(Poezitë janë përkthyer nga Anglishtja në Shqip
nga shkrimtarja Irsa Ruçi)
© Roxana Nastase
Martesa
Ne
përjetojmë momentet e dashurisë dhe momentet e urrejtjes,
Lumturitë
dhe trishtimet.
Të
qeshurat tona dhe lotët që mbledhim së bashku
Dhe
kjo lidhje është martesa.
Ne
ndërtojmë, ushqejmë ose shtypim ëndrrat
Sipas
tekave të çastit,
Por
ne plakemi bashku, pandryshueshmërish të afërt,
Padashur
gdhendim një njësi për përjetësi,
Duke
harruar se megjithëkëtë, ajo mbetet gjithnjë martesa.
© Roxana Nastase
Malluar
Malluar
për shijen e kripës
Apo
flladin
Për
shushurimat e valëve
Apo
vikatjet e pulëbardhave
Malluar
për vitet ngecur në të kaluarën
Apo
ëndrrat
Për
erën ndërsa puth gjethet
Apo
gjëmimin e stuhive
Malluar
për të rinjtë e pazëvendësueshëm
Apo
rërën
Për
kërkimin e horizontit
Apo
shigjetat varur në pragun e një anijeje
Malluar
për detin dhe rininë time
Malluar
për atë çka ishte dhe nuk mund të jetë.
© Adam Levon Brown
Kur dashuria është një trëndafil
Shtyjini
barrierat
Në
fazën tjetër
Të
iluminizmit
Dashuria
është një fjalë
Me
katër shkronja
Gjemba
dhe marrëzi
Me
pushim në mes
Ju
mund të shijoni
Gjakun
e freskët
Që
rrjedh nga
gishtat
Ju
mund të kapeni
Tek
e fundit
Në
pjesët
E
ndjenjës më të mirë
Që
ndoshta
kurrë
nuk do e përjetoni
© Adam Levon Brown
Zgjohuni
Armatimet
laser
Të
gjuhës sime gjarpërore
Dhëmbëzuar
e keqdashëse
Gdhendur
një copë
Në
mendje të
Painformuara
Një
pjesë e vogël e psikikës
e
cila është në çrregullime të vazhdueshme dhe
kapur
mes frikës dhe veprimit
Një
përdredhje, kobra kokë ngjyrë safiri
me
helm posi fjalët,
gati
për të sulmuar pa paralajmërim
Godasin
përtej njohjes
emocionale,
pishina acidi nga
plagët
e mia; dhe digjet në një zgavër
nëpërmjet
gënjeshtrave që ju paraqisni
si
të vërteta
Përmes
kësaj zgavre, unë hyj në botën tuaj
Në
heshtje gjatë gjumit tuaj të ndërgjegjshëm
Unë
gjykoj, unë ju testoj vlerën,
Mua
më pëlqen shoqëria juaj
Unë
shkas afër
Veshëve
tuaj të manipuluar
dhe
pëshpërit vetëm një fjalë:
ZGJOHUNI
Bie borë
Sot,
gjithçka është flokë bore
Janë
kafshatat: vocërrake,
Abstrakte,
Të
një mbulese të pafundme.
Por
mbrëmë
mashtroi
vërtet. Dëborë në një duarbosh-si
brohoritje,
një kamuflazh i marruar skizofrenik
I
pëlqimit: puthje të ftohta dhe fshirje delikate
E
pluhurit të dhembshurisë, duke rënë dendur
Me
përkujdesjen e farës që të rrëmben e të prek
posi
një këngë. Jeta u zgjua, thekuar në theksim
rritur
gjer në kulm të afirmimit dhe
ftohtësi,
brenda shpirtrave të tyre.
Dëbora
e mëngjesit nga një qiell dembel
Zëvendësim
artificial,
Duke
rënë ngadalë,
Në
qëndresën e humbjes.
Bosht
Pasioni
do të arratiset
Ndërsa e kaluara,
Regëtimë e uritur
Është zbardhur padukshëm.
