2016-11-14

Miliarderët e majtë në krye me George Soros mblidhen ‘për t’i rimarrë pushtetin’ Donald Trump-it



George Soros dhe liberalë të tjerë të pasur që dhanë dhjetëra miliona dollarë në përpjekje për të zgjedhur Hillary Clinton janë mbledhur në Washington për një takim tre-ditor me dyer të mbyllura për diskutuar mbi ripërdorimin e shumave të mëdha të parave dhënë në fushatë për të luftuar përsëri kundër Donald Trump.

Konferenca, e cila nisi të dielën në mbrëmje në hotelin luksoz të Washingtonit, Mandarin Oriental, është sponsorizuar nga klubi i donatorëve Aleanca Demokracia, do të ketë si pjesëmarrës dhe folës drejtuesit e sindikatave më kryesore dhe grupeve liberale, si lideren demokrate të Dhomës së Përfaqësuesve, Nancy Pelosi, senatoren Elizabeth Warren dhe bashkë-kryetarin e Progresistëve të Kongresit, Keith Ellison, sipas një axhendë dhe dokumenteve të tjera të marra nga Politico.

Takimi është mbledhja e parë e madhe e të majtës institucionale pas fitores tronditëse të Trump mbi Hillary Clinton në zgjedhjet presidenciale të javës së kaluar, dhe, në qoftë se agjenda është ndopak shenjë, liberalët kanë një plan të plotë për luftë kundër Trump nga dita e parë.

Grupimi Aleanca Demokracia u themelua pas zgjedhjeve të vitit 2004 nga Soros, i ndjeri manjati i siguracioneve Peter Lewis, dhe një pjesë e vogël e demokratëve mega-donatorë të cilët së bashku shpenzuan dhjetëra miliona për të mbështetur atëherë kandidatin e pasuksesshëm, John Kerry kundër presidentit të atëhershëm George W. Bush.

Grupimi kërkon që anëtarët e tij – një grup që tani përbëhet nga rreth 100 anëtarë-ndër të cilët titanin e financave Soros, Tom Steyer dhe Donald Sussman, si dhe sindikatat kryesore dhe fondacione liberale – të kontribuojnë për grupet e rekomanduara, think tank apo shoqata që mbrojnë interesat e liberalëve kundër republikanëve.

Që nga krijimi në 2005, AD ka shpenzuar 500 milionë dollarë për një gamë grupesh, duke përfshirë grupin e monitorimit të medias Media Matters, grupin e advokimit të politikave Qendra për Progresin Amerikan dhe firmën e të dhënave Catalist – të gjitha të drejtuara nga aleatët e Klinton të cilët pritet të dërgojnë përfaqësues në mbledhjen tre ditore të AD.

Një nga pikat e axhendës e të martës në mëngjes është “bisedë me George Soros” në të cilën Soros rikujton përvojën personale gjatë Holokaustit dhe komunizmit Sovjetik në kontekstin e përgatitjes për një presidencë të Trump.

Axhenda nënvizon se tregtari miliarder i monedhave, i cili u rrit në Hungari, “ka përjetuar nazizmin dhe komunizmit, dhe ka kushtuar jetën e tij për mbrojtjen e llojeve të shoqërive të hapura në mbarë botën që janë të kërcënuar tashmë në vetë Shtetet e Bashkuara”.


Soros bands with donors to resist Trump, 'take back power'

Major liberal funders huddle behind closed doors with Pelosi, Warren, Ellison, union bosses, to lick wounds, retrench.
161113-George-Soros-AP_346018547907.jpg
George Soros committed or donated $25 million to boosting Hillary Clinton and other Democratic candidates and causes in 2016. | AP Photo
George Soros and other rich liberals who spent tens of millions of dollars trying to elect Hillary Clinton are gathering in Washington for a three-day, closed door meeting to retool the big-money left to fight back against Donald Trump.
The conference, which kicked off Sunday night at Washington’s pricey Mandarin Oriental hotel, is sponsored by the influential Democracy Alliance donor club, and will include appearances by leaders of most leading unions and liberal groups, as well as darlings of the left such as House Democratic leader Nancy Pelosi, Sen. Elizabeth Warren and Congressional Progressive Caucus co-chairman Keith Ellison, according to an agenda and other documents obtained by POLITICO.
The meeting is the first major gathering of the institutional left since Trump’s shocking victoryover Hillary Clinton in last week’s presidential election, and, if the agenda is any indication, liberals plan full-on trench warfare against Trump from Day One. Some sessions deal with gearing up for 2017 and 2018 elections, while others focus on thwarting President-elect Trump’s 100-day plan, which the agenda calls “a terrifying assault on President Obama’s achievements — and our progressive vision for an equitable and just nation.”
Yet the meeting also comes as many liberals are reassessing their approach to politics — and the role of the Democracy Alliance, or DA, as the club is known in Democratic finance circles. The DA, its donors and beneficiary groups over the last decade have had a major hand in shaping the institutions of the left, including by orienting some of its key organizations around Clinton, and by basing their strategy around the idea that minorities and women constituted a so-called “rising American electorate” that could tip elections to Democrats.
That didn’t happen in the presidential election, where Trump won largely on the strength of his support from working-class whites. Additionally, exit polls suggested that issues like fighting climate change and the role of money in politics — which the DA’s beneficiary groups have used to try to turn out voters — didn’t resonate as much with the voters who carried Trump to victory.
“The DA itself should be called into question,” said one Democratic strategist who has been active in the group and is attending the meeting. “You can make a very good case it’s nothing more than a social club for a handful wealthy white donors and labor union officials to drink wine and read memos, as the Democratic Party burns down around them.”
Another liberal operative who has been active in the DA since its founding rejected the notion that the group — or the left, more generally — needed to completely retool its approach to politics.
“We should not learn the wrong lesson from this election,” said the operative, pointing out that Clinton is on track to win the popular vote and that Trump got fewer votes than the last GOP presidential nominee, Mitt Romney. “We need our people to vote in greater numbers. For that to happen, we need candidates who inspire them to go to the polls on Election Day.”
But Gara LaMarche, the president of the DA, on Sunday evening told donors gathered at the Mandarin for a welcome dinner that some reassessment was in order. According to prepared remarks he provided to POLITICO, he said, “You don’t lose an election you were supposed to win, with so much at stake, without making some big mistakes, in assumptions, strategy and tactics.”
LaMarche added that the reassessment "must take place without recrimination and finger-pointing, whatever frustration and anger some of us feel about our own allies in these efforts," and he said "It is a process we should not rush, even as we gear up to resist the Trump administration."
LaMarche emailed the donors last week that the meeting would begin the process of assessing “what steps we will take together to resist the assaults that are coming and take back power, beginning in the states in 2017 and 2018.”
In addition to sessions focusing on protecting Obamacare and other pillars of Obama’s legacy against dismantling by President-elect Trump, the agenda includes panels on rethinking polling and the left’s approach to winning the working-class vote, as well as sessions stressing the importance of channeling cash to state legislative policy battles and races, where Republicans won big victories last week.
Democrats need to invest more in training officials and developing policies in the states, argued Rep. Ellison (D-Minn.) on a Friday afternoon donor conference call, according to someone on the call. The call was organized by a DA-endorsed group called the State Innovation Exchange (or SiX), which Ellison urged the donors to support.
Ellison, who is scheduled to speak on a Monday afternoon panel at the DA meeting on the challenge Democrats face in winning working-class votes, has been a leading liberal voice for a form of economic populism that Trump at times channeled more than Clinton.
As liberals look to rebuild the post-Clinton Democratic Party on a more aggressively liberal bearing, Ellison has emerged as a top candidate to take over the Democratic National Committee, and he figures to be in high demand at the DA meeting. An Ellison spokesman did not immediately respond to a request for comment on Sunday evening. Nor did a Trump spokesman.
Raj Goyle, a New York Democratic activist who previously served in the Kansas state legislature and now sits on SiX’s board, argued that many liberal activists and donors are “disconnected from working class voters' concerns” because they’re cluster in coastal cities. “And that hurt us this election,” said Goyle, who is involved in the DA, and said its donors would do well to steer more cash to groups on the ground in landlocked states. “Progressive donors and organizations need to immediately correct the lack of investment in state and local strategies.”
The Democracy Alliance was launched after the 2004 election by Soros, the late insurance mogul Peter Lewis, and a handful of fellow Democratic mega-donors who had combined to spend tens of millions trying to boost then-Sen. John Kerry’s ultimately unsuccessful challenge to then-President George W. Bush.
The donors’ goal was to seed a set of advocacy groups and think tanks outside the Democratic Party that could push the party and its politicians to the left while also defending them against attack from the right.
The group requires its members — a group that now numbers more than 100 and includes finance titans like Soros, Tom Steyer and Donald Sussman, as well as major labor unions and liberal foundations — to contribute a total of at least $200,000 a year to recommended groups. Members also pay annual dues of $30,000 to fund the DA staff and its meetings, which include catered meals and entertainment (on Sunday, interested donors were treated to a VIP tour of the recently opened National Museum of African American History and Culture).
Since its inception in 2005, the DA has steered upward of $500 million to a range of groups, including pillars of the political left such as the watchdog group Media Matters, the policy advocacy outfit Center for American Progress and the data firm Catalist — all of which are run by Clinton allies who are expected to send representatives to the DA meeting.
The degree to which those groups will be able to adapt to the post-Clinton Democratic Party is not entirely clear, though some of the key DA donors have given generously to them for years.
That includes Soros, who, after stepping back a bit from campaign-related giving in recent years, had committed or donated $25 million to boosting Clinton and other Democratic candidates and causes in 2016. During the presidential primaries, Soros had argued that Trump and his GOP rival Ted Cruz were “doing the work of ISIS.”
A Soros spokesman declined to comment for this story.
But, given that the billionaire financier only periodically attends DA meetings and is seldom a part of the formal proceedings, his scheduled Tuesday morning appearance as a speaker suggests that he’s committed to investing in opposing President Trump.
The agenda item for a Tuesday morning “conversation with George Soros” invokes Soros’ personal experience living through the Holocaust and Soviet Communism in the context of preparing for a Trump presidency. The agenda notes that the billionaire currency trader, who grew up in Hungary, “has lived through Nazism and Communism, and has devoted his foundations to protecting the kinds of open societies around the world that are now threatened in the United States itself.”
LaMarche, who for years worked for Soros’s Open Society foundations, told POLITICO that the references to Nazism and Communism are “part of his standard bio.”
LaMarche, who is set to moderate the discussion with Soros, said the donor “does not plan to compare whatever we face under Trump to Nazism, I can tell you that.” LaMarche he also said, “I don’t think there is anyone who has looked at Trump, including many respected conservatives, who doesn’t think the experience of authoritarian states would not be important to learn from here. And to the extent that Soros and his foundations have experience with xenophobia in Europe, Brexit, etc., we want to learn from that as well.”
The Soros conversation was added to the agenda after Election Day. It was just one of many changes made on the fly to adjust for last week's jarring result and the stark new reality facing liberals, who went from discussing ways to push an incoming President Clinton leftward, to instead discussing how to play defense.
A pre-election working draft of the DA’s agenda, obtained by POLITICO, featured a session on Clinton’s first 100 days and another on “moving a progressive national policy agenda in 2017.” Those sessions were rebranded so that the first instead will examine “what happened” on the “cataclysm of Election Day,” while the second will focus on “combating the massive threats from Trump and Congress in 2017.”
A session that before the election had been titled “Can Our Elections Be Hacked,” after the election was renamed “Was the 2016 Election Hacked” — a theory that has percolated without evidence on the left to explain the surprising result.
In his post-election emails to donors and operatives, LaMarche acknowledged the group had to “scrap many of the original plans for the conference,” explaining “while we made no explicit assumptions about the outcome, the conference we planned, and the agenda you have seen, made more sense in the event of a Hillary Clinton victory.”

