PUTHJA… (Tregim)

Rudina Merkuri

Kur ndodh diçka e bukur, gjithçka zbret si ujëvarë nga flokët në rrahjet e shpeshta të zemrës. Këto Flutura përshkojnë çdo kulm njerzor, zbresin kodrinat shterp duke krijuar Jehona të bukura mbi lisharshin e jetës. Dikur më pat thënë një mike e vjetër, se ti ke vesh të majtë për të kuptuar ishujt më gishtat shkumë që mundojnë shpirtin. Nuk di pse mu kujtua puthja e asaj ditë. Po ecja në trotuarin e njomur nga vesa e sapo rënë, aty këtu lulet sapo kishin çelur nga një ngrohtësi e parakohshme e stinës.Flutura të verdha vërtiteshin mbi lulet e parkut ku po ecja e përgjumur. Me tërhoqi vëmendjen një plak i kërrusur që i zënë për dore më miken e tij i këndonte ëmbël pranë veshit. Mbi flokët e tij të bardhë binin petale lulesh nga një erë e lehtë qe sapo kish filluar. Nuk di pse ai plak mu duk si stina e marsit që këngën e kërkonte në qiell dhe puthjen te rrezja e diellit. Sapo isha njohur më Fredin..në ato takime sporadike po mundohesha ta njihja më mirë. Seç kishin sytë e tij, një shkëlqim..një dritë që buronte nga brendësia. Sa herë e shikoja për çudi zbuloja një enigmë..një ndiesi..i kuptoja lulet e shpirtit, fjalët e heshtura që flinin brenda por zgjateshin nga drita e syve.Rinim shumë herë pa folur,shiheshim në sy..A thua enigma po zbulonte nektarin, gjurmet e fshehura. Pesoja nje dridhje sa herë e shikoja, duart më dridheshin dhe fryma më mbahej në atë gulshin e padale. Po afrohesha të stoli ynë, aty afër një trëndafili që vizitohej çdo ditë nga një trumcak i vogël. Sa herë ai largohej era e trëndafilit përhapej më shume, A thua po merrte jetë dhe mbushej më enërgji të reja.Fredi ishte aty..më priste.E ndjeva se diçka po linde brenda meje,vetem se ajo ndiesi tulatej, flinte, zgjohej sërish për të mos qenë vajza e ndrojtur. U kapem lehtë nga duart dhe Fredi desh të më thoshte diçka rezë veshit, por fjalët humbën kontrollin, u trazuan më gjuhën e lagur dhe u shndruan në një puhizë të lehtë që Era e përcolli më tutje. Ne ecëm më gjatë dhe mijëra dehje u shpërndan në parkun më lulet eremire..gjurmët tonë u fshinë, por u zëvendësuan më të tjerë hapa që u ulen në stolin tonë..E sërish puthje..mijëra aroma dehse…

Ramadan Mehmeti – STREHA E TRISHTIMIT

Në strehën e trishtimit është një ditar, si hieroglifë e gjallë. Pështymën e pandritshme e shpërndan atje ku mund të shkohet, atje ku u largohet fletëve të bëra verdh, si silueta merimange. Endet kudo një rrjetë gllabëruese, edhe për ato pak kujtime prapa neoneve përgjatë trotuarit. Kjo vetmi ende lëvrin pas qoshes së murit, nën strehën e asaj kasolleje, për t’ia kthyer shpirtit nën strehën e trishtimit. Por, si?
Miq të mi, mos më pyetni për askënd, as për mënyrat se si, sepse mund të mbetet bota e mjerë, mos më pyetni!
Nuk dua të di se ekziston një strehë e mjegullt rreth e rreth meje, ku përkunden burrat e patriotizmit.
Gjithçka ka arsyen e vet të çuditshme, arti pa kuptim, pa temë, pa titull, ja që është para nesh e me ne; ja që është hënë e ngrënë një dite të një pellgu uji të ngrirë.
Mos pyetni, sepse do ta kuptojmë një ditë, të paikur ende, se e gjithë kjo nuk ishte kurrë ëndërr, por një zhgjëndërr.

