Agjencioni floripress.blogspot.com

2014/03/22

Mimoza Legisi : Me prit shpirt , me krahe hapur !!!!

Foto
Ne kerkim te mbreterise

Kur hena te bjere sonte
e te ngjyrose naten e erret
do rend
ngadale tatepjete
hijeve te renda
te pemeve
ne kerkim te ndonje ylli
qe strofulles qiellit ka dale
nga ai vend magjik
qe kerkon nje cop toke
te varfer
ndoshta
shkemb i mprehte
qe per uj nuk thahet
por ai ,aty don te qendroje
i krenuar
si pashai kolltuqeve
te mendafshta
ai, aty deshiron
te shendrise magjishem
e te pres shiun te bjere
te lage fytyren e thare
nga zjarri i kohes se nxehte
e ai ,aty don te qendroje
i patrazuar ,larg vargut-kuror
qe lemshin krijojne
per te gjetur fillin
ate fill
qe asnjeher nuk e kane pare.!




Me thuaj nese te mungoj

Me thuaj nese vertete te mungoj,
Mengjeseve kur Dielli lind ne perqafim,
Kur dita zgjat per shume e shume ore,
E askund nuk gjendem,as dhe zeri im.

Me thuaj nese vertete te mungoj,
Kur netet te zene brigjeve pa mua,
Ti numeron yjet qe ndrisin qiellin,
E ndersa dallgeve u dhuron lotin e kristaluar.

Me thuaj nese vertete te mungoj ,
Edhe kur qielli loton pa pushuar,
Te lagesh i vetem aspak nuk ke deshire,
Te dy se bashku nen shi perqafuar.




Jam Engjelli Yt

Une jam gjithmone prane teje,ne mbremje dhe agim
Jam aty ku dhimbja te ngacmon trupin tend te njome,
Une do jem prane teje per te te kenduar kenget e tua te lumturise
Dhe gezimin ne syte e tu un do e sjell pergjithmone.

Ti,zemer largoje trishtimin fytyres tende te embel
S'dua qe loti yt te lage fytyren e bukur,
M'i mbaj syte e qeshur tek puthin gezueshem gjithe boten,
Dhe une do te shkaterroj gjithcka qe ty s'te ben te lumtur.



Durimi 


E zhytur ne mes durimit pertypja dhembet e coptuara.
Duke pare me dhimbje kohen, tek vraponte para meje.
Veten, me shprese ushqeja se do ndalet... e uruara.
E te pastroja dale nga dale ferrat qe gjithkund celnin!




E lindur peng

C'me mbajten peng ne te lindur
Drita, nuk me ndriconte plotesisht
Me duar, largoja hije-errtat
Por Diellin m'a zinin prape,serish.

Valle...C'mekat te zi une kishem bere
Ne boten ku me pare une isha 
Djale,te lindja e jo vajze
Gjith Diejte ne duar do te kisha!




Me prit me krahe hapur

O vit i shenjteruar!
Drejt teje po rend me hapin pak te lodhur,
Renduar nga rruga e mumdimshme qe kam bere,
Lodhur nga stuhite qe globin e perfshine,
Dhe mua ,keshtu si te tjeret
Nuk i shpetova dot...
Por... Me prit!
Zgjati krahet gjigante drejt meje,
Duke shtruar rrugen me smeralde shumengjyresh...
E ajrin e lumturise rezervoje per mua
Qe te mbush mushkerite e varferuara!
Ti...Me prit!
Me prit miqesisht me sofren e shtruar te paqes,
E te mbushim gotat me lotet e pafund te gezimit,
Dolline te ngreme duke sfiduar hidherimet,
Me shpresen e madhe qe te keqen nga pas e lame braktisur!


Foto: Dhimbje Ne Heshtje

Ahh!
Si s'me ngushelluan shetitjet buze detit te gjere,
As dallget e zhurmshme nuk ma larguan trishtimin.
Eres se ngrohte i kerkoja gjithmone lotet t'mi thante,
Larg, tutje ne horizont  doja t'me dergonte  dhimbjen.


Mora rrugen  dhe u ngjita maje  maleve  te larte
Aty ku qielli hapte krahet dhe pyjet me mall  percafonte,
Aty qendrova , e ulur nen hijen e lisit te mocem ,
Dhe rrenjet e thara te tij i vadita permallshem me  lote.


Zjarri i loteve i'a zhuriti rrenjet gjigante mbi toke,
Ze, nuk nxori nga dhimbja,as me tha te largohem prej tij
Veq gjethet zverdhuke ngadale mbi mua  leshonte...
U dukte sikur thoshte: dhe une po vuaj si ty.


