Me një copë letër në dorë, të cilën ua zgjaste pa teklif kalimtarëve që i ndeshte dhe denjonin t’i ndaleshin për t’i hedhur një sy adresës dhe iu lutej atyre ta ndihmonin, për ta orientuar, më në fund, mbërriti poshtë pallatit pesëkatësh në qendër të kryeqytetit. Të gjithë ato që e begenisën dhe iu ndaluan për ta lexuar adresën, i kishin thënë afërsisht të njëjtën gjë “Në rast se adresën e ke të saktë, vëllai, zotëri, duhet të banojë në njërin prej apartamenteve të shumtë të këtij pallati të madh“. Ishte koha epidemike e “humbjeve të përditshme”. Televizioni shtetëror, në fund të çdo edicioni lajmesh, thuajse çdo ditë, jepte njoftime se “ka humbur ky apo ajo” duke fokusuar fotot e tyre. Dhe, në fund të njoftimit thuhej se është me të meta mendore, vuan nga skleroza etj. Njerëzit fatmirësisht kishin ndjeshmëri të lartë për të ndihmuar si humbësit e radhës, po edhe kërkuesit e tyre të pakujdeshëm që i kishin lënë të afërmit e tyre të dilnin në rrugë të madhe. Qe lodhur paq. Këpucët, nëse mund t’i quaje ende kështu ato gjysma këpucësh, si t’ia kishin ngrënë qentë e shumtë të rrugës, i tërhiqte zvarrë. Po ta ndeshte pikërisht në atë çast të vëllanë që po kërkonte qyshse kishte zbritur nga treni, ta shihte me ato këpucë, me ato rroba të vjetra, si të ishte veshur turravrap në ndonjë cep pallati nga firma e njohur “Gabi“, ai ironik si përherë, do t’i drejtohej, duke ia dekonspiruar planin e asaj dite “Xhejms sot paske veshur rekuizitën e lypjes! Paske dalë për kismet! Fat të mbarë!“
Në të vërtetë atë e quanin Xhemal, po prej kohësh që s’mbahej mend, emri i tij qe oksidentuar, ndoshta, nga vetë i vëllai që po kërkonte, një snob i hershëm, dhe, i tërë qyteti i vogël, kështu e thërriste, Xhejmsi. Kështu si jam katandisur, të më zinte rruga në ndonjë parcelë të mbjellë dhe, po të hapja krahët, do ta bëja shumë mirë dordolecin,-mendoi e nënqeshi djallëzisht, pasi plani deri në atë çast i kishte shkuar mbarë. Po unë s’kam kapele,-tha me vete,-pasi e mikloi dhe ia nxiti fantazinë ideja se mund të bënte dordolecin. U kujtua se edhe këtë defekt, po ta lypte puna, do ta ndreqte atypëraty. Nga xhepi nxori një shuk me gazeta të ditës. Ato ia kishte falur një bashkudhëtar teksa zbrisnin me të nga treni dhe bënë një copë rrugë bashkë nëpër peronin e gjatë, thuajse të shkretë. Sa t’i hedh në kosh të plehrave, më mirë po t’i fal ty, Xhejmsi. Shihi mirë se ke edhe tët vëlla në një foto të madhe sa të një anëtari të byrosë politike, duke ligjëruar në parlament!
Xhejmsi e ndieu se dhuruesi i atij shuku me gazeta s’ia kishte fare me të keq, ndonëse i la një shije jo të mirë përtallja e tjetrit. Interesant, s’ma duan më Jetmirin si më parë!-tha me vete i trishtuar. Me këtë mënyrë të foluri ai qe mësuar tashmë. Dikush kësaj mënyre të foluri i thoshte “qit e prit“, po Xhejmsit, sidoqoftë, kjo i pëlqente. Kështu mund të përzihej e të zinte një vend mes njerëzve. Ajo e barazinte disi me të tjerët dhe kësisoj zbehej deri në shpërfillje ceni i sëmundjes së hershme që e kishte lënë gang nga fëmijëria dhe ceni tjetër, siç ia kishte vënë vetë emrin. Ceni tjetër e kishte shtrënguar të punonte në…stacionin e fundit.
