Rishikimi i “Historisë” nën mbikëqyrjen e autoriteteve turke, intelektualët peticion, kundra

Rishikimi i tekstit të “Historisë” ka ringjallur mjaft reagime kundra sidomos tek intelektualët. Një grup intelektualësh nga të gjitha trojet shqiptare mes tyre dhe shkrimtari i madh Ismail Kadare kanë përgatitur një peticion kundër rishikimit të historisë nën mbikëqyrjen e autoriteteve shtetërore turke.


Ja se çfarë shkruajnë intelektualët në këtë peticion:


Kohëve të fundit në Kosovë, është hapur debati rreth “ndryshimeve të historisë” dhe nevojës për një histori të mirëfilltë kombëtare, në të cilën ngjarjet dhe personalitet do të trajtoheshin në përkim me faktet historike dhe argumentet e nevojshme multishkencore.


Faktet historike dhe argumentet shkencore, janë ngjarje dhe momente jetike në historinë e një kombi. Ato s’mund të ndryshohen me ndërhyrje të jashtme, sidomos kur bëhet fjalë për marrëdhëniet mes një perandorie pushtuese dhe një kombi të pushtuar, pas një qëndrese që përbën një faqe të ndritur jo vetëm në historinë e shqiptarëve, por edhe në historinë e Evropës.


Pushtimi osman shkaktoi një gropë të zezë në historinë e kombit shqiptar. Ai e ndërpreu procesin normal historik të zhvillimit të kombit tonë. Ky pushtim i shkëputi me dhunë shqiptarët nga Europa dhe shkaktoi tragjedi dhe drama të pashlyeshme në kujtesën historike të kombit. Nuk mund të pajtohemi kurrë dhe dënojmë përpjekjet e disa pseudohistorianëve dhe të segmenteve të caktuara politike, të cilat përpiqen që shekujt e gjatë të pushtimit osman t’i paraqesin si kohë të bashkëjetesës paqësore dhe të suksesshme. Pashallarët, ushtarakët, zyrtarët apo shtetarët e lartë të Perandorisë Osmane, qofshin këta edhe kryeministra që i kanë shërbyer Portës së Madhe, pavarësisht nga origjina e tyre shqiptare nuk kanë vlerë për historinë tonë kombëtare


Historia e Shqipërisë nuk është një histori renegatësh dhe as histori shërbëtorësh, por histori qëndrese me në krye Gjergj Kastriotin. Është histori kryengritjesh e luftërash për liri, histori përpjekjesh për ruajtjen e gjuhës, të kulturës e të identitetit. Është histori e përpjekjeve titanike për Rilindje Kombëtare, për shkrimin shqip, histori e përpjekjeve dhe sakrificave të panumërta për liri, pavarësi dhe sovranitet kombëtar. Është histori e përpjekjes së pandalur të shqiptarëve për të jetuar të lirë me shtetin, kulturën dhe identitetin e tyre si të gjithë popujt e tjerë të qytetëruar të Europës.


Përpjekja për të trilluar një histori të paqenë, me pseudohistorianë dhe pseudokomisionerë shtetërorë, të drejtuar sipas një projekti të errët politik, s’i shërben as paqes dhe as miqësisë së vërtetë mes popujve dhe as projektit të një të ardhmeje që sjell paqe, harmoni e mirëkuptim. Përpjekjet që interpretimi i historisë të bëhet në funksion të pushtetit dhe jo në funksion të së vërtetës, janë të rrezikshme dhe vënë në pikëpyetje të ardhmen tonë.


Ndryshimi i historisë në formë arbitrare, duke i ardhur rreth oreksit të diplomacisë turke, krijon një precedent të rrezikshëm: pas disa vitesh edhe Serbia mund të kërkojë të shpallet vetëm një administratore në Kosovë dhe ajo të vlerësohet pozitivisht për lirinë, pavarësinë, kulturën dhe identitetin tonë. Paqja e bazuar në drejtësi është përvojë që i ka ndihmuar shumë popujve të kuptojnë të kaluarën, pa e mohuar atë, pa i fshehur ose shtrembëruar të vërtetat historike. “E vërteta është e padiskutueshme”, pati thënë Winston Churchill-i.