Ramadan Mehmeti 

Zhozef Fushe shkumëzon nga urrejtja: “sepse jam e jam shqiptar!…”

Ylli Galina

Tashti nuk duhet asgjë përsoruria e djallëzive, sepse insitucionalizimi i tërë lojës së gjithë insekteve nën sipërfaqen e pluhurit të shktetëtirës, krijon plagën për vdekje, në të cilën pihet verë, rrëmbehet diviti dhe nënshkruhet vrasja, gajasja, poshtërimi, nënqeshja, kurthi, helmi… me të cilat pushtuesit i konsiderojnë artet moderne dhe lexuesit e ruajtur nga policia politike, të ndjehen më shqiptarë se vrasësit më xhahilë që u takuan ndonjëherë: jakobinët zyrtarë të shtratit, imamët, neuropsikiatria e dresimit të politikanëve dhe atdhetarëve të kohës, arat e lëna shkret, veprat e pabotuara e të kontrolluara nga policia.
Zhozef Fushe shkumëzon nga urrejtja: “Sepse jam e jam shqiptar, edhe e dua këtë vend timin, më shumë se lëmshin e gjarpërinjve që kam në gjak?”

Gazeta franceze Le Monde shkruan për Alpet Shqiptare dhe për Kosovën

Gazeta e famshme franceze Le Monde i ka kushtuar sot një artikull të tërë Alpeve Shqiptare dhe jetës në këtë pjesë të bukur të Shqipërisë.

Bëhet fjalë për një udhëtim të realizuar nga blogu La Balaguere në bashkëpunim me gazetën e respektuar franceze, “në regjionin më të egër shqiptar, në Alpet Shqiptare” siç shkruan Le Monde.

Le Monde ofron për lexuesit e saj në mbarë botën, në gjuhën franceze, pamje nga Alpet që janë pjesë e Alpeve Dinarike, pjesën e Kelmendit, pamjet e bunkerëve të famshëm gjithandej Shqipërisë por edhe veshjen e qytetarëve në këtë zonë.

“Rakia, gjithsesi duhet të provohet me kafe, kështu më thotë Rifati – ciceroni im” shkruan një prej udhërrëfyesve në këtë shkrim i cili shoqërohet me pamje të kësaj pjese shqiptare që ka marrë vëmendjen edhe të francezëve.

Le Monde ka vizituar edhe Lepushën, vendin e disa qindra shpirtrave, siç e quan shkrimi këtë pjesë, shkruan KultPlus.

“Të gjithë bunkerët janë ndërtuar nga Enver Hoxha për ti shpëtuar sulmeve të mundshme ose invazionit prej Jugosllavisë. Thonë se ishte shumë paranojak, Enver Hoxha” vazhdon ky artikull, i cili krejt në fund tregon për një gjyshe e cila e përcjellë ekipin e udhëtarëve dhe qëndron në pragun e derës derisa ekipi largohet nga pamja.

Andon Boboshtica “Në adoleshencë, një vajzë e bindur e dashur dhe e urtë me ëndrrën për t’u bërë shkrimtare”

Intervistë me poeten Tomaidha Tanuçi Cullufe

Kush është Thomaidha Tanuçi Cullufe (Tomka)?

Pjesë e të tërës së cilës i perket, ndoshta si ajo, po pikërisht të jesh Thomaidha (Tome, Tomka, apo Ida, bën diferencën).

Në rrjetet sociale (fb) kam vënë re që ke shumë miq sa që më ngjani si një familje e madhe. Në respekt të tyre, do të lutesha, shkurtimisht disa fjalë më shumë për veten tënde që ata ta njohin më mirë poeten e tyre të dashur. Mundesh?

Një vajzë e lindur dhe e rritur pranë Vjosës dhe trëndafilave më të bukur të botës, dhe e lindur në muajin më të bukur të vitit që është maji. Një ish mësuese e rrethuar me dashurinë e nxënësve e ndjekur nga drita e syve të tyre me përkushtimin që ata të mësonin, por mbi të gjitha të ishin vetvetja edhe pse nuk mund të ishin të gjithë me dhjeta. Tani jetoj në Tiranë e cila me jep një lloj qetësie ku unë jam vetvetja, përshkoj me këmbe shumë kilometra të saj midis Lanës dhe Liqenit.

