2011-08-07

Frojdi dhe ndikimi i tij në letërsi

image Spiro Mёhilli


A është pavetёdija mbeturinё e shpirtit ?!
Frojdi dhe ndikimi i tij në letërsi  
“Frojdi u ulё kёmbёkryq dhe te tregimi “Mёsuesja e Pianos”, ku një grua  në moshë të avancuar dashurohet marrëzisht me një adoleshent, të cilit i jepte mësime në piano, ose  te novela “Hakmarrja e Penelopёs”, ku ndodhin perversitete të tilla seksuale, të cilat vajza Filomenë i percepton në mënyrë dramatike. I tillё ka qenё ndikimi i Frojdit në botkuptimin tim shkencor dhe  nё veprat e mija.”
                                     Nga Spiro Mёhilli

Sa herё kujtoj të  kaluarën, para syve mё del biblioteka modeste  e tim eti. Tё shumtё ishin librat qё mbushnin raftet. Midis tyre “Tre contributi alla teoria sessuale” i Zigmund Frojdit, shkruar nё vitin 1905,  dhe botuar nё italisht nё vitin 1921. Im at e kishte blerё nё librarinё e Lumo Skendos. E kisha tё vёshtirё ta kuptoja atё libёr, pasi jo vetёm njohuritё e mija nё gjuhёn italiane ishin nё hapat e para, por dhe e pamundur  tё  kapja thelbin e problemeve.  Megjithatё ai  hyri nё subkoshjencёn time pёr tё  qёndruar nё pёrgjumje  deri nё vitet e fakultetit. Por asnjё pedagog nuk merrte kurajon  t’na sqaronte  rrolin e madh qё luante Frojdi dhe psikoanaliza frojdiane  nё zbulimin  dhe mjekimin e njё sёrё  sёmundjesh, qё lindnin nё thёllёsi tё materjes trunore dhe qё  manifestoheshin  nё trajtёn e neurozave. Nga ana tjetёr, asgjё nuk mё pengonte tё kёrkoja e tё thelloja dijet e mija, por ishte e pamundur tё shtija nё dorё  libra tё tij apo tё psikoanalistёve tё tjerё si Fromm, Serain, Morgan, Jung, Breuer, Maeder, Bahofen, Sharko, Niçe, etj. Frojdi nё kohёn e tij donte tё provonte  se neurozat (dukuri qё çonin  nё disekuilibёr individual)  vinin nga ndrydhja e dёshirёs  seksuale, sepse seksi ishte tabu, dhe sikundёr thotё Cvajgu “instiktet  nuk lejojnё t’i shtypёsh dhe ёshtё e kotё tё supozosh  sikur i shtyp. E shumta mund t’i ndrydhёsh duke i kaluar nga vetёdija nё pavetёdije. Por ato duke ju nёnshtruar  kёsaj shmangje tё rrezikshme, grumbullohen nё thellёsi tё shpirtit dhe duke fermentuar vazhdimisht, krijojnё shqetёsim nervor, çrregullime dhe sёmundje.”Sa herё e kam takuar neurozёn histerike nё praktikёn mjekёsore. I joshur nga Frojdi dhe teoritё e tija, duke e parё histerizmin  si pengesё tё jashtme ose tё brendshme, si njё mangёsi nё  plotёsimin  e vёrtetё tё kёnaqёsive  erotike,  qё Silvia V. Finzi   e konsideron patologji tipike femёrore, kёtё aspekt interesant tё jetёs e trajtova nё dy tregime. Njё fshatare nga rrethi  L, rreth njёzetedy vjeçe, prej katёr vitesh e martuar,  shfaqte shenja  tё çuditshme. Ku e kishte bazёn ajo dukuri neurotike? Tek  i shoqi, minatorё nё njё minierё kromi. Ai  vinte rradhё nё shtёpi, i lodhur  sa nuk kishte fuqi tё qёndronte nё kёmbё dhe harronte qё gruaja e priste. Kёshtu nusja e re e gjeti rrugёn  e zgjidhjes, manifestime  e shenja neurotike, tipike pёr klinikёn e histerisё. Ajo mori kurajon, dhe ashtu sikundёr e pёrshkruan tradhёtinё e gruas  Anton Çehovi  te tregimi “Hakmarrja e njё gruaje”, iu dha mjekut,  duke plotёsuar nevojёn fizike dhe kёnaqёsinё shpirtёrore.Rasti i dytё  ishte njё grua  nga Azia e Mesme, qё  qёndronte mbyllur  brenda katёr mureve tё apartamentit ku banonte.  