Presidenti serb, Aleksandër Vuçiq: Marrëveshja me Kosovën duhet t’i garantojë Serbisë anëtarësim në BE

Presidenti serb, Aleksandër Vuçiq ka thënë se çdo marrëveshje me Kosovën, për të zgjidhur mosmarrëveshjet mes dy vendeve, duhet t’i garantojë vendit të tij anëtarësim në Bashkimin Evropian.

“Nëse ndonjëherë arrijmë marrëveshje me Kosovën, Serbia duhet ta ketë të sigurt se do të bëhet anëtare e BE-së më 2025”, ka thënë Vuçiq në një intervistë për agjencinë e lajmeve Reuters më 13 shtator.

Bashkimi Evropian ka thënë disa herë se normalizimi i marrëdhënieve bilaterale në mes të dy shteteve, është element kyç për t’u bërë pjesë e bllokut evropian.

Presidenti serb ka thënë ndër të tjera se arritja e marrëveshjes mund të zgjasë deri në 10 vjet, për shkak të dallimeve mes palëve.

“Ndonjëherë qesh kur dëgjoj njerëzit si i bëjnë gjërat të lehta dhe thonë se, unë do t’iu jap juve tri fshatra dhe unë do t’iu jap gjashtë të tjerë në këmbim”, është shprehur ai.

Me këtë deklaratë ai u është referuar diskutimeve të fundit për ndryshim kufijsh në mes të dy shteteve.

“Nëse ndonjëherë do të arrijmë marrëveshje, do të ishte një pakt që nuk do të përfshijë vetëm marrëdhëniet në mes neve dhe shqiptarëve në Kosovë, por edhe rezolutën për rrugën drejt BE-së dhe zhvillimin e ardhshëm ekonomik”, ka thënë ai.

“Tani për tani, ne nuk e dimë ku i kemi kufijtë”, është shprehur Vuçiq.

“Askush në rajon nuk duhet të jetë i frikësuar nga arritja e ndonjë marrëveshjeje në mes të Kosovës dhe Serbisë, rajoni do të jetë më më stabël, më i fuqishëm dhe më atraktiv”, është shprehur ai.

Bisedimet mes Kosovës dhe Serbisë, me ndërmjetësimin e Bashkimit Evropian, synojnë arritjen e një marrëveshjeje ligjërisht obliguese për të dyja palët.

Takimi i fundit në mes të dy presidentëve në Bruksel, atij të Kosovës, Hashim Thaçi dhe homologut të tij serb, Aleksandër Vuçiq, ka dështuar të mbahet, pasi ky i fundit ka refuzuar të takojë delegacionin nga Kosova.

Kostoja e luftërave rrezikon pushtetin e Vladimir Putinit

Nga Anders Aslund*

Luftërat janë të shtrenjta, dhe populli rus po e mëson këtë tani. Kremlini po zhvillon aventura ushtarake në Ukrainën Lindore dhe Siri, dhe megjithëse këto konflikte janë të kufizuara në fushëveprimin e tyre, ka shumë pikëpyetje nëse vendi mund t’i përballojë realisht ato.

Si ekonomia e 11-të më e madhe në botë, Rusia mund t’i menaxhojë në një periudhë afatshkurtër. Por në terma afatgjatë, është një çështje krejt tjetër. Gjatë viteve 2008-2016, Rusia i rriti shpenzimet e saj ushtarake nga 3.3 për qind e PBB-së – e cila përafërsisht përputhet me nivelin aktual të SHBA-së – në 5.3 për qind, sipas Institutit të Studimit Ndërkombëtar të Paqes në Stokholm.

Sipas statistikave fiskale të vetë qeverisë ruse – të cilat mbeten çuditërisht të hapura për konsultim- shpenzimet e saj civile në Krimenë e pushtuar, janë afro 2 miliardë dollarë në vit. Dhe teksa s’ka të dhëna publike për praninë e saj në Ukrainën Lindore, është e sigurt të supozohet se kostot janë thuajse të njëjta.

Pra i bie që Rusia shpenzon 4 miliard dollarë në vit – 0.3 për qind të PBB-së – vetëm në këto 2 operacione. Megjithatë, përtej shpenzimeve ushtarake, Rusia po përballet gjithashtu me kostot e humbjeve në tregti dhe investime, si dhe shkallëzimin e sanksioneve, të cilat janë mëse të mjaftueshme për ta dëmtuar vendin, dhe mbajtur atë në stanjacion, për sa kohë që zgjasin luftërat e Putinit.

Në korrikun e vitit 2014, Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimi Evropian vendosën sanksione mbi sektorin e financave, naftës dhe gazit, si dhe teknologjitë ruse të mbrojtjes, në kundërpërgjigje të agresionit ushtarak në rajonin ukrainas të Donbasit. Deri më tani, këto masa kanë qenë efektive.

Në financat globale, dollari është mbret. Dhe për shkak se çdo dollar kalon nëpër bankat e SHBA-së, transaksionet e dollarit janë në fund të fundit subjekt i juridiksionit të Departamentit Amerikan të Thesarit. Nëpërmjet sanksioneve financiare, SHBA-ja mund të lërë Rusinë pa investime të huaja.

Në gushtin e vitit 2015, Fondi Monetar Ndërkombëtar vlerësoi se sanksionet perëndimore do të reduktonin menjëherë PBB-në reale të Rusisë me 1-1.5 për qind. Megjithatë, në periudhën afatmesme, FMN arriti në përfundimin se sanksionet “mund të çojnë në një humbje kumulative të prodhimit … deri në 9 përqind të PBB-së, pasi akumulimi i kapitalit dhe transferimet teknologjike, dobësojnë rritjen e produktivitetit”.

Pasi u izoluan nga dollari, korporatat ruse nuk kanë pasur zgjidhje tjetër veçse të paguajnë borxhet. Për pasojë, borxhi i jashtëm total i Rusisë u ul nga 732 miliardë dollarë në qershor 2014 në 519 miliardë dollarë në dhjetor 2015, dhe ka qëndruar nga atëherë pranë atij niveli.

Ngjashëm, rezervat valutore të Rusisë, ranë nga 510 miliardë dollarë në fund të vitit 2013, në një nivel të ulët prej 356 miliardë dollarësh në marsin e vitit 2015. Që atëherë, ato janë rikuperuar në 458 miliardë dollarë, për shkak të sufiçitit të vazhdueshëm dhe të madh të llogarisë korente të Rusisë.

Por gjatë viteve 2015- 2017, investimet e huaja direkte në Rusi, arritën në më pak se 2 për qind të PBB-së në vit, – gati gjysmën e asaj që ishte në vitet paraprake – duke reflektuar jo vetëm uljen e investimeve, por edhe uljen e importeve të teknologjisë.

Pavarësisht gjithë kësaj, Rusia ka arritur të ruajë stabilitetin makroekonomik dhe balancat e jashtme, por ka pësuar një rënie të vogël të prodhimit, dhe një rënie të madhe në standardin e jetesës. Gjatë katër viteve të sanksioneve, nga viti 2014 deri në vitin 2017, të ardhurat reale të disponueshme ranë me 17 për qind dhe investimet me 12 për qind, megjithëse PBB-ja ra me vetëm 0.5 për qind në të njëjtën periudhë.

Ndërkohë, Rusia dhe Ukraina, kanë imponuar përshkallëzimin e sanksioneve tregtare ndaj njëra-tjetrës. Për rrjedhojë, tregtia e tyre reciproke ra me 80 përqind ndërmjet viteve 2012- 2016. Lufta tregtare ka dëmtuar më shumë Ukrainën; por Rusia ka ndërkohë humbur një treg të rëndësishëm eksporti, dhe një burim kryesor të pajisjeve ushtarake të importuara.

Dikur konsumatorja më e rëndësishëm e energjisë ruse, Ukraina nuk ka importuar asnjë sasi gazi natyror nga Rusia që nga nëntori i vitit 2015. Konfiskimet e pasurive nga Rusia në Krime dhe Donbas, kanë qenë gjithashtu të kushtueshme.

Për shembull, në bazë të një traktat dypalësyh të investimeve ukrainase-ruse të vitit 1998, kompanitë ukrainase kanë ngritur të paktën 8 padi kundër Federatës Ruse në Gjykatën e Përhershme të Arbitrazhit në Hagë. Gjigandi energjitik i Ukrainës, Naftogaz dhe filialet e tij po kërkojnë 7 miliard dollarë dëmshpërblime, ndërsa Oschadbank, Privatbank dhe Ukrnafta kërkojnë secila nga një kompensim prej 1 miliardë dollarësh.

Një nga gjyqet tashmë është fituar, dhe pjesa tjetër ka të ngjarë të rezultojë po ashtu. Në këtë shkallë, aneksimet e paligjshme të Rusisë, ndoshta do të kushtojnë të paktën 10 miliardë dollarë. Në shkurt, gjykata e arbitrazhit në Stokholmit vendosi që rusja Gazprom duhet t’i japë Naftogaz 2.56 miliardë dollarë dëmshpërblim, për shkelje të një marrëveshjeje të mëparshme midis dy kompanive.

Gazprom ka refuzuar të paguajë, dhe Naftogaz është kundërpërgjigjur duke kërkuar pronësinë e aseteve të saj jashtë vendit. Mospërfillja e Gazprom ndaj një vendimi gjyqësor të arbitrazhit tregtar, mund të rezultojë e kushtueshme. Pa një zgjidhje në horizont të konfliktit në Ukrainë, sanksionet ndoshta do të mbeten në fuqi për një periudhë afat të gjatë.

Ato kanë prirjen të jenë ngjitëse, sepse konfliktet që i nxisin ato, zakonisht shumëfishohen dhe evoluojnë. Për shembull, në prill të këtij viti, Shtetet e Bashkuara vendosën sanksione shtesë, në përgjigje të ndërhyrjes së Rusisë në zgjedhjet presidenciale të vitit 2016.

Këto masa të reja, kanë goditur rëndë rublën ruse dhe tregun e aksioneve. Dhe tani, Kongresi i SHBA-së po udhëheq një ofensivë të re, pas samitit të dyshimtë Putin- Trump në Helsinki këtë verë. Pasi miratoi vitin e kaluar Aktin e Kundërvënies ndaj Kundërshtarëve të Amerikës Përmes Sanksioneve, një koalicion dypartiak i kongresit, do miratojë së shpejti sanksione edhe më të ashpra, që me gjasë do të godasin borxhin sovran rus dhe institucionet e tij financiare shtetërore.

Vetëm kërcënimi i sanksioneve të mëtejshme të Shteteve të Bashkuara, e ka rrënuar tregun rus. Ndërsa norma vjetore e rritjes ekonomike të Rusisë, është e mbërthyer në një shifër anemike prej 1.5 për qind, shpenzimet vjetore civile, ligjore dhe të tjera të lidhura me agresionin ushtarak, janë tani të paktën 3-4 për qind e PBB-së – ose 45-60 miliardë dollarë. Tani për tani, Kremlini mund të jetë ende në kontrollin e situatës. Por herët a vonë, këto kosto në rritje do të kenë pasoja politike serioze.

*Shënim: Anders Aslund, është anëtar në think-tankun “Atlantic Council” në Uashington. Ai është autori i librit “Ukrainë:Çfarë shkoi keq, dhe si të ndreqet”. Libri i tij i ardhshëm titullohet “Kapitalizmi nepotik i Rusisë”.

“A po përgatitet Rusia për luftën e ardhshme të madhe?”

Nga Mesdheu deri në Siberi, Moska është duke treguar muskuj ushtarak në “lojërat e luftës” më të mëdha në historinë moderne ruse

MOSKË/ANKARA – Elena Teslova,Fatih Hafız Mehmet

Me 300 000 ushtarë, me më shumë se 1 000 avionë, helikopterë dhe dronë, 36 000 tanke dhe 80 anije detare, Rusia po tregon fuqinë e saj ushtarake në “lojërat e luftës” më të mëdha në historinë e vendit.

Manovrat Vostok 2018 (Lindja 2018) që filluan të martën, janë stërvitjet e para ushtarake të vendit në Mesdhe që nga rënia e Bashkimit Sovjetik.

Manovrat masive gjithashtu kanë përfshirë trupat kineze dhe mongoliane, ku presidenti kinez Xi Jinping është i pranishëm së bashku me presidentin rus Vladimir Putin. Manovrat masive mbahen në lindje të Rusisë.

