 Në 55. - Nr. 167, 22 qershor, 2001, f. 23 Emrat e personave Sejdini, Keidi Titulli Loti : [poezi] Autorët Keidi Sejdini Botuar 2007 Në Ndryshe ("Drita ndryshe", suplement). - Nr. 453, 4 nëntor, 2007, f. 20. Fjalët kyçe Letërsia shqipe Poezia

Një Yll i patrazuar vetëm ndriçon....

 http://www.freewebs.com/agideba/





 

Agim Bacelli ka lindur në Korçë në vitin 1951. Shkollën tetë vjeçare e ka kryerë në Bulgarec dhe të mesmen e në qytetin e Korçës. Studimet e larta i ka kryerë në Akademinë e Aviacionit. Pas përfundimit të këtyre studimeve ka kryer dhe dy kurse të larta teknike duke marrë klasin teknik më të lartë të Aviacionit Luftarak Shqiptar. Ka shërbyer në Bazën Ajrore të Rinasit dhe atë të Zadrimës për afro 18 vjet.

 

Ka mbajtur gradën major deri në lirimin e tij në vitin 1995 kohë kur ai së bashku me familjen e tij u emigrua në SH.B.A. Sot jeton dhe punon në qytetin e Nju Jorkut. Eshtë nga të parët që ka përqafuar idetë demokratike dhe me artikuj të tij ka goditur ashpër rregjimin diktatorial që në fillimet e demokracisë. Këtë e kemi parë dhe në shumë tregime autobiografike që kemi lexuar nëpër listat tona.



Kemi shume vite qe lexoj dhe z. Agim Bacelli ka qene nje nga autoret qe e kam lexuar qysh ne fillim te pjesmarrjes sime ne keto lista... Ai me shkrimet e tij te vazhdueshme mund te them se ka qene nje nga kontribuesit me te vecante ne keto lista dhe jemi mahnitur nga gjeresia e tematikes, nga menyra e rrefimit me detaje, bukur artistikisht dhe me nje lidhje logjike te vecante. Ne cdo shkrim te Agimit kemi pare dashurine e tij te pakufishme per Perendine e gjithcka qe ai ka krijuar, perkthyer, trajtuar lidhur me kete ceshtje eshte nje pune kolosale. Shkrimet e Agimit per gruan kane qene (dhe jane) nje thesar i cmuar per listat e grave ne internet e vecarnerisht per Bisede-femerore dhe ne publikisht e falenderojmë per kete kontribut, pasi na ka njohur me jeten dhe vepren e disa grave me fame ne Shqiperi dhe bote. Shkrimet e Agimit ne fushen e teknologjise apo fantastiko-shkencore shume here na kane lene goje hapur. Sidomos tregimi i tij "Jashtetokesoret". Filozofia e Agimit eshte e pjekur, mbreselense, te ve ne mendime e te shoqeron gjate pasi ke lexuar shkrimet e tij. Ka shkruarë në shtypin e përditshëm shqiptar që fëmijë si poezi, tregime, etj. Ka botuarë tre vëllime; një me poezi "Bukuri Tredimensionale", një me tregime, "Kjo është Amerika" dhe një biografi, "Bacellinj-të". Ai ka gadi për botim edhe katër libra të tjerë; një me poezi, një me tregime, një historik dhe një libër për Aviacionin Luftark Shqiptar.