Ajo ishte e re nё moshё, ndёrsa i shoqi midis tё pesёdhjetave ose tё gjashtёdhjetave dhe  nuk arrinte tё kuptonte  se çfarё ajo donte,  e i trembur  kёrkonte ndihmёn e mjekut.
Nё rastin e parё  kishim tё bёnim me njё çift  nё moshё  deri tridhjetё vjeç, kur seksi bёhet   çdo natё dhe çdo mёngjes; kurse nё rastin e dytё, gruaja ishte nё moshёn qё e kёrkonte  bashkimin gjinor  dy herё nё ditё, ndёrsa i shoqi qёndronte midis dy periudhave kohore, kur seksi  bёhej sipas mundёsisё ose Zoti e di se kur. Kёtё aspekt tё jetёs nuk e kam pranuar  si stimulim, por sikundёr thotё Frojdi “si sёmundje tё shpirtit, si mё interesanten, sepse ёshtё  mё plastikja  nga tё gjitha  dhe dёshmon se krizat  e kulmet e saja janё pasojё  pёrmbysjesh tё brendёshme  dhe duhet tё kenё shkaqe objektive”.Rasputini, fshatari nga Pokrovskoje  nё Uralet e largёta, mё mbёrthente  me forcёn e tij hipnotizuese. Momentin kur ai do tё hipnotizonte  njёrin nga mё tё pasurit e Rusisё, princin Jusupov, qё mё vonё do bёhej vrasёsi i tij, e pata tё vёshtirё ta pёrshkruaja nё romanin “Dritёhijet e njё perandorie”,  sepse nuk  gjeja fjalёt e duhura, shprehjet, mёnyrёn e realizimit. Pikёnisja ishte parisieni Sharko, qё nё  gjysmёn e dyte tё shekullit XIX,  pёr tё kuruar pacientё  me paraliza tipike histerike, futi nё pёrdorim hipnozёn. Ai mbёshtetej nё pёrvojёn e tij se tёrё aktet psikike  janё para sё gjithash produkte tё pavetёdijes, pra kjo botё pavetёdije  sipas tij ishte  nё vetvete pasive, e palёvizёshme dhe pёrfaqёsonte njё jetё tё jetuar  e tё vdekur, njё tё kaluar tё varrosur dhe rrjedhimisht  pa asnjё lloj gjallёrie, pa asnjё ndikim nё ndjenjat tona. Pra ai, si dhe Mesmeri, Frojdi e tё tjerё,  donin me forcё  pavetёdijen ta detyronin  tё fliste  duke e magjepsur dhe detyruar nё mёnyrё subkoshjente, sepse  sipas tyre, nё gjendje gjumi hipnotik mund tё nxjerrёsh nga njeriu  mё shumё sesa  kur ai ёshtё i zgjuar, megjithёse  Frojdi mё vonё hoqi dorё nga ky mjet i  dhunshёm depёrtimi  nё vetёdije,  nga ky mjet i pamoralshёm, duke u shprehur se: “pavetёdija nuk ёshtё nё asnjё mёnyrё  mbeturinё e shpirtit, por lёnda e parё  nga e cila  vetёm njё pjesё fare e vogёl  arrin deri nё sipёrfaqe e ndriçuar tё vetёdijes”.Kush ishte Frojdi? Njё njeri i thjeshtё e mё pas njё gjigant, qё ishte lindur  nё Fribor (Freiberg) tё Moravisё  mё 6 maj  1856, nё njё familje hebreje, qё merrej me tregtinё e leshit. Ai u largua  nga qyteti i lindjes nё moshёn 4  vjeçare, pasi  prindёrit, Jakob dhe Amali Nathansone u transferuan nё Vienё.  