Ishin të paktë ata që mund ta deshifronin menjëherë këtë veshje të figurshme profesionale, domethënë se çdo të thoshte të punoje në …stacionin e fundit. Natyrisht që s’kishte të bënte as me rrugë automobilistike, as me stacione hekurudhore e termale. Xhejmsit i kishte rënë për hise, të pastronte kanalet dhe pusetat e ujërave të zeza të qytetit. Mirëpo, ndryshe nga më parë, në dekadën e fundit ishte bërë shumë më i njohur dhe më i kërkuar nga të gjithë. Nuk e kërkonin më Dustin Hofmanin, siç kishin zënë ta thërrisnin të rinjtë e qytetit, kur panë për herë të parë “Njeriun e shiut” të qytetit të tyre, për ta pyetur e ia vënë në provë kujtesën e tij fenomenale, si dikur në fëmijërinë e rininë e hershme të tij se kush është, bie fjala, presidenti i Pakistanit, sekretari i parë i partisë në Gjirokastër, Gramsh apo në Hungari…Mjaft nga kolegët e tij e kishin braktisur këtë “punë të ndyer“ dhe i qenë turrur firmave private të ndërtimit, në të cilat, natyrisht, fitonin më shumë dhe kishin shpëtuar njëherë e mirë prej damkës së ”stacionit të fundit”. Pastaj rrjeti i kanaleve të ujërave të zeza qe amortizuar tejet dhe fondet për t’i ndrequr silleshin me pikatore. Një arsye tjetër që kërkohej gjithandej Xhejmsi ishte se, për shkak të ndërhyrjeve të shumta dhe vend e pa vend nga ndërtimet e paligjshme, thuajse çdo ditë bllokoheshin dhe shpërthenin kanalet dhe pusetat e ujërave të zeza. Të gjithë fajtorë e të pafajshëm ankoheshin për njëri-tjetrin për këtë kaos, që ortekohej dita-ditës, duke i dhënë sekush nga një dorë për ta rrënuar më tej. Dy urgjenca ka në qytet,-qahej Xhejmsi, me shpresë se ndokush do t’i vinte vesh,-spitali dhe unë. Ndërsa spitali ka plot makina, mjekë e infermierë të panumërt, ilaçe e çka po don ti, unë i ziu kam mbetur vetëm me këtë tel të gjatë dhe këtë lopatë. Këto janë pajisjet e urgjencës së Xhejmsit tuaj që e kërkoni me drita të ndezura nga mëngjesi deri në darkë! Kështu ishte shprehur i zemëruar një natë në njërin prej kanaleve televizive të qytetit.
Stacionin e fundit, si një mallkim, askush më shumë se e shoqja s’ia përmendte. Sidomos kur shpërblimin për punën e vështirë e, kohë pa kohë që bënte, bashkëqytetarët bujarisht ia jepnin ose e gënjenin, sipas saj, “në natyrë“, domethënë ia dizenfektonin fytin me ndonjë gotë raki a birrë dhe i vinin përpara ndonjë pjatë me meze. Është e vështirë të të duan në një qytet të gjithë, po këtë privilegj, si pak kush, e gëzonte njeriu i pa të keq, Xhejmsi.
“Po ç’ke, moj, që të lënça Zotin që s’më lë të qetë njëherë në hallet e mia. Tërë ditën e ditës në stacionin e fundit, duke pastruar e thithur erë gjirizesh dhe nuk paskam të drejtë që të pikam një gotë raki, qoftë edhe për ta dizinfektuar fytin?! “
“Pi, pi ti, po shiko si kemi mbetur drangull në shtëpi! Fëmijët janë duke u rritur, a kështu me i lanë?! Ti në stacionin e fundit dhe unë gati njëlloj si ti, duke u larë bythën përditë kalamanjve të çerdhes dhe fëmijët tanë në stacionin e fundit të fukarallëkut do të mbesin!? Tani, të paktën, çalltis që ke edhe tët vëlla deputet!” “Pash nderin, pse flet qesim?! E, çfarë ka me më ba mua vëllai deputet? A me më marrë në Tiranë? Sa ka në Tiranë si unë?! Apo me ma kthye telin e gjatë në laps e kompjuter e me më fut në ndonjë ministri, a? Flet si me punue ti në stacion të fundit tërë ditën e jo unë!?”
