Media zvicerane: Plani i Ballkanit perëndimor për një mini-Jugosllavi, ish kryeministri Mustafa ishte kundër

NGA: FITIM DIKA

Integrimi i Ballkanit perëndimor në BE mbetet ilizuon për një kohë të pacaktuar. Serbia përpiqet fuqishëm për një bashkim doganor të rajonit, por ideja nuk mbështetet gjithandej, shkruan fillimisht Andreas Ernst për “NZZ”.

Kush udhëton përmes Ballkanit perëndimor vëren dhjetëra në mos qindra automjete që presin për të kaluar pikën kufitare. Shoferët pinë ose luajnë karta. Vetëm pas një gjysmë ore lëviz kolona disa metra. Kjo kushton shumë para. Sipas të dhënave të qeverisë serbe shpenzimet e logjistikës dhe byrokracisë doganere në vendet e Ballkanit perëndimor kushtojnë dy herë më shumë sesa në vendet e BE.

Për të parandaluar këtë, përherë të parë ideja është formuluar nga presidenti serb Aleksandër Vucic dhe kancelari austriak Christian Kern. Më pas kjo ide u pranua pozitivisht nga Gjermania, Italia dhe Franca në të ashtuquajturin Procesin e Berlinit. Sipas medias zvicerane, deri tani ky proces nuk ka bërë hapa para.

Papunësi e lartë e të rinjve

Gjashtë vendet e Ballkanit kanë një hapësirë prej 20 milion banorësh dhe një papunësi te të rinjtë prej 40 deri 50 përqind. Gjithashtu i lartë është emigrimi i të rinjve të mirë shkolluar.

Rritja ekonomike e rajonit për këtë vit llogaritet në 3.4%. Kjo është e vogël, kur ke parasysh që mirëqenia e gjashtë vendeve të Ballkanit perëndimor është sa 30 deri 40 përqind e mesatares europiane.

Sikur rritja ekonomike e Ballkanit perëndimor do jetë çdo vit 3 përqind dhe do stagnonte ekonomia europiane, nevojiten dy breza për t’u barazuar. Kjo tregon frustrimin rreth perspektivës të këtyre vendeve.

Kërkesa e Vuçiçit nuk është pritur mirë nga ish kryeministri i Kosovës, Isa Mustafa, që e shikon këtë union si gjatë kohës së Titos, ku jo të gjithë anëtarët përfitonin njësoj. Nga Mali i Zi bëjnë me dije se kjo është një alternativë e “lirë” propaganduese kundër integrimit në BE.

Ekonomistët parashikojnë që bashkimi doganor do shfrytëzohet nga Rusia, që përmes Serbisë të tregtojë mallrat në pesë vendet tjera të Ballkanit perëndimor. Nga kabineti i Vuçiçit këto akuza vlejne si të “ulta” dhe se detajet do sqarohen gjatë takimeve.

Megjithatë kjo mbështetet edhe nga Brukseli, ku gjashtë vendet e Ballkanit perëndimor kanë nënshkruar një bashkëpunim ekonomik gjatë takimit të tyre në Durrës me komisionerin Johanes Hahn.

Komisioni Evropian mbështet fuqimisht bashkëpunimin rajonal të Ballkanit Perëndimor si një pjesë përbërëse të perspektivës së tij për anëtarësim në BE, përmes investimeve të konsiderueshme në ndërlidhjen e infrastrukturës, ekonomive dhe njerëzve me vetë rajonin, si dhe mes rajonit të Ballkanit Perëndimor dhe Bashkimit Evropian.

"Der Standard": Në Zagreb dhe Kosovë "çmontohet" e kaluara jugosllave

Fitim Dika

Sheshi i “Marshall Titos” tani quhet Sheshi i Republikës”. Emri i sheshit përpara Teatrit Kombëtar në Zagreb, që u ndërtua nga austriakët Ferdinand Fellner dhe Hermann Helmer u ndërrua pas debatesh kontraverse me 29 vota “për” dhe 20 “kundër”. Kjo përkundër që Titoja është kroati më njohur,
shkruan “Der Standard”.