Nё vitin 1881, sapo mbushi  njёzetepesё vjeç, u diplomua mjek. Nuk donte tё bёhej kirurg, kardiolog, okulist, otojatёr, obstetёr-gjinekolog, por thjesht psikiatёr dhe filloi tё merrej  me anatominё e trurit. Shumё shpejt ngjiti shkallёt e karrierёs dhe nё moshёn 29 vjeç u bё pedagog  dhe mori titullin docent  nё lёndёn e neuropatologjisё. Nё moshё 30 vjeçare fitoi njё bursё dhe shkoi nё Salpetiere nё Paris  pranё profesor Sharkos, neurolou mё i madh evropian nё atё kohё. Aty ai pa ndёrhyrjen e dhunshme tё hipnozёs  pёr tё nxjerrë nё dritё pavetёdijen. Ai, me tё shoqen dhe 6 fёmijёt,  pas pothuaj  69  vjet  banimi nё Vienё, qytetin e tij tё dytё, Vienёn magjike, u largua nё vitin 1938 nё Londёr, pёr t’i shpёtuar pёrndjekjes sё regjimit tё Hitlerit, dhe  aty u  nda nga jeta nё 23 shtator  1939.  Do vinte viti 2006 e unё do shkoja nё Vienё. U vendosa nё rrugёn Josefstadt, nё “Teatёr Hotel”. Ditёn e dytё, nё rrugёn Nr.9 “Berggasse” u ndodha  para njё ndёrtese ku shkruhej: “Sigmund Freud–Museum”. Kalova derёn dhe ngjita shkallёt. Numёroja: njё, dy....dhjetё...tridhjetё...plot 74 shkallare mermeri ngjyrё gri tё hapur, e pёr çudi, nё vazhdim  dhe 19 tё tjera, por tashmё prej druri. Nё anёn e majtё ndodhej apartamenti  i gjeniut tё psikoanalizёs, vendi ku ai  kishte banuar nga viti 1899. Aty ndodhej dhoma ku ai bёnte konsultime, tavolina e punёs, kolltuku ku ulej,   e pasi mendohej, shkruante leksionet qё do mbante, apo librat qё do botonte. Ishte njeriu, qё asnjёherё nuk e tradhёtoi kujtesa. Qindra pacientё  janё ulur para tij dhe ai me durim  e pёrkushtim, pyeste e dёgjonte pёrgjigje, krasiste e krahasonte tё dhёnat pёr tё kapur  njё detaj  ose dhe njё fjalё tё vetme nga ku do niste betejёn,  qё lindte nё trurin e tij dhe i “vёrsulej” kundёrshtarit  me qetёsi, dashamirёsi dhe kompetencё. Nё atё apartament tё zakonshёm ndodheshin  rafte tё shumtё, ku ishin ekspozuar  tё gjitha veprat e tij, artikujt dhe korespondenca me miq e shokё.  U gjёnda nё dhomёn e madhe ku nё tё katёr faqet e murit  ishin ekspozuar foto, postera tё tij ose me shokё e personalitete. Burrё i pashёm,  me tipare tё rregullta, me vёshtrim tё pёrqёndruar, buzё tё holla e tё shtёrnguara, shikim tё thellё,  dёpёrtues, dyshues e kёmbёngulёs, me mjekёrr tё bardhё  e tё prerё bukur. Ja, pёr kёtё dyshim kёmbёngulёs, kundёrshtarёt e  kanё quajtur Dogmatik. Nuk e dija  qё ai  vuante nga neuroza e pagjumёsisё e nё moshёn dyzet vjeç dhe nga ipotenca, gjё qё i shkaktonin vuajtje shpirtёrore qё mundohej me gjithё forcёn  tё gjente rrugё  pёr tё dalur   nga vorbulla ku ishte futur. Ishte Frojdi ai qё u gjёnd pёrballё  njёrёs prej shfaqjeve  mё tё shpeshta tё jetёs sonё psikike, qё shikohet si absurde, madja si model i absurdes, ЁNDRRA, qё me tё drejt Cvajgu e quante: “vizitore tё pёrditёshme tё gjumit tonё”.  