“Mundesh, me ba ndonjë gjë ti, mundesh, po nuk do, e di unë. Edhe në stacion të fundit edhe hundën përpjetë! Mos m’u nevrikos, s’ke përse shfryn e bërtet se e di unë se çfarë heq duke t’i larë rrobat tuaja përditë. Pesëmbëdhjetë familje jemi në pallatin tonë dhe, vetëm unë e gjora jam pa lavatriçe. Tërë ditën në “studio“ me ujë e sapun. Mos qesh se je i vetmi me trillu fjalë!Tamam si yt vëlla, ai i Tiranës! Banjos shkon e m’i thotë burri studio, me të thënë mendja se jam piktore a ndonjë këngëtare e famshme! S’po të thotë kush që të fillosh punë në ministri, po do rroba, ndonjë palë këpucë a diçka tjetër mund të t’i japë yt vëlla, deputeti. Shih si je bërë, o i gjorë?! Pa lë të shkojmë për ndonjë vizitë, unë nuk e di se çfarë të nxjerrë të veshësh? Ti nuk di gjë se tërë ditën e ditës je në punë, nga njëri kanal te tjetra pusetë e bllokuar, po më thonë përditë që Jetmiri paska marrë një shtëpi të re, mu në qendër të kryeqytetit. Veç ai, gruaja dhe vajza, thonë se janë shqiptarë në atë shtëpi. Të tëra i ka të huaja: me tesha, me mobilje, me lugë e pirunj. S’po të kërkoj ndonjë gjë të madhe, të paktën, ata që i ka ndërruar të na i falë e mos t’i hedhë në rrugë të madhe. Këtu e kam llafin, Xhejmsi!-i thoshte e shoqja, me një ton më të zbutur, për të mos ia çuar “kacabunjtë” të shoqit. Aq shpesh ia këndonte këtë refren saqë një ditë Xhejmsi, i la mbarë punët që të mos ia zinin në fyt vajtjen në Tiranë dhe vendosi t’ia plotësonte dëshirën së shoqes. Do të bënte edhe një provë tjetër. Nga e para kishin kaluar disa vjet, kur ishte martuar Jetmiri dhe Xhejmsi, i vetmi nga tërë vëllezërit e motrat, qe ndarë prej tyre e s’e patën thirrur në kryeqytet, ku qe bërë banketi. Gradat deri në fund të këmbëve t’ia vënë, unë s’i shkel më në shtëpi Jetmirit!-qe betuar Xhejmsi. Dhe, ai e kish mbajtur fjalën si burrat.