Numri më i madh i ndërtimeve publike që mbajnë emrin e Titos ndodhen në Serbi (173) - shumica në Vojvodinë - ndjekur nga Kroacia (38), Maqedonia (36), Bosnja (23), Slovenia (5) dhe Mali i Zi (4). Në Kosovë nuk ka as edhe një rrugicë me emrin e marshallit, ndërsa në Sicili, Sardinje, por edhe në Shao Paulo, Nju Delhi dhe Moskë ka rrugë me emrin e komunistit të famshëm.

Kosova çrrënjos emërtimet “titiste” duke i zëvendësuar me të UÇK

Sipas “Der Standard” pas vdekjes së Titos 1980 dhe shpërbërjes së Jugosllavisë në vitet 90-të, shumë emërtime që mbanin emrat e njohur të luftës anti-fashiste, janë emërtuar ndryshe - çdo lidhje me të kaluarën jugosllave duhet të zhduket. Ashtu ka ndodhur edhe me 3000 monumentet antifashiste. Ata janë zëvendësuar me luftën e UÇK. Në Kroaci debati politik është më i gjatë. Në kohën kur partitë e djathta kërkojnë çrrënjosjen e çdo gjëje komuniste, partia e majtë socialiste kërkon të ruajë edhe të kaluarën jugosllave.

Tito wird in Zagreb abmontiert

ANALYSEADELHEID WÖLFL12. September 2017, 15:28 

In den Staaten Ex-Jugoslawiens bleibt die Geschichte in der Politik präsent. Während die Linke das Erbe Titos hochhält, betreibt die Rechte Revisionismus 

Zagreb/Sarajevo – Aus dem Marschall-Tito-Platz wird nun der Platz der Republik.