I numeroja  me dhimbje gjethet  qe nga deget leshonte,
Dhe s'doja aty te gjendesha tek vdiste, gjethi i fundit,
Ne koke me gumezhinte vaji i fuqishem i lisit
Dhe zemren e tij qe tek une me force trokiste.


Nuk e di...ndoshta ngushellim ishte kjo per mua,
Qe vuante me mua nje lis, a ndoshta nje pyll i tere.
Vaji i tyre ishte i paster si vesa per mbi lule
Dhe jo shtremberime nga prapa syve te mi.


Ndenja shume gjate nen percafimin e pyllit te zverdhur,
Dhe trishtimin  ma moren ofshamat  e lisave te gjate. 
Sa dhimbje qe kane pyjet  c'do fund-vjeshte,
Dhe pike loti... asnjehere nuk leshojne.


...Madri lene...


Eja ne rreze Pranverore

Te prita me Diellin mengjesin e harruar
Te vije ne rrezen e ngrohte te pranveres
Naten, nga une t'a largoje merguar
Perjetesisht te ndjeja qe qendron afer meje.

Peshperimat e tua te me vijne embelsuar
Te degjoj tek thua se malli te ka marre.
Te ndjej neper faqe lotin kristaluar.
Fytyra te me marre buzeqeshje te permallte. 

Mos me ler, te numeroj mengjeset e panumert
E te thinjem, tek kerkoj nder gonxhe trendafilash
Lotit tim te dhimbjes eja ...kthej gezimin.
Perreth trupit tim, te mbijne karafilat.

Foto: pjesë nga poema - Prerë nga AtëDhe Kërthiza

ÇAST PRANVEROR

Sot shpirti lumturohet gjithësisë re-valë,
Shkon e ndalet mbi Bjeshkët e Rugoves,
Aty fillon grykëderdhja e Lumit të Bardhë,
Derdh këngën qiell - hapurit të Kosovës !...

Shpirt-grimcuara shumfishmërisht endet,
Pranveruar aromon , lulëhapur gjithkund,
Herë bëhet bilbileshë,ulet në degë-pemët,
Herë fije-bar-zgjatur ,që puhiza e përkund!...

Bëhet gur - shkëmb ku pushon Shqiponja,
Valëza burimi  me krahë  të një  valltareje,
Që puth gurëzit e anëbrigjet kah valerizoja,
Mallin e mbledhur lan me zë - këngëtareje!

Grimcat e shpirtit bëhen hije të ndritshme,
Që gjasojnë në zanat kapur dorë për dore,
E ndjekin gjurmë-hapat brigjeve të ritshme,
Derdhen gurgullimes të bardhëta lulebore!...

Më ka  ëndja të bëhem qengj lazdrimtarë,
Që bart këmboren bashkë me blegërimin,
Dhe  kur  Ju dëgjoni tingullin  kombortarë,
Është  tingulli i shpirtit,thërret  ngazëllimin.

Buzë - lumit të qetë kurorëhapura pemë,
Ku mbrëmjeve takohen  idilet  dashnorë,
Flladfreskun lëshoj,posi prekje e një ëme,
Momente ku mbretëron çasti më  hyjnor!...

Dua të arabeskoj si harabel i përkëdhelur,
Me hapa kërcimtarë që mahnitë të gjithë,
Edhe pse plogësht,athët por krah-hedhur,
Shpupurisë gëzimin, e var në degë stolitë!...

Herë lëndinë bar- njomtë posi mendafshi
Ku vrapojnë këmbëza fëmijësh gazmorë,
Herë lulekuqe , që luajnë lojen e një afshi
Lëngputhje kristalore mbi buzë- dashnorë!...

Herë kthehem në fijedrite dhe zë-jehonë
Thërras nga lartë „Ojjjj Kosooova imeee!“
Nuk më shikon apo nuk më dëgjoooonë
Jam Bijë Shqiptare, kthyer në  Zanë-hije!....

Hejjjj!O Lumi i Bardhë me valë-hijet e mia
Barte dashurinë  time nëpër shtratin tënd
Hidhe vallen e shpirtit thellë nga mbrendia
Merri dhe vargjet e mia ,derdhi anë e kënd!...

Kur Shpirti i Malluar endet  Qiellit  Shqiptarë,
Është Çast Pranverorë ,të mërguaren ngjallë!...