http://agideba.webs.com/librat.htm

Arra e Madhe e Bacellinjve Në një cep të avllisë, Disa metra përmbi rrugë, Ngrihet hijerëndë Arra e Madhe. Degët e saj kapërcejnë rrugën, Kapërcejnë vitet, Prej andej zgjatin kokën si sorkadhe. Lindjet, martesat, makar edhe vdekjet, Luftrat, hallet, gëzimet; gjithë ç'kanë Bacellinjtë, I di vetëm kjo Arrë e Madhe, Prej qindra vjetësh, M' e mira dëshmimtare. Dëndur shkoj tek kjo Arrë, Bije në gjunjë dhe i falem Si nje stërgjyshe hallemadhe. Prej saj, arra kam ngrënë unë, Ka ngrënë babai, gjyshi... Që të gjithë Bacellinj. Sigurisht, Do hanë djemtë, Ndoshta dhe nip-sternipët e mij. Arra e Madhe na mbledh të gjithëve, Të vdekur-të gjallë, brënda kaçkave të saj Si thelpinj, ca të mirë e ca të liq Por që të gjithë Bacellinj. Kur me vdiq babai, e besoni? Arra lëngoi njëlloj si unë. Kaçkat e saj, atë vit u thanë, U t'kurrën, u bënë si thana, Prodhimin dështuan, Frut nuk dhanë! Edhe at'herë, Arra qau e mbytur në lotë, Kur shtëpia jonë u dogj tri herë, Dhe u zhduk pa farë e nishan! Tashti Arra e Madhe e Bacellinjve, Me shtëpinë time më ngjan! Kur më merr malli për strehën, Te vdekurit apo të gjallët Bacellinj, Në çantën e mëndafshtë kërkoj, Këtu në New York-un plot halle, Të qëruarët thelpinj, Të Arrës së Madhe. Qetësia Një pyll që rritet s'bën kurrë zhurmë, pylli që pritet bërtet e rënkon shumë. Një Yll i patrazuar vetëm ndriçon, ylli që këputet në qiell, frikë lëshon. Qetësia është ajo që shkëlqen njerinë, është ajo që zbukuron tërë gjithësinë. Buzëqeshja Turivarur ecja rrugëve të Tiranës, Gogol dukesha si në një të keqe ëndërr... Pa pritur, një e bukur buzë Lanës Më dërgoi një buzëqeshje të ëmbel. Buzëqeshja më ‘infektoi’ shumë keq, Nuk isha më Gogol por Princ i bukur. Më pas, të gjithë i ‘infektova’ për dreq Dhe ecja rrugëve vetëm për tu dukur! Më jepni! Më jepni një levë o miq Dhe një pikë jashtë tokës E do të bindeni kush jam, Jam ngritës' i tërë botës! Më jepni o miq dashuri, Të jem mbret s'dua votën, Dashuria juaj do më bëjë Të ndryshoj tërë botën! Në prehrin e Nënës Nëse mbështes një çast kokën Në prehrin e nënës magjiplotë, Ndihem sundimtar në tërë botën, Parajsën përjetoj për jetë e motë!    Zëri*    (Martirja Neda Soltani)    Plumbi diktator s’ti ndal dot’ Zërin edhe sytë. Bota dallgëzon në lotë, Për ty pikojn’ yjtë. Zëri jot s’ndal në fluturim, Shtrihet përmbi retë. Buçet, buçet, ai për zgjim, Tamam një trumpetë! Ne të lutemi të gjithë, Zërin mos e fikë! Me zërin tënd ne do mposhtim Skllavëri e frikë! *Neda në gjuhën perse do të thotë, Zë    Nënë!   U bëm’ në të njëtën kohë, un’ bir e ti nënë, Bashk’ u ngjizëm nga një frymë, prej një Zoti dhënë. Po atë ditë prej teje, yt shoq u bë im at’, unë mes jush, përgjithmonë një urë e artë! Në  prehrin e Nënës Nëse mbështes një çast kokën Në prehr t’ nënës magjiplotë, Jam sundimtar n’tërë botën, Parajsor e fuqiplotë! Vallja e Nënës Mu rritën krahët, të ika nënë, S’jam më zogthi jot i vogël, Dikur nga foleja të pati rënë! Nëpër botë duke çukitur, U lodha nënocka ime, Ja, tek tu ktheva përsëri. Të gjeta siç të lashë, Ulur në qoshen ku rrija, Duke gdhëndur në shpirt Të gjitha mungesat e mija. Kur më pe në derë, Shqipe u ngrite në këmbë, Përzure vetmi dhe halle, Flatrat hape si shami, Duke thënë, “Bir i nënockës! Eja të hedhim valle!   Prova e gotës së Ujit Mbi tavolinë është një gotë me ujë qelibar; Njëri më tha, “gota është përgjysmë plot.” E mbajta mik, Tjetri tha, “gota është përgjysmë bosh.” E përzura armik, I treti, “gota është gjysmë bosh e gjysmë plotë.” E bëra llogaritar.    Njoh Zotin Nëse dua të njoh ty Zot, Provoj të njoh veten time. Çdo fëmijë i ngjet të zot Qoftë edhe një thërrime. Prandaj se shaj veten kurrë Se s’dua të shaj ty o Zot. Nëse s’je kënaqur nga un’ Mos më bëj me faj të kotë! Çdo gjë vjen dhe ikën... Djelli nuk shkëlqen çdo mëngjez, një re nuk mund të jetë gjithë ditën, një dashuri është një gjethe me vesë, vjen në Pranverë e në Vjeshtë ikën. Gjërat vijnë dhe ikin në pafundesi, këtë të lutem mos e harro e dashur ti. Nju Jork, prill 2009 Zemra Prindërore (Drejtuar fëmijëve) Kur ju ndiheni keq o të vetmuar, Kur mëkati mbërthyer ju mban, Kur të gjithë ju kanë harruar Cila zemër për ju veçse qan? Kur ju trembeni në gjumë, Kur jeni të mërzitur o të sëmurë, Kush gëdhin netët në gjunjë Pa u mundur nga gjumi kurrë? Kur beheni të këqinj e të pastisur, Kur përbuzni gjithçka pambarim, Kur edhe miqtë i'u kanë braktisur Kush thotë, "ai eshte femija im"? Askush në botë s'ju do më shumë Se prindi që ju ka sjellë në jetë! Prindi ju bëhet çadër edhe gunë Në stinën përvëluese apo në qamet! Puthja e Fundit E c’vlen ta kujtoj puthjen e pare Kur aromen e saj se ndjej me dot, S’djej me as perveluesin prush-zjarr, Hic fare se kujtoj aspak sot?! Gjithecka eshte vjeteruar, Peng i asgjeje me s’ka mbetur, Nuk ndihem me i dashuruar, Lezet i puthjes diku eshte tretur. Ate qe para mendjes me kalon Eshte kotesia qe un’ kam sot, Lumturia e shkuar me mundon, Vetem tisi i saj eshte i plote. Provoj buzet e puthjes ti fshih Nga ky dreq tis i mallkuar Po ai me futet thelle ne gji Pak nga pak duke me roberuar. Lutem e bie ne gjunjet qe dridhen, Qaj e qaj ze mekur ne brendesi, Me lote hidherimi qe vidhen Sic qan jetim' i gjore femi… Pastaj befas nje pyetje me shkrep, Te jete kjo shemti e pleqerise Qe si hajdute nga pas mu qep Duke me dhene per dite te sajen sise Pergjigjen me mund e jap po vete, I sigurte pa asnje lloj dyshimi, Mendoj se puthja e fundit do te jete Melhem i saj eshte si krimbi. Enigma e Gruas! "Shpesh herë gruaja ndërron, Është i marrë kush i beson." Hygoi i madh thoshte përherë e mezi martua vetëm njëherë! "Mjedisi ku jeton ti o grua është tepër i helmatisur. Ik tutje se unë s'të dua, laneti qoftë përherë me ty!" Thoshte Tolstoi i madh dhe me këtë bindje i rrethuar plot me gra, vdiq beqar! "Nga kafshët e egra ti o grua je më e dëmshmja..." Do të thoshte Zhak Russo dhe natën rrinte me orë të tëra duke përgjuarë sokakëve si UFO. Filozofi plak psherëtinte: "S'te dua..." Ndësa në dorë ai mbante një lak që gjuante 'kafshë' me emrin grua! Dhe Shekspiri i famshëm do të bërtiste gjatë: "Tradhëti, e ke emrin grua!" Për gra do të vriste me imagjinatë; qindra djem te rinj, Do t'i therrte si kafshet na katua Para vdekjes ata do t'i bente t'i betoheshin gruas: "Edhe në varr do të dua!"   Foleza ime Atje n’ Korçë, varur në një degë plepi, Gjendesh ti moj foleza ime e vjetër. Strehëz brinjëshqyer, ti zgavër e një djepi, Të ndreqesh folez’, s’pranon asnjë zog tjetër ! Në fluturimin e pandalshëm rreth botës, Folez’ e dashur më kujtohesh vetëm ti ; Bar lëndine ku thura kurorën e kokës, Ku luftoja zbathur vetëm për Kuq e Zi! Folez’ e dashur, do vij dhe ikë prapë, S’të le të shkatërrohesh, të kam vesh’ e sy! N’u pengofsha a dikush të më bëjë zap, Zotit i lutem, ma sjelltë shpirtin tek ty!  Jam fshatar Zbukurim’ im s’gjendet në qytet; Si fshatar kam shum’ favorizime, Livandoja, ah, më vjen nga retë Dhe pudrën e prodhon toka ime. Me kollaron mbaj për dore kalin Krekosur vij vërdallë fshatit tim. Mos ma qani miq e shokë hallin E kur punoj natën deri n’ agim! Made in Paris, London, shkel me këmbë, Kozmetikë të klasit të parë! S’ka si puthja e Natyres-Nënë. Le të ngelem për jetë një fshatar! Të jap shpirtin Nëse të jap zemrën, mund t’ja falesh dikujt tjetër, Nëse të jap sytë, mund të shohësh një mik të vjetër, Nëse të jap buzët, mbase ti puth dhe armiku im, Nëse të jap poezi, mund t’mos u hedhësh asnjë sy Por, nëse të jap shpirtin në një të bukur agim Besomë, unë do të jetoj përgjithmonë tek ty!   Dashuria Është fllad aromatik, Puhizë në agim. Kopsht zemër djegur, Frymë ëndërrimtare, Në shpirtitin plot’ shkëlqim. Është një çmënduri, Një përplasje yjesh, Diejsh, hënash bashkë, Në simbiozën që thith Ujë, prush e flakë.    Maska e Pushtetit Vendosim një maskë, Vetëm sytë mbajmë jashtë. Turrmës seç ja hedhim, Dotë s’na sheh në fytyrë! Pastaj gatuajm’ krimin, Pa emër, trup e gjymtyrë… Në krim s’kemi gisht, Bëjm’ para turmës betimin Publikisht, pa maskë, Më pas shpallim amnistimin!