Ti
e ngule vështrimin në
Dritën e vërtetë
Duke u larguar me vendosmëri
Nga kjo botë.
Duke
e ditur se ç ‘ndjesi është
Të jesh i thyer
E të kesh një vrimë të zezë
Në afatin e kohës tënde.
© Scott Thomas Outlar
Aureolë e shenjtë
Dashuria
jote është si trëndafili më i vyer,
që
rritet i shëndetshëm dhe i fortë në tokën pjellore
kultivuar
me përkujdesje
nga
një kopshtar me aftësi të rralla
që
është bekuar me urtësinë
e
trashëguar nëpër breza
rreth
mënyrës si ushqehen rrënjët
me
përbërësit e duhur për të siguruar
që
lulja të arrijë fazën e lulëzimit të përsosur.
Dashuria
jote është si vera më e shijshme,
moshuar
në bucela të lista prej disa vitesh
para
se të hapet
për
të lejuar aromën e ëmbël të shpërndahet tek shqisat.
Gllënjka
e parë shtillet nëpër qiellzën time
më
ngacmon gjuhën me aluzionin e vaniljes dhe liliaces
duke
dërguar ndjesi të lumtura në mendjen time.
Gota
e parë sjell një buzëqeshje në buzët e mia
si
unë shijoj kumbimin e mishit të argjiltë
prej
krahinave ku rrushi është kultivuar.
Gota
e dytë trullos gjakun tim
dhe
dëshira e fortë për të t’ mbajtur ty shtrënguar
rritet
dramatikisht me pasionin e zjarrtë.
Boca
e zbrazur më lë duke qeshur,
lumturisht
fluturues me shpirtrat
dehur
në harlisjen Dionisiane,
duke
imagjinuar trysninë e shtrirjes tënde mbi gjoksin tim
ndërsa
ne vërtitemi
nën
dritën e hënës dhe yjeve
me
melodinë tonë të veçantë
duke
krijuar tangon unike që kurrë nuk është kërcyer më parë.
Dashuria
jote është si xhevahiri më elegant,
gërmuar
prej thellësisë në bërthamë të planetit
ku
magma e shkrirë e zemërimit vullkanik
përputhet
me nxehtësinë që djeg në zemrën time
kur
sinkronizohet me bukurinë
që
është lindur nga shpirti yt engjëllor.
Jo
vetëm një xhevahir, por njëmijë;
një
për të stolisur zinxhirin e artë
që
varet rreth qafës tënde të mrekullueshme
në
një vend që unë mund ta puth afër gjirit tënd;
një
për t’u lëkundur nga secili prej veshëve të tu elegantë
që
unë mund t’i pëshpërit butësisht gjatë mbrëmjes;
një
për t’u përshtatur lehtësisht në gishtin tënd
që
unë t’ mund të vendos atje zotimin e shenjtë
të
t’ dua ty përjetë edhe përtej vdekjes;
një
për të mbërthyer mirë
çdo
hapësirë të zbukuruar prej kurorës
që
mund të mbahet në majë të flokëve në kokën tënde
dhe
veshur me një aureolë të shenjtë
në
mënyrë që gjithë burrat dhe gratë e kësaj bote
ta
dinë se ti je Hyjneshë e shenjtë, Mbretëresha e zemrës sime.
© Scott Thomas Outlar
Përkufizimi i Përsosjes
Arti
nuk është një institucion...
Është
një zjarr i brendshëm
lindur
nga ata
sytë
e të cilëve depërtojnë thellësisht
në
bukurinë e djegshme së brendshmi.
Arti
nuk është leksion mësuar nëpër Akademi...
është
një dridhje e shenjtë
që
pulson mes venave
prej
atyre që e ndiejnë të vërtetën
e
pastërtisë së përsosur të kësaj bote.
Arti
nuk është një transaksion...
është
një shprehje e ndjeshmërisë
që
nuk përzgjidhet
por
buron
si
pasqyrim prej thelbit.
