2015/04/27
Kush ishte AKILI ? Vetëm gjuha jonë Shqipe, di të zgidhë enigma të tilla!
Kush ishte AKILI dhe pse quhej ashtu? Vetëm gjuha jonë Shqipe, di të zgidhë enigma të tilla! Krenohu Shqiptar që flet gjuhën e Shqipes, Zogut* simbol i të madhit “ZOT” Je ti populli i zgjedhuri i AT-tit A-më në kopshtin “Edhen” Gjuha shqipe është gjuha e pellazgut të “bardhë” lindur ashtu së bashku si Njeriu e Gjuha e parë pjellë mbi këtë Dhe e mbi këtë Tokë. Në veprën e të madhit Giuzeppe Catapano ” THOT PARLAVA ALBANESE” thuhet, se kultura e parë e qytetërimit ai Pellazgo – Iliro -Shqiptar, shtrihej në lindje nga Irani, deri në Atlantik në perëndim, nga Alpet në veri dhe deri në jug të Afrikës veriore. – AKILI Biri i Peleut mbreti i Pellazgëve të Fthias dhe e i perëndeshës se Tetit Akili vjen si “Mirmidon” racë e bardhë kjo sigurisht edhe për arsyen e veshjes me të bardha si bora vetë, që në shqipen e sotme “Mirmidon” do të thotë: Dimër – Dimërim, Dimëror (Mirditor), por për këtë emër do të shkruaj njëherë tjetër. AKILI ndryshe thirej dhe “Aspet” kjo sipas shumë studiuesve të mirënjohur si Elena Kocaqi apo miku im Orhan Rexhepi nga Presheva, etj. shkruajnë se “Aspet” do të thotë, “Ashtë i Shpejtë” Shumë e saktë. Po vetë emri Akil çdo të thotë, e une them se ky emër është një sinonim i vetë fjalës A’shpejtë – Akili, vërtet qe i tillë , i shpejtë, i shkathët, luftarak gati fluturonte “Shqiponjë”- Qiellor A’kile =
A’qel – qiellor dhe kjo për një arsye të thjeshtë sa bukur ardhur deri në ditët tona gojëdhënat apo shkrimet e vjetra të shkruara nga shkrimtarë të mëdhenj thurur për mitin tonë AKIL. Mëma e vetë në momentin e pagëzimit për ta kthyer atë në të pavdekshëm e mban prej “fundit* të këmbës Akilin e kështu pa dashje krijon pikën e tij të dobët pjesën e tij të vdekshme fundin e këmbës pjesa e pa lagur “Themra e Akilit” Për të vazhduar në shpjegimin e emrit të pellazgut tonë Akil së pari më duhet të shpjegoj fjalën “Themër” e cila është pjesa fundore e këmbës së njeriut pjesa e poshtme e saj e kthyer paksa rrumbullake e cila prek e para “mbi dhe” = “Themër” aty kemi dhe origjinën e kësaj fjale e cila shpjegon dhe disa fjalë të tjera në gjuhën shqipe por edhe më. Mjafton të kujtojmë fjalën e pastër shqip “Thundër”= Fundër – ndër fund, pra ndodhet në fund të këmbës, kjo për shkak të evolimit si fjalë por dhe të vetë gërmës “F” e cila në shumë shkrime të vjetra e sidomos në ato etruske merr vleren e tingullin zanor të gërmës “TH” ajo lehtësisht transmetohet e dëgjohet si “TH” ashtu si shumë thjesht gërma “TH” dëgjohet “F”, prsh. më fa, i fash më the i thash, i maf i math(dh) etj. Pas kësaj kujtoj këtu fjalën tjetër shqipe “Putër” pra putra e këmbës (p-udh’ ë) tek kjo fjalë mjafton të ndryshojmë apo të lexojmë gërmen “P”= F e cila është lehtësisht e zvendësueshme dhe e pranuar në gjuhësi. Atëhere kemi, Puter = futter (ang “fut” = këmbë), (put/er, ku t=s,(c) e atehere kemi puc-kepuc, papuce etj) Por ajo më e bukura e që vlen ta themi, këtu kemi edhe origjinën e fjalës “greke” “Pat-a, patao, patas” që do të thotë “shkel” rëndoj mbi dhe, mbi tokë, mbi “tab-an” kjo është pjesa që prek këmba mbi tokë, po është pikërisht pjesa fundore e saj e gjithë gjallesave me këmbë quajtur ndryshe “putra”-fundra – thundra – thembra. Rikthehemi dhe shikojmë përsëri emrin Akil, që do të thotë, A shkel, njeri që nuk shkel përtokë Këmbë-Shpejti, i shpejtë fluturues, qiellor, kujtoj fjalën ia “shkeli” me vrap iku fluturoi, pra Akili nuk shkelte përtokë ai nuk duhej ta prekte tokën ishte pika e tij e dobët mos prekja e themrës.
Jo rastësisht në gjuhën “greke” ose më mirë te themi në dialektin “Geg” kali quhet A’logo (a’lek) Ashtë “lek”, ashtë i shpejtë (kal’), ashtu si dhe qeni (qel)* quhet kështu sepse ashtë i shpejte, i shkathët vrapon ia shkel “skili”, o (skilos) pa haruar ketu emrin “Elik’opter”quhet kështu sepse vetë fjala “elika” do të thotë Akile {elikopter = a’kile+ pi+ terr}–> fluturues mbi tokë “QIELLOR”. Kujtoj këtu fjalët skel, skelat në ndërtim, pra quhen ashtu sepse shkelim mbi ato e ndërsa Akile nuk shkelte Askel, pa shkelur përtokë Në ang. “këmbës” i thonë “leg” (i dridheshin “legjet” e këmbvë) nuk është gjë tjetër për veçse fjalë shqipe “kel <-> leg”, A’kel – A’kil, por jo vetem kaq nëse përqëndrohemi pak mbi këtë fjalë shohim qartë se aty kemi dhe fjalën tjetër (eagle)- I’gel <-> leg/i – lek/a që do të thotë shqiponjë ashtu si vet emri i Akilit A’cel = A’qiell/or = Shqiponjë. Sjell këtu se në gjitha gjuhët e tjera të vjetra emri shqiponjë është produkt i gjuhës shqipe dhe merr kuptim të plotë vetëm nëpërmjet saj, madje dhe ajo në gjuhen greke ku shqiponja quhet “aetos” është vetë fjala Shqipe e pikërisht ajo në dialektin e ‘artë’ Geg të cilët Shqiponjën e quajnë “Huta” ndërsa ajo në Latine sapo e kemi kuptuar e shkruar shumë herë Acuila = Shqiponjë. Me këtë emër u thirrën heronjtë tanë, LEKA i Madh, Piro i Shqipërise se Jugut, Gjergj Kastriot Skënderbeu, etj. Të gjithë Prijsat e të gjithave fiseve mbanin një emër “Shqiponjë” sepse vijmë nga e njëjta racë e i njëjti fis Pellazgo -Ilir e ne jemi bijtë e saj ndaj krenohemi me Dykrenaren tonë në një Trup të vetëm njëra Geg e tjetra Tosk!
Jo rastësisht në gjuhën “greke” ose më mirë te themi në dialektin “Geg” kali quhet A’logo (a’lek) Ashtë “lek”, ashtë i shpejtë (kal’), ashtu si dhe qeni (qel)* quhet kështu sepse ashtë i shpejte, i shkathët vrapon ia shkel “skili”, o (skilos) pa haruar ketu emrin “Elik’opter”quhet kështu sepse vetë fjala “elika” do të thotë Akile {elikopter = a’kile+ pi+ terr}–> fluturues mbi tokë “QIELLOR”. Kujtoj këtu fjalët skel, skelat në ndërtim, pra quhen ashtu sepse shkelim mbi ato e ndërsa Akile nuk shkelte Askel, pa shkelur përtokë Në ang. “këmbës” i thonë “leg” (i dridheshin “legjet” e këmbvë) nuk është gjë tjetër për veçse fjalë shqipe “kel <-> leg”, A’kel – A’kil, por jo vetem kaq nëse përqëndrohemi pak mbi këtë fjalë shohim qartë se aty kemi dhe fjalën tjetër (eagle)- I’gel <-> leg/i – lek/a që do të thotë shqiponjë ashtu si vet emri i Akilit A’cel = A’qiell/or = Shqiponjë. Sjell këtu se në gjitha gjuhët e tjera të vjetra emri shqiponjë është produkt i gjuhës shqipe dhe merr kuptim të plotë vetëm nëpërmjet saj, madje dhe ajo në gjuhen greke ku shqiponja quhet “aetos” është vetë fjala Shqipe e pikërisht ajo në dialektin e ‘artë’ Geg të cilët Shqiponjën e quajnë “Huta” ndërsa ajo në Latine sapo e kemi kuptuar e shkruar shumë herë Acuila = Shqiponjë. Me këtë emër u thirrën heronjtë tanë, LEKA i Madh, Piro i Shqipërise se Jugut, Gjergj Kastriot Skënderbeu, etj. Të gjithë Prijsat e të gjithave fiseve mbanin një emër “Shqiponjë” sepse vijmë nga e njëjta racë e i njëjti fis Pellazgo -Ilir e ne jemi bijtë e saj ndaj krenohemi me Dykrenaren tonë në një Trup të vetëm njëra Geg e tjetra Tosk!
Historia e njerëzve me Plis
Nga Fatbardha Demi
Xhejms Tissot u rrit në një familje të përkushtuar katolike dhe mbas vitit 1887, në pikturat e tij (365 punime në vaj) autori ka trajtuar tema nga historia e Biblës (Testamenti i Vjetër dhe Testamenti i Ri). Si piktor që i jepte rëndësi të madhe detajeve, ai udhëtoi në Jerusalem, Palestinë dhe shtete të tjera të Lindjes së Mesme, për t’u njohur me vëndet dhe popullsinë që përfshiheshin në historinë e Biblës dhe ku gjëndej një material i pasur arkeologjik.(1)
Autoportret (1865) James /Jacques-Joseph Tissot 1836 – 1902; Bibla Testamenti i Vjetër e vitit 1611Po çfarë lidhje kanë pikturat e Xhejms Tissot me historinë e iliro-shqipetarëve? Pikërisht këtu qëndron edhe zbulimi, që ndoshta autorit as nuk i shkoi ndërmënd, i një FAKTI HISTORIK, të pa pasqyruar në Historiografinë botërore.
Në pikturën e parë (fig.1, poshtë) Xh.Tissot paraqet fiset hebreje në momentin e çfaqjes së një prej mrekullive të Zotit. Duke e ndjerë veten në prag të vdekjes për mungesë të ushqimit dhe ujit, hebrejt janë sulur të rëmbejnë mana (ushqimin hyjnor) që “dora” e Krijuesit ia ka hedhur nga qielli popullit të zgjedhur. Të habit fakti se në pikturë, disa prej tyre mbajnë Plisin e shqipetarëve mbi kokë. Në fig.2 piktori parqet një burr të moshuar. Të tërheq menjëherë pamja e tij gati-gati mitike: Balli i lartë, mjekra madhështore e sidomos vështrimi i tij që shpreh brengë, por edhe vendosmërinë e një vendimi të rëndësishëm. Në fig.3 Perëndesha hënore Sellena, e cila në skulptura jepet gjithëmonë duke vrapuar; Një skulpturë e rrallë e Aleksandrit të Madh me simbolin e besimit hënor të pellazgëve (ylli/hëna) (fig.4) dhe në fig.5 një bari në malet e Labërisë (Shqipëria e Jugut, shek.20).
Plisi – simbol i të zgjedhurve të Zotit!
Sipas mitit, Moisiu udhëhoqi drejt tokës së premtuar, një përzierje popujsh, ku bënte pjesë edhe fisi Levi, të cilët nuk kishin përfituar toka si fiset e tjera hebreje. Arsyeja ishte se ky fis merrej me shërbimin ndaj kultit të Zotit (JHWH) dhe ishin të vetmit që kishin të drejt të ishin priftërinj. Sipas Biblës, vetë Zoti pohon: ”Unë kam zgjedhur levitët, ndërmjet Izraelitëve (…) levitët do të jenë të mi” (Numeri 3:11). Piktori ka përdorur Plisin, për t’i dalluar levitët nga njerëzit e fiseve të tjera hebraike (fig.1,lartë). E bardha, e kuqja dhe e zeza ishin ngjyrat e përkatësisë ndaj fisit të Moisiut. (2) Sipas etnografëve, këto janë tre ngjyrat kryesore në veshjen e traditës së shqipetarëve dhe deri në shek. 19-20, Plisi që përdorej prej tyre ishte i bardhë, i kuq dhe i zi. Megjithatë, tek shqipetarët në veshje, mbisundon ngjyra e bardhë, ngjyra e ndriçimit hyjnor e Krijuesit.
Në pikturën (fig.2, lartë) (3) autori paraqet vetë profetin Mojsi (120 vjeçar), i vetmi që foli sy më sy me të Plotfuqishmin. (Nu 12:3; De 34:10; At 7:20; Eb 3:2-5). Xh.Tissot nuk ka lënë ndonjë shpjegim se përse Moisiu paraqitet në të gjitha pikturat e tij me Plisin historik të shqipetarëve dhe është i vetmi portret në botë, ku ka këtë pamje.
Lind pyetja: A ka patur Moisiu origjinë iliro-shqipetare?
Të gjithë e njohin historinë e Moisiut. Sipas Biblës, ai lindi më 1571pk në Egjipt, (4) por disa studiues mendojnë më 1391/1386 pK( 7 Adar 2368 ) duke e cilësuar si bashkohës të faraonit Akhetaton. (5) Ai u birësua nga motra e Faraonit dhe si pjesëtarë i familjes mbretërore, Moisiu ishte prift dhe ishte paisur me të gjitha dituritë e shkencës dhe besimit të shkollës së Thotit (6). Në Egjiptin e lashtë, Faraonët dhe familjarët e tyre mbanin disa emra, sikurse edhe Perënditë pellazge të hyjnizuar në Olimp (Niko Stillo “Etruskishtja-Toskërishtja”). Historikisht njihen disa emra të Moisiut (Hosorsiphit), por kryesori mbeti ay që përdoret edhe në ditët tona.