Më të tillë shembuj është e mbushur historia e Europës dhe mbi këto premisa duhet të shkruhet edhe historia jonë. Pikërisht këtë paqe, që bazohet në të vërtetën historike, duhet ta synojmë edhe ne, që populli shqiptar dhe ai turk si popuj liridashës dhe paqësor, të ndërtojnë marrëdhëniet e tyre të miqësisë dhe të bashkëpunimit reciprok.


Pikësynimi i historisë, gjithmonë duhet të jetë e vërteta dhe vendosja e së vërtetës historike në kontekstin e duhur e në përkim me parimet metodologjike që ka shkenca e historisë.


Kërkesa për ndryshimin e historisë s’ka ardhur si rezultat i shtytjeve shkencore, zbulimeve dhe fakteve të reja dhe as i nevojës së interpretimeve të reja të mirëfillta shkencore, por si rezultat i trysnisë së shtetit turk mbi qeverinë e Kosovës dhe mbi disa historianë të manipuluar e të painformuar me punime të mirëfillta shkencore.


E gjithë historia jonë, e shkruar nga shqiptarë dhe të huaj, dëshmon të kundërtën e asaj që ofron komisioni i ministrisë dhe ekspertëve turq për historinë tonë, sipas të cilëve periudha e pushtimit osman s’kishte dhunë, s’kishte shtypje dhe s’kishte gjenocid.


Pushtimi pesëshekullor turk ka qenë i dhunshëm dhe përgjatë asaj periudhe të gjatë, ka pasur vrasje, shfarosje, dhunë të vazhdueshme, ndërkohë që shqiptarët ishin populli më i persekutuar i Perandorisë.


Të mos harrojmë faktin se nga të gjitha gjuhët e të gjithë popujve të pushtuar nga osmanët, gjuha shqipe u ndalua në mënyrë të veçantë e me forcë. Mjafton vetëm ky fakt për të treguar gjenocidin e Perandorisë osmane kundër shqiptareve, kundër kulturës dhe identitetit të tyre.


Ne nuk mund t’i fshehim te vërtetat historike. Mjafton të kujtojmë përpjekjet dhe sakrificat e panumërta të Rilindësve shqiptarë për të parën shkollë shqipe laike, e cila u arrit të hapej vetëm me 7 mars 1887 në Korçë


Për fat, ndryshe ndodhi me shqiptarët jashtë kufijve të Perandorisë osmane dhe arbëreshët e Italisë që prej fundit të shekullit XVI arritën t’i çelnin në diasporë shkollat e para dhe vatrat e tyre të rëndësishme arsimore, që u bënte promotorë të të Rilindjes sonë kulturore dhe të identitetit kombëtar shqiptar.


Ndryshimet e historisë, që synojnë rehabilitimin e pushtimit osman, përbëjnë një lojë të rrezikshme që hap një plagë të thellë në ndërgjegjen tonë kombëtare.


Ndryshimet e historisë me ekspertë turq përbëjnë një agresion kulturor që godet shtyllën kurrizore të kombit, ato janë një fyerje e papranueshëm për shqiptarët dhe me pasoja për të ardhmen dhe identitetin e tyre. Të gjithë tashmë e dimë se çdo ndërhyrje në histori sipas skenarëve të paracaktuar politikë cenon ADN-në e kombit shqiptar.


Ne kemi dëshiruar dhe dëshirojmë që marrëdhëniet midis shqiptarëve dhe turqve dhe shteteve të tyre respektive të jenë miqësore, të sinqerta dhe në interes të popujve tanë, por siç thoshte Aristoteli i pavdekshëm, “Amicus Plato, sed magis amica veritas”. (“E kam mik Platonin, por e kam më mike të vërtetën.)