Fatmir Terziu

NJË ZË LARTËSOHET MAGJISHËM (Kushtuar legjendës shqiptare: Tefta Tashko Koço) Aty pranvera ka gjetur strehë Aty rinia ka mbetur buzëqeshur Aty muzika dhe kënga marrin vlerë Aty talenti mbeti ndezur! Një zë që lartësohet magjishëm Në imagjinaren rrugëtuese të këngës Përshkon tejskajshëm jetën Me motivin e saj jashtë brengës. Një simbol që mbeti Meshë e muzikës Nga breza dashamirës që e mbajnë gjallë Një lajtmotiv legjende që sfidon ecjen e kohës Zëri i Teftës, i veçantë, tipik dhe i rradhë! Në labirinthet e historisë, shkëlqen nuri i saj mbi foto Kënga e saj kumbon ende rrjedhshëm Pentagrami krenohet me emrin; Tefta Tashko Koço; Që t'u flasë brezave të sotëm dhe të nesërm. Aty pranvera ka gjetur strehë Aty rinia ka mbetur buzëqeshur Aty muzika dhe kënga marrin vlerë Aty talenti mbeti ndezur! Një vepër që dita-ditës i shtohen vlerat Kur këngën e saj e dëgjon me ëndje Që mbetet e tillë për të gjithë brezat Ngjizur tek ai Zë që kurrë s'ka vdekje!   NËNA Natën e kalova maleve lule mblodha fushave në ullishte u ndodha pa gdhirë të këpusë karakaften, lulen e mirë. Era e bugaçes, simites së pjekur Gjithë natën s'mu nda Dy duar mbetën duke më përkëdhelur Një zemër që digjej, mall. Tani fshij sytë si i dehur Ëndërrat më janë vrarë Mësova se mbrëmë papandehur Nënën e kisha pasur pranë. ALFABETI I ECJES SË GJATË Agimet na zgjuan Bereqetin të korim ugareve, ku Cicërimat e zogjve s'pushonin, Çelnin lulet erëmira, Dielli lëshohej pakursim, Dhimbja harrohej Era flakte tutje dhe sillte me nxitim Ëmbëlsinë e nektarit të stinës, që Flakëroi perëndimin, atë buzënatë Garantoi ecjen tonë të gjatë Gjuhën e zgjoi nga sepetet, sonduqet e Todhrit Heshtjes i dha çmimin Inatin na tha të flakim Jetën të jetojmë ndryshe Kalëruar mbi muzë të viteve Lartësuar në piedestalin e Njeriut të Lirë Llumit larguar Mendimeve përhumbur Ndryshimeve përshtatur Njeri i një rruge plot nxitim Orteqet e tmershme për të sfiduar Pagëzuar në Tempullin e Jetës Qarjen për të harruar Rilindjen për të parë në sy Rrugëve të nisura hershëm Stacionuar në fletë historie Shpëtuar nga zhdukja Tani krenarë të dëshmojnë Thellë në potencën jetike Universi zbret firmos dëshminë Vetvetiu na hapen krahët Xixëllojnë lotët ndër sy. Xhirimet sapo kanë filksuar këtë kolorit Ylberi ngjyrat na ka falë Zërat e jetës që të fiksojmë Zhytur nga A-ja tek Zh-ja në këtë alfabet të ecjes së gjatë.                      Manastir, 2006      PESA E NJE DERE TE BRAKTISUR E shihja përditë Shkëlqente, përherë Aty në atë rrugë Aty në atë derë. E shkruar me dorë Dukshëm, me kujdes Mbi kokë një kurorë Në trup; vetëm Pesë. Për çudi të gjithë aty shihnin Mëngjeseve, drekave, darkave Dhe dukej sikur e piketonin Me "Pesë"-n e sfilatave. Ajo ishte vetëm një pesë Një numër si gjithë numrat Mbi të s'kish kaluar një fshesë Në ndryshk, mbytur thumbat. Pesa e gozhduar në atë derë Tashmë kish hyrë në histori Dhe pse s'fliste për ndonjë vlerë Dhe pse s'fliste për njeri. Të vetmit vizitorë "Pesa" kish tashmë përditë: merimangat thurëse e njerëzit, që ia ngulnin sytë. Tani ajo pesë… S'ishte më rrezatore Kish ndodhur, per besë Nga braktisja njërëzore.