Angjelina Krasniqi __________Enxhi____
Bochum  15 Mars 2014__


Rreth botes me zinxhire

I lidha kembe e duar me zinxhire,
Dhe u nisa te shetisja boten e pafund,
Rreth vetes u solla dite dhe nate,
Dhe rruga e gjate s'me dergoi askund.

Kembet e gjakosura gjak pikonin,
Por,dhimbjen per cudi nuk e ndjeja,
Vetem nga pak trupi m'u shkrinte,
Se veten c'do dite me shume urreja.


Ti, shko sot ,shko


Une do te ndjek me sy gjer ne fundshikim,

Ofshamet e tua do i mbledh nje e nga nje
Do t'i mbaj prane vetes si me te madhin kujtim.

Force dhe Miresi
S'jam i eger aq sa dukem
Shpirtin te paster une e kam
Kthetrat me dolen per te cjerrur
Disa tipa qe fytyre s'kane.

Flasin, ecin si te duan
E s'shikojne ku kemba shkel
Une aty, s'kam te duruar
Me duhet rregull qe te ve.

Nuk bej zhurme se nuk ja vlen
Vec pastroj k'te rrugen time,
Friken , tmerrin une percjell
Tek ai qe mbart ligesine

Foto: Vajtoj Guret e Truallit Tim

Vrenjtur koha po me duket
Diell s'po bie mbi trupin tim
Dhimbja, shpirtin m'a ka prekur
Lotet lagin prehrin tim.

Fort po me kallet , shpirti e zemra
Tek  shoh trojet, shkrumb e hi
Dua te hap deren, te hyj brenda
E te shoh femijet e mi,

E t'i mbledh, te gjith rreth vetes
Djem dhe vajza  sic i kisha
Te shuaj mallin edhe dhimbjen
E me gezim t'me niste dita

Por,nuk kam... asgje s'me mbeti
Gjithcka kisha, krejt mu shkri
Vec vajtoj guret e mbetur
E shoh lulet ku kan mbi

Shkoj  dhe i prek , dora  me dridhet
Me gjak rrenjet i kan ushqy
Lulekuqe e kan emrin
A mos vall jan djemt e mi?

A mos vall  ne oborr te tyre 
Duan te celin e te lulezojne
Shpirti u dhemb per trojet e shkreta
Qe  nuk munden  ti gezojne