Në emër të së vërtetës historike, i kërkojmë qeverisë së Kosovës, Kuvendit të Kosovës, institucioneve përgjegjëse kulturore dhe akademike si dhe historianëve, që të mos e tradhtojnë ndërgjegjen e tyre profesionale dhe kombëtare, të rishikojnë këtë vendim arbitrar dhe tërësisht antikombëtar, të anulojnë punën e komisionit të përbashkët ndërshtetëror për rishikimin e historisë së Shqipërisë dhe të lejojnë historianët të bëjnë punën e tyre të pavarur shkencore, sipas parimeve dhe metodologjisë së shkencës historike dhe jo sipas interesave, urdhrave dhe vullneteve politikë të qeverisë së sotme të Turqisë.


Drejtuar:


Presidentes së Republikës së Kosovës, Znj. Ahtifete Jahjaga


Parlamentit të Republikës së Kosovës


Qeverisë së Republikës së Kosovës


Akademisë së Shkencave të Republikës së Kosovës


Për dijeni:


Presidentit të Republikës së Shqipërisë, Z. Bujar Nishani


Kuvendit të Republikës së Shqipërisë


Qeverisë së Republikës së Shqipërisë


Akademisë së Shkencave të Republikës së Shqipërisë


Këtë peticion, sipas rendit alfabetik, e kanë firmosur këta:


Ardian Ndreca (filozof, Universiteti Urbaniana në Rome, Itali)


Anton Berishaj (kritik i letërsisë, poet, Universiteti i Prishtinës)


Akil Koci (Kompozitor, muzikolog)


Adem Gashi (shkrimtar)


Agron Tufa (shkrimtar, Universitetit i Tiranës)


Artan Shkreli (arkitekt)


Agron Gjekmarkaj (kritik i letërsisë, Universiteti i Tiranës)


Anton Gojcaj (shkrimtar)


Arian Krasniqi (dramaturg)


Aleksandër Çipa (kryetar i Unionit të Gazetareve, poet, publicist)


Agreta Gashi (mjeke, Universiteti i Prishtinës)


Antonio Gashi (violonçelist, Universiteti i Prishtinës)


Aida Dismondy (poete)


Ardian Haxhaj (shkrimtar)


Afrim Krasniqi (politolog, Universiteti i Tiranës)


Arbana. F. Xharra (publiciste, gazetare)


Avni Zogiani (aktivist i shoqërisë civile, publicist)


Albert P. Nikolla (antropolog, Universiteti i Tiranës)


Aljula Jubani (albanologe, Universiteti i Tiranes)


Angjelin Shtjefni (Universiteti i Tiranës)


Arlind Dobërdolani (student)


Anila Malile (diplomate)


Adnan Mustafa (farmacist)


Alfred Duka, avokat)


Alda Bregasi (kardiologe, Universiteti i Yale)


Asllan Muharremi (përkthyes)


Beqë Cufaj (shkrimtar, publicist)


Brunilda Ternova ( gazetare, përkthyese)


Bujar Kapllani (skulptor)


Begzad Baliu (albanolog, Universiteti i Prishtinës)


Bardhyl Matraxhiu (kritik, Universiteti i Tiranës)


Bardh Frangu (shkrimtar, publicist)


Behar Gjoka (shkrimtar, studiues),


Bardhyl Londo (poet, Mjeshtër i Madh)


Blerina Suta (kritike e letërsisë, Universiteti Aleksander Xhuvani)


Donika Gervalla-Schëarz (veprimtare, publiciste)


Daut Demaku (shkrimtar)


Dorian Koçi (publicist, Universiteti i Tiranës)


Durim Çaça (poet)


Eugjen Merlika (publicist, shkrimtar)


Elida Buçpapaj (poete, publiciste)


Edita Kuçi Ukaj (publiciste, përkthyese)


Entela Kasi (shkrimtare, presidente Albanian Pen Center)


Erion Hasanbelliu (inxhinier elektrik)