Fatmir Terziu, gazetar, publicist, poet, prozator, skenarist, editor dhe regjisor filmi. Është i pranishëm në letrat shqipe në Shqipëri dhe më gjerë. Punën si gazetar e filloi që kur ishte student në gazetat e viteve 80-të, dhe e vazhdoi duke qenë Kryeredaktor i të Pavarurës "Fjala e Lirë". Që nga viti 2001  ndodhet me banim dhe studime në Mbretërinë e Bashkuar. Ka studiuar në London South Bank University pranë Faculty of Arts and Human Science dhe ka punuar po pranë këtij Universiteti në Departamentin e LRC-së (Widening Participation Unit). Eshtë në progres të studimeve të mëtejshme në Roehampton University në fushën e kultures, medias, politikes, gazetarise dhe film studimit. Ka botuar vëllimin poetik "Mos Hesht" në vitin 2000, vëllimin me tregime "Djalli i Argadasit" me të cilin fitoi cmimin e tretë "Kadmus" në Greqi, vëllimin me poezi "Ecje ne Qelq" , vëllimin me tregime "Krokamat","Grykës"(roman)      ELBASAN Elbasan! Aty ku dhimbja, malli, dashuria, Pikëtakohen, Refrenin e jetës për të nisur Aty ku dy sy të qeshur Modelojnë ëndërra, dëshira Aty ku dy duar mbetën duke qëndisur, Bukurinë përrallore që ka natyra. Kohën ke humbur shëtitoreve Muajt, vitet të kanë shkarë Gjuha ngatërruar auditoreve Tani shqipja të duket "e vrarë". Shkon takon Kristoforidhin Abetaren për t'ia parë Dhe s'di ku t'a zësh fillin Lotë nga sytë të kanë shkarë. Ngre sytë vëzhgon dhe s'ngopesh Ndërtime të reja anembanë Pastaj duket se qetësohesh Kur dhjetra miq të vijnë pranë. Një këngë e moçme dëgjohet Në heshtje dirigjon kumurinë, bilbilin Një tingull violine vjen e largohet Je ndodhur pranë Myzyrit. Elbasan! Aty ku mijëra vetë turren Të këpusin Karakaften, Lulen e radhë Aty ku zemrat kënaqen Vetëm duke parë.      ATA DY SY TË KALTËR Skllav i dy syve të kaltër kam mbetur Hutohem, çoroditem kur shoh të kaltrën Dheu kurrë s'ka për të më tretur Nëse ata dy sy s'do më shohin në sy, të paktën. Shkëlqimin e tyre atë ditë kur pashë Vegim i përçudshëm më rrethoi Në rrugë për turp gati s'rashë Më iku qënësia, më tradhtoi. Kaloj pranë detit në Verë Përhumb në të kaltrën e tij Shkëlqimin e atyre syve kërkoj të gjej Mbetur fiksim që kur isha i ri. Vitet kalojnë, rrudhat shtohen Të kaltrën kam filluar të ngatërroj Por ato dy sy s'më harrohen Edhe pse e di se kurrë s'do ti shikoj.    FJALA Fjalën e nxorën në rrugë lakuriq Flokëngjyer, ngritur lart si iriq S'lanë pa kopjuar pastaj modë Kudo në Europë, në Botë. Pastaj shëtitën të trullosur U mbushën revista, gazeta Fjala iu turr për t'i damkosur Me fjalën s'bëhej shaka! Fjala është fjalë vërtet S'do intrigë, krenohet kur e mbron O njeri i mirë, o poet Fjala, ka kostumin e vet.      LONDËR As mal, as kodër Vetëm fushë erë dhe pak vapë shi që të bën çdo stinë dush Londër. Qëndër e botës, metropol që lëviz Veriun, Jugun tërë Botën bashkon në një pikë Aty mbi Tamiz. Rrugë që tokës, nëntokës, qiellit, oqeanit kapilarë u shtojnë çdo ditë nisen e zbresin në Londër. Aty ditët, muajt, vitet, shekujt dëshmojnë historinë lirshëm librave, muzeumeve qetësojnë të gjallë e të vdekur. Aty edhe gjuha ime, mes dyqind të tjerave Flitet në rrugë, në shkollë e komunitet Londër, të falemi përjetë. Unë një lëvizje digitale në këtë vrull turrem t'i bashkohem ecjes së Kohës Mirënjohje Londrës!   JËTË NË QELQ Vërviten në ujë Imitim oqeani, deti, liqeni, lumi Pa dallgë, pa bujë Jetë akuariumi. Ushqim sa të mund Zhytur nën qelq Pa llucë në tubë "S'heqin aspak keq"! Jetë aquariumi, Biznes me peshq Ç'ka oqeani, deti, liqeni, lumi T'a sheh syri nën qelq. Mijëra sy takohen Aty në çast mbi peshq Dhe pse s'dinë të ankohen Është jetë në qelq!             (Angli, 2007)

