Pse të mos bëhet gjenerali i luftës Ramush Haradinaj premier i Kosovës?

Si duket,do të vijmë në situatën që ta durojmë Listën e serbëve për çdo gjë,sepse burrat si ISA MUSTAFA e ALBIN KURTI po duhan të bëhen bashkë për ta kundërshtuar Heroin e gjallë Ramush Haradinajn.

Dhe,nga data 11 qershor 2017 po punohet që LVV dhe LDK etj.,që të mos votohet gjenerali famoz i shqiptarëve Ramush Haradinaj për premier të Kosovës, që është një TURP i madh !

Nuk jam në asnjë PARTI POLITIKE,por jam për ta votuar tash Ramush Haradinajn.Ramush Haradinaj i dha dy vëllëzër dëshmorë kombi(Shkëlzenin dhe Luanin).

Vëllai,Enveri,iu vra në pritë paslufte,në afërsi të fshatit Raushiq të Komunës së Pejës në një pusi.Ndërsa vetë Heroi i ynë Ramush Haradinaj ka qendruar disa vite në Burgun e Hagës dhe ka dale i pafajshëm.

Edhe sivjet mbi 4 muaj ishte në burgun e Francës.E mbrojti UÇK-në,e mbrojti Kosovën.

Prandaj,të mos votohet nga delegatët shqiptar ,zt.Ramush Haradinaj pë Premier i Kosovës është një non sens dhe Turp  për Kosovës!

Ulqin,20 gusht  2017                                                                                  Flori Bruqi

STAFI I REDAKSISË ''FLORIPRESS'' NË PUSHIME VERORE

Stafi i redaksisë "Floripress" nga data 20 deri më 30 gusht 2017 është në pushime verore.

Redaksia : "Floripress" Prishtinë

Prishtinë,19.08.2017.

Mathieu Aref: Jo vetëm shqiptarët, po dhe Zeusi ishte pellazg

AREF MATHIEU : SHKENCËTARI DHE SHKRIMTARI ME ORIGJINË PREJ MATI

Arif Mati (Aref Mathieu), me origjinë nga fshati Rremull, i rrethit të Matit, është lindur me 1 mars 1938 ne Kajro (Caire), Egjipt. Eshtë i martuar, ka tre djem dhe një vajzë.

23 vitet e para të jetës së tij i ka kaluar në Egjipt, ku edhe ka kryer gjimnazin dhe studimet universitare. Më pas, në vitin 1961, ai udhëton drejt Francës, ku edhe jeton që prej asokohe. Eshtë i diplomuar në fusha të ndryshme, si « Literaturë, Artet e bukura, Arkitekturë, Drejtësi e shoqërive, dhe Histori antike ». Flet pesë gjuhë të ndryshme : shqip, frëngjisht, arabisht, italisht dhe anglisht.

Në vitin 2003 et 2004 ka publikuar dy libra në gjuhën frënge dhe më pas të përkthyer edhe në gjuhën shqipe :

1 - « Albanie (histoire et langue) ou l’incroyable odyssée d’un peuple préhellénique. - Shqipëria (historia dhe gjuha) ose odiseja e pabesueshme e një populli parahelen », Shtëpija botuese Plejad, Tiranë 2007.

2 – « Grèce (Mycéniens = Pélasges) ou la solution d’une énigme. – Greqia (Mikenët = Pellazgët) ose zgjidhja e një enigme », Shtëpija botuese Plejad, Tiranë 2008.

Me 3 janar 2012, Zoti Mati mori gradën Doktor në degën « Histori dhe Civilizimet Antike », në universitetin e njohur francez, me famë botërore, Sorbona (Sorbonne – Paris IV). Ka mbrojtur temën « Kërkime mbi Pellazgët, si origjinë e civilizimit grek » duke e justifikuar me argumentat e më poshtëm :

- Greqia, në lashtësi quhej Pellazgji ;

- Pellazgët ishin "barbarë" që nuk flisnin greqisht, pra ishin jo grekë, me ta nuk kishin lidhje etnike dhe gjuhësore. Pellazgët nuk ishin stërgjyshërit e grekëve ;

- Pellazgët u dhanë Helenëve një pjesë të madhe të kulturës së tyre, institucioneve, besimin fetar, dhe një fond gjuhësor (siç dëshmon Herodoti) nëpërmjet Jonianëve që ishin Pellazgë përpara se të bëheshin ata helenë ;

- Grekët e lashtë nuk e njihnin "qytetërimin Miken" ;

- Homeri i përcaktonte Pellazgët dhe gjuhën e tyre të shenjtë dhe gjuha greke nuk është folur përpara shk. 6 p.k dhe prandaj nuk ka patur asnjë "qytetërim Miken" ;

- Linearin B, Ventris dhe Chadwick në mënyrë mekanike e emërtuan "mikenë" dhe gjuhën si "greqishtja e lashtë" ;

- Pellazgët padrejtësisht janë trajtuar nga historia moderne si një popull i zhdukur pa lënë gjurmë. Në të kundërt të gjithë autorët antik i kanë trajtuar si populli më i lashtë në vendin që më vonë u bë Greqi dhe banorë të vetëm para-grek ;

- Qytetërimi i emërtuar Miken, nuk ka ekzistuar kurrë me këtë emërtim. Qytetërimi i vetëm që ka egzistuar para ardhjes së grekëve qe ai i Pellazgëve.