“Autoritetet ruse janë të bindur se pas vitit 2020, probabiliteti i konflikteve që lidhen me një luftë për hapësirë ​​jetese do të rritet në mënyrë dramatike, e cila pasqyrohet në Planin e Mbrojtjes të Federatës Ruse deri në vitin 2020”, tha vëzhguesi ushtarak rus Pavel Felgenhauer për AA.

“Para së gjithash, do të jetë një luftë për burimet, kurse Rusia ka shumë të tilla, kështu që autoritetet ruse presin që vendi të sulmohet nga të gjitha anët dhe për këtë arsye duhet forcuar të gjitha linjat e mbrojtjes”, tha ai.

Felgenhauer tha se zërat që flisnin rreth mundësisë të një lufte e cila do të përfshinte Rusinë tashmë qarkullojnë që pas ngjarjeve në Ukrainë të vitit 2014.

“Në vitin 2015, u kryen inspektime të papritura në ushtrinë ruse, e cila tregoi një nivel të ulët të aftësisë së saj luftarake”, tha Felgenhauer.

“Pas kësaj, filloi një program i ri i riarmatimit dhe ritrajnimit të forcave të armatosura ruse. Vostok-2018 është faza përfundimtare e kësaj përgatitjeje, një kontroll i përgjithshëm i punës së bërë”, konsideron eksperti.

Felgenhauer theksoi se situata në Siri, ku ai tha se probabiliteti i një konflikti të drejtpërdrejtë midis Rusisë dhe SHBA-së është shumë i lartë, e përkeqëson edhe më tej situatën.

“Unë nuk po them se do të fillojë Lufta e Tretë Botërore, por probabiliteti që një luftë mund të shpërthejë është më e madhe se zero. Ndoshta kjo do të jetë si gjatë Luftës së Ftohtë, e cila ishte ‘e ftohtë’ vetëm në hapësirën evropiane, por në Lindjen e Mesme, Afrikë, Amerikën Jugore dhe Azi, ajo u shoqërua me konflikte serioze ushtarake”, tha ai.

Felgenhauer gjithashtu vuri në dukje se një nga mënyrat për të parandaluar konfliktet është t’i tregoni armikut tuaj të mundshëm nivelin e gatishmërisë tuaj ushtarake.

Sipas analistit ushtarak Sergei Ishçenko, qëllimi i Rusisë është të shmangë një konfrontim të mundshëm.

Ai tha se kjo është arsyeja pse Moska ka vendosur të mbajë një manovër të madhe larg kufijve të NATO-s.

Ishchenko gjithashtu pranoi se “lojërat e luftës” ruse synojnë të demonstrojnë fuqinë ushtarake të vendit.

“Në ditët në vijim, amerikanët në Alaska do të kenë mundësi unike për të parë nga afër njësitë e Flotës Veriore me dylbitë e tyre”, tha Ishchenko.

Eksperti në Këshillin rus për Çështjet Ndërkombëtare, Anton Mardasov rithekson shkallën e pjesëmarrjes së forcave ushtarake ruse në manovër.

“Forcat e Armatosura të Federatës Ruse numërojnë rreth 1,902,758 njerëz, duke përfshirë 1,013,628 ushtarë. Pra, rreth një e treta e të gjithë ushtarëve rusë do të përfshihen në manovra”, potencon eksperti.

Sipas Mardasov, duhet të mbash një ushtri të angazhuar për t’i mbajtur në formë.

“Kur nuk ka luftë, manovrat ushtarake janë një zëvendësim i tyre. Sa më e madhe manovra, aq më shumë detyra ushtria duhet të përmbushë, dhe duke zbatuar këto detyra, ato rrisin nivelin e kualifikimit”, tha ai.

– Stërvitjet ruse ‘një ngjarje shumë e pazakontë’

“Kjo është një ngjarje shumë e pazakontë”, tha Oktay Tanrisever, profesor i marrëdhënieve ndërkombëtare nga Universiteti Teknik i Lindjes së Mesme i Turqisë, duke nënvizuar se kjo është hera e parë që Rusia mbanë manovra të kësaj shkalle në Paqësor që nga Lufta e Ftohtë.

Tanrisever tha se për tre apo katër vitet e fundit Rusia ka kryer stërvitje ushtarake në shkallë të gjerë në pjesët kryesore dhe ato perëndimore të vendit.

“Por, këtë herë ata kryen një nga manovrat më të mëdha ushtarake në pjesën lindore të vendit”, tha Tanrisever.

“Rusia dëshiron të demonstrojë se është në gjendje të përballojë sfidat ushtarake në shkallë të gjerë përmes këtyre manovrave”.

Manovrat janë një mundësi që Rusia të demonstrojnë se ka sisteme të sofistikuara të armëve, shtoi ai.

Tanrisever tha se që nga shpërthimi i luftës në Ukrainë në vitin 2014 dhe aneksimit të Krimesë nga Rusia, marrëdhëniet e saj me NATO-n dhe SHBA-të u përkeqësuan ndjeshëm.

“Kjo është arsyeja pse ata në katër vitet e fundit kanë mbajtur edhe manovra të tjera ushtarake”, thotë Tanrisever.

Sipas tij, të gjitha këto tregojnë se Rusia është duke u përgatitur për një luftë të përgjithshem, për t’i dërguar një mesazh SHBA-së dhe NATO-s se Rusia është ushtarakisht e fortë dhe mund të ballafaqohet me sfidat.

Ai tha se Rusia gjithashtu është e shqetësuar për vendosjen e forcave britanike dhe të forcave detare të SHBA-së në Mesdheun lindor, prandaj, sipas tij, Moska ka zhvilluar një manovër më të vogël atje.

“Por, këto stërvitje (në Mesdhe) ishin po aq të rëndësishme sa manovra aktuale ushtarake Vostok”, theksoi Tanrisever.

“Për shkak se Mesdheu lindor është një nga rajonet më të prekura nga kriza në botë”, shpjegoi ai.

Tanrisever tha se manovra e Rusisë në Mesdheun Lindor tregon gjithashtu synimet më të larta gjeopolitike të Rusisë.

“Këto zhvillime janë të rëndësishme. Por, manovrat nuk duhet kuptuar me të vërtetë si gatishmëri për të filluar një konflikt. Është vetëm çështje shfaqjeje”, shtoi ai.

Presidentja kroate Kolinda Grabar-Kitaroviç reagon ndaj deklaratave skandaloze të kryetarit serb Aleksandër Vuçiçit në Kosovë

Gjatë vizitës në Kosovë, presidenti i Serbisë, Aleksandër Vuçiç, ka lartësuar figurën e kriminelit, kasapit të Ballkanit, Sllododan Millosheviç. Ai ka vazhduar të përdorë retorikën nacionaliste duke thënë se, Serbia do t’i mbrojë serbët në Kosovë, ndërsa shtoi se në të kaluarën serbët kanë vdekur për Kninin, për Sarajevën e për Prishtinën.

E pas deklaratave skandaloze të Vuçiçit, ka reaguar presidentja e Kroacisë, Kolinda Grabar-Kitaroviç.
“Flamuri kroat është valëvitur në Knin dhe para se të flasë Vuçiç, dhe flamuj blu do të jenë edhe në të ardhmen”, deklaroi presidentja kroate, Kolinda Grabar-Kitaroviç për “DNEVNIK.hr”.

Më tej, ajo ka thënë se nuk do ta lejojë Vuçiçin që të përzihet në çështje të tilla, apo të përcaktonte agjendën politike në Kroaci.

Një plan ofensiv për Ballkanin që SHBA-ja duhet ta mbështesë

Nga Charles A. Kupchan

Ballkani mbetet në paqartësi strategjike. Kosova shpalli pavarësinë nga Serbia dhjetë vjet më parë, por Serbia ende nuk ka arritur të pajtohet me humbjen e saj – duke refuzuar të njohë Kosovën dhe duke nxitur probleme mes serbëve etnikë të vendit dhe shumicës etnike shqiptare. Gati dy dekada pas fushatës së bombardimeve të NATO-s për të dëbuar forcat jugosllave nga Kosova, rreth 4 000 trupa të NATO-s mbeten atje për të ruajtur paqen.

Një avancim mund të jetë tani pranë jetësimit. Një avancim ky moralisht ofendues, por të cilin megjithatë Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe Bashkimi Evropian duhet ta mbështesin.

Presidenti i Serbisë, Aleksandar Vuçiç dhe Presidenti i Kosovës, Hashim Thaçi, me sa duket po punojnë për një propozim për t’u angazhuar për një shkëmbim territoresh që mund të sjellë fundin e konfliktit të nxehtë. Veriu i Kosovës, i cili është i populluar kryesisht nga serbët etnikë dhe kufizohet me Serbinë, do t’i bartej Serbisë. Në këmbim, një pjesë e madhe e Luginës së Preshevës, e cila ndodhet në Serbi, e populluar nga një pjesë dërrmuese e shqiptarëve etnikë dhe që kufizohet më Kosovën, do të bëhet pjesë e Kosovës.

Ky shkëmbim i territoreve përbën në mënyrë efektive një formë paqësore të spastrimit etnik. Megjithatë, është gjëja e duhur për t’u bërë. Në këtë rast, pragmatizmi duhet të triumfojë mbi parimin për të siguruar një marrëveshje që premton t’i japë fund viteve të gjakderdhjes dhe ndryshimeve kufitare që kanë ardhur si pasojë e shpërbërjes së Jugosllavisë.

Shkëmbimi i propozuar i territoreve fshihej në sfond që nga ditët e hershme të pavarësisë së Kosovës. Por, kjo çështje nuk ka lëvizur fare, sepse Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe Bashkimi Evropian e kanë kundërshtuar në mënyrë të palëkundur.

Siç pritej, kancelarja gjermane Angela Merkel së fundmi ka thënë se “integriteti territorial i shteteve të Ballkanit Perëndimor është vendosur dhe është i pacenueshëm”. Duke e mbështetur kancelaren Merkel, dhjetëra akademikë dhe politikëbërës të shquar në të dy anët e Atlantikut nënshkruan një letër të hapur, duke dënuar propozimin dhe duke kërkuar nga Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimi Evropian ta kundërshtojnë “kthimin në etnifikimin e shteteve dhe kufijve”.

Por, ka shenja se disa zyrtarë perëndimorë po e pëlqejnë këtë ide. John Bolton, këshilltari për siguri kombëtare i presidentit Trump, la të kuptohet muajin që shkoi: “Politika jonë, politika e SHBA-së, është që nëse të dyja palët mund të punojnë mes vete dhe të arrijnë marrëveshje, ne nuk i përjashtojmë rregullimet territoriale”, tha ai. Z. Bolton po mendon qartë, të paktën në këtë rrafsh. Përderisa qeveritë serbe dhe kosovare bien dakord për marrëveshjen – dhe mund të sigurojnë mbështetje të mjaftueshme politike tek qytetarët dhe legjislaturat e tyre – Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe Bashkimi Evropianë duhet ta mbështesin atë.

Prej rreth dy milionë banorëve të Kosovës, afërsisht 90 për qind janë shqiptarë etnikë dhe rreth 6 për qind janë të përkatësisë etnike serbe. Është e vështirë të hasësh në numra të besueshëm, por rreth gjysma e serbëve të Kosovës – përllogaritjet e larta kapin numrin prej 70,000 – jetojnë në veri të Kosovës, ku ata përbëjnë rreth 90 përqind të popullsisë. Për shkak të shumicës serbe, veriu i Kosovës (rreth 10 përqind e territorit të vendit) ka qenë pjesë e shtetit vetëm nominalisht që nga pavarësia. Serbia ka vazhduar të ruajë ndikimin politik dhe ekonomik atje, duke ua lënë kështu kosovarëve një pjesë të konsiderueshme të shtetit të tyre që nuk ka interes t’i përkasë Kosovës së pavarur.

Lugina e Preshevës në Serbi thuhet se banohet nga rreth 60,000 shqiptarë etnikë dhe është në përmasa të krahasueshme me veriun e Kosovës. Se sa pjesë të kësaj zone Serbia mund t’ia barte Kosovës është e paqartë. Megjithatë, tregtimi i veriut të Kosovës për të paktën një pjesë të Luginës së Preshevës do të ruante gjerësisht madhësinë territoriale dhe popullsinë e tanishme të Serbisë dhe Kosovës.