Ne perandorine e mimozave! K u po te shpie? Eja me mua dhe mbylli syte, E di une se ku do te te shpie, lepurushi im i bindur, Shtriu mbi bar! Shtriu dhe hesht! Mos mendo asgje, Mos mermerij asgje, Mire??....Ha – h a Hahahaaaaaaaaaaa! Celi syte…He, mo, celi! Dhe me puth… Ke turp te me puthesh? Po na kane mbuluar floke te verdhe ,lepurushi im i bindur Flake tej paqeten e cigareve Ke hyre ne perandorine e mimozave Te mimozave dhe te barit Dhe…posiiiiiiiiiiiii Dhe ne perandorine time Do te besh cfar te them une Une dua tani Qe te me puthesh prap Te me puthesh fort, shume, papushim! Une sonte kam ditlindjen! Tere bota eshte imja sonte! Boten time e kam te mbyllur Me hekura te florinjte prej lulemimozash Une jam "kucedra" qe E kam mberthyer skllavin tim Mes ketyre hekurave I kam shtruar nje postiqe te blerte prej bari Dhe e urdheroj Te me puthe Aq sa jane yjet pertej perdes se mimozave! E shikon se sa Sy te dashuruar Po na kundrojne keta caste i dashuri im Ndersa po bejme dashuri? Ku jane syte, the? Po jane syte e yjeve, o budallai im i bukur! Me shterngo shume Shuuuuumeeee Nuk ke fuqi me? Te dhimbsem une? Aman, te lutem Mos keput asnje mimoze ,tere jeten tende Po te lutem me shpirt Beje kete per mua, Sonte kam ditlindjen! Shih sa zemerflorinjta jane mimozat Te vetmet qe kane celur per ditlindjen time, Cfar' do te bej sapo te zbardhe agimi? E di? Sa te filloje te zbardhe Do te te shemtoj Me te shemtuar nga bubazheli kam per te te bere Te mos t’i hedhi syte asnje femer Se Sepse je i keq Ty te nguliten syte e vajzave si te ishin blete E ti Nje lulemimoze Do te te bej nje plakush te mjere Te pakrehur Te menduar Qe heq kembet zvarre Dhe…sapo te vije muzgu serish Do te vi te te gjej vete Ku te jesh duke menduar per ndonje pabesi Ehe, te di une, te di Po kush ta var, ore, se une Te kam bere bubazhel Derisa te mbaroje magjia ime Ajo mbaron, sapo Une do te te terheq nga dora Drejt kesaj mimoze Dhe ti Brenda nje casti Ke per tu bere serish Princ. Lepurushi im i bindur As mos te te shkoje ne mendje t’i leshosh syte nje tjetre! Une kam ditelindjen time, sonte... Per ate Zot askush nuk te ka dashur ne kete jete Sa te dua une Ikona ime! Une nganjehere loz me ty Te them lepurush Se ti rri urte shume, Shuuuumeeeee Por jo sonte Sonte kam ditelindjen! Floket e tua...! Nga kane rene keto floke ? ofshana ate mengjes Ylberi t’i kete sjellur, nga cepi i qiellit valle? Ti shtrire nen kuroren e nje mimoze me vese Dhe floket kacurrele – perqark si shtojzavalle U shtriva dhe une, koken vura mbi floket e tu Si permbi nje qylym te papare te Persise Ti beje sikur flije , por qeshe me te madhe Me mbulove me floket e grackes se dashurise Gjith qielli me parajsen … gjith bota,…gjith pranvera Ishin mbledhur atje ne kuleten e flokeve Si sugar i pangopur nga arome e livadhit Buzet e mia shkonin neper lendine te gjoksit Dhe diellin, dhe mimozen, dhe eren pranverore Ma kishin zene krejt ata floke si atlas Si nuk u ngop ky qingj i buzeve te mia Nga cdo qelize e trupit - te syte si elmaz Kur duart e mia ,ah!, keto duart e pafytyra Zbuluan fustanin, si gjethe, qe fshehin nje manjole Floket e tua u zgjaten, sa zgjat harku i Ylberit Te tjeret te mos na shihnin bene nje tis te holle Kur putheshim me zjarr nen kacuben e flokeve E kur shterngoheshim me kembet e degezuara Nje manushaqeze e vockel ,e kalter si syri yt Si fluturze puliti petalet e gezuara Buzet e mia – sugari qe kullotnin ne livadhin dhe kembet kryqezuara si ngjyrat ne ylber qe syri yt e lindi, ate cast …neper pranvere u stepen vec nje cast nga manushaqez e vogel

Raimonda Moisiu

Ne perandorine e mimozave! K u po te shpie? Eja me mua dhe mbylli syte, E di une se ku do te te shpie, lepurushi im i bindur, Shtriu mbi bar! Shtriu dhe hesht! Mos mendo asgje, Mos mermerij asgje, Mire??....Ha – h a Hahahaaaaaaaaaaa! Celi syte…He, mo, celi! Dhe me puth… Ke turp te me puthesh? Po na kane mbuluar floke te verdhe ,lepurushi im i bindur Flake tej paqeten e cigareve Ke hyre ne perandorine e mimozave Te mimozave dhe te barit Dhe…posiiiiiiiiiiiii Dhe ne perandorine time Do te besh cfar te them une Une dua tani Qe te me puthesh prap Te me puthesh fort, shume, papushim! Une sonte kam ditlindjen! Tere bota eshte imja sonte! Boten time e kam te mbyllur Me hekura te florinjte prej lulemimozash Une jam "kucedra" qe E kam mberthyer skllavin tim Mes ketyre hekurave I kam shtruar nje postiqe te blerte prej bari Dhe e urdheroj Te me puthe Aq sa jane yjet pertej perdes se mimozave! E shikon se sa Sy te dashuruar Po na kundrojne keta caste i dashuri im Ndersa po bejme dashuri? Ku jane syte, the? Po jane syte e yjeve, o budallai im i bukur! Me shterngo shume Shuuuuumeeee Nuk ke fuqi me? Te dhimbsem une? Aman, te lutem Mos keput asnje mimoze ,tere jeten tende Po te lutem me shpirt Beje kete per mua, Sonte kam ditlindjen! Shih sa zemerflorinjta jane mimozat Te vetmet qe kane celur per ditlindjen time, Cfar' do te bej sapo te zbardhe agimi? E di? Sa te filloje te zbardhe Do te te shemtoj Me te shemtuar nga bubazheli kam per te te bere Te mos t’i hedhi syte asnje femer Se Sepse je i keq Ty te nguliten syte e vajzave si te ishin blete E ti Nje lulemimoze Do te te bej nje plakush te mjere Te pakrehur Te menduar Qe heq kembet zvarre Dhe…sapo te vije muzgu serish Do te vi te te gjej vete Ku te jesh duke menduar per ndonje pabesi Ehe, te di une, te di Po kush ta var, ore, se une Te kam bere bubazhel Derisa te mbaroje magjia ime Ajo mbaron, sapo Une do te te terheq nga dora Drejt kesaj mimoze Dhe ti Brenda nje casti Ke per tu bere serish Princ. Lepurushi im i bindur As mos te te shkoje ne mendje t’i leshosh syte nje tjetre! Une kam ditelindjen time, sonte... Per ate Zot askush nuk te ka dashur ne kete jete Sa te dua une Ikona ime! Une nganjehere loz me ty Te them lepurush Se ti rri urte shume, Shuuuumeeeee Por jo sonte Sonte kam ditelindjen! Floket e tua...! Nga kane rene keto floke ? ofshana ate mengjes Ylberi t’i kete sjellur, nga cepi i qiellit valle? Ti shtrire nen kuroren e nje mimoze me vese Dhe floket kacurrele – perqark si shtojzavalle U shtriva dhe une, koken vura mbi floket e tu Si permbi nje qylym te papare te Persise Ti beje sikur flije , por qeshe me te madhe Me mbulove me floket e grackes se dashurise Gjith qielli me parajsen … gjith bota,…gjith pranvera Ishin mbledhur atje ne kuleten e flokeve Si sugar i pangopur nga arome e livadhit Buzet e mia shkonin neper lendine te gjoksit Dhe diellin, dhe mimozen, dhe eren pranverore Ma kishin zene krejt ata floke si atlas Si nuk u ngop ky qingj i buzeve te mia Nga cdo qelize e trupit - te syte si elmaz Kur duart e mia ,ah!, keto duart e pafytyra Zbuluan fustanin, si gjethe, qe fshehin nje manjole Floket e tua u zgjaten, sa zgjat harku i Ylberit Te tjeret te mos na shihnin bene nje tis te holle Kur putheshim me zjarr nen kacuben e flokeve E kur shterngoheshim me kembet e degezuara Nje manushaqeze e vockel ,e kalter si syri yt Si fluturze puliti petalet e gezuara Buzet e mia – sugari qe kullotnin ne livadhin dhe kembet kryqezuara si ngjyrat ne ylber qe syri yt e lindi, ate cast …neper pranvere u stepen vec nje cast nga manushaqez e vogel

