Fatmir Terziu

NJË ZË LARTËSOHET MAGJISHËM (Kushtuar legjendës shqiptare: Tefta Tashko Koço) Aty pranvera ka gjetur strehë Aty rinia ka mbetur buzëqeshur Aty muzika dhe kënga marrin vlerë Aty talenti mbeti ndezur! Një zë që lartësohet magjishëm Në imagjinaren rrugëtuese të këngës Përshkon tejskajshëm jetën Me motivin e saj jashtë brengës. Një simbol që mbeti Meshë e muzikës Nga breza dashamirës që e mbajnë gjallë Një lajtmotiv legjende që sfidon ecjen e kohës Zëri i Teftës, i veçantë, tipik dhe i rradhë! Në labirinthet e historisë, shkëlqen nuri i saj mbi foto Kënga e saj kumbon ende rrjedhshëm Pentagrami krenohet me emrin; Tefta Tashko Koço; Që t'u flasë brezave të sotëm dhe të nesërm. Aty pranvera ka gjetur strehë Aty rinia ka mbetur buzëqeshur Aty muzika dhe kënga marrin vlerë Aty talenti mbeti ndezur! Një vepër që dita-ditës i shtohen vlerat Kur këngën e saj e dëgjon me ëndje Që mbetet e tillë për të gjithë brezat Ngjizur tek ai Zë që kurrë s'ka vdekje!   NËNA Natën e kalova maleve lule mblodha fushave në ullishte u ndodha pa gdhirë të këpusë karakaften, lulen e mirë. Era e bugaçes, simites së pjekur Gjithë natën s'mu nda Dy duar mbetën duke më përkëdhelur Një zemër që digjej, mall. Tani fshij sytë si i dehur Ëndërrat më janë vrarë Mësova se mbrëmë papandehur Nënën e kisha pasur pranë. ALFABETI I ECJES SË GJATË Agimet na zgjuan Bereqetin të korim ugareve, ku Cicërimat e zogjve s'pushonin, Çelnin lulet erëmira, Dielli lëshohej pakursim, Dhimbja harrohej Era flakte tutje dhe sillte me nxitim Ëmbëlsinë e nektarit të stinës, që Flakëroi perëndimin, atë buzënatë Garantoi ecjen tonë të gjatë Gjuhën e zgjoi nga sepetet, sonduqet e Todhrit Heshtjes i dha çmimin Inatin na tha të flakim Jetën të jetojmë ndryshe Kalëruar mbi muzë të viteve Lartësuar në piedestalin e Njeriut të Lirë Llumit larguar Mendimeve përhumbur Ndryshimeve përshtatur Njeri i një rruge plot nxitim Orteqet e tmershme për të sfiduar Pagëzuar në Tempullin e Jetës Qarjen për të harruar Rilindjen për të parë në sy Rrugëve të nisura hershëm Stacionuar në fletë historie Shpëtuar nga zhdukja Tani krenarë të dëshmojnë Thellë në potencën jetike Universi zbret firmos dëshminë Vetvetiu na hapen krahët Xixëllojnë lotët ndër sy. Xhirimet sapo kanë filksuar këtë kolorit Ylberi ngjyrat na ka falë Zërat e jetës që të fiksojmë Zhytur nga A-ja tek Zh-ja në këtë alfabet të ecjes së gjatë.                      Manastir, 2006      PESA E NJE DERE TE BRAKTISUR E shihja përditë Shkëlqente, përherë Aty në atë rrugë Aty në atë derë. E shkruar me dorë Dukshëm, me kujdes Mbi kokë një kurorë Në trup; vetëm Pesë. Për çudi të gjithë aty shihnin Mëngjeseve, drekave, darkave Dhe dukej sikur e piketonin Me "Pesë"-n e sfilatave. Ajo ishte vetëm një pesë Një numër si gjithë numrat Mbi të s'kish kaluar një fshesë Në ndryshk, mbytur thumbat. Pesa e gozhduar në atë derë Tashmë kish hyrë në histori Dhe pse s'fliste për ndonjë vlerë Dhe pse s'fliste për njeri. Të vetmit vizitorë "Pesa" kish tashmë përditë: merimangat thurëse e njerëzit, që ia ngulnin sytë. Tani ajo pesë… S'ishte më rrezatore Kish ndodhur, per besë Nga braktisja njërëzore.

