Në strehën e trishtimit është një ditar, si hieroglifë e gjallë. Pështymën e pandritshme e shpërndan atje ku mund të shkohet, atje ku u largohet fletëve të bëra verdh, si silueta merimange. Endet kudo një rrjetë gllabëruese, edhe për ato pak kujtime prapa neoneve përgjatë trotuarit. Kjo vetmi ende lëvrin pas qoshes së murit, nën strehën e asaj kasolleje, për t’ia kthyer shpirtit nën strehën e trishtimit. Por, si?
Miq të mi, mos më pyetni për askënd, as për mënyrat se si, sepse mund të mbetet bota e mjerë, mos më pyetni!
Nuk dua të di se ekziston një strehë e mjegullt rreth e rreth meje, ku përkunden burrat e patriotizmit.
Gjithçka ka arsyen e vet të çuditshme, arti pa kuptim, pa temë, pa titull, ja që është para nesh e me ne; ja që është hënë e ngrënë një dite të një pellgu uji të ngrirë.
Mos pyetni, sepse do ta kuptojmë një ditë, të paikur ende, se e gjithë kjo nuk ishte kurrë ëndërr, por një zhgjëndërr.
Miq të mi, mos më pyetni për askënd, as për mënyrat se si, sepse mund të mbetet bota e mjerë, mos më pyetni!
Nuk dua të di se ekziston një strehë e mjegullt rreth e rreth meje, ku përkunden burrat e patriotizmit.
Gjithçka ka arsyen e vet të çuditshme, arti pa kuptim, pa temë, pa titull, ja që është para nesh e me ne; ja që është hënë e ngrënë një dite të një pellgu uji të ngrirë.
Mos pyetni, sepse do ta kuptojmë një ditë, të paikur ende, se e gjithë kjo nuk ishte kurrë ëndërr, por një zhgjëndërr.
Ramadan Mehmeti