Franco Altimari (albanolog, zv. Rektor, Universiteti i Kalabrisë, Itali)


Femi Cakolli (kritik letrar)


Flutura Açka (shkrimtare)


Flaka Surroi (publiciste, )


Francesco Marchianò (pedagog në Spezzano Albanese Calabri)


Fahri Xharra (publicist)


Fatmir Terziu (shkrimtar, kritik arti)


Flamur Shehu (kompozitor, Mjeshtër i Madh)


Gëzim Gurga (albanolog, Universiteti i Palermos, Itali)


Giuseppina Turano (albanologe)


Gëzim Alpioni (sociolog, Universiti i Birmingham-it)


Gezim Basha (poet, përkthyes)


Gjon Berisha (historian, Instituti i Historisë)


Gjergj Filipaj (gazetar, shkrimtar)


Gjon Keka (publicist)


Gjergj Bajram Kabashi (publicist)


Halil Haxhosaj (shkrimtar, kritik letrar)


Ismail Kadare (shkrimtar)


Iris Elezi (regjisore)


Imer M. Mushkolaj (publicist)


Isak Ahmeti (albanolog, shkrimtar)


Ilire Zajmi-Rugova (shkrimtare, gazetare)


Irena Gjoni (poete)


Ismail Rugova (bibliotekar, përkthyes)


Jahja Drançolli (historian, ligjërues)


Jonila Godole (përkthyese, shkrimtare)


Kujtim M. Shala (kritik i letërsisë, Universiteti i Prishtinës)


Kole M. Berisha (ish kryetar i parlamentit të Kosovës, publicist),


Kolec Traboini (poet, kineast)


Lazer Stani (shkrimtar)


Lucia Nadin (albanologe)


Lush Culaj (historian, Instituti Albanologjik i Prishtinës)


Leonard Seiti poet)


Ledia Dushi (poete, përkthyese)


Lis Bukuroca (Naser Aliu) (publicist)


Lediana Stillo (poete, përkthyese)


Matteo Mandalà (albanolog, Universiteti i Palermos, Itali),


Majlinda Bregasi (albanologe, Universiteti i Prishtinës)


Martin Berishaj (politikolog, Universiteti i Lublanës)


Monica Genesin (albanologe, Universiteti i Salentos – Lecce, Itali)


Maks Velo (piktor)


Mentor Quku (historian i letërsisë)


Migena Kapllani (arsimtare)


Mira Tafani (arsimtare)


Ndue Ukaj (kritik i letërsisë, shkrimtar)


Natasha Lushaj (poete, kritike letrare)


Ndue Gjika (shkrimtar)


Nexhat Latifi (biznismen)


Persida Asllani (kritike e letërsisë, Universiteti i Tiranës)


Pandeli Çina (mjek)


Preveza Abrashi (mjeke, Universiteti i Prishtinës)


Prend Buzhala (shkrimtar, kritik i letërsisë),


Petrit Palushi (shkrimtar, kritik letrar)


Peter Tase (përkthyes)


Petrit Ruka (poet, kineast)


Qibrie Demiri- Frangu (poete, Universiteti i Prishtinës)


Qazim Namani (historian)


Romeo Gurakuqi (historian, UET)


Rudolf Marku (shkrimtar)


Romeo Çollaku (shkrimtar, përkthyes)


Ragip Syla (shkrimtar)


Rita Salihu (poete, veprimtare)


Rexhep Shahu (poet, publicist).