Fatmir Terziu, gazetar, publicist, poet, prozator, skenarist, editor dhe regjisor filmi. Është i pranishëm në letrat shqipe në Shqipëri dhe më gjerë. Punën si gazetar e filloi që kur ishte student në gazetat e viteve 80-të, dhe e vazhdoi duke qenë Kryeredaktor i të Pavarurës "Fjala e Lirë". Që nga viti 2001  ndodhet me banim dhe studime në Mbretërinë e Bashkuar. Ka studiuar në London South Bank University pranë Faculty of Arts and Human Science dhe ka punuar po pranë këtij Universiteti në Departamentin e LRC-së (Widening Participation Unit). Eshtë në progres të studimeve të mëtejshme në Roehampton University në fushën e kultures, medias, politikes, gazetarise dhe film studimit. Ka botuar vëllimin poetik "Mos Hesht" në vitin 2000, vëllimin me tregime "Djalli i Argadasit" me të cilin fitoi cmimin e tretë "Kadmus" në Greqi, vëllimin me poezi "Ecje ne Qelq" , vëllimin me tregime "Krokamat","Grykës"(roman)      ELBASAN Elbasan! Aty ku dhimbja, malli, dashuria, Pikëtakohen, Refrenin e jetës për të nisur Aty ku dy sy të qeshur Modelojnë ëndërra, dëshira Aty ku dy duar mbetën duke qëndisur, Bukurinë përrallore që ka natyra. Kohën ke humbur shëtitoreve Muajt, vitet të kanë shkarë Gjuha ngatërruar auditoreve Tani shqipja të duket "e vrarë". Shkon takon Kristoforidhin Abetaren për t'ia parë Dhe s'di ku t'a zësh fillin Lotë nga sytë të kanë shkarë. Ngre sytë vëzhgon dhe s'ngopesh Ndërtime të reja anembanë Pastaj duket se qetësohesh Kur dhjetra miq të vijnë pranë. Një këngë e moçme dëgjohet Në heshtje dirigjon kumurinë, bilbilin Një tingull violine vjen e largohet Je ndodhur pranë Myzyrit. Elbasan! Aty ku mijëra vetë turren Të këpusin Karakaften, Lulen e radhë Aty ku zemrat kënaqen Vetëm duke parë.      ATA DY SY TË KALTËR Skllav i dy syve të kaltër kam mbetur Hutohem, çoroditem kur shoh të kaltrën Dheu kurrë s'ka për të më tretur Nëse ata dy sy s'do më shohin në sy, të paktën. Shkëlqimin e tyre atë ditë kur pashë Vegim i përçudshëm më rrethoi Në rrugë për turp gati s'rashë Më iku qënësia, më tradhtoi. Kaloj pranë detit në Verë Përhumb në të kaltrën e tij Shkëlqimin e atyre syve kërkoj të gjej Mbetur fiksim që kur isha i ri. Vitet kalojnë, rrudhat shtohen Të kaltrën kam filluar të ngatërroj Por ato dy sy s'më harrohen Edhe pse e di se kurrë s'do ti shikoj.    FJALA Fjalën e nxorën në rrugë lakuriq Flokëngjyer, ngritur lart si iriq S'lanë pa kopjuar pastaj modë Kudo në Europë, në Botë. Pastaj shëtitën të trullosur U mbushën revista, gazeta Fjala iu turr për t'i damkosur Me fjalën s'bëhej shaka! Fjala është fjalë vërtet S'do intrigë, krenohet kur e mbron O njeri i mirë, o poet Fjala, ka kostumin e vet.      LONDËR As mal, as kodër Vetëm fushë erë dhe pak vapë shi që të bën çdo stinë dush Londër. Qëndër e botës, metropol që lëviz Veriun, Jugun tërë Botën bashkon në një pikë Aty mbi Tamiz. Rrugë që tokës, nëntokës, qiellit, oqeanit kapilarë u shtojnë çdo ditë nisen e zbresin në Londër. Aty ditët, muajt, vitet, shekujt dëshmojnë historinë lirshëm librave, muzeumeve qetësojnë të gjallë e të vdekur. Aty edhe gjuha ime, mes dyqind të tjerave Flitet në rrugë, në shkollë e komunitet Londër, të falemi përjetë. Unë një lëvizje digitale në këtë vrull turrem t'i bashkohem ecjes së Kohës Mirënjohje Londrës!   JËTË NË QELQ Vërviten në ujë Imitim oqeani, deti, liqeni, lumi Pa dallgë, pa bujë Jetë akuariumi. Ushqim sa të mund Zhytur nën qelq Pa llucë në tubë "S'heqin aspak keq"! Jetë aquariumi, Biznes me peshq Ç'ka oqeani, deti, liqeni, lumi T'a sheh syri nën qelq. Mijëra sy takohen Aty në çast mbi peshq Dhe pse s'dinë të ankohen Është jetë në qelq!             (Angli, 2007)