Vonë mësova. . . kur unë përgatitesha, rrugën e mërgimit....

Zana Hakani

Përjetësi!
(Rekuiem kushtuar Bilal Xhaferrit)

Shkruajnë . . .
Tretur je,
përtej oqeanit,
Atje tutje,
në dhe të huaj,
kur shpresa,

lehtazi po ulej nga retë,
e ndoshta,
në hapësirën e qiellit,
Shpirti yt i trazuar,
endej i vetëm, i paqetë. . .

Thua pate dikë pranë,
dy fjalë të ëmbëla,
të t’i thoshte,
Në të mjaltën,
gluhën tënë,
zëmrës tënde të lënduar,
t’i këndonte.

Shpirti yt i malluar
nga pritja e gjatë e pafund
si kometë ju sul universit
Tokën e Lashtë të prekte dikund

Në gazetë të shoh sytë e menduar,
që u mbyllën pa parë Çamërinë
përfytyroj shpirtin tënd endur reve
Pa shijuar dot as Shqipërinë!

A munde,
Tëndes Shpresë vallë,
sado pak t’i afrohesh,
atje larg. . .
në dhe të huaj
Tëndes Endërr ,
t’i përkushtohesh?

Apo,
në kërkim të pafund . . .
i pashpresë,
nëpër qytete u ende. . .
Duke fort ëndërruar,
për tokën,
ku Adami dhe Eva,
Çamët e bekuar krijuan!

Dasmën,
kurrë s’munde ta shijoje,
s’e kokën prapa
gjithmonë se ç’e kisht. . .
E ajo,
e nëmura dasmë,
Rininë të vodhi ,
tinëzisht !

Në një martesë,
jozakonore,
ti padashur u vlove,
Brezit tënë të ri,
emrin,
Ergys,
pas ja përçove,

Amanet e le,
Tokën e Lashtë të kujtonin,
si një të thellë rrënjë
kurrë të mos e harronin.

Çdo herë që,
tim bir,
Ergys e thërras
Ti,
në hapësirën përqark,
I trazuar,
lëviz,
si një e re e bardhë

Librin tënd me fanatizëm
për vite e kam ruajtur
krah librave të mij
më të preferuar.

Kometë e shqetësuar,
që s’gjete kurrë qetësi. . .
u shuajte diku,
larg, në një skaj të qiellit,

Ndërsa,
Grimcat e shpirtit tënd
kudo u shpërndanë
për tu bashkuar sërish,
nën rrezet a arta të diellit.

Një pyetje bëj nën zë
për të tënden banesë të fundit,
që dikush . . .
Eshtrat e pareshtura,
dikur,
të t’i mbledhë. . .

E trishtimin ,
fshehur thellë në to,
në tokën e endërruar,
një ditë, të t’a sjellë

Dhjetor, 1991

Post scriptum
(1995)

Vonë mësova. . .
Kur unë përgatitesha,
rrugën e mërgimit
të merrja vetë,
librin tënd të paketuar,
midis gjërave më të vlerë,

Që në një banesë tënë
të fundit
Pranë Butrintit të bukur
Eshtrave të tua,
Prehje e përjetëshme,
më në fund,
u ishte ofruar . . .