Qeveria serbe do të ketë vështirësi që ta bëjë njohjen formale të Kosovës së pavarur në çfarëdo rrethane. Kosova ka rëndësi historike dhe kulturore për serbët dhe objektet fetare serbe e pikëzojnë Kosovën. Por, nëse shkëmbimi i propozuar i ofron Serbisë për ta shpëtuar fytyrën e saj për të normalizuar marrëdhëniet me Kosovën dhe për të mundësuar që Ballkani të ecë përpara, kosovarët dhe mbështetësit e tyre ndërkombëtarë duhet ta përkrahin shkëmbimin me ngulm.

Ç’është e vërteta, serbët që mbeten në Kosovë do të ishin një pakicë edhe më e vogël nëse veriu i bashkohet Serbisë. Në fakt, disa serbë me siguri do të largohen. Transferime të pakëndshme të popullsisë pritet të ndodhin edhe në Luginën e Preshevës meqë shqiptarët etnikë lëvizin në zonat e destinuara për t’u bërë pjesë e Kosovës e të cilat serbët do t’i braktisin. Por, vendosja e marrëdhënieve formale mes Kosovës dhe Serbisë do t’i sjellë Kosovës një ndjenjë normaliteti dhe stabiliteti, duke inkurajuar ata serbë që mbeten atje për t’u angazhuar më shumë për të ardhmen e shtetit. Dhe deri më tani Kosova ka bërë një punë të pëlqyer për mbrojtjen e të drejtave të pakicave.

Kritikët e shkëmbimit pretendojnë se shkëmbimi do të shkaktonte një precedent të rrezikshëm në një kohë kur nacionalizmi etnik po rritet në Evropë dhe më gjerë. Në veçanti, shkëmbimi mund të nxisë thirrje në pjesë të tjera të Ballkanit për t’i ricaktuar kufijtë përgjatë vijave etnike. Mjaft e drejtë. Ndjenjat separatiste midis serbëve etnikë në Bosnjë, shqiptarëve etnikë në Maqedoni apo pakicave gjetkë mund të forcohen.

Por, askund tjetër në Ballkan nuk ka një rregullim konsensual të kufijve në tryezë. Nëse shkëmbimi i propozuar jetësohet, bashkësia ndërkombëtare duhet të theksojë se e mbështet atë si një përjashtim të jashtëzakonshëm.

Në vend që të shkaktojë një përhapje të ndarjes etnike, normalizimi i marrëdhënieve mes Serbisë dhe Kosovës mund të bëjë të kundërtën. Serbia është lojtarja dominuese e rajonit. Ajo mund të shndërrohet nga të qenit një ngatërrestare e hidhëruar në një aktore të kënaqur. Ndihma e Serbisë do të ishte veçanërisht e mirëpritur në dekurajimin e Republika Srpska-s, rajonit të mbizotëruar nga serbët në Bosnjë, të krijuar në vitet 1990, nga kërkimi për t’u shkëputur. Efektet pozitive të pajtimit mes Serbisë dhe Kosovës edhe më shumë justifikojnë një sakrificë të njëanshme të parimeve pluraliste.
Së fundmi, Bashkimi Evropian ka bërë të qartë se Serbia dhe Kosova duhet të normalizojnë marrëdhëniet nëse ato duan të anëtarësohen në BE – një hap që në një masë të madhe do të përmirësonte stabilitetin dhe prosperitetin e Ballkanit. Shkëmbimi i paraparë i territorit sjell më afër këtë të ardhme më të mirë.

Presidentët serbë dhe kosovarë kanë negociata të vështira para tyre. Por, nëse z. Vuçiç dhe z. Thaçi mund t’ia dalin, Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe Bashkimi Evropian duhet të përqafojnë marrëveshjen. Duke ofruar një drite jeshile tentative sot, Uashingtoni dhe Brukseli mund të ofrojnë inkurajim vendimtar dhe të ndihmojnë në sigurimin e mbështetjes publike për një marrëveshje mes Serbisë dhe Kosovës.

MOS PREKNI KUFIJT ! PO PREKNI T’ ZEZEN TUEJ !

Nga Fritz RADOVANI:

Sa shekuj keni që po mendoni me i ngulë ata hunjë që tashti po doni me i zhgulë?

Ata endè sot nuk e kanë lëshue një rrajë...Po, kush ju siguron se vjen e i ngulë prap?

A i shihni lumejt e Gjakut të Popullit Shqiptar nder shekuj, a po nuk i keni sytë n’ballë?

Po kush dreqi ua ka mbushë mendjen me e sakatue të shkreten Rini edhe njëherë?

Ajo endè nuk ka mësue se ku bije Kosova, se emnin e vertetë DARDANI.., as nuk po e keni nder mend me ua mësue as Fëmijve tuej..? Moti i mirë shihet në mengjes heret. 

Historia e juej fillon që në 1913 me gjeneralin Vukoçiq, vazhdon me Pashiq, Titoviç, me Miladin Popoviq, Vukmanoviq, Visarionoviq e Millosheviq deri tek Vuçiqi, pushtetarët e shqiptarëve mbas viçave si me i pasë ba lopa... 

E besoj, ju kujtohet mirë Thaçi i çuem në kambë në Zvicerr kur Nanoviqi tha: “Njeriu ka një babë...!”

 E baba i këtyne të dyve na ishte terroristi anadollak Enver Hoxha.., që per një kolltuk ia “fali” Kosoven Titos...

Bani, bani marrveshje të mëshefta!

 Ju mësoi keq Ramiz Alia: “Edhe bar do t’ hajmë...”

Vazhdoni me këshillat e gjakbasave, se as bar nuk do t’ hani po sanë, e me rracion...

Por, mos harroni se serbët “per një plesht do t’ ua djegin jerganin!”... 

Fatkesi e madhe!

Po, a mendoni se kush mundet me kenë ai budallë nder shtetet e Europës, që i hypë prap aeroplanit e vjen me lanë koken per me luftue prap në Balkanin e “budallenjëve”?

A keni harrue o Shqiptarë se nuk jeni në BE, e ju o kosovarë nuk jeni as në O.K.B.?!

Ka pasë të drejtë Nanë Tereza kur tha në Rinas: “O Zot, hiqja mallkimin Shqiptarve!”

            Melbourne, Shtator 2018.

*****

Fritz Radovani u lind në Shkodër me 6 janar 1940. Në bombardimin e bamë nga Aleatët me 13 tetor 1943 në Tiranë, ìu vra i ati Kol Radovani, major i policisë shqiptare dhe u rrit me t'ëmën. Në vitin 1956, në Shkodër ka përfunduar shkollën e mesme Pedagogjike. U emënue nga Ministria e Arsimit në Burrel, në fshatin Macukull. Për nevoja shendetsore u kthye në Shkodër dhe u emënue disenjator në Kabinetin Pedagogjik, ku punoi 4 vjet. Mbas katër vjetësh,kaloi mësues në lagjen Liria po në Shkodër. Gjatë asaj kohë pra, në vitin 1965 ka përfunduar Liceun artistik me korrespondencë në Tiranë. Nuk ìu dha e drejta me vazhdue shkollë të lartë për arsye biografie. Në vitin 1968 në periudhën e Revolucionit Kultural, mbas arrestimit të dytë të vëllaut të madh, u transferua në fshatin Kosmaç, mësues në klasat fillore. Në vitin 1969, u largua nga arsimi dhe u emënue piktor në fabrikën e Tekstilit Shkodër. Aty nuk vazhdoi vetëm dy vjet me titull Piktor dhe kaloi në organikën e asaj fabrike si punëtor reparti stampimi deri me daljen në pension të parakohshëm në vitin 1992.

Që nga viti 1967 nuk ka pas të drejtë as me marrë pjesë në ekspozita pikture.

Që nga viti 1945 dhe deri në vitin 1998 (tue përjashtua vitet 1961–1964) ka pas vazhdimisht një njeri të familjes në burgjet e kampet e shfarosjes, prandej edhe ka qenë gjithmonë i përfshimë në “luftën e klasave” të pushtetit komunist. Në vitet 1945 janë arrestuar dy dajat Paulin e Mikel Prennushi. Paulini ka ba 5 vjet burg e 5 vjet internim. Mikeli ka ba 10 vjet burg. Në vitin 1946 është arrestuar axha i nënës At Mati Prennushi, Provincial i Françeskanëve të Shqipërisë, i cili është pushkatuar me 11 mars 1948. Në vitin 1948 është arrestuar daja tjetër prift Don Kolec Prennushi, i cili mbas hetuesisë ka vdekur në vitin 1950. Në vitin 1950 është arrestuar vëllau Alfonsi, dhe është dënue 8 vjet burg me grupin e studenteve të Gjimnazit Shkodër. Eshtë arrestuar prapë në vitin 1967 dhe është dënue me grupin e klerikëve të Tiranës, me 10 vjet burg për pikëpamje fetare tue u përfshi në nenin e “Agjitacionit e Propagandës kundër pushtetit”.

Në vitin 1991, në muajin janar u zgjedh Kryetar i Sindikatës së Fabrikës Pëlhurave të Shkodrës, në periudhën e lëvizjes antikomuniste në Shqipëri. Po këtë kohë u zgjedh edhe anëtar i Kryesisë BSPSh (Bashkimi i Sindikatave të Pavaruna Shqiptare) në Shkodër, për sektorin e propagandës dhe marrëdhënieve mes besimeve. Ka kontribuuar në përmbysjen e qeverisë komuniste të Ramiz Alisë, tue organizuar mbledhje, mitingje, greva dhe në radio “Shkodra” e gazeta, me artikuj kundër komunizmit. Nuk u pajtue asnjëherë me demagogët dhe komunistët e konvertuem në “demokrat” e “socialist”, për këtë arsye edhe nuk kam ba pjesë asnjëherë në asnjë parti politike të djathtë as të majtë. Kjo e ka shtye që në vitin 1997 me u larguar nga Shqipëria ilegalisht, mbasi u kercnue me vrasje. Në vitin 1998 u kthye në Tiranë dhe në vitin 2000 ka emigruar në Australi. Edhe këtu nuk kanë munguar veprimet kundër tij nga metastazat e Sigurimit famëkeq të komunistëve të Tiranës. Falë Shtetit Australian që i ka siguruar jetën.

Këtu ka përfunduar në vitin 2002 librin “Një monument nën dhe” dhe ka vazhduar punën për një botim të dytë të librit “At Pjetër Meshkalla S.J.”, i botuem për të parën herë në Shqipëri në vitin 1993. Në vitin 1992-1993 është bashkautor i librit “Martirizimi i Kishës Katolike Shqiptare 1944-1990”, libër i cili i është dhurue Papës Gjon Pali II, me rastin e vizitës në Shqipëri me 25 prill 1993. Kam përfundue edhe librin “Gurt’ e Parë” dhe është futë në “labirintet e demokracisë përparimtare”, me mujtë me i dhanë rinisë një punë tjetër modeste nga ana eme. Dy të fundit janë dorëshkrime. Përveç “publicistikës” tashti Radovani po punon mbi një libër të vogël (xhepi) për mësimin e bazave të para të GJUHËS SHQIPE (Gegërishtja e sotme), për nxënësit e rritun në Australi që kanë përfunduar shkollat e ulëta e nuk njohin Gegërishten.

Redaksia Floripress

A po ikën truri i Shqipërisë në Gjermani apo Kanada ?

Një studim për emigracionin shqiptar në 25 vitet e fundit, i kryer nga Instituti Shqiptar për Studime Ndërkombëtare, i mbështetur nga GIZ ( Deutsche Gesellschaft für Internationale Zusammenarbeit – Shoqata Gjermane për Bashkëpunim Ndërkombëtar) dhe i sapopublikuar në Tiranë, tregon se Gjermania nuk kërkon trurin, por profesionistë për shërbime të caktuara. Trurin e kërkon dhe po e merr Kanadaja.

“Në Shqipëri ka një perceptim të gabuar lidhur me emigrantët e ligjshëm, që mundëson Gjermania për Shqipërinë dhe vendet e tjera të Ballkanit Perëndimor. Vërtet Gjermania është e hapur për të marrë elitat nga ҫdo vend i rajonit apo më gjerë. Por në rastin konkret Gjermania kërkon njerëz për shërbime në sistemin shëndetësor, kryesisht për të moshuarit. Sistemi shëndetësor dhe ai social gjerman kanë shumë profesione të ndërmjetme që u ofrojnë pacientëve shërbime, kanë një gamë të gjerë pozicionesh pune që nuk i plotëson dot vetë për arësye të ndryshme dhe për të cilat ka uri tregu gjerman i punës. Prandaj Gjermania është magnet për momentin, shkurt Gjermania nuk kërkon trurin, por profesionistë për shërbime të caktuara. Trurin e kërkon dhe po e merr p.sh. Kanadaja, që ka një sistem përzgjedhjeje të emigrantëve të superkualifikuar”, thekson Bajraba i cili është dhe drejtuesi i studimit.