Poezi ndërkombëtare shqip (Roxana Nastase ,Adam Levon Brown, Carl Scharwath,Scott Thomas Outlar,Michael Lee Johnson ,Ken Allan Dronsfield)

(Poezitë janë përkthyer nga Anglishtja në Shqip nga shkrimtarja Irsa Ruçi)


© Roxana Nastase

Martesa

Ne jemi së bashku dhe të ndarë, dhe kjo është martesa.
Ne përjetojmë momentet e dashurisë dhe momentet e urrejtjes,
Lumturitë dhe trishtimet.
Të qeshurat tona dhe lotët që mbledhim së bashku
Dhe kjo lidhje është martesa.
Ne ndërtojmë, ushqejmë ose shtypim ëndrrat
Sipas tekave të çastit,
Por ne plakemi bashku, pandryshueshmërish të afërt,
Padashur gdhendim një njësi për përjetësi,
Duke harruar se megjithëkëtë, ajo mbetet gjithnjë martesa.





© Roxana Nastase

Malluar

Malluar për shijen e kripës
Apo flladin
Për shushurimat e valëve
Apo vikatjet e pulëbardhave

Malluar për vitet ngecur në të kaluarën
Apo ëndrrat
Për erën ndërsa puth gjethet
Apo gjëmimin e stuhive

Malluar për të rinjtë e pazëvendësueshëm
Apo rërën
Për kërkimin e horizontit
Apo shigjetat varur në pragun e një anijeje

Malluar për detin dhe rininë time
Malluar për atë çka ishte dhe nuk mund të jetë.




© Adam Levon Brown

Kur dashuria është një trëndafil

Shtyjini barrierat
Në fazën tjetër
Të iluminizmit

Dashuria është një fjalë
Me katër shkronja
Gjemba dhe marrëzi
Me pushim në mes

Ju mund të shijoni
Gjakun e freskët
Që rrjedh nga
gishtat

Ju mund të kapeni
Tek e fundit
Në pjesët 
E ndjenjës më të mirë
Që ndoshta
kurrë nuk do e përjetoni




© Adam Levon Brown

Zgjohuni

Armatimet laser
Të gjuhës sime gjarpërore
Dhëmbëzuar e keqdashëse

Gdhendur një copë
Në mendje të
Painformuara

Një pjesë e vogël e psikikës
e cila është në çrregullime të vazhdueshme dhe
kapur mes frikës dhe veprimit

Një përdredhje, kobra kokë ngjyrë safiri
me helm posi fjalët,
gati për të sulmuar pa paralajmërim

Godasin përtej njohjes
emocionale, pishina acidi nga
plagët e mia; dhe digjet në një zgavër
nëpërmjet gënjeshtrave që ju paraqisni
si të vërteta

Përmes kësaj zgavre, unë hyj në botën tuaj
Në heshtje gjatë gjumit tuaj të ndërgjegjshëm

Unë gjykoj, unë ju testoj vlerën,
Mua më pëlqen shoqëria juaj

Unë shkas afër
Veshëve tuaj të manipuluar
dhe pëshpërit vetëm një fjalë:

ZGJOHUNI







Bie borë

Sot, gjithçka është flokë bore
Janë kafshatat: vocërrake,
Abstrakte,
Të një mbulese të pafundme.

Por mbrëmë
mashtroi vërtet. Dëborë në një duarbosh-si
brohoritje, një kamuflazh i marruar skizofrenik
I pëlqimit: puthje të ftohta dhe fshirje delikate
E pluhurit të dhembshurisë, duke rënë dendur
Me përkujdesjen e farës që të rrëmben e të prek
posi një këngë. Jeta u zgjua, thekuar në theksim
rritur gjer në kulm të afirmimit dhe
ftohtësi, brenda shpirtrave të tyre.

Dëbora e mëngjesit nga një qiell dembel
Zëvendësim artificial,
Duke rënë ngadalë,
Në qëndresën e humbjes.





Bosht

Pasioni do të arratiset
  Ndërsa e kaluara,
    Regëtimë e uritur
      Është zbardhur padukshëm.

Ti e ngule vështrimin në
  Dritën e vërtetë
    Duke u larguar me vendosmëri
      Nga kjo botë.

Duke e ditur se ç ‘ndjesi është
  Të jesh i thyer
    E të kesh një vrimë të zezë
      Në afatin e kohës tënde. 


© Scott Thomas Outlar

Aureolë e shenjtë

Dashuria jote është si trëndafili më i vyer,
që rritet i shëndetshëm dhe i fortë në tokën pjellore
kultivuar me përkujdesje
nga një kopshtar me aftësi të rralla
që është bekuar me urtësinë
e trashëguar nëpër breza
rreth mënyrës si ushqehen rrënjët 
me përbërësit e duhur për të siguruar
që lulja të arrijë fazën e lulëzimit të përsosur. 

Dashuria jote është si vera më e shijshme,
moshuar në bucela të lista prej disa vitesh
para se të hapet
për të lejuar aromën e ëmbël të shpërndahet tek shqisat.
Gllënjka e parë shtillet nëpër qiellzën time
më ngacmon gjuhën me aluzionin e vaniljes dhe liliaces
duke dërguar ndjesi të lumtura në mendjen time.
Gota e parë sjell një buzëqeshje në buzët e mia
si unë shijoj kumbimin e mishit të argjiltë
prej krahinave ku rrushi është kultivuar.
Gota e dytë trullos gjakun tim
dhe dëshira e fortë për të t’ mbajtur ty shtrënguar
rritet dramatikisht me pasionin e zjarrtë.
Boca e zbrazur më lë duke qeshur,
lumturisht fluturues me shpirtrat
dehur në harlisjen Dionisiane,
duke imagjinuar trysninë e shtrirjes tënde mbi gjoksin tim
ndërsa ne vërtitemi
nën dritën e hënës dhe yjeve
me melodinë tonë të veçantë
duke krijuar tangon unike që kurrë nuk është kërcyer më parë.  

Dashuria jote është si xhevahiri më elegant,
gërmuar prej thellësisë në bërthamë të planetit
ku magma e shkrirë e zemërimit vullkanik
përputhet me nxehtësinë që djeg në zemrën time
kur sinkronizohet me bukurinë
që është lindur nga shpirti yt engjëllor.
Jo vetëm një xhevahir, por njëmijë;
një për të stolisur zinxhirin e artë
që varet rreth qafës tënde të mrekullueshme
në një vend që unë mund ta puth afër gjirit tënd;
një për t’u lëkundur nga secili prej veshëve të tu elegantë
që unë mund t’i pëshpërit butësisht gjatë mbrëmjes;
një për t’u përshtatur lehtësisht në gishtin tënd
që unë t’ mund të vendos atje zotimin e shenjtë
të t’ dua ty përjetë edhe përtej vdekjes;
një për të mbërthyer mirë
çdo hapësirë të zbukuruar prej kurorës
që mund të mbahet në majë të flokëve në kokën tënde
dhe veshur me një aureolë të shenjtë
në mënyrë që gjithë burrat dhe gratë e kësaj bote
ta dinë se ti je Hyjneshë e shenjtë, Mbretëresha e zemrës sime.



© Scott Thomas Outlar

Përkufizimi i Përsosjes

Arti nuk është një institucion...
Është një zjarr i brendshëm
lindur nga ata
sytë e të cilëve depërtojnë thellësisht
në bukurinë e djegshme së brendshmi.

Arti nuk është leksion mësuar nëpër Akademi...
është një dridhje e shenjtë
që pulson mes venave
prej atyre që e ndiejnë të vërtetën
e pastërtisë së përsosur të kësaj bote.

