Gani Bajraktari-Aliu dhe Pandeliu

Këtë të diel, më 21 korrik bëhen plot një vit që kur në Lodeve të Francës u nda nga jeta poeti Ali Podrimja. Vdekja e tij ato ditë bëri jehonë të madhe në mediat vendore e ndërkombëtare, pasi, bazuar në veprat e tij, u cilësua madje si vdekje e dashur dhe e kërkuar e një poeti të madh. Disa muaj me radhë u fol për poetin dhe vdekjen e tij, madje në Gjakovë, në vendlindjen e poetit, iu kushtua në tërësi edhe mitingu tradicional i poezisë.

U bë një vit që poeti i madh shqiptar, Ali Podrimja, iku nga kjo botë, për të mos vdekur kurrë. Nuk ka pse të qahet, sepse la shumë pas vetës, i la shumë kombit. Besoj se të paktën pas vdekjes do të këtë vend meritor në shoqërinë shqiptare.
Një poezi e Tij, e publikuar në Facebook sonte nga një mik i imi, më futi në labirinthin e meditimeve të 20 vjeçarit të fundit. Më doli përpara figura e dashur, gazmore, por edhe e ngrysur e “rebele”, e poetit, e njeriut të madh dhe të pavdekshëm, e mikut tim të shtrenjtë e Shqiptarit të Madh, Ali Podrimja.
Po i lejoj vetes që t’ia vjedh termin Shqiptar i Madh, Aliut, sepse kështu e quante ai Pandeliun, saherë që unë e takoja Aliun në Prishtinë, e që pothuajse ishte e pamundur që të mos pija një kafe më të, pavarësisht mungesës së kohës, që jo rrallë më shoqëronte në njëzetvjeçarin e fundit. “E ke takuar Pandeliun?”, më pyeste sapo uleshim! Dhe pavarësisht përgjigjes sime, ai ma kthente: “Ai është një Shqiptar i Madh!”. E në fakt, me Ali Podrimjen më kishte njohur e shoqëruar Pandeliu, Profesori im shumë i respektuar, dr.Pandeli Çina.
Dhe ashtu ishte Pandeliu, ishte Shqiptar i Madh! Ata të dy kishin shumëçka të përbashkët: patriotizmin, atdhedashurinë, modestinë, zemërgjerësinë. Madje, ishte edhe një gjë e përbashkët, që i bënte nevrikë të dy: kur dikush tentonte të bënte ndarje krahinore, fetare, apo çfarëdo lloj dallimi ndërmjet shqiptarëve. I vetmi dallim që shihja te miqtë e mi, ishte reagimi i tyre: Pandeliu reagonte qetë, me ton të ulët, elaborim të gjatë, por me fjalor të prerë, ndërsa Aliu reagonte vrullshëm dhe shkurt.
Kur shumë nga ne kishim humbur shpresat se hordhitë serbe do të ikin nga kanë ardhur, ishte Pandeli Çina, ai që nuk dorëzohej, madje ishte shumë i sigurt se liria do vijë. Pothuajse çdo ditë, pas vizitës së mëngjesit në spitalin universitar të Tiranës, bashkë me shumë kolegë nga të gjitha trojet shqiptare, mblidheshim rreth Profesor Pandeliut, i cili çdo ditë bisedën e fillonte me Kosovën.
Pavarësisht se kishte mbaruar Fakultetin ne Varshavë, pavarësisht se është mbase njeriu që unë njoh që di më shumti gjuhë të huaja (fliste rrjedhshëm gjashtë gjuhë të huaja), pavarësisht shëtitjeve nëpër konferenca e metropole botërore, kafenë e fillonte me Kosovën. Madje, si pa të keq disa filluan ta quanin Pandeli Kosova! “Ju po e mbani gjallë kombin”, na thoshte ne kosovarëve. Në vitet 90-ta, iu kishte shkruar shumë letra presidentëve amerikanë për Kosovën, në cilësinë e kryetarit të Forumit të Intelektualëve Shqiptarë. Shumë nga këto letra mi kishte dhënë që të jap opinion për to.
Disa nga ato i kisha marrë ilegalisht me vete, për t’ia prezantuar Ali Podrimjes në Kosovë. Pandeliu është mbase njeriu i parë, që ka ngritur idenë e tunelit të Kalimashit, që sot e kemi. Kishte shkuar në Shoqatën e Arkitektëve të Shqipërisë dhe kishte marrë mendimin. Këtë mendim ia kishte propozuar Sali Berishës, gjatë mandatit të parë të qeverisjes së Shqipërisë; atëherë kur për mua dhe ata që pinin kafe me mua ishte pothuajse iluzion. “Jo, jo! Do bëhët!”, na thoshte. “Do të bashkohemi. S’ka zgjidhje tjetër”.
Dhe vitet kalonin. U bë lufta e liria agoi. Pandeliu erdhi në Prishtinën e tij të dashur me Agun e hershëm të lirisë. I erdhi radha kafesë në Prishtinë. Në tavernën e Grand Hotelit, Pandeliu i lumtur, i buzëqeshur, i vendosur, po i njëjti Pandeli, i para 10 vitesh, veçse më euforik, më i papërmbajtur nga gëzimi i lirisë.
Ndërsa Aliu i thelluar në mendime, më i qeshur dhe më i lumtur, se përpara 10 vitesh në Tiranë, mbase sepse po i kthente një nga kafetë e shumta që na kishte qerasur Pandeliu në Tiranë! Kafeja e mëngjesit me Pandeliun e Aliun ishte kafeja që zgjaste më shumë nga kafetë e zakonshme; gërshetimet e mendimeve për çështje nga më të ndryshmet ishin aq përmbajtësore, saqë më detyronin që të shmangë kryerjen e obligimeve ditore. E kafetë në Prishtinë e Tiranë u shpeshtuan, duke shpeshtuar edhe momente kënaqësie për mua. Sa herë që Pandeliu vinte për konferenca kardiologjie në Prishtinë, pas përshëndetjes së zakonshme, si pa frymë më thoshte: Gani, të lutem më gjëjë Aliun. Ndërsa, Aliu, sapo dëgjonte telefonin tim, akoma pa më pyetur si je, më thoshte: “Hë Gani, a ka ardhë Pandeliu?, Erdha!”
Kjo vazhdoi, derisa Aliu shkoi pas Lumit, në Francë, për të kërkuar vdekjen. Nuk arrita ta ngushëlloi Pandeliun, sepse ai si gjithmonë ishte më i shpejtë. Më telefonoi dhe më zë të ngjirur më ngushëlloi. “Më duhet t’i nënshtrohem një operacioni këto ditë. Por në Prishtinë do të vijë”, më tha! “Nuk mund të rri pa i dhënë lamtumirën e fundit Aliut!”.
Një vit më parë, bashkë me Pandeliun pimë kafenë e mëngjesit bashkë me Pandeliun, përsëri në tavernën e Grand Hotelit! Por kësaj here të heshtur! Karriga e Aliut ishte e zbrazët, ashtu siç ishin të zbrazur shpirtrat tanë. Nuk shkonte muhabeti! Na mungonte shikimi i dashur, i ëmbël, i mprehtë dhe përmbajtësor i mikut tonë, Ali Podrimja.
I dashur miku im Ali Podrimja, fli i qetë në tokën e Kosovës, që aq shumë e deshe. Populli Kosovës të do dhe të çmon. Të çmon sepse ishe dhe je Shqiptar i Madh! Ke dhe një mik të madh në Tiranë që të do shumë, është Pandeli Çina që Ti e quaje Shqiptar i Madh. E për mua, vërtetë Ju jeni dhe do të mbeteni Shqiptarë të Mëdhenj. Dhe, krejt çfarë unë do të mund të bëjë në këtë moment i dashur Ali, unë do të shkoj nesër në Tiranë. Do të takojë Pandeliun dhe do të pimë një kafe për Ty.
Ti meriton më shumë! Sepse Ti me kohë na tregove:
Unë, biri yt, Kosovë t'i njoh dëshirat e heshtura,
t'i njoh ëndrrat, erërat e fjetura me shekuj,
t'i njoh vuatjet, gëzimet, vdekjet,
t'i njoh lindjet e bardha, caqet e tuka të kulluara;
ta di gjakun që të vlon në gji,
dallgën kur të rrahë netëve t'pagjumta
e të shpërthejë do si vullkan:-
më mirë se kushdo tjetër të njoh, Kosovë.
Unë biri yt.
Ti me kohë na i hape sytë:
“Zgjohu, Kosovë!Zgjohu, nëna ime e dashur,
balli dhe emri im i shkelur,
Zgjohu, Kosovë!...”
Prehu i qetë Shqiptari i Madh, Ali Podrimja! Lavdi të qoftë!