Profesionistët për shërbime ndërmjetëse në sistemin shëndetësor që kërkon Gjermania, tani për tani nuk i duhen Shqipërisë, sepse sistemi i saj shëndetësor nuk i ka këto shërbime.

Sipas informacionit për DW nga Ambasada Gjermane në Tiranë, vitin e kaluar tre mijë qytetarë nga Shqipëria morën vizë pune dhe emigruan në Gjermani për të punuar dhe jetuar atje.

Droga “helmuese” nga Shqipëria në Stamboll

Një lloj droge hibride e quajtur “Skunk” po shpërndahet për rininë në Stamboll të Turqisë, ndërsa prodhimi i kësaj droge, e konsideruar si shumë e rrezikshme, është Shqipëria.

Gazeta turke “Sozcu”, shkruan se droga prodhohet kryesisht në Shqipëri me fara hibride.

Dy ditë më parë në mbrëmje sipas gazetës, policia e Stambollit pikasi rastësisht një person të dyshimtë që doli nga një shtëpi në rrugë “Darcanar”.

Ai u drejtua për të hipur në një motor dhe policia filloi ta ndiqte.

Burri u largua duke braktisur mjetin, por policia e kapi rreth 500 metra më tej.

Tariq O, u arrestua pasi u kap me drogë prej 50 gramësh.

Ekipet e policisë kontrolluan gjithashtu shtëpinë dhe motorin e të dyshuarit për gjetjen e drogës.

Gjatë hetimeve u konfiskuan 650 gram “Skunk”, 10 gram kokainë dhe një peshore elektronike.

Tariq O., u arrestua nga autoritetet gjyqësore pasi siguronte drogën skunk, që helmon konsumuesit.

Çfarë është skunk?
Skunk, që policia mori, prodhohet nga fara hibride të kanabisit.

Skunk, i cili është 10 herë më i dëmshëm se kanabisi, gjithashtu shitet me çmime më të larta pasi importohet nga jashtë.

Gazeta shkruan se skunk prodhohet kryesisht në Shqipëri.

Ajo dërgohet në Turqi nga dy rrugë të ndryshme.

Rruga e parë është dërgimi i saj nëpërmjet anijeve nga ishujt grekë.

Një rrugë tjetër thuhet të jetë Bullgaria, Edirna dhe Stambolli përmes Ballkanit.

Shqipëria, e para në botë për përdorimin e kokainës

 Mbi 8 milionë njerëz konsumojnë kokainë, ndërsa listën e vendeve e kryeson Shqipëria ku 2.5% e popullsisë është përdorues i kësaj droge.

Mbi 2.5% e shqiptarëve konsumojnë kokainë dhe arsyeja e këtij fakti është se vendi përdoret si tranzit për kokainën afgane.

Mbi 8 milionë njerëz në të gjithë botën janë përdorues të kokainës dhe vendet më të prekura janë Britania, Spanja, Australia dhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Në Kolumbi 1 kg arrin të shitet për rreth 2.200 dollarë, në Meksikë mund të shkojë nga 12-16 mijë dollar, ndërsa në Europë çmimi i 1kg kokainë mund të kapë vlerën e 55 mijë dollarëve.

Transporti i kokainës, po bëhet në rrugët e vjetra të kanabisit, por kartelët e drogës kanë gjetur edhe linja të reja, gjë që e bën edhe më të vështirë punën e autoriteteve.

Fjala vije  në Ngushticën e Gjibraltarit transporti i kokainës u rrit me 300%.

Ndërsa 7.7 ton e kokainës kolumbiane ka hyrë në Meksikë dhe SHBA.

“Një rrjet i errët i përdoruesve dhe trafikantëve të drogës, përdorin tani internetin për të blerë dhe për të shitur drogë në mënyrë të fshehur, duke e bërë një luftë të të vështirë për autoritet të cilat nuk mund ta fitojnë kurrë atë”.

 SHBA shpenzon 40 bilion dollarë në luftën kundër drogës, ku arrestohen 1.5 mln qytetarë të lidhur me këtë trafik.

Gjithashtu nga përdorimi i kokainës në 2016 kanë gjetur vdekjen 10 400 persona, një shifër që ka ardhur në rritje të frikshme nga viti në vit.(The Economist)

viti në vit.

Kryetari i Kuvendit të Republikës së Kosovës, Kadri Veseli : Integriteti territorial, i pacënueshëm

Kryetari i Kuvendit të Republikës së Kosovës, Kadri Veseli, priti sot në takim ministrin e Punëve të Jashtme të Shqipërisë, Ditmir Bushati, me të cilin diskutoi për bashkëpunimin midis dy vendeve, i shtrirë tashmë në të gjitha fushat, për proceset politike në shtetet respektive dhe me theks të veçantë, për dialogun midis Kosovës dhe Serbisë.

Kreu i Kuvendit të Kosovës konfirmoi edhe njëherë qëndrimin se sovraniteti dhe integriteti territorial i Kosovës janë të pacenueshme.

Veseli tha se në fund të procesit të dialogut, Kosova do të fitojë ulësen e saj në OKB, brenda kufijve me të cilët ka shpallur pavarësinë dhe është njohur ndërkombëtarisht.

Kryediplomati shqiptar, Ditmir Bushati, nga ana e tij, konfirmoi mbështetjen e Shqipërisë për Kosovën në të gjitha proceset nëpër të cilat ajo po kalon.

Veseli e Bushati theksuan nevojën që spektri politik i Kosovës të dalë me një qëndrim të përbashkët para fillimit të dialogut final.​

Kryeministri i Republikës së Kosovës, Ramush Haradinaj: Kosova dhe Shqipëria ti heqin barrierat

Kryeministri i Republikës së Kosovës, Ramush Haradinaj, ka pritur në takim ministrin për Evropën dhe Punët e Jashtme të Republikës së Shqipërisë, Ditmir Bushati, me të cilin ka biseduar për zhvillimet politike në Kosovë dhe Shqipëri.

Fillimisht, kryeministri Haradinaj e ka njoftuar ministrin Bushati për prioritetet e Qeverisë së Kosovës, Agjendën e Reformave Evropiane, zhvillimin ekonomik, fuqizimin e rendit dhe të ligjit, përmbushjen e obligimeve të MSA-së, dialogun ndërmjet Republikës së Kosovës dhe Serbisë dhe çështje tjera me rëndësi për vendin.

Kryeministri Haradinaj me këtë rast ka vlerësuar rolin e Shqipërisë në mbështetjen e Kosovës në procesin shtetformues dhe proceset tjera me rëndësi për vendin, duke thënë se bashkëpunimi ndërmjet Kosovës dhe Shqipërisë duhet të thellohet edhe më tutje, në fushën e zhvillimit ekonomik, të këmbimeve tregtare, arsim, kulturë, shëndetësi dhe fusha tjera të interesit të përbashkët.

Gjatë takimit kryeministri Haradinaj ka kërkuar mbështetjen e Shqipërisë për rrugën e integrimit euroatlantik, anëtarësimin e Kosovës në INTERPOL, dhe në organizata tjera të rëndësishme rajonale dhe ndërkombëtare.

“Mbështetja që ka dhënë Shqipëria për Kosovën në të gjitha etapat ka qenë e rëndësishme, andaj kërkojmë që bashkëpunimi ndërmjet dy vendeve të vazhdojë edhe në fushën e zhvillimit ekonomik. Ne duhet t’i ndryshojmë parametrat ekonomik mes vete dhe t’i heqim barrierat burokratike”, tha kryeministri Haradinaj duke falënderuar ministrin Bushati për rolin konstruktiv të Shqipërisë në bashkëpunimin rajonal.

Gjatë takimit është biseduar edhe për marrëveshjet e arritura ndërmjet dy vendeve dhe nivelin e zbatimit të tyre, poashtu edhe për përgatitjet që janë duke u bërë për mbledhjen e përbashkët të dy qeverive që do të mbahet në nëntor të këtij viti në Pejë.

Ndërkaq, ministri për Evropën dhe Punët e Jashtme të Republikës së Shqipërisë, Ditmir Bushati, ka vlerësuar progresin e Kosovës duke e përgëzuar kryeministrin Haradinaj për vendimin pro liberalizimit të vizave për qytetarët e Kosovës nga Parlamentit Evropian, në të njëjtën kohë ka shprehur gatishmërinë e shtetit shqiptar që edhe më tutje të vazhdojë mbështetjen e Kosovës në rrugën e saj euroatlantike.

Taksa rrugore për "Rrugën e Kombit" mund t’i dërgojë bizneset për në Maqedoni

Vendosja e taksës për qarkullim në autostradën “Rruga e Kombit” nga autoritete e Shqipërisë, ka ngjallur reagime të shumta te komuniteti i biznesit, sipas të cilëve kjo do ndikojë në përkeqësimin e marrëdhënieve tregtare në mes Kosovës dhe Shqipërisë.

Sipas vendimit cili pritet të hyjë në fuqi më 17 shtator të këtij viti, të gjithë ata që udhëtojnë në “Rrugën e Kombit”, në pjesën e Shqipërisë, e cila është e gjatë 114 kilometra, për kalim në dy drejtime do të paguajnë tarifat për veturë 5 euro, autobusë dhe kamionë më peshë më të vogël, 11.2 euro, për kamionët e mesëm 16.2 euro dhe për kamionët e rëndë 22.5 euro.

Autostrada që lidh Shqipërinë me Kosovën ishte lëshuar në qarkullim në vitin 2009. Ndërkaq, Kosova përfundoi ndërtimin e autostradës “Ibrahim Rugova” në vitin 2013.

Një nga kompanitë nga Kosova që për çdo ditë qarkullon në këtë autostradë është kompania e derivateve të naftës “AL – Petrol”.

Menaxheri financiar i kësaj kompanie, Aziz Berisha, thotë për Radion Evropa e Lirë, se taksa është shumë e lartë dhe mund të ndikojë edhe në rritjen e çmimit të produktit.

“Ajo që ne kemi kërkuar nga përfaqësuesit e Shqipërisë dhe së fundmi me ambasadorin e Shqipërisë në Kosovë, ka qenë një zbritje ose një pagesë më e pranueshme për bizneset kosovare. Ose të jetë ajo që po aplikohet për banorët e Kukësit me rrethinë dhe mos të jetë taksë e njëjtë si për bizneset kosovare, si për bizneset tjera që e shfrytëzojnë ‘Rrugën e Kombit’ për shërbim ose bërje biznesi”, thotë Berisha.

Sipas vendimit të autoriteteve shqiptare, për përdoruesit e shpeshtë të autostradës, është parashikuar që për ata që realizojnë nga 10 deri në 30 kalime në muaj, zbritje në masën 10 për qind, mbi 30 deri në 50 kalime në muaj, zbritje 20 për qind, kurse për mbi 50 deri në 60 kalime në muaj zbritje deri në 30 për qind.

Shqetësimin me çmimin e përcaktuar, në Odën Ekonomike të Kosovës (OEK) kanë shprehur sidomos bizneset që shfrytëzojnë “Rrugën e Kombit” për transport të derivateve, mallrave dhe agjencitë e udhëtimit.

Në një komunikatë për media të OEK-ut thuhet se vetëm gjatë një ditë nga 15 deri në 30 autobote të kompanive të derivateve të naftës shkojnë në Shqipëri dhe anasjelltas, e që gjithë kjo do rezultonte me shifër të papërballueshme financiare.

Për këtë, Oda Ekonomike e Kosovës ka kërkuar bashkëpunim me Ambasadën e Shqipërisë në riaktualizim të çështjes, në mënyrë që bizneset e Kosovës mos të kërkojnë alternativa tjera për transportin e mallrave, sidomos tashmë kur është në përfundim e sipër autostrada “Arbën Xhaferi”, që lidh Prishtinën më Shkupin.

Edhe Berisha nga Al -Petrol, pohon se nuk përjashtohet mundësia e shfrytëzimit të alternativave tjera për transportin e produktit.

“Realisht, alternativa tjera do jenë të obligueshme jo vetë, për biznesin tonë por edhe për gjithë bizneset tjera, për shkak se taksa e rrugës ndikon direkt në çmimin e produktit. Pastaj në rast se kemi furnizime më të lira në rajon, ne do të shikojmë alternativa të ndryshme”, thotë Berisha.