Arti nuk është një transaksion...
është një shprehje e ndjeshmërisë
që nuk përzgjidhet
por buron
si pasqyrim prej thelbit.

Arti nuk është një fushë e shitshme...
është një emocion i fuqishëm
shoqëruar me vizionin
e përsosmërisë së kristaltë
që hap dimensione të reja.

Arti nuk është ende gati për gravurën e varrit...
është një protestë e ndezur
kundër mishit të vdekshëm
që këndon më të ëmblën melodi
lidhur me tejkalimin e vuajtjes jetësore.


© Michael Lee Johnson

Lulja e vogël e shkretëtirës

Jashtë kësaj poeme
rritet një lule e vogël shkretëtire.
Ajo është një pikëllim i kaltër
që pret kthimin tënd.
Ti  u arratise, kështu që ty të duhet nga unë
strehimi, përkrahja, mbështjellë në ftohtësinë e gjetheve të shiut pranveror-
duke shmangur nxehtësinë e korrikut, gushtit.
Era e Jugut djeg ferrin e kujtesës brenda teje
unë të tatuazhova ty, lashë gjurmën time,
në fushat e paana shterpë furnizuar me kashtë të djegur.
Megjithatë, unë pres këtu, një besimtar besnik i pamësuar me etjen.
I rrëmbej perëndive bubullimat mbledhur në shiun ritual-lutës.
Është e vetmuar këtu kuraja, e lotët fërkojnë sytë e mi pa ngushëllim.
Megjithatë, unë e tërhoqa veten larg në pritjen e trokëllimës së fatit
të pëshpëritë ato mesazhe të vockla
shkrimtari i kësaj stuhie, krah salduari
unë shkova pavërejtur, por sytë e ndezur  të fajkoit
zotërues të shpresës, strehuar prej pëllumbave.
Unë propozova një dolli për të shuar etjen tënde
një gllenjkë Tekila, të voglës, të purpurtës, lule shkretëtire. 



© Michael Lee Johnson

Humbur në një liman të largët

Dashuria,
dikur pranë meje

tani

humbur në një
liman të largët

thërret nëpër natë
e zvarritet përsëri në mjegull.







Dérive

Shikoni atje, një fletë ari endet nëpër erë
Duke lundruar poshtë pemëve tashmë të lakuriqta
Më në fund zbret një kafkë e zbardhur në at’ bardhësi
që është hedhur aty që nga Halloween –i  fundit.
Ibriku i kafes e bën më të ëmbël ankimin
Bishtat e maceve godasin kohë-mbajtësin
Boronicat në një tas të purpurt me njolla
Dhe habia ime pse ti nuk e ke marrë postën.
Mendimet, si fletët, zhyten në mendjen tënde
koha kalon më shpejt sesa në fëmijëri
qeni yt i vogël leh në përpjekjen për të kapur disa gjethe
gjerbje kafeje, një tjetër trung molle në zjarr.
Dëshpërim’ i hareshëm përhapet nga çdo anë e sallonit
macja kërkon të luajë me borinë e makinës.
Kur ti kthehesh nga ecja 
petullat tingëllojnë të mrekullueshme, e di?
Drita mbi tavolinë dridhet nga era e vjeshtës
Unë shkruaj një varg më tepër prej poemës sonë
Duke hedhur pak bojë shkrimi, por kjo nuk tingëllon e drejtë
Mëngjesi pret, e unë endem në kuzhinë.




Ferrat dhe Drizat

Shpërndarë nëpër
driza për
t’u pastruar; dhe ferrat
rroken prej meje si
mjalti i bletëve zukatëse
Gjithçka në lidhje me shikimin.
Ëndrrat e
verës së manaferrave, ndërsa një
mendje e dehur
përgjithmonë planifikon.
Një tjetër spërkatje me
Jack nga një bocë
në një jetë të dështuar
duke mbajtur të mbushur një kovë
në të cilën piqen
manaferrat e ëmbla.








2016-11-13

Alban Kraja – publicist i brezit të ri shkodran



Kush është Alban Kraja

Ka lindur në Shkodër – Shqipëri në vitin 1970.Ka mbaruar universitetin “Luigj Gurakuqi” në Shkodër.Dega Gjuhë-Letërsi shqipe.

Eshte nje nga pioneret e gazetarise se pavarur shqiptare te mbas diktatures, bashkethemelues i sindikates se pare te gazetareve te pavarur shqiptare.

Shqipëria Antike - 24 Perandorë shqiptarë në drejtimin e Romës Ne vitin 1992 ka themeluar gazeten e pavarur “Lajmetari”, duke e drejtuar per dy vjet me sukses e duke e bere ate nje nga gazetat me te shitura ne vend. Gjithmone ne ’92 eshte zgjdhur nga studentet e Universitetit si President, i Unjonit Studentor per Mbrojtjen e te Drejtave te njeriut ne Kosove.
Qe nga viti 1993 eshte rezident ne provincen e Riminit (Itali).
Qe nga viti 1996 eshte President i shoqates “Iliria” (Shoqata e te gjithe shqiptareve ne itali me qender ne Rimini)

Kosova - mbijetesa e një populli Ne vitin 1998 ka publikuar librin e tij te pare ne gjuhen italiane “Shqiperia Antike – 24 Perandore shqiptare ne drejtimin e Romes”(“L’Antica Albania – 24 Imperatori albanesi alla guida di Roma”) qe eshte ribotuar ne vitin 2001 nga shtepia botuese “Besa” ne Pulja (Ita), nderkohe ne vitin 1999 ka publikuar librin e tij te dyte me titull “Kosova – mbijetesa e nje populli” (“KOSOVO – la sopravvivenza di un popolo”)
Se shpejti do te dale ne shitje romani i tij historik “Skenderbeg – mbrojtesi i qyteterimit perendimor” (Skenderbeg – Il difensore delle civilta’ occidentale”)

Qe nga viti 2000 eshte zgjedhur pergjegjes i zyres se segretarise per bashkepunime internacionale dhe te konsultimit qytetar ne komunen e Riminit.
Qe nga 2000 eshte pjestare i konsultes provinciale mbi emigracionin kryesuar nga Prefekti i Riminit.
Ne qershor te 2001 kandidoj per deputet ne zgjedhjet parlamentare shqiptare.
Ne maj 2002 eshte zgjedhur, si kandidat i listes “Iliria”, keshilltar provincial i keshillitte Emigranteve te provinces se Riminit” unikal ne gjithe italine si nje insitut i votes se lire dhe demokratike.

Ne qershor te 2002 u zgjodh President i Keshillit te Emigranteve.
Kete detyre e mban edhe sot.
Si ekspert ne ceshtjet politike e sociale te Europes Lindore dhe Ballkanit ne vecanti bashkepunon me organe te ndryshme te shtypit italian e te huaj. Shpesh ka qene i ftuar ne emisionet televizive italiane nga gazetaret e mirenjohur Maurizio Costanzo e Mikele Santoro per te shprehur opinionet e tij.

Irhan Jubica (1973)

Lindur ne Shkoder, me 1973. Me 1994-’95 kryeredaktor i gazetes “Thyerje”. Me 1996 kryeredaktor i revistes letrare “Orana”, me 1997-e vazhdim, koordinator i Penclub “Orana”, nje grupim i shkrimtareve te rinj shkodrane. Me 1997-1999 redaktor i kultures ne gazeten “55”. Me 1999 themelon dhe drejton gazeten “Fjala e Shkodres”. Me 1996 boton vellimin e pare poetik “Beduini i fundit” (“Orana”), ndersa me 1997 vellimin ne proze “Nata e Shen Valentinit” (“Marin Barleti”).

Ka botuar ne shtypin letrar dhe ate periodik artikuj problematike kulture, si dhe krijimtari poetike e proze, si dhe perkthime nga italishtja e anglishtja. Aktualisht kryeredaktor revistes letrare “ars”

“Vargjet satanike” duhet të këndohen shqip

Dy aktorë indianë, Xhibriel Farishta dhe Salaudin Shamsha po bien drejt tokës për shkak të rrëzimit të avionit të nisur nga India për në Angli. Rrëfimi i thjeshtë mbështetet në dy karaktere: Xhibrieli përfaqëson të mirën, ndërsa Saladini të keqen. Këtij të fundit fillojnë t’i dalin brirë dhe trupi i mbushet me qime. Por gjatë jetës së re që nisin në Angli, në një ambient të ri dhe me njerëz krejt të tjerë, Xhibrieli dhe Saladini shndërrohen dalngadalë në të kundërtën e tyre, Xhibrieli fillon të dyshojë rreth besimit të tij, ndërsa Salaudini forcon një besim që s’e kishte pasur kurrë. Në fund, Xhibrieli humb dashurinë dhe vret veten, ndërsa Saladini vazhdon të kryejë vepra të mira.

Konflikti mes shkrimtarit dhe besimtarëve myslimanë ka lindur për faktin se, ngjarjet e këtij romani rrëfejnë për ngjarje të vërteta që kanë ndodhur në historinë e Islamit, me emra dhe njerëz realë, madje, personazh tjetër në këtë roman është edhe profeti Muhamed. Tregohet për fillimet e tij si tregtar, për besimin dhe jetën e tij, me fakte reale, të cilat janë të pasqyruara në historinë e vërtetë të Islamit. Sipas myslimanëve, ky konflikt ashpërsohet shumë, kur ngjarjet e vërteta Rushdie i pasqyron me shumë shtrembërime dhe emrat e njerëzve, pavarësisht si i përkasin profetit, ndjekësve apo grave të tij, janë shtrembëruar dhe ata kanë një kuptim negativ.

Kjo është ajo që i takon librit.