S'po ka drite qe me ndriqon
Terri, syve me ka rene
Naten pres t'me perqafoje
Endrra te bukura te me fale!

~~~M. L~~~

Vajtoj Guret e Truallit Tim

Vrenjtur koha po me duket
Diell s'po bie mbi trupin tim
Dhimbja, shpirtin m'a ka prekur
Lotet lagin prehrin tim.

Fort po me kallet , shpirti e zemra
Tek shoh trojet, shkrumb e hi
Dua te hap deren, te hyj brenda
E te shoh femijet e mi,

E t'i mbledh, te gjith rreth vetes
Djem dhe vajza sic i kisha
Te shuaj mallin edhe dhimbjen
E me gezim t'me niste dita

Por,nuk kam... asgje s'me mbeti
Gjithcka kisha, krejt mu shkri
Vec vajtoj guret e mbetur
E shoh lulet ku kan mbi

Shkoj dhe i prek , dora me dridhet
Me gjak rrenjet i kan ushqy
Lulekuqe e kan emrin
A mos vall jan djemt e mi?

A mos vall ne oborr te tyre
Duan te celin e te lulezojne
Shpirti u dhemb per trojet e shkreta
Qe nuk munden ti gezojne

S'po ka drite qe me ndriqon
Terri, syve me ka rene
Naten pres t'me perqafoje
Endrra te bukura te me fale!


Vajto vetem mbi gur

Mos i'a rrefe shpirtin lumit, kurre...!
Ai, egersohet pas shirave dhe eshte i pabese...!
As brigjeve te detit mbremjeve mos u shpreh...
Se dallget marrin gjithcka , dhe kushedi ku i dergojne...
Po keshtu edhe lotet e tu...!
Dhe Henes ,naten vone mos ia trego brengat e shpirtit...
Ajo, eshte e padjallzuar ,dhe te djallzuarit luajne me fjalet e saj...
Mos i'u shpreh atij qe lot ne sy i shikon...
Ai ,deshiron te gjej dike t'i fshije lotet ne syte e tij ,
Dhe nuk do e ket mendjen te degjoje vuajtjet e tua!
As atij qe gezon mos i thuaj....
Ai ka harruar se ekziston vuajtja, dhe do qeshe me vuajtjen tende..!
E, me mire ,largohu diku ...
E mbi nje gur, vajto , fol ...
Sepse vetem ai do te degjoje pa u lodhur gjer ne fund, 
E ze, nuk do nxjerr nga askush, askujt...!



Foto: Iluzjon

U zgjova nga gjumi me sy te mbyllura.!
Dhe po ndjek  vetem nxehtesine  e Diellit,
Pa i pare rrezet e tij!

Zvarritem si me magji neper mjegullnaje...
pa e kuptuar..!

Nga po shkoj valle??

Po  mundohem te kthej  koken pas, por..
Nuk mundem..!

Ose.. ndoshta nuk dua  te shikoj!

Po me  pelqen te ec me sy mbyllur
nen driten njemingjyrash qe deperton poshte  syve mi..!

Cmenduri!!!

Gjithcka duket  bukur..!

E rruga nga po ec eshte e pafund nga te gjitha anet..!
Vetem se.. polet nuk po  arrij t'i komandoj dot!

Ndoshta eshte me mire keshtu.!

Dua te shijoj kete mrekulli hyjnore!

Deri kur?

Deri ateher kur kapaket e syve te ndahen nga njeri-tjetri ,
E kjo bote e genjeshtert te me verberoje pergjithmone!

...Madri lene..


Iluzjon

U zgjova nga gjumi me sy te mbyllura.!
Dhe po ndjek vetem nxehtesine e Diellit,
Pa i pare rrezet e tij!

Zvarritem si me magji neper mjegullnaje...
pa e kuptuar..!

Nga po shkoj valle??

Po mundohem te kthej koken pas, por..
Nuk mundem..!

Ose.. ndoshta nuk dua te shikoj!

Po me pelqen te ec me sy mbyllur
nen driten njemingjyrash qe deperton poshte syve mi..!

Cmenduri!!!

Gjithcka duket bukur..!

E rruga nga po ec eshte e pafund nga te gjitha anet..!
Vetem se.. polet nuk po arrij t'i komandoj dot!

Ndoshta eshte me mire keshtu.!

Dua te shijoj kete mrekulli hyjnore!

Deri kur?

Deri ateher kur kapaket e syve te ndahen nga njeri-tjetri ,
E kjo bote e genjeshtert te me verberoje pergjithmone!









Ti me vjen me ajrin

Ti ishe diku afer meje ,dhe une e ndjeja pranin tende...
E ndjeja se diku ishe ,por nuk te shikoja!
Hodha syte rreth e qark,por asgje...
Askund!
Perseri te ndjeja, gjithmone dhe me prane...
U mbusha thelle me fryme dhe mora ne dore telin...
Doja te degjoja zerin dhe te shkrija largesine!
Ti nuk ishe larg...
Une frymoja kujtimin tend!
Ti me vije me ajrin dhe me falje jeten!








Ku shkuan endrrat 

Valle ku shkuan enderrat e mia,
Nata mi mori ne gjirin e saj,
Gjumit te embel i mori buzeqeshjen,
Dhe loti i gezuar jastikut eshte thare.

Ndoshta u mbyten detit te gjere,
Dhe u shkrine nga dallget si drita ne muzg,
Me ngelen ne mendje te bukurat kujtime,
Dhe vesa e kristalte u tha nen qerpik.

Era e furishme i dergoi shkrepave,
Dhe nga i ftohti i alpeve ndoshta kane ftohte,
As Dielli rrezenxehte nuk arrin t'i ngrohe.
Prane meje do ishin krejtesisht tjeter bote.