Edhe zyrtarë të Qeverisë së Kosovës, e konsiderojnë të lartë çmimin për taksën rrugore dhe thonë se për këtë vendim, autoritet shqiptare nuk janë konsultuar më autoritet në Prishtinë, pavarësisht faktit se frekuentimi i më i madh për në Shqipëri është i qytetarëve dhe bizneseve nga Kosova.

Rexhep Kadriu, zëvendësministër i Infrastrukturës në Qeverinë e Kosovës, thotë për Radion Evropa e Lirë se që nga muaji maj i kanë dërguar shkresë zyrtare, ministrit të Infrastrukturës dhe Energjisë në Qeverinë e Shqipërisë, Demian Gjiknuri, por deri më tani nuk kanë marr ndonjë përgjigje.

“Mirëpo, kjo taksë atakon drejtpërdrejtë qytetarët e Republikës se Kosovës, sepse frekuentimi më i madh i ‘Autostradës së Kombit’ është pikërisht nga qytetarët e Republikës se Kosovës. Nëse thirremi ne se është ‘Autostradë e Kombit’, atëherë për cilin komb po flitet, dhe realisht nuk janë marrë për bazë kërkesat dhe shqetësimet e qytetarëve tanë”, thotë Kadriu.

Qeveria e Shqipërisë, një vendim për zbatimin e taksës rrugore e kishte marrë në muajin prill, por që kryeministri i Shqipërisë Edi Rama, kishte pezulluar taksën për shkak se kjo taksë ishte kundërshtuar me anë të protestave nga qytetarët e veriut të Shqipërisë dhe të Kosovës, të cilët thanë se tarifa është shumë e lartë.

Sipas shifrave zyrtare, vetëm në vitin 2017 në kufirin me Shqipëri janë regjistruar mbi 2 milionë hyrje dhe dalje të automjeteve, kamionëve dhe autobusëve.

Doris Pack: A po i sakrifikon BE-ja bindjet si në të 90-tat?

.

Fjalimi i presidentit serb Aleksandër Vuçiq ngjalli reagime të shumta, por Bashkimi Evropian nuk reagoi ende

Politikanja e njohur gjermane Doris Pack ndjehet e shqetësuar nga mosreagimi i Bashkimit Evropian, e për këtë gjë ajo ka reaguar përmes një postimi në Twitter.

Përmes llogarisë së saj në Twitter Doris Pack ka shkruar se si Bashkimi Evropian nuk ka reaguar për cilësimin që e bëri presidenti Vuçiq për Millosheviçin si një “lider i mirë”.

Statusi i plotë:
“Presidenti aktual serb flet në Kosovë për Millosheviçin si “një lider i madh”, e kjo nuk ka gjallur reagime te zyrtarët e BE-së? A po i sakrifikojmë bindjet tona për të ashtuquajturën realpolitikë, sikur që kemi bërë për një kohë të gjatë në të nëntëdhjetat e hershme?” Vuçiq ka qëndruar në Kosovë fundjavën e kaluar, ndërsa fjalimin e ka mbajtur në Mitrovicën e Veriut.

Presidenti i Kosovës, Hashim Thaçi, ka reaguar pas miratimit nga Qeveria të projektligjit për transformimin e FSK-së në Ushtri.

Përmes një postimi në Facebook, Thaçi është shprehur se për shkak të interesave të ngushta të lidershipit, procesi i transformimit të FSK-së në Ushtri është vonuar.

Megjithatë, Thaçi ka shtuar se ai është pro transformimit të FSK-së në Ushtri, dhe se kjo e fundit nuk përbën asnjë kërcënim për rajonin.

Ai madje ka bërë thirrje që projektligji në fjalë të votohet në Kuvendin e Kosovës.

Ky është postimi i plotë i Thaçit:

“Për shkak të interesave të ngushta, ndonjëherë elektorale dhe ndonjëherë tjetër ideologjike, lidershipi në Kosovë e ka vonuar transformimin e Forcës së Sigurisë në Forca të Armatosura të Kosovës.

Unë vazhdimisht kam qenë konsistent në këtë pikë. Kosova duhet ta ketë ushtrinë e saj. Me iniciativën time si president, kemi ndërmarrë një fushatë vetëdijesimi, brenda dhe jashtë Kosovës, për të sensibilizuar miqtë tanë për rëndësinë e këtij procesi.

Aleatët tanë e dinë që ky proces duhet të përmbyllet pa vonesa. Po ashtu, e kemi bërë të qartë që askush, asnjë faktor i jashtëm, nuk mund të ketë veto në shtetndërtimin tonë.

Dua t’ua largoj çdo dilemë: jam pro transformimit të Forcës së Sigurisë në Forca të Armatosura të Kosovës. Ushtria e Kosovës nuk është kërcënim për rajonin. Përkundrazi, do të jetë në shërbim të ruajtjes së paqes, sigurisë shtetërore, rajonale dhe globale. Prandaj, në këtë pikë, institucionet e Kosovës flasin me një zë dhe kemi një qëndrim.

Ligji i miratuar nga Qeveria e Republikës së Kosovës duhet të procedohet edhe në Kuvend dhe periudha deri në miratimin e tij duhet të shfrytëzohet nga të gjithë ne për t’i bindur skeptikët e mbetur të këtij procesi. Jam i bindur se në koordinim të plotë me SHBA-në dhe aleatët tanë në NATO do ta përmbyllim këtë proces të vonuar, por jetik për Kosovën.”

Ambasada e Shteteve të Bashkuara të Amerikës në Prishtinë, reagon për zhvillimet rreth FSK-së

Ambasada e Shteteve të Bashkuara të Amerikës në Prishtinë ka dalur me qëndrim, pas vendimit të Qeverisë së Kosovës lidhur me tre projektligjet bazë për transformim të FSK-së në Forca të Armatosura.

Përmes një deklarate, thuhet se SHBA kanë punuar ngushtë me Kosovën rreth mënyrës për t’ia arritur këtij qëllimi.

Sipas tyre, lidhur me projektligjet në fjalë kanë këshilluar një qasje të matur që e mbanë Kosovën në përputhje me aleatët në NATO, gjithnjë për një hap të rëndësishëm.

Më tutje, thuhet se projektligjet e miratuara nga ekzekutivi do të analizohen në mënyrë që të kuptohet qëllimi dhe efekti i tyre.

Ndryshe, Qeveria me votë unanime të kabinetit qeveritar ka miratuar tri ligjet bazë për transformim të FSK-së me Mision dhe detyra shtesë: Ligji për Forcën, Ligji për shërbim në Forcë dhe Ligji për Ministrinë e Mbrojtjes.

Deklarata e plotë e Ambasadës së SHBA-ve në Kosovë:

Shtetet e Bashkuara të Amerikës gjithmonë e kanë mbështetur të drejtën sovrane të Kosovës për ushtri dhe kanë punuar ngushtë me Kosovën rreth mënyrës për ta arritur këtë. Ne kemi këshilluar një qasje të matur që e mban Kosovën në përputhje me aleatët tanë në NATO për këtë hap të rëndësishëm. Nuk jemi këshilluar për çastin e këtij lajmërimi dhe do të na duhet t’i analizojmë projektligjet për ta kuptuar qëllimin dhe efektin e tyre.

Përpjekjet tona të disa javëve të shkuara janë përqendruar në ndërtimin e konsensusit të brendshëm për dialogun e rëndësishëm me Serbinë. Vazhdojmë të besojmë se normalizimi ndërmjet Kosovës dhe Serbisë është hapi më i rëndësishëm për përparim në të ardhmen e afërt.

Berlini heq shpresat për anëtarësim të shpejtë të Ballkanit

Bundestagi i Qeverisë  gjermane kohë më parë  ka reaguar e rezervuar lidhur me përpjekjen e re të Komisionit Europian që prezantohet  nga komisioneri për zgjerimin, Johannes Hahn për anëtarësimin e Serbisë dhe Malit të Zi deri në vitin 2025.

Sipas kësaj strategjie, Serbisë dhe Malit të Zi i ofrohet një perspektivë e qartë integrimi nëse kryhen reformat e duhura dhe vendet zgjidhin problemet me fqinjët.

Zëdhënësi i qeverisë gjermane, Steffen Seibert tha se “e qartë është që këto kandidatë kanë ende për të bërë reforma të zgjeruara në vendet e tyre”.

Seibert u shpreh se “nuk do të ketë anëtarësime automatike, për shkak të datave që janë vendosur më parë”.

Megjithatë qeveria gjermane e quan shumë të rëndësishme perspektivën europiane të vendeve të Ballkanit.

Por sipas zëdhënësit të qeverisë, strategjia për Ballkanin e Komisionit Europian duhet të studiohet një herë mirë, kur të paraqitet të martën.

Komisioni pritet të japë vlerësime edhe për perspektivën e anëtarësimit të Shqipërisë, Kosovës, Maqedonisë e Bosnje-Hercegovinës.

Edhe një zëdhënës i Ministrisë së Jashtme gjermane është shprehur, se janë të nevojshme reforma në fushat kryesore si shteti ligjor, aftësia e konkurrencës dhe bashkëpunimi rajonal.

“Por veçanërisht grindjet të zgjidhen para anëtarësimit”, thuhet nga Ministria e Jashtme gjermane.

Komisioneri për Zgjerim në Bashkimin Evropian, Johanes Hahn: Marrëveshja finale Kosovë-Serbi në mesin e vitit 2019

Komisioneri për Zgjerim në Bashkimin Evropian, Johanes Hahn, ka folur rreth zgjidhjes përfundimtare të dialogut ndërmjet Kosovës dhe Serbisë në Bruksel, duke mos përjashtuar kështu edhe ndryshimin e territoreve apo korrigjimin e kufijve si pjesë të marrëveshjes përfundimtare ndërmjet dy shteteve.

Sipas tij marrëveshja e arritur ndërmjet dy shteteve duhet të kontribuojë për stabilitetin dhe të ardhmen e rajonit.

Megjithatë Hahn thotë se edhe Serbia edhe Kosova duhet të jenë në dijeni për shqetësimin e bashkësisë ndërkombëtare sa i përket çështjes së dialogut.

Hahn ka  thënë se është e mundur që zgjidhja përfundimtare ndërmjet Kosovës dhe Serbisë të arrihet nga mesi i vitit 2019.

Kujtojmë se takimi i fundit ndërmjet Thaçit dhe Vuçiqit në Bruksel nuk është mbajtur, ndërkohë ende nuk dihet se kur do të jetë takimi i radhës.

Federica Mogherini ka paralajmëruar se në fundin e muajit shtator do të caktohet për takimin e radhës ndërmjet dy shteteve në Bruksel.

Efektet domino për ndryshimet eventuale të kufijve

Ekzistojnë mjaft mëdyshje dhe të panjohura që ndërlidhen me idenë e ndryshimit të kufirit ndërmjet Kosovës dhe Serbisë, e cila është proklamuar nga presidenti i Kosovës, Hashim Thaçi dhe presidenti i Serbisë, Aleksandar Vuçiq, si zgjidhje për arritjen e një marrëveshjeje të paqes ndërmjet dy vendeve, vlerësojnë njohësit e zhvillimeve politike në vend.

Mëdyshjet dhe të panjohurat, sipas tyre, vazhdojnë të jenë edhe në raport me pasojat negative ose përfitimet që mund të dalin nëse kjo temë shtrohet në dialogun e Brukselit dhe eventualisht nëse arrihet një marrëveshje mbi këtë bazë.

Milazim Krasniqi, shef i Departamentit të Gazetarisë në Universitetin e Prishtinës, thotë për Radion Evropa e Lirë se ideja për ndryshimin e kufirit, e cila nga presidenti Thaçi është proklamuar si “korrigjim i kufirit”, bartë mjaft ngarkesa dhe probleme me vete.

“Kjo ide e tij (presidentit Thaçi), do të dukej nacional- romantike dhe simpatike, për marrjen e Luginës së Preshevës, potë mos shoqërohej nga ideja e (presidentit serb) Vuçiqit për ndarje ose kufizim etnik ndërmjet serbëve dhe shqiptarëve, si dhe të mos stimulohej edhe nga faktorët ndërkombëtarë për shkëmbim të territoreve”, tha Krasniqi.

Politologu Ramush Tahiri, duke folur për Radion Evropa e Lirë, shpreh mendimin se presidentët e të dy vendeve, Thaçi dhe Vuçiq, nuk do ta proklamonin idenë për ndryshim të kufirit pa një pajtim paraprak të faktorëve të caktuar të rëndësishëm ndërkombëtarë.