Der Name der Grünflächen vor dem Nationaltheater in Zagreb, das von den Österreichern Ferdinand Fellner und Hermann Helmer gebaut wurde, ist seit Monaten Stoff für Kontroversen. Vor wenigen Tagen hat die Stadtregierung mit 29 Stimmen und 20 Gegenstimmen beschlossen, den Namen des ehemaligen Staatschefs Jugoslawiens aus dem Zentrum der kroatischen Hauptstadt zu entfernen – obwohl Tito sicherlich der berühmteste Kroate ist. Der Wunsch kam von einer extrem rechten Partei, die vom früheren Kulturminister Zlatko Hasanbegović mitgegründet wurde. Milan Bandić – seit dem Jahr 2000 Bürgermeister von Zagreb – brauchte die neue Kleinpartei, um eine Mehrheit im Stadtparlament zu haben. Dem gewieften Bandić waren Ideologien schon immer egal – ihm geht es um den Machterhalt, und für die Leute rund um Hasanbegović stand Symbolpolitik im Vordergrund. Die Umbenennung des Tito-Platzes war die Bedingung, Bandić zu unterstützen. In Kroatien führt die Debatte über die historische Rolle Titos regelmäßig zu Gefühlsausbrüchen und heftigen politischen Auseinandersetzungen bei seinen Anhängern und Gegnern. Für Hasanbegović ist Tito nichts anderes als ein totalitärer Führer, der nach dem Zweiten Weltkrieg Verbrechen anordnete und Menschenrechte missachtete. Für seine Anhänger in den Ländern des ehemaligen Jugoslawien ist der Antifaschismus, den Tito personifiziert, die einzige positive Ideologie, die Tradition hat und mit der man sich identifiziert, wenn man sich vom dominanten völkischen Nationalismus distanzieren will. Reaktion auf Nationalismus Die Südosteuropa-Historikerin Marie-Janine Calic schreibt dazu: "Jugo-Nostalgie" und "Tito-Nostalgie" seien auch als bewusste Reaktion auf den neuen Nationalismus in den Nachfolgestaaten zu begreifen, dem keineswegs alle Menschen anhängen. Gerade für junge Menschen, die Kinder waren, als Jugoslawien zerfiel, ist angesichts der trostlosen und perspektivlosen Gegenwart in vielen Staaten Ex-Jugoslawiens die Flucht in eine idealisierte Vergangenheit auch mit Hoffnung verbunden und mit der Möglichkeit, wenigstens auf irgendetwas stolz sein zu können. In einem Forschungsprojekt namens "Finding Tito", das kürzlich durchgeführt wurde, fand Giorgio Comai von der Dublin City University heraus, dass die Benennung von Straßen und Plätzen nach Tito in den Nachfolgestaaten Jugoslawiens heute recht unterschiedlich verteilt ist. Die meisten, nämlich 173, gibt es in Serbien – vor allem in der Vojvodina –, gefolgt von Kroatien (38), Mazedonien (36), Bosnien-Herzegowina (23), Slowenien (5) und Montenegro (4). Im Kosovo gibt es nicht einmal mehr eine Gasse, die nach dem Marschall benannt ist. Dafür gibt es in Sizilien, Sardinien, aber auch in São Paulo, Neu-Delhi und Moskau Straßen, die den Namen des erfolgreichen Marschalls tragen. Kosovo-Befreiungsarmee heroisiert Im ehemaligen Jugoslawien wurden ab den 1990er-Jahren – Tito starb 1980 – viele Straßen, die vorher die Namen von Antifaschisten getragen hatten, umbenannt, etwa 3.000 antifaschistische Denkmäler wurden zerstört oder entfernt. Vor allem im Kosovo werden derzeit überall die Straßen neu benannt – jede Verbindung zum früheren Jugoslawien soll symbolisch verschwinden. Im Gegenzug dazu werden die Kämpfer der Kosovo-Befreiungsarmee im gesamten Land mit Straßennamen oder Denkmälern heroisiert. In Kroatien ist die unterschiedliche Erinnerung an Jugoslawien ein politisches Dauerthema, obwohl die Instrumentalisierung der Vergangenheit natürlich keines der aktuellen Probleme löst – etwa die Arbeitslosigkeit. Während die politische Rechte jegliches Erbe von Jugoslawien ablehnt, ist die ehemalige Sozialistische Föderative Republik für Linke eine Art Reservoir für ihre Identität. Die Rechte betreibt vor allem in Kroatien Revisionismus, indem etwa der NDH-Staat unter den faschistischen Ustascha glorifiziert wird, die Verbrechen verharmlost oder verleugnet werden und eine Kontinuität zwischen dem NDH-Staat und dem heutigen Kroatien in den Raum gestellt wird. In jüngster Zeit sorgte wieder der Ustascha-Spruch "Za dom spremni" – Für das Vaterland bereit – für Aufregung, der vergangenen November auf einer Gedenkplatte ausgerechnet nahe dem Vernichtungslager der Ustascha in Jasenovac im Rahmen eines Wappens eingraviert worden war. Die Gedenkplatte, die eigentlich elf Soldaten ehren sollte, die im Kroatienkrieg (1991–1995) getötet worden waren, wurde nun entfernt. Doch auch das ist nur geschehen, weil die liberale Partei HNS, die kürzlich in die Regierung eingetreten ist, das zu einer Koalitionsbedingung gemacht hatte. Auch die Partei, die die serbische Minderheit in Kroatien vertritt, setzte sich dafür ein. Nochmaliger Angriff Die Verteidigungskräfte von Kroatien, genannt HOS, bedienten sich bereits in den extrem nationalistischen 1990er-Jahren des alten Ustascha-Spruchs. Für viele Menschen auf dem Balkan ist "Za dom spremni" aber eine Art Wiederbetätigung, haben doch die Ustascha allein in Jasenovac 83.000 Serben, Juden, Roma und Antifaschisten ermordet. Sie sehen in der Gedenktafel einen nochmaligen Angriff auf die Opfer. Völkisch-nationalistische Kroaten sehen sich hingegen in der Tradition der Ustascha. Die Ambivalenz im Umgang mit der Vergangenheit ist – ähnlich wie in Kärnten – an der politischen Reaktion zu sehen. Die Gedenktafel für die HOS-Kämpfer wurde nun nicht ganz zerstört – sondern nur ein paar Kilometer weiter nach Novska verlegt. Der Spruch "Für das Vaterland bereit" ist in Kroatien nicht verboten. Premier Andrej Plenković – der den extrem rechten Flügel in der Partei ausgebremst hat – will aber nun ein Gesetz in Gang bringen, das den Umgang mit Symbolen totalitärer Systeme klären soll. Es ist zu erwarten, dass es dabei nicht nur um Symbole von Faschisten geht – sondern auch von Kommunisten. Revisionismus nimmt zu Der Journalist Sven Milekić verweist darauf, dass in Kroatien der Revisionismus – ähnlich wie in der Ukraine, in der Slowakei und in Polen – in den letzten Jahren zugenommen hat. "Es werden aus der Ustascha-Geschichte die Rosinen herausgepickt, und das geht Hand in Hand mit heutigem Nationalismus", sagt Milekić zum STANDARD. In Kroatien und in der Slowakei habe der Revisionismus die stärkste Verbindung zur katholischen Kirche. So wird etwa die jährliche Gedenkveranstaltung für die Massaker der Jugoslawischen Volksarmee im Jahr 1945 in Bleiburg, die Rechtsextreme anzieht, von der Kirche mitorganisiert. Den Revisionisten geht es vor allem darum, die Massenverbrechen der Ustascha zu verharmlosen, indem sie sie mit anderen Verbrechen aufrechnen. Vor zwei Jahren wurde ein revisionistischer Film über Jasenovac, der vor allem antiserbisch war, vom damaligen Kulturminister Zlatko Hasanbegović gelobt. Derselbe Film wurde in einer Schule in Sisak im Religionsunterricht gezeigt. Anhänger der Ustascha findet man heute nicht nur in Kroatien, sondern auch in der benachbarten Herzegowina. (Adelheid Wölfl, 12.9.2017) -