Ne, si matjanë, puna e Arif Matit, na bën të ndihemi krenarë, sepse vë në dritë historinë (origjinën, gjuhën...) e popullit shqiptar, e cila për shkak të luftërave dhe pushtimeve të ndryshme ndër shekuj, ka qenë e modifikuar. Historia është shkruajtur shpesh nga ata që kanë fituar luftërat, dhe ata që i kanë fituar, e kanë shkruajtur atë jo ashtu siç është në të vërtetë, por ashtu siç u përshtatej.

Zoti Mati ka kontribuar, në mënyrë vullnetare, ashtu si edhe matjanë të tjerë, për zhvillimin e blogut « Dars (Klos), Mat - Albania », duke dërguar një hartë të komunave të zonës së Matit dhe një hartë të lashtësisë së Shqipërisë, këtu më poshtë. E falenderoj përzemërsisht për kontributin e tij dhe krenohemi që rrënjët i ka nga zona jonë matjane.

Mentions légales | Charte de confidentialité | Plan du site

© AURENC BEBJA, DARS (KLOS), MAT - ALBANIA

Tituj të veprave

• Shqipëria – odiseja e pabesueshme e një populli parahelen (2003)
• Mikenët = Pellazgët: Greqia ose zgjidhja e një enigme (2004)

Mathieu Aref lindi në Kajro të Egjiptit, është historian shqiptaro-francez. Prindërit e tij kanë lindur në krahinën e Matit në Shqipëri. Tashmë ai jeton në Francë dhe i është dedikuar prej vitesh hulumtimit të historisë së prejardhjes së shqiptarëve. Ka mbrojtur tezën e tij shkencore në Universitetin e Sorbonës me preardhjen e shqiptarëve nga PELLAZGËT. Pak ditë më parë u dekorua nga presidenti i Republikës, Bujar Nishani, pikërisht me titullin “Naim Frashëri”. Në vitin 1961, ai udhëton drejt Francës, ku edhe jeton që prej asokohe. Eshtë i diplomuar në fusha të ndryshme, si “Literaturë, Artet e bukura, Arkitekturë, Drejtësi e shoqërive, dhe Histori antike”. Në vitin 2003, 2004 ka publikuar dy libra në gjuhën frënge dhe më pas të përkthyer edhe në gjuhën shqipe : “Shqipëria (historia dhe gjuha) ose odiseja e pabesueshme e një populli parahelen”, “Greqia (Mikenët = Pellazgët) ose zgjidhja e një enigme”. Me 3 janar 2012, z. Aref merr gradën Doktor në degën “Histori dhe Civilizimet Antike”, në universitetin e Sorbonës. Ka mbrojtur tezën: “Kërkime mbi Pellazgët, si origjinë e civilizimit grek”!

***

Dr. Mathieu Aref, sapo ka lënë “Presidencën”, ku Presidenti i Republikës, kësaj tonës, e ka dekoruar me urdhrin “Naim Frashëri”! Është vendosur në një hotel dhe, sigurisht, që është i lodhur nga rruga dhe nga takimet e shumta që ka patur që nga Presidenti, e deri tek kushdo tjetër që në fakt e njohin famën e tij, madje edhe krenohen, po pak kush punën, atë magjiken që e ka ngritur në majën më të lartë të shkencës së albanologjisë, sidomos të rrënjëve të saj të hershme, që shkojnë deri te pellazgjishtja. E gjejmë në holl, në një qëndrim stoik, pasi kishte qëndruar me ca miq të vetët dhe i kishte përcjellë. Na pret me qetësinë e një njeriu të madh! E di që mysafirët që kërkojnë ta takojnë nuk janë të rastësishëm. Tashmë radhën e ka një gazetare, që i serviret nga një mik i tij, jo vetëm mendimi…!