Mё 4 nёntor 1899 ai  botoi librin “Interpretimi i Ёndrrave”, qё konsiderohet kryevepra e tij,  dhe futi  artin e zbulimit, psikoanalizёn,  duke u nisur nga fakte,  ankesa nё dukje tё parёndёsishme nga jeta e pёrditёshme e pacientёve, pёr tё kapur ndonjё fjalё, shenjё apo ankesё, qё dilte padashur  nga goja e tyre, e thёnё ndryshe, kur ata diçka i tradhёtonte. Frojdi nёpёrmjet ёndrrave  kёrkonte tё kaluarёn e njё njeriu. Figurat simbolike tё ёndrrёs sipas tij fshihnin  nё shumicёn e rasteve dёshira tё ndrydhura  ose tё paplotёsuara, tё cilat  meqё nuk kanё mundur tё realizohen  gjatё ditёs, pёrpiqen tё hyjnё nёpёr shtegun e ёndrrave. Kёtё dukuri ai e quante  tё nevojshme pёr  tё stabilizuar ekuilibrin psikik, pra si valvul  shpёrthimi tё ndjenjave tona. Ajo ёshtё e pranishme si te tё rriturit, ashtu dhe te fёmijёt.  Si tё gjitha produktet komplekse, ka motivet e veta, vargonjtё e veta tё shoqёrimeve tё mёparshme. Ajo ёshtё si çdo sjellje e matur, rezultat i njё procesi  logjik, i njё lufte midis  tendencave tё ndryshme nё garё mes tyre, ku nё fund fiton njёra. Sipas Frojdit,  çdo ёndёrr paraqet  realizimin e njё dёshire tё ndrydhur. Thelbi ndryshon  nё varёsi tё moshёs dhe seksit.  Ai e shtyn mё tej atё, kur te fёmija paraqet  instiktet seksuale, ose disa shenja tё tyre. Si mund ta anashkaloja njё dukuri tё tillё  nё romanin tim  “Zjarret e natёs”. Andrea i vogёl, akoma pa mbushur katёr vjeç, dashurohet sipas mёnyrёs sё tij, me bebisiten Klarita.  Xhelozia ёshtё dukuria e parё neurotike. Ai nuk dёshiron qё Klaritёn ta preki njeri. Ai e konsideron tё tijёn. E shikon nё ёndёrr, e pёrfytyron  si Sirenё, si njё qёnie gjysmё njeri (nga mesi e sipёr) dhe gjysmё peshk (nga mesi e poshtё). Nё ёndёrr ai shikon Klaritёn Sirenё, qё marinarёt e sollёn nё anije dhe e lidhёn me litarё. Nga mungesa e ujit, ajo qenie mistike u shndrrua nё njeri, nё vajzё, nё Klaritё tё bukur. Ai u xhelozua nga veprimi i marinarёve. Nёn efektin e ёndrrёs, çohet, shkon  te krevati  ku flinte Klarita, shtrihet pranё saj e ndjen ngrohtёsinё dhe aromёn e trupit tё vajzёs dhe nё mёnyrё  instiktive luan me gjinjtё e mё nё fund kёrkon  tё kapё thumthat qё ngriheshin pёrpjetё. Ajo nё fillim refuzon,  por mё pas thyhet nga  kёmbёngulja e tij, duke menduar se ai do qetёsohej dhe do flinte.  Por ç’ndodhi? Nё gjumё, ai zbret poshtё, drejt barkut  të saj, dhe qёndron nё Kodrёn e Bukurisё. Janё hormonet estrogene  qё e çuan atje. Klarita e largoi. Sa para bёnte? Ai çdo ditё e mё shumё dashurohet, dashuri fёminore, sa njё natё, pёrsёri i zgjuar  nga njё ёndёrr e frikshme pёr moshёn, çohet i trembur  dhe kёrkon tё shkoj te Klarita. Kur afrohet te  dera, qё ёshtё gjysmё e hapur, pa dy persona  qё lёviznin ritmikisht nёn çarçaf. E perceptoi skenёn si njё akt dhune, sikur dikush  po rrihte  tё dashurёn e tij. Shkoi nё kuzhinё, mori thikёn  dhe qёlloi “armikun”. Çёrçafi skuqet. Klarita e zhveshur, e rrёmbeu djalin  nё krahёt e saj dhe e çoi nё dhomё. Ai nuk e dinte se kishte qёlluar tё atin.Frojdi u ulё kёmbёkryq dhe te tregimi “Mёsuesja e Pianos”, ku një grua  në moshë të avancuar dashurohet marrëzisht me një adoleshent, të cilit i jepte mësime në piano, ose  te novela “Hakmarrja e Penelopёs”, ku ndodhin perversitete të tilla seksuale, të cilat vajza Filomenë i percepton në mënyrë dramatike. I tillё ka qenё ndikimi i Frojdit në botkuptimin tim shkencor dhe  nё veprat e mija.