Adoleshenca Juaj dhe lidhja e saj me poezinë?

Nuk e di nëse kam pasur adoleshencë apo jo, madje për këtë fjalë kishim mësuar në shkollë se ishte justifikim për veprimet e gabuara të të rinjve në vendet kapitaliste revizioniste. Një vajzë e bindur, e dashur dhe e urtë me ëndrrën për t’u bërë shkrimtare.

Si ka ecur udhëtimi në vite me poezinë dhe çfarë vendi zë ajo në jetën tënde?

Unë dhe poezia udhëtojmë bashkë edhe kur nuk e shkruaj.

Zhanrin e poezisë, e ke gjetur apo të ka gjetur ose thënë ndryshe, ke rënë në dashuri me të apo ajo me Ty?

Dashuri e njëkohshme. Ajo u bë e lumtur kur më gjeti mua dhe unë lumturohem sa herë ajo më afrohet. Pa të ndihem pjesë e turmës. Në turmë dhe me të ndihem si ajo.

Me fol pak për muzën e poezisë sate, çfarë është ajo për Ty?

Muza e poezisë sime është çasti im i zakonshëm abstraguar ndryshe.

Çdo njeri në jetë kalon nëpër sfida për realizimin e projekteve të ndryshme. Po për Ty, cila është sfida për të shkruar poezi..?

Nuk mendoj që sfida ka qenë e rëndësishme në poezinë time. E përmenda edhe më lart. Poezia ime është çasti më i zakonshëm dhe unë e sjell ndryshe.

Në gjykimin tim poezia Juaj është e admirueshme. Po Ju a e ndjeni reagimin e lexuesit?

Ndihem mirë që lexohem. Superlativat i marr me rezerva. Pranoj kritika nga ata që vlerësoj dhe dua ta bëj që ajo të duket më bukur, jo të ndihem unë më mirë.

Sa ju ndihmon profesioni në kultivimin e pasionit për letërsinë?

Profesioni më ka ndihmuar që të jem vetë korrektore dhe redaktore e vargjeve të mia. Njohuritë që kam marrë më ndihmojnë me metrikën dhe stilistikën.

Si e ke raportin me leximin?

Kam patur fatin që një punonjëse të bibliotekës ta kisha komshie. Ajo më merrte me vete në bibliotekë dhe më jepte libra për të rritur. Kur isha në gjimnaz fatmirësish në bibliotekë punonte dikush që e njihte letërsinë shumë mirë. Edhe ai me jepte të lexoja Remarkun, Tolstoin, Balzakun…

A kanë ndikuar klasikët në poezinë tënde?

Më shumë kanë ndikuar në edukimin tim si njeri. Në çdo roman hyja në rolin e personazhit femër kryesor dhe ndihesha si ajo.

Cili personazh të ka lënë më shumë mbresë?

Tesi i Debrevileve dhe Iren Forsajt.

Vazhdon ende t’i përjetosh kështu?

Sigurisht jo. Tani më shumë shijoj gjuhën e autorit dhe një përshkrim a një fjalë e thënë bukur bëhen frymëzim për mua dhe prej tyre del një poezi. Më ka ndodhur kjo edhe me ndonjë poet ose poete që e kam për zëmër që i njoh dhe i vlerësoj.

Mund t’i përmendni?

Ata e dinë.

Kur herë-herë kujtesa të josh e të kthen vite mbrapa, si e shikoni krijimtarinë tuaj?

Mendoj që është në rritje, por edhe të parat mendoj që janë të bukura, madje njëra prej tyre është nga më të pëlqyerat.

Cila? Mund të na e demonstrosh për lexuesin?

Besoj ata kanë preferencat e tyre.

Nga aq sa unë e njoh poezinë tënde, mendoj që është e veçantë, sepse brenda saj kam gjetur çiltërsi, dashuri, brishtësi, ëmbëlsi, të gjitha prej një femre të ndjeshme. A ndan dhe Ti të njëjtin mendim me mua?