Artan Z. Haraqia-A po harrohet Ali Podrimja ?

Këtë të diel, më 21 korrik bëhen plot një vit që kur në Lodeve të Francës u nda nga jeta poeti Ali Podrimja. Vdekja e tij ato ditë bëri jehonë të madhe në mediat vendore e ndërkombëtare, pasi, bazuar në veprat e tij, u cilësua madje si vdekje e dashur dhe e kërkuar e një poeti të madh. Disa muaj me radhë u fol për poetin dhe vdekjen e tij, madje në Gjakovë, në vendlindjen e poetit, iu kushtua në tërësi edhe mitingu tradicional i poezisë.Por, me kalimin e kohës, sikur u zbehën fjalët e mëdha që u thanë për poetin. Zbehja vazhdoi të rritet dhe tash në njëvjetorin e vdekjes, siç shihet ky përvjetor nuk do të shënohet ashtu siç edhe e ka merituar Podrimja. Të pakten në Gjakovë, nuk ka shenja për ndonjë organizim të mirëfilltë. Në Drejtorinë komunale për Kulturë, si institucion i thirrur për këtë rast, thonë se deri në këtë moment nuk kanë paraparë ndonjë organizim, por nuk kanë mohuar se këtë gjë mundet ta bëjnë klubi letrar “Gjon Nikollë Kazazi”. “Ne si drejtori e kemi lënë që me këtë të merret klubi letrar ‘Gjon Nikollë Kazazi’, sepse mendojmë se ata janë më të thirrur për këtë gjë. Besoj se ata do të organizojnë diçka”, ka thënë shkurt Bardhyl Oseku, shef i sektorit të kulturës në këtë drejtori.
Por, të kontaktuar nga gazeta, zyrtarë të këtij klubi thonë se jo gjithçka varet nga ta, sepse duhet të jetë Komuna ajo që duhet ta mbështesë këtë aktivitet. “Ne si klub gjithsesi se do të organizojmë diçka, por dëshirojmë që ky organizim të jetë sa më madhështor. Për t’u bërë kjo nevojitet ndihma financiare nga Komuna, përkatësisht Drejtoria për kulturë. Aktualisht kryetari Lekaj dhe zyrtarët tjerë janë në udhëtim jashtë shtetit dhe porsa të kthehen ne do të bisedojmë me ta për të parë se çfarë mund të bëjmë bashkarisht”, ka thënë kryetari i KL “Gjon Nikollë Kazazi”, Muharrem Kurti.
Megjithatë, Kurti ka thënë se edhe në rast të mospërkrahjes nga ana e Komunës, klubi do të organizojë diçka, qoftë ajo edhe një manifestim modest apo ndonjë orë letrare.
E nëse njerëzit në Kosovë dhe Gjakovë mund ta kalojnë këtë përvjetor pa ndonjë aktivitet apo me ndonjë aktivitet modest, kjo nuk mund të thuhet edhe për zyrtarët e lartë komunalë, përfshirë edhe kryetarin Pal Lekaj. Një delegacion komunal i prirë nga Lekaj tashmë kanë udhëtuar për në Lodeve të Francës, qytet i cili sipas të gjitha gjasave do ta shënojë në menyrë dinjitoze këtë përvjetor.