Arti
nuk është një fushë e shitshme...
është
një emocion i fuqishëm
shoqëruar
me vizionin
e
përsosmërisë së kristaltë
që
hap dimensione të reja.
Arti
nuk është ende gati për gravurën e varrit...
është
një protestë e ndezur
kundër
mishit të vdekshëm
që
këndon më të ëmblën melodi
lidhur
me tejkalimin e vuajtjes jetësore.
© Michael Lee Johnson
Lulja e vogël e shkretëtirës
Jashtë
kësaj poeme
rritet
një lule e vogël shkretëtire.
Ajo
është një pikëllim i kaltër
që
pret kthimin tënd.
Ti u arratise, kështu që ty të duhet nga unë
strehimi,
përkrahja, mbështjellë në ftohtësinë e gjetheve të shiut pranveror-
duke
shmangur nxehtësinë e korrikut, gushtit.
Era
e Jugut djeg ferrin e kujtesës brenda teje
unë
të tatuazhova ty, lashë gjurmën time,
në
fushat e paana shterpë furnizuar me kashtë të djegur.
Megjithatë,
unë pres këtu, një besimtar besnik i pamësuar me etjen.
I
rrëmbej perëndive bubullimat mbledhur në shiun ritual-lutës.
Është
e vetmuar këtu kuraja, e lotët fërkojnë sytë e mi pa ngushëllim.
Megjithatë,
unë e tërhoqa veten larg në pritjen e trokëllimës së fatit
të
pëshpëritë ato mesazhe të vockla
shkrimtari
i kësaj stuhie, krah salduari
unë
shkova pavërejtur, por sytë e ndezur të
fajkoit
zotërues
të shpresës, strehuar prej pëllumbave.
Unë
propozova një dolli për të shuar etjen tënde
një
gllenjkë Tekila, të voglës, të purpurtës, lule shkretëtire.
© Michael Lee Johnson
Humbur në një liman të largët
Dashuria,
dikur
pranë meje
tani
humbur
në një
liman
të largët
thërret
nëpër natë
e
zvarritet përsëri në mjegull.
Dérive
Shikoni
atje, një fletë ari endet nëpër erë
Duke
lundruar poshtë pemëve tashmë të lakuriqta
Më
në fund zbret një kafkë e zbardhur në at’ bardhësi
që
është hedhur aty që nga Halloween –i fundit.
Ibriku
i kafes e bën më të ëmbël ankimin
Bishtat
e maceve godasin kohë-mbajtësin
Boronicat
në një tas të purpurt me njolla
Dhe
habia ime pse ti nuk e ke marrë postën.
Mendimet,
si fletët, zhyten në mendjen tënde
koha
kalon më shpejt sesa në fëmijëri
qeni
yt i vogël leh në përpjekjen për të kapur disa gjethe
gjerbje
kafeje, një tjetër trung molle në zjarr.
Dëshpërim’
i hareshëm përhapet nga çdo anë e sallonit
macja
kërkon të luajë me borinë e makinës.
Kur
ti kthehesh nga ecja
petullat
tingëllojnë të mrekullueshme, e di?
Drita
mbi tavolinë dridhet nga era e vjeshtës
Unë
shkruaj një varg më tepër prej poemës sonë
Duke
hedhur pak bojë shkrimi, por kjo nuk tingëllon e drejtë
Mëngjesi
pret, e unë endem në kuzhinë.
Ferrat dhe Drizat
Shpërndarë
nëpër
driza
për
t’u
pastruar; dhe ferrat
rroken
prej meje si
mjalti
i bletëve zukatëse
Gjithçka
në lidhje me shikimin.
Ëndrrat
e
verës
së manaferrave, ndërsa një
mendje
e dehur
përgjithmonë
planifikon.
Një
tjetër spërkatje me
Jack
nga një bocë
në
një jetë të dështuar
duke
mbajtur të mbushur një kovë
në
të cilën piqen
manaferrat
e ëmbla.