Unë nuk mundem të mendoj për poezitë e mia, thjesht i ndjej, nuk dua t’i cilësoj dhe t’i identifikoj me veten, këtë pjesë, ia le lexuesit. Ai vendos.

Ju keni botuar para pak muajsh vëllimin e parë, titulluar “ Frymë e ujtë hapash të kaltër”. Pse e keni identifikuar me këtë titull dhe si është pritur nga lexuesi?

Unë eci shumë dhe hapat janë udhëtimi im real dhe imagjinar, unë si frymë perceptoj gjithçka edhe materialen, e kaltra është… e kaltër. Lexuesit janë më së shumti miqtë dhe dashamirësit. Reagimi ka qenë herë pas here mbresëlënës sa nuk mundem ta besoj që është për mua, por e besoj që është e vërteta e sinqertë e tyre.

Përveç talentit që është meritë e Juaja, kujt tjetër ia dedikoni arritjet e deritanishme?

Nëna ime dinte shumë përralla të veçanta dhe shumë këngë popullore me histori brenda që nxisnin imagjinatën time. Ndoshta këtu ka nisur edukimi im me letërsinë dhe me artin. Familjes sime që më ka rrethuar me dashuri dhe më jep kohën pa limit për të jetuar me poezinë edhe pse nëna dhe gruaja kanë disa preokupime më shumë. Lexuesit kanë qenë një shtytje e madhe për botimin, sepse unë jam kundër botimeve të librave, nëse nuk je gjeni.

Cilat janë planet e tua krijuese në të ardhmen?

Jam duke përgatitur librin e dytë për botim.

Kur do ta kemi në duar?

Ndoshta në gusht.

Cili është mesazhi Juaj për audiencën e lexuesve, kolegët dhe botën e artit në përgjithësi?

Mesazh për audiencën…të lexojnë dhe të shijojnë me mënyrën e tyre, për kolegët suksese, bota e artit ka ligjet e veta dhe ecën si do ajo, të pranon ose jo, por unë rroj në duke shijuar frymën e artit me mënyrën time.

Të pëlqejnë poezitë e Tua?

Ndonjëherë nuk e di si janë dhe pres reagimin e lexuesit, por kur më pëlqejnë, i shijoj si të kenë shije dhe i lexoj gjatë gjithë ditës sa herë mundem. Unë jetoj me vargje.

Faleminderit dhe suksese !