Arbër Selmani-Ali Podrimja, poeti i shtetit që nuk e kujton

A“Shumë intelektualë të kalibrit të Enver Petrovcit janë zhgënjyer, sepse nuk kanë mundur ta gjejnë veten, në atë që u ofroi shteti ynë i ri. E arsyetoj atë që e ka thënë Petrovci, i cili ka mundur të jetë dhe ministër i Kulturës, apo të jetë drejtor i ndonjë teatri kombëtar. Por në vende të tilla, vijnë ata që nuk kanë aftësi, kështu që intelektualët nuk mund të merren me zënka, prandaj detyrohen t’ua lëshojnë udhën edhe mediokërve, të cilët i takojnë ndonjë partie apo ndonjë fisi të kamençerosëve”.
Kjo ishte përgjigjja që ai tha kur në vitin 2009 u pyet për Ministrinë e Kulturës dhe kënaqësinë që ai e gjen me angazhimin e saj, asokohe. Po në njëvejtorin e vdekjes së njërit ndër poetët më të mëdhenj shqiptarë, Ministria e Kulturës e kësaj kohe nuk ka paraparë asnjë organizim që do nderonte emrin e tij, madje as diçka fare simbolike, kështu i kanë thënë gazetës të premten këshilltari i ministrit të Kulturës, Shkelzen Dragaj.
Komoditeti i tij krijues shpesh ka dalë nga zgafellja. Me vite ka krijuar në ambient të tillë, dhe më shumë rëndësi i ka kushtuar këtij komoditet, sesa atij për familjen e për jetën në përgjithësi. Publikimin e parë e bëri në vitin 1957 në revistën letrare “Jeta e Re”, asokohe vetëm gjimnazist. “Lum Lumi” i të gjithë shqiptarëve ka 1 vit që nuk i qëndron pranë letrave, penës dhe mendjes intelektuale. Miqtë e Ali Podrimës kujtojnë momentet me të, një personazh serioz dhe jo i atypëratyshëm përshkruar nga rrethi, shoqëria dhe pjesa tjetër e gjurmëve serioze letrare.
“Është një humbje e madhe. Kalibri i tij krijues tek tash bie në mend, dhe tek tash mund ta ndjejmë mungesën e tij. Nuk ka asnjë emër të kalibrit të tij që mund ta zëvendësojë” thotë Ibrahim Kadriu, shkrimtar dhe një nga miqtë më të mirë të të ndjerit. Sipas tij, figura e Podrimës është emblemë e letërsisë poetike shqipe, emblemë e Prishtinës e Kosovës.
Në tubimin që Akademia e Shkencave dhe Arteve të Kosovës i bëri kujtimit të autorit dy ditë pas vdekjes në vitin 2012-të, u premtua një monument diku në qendër të Prishtinës, me simbolikën e Podrimajt. Një skulpturë ose shtatore e bukur që nga shtatori nuk u pa më në qendër të qytetit. Një kërkesë për Ministrinë e Kulturës kishte shkuar nga ASHAK-u, një tjetër në Komunën e Prishtinës. Asnjëra deri në këtë një vjetor të vdekjes së shkrimtarit nuk ka kthyer përgjegjjje, kështu duke e huqur lokacionin dhe financimin e projektit.
“Ai i ka caktuar vetes çdo komoditet, ka krijuar dhe askush nuk e ka menduar se atij do t'i duhej më shumë inspirim. Me vdekjen e tij, shumë njerëz kanë derdhur lot, por po të njëjtit nuk kanë bërë asgjë dhe nuk i janë afruar. Kërkesat e tij kanë qenë minimale” vazhdon Kadriu.
“Vepra e tij do të vazhdojë të jetojë. Ai ka qenë krijues serioz, qofshin ato tri vargje ai i ka menduar gjatë, dhe ka marrë edhe mendimet e të tjerëve” tregon Ibrahim Kadriu. Në mëngjesin e së premtes autori Visar Zhiti, akademiku Rexhep Ferri dhe Smajl Smaka, gazetar e publicist, kanë vizituar varret e Podrimës dhe Azem Shkrelit.
“Edhe në varreza janë fqinjë. I kujtuam me mallë dhe bëmë homazhe para këtyre dy vertikaleve të letërsisë e të kulturës shqiptare. Ali Podrimja, për mua pa asnjë dyshim bënë pjesë në kolanën e poetëve më të rëndësishëm, më të afërt, më të dashur e më të çmuar. E kam lexuar dhe jam shoqëruar me poezinë e tij që nga vitet e mia të hershme gjimnaziste dhe s’jam ndarë kurrë nga kjo poezi. Pra, një miqësi që daton me dekada të tëra dhe kurrë nuk është ndëprerë” thotë Smaka, i cili mbi figurën e poetit të ndjerë ka shkruar librin përkujtimor “Pavdekësia e Poetit”.
Në vitet '80 e '90, Podrimaj do të vazhdojë të botojë libra poetikë si “Zari”, “Buzëqeshje në kafaz”, deri te dy librat në prozë: “Burgu i hapur” (1998) dhe “Harakiri” (1999). Dikush e kishte menduar edhe idenë e emërimit të një institucioni kulturor, jo domosdoshmërisht letrar, me emrin e Podrimajt, por kjo nuk duket me vend në njëvjetorin e vdekjes. M
egjithatë, sipas Gazetës Jeta në Kosovë një monument në formë të pendës i realizuar në mënyrë moderne që paraqet flakën e krijimtarisë së Podrimjes, rreth tetë metra i lartë, ka mbetur në oborrin e ateliesë së skulptorit Luan Mulliqi. Këtë monument e kanë punuar Grupi i Skulptorëve të Kosovës që, në bashkëpunim me PEN Qendrën e Kosovës, kishin kërkuar nga Qeveria dhe Ministria e Kulturës mbështetje për të vendosur atë diku në oborrin e Universitetit të Prishtinës.
Një libër që pas vdekjes së tij kishte ardhur për ta lartësuar, u diskutua fort në rrjetet sociale. Libri “Antologjia e dhembjes poetike - 101 përkushtime Podrimjes” nga poetët Nebi Bunjaku dhe Naim Kelmendi, nën përkujdesen e redaktorit Pren Buzhala.
“Kujtoj se është dashur të gjendet vendi i përshtatshëm në kryeqytetet ton,a në Prishtinë dhe në Tiranë, për vendosjen e shtatores së Ali Podrimjes, në këtë përvjetor të shuarjes nga jeta. Mbetet ky një obligim i Kosovës e i Shqipërisë, i vendlindjes Gjakovës dhe i Prishtinës ku e ka kaluar pjesën më të madhe të jetës. Emri i tij i bën nder çdo shkolle, instutucioni, manifestimi” tregon Smaka për gazetën.
Poeti Ali Podrimja sipas medieve kishte ndërprerë kontaktet me kolegët,miqtë dhe familjarët e tij që nga data 18 korrik,derisa po qëndronte në Francë në kuadër të festivalit të poezisë "Voix de la Méditerranée", në qytetin e Lodèvei, ku do të gjendej i vdekur më 21 korrik të vitit 2012.
Ali Podrimja është marrë më tepër me poezi lirike, vargjet e së cilës ,çdo herë ishin të frymëzuara dhe të lidhura ngushtë me fatin e hidhur historik të popullit shqiptar. Ndaj, në qendër të shkrimeve të tij, poeti gjithmonë kishte qëndresën heroike kombëtare. Ndër veprat kryesore dhe më të realizuara të tij konsiderohet, vepra Lum Lumi e botuar në vitin 1982, e cila njihet si vepra më e mirë që shënoi risi edhe në mënyrën e shkrimit të poezisë bashkëkohore shqiptare në Kosovë.

Enis Veliu-Zihet në “puf” drejtori turk i Aeroportit

Pas dorëheqjes së Ferda Yakar nga pozita e drejtorit menaxhues i Limak Kosovo International Airport , Mertol Genc është emëruar drejtor i ri menaxhues dhe ai në këtë detyrë do ta fillojë nga muaji dhjetor, thuhet në një njoftim për shtyp nga ANP-ja.

Mertol Genc, i cili është drejtor për Kosovë që nga faza e tenderimit, me sukses është përfshirë dhe ka menaxhuar të gjitha proceset e rëndësishme në projektin e Partneritetit Publiko-Privat. Genc ka filluar karrierën e tij në sektorin bankar , kryesisht në Gjermani dhe Holandë, kurse më pastaj në sektorin e aviacionit ka menaxhuar me sukses ofertat iniciale publike, blerjet e kompanive aksionare, ka menaxhuar proceset e tenderit të privatizimeve në shtete të ndryshme dhe ka punuar si ekzekutiv themelues i aeroporteve ndërkombëtare. Është i martuar dhe flet në mënyrë të rrjedhshme gjuhën angleze, gjermane, si dhe ka njohuri bazike në gjuhën frënge.(Floripress)

Foto: Zëri

Mertol Genc, drejtor i Aeroportit Ndërkombëtar të Prishtinës (ANP) “Adem Jashari” së bashku me Murat Dedeoglu, zyrtar i lartë në kompaninë turke “Limak”, në tetor të vitit 2009 ishin zënë nga Policia e Kosovës në njërin nga bordelet më të frekuentuara në qytet, i cili gjendej në rrugën e Dubrovnikut në Prishtinë.

ish drejtori  i Aeroportin Ndërkombëtar z.Agron Mustafa dhe drejtori i Aeroportin ndërkombëtar Mertol Genc

Këtë e konfirmon edhe vetë Policia e Kosovës, e cila sqaron se katër vjet më parë derisa po ndërmerrnin një aksion kundër një grupi trafikantësh të qenieve njerëzore, kishin hasur në dy shtetas turq në bordelin ku ushtrohej prostitucion.