CIKËL POETIK EROTIK NGA IZET SHEHU

image Izet Shehu




MBI QERPIKË


Mbi qerpikë të ndenja mbrëmë,
Flutur dritë pa u ndierë.
Diç po flisje, shuar zënë,
Psherëtimë e fllad përzierë.

Bëj të hyj,
S’më la qerpiku
Skrop i zi si bajonetë.
Iku gjumi … koha iku,
Ëndrra si dëborë u tret.

Mbi qerpikë të ndenja mbrëmë,
Më ke ndierë a s’më ke ndierë?
Ndryshe,
S’do e shuaje zënë,
Flatër fluture në erë.





MËKATARI

Ç’i bëra vetvetes ah ç’i bëra,
Duro e duro dhe u dogja e tëra!

I ndeza nepset, i bëra zjarre,
Të ngrohen të pastrehët mbi kodra e male.

I mblodha  premtimet dhe i treta larg,
Jam e ve e gjora e përzhitur në flakë.

Dhe qava dhe s’qava mbi varrin e burrit,
Gjersa me lotë i lava pllakat e qivurit.

Por më s’durova, më vrau sy i keq,
U bëra shtojzovalle, u zhvesha për dreq.

Pastaj më erdh djalli, më ngriti në krah:
Të vdekurit janë të vdekur, lëri mos i nga!

I mbodha betimet, i dogja të tëra,
Ç’i bëra vetvetes, ah, ç’i bëra!

Dhe kjo që rrëfeva më zgjati tri ditë,
Mëkatar qe djalli, ai qe i lig.




KËRKOMË

Nëse je diku, përtej,
Ti, eja,
Kur të zbresë mbi kodër reja,
Aty, ku e ndjemë së pari,
Se bota nuk është si varri.

Ku u bëmë zjarr e shkuar zjarrit,
Nën ulli, ku heshtte bari.

Nëse je diku, përtej, kërkomë!
Maj i vitit ’63,
Muzg i vonë.

Çomë një lajm’ e çomë një zë!
Do të më gjesh,
Ke për ta parë,
Edhe po të jem në varr.



E HARRUAR


E egër, e verbër, e zezë,
Pelë e vjetër e harruar,
As të blejnë dhe as të shesin,
As të duan për të shaluar.

Në livadh e lënë mënjanë,
Mallkon fatin tënd shafran.

E egër, e verbër, besëthyer,
Gjysmëpelë e gjysmë grua,
Në livadh si centaur
Ëndërron kohën e shkuar.

Pelë e vjetër,
Pelë e zezë.
S’duron as në varrezë.