Sa i takon ardhjes në shqip të këtij përkthimi, absolutisht për herë të parë dhe me shumë vonesë, mund të thuhet se është e pajustifikueshme një vonesë e tillë prej 14 vjetësh. Sigurisht, nuk është hera e parë që vonohet botimi i një autori të huaj në shqip, aq më shumë i vetëm një libri. Shqipen ende nuk e kanë mësuar kryevepra të letërsisë së vendeve ballkanike dhe asaj botërore, ndërkohë që janë botuar brenda pak muajsh nga dalja në origjinal, mjaft romane me dashuriçka autorësh të dyshimtë.

Nuk ka pse bëhet zhurmë e madhe në Shqipëri për botimin e një vepre të tillë, sepse pakkush e ka lexuar këtë tekst letrar – gjë që do të thotë se, të drejtën për të folur rreth tij e kanë vetëm ata që i kanë lexuar “Vargjet…” e jo ata që këtë vepër e dinë për poemë a bejte me tufa. Sepse do ndodhte si në “debatin” e paradokohshëm për “Pashallarët e kuq” në të cilin u deklaruan publikisht persona(zhe) që nuk e kishin lexuar asnjëherë vjershën, tash të njohur të romancierit Ismail Kadare.

Përkthyesit, botuesit, madje dhe lexuesit e Rushdies (posaçërisht të “Vargjeve satanike”) janë përndjekur deri në eliminim fizik edhe pse jetojnë, përkthejnë a botojnë në vende të përparuara, demokratike, të lira, etj., etj. Mes tyre ka pasur dhe personalitete të vendeve përkatëse, siç qe rasti i Azis Nesinit, përrallat e të cilit i lexoja ne fëmijëri, pa e ditur se më 1993-shin, atij do t’i bëhej një atentat i turpshëm vetëm për shkak të botimit, në një të përditshme turke pjesë të “Vargjeve…”

Por ironia e fatit nuk mbaron me kaq: një mëngjes të bukur, nobelisti Mahfuz denoncon fatvën e Komenit ndaj Rushdies ndërsa në mbrëmje i tërhoqi veshin autorit indian për fyerje të besimit. Ironi të hidhur përmbajnë edhe vlerësimet e nobelistit indiano-britanik për dënimin me vdekje të autorit, dënim që për Naipaulin është vetëm “forma ekstreme e kritikës letrare”!

E vërteta është se “Vargjet satanike” të Salman Rushdies nuk e meritojnë bujën e madhe që i mbështjell prej afro 15 vitesh; fjala është për një roman, që ndryshe nga shumë vepra, nuk është mbrojtur nga autori. Vetë Rushdie i ka “mohuar” “Vargjet…” nëpërmjet një ndjese publike që u ka kërkuar besimtarëve myslimanë, afro pesë vjet pasi, në një intervistë pati deklaruar se qëllimi i tij kishte qenë një libër më i ashpër. Veç kësaj, libri është bërë i njohur, së pari nga persona(zhe) joletrarë, leximi i të cilëve s’kishte pse të merrej në konsideratë nga bota letrare.

“Vargjet satanike” është një roman që lexuesi shqiptar duhet ta lexojë dhe “ars” po hedh në këtë drejtim hapin e parë. Në fund të fundit, në këtë roman nuk ka asgjë më satanike, se shfytyrimi i njeriut nga shkrimtarët shqiptarë të gati krejt letërsisë së realizmit socialist.

— marrë nga revista ARS

Dëshirat janë andrra zogjsh të pagojë

Irhan JubicaIrhan Jubica – Lindur ne Shkoder, me 1973. Me 1994-95 kryeredaktor i gazetes “Thyerje”. Me 1996 kryeredaktor i revistes letrare “Orana”, me 1997-e vazhdim, koordinator i Penclub “Orana”, nje grupim i shkrimtareve te rinj shkodrane. Me 1997-1999 redaktor i kultures ne gazeten “55”. Me 1999 themelon dhe drejton gazeten “Fjala e Shkodres”. Me 1996 boton vellimin e pare poetik “Beduini i fundit” (“Orana”), ndersa me 1997 vellimin ne proze “Nata e Shen Valentinit” (“Marin Barleti”).

Ka botuar ne shtypin letrar dhe ate periodik artikuj problematike kulture, si dhe krijimtari poetike e proze, si dhe perkthime nga italishtja e anglishtja.

Aktualisht kryeredaktor revistes letrare “ars”

PREMTIM

Pa mbarue andrrën
E kthimit n’dhè lulesh
Rana ka vdekë

Q’prej asaj kohe
I pari za
Ti
I vetmi
Por sonte
Mos guxo me më ringjallë

Varkë e vogël

Harrue i kam
Përrallat
E tekat e jetës
Por ajo çka duket
Fundi im nuk asht

Nuk ke si ikë

Jam Nili
I thamë
Mbas miliona jetësh

VONË

Vonë
Tash asht vonë

Edhe për me nisë
Edhe për me mbarue

Asht vonë
Për me dashtë
Për me urrye gjithashtu

M’kanë mbetë pak gjana
Vocrrake
Aq pak
Sa i mbështjell
Brenda një lëkure të kalbun
Molle

Dashunia
S’asht ma e gjelbërt
RELIEV

Heshtave t’shikimit tand të lirë
Prej hane
Shpirti i natës mbetun

Në ty thërrmohen
Pëshpëritjet e pajeta
T’një gëzimi vetues
Dhe detit të përgjumun
Heshtjes
Kujtime zjarresh shuhen

Në kasollen e paçati të yjeve
Djepit të një oktapodi
Andrra njiqelizorësh
Mëkon nji perlë

Dëshirat janë andrra zogjsh
Të pagojë

ÇMENDË

Jam çmendë
Patjetër
Tash që ty
Vazhdoj me të jetue

Nëse ti ke lindë
E veç do ashkla
Jetës tande
Der’ m’tash i ke djegë
Kufoma e çmendisë sime
Qelbet
Prej dëshirës
Me t’pa edhe ‘ì muzg

Kësaj bote të lumtun budallenjsh
S’kujtohet kush
Me varrosë
Dëshirën

Veç meje

FRIKË

Lëkunden fletët e supeve

Vetëm nji e qeshun
Gjethesh
Edhe sytë
Nuk binden
Ma

Por ti nuk luen
Medet
Stuhitë e mija
Me më frikësue ma
As mue
S’mundin

Veç
Plakë
Jo

As i ri

Kam lindë
Prej gurit
E drunit
I druhem

DASHUNIA E PARË

Nadjeve
Një plep i gjatë
I fryente diellit me u ndezë
VETMI

Kam pague shtrenjtë për t’ia zhvatë Zotit vetminë
Kur jam vetëm vdekja më mbron prej çmendisë
Kur jam vetëm nuk jam Zot
Zoti m’lutet n’gjunjë për t’u ba si unë

NJERIU QË ECTE SHPEJT

E di çka ka me ndodhë

Jam dëshmitar i epokës s’fundosun
N’oqeanin e heshtun t’çmendunisë pa cak

U plaka tue pritë shiun
Por era ma ka tretë vorrin tim
N’përhumbjen apokaliptike
T’rève t’thinjuna

Ikja jote s’ka me qenë ndodhi

Krishti ka thanë se nuk don me u ringjallë
Ma

DIMËN

Diell qorruem
Prej fjalëve t’ndyta
Shkëmbye mes ditëve
N’ndrrim motesh
CURRICULUM VITAE

Tanë zjarret shuhen
Edhe dielli

Çmendunia m’ka braktisë
Jam tu’ ecë vetëm

Jam vonue shumë
Tue pritë kohën
E ajo kishte ikë

Për t’ikë prej andrrimeve
M’duhet me rendë mbas andrrave
Që tremben prej meje

Nuk jam tu’ u shue
Jam tue u djegë
E me tymin tim
Ushqehem

Kaq thashë
Kam pasë shumë
Kam prap’ shumë
Por kaq thashë

— përgatitur nga Kolec Traboini

Lazër Stani (1959)





Krijuesi dhe tabutë



Një polemikë e para disa viteve midis shkrimtarit nobelist Nagib Mahfuz dhe shkrimtarit të anatemuar në një botë të caktuar, por edhe të mirëpritur në një botë tjetër, Salman Rushdie, e bërë disa vite më parë, pas botimit të “Vargjeve satanike”, më ka futur gjithnjë në dilemën, nëse ka apo nuk ka tabu për krijuesin. Në fillim të debatit të madh që shkaktoi botimi i “Vargjeve satanike” në botën islame, Nagib Mahfuz mori anën e shkrimtarit të kërcënuar, mori në mbrojtje lirinë krijuese të shkrimtarit Salman Rushdie. Por, disa kohë më vonë Mahfuz ndërroi mendje, duke thënë se, botimi i “Vargjeve satanike” ishte një gabim.

“Nuk duhen fyer ndjenjat e miliona njerëzve me një besim të caktuar”. Shkrimtari mendon se zhgënjimi do të ishte në çdo rast më i hidhur se e verteta dhe se, shkrimtari nuk mund t’i japë të drejtën vetes të zhgënjejë zemrat e miliona njerëzve. Një polemikë e para disa ditëve në Tiranë, lindi pikërisht prej një humoreske të thjeshtë, një rastësie që mori përmasa politike. Një humor, besoj pa të keq, dhe pa asnjë prapavijë kundërkatolike, u shndërrua në çështje kombëtare politike. Ithtarët e Papës dhe të katolicizmit, bartësit e frymës perëndimore, politikanët që e kanë të shenjtë miqësinë me Vatikanin dhe me Europën, nuk nguruan të mbronin një çështje, që në të vërtetë nuk kishte arsye të mbrohej. Institucioni i Papa Gjon Palit II nuk mund të lëndohej e as të vihej në dyshim nga një aktrim zbavitës i dy aktorëve, në një festival muzikor. Rastet janë të pangjashëm, të përmasave të ndryshme, sigurisht, por prapa tyre qëndron një çeshtje shqetësuese: deri ku shkrimtari, krijuesi në përgjithësi, mund dhe është e moralshme ta përdorë lirinë e tij krijuese.