Sipas tyre gjatë aksionit në fjalë janë arrestuar dy shtetas kosovarë për veprën penale të trafikimit me qenie njerëzore.“Ndërsa dy shtetasit turq kanë qenë në cilësinë e dëshmitarëve, në këtë rast dhe janë intervistuar me këtë status”, thuhet në përgjigjen e dërguar nga zyra për media e policisë së Kosovës.

Mertol Genc

Ngjarja kishte ndodhur me datën 27.10.2009, kur kishte iniciuar një rast të trafikimit me qenie njerëzore, ndërsa kallëzimi është dërguar në Prokurorinë e Qarkut të Prishtinës.

 Atë kohë ishin identifikuar dy viktima të trafikimit, e të cilat janë me shtetase moldaviane.

 Vizitorë të rregullt të shtëpive publike

 Por, më tej burime të besueshme të gazetës “Zëri” bëjnë të ditur se në tetor të vitit 2009, drejtori aktual i Aeroportit, i cili në atë kohë ishte angazhuar në përgatitjen e studimit të fizibilitetit të Aeroportit, së bashku me Murat Dedeoglu, ishin nga vizituesit e rregullt të shtëpive publike ilegale, që në atë kohë kanë funksionuar në kryeqytet.

Murat Dedeoglu

Partner at DK Infrastructure and Corporate Finance

Istanbul, Turkey 

Yatırım Yönetimi

“Policia ka vërejtur lëvizjet e dyshimta të të dyshuarve, e ku të dy së bashku ata i ka zënë në brendi të bordelit në Prishtinë. Njëri ka qenë në sallë duke pirë, ndërkaq tjetri ka qenë pa rroba në njërën nga dhomat e shtëpisë”, bën të ditur burimi i gazetës.

Më tej, burimi saktëson se menjëherë policia ata i kishte shoqëruar në stacionin më të afërt që gjendet afër objektit të Ministrisë së Arsimit në “Lagjen e Muhaxhirëve”.

Mësohet se gjatë marrjes në pyetje në polici, drejtori aktual i Aeroportit u ka thënë hetuesve policorë se nuk ka qenë i vetëdijshëm se objekti ku ka shkuar ai vazhdimisht ka qenë shtëpi publike, e në të cilin bëhet trafikim ilegal i qenieve njerëzore.

Ndërhyn ambasada turke

 Por, pas konfiskimit të pasaportave për dy ditë, shtetasit turq kanë ndërruar deklaratat në polici, madje ata kanë kërkuar ndihmë edhe nga zyra turke. “Ka ndërhyrë ambasada turke. Ata janë lënë të lirë dhe u janë kthyer pasaportat”, bën të ditur burimi i besueshëm i gazetës.

Por, sa kanë qëndruar në stacion policor, dy zyrtarët e lartë të kompanisë turke “Limak” janë munduar që t’i joshin policët e Kosovës, duke iu ofruar atyre pozita të larta në Aeroport pas privatizimit.

Burimi i besueshëm i gazetës më tej bën të ditur se dy shtetasit turq u kanë premtuar policëve të Kosovës se nëse do t’i lëshojnë dhe nuk do të vazhdojnë me procedura ndaj atyre ata u kanë ofruar policisë sigurimin e Aeroportit, si dhe pushime në bregdetin turk.

“Dy zyrtarët e lartë të kompanisë ‘Limak’ janë mundur që t’i bindin policët e Kosovës që t’i lirojnë sa më parë nga stacioni policor. Për të mos vazhduar ndonjë procedurë gjyqësore ndaj tyre ata u kanë ofruar shumë favore Policisë së Kosovës që nga pushimi në bregdetin turk e deri te dhënia e punëve në Aeroport”, bën të ditur burimi i besueshëm i gazetës”Zëri”. Për këtë çështje gazeta i ka dërguar pyetje edhe zyrës për media të Aeroportit Ndërkombëtar të Prishtinës “Adem Jashari”, por këta të fundit si zakonisht asnjëherë nuk përgjigjen.


*******

Menaxheret e kompanisë turke “Limak”, po ushtrojnë dhunë dhe presion ndaj punëtorëve shqiptarë që punojnë në Aeroportin Ndërkombëtar të Prishtinës “Adem Jashari”.
Para pak ditësh, drejtori i administratës në këtë kompani Fatos Xhelili, është shkarkuar nga puna, pasi që i njëjti përmes një e-maili ka njoftuar drejtorin dhe pronarin e kompanisë “Limak” për presionet e vazhdueshme që ata kanë në punë, nga drejtori i Financave, Alpay Dogutepe.
“Unë dua t’ju informoj se nesër nuk mund të vij në punë, sepse më duhet ta vizitoj doktorin për shkak të problemeve serioze të zemrës nga presionet dhe kërcënimet. Unë jam shumë i shqetësuar dhe i frikësuar se drejtori i Financave, Alpay Dogutepe, mund të më sulmojë psiqikisht, ashtu siç e ka treguar qëllimin e tij në zyrën e tij një orë më parë”, thuhet në e-mailin që Xhelili i ka dërguar pronarit dhe drejtorit gjeneral të Aeroportit, Mertol Genc.
“I bën për spital”
Xhelili përmes e-mailit, më tej e ka njoftuar drejtorin se nuk mund ta durojë përsëri sjelljen e tij agresive, pasi që i njëjti më shumë se 10 herë e ka kërcënuar fizikisht e psiqikisht.
“Ai më ka kërcënuar se do të ma largojë gruan nga puna. Unë nuk dëshiroj të jap dorëheqje, por unë dëshiroj të punoj në një kompani të respektuar si është ‘Limak’. Unë nuk dëshiroj të shkoj në polici për shkak të dëmtimit të reputacionit të kompanisë ‘Limak’ dhe kështu që unë dëshiroj ta gjen një zgjidhje të brendshme”, thuhet më tej në letër.
Po, ashtu Xhelili e ka njoftuar drejtorin gjeneral se drejtori i Financave, Alpay Dogutepe, ka pasur probleme serioze edhe me menaxherin e prokurimit, ku ky i fundit për shkak të sjelljeve agresive është detyruar ta vizitojë mjekun. Sipas Xhelilit, menaxheri i financave disa herë ka sjellë me shpuzore dhe telefon ndaj tij, por edhe punëtorëve të tjerë shqiptarë.
Po ashtu, i kontaktuar nga gazeta, Xhelili konfirmon se menaxherët turq po ushtrojnë dhunë ndaj punëtorëve shqiptarë. Ai thotë se është larguar nga pozita që ka pasur deri më tash për shkak se nuk ka qenë i gatshëm të nënshtrohet para menaxherëve turq. “Ata ushtrojnë dhunë në Aeroport. Unë u kam penguar, sepse nuk kam pranuar t’iu nënshtrohem atyre, por unë e kam bërë punën time. Po ashtu, në aeroport ka edhe abuzime të mëdha financiare. Prania ime, atyre u ka penguar sepse nuk kanë mundur të bëjnë çfarë kanë dashur vetë”, tha ai për gazetën “Zëri”.