S’i binte ndërmend se qyshkur kishte qenë për herë të fundit në kryeqytet. Me adresën e të vëllait në një copë letër si të ishte shkruar mbi të sinjali S.0.S, arriti, siç tregova deri në këtë çast, të gjente pallatin e të vëllait. I gëzuar dhe i qetë se s’do t’i duhej më të bridhte nëpër Tiranë, në atë mesditë fillimpranvere, u ul të çlodhej në një bordurë përballë pallatit. Një hop i vuri duart si hinkë dhe u mat t’i thërriste të vëllait që nga poshtë, po u pendua shpejt. A thua do të më dëgjojë? Ai e ka qejf muzikën e, ndoshta s’më dëgjon. Kushedi s’ka ardhur akoma nga puna a nga parlamenti. Fundja, edhe nuk shkon me i fol deputetit në mes të rrugës si me qenë në pyll apo si me i fol Gjikës, shokut tim, që e mbaj kudo nga pas të shkretin për të fituar ndonjë lekë “Luaje more, shejtan, luaje fort telin se na zuri nata te puseta!” Mëdyshjet ia prishën mendjen dhe e ngritën vrik nga bordura. U ngrit edhe se nuk mund të duronte më gjatë një erë të qelbur që vinte nga diku rreth tij, me siguri, nga ndonjë pusetë e shpërthyer. Hyri nën një si urë, e cila dukej se lidhte dy pallatet njërin me tjetrin. Qenkan si tren i gjatë këto pallate,-tha me vete, pasi s’arriti t’i kapte as fillimin dhe as fundin e pallateve të lidhura me njëri-tjetrin. Po adresën tanimë, mendonte, se e kishte të saktë. U çapit deri në katin e tretë. Ndieu një lehtësim të madh sikur të kishte bërë ndonjë zbulim, kur pa emrin e të vëllait të shkruar mbi një pllakë metalike, të vogël e të ndritshme dhe harroi gjithçka, edhe betimin për të mos i shkelur më në shtëpi, i cili qe lëkundur përgjersa qe shtrënguar të merrte atë rrugë të gjatë, megjithëse orë e çast i dilte përpara. I ra ziles. Priti disa çaste me zemër të ngrirë. Ndieu një si frikë, kur pa se porta e kafenjtë dhe me shkëlqim kishte edhe një dorezë metalike, në brendësi të cilës sikur qe fshehur syri magjik. Nuk i thoshte sy magjik, po spiunsyu. I ra sërish ziles. Në këtë përsëdytje ishte më i sigurt se në apartamentin e të vëllait kishte njerëz e dikush do t’I vinte vesh. Dhe, ndërkohë që, nga brenda mëdyshjet kishin nisur “T’ia hapim apo mos t’ia hapim derën?“ Xhejmsi vendosi që aty do ta kalonte tërë ditën, derisa ajo portë të hapej dhe në të të shfaqej vëllai deputet.
Befas porta u hap pakëz, sa një plasë, me sa duket, në kohën kur atyre që ishin brenda, u ishte sosur durimi nga xërxëri i pandërprerë i ziles elektrike. Në portë Xhejmsin e priti kunata. Me trupin e saj ende të hajthshëm e kishte zënë portën dhe as e ftonte të hynte brenda, po as ishte ajo që e largonte. Xhejmsi kishte shtangur. Iu duk se po i bënin një nder duke hapur ngadalë e fare pak portën për të mos e çmeritur menjëherë për atë çfarë po i shihnin sytë. U ngrit në majë të gishtrinjve për ta parë e shijuar me mirë përrallën që iu shpalos para syve, po që kunata s’po ia linte ta shihte mirë tej e tej. I vëllai kishte qenë ndër të parët në anën e atyre që thoshnin se “Nuk çahej Blloku”, po kish pa rënë kokë e këmbë shumë shpejt brenda tij. Qe bërë Bllokist! Në brendësi të një dhome që s’arriti ta kuptonte nëse ishte dhoma e pritjes a kuzhina, që mund të shërbente edhe si dhomë pritjeje, Xhejmsi dalloi qartë të vëllanë dhe një tjetër, i cili iu duk fytyrë e parë shpesh herë në TV “pritje-përcjellje delegacionesh”, siç i thoshin me humor televizorit shtetëror.
- O Jetmiri…o Miri!-thërriti sa i gëzuar dhe i hutuar.
-Shëëët, Xhejmsi,-e qortoi kunata duke i vënë vrikthi dorën para gojës së tij, si të kishte harruar atë çast çdo fjalë mirëseardhjeje të shqipes dhe, pa e hequr këmbkën nga pasporta e rëndë e gjithë shkëlqim llakues, tha me një ton qortues të papritur: “Nuk e sheh se po punon me ministrin, zotin…?!