POEZI NGA SHAHABZE VISHAJ

 
PËRTEJ MUREVE

Të pashë
përballë gjykatores
përtej shkallës  7
këmbët të çonin
në shtratin e lëngimit
as hap i parë
as i fundit
nuk e donin lamtumirën
sa shumë panë sytë përtej syve
panë kristalet e zemrës së thyer
dhe buzëqeshjen e ngrirë
kot fshiheni nën lëkurën e gjarprit
se bebëzat e syve nuk mashtrojnë
as zemra që fal dashuri
nuk vdes

PUTHJA

Qysh herët
hodha hapin
të takohem me zemrën
që fal dashuri
në shtratin e saj
t’i puthnim rrezet
e hënës t’i thurnim
vargje bashkë


NDALESA

Ndalesa që e gjatë
murin  se kalova dot
se më fajësuan
pse të desha
më gjykuan
pse në damarët e mi
rridhte i njëjti gjak dashurie
gjatë prita
të ta shoh atë bebëz  syri
si anije pa busollë vërtitesha
në të njëjtat valë
e me vete thosha
shtegu i dritës s’është larg
ku do të shihet syri me syrin
dora do ta prek dorën e nënës
e zemra do t’i flas zemrës
për dashurinë e ndarë
u vërsulen drejt meje
hipokritë
t’ ma ndalonin shikimin
përtej ndalesës
unë dhe pse këtej ndalesës
notoja në bebëzat e syve tu
dhe lagia shkrumbin e moteve
me ujin e detit Jon

QERPIKU VAJTUES

Në ëndërr
çdo natë u takuam
te det i dashurisë
aty, biseduam
për fshehtësitë e maleve
për dhembjen e mallin
për mëngjeset e bardha
ku bryma e kopshteve
kishte venitur lulet e zemrës
te Mani i kuq
të prisja
ku fjala jote
hijet i kthente në jetë
e qerpikun vajtues
a mbante në shpresë

ETJA PËR TY

Çdo stinë që vinte
ishte me ngjyrë pikëllimi
shelgjet vajtuese
shtrinin gjethet
në kristalet e zemrës
e etja për ty
përtej murit
buzëve mu vuri
shkrumbin e vdekjes
sa herë ta putha emrin
ta zgjata dorën
kur hordhitë barbare
kishin hyr në Liqenin
e Mjellmave tona
çdo çast
mund të fundosesha
nga egoistët e kohës
mëngjesi agoi
me re të zeza
e dashuri rreth lotit
të ndarë kohësh

AROMA YTE

Te Qafë e Prushit
e ndjeva aromën tënde
e Bukura e Mëmëdheut
tani, më prit
të gjitha portat e dashurisë
janë hapur
ku do të përqafohen kujtimet
e loti i vjetër
do të bashkohet
me lotin e lotit të ri

Poezi Nga Bardh Frangu

Bimë e keqe

Dëshpërimi ka lëshuar rrënjë te stela
Si një bimë e keqe i bën hije qenit
Sa tmerr kur ulurin netëve të vona

Dashuria është tharë si një kore buke
Ka kohë s’ka rënë shi në zemër
S’ka pikuar lot s’ka vjellë ndonjë ëndërr

Bimë e keqe rritet me pështymë
Me glaca sorrash e laraskash idiote
Që gjithë ditën krrokatin pa ndalë


Takimi i parë me Ezopin

Takova Ezopin në tregun e kafshëve
Lidhte në këmbë një opingë
Dhe vëngër shikonte një dem me një bri

Më kanë bërë kasap më tha
Më kanë kidnapuar një bandë hajnash
Tash zgjedh mish për ta

Nuk më tregoi sa zor e kishte
Njërën opingë e ngrehte zvarrë
Dhe qeshte me personazhet e tij

Qeni im llaskuç

Qeni më është bërë llaskuc
Dikush e ka mashtruar me asht zogu
Sa tmerrshëm leh kur jam në gjumë

Qeni im i mirë ka dalë në rrugë
Shkon pas atyre që bartin fjalë në lagje
Që jashtëqitjen na e shesin për mjaltë

Shumë e kam dashur si këlysh
Kam besuar se rritet me zogjtë
Se hënës i bën roje kush mos ta puthë

Dita pa zogj

Zogjve u kanë rënë puplat
Janë cullakuar janë bërë si minj
Erë e keqe ka thyer degët e ftoit