Koncesionari shkel kontratën
Sipas tij, këto situata thuajse kane qenë të vazhdueshme që nga momenti kur Aeroporti është marrë në menaxhim të kompanisë turke. Po ashtu Xhelili thotë se vitin e kaluar atij në mënyrë kundërligjore i është zvogëluar paga për 700 euro. Ai thotë se me kontratën e partneritetit mes Qeverisë dhe Aeroportit, pagat nuk kanë guxuar të preken deri në prill të vitit që vjen, atëherë kur behën tre vjet prej kur kompania e ka marrë në koncesion Aeroportin.
Xhelili thotë se për këtë çështje e ka angazhuar avokatin e tij, i cili do ta paditë kompaninë “Limak” për shkëputje të jashtëligjshme të kontratës.
Gazeta “Zëri” për këtë çështje i ka dërguar pyetje edhe zyrës për media në Aeroport, por këta të fundit nuk janë përgjigjur. Po ashtu, kontakti ma ta ka qenë i pamundur edhe përmes telefonit. E në vendimin për shkëputje të kontratës mes Aeroportit dhe Fatos Xhelilit thuhet se këtij të fundit i ndërpritet kontrata e punës me efekt të menjëhershëm për keqsjellje serioze disiplinore. Më tej thuhet se Xhelili pas marrjes së këtij vendimi do të shkarkohet nga të gjitha detyrat dhe përgjegjësitë.
“Kompania ka regjistruar se kjo nuk është hera e parë që ju jeni involvuar në ngjarje dhe keqsjellje ofenduese ndaj anëtarëve tjerë të menaxhmentit. I referohemi ngjarjes së pakëndshme që ka ndodhur më datë 6 qershor 2013, përcjellë me e-maila shpifës, përgojues duke ofenduar menaxhmentin e kompanisë ‘Limak’. Reagimi dhe dështimi i juaj që të ndryshoni qëndrimin për kompaninë tregon se ju nuk jeni në gjendje të adaptoheni brenda rregullave dhe kodit tonë të sjelljes. Kjo sjellje e ka dëmtuar besimin e kompanisë ndaj jush deri në masë të pandreqshme”, thuhet në vendimin për shkëputje të kontratës.
Menaxhmenti turk i Aeroportit
Drejtori Gjeneral: Mertol Genc
Drejtori Financiar: Alpay Dogutepe
Drejtori i IT-së: Korhan Say?mc?
Drejtori i Operimeve Omer Sozener
Drejtori Komercial: Hülya

Jugonostalgjia, ose krimi i opinionistëve, i analistëve dhe i kolumnistëve

Arben Veselaj

Nuk kaluan as 24 orë që prej se u bë i ditur një shkrim i “analistit” Fatos Lubonja, i cili vargut të deklaratave dhe qëndrimeve të tij antishqiptare ia shtoi edhe një tjetër, s’u vonuan dhe arritën edhe reagimet e para të “analistëve” të tjerë edhe në Kosovë. Se çka e ka shtyrë Lubonjën të thotë në revistën “Sudosteuropa Mittelungen”, se Ramush Haradinaj është një vrasës që u lirua nga Haga pas zhdukjes dhe ekzekutimit të dëshmitarëve, kjo nuk do të lodhë fort kokën, kur dihet se ai është një shule (vllah), që po vdes nga meraku t’ua bëjë një favor të ri sivëllezërve të tij serbë, por zor po e kam ta marrë vesh me tamam se çka e shtyu “analistin” e “Express”-it, Arben Idrizin, t’i bjerë në qafë heroit kombëtar të Kosovës, Adem Jasharit?

Pas leximit të shkrimit të A. Idrizit te “Express”-i, “Mbi vrasësit e tjerë”, mendimi i parë që më erdhi në mend ishte: si ka mundësi që një medie, e cila pretendon të jetë serioze, në emër të shprehjes së mendimit të lirë, t’i bëjë një shërbim fyerjes, gënjeshtrës dhe t’i japë hapësirë një spekulimi kaq idiot që Idrizi i bën kryeheroit të Kosovës, Adem Jasharit?

(“Askush nuk guxon të thotë se ai që konsiderohet ‘legjendë e gjallë’, ‘komandant legjendar’, etj., Adem Jashari, me ngujimin e fëmijëve, grave dhe pleqve, në të vërtetë kishte marrë pjesë në vrasjen e tyre”.) - citat nga shkrimi i A. Idrizit.

Bah... këtë ka “guxuar” ta thotë vetëm A. Idrizi, si më i “guximshmi” dhe më i “mençuri” shqiptar që ecën trotuareve të Prishtinës! “Guxon” Arben Idrizi, sepse ai, (vetëdijshëm ose pavetëdijshëm), është pjesë e një lufte të poshtër, tinëzare dhe qyqare, që sot po e bëjnë turmat jugonostalgjike, duke fyer dhe poshtëruar shqiptarët e Kosovës dhe shtetin e tyre, deri atje ku nuk ka ku shkon më.

Mbase kjo punë duket se nuk është edhe kaq e thjeshtë. Turmës antishqiptare jugonostalgjike iu kanë shtuar edhe një tufë komunistësh të bashkuar nga disa vende evropiane që në emër të “rendit dhe ligjit” nën siglën e misionit të Bashkimit Evropian-EULEX, po e vënë në kryq luftën e drejtë dhe çlirimtare të UÇK-së.

Në këtë situatë A. Idrizi dhe shumë idrriza të tjerë i janë sulur pabesisht dhe pas shpinës kauzës së madhe të UÇK-së, për t’ia mohuar dhe zhbërë dinjitetin dhe lirinë popullit të Kosovës.

Nuk është aq i paditur A. Idrizi sa të mos e kuptojë se lufta e Adem Jasharit nuk është mit, por një e vërtetë që ka ndodhur për gjallje të tij, por është “bisha” serbe që fle në ndërgjegjen e disa shqiptarëve ajo që nuk po e duron këtë fakt. Me moton: shqiptarët s’kanë dinjitet, s’kanë shtet, s’kanë vlera, s’kanë heronj - kjo turmë jugonostalgjikësh po synojnë ta krijojnë opinionin se lufta e UÇK-së është banditeske dhe heronjtë e saj kanë qenë kriminelë ordinerë, për ta zhbërë më në fund shtetin të cilin e ka krijuar kryengritja e armatosur dhe kauza politike e UÇK-së.

“Bisha” serbe ende rri zgjuar në ndërgjegjen e disa shqiptarëve jugonostalgjikë, të cilët me gjithçka mund të pajtohen por assesi të jetojnë në një shtet ku nuk flitet serbisht dhe nuk ka serbë. Kjo turmë që sot e ka bërë idol (hero) Nazim Bllacën (tradhtinë), duhet ta dijë se UÇK-ja dhe heronjtë e saj nuk lidhen me emra personash që asaj ia kanë dëmtuar rëndë imazhin, por është një kauzë e madhe humaniste dhe liridashëse që e ka mbyllur kapitullin më 12 qershor të vitit 1999.