Bisedoi: A. Boboshtica

Vasil Tabaku: Skënder Rusi, ky patriark i poezisë lirike

Vasil Tabaku

Njerzor, komunikues, plot pasion, dinamik, i ëmbël, magjik dhe i afërt, Skënder RUSI, ky poet lirik i mrekullueshëm, që fjalën e ka shëndrruar në një gjymtyrë të vecantë të shpirit të tij të madh, të bukur dhe shpërthyes, ka mbi katër dekada që lëvron me sukses lirikën shqiptare.Në fillimet e fillimeve, ne ishim të rinjë, tepër të rinjë, student plot passion dhe ëndërra, plot plane dhe dëshira, por djaloshi nga krahina mitike e Devollit të Korcës, SKËNDER RUSI, dallonte mes nesh, i heshtur, me sy zhbirues dhe i tëri si një lirikë e pashkruar, i bukur dhe i mistershëm, i dashur dhe fjalpakë, me vargjet poetik që rriteshin thellë kraharorit të tij si një kopësht I fshehtë ende i pashpallur. Ishte padyshim miku më i mirë, njeriu më i duruar dhe aspak tendecioz, i mbyllur në vetvetë, por pa asnjë mëdyshje ishte shoku më i ngrohtë, më i afërt dhe fisnik…Por shumë shpejt do të befasonte opinionin letrar jo vetëm në fakultet, por edhe më gjerë, në të gjithë vendin, djaloshi Skënder RUSI, me lirikat e tij të para të mrekullueshme, plotë dritë të fshehtë, magjike dhe tëpër mbresëlënëse, sa orgjinale aq dhe reale, njerzore, si një zgjatim i natyrshëm i shpirit të tij të bukur drejt nesh…Po vinte kështu një poet i ri mjaft premtues, një lirik shpërthyues dhe i mrekullueshëm, që do të trondistë lexuesin e lodhur me poezitë e ashtuquajtura të Realizmit Socialist. Skënder RUSI, iu shmnag në mënyrë mjaft elegant dogmës poetike të kohës dhe solli mes nesh një poezi lirike mjaft tingëlluese, orgjinale, plot ëmbëlsi dhe bukuri njerzore të rrallë. Libri I tij i parë me lirika titullohej “I njomë ishte bari” Tiranë 1975. Dhe ashtu dhe sikundër pritej libri i parë i Skënder RUSIT, pati jehonë mes lexuesëve,dhe kritikës profesioniste të kohës. Ishte padyshim një sukses i merituar i punës së mirë dhe pasionante të poetit, duke shënuar kështu dhe arritjen e tij të parë. Kjo gjë padyshim e shqoi mes emrave krijues të brezit të vet dhe e bëri atë një firmë poetike mjaft domethënëse dhe debutuese të talentuar. Ai do të ishte një poet i mbushur me KORCË, dalë nga serenatat, nga thellësia e kitarrave dhe flladi i këngëve të dashurisë dhe dhimbjes, nga kultura fine korcare, nga elegancë e njerezve me zemër të ndjeshme dhe lozanjare, nga horizonti ku bardhësia e borës dhe afshi i frymëve njerzore është një kumt miqesie dhe ëndërrash plotë dritë…

MAGJIA POETIKE DHE MAGJIA SKËNDER RUSI

Një poet si SKËNDER RUSI, kam bindjen se vjen rrallë, tepër rrallë në universin e lirikës shqiptare. Ai është një organizëm i lindur për lirikën, një zë i vecantë, tronditës, plot dritëhije dhe madhështor….Liriku Skënder RUSI, është kështu një nga të rrallët poet që bart brenda vetes sekretin magjik të krijimtarisë lirike…Një mjeshtër i vërtet i fjalës, skalitës i vargut dhe shpirtit të madh lirik. Me mjaft kujdes, poeti ndërton ligjerimin e vet, pa emfazë dhe zhurmë, por me një dhimbje të tillë që vetëm Skënder RUSI di ta sjellë në poezi. Një dhimbje përtej dhimbjes, një fjalë përtej kumtit, një frymë përtej frymëmarrjes…Sespse kështu e kërkon lirika, kështu e koncepron ky poet dhimbjen në brendësinë e fjalës, ku poezia, ndjehet e realizuar dhe e natyrshme…Skënder RUSI, nuk merr asnjë model të gatëshëm poetik, ai ka intuitën e vet të madhe krijuese, ka modelin e vet, ka stilin dhe ngjyrimin e vet, ka timbërin e vecantë të vargut të tij dhe thellësitë e pafund të një shpirti të madh poetik.
Unë me ty,jam në ’’luftë”,
përditë,
Por, në emër të paqes,
natyrisht!
Jam planet që nga të tjerët
s’marr dritë,
Por di vetëm të jap,
vazhdimisht!
Në poezinë e Skënder RUSIT, prania e poetit është e përherëshme, nuk mund të kuptohet vargu i tij pa frymën e poetit, pa vështrimin e tij të kudondodhur, pa timbërin e zërit të tij dhe pa ato vecoritë tipike të këtij autori, të cilat nuk i gjen tek asnjë autor tjetër. Unikal në ligjërim, dhe i paarritëshëm në mjeshtërinë e tij poetike, Skënder RUSI, krijoj kështu universin e tij poetik lirik, tepër të vecantë dhe të magjishëm…Natyrisht, nuk duhet të harrojmë edhe faktin tepër domethënës, që Skënder RUSI vjen nga treva e begatë e Korcës, ku siç dihet kanë dalë lirikë të mdhenjë si Driterë Agolli apo Dhori Qiriazi, dy nga lirikët më të mdjenjë të poezisë Shqipe, prurës të jashtëzakonshëm të risive dhe mjeshtëra të fjalës poetike. Por Skënder RUSI diti të asimiloj mjaft mirë dhe në mënyrë efikase edhe burimet e melosit popullor, horizontet e hapsirave madhështore të lirikës së Juglindjes shqiptare. Kultura dhe formimi profesional i poetit RUSI ka bërë që ky melos, forca dhe vitaliteti i tij, bukuria magjike dhe madheshtia të ngërthehen mrekullisht me poezine e kultivuar artistike të Skënder RUSIT duke na dhënë kështu një poezi brilante, sa orgjinale aq dhe magjike sa të thellë aq dhe të bukur, sa të kapëshme aq dhe të ngrohtë…Nje poet lirik brilant si Skënder RUSI, mendoj se vjen rrallë shumë rrallë në domenet e poezisë shqiptare. Kjo gjë edhe për faktin e njohur të ëmbëlsisë njerzore, të një shpirti të madhërishëm, fluid, të prekshëm dhe të ndjeshëm që ka poeti, por edhe të asaj vecorie tipike njerzore që është kultivuar brenda zemrës së mrekullueshme të Skënder RUSIT edhe nga mjedisi i tij intim familjar…Një poet lirik i lindur, një shpirt i madh krijues që këndon veç poezi…