http://derstandard.at/2000063961001/Tito-wird-in-Zagreb-abmontiert

Ne me sy s'duen me na pa...

Homeri i kohëve moderne

Poeti i madh Gjergj Fishta është një nga vazhduesit autentikë dhe të drejtpërdrejtë të Rilindjes Kombëtare, shprehës i idealeve atdhetare dhe demokratike në kushtet e krijuara në shekullin e njëzet dhe kjo shprehet në mënyrë të dukshme edhe në mënyrat e pasqyrimit të jetës në krijimtarinë e tij, si vazhdim i natyrshëm i teknikës letrare të Rilindjes, ku mbizotëron romantizmi, realizmi dhe klasicizmi.

Gjergj Fishta lindi në fshatin e vogël Fishtë të Zadrimës më 23 tetor 1871. Fillimisht punoi si bari, por shumë shpejt, kur ishte 6 vjeç, zgjuarsia e tij i bie në sy famulltarit të fshatit, i cili e dërgon Fishtën në Seminarin Françeskan të Shkodrës. Më 1880, kur hapet seminari në Troshan, ai vijon mësimet në këtë shkollë. Këtu ai shfaqi trillin poetik. Më 1886 dërgohet për studime në Bosnjë. Vitin e parë e kaloi në Guçjagorë, afër Travanikut. Mësimet filozofike i mori në kuvendin e Sutidkës, ndërsa ato teologjike në kuvendin e Livnos. Të kësaj kohe janë edhe "Ushtrimet e para poetike". Më 1893 i kreu studimet shkëlqyeshëm.

Krijimtaria artistike

Gjergj Fishta ishte i pari shkrimtar shqiptar, i propozuar për çmim 'Nobel', prozator, poet, përkthyes; "Militant i letërsisë shqipe" - cilësuar nga Lasgush Poradeci dhe "Poet kombëtar i shqiptarëve" nga Eqrem Çabej.

Poezinë e parë Fishta e botoi në "Albania", më 1899, me pseudonimin e popullit. Gjatë veprimtarisë së dendur botuese, e cila përveçse në librat, u publikua edhe në 15 gazeta e revista të kohës brenda edhe jashtë vendit, veprimtaria e tij përfshin 40 vite të jetës, ku ai përdori 24 pseudonime.