Do kendoj ne vargje

Mi fal endrrat nate e qete ,
e vargje ti shkruaj.
Ti mbledh yjet neper qiell
dhe me ato te luaj.

Me te embel do u flas
mbi flete do i vendos.
Do mundohem sa me bukur,
ne varg t'i vargezoj.

Henen e bukur do te pres ,
majat te perqafoje.
Dhe t'ia marr gjithe shkelqimin,
vargjet t'i ndricoje.

Edhe heshtja me pelqen,
e kesaj nate te bukur
Ne zemer te saj tinguj te lehte,
muzike te lumtur.

Do i mbledh notat dale-ngadale,
embel t'i orkestroj.
Vargjeve te sapo shkruara,
une te ua dhuroj.


Sapo vargjet do i shkruaj,
ne fleten e bardhe,
Do i them bilbilit te nates,
t'i kendoje ngadale.

Do i'a jap une nje nga nje,
vargjet t'i kendoje.
Nata t'i degjoje e lumtur, 
gjersa te agoje.




Foto: Bilbil i hareshme

Pranvere! Lulet e pemeve porsa  kane filluar,
Prane degeve te shtrira qe ngreje krye,
Veshtro! po vi kendoj une, bilbili vetmuar,
C'pamje krijon, kjo  natyre  e mrekulluar.

Dhe pas luleve te bukura e dredh ate kenge, 
 Mbi udhen e pyjeve  ku vishet me blerim.
Leshoi kete kenge prek heshtjen e  saj,
 I fala ca tinguj  qe te treten ne gjelberim.

Linda ne pranvere, paditur c'kendoj,
Dhe pylli i magjepsur i ktheu hit.
Nje grua degjoj ate kenge u cudite.
Me le te humbas gjithkund ate dite

Shpertheje kengen bilbil i hareshme,
Se leshon tinguj me zerin magjiplote.
Te ndihet i embel,i forte dhe i zellshem, 
Kur buçet pranveres, male e ne horizont.

Kendo!  te me kujtohet ne naten e heshtur,
Nder enderra dhe mbi gjumin misterioze.
Nje tingull shpirtbutesie vazhdim i parreshtur
 Qe shetit dashurise me valet melodioz.



Bjer me shiun

Loti im!
Mos bjer ti sot nga syri,
Se do me lagesh token
E dhimbje nuk dua ti shkaktoj!
Dielli po pervelon mbi faqen e saj 
Dhe e etur eshte!
Prit shiun te bjer ,
e une do te dal e te me lage te gjithe trupin ,
E te me lagesh dhe ti. 
Atehere ti bjer ,
Si burimet e pastra qe rrjedhin nga zemra e Tokes.
Vetem se ti nuk do te shuash etjen,
Por,do me djegesh shpirtin!


Foto: Jeto  Gjate
 
Trendafil i bukur, o lule hyjnore simbol i te madhes dashuri
Nuk e di se kush te mbolli ne kte toke te bukur, vashe apo djale!
Po gjembat e eger  ne trupin tend  te  brishte  valle perse i vure?
Apo te gjakosesh gishterinjte e vashave te lenduar nga dashuria e marre.


Ti  u  rremben  buzeqeshjen me ngjyrat e tua te mhnitshme.
Duke  i  terhequr  me  ngadale si prene ne kurthin e ngritur.
Me pas  i deh   marrezisht me aromen tende te magjishme.
Dhe me von ti  vyshkesh ,thahesh   nder duar, dhe lotet u len syve.

..Madri lene..



Jeto gjate


Trendafil i bukur, o lule hyjnore simbol i te madhes dashuri
Nuk e di se kush te mbolli ne kte toke te bukur, vashe apo djale!
Po gjembat e eger ne trupin tend te brishte valle perse i vure?
Apo te gjakosesh gishterinjte e vashave te lenduar nga dashuria e marre.


Ti u rremben buzeqeshjen me ngjyrat e tua te mhnitshme.
Duke i terhequr me ngadale si prene ne kurthin e ngritur.
Me pas i deh marrezisht me aromen tende te magjishme.
Dhe me von ti vyshkesh ,thahesh nder duar, dhe lotet u len syve.



Foto: PUTHJA QE RREMBEJ

Vec nje sinjal, nga ty e
pres
e vrap drejt teje, do te
turrem
e puthjet zjarr, do
ti rrembej
si ere e marre, prap
do te zhdukem

Ne se k'te nat, ti me
do prane
kuptome qe smundem, ty
te lutem
kur gjumi syt, ti ket
renduare
ne enderrat tende, do vi
te strukem

Do vi aty, se sme
shikojne
kur une te vjeth, pak
dashuri
pirat jam zgjuar,pirtat
ne enderr
si ere ,do zhdukem
perseri

Ne se je larg,a te kam
prane
ne se eshte nat,a po
eshte dit
me puthje zemren ,do
ta mbuloj
ne mos ma dhensh,do
ta grabit

USA,03,30,2013
(Petro Zholanji)**New York
shkeputur nga libri im me poezi
**PAK HI DASHURIE**



Zemra Fal

Nese lotet do te rridhnin nga zemrat e pervuajtur e jo syte,
Deti do u mbushte me lote , e jo me shirat e qiellit ,
Shkembinjte do u canin nga forca e dhimbjes se shpirtit,
E toka nen kembe nga mallkimet dale nga dale do te shembej.






Sot je Ti, neser mund t'jem une



Nje dite po shetisja me vajzen time
bulevardit me gure ,dale nga dale.
Perpara na del nje grua e moshuar,
e kerrusur ,dhe syrin me fasho mbeshtjelle.

Doren me shtriu para, duke lypur,
pa folur me goje, asnje te vetmen fjale.