Raimonda Moisiu Hartford CT,USA 19 mars 2008   Kush është Raimonda Moisiu?E lindur dhe e rritur ,në qytetin juglindor ,të serenatave dhe blirëve ,Korcës. Ka botuar librin" Jeta mes dy dashurive" dhe një libër me poezi" Dashuria nuk ka emër."Ka ne proces botimi një roman dhe një libër me publicistikë. Gjithashtu është bashkautore në disa antologji shqiptare.Bashkepuntore e disa gazetave me emër në shtypin shqiptar si Tirana Observer ,Albania ,Panorama ,Ndryshe në Shqipëri dhe Illyria në SHBA,etj.  Hena zemermire! Po puthemi me afsh Te dy, nen luleblire Mes gjethesh ka hyre hena E bardhe, zemermire “Ndalojuni nje cast” Eshte hena sikur flet “Ma jep te kuqt e buzeve Te bej pak tualet Ja, me kete blirin tuaj Kam rene ne dashuri… Do te kthej pas pak Ju…puthuni perseri” Nje gjinkalle s’ka gjume Dhe kendon e merzitur Mbase te dashurin Me kot eshte duke pritur Nje shkulme qiellore E lehte si nje vegim Si te qe dore e nates Po zberthen gjoksin tim “Per keto dy qershiza Qe celen kete cast Une i fal gjitha lulet” Tha bliri buzagaz “ U thafsha me gjith lule u thafsha ket’ pranvere vec ato dy qershiza t’i puth vetem nje here” “ O bliri im, ter’ boten E do? Me thuaj mua Ter’ pasurite e qiellit T’i sjell, sepse te dua Po si ato qershizat Oh, nuk ka hene e bukur I ka vetem AJO Qe ti nen gjeth’ ke strukur…” Te kam tradhetuar vetem ne vargje... 1, Ne nje lokal te vjeter Me drita te zbehura Hyra te shuaj tradhetine Piva vere te kuqe Syte s'e ndjenin pagjumesine Zemres i bera gijotine. 2. S'mbaj mend sa kam pire Koken s'e ndjeja per dreq Mesnata,po ish ndaj te thyer Une pija,pija si e mpire Befas dy syve te zinj u fola: -Perse me shihni ashtu kursyer?! 3. Ata sy te tmerrshem u zbuten Puthjes sime s'iu bashkuan Mua te piren vec me shihnin M'u dhimbsen,ne tjeter bote me cuan _Te lutem...mos pini me vere Jam yti,yti pergjithnje!-me flisnin. 4. Te lutem shpirt...mos pi me vere Te kam tradhetuar vec ne vargje Ndaj eja bashke te gdhijme Jo ne kete lokal pa ndricim Syte e tij dy yje zgjuar Shpirtin me lehtesuan si asnjehere. NJE AMANET PARA SE TE TAKOJ NENEN TIME Shokeve dhe miqve te mi mergimtare-Leter mikut .... Sa te zbres nga qielli i larget, do le pas rete me trishtim Do te plas me lote te nxehte guret e bardhe te vendit tim Me ka marre malli kaq shume, krejt si ty, o kurbetqar' Vec kjo hene e zbehte e di, qe kaq here me ka pare Duke qare. Nuk e di , perse s’gezoj dot, pse jam mbytur me trishtim? Keto caste sapo erdha, ti po vuan, miku im Ti me merr ne telefon :ne Atdhe, arrite sot? Pas te qeshures se embel, une e di, ti permban lot' Po, te thashe, do ta mbaj fjalen, para se te takoj nenen Do vete tja coj dy lule asaj zemre qe ke lene Qe ke lene diku ne Atdhe , mijra kilometra ndare Qe ende lexon cfar shkruaje ti ¦ne dashurine e pare Binte shiu litare-litare Binte shiu litare-litare Bjere e bjere,s´kish te pushuar Une nje cast ne dritare Tej veshtroja e menduar. O Zot ! c´me zuri sonte syri Neper shi Ai...Ai kish mbire Pa cader ndodhej te bliri Per vehten,jo s´kish meshire. Pse u shfaqe sonte mekatar Ne "tonin" vend me kaq ngutje S´te mjaftoi ajo nate e "pare" Kur me vodhe te shtrenjten puthje?! S´harron kjo zemer e mjera Vuajtjen nga nje tradheti Nen kete blir' me te tjera Ti vjel e vjel vec dashuri. Per inatin tim u kendonte Me afshe puthte syte e saj Ndersa zemra ime lengonte Pas perdes shkrehesha ne vaj. Zbrita shkallet neper shi Gjej vec nje fytyre te mjere... Ai...I mekur s´di se si Me veshtronte oh...si atehere. Deshmitarja e rinise sone Ah..ai blir' dege-florinjte Drite i dha mbremjes se vone Puthur buzet nen qirinjte. Kur litaret shiu ndaloi Puthja e tij s´kish me ze Syte e mpikur mbi mua leshoi Ajo zemer eh...nuk rrihte me. UNE E DUA EREN! O , sa romantik qe eshte i dashuri im Me shikon vec te syte, skuqet perhere Po une kam nje mike, e therres me te hedhur te flokeve quhet ERE Vjen “laxarela” ime qe nga maja e plepave Thesaret qe fsheh bluza ime pranverore I zbulon lehte Sikur s’e ka mendjen Ai zbardhet ne fytyre si lulebore Po era s’ndjen te ngopur, pa e care koken Fundit tim te care ia cel palen Atij I vjen turp te veshtroje atje Po syte I hedh vjedhurazi Buzeve I ngaterrohen fjalet Por era zemerbardhe zgjat krahet e vet ajrore Une mermerij “sa e lumtur jam prane teje!” Si shtjelle ajrore nga perrallat e njemije e nje neteve Ajo na rremben, na fsheh ne qiell Mu pas nje reje Kur nis ERA te zbuloje gjoksin tim Mbi rene e bardhe , te bute , si nje gemushe dhe mes te cares se fundit tim ngjyre all me buzet flake me puth…me puth…me puth… era largohet… Shkon te gjeje dashnore te tjere Ne na le vetem fshehur te ajo re Dhe vjen papritur…kur ndersa nuk e kam mendjen Ai – te gjoksi im…ne gjume…me puth ende. Raimonda Moisiu Hartford CT,USA 19 mars 2008