Sipas Biblës, emri Moisi (në hebraisht מֹשֶׁה – Môsceh) do të thotë “i nxjerrë jashtë”, por rrënja “ms” është egjiptiane e do të thotë “fëmijë”(Esodo 2,10). (7) M.Eliade (historian i besimeve, mitolog dhe filozof, 1907-1986) gjithashtu emrin e Moisiut e shpjegon si egjiptian me kuptimin “i lindur, fëmijë”.(8)
Në lashtësi i kushtohej një rëndësi të madhe emërtimeve dhe tek pellazgët emri, sidomos i figurave kryesore të historisë së tyre, lidhej me mitet e besimit. Shpjegimet e mësipërme në Bibël nuk dëshmojnë rolin e Moisiut si profet dhe si figurë qëndrore, në besimin Ebraik, Kristian dhe Islam. Por një legjendë e traditës gojore hebreje na ndihmon të zbulojmë kuptimin e emrit dhe gjuhën së cilës i përket. Kur Zoti i diktoi Moisiut ligjet sipas të cilave duhet të silleshin hebrejt me njëri-tjetrin dhe me popujt e tjerë (Torah) për të gëzuar vendin e një populli të zgjedhur, “Fëmijët e Izraelit i thanë Moisiut: Moisi, mësuesi ynë, na e mëso … na e shpjego Torah-un” (Midrash Tanchuma; Menachot 29b; Sotah 13b). (9) Kjo legjendë përputhet me emrin shqip “mësues” dhe tregon profesionin e priftërinjve dhe sot e kësaj dite.
Poeti dhe eruditi shqipetar, Pashko Vasa (1825- 1892) pohon se “emri i Moisiut, nipit të Ramsesit të II dhe përhapës i krishtërimit, ka qenë tjetër dhe më vonë u quajt “Moisi” dmth mësues. Muse, shqip mësoj dhe musoj, do të thotë: unë mësoj, unë jap mësim. Musois është ai i cili jep mësim, i cili na frymëzon dijen, që lindi shkencën”. (10)
Përfundimi i parë: Kur tek një fjalë, kuptimi mitik përputhet me atë gjuhësor, origjina e emrit i përket popullit që e flet atë gjuhë. Për rrjedhojë emri i Moisiut është i gjuhës shqipe dhe tregon detyrën e tij si profet.
Por përkatësinë e tij etnike, nuk e dëshmon vetëm emri …
Dhjetë urdhëresat e marra nga “goja” e Zotit, Moisiu i ka shkruar në gjuhën pellazgo-shqipe.
Në ditën e parë të muajit të tretë që nga largimi nga Egjypti, izraelitët e lodhur dhe plot dyshime për fjalët e Moisut dhe fatin e tyre, mbritën në këmbë të malit Sinai. Sipas urdhërit të Zotit, mbas tre ditë “pastrimi”, Moisiu i vetëm, ju ngjit malit Sinai ku qëndroi dyzet ditë dhe netë, për të marrë nga goja e të Plotfuqishmi dhjetë Urdhëresat (Es17,8-13), dy prej të cilave të shkruara “me gishtin e tij” mbi dy rasa guri që njihen me emrin TORAH. (11) Vendosja jo e rastësishme e ngjarjes, mbi një mal me emrin e Perëndisë hënore Sin të panteonit sumer, babilonez dhe të asirëve,(12) dëshmon jo vetëm besimin hënor të pellazgëve në këto vënde, por dhe origjinën pellazgë, të mitit kristian.
Torah (në hebraisht תורה) personifikon vetë figurën e Zotit dhe përmban 613 urdhëresa. Sipas studiuesve është një fjalë e vjetër hebraike që tregon “mësimin” dhe shpesh përkthehet si “ligje”.( Stephen M. Wylen, Settings of Silver : An Introduction to Judaism, Paulist Press, 2001, p. 16) Siç vihet re, për këtë fjalë nuk kemi një përkthim gjuhësor. Sipas P.Zheit, Gjuhët e para kanë qenë simbolike dhe simboli është gjuha më të cilën E (Qëndra, Zoti) shprehet. (13)
Bazuar mbi të njejtin parim, albanologu Xhuzepe Katapano (Thot Parlava Albanese, Bardi Editore, Roma 1984) sqaron se: “TORA ka të bëjë me çdo çast të jetës, me krejt ekzistencën njerëzore (…) rrjedh nga tingulli TR (tërë), ku e para (t-shën im) tregon cakun dhe e dyta lëvizjen (r-rrota, rrethi-shën im) (…)
Ngaqë Zotit nuk mund t’i jepet një emër, që të shprehte thelbin e tij, realitetin përmbajtësor, Thoti e emërton: TËRË – i tëri, i ploti, absoluti (…) Pra TORA-HA është Arbërisht, përmbledh gjithë urtësinë, tërë dijen e drejtësisë!„ (14)
Ky shpjegim është shkencor dhe i bazuar mbi faktet gjuhësore, por janë trashëguar edhe fakte grafike. Mund të themi se, para përdorimit (ose krahas) të fjalës, njeriu „ka folur“ nëpërmjet gjesteve dhe vizatimit. Psikologu i njohur Karl Jang (Carl Gustav Jung,1875 -1961) pohon se njeriu përdor fjalën, për të shprehur kuptimin e mendimit që do të tregojë. Gjuha e tij është plot me simbole, por për të dhënë thelbin e mendimit, ai shpesh përdor vizatimin. (15)
Emërtimi në gjuhën shqipe Torah/Tërësi, i Zotit është shprehur gjatë mijëra viteve, me të njejtin gjest-simbolik: duart e hapura që tregojnë gjithësinë (gjithë horizontin, nga lindja në perëndim, nga Alfa deri tek Omega). Ky simbol, nga mitologët kristian iu përshtat mitit të sakrificës së Krishtit, për t’i dhënë popullit idenë e të dërguarit të Zotit. Në fotot poshtë, shihet përcjellja e simbolit besimtar në kohë.
(16) (Nga e majta në të djathtë) Figura e Perëndeshës së parë me trup njeriu e kokë zogu. Tre V poshtë qafës, dëshmojnë besimin hënor të pellazgëve; Perëndesha e gjuetisë dhe mbrojtëse e kafshëve, Britomartis e periudhës minoike; Perëndesha hënore Iside në Egjiptin e Lashtë; Aleksandri i Madh në një diademë mbretërore e ruajtur në Kiev; Kryqëzimi i Krishtit, pikturë murale në Manastirin e Deçanit, Kosovë.
Nuk mund të lë pa përmëndur edhe një fakt tjetër, emërtimin e vendit ku ruhen ligjet e urdhëruara nga Zoti (Torah): “ARCA e Aleancës”. Në gjuhën hebreje lexohet (‘ārōn ha-bĕrīth), ku na bie në sy emri i vëllait të Moisiut Aaron, që besoj se shpjegon mitin e bërjes së arkës sipas udhëzimit të Zotit dhe jo kuptimin gjuhësor. Origjina e fjalës shqip “arka” (arca) e ka nga emri “bark” në kuptimin e barkut të njeriut që mban femijën. Por siç dihet, në gjuhët natyrale (gjuhët e njeriut primitiv) siç është shqipja, fjala ka edhe kuptim simbolik, të cilin na e shpjegon Fjalori Teosofik i H.Blavatskit (Helena Petrovna von Hahn, 1831-1891): Arka (Argha- kald.) – nënkupton mitrën e Naturës; Hënën e Re, një barkë shpëtimi; por edhe një kupë që përdoret për ritet fetare. (17) Herodoti e përmënd emrin “Arka-ia”, si emër të krahinës së Peloonezit, vend ku banonin «pellazgë aigia-lees». (18) Kjo krahine me vone u emertua Man-i, që ka qenë emri i lashtë në gjuhën shqipe i Hënës (Mana) (F.Demi “Besimi henor deshmi e autoktonise se Kombit Arber”).
Por le të vijojmë tezën tonë. Faktet dëshmuan se emërtimi i librit të ligjeve (Torah) është i gjuhës shqipe, por brenda saj ka fjalë që përdoren edhe sot nga shqipetarët. Historia e shenjtë e popullit hebraik, kapitulli i Gjenezës hapet me krijimin e botës: „Në fillim Zoti (Elohim) krijoi qiellin dhe tokën…“ (Gen. 1:1). Fjalën „në fillim“ e tregon shigjeta në (fig.1,poshtë) shkruar me alfabetin hebraik, por shqiptimi është në gjuhën shqipe.
(Morris Jastrow’s Dictionary of thë Targumim, thë Talmud Babli and Yërushalmi, and thë Midrashic Litëraturë, 1903; pag 923, PDF vol 2)
Janë dhënë shpjegime të ndryshme për këtë fjalë: Në Fjalorin e orientalistit amerikan M. Jastrou (Morris Jastrow, Jr. (1861 – 1921) (fig.1,lartë) kjo fjalë do të thotë „gjigand“. Ata u quajtën „n‘filim“ sepse ata shkaktuan shkatërimin (përmbytjen) e botës; është emër demoni. (19) Besoj së autori është nisur për këtë shpjegim nga mitet mbi fiset e para që jetuan në Tokë duke e lidhur me temën e Gjenezës. Ka shumë mundësi që M.Jastrou të jetë bazuar edhe tek Fjalori Teosofik i esoteristes më të shquar të shekullit 19, H.P.Blavatskit ku shënohet : „Nëfilim“ (ebr.) – Gjigandët, Titanët, Të rënët (Ëngjëjt –N.d.T.) (20) Me sa duket edhe H.Balvatski është mbështetur tek përkthyesit grek të Biblës hebraike ,të cilët fjalën „nëphilim“ (në gjuhën origjinale hebreje ph=f) e kanë përkthyer – gjigand.
Sipas Enciklopedise Treccani (Enciclopedia Italiana -1933), Titanët „të lindurit nga toka“ ishin brezi më i lashtë i pellazgëve ku bënte pjesë edhe Kroni, babai i Zeusit. Zeusi përfaqsonte brezin e ri të Titanëve që u hyjnizuan si perëndi në Olimp. (21) Gjigandët dhe Titanët janë pellazge dhe i përkasin dy degëve të të njejtës famile etnike (gegë dhe toskë), gjë që shpjegohet qart nga ana gjuhësore e emrit: „titan“ dmth „tanët“. Emërtimi „gjigand“ shpreh vetëm dallimin fizik, që dallon pellazgo-ilirët (shqipetarët) e veriut nga ata të jugut, të cilët vijnë më të shkurtër. Edhe sot popullsia e Shqipërisë Veriore dhe ajo historike (Dardania), emërtohet Gegë, fjalë e rrjedhur nga Gigë (gjigandë). Pra, shpjegimi që i bëhet fjalës „nefilim“ të çon tek mitet pallazge.
Që në Bibël kemi një histori pellazge vërtetohet edhe me fakte gjuhësore. Teksti i vjetër, sipas studiuesve është shkruar në gjuhën aramaika dhe jo hebraike. Shkruesit hebrej duke mos e ditur kuptimin e fjalës e kanë lënë në origjinal. (22) Në gjuhën e sotme shqipe kjo fjalë shqiptohet qartësisht nga ana gjuhësore dhe ka kuptimin e „fillimit të një dukurie apo veprimi dmth zanafillën e …“, që në Bibël është emërtuar „Gjeneza“. Tek fjala „nëfilim“ me gërma hebraike, ndodhet edhe një shenjë e vogël
(si apostrof, fig.1,2 lartë) mbas gërmës së parë dhe quhet „yod“ dhe në alfabetin hebraik ka vlerën numerike 10 (numri perfekt, që përfaqëson Zotin). Sipas Rabbi Aqiva (shk.1), një prej themeluesve të hebraizmit tradicional (shk. 1-6 pas Kr), HaShem (një nga emrat e Zotit në Bibël) iu dha fëmijve të Izraelit jo vetëm dhuratën e shenjtë Torah (ligjet) por në të, shtoi edhe një dëshmi të veçantë të dashurisë ndaj tyre me anën e shenjës së yod-it, me të cilin ishte krijuar Bota (23) Pra germa „yod“ dëshmon vetë Krijuesin. Çdo germe, në alfabetin hebraik, i përgjigjet një pjesë e trupit të njeriut apo kafshës dhe gërma « yod » përfaqëson dorën (dorën e Zotit , siç paraqitet në muret e Pirmidave dhe në artin mesjetar të kristianizmit) dhe shqiptohet « Yod » ose « Youd» (24) Gërma „yod“ u bë emërtimi i Zotit: „Got“ dhe „Gott“ në gjuhët gjermanike të Europës Veriore.(25)Gjuhëtarët pohojnë së alfabeti hebraik e ka origjinën nga alfabeti aramaik (araméen) dhe e kanë përdorur hebrejtë dhe diaspora judeo-arabe, judeo-gjermane dhe gjuhë të tjera semitike. (26) Vëtë alfabeti aramaik, e ka bazën nga alfabeti i fenikasve që është përhapur në Lindjen e Aferme në mijëvjeçarin e dytë pK. Ky alphabet u adoptua për të shkruar shumë gjuhë të tjera si hebraishten, nabetiane, siriane, palmiriane,mongole etj. mendohet edhe të turqishten e vjetër, i përdorur deri në shk 8 pK. (27) Fenikasit, apo “ Popujt e detit”- siç dëshmon Dr. Arif Mati (Aref Mathieu) – përbëheshin nga fise të ndryshme, në shumicën e tyre, të të njejtit trung etnik që quhet ‘pellazg, proto-ilir,frigjian apo thrako-ilir’ ”. Në Testamentin e Vjetër ata emërtohen si pasardhës të drejtpërdrejtë të Noe, krijuesit të racës së re njerëzore.(28)
Në pasqyrën I (poshtë) tregohet së si ka ndryshuar shenja e Krijuesit, nga alfabeti i hershëm aramaik deri tek shenja «yod» e alfabetit hebraik:
I -
a) Alfabeti i hershëm Aramaik (shek. 10 – 9 pK) ku gërma “Z” është e njejtë me alfabetin fenikas dhe greqishtes arkaike (pellazge) siç shihet në pasqyrën II poshtë.
b) Alfabëti Impërial Aramaik (shek. 5 pK)
c) Alfabeti hebraik. Kjo shenjë shënohet edhe si “I” e vogël (29)
Në gjuhën shqipe emri i Krijuesit fillon me gërmën Z (Zoti) sikurse edhe emri i Kryeperëndisë së Olimpit “Zeus”, rrënja e të cilit shpjegohet vetëm në gjuhën shqipe «zë, zëri» dmth ai që lëshon zërin si bubullimë. Në pasqyrën II, shihet se gërma “Z” e alfabetit aramaik është e njejtë më atë të fenikasve dhe e alfabetit pellazg, të cilin gjuhëtarët e shekullit 19 e emërtuan gabimisht greqishtja e lashtë.