Nëse disa nga kryeprotagonistët e kësaj lufte sot janë katandisur në krim, korrupsion, reket e dukuri të tjera kriminale, dhe aq u bënë kur lufta e UÇK-së dhe heronjtë e saj përdhosen nga palaçot me kasketë, kjo nuk do të thotë se disa protagonistë të tjerë të thjeshtë, një plejadë intelektualësh të heshtur që nuk janë pjesë e sistemit të korruptuar shtetëror, do të dorëzohen para kësaj lukunie.

Nëse A. Idrizi ka heronj të tjerë (jugonostalgjikët rëndom janë të frymëzuar nga filmat e Emir Kusturicës dhe atë e mbajnë për baba të kësaj fryme), le t’i rrojnë ata, ama heronjtë e shtetit në themelet e të cilit ndryn gjaku i mbi dy mijë dëshmorëve që kanë pasur ideal lirinë dhe pavarësinë e Kosovës - nuk ka të drejtë t’i fyej në një medie që ushtron veprimtari publike në shtetin e Kosovës.

Në emër të një antikonformizimi të shpifur ndërgjegjja kombëtare dhe njerëzore e shqiptarëve të Kosovës është plandosur për tokë nga një kastë patetikësh që po synon ta poshtërojë lirinë dhe dinjitetin e kombit shqiptar, historinë dhe kulturën e tij, njerëzit e thjeshtë dhe heronjtë. Për të arsyetuar tezat tyre (tezat serbe) se shteti i pavarur i Kosovës nuk mund të funksionojë, jugonostalgjikët po synojnë krijimin e një mendësie (doktrine) kundër shtetit të Kosovës, sa që do t’ia kishin lakmi edhe vetë etërit e nacionalizmit serb që prej Garashaninit e deri tek Millosheviqi.

Është turp i madh që në kapërcyellin e këtyre 14 vjetëve pas plojës serbe mbi shqiptarët, tema e masakrës serbe mbi shqiptarët nuk u bë kurrë subjekt këtyre “analistëve” dhe “kolumnistëve” që po krijojnë opinionin (vetëdijen) qytetar në Kosovë.

Por, a e dinë këta zotërinj se shteti të cilin po e adhurojnë aq shumë (Serbia) vetëm brenda një viti i ka prerë në fyt 1386 fëmijë shqiptarë të Kosovës (nuk po i përmend këtu krimet tjera të serbëve mbi shqiptarët), dhe pse këto fakte nuk po i përmendin kurrë?

Autori është gazetar dhe veteran i UÇK-së

Në Prishtinë, më 18 korrik 2013

P.S.

Këtë reagim e kam dërguar në adresën e postës elektronike të portalit Express dhe në adresa të shumicës së redaktorëve të tij, por ata nuk e kanë edituar. Mendoj se kolegët e Express-it ose nuk e njohin, ose e kanë keqkuptuar, ose nuk duan t’ia dinë për konceptin e lirisë së medias dhe të mendimit të lirë.

**Prishtinë,  19 korrik 2013*

Serbët lavdërojnë Fatos Lubonjën

Lubonja ia arrin qëllimit, merr lëvdata në Serbi! Komentet e analistit dhe shkrimtarit nga Shqipëria, Fatos Lubonja se lideri i AAK-së, Ramush Haradinaj dhe udhëheqës të tjerë të UÇK-së "janë vrasës" dhe se "elita politike në Shqipëria dhe Kosovës kanë mbyllur sytë para krimeve të UÇK-së", kanë zënë vend në shumicën e mediave të Serbisë.
Radio Televizioni publik i Serbisë në portalin e rts.rs i ka dhënë hapësirë të rëndësishme Lubonjës, duke cituar atë që ka thënë. "Në artikullin e botuar në numrin e muajit maj të revistës "Sudosteuropa", Lubonja ka shkruar për mosreagimin e autoriteteve shqiptare pas lirimit nga Haga të ish komandantit të UÇK-së, Ramush Haradinaj. Lubonja ka theksuar se megjithë se kishte dëshmi të mjaftueshme, Haradinaj është liruar. Sipas tij, dëshmitë ishte të vërteta", shkruan rts.
Më pas në këtë artikull, rts thekson se këto komente te Lubonjës kanë ngjallur reagime të shumta në Kosovës, derisa citon edhe deklaratën e Haradinajt se do ta padisë atë.
Po ashtu aty citohen edhe deklaratat e zëdhënësit të AAK-së, Ernest Luma i cili Lubonjën e quan "bir kurve", pastaj mospajtimet që shfaqën ministrat Vlora Çitaku e Memli Krasniqi, etj.
Gati të gjithë komentuesit në këtë artikull e kanë "lavdëruar" Lubonjën, duke shkruar se "ai e ka mirë" dhe se "shqiptarët e Kosovës më mirë do të kishin jetuar me Serbinë sesa të udhëhequr nga komandantët e UÇK-së"
.Komentuesit, të gjithë serbë, kuptohet, e kanë quar në "qiellin e shtatë" Lubonjën për "heroizmin dhe sinqeritetin e tij". Pra, rezultati i kërkuar nga Lubonja u arrit, ai e "mbushi mirë bunarin e Serbisë".

Albanski pisac podiže buru na Kosovu

http://www.rts.rs/page/stories/sr/story/9/Politika/1362602/Albanski+pisac+podi%C5%BEe+buru+na+Kosovu.html

Albanski pisac Fatos Lubonja oštro kritikuje lidere u Albaniji i na Kosovu zbog reakcija na ishode haških suđenja. Kosovski političari besni. On je Srbin koji govori albanski, tvrdi portparol Haradinajeve partije.

Kosovske vlasti su na udaru albanskog pisca Fatosa Lubonje koji piše da su političke elite i na Kosovu i u Albaniji zatvorile oči pred kriminalom Oslobodilačke vojske Kosova.

U članku objavljenom u majskom broju magazina "Sudosteuropa", Lubonja je pisao o  reagovanjima albanskih vlasti na oslobađajuće presude bivšim komandantima OVK i Ramušu Haradinaju u Hagu.

Lubonja je naveo da je Haradinaj oslobađen uprkos tome što je bilo dovoljno dokaza da su optužbe u Hagu bile tačne. Podseća i da su Haradinaja, elite u Prištini i Tirani veličale kao heroja, prenosi portal "Balkan insajt".

Haradinaj je Lubonjin komentar ocenio kao klevetu i nagovestio da bi mogao da tuži tog albanskog pisca, navela je Radio-televizija Kosova.

Haradinaj je novembra 2012. godine oslobođen svih optužbi za ratni kriminal tokom kosovskog konflikta devedesetih godina, nakon ponovnog suđenja Međunarodnom krivičnom sudu za bivšu Jugoslaviju.

Tužioci su tvrdili da je Hadinaj zajedno sa još dvojicom otuženih mučio i ubijao etničke Srbe, ali i Albance za koje su mislili da sarađuju sa Srbima u logoru OVK u Jablanici 1998.

Sudsko veće je presudilo da Tužilaštvo nije dokazalo ni jednu tačku optužnice, uključujući i one o udruženom zločinačkom poduhvatu, uspostavljanjem kontrole OVK kroz logore na zapadnom Kosovu.

