Ke ardhur mes dhimbjesh, poezia ime

Klarita Selmani Poezia ime Të shkruaj kam vite që provoj. Gabova diku, tek poezitë e paarira… Fletë të zhubravitura tej e tëhu, kujtime të këqija, të brishta dhe të mira. Ke ardhur mes dhimbjesh, poezia ime, mbërrite si engjëll, si muzë, pavdekësi. Gjithshka, veç teje, u bë thërrime. E verteta e vetme ishe ti. Të jesh… Të jesh! Atëhere… Në humbjen e kontureve të hapësirës. Në ylberin e mijëra shpërthimeve. Në lulëzimin e perlës. Në afshin e mijëra puthjeve. Në ngjizjen e qiejve. Ne kataraktet e pritjes së ëndrrave. Çasti Sy, tokë që pret farën. Vështrim, mister katakombesh. Buzë, mendim i etur. Buzëqeshje, harmoni e natyrës. Fjala, betim ëndrre. Atë çast u shfaq horizonti. Ai çast rrëzoi kështjellën. Më dënoi përjetë. Akoma nuk kuptoj, përse?! Asgjë Ra nata. Gjithshka heshti, veç shiut në qerpik. Humbën ëndrrat, pikoi zhgënjimi nga tavani i çarë. Vë sa të duash legenë, mblidh edhe ibriqet… Nuk mbahet rrjedha, kur drita fiket. Ra nata, asgjë në horizont, veç trokëllimës indiferente mbi asfalt. Iku! Eshtë e kotë. Në amëshimin e shpirtit . Të jesh aty! Këtu më ke Nuk shkulem që këtej! Hape derën! Këtu do të më gjejë shiu me erën. Si nuk paske zemër! Pak keq të të vijë! Harrova, bën vapë, Si ështe koha tek ti? Këmbëkryq do ulem, pa dhe do gërhas. Ketej, thashë, nuk shkulem. Do që të pëllcas? Koha Dy buzë gonxhe lëngun tim thëthitën. Dy sy universe qiellin sollën pranë. Dy hapje petali shpërrthyen tek unë. Dy Diej dritën e tyre më dhanë. Mbi mua dhunshëm Koha kalon. Mbi ty sjell vetëm ëndrra e bukuri. Eshte shkruar: jeta mbi jetë lulëzon, duke gdhendur kështu një histori. Dora Dora jote, ku varej gjithë bota ime. Kapur prej saj hodha hapat e parë. Mbi to, e pashë veten të madhe. Duartrokitja tyre, e pandarë për çdo guxim ndërmarë. Ndihma e tyre, më ngriti, kur rashë. Këtu jam, më tha gjithmonë ngrohtësia. Kudo ku veja dhe kurdo, pranë meje, ti dhe gjithësia. Përshëndetja e saj luhati zemrën. Ti buzëqeshje, si gjithmonë. Syte urime më dërgonin. E di. Per kthim sdo të jetë kurrë vonë. Je larg, shumë më mungon. Femijë të isha, përsëri. Të më mbaje përdore. Të ecnim sëbashku, sërisht. Baba, unë dhe ti. Salla Më quajnë Natali. Mbi shpatulla më qëndron e imja histori. Një civilizim dhe një pikëpyetje. Jam Maria. Karatasua jam unë. Ndodhemi këtu të zgjidhim çdo vështirësi tuajën. Do të studjojmë bashkë në këtë periudhë. Jam Mariana, vendi im është Moldavia. Kam një ëngjëll të vogël. Vajza e vetme, ajo, imja. Jam Nikua, vij nga Komuna. Jam dhe unë fëmi refugjatësh. Erdha bashkë me ju, gëzohem për njohjen! Quhem Ollga. Bjelloruse jam. Më quajne Eleni. Shqipetare jam. Jam Tatiana, vendi im, Kazakistani. Bashkë njihemi! Jam Maria. Ç’bëni? Si jeni? Telefonin tim e keni? Për çdo nevojë, më merni. Zllateva unë, jam Bullgare. Ju lutem, ndihmomëni! Nuk dua të humbas këtë rast (seminar) Më quajnë Juli, jam nga Gjeorgjia. Më quajnë Esmeralda. Jam Ponde. Emri im, Bogdana. Ukraneze jam. Quhem Irini. Vij nga Rusia. Me thonë Teuta. Vendlindja ime, Shqipëria, e madhe, e lashtë dhe e imja historia. Prezantohem: FEMER Mbart një komb, një kulturë, nje botëkuptim. Dua të shoh, të shijoj, të mësoj thelbin tënd, Greqi. E kotë… Ra nata, shkriu i lodhuri qiri, hijet gjithshka mbuluan, vec tymit të sh