Mathieu Aref është shqiptar ! Është nga ata shqiptarë që vetëm nëpër ideale kemi patur mundësi ta konstatojmë, se ndryshe nuk mund ta hasnim. Madje ne, shqiptarëve të Shqipërisë, një shqiptar i tillë nuk na e lejohet as ta shohim në ëndërr. Është e ndaluar se na kërcënojnë modelet pezivenge të politikës, ekranit, shtetit, pushtetit, vjedhjes, rrjepjes e deri të mohimit të të jetuarit në këtë vend. Profesor Mathieu, i cili tashmë është “Doktori i Pellazgjishtes” është modest. Flet për shqiptarët si për gjakun! Është i gëzuar që Presidenti i vendit të të parëve të tij e ka dekoruar. Gëzohet si fëmijë që takohet me njerëz në Shqipërinë e tij, e madje edhe hidhërohet pse është koha kaq e shkurtër e qëndrimit të tij me ne dhe në vendin tonë. Ai jeton në Paris ! Atje, ku me siguri i falet gjithë akademia e atij vendi, (sepse ata dinë çfarë është vlerë dhe jo e tillë) ndërsa këtu, mediat nuk patën kohë të transmetonin asnjë sekuencë nga takimi i tij me Presidentin e vendit. Sigurisht që profesori, nuk shikon vogëlima të tilla, as i shkon mendja, pasi ai është aq madhështor sa çfarëdolloj ekrani, gazete, apo edhe ndonjë institucioni, që përzihen në raste të tilla, sërish do t`i bënin nder vetëm vetes së tyre.

Profesor Aref ka ngritur në majën më të lartë të shkencës flamurin e ekzistencës sonë, të origjinës dhe autoktotonisë, që prej më shumë se dy mijë vitesh është rrënuar nga pushtues të huaj dhe vendas, armiq dhe “miq” gjithfarësh ! Pellazgët dhe pellazgjishtja janë themele, dhe profesor Mathieu Aref ia ka treguar këtë fakt me prova shkencore mbarë Botës. Para tij dhe tezës së tij është dorëzuar edhe universiteti i Sorbonës : Pellazgët janë stërgjyshërit e shqiptarëve ! Profesori ynë ka fakte, prova e jo pak, po gjysmë shekulli që gjurmëton shkencërisht këtë tezë! 50 vite të jetës së tij ia ka falur pellazgjishtes, derisa e bëri të njohur në rangjet më të larta të akademisë franceze e madje ai është i bindur : “Askush në botë nuk mund të thotë të kundërtën e asaj çka unë hedh në tezën time për Pellazgët !”

“Takimi me pellazgët”
“Baba gjithmonë më ka thanë : Bir, je pellazg ! Mos harro !” Kështu është ngjizur identiteti pellazg te profesori. Ai ka fiksuar vetëm këtë fakt dhe duket që i ka shërbyer si thirrje hyjnore në momentin që ai mbërrin në Francë. Madje aty, në zemrën e saj ! Has diku nëpër libraritë e rrugës “Zeusin” që fliste gjuhën që profesori njihte ! Nga ai moment thotë : Nisa të gërmoj ! Dhe ashtu ka ndodhur në të vërtet. Prej atij momenti e deri më sot, ai nuk ka ndaluar për asnjë çast së menduari për Pellazgët, Ilirët, Shqiptarët dhe gjithë Botën mbarë, ku ka shkelur këmba e tyre !
Përballja me profesorin të shtang ! Të duket si një bibliotekë e madhe ku të ofrohen një mori skedarësh që të kalojnë para syve dhe duhet të kapësh atë kryesorin, fillin e duhur që të çon tek zbërthimi i së tërës. Në fakt është e pamundur ! Asnjë lloj filli nuk kapën dot, sepse ai është si “glob” me parametra të çuditshëm. Është aq i dashur, dëgjues i mirë, që s`e njeh “unin” vetëm kur i duhet me shqiptarët, këta që nuk kanë qejf të pranojnë teza shkencore, po vetëm çka mësojnë tavolinave të thashethemeve kombëtare dhe ndërkombëtare dhe mbi të gjitha, është shumë njerëzor. Ai flet për mallin e tij dhe të prindërve të tij për Shqipërinë me një gjuhë dhimbjeje të pabesueshme për një njeri shkence. Gjuha shqipe, madje ajo gege, rri aq bukur dhe madhërisht me të, thua janë një botë e tërë e pandarë nga asgjë! Në fakt profesori flet e njeh disa gjuhë në mënyrë perfekte, ndryshe do kishte qenë mjaft e vështirë sipërmarrja e tij shkencore në kërkim të prejardhjes së shqiptarëve dhe të gjuhës shqipe. Tezat e tij të lënë pa fjalë, ndërsa hulumtimet e kanë shpjerë në të gjithë botën, gjithkund ku e kanë çuar kërkimet shkencore për të vërtetuar atë çka tashmë është e tija.