Sali Bashota (poet, pedagog në Universitetin e Prishtinës)


Skender Zogaj (shkrimtar, publicist)


Skender Buçpapaj (publicist)


Sabit Rrustemi (poet)


Shaban Sinani (studiues dhe historian i letërsisë)


Sadik Bejko (poet)


Shaip Emerllahu (drejtor i Manifestimit “Ditët e Naimit, poet)


Shpend Bengu (Pedagog i historise se artit dhe multimedias)


Shpend Sollaku Noe ( shkrimtar)


Trina Gojani (poete, përkthyese)


Uk Lushi (shkrimtar, publicist)


Visar Zhiti (poet, Mjeshtër i Madh)


Vlora Baruti (muzikante)


Virgjil Kule (publicist, studiues)


Vladimir Beja ( Ish komandat i flotës)


Visar K. Berisha (mjek, Universiteti i Prishtinës)


Zenel Kelmendi (ish rektor i Universitetit të Prishtinës)


Zef Gjeta ( ILB)


Xhavit Beqiri (poet, Universiteti i Prishtinës)


Xhemal Ahmeti (kritik letrar, publicist).


Flori Bruqi(publicist,shkrimtar nga Prishtina)

REXHEP SHAHU KUSH UA NGJITI BISHTIN SHQIPTARËVE

(U botua libri “Shqiptarët e Fuqitë e Mëdha” i ish kryeministrit serb Vladan Gjorgjeviq, nga Shtëpia Botuese, Klubi i Poezisë, Tiranë)





Libri i zi, libri më i zi kundër shqiptarëve, ose libri i ankthit serb, siç shkruan Izet Duraku, ankth i shkaktuar nga ngritja, ngjizja, apo krijimi i shtetit shqiptar, me titull, “Shqiptarët e Fuqitë e Mëdha”, i shkruar nga ish kryeministri serb Vladan Gjorgjeviq në janar 1913, i botuar atëhere në gjermanisht dhe frëngjisht për të bindë europianët se shqiptarët janë me bisht, janë të pagdhendur, të trashë, primitivë, të pazhvilluar, s’mund të bëjnë shtet, s’duhen pranuar në Lidhjen e Kombeve, s’mund të jetojnë shtet më vete por i duhën lënë për 100 vjet Serbisë që t’i kulturojë e njerëzojë e pas 100 vjetëve Serbia t’u japë autonomi kulturore, i përkthyer nga gjermanishtja e botuar në serbisht nga i biri i mbretit të Serbisë për ta mbjellë e rritë urrejtjen serbe kundër shqiptarëve deri në zhbërjën e tyre; libër bazë, rrënjë mitër apo nënë e gjithë elaborative apo platformave shkencore, akademike e politike serbe antishqiptare; libër gurrë e të kqiave kundër shqiptarëve, gurrë në të cilën kanë pi urrejtje kundër shqiptarëve gjithë antishqiptarët, gjithë urryesit e shqiptarëve, gjithë oratorët, kritikuesit, qortuesit e shqiptarëve e kombit shqiptar, por pa e ditë shqiptarët se cila është ajo gurrë të cilën për një mijë rrethana e arsye urryesit e qortuesit e shqiptarëve që llomotisin televizioneve e gazetave e kanë mbajtë edhe të fshehtë; libër i përkthyer prej serbishtes në shqip nga ish kryeministri dijetar e atdhetar shqiptar Mustafa Kruja dhe i botuar, me parathënie e pasthënie prej tij, në vitin 1928; libër i mbajtur po thuaj i fshehtë ndaj lexuesit masiv shqiptar dhe i përdorur nga staticienët ballkanas e shqiptarë të veseve njerzore të shpallura nga qortuesit e shqiptarëve si vese vetëm shqiptare, u ribotua këto ditë vere në Tiranë, pas 87 viteve prej botimit të parë, nga shtëpia botuese Klubi i Poezisë në Tiranë, që ka ndërmarrë nismën, të njohim fqinjët, dhe në këtë kuadër po boton libra të fqinjëve serbë, armiq e miq, falë mirëkuptimit, përkrahjes e mbështetjes financiare të biznesmenit intelektual e humanist Flamur Lutfi Hoxha, i cili thotë se asgjë më shumë se libri nuk është gur themeli në kujtesën kombëtare dhe po e mështetë këtë nismë, falë nxitjes, redaktimit dhe parathënies për këtë botimi të Izet Durakut, me recencë të Skënder Zogajt, falë lejes për botim të Eugjen Merlikës, nipit të Mustafa Krujës, falë ndërhyrjeve gjuhësore të tij dhe të Neritan Kolgjinit, i cili është edhe recenzent edhe e ka radhitë librin.