II -
(30)
Gërma “Z”, më vonë grafikisht u shndrua në “ I ” që tek hebrejtë lexohet « Yod » dhe paraqitet si apostrof ose “i” e vogël. Në pasqyrën III (nga e djathta në të majtë), tregohet se gërma « Yod » apo “Iota” tek grekët dhe “I” e etruskëve dhe romakëve, e kanë origjinën nga hieroglifi egjiptian që pasqyron dorën. (31)
III -
Por hebrenjtë nuk morrën vetëm shkronjat nga egjiptianët. Studiuesi Dr. Arif Mati pohon se “Hebrenjtë i kanë huazuar nga egjiptianët bazat e tyre fetare, ligjet, rregullat e higjenës dhe supersticionet e tyre” (33) Studiues të shumtë, vëren edhe M.Eliade, pohojnë se besimi hebraik nuk kishte “krijuar” asnjë mit (…) Gjenia e besimit të Izraelit qëndronte në faktin se “Lidhjen e Zotit me popullin e zgjedhur, e kishte transformuar në një histori të shenjtë” .(34)
Në vijim të tezës sonë, edhe Plisi është një nga dëshmitë e origjinës pellazge të Biblës hebraike.
Në pikturat e piramidës (qytetit Deir el-Medîneh,Tebë) e cila mendohet së i përket periudhës së Ramsesit II, (fig.1 poshtë) vihen re figura femrore me qeleshe, që besoj se pasqyron një priftëreshë. Pamje të tilla janë shumë të ralla në artin egjiptian. Me Plis (pak më të zgjatur) është paraqitur Perëndia Horos, Osiris dhe disa Faraonë. Këtë formë të Plisit e gjejmë edhe tek priftërinjtë etruskë.
Të bije në sy, se si Faraoni egjiptian (fig.2), Ismaili biblik, Danieli (fig.3) dhe Noe, në pikturën e Xh.Tissot, kanë të lidhur mbi qeleshe një rrobë apo shami, siç e përdorin edhe shqiptarët e Veriut të shek.20 (fig.4,5) dhe të Jugut historik (Arvanitasit). Ne vërejmë të habitur së si trashëgohet për mijëra vjet një traditë edhe në veshje, e cila patjetër do të ketë një kuptim besimtar meqënëse lidhet tek Plisi. “Rëndësia e një ideje besimtare-pohon M.Eliade – faktohet nga aftësia e saj ‘për të mbijetuar’në periudhat e mëvonshme” (36)
(35)
Siç pamë nga materiali i deritanishëm, në të gjitha pikturat e Xh.Tissotit ku paraqiten figurat biblike dhe fisi hebre (levit) me Plisin e shqipetarëve të sotëm (simbol i mitit pellazg të krijimit), kemi përputhje edhe me faktet gjuhësore dhe arkeologjike. Kjo i jep pikturave të tij, vlerën e një dokumenti historik.
Përfundimi i dytë: Emërtimi i librit të ligjeve të shkruar nga Moisiu -Torah- është vetë emri i Zotit. Si fjalë simbolike, gjen shprehjen e saj të plotë, vetëm në gjuhën shqipe. (Xh.Katapano) Brënda saj, ka fjalë shqipe të pa përkthyera dot, por të shkruara me gërma hebraike. SHENJA e Zotit në alfabetin hebre (Yod) e ka origjinën nga alfabeti fonetik i Perëndise pellazge Thot (Tot), nisur nga emri „dora“ siç emertohet edhe sot në shqip.
Ndryshimi grafik dhe i tingullit të gërmës gjatë periudhave historike (D > Z > I > yod), shpreh ndryshimin në mite, por gjithëmonë ka përfaqësuar një figurë: Krijuesin, dhe historikisht kanë shërbyer si rrënjë për emrin apo simbolin e tij (lat:deus, sanskr : deva, iran : div ; kanaen: El ose Il; shqip:Zot; lit: diewas etj.) Rrënja «Di» si emër i Zotit (Dio), në dialektin çam të gjuhës shqipe, shpreh Dijen dhe Driten. Të gjitha këto fakte, dëshmojnë së historia e Biblës është shkruar në gjuhën pellazgo-shqipe nga Moisiu.
Duhet të shënoj se: Shqipetaro-Arbërit e sotëm janë pasardhësit e mbetur të një race shumë të madhe pellazgjike të Lashtësisë. Sipas studiuesit austriak J.Hahn (Johann Georg von Hahn 1811-1869) „Shqipetarët janë Pellazgët e Rinj“ (37), tezë e mbështetur edhe nga shumë studiues të tjerë të më vonshëm shqipetarë dhe të huaj.
Gjurmët e Pellazgëve sot shfaqen në gjuhë, arkeologji, mite dhe simbolet fetare, tek shumë popuj të Europës, Azisë e më gjerë. Shkruajmë „Pëllazgo-shqipetarët“ sepse emërtimi „shqipetar“ shpreh një simbol shumë të lashtë mitik-shqiponjën, dhe është po aq i vjetër sa emertimi pellazg apo ilir dhe jo i shekullit 15, siç e trajtojnë disa studiues të cilët nuk kanë njohuri mbi besimin dhe mitollogjinë e Lashtë.
Tissot shprehës i simboleve të besimit pellazg dhe traditës së shqipetarëve
Xh.Tissot nuk bën pjesë në rradhën e studiuesve, udhëtarëve apo të punësuarve nga Perandoria Osmane, që kanë njohur trevat historike dhe popullin shqipetar. Por në pikturat e tij (me aq sa kemi patur mundësi të njihemi) në ciklin mbi Biblën, figurat kryesore dhe pasuesit e tyre, shprehen me karakteristika të veshjes dhe simboleve pellazgo-shqipetare, që ruhen edhe në ditët e sotme, siç do ta vërejmë më poshtë.
Ngjashmëria në tregimin biblik midis Moisiut dhe Noe është se të dy kanë bërë “marrëveshje me Zotin” për t’iu bindur dhe zbatuar ligjet e tij. Si shenjë të marrëveshjes me Noe, për të mos shkaktuar përmbytje që do të zhdukte njerëzimin, Zoti çfaqi Ylberin (Genesi, IX, 6-17). (38)
(39)
Në pikturën (fig.1 lartë) e Xh.Tissot duket “shenja” e Zotit-ylberi. Kjo fjalë në gjuhën shqipe shpreh qartësisht mitin (yll+bëri) dmth tregoi praninë e tij. Edhe në disa gjuhë të tjera, emri i ylberit ka lidhje me emrin apo simbolin e Krijuesit (lat. Iridis; it. Arcobaleno; gr. ουράνιο τόξο [Ouránio tóxo]; katalane.Arc de Sant Martí, etj.), por aty gjen vetëm shpjegimin mitik dhe jo atë gjuhësor.
Në pikturën (fig.1, lartë), përveç Plisit të rrethuar me një shami, na habit edhe një detaj tjetër në veshjen e familjes biblike – thekët – që zbukurojnë përparset e mbrapme të femrave. Veshja e traditës shqipetare e ka të theksuar përdorimin e thekëve si në brez, përparset e vogla përpara dhe mbrapa trupit, në shamitë e kokës, në trasta, mbulesa si dhe në veshjen e burrave të Shqiperisë së Mesme (Brooklyn Museum) (fig.2,3 lartë). Edhe sot ne i shikojmë tek besimtarët hebrej fijet (simbolike) që zgjaten në veshjen e burrave, që tregon rolin e tyre besimtar. Duke parë pikturat kushtuar Biblës hebraike, të krijohet bindja se Xh.Tissot nuk ka qenë vetëm njohës i mirë i saj, por edhe i simboleve të lashta të besimit parakristian. Këtë e dëshmon edhe një detaj tjetër në veshjen e profetëve dhe ëngjëjve, por edhe tek shqipetarët dhe ka lidhje me simbolin kryesor të Kristianizmit: KRYQIN.
Në materialet arkeologjike Kryqi në besimin pellazg përfaqson grafikisht Yllin, fytyrën kozmike të Zotit dhe origjina e këtij simboli, sqarohet me gjuhën shqipe. Në Enciklopedinë Judaike (Encyclopaedia Judaica, vol.7. NY, Gale, 2007 pag.672) emërtimi i lashtë i Zotit është ‘El’ që korespondon me ‘Ilu’ në gjuhën akadiane (akkadian) dhe ‘El’ ose ‘Il’, në gjuhën e kanaene (caanite) por nuk dihet origjina e tij. Pranohet përgjithsisht se rrënja vjen prej ‘Yl’ ose ‘Wl’ nënkupton “të jesh i fuqishem” ose “i pushtetshëm”.(40) Misteri i origjinës së emrit të Zotit në gjuhët e lashta semitike (akadiane, kanaene dhe me vone hebraike), zbulohet në shqip, ku rrënja “yll” (dial.çam Il) jep kuptimin gjuhësor e mitik, të simbolit kozmik të Zotit-Yllin.
Studiuesja e shkrimeve në gur në Shqiperi, Greqi, Itali dhe shumë vënde të tjera, Nermin Vlora Falaski (“Patrimonio linguistico e genetico Probabilita della Monogenesi delle Parole”) pohon se: „Yll“ ( yj-yjnor-hyjneron) nuk e kam gjetur në asnjë gjuhë tjetër me perjashtim të shqipes (…) megjithëse ishte e përhapur në të gjitha mbishkrimet e lashtësisë, nga Egjeu deri në Atllantik (41) Në dy pikturat e para të piktorit,(fig.1,2 poshtë) profeti dhe ëngjëlli, zbatuesi i urdhërave të Zotit, kanë në veshjen e tyre formën e kryqit, sikurse edhe Ilirët e lashtë, Faraoni egjiptian dhe shqipetarët e ditëve tona. Është një fill kohor dhjetra-mijë vjeçar i simbolit, po të kemi parasysh, se shenja (X) është nga më të herëshmet tek njeriut i shpellave. Duke filluar nga e majta në të djathtë (poshtë): Profeti Ezekiel dhe (fragment) Engjëjt që përzenë Adamin dhe Evën nga Parajsa- Xh.Tissot ; objekt i periudhës ilire; Libri i të vdekurve, Deir el – Madina , Dinastia XVIII (1428-1351 pK); Veshje e traditës nga Gjirokastra, shek. 20 Shqipëri.
(42)
Në gjuhën shqipe (dial.çam) fjala Krijues, Kryq (Kri-q), Krisht (Kri-sht) kanë origjinë mitike prej emrit Kokë (Kri-et). Në lashtësi, shumë fjalë janë formuar nga e njejta rrënjë, kur kanë patur lidhje në mitin e besimit.
Megjithatë na ngacmon mendimi se si e zbuloi, piktori i shquar francez, Plisin?
Duke gërmuar në materialet arkeologjike në vendet ku shëtiti piktori gjatë dhjetë viteve të fundit të jetës së tij, ne kemi mundësi t’i japim pëgjigje pyetjes sonë, duke u nisur nga faktet llogjike. Me qeleshe, simbolet pellazge, figurën apo krahët e shqiponjës, nuk janë “veshur” vetëm Faraonët më të shquar të Egjiptit të lashtë , por edhe Mbretër/Profetë të hyjnizuar si Perëndi, të Azisë së Afërme dhe Qëndrore (fig.poshtë). Ishte intuita e tij prej artisti dhe studiuesi, që e çoi tek idea, se në lashtësi, Plisi ishte një simbol shumë i rëndësishëm besimtar dhe tregonte lidhjen me Krijuesin.
Përfundimi:
Qëllimi i studimit nuk ishte thjesht të kënaqim kureshtjen tonë në lidhje me Plisin e shqipetarëve në pikturat e Xh.Tissot. Synimi ishte të dëshmonim se edhe një popull si ay shqipetar, për të cilin studiuesit ankohen se s’kanë të dhëna historike për origjinën, besimin dhe gjuhën e tyre, mbart brenda traditës së tij fakte, jo vetëm për Lashtësinë e tij, por edhe të shumë popujve të tjerë, që deri më sot janë të mbuluara me mister ose janë keq-shpjeguar nga ana shkencore. Detyra që i vuri vetes Xh.Tissot për të pasqyruar sa më besnikërisht Historinë e Biblës hebraike, e çoi në mënyrë të pavetëdishme, në zbulimin e Plisit të pellazgo-shqipetarëve dhe të simboleve të besimit të parë euro-afro-aziatik. Vetë emrat e lashtë dhe të sotëm për Zotin dhe simbolin e tij, nuk mund të shpjegohen pa ndihmën e gjuhës dhe traditës së shqipetarëve.
Faktet e sjella tregojnë, se popujt e lashtë e dëshmonin përkatësinë e tyre fisnore dhe besimin, edhe me gjestet, ngjyrat, zbukurimet, pjesët dhe formën e veshjes, e deri tek modeli i flokëve e detaje të tjera, të cilat nuk u përmëndën për të mos u zgjatur.
Ky studim zbulon gjithashtu një nga dukuritë universale të shoqërisë njerëzore: nga njëra anë «luftën», përpjekjen titanike të popujve drejt së ardhmes dhe nga ana tjetër, po një «luftë» për të ruajtur çdo trashëgimi të pasurisë së tyre shpirtërore që nga zanafilla. Ky fill lidhës i dy poleve të kundërta kohore, (të së shkuarës dhe të ardhmes), përbën atë që emërtohet «palca kurrizore» e një Kombi. Siç vëren eruditi arbëresh Xh.Krispi “Kombi i lashtë i ruan, si gjuhën ashtu dhe zakonet“.(44)
Njeriu i pare qe shkeli ne Hene ishte Shqiptar !
Wilson Kokalari ishte një inxhinier i shquar por një njeri modest dhe emri i tij ka qenë tërësisht i panjohur nga shqiptarët deri sa botuesi i gazetës “Illyria” gjeti pas shumë kërkimesh informacionin e tij dhe e ftoi për një vizitë në redaksi.
Në vitin 2011, në darkën me rastin e 20-vjetorin e themelimit, “Illyria” e nderoi me një çmim të veçantë duke i dhënë rastin të prezantohej përpara qindra shqiptaro-amerikanëve që e nderuan duke u ngritur në këmbë e duartrokitur me respekt. Ishte për të një çast shumë emocional.
Me këtë rast po botojmë shkrimin e në gazetën “Illyria” që zbuloi për herë të parë historinë e Wilson Kokalarit.
Lamtumirë shqiptarit që e dërgoi Astronutin e parë në Hënë
Historia e shqiptaro-amerikanit që luajti rol kyç në udhëtimin e parë të njeriut në Hënë
Inxh Kokalari ishte përgjegjës për kontrollin final të të gjitha fluturimeve të famshme të programit Apollo
Sot, në orët e para të mëngjezit mbylli sytë inxhinieri shqiptaro-amerikan që luajti një rol kyç në fluturimet e programit Apollo, përfshi edhe udhëtimin e parë të njeriut në Hënë.