A mund të shtrihet pranvera mbi cung
A jetohet pa këngë zogjsh
Pa erën e ftoit a ka gjumë

S’bëhet jeta me fjalë zinxhirë
Me metafora të përjargura
Mbi një letër të nxirë


Batanija

Mbështillesh me batanije
Më mirë se me lëkurë femre
Të zë gjumi si zogun në degë

Me rëndësi është ta bësh gjumin e mirë
Të gjitha të tjerat janë jashtëqitje
Teprica që bartim në trupin e ndyrë

Kur gjendesh nën batanije
Ëndrrat çelin si zogjtë nga vezët
Ditën e mund si gjel maje plehu

Shigjetë e ëmbël

Atë ditë ishte mesi i verës
Lulet këputeshin nga vapa
Fshiheshin nëpër plasa zemrash

Shën Valentini hapi pelerinën e zezë
Një lule iu ngul në kraharor
U shndërrua në shigjetë të ëmbël

Katërmbëdhjetë shkurti
Ishte dita më e gjatë atë botë
Çeli lulja që lëshoi rrënjë në zemër


8 Mars

Marsi është muaj i mbarsimit të maceve
I grave me dashuri të humbura
I virgjëreshave që përpëliten në një pikë gjak

Sa i vrazhdët Edeni me lule plastike
Gratë me fasada fytyre me gjinjtë jashtë
Të përulura para jakave të bardha

Eh të ishte gjallë Henri Mileri në këtë 8 Mars
Gjëmimet do t’i dëgjoheshin nga Klishi i largët
Maçoku i lagjes do të shqyhej së bëri seks

Poezi nga Esat Loshaj

 Të pata thënë


Të pata thënë moj
Sëmurë më kanë
Ethet e fjalës
Në pluhurin e harresës


Ti e sfidoje

Buzëqeshjen hyjnore


Unë i krisur
Ti mëlmesë
Je për mua
Këngë e shpresë


Epitaf


Nëse vdes
Vdes me mall
Syrin e lë hapur
Të djegur qepallë…


Shpirtkitarë


(Jusuf Gërvallës)

Aromë trandëfilash
Gjaku yt kundërmon
Në truallin e stërgjyshërve…

Rilindje agimesh
Për fisin tënd

Fjalët pëllumbishte

I lë në altar
Kanjushverdhi ynë
Shpirtkitarë

Lotët që flasin,Çamëria

image 





Agim Desku

Lotët që flasin


Për ditë
u grinda me perenditë
kafshoja veten
thitha gjak gjarpri
Atdheun e mora më vete
herë në tokë
e herë në qiell
zbrita Purgatorit të Dantës
u ngita legjendave të Mujës e Halilit
aty ku zanat i dhanë gji të pijë
bacë Ademit.
Në Rozafat u grinda edhe me Zeusin
kur e gjeta shpatën e Skënderbeut
e shkruar me shkronja shqipe
dymijë vjet para Krishtit.
Kalova andej Durrahut
të takoja Homerin ditën me fenerë,
edhe pak verë të pi në Çamëri,
t`i puthi mbesat e nipat e mi
më lotë më flasin,
buzëqeshjet vrasin
zemrën time
për ditë ngapak
pse s’kam liri për ta
pse s’kam dashuri
as në vargun tim,
as një fjalë të vetme
nuk e di ku ta marr për ata
që nuk dinë të thërrasin liri shqip
as të vrasin shqip,
as të dashurojnë shqip