Shkrimtarët nga Tirana: Izet  Duraku dhe Rexhep Shahu

Libri i Vladan Gjorgjeviqit, Shqiptarët e Fuqitë e Mëdha, nuk është libër vere, limonadë, telenovelë bastarde që ngop me kotësi lexuesit e mjerë që shullëhen e rreziten në diell kotësie të pashpresë se s’dinë çfarë duan në jetë, është libër i frikshëm, i rëndë, tronditës që të ngjeth mishin e të ngre përpjetë flokët e kresë kur gjendesh para furisë e shtjellave të egra të furtunës së shpifjeve të pa dëgjuara, të pa imagjinuara edhe prej mendjes më të lajthitur e të sëmurë, shpifje të pështira që i ndjen se të ngulen si thika të helmëta në trup dhe don të thërrasësh se nuk janë të vërteta, por nuk ke fuqi të nxjerrësh as frymë as zë, dhe dyshon se nuk të beson as zoti, që mbahet si krijues i njeriut.
Mustafa Kruja në parathënie pyet, a ka shqiptarë më bisht?

Skënder Zogaj,shkrimtar nga Prishtina

Lexuesi shqiptar pak i ditur e i lexuar duhet të ketë dëgjuar se diku, dikur në një konferencë në Romë, Gjergj Fishta nuk po ulej në karrige në sallë ku ishte i ftuar dhe po qëndronte në këmbë. Kur drejtuesit e mbledhjes i thanë Fishtes se pse nuk uleni imzot, ai u përgjigj se nuk më le bishti të ulem. Bishti që Vlladani ua kishte ngjitë shqiptarëve u bë problem në atë sallë elitare dhe përfaqësuesi serb në atë mbledhje thonë se doli jashtë.

Vladan Đorđević

Po thuaj se një gjest të tillë ka bërë edhe imzot Noli i madh diku në një takim nivelesh europiane kur ka thënë se nuk po di ku ta vari bishtin që ua kishte ngjitë Vlladani shqiptarëve.





Si botues, si gazetar, poet, që me mbështetjen financiare të Flamur Lutfi Hoxhës kam botuar “Shpërngulja e Shqiptarëve” të Vaso Çubrilloviqit, “Unë i kam shumë borxh Shqipërisë” të D’Estournellës De Constant, humanist i madh francez, nobelist i paqes, ish sekretar i komisionit të caktimit të kufijve në veri të Shqipërisë, “Shqipëria në 1921” të humanistit Justin Godart, përkthyer nga Mirdash M. Shehu – libër i madh i dashurisë për shqiptarët ose libri që i vihet përballë si asnjë tjetër deri sot librit të Vladanit dhe që u këndon hymn e u del zot shqiptarëve si pothuaj asnjë libër tjetër, që kam në shtyp Kosta Novakoviqin e Ballugxhiqin, do të doja që këtë libër të Vladanit ta lexonte çdo shqiptar që din shkrim e këndim. Për me njoftë fqinjët tanë serbë, me njoftë laboratorin e të keqes serbe. Mos me u gjendë si gomari që po e hante ujku e ai kujtonte se ishte në ëndërr.

Justin Godart

Mos me mbetë në tela çiftelie e sharkie dija jonë për fqinjët tanë serbë me të cilët do të jemi fqinjë sa ta nxehë dielli tokën.

Vaso Čubrilović 

Jo për mua, jo se unë fitoj lekë nga shitja e këtij libri (edhe nëse fitoj nuk është keq pasi dua ta botoj Dimitrie Tuceviqin dhe ndonjë humanist tjetër serb), por për formimin e vetëdijes kombëtare të sejcilit shqiptar, vetëdije që nuk formohet por shëmtohet nga librat e dashurisë së shtirur e sterile të atyre që bëjnë dashuri në letra e jo në jetë.