Si krijues Fishta, në radhë të parë ishte poet. Përkushtimin më të madh e pati ndaj epikës. "Lahutës së Malësisë", veprës së jetës, ai i kushtoi 40 vjet punë. Ndërsa, vepra tjetër epike "Moisi Golemi dhe Deli Cena" u botua jo plotësisht në shtypin periodik. Tonet e madhërishme heroike, burimësia e papërsëritshme e përfytyrimeve, shqiptarësia në dhënien e mjediseve, heronjve dhe rrethanave kanë bërë që Fishta si epik të quhej "Homer i Shqipërisë".

Ndërthurjet e ndryshme të mitologjisë me realitetin, ashpërsia e stilit, mendimi i fuqishëm filozofik, dramaciteti i veprës kanë bërë që Fishta të krahasohet në këtë lëmë me Gëten e Danten.

Fishta arriti të botojë këngët e para të "Lahuta e Malcisë", kryevepër e poezisë epike shqiptare, më 1904. Tre vjet më vonë botoi përmbledhjen satirike "Anzat e Parnasit" dhe më 1909 përmbledhjen lirike "Pika veset", më 1913 boton "Mrizi i Zanave". Për veprimtarinë poetike, arsimore, atdhetare e fetare Gjergj Fishta mori nderime të ndryshme. Më 1931, Greqia i jep dekoratën "Foenix ". Më 1939, Italia e bën anëtar të Akademisë së saj.

Në tetor 1913 botoi revistën "Hylli i dritës", ndërsa më 23 tetor 1913 shpalosi flamurin kombëtar në kishën e Shkodrës, duke e lidhur atë me drita me xhaminë, për të treguar unitetin mes shqiptarëve. Gjergj Fishta mori shumë medalje të ndryshme nga populli i Shkodrës, i Beratit, mbreti i Austrisë, nga Greqia dhe Turqia. Vetëm pas viteve '90-të, krijimtaria e Fishtës zuri vendin e merituar në letërsinë dhe në kulturën tonë kombëtare.

Aktiviteti i tij patriotik

Deri më 1899 Fishta shkruante me alfabetin shqip të françeskanëve. Në janar të 1899 ai u bë bashkëthemelues dhe pjesëtar aktiv i shoqërisë "Bashkimi", të cilën e drejtoi poeti atdhetar Preng Doçi. Me alfabetin e kësaj shoqërie u botuan edhe krijimet e Fishtës të kësaj periudhe.

Më 1902 emërohet drejtor i shkollës françeskane në Shkodër, deri atëherë e drejtuar nga klerikë të huaj. Menjëherë ai instaloi gjuhën shqipe si gjuhë mësimi në këtë shkollë. Shpejt Fishta u afirmua si poet dhe si atdhetar. Më 1908 ai mori pjesë në Kongresin e Manastirit si përfaqësues i shoqërisë "Bashkimi".

U zgjodh Kryetar i Kongresit dhe drejtoi punën e Komisionit të Alfabetit. Shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë ai e priti me entuziasëm të veçantë, por Luftën Ballkanike dhe Konferencën e Ambasadorëve me një brengë të madhe. Shkodra, qyteti i tij, të cilin kërkonte ta aneksonte Mali i Zi, ishte në duart e fuqive ndërkombëtare. Brenga dhe entuziazmi duken në poezitë, por edhe në shkrimet publicistike, që boton në revistën "Hylli i dritës", revistë letrare-kulturore, të cilën e themeloi në tetor të 1913 dhe u bë drejtor i saj. Nën pushtimin austriak boton gazetën "Posta e Shypnisë" (1916-1917) dhe më 1916 themelon, bashkë me Luigj Gurakuqin, "Komisinë letrare" që kishte për qëllim krijimin e gjuhës letrare kombëtare.