Wilson Kokalari ndërroi jetë në moshën 78 vjeçare, në spitalin “Sloane Kettering” në Manhattan pas diagnozimit me një sëmundje të pashërueshme.
Wilson Kokalari ishte një inxhinier i shquar por një njeri modest dhe emri i tij ka qenë tërësisht i panjohur nga shqiptarët deri sa botuesi i gazetës “Illyria” gjeti pas shumë kërkimesh informacionin e tij dhe e ftoi për një vizitë në redaksi.
Në vitin 2011, në darkën me rastin e 20-vjetorin e themelimit, “Illyria” e nderoi me një çmim të veçantë duke i dhënë rastin të prezantohej përpara qindra shqiptaro-amerikanëve që e nderuan duke u ngritur në këmbë e duartrokitur me respekt. Ishte për të një çast shumë emocional.
Me këtë rast po botojmë shkrimin e në gazetën “Illyria” që zbuloi për herë të parë historinë e Wilson Kokalarit, nderimin e tij në Darkën e 20-vjetorit dhe letrën dërguar nga vajza, Rena Kokalari që njoftoin botuesin Bajrami që Wilson Kokalari ndërroi jetë, sot në mëngjez.
Për herë të parë në shtypin shqiptar – Historia e Wilson Kokalarit
Një inxhinier shqiptar mbrapa udhëtimit të parë të njeriut në Hënë
Një nga figurat më interesante e më të lëna në harresë të komunitetit shqiptar viziton redaksinë e gazetës Illyria
Nëntor 2007 – Neil Amstrong, komandanti i Apollos 11, anijes kozmike që zbriti në Hënë, ka hyrë në histori me shprehjen e tij, pasi hodhi hapin e parë në “dheun e largët” në vitin 1969. Ai tha: “Një hap i vogël për muaj, po një kërcim gjigand për njerëzimin”.
Njeriu dëshmoi se mund të linte Tokën e të zhvendosej diku tjetër, se mund të udhëtonte në Hapësirë, se teknologjia kishte ndryshuar në mënyrë rrënjësore në pak vite. Po derisa e gjitha kjo të bëhej publike, shumë pak njerëz e kishin idenë se sa pranë “kërcimit gjigand” ishte Amerika.
Po një njeri dinte shumë për këtë punë, më shumë se edhe astronautët vetë. Ai ishte inxhinieri shqiptaro-amerikan, Wilson Kokalari, i ngarkuar për të programuar testimin final të të gjithë sistemit të Apollo-s përpara nisjes drejt aventurës ndërplanetare. 45 vjet pas fillimit të punës me programin më gjigand e sekret teknollogjik në botë dhe 38 vjet pas udhëtimit historik në Hënë, Wilson Kokalari pranoi të bëjë një bisedë ekskluzive me gazetën Illyria me ftesë të botuesit Vehbi Bajrami. Ai e vizitoi redaksinë e gazetës me gjithë të motrën, Lumton, bashkëshorten e veprimtarit të njohur Dr. Hamdi Oruçit.
Nga Gjirokastra në SHBA, djali i biznesmenit bëhet inxhinier
Wilson Kokalari, u lind në Gjirokastër dhe vjen nga familja e shquar Kokalari, ndër të cilët për lexuesit e gazetës sonë, më e njohura është Musine Kokalari, viktima e komunizmit.
Wilson-i ishte vetëm një vjeç e gjysëm kur e gjithë familja e tij u zhvendos në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. I ati, Hilmi Kokalari ishte biznesmen i shkathët. Qysh në fillim filloi biznes me ullinj dhe djathë me Shqipërinë. Kjo përpjekje për të mos u shkëputur tërësisht nga Shqipëria përpak i kushtoi rëndë Hilmiut që në vitin 1939 u kthye nga Shqipëria vetëm pak ditë përpara pushtimit italian.
Me shkëputjen e lidhjeve, ai u përqëndrua në tregtinë e pronave të patundshme. Me një numër ndërtesash në pronësi, në Manhattan, qysh në atë kohë më shumë se 50 vjet më parë, familja do të ishte sot miliardiere. Mirëpo, djemtë e tij kishin të tjera plane.
Në vend që të përpiqej për t’u bërë një Donald Trump shqiptar, Wilson Kokalari dhe i vëllai, u dashuruan pas inxhinierisë. Wilson shkoi në “Perdue University” ku shkojnë pothuajse të gjithë ata që bëhen astronautë. Për shembull, Neil Armstrong, komandanti i Apollos 11, kishte një diplomë inxhinierie nga ky universitet.
Vajtja në Hënë – gara e nxehtë e Luftës së Ftohtë
Programi Apollo kishte filluar qysh në kohën e presidentit Eisenhower, por asnjëherë nuk kishte marrë zhvillim për mungesë fondesh. Mirëpo, në prill të vitit 1961, sovjetikët dërguan njeriun e parë në Hapësirë, astronauting Yuri Gagarin. Efekti propagandistik ishte i fuqishëm në kuadrin e Luftës së Ftohtë. Një muaj më vonë Presidenti Kennedy foli përpara Kongresit dhe premtoi se “përpara se të mbyllet kjo dekadë do ta ulim njeriun në Hënë dhe do ta kthejmë në Tokë shëndosh e mirë”.
Në vitet që vijuan NASA do të punësonte 400 mijë vetë dhe do të shpenzonte 24 miliardë dollarë.
Në këto kushte, dhjetëra firma nga më të mirat amerikane konkurruan për t’u bërë kontraktuesit kryesorë të NASA-s. Dy firma private fituan kontratën për të ndërtuar dy pjesët kryesore të anijes kozmike që do të shkonte në Hënë: “North American Aviation” nga California do të ndërtonte Modulin e Komandë-Shërbimit (Command/Service Module – CSM) të Apollos, ndërsa “Grumman Aircraft Engineering Corporation” nga Long Island i New York-ut, fitoi të drejtën për të ndërtuar Modulin e Udhëtimit në Hënë (Lunar Module ose Lunar Excursion Module – LEM).
Një inxhinier shqiptar drejton programin e testimit të Apollo-s
Wilson Kokalari është nga të paktët ata që punoi për të dyja këto kompani. Projekti ishte gjigand dhe nuk mund të përballohej vetëm nga këto dy kompani. Të paktën katër firma të tjera private u kontraktuan nga NASA për të ndërtuar nënsistemet e anijes kozmike.
Pozicioni i inxhinierit nga Gjirokastra ishte kyç për programin. Ai ishte testuesi kryesor final i tij. Pasi përfundonin nënsistemet ato duhej të testoheshin se si funksiononin. Pastaj duhej të testoheshin të gjitha së bashku dhe më pas i gjithë sistemi testohej
elektronikisht se si do të funksiononte në hapësirë, pa astronautët brenda. Në fund, i gjithë sistemi, e gjithë anija kozmike testohej bashkë me astronautët brenda saj për të marrë lejen që të nisej drejt hapësirës.
Programi i testimit është qindra faqesh, e detajet pastaj kërkojnë mijëra të tilla. Ai u shkrua nga inxhinieri shqiptar gjatë një pune voluminoze dyvjeçare. Wilson Kokalari solli për kuriozitetin tonë në redaksi një kopje të një prej librave me të gjitha hapat e testimit. Ky libër udhëheqës me titullin Apollo, mban emrin e tij në ballinë dhe në kohën kur u shkrua ishte një nga sekretet më të mëdha të botës. Ndonëse ishte autori i tij dhe ndonëse ishte shumë i besuar, as Wilson-i vetë nuk mund ta merrte me vete jashtë vendit të punës këtë libër.
Lexuesi jonë mund të jetë i njohur me Apollo-n 11 që çoi njeriun në Hënë për herë të parë në histori, apo për Apollo-n 13, që është përjetësuar nga filmi me të njëjtin titull ku luan Tom Hanks.
Por më pak të publicizuara janë fluturimet provë apo të papërfunduara në Hapësirë si edhe vajtjet e mëvonshme në Hënë. Për shembull, gjatë periudhës 21 dhjetor 1968 dhe 18 maj 1969, NASA nisi tre misione Apollo (8, 9 dhe 10) në Hapësirë, duke shpejtuar punën nga frika se mos sovjetikët arrinin aty të parët. Secili mision kishte nga tre vetë, por asnjëri nuk u ul dot në Hënë. Gjashtë herë janë ulur amerikanët në Hënë (Apollo 11, 12, 14-17) dhe meritë për këto suksese ka një staf i gjerë, por pak njerëz kanë qenë aq në qendër të aksionit sa heroi ynë Wilson Kokalari.
Një pllakë me emrin e tij në Hënë
Astronautët në shenjë falenderimi për punën e jashtëzakonshme të Wilsoni-it dhe stafit teknik, morën me vete një pllakë, me emrat dhe firmat e tyre, të cilën e vendosën në Hënë, aty ku zbritën.
Wilson-i qesh kur i kujton se si rrallë kush në këtë botë e ka emrin të shënuar në një trup qiellor jashtë Tokës.
“Në fillim do të ishin shumë pak emra”, kujton ai. “Vetëm ne stafi i ngushtë që bëmë bashkimin dhe provën përfundimtare të anijes kozmike. Por, pastaj u shtua edhe pjesa tjetër e stafit”.
Fakti që emri i një shqiptari ndodhej në pllakën që astronautët lanë në Hënë përmendet në librin “Shqiptarët e Amerikës” me autor Vehbi Bajramin. Ai ka intervistuar personalisht dhe e ka bërë të njohur për lexuesin shqiptar në botë, astronautin shiptaro-amerikan William Gregory.
Në kohën e përgatitjes së librit të tij voluminoz, Vehbiu nuk mundi të binte në gjurmët e Wilson Kokalarit, i cili sipas tij, padyshim që meritonte një portret në atë vëllim.
Gjatë vizitës në redaksi të inxhinierit të shquar, tashmë në pension, Vehbi Bajrami e pyeti lidhur me astronautin Allen Sheppard, për të cilin shtypi shqiptar ka shkruar se është shqiptar, megjithëse kërkime serioze nga ana e gazetës kanë sjellë të dhëna kontradiktore.
Wilson Kokalari, që i ka njohur të gjithë astronautët gjatë atyre viteve të famshme, qeshi dhe me humor tha: “Sipas kushëririt tim, Tajar, në Gjirokastër edhe Abraham Lincoln ishte shqiptar.”
Wilson Kokalari e ka njohur Sheppard-in gjatë punës së tij shumëvjeçare. në një nga seksionet më kyçe të NASA-s, por nuk ka punuar drejtpërdrejt me të.
Mrekullia e Tetë e Botës
Në një botë që sapo kishte filluar të mësohej me transportin ajror, udhëtimi në Kozmos ishte shpesh pothuajse fantazi. Njerëzimi po ecte me hapa gjigandë e për pjesën më të madhe të njerëzve kjo ishte përtej besimit.
“Kur fillova të punoj me programin Apollo”, tregon Wilson-i, “në vitet ‘60 kur nisi si projekt, i thoja babait që do të shkojmë në Hënë, ai më shihte sikur më kishte lojtur mendja, sikur isha çmendur. Po, po, më thoshte, sigurisht që do të shkoni”.
Për fat të keq, ai nuk ishte gjallë pak vjet më vonë për të mësuar ngjarjen e madhe të vitit 1969, në të cilin i biri luajti një rol të dorës së parë.
“Sigurisht që njerëzit në atë kohë, as që e kishin idenë se sa pranë që ishim vajtjes në Hënë”, tregon Wilson-i. Një rol të madh në përshpejtimin e përpjekjeve , tregon ai, luajti edhe gara me Bashkimin Sovjetik, e cila u bë vendimtare pasi rusët hodhën satelitin e parë në hapësirë, të njohur me emrin “Sputnik”. Ishte presidenti Kennedy që premtoi se brenda 10 vitesh “do të shkojmë në Hënë dhe do ta sjellim njeriun përsëri mbrapa në Tokë”. Premtimi u bë realitet brenda një kohe më të shkurtër, po as presidenti Kennedy, nuk jetoi për ta parë arritjen e madhe.
Sot, gati 40 vjet prej asaj ngjarjeje, të duket gati po aq mrekulli që njeriu e ndërmori atë hap gjigand. Wilson Kokalari, tani një pensionist, i kujton me mbresa ato ditë intensive të punës me anijen gjigande që shpejt do të shkëputej nga toka. Ai ka qenë aty për të gjithë versionet e Apollo-s dhe ruan disa prej librave të punës, shumica e të cilave janë tepër teknike për njeriun e zakonshëm.
Nga ana financiare sigurisht që jeta e tij do të kishte qenë krejt ndryshe nëse do të ishte marrë me administrimin e ndërtesave që kishin prona të familjes në Manhattan. Ndër të tjera ruan një dokument ku një drejtues kërkon më shumë shpjegime se pse inxhinierit Kokalari duhej t’i rritej paga me 25 cent në orë. Përveçse dëshmi e vlerësimit të punës për profesionistin e përkushtuar, letra është edhe dëshmi e ironisë së pagesave modeste të kohës për punën e jashtëzakonshme që u krye në ato vite.
Po nga ana tjetër, ai mendon edhe faktin se ka qenë aq pranë njërës prej ngjarjeve më të mëdha të historisë së njerëzimit, njërës prej arritjeve më të mëdha të tij. Eshtë sikur të kesh ndihmuar në projektimin e piramidave të Egjiptit apo në përcaktimin e itenerarit të Murit të Madh Kinez.
Njeriu, të cilit i është dhënë mundësia të luajë një rol në diçka kaq të rëndësishme në jetë, ndihet në mënyrë të natyrshme krenar kur kthen kokën pas pavarësisht nga dilemat për drejtimet e tjera që mund të kishte marrë në jetë e rrugët nga mund të kishte shkuar.
Ndërsa Illyria ka shkruar me kënaqësi e krenari për shumë figura të nderuara të komunitetit tonë, rrallë ka qëlluar që ndonjë shqiptar të ketë qenë kaq pranë historisë së madhe të njerëzimit e të ketë pasur një rol në të.
“Herë pas here,” tregon ai, “bëhesha i ndërgjegjshëm se ky objekt i madh afër meje brenda pak orësh do të ishte, në Hapësirë, do të shkonte në Hënë. Ishte një përjetim që nuk mund të ketë të dytë, që vështirë se mund të krahasohet me gjë tjetër në jetë”.
Mesazhi i vajzës: Nuk pati asnjë dhimbje, gëzohem që e vizitove
Vajza në një mesazh me e-mail, për botuesin e gazetës “Illyria”, Vehbi Bajrami, e bija e inxhinierit të njohur Reena Kokalari shkroi:
“Im atë ndërroi jetë në orën 2:01AM. Isha me të në të njëjtën dhomë ku erdhe për vizitë. Pacienti tjetër e liroi dhomën që të na linte të ishim bashkë.