Çamëria

Për çfarë të shkruaj
mbrëmjeve me zjarrr lirie
Çka i duhet pranverës ky zjarr
që vërbon sytë e nënave
më thuaj Ti, Atdhe
ç`të shkruaj sonte
për lirinë time
pa Çamërinë.
Nuk e nënshkruaj kurrë pasaportën
pa miken çame
nuk e dua lirinë i vetmuar 
pa flamurin kuq e zi
të valvitur me shqiponjë
në Çamëri
as kokën pa tokën denbabaden iliro-dardane
që ma vodhën zotat e huaj
kur fjala kishte heshtur diku në dhe e diku mbi  të
Sonte
jam zgjuar të shkruaj vargje që ngacmojnë heshtjen
e njeriun tonë ta zgjojnë nga ëndrrat për pak liri
që na shtrohet pallateve ngjyrë blu
gjysmëgotash herë të zbrazura metropoleve evropiane
të dehur ngrenë dolli për fjalën tonë të heshtur
sikur edhe unë i dehur me shekuj
edhe pse i robëruar me fjalë e me shpirt
Sonte
kam të drejtë të jetoj e të kërkoj liri për Iliri
ku denbabaden isha zot vetë, isha iliro-dardan
isha Çamëri, isha Kosovë e Tetovë
isha Preshevë e Malësi
isha vetë Iliri
isha Shqipëri.
Sonte
jam vetë zot e Kastriot
jam Mic Sokol e Adem Jashar
jam Kosovë e Rugovë
Sonte
jam Preshevë e Tetovë
jam Malësi e Çamëri
Sonte
jam shqiptar e jam Shqipëri

Poezia nga ALI R BERISHA

image ALI R. BERISHA




PËRFYTYRIM STINE

S’ ka hënë, s’ka bulktha
S’ka fërfëllimë pylli,
S’ka valëzim liqeni,
As ngricë, as krahnezë
S’ka gjethe, lule, kamomile,
S’ka aromë fare

Kam veten time
Mëngjesin
Një tjetër

S’më hahet
S’më pihet
Tym duhani nxjerr nga gryka
Gogësoj nga të pirat e ndryshme
Lemzoj thartinë
Qyrroj kërhamë pagjumje
Jargoj pështymë me duhmë kafeje
Kjo vetja ime e paasditur
Dëshiron ta pyes diçka
Mëngjesin
“Cili ishte ai
që i pari shkroi ditar?
A ka qenë ai poashtu i pari,
Edhe që ka pirë alkool?
I pari që ka pirë edhe
kafenë pa sheqer?
A ka qenë ai i pari
që ka zbuluar një kthinë koke
si kjo imja?”

Ai sigurisht ka qenë
i ngjashëm me mua

Po më merret fryma
Përpiqëm të bëhem i durueshëm
I qetë – që të më thonë;
“Po na vjen gjynah prej tij!”
Ndryshe do të më shajnë

Tash nuk jam në natë - se ajo iku
as në mëngjes - ai u zhduk
as në ditë - se s'ka qejfë sytë me m’i pa!

Ia kam marrë inatë natës
-Kurrë mos ardhtë!
Kam dëshirë ta shoh qirin që ndezet
Për t’u tretur
-Kurrë mos ardhtë!
Se jam duke pritur …
As vetë s’e di se çka

Ma merr mendja se sot
Do të ëndërroj diçka
Që nuk do të kem kurrë për ta gjetur

Ngris dorën
Të rëndë si toka
Për të gjetur ndonjë hije
Nuk e gjej … e kërkoj me dy gishta
Më del figura e spathit
Pulqëri më ka mbetur
Në ciflën e gotës
Të voglin e shkela
Me këmbën e karrigës kur u ktheva nga WC-ja
Gjumi më ndjek për të më nxjerrur brenda
Filloj dhe e shaj
Diçka që s’e shoh
E që ik nga unë siç iket
prej zogut t’dreqit
NUK PO VIJNË MË LEJLEKËT

Bashkëkatundarët e mi
kur i vizitova një pasdite
e kur ma poqën një kafe sade
më t’ëmblin nderim
më treguan
se lejlekët nuk po vinin më

Mbi kullë
ka mbetur që moti
çerdhja me krandet e thata

Vera (shkonevjen) erdheshkoi
unë vazhdoj t’i kujtoj lejlekët
me dymbëdhjetë fije gajtan

I ndjeri Ismail Kadare, ose shkrimtari që i zgjati jetën regjimit komunist

Kërko brenda në imazh Nga Flori Bruqi Ismail Kadare (28 janar 1936 - 1 korrik 2024) ishte akademik, politikan, ish-deputet i Kuvendit Popull...