Dimitrije Tucović

Në fund fare, i dashur lexues, pasi ta lexosh këtë libër, si të kalojë një farë kohe, ka me t’u ngjallë një ndjenjë mëshire për serbët, për liderët serbë, për akademikët serbë, sepse do të kuptosh se sa shumë energji, mund, djersë, para, ëndrra në diell kanë çue dëm serbët duke urrye, vrarë, masakrue e përdhunue shqiptarët, këtë farë e rracë të pazhdukshme, që zoti i ka falë të paaftë me urrye por edhe fatkeqë se harrojnë shpejt, për të zezën e vet.

U botua libri i Vaso Çubrilloviqit “Shpërngulja e shqiptarëve”

(Botohet për herë të parë si libër me vete,në shqip, nga Klubi i Poezisë, Tiranë, mars, 2015).

Emrin e akademikut serb Vaso Çubrilloviq shumëkush mund ta ketë dëgjuar ndonjëherë në jetë. Shummëkush e ka lakuar këtë emër herë për t’u shfaqë i dijshëm, patriot, trim me fletë a nacionalist. Shumëkush ka gënjyer e mashtruar se e din çfarë ka shkruar ky akademik serb, i çmuar si kryearkitekt i shfarosjes së shqiptarëve.

Por në masën më të madhe të gjithë janë gënjyer e kanë gënjyer veten e të tjerët. Vaso apo Vasa Çubrilloviqin nuk e kanë njohur shqiptarët, nuk e kanë ditë se çfarë ka shkruar ai kundër shqiptarëve, nuk e dinë se ai ka hartuar dy traktate sekrete, platforma apo referate, quaji si të duash, kundër shqiptarëve, për shpërnguljen, shfarosjen e zhbërjen e shqiptarëve. Sa herë ikin, dëbohën, shpërngulen apo përzihen shqiptarë prej atdheut të tyre, të duket se si për inerci zbatohen në një mënyrë apo tjetër platformat e Vaso Çubrilloviqit.

Në mars 2015, Klubi i Poezisë, Tiranë që i ka kapërcyer me kohë dilemat, duhet apo s’duhet, bën apo s’bën, i botoi si libër më vete për herë të parë të dy platformat sekrete të Vaso Çubrilloviqit, në libër me 120 faqe, me autor Vaso Çubrilloviq, të pa fshehura, të pa strukura apo maskuara nën kopertina e ballina mashtruese, siç edhe ka ndodhë, të përcjella me një parathënie serioze prej poetit e shkrimtarit Izet Duraku.

Teksa lexon dy platformat shkencore të akademikut, politikanit e shtetarit të lartë serb, Vaso Çubrilloviq, i cili ka qenë anëtar i Akademisë serbe të shkencave dhe anëtar i Akademisë ruse të shkencave, i cili ka qenë dy herë ministër në Jugosllavi, (njërën platformë ia drejtoi mbretit serb me 7 mars 1937 dhe tjetrën mareshallit Tito me 3 nëntor 1944), ndjen se të drithëron e rrënqeth gjakftohtësia, akullsia, saktësia, qartësia e pëfeksioni në hartimin e porositjen e krimit akademik shtetëror serb kundër shqiptarëve, kundër racës shqiptare.

Shqiptarët, nga i vogli te i madhi, për gjatë pothuaj një shekulli, i kanë ra më së shumti çiftelisë dhe nuk kanë ditë çfarë është shkruar e thënë për ta nga fqinjët tanë, nga akademikët e shtetarët fqinj, që kanë menduar dhe vepruar sa kanë mundë të shfarosin e zhbëjnë shqiptarët. Shqiptarët vetëm janë mahnitë sa të saktë dhe ngulmues kanë qenë serbët në shpënguljen, shfarosjen e zhbërjën e tyre dhe e kanë zmadhuar e përcjellë ndër breza frikën prej serbëve dhe urrejtjen ndaj tyre.