I mbaja dorën dhe i thoja që e doja shumë. Nuk pati asnjë dhimbje.
Do të doja që Illyria të njoftonte për vdekjen e tij.
Jam e gëzuar që e vizitove.
Me shumë dashurit
Rena
Pjesë nga shkrimi kushtuar festës së 20-vjetorit të gazetës “Illyria”
Wilson Kokalari Një tjetër personazh më i tërhequr por njësoj mahnitës është Wilson Kokalari, inxhinieri me prindër nga Gjirokastra që që luajti një rol kyç në udhëtimin e parë të njeriut në hënë. Ai hartoi programin final inxhinierik në bazë të të cilit u lejua nisja e fluturimeve në hapësirë të misioneve Apollo 11, 12 dhe 13. Misioni Apollo 11 dërgoi njeriun e parë në hënë.
Wilson Kokalari nuk e priste nderimin që iu bë. Ky hero i heshtur i një arritjeje të jashtëzakonshme njerëzore, u përlot ndërsa përpiqej të tregonte historinë e angazhimit të tij me ekipin që bëri bujë në të gjithë botën.
Nëse nesër ju pyet dikush po çfarë keni bërë ju shqiptarët për Amerikën, një përgjigje e mirë mund të jetë: “Ja, ju ndihmuam të shkoni në Hënë! Ç’mund të bëjmë më shumë”. (Ruben Avxhiu)
Kush është Homeri?
Nga Çlirim Xhunga
Duke rilexuar këto ditë disa pasazhe të Eloge de la Folie të Erazmit të Roterdamit besojmë se kemi rënë në gjurmët e identitetit të vërtetë të Homerit. Ne mendojmë se autori që fshihet pas emrit të Homerit është Erazmi, dhe kjo për disa arsye.
Erazmi është autori i Testamentit të Ri në latinisht dhe në greqisht. Testamenti greqisht për herë të pare u shkrua nga Erazmi i Roterdamit dhe u be pjese e Biblës Poliglote më 1514, por botimi u vonua deri më 1520-en. Më vete Testamenti greqisht u botua në Bazel më 1516 duke qenë kështu Bibla e pare e shkruar ndonjëherë në gjuhën greke në Evropë., në fillim me titullin Novum Instrumentum omne, diligenter ab Erasmo Rot. Recognitum et Emendatum, dhe vetëm në botimin e dytë më 1519 ky tekst merr emrin Testament. Ky është një fakt shumë i rëndësishëm, që neve nuk duhet të na shpëtojë. Pra Termi testament për Biblën e Re del për herë të parë më 1519 dhe për Biblën e vjetër, apo Testamenti i vjetër edhe më vonë. Botimi i tretë i 1522 u bë baza nga ku lindën biblat e tjera. Botimi 3-te i Testamentit të ri u përdor nga Tindal për të shkruar Testamentin e tij në anglisht më 1526 dhe 1550. Erazmi shkroi më 1527 një Testament të Ri "definitive" (pra deri më 1527 emri Bibles dhe botimet e saj në latinisht dhe greqisht lidhen vetëm me emrin e Erazmit të Roterdamit). Versionet e mëvonshme të Testamentit në greqisht të Erazmit u njohën nga ana e Vatikanit si textus receptus, pra, teksti i pranuar i Bibles..
Erazmi, lavdia e Gjermanisë, Dielli i eruditëve evropiane të shekullit të 16-te, thotë në faqen e dytë të veprës së tij "Lëvdimi i Marrëzisë" (fr. Eloge de la Folie), të shkruar më 1509 për një jave kur Erazmi po qëndronte për vizite në Angli te miku i tij Tomas Mor, e që u botua më 1511, se
...Il y a des siècles que Homère c'est amusé au Combat de rats et des grenouilles, pra, kanë kaluar shekuj që kur Homeri (lexo Erazmi) argëtohej me Luftën e Minjve dhe Bretkocave.
Dhe në fakt, Batrachomyomachia, Lufta e Minjve dhe Bretkocave (Homeri Ilias. Ulyssea, batrachomyomachia, hymni XXXII, Venice), u botua nga Aldo Manuzio më 1504. Për herë të parë më Homeri përmendet më 1488. Flitet për Homerin e një farë Alopo, për te cilin s'gjejmë kurrkund ndonjë të dhënë të qartë. Më 1488 Erazmi është 22 vjeç dhe më 1504-en 40 vjeç. Ai është autori i bibles në latinisht dhe greqisht.
Në shënimet e tij profesori frëng Maurice Rat mbi "Eloge de la folie", thotë se :
Le Combat des Rats et des Grenouilles apo Batracomyomachie nuk është një vepër e Homerit, siç besonte Erazmi, por një parodi e Iliadës, në formën e një poeme burleske në 294 strofa, që me sa duket nuk është më e vjetër se shekulli i IV para Jezu Krishtit. (?!)
Ky profesor frëng, një nga penat më në zë e më autoritare të letërsisë antike në Francë, që ka përkthyer, redaktuar, recenzuar dhe ka lënë shënime në veprat e autorëve kryesorë të antikitet të përkthyera në frëngjisht, shpreson të na mashtrojë dhe ne ashtu siç ka bërë me lexuesin e tij francez, kur thotë se Erazmi nuk ishte në dijeni të Iliadës origjinale. Në dijeni të kujt të ishte Erazmi, kur deri më 1509-en kur ai shkroi Lëvdimin e Marrëzise nuk kemi asnjë botim "serioz" të Iliadës së Homerit?
Në qofte se për botimin e 1488 ne s'kemi asnjë të dhënë për përmbajtjen e këtij libri, se çfarë thoshte "Homeri" aty, në botimin e vitit 1504 ne kemi të bëjmë akoma me Batrachomyomachia, pra, me atë që quhet parodia e Iliadës. Në këtë kohë Odisea akoma s'ka dalë në dritë.
Botimi i pare i Iliadës së Homerit, pra, Homeri që ne njohim sot, daton më 1526 dhe është botuar në Venecia nga mjeshtri Stefano da Sabio. Pra, një dekade e gjysëm më vonë se botimi i Lëvdimit të marrëzisë të Erazmit. Te Lëvdimi i Marrëzisë, Erazmi flet për Luftën e Minjve dhe Bretkocave, por Maurice Rat, ky Rat (fr. mi) i vogël, por i zoti, ka evidentuar 25 citime të Iliadës dhe të Odisesë, kur Iliada tashme njihet publikisht si Batrachomachia, ndërsa Odisenë akoma s'e ka pare njeri me sy, e jo më ta kishte lexuar.
VEPRA LEVDIMI I MARREZISE është një vepër monumentale e Erazmit të Roterdamit, pasi aty ne do të zbulojmë pak e nga pak se çfarë njihte Erazmi deri më 1509, çfarë autorësh kishte lexuar ai, se kur janë botuar ata për herë të parë, dhe do të kuptojmë se shumë nga këta autore të panjohur në Evrope deri më 1509 qarkullonin të pabotuara si tekste ndër eruditë, ato duhet të kenë qenë në gjuhën e tyre origjinale, pra në gjuhën shqipe.
Prej këtyre teksteve shqipe kanë lindur botimet në gjuhët e tjera apo janë shkruar libra të tjera të frymëzuara prej tyre. Studime shumë më të thelluara se këto vëzhgime të mia të shpejta do të na mësojnë të vërtetën mbi Antikitetin dhe Mashtrimin që selia e Vatikanit ka bërë në kurriz të Historisë dhe Kulturës shqiptare.
Pra,
1. Erazmi i Roterdamit, që pranohet botërisht se është babai i Testamentit të Ri, autori i Biblës në latinisht dhe në greqisht, një personalitet, me autoritet dhe famë të barabartë, mos më të lartë se vetë kreu i Vatikanit në atë periudhë, pra, papa Adrianin, nuk mund të guxonte të parodizonte me Homerin në kulmin e kohës se Inkuzicionit dhe Çensurës më të egër që njeh Koha, po qe se ai nuk do të kishte qenë vete Homeri.
Në gjuhët evropiane Homeri do ta shohë dritën e botimit shumë më vonë. Kështu në gjuhën angleze kemi përkthimin e pare nga George Chapman (1559–1634) dhe Thomas Hobbes (1588–1679). Në gjuhën frënge botohen për herë të pare më 1545 vetëm dhjetë këngët e para të Iliadës dhe në gjermanisht përkthyesi i pare është Johann Heinrich Voß, i cili ka lindur më 1751 dhe ka vdekur më 1826.
Pra, deri në kohën e Lëvdimit të Marrëzisë nuk kemi asnjë botim të vërtetë të Iliadës, në asnjë gjuhë evropiane, dhe "pretendimi" i Maurice Rat, që Erazmi s'e njihte Homerin na duket sa neve sa qesharak, po aq dhe djallëzor!
Tashme ne duhet të shohim, të lexojmë dhe të analizojmë me sy kritik gjithçka që kanë thënë dhe vazhdojnë të thonë studjuesit e huaj, pasi mendimi i tyre i shprehur në shtyp, libra e TV është një mendim i çensuruar, që përpiqet të mbulojë fallsifikimet historike dhe kulturore, që Vatikani dhe Aristokracia kanë bërë për më se 500 vjet për të krijuar, siç kemi thënë dhe herë tjetër, një identitet të ri për vetveten në kurriz të historisë dhe kulturës të popullit shqiptar.
2. Erazmi është treguar aq finok sa që ka lënë gjurmë të qartë në një vepër të tillë, në një kryevepër të kohës së Iluminizmit, që do të luante më pas një rol të madh në historinë e letërsisë evropiane duke qenë model për shumë autorë të tjerë të mëvonshëm, sa të krijojë emrin e Homerit duke u mbështetur në emrin e tij. Shikoni se sa e thjeshtë do të na duket kjo gjë nga ky krahasim i dy emrave këtu më poshtë.
Pra, kemi emrat
ER_AS_MUS HOM_ER_OS
Të dy emrat përbëhen nga tre rrënjë: Er (Ar), as = os (është) dhe togfjalëshat e barabartë hom = mus (q'jam). Për barazimin "hom" me "mus" në fjalë dhe emra të tjerë të përveçëm ne mund të sjellim qindra shembuj.
Pra duke i parë gjërat me sy kritik ne do të arrijmë të rivlerësojme gjithçka që është shkruar deri më sot duke vënë në vend të vërtetën, të drejtën historike, do të kuptojmë më mire thëniet e autorëve të dëgjuar si D'Angely, i cili thotë se kur Chateaubrian kaloi nga Athina në shekullin e 19-të, ai e quajti këtë vend "një fshat të fëlliqur shqiptar".
Kuptohet se Chateaubrian, ky personalitet frëng nuk e ka ditur që mbiemri "i fëlliqur", në shqip është marrë si fjalë model për të krijuar kalkun felix, felicis, pra i lumtur, në gjuhët latine ashtu dhe për fjalën i fëlliqur në frëngjisht:
Pak etimologji. Felix lat. = felice it. = fëlliqur shqip. Në rrënjë të fjalës felix, felicis lat. Kemi rrënjën shqip yll dhe vij, pra vij si yll, prandaj jam dhe i lumtur, i lumtun (= them (se) yll jam).
…
Tahrif, apo fallsifikimi i historisë, kulturës dhe i gjuhës
Disa muaj më parë, në një nga fjalimet e tij më antisemitike Ahmadinexhad (në kete emër kemi shpalljen dy here të të njëjtës ide: ahm ad "jam at", exh ad "është at"), presidenti aktual i Iranit deklaroi botërisht se çifutët janë një produkt i gjermanëve dhe se Izraeli një ditë do të zhduket.
Ahmadinexhad, ky burrë namuzli, ka pjesërisht të drejte, sepse ashtu siç u hodh ideja në shekujt 9-16 për identete popujsh të rinj si greket dhe çifutët, po ashtu u krijuan dhe termat për ë emërtuar kombe të tjerë evropiane, arabe, të Lindjes se largme e më gjërë.
Pra, ashtu siç çifutët qenë një sajesë e iluministëve, sajesë qenë dhe shumë kombe të tjerë duke filluar nga ai i gjermanëve, francezëve dhe italianëve, e kështu me rradhe.
Para shekullit të nëntë në Evrope njihesh vetëm një popull i ndritur dhe një gjuhe, populli ynë, gjuha jonë. Po se si jemi quajtur ne, si është quajtur gjuha e jonë, tashme është e vështirë të deklarosh gjëra me siguri, e tërë historia është e fallsifikuar, "iluministët" e Vatikanit kanë vënë dore mbi gjithçka që u trashëgua nga periudha pagane. Historia dhe kultura janë të ndotura nga mendja dhe duart e tyre.
Pra, në kete periudhe nuk kemi vetëm lindjen e një identiteti të ri, ate çifut, por kemi lindjen e identiteve të reja latine, greke, latine dhe italiane, teutonë dhe gjermane, gale dhe franceze, sllave dhe ruse, budiste dhe kineze e kështu me rradhe.
Kete proces kreativ na e shpjegon termi arab "tahrif", që don te thotë fallsifikim. Ja se ç'thuhet te Wikipedia për kete fjale te http://en.wikipedia.org/wiki/Tahrif:
Tahrif (Arabic: تحريف "corruption, forgery"; the stem-II verbal noun of the consonantal root ḥ rf, "to make oblique") is an Arabic term used by Muslims with regard to words, and more specifically with regard to what Islamic tradition supposes Jews and Christians to have done to their respective Scriptures. Most Muslims believe that Jews and Christians have deliberately changed the text of the Jewish Torah and the Christian Bible, through altering words from their proper meaning, changing words in form, or substituting words or letters for others. This is considered by Islam to be a deliberate change which distorted the word of God, and which thus necessitated the giving of the Quran to Mohammed, to correct this perceived distortion.
Pra, shumë muslimanë (namuslinj, këtu kemi barazimin na_mus_li dhe mus_lim_an, a ju kujtohet Er_as_mus? Është e njëjta fjale, kemi veç ndërrimin Yll me Ar. Nga namusli = q' jam yll" ka dale arabishtja namus dhe greqishtja nomos "rregull" si dhe anglishtja name "emër", që në fillim ka patur ate kuptim që ka dhe turqishtja, nam, pra famë. Që këtej ka ardhur dhe fjala onoma e greqishtes. O + noma = namus + li, paçka se njëra sot na tregon emrin dhe tjetra nderin. Po famë nga vjen? Nga fa=ay + me =jam. Krahaso faber me arbër. Një Faberge në Rusi me origjine franceze ka qenë argjendari më i famshëm i carit në shekullin e nëntëmbëdhjetë) …..