Prema Lubonji, reagovanja na oslobađajuću presudu Haradinaju u Albaniji i na Kosovu pokazuju licemerje političkih i kulturnih elita, koje koriste nacionalističku ideologiju da bi ljudima isprale mozgove.

"Tako su u vreme komunizma Albanci hranjeni idejama da kao pojedinci nisu ništa naspram nacionalnih interesa, i da treba da se žrtvuju za svoju otadžbinu, zatvarajući oči za sve počinjene zločine u to ime", pisao je Lubonja.

Takvo ispiranje mozgova, tvrdi Ljubonja, stvorilo je oblik šizofrenije, jer Albanci istovremeno veličaju junake koji se žrtvuju za svoju zemlju, a osuđuju krađu i ubijanje - što je jedno te isto.

Piščeve tvrdnje naljutile su članove Haradinajeve partije Alijasa za budućnost Kosova.

Portparol te stranke, Ernest Luma napao je Lubonju na društvenim mrežama nazvavši ga "kučkinim sinom".

Lubonjino prezime zvuči kao srpsko, napisao je Luma, nazivajući ga Srbinom koji govori albanski.

Kosovska ministarka za evropske integracije Vljora Čitaku rekla je da je "šokirana" i da je "ostala bez teksta" u vezi sa Lubonjinim pisanjima.

Kosovski ministar kulture Memli Krasnići optužio ga je za izdaju i "bolesne kometare o osloboditeljima Kosova".

Selvije Bajrami-Biletë njëdrejtimëshe nga Kosova

Asnjëri nuk flet. Autobusi tashmë është mbushur përplot me udhëtarë, dhjetëra të rinj dhe disa familje me nga dy-tre fëmijë përshëndesin me duar të afërmit e tyre nga xhami. Ora shënon 22:00 ditë e martë, autobusi ndizet, derisa të gjithë qëndrojnë në qetësi, heshtjen e tyre e thyen vaji i një fëmije që qante me të madhe, kah fundi i autobusit.

Me shikim të hutuar, shumica prej tyre për herë të parë merrnin rrugën drejt Beogradit, teksa bëheshin gati të nisnin rrugëtimin nga i cili nuk dihej se çfarë i priste.

Vozitësi i autobusit të kompanisë “Erhan” kujdesej të mos bëhej muhabet shumë për qëllimin e shumicës së udhëtarëve. “Hajde hyr brenda e rrugës flasim për detaje se po më duket na kanë diktuar”, thotë njëri nga shoferët, teksa dikush e pyeste nëse në mëngjes kur të arrijnë në Beograd ka autobus për Suboticë. “Mos bëj gajle se 60 për qind e tyre për Suboticë janë nisë”, përgjigjej ai derisa shikonte nëse ka edhe udhëtarë të tjerë për të mbushur dy autobusët e kompanisë së tij që niseshin pas pak për Beograd.

Më në fund gjithçka u kompletua, autobusi niset. Ndalesa e parë u bë në stacionin te Xhamia e Llapit në kryeqytet, për të marrë edhe një familje. Fillimin e rrugës edhe për disa kilometra e përcjell zëri i fëmijës që nuk ndalej së qari.

Në dy ulëset e para të autobusit dy veta paraqiteshin të jenë miq me vozitësin dhe se po shkojnë për një “punë të vogël” deri në Beograd. “Me 250 euro shpenzime po shkoj e po kthena në Beograd”, u tregonte shoferi “miqve” të tij teksa lavdëronte autobusin për komoditet e pak shpenzime krahasuar me kilometrat që i bën çdo natë drejt Beogradit. Shoferi tregonte se me hyrjen e Bullgarisë në BE u ka rënë puna, duke i penguar se po përmendej emri i kompanisë së tij si bartës i kosovarëve për Beograd. “Ata në vend që të punojnë për liberalizimin po merren me Erhanin e po këqyrin sa autobusë po shkojnë çdo natë në Beograd”, thotë shoferi.

Nisen pa asnjë dokument

Konduktori nis të shpërndajë bileta nga 15 euro njëdrejtimëshe për në Beograd. Pasi që përfundon me marrjen e të hollave, nxjerr një letër ku regjistron secilin pasagjer, thotë se i duhet për t’ia dorëzuar policisë kosovare në pikën kufitare në Merdare. Para se të arrijnë në këtë pikë kufitare bëhet ndalesa e parë për të pushuar te Restorant “Evropa”.

“Të thashë që shumica për andej janë (Suboticë). Ama sun folsha në Prishtinë se janë kah na këqyrin shumë”, thotë njëri nga shoferët. Dy autobusët e kompanisë “Erhan” që janë nisur nga Prishtina takohen edhe me autobusin e tretë “Fjolla” që kishte drejtimin e njëjtë, Beogradin.

“Jemi lodhë prej këtyre azilantave”, thotë shoferi tjetër. “Që pesë gjashtë muaj kurrë nuk janë ndalë”, vijon ai.

Të tre autobusët njëri pas tjetrit vazhdojnë rrugën drejt Merdares, aty polici i Kosovës bën mbledhjen e të gjitha dokumenteve për t’i kontrolluar se kush po kalonte kufirin. Njëri nga pasagjerët nuk kishte as letërnjoftim. Ai ia kishte mësyrë Serbisë e më pas Evropës pa asnjë dokument. Djali rreth të 30-ve zbret nga autobusi në mungesë dokumentesh e me të edhe dy djem e një vajzë që po udhëtonin së bashku.

“Të dua”, i thotë vozitësi policit në kabinë teksa bëhet kontrollimi i dokumenteve dhe autobusi lëviz në drejtim të pikës së kontrollit te policia kufitare e Serbisë.

Posa arrin autobusi në anën e Serbisë sërish kontrollohen dokumentet e udhëtimit. Vozitësi shfrytëzon këtë kohë për të ndezur një duhan me policinë e Serbisë. Pas gjysmë ore pritje, autobusi niset drejt Beogradit.

Jam nisur për Gjermani, nuk më pret askush

Nuk dëgjohet asnjë zë, qetësia vazhdon, konduktori fillon shpërndarjen e kafeve, të pijeve e nga një ëmbëlsirë të vogël për pasagjerët. “Më së shumti po udhëtojnë me neve se askush nuk qet pije e ëmbëlsira në autobus”, thotë njëri nga shoferët. Pasagjerët vetëm shikonin kah njëri-tjetri e eventualisht jashtë përmes dritares. Njëri nga ta u afrohet nga pas dy miqve të vozitësit.

“Për kah je nis?”, e pyesin ata djalin e ri. “Jom kah shkoj në Gjermani për të punuar si mekanik”, ua kthen ai. “A të pret najkush në Hungari”, e pyesin ata. “Jo valla askush. Jam nis qashtu”, ua kthen djaloshi. Njëri nga “miqtë” e vozitësit që dukej më i moshuar, fillon t’i shpjegojë diçka. Tjetri në vesh u flet diçka. Biseda për Gjermani ndërpritet aty. Djali që ishte i interesuar për atje, kthen shikimin për të parë se kush ishte afër, nga prania e së cilës ruheshin të mos merrej vesh plani i tyre.