I nxora nga canta gjith te voglat qe kisha,
dhe ne dore ia lashe , asaj te shkretes plake.


Shpesh here me ndodhte po e njejta gje,
dhe une i jepja ato pak qe kisha.
Duke mu dhimbsur ajo plake e shkrete,
se ndoshta e  vetme, edhe  mund te ishte.


Pas nje kohe te gjate ,perseri me vajzen time,
Ajo  me del perpara ashtu sic ishte mesuar.
Por nderkohe, qe bera gati leket per ti dhene.
Fasho e lidhur, i shpeton nga koka.


E habitur ngela plaken duke pare,
poshte fashos nje grua e re qendronte.
Per cudi, me dukej si fytyre e pare,
e maskuar ne rruge dilte qe te lypte.


Me ngelen  te hollat ne duart e ngrira,
u bllokova ne vend, dhe ze nuk mund te nxirrja.
Vajza e trembur nga heshtja qe me zuri,
me del perpara duke me qetsuar.


Te lutem mama , asnje fjal mos i thuaj,
se nga halli, e shkreta del per te lypur.
Se dhe Ajo, deshire brenda vetes  ka
te dale si ne ,mbremjeve  per te shetitur.


Ia lashe ne duar  te hollat asaj te njohure,
duke i thene se borxh ajo, do mi kishte.
Nuk dua qe ne shtepi te mi sjellesh,
por nese do marresh vesh, se ne hall do bie.


Ajo e habitur po degjonte fjalet e mija,
E skuqur nga turpi qe une ate e  njoha.
I thash:Mos u habit keshtu me mua,
se toka, poshte kembeve tona rrotullohet,


Dhe nese nje dite ndoshta, do zer vendin tend
keto te holla dua te mi japesh.
Uroj, qe Ti te behesh shum me mire se une,
Ateher te hollat mund dhe te mi falesh.


Ia lashe ne dore te hollat lypses shkrete,
e futur ne mendime po ecja ne rruge.
Se si mund te vije Jeta, as ne nuk dime , 
sot je Ti, dhe neser mund te jem une.


Përgatiti Flori Bruqi

Prishtinë 21 mars 2014



RICORDI DI UNA VITA



AUTRICE:KOZETA NUSHI – ALIKAJ




La mia vita, secondo me, non è stata sempre perfetta, giusta. Forse è un po’ difettosa, pesante. Ma alla fine, a me piacerebbe pensare che la vita è semplicemente così, una grande sorpresa quotidiana piena di sorprese piccole per tutti quanti; dove ognuno di noi vive senza sapere cosa ci riserverà il futuro.
Amo la mia vita e mi sento anche fortunata perché ho conosciuto la signora Vera P. che ha compiuto 91 anni. Nessuno può immaginare quanta energia ha questa donna. Vera ti regala veramente la freschezza di una fontana. La sua vita, secondo lei, è stata sempre abbastanza tranquilla, senza forti scossoni e senza particolari emozioni. Che bello! La sua mente è così ben ordinata, come i libri sugli scaffali di una biblioteca. Parlando con lei scopro sempre che ha mille cose da raccontare. È un libro aperto della storia. Peccato di non poter parlare più a lungo con lei. È da un anno che cerco di trovare un po’ di tempo per raccogliere i suoi ricordi che non posso comprare neppure per tutto l’oro del mondo.
Succede che una sera, proprio lei mi porta un paio di libri da leggere. Dentro ad uno di questi, vedo un tesoro che pensavo perduto. Questo tesoro si chiama “RICORDI DI UNA VITA”.
Incomincio a sfogliarlo e sono molto emozionata tanto che qualche lacrima di gioia non si fa attendere. Anche il giorno successivo, continuando a leggere questo libro, le emozioni non mi abbandonano, anzi aumentano e se penso che Vera è arrivata a 91 anni così presente e lucida da scrivere persino questo libro, devo confessare che ho un po’ di invidia per tutto ciò.
Capita che Elisa, una delle mie amiche mi chiede, come sempre, come sto ed io, come sempre, le rispondo che sto bene e che la vita va avanti e io insieme con lei. Ma poi le confesso che ho bisogno di raccontarle quanto sono emozionata per un’amica che è più fresca di una quarantenne, anche se ha compiuto 91 anni… e le racconto tutto.
Elisa mi sorride dicendomi che anche Vera, può gioire insieme a me perché è una cosa bella e importante sentirsi utili soprattutto quando gli anni avanzano.
Queste parole completano la mia gioia. Alla fine ho bisogno di credere che sia così.
Questo tesoro ora vorrei condividere con voi e se avete qualcosa da dirmi la mia e-mail è questa:
kozeta.nushi kiocciolalibero.it

Ecco per voi:
I RICORDI DI UNA VITA

Nella prima metà del 900, la vita era molto diversa da quella che viviamo oggi.