Kur flet ka një vështrim të thellë. Duket sikur të përpin, po aq sa duket sikur në ty sheh provën e radhës së pellazgëve. Ai duket sikur të studion, të bën një skaner dhe të duket vetja si një “provë” e radhës para tij: “E keni parë, se ca njerëz ende ruajnë tiparet e pellazgëve. Po, po, e kanë kokën rrumbullake, janë të bardhë dhe me sy blu. Kështu ishin pellazgët”. Aty hyn në lojë antopologjia, e profesiori mund të flasë pafund, pafund për të gjitha tipologjitë kafkore të rracave. E habitshme ; ai nuk është thjesht vetëm studiues, por në shërbim të tezës së tij ai është bërë ; antropolog, arkeolog, historian, gjuhëtar, njohësh mjaft i mirë i gjeografisë, etnografisë e deri një njohës shumë i mirë i shumë gjuhëve. Patentat e tij janë të gjitha në shërbim të shqiptarëve dhe gjuhës shqipe, e për pasojë, të historisë së ekzistencës sonë : “Historia nuk shkruhet me hamendësime”-thotë profesori, ndërsa nis e liston teoritë e tij, ku s`të mjaftojnë orë as ditë. Ku nuk të çon, të përplas dhe më pas të sjell prapë në tavolinë, aty ku kujdeset të mos mbetet as edhe një grimcë sheqeri e derdhur nga mbajtëset e shprishura prej kohësh që serviren bareve të Tiranës që në të mund të kenë qëndruar ilirët që profesori ua di mirë gjuhën dhe bëmat !

“Na”- raca jonë !
“Raca pellazgo-ilire ishte fillimisht një racë e bardhë, e pastër, pra, jo e përzier. Në ditët e sotme, për shkak të përzierjeve të shumtë dhe ndryshimit të mentaliteteve shoqërore është e vështirë të detyrojmë fëmijët tanë për të zgjedhur të dashurën e tyre pa dallim race apo ngjyre. Prindërit vëtëm mund tu japin edukimin dhe parimet stërgjyshore të etnisë së tyre mijëvjeçare, në mënyrë që ata të zgjedhin lirisht dhe të bëjnë ndjenjën e gjërave. Por duhet të pranojmë se është e vështirë sot, për të ruajtur pastërtinë e një etnie. Sot dhe qysh pushtimet dhe kolonizimet të trojeve shqiptare kjo race zanafillore dhe shumë e vjetër është ndryshuar në mënyrë të konsiderueshme rrjedhur nga përzierjeve të shumta për shkak të pushtimeve të ndryshme, të lehtësisë të lëvizshmërive të popullsive dhe martesat të përziera.
Fisi pellazgo-ilir kishte katër karakteristika thelbësore : përkatësia etnike e bardhë ; lëkurës të çelur, sytë blu apo të gjelbër, flokëverdhë apo gështenjë, formën e kafkës (brakicefale ose mesocefale), plano-oksipitali (shtypje prapa kafkës por sot është në zhdukje), shtat të madh! Ka ende disa mostra të këtij lloji që kanë mbijetuar përzierjeve të ndryshme. Kjo është në sajë të izolimit të tyre në rajone të paarritshëm (në veri dhe verilindje) që disa shqiptarë kanë mbajtur karakteristikat stërgjyshore dhe unë do të shtoj disa aspekte të ADN-së së tyre. Ndryshe nga këto, në zonat bregdetare, lugina të arritshme, fusha dhe qytete të ulëta, përzierjet kanë qenë shumë më të shpejtë dhe më të shpeshta. Kështu sot e vetmja lidhje të saktë mes shqiptarëve është gjuha dhe traditat e tyre stërgjyshore”. Kështu thotë profesori, ndërsa shpjegon lidhjet tona fare fisnore, që në atë kohë, duke saktësuar se nuk ka ekzistuar kurrë Iliria, por që pellazgët janë quajtur njerëz të lirë.

Falenderimi për vlerësimin
Profesor Aref nuk e fsheh gëzimin e madh nga vlerësimi që iu bë nga Presidenti i vendit të tij. Aty ai ka mbajtur një fjalë të shkurtër duke na kujtuar të gjithëve se sa krenar ndjehej, ndonëse në fakt këtë vlerësim për vlerën e rrallë që kanë studimet e tij, e ka merituar prej kohësh: “Së pari i nderuari z. President, Bujar Nishani ju përshendes me respekt dhe ju falënderoj pa mbarim për këtë dekoratë që është e shenjtë për mua, një dékoratë që ka marrë emrin e një me të mëdhenjëve Rilindas shqiptar: Naim Frashëri! Sot falënderoj gjithashtu shtetin shqiptar, vendin e të parëve të mi. Kjo ditë dhe kjo ngjarje do të mbahën mend dhe do të jenë të paharrueshëm për mua dhe kjo është një kënaqësi, një nder i madh, një vlerësim, një mirënjohje dhe një lavdërim për 50 vite të përkushtuar studimeve shkëncore, historike dhe gjuhësore që kam kryer për të nxjerrë Pellazgët nga harresa dhe hiçi dhe veçantërisht për rindërtimin e se vertetës historike dhe gjuhësore. Këta Pellazgë ishin parardhësit e trako-ilirëve dhe stërgjyshërit e mi, stërgjyshërit e kombit shqiptar dhe vendëve shqipëfolëse. Prindërit e mi të ndjerë do të ishin sot krenar dhe të lumtur për të parë djalin e tyre i përshëndetur dhe i lavdëruar nga presidenti i Republikës së Shqipërisë dhe nga gjithë Shqiparët. Falëminderit i nderuari president për këtë dekoratë të jashtëzakonshme për një shkencëtar dhe një njeri si unë që ka kushtuar një pjesë të madhe të jetës së tij për vendin e të parëve. Falëminderit !”