Pra, dhe njëherë, se na u ndërpre mendimi, teksti thotë:
Shumë myslimanë besojnë se Çifutët dhe të Krishterët kanë ndryshuar me qëllim tekstin e Toras çifute dhe të Bibles së krishterë, duke
1. ndryshuar fjalët në formë
2. duke zëvendësuar fjalët
3. duke u ndryshuar fjalëve kuptimin e tyre të vërtetë ose
4. duke zëvendësuar fjalët apo shkronjat me të tjera
Sipas Islamit ky konsiderohet si ndryshim me qëllim, që shtrembëroi fjalën e zotit, dhe prandaj zoti ia dha Kuranin Muhamedit, për të ndrequr gabimin e bërë.
Ky tekst na tregon shumë, na mëson shumë. Dhe më kryesorja, kjo gjë thuhet me gojën e tyre, të joshqiptarëve.
Diçka të tillë kemi thënë ne që në shkrimin tone të parë të botuar në Koha Jonë më 31 mars dhe 1 prill të vitit 2005! Dhe kete kemi vazhduar të përpiqemi të provojmë deri më sot.
Por kete proçkë, pra këto takrife, apo fallsifikime, s'i kanë bërë vetëm "iluministët" evropiane = priftërinjtë e Vatikanit, por edhe xhaxhallarët e Turqisë.
Siç do të mësojmë më vonë arabishtja dhe çifutja kanë lindur nga turqishtja, dhe jo e kundërta. Pra sa më pranë shqiptarëve, aq më të afërta janë gjuhët e tjera me shqipen. Sa më të largëta vendet, aq më të largëta dhe gjuhët nga shqipja. Pra, procesi i lindjes së gjuhëve ka një përhapje valore, në hapësire dhe në kohë! Qendra gjuhësore dhe kulturore e njerëzimit janë trojet shqiptare, qendra e dijes Apollonia.
Kështu që deklarata e Ahmedinexhad është tendecioze, sepse ne nuk mund të themi që të poshtër ishin vetëm "iluministët" evropiane. Po aq të poshtër për ne shqiptaret janë dhe hoxhallarët e lindjes, të cilët kanë bërë të njëjtën gjë si dhe iluministët e perëndimit, kanë përvetësuar dijen e popullit tone dhe tani na e shesin jo vetëm neve, por ia shesin dhe njeri - tjetrit si të tyren.
A e dini si funksionon ky rreng mes Lindjes dhe Perëndimit, përse i bëjnë dhe përse i tolerojnë këto sulme njeri - tjetrit ?
Për t'ua shpjeguar kete do t'ju jap një shembull nga koha e Enver Hoxhës. Në një mbledhje të Ministrisë së Tregtisë së Jashtme, ministri kishte mbledhur aparatin e ministrisë dhe po u kërkonte llogari vartësve që nuk mësonin gjuhën e huaj dhe po i kërcënonte me largim nga puna. Në një çast ai iu drejtua një punonjësi dhe i tha: "edhe ti, po s'e mësove një gjuhë të huaj do të largoj nga puna, ç’më duhesh këtu pa gjuhe?" Por të gjithë u habiten kur punonjësi guxoi t'i drejtohet ministrit të nxehur me këto fjale: Shoku minister, përse thoni që unë nuk di gjuhe të huaj? Më pyesni në cilëndo gjuhe që të doni, e do të shikoni po s'ju përgjigja!
E tërë salla nisi të qeshte me të madhe dhe serioziteti i mbledhjes u prish. Kjo, sepse të gjithë e dinin që vete ministri nuk dinte asnjë fjale në gjuhë të huaj.
Morali i kësaj që sapo ju thashë kuptohet. Por loja e klerit të Lindjes dhe të Perëndimit është shumë më e hollë. Që të dyja palët e dine mire se ç'ka ndodhur, e kanë bërë vete kete histori, dhe vazhdojnë ta luajnë e do ta luajnë kete rreng në kurriz të popujve të tyre përsa kohe që popujt e ndryshëm, përfshirë dhe ai shqiptar, nuk do të zgjohen.
"In the land of the blind, the one-eyed man is king." Në një vend ku njerëzit janë qorra, mbreti është njeriu me një sy", thotë Erazmi. Njerëzit me dy sy, kuptohet, në atë kohë ishin vetëm klerikët.
Puna jonë synon që të gjithë njerëzit të bëhen me dy sy.
Një hipotezë
Cila do të jetë tablloja historike që pritet të na dalë para syve të mendjes pasi ne të kemi të gjitha provat e mjaftueshme gjuhësore, që do të kenë bindur dhe mosbesuesit më të paepur, mbi primatin shqiptar në krijimin e historisë së njerëzimit dhe të gjuhës në veçanti?
Për ta përfytyruar sadopak këtë perspektivë do të marrim në shqyrtim të shpejtë vetëm dy rrënjë të shqipes: "ar" dhe "bër(ë), pra, ar_bër. Arbër është e njëjtë me baro (i lirë), bari, epir, ipir, iper (nga ku ka dalë Shq_i_per_ia), pari etj.
Për çudi, emri arbër është parapëlqyer të formojë dhe emrin e figurës më të shenjtë të krishtërimit, pra, të Krishtit, Christofer, Christofor, pra "q'ar ishte bërë".
Edhe koha e krijimit të emrit të Krishtit, pra shekulli i 15-të, koincidon me kohën e vdekjes së Al Iskanderit (Gjergj Kastrioti Skënderbeut), ashtu si dhe rënia e Babilonisë (Ay Ilion), përputhet me kohën e rënies së mbretërisë Arbërit.
Le të përqëndrohemi te toponomi ynë Epir. Nga Epir kanë dal fjalët lat. Im_per_i_um, it. Im_per_o, fr. Em_pir_e, em_per_eur, angl. Em_pir_e dhe em_per_or, shqipja per_andor_i.
Pra, duhet të kuptojmë se deri në shekullin e 9-të të erës tonë s'kemi patur në Evropë asnjë perandori tjetër përveç perandorisë epirote, me emrin e të cilës mburren Skënderbeu dhe Frang Bardhi.
Demokracitë greke dhe perandoritë romake janë një fiction i mbretërive, që u shfaqën në shekujt 8 dhe 9-të, të cilat për të mbijetuar (po të përdorim shprehjen e Carlo Magno) duhet të krijonin një identitet të ri. Dhe këtij qëllimi i shërbeu Koncili i vitit 833, i cili vuri detyrën e krijimit të gjuhëve të reja, të cilat u bënë baza e identiteteve të reja në Evropë.
Për të realizuar rënien e mbretërisë shqiptare, vendi ynë u la i vetëm përballë fuqisë më të egër të kohës, asaj të turqve. Që projekti i mbretërive evropiane të funksiononte, shqiptarët duhet të pushtoheshin nga turqit, dhe të asimiloheshin.
Meqë ky projekt, megjithë pushtimin 500 vjeçar, nuk u realizua, atëhere Evropa vuri në punë makinat shoviniste greke dhe serbe, për të copëtuar edhe më trojet shqiptare dhe për ta rralluar edhe më popullsinë shqiptare, në mos për ta shuar këtë komb.
Ky projekt qëndron dhe në themel të masakrave të kryera nga Evropa dhe me porosi të Evropës, ndaj shqiptarëve deri në fund të shekullit të XX. Kjo është dhe arsyeja përse dhe tani Mbretëritë Evropiane po bëjnë çmos, po luajnë të gjitha gurët e diplomacisë për ta paraqitur çështjen e Kosovës para shqiptarëve dhe para gjithë botës si një çështje të koklavitur, si një çështje të pazgjidhshme.
Pjesë e këtij projekti antishqiptar ka qenë dhe mbetet dhe armiqësia ndaj gjuhës shqipe, i vetmi mjet që na ka mbetur ne sot për të hedhur dritë mbi historinë tonë.
Këtu e ka burimin dhe persekutimi i egër, që i bëhet çdo shqiptari që guxon të përzihet në këtë çështje përvëluese për Monarkitë Evropiane dhe Vatikanin.
Ja pse ndriçimi i shqipes do të sjellë vetvetiu humbjen e legjimitetit të Familjeve Mbretërore dhe të Vatikanit, dy armiqve më të mëdhenj të racës shqiptare.
Por ndriçimi i shqipes do të hedhë në kosh të historisë dhe tërë klasën politike shqiptare, atë të së shkuarës, dhe atë të së sotmes, që gjatë gjithë shekullit të njëzetë ka qenë shërbëtorja më e bindur e Aristokracisë dhe Klerikëve, dhe armikja më e madhe e popullit të vet.
Etimologjia – apo paturpësia shkencore e grekërve dhe evropianëve
Siç kemi thënë dhe më parë etimologjia, pra studimi i historisë së lindjes së fjalëve dhe kuptimeve që ato kanë marrë gjatë kohrave është një thesar i madh studimi në ndihmë të shqiptarëve, që ata të kuptojnë në fillim se çfarë ka ndodhur me gjuhët evropiane (e më gjërë), e më pas, mbi bazën e një analize të thjeshtë, të kuptojnë se çfarë ka ndodhur me shqiptarët, me historinë e tyre, kush janë ata, dhe pse evropianët, amerikanët dhe të tjerë i urrejnë aq shumë, dhe se çdo gjë që ata bëjnë për shqiptarët udhëhiqet nga kjo urrejtje sa e vjetër po aq dhe patologjike.
Kështu, ne do të kuptojmë se çdo lutje e papëve dhe klerikëve është një mallkim 500 vjeçar, që rëndon ende mbi kryet tona. Ja pse mua më tingëllojnë sarkastike fjalët e Ratzinger, drejtuar dje kosovarëve se "Unë jam shpirtërisht me Ju".
Studimi i etimologjisë është një disiplinë shkencore e vështirë, por jo dhe aq. Për më të rezervuarit, më mosbesuesit, ata që u qëndrojnë si shkëmb tezave helene dhe romake, sot do t'u japim historikun e dy fjalëve të tjera "greke", për të cilat leksikografi i dëgjuar francez Bailley, autori që i dha një shtytje të madhe studimeve të mija në fushë të etimologjisë, pretendon se i ka gjetur në tekste të vjetra greke.
Dhe konkretisht:
Në fjalorin e Bailley, botimi vitit 1901 gjejmë fjalët
Semantikos adv. d'une maniere significative, në mënyrë sinjifikative, domethënëse
dhe
simeiosis designation, indication, pra, tregim me fjalë, shenjë a diçka tjetër i një sendi a fenomeni
Për këto dy fjalë shkojmë te fjalorët e instituteve kombëtare të gjuhëve italiane, franceze, angleze dhe gjermane dhe gjejmë këto shënime:
Për semiotikën:
CNR - Istituto Opera del Vocabolario Italiano te http://reddyweb.ovi.cnr.it/Default.aspx
nuk jep asnjë të dhënë.
Qendra Kombëtare të Kërkimeve Shkencore në Universitetin e NANSI-t në Francë te http://atilf.atilf.fr/dendien/script...mot=semiotique
na thotë se sémiotique del për herë të parë më 1555, dhe më 1628, për të cilën flitet vetëm më 1732!
Në anglisht te http://www.etymonline.com/index.php?...earchmode=none
thuhet se semiotics përmendet për herë të parë vetëm më 1880, dhe thuhet se vjen direkt nga greqishtja semeiotikos.
Në gjermanisht nuk gjejmë shpjegim për këtë fjalë.
Semantik
Në italisht mungon shpjegimi i fjalës semiotica.
Në frëngjisht semantika na shfaqet për herë të parë më 1561, pastaj kjo fjalë zhduket për të ridalë në literaturë më 1875! Kujtojmë dhe një herë se fjalori i Bailley që e përmend këtë fjalë në greqisht është i vitit 1901!
Në anglisht semantika përmendet për herë të parë më 1894, dhe thuhet se vjen nga fr. sémantique, dhe se është përdorur për herë të parë nga Michel Bréal (1883).
Në gjermanisht te http://www.koeblergerhard.de/der/DERS.pdf mësojmë se edhe në gjermanisht e ndeshim më 1910, se termi është marrë nga greqishtja, por e ka përdorur për herë të parë Brel më 1883.
Ky studim mund të zgjerohet dhe në gjuhë të tjera, dhe tablloja se si dhe kur kanë lindur me të vërtetë këto fjalë është sa domethënëse, aq dhe frytëdhënëse për kërkimet tona etimologjike, për të kuptuar shakanë e madhe që është bërë dhe vazhdon të bëhet në fushë të gjuhësisë, meritat e pamerituara të grekërve, dhe se kush i bëri grekërit grekër në shekujt 16 – 19-të
Neologjizma të tjera, që dijetarët perëndimore u falin "grekërve të vjetër"
Shikoni këtu më poshtë neologjizmat të tjera, që dijetarë perëndimorë u dhurojnë bujarisht e me një shpirt filantropik autorëve të vjetër grekë.
Këto janë:
Psike:
Në frëngjisht del më Psyche 1812
Në anglisht më 1647 dhe në gjermanisht, po në shekullin e 17-të.
Po kështu dhe mbiemri psikik del më 1557 në frëngjisht psychique, më 1642 psychical në anglisht dhe më 1800 në gjermanisht 1800.
Tashmë faqet se ku mund t'i gjejmë këto shënime i dimë të gjithë.
Vetë evidentimi i datave kaq të largëta nga njëra-tjetra në kohë i këtyre termave në literaturën evropiane flet shumë, një gjë e tillë është thuajse e pamundur, pasi e reja, novatorja në Evropë ka fluturuar në mesjetë me shpejtësinë e trokthit të kalit, e më vonë me atë të karrocës të tërhequr nga disa kuaj të fuqishëm, ndërsa në kohën e revolucionit industrial me shpejtësinë e makinave me avull, e në fund me postën ajrore.
Kështu që, në shumicën e rasteve, datat më reale e më të ndershme janë datat më të vonshme!
Data të tilla kaq të largëta mes tyre na fusin vetë në dyshime. Megjithatë, për ne do të ishte interesante të ndiqej më tej se te cili autor i vjetër grek përmenden këto terma, pasi atje do të gjejmë dhe xhevahire të tjera.
Autore si Platoni, Aristoteli, Ciceroni dhe Horaci na ruajnë surpriza të tjera.
Duke rilexuar këto ditë disa pasazhe të Eloge de la Folie të Erazmit të Roterdamit besojmë se kemi rënë në gjurmët e identitetit të vërtetë të Homerit. Ne mendojmë se autori që fshihet pas emrit të Homerit është Erazmi, dhe kjo për disa arsye.