Mbi 90 përqind e zyrtarëve shqiptarë në hapsirën e tyre jetike, për gjatë gati një shekulli, zyrtarë të ultë, të mesëm, të lartë e shumë të lartë, ku janë e ku s’janë, nuk kanë ditë pothuaj asgjë për platformat shfarosëse të Vaso Çubrilloviqit, jo më t’i kenë lexuar, studiuar, apo reaguar, përjashto ndonjë thashethem të dëgjuar si fall maxhypesh.

Mbi 90 përqind e studentëve shqiptarë, as ata të historisë e shkencave shoqërore, të pothuaj një shekulli, ku janë e ku s’janë, nuk dinë pothuaj asgjë për platformat shkencore akademike të Vaso Çubrilloviqit për shpërnguljen e shfarosjen e shqiptarëve. Nuk dinë studentët se nuk kanë ditë e nuk dinë pedagogët e profesorët e tyre.

Ndërsa për nxënësit a gjimnazistët shqiptarë nuk bëhet fjalë të dinë ndonjë gjë për këtë akademik serb, nuk mund t’ia dinë as emrin, ose më e shumta, mund ta marrin për sportit, futbollist, trajner apo këngëtar serb.

Mosnjohja në Shqipëri e Vaso Çubrilloviqit dhe platformave të tij antishqiptare mbase shpjegohet me mendimin, “ç’na duhet ne Çubrilloviqi, ç’na ka bërë ne…”. Sepse, jo nga populli, por nga kuzhinierët e çorbës tonë të ftohtë e të prishur ka ekzistuar e dominuar mendimi dhe veprimi se në NE nuk hyn Kosova. Thuhej ligësisht se Kosova e problemet e saj përjetohen në Veri, sikur çeshtja e Çamërisë u përjetoka vetëm në Jug. Thuhej pa zë se Kosova është diçka jashtë nesh, përtej nesh, Kosova është Jugosllavi, është Serbi dhe pse duhet të hyjmë në konflikte me Jugosllavinë, e cila pati sjellë ustallarët e saj si MiladinPopoviqin, Dushan Mugoshën, etj, për hedhjen e themeleve dhe ngritjen e Partisë Komuniste Shqiptare, si bijë besnike e Partisë Komuniste Jugosllave.

Ndërsa pse nuk njihet e nuk studiohet Çubrilloviqi në Kosovë e në trojet e tjera shqiptare, këtë nuk e di, nuk gjej ndonjë arsye tjetër veç frikës se po cënojmë e po prishim bashkim-vëllazërimin dhe frikës prej pushtetit të injorancës me të cilin janë të dënuar kudo shqiptarët nga vetja e tyre.

Një gazetë ditore në Kosovë, pas luftës për Kosovën, e ka botuar në faqet e saj “Shpërngulja e shqiptarëve” ndërsa platformën e dytë të Çubrilloviqit e ka botuar në një libër të tij me titull Shpërngulja e shqiptarëve, autor R. Qosja, por dy platformat e akademikut serb botohen për herë të parë si libër më vete në gjuhën shqipe nga Klubi i Poezisë, Tiranë.

Po nuk njohëm fqinjët, ne nuk njohim vetën. Nuk kemi ku e shohim pasqyrimin e vetes tonë më shumë e më qartë se sa te fqinjët. Nëse do të njihemi, do të duhemi se në fund të fundit, jemi të dënuar të duhemi, të bashkëjetojmë e bashkëpunojmë ose të vritemi e shuhemi.
Të mos lajthisim më tej duke u bërë popull e komb i mashtruar i mediave internacionaliste, por sa të mundim të bëhemi popull e komb i librit.
Duke lexuar Çubrilloviqin çdo shqiptar ka me fillue me e dashtë më shumë veten e tij, atdheun e tij, ka me fillue me u ndje më shumë shqiptar dhe më krenar që është shqiptar.(REXHEP SHAHU)