Mbarimi i Luftës së Parë Botërore përkon me pjekurinë e plotë të personalitetit të Fishtës si poet, si intelektual, dhe politikan atdhetar. Nga fillimi i prillit të 1919 dhe gjatë vitit 1920 është sekretar i përgjithshëm i delegacionit shqiptar në Konferencën e Paqes në Paris. Në dhjetor 1920 zgjidhet deputet i Shkodrës. Në prill 1921, në mbledhjen e parë të parlamentit shqiptar, zgjidhet nënkryetar, ku kreu veprimtari të denduara politike. Merr pjesë në Revolucionin e Qershorit më 1924. Përndiqet pas rikthimit të Zogut në Shqipëri dhe vitet 1925 e 1926 i kalon në Itali, ku ndërkohë krijon, boton e riboton pareshtur. Të kësaj kohe janë edhe pjesa më e madhe e dramave, tragjedive, etj. Pas kthimit në Shqipëri nis etapa e fundit e krijimtarisë së Fishtës. Kësaj etape i vë vulën përfundimi e botimi i plotë i "Lahutës së Malësisë" në 1937.

Korrespondenca e Fishtës me Musolinin dhe Jakomonin

Njihen dy letra që Patër Gjergj Fishta i ka drejtuar Benito Musolinit. Letra e parë i takon vitit 1934 dhe është e postuar në Livorno, Itali. Kjo letër është e shkruar italisht, herë-herë me fjalë jo të italishtes së sotme. Duke ndier se nuk i mbetej shumë për të jetuar, Fishta i kërkoi Musolinit që vepra e tij të botohet e plotë dhe "e paraqitshme", gjë që nuk mund ta bënte Urdhri Françeskan dhe as Provinca e Fishtës, ndërkohë që të ardhurat nga shitja e veprës t’i kalonin kësaj province.
Deri në atë kohë dijetari shqiptar thuajse e kishte mbyllur ciklin e gjithë krijimtarisë së tij, pavarësisht rishikimeve të mëvonshme. Lutja konsistonte në botimin e të shtatë vëllimeve të veprës, ku përfshihen poezia, ajo epike me "Lahutën e Malcisë", lirika, drama, satira politike dhe sociale, proza, përkthimet nga Iliada e Homerit, Molieri, etj.

Ndërsa letra e dytë e Fishtës drejtuar Musolinit është shkruar në Romë, me datë 27 prill të 1940 dhe po ashtu, si letra e parë, mban edhe vitin përkatës fashist, viti XVIII, i drejtohet tashmë Udhëheqësit – Duçe. Në këtë letër të shkurtër i shkruan për prof. Gino Bottiglioni i Universitetit të Bolonjës, që në atë kohë ishte thirrur nga Akademia Italiane – anëtar i kësaj Akademie Gjergj Fishta u bë në 1939 – i ngarkuar me misionin për të promovuar studime në të gjitha fushat e dijes dhe për të drejtuar të rinjtë studentë.

"Qendra jonë e Studimeve Shqiptare do donte një impuls të dukshëm nga profesori i Universitetit të Bolonjës ku me iniciativën e tij, po organizohet një grup të rinjsh veçanërisht i përkushtuar ndaj albanologjisë". Për këtë Fishta "guxoi" t’i drejtohet Duçes dhe "gjykimit të tij të ndritur" për t’u gjetur një mënyrë që ta shtyjë më tej këtë nismë. Letra drejtuar Jakomonit, mëkëmbësit të mbretit Viktor Emanuel III, është një lutje për të ndihmuar albanologun Norbert Jokl. Fishta vdiq në Shkodër më 30 dhjetor 1940.

JA PSE NUK STUDJOHET AT GJERGJ FISHTA NDER SHKOLLAT SHQIPTARE !

Nga Fritz RADOVANI:

  2017 

                                    Nga At Gjergj FISHA O.F.M.

  “Kryeministrit veç po i tham

    Se Shqipnia do t’ shkojë dam,  

    Q’ se dikush – se kush s’ e di:

    Nieri, a klikë, a se “Parti” –

    Po don zot me u ba n’ Shqipni,

     Për me lanë Shqipninë Turki.

     ***

    Kshtu ndër mend, edhe, na e kém’,

    Nji urë n’ Mat me lshue, e nji n’ Cém,

    Dy n’ Shkumbin e tri n’ Devollë.

    Edhe nji Tiranë – Stambollë...”

                                                          (“Gomari i Babatasit” 1923)

Shenim nga Fritz Radovani: Ju lutem mendoni pak me vete, ku e dinte At Fishta në

          vitin 1923 se, “ku, mendojnë qeveritarët tanë me ndertue Urat e turpit tyne?!”