Kush i mori zerat e yjeve?

Julia Gjika

PRANVER’ E ZERAVE TE HUMBUR   Ku humben zerat e pranveres japoneze? Kush i vodhi tingujt e ujrave te argjenta Dhe la pas  te qaren, lotet, ne fytyrat e atyre qe mbeten gjalle? Kush i mori zerat e yjeve? Aromen e embel te burbuqes se qershise Dhe la te qaren e bretkocave? Degjohet nje psheretime e mbytur Eshte e pleqve te Japonise Ngarkuar mbi kurizet e djemve. Ikin, ikin, me durimin dhe bindjen Se kembet do t’I shpien diku “ Jemi per pak kohe mbi toke Si brishtesia e petales se qershise Jeta eshte e brishte.”- thone. Rete ne qiell te fryra nga zemerimi, Te vetmuara, pa nje reze dielli Pas tragjedise, pijne hidherimin. Vjen nata. Erresira mbulon pamje renqethese Makina,  vapore, trupa Qe si lodra shtyhen Te gjitha si miza Perpara forces se natyres Te pastrehet, me sy gjysem te mbyllur Degjojne zemren qe reh. Ruajne naten e pare, me ankthin per diten qe vjen. Hije levizin ne ujrat qe terhiqen brigjeve te Shizuoka, Kumanoto, Fukushima, Sendai, Ofunato. Duke mare me vehte per t’i fundosur ne baltovinen e nje monstre mijra, mijra te pa jete.   Mars 12, 2011 TE RIFILLOSH JETEN                       Pas cdo lufte kur vendi shkretohet, urrejtja mbetet  gjallë. Kaq  shumë egërsohet, nuk ka Zot ta ndalë. Dashuria  e  trëmbur  arratiset. Dikush fillon të rindërtojë. Duhen vite, të bëhen gjërat përsëmbari. Që të mos kthehet një luftë e re, duhet varrosur urrejtja më parë. Duhen djegur rrënjët  e saj. Në se jo, më e egër , më cfarosëse vjen se në fillim të saj. Duhet përgatitur gjithcka, që dashuria  të  kthehet  në vatra. Po si  të kthehet, ku rrëndon tragjedia, ku zemrat janë cveshur, nga ndjenjat njerëzore? Ku  egzistenca  mallkohet Te rifillojë jeta, s’e ka të lehtë. Sa e vështirë, dashuria provon të ngjizet. në akuj dhe acar, e brishtë, lëkundet, sa nuk thyhet. Të ngrihet, të rritet, do duar e zemra nënash, ato  që përkundin paqen. Drejt brigjeve te reja   Ato u takuan buzë oqeanit,. Flisnin gjuhë brigjesh, Pulëbardha fluturonin, Vizatonin hapësirën e kaltër, Me sqepat e hollë dhe krahët e tyre. Na duhej force,- tha njëra, Shpirti ynë ishte rrëzuar brenda nesh, por kishim shpresë. Rrëmbyem vaporë, barka peshkimi, U arratisëm. Tmeri i largimit, Çorri faqet e nënave, Shkuli flokët, Baballarët braktisën pragjet, U mbyllën brenda, U thinjën brenda natës. Zemrës i vumë një gur. Si miza të një lisi, Ju ngjitëm vaporit, Kur binte një në ujra, Kur duart nuk e mbanin, Një tjetër zgjatej drejt shpresës, Drejt brigjeve të panjohura. Shumë trupa, Formuam një, Puzzle, Krijuar nga duar te padukshme, Me një frymëmarje, Një fytyrë, Një vështrim, -E imagjinoni? Ti njeh vec vuajtjen tënde-thanë të tjerat, Ne nuk mbimë rastësisht në këto ranishte, Ikëm, u arratisëm, Të ngopura me skamjen, fyerjen, Shpirti ynë ishte në pranga, Shumë nga ne i gëlltiti dallga, Oqeani i di. I VETEM BRENDA KATER MUREVE Kushtuar babait tim   Brenda katër murreve babai, Qëndron me orë të tëra. I shtrirë në divan. Ngrihet, sa për të shmpirë këmbët, Hedh sytë nga ballkoni Tulla të kuqe të pallatit tjetër. Shkon në dhomat e fjetjes, Të ftohta, Flet me objektet memece. Del në ballkon Prek gjethet e gjelbëra të mëllagave I gëzohet lules që cel. Këput piperkat e kuqe djegëse Në dimër do ti shijoje me fasulet. Shikon orën që nuk ecen Minutë pas minute. Kur i telefonon dikush Flet si femijë i braktisur, gati qan -Me kë je atje?- e pyes në telefon -Vetëm, vetëm, me kë tjetër. -Te vizitoi njeri sot? -Një javë më parë ime moter me pleqërinë e saj. -Si i shtyn ditët? -Me albumet, thotë dhe qesh. Ju kam të gjithëve në albume Gruan, fëmijët, fëmijët e fëmijëve, Më duhen ca albume te tjere… Kur dikush i troket në derë, Ai nuk e dëgjon, Dhe po të dëgjojë Nuk beson Se dikush troket për të. Babai jetim në pleqëri *** Ne pranine tende Nuk ndjehem mire Sepse nuk mendoj njesoj si ty Per shume gjera qe ti thua Me mire t’a mbaj gojen kycur Kycur me dyzet kyce Se po te flas e di Nje lufte e re do te pelcase Po t’a filloj E di qe do t’a humbas E kuptoj, ti di t’a vertitesh kaq mire gjuhen Me ty cdo beteje e imja eshte e humbur