Erazmi është autori i Testamentit të Ri në latinisht dhe në greqisht. Testamenti greqisht për herë të pare u shkrua nga Erazmi i Roterdamit dhe u be pjese e Biblës Poliglote më 1514, por botimi u vonua deri më 1520-en. Më vete Testamenti greqisht u botua në Bazel më 1516 duke qenë kështu Bibla e pare e shkruar ndonjëherë në gjuhën greke në Evropë., në fillim me titullin Novum Instrumentum omne, diligenter ab Erasmo Rot. Recognitum et Emendatum, dhe vetëm në botimin e dytë më 1519 ky tekst merr emrin Testament. Ky është një fakt shumë i rëndësishëm, që neve nuk duhet të na shpëtojë. Pra Termi testament për Biblën e Re del për herë të parë më 1519 dhe për Biblën e vjetër, apo Testamenti i vjetër edhe më vonë. Botimi i tretë i 1522 u bë baza nga ku lindën biblat e tjera. Botimi 3-te i Testamentit të ri u përdor nga Tindal për të shkruar Testamentin e tij në anglisht më 1526 dhe 1550. Erazmi shkroi më 1527 një Testament të Ri "definitive" (pra deri më 1527 emri Bibles dhe botimet e saj në latinisht dhe greqisht lidhen vetëm me emrin e Erazmit të Roterdamit). Versionet e mëvonshme të Testamentit në greqisht të Erazmit u njohën nga ana e Vatikanit si textus receptus, pra, teksti i pranuar i Bibles..
Erazmi, lavdia e Gjermanisë, Dielli i eruditëve evropiane të shekullit të 16-te, thotë në faqen e dytë të veprës së tij "Lëvdimi i Marrëzisë" (fr. Eloge de la Folie), të shkruar më 1509 për një jave kur Erazmi po qëndronte për vizite në Angli te miku i tij Tomas Mor, e që u botua më 1511, se
...Il y a des siècles que Homère c'est amusé au Combat de rats et des grenouilles, pra, kanë kaluar shekuj që kur Homeri (lexo Erazmi) argëtohej me Luftën e Minjve dhe Bretkocave.
Dhe në fakt, Batrachomyomachia, Lufta e Minjve dhe Bretkocave (Homeri Ilias. Ulyssea, batrachomyomachia, hymni XXXII, Venice), u botua nga Aldo Manuzio më 1504. Për herë të parë më Homeri përmendet më 1488. Flitet për Homerin e një farë Alopo, për te cilin s'gjejmë kurrkund ndonjë të dhënë të qartë. Më 1488 Erazmi është 22 vjeç dhe më 1504-en 40 vjeç. Ai është autori i bibles në latinisht dhe greqisht.
Në shënimet e tij profesori frëng Maurice Rat mbi "Eloge de la folie", thotë se :
Le Combat des Rats et des Grenouilles apo Batracomyomachie nuk është një vepër e Homerit, siç besonte Erazmi, por një parodi e Iliadës, në formën e një poeme burleske në 294 strofa, që me sa duket nuk është më e vjetër se shekulli i IV para Jezu Krishtit. (?!)
Ky profesor frëng, një nga penat më në zë e më autoritare të letërsisë antike në Francë, që ka përkthyer, redaktuar, recenzuar dhe ka lënë shënime në veprat e autorëve kryesorë të antikitet të përkthyera në frëngjisht, shpreson të na mashtrojë dhe ne ashtu siç ka bërë me lexuesin e tij francez, kur thotë se Erazmi nuk ishte në dijeni të Iliadës origjinale. Në dijeni të kujt të ishte Erazmi, kur deri më 1509-en kur ai shkroi Lëvdimin e Marrëzise nuk kemi asnjë botim "serioz" të Iliadës së Homerit?
Në qofte se për botimin e 1488 ne s'kemi asnjë të dhënë për përmbajtjen e këtij libri, se çfarë thoshte "Homeri" aty, në botimin e vitit 1504 ne kemi të bëjmë akoma me Batrachomyomachia, pra, me atë që quhet parodia e Iliadës. Në këtë kohë Odisea akoma s'ka dalë në dritë.
Botimi i pare i Iliadës së Homerit, pra, Homeri që ne njohim sot, daton më 1526 dhe është botuar në Venecia nga mjeshtri Stefano da Sabio. Pra, një dekade e gjysëm më vonë se botimi i Lëvdimit të marrëzisë të Erazmit. Te Lëvdimi i Marrëzisë, Erazmi flet për Luftën e Minjve dhe Bretkocave, por Maurice Rat, ky Rat (fr. mi) i vogël, por i zoti, ka evidentuar 25 citime të Iliadës dhe të Odisesë, kur Iliada tashme njihet publikisht si Batrachomachia, ndërsa Odisenë akoma s'e ka pare njeri me sy, e jo më ta kishte lexuar.
VEPRA LEVDIMI I MARREZISE është një vepër monumentale e Erazmit të Roterdamit, pasi aty ne do të zbulojmë pak e nga pak se çfarë njihte Erazmi deri më 1509, çfarë autorësh kishte lexuar ai, se kur janë botuar ata për herë të parë, dhe do të kuptojmë se shumë nga këta autore të panjohur në Evrope deri më 1509 qarkullonin të pabotuara si tekste ndër eruditë, ato duhet të kenë qenë në gjuhën e tyre origjinale, pra në gjuhën shqipe.
Prej këtyre teksteve shqipe kanë lindur botimet në gjuhët e tjera apo janë shkruar libra të tjera të frymëzuara prej tyre. Studime shumë më të thelluara se këto vëzhgime të mia të shpejta do të na mësojnë të vërtetën mbi Antikitetin dhe Mashtrimin që selia e Vatikanit ka bërë në kurriz të Historisë dhe Kulturës shqiptare.
Pra,
1. Erazmi i Roterdamit, që pranohet botërisht se është babai i Testamentit të Ri, autori i Biblës në latinisht dhe në greqisht, një personalitet, me autoritet dhe famë të barabartë, mos më të lartë se vetë kreu i Vatikanit në atë periudhë, pra, papa Adrianin, nuk mund të guxonte të parodizonte me Homerin në kulmin e kohës se Inkuzicionit dhe Çensurës më të egër që njeh Koha, po qe se ai nuk do të kishte qenë vete Homeri.
Në gjuhët evropiane Homeri do ta shohë dritën e botimit shumë më vonë. Kështu në gjuhën angleze kemi përkthimin e pare nga George Chapman (1559–1634) dhe Thomas Hobbes (1588–1679). Në gjuhën frënge botohen për herë të pare më 1545 vetëm dhjetë këngët e para të Iliadës dhe në gjermanisht përkthyesi i pare është Johann Heinrich Voß, i cili ka lindur më 1751 dhe ka vdekur më 1826.
Pra, deri në kohën e Lëvdimit të Marrëzisë nuk kemi asnjë botim të vërtetë të Iliadës, në asnjë gjuhë evropiane, dhe "pretendimi" i Maurice Rat, që Erazmi s'e njihte Homerin na duket sa neve sa qesharak, po aq dhe djallëzor!
Tashme ne duhet të shohim, të lexojmë dhe të analizojmë me sy kritik gjithçka që kanë thënë dhe vazhdojnë të thonë studjuesit e huaj, pasi mendimi i tyre i shprehur në shtyp, libra e TV është një mendim i çensuruar, që përpiqet të mbulojë fallsifikimet historike dhe kulturore, që Vatikani dhe Aristokracia kanë bërë për më se 500 vjet për të krijuar, siç kemi thënë dhe herë tjetër, një identitet të ri për vetveten në kurriz të historisë dhe kulturës të popullit shqiptar.
2. Erazmi është treguar aq finok sa që ka lënë gjurmë të qartë në një vepër të tillë, në një kryevepër të kohës së Iluminizmit, që do të luante më pas një rol të madh në historinë e letërsisë evropiane duke qenë model për shumë autorë të tjerë të mëvonshëm, sa të krijojë emrin e Homerit duke u mbështetur në emrin e tij. Shikoni se sa e thjeshtë do të na duket kjo gjë nga ky krahasim i dy emrave këtu më poshtë.
Pra, kemi emrat
ER_AS_MUS HOM_ER_OS
Të dy emrat përbëhen nga tre rrënjë: Er (Ar), as = os (është) dhe togfjalëshat e barabartë hom = mus (q'jam). Për barazimin "hom" me "mus" në fjalë dhe emra të tjerë të përveçëm ne mund të sjellim qindra shembuj.
Pra duke i parë gjërat me sy kritik ne do të arrijmë të rivlerësojme gjithçka që është shkruar deri më sot duke vënë në vend të vërtetën, të drejtën historike, do të kuptojmë më mire thëniet e autorëve të dëgjuar si D'Angely, i cili thotë se kur Chateaubrian kaloi nga Athina në shekullin e 19-të, ai e quajti këtë vend "një fshat të fëlliqur shqiptar".
Kuptohet se Chateaubrian, ky personalitet frëng nuk e ka ditur që mbiemri "i fëlliqur", në shqip është marrë si fjalë model për të krijuar kalkun felix, felicis, pra i lumtur, në gjuhët latine ashtu dhe për fjalën i fëlliqur në frëngjisht:
Pak etimologji. Felix lat. = felice it. = fëlliqur shqip. Në rrënjë të fjalës felix, felicis lat. Kemi rrënjën shqip yll dhe vij, pra vij si yll, prandaj jam dhe i lumtur, i lumtun (= them (se) yll jam).
…
Tahrif, apo fallsifikimi i historisë, kulturës dhe i gjuhës
Disa muaj më parë, në një nga fjalimet e tij më antisemitike Ahmadinexhad (në kete emër kemi shpalljen dy here të të njëjtës ide: ahm ad "jam at", exh ad "është at"), presidenti aktual i Iranit deklaroi botërisht se çifutët janë një produkt i gjermanëve dhe se Izraeli një ditë do të zhduket.
Ahmadinexhad, ky burrë namuzli, ka pjesërisht të drejte, sepse ashtu siç u hodh ideja në shekujt 9-16 për identete popujsh të rinj si greket dhe çifutët, po ashtu u krijuan dhe termat për ë emërtuar kombe të tjerë evropiane, arabe, të Lindjes se largme e më gjërë.
Pra, ashtu siç çifutët qenë një sajesë e iluministëve, sajesë qenë dhe shumë kombe të tjerë duke filluar nga ai i gjermanëve, francezëve dhe italianëve, e kështu me rradhe.
Para shekullit të nëntë në Evrope njihesh vetëm një popull i ndritur dhe një gjuhe, populli ynë, gjuha jonë. Po se si jemi quajtur ne, si është quajtur gjuha e jonë, tashme është e vështirë të deklarosh gjëra me siguri, e tërë historia është e fallsifikuar, "iluministët" e Vatikanit kanë vënë dore mbi gjithçka që u trashëgua nga periudha pagane. Historia dhe kultura janë të ndotura nga mendja dhe duart e tyre.
Pra, në kete periudhe nuk kemi vetëm lindjen e një identiteti të ri, ate çifut, por kemi lindjen e identiteve të reja latine, greke, latine dhe italiane, teutonë dhe gjermane, gale dhe franceze, sllave dhe ruse, budiste dhe kineze e kështu me rradhe.
Kete proces kreativ na e shpjegon termi arab "tahrif", që don te thotë fallsifikim. Ja se ç'thuhet te Wikipedia për kete fjale te http://en.wikipedia.org/wiki/Tahrif:
Tahrif (Arabic: تحريف "corruption, forgery"; the stem-II verbal noun of the consonantal root ḥ rf, "to make oblique") is an Arabic term used by Muslims with regard to words, and more specifically with regard to what Islamic tradition supposes Jews and Christians to have done to their respective Scriptures. Most Muslims believe that Jews and Christians have deliberately changed the text of the Jewish Torah and the Christian Bible, through altering words from their proper meaning, changing words in form, or substituting words or letters for others. This is considered by Islam to be a deliberate change which distorted the word of God, and which thus necessitated the giving of the Quran to Mohammed, to correct this perceived distortion.
Pra, shumë muslimanë (namuslinj, këtu kemi barazimin na_mus_li dhe mus_lim_an, a ju kujtohet Er_as_mus? Është e njëjta fjale, kemi veç ndërrimin Yll me Ar. Nga namusli = q' jam yll" ka dale arabishtja namus dhe greqishtja nomos "rregull" si dhe anglishtja name "emër", që në fillim ka patur ate kuptim që ka dhe turqishtja, nam, pra famë. Që këtej ka ardhur dhe fjala onoma e greqishtes. O + noma = namus + li, paçka se njëra sot na tregon emrin dhe tjetra nderin. Po famë nga vjen? Nga fa=ay + me =jam. Krahaso faber me arbër. Një Faberge në Rusi me origjine franceze ka qenë argjendari më i famshëm i carit në shekullin e nëntëmbëdhjetë) …..
Pra, dhe njëherë, se na u ndërpre mendimi, teksti thotë:
Shumë myslimanë besojnë se Çifutët dhe të Krishterët kanë ndryshuar me qëllim tekstin e Toras çifute dhe të Bibles së krishterë, duke
1. ndryshuar fjalët në formë
2. duke zëvendësuar fjalët
3. duke u ndryshuar fjalëve kuptimin e tyre të vërtetë ose
4. duke zëvendësuar fjalët apo shkronjat me të tjera
Sipas Islamit ky konsiderohet si ndryshim me qëllim, që shtrembëroi fjalën e zotit, dhe prandaj zoti ia dha Kuranin Muhamedit, për të ndrequr gabimin e bërë.
Ky tekst na tregon shumë, na mëson shumë. Dhe më kryesorja, kjo gjë thuhet me gojën e tyre, të joshqiptarëve.
Diçka të tillë kemi thënë ne që në shkrimin tone të parë të botuar në Koha Jonë më 31 mars dhe 1 prill të vitit 2005! Dhe kete kemi vazhduar të përpiqemi të provojmë deri më sot.
Por kete proçkë, pra këto takrife, apo fallsifikime, s'i kanë bërë vetëm "iluministët" evropiane = priftërinjtë e Vatikanit, por edhe xhaxhallarët e Turqisë.
Siç do të mësojmë më vonë arabishtja dhe çifutja kanë lindur nga turqishtja, dhe jo e kundërta. Pra sa më pranë shqiptarëve, aq më të afërta janë gjuhët e tjera me shqipen. Sa më të largëta vendet, aq më të largëta dhe gjuhët nga shqipja. Pra, procesi i lindjes së gjuhëve ka një përhapje valore, në hapësire dhe në kohë! Qendra gjuhësore dhe kulturore e njerëzimit janë trojet shqiptare, qendra e dijes Apollonia.