- O Jetmir, o Miri!-thërriti akoma më fort pa ia vënë veshin këshillës së kunatës si për inat të kësaj pritjeje të ftohtë e fyese. Ajo dukej e kishte vendosur që të mos e lejonte të hynte brenda. Edhe të vdekurin do ta çonte nga varri kjo thirrje dëshpëruese.-Jam Xhejmsi, more Xhejmsi, yt vëlla, ai…i stacionit të fundit. Ç’është kjo grua, bre, kunata ime, oficere e ndërhyrjes së shpejtë a bodyguardja jote?!
- Xhejmsi, të lutem, mos bërtit, të thashë pra, që po punon me zotin ministër…Po i përgatit, domethënë, po ia shkruan nga e para diskutimin për parlament…Seanca plenare është pasdite dhe ai i ka punët keq, thotë Miri,- nisi t’i shpjegojë me hollësi kunata, e cila s’e kishte shtyrë as dhe një centimetër më tej portën. Në atë plasë dere as mund të hynte e as të dilte ndokush.
Jetmiri la në vetmi për disa çaste ministrin dhe shkoi të takonte të vëllanë te dera, aty ku e kishte ngujuar e shoqja. Ajo vendosmërisht gjallë s’e linte të bënte as dhe një çap përpara. Në fytyrën e tij ishte endur një bezdisje shqetësuese. I ziu Xhejms pandehu se i përkiste e tërë bezdisja vetëm atij!
- Ç’kemi?-iu drejtua Xhejmsit dhe i zgjati dorën, e cila u nder si një dru i tharë në mes tij dhe supit të brishtë të kunatës që s’e linte të hynte kurrësesi brenda.
- Keq, si mos më keq…-shfreu Xhejmsi.-Shih si jam bërë!…
- Paske veshur petkat e lypjes, ë?-ia bëri atypëraty deputetvëllai si të ishte mësuar me këtë marifet të tijin dhe nënqeshi sikur do t’i thoshte “Mua do të ma hedhësh ti?!”.
Xhejmsi vuri buzën në gaz. E dija, për nder, se kështu do të më thoshte Miri! E dija për sy të ballit! Eshtë i zgjuar, edhe ironik, mendoi si njeriu të cilit ia bëjnë të pavlefshme stërmundimin e planin për të fituar ndonjë gjë në rrugë të tërthortë.
- Për besë jam shumë i zënë. Më ke ardhur në një kohë, kur shiko vetë, jam i mbytur deri në fyt…Do ta ndihmoj ministrin, zotin…Kështu janë këto punë, e di vetë ti, unë atë sot, nesër ai mua,-tha dhe i shkeli syrin gjithë nënkuptime. Miri ishte shllikur keq. Nga fytyra shllikja i zbriste në qafë, e cila kishte zënë t’i trashej e vazhdonte në gjoksin e zbuluar, ndoshta nga zagushia. S’e kishte më atë zeshkëtësinë e mëparshme dhe, me sa duket, nga ky shkak, i dilnin më në pah gotat me uiski që dukej se kishte rrëkëllyer me ministrin. Xhejmsi u mat disa herë të lëshonte ndonjë sharje nga ata që përdornin rëndom në stacionin e fundit, por për dreq, tamam në atë çast iu kujtua refreni i së shoqes, pasi të soste në shtëpi dhe u tërhoq, gëlltiti gjithçka. “Ji më praktik. Ule, ule ca hundën, se i stacionit të fundit je!-do t’i këndonte refrenin sat ë hynte brenda në shtëpi. Ja, dhe prova e dytë,-tha me vete i pikëlluar thellë. Vetëm medet nuk tha. Të paktën të mos ndahej krejt pa gjë, pas atij udhëtimi të mundimshëm, pas atij kalvari për t’ia mësuar shtëpinë e re përrallë deputetvëllait. I kishte mbetur në mendje dhe u bë merak vërtet se vëlladeputeti ishte shllikur në fytyrë, sikur t’i kishin hequr ca dacka të mira para se të mbërrinte ai. Po ndoshta e ka nga pija,-tha me vete,-pasi kishte dalluar shishet e pijeve mbi tryezën e dhomës a të kuzhinës, që mund të shërbente edhe si kuzhinë. Edhe kur ishte pa vajtur në Tiranë, kështu bënte Jetmiri. Vetëm tabela i mungon tani për tani shtëpisë time. Jam “agjensia e pranimit dhe e përpilimit të diskutimeve të shefave, të krijimit të hartimeve për fëmijët e shefave”-solli ndërmend Xhejmsi, një thënie të tij. Ai s’merrte vesh nga modifikimet që iu bëheshin apartamenteve, por e dinte se i vëllai kishte tri dhoma e një kuzhinë. Ministri, të cilit s’i shqitej kurrë nga fytyra një shprehje e përhershme përvujtnie që thuhej se kjo nuk i vinte nga punët e mëdha e të vështira të dikasterit që drejtonte se sa të një sëmundje të vjetër e të parrëfyeshme, qe shtrirë në kanape dhe dukej sikur e kishte zënë gjumi. Madje Xhejmsit kështu i qe fiksuar në kujtesë më shumë si i përgjumshëm se sa i përvujtun.