SHPIRTI I MADH I LIRIKUT DHE DHUIMBJA SI NJË MUNDËSI POETIKE…

“I kam ca gjëra
Që nuk I kam thënë ende
Është ky shkaku
Që dua ende të rri…
E kam një ulërimë
Q nuk e kam lëshuar ende
I kam ca pngje
Që po më mundojnë prej kohësh…

Nuk e di por sepse i shkon kaq shumë dhimbja Skënder RUSIT dhe ja stolis vargun, ja bënë të bukur, dhe të flas, të marrë jetë të gjalloj, të na prek dhe të na marrë për dore nëpër honet e tishtimit të poetit, aty ku dhimbja ndërton një perandori të tërë…Po natyrisht nuk ka si të ndodh ndryshe, një lirik I madh si Skënder RUSI, pa trishtimin do të ishte si qielli pa retë, …Poeti nëpërmjet kësaj perandorie dhimbjeje që shpalos në opusin e vet poetik ndërton thellësitë e mistershme të tritshtimit poetik, ku neve si lexues na pëlqen të “mbytemi” pak e nga pak gjersa të shëndrrohemi në një dhimbje të vërtetë …
JETA IME

Po më ikin ditët po kthehen në net,
Dua t’i vonoj,po kot e paskam!
Si një varkë që fut ujë secila rrëshqet,
Ndaj unë nuk besoj më tek varkat!…
..
QË TA KUPTOSH THELLË Skënder RUSIN poet, duhet ta njohësh atë nga afër, të kesh folur me të dhe të kesh përjetuar castë të vecanta plot passion dhe zjarr, plot dritë dhe shpresë. Një njëri si Skënder RUSI, është i vecantë, i rrallë dhe padyshim i mrekullueshëm. Një njeri i mirë, timid, i heshtur, shpesh i menduar, fjalëpak, shumë i matur, përherë i afërt dhe fisnik, dinjitoz dhe magjik. Në shumicën e rasteve thua se vjen nga heshtja. Poezia tek Skënder RUSI fillon që me fjalën e tij të parë, shumicën e rasteve duket sikur ai nuk po kumton por po bënë poezi. Fjala në gojën e tij është e mrekulluar, e lumtur dhe poezi e vërtetë. Ai të magjeps me mirësinë e tij dhe poezinë e fshehtë qe buron nga fjala, nga sytë, nga duart e tij dhe nga frymëmarrja e thellë…Ai është i gjithi një lëndë poetike e lindur…