Përgjigja e parë e gatshme, e mbetur gjithnjë në përmendje, është se lirinë tënde mund ta përdorësh deri aty, ku ti nuk cënon lirinë e tjetrit. Ne si komunitet qytetar sigurisht që jemi ende larg këtij të konceptuari për lirinë. Në kryeqytetin tonë pothuajse të gjithë janë të gatshëm të cënojnë lirinë e të gjithëve në emër të lirisë së vet, duke krijuar një kaos dhe një realitet të dhunshëm, që në rastin më të shpeshtë është dhunim që vjen nga antivlerat. Kjo jo thjesht në pikëpamje letrare, por në një spektër shumë më të gjërë, që rrok gjithë jetën e individit. Nga ana tjetër, në këtë kaos, ku përpjekja për të krijuar një lloj rendi ngjan me një pamundësi, gjejnë terren të përshtatshëm edhe tabutë, të cilat në shumë raste, kanë po atë fuqi mbijetuese, si edhe në diktaturë, kur vlerat dhe antivlerat, të vërtetat dhe gënjeshtrat jepeshin të gatshme me receta partie.

Dymbëdhjetë vjet më parë, të flisje një fjalë të mirë për At Gjergj Fishtën, Ernest Koliqin, Faik Konicën e Martin Camajn ishte një mëkat publik shumë i rëndë, ishte një krim publik dhe politik, i ndëshkueshëm jo vetëm nga gjykatësi, por edhe nga opinioni publik. Një mëkat po kaq i rëndë publik sot është nëse guxon të thuash se poezia e Fishtës është një epos i vonuar dhe se poezia e sotme shqipe ka poetë që e tejkalojnë shumë herë kualitetin e poetikës fishtiane. Unë nuk mund ta harroj zhgënjimin që i shkaktova një profesori një ditë, kur i thashë se proza e Martin Camajt me përjashtim të një novele (“Pishtarët e Natës”) nuk më shkakton ndonjë emocion të veçantë dhe më duket e zakonshme. Profesori, me siguri, ka menduar se unë, ose i jam i krisur, ose komunist i pandreqshëm. E njëjta gjë me ka ndodhur me një shkrimtar, mikun tim, kur i thashë për një nga krijimet e fundit të Kadaresë se është një libër i zakonshëm.

Miku im u rrek të më mbushte mendjen se tri novelat e përfshira në librin “Përballë pasqyrës së një gruaje” janë kryevepra, se ato shkruhen rrallë në një letërsi e të tjera përcaktime, që unë për etiketë nuk po i quaj me emrin e vet. Shkurt po i përmend këto raste për të treguar se jetojmë në një realitet të mbushur me tabu dhe se këta tabu, në lirinë tonë gjysmake, kanë gjetur një klimë shumë të përshtatshme për mbijetesën e tyre. Në përgjithësi , ne si komunitet njerëzor kemi një nënshtresë të fuqishme mitike dhe mbijetojmë intelektualisht midis folkut të veshur me petka “firmato”. Modernja, si në veshje ashtu edhe në art, në shumicën dërmuese të rasteve, na paraqitet jo si një zhvillim i natyrshëm, por si një shartim i portokallit me shegë. Shartesa të tilla në agrikulturë (nënshartesë e egër me mbishartesë të butë) janë rezultative, por, në letërsi shartesa të tilla krijojnë frute aq të thartë, sa të mpijnë dhëmbët që në kafshimin e parë. Por nëse shartesa të tilla gjejmë tek krijues të njohur, tek emra që në kulturën shqiptare janë shndërruar në tabu, ato askurrkush nuk guxon t’i përmendë. Ne e kemi thënë; të gjithë e thonë se, në Shqipëri mungon kritika.

Dhe kjo mungesë nuk është e vogël, sepse një kulturë pa vetëdije kritike është kulturë e mangët. Arsyeja kryesore, edhe në këtë rast, është se, kritika është e paaftë të çlirohet nga tabutë, është e paaftë të mendojë pa komplekse, shkencërisht. Më ka bërë përshtypje se shumica e kritikëve tanë, aq pak sa kemi, pas viteve nëntëdhjetë, u turr të rizbulojë dhe të rivlerësojë emrat që po kjo kritikë i kishte varrosur për pesëdhjetë vjet. Janë botuar me dhjetëra shkrime për Fishtën, Koliqin, Camajn, Bilal Xhaferin, Arshi Pipën e ndonjë tjetër. Siç ka vazhduar të shkruajë këto vitet e fundit, për disa emra të letërsisë shqipe që u bënë të njohur në vitet gjashtëdhjetë. Por, kjo kritikë, nguron të përmendë, të analizojë, të shprehet pro apo kundër një romani, që për mua është fondamental për letërsinë shqipe siç është “Këngë Shqiptare” i Kasëm Trebeshinës. Këtë të fundit, krijuesit – edhe shkrimtarët madje, ngurojnë ta përmendin. Përse? Se heshtja ndaj tij, është shndërruar në një tabu, se thyerja e kësaj tabuje, ngjall frikë dhe pasiguri.

Shkurt, ne jetojmë në një kulturë të tabuizuar, në një kulturë ku ka hapësirë për cmirë, ligësi, xhelozi, mediokritet, po nuk ka hapësirë për dialog, debat profesional si dhe, ku ka një shterpësi të frikshme idesh. Mundet që pikërisht për këtë, ne kemi një elitë të dobët intelektuale, që nuk është e aftë të iniciojë procese, që nuk është e aftë të paraprijë procese që krijojnë një standart të ri në komunitet. Për intelektualin, për mendjen krijuese, nuk ka të vërteta dhe realitete të padiskutueshme, nuk ka siguri absolute. Çlirimi nga tabutë, është një hap drejt lirisë në përgjithësi dhe lirisë krijuese në veçanti. Por, edhe ky proces është kaq i ndërlikuar. Në fund të fundit, njerëzimi zgjatet në histori nëpërmjet ripërtëritjes së idhujve, ose rizbulimit të idhujve të vjetër. Progresi qëndron pikërisht aty, ku shfaqet një dimension i ri, i cili në fund të fundit është i pakohshëm.

Shenjat e natës

Lazër Stani Mamaja e Lulusë thotë gjithmonë se në këtë shtëpi ka disa shenja të këqija, që ajo edhe pse shikon filxhanet dhe parathotë fatet e njerëzve që i shfaqen në ëndrra, nuk i merr vesh. Edhe unë pata të njëjtën parandjenjë kur hyra për herë të parë në këtë shtëpi. Këtu do të vdes, thashë me vete, duke kqyrur muret e zhveshura, që kundërmonin erën sterile të gelqeres së freskët. E zbrazët, me pllaka të lëmuara, me faqet e mureve të sapobojatisura, dhomat e shtëpisë nuk të krijonin kurrfarë intimiteti. “Kam përshtypjen se do të vdes këtu” mendova përsëdyti, në vend që të gëzohesha se, më së fundi unë dhe Luluja kishim një shtëpi të re. Të njëjtën gjë e mendova edhe kur Luluja më tha se iu duk sikur dëgjoi një të qarë. “O, zot, tha, dëgjova një të qarë këtu!”. Askush nuk qante aty, unë ende isha zgjuar, po Luluja këmbëngulte se e dëgjoi të qarën. “Ishtë një dënesje, tha, një dënesje e thellë, ngjethëse, që të këpuste shpirtin”. Unë u ktheva në anën tjetër të shtratit tonë të madh, u zhvendosa në qoshen nga ditrarja dhe u përpoqa të flija. Luluja këmbënguli prapë se dikush dëneste aty, fare pranë nesh, në errësirë. Ndeza abazhurin që ta qetësoja, i thashë se nëse ndjehej e lodhur mund të pinte një qetësues dhe të flinte.

“Çoje mendjen tjetërkund, përshembull kur bënim dashuri në kështjellë, duke u dridhur nga të ftohtit”. Luluja më ndoqi pas në shtrat, u ngjesh pas kurrizit tim, më shtrëngoi me krahët që i dridheshin, shqiptoi diçka mbyturazi dhe më puthi lehtas tek vertebrat e qafës. Edhe unë dëgjova dënesjen, të qarën pikëlluese të strukur diku pranë meje. “Çfare ke Lulu, pse qan – e pyeta butësiht. “Nuk qaj unë”, tha Luluja. U shtrëngua e trembur për vdekje pas meje. Shqiptoi mbyturazi diçka si “shyqyr që të kam”, u ngjesh edhe më fort pas meje, tha se kjo dënesje e ndjellakeqe ka diçka jotokësore, që atë e frikësonte për vdekje. U ktheva nga ajo e shtrëngova fort, i bindur se askush në këtë botë nuk ishte dashur dhe nuk mund të duhej si ne. Edhe Luluja po ngjeshej pas meje, më ledhatonte me duart e saj të brishta kurrizin, shpatullat e imta, kurse kofshët i ngjeshte pas kofshëve të mia, sikur donte të bëhej njësh me mua, të futej e tëra brenda meje, të fshihej nën lëkurën time të ngohtë dhe të qendronte aty përgjithmonë, e mbrojtur nga kjo dënesje apo e qarë; ec e merre vesh se çfarë ishte.