Siç thotë ai, të dy presidentët, duket se janë marrë vesh që ta kenë një përkufizim etnik ndërmjet Kosovës dhe Serbisë.

Kjo, sipas tij, nënkupton që përgjatë vijës së kufirit, asnjë fshat me shumicë shqiptare të mos mbetet në territorin e Serbisë dhe asnjë fshat me shumicë serbe të mos mbetet në territorin e Kosovës.

Ndërkaq, siç thotë Tahiri, në 6 komunat tjera me shumicë serbe në brendi të Kosovës, të mbeten ashtu siç kanë qenë deri më tash dhe t’u mundësohet Asociacioni apo Bashkësia e komunave me shumicë serbe.

“Përfitimet janë këto: Serbia konsideron se më nuk ka shqiptarë brenda territorit të saj, sepse e zgjidh përfundimisht çështjen e pakicës shqiptare. Kosova konsideron se vendoset një kufi i drejtë në parimin etnik dhe sërish mbetet shumetnike, sepse enklavat dhe territoret (e banuara me serb) brenda Kosovës nuk lëvizen, ndërsa në veri e zgjidh situatën ambivalente që ka me popullatën serbe, e cila e dëgjon Beogradin dhe nuk e dëgjon Kosovën. Rreziku është se mund të ketë efekt ‘domino’ në Maqedoni, në Mal të Zi dhe në Bosnjë ”, theksoi Tahiri.

Ai shtoi se, megjithatë, të dyja vendet, Kosova dhe Serbia, do të merrnin mbi vete obligimin se nuk do të kenë tendenca, nxitje ose ndikim në vendet fqinje.

Por, efekti i realizimit të mundshëm të idesë së ndryshimit të kufirit ndërmjet Kosovës dhe Serbisë, do të ishte fatal për serbët që jetojnë në pjesën jugore të lumit Ibër, vlerëson politikani serb nga Graçanica, Momçilo Trajkoviq. Ai thotë për Radion Evropa e Lirë, se kjo do ta nxiste shpërnguljen e serbëve që jetojnë aty, pavarësisht garancive që mund t’i japin të dy vendet, Kosova dhe Serbia, por edhe bashkësia ndërkombëtare.

“Kjo e tronditë në themel pozitën e serbëve të Kosovës. Pa marrë parasysh se çfarë garancish do të kishte, frika joracionale, e mbase edhe frika reale, do të bënte që ky popull të lëviz nga kjo hapësirë në drejtim të Serbisë qendrore. Do të ishte një pasojë e madhe dhe e paparashikueshme, të cilës po i hapet rrugë dhe po na ofrohet nga një politikë jo e mençur”, theksoi Trajkoviq.

Por, si arriti ideja për ndryshim të kufirit, e cila deri pak muaj më parë ishte tabu, sidomos tek faktorët ndërkombëtarë, që të bëhet temë me të cilën pretendohet të gjendet zgjidhja për normalizimin e marrëdhënieve ndërmjet Kosovës dhe Serbisë?

Profesor Krasniqi, thotë se e gjithë kjo situatë e ka një emërues të përbashkët.

“Bashkësia ndërkombëtare, si duket, ka ardhur në konkluzionin që shteti i Kosovës po shkon drejt dështimit dhe ata po kërkojnë modalitete të reja për ridizajnim, gjë që paraqet rrezik të jashtëzakonshëm për vet ekzistencën e shtetit të Kosovës. Se a do të ndalet ky trend, sot është vështirë të prognozohet.

Por, hapja e mundësisë për shkëmbim territoresh, për ‘përkufizim’ siç thotë Vuçiq, nuk shkon në drejtim të zgjidhjes së problemit. Kjo vetëm sa do të rrezikojë që ta ashpërsojë dhe ta kthejë konfliktin në përmasa shumë më të mëdha, jo vetëm në Kosovë, por mbase edhe në përmasa rajonale”, u shpreh Krasniqi.

Megjithëkëtë, politologu Tahiri, ka vlerësuar se diplomacia ndërkombëtare e respekton çdo marrëveshje që e bëjnë dy popuj apo dy shtete për ndryshim të kufirit, në rast se ajo bëhet me vullnet dhe nuk shkakton shpërngulje të popullsisë, si dhe në rast se ajo është e inkorporuar në marrëveshjen e paqes, e cila u hapë rrugën të dy shteteve për vendosje të marrëdhënieve diplomatike dhe integrim të tyre në mekanizmat ndërkombëtarë.

20 vite nga 14 shtatori i pazakontë në Shqipëri, vrasje, tanke, kryengritje dhe "krime shtetërore"

Plot 20 vite nga gjunjëzimi i shtetit shqiptar gjatë trazirave të 13 dhe 14 shtatorit 1998, të ndodhura menjëherë pas vrasjes së Azem Hajdarit, drejtësia shqiptare ka dështuar për të dhënë një version përfundimtar se çfarë ndodhi realisht gjatë atyre dy ditëve të kulmuara më 14 shtator.
Edhe pse për vite me radhë, Prokuroria këmbënguli se Kryeministria ishte sulmuar në mënyrë të organizuar, në përfundim ajo nuk ia doli mbanë të provojë akuzat e saj ndaj 20 të dyshuarve për kryengritje të armatosur, thënë ndryshe grusht shteti.

Në përfundim, në vitin 2008, Prokuroria tërhoqi fashikujt nga gjykimi dhe dosja u arkivua në Lundër.

Asokohe u mbajt në burg për 14 shtatorin. Sali Lusha është njëri nga të akuzuarit e ngjarjes, në të cilën ai shfaqet mbi një tank.

“Ishte data 12 kur u vra Azem Hajdari, që solli ngjarjet e 14-s. Natën e vrasjes së Azemit kam qenë aty. Për herë të fundit Azemi është takuar me mua. Siç kam deklaruar edhe në hetuesi, vrasësit ishin nga Tropoja, patriotët e mi, dhe Azemi vdiq në moment. Të nesërmen kemi dalë në protestë. Kishte njerëz të mërzitur e të indinjuar, sepse mori pjesë shteti, ishin të gjithë me uniforma policie”, thotë Sali Lusha.

Prokuroria e konsideron si një shpërthim të kulmuar nga ajo vrasje, por që më tej përmend edhe thirrjet e liderit të opozitës, i cili akuzoi për ngjarjen kryeministrin Fatos Nano. Ky version kundërshtohet nga Ekrem Spahia, një tjetër i akuzuar si organizator i kryengritjes dhe që me kalimin e viteve mori dëmshpërblim për burgosje të padrejtë

“Doli lajmi që e ka vrarë pushteti, e theksoj, me uniformat e saj. Në mënyrë krejtësisht paqësore kanë dalë të protestojnë nga selia e Partisë Demokratike përgjatë bulevardit ‘Dëshmorët e Kombit’, e deri para Kryeministrisë, aty ku në mënyrë krejtësisht të papritur, nga tarraca e Kryeministrisë guajnë me snajper dhe vrasin Skënder Kalenjën. Në mbrëmje vonë vrasin edhe Adem Shehun”, deklaron Ekrem Spahia, ish-i akuzuar.

Prokuroria thotë se në datën 13 shtator, protestuesit sulmuan Ministrinë e Brendshme duke qëlluar me armë e duke plagosur efektivë policie. Në këtë datë u sulmua Kryeministria dhe u dogjën automjete. Gjatë përplasjes mbetën të plagosur dy zyrtarët më të lartë të Gardës, si dhe u vra protestuesi Skënder Kalenja.

Mit’hat Havari, ish-zyrtar policie kujton orët kur jashtë Ministrisë së Brendshme protestohej.

“Ne ishim izoluar brenda që të gjithë. Asnjë urdhër, asnjë informacion, asgjë. Kryeministri nuk ishte fare, drejtori i Përgjithshëm i Policisë së Shtetit të asaj kohe kishte braktisur detyrën. Shumë funksionarë të tjerë të lartë tentuan të kalonin në tunel të Ministrisë së Brendshme që lidhet me atë të Mbrojtjes, por ata nuk ua hapën derën. U detyruan të shqyenin derën kryesore nga pjesa veriore e Ministrisë së Brendshme për t’u larguar. Aty ngelën një sërë titullarësh, por që të gjithë inaktivë”, tha Mit’hat Havari.

Gjatë ditës, liderët e 12 partive dolën me një deklaratë, në të cilën kërkohej dorëheqja e Fatos Nanos. Disa orë më vonë, sipas Prokurorisë, në datën 14, kryengritja arriti pikën e vlimit. Ceremonia e lamtumirës së Azem Hajdarit doli jashtë kontrollit.

“Dukej hapur që kjo ishte një vrasje nga shteti dhe një pjesë e irrituar e simpatizantëve dhe përkrahësve të Azem Hajdarit, e kanë marrë arkivolin dhe nuk u nisën në drejtim të rrugës së Kavajës për në varreza, por morën drejtimin e Bulevardit, me arsyetimin se ne duhej të kalonim para Kryeministrisë për t’i treguar opinionit shqiptar dhe atij ndërkombëtar, se vrasja ishte organizuar nga shteti”, tha më tej Spahia.

Kur kortezhi i ishte drejtuar Kryeministrisë, njëkohësisht u sulmuan dy reparte ku u morën armë e granata, e si fillim u pushtua Parlamenti. E njëjta gjë ndodhi më pas edhe me Ministrinë e Drejtësisë, Gjykatën Kushtetuese dhe Ministrinë e Financave. Sërish u sulmua Kryeministria, e në këtë gjendje, ministri i Brendshëm Perikli Teta urdhëroi nxjerrjen e tankeve.

“Tanket kanë dalë nga Garda, e nga ana e Presidencës dolën sipër. Kur desh të kalonte para ish-Hotel Dajtit, aty iu hodha tankut të parë, i hipa sipër. Hoqa këmishën dhe ia hodha sipër xhamit të drejtuesit të tij që të mos mundej të ecte më tej. Në momentin që u ndalua tanku, njerëzit nxituan të hipnin sipër. Morën edhe dy tanke të tjera, ndërsa njëri iku. Kaq mbaj mend”, thotë Sali Lusha.

Shemsi Prençi ishte oficer në Forcat e Ndërhyrjes së Shpejtë. Ai përgjatë viteve ishte në listën e të akuzuarve, pasi u shfaq para protestuesve në TVSH.

“Nga ai akt, që kam dalë së bashku me Pjetër Arbnorin në dritare, për t’ua bërë me shenjë për t’u qetësuar, normalisht duke i përshëndetur me dy gishtat dhe me shenjën për t’u qetësuar, Prokuroria e asaj kohe e mori si provë që unë isha pjesëmarrës aktiv në rebelimin, ndërkohë që unë isha për të luajtur një rol. Edhe pse isha oficer, atë ditë isha me leje për të marrë pjesë në ceremoni”, tha Shemsi Prençi, ish-zyrtar policie.
“Shkuam te televizioni shtetëror, na pritën me armë atje grupi që komandohej nga Izet Haxhia. Mora informacion aty nga një inxhinier se nuk ishte aty stacioni që furnizonte me energji elektrike televizionin shtetëror, por ishte te Gjykata e Tiranës”, tha më tej Havari.

Për kryengritjen pati 3 dosje hetimore. Të gjitha patën të njëjtin fat: harresën!

Vjosa dhe politika e patokëve

Shkruan Akademik Prof.Dr.Mehdi Hyseni,Ph.D

(Autori është Doktor i Marrëdhënieve Politike Ndërkombëtare dhe Bashkëpunëtor i Institutit të Marrëdhënieve Ndërkombëtare në Boston të SHBA-së. si dhe anëtar i  përhershëm i Akademisë së Shkencave dhe Arteve Shqiptaro-Amerikane në New York,Tiranë,Prishtinë dhe Shkup)

***


Duhet besuar se, është e çudtishme se Luta e Hashimi mund ta “ bashkojnë” Preshevën me Kosovën, ashtu si e “bashkuan” Kosovën me Shqipërinë (2008-2018) !

Vërtet, ky absurd mund ta çuditë dhe ta befasojë opinionin publik shqiptar, JO vizita e Vjosa Osmanit, që ka nderuar heroin gjithëkombëtar Isa Boletini në vendlindjen e tij në Mitrovicë. Fundja, ky është obligim jo vetëm i liderëve politikë, por i çdo shqiptari, JO vetëm i Vjosa Osmanit, të cilin, pa asnjë arsye dhe, pa asnjë argument të vlefshëm e ka problematizuar bashkëpartiaku i saj, Lutfi Haziri (nënkryetar i LDK-së) ! –Çfarë absurdi!?