Nei piccoli paesi, la scuola elementare aveva solo le prime tre classi, che erano obbligatorie per legge. Nei centri più popolosi le classi erano cinque. I pochi ragazzi che potevano proseguire gli studi dovevano raggiungere la città ogni giorno con i mezzi pubblici, oppure vivere in un collegio. I miei genitori scelsero la situazione più sicura e mi sistemarono in un educandato, dove rimasi fino al conseguimento del diploma magistrale.
La vita in comunità era sistematica e monotona; miravano soprattutto a trasformarci da ragazzine spensierate in adulte educate e responsabili.
Si dormiva in camerate da dodici letti, separati uno dall’altro da una tenda bianca che di notte veniva stesa per rispettare la “privacy” ed assicurare un sonno tranquillo. I pasti venivano consumati nel refettorio con i tavoli disposti a ferro di cavallo, utilizzati solo da un lato in modo che tutte le commensali avessero il viso rivolto verso il centro. Durante la colazione ed il pranzo si poteva parlare, a cena invece bisognava rispettare un rigoroso silenzio. Una educanda volontaria si sedeva in mezzo al refettorio e leggeva qualche pagina che raccontava la vita di un santo, preceduta dalla lettera di un capitolo del manuale della buona educanda. Dopo qualche mese tutte lo conoscevano a memoria e quando la lettrice perdeva il segno, si alzava un coro di voci che terminava la frase. La suora di turno non apprezzava il nostro intervento generoso, anzi si mostrava indifferente e continuava la lettura.
Nel luglio del 1939 ottenni il diploma e ripresi la vita di famiglia. Credevo di aver raggiunto la felicità, invece pochi mesi dopo scoppiò la seconda guerra mondiale e la vita divenne più dura.
Dopo l’occupazione dell’Etiopia e dell’Albania furono comminate all’Italia le sanzioni che avevano frenato il nostro sviluppo tecnologico ed impedita l’importazione di prodotti di vasto consumo come il petrolio, il cotone ed il caffè.
Si scherzava dicendo che quando Vittorio Emanuele era re, si beveva il caffè; quando fu imperatore se ne sentì l’odore, ed ora che è re d’Albania non si sa più che c’è ne sia.
Siccome mancava la benzina, le auto private erano inutilizzate ed i mezzi pubblici molto scarsi. La corriera, che univa il mio paese alla città, effettuava soltanto due viaggi al giorno, perciò gli studenti ed i lavoratori, per coprire quotidianamente i 15 km di strada, con il buono ed il cattivo tempo, potevano usare solo la bicicletta. Se pioveva si riparavano con un grande mantello o con l’impermeabile che copriva anche il manubrio e per difendere le mani dal freddo le infilavano in manicotti di pelle di coniglio conciata in ca-sa ed applicate alle manopole della bicicletta.
L’unico mezzo motorizzato che circolava era il camion che trasportava i blocchi di trachite dalle cave dei Colli Euganei alla città ed oltre.
I camionisti conoscevano di vista i pendolari che ogni giorno percorrevano in bici la loro stessa strada, perciò, quando li vedevano, fermavano il camion; i ciclisti, aiutandosi a vicenda issavano sul cassone le biciclette e si sedevano sulle pietre fino alla periferia della città, dove dovevano scendere per non incorrere in qualche sanzione.
Al mattino tutto andava bene, ma il ritorno, alle 13 circa, era spesso avventuroso perché a quell’ora, di solito, passavano nel cielo le “fortezze volanti” che andavano a bombardare Milano, Genova o Torino. Suonava l’allarme e la contraerea cominciava a sparare perciò il camion si fermava sotto un albero e gli occupanti si nascondevano nel fossato, se era asciutto, altrimenti cercavano rifugio in qualche fattoria.
Nei primi due anni di guerra il disagio era per lo più fisico ma, dopo l’armistizio che l’Italia aveva firmato con gli alleati, la situazione divenne più delicata perché avevamo i nemici in casa; dovevamo difenderci dai nostri alleati e dai nostri nostalgici fascisti che collaboravano con i tedeschi e segnalavano le persone che non dimostravano i loro stessi ideali politici.