Kështu që deklarata e Ahmedinexhad është tendecioze, sepse ne nuk mund të themi që të poshtër ishin vetëm "iluministët" evropiane. Po aq të poshtër për ne shqiptaret janë dhe hoxhallarët e lindjes, të cilët kanë bërë të njëjtën gjë si dhe iluministët e perëndimit, kanë përvetësuar dijen e popullit tone dhe tani na e shesin jo vetëm neve, por ia shesin dhe njeri - tjetrit si të tyren.
A e dini si funksionon ky rreng mes Lindjes dhe Perëndimit, përse i bëjnë dhe përse i tolerojnë këto sulme njeri - tjetrit ?
Për t'ua shpjeguar kete do t'ju jap një shembull nga koha e Enver Hoxhës. Në një mbledhje të Ministrisë së Tregtisë së Jashtme, ministri kishte mbledhur aparatin e ministrisë dhe po u kërkonte llogari vartësve që nuk mësonin gjuhën e huaj dhe po i kërcënonte me largim nga puna. Në një çast ai iu drejtua një punonjësi dhe i tha: "edhe ti, po s'e mësove një gjuhë të huaj do të largoj nga puna, ç’më duhesh këtu pa gjuhe?" Por të gjithë u habiten kur punonjësi guxoi t'i drejtohet ministrit të nxehur me këto fjale: Shoku minister, përse thoni që unë nuk di gjuhe të huaj? Më pyesni në cilëndo gjuhe që të doni, e do të shikoni po s'ju përgjigja!
E tërë salla nisi të qeshte me të madhe dhe serioziteti i mbledhjes u prish. Kjo, sepse të gjithë e dinin që vete ministri nuk dinte asnjë fjale në gjuhë të huaj.
Morali i kësaj që sapo ju thashë kuptohet. Por loja e klerit të Lindjes dhe të Perëndimit është shumë më e hollë. Që të dyja palët e dine mire se ç'ka ndodhur, e kanë bërë vete kete histori, dhe vazhdojnë ta luajnë e do ta luajnë kete rreng në kurriz të popujve të tyre përsa kohe që popujt e ndryshëm, përfshirë dhe ai shqiptar, nuk do të zgjohen.
"In the land of the blind, the one-eyed man is king." Në një vend ku njerëzit janë qorra, mbreti është njeriu me një sy", thotë Erazmi. Njerëzit me dy sy, kuptohet, në atë kohë ishin vetëm klerikët.
Puna jonë synon që të gjithë njerëzit të bëhen me dy sy.
Një hipotezë
Cila do të jetë tablloja historike që pritet të na dalë para syve të mendjes pasi ne të kemi të gjitha provat e mjaftueshme gjuhësore, që do të kenë bindur dhe mosbesuesit më të paepur, mbi primatin shqiptar në krijimin e historisë së njerëzimit dhe të gjuhës në veçanti?
Për ta përfytyruar sadopak këtë perspektivë do të marrim në shqyrtim të shpejtë vetëm dy rrënjë të shqipes: "ar" dhe "bër(ë), pra, ar_bër. Arbër është e njëjtë me baro (i lirë), bari, epir, ipir, iper (nga ku ka dalë Shq_i_per_ia), pari etj.
Për çudi, emri arbër është parapëlqyer të formojë dhe emrin e figurës më të shenjtë të krishtërimit, pra, të Krishtit, Christofer, Christofor, pra "q'ar ishte bërë".
Edhe koha e krijimit të emrit të Krishtit, pra shekulli i 15-të, koincidon me kohën e vdekjes së Al Iskanderit (Gjergj Kastrioti Skënderbeut), ashtu si dhe rënia e Babilonisë (Ay Ilion), përputhet me kohën e rënies së mbretërisë Arbërit.
Le të përqëndrohemi te toponomi ynë Epir. Nga Epir kanë dal fjalët lat. Im_per_i_um, it. Im_per_o, fr. Em_pir_e, em_per_eur, angl. Em_pir_e dhe em_per_or, shqipja per_andor_i.
Pra, duhet të kuptojmë se deri në shekullin e 9-të të erës tonë s'kemi patur në Evropë asnjë perandori tjetër përveç perandorisë epirote, me emrin e të cilës mburren Skënderbeu dhe Frang Bardhi.
Demokracitë greke dhe perandoritë romake janë një fiction i mbretërive, që u shfaqën në shekujt 8 dhe 9-të, të cilat për të mbijetuar (po të përdorim shprehjen e Carlo Magno) duhet të krijonin një identitet të ri. Dhe këtij qëllimi i shërbeu Koncili i vitit 833, i cili vuri detyrën e krijimit të gjuhëve të reja, të cilat u bënë baza e identiteteve të reja në Evropë.
Për të realizuar rënien e mbretërisë shqiptare, vendi ynë u la i vetëm përballë fuqisë më të egër të kohës, asaj të turqve. Që projekti i mbretërive evropiane të funksiononte, shqiptarët duhet të pushtoheshin nga turqit, dhe të asimiloheshin.
Meqë ky projekt, megjithë pushtimin 500 vjeçar, nuk u realizua, atëhere Evropa vuri në punë makinat shoviniste greke dhe serbe, për të copëtuar edhe më trojet shqiptare dhe për ta rralluar edhe më popullsinë shqiptare, në mos për ta shuar këtë komb.
Ky projekt qëndron dhe në themel të masakrave të kryera nga Evropa dhe me porosi të Evropës, ndaj shqiptarëve deri në fund të shekullit të XX. Kjo është dhe arsyeja përse dhe tani Mbretëritë Evropiane po bëjnë çmos, po luajnë të gjitha gurët e diplomacisë për ta paraqitur çështjen e Kosovës para shqiptarëve dhe para gjithë botës si një çështje të koklavitur, si një çështje të pazgjidhshme.
Pjesë e këtij projekti antishqiptar ka qenë dhe mbetet dhe armiqësia ndaj gjuhës shqipe, i vetmi mjet që na ka mbetur ne sot për të hedhur dritë mbi historinë tonë.
Këtu e ka burimin dhe persekutimi i egër, që i bëhet çdo shqiptari që guxon të përzihet në këtë çështje përvëluese për Monarkitë Evropiane dhe Vatikanin.
Ja pse ndriçimi i shqipes do të sjellë vetvetiu humbjen e legjimitetit të Familjeve Mbretërore dhe të Vatikanit, dy armiqve më të mëdhenj të racës shqiptare.
Por ndriçimi i shqipes do të hedhë në kosh të historisë dhe tërë klasën politike shqiptare, atë të së shkuarës, dhe atë të së sotmes, që gjatë gjithë shekullit të njëzetë ka qenë shërbëtorja më e bindur e Aristokracisë dhe Klerikëve, dhe armikja më e madhe e popullit të vet.
Etimologjia – apo paturpësia shkencore e grekërve dhe evropianëve
Siç kemi thënë dhe më parë etimologjia, pra studimi i historisë së lindjes së fjalëve dhe kuptimeve që ato kanë marrë gjatë kohrave është një thesar i madh studimi në ndihmë të shqiptarëve, që ata të kuptojnë në fillim se çfarë ka ndodhur me gjuhët evropiane (e më gjërë), e më pas, mbi bazën e një analize të thjeshtë, të kuptojnë se çfarë ka ndodhur me shqiptarët, me historinë e tyre, kush janë ata, dhe pse evropianët, amerikanët dhe të tjerë i urrejnë aq shumë, dhe se çdo gjë që ata bëjnë për shqiptarët udhëhiqet nga kjo urrejtje sa e vjetër po aq dhe patologjike.
Kështu, ne do të kuptojmë se çdo lutje e papëve dhe klerikëve është një mallkim 500 vjeçar, që rëndon ende mbi kryet tona. Ja pse mua më tingëllojnë sarkastike fjalët e Ratzinger, drejtuar dje kosovarëve se "Unë jam shpirtërisht me Ju".
Studimi i etimologjisë është një disiplinë shkencore e vështirë, por jo dhe aq. Për më të rezervuarit, më mosbesuesit, ata që u qëndrojnë si shkëmb tezave helene dhe romake, sot do t'u japim historikun e dy fjalëve të tjera "greke", për të cilat leksikografi i dëgjuar francez Bailley, autori që i dha një shtytje të madhe studimeve të mija në fushë të etimologjisë, pretendon se i ka gjetur në tekste të vjetra greke.
Dhe konkretisht:
Në fjalorin e Bailley, botimi vitit 1901 gjejmë fjalët
Semantikos adv. d'une maniere significative, në mënyrë sinjifikative, domethënëse
dhe
simeiosis designation, indication, pra, tregim me fjalë, shenjë a diçka tjetër i një sendi a fenomeni
Për këto dy fjalë shkojmë te fjalorët e instituteve kombëtare të gjuhëve italiane, franceze, angleze dhe gjermane dhe gjejmë këto shënime:
Për semiotikën:
CNR - Istituto Opera del Vocabolario Italiano te http://reddyweb.ovi.cnr.it/Default.aspx
nuk jep asnjë të dhënë.
Qendra Kombëtare të Kërkimeve Shkencore në Universitetin e NANSI-t në Francë te http://atilf.atilf.fr/dendien/script...mot=semiotique
na thotë se sémiotique del për herë të parë më 1555, dhe më 1628, për të cilën flitet vetëm më 1732!
Në anglisht te http://www.etymonline.com/index.php?...earchmode=none
thuhet se semiotics përmendet për herë të parë vetëm më 1880, dhe thuhet se vjen direkt nga greqishtja semeiotikos.
Në gjermanisht nuk gjejmë shpjegim për këtë fjalë.
Semantik
Në italisht mungon shpjegimi i fjalës semiotica.
Në frëngjisht semantika na shfaqet për herë të parë më 1561, pastaj kjo fjalë zhduket për të ridalë në literaturë më 1875! Kujtojmë dhe një herë se fjalori i Bailley që e përmend këtë fjalë në greqisht është i vitit 1901!
Në anglisht semantika përmendet për herë të parë më 1894, dhe thuhet se vjen nga fr. sémantique, dhe se është përdorur për herë të parë nga Michel Bréal (1883).
Në gjermanisht te http://www.koeblergerhard.de/der/DERS.pdf mësojmë se edhe në gjermanisht e ndeshim më 1910, se termi është marrë nga greqishtja, por e ka përdorur për herë të parë Brel më 1883.
Ky studim mund të zgjerohet dhe në gjuhë të tjera, dhe tablloja se si dhe kur kanë lindur me të vërtetë këto fjalë është sa domethënëse, aq dhe frytëdhënëse për kërkimet tona etimologjike, për të kuptuar shakanë e madhe që është bërë dhe vazhdon të bëhet në fushë të gjuhësisë, meritat e pamerituara të grekërve, dhe se kush i bëri grekërit grekër në shekujt 16 – 19-të
Neologjizma të tjera, që dijetarët perëndimore u falin "grekërve të vjetër"
Shikoni këtu më poshtë neologjizmat të tjera, që dijetarë perëndimorë u dhurojnë bujarisht e me një shpirt filantropik autorëve të vjetër grekë.
Këto janë:
Psike:
Në frëngjisht del më Psyche 1812
Në anglisht më 1647 dhe në gjermanisht, po në shekullin e 17-të.
Po kështu dhe mbiemri psikik del më 1557 në frëngjisht psychique, më 1642 psychical në anglisht dhe më 1800 në gjermanisht 1800.
Tashmë faqet se ku mund t'i gjejmë këto shënime i dimë të gjithë.
Vetë evidentimi i datave kaq të largëta nga njëra-tjetra në kohë i këtyre termave në literaturën evropiane flet shumë, një gjë e tillë është thuajse e pamundur, pasi e reja, novatorja në Evropë ka fluturuar në mesjetë me shpejtësinë e trokthit të kalit, e më vonë me atë të karrocës të tërhequr nga disa kuaj të fuqishëm, ndërsa në kohën e revolucionit industrial me shpejtësinë e makinave me avull, e në fund me postën ajrore.
Kështu që, në shumicën e rasteve, datat më reale e më të ndershme janë datat më të vonshme!
Data të tilla kaq të largëta mes tyre na fusin vetë në dyshime. Megjithatë, për ne do të ishte interesante të ndiqej më tej se te cili autor i vjetër grek përmenden këto terma, pasi atje do të gjejmë dhe xhevahire të tjera.
Autore si Platoni, Aristoteli, Ciceroni dhe Horaci na ruajnë surpriza të tjera.
Subscribe to:
Posts (Atom)
‘Takimi i gjeneralit Fatmir Limaj- Kryeministrit Albin Kurti?’- Heshtje totale nga dy kampet politike… Çfarë po ‘zihet’?
Ditën e sotme më datën 5.4.2025. qarkulluan lajme në media se kryetari i Nisma-s, gjnerali i Ushtrisë çlirimtare të Kosovës , dhe Kr...
-
Genci Gora NË SHKOLLË TEK SHTRIGA Shkarko falas Begzat Rrahmani VALËT E GURRËS Shkarko falas Mehmet Bislim...
-
Akademik Prof. Kujtim Mateli Pak histori derisa nisa t ë shkruaj librin “E vërteta për Dodonën dhe Epirin” (Pjesa e parë e para...
-
"Zëra nga burime të nxehta" mbetet një libër i veçantë i shkrimtarit Sabri Godo . Ai vjen për të dëshmuar se ka autorë dhe vepr...
-
Erika Bruçi Kjo u lind ne Kanada dhe pikerisht eshte nga Vankuveri , u formua ne Kosovë (sh...
-
Organizatorët e protestave antiqeveritare në Serbi kërkuan nga presidenti serb, Aleksandar Vuçiq, që të paraqesë planin e tij për Kosovën ...
-
Shkruan: Akademik Prof.Dr.PhD Flori Bruqi Cincarët Cincarët (armanët, arumunët, vllehët ) janë një popull rom që jeton në Gadishull...
-
Kërko brenda në imazh Vrasja e Haki Tahës dhe heshtja e turpshme Haki Taha, u lind n...
-
Akademik Prof.Dr.Eshref Ymeri , PHD Në portalin “Agjencioni Floripress” ,, lexova Esenë politike të akademikut prof.dr. Hakif Baj...
-
Kërko brenda në imazh Nga Flori Bruqi Ismail Kadare (28 janar 1936 - 1 korrik 2024) ishte akademik, politikan, ish-deputet i Kuvendit Popull...
-
Shkruan Akademik Prof. Dr. Flori Bruqi, PHD AAAS. Në Arkivin Qendror të Shtetit, Tiranë, në Fondin 144 – Koleksioni i hartav...