            Melbourne, 12 Shtator 2017                              

  

Një cikël me poezi lirike

Nga Përparim Hysi

1. Ne shkëmbejmë"tepsitë" nga larg

Ne shkëmbejmë"tepsitë" nga larg,
Por me zemrat tona jemi afër.
Në shpirtëra që të dy kemi plagë
Të dy ashikë të "ngrohur" në një vatër.

Zot, o Zot, a do vijë një ditë
Që bashkë të jemi vetëm?
Ta dish sa dhëmb ky imishpirt
Pa ty, hiç nuk e dua jetën.

Ta hajë dreqi! Përse kjo ndarje?
Ç'është ky mur kaq i lartë?
E keqe qenke, moj jallane
Sikur më kanë pushtuar djajtë.

Të iku mendja,- më thotë dikush
-S'e sheh? Po flet me vete!!!
Mendja bredh diku, pas jush
Në jerm jam dhe me ethe.

2. Eh, tani nuk më shkruan më

Eh, tani nuk më shkruan më
(Sikur më thuaj:- Ku jemi parë?)
U kthyen ndjenjat në "film pa zë"
Ku shkoi? Ku shkoi gjithë ai mall?

Dikur ti "vdisje për mua"
Dhe lotët derdhje lumë
Tanimë nuk më shkruan mua
(S'e di si është kjo punë?!).

Por diçka duket ashiqare
Ke gjetur "ortak" tjetër
Nga zonjë që qe, u bëre lapardare
Tamam si një rrobë e vjetër.

Rrobën e vjetër nuk e vesh kush
Buria bien për ata që kanë veshë
Qëndrimi lapardar me inat më mbush
Dhe të"uroj":- Mu në dreq të vesh!

3. Sa herë zhytem në mendime

Sa herë zhytem në mendime
(se jam vetëm dhe jam larg)
Tek ty mendja, mikja ime,
Veç për ty, ky shpirt është plagë.

Zë kujtoj çastet e hershme
E se ç'çaste! Eh, se ç'çaste!
Plaga bëhet më e prekshme
Nga ato çaste që qenë mjaltë.

Nëse puthjet qenë prelud
Si trokitje mu në portë
I kujtoj dhe bie përfund
Se jam larg sa një botë.

Largësia e shton mallin
Zë dhe çastet përjetoj
( E di kush ma qan "hallin")
Veç ai që nga vendi mërgoi.

4. Pse po dridhet imja zemër?

Pse po dridhet imja zemër?
Pse po dridhet,ka kaq kohë?
Është një dridhje si e"ëmbël"
Se regëtij dhe po bëj"oh!".

Oh, regëtij dhe diçka ndjej
Ndaj dhe dridhet imja zemër
Se për kë unë nuk rrëfej
S'kam zakon të lakoj një femër.

Është frymëmarrja e saj e lehtë
Që më jep dridhje në zëmër
Porse emrin e mbaj të fshehtë
Se më është aq e ëmbël.

Është një dridhje pak e mirë
(E them troç: më pëlqen)
Ka një shpirt si xhevahir
Ndaj më"dredh", më bën ujem.

5. Ç'më kujon, o miq, shtatori?!

Ç'më kujton, o miq shtatori?!
(Në shtator kur hapej shkolla)
Më kujtohet: atëherë ndodhi
Ndaj dhe vjerëshën, për të shkrova.

Mu në shkollë erdh një çupë
Nasqerisur me dorëzoti
Çupë për t'u pirë në kupë
E shikon dhe të bie loti.

Trupi i saj si mënjollë
Dhe fytyrën farfuri
Belin sa pushton një dorë
(Bëke "hile", o Perëndi!!!).

Mos vazhdoj më tej me të
Ne na mbetën sytë kllap
Po pastaj... ç'ndodhi, ë?
Do tregoj, po pak nga pak.

Bukuroshja qetësinë prishi
E "pranishme" në çdo çast
Dikush me të e "ujdisi"
Atë "dikushin" kam inat.

Tiranë, 12 shtator 2017