Intervista
Polifoninë veç nesh e ka edhe Korsika dhe zona Baske.
Pjesë nga rrëfimi i gjatë i Dr. Alef, si nisi “beteja” me botën për pellazgët dhe gjuhën shqipe.

Porfesor, si lindi ideja për të kërkuar mbi pellazgët ?
Ishte një moment në Francë. Në fakt gjithnjë im atë më thoshte ; bir mos harro se ne jemi pellazgë. Të parët tanë janë pellazgë. Ne, paçka se ishim në Egjypt, gjithnjë në familjen tonë është folur shqip. Shumë shqip. Pastaj kemi mësuar gjuhët e tjera që kanë qenë në varësi të vendit ku kemi qëndruar, që është arabishtja, frëngjishtja si gjuha e vendit ku unë kam jetuar e punuar dhe sigurisht anglishtja si gjuha e të gjitha dyerve. Te Herodoti mësova se ilirët ishin një popull i lirë. Quheshin; njerëz përtej! Pastaj hasa në Iliadën dhe Odisenë. Ishin përforcimi i madh. Pastaj nisa të kërkoj. Për shumë kohë qëmtova dhe më pas vendosa të pushoj. Është ai momenti kur njeriu hyn në luftë me veten. Nisa të vendosja përballë vetes teorinë time dhe të bëja të kundërtën. Po, po. Gjashtë muaj luftova me të kundërtën, duke u përpjekur të gjeja diçka që s`do të më binte në sipërmarrjen time. Nuk ia arrita dot. Thashë po; tani është momenti.

Më pas…?
Më pas? Punë, punë pafund. Gjithë jetën ia kam përkushtuar vetëm këtij hulmutimi. Më besoni, 6 vjet punime të pandërprerë (10/15 orë në ditë). Jetosha vëtëm si një askët pa grua, fëmijt disa ishin të martuar apo secili në shtëpinë e vet. Mbaja qenin tim. Vetëm me atë çlodhesha. Kur me vdiq ai (qeni) qajta. Qajta shumë sepse ai më kuptonte. Fillimisht jam marrë me grekët. Ideja ishte të gjeja prova se ne ishim pasaradhës të Pellazgëve. Atëherë e dija se do të bëja punën e duhur. Sepse gjithnjë është punuar keq dhe kundër këtij fakti. Historia nuk bëhet me hamendje. Psh, në Iliadë ka pellazgë në të dyja kampet! Në Iliadë ndodhet edhe lutja e Akilit drejtuar “Zeusit”: “Zeus mbret, Dodonas, perëndi e hershme, Pellazg, i cili mbretëron mbi Dodonë, në këtë vend të ashpër të Sellëve, të profetëve me këmbë të palara kurrë dhe që flenë përdhé…”. Domethënë përfundimisht Zeusi ishte Pellazg ! Përsa i takon Zeusit, elementi thelbësor i zanafillës së tij etnike, përveç përputhjeve gjuhësore me shqipen e sotme dhe epiteteve të shumta të Homerit, duke i cilësuar Pellazgët hyjnorë dhe historia e tij i lindur në një “Shpellë” në malin Ida në Krëtë (fjalë që rrjedh nga gegënishtja “Kre, kretë” dmth toskërisht: “krye, kre, krerë, apo kokë), është ajo frazë e përmendur në Iliadë e cila provon zanafillën pellazge të Iliadës (e vetmja frazë e shpëtuar nga ndërfutjet e ndryshme dhe që i ka shpëtuar manipulimeve të logografëve greke). Kjo frazë më bëfasoj që Zeusi nuk ishte “grek” (sikur e kisha mësuar, që në vogëlinë time) nëpër libra dhe enciklopedi të ndryshme por ishte Pellazg.