Duhet kuptuar Luta dhe të gjithë ne, se Vjosat shqiptare nuk janë fajtore e as përgjegjëse , që Presheva, Bujanoci e Medvegja kanë ngelur nën Serbi, por politikat perverse dhe përçarëse të patokëve shqiptarë “njëri thumbit, tjetri patkoit” për interesa heterogjene pushtetesh dhe të krijimit të feudeve të tyre nahijore. Ky është faktori tragjik që, shqiptarët i ka copëtuar, i ka përçarë, i ka armiqësuar dhe i ka lënë nën thundrën e huaj kolonialiste shekullore të sllavëve dhe të bizantinëve pushtues të SHQIPËRISË ETNIKE dhe të KOMBIT SHQIPTAR (1912-2018).

Pandaj, në këtë kontekst, Vjosa Osmani, nuk ka pse të përmendet e as të “kritikohet” nga bashkëpartiaku i saj, Lutfi Haziri (nënkryetar i LDK-së dhe kryetar i Komunës së Gjilanit), sepse pavarësisht nga dëshira, motivi, dashuria dhe ambicia e tij, nuk është ai, e as Hashim Thaçi(president), që mund ta bashkojnë Preshevën me Kosovën, por SHQIPËRIA E SOTME. Kjo, sipas së drejtës historike mbi Kosovën dhe mbi të gjitha territoret e tjera të Shqipërisë etnike dhe, sipas Kushtetutës në fuqi (1998), është e detyruar, që e para ta lëvizë “gurin” para bashkësisë ndërkombëtare për ndërkombëtarizimin e zgjidhjes së çështjes koloniale të Preshevës, të Bujanocit dhe të Medvegjës, jo Luta, as Hashimi, as Haradinaj e as Kosova, sepse nuk kanë kurrfarë kapaciteti juridik ligjor të brendshëm e as nuk janë kurrfarë faktori politik me ndikimin ndërkombëtar mbase Kosova ende është shtet i papërfunduar në kuptimin juridik të së drejtës ndërkombëtare. Këtë de fakto dhe de jure e provon edhe mosnjohja e saj nga ana e Kombeve të Bashkuara, me gjithë faktin se disa shtete-anëtare të saj e kanë njohur Republikën e Kosovës.



Pavarësisht nga amaneti historik dhe nga domodoshmëria e kërkesës së drejtë legjitime, legale, demokratike e kombëtare, që Anamorava (Presheva, Bujanoci dhe Medvegja), t’i bashkohet Kosovës, kjo nuk do bëhet derisa Tirana hesht dhe pret, që këtë çështje ta zgjidhin presidenti Hashim Thaçi dhe presidenti i Serbisë, Aleksandar Vuçiq, përkatësisht vetëm Kosova dhe Serbia.



Gjithashtu, Lutfi Haziri, duhet ta ketë pasur të qartë se nuk janë femrat shqiptare ato, e as deputetja dhe profesoresha e guximshme, urtë dhe vizionare shqiptare Vjosa Osmani, që i injorojnë ose i harrojnë heronjtë kombëtarë shqiptarë siç ishin: Idriz Seferi nën Serbi, Dedë Gjo Luli i Malësisë së Madhe nën Mal të Zi, Mehmet Pashë Deralla në Iliridë nën Maqedoni dhe Ibrahim Pasha i Çamërisë nën Greqi, POR, mjerisht dhe fatkeqësisht janë liderët e sotëm politikë kulltukofagë të Shqipërisë etnike (1990-2018), që zot e kanë NEPOTIZIMIN, DESPOTIZIMIN, SEKTARIZMIN, AUTORITARIZMIN, BUROKRACINË, luksin, bizhuterinë e shtrenjtë, pushtetin, paranë, milionat, korrupsionin, krimin e organizuar, pasurinë, ahengjet dhe bajraktarizmin, JO BASHKIMIN E KOMBIT DHE TË SHQIPËRISË ETNIKE.



Me Vjosën, do të shkonte në Boletin, edhe Idriz Seferi për t’i bërë nder heorit gjithëkombëtar shqiptar, Isa Boletini !



-E mbytët popullin e shkretë me përralla dhe me premtime boshe, në vend se ta siguronit me punë, me bukë, me strehë, me zhvillim, me prosperitet, me ekzistencë dhe me mirëqenie të plotë, duke e barazuar me nivelin e standardit të juaj jetësor, që nuk ia dini skajin pasurisë, vërtet, ju jeni ata që “po shitni mend”, Luto “fukaraja”, JO Vjosa Osmani, që ka shkuar ta vizitojë varrin e viganit hero Isa Boletinit në vendlindjen e tij në Boletin të Mitrovicës. Kjo vizitë, në asnjë aspekt nuk nënkupton shpërfilljen dhe harresën e heroit gjithëkombëtar Idriz Seferi, ashtu siç e ka cilësuar gabimisht dhe naivisht Lutfi Haziri (nënkryetar i LDK-së dhe kryetar i komunës së Gjilanit).



Nuk ka asmiteri mes Idriz Seferit dhe Isa Boletinit



Prandaj, Luta, duhet të përmbahet nga tendenca për t’i ndarë heronjtë kombëtarë sipas vijave fisnore, lokaliste dhe territoriale gjeografike, sepse të gjithë ata kanë luftuar për një qëllim, për një flamur, për një abetare, për një komb shqiptar, për një territor shqiptar dhe për një shtet shqiptar-SHQIPËRINË ETNIKE të ISMAIL QEMALIT,Të ISA BOLETINIT, TË IDRIZ SEFERIT,TË HASAN PRISHTINËS, TË LUIGJ GURAKUQIT, TË AVNI RRUSTEMIT…etj.



Prandaj, nënkryetari aktual i LDK-së, Lutfi Haziri, do të duhej ta dinte se, edhe sikur Idriz Seferi të kishte qenë gjallë, do ta shoqëronte Vjosa Osmanin për ta vizituar varrin e Isasë në Boletin të Mitrovicës.



Mirëpo, këtë nuk e bëri Luta, sepse si duket vuan nga obsesioni lokalist. Ndryshe, nuk do të ishe shprehur kështu : “…po çuditna me këtë nusen e Preshevës, vendlindjes së Idriz Seferit, e cila po shet men te Boletini i Kosovës, tue harrue vendlindjen e kolosit të Karadakut që sot gjendet në Serbi…” (https://www.gazetaexpress.com/lajme/nxehet-luta-i-shpall-lufte-vjosa-osmanit-une-e-sjell-presheven-ne-kosove-).



Vërtet, kjo kritikë ironizuese e kësaj vizite, e cila bashkëpartiakun e Vjosa Osmanit e paska “penguar dhe “çuditur” aq shumë, është e diskutueshme dhe e papranueshme, sepse në këtë rast, Vjosa Osmani nuk ka shkelur as Platformën e LDK-së, as Rregulloren e Kuvendit të Kosovës si deputete, vetëm se ka bërë gjestin e mrekullueshëm njerëzor, moral, kombëtar dhe patriotik, duke e përkujtuar heroin dhe themeluesin e SHQIPËRISË ETNIKE, ISA BOLETINI.

Ndaj, s’kemi arsye të çuditemi në këtë rast konkret të Vjosa Osmanit, sepse kjo vizitë ka karakter të një akti të lartë patriotik, kombëtar dhe atdhetar, që në asnjë mënyrë nuk do të thotë se Vjosa Osmani “ e ka harruar vendlindjen e kolosit të Karadakut…” , ashtu siç është shprehur naivisht dhe në frymën lokaliste, Lutfi Haziri (nënkryetar i LDK-së dhe kryetar i komunës së Gjilanit) !?

Kjo kritikë ironizuese është nonsens, që shpreh tendencën e ndarjes lokaliste, edhe të heronjve të dikurshëm të Shqipërisë etnike. Ky është turp dhe mosnjohje e historisë kombëtare të Shqipërisë etnike, sepse të gjithë heronjtë-themelusit e saj me në krye BABAIN e saj, Ismail Qemali nuk kanë luftuar sipas logjikës së kalbur mahallore dhe nahijore, por sipas logjikës së interesit të përgjithshëm mbarëkombëtar dhe të SHQIPËRISË ETNIKE, Jo vetëm për vendlindjen e Idriz Seferit” nga Malësia e Karadakut ose vetëm për Mitrovicën e Isa Boletinit…etj.



Këtë e vërteton edhe kjo thënie e artë patriotike dhe vizionare e Isa Boletinit : “UNË JAM MIRË, KUR ASHT MIRË E TANË SHQIPNIA”, Jo vetëm Karadaku i Lutës dhe Mitrovica e Vjosës.



Presheva është çështje e Shqipërisë, Jo e Kosovës !



Nëse Lutfi Haziri dhe Hashim Thaçi janë faktorë politikë me ndikim në Kosovë, atëherë, do të duhej të kërkojnë ndihmë dhe të ushtrojnë trysni politike te lidershipi drejtues politik i Republikës së Shqipërisë (presidenti, Ilir Meta, kryeministri, Edi Rama dhe te kryeparlamentari, Gramos Ruçi), që ata sipas detyrës dhe përgjegjësisë zyrtare, ta ndërkombëtarizojnë çështjen koloniale të Preshevës, të Bujanocit dhe të Medvegjës, sepse ata i kanë “çelësat” për zgjidhjen e saj si në planin e së drejtës së brendshme, ashtu edhe në planin e së drejtës ndërkombëtare, sepse janë subjekt i saj. Këtë e provon edhe statusi i Shqipërisë në OKB( 1955-2018). Kjo është detyrë mbi detyra e Tiranës zyrtare, sepse si Presheva, ashtu edhe Kosova janë pjesë integrale të territorit autokton të Shqipërisë etnike. Pra, me gjithë dëshirën e “luto fukarave” (shtetin e të cilëve ende nuk e njeh OKB-ja), që Preshevën, Bujanocin dhe Medvegjen ta bashkonin me Kosovën, kjo nuk mund të bëhet ligjërisht, sepse ka dy pengesa të pakalueshme: (1) Kushtetuta e Republikës së Kosovës (15 qershor 2008) sipas së cilës shteti i Kosovës nuk ka të drejtën e bashkimit me ndonjë shtet fqinjë apo me ndonjë pjesë të tij, si dhe (2) Kosova ende nuk është anëtare e Kombeve të Bashkuara.



Sa më sipër, liderët e “anijes drejtuese” të Kosovës, duhet ta dinë (gjë që edhe dinë, por nuk guxojnë ta shprehin dot) se Kosova (ende) shtet i papërfunduar në kuptimin juridik të së drejtës ndërkombëtare, pa ushtri dhe pa sovranitet të plotë, jashtë Organizatës së Kombeve të Bashkuara, e në anën tjetër, i mashtrojnë dhe i gënjejnë shqiptarët se me “shkopin magjik” të politikës të tyre të dështuar, “do ta bashkojnë Preshevën me Kosovën”. Vërtet, rrenë e bukur kjo për ata që nuk e njohin Kushtetutën e Republikës së Kosovës, por që bie në kundërshtim me Planin e Marti Ahtisarit dhe me Kushtetutën e Republikës së Kosovës, ku thuhet : “ Republika e Kosovës nuk ka pretendime territoriale ndaj asnjë shteti ose pjese të ndonjë shteti dhe nuk do të kërkojë të BASHKOHET ME ASNJË SHTET OSE PJESË TË NDONJË SHTETI”. ( Kushtetuta e Republikës së Kosovës, Neni, Pika 3).



Postfestum ua “kana” Lutës dhe Hashimit, që Preshevën t’ia bashkojnë Kosovës. Mirëpo, qe dhjetë vjet kanë kapitulluar, sepse vetë e kanë nënshkruar dhe miratuar Planin e Marti Ahtisarit, i cili nuk mori në konsideratë të drejtën historike dhe të vetëvendosjes së plotë të shqiptarëve, që Kosova të njihej si shtet i pavarur dhe sovran nga ana e Kombeve të Bashkuara në përputhje me Deklaratën për Njohjen e Pavarësisë Vendeve dhe Popupjve të Kolonizuar të vitit 1960 të Asamblesës së Përgjithshme të OKB-së, përkatësisht me Rezolutën 1514/14.12.1960 dhe me Rezolutën 2105 (X)/12.20.1965 sipas së cilës “Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara vendosi që krimi i kolonializmit, të përfundonte menjëherë, pa marrë parasysh pëlqimin apo dëshirat e shtetit kolonizues, dhe se vetëvendosja mund të nënkuptojë vetëm pavarësinë e plotë”.