Julia Gjika lindi më 11 Korrik 1949 në qytetin e Gjirokastres. Ka botuar mjaft poezi në organe të ndryshme dhe dy vëllime “ Ditelindje”(1971) dhe “Ku gjej poezinë”(1978) Nga viti 1996 u shperngul në SHBA ku jeton me familjen e vet.Këtu, ka vijuar të shkruajë e të botojë poezi, portrete e kronika në gazetën Illyria dhe organe te tjera.                 JETIMIT NË BOTË Puthja ëndërr mbeti. Përkëdhelitë u endën larg. Nuk u afruan, nuk gjetën prag. Zëri i vrazhdë, i ngjirur, sëmundje kronike, akuzon braktisjen. Nuk të ngrohu asnjë preher. Kur s’të panë sytë, si do të shihnin qepallat? Gjumi nga kënga nuk erdhi, as nga përrallat. Puthja ëndërr mbeti. LUFTA PER PARA Kjo botë, qe ka rënë në gjumë të thelle Duket  e qetë, pas 12  të natës.         Mezi prêt të zgjohet, për të vazhduar ku e la dje, luftën për para. Në plan të parë ka. NESER, NESER Zgjohemi, Ngrysemi, Një mendim në kokë, Si cekan rreh. Të kemi për nesër, C’do bëjmë për nesër? Të rendim për nesër Sot zemra na le. Oh,jetë që qesh me ne, na bën të cmendur, të  rendim ,të rendim Pas asaj që askush s’e sheh. RREKE ME KENGE QIELLI Rrëke që zbret nga mali Me melodinë e pyjeve Me ngrohtesinë e diellit Me këngë qielli Me hënën e menduar. Baraz me një vijë Baraz me nje trup elegant vajze. I bën naze malit I bën naze yllit të mëngjezit Kristal e kulluar Nuk prêt të derdhesh Në shtrat lumi a deti Dhe prehje kërkon Në oqeanin e trazuar.    RRUGICA IME NE PARKUN E RI Rrugica ime përse po hesht Kur unë kaloj përmbi asfalt Mos vallë veshtrimi yt po prêt Dy silueta të duken bashkë Apo ke rënë në qetësi Buzëqeshjet prêt e lumtur Në zhurmën që ruan thellë në gji Të ngrohtë mbeten zërat tanë Sic mbeti mbi buzën time një e puthur. 1974 PRILLI Kushtuar vellait tim qe u vra aksidentalisht nga shembja e nje ballkoni te nje ndertese pesekatshe ne Korce ne 7 Prill 1992 Vetëm jam këtu, Në këtë qytet që nuk ka zgjim, Ftohtësi e mermerit të bardhë, Eshtë muaji Prill, Ditët e fundit të tij, Majit i thotë Mirësevjen. Përpara meje, një mal me dhimbje, Një zë dua të dëgjoj, Asgje s’pipëtin, vec frymës sime. Me vehte flas: Kthehu, kthehu serish, Unë jam këtu, kam kohë që pres, Ngrihu, bëhu Llazar vëllai im Vladimir. Gurin ledhatoj, Kam frikë se të lëndoj Nga fotografia dy syte e tu Me shohin ne sy Bota s’qënka e plotë pa ty, Derdh lotë, Kujtimi yt më prek ne cdo qelize Nga malli petalja hapet, Dheu a është i lehtë?     “FOLE E ZOGUT” NE PEKIN “Fole zogu” gjigande, brilante. Cudite botën, kur derën hape. Mijra krahë, mijra mendje, miresevini i thanë globit me buzëqeshje zemre. Sikur këto duar, të panumurta të njerëzimit, pëllumba të lëshonin drejt qiellit, sikur krahët e planetit trëndafila të rritin dhe të mbajnë balancën e vështirë të drejtpeshimit, si në trarin e ekuilibrit Medalioni më i cmuar do t’i shkonte gjoksit të Paqes. Le të mos kish asgjë kjo botë, vec Paqe! Pak më parë se “Foleja e Zogut” celi derën Një luftë e re filloi, mbi glob, e egër. Njeri, mos rend pas Adamit. Kënaqu me c’ke në duar sot dhe falendero të madhin Zot!.. Do të mjaftonin retë, Lotët e botës të mblidhnin. Pastaj të shkarkojnë gëzimin . Me brohoritje të këndojnë Zemrat. Per paqen e perbotshme kampine mbi kampione Gusht 11 , 2008