E VECANTA DALLUESE E LIRIKËS SË SKËNDER RUSIT

Kam bindjen se një lirik I këtyre përmasave si Skënder Rusi ka sjell në Poezinë Shqipe, një risi , ligjërimin e personalizuar unik që vetëm Skënder RUSI di ta shkruaj.Kjo vecori tipike e benë këtë poet të papërsëritëshëm, të vecantë dhe të mrekullueshëm.Një mjeshtër i rrallë i ligjërimit lirik, i rrjedhshëm, i ëmbël, magjik, tronditës dhe madhështor…Bota poetike e këtij Liriku të madh është një univers i rrallë, i papërsëritëshëm dhe gjithpërfshirës. Aty është jeta, dashuria, dhimbja, shpresa, drita, pasioni, zjarri, akulli, shpërthimi, magjia, ëndërra dhe malli, puthja dhe përqafimi, burri dhe gruaja, është vet JETA që triumfon madhërishëm përmes vargjeve të realizuara mjeshtërisht nga dora e një PATRIARKU brilant dhe I gjithpushtetëshëm si Skënder RUSI. Një punë gati dyzetvjecare me poezinë lirike, një mundim galerë dhe durim prej Sizifi, e kanë bërë poezinë lirike të Skënder RUSIT, të rrallë, madhështore dhe magjike, të bukur, fisnike, dinjitoze, njerzore dhe të dashur për mijëra dhe mijëra lexues. Ai ka ditur ta lëmoj vargun gjer në përsosje, gjë e cila shpesh kur e lexon, të lë pafjalë dhe të bënë të mendohesh gjatë shumë gjatë për mjeshtërinë poetike të një MJESHTËRI të rrallë lirik si SKËNDER RUSI….Ai është shëndrruar i tëri në poezi dhe poezia ka emrin e tij…

Ku janë shkrimtarët, ku është e drejta e tyre?

Shkruan: Rudi Berisha

Në Kosovë gjatë kësaj fushate, të gjithë po përmenden nga pak, ndërsa shkrimtarët dhe poetët, si trungu i dijes dhe i shkrimit janë harruar fare.

Ne shkrimtarët dhe poetët e Kosovës, kemi mbetur jetim. Përfaqësuesja e Lidhjes së Shkrimtarëve është në gjumë, me përjashtim të z. Dibran Fyllit, të tjerët janë në një gjumë të thellë, po heshtin… Sa herë e kam ngritë zërin që të kërkojmë hapësirat tona, lokalet (për zyrë), që të ketë Lidhja e Shkrimtarëve të Republikës së Kosovës, një Sallë për përurime të Librave dhe ca gjëra elementare për të qenë ne të gatshëm për të punuar në kushte deri diku të mira, si shkrimtar…

Nëse keni harruar kulturën, ju keni harruar edhe dritën e diellit! Ju nuk e shikoni hënën që ua ndriçon rrugët tuaja!

Nëse ju nuk kontribuoni, harroni kulturën e në veçanti Lidhjen e Shkrimtarëve, teatrin dhe të gjitha Shoqatat e shkrimtarëve!

Nëse e leni jashtë vëmendjes Lidhjen e Shkrimtarëve, ju nuk do jeni largpamës dhe nuk do të përfaqësoni fare komunitetin e fjalës së shkruar dhe atë të skenës teatrale!

Kërkojmë nga ju politikë (politikanë), shqiptarë, të drejta për Lidhjen e Shkrimtarëve, për Teatrin Kombëtar dhe kërkojmë në veçanti Ligjin për sponsorizim për Kulturë.

Kërkojmë miratimin e këtij Ligji për sektorin privat, në mënyrë që ata të kenë lehtësira financiare nga tatimet, kur ta kenë sponsorizuar kulturën dhe sportin. Kur ne kërkojmë nga ta mbështetje financiare, ata na thonë se do gjeni ndihmën kur të miratohet Ligji për sponsorizim.

Lus të gjithë që e lexojnë këtë shkrim, ta shpërndajnë dhe të mbërrij deri tek politika dhe tek garuesit që pretendojnë të jenë deputetë të Kuvendit të Republikës së Kosovës!

Kujdes më Kulturën! Shteti pa kulturë, ka mohuar qenien e vet ekzistuese.

Kultura i ruan rrënjët tona që jemi shqiptarë.

Presim përgjigje nga politika!