Këtë, duhet ditur të gjithë shqiptarët, jo vetëm Lutfi Haziri dhe Hashim Thaçi, të cilët me përrallat e tyre spekuluese dhe boshe po i mashtrojnë liderët politikë shqiptarë të Preshevës, të Bujanocit dhe të Medvegjes, se gjoja këto territore shqiptare, do t’i bashkojnë me Kosovën, edhe pse kjo territorialisht kufizohet me Preshevën shqiptare.

Prandaj, Luta dhe Hashimi , asnjëri nuk janë me kompetencë ligjore dhe kushtetuese, që të apelojnë për bashkimin e Preshevës me Kosovën, por SHQIPËRIA është ajo që duhet ta ngrejë zërin dhe të kërkojë botërisht nga bashkësia ndërkombëtare (OKB-ja), duke qenë se që nga viti 1955 është anëtare e Kombeve të Bashkuara, e gëzon të drejtën e plotë, që të shtrojë çështjen e Preshevës, të Bujanocit dhe të Medvegjës për shkolonizimin e tyre më se 140-vjeçar nga Serbia kolonialiste ( 1878-2018).



Pra, pikësëapri, dhe mbi të gjitha, çështja e shkolonizimit dhe e bashkimit të Preshevës, të Medvegjës dhe të Bujancit, nuk është çështje e Kosovës (as e lutave e as hashimave, pavarësisht nga ambicia e tyre e sëmurë bajraktariste dhe joreale, joligjore dhe jokushtetuese, sepse Kosova me Kushtetutë e ka të ndaluar çdo bashkim me vendet fqinje), por vetëm e Shqipërisë, e cila ka të drejtën historike, legjitime, legale të brendshme, sepse mbështet në Kushtetutën e vet të vitit 1998, ku thuhet se “ME ASPIRATËN SHEKULLORE TË POPULLIT SHQIPTAR PËR IDENTITETIN DHE BASHKIMIN KOMBËTAR” (Kushtetuta e Republikës së Shqipërisë, 2002, f.5).



Së fundi, duhet rikujtuar edhe faktin se shansi historik i zgjidhjes së çështjes koloniale të Preshevës, të Bujanocit dhe të Medvegjes ishte viti 2003, kur shpërtheu kryengritja kombëtare e UÇPBM-së. Mirëpo, kjo pati dështuar, pikërisht për fajin dhe për gabimin e politikës së liderëve të Kosovës, të cilët së bashku me liderët politikë të Shqipërisë nuk e mbështetën në asnjë kuptim. Përkundrazi, e anatemuan dhe e lanë në “baltën e gjallë” shekullore të sundimit kolonial të Serbisë.


******

Pak biografi :

Nga Agjencioni Floripres(Akademik prof.Dr.Flori Bruqi,Ph.D) 

Vjosa Osmani – Sadriu u lind më 17 maj të vitit 1982, në qytetin e Mitrovicës, Kosovë. Shkollën fillore dhe atë të mesme, e përfundoi me sukses të shkëlqyeshëm në qytetin e saj të lindjes. Studimet themelore i përfundoi në Fakultetin Juridik të Universitetit të Prishtinës, ndërsa studimet master dhe doktoraturën e përfundoi në Universitetin e Pitsburgut, në SHBA, ku u dallua në mesin e qindra studentëve ndërkombëtarë. Përgjatë të gjitha fazave të studimit, ajo ishte bursiste. Si profesoreshë universiteti, në Kosovë ajo ligjëron lëndë nga fusha e së Drejtës Ndërkombëtare, ndërkaq në Amerikë ligjëron lëndën “Shtet-ndërtimi dhe e Drejta: Përvoja e Kosovës”.

Aktualisht është kryetare e Komisionit për Punë të Jashtme, Diasporë dhe Investime Strategjike. Më herët ka shërbyer si Kryetare e Komisionit për Integrime Evropiane dhe nënkryetare e Komisionit për Reforma Kushtetuese në Kosovë. Krahas ndërtimit të karrierës së suksesshme, Vjosa është martuar dhe është nënë e dy vajzave binjake.

Veprimtaria


Angazhimi politik i familjes së Vjosës, ndikoi në formimin dhe angazhimin e saj politik. Karriera politike e Vjosës filloi qysh në adoleshencë, kur edhe ishte aktiviste e LDK-së, për t’u ngritur më pas ndër vite. Më 27 gusht të vitit 2009, Vjosa Osmani – Sadriu u zgjodh shefe e stafit të Presidentit të atëherëshëm të Republikës së Kosovës, Fatmir Sejdiu. Tash e tri mandate, Osmani është deputete e Kuvendit të Kosovës nga radhët e LDK-së, me ç’rast në dy mandatet e fundit, ishte deputetja grua më e votuar në Kosovë.

Ndonëse në moshë të re, ajo njihet për kontributin e saj të dhënë për pavarësimin e Kosovës, saktësisht njihet kontributi i saj në Gjykatën Ndërkombëtare të Drejtësisë (GJND), ku në atë kohë ishte pjesë e palës kosovare në mbrojtjen e ligjshmërisë së pavarësisë së Kosovës, rast të cilin Kosova e kishte fituar kundrejt Serbisë. Në këtë proces jetik për pavarësimin e vendit, Vjosa ka shërbyer si përfaqësuese e Kosovës.

Çmimet dhe shpërblimet

Vjosa i përfundoi studimet e nivelit bachelor në Kosovë me bursë, e cila iu nda nga Ministria e Arsimit, duke u vlerësuar nga e njëjta si studentja më e mirë e Fakultetit Juridik në Kosovë. Njëherësh, ajo u zgjodh edhe një ndër pesë studentët më të mirë të vendit nga të gjitha fakultetet.

 Në vitin 2004, ajo ishte përfituese e bursës për përfundim të studimeve të nivelit master në Universitetin e Pitsburg-ut në SHBA. Në vitin 2005 është shpërblyer dy herë me Çmimin “Excellence For The Future Award”, nga Universiteti i Pitsburgut. 

Në vitin 2009, falë suksesit të treguar, kishte fituar përsëri bursë të plotë studimi, për përfundim të studimeve të doktoraturës në të njëjtin universitet, ku u fokusua përsëri në fushën e Juridikut, konkretisht në fushën e së Drejtës Ndërkombëtare.

 Po ashtu, për kontributin e saj në fushën e të drejtave të njeriut, ajo u vlerësua me Çmimin “Sheth International Achievement Award”, nga Universiteti i Pitsburgut.

Fokusi politik i Vjosës është në luftimin e korrupsionit dhe krimit të organizuar dhe për sigurimin e një juridiksioni të pavarur. Po ashtu, ajo është e fokusuar edhe në politikën e jashtme, veçanërisht në procesin e integrimit Euro-Atlantik të Kosovës dhe në ruajtjen e marrëdhënieve me Shtetet e Bashkuara. Përveç gjuhës amtare, flet edhe anglishten, turqishten, spanjishten dhe serbishten.

Tituj të veprave

Ka publikuar libra, artikuj, monografi dhe punime nga fusha e të Drejtës Ndërkombëtare dhe Komerciale, si në gjuhën shqipe, ashtu edhe në atë angleze.

Publikimet: "The Role of the Parliamentary Diplomacy in Shaping the Foreign of the Policy of the Republic of Kosovo( University of Pittsburgh, Law Review, excepted publication: FALL 2014);

Arbitration - A Guide for judges and practitioners( published by USAID, 2008);

Balkans - Foreign Affairs, Politic and Socio - Cultures( co - author of section of Kosovo`s Foreign Policy (EPOKA University Publications, Tirana, October 2011,ISBN:978-9928-4044-4-2);

Kosovo`s foreign policy : Five Years On(in "Political Thought : Foreign policy and aspects of international diplomacy", co-author, Year 2011, No 43, September 2013 Konrad Adenauer Stiftung ;

Bar Exam Manual - Section on Commercial Law(published by UNDP and Kosovo Chamber of Advocates, co-author, 2008);

Representing Kosovo before the International Court of Justice( published by the Center of the International Legal Education( CILE Notes), September 2010, University of Pittsburgh- School of Law;

Business Law - Authorized Lectures( published by Riinvest University, Kosovo, 2008);

The Big Impact of a Small Program in the Development of the Rule of Law in Kosovo(in "The Export of Legal Education: It`s Promise and impact in transition countries, published by Ashgate, 2009);

MONOGRAPH: "Street Children in Kosovo", (published by the Finnish Human Rights Program in the Kosovo in three languages( English, Albanian, Serbian, 2004)



****

Lutfi Haziri,  lindi më 8 nëntor të vitit 1969 në Gjilan. Shkollën fillore dhe gjimnazin e kreu në Gjilan, ndërsa ndërsa studimet në seksionin e Biloogjisë në fakultetin e SHMN në Universitetin e Prishtinës. Gjatë viteve '90-ta, Haziri ishte anëtar i strukturave udhëheqëse të studentëve në Universitetin e Prishtinës.

Që nga viti 1990, Lutfi Haziri ishte anëtar i strukturave të Ministrisë së Brendshme të Republikës së Kosovës dhe udhëheqës i një varg funksionesh në kuadër të strukturave paralele ekzistuese në Kosovë. Në mars të vitit 1990, Lutfi Haziri u zgjodh k ryetar i Degës së Forumit të Rinisë të Lidhjes Demokratike të Kosovës në Gjilan dhe në këtë funksion ishte deri në vitin 1997. Në vitin 1997, Haziri u zgjodh zëvendëskryetar i Degës së Lidhjes Demokratike të Kosovës në Gjilan dhe anëtar i Këshillit të Përgjithshëm të Lidhjes Demokratike të Kosovës në Prishtinë. Haziri i kreu që të dyja këto funksione deri në vitin 2000.


Kryetari i Komunës së Gjilanit Lutfi Haziri, gjatë vizitës në një nga shkollat e Gjilanit, merr rolin e mësimdhënësit për disa minuta.


Në nëntor të vitit 1998, Haziri u arrestua dhe u burgos nën akuzat e udhëheqjes së strukturave të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës në Zonën e Karadakut të Gjilanit.

Në gusht të vitit vitin 1999, pas lirimit nga burgu, Haziri u zgjodh zëvendëskryetar i Komunës së Gjilanit, ndërsa në nëntor të vitit 2000, ai u zgjodh kryetar i po të njëjtës Komunë, në të cilin funksion ai qëndroi deri në dhjetor të vitit 2004.

Në qershor të vitit 2001, Lutfi Haziri u zgjodh kryetar i Asociacionit të Komunave të Kosovës. Në këtë funksion, Haziri u zgjodh edhe udhëheqës i delegacionit të komunave të Kosovës në Kongresin e Pushtetit Lokal dhe Regjional në Strasbourg (Këshilli i Evropës).

Në dhjetor të vitit 2004, Haziri u zgjodh ministër i parë për Administrim të Pushtetit Lokal në Qeverinë e Kosovës. Paralelisht në vitin 2004, Haziri u zgjodh edhe anëtar i Kryesisë Qendrore të Lidhjes Demokratike të Kosovës.

Haziri është edhe anëtar i Bordit të Rrjetit të Autoriteteve Lokale në Evropën Juglindore (NALASEE), a nëtar i Komisionit Buxhetor të Kosovës , Qytetar Nderi i Komunës Luterbah në Strasbourg (Francë) dhe anëtar i Kolonel Kentucky, Shtetit të Kentucky në SHBA.

Haziri posedon diplomën për Menaxhim nga OSBE-ja, certifikatën e Universitetit Georgetown, Washington DC, Colorado University SHBA, diplomë nga Instituti Amerikan për Paqe – USIP, si dhe shumë mirënjohje dhe certifikata nga institucionet vendore e ndërkombëtare

Me 8 Mars 2006 është zgjedhur edhe zevendes kryeministrit te Kosoves. Aktualisht është kryetar i degë së KDK-së dega në Gjilan, dhe deputet i Parlamentit të Republikës së Kosoves.

Më 24 dhjetor të vitit 2013 është zgjedhur për herë të tretë kryetar i Gjilanit me votë plebishitare, për t’u rikonfirmuar në dhjetor 2017 sërish në krye të këtij qyteti..

Aktualisht është zëvendëskryetar i LDK-së dhe kryetar i Degës në Gjilan.

Është i martuar dhe ka katër fëmijë.