Çfarë ishte Homeri në historinë e tezës suaj, profesor ?
Iliada dhe Odisea janë poema epike të traditës gojore pellazge dhe jo greke. Por për të mbështetur më tej këtë bindje të fortë isha i dëtyruar të ndërmarr edhe studime të tjera shumëdisiplinare në përpjekje për të gjëtur “kuadraturën e rrethit”. Dhe u detyrova të nisja studime intensive në arkeologji, antropologji, gjuhësi, paleontologji, parahistori, mitologji, etj. Pra teza ime e paraqitur në Sorbonë është kulmi i të gjitha këtyre studimeve dhe kërkimeve, një punë fiks 50-vjeçare.Falë Iliadës dhe Odisesë, të përcjella nga Pellazgët të cilësuar si hyjnorë në Iliadë, pushtuesve të rinj helenë, sot dimë se çfarë gjuhe flisnin popujt autoktonë, të cilët banonin në vendin që do të bëhej Greqi. Kjo është marrë nga Herodoti. Nuk është shpikje e bërë kot. Kjo gjuhë e Perëndive “e ndryshme nga ajo e njerëzve” d.m.th e grekëve ashtu siç e cilësonte Homeri, gjuha e “Zeusit pellazg dhe dodonas” është më se e gjallë: gjuha shqipe e sotme, e ruajtur pothuajse e paprekur, qysh prej mijëvjeçarësh, në malet e pamposhtura të rajoneve shqipfolëse, vatra e të cilave është Shqipëria e sotme dhe trojat e saj shqipëfolëse. A nuk ka aty një lloj fosili të gjallë, që na sjell provën se këta Pellazgë ishin pikërisht stërgjyshërit e Thrako-Ilirëve dhe të pasardhësve të tyre të fundit, shqiptarët të sotmë ? Gjuha shqipe arrin të dekriptojë apo të deshifrojë shumicën e emrave të mitologjisë (e mbiquajtur greke) si dhe teonimet, eponimet, toponimet, oronimet dhe antroponimet të Iliadës/Odisesë dhe të një pjese të madhe të Europës dhe në veçanti të rajonit danubo-ballkano-egjeas !

Ju po thoni se pellazgët kapërcejnë edhe Europën ?
Po, sigurisht ! Kam gjetur gjurmë dhe fakte shkencore, jo kështu me hamendje. Askush nuk mund të më vërtetojë të kundërtën. Psh, mbetjet arkeologjike megalitike apo ciklopike, të cilat gjenden jo vetëm në Ballkan, Egje apo në Azinë e Vogël, por edhe në Europën Perëndimore, fortifikimet e Mikenës, Argos, Tirintit apo Pilos dhe pelargikoni (muri i parë rrethues i Akropolit të Athinës) dhe mbetje të tjerë, nuk janë vërtetuar nga arkeologjia. Gjithsesi, është thënë se aty nuk ka asgjë greke ! Përveç vendosjes, kemi edhe gjuhën dhe traditën. Lineari B nuk është gjë tjetër veçse gjuha proto-joniane, d.m.th. pellazgjishtja e lashtë, nga e cila rrjedh dialekti jonian, eolian dhe arkado-qipriot, paraardhëse të guhës greke. Qysh nga Chadëick dhe Ventris (dekriptuesit e linearit B) është besuar se ky shkrim ka qenë greqishja e lashtë. Shikoni me vëmendje edhe një fakt tjetër. Kush ka në botë polifoninë ? E dini që përveç nesh e ka edhe krahinë e Korsikës dhe Baskët në Spanjë. Nuk ka askush tjetër. I shikoni baskët, si njerëz, nuk kanë asnjë ngjashmëri me pjesën tjetër të Spanjës…!

Poeti nga Peja, Akif Ersoy((Ipekli Mehmed Akif) me zemrën plot Shqipni thuri himnin e Turqisë që këndohet edhe sot

Akif Mehmet Pejani (Ipekli Mehmed Akif), apo siç njiht më mirë nga letërsia turke- Mehmed Akif Ersoy (1873-1936) është njëri ndër euditët e shumtë të trungut shqiptar, veprat e të cilit arritën lulëzim në ruall të huaj, aq sa ai është cilësuar si kryepoet i Turqisë moderne.

Akif Mehmet Pejani (Ipekli Mehmed Akif) 1873-1936

Që në fillim duhet theksuar se një figurë kaq e madhe me prejardhje shqiptare, si Akif Mehmet Pejani, nuk njihej, nuk evidentohet, nuk përkthehet dhe nuk hulumtohet sa duhet nga historianët shqiptarë. Madje, as në Fjalorin Enciklopedik Shqiptar, nuk ka të dhëna për të.

Por, falë shkrimeve të disa autorëve të mirënjohur shqiptarë si Nexhip Alpan dhe Skënder Rizaj, është bërë e njohur biografia dhe vepra e Akif Mehmetit edhe në botën shqiptare. Dhe ç’është e vërteta, ka disa vjet që në Tiranë është hapur shkolla e mesme “Akif Mehmeti”.