Nuk e di se në çfarë ore të natës jemi. Luluja, e shtrirë pranë meje bën një gjumë të thellë, e mbrojtur edhe prej endrrave të keqia. Diku larg, andej nga rrethinat e lagjes, mbase nga blloku i Vilave të Reja, dëgjohet një angullimë. Me vonë dëgjohet një e lehur qeni, që sa vjen e bëhet më këmbëngulëse, më kërcënuese. Kjo e lehur kërcënuese më sjell ndërmend Xhixhin, qenin tonë të dikurshëm. Mamaja këmbëngulte se ai gjithë natën u lehte fantazmave, që sipas saj endeshin natën rrugëve të fshatit. “Mëkatarët nuk i mban varri, ecin këmbëzbathur rrugëve të fshatit, me shputat e këmbëve të mbushur me gjëmba dhe copëra gastaresh të thyera”, thoshte.

U ktheva nga Luluja dhe u shtrëngova fort pas saj, aq sa ajo rënkoi në gjumë, shqiptoi një fjalë të huaj në një gjuhë që unë nuk e njihja (kjo më la pamend sepse unë i dija të gjitha gjuhët që dinte Luluja, madje edhe disa gjuhë të tjera që ajo nuk i njihte), tha prapë diçka tjetër, po kësaj here fjala mbeti e mbytur në fyt, u çliruar prej meje dhe u ngrit ndejur, këqyri rrethepërqark e trembur, shtangu duke ia ngulur sytë një qosheje të errët, diku ndërmjet raftit të rrobave dhe faqes blu të murit dhe lëshoi një klithmë të frikshme. E shkunda Lulunë për supesh, e shtrengova frot pas vetes, ia rrasa fytyrën pas gjoksit tim, po ajo vazhdonte të dridhej pa mundur të zgjohej nga gjumi i saj i makthshëm. “Lulu, Lulu”, i thërrisja unë , duke e ngjeshur pas vetes dhe duke e ledhatuar. Ajo më vështronte me ca sy të prishur. Nuk e merrte vesh se ku ndodhej, as se kë kishte pranë.

Të nesërmen ajo më tregoi se në fëmijëri zgjohej shpesh në shtrat, lëvizte e përgjumur nëpër dhomë, madje njëherë pati zbritur shkallët dhe e ëma e pati mbërritur teksa ajo po përpiqej të hapte portën e rëndë të oborrit. “Kur mbusha njëmbëdhjetë vjeç këto shëtitje natën nuk m’u përsëritën më”, tha ajo.

Më bëri përshtypje kujdesi i saj i veçantë kur përdori togëfjalëshin “shëtitje natën”. Sikur e përkëdhelte atë sindrom të shkuar prej somnambule. “Por të lutem, tha, mos më zgjo nëse këto shëtitje më përsëritën sërish. Nëse më zgjon, do të vdes”.

U përpoqa ta qetësoj Lulunë, i thashë se këto shqetësime i përkasin një kohe të shkuar, një fëmijërie të ankthshme, ndoshta një krize puberteti, ose një pasigurie më të thellë akoma, po fundja të gjithë ne, kishim kaluar situata të tilla dhe ajo nuk duhej të shqetësohëj për këtë. I kisha treguar shumë kohë më parë historinë time me shtrigën e vogël, që tashmë e quaja me përkëdheli, shtrigulë, e që më pati tmerruar një pranëverë të tërë, kur nuk isha më shumë se dymbëdhjetëvjeç. Maria, shoqja ime e klasës, qe shtrirë mbi mua e më shtrëngonte fort. Pesha e saj mbi trupin tim ishte e frikshme, mbytëse. Unë nuk lëvizja dot as majtas as djathtas, as mund të çlirohesha dot prej saj. Me ngjante sikur po më lëshonte fryma nën peshën e përqafimit të saj të dhunshëm. Kjo torturë zgjati shumë, shumë, derisa unë munda të rrotullohesha në shtrat dhe të hapjas sytë. Atëkohë pashë një shkëndijë që po largohej nga dritarja dhe, mëqe kisha dëgjuar se, shtrigat plaka qarkullonin natën si shkëndija të ndezura, mendoja se Maria, e kishte ngrënë zemrën time dhe se, do të vdisja shpejt. Gjithë atë pranvere jetova me ankthin e vdekjes së shpejtë, po pranvera shkoi dhe asgjë nuk më ndodhi.

Ia rrëfeva edhe njëherë historinë Lulusë, po ajo nuk e kishte mendjen te ato që i tregoja unë. Tha se mbrëmë dikush dëneste në shtratin tonë, ose diku pranë nesh, në dhomën tonë të gjumit. “Kjo është e tmerrshme”, tha.
E kundërshtova me të gjitha fjalët që me erdhën në atë çast të zbrazët, i thashë se ndosha ne ashtu na është dukur, por kjo nuk mund të jetë e vërtetë, se askush nuk mund të dëneste në shtëpinë tonë të re, se gjithçka ishte me të vërtetë e re, edhe shtrati, edhe raftet, edhe tryeza e shkrimit, edhe karriket edhe qylymi i butë që kishim shtruar në dysheme, edhe muret, edhe kanatat e dritares ishin aq të reja sa nuk mund të terhiqnin pas vetes asnjë hije të së shkuarës. Luluja më kqyri më mosbesim, u përpoq të buzëqeshte, tha se isha një orator i mirë, ndonëse edhe vetë po e kuptoja se biseda ime ishte e shpëlarë, e pakuptimtë.

Ditët e tjera ne të dy i shmangeshim kësaj historie, bënim sikur nuk i dëgjonim më dënesjet e shtratit, ose atë kuisjen e përvajshme të mobiljeve, sado që kjo nuk qe e lehtë. Përkundrazi, të dy e ndjenim se diçka e jashtëzakonshme po ndodhte midis nesh, diçka që po të mos e ndalonim do të na shkatërronte të dyve. Kjo gjendje ishte e mundimshme sidomos për Lulunë, e cila kur e kur ngihej ndenjur në shtrat, kqyrte me sy të çakërdisur rretherrotull, shqiptonte ca fjalë të paktuptimta, ose që unë nuk i merrja vesh, nuk i deshifroja dot ngaqë isha përgjumësh, dridhej dhe përpëlitej në një makth të frikshëm. “Shoh një fytyrë të prerë nga grilat”, duke vështruar e pikëlluar nga dritarja. E kundërshtova, sado që të kundërshtoje Lulunë nuk ishte e lehtë.

Po, e dija, asnjë fytyrë nuk mund të shfaqej në dritaren e dhomës tonë të gjumit në atë orë të vonë të natës. U mendova ta qetësoj duke e përkëdhelur lehtë në qafë, ia zbrita dorën nëpër kurriz, pandjeshëm, butësisht dhe e përqafova. Nuk e di se si ndodhi, po buzët e mija u gjendën në puthitura me lëkurën e butë të qafës së saj. Ashtu e puthja gjithmonë, duke i zbritur buzet poshtë e më poshtë gjersa buzët e dridhshme preknin gjinjtë e saj. Ajo u ngjesh pas meje, u shtrëngua aq fort (ajo gjithmonë thoshte: dua të futem brenda lëkurës tënde) sa më shkaktoi një dhimbje therëse në shpatull, m’i nguli thonjtë në lëkurën e kurrizit dhe ashtu të mbërthyer mbas njëri-tjetrit provuam të bënim dashuri, duke i flakur tej mbathjet me vështirësi.

“Tani dhoma do të mbushet me dritë”, thashë me të qeshur, ngaqë muajve të fundit ishim dobësuar shumë të dy dhe kockat tona përlaseshim me njëra-tjetrën me një egërsi të shfrenuar. Unë edhe herë të tjera i pata thënë se skeletet tona janë aq të rrëmbyeshem sa lëshojnë shkëndija kur kacafyten me njëri-tjetrin. Papritmas Luluja u shtang, u përpoq të çlirohej prej meje, ktheu kryet në anën tjetër e tmerruar dhe tha se dikush na përgjon sa herë bëjmë dashuri, dikush dënes, ose rënkon përvajshëm, ngjitur me shtartin tonë, brenda shtratit tonë. U shkëputa prej saj i dëshpëruar dhe ndeza dritën. Asgjë e jashtëzakonshme nuk dallohej në dhomën tonë të gjumit, që deri para pak çastesh ishte dergjur në errësirën e natës. Rrobat e mia të mbrëmjes ishin aty, të hedhura njëra mbi tjetrën në qylym, fustani i Lulusë strukej i palosur në karrike, kapakët e raftit ishin të mbyllur, kur dy pasqyrat, ajo e ngjitur në kapakun e raftit dhe ajo tjetra përballë, e ngjitur pas murit pasqyronin ftohtësisht zbraztësinë e njëra-tjetrës.

Unë ndjehesha shumë keq, por po kaq keq duhet të ndjehej dhe Luluja. S’e mbaj mend për çfarë folëm në fillim, ndoshta unë i tregova diçka për të larguar vëmendjen, diçka të largët, që me siguri nuk kishte të bënte me ne. Luluja u pëpoq të buzëqeshte dhe shtoi se kështu nuk vazhdohet. Unë nuk e merrja me mend se si mund të vazhdohej, nuk e dija se çfarë bluante ato çaste në mendje Luluja; ndjehesha vërtet i zhgnënjyer dhe nuk kisha asnjë dëshirë ta përqafoja prapë dhe të fillonim sërish. Edhe unë kam përshtypjen se dëgjoj një dënesje sa herë provoj të bëj seks me Lulunë dhe nuk ndjehem i qetë. Më duket sikur po bëj një faj, sikur diçka e huaj po futet tinëzisht midis nesh, na përgjon dhe pikëllohet, lëshon klithma dëshpërimi, ose qan mbyturazi. Kjo sigurisht nuk është e vërtetë, po përderisa të njëjtin mendim e ka edhe Luluja, perderisa edhe ajo dëgjon të njëjtën dënesje, që tashmë është bërë e përnatshme dhe e thekshme sa herë duam të bëjmë dashuri, diçka me siguri duhet të jetë. Mesnata duhet të këtë kaluar me siguri, ndoshta është shumë vonë, dy ose tre e natës. Provoj të mbyll sytë, të harroj të gjitha pamjet e pshtjelluara që më shfaqen, dua të përqendrohem në një tingull magjik, që ta mbush shpirtin me nostalgji dhe harrim, por pikërisht atëherë kur jam larguar shumë nëpër atë udhëtim të heshtur e të paformë, dëgjoj dënesjen që të këput shpirtin.