- Shih si jam bërë…-përsëdyti Xhejmsi dhe u mundua ta shtynte ca derën për ta parë të gjithin. – Jepi dy-tre palë këpucë! Jepi edhe atë kostumin që s’e veshi më! Ta provojnë edhe atë grinë që solla nga Arabia Saudite herën e fundit. Jam shëndoshur shumë e s’më bie më dreqi! Po e deshi, le ta marrë edhe atë që kam pasur, kur erdha në Tiranë, në parlament. – Miri, po m’i jep që po m’i jep, po Xhejmsi yt, ti e di mirë, i do nga perëndimi, mos më ngatërro me lindjen, me Lindjen e Mesme…A na keni thënë vetë me shkue drejt Europës?…
- Rri, pash besën, se nuk ta kam ngenë! Ku e gjete me ardhë sot?!…
Nusja, me shtatin ende të hajthshëm, hyri brenda në apartament dhe, vetëm pasi u sigurua se derën e hapur sa një plasë e zuri Jetmiri në të njëjtin pozicion emënyrë, duke i vënë këmbën nga pas, shkonte e vinte nga brendësia e apartamentit, duke sjellë një grumbull me rroba e këpucë dhe i hidhte mbi kokë të dy vëllezërve në korridor.
- Unë s’ta prish qejfin, i marrë të gjitha, po desha edhe me ndejt pak, mor burrë, me u çmall, me ta pa vajzën…E paç me jetë! Kushedi kur më bie rruga këndej…
- Xhejmsi, për besë, nuk kam kohë, besoj se më kupton, është ministër, burri i huaj. -Xhuli,-urdhëroi të shoqen,-jepi ç’të dojë e takohemi njëherë tjetër, këtu jemi…E, ndoshta vij edhe vetë ndonjë ditë…
- Më lajmëro mua, se dal e të pres vetë, se zor që të njohin më…Kanë nisë me thënë se ia kemi harruar fytyrën Jetmirit, mbeti pas bythës së Njeriut të shpresës…
- Pashë nderin, Xhejmsi lëri fjalët se s’ia kam ngenë. Po pret burri i huaj!…
- Jetmiri, harrova me të thënë: për sy të ballit nuk kam asnjë kacidhe me u kthye!-tha Xhejmsi, të cilit i qe shkërmoqur ëndrra për të kaluar një natë të vetme në shtëpinë përrallë të deputetvëllait pas atij betimi të gjatë.
- Na edhe këto dhjetëmijë lekë të reja e mos ma mësyj më, se mjaft të dhashë për sot!-i tha vëlladeputeti me një nervozizëm gjithsesi të përmbajtur, duke u kthyer turravrap te ministri me fytyrë gjithmonë të përvujtur dhe duke e lënë në shërbimin te plasa e portës së shtëpisë të shoqen, për ta përcjellë me duar plot vëllanë e…stacionit të fundit.