“Për ku je nisë ti?, Veç vetë po udhëton a? A të pret najkush?” Më drejtoheshin duke më bërë pyetje se si një femër e vetme “ia ka mësyrë kurbetit”.

Francën e kanë synim

Tre autobusët vazhdojnë rrugën drejt Beogradit. Ka edhe një ndalesë prej gjysmë ore.

Prania e një femre të vetme në autobus, zgjonte kureshtjen. Por kishte edhe nga ata që mundoheshin të gjenin zgjidhje se si duhet kaluar kufirin. “Unë jam me dhëndrin, motrën e dy fëmijët e motrës. Hajde me neve”, me drejtohej një i ri nga Lipjani teksa në telefonin e tij kishte fotografuar rrugën se si duhet kaluar kufirin. “Kanë shku 1 mijë e 500 veç nga Vitia e Gjilanit e plot të tjerë nga Shtimja e Lipjani. Do prej tyre nuk e kanë ditur rrugën e kanë ecur nga shtatë orë. Por, unë e kam fotografuar e di këtë rrugë ku nuk na duhet më shumë se dy orë për të ecur”, thotë ai.

Ai tregon se si një shok i tij kishte udhëtuar katër ditë më herët. “Një shok i jemi ka arritur në Francë e ata në Prishtinë qohen thonë jo mos shkoni se nuk ju pranojnë, anej knej. Veç rrejnë sa me i ndalë njerëzit. Po qysh me i ndalë që prej Kosovës nuk ki ma kurrgjë”, thotë i riu nga Lipjani.

Tregon se ka punuar gjashtë vite në ndërtim të objekteve. Për gjashtë vite thotë se nuk ka mundur të bëjë asgjë. Familjen e motrës së tij e përshkruan të jetë në gjendje të rëndë ekonomike dhe kjo është arsyeja se pse ia kanë mësyrë azilit. “Neve na duhet veç deri në Hungari me mbërri. Aty kudo që të jemi, vjen na merr vëllai i dhëndrit që jeton në Gjermani. Unë për vete e kam synim të shkoj në Francë e të kërkoj azil e prej aty me shku në Zvicër me punu në të zezën”, tregon ai. “Shumë mirë që e paske veç çantën e krahut me vete se edhe motra jem veç dy çanta të vogla i ka edhe pse dy fëmijë. I thamë mos merr ma shumë çanta se ku me ditë sa na bjen me ecë”, fliste me mua i riu nga Lipjani.

Shoferët organizojnë udhëtimin drejt Hungarisë

“Kush jeni për Suboticë mos u ndalni në stacionin e autobusëve në Beograd se shkojmë më një vend tjetër e hipni në autobus”, u thotë udhëtarëve shoferi.

Autobusi vazhdon rrugën për t’u ndalur në stacionin e autobusëve në Beograd. Udhëtarët që ishin nisur vetëm drejt Beogradit ndalojnë aty derisa pasagjerët që shkonin drejt Suboticës mbetën në autobus. “Këtu e ke stacionin. Vetëm e kalon rrugën edhe aty e merr biletën për Suboticë se me ardhë ti me këtë guzhvën është shumë tollovi. Po ta bëj si favor masi qenke veç vetë”, më thotë vozitësi. Derisa djali i ri nga Lipjani më thërriste, “Hajde ku po shkon. Kthehu në autobus se neve shoferi na tha mos zbritni”.

Shoferi zbret nga autobusi dhe për të mos u kuptuar situata që ai po merret edhe me organizimin e udhëtimit drejt Suboticës vjen deri te vendi ku blihen biletat, më pas bëhet sikur ka harruar diçka në autobus, kthehet dhe bashkë me udhëtarët e tjerë vazhdon rrugën dhe pak minuta më pas arrijnë në një vend ku një autobus më i vogël me targa të Beogradit është i ndaluar. Pasagjerët që ia kishin mësyrë Suboticës e më pas Evropës, hipin në atë autobus rreth orës 06.00 të mëngjesit.

Rreth katër orë më vonë autobusi nga Beogradi arrin në Suboticë. Deri aty pasagjerët kanë paguar edhe nga 15 euro të tjera.

“Pat aty në Beograd që na thanë jo 1 mijë jo dy mijë për atje (Evropë) po erdhëm vetëm deri këtu e tash të shohim. Të presim mbrëmjen e t’i mësyhemi kufirit”, thotë djali nga Lipjani.

Qendra ku mbahen shqiptarët

Rreth 12 kilometra nga pika kufitare që lidh Suboticën me Hungarinë, kosovarët ndalen për të ecur në këmbë për të mos iu rënë në duar autoriteteve hungareze. “Shumë taksistë po bëjnë bartjen e tyre. Ata po shkojnë tek malet andej e po bartin shqiptarët”, tregon një taksist në Suboticë. Me një taksi të tillë nuk është problem të kalohet kufiri edhe në formën legale. Në brendi të territorit hungarez rreth 70 kilometra, gjendet qyteti i vogël Kishkunhalas. Në dy qendra të ndara në këtë qytet janë të vendosur aktualisht mbi 1 mijë kosovarë që janë zënë duke e kaluar kufirin ilegalisht.

“Shko në të majtë, një objekt me ngjyrë të verdhë, është objekti më i vjetër në Kishkunhalas, aty është qendra që po kërkoni”, thotë një grua teksa pyetet se ku është qendra e ndalimit në atë qytet.

Muret e vjetruara e me dritare që kanë grila por edhe oborrin e rrethuar anekënd me gjemba është vendi ku janë vendosur shqiptarët nga Kosova. “Kosova, Ylber, Besnik”, ishte e shkruar me gisht në pluhurin që kishte mbuluar derën e hekurt të kësaj qendre të ndalimit.

Disa pjesëtarë të sigurimit, të armatosur nuk e linin askënd të lëvizte në atë qendër. Ata janë persona të ndaluar që kanë tentuar të hyjnë ilegalisht në Evropë. Hungaria po përgatit kthimin e tyre.

Nga jashtë ata dëgjoheshin se flisnin në shqip. Në grilat e dritareve ata kishin vendosur rroba për t’u tharë. “Nuk mund të bisedohet me ta. Ligjet në Hungari nuk ta lejojnë një gjë të tillë”, tregon njëri nga zyrtarët policorë të këtij qyteti.

“Ka shumë shqiptarë që janë në këto qendra. Nuk e kanë statusin e azilantëve por të ilegalëve dhe që shumë shpejt do të bëhet deportimi i tyre prej nga kanë ardhur”, thotë më tutje ai teksa rekomandon që për më shumë detaje në lidhje me numrin e azilantëve e ilegalëve të shkohet në Qendrën e Azilkërkuesve në Budapest.

Biseda me të përfundon ndërsa në dalje e sipër nga takimi, një polic na ndalon për të mos e zënë rrugën ku po ecnin disa “ilegalë” kosovarë e të cilët ngarkoheshin me një furgon të policisë për t’u dërguar në një qendër tjetër ndalimi.

Shumica nga ta janë fëmijë. Atyre iu jepet nga një shishe ujë për të nisur rrugën në qytetin ku temperatura ishte 33 gradë celsius.