Una sera del novembre 1942 si presentarono in casa mia tre militari delle S.S. tedesche, prelevarono mia madre e me con l’accusa di aver ascoltato radio Londra, ci portarono in caserma e ci rinchiusero in una cella fredda, arredata con un tavolaccio puzzolente ed un bogliolo che fungeva da water. Eravamo disperate, ma ci consolava il fatto che avevano ignorato mio fratello renitente alla leva e quindi punibile con l’invio in un campo di concentramento. Anche fra le milizie tedesche, famose per la loro crudeltà, c’era qualcuno che, se poteva, si comportava con umanità! Per interessamento del direttore della caserma il giorno dopo io fui liberata e mia madre trasferita al carcere femminile di Padova dove rimase fino alla vigilia di Natale. Io ho ripreso subito il mio lavoro di insegnante. Al mattino avevo la mia classe (60 maschi di quarta). Al pomeriggio mi occupavo di alcuni ragazzini che non potevano frequentare corsi regolari perché l’edificio scolastico era occupato dai militari tedeschi e quindi inutilizzabile. Qualcuno mi pagava, uno mi portava mezzo litro di latte della sua mucca e gli altri mi dicevano “grazie”. Questa era la mia vita e quella di gran parte degli italiani in quelli anni sfortunati, poi, con la pace, piano piano la situazione migliorò e di tante sofferenze rimase solo un doloroso ricordo.
Ora ho 91 anni ed il mio sonno è diventato più leggero; spesso rivivo col pensiero il mio passato e rivedo luoghi che sono cambiati a causa del progresso e volti di conoscenti, amici, colleghi e scolari che non ho più incontrato, ma che hanno lasciato in me un ricordo per qualche particolarità del loro carattere: intelligenza, simpatia o per i sentimenti e la sensibilità che dimostravano nel loro modo di agire e di esprimersi.
Ricordo uno scolaretto di terza classe che descriveva così la sua mamma: “Mia mamma è tanto povera ma è ricca solo di pensieri”;… e dopo un’abbondante nevicata: “ Questa mattina mi sentivo un re: tutti gli alberi mi facevano l’inchino”.
Una bambina invece era affascinata dalle parole nuove che trovava nel libro di lettura, le faceva sue e le usava, non sempre in modo appropriato, nei suoi discorsi.
Che ne sarà stato di loro? Avranno potuto mettere a frutto la loro sensibilità ed il loro spirito di osservazione?
Mi ricorderanno con simpatia e gratitudine come io ricordo alcuni dei miei insegnanti, o mi avranno cancellata completamente dalla loro mente?
Una mia ex scolara, che ora ha 47 anni e lavora come ricercatrice in una università canadese, ogni anno a Natale mi scrive un’affettuosa lettera d’auguri.
Non tutti mi hanno dimenticata! E aggiunge ancora qualche battuta.
Spigolature
A tavola, in casa Mussolini.
Figlio: “Papà, che cosa è il fascismo”?
Benito, mangia e taci!
Il girotondo dei nipotini del Duce rifugiati in Svizzera:
Giro, giro tondo, la guerra è in tutto il mondo.
Se vincernno i tedeschi allora stiamo freschi
Se vince l’Inghilterra, mio nonno va per terra.

Restrizioni
Sempre nel periodo della guerra ogni cittadino aveva una carta annonaria, con la quale poteva acquistare mensilmente una certa quantità di derrate alimentari.
Chi dimostrava di usare la bicicletta per motivi di lavoro aveva diritto all’acquisto di un copertone ogni anno. Sulle strade sterrate (quelle non sterrate erano pochissime) il battistrada si usurava facilmente ed il copertone veniva rinforzato all’interno con pezzi di vecchi copertoni che facevano rimbalzare la ruote; i muscoli del braccio doloravano per le vibrazioni.

Opere d’arte
A Praglia, frazione di Teolo, dove io abitavo, esiste un’abbazia benedettina famosa per il suo refettorio e per la chiesa che contiene molte opere di pittori famosi e la cui facciata è opera di Leon Battista Alberti. Nel vasto locale, sotto il sagrato della chiesa furono nascosti i cavalli che figurano sopra il portale della chiesa veneziana di S. Marco durante gli anni della guerra perché non venissero danneggiati o trafugati.
Qui finisce RICORDI DI UNA VITA e io mi sento in dovere di ringraziare di cuore questa meravigliosa amica che mi ha fatto rivivere alcuni intensi momenti della sua giovinezza.

Web faqja “Zemra shqiptare.net” është një blog antishqiptar

Web faqja “Zemra shqiptare.net” është një blog antishqiptar që editohet nga njëfarë ekstremisti dhe terroristi antishqiptar nga Shkodra, m...