Shqyej sytë i llahtarisur kur shikoj te këmbët e bshtratit një mace të verdhe me ca sy prej njeriu të mbushur me lotë. E mbërthej nga qafa dhe e përplas me të gjithë fuqinë time pas murit. Dëgjohet zhurma e mbytur e përplasjes dhe një rënkim i mbytur. Ndez dritën e abazhurit, kerkoj të gjej trupin e maces së verdhë, por në dhomë nuk ka asnjë gjurmë të ekzistencës së maces, kurse unë po, jamë i sigurtë se ajo ishte aty dhe unë e përplasa me forcë pas murit. Madje unë ende e kam në gishtërinj ndjesinë e gëzofit të butë, një ndjesi ledhatuese dhe të pafajshme që më gandon zemrën. Nuk i thashë asgjë Lulusë për macen e verdhë që dëneste te këmbët e shtratit tonë dhe as për zhdukjen e saj misterioze. Kur takova të nesërmen Ninën me kryet të lidhur me një fasho të bardhë, shtanga, ngaqë aty për aty pata përshtypjen se unë isha shkatari i plagës së saj të fresket, që kishte krijuar një njollë gjaku mbi fashon që reflektonte një bardhësi verbuese. “U përplasa mbrëmë pas murit”, tha Nina si për t’u shfajësuar.

Ajo tha se ishte ngritur nga shtrati që të merrte një qetësues për dhimbjen e kockave, po ndërkaq nuk i hapte dot qepallat dhe qe përplasur në mënyrë të tmerrshme pas murit. “Pandeha se më lëshoi zemra, tha, po ja ku jam, prapë e gjallë…” Nina bëhet gati të largohet, thotë diçka nëpër dhëmbë që unë nuk arrij ta kuptoj, më shtrëngon lehtësisht dorën dhe unë prapë provoj atë ndjesinë e pushit të butë të maces së verdhë, që një natë më parë e kam përplasur pas murit. Ikja e saj e heshtur më duket e përgjithmonshme. Në anën e majtë të gjoksit diçka më shtrëngon nga brenda duke më shkaktuar një dhimbje të ngadaltë, por këmbëngulëse që ngjitet pas brinjve, duke u tretur dalëngadalë nën lëkurë. Pyetjes se Lulusë në mbrëmje vonë, se ç’më ka ndodhur që jam aq i përhumbur i përgjigjëm shkurt: “Kam fjetur keq natën që shkoi”.

Luluja kthehet nga unë dhe më thotë me qortim: “Duhet të kishim blerë një shtrat të ri”. Ajo thotë se ky shtrat nuk e di se çfarë ka, po gjithë natën lëshon gërvina, dënes nën trupat tanë, ka një vaj të brendshëm prej drurit të mobiljeve a ku di unë. “Lulu, unë të kam dashur gjithmonë i them. Asnjë gjë tjetër në botë veç dashurisë nuk më ka shtyrë të lidhem me ty”.

Ajo më thotë se këtë e di, e di gjithashtu se unë kurrë s’do të pranoja të shrihesha në shtrat me një grua që nuk e dua, aq me tepër që të martohesha me të, po megjithatë mobiljet duheshin ndërruar, duheshin blerë të reja, ose përndryshe gjithçka midis nesh po merrte fund. I tha këto fjalë me dëshpërim të thellë, fatal, sikur në të vërtetë, tani e tutje nuk do të mund të ishim më bashkë dhe kjo për atë, të paktën kështu mendova unë në atë kohë, ishte një vetëvrasje, një shkatërrim i pariparueshëm, dhe unë, për agjë në botë nuk do të kisha dashur t’i shkaktoja, qoftë edhe një hije pakënaqësie në fytyrën e Lulusë që s’më ishte ndarë kurrë nga vetja që ditën e parë kur e njoha këtu e dhjetë vite të shkuara. Po edhe ndërrimi i mobiljeve të shtrenjta që i kishim blerë jo shumë kohë më parë me dukej çmenduri aq më tepër, që edhe punën me paratë e kishim pak pisk.

“E megjithatë nesër do të blejmë mobilje të reja”, thashë unë për të shpëtuar atë që mund të shpëtohej. E shtrëgova në gjoks kokën e Lulusë, e përqafova dhe e putha fort duke e shuar gjithë zjarrin e një dashurie të ëndërruar në buzët e saj, paksa të ftohta dhe si të mpira. Provouam të bëjmë prapë dashuri, po Luluja i mbante sytë të hapur, kqyrte e trembur anash, mendjen e kishte të humbur kushedi se ku. Kjo më trishtoi, u shkëputa prej saj, i ktheva kurrizin dhe e ngjesha kryet fort pas jastëkut të akullt që ende mbante erën e detergjentit të ri që Luluja e kishte zgjedhur nëpërmjet reklamave televizive si markën më të mirë.

Papritmas Luluja u ngrit, duke u mbështetur në bërryl dhe më pyeti: “Si ishte Nina në seks, më e mirë se unë?” Ajo nuk priti që unë të t’i thoja diçka. “Pra e qive”, tha me një zë të huaj që unë s’e kisha dëgjuar kurrë të shqiptohej prej buzëve të saj. Atë moment qeshë i bindur se nuk fliste Luluja, po dikush tjetër brenda saj, madje pata përshtypjen se ajo nuk fliste me mua, po me dikënd tjetër, me dikënd që unë nuk e njihja. Unë në jetë kisha njohur vetëm një Ninë, po me atë, as puthur nuk ishim kurrë dhe qeshë i bindur se Luluja nuk e kishte fjalën për Ninën time. E ngjesha edhe më shumë kryet pas jastekut dhe në heshtjen që përcolli fjalët fatale të Lulusë dëgjova përsëri dënesjen e thellë, që në të vertetë ngjante me një dënesje jonjerëzore: ishte një dënesëje e drunjtë, një dënesje pylli, që vinte nga larg, ndoshta nga kohët e shkuara. “Sidoqoftë, duhen ndërruar mobiljet që nesër”, thashë me vete. U ktheva nga Luluja dhe u shtrëgova fort pas trupit të saj. Atë çast matanë grilave m’u duk se pashë një fytyrë të zeshkët të rrethuar nga kurora e lëshuar e flokëve të zinj, po kur pulita sytë që të kthjelloja vështrimin, fytyra nuk ishte më aty. Vetëm shtrati vazhdonte të dëneste nën peshën e trupave tanë.

Ardhja e Migjenit në letërsinë shqipe



– Marrë nga libri me të njëjtin titull i Ismail Kadaresë



Kur Millosh Gjergj Nikolla, me pseudonimin Migjeni, djali i ri nga Shkodra, i brishtë, elegant dhe serioz… nisi të magjepsej nga arti i të shkruarit, letërsia shqipe kishte katërqind vjet që ekzistonte. Për të kuptuar se ç’përfaqësonin këto vepra, mjafton të përmendim “Rrethimi i Shkodrës”, të shkruar nga Marin Barleti, që ndonëse botuar më 1504, lexohet me një frymë edhe sot. Midis shkrimtarëve që u shquan në këtë periudhë ishin Pjetër Budi (1566-1622), Frang Bardhi (1606-1643) dhe Pjetër Bogdani(1625-1689), personalitete të kulturës shqiptare e të asaj evropiane njëkohësisht.

Migjeni erdhi në kohën e zhgënjimit të madh

Migjeni shkroi dy vepra kryesore, “Vargjet e lira”, në poezi, dhe “Novelat e qytetit të veriut”, në prozë. Asnjëra prej tyre nuk e pa dritën e botimit në gjallje të tij. Shqipëria sapo kishte dalë nga nata islamiko-osmane. Dalja e saj, përmes një kaosi e anarkie të paparë, kishte qenë një ndër më të dhimbshmet në historinë e shteteve. Kufinjtë e prerësipas një kirurgjie të pamëshirshme dhëmbnin ende. Gati gjysma e shqiptarëve kishte mbetur jashtë tyre. Vendi ishte i varfër, i trishtë, gjysmë i rrënuar.

Vjeshtë në natyrë dhe vjeshtë ndër ftyrat tona

Me këtë varg ai nis vjershën e famshme “Vjeshta në parakalim”.

Ngjyrën e verdhë lozin në vallen e fundme
(Dëshirë e marrë e gjetheve që një nga një vdesin),

Gëzimet, endjet tona, dëshirat e fundme
nëpër balta të vjeshtës një nga një po shkelin.

Dhe më poshtë:

Një lis pasqyrohet në lotin e qiellit,
Tundet dhe përgjaket në pasjon të viganit,
“Jetë! Jetë unë due! e frymë merr prej fellit,
si stuhi shkymë ajrin… por në fund ia nis vajit.

Përballë euforisë dhe vetëlavdatave prej të cilave po i merrej fryma artit shqiptar, Migjeni dhe shkrimtarë të tjerë të kohës i parashtruan botës shqiptare një vizion të ri: sensin vetëkritik. Sfida e migjenit ka të bëjë me “malin që s’bëzan”, pra me krejt mendësinë shqiptare, me idolet, kanunet, mitet, komplekset e paragjykimet të shtresuara shekull pas shekulli…

O si nuk kam një grusht të fortë
ti bij mu në zemër malit që s’bëzanë

kështu shkruan Migjeni në vjershën “Recital i malësorit”. Dhe fare i vetmuar midis këtij kori, lëshon një thirrje të re.
Migjeni

Mali hesht dhe në heshtje qesh
e unë vuej e në vuejtje vdes.