Babai i Akifit, Tahir efendiu-apo siç e emërtojnë biografët turq Ipekli Mehmed Tahir Efendi, ishte nga fshati Shushicë i Pejës dhe ishte biri Nuredin Agës. Pas shkollimit në Pejë, Tahir efendiu shkon për në Turqi me qëllim të studionte në Medresenë e Fatihut në Stamboll. Studimet i kryen me sukses dhe fiton titullin muderris (profesor).

Për kulturën e gjerë që kishte, Tahir efendiu shërben komntues i islamit (vaiz) në xhamitë e Stambollit. Në martesën e Tahir Mehmet Pejanit me Emine Sherifin më 1873 lindi Akifi, në shtëpinë e këtij çifti e cila gjendej pranë Biblotekës Popullore në Stamboll.

Biografët shënojnë se Akifi filloi të shkollohej që në moshën 4 vjeçare. Pastaj, pasi nga i ati dhe nga hoxhallarët e këtyre shkollave mësoi arabishten, vazhdoi shkollimin në progjimnazin e lagjes Fatih. Aty mësoi turqishten, arabishten, persishten dhe frëngjishten.

Dhe kur t’i shtoht njohja shumë e mirë e gjuhës amtare shqipe, del e qartë se vogëlushi Akif kishte dhunti të jashtëzakonshme për t’u bërë poliglot i spikatur. Në të njëjtën kohë Akifi tregonte interesim të theksuar për letërsi dhe sidomos vjershërim.

Kur Akifi gjendej në vitin e parë të gjimnazit, në moshën 14 vjeçare, përjetoi dy fatkeqësi të mëdha: i vdiq i ati dhe iu dogj shtëpia. Ishte prizrenasi hoxha Mustafa efendiu, ish nxënës i të atit, i cili mori përsipër përkujdesjen e Akifit.

Megjithë këto dhembje dhe vështirësi Akifi do të arrijë ta kryejë gjimnazin dhe fakultetin e veterinarisë-madje me rezultate të shkëlqyshëm. Me të mbaruar studimet (1893) Akifi fillon veprimtarinë e tij të begatshme arsimore, shkencore dhe letrare.

Punësohet në Ministrinë Bujqësisë dhe në Universitetin e Stambollit duke dhënë ligjerata për letërsinë. Më 1896, Akifi martohet me Ismeten. Bashkëshortët do të kishin 6 fëmijë. Derisa gjendej në shërbim të Ministrisë së Bujqësisë atij iu dha rasti të vizitonte Ballkanin, Anadollin dhe Arabinë.

Gjatë shërbimit në Ballkan, sidomos në viset e Shqipërisë ku shërbeu për dy vite radhazi, shfrytëzonte rastet për të vizituar Pejën ku çmallej me kushërijtë dhe të afërmit e tij. Me një rast, kur po largohej nga Peja, e kishte marrë me vete kushëririn Fazil efendiun për ta shkolluar në Stamboll. Dhe, sot e kësaj dite, në fshatin Shushicë të Pejës jetojnë kushërirët e Akif Mehmetit, ku Adem Beqir Mulaj rrëfen (lindur 1929) hollësisht mbi gjenealogjinë e poetit të madh.


Adem Beqir Mulaj (lindur 1929) kushëri i poetit të madh Mehmet Akif Pejani, fotografuar rishtas në fshatin Shushicë të Pejës.
Megjithëse ishte diplomuar për veterinari, Akifi me devotshmërinë më pasionante i kushtohej studimeve islame, përkthimev dhe thurjes së vargjeve. Përkthen vepra të rëndsishme nga ararbishtja në osmanishte, në mesin e të cilave edhe në Kur’an-in.

Në veprimtarinë e tij letrare, sidomos në poezi, zotërojnë temat islame dhe ngjarjet botërore 1914-1918 si dhe ato çlirimtare 1919-1922.

Më 1920, kur u mbajt Kuvendi i Parë i Madh Popullor i udhëhequr nga komandanti Mustafa Qemal-Ataturku, Akifi zgjedhet përfaqsues i vilajetit të Burdurit. Pastaj, dhjet vite të tëra, nga viti 1926-1936 Akifi ligjëron letërsinë turke në postin e profesorit të Universitetit të Kajros në Egjipt. Në atë kohë, i kapluar nga një sëmundje r papritur, Akifi detyrohet të kthehet në Stamboll, ku edhe vdiq në Stamboll me 26 dhjetor të vitit 1936.

Studiuesit konstatojnë se vjershërimet e Akif Mehmetit i stolis niveli shumë i lartë artistik, mendimi filosofik, stili i rrjedhshëm, i fuqishëm dhe dinamik. Vargjet e tij, të shkruara në gjuhën osmane, janë të gershetuara me shumë arabizma dhe persizma, me ç’rast transkriptimet nga osmanishtja në turqishten moderne me shronja latine u sjellin kokëçarje të mëdha, madje edhe letrarëve dhe përkthyesve më të zhdërvjellët.