Kështu Migjeni i Brishtë, djaloshi i krehur me kujdes, kërcënimi i të cilit do t’i bënte të shqyheshin gazit banorët e maleve, goditi i pari atë që ngjante e paprekshme: tradicionalizmin mesjetar. Noli, Poradeci dhe Migjeni ishin të tre, ndonëse në mënyra të ndryshme, shkrimtarë të tipit të ri. Ç’prej kohësh letërsia shqipe kishte nevojë për ta. Letrat shqipe prisnin me ngut ardhjen e shkrimtarëve novatorë, ata që do të thyenin rutinën, që do të zgjeronin venat e saj të ngushtuara, që do të shkatërronin klishetë parazitare, që do u kthenin fjalëve lirinë e humbur.

Të tre shkrimtarët e mëdhenj të epokës mund t’i përfytyrojmë si të vendosur në tri zona: në zonën qiellore, Poradecin, në një zonë mërgimi, një farë purgatori, Nolin, dhe në ferrin e ditëve të zakonshme, Migjenin; të tre së bashku përbënin një gjeni të plotë.

Ditët e fundit…

Në dhjetor 1937, me vaporin që bënte rrugën Durrës-Bari, Migjeni u nis për t’u kuruar e ndoshta pastaj edhe për të studiuar për letërsi në Itali. Nga kjo rrugë, ai nuk do të kthehej më. Në senatoriumin San-Luigji të Torinos kur e ndjen se ditët i ka të numëruara, gjithçka tek ai merr formë testamentiale. Në tre rreshtat e fundit që shkroi, përpara se t’i fillonin krizat e të binte në koma, prej së cilës nuk do përmendej më, për herë të parë në veprën e tij përmend emrin e Skënderbeut. Nuk dëshiron të vdesë pa shkruar diçka për Heroin Kombëtar të popullit të vet. I shkroi, pra, ato tre rreshta në prozë (fjalët e fundit ishin “s’flitet ma”), dhe ndoshta me një lehtësim të fundit nisi të shuhej, gjersa vdiq, fare i qetë, siç dëshmojnë të gjithë, më 26 gusht 1938.

Vargu i Poradecit:

“Fluturoi dhe shtergu i fundit madhështor me shpirt të gjorë”, do t’i shkonte kësaj vdekje tragjike, aq më tepër që, sipas moshës, Migjeni duhej të vdiste vërtet i fundit.

Unë djepi juej e ndoshta vorri juej, kishte shkruar vite më parë Migjeni për veprat e tij. Ai e kishte shpërthyer më në fund varrin dhe po vinte t’i sillte letërsisë shqipe kumtin e tij të veçantë, me të gjitha vulat dhe peshën që i jepte rikthimi nga terri.

Nga Lekë Gjoka : Gjergj Lacuku (1971)


Gjergj Lacuku lindi me 19 Prill 1971 ne fshatin Beltojë, Komuna e Berdicës, në rrethin e Shkodrës. Rrjedh nga një familje, që lufta e klasave i mohoi pothuejse gjithçka. Duke kenë i privuem nga çdo mundësi, ai shikonte larg dhe për t’i ba andrrat e tij realitet, arratiset nga Shqipnia më 1990. Pas disa vitesh të veshtira si refugjat, ma në fund me 1994 arrin ne “Eldorado”, ku kishte andrrue prej vitesh. Që nga ai vit, ai jeton dhe punon në Florida të Amerikës.

Ky asht libri i pare me poezi, por gjithashtu poezite e tija jane botue ne dy koleksione librash në gjuhën angleze nga “International Society of Poets“, që titullohen “Colors of Life” (në shqip “Ngjyrat e Jetës“) dhe “Who is who in International Poetry”. Gjithashtu, asht vlerësue edhe me çmimin Editor’s Best Award”. Një ndër poezite e tija në gjuhen Angleze gjindet edhe në një koleksin CD prej 33 poezive të zgjedhuna nga “International Society of Poets” me anëtarë nga mbi 60 vende të botës.

Libri i tij i parë asht një mirënjohje dhe dashuni për prindit, familjen, miq dhe të afërm, kudo qe janë. Asht një shprehje malli për Atdheun dhe vendlindjen e tij.



Tek ju lashë unë zemrën time

Pikon mall kjo zemra ime,
Pikon mall e dashuri.
Qetësi gjen veç në vendlindje
Ku kalova fëmijërinë.

“Malli rrjedh, jo nuk pikon!”
Zemra ime flet kështu.
Dallgën e mallit e qetëson
Veç kur është aty tek ju.

Bien muzgje, çelin agime,
Erret natë, zbardh mëngjes,
Tek ju lashë unë zemrën time
Për ju rreh deri sa t’vdes.

Nanës sime

Kan ra rrezet an’e mban’
Çelin lulet plot aromë,
Sa mall sot per nanën kam
Mall që zemrën ma copton.

Ti natyr’ pra buzëqesh
Si t’ka hije ty gjithmonë,
Pak qetesi t’ia kthesh
Kesaj zemre që po vajton.

Fllad i ambel sot po fryn
E nder pem’ zogjte kendojn’.
Nana e dashtun m’del nder sy
E Un’hap krahet ta përqafoj’.

Por jo, jo, mundohem kot’
Asht nje vegim si n’fëmini,
Dhe un’ prej mallit derdhi lot
Se nana a larg – ne Shqipni.

O kurbet ti plag’e rand’
Qe s’te gjendet jo sherim,
Zemra nanash je tue tha’
Tue ia marr’ jetës rinin’.

Beograd, maj 1991

Shkodra

Ne mengjese kur lind dielli
Shkoder Locja ja merr kanges,
Me za t’ambel si bylbyli
këndon edhe n’mes t’skamjes.

Ky qytet i lashte sa moti
neper shekuj diti t’gëzoi
E kur zi mbante kombi
Buzagaz rrugës kaloi.

Njikjo asht’ pra Shkodra jon’
Me Rozafen nuse motit,
Piedestal gjithmone qendron’
Krenaria e gjith’ kombit.

Mollë e ndalume

Na futen në kopshtin e “Edenit”
Në vend të luleve rreth e qark
Tela me gjemba
(zbukuru me ftyrën e Enverit).
Aty u rritëm si në inkubator:
Hangrëm ç’na dhanë,
Fjetëm kur na thanë,
Bile, disave jua prenë krahët
Kur i panë se hidheshin perpjetë.
Oh, Zot, se ç’hoqme n’at’ jetë!
Çdo gja përtej errsinës
Ishte mollë e ndalueme
Perëndi, edhe rrezet e diellit na i bllokuene.?

Shkoder Loces

Hej, Shkoder loce, n’ amshim
po t’kendoj me zemer t’vrame.
Këtu, i tretun ne mergim,
kujtoj diten qe u ndame.

N’dhena t’hueja ku un’ ndodhem
as ne gjume nuk kam qetësi,
tue u rrejt’ se do gëzoj boten,
do la’ mbrapa nje grusht hi.

E nder andrra fluturim,
me zogj t’qiellit tue bisedue:
“Kur t’shkoni n’qytetin tim
Nanës e babës t’falna me i cue.”

Kur te shndrisin rrezja e par’
mu ne zemer te Evropes,
Ti Rozafe per ne mos kjaj
Mbi altar t’Zojes Shkodres.

Shkoder loce,nane e dashtun,
kur t’na vij e fundit mbramje
per bijt’ e tue n’bote perhapun
nji vend rueje te Fusha e Rrmajve.

Aty dona n’ ameshim
eshtnat tona me pushue,
kur t’vij Prilli me gjelberim
dikush ka per t’na kujtue …

E pra sot neper botë,
bijt’ e tuej kudo qe jena
t’ i lutna t’madhit Zot:
Shkoder locen gjithmone ta kena.

Toronto, Kanada, Gusht 2003

Nata e ikjes

Mora rrugen e largimit
Ne nji natë qe binte shi,
Me zgjidh prangat e mjerimit
Qe duer-kambe mi kishte nxi.

Tue kalue telat me gjemba
Edhe andrrat paten frike.
Nder këto tela vete vdekja
Bante roje nate e dite.

Ne mesjeten komuniste
Per ne lulet s’kishin erë.
E ne heshtje zemra thërriste
– Per pak drite ne ket’ sketerrë.

Per mue ikja s’ishte kange
Qe te këndohej nder gëzime,
Por ajo mbeti plage
qe me djeg e me jep dhimbje.

Emigrantve

Qetësi shpirtnore në ket’ bot’
Larg vendlindjes vështir’ me gjet
E kjo jet’ si dallgë ushton
Si stuhi që kurr’ nuk hesht.

E rand’ qenka me emigrue,
Prej njerzve m’u nda për së gjallit.
Kështu Zoti e paska shkrue
Me là rrugën me lotët e mallit.

U rritëm ne t’mjeruem
Si fëmijë të lanun jetim,
Me zemrën mallpërvëluem
Na kalon jeta në mërgim.

Por ama kurrë mos t’harrojmë
Se kush ishim, nga erdhëm
Se mandej humb vlera jonë
Dhe për ne e bardha erret.

Se mandej humbet vyrtyti
Si dhe besa a Shqiptaria
siç na humbi komunizmi
mos me dite se c’asht njerzia

Me andrra, shpresa e besim
shikojme larg n’ardhemeni
nje dite patjeter do vijme
tek ti -O Nane Shqipni !

— përgatiti: Lekë Gjoka

Në rritje është dhuna e të miturve në rrjetet sociale

Kërko brenda në imazh                                      Nga Flori Bruqi Tik Tok është një aplikacion në pronësi të kompanisë kineze, Byte...