Në transkriptimin e veprës së tij SAFAHAT (FYTYRAT) kanë bëshkëpunuar disa shkrimtarët të mirënjohur turq, si Dogrul, Kuntay, Olgun dhe Duzdag. Kjo vepër kapitale, e thurur me mjeshtëri në vargje poetike, ka subjekt ngjarjet e rëndësishme në historinë botërore nga lashtësitë deri në kohën e autorit.

Vepra SAFAHAT e Akif Mehmetit, aq shumë e ribotuar në Turqi, për vlerën e jashtëzakonshme që ka meriton të përkthehet në gjuhën shqipe, aq më shumë kur në të gjendet edhe poema e shkëlqyer kushtuar shqiptarëve dhe Shqipërisë në çastet tragjike të këtij shekulli.

Është pikërisht kjo poemë që shprehu mllefin, zemërimin dhe ngritjen e zërit intelektual dhe atdhetar të Akif Mehmet Pejanit kundër masakrave të bëra dhe gllabërimeve të trojeve shqiptare.

Krijimi i kësaj vepre me motive shqiptare i kushtoi vendin e punës, Akifi dha dorëheqjen nga postet e larta shtetërore për të mbrojtur idealet e tij, për atdheun, Shqipërinë.

* * *

Poema, që ka për subjekt Luftën e Parë Ballkanike, përbëhet nga 96 vargje. Poeti e përfundoi më 6 mars të vitit 1913. Poema fillon me vargjet:



Tre milionë njerëz po vuajnë nga tri koka pa tru.

(…)

Shqipëria po digjet …Kësaj here (djegiet) janë sumë të mëdha.

(…)

Babë, Nëna jote më e dashur, memëdheu i vërtetë,

A të bëhet viktimë e tre horllukëve hajdutë?!

(…)

Kudo që po ndodhem para syve më del një fushë e përgjakur…

A je ti, apo përfytytrimi yt? Kosovë e pa përkrahur!

Ku është shkaku me mijëra herë i pushtimit tënd?

Ku është qëllimi i kalimit të rrugës shkatërruese e “rrufesë” mbi varrin tënd?

(…)

O, rrënjët e palidhura të pavarësisë, ku janë?

Të gjitha shpresat, mendoj, përjetë u shuan.

Ku je “Bashkim” i shkëlqyer, fantazi e lartë e krijuar?

Ty madje me vite të hutoi ajo ëndërr e mallkuar.



Fjala “Bashkim” është dhënë në poemë në gjuhën shqipe me shpjegimin në turqisht. Vallë, a mund të kuptojmë se poeti Akif i drejtohet babait (të vdekur) me zhgënjimin për shpresat e shiptarëve gjatë Lidhjes Shqiptare të Prizrenit (1878-1882) dhe pas shpaljes së Pavarësisë për bashkimin kombëtar- për të cilat, me gjasë babai i kishte rrëfyer me entuziazëm të birirt.

Ndërkaq në vargjet vijuese poeti identifikon horrllukët hajdutë:



Truallin mos e ka mbytur përnjëherë

horizonti i mëngjesit të përgjakur?

Malazezi hajdut, serbi gomar, bullgari gjarpër

Pastaj greku qen, atdheun rreth e përqark e kanë rrethuar



Dhe, në përmbyllje të poemës, poeti shprehet:

Shumica prej jush, u mor vesh, rrugën e gabuar s’po e shihni…

Hajnin, që tani ju shërben si këshilltar, dëbojeni,

Dëgjoni këtë prej meje, që vërtet, jam shqiptar…

Gje tjetër s’mund të them… Ja, atdheu im është i rrënuar!



Janë shumë dëshmi të shkruara e të pashkruara që vërtetojnë atdhedashurinë e flakët të poetit të madh Akif Mehmet Pejanit për kombin shqiptar dhe për Shqipërinë.


Partitura me tekstin e Akif Mehmetit për himnin kombëtar të Turqisë.


Në konkursin për përpilimin e himnit kombëtar turk, shpallur më 1921, fitoi teksti Istiklar Marsi (Marshi i pavarësisë) i thurur nga pena poetike e Akif Mehmet Pejanit, që është në përdorim zyrtar edhe sot:



Mos ki frikë! Nuk shuhet flamuri i kuq që valon në këtë qiell

Pa u fikur oxhaku i fundit që tymos mbi atdheun tim

Ai është ylli i popullit tim, do të shkëlqejë

Ai është imi,imi, vetëm popullit tim

T’u bëfsha kurban! Mos u ngrys moj hënë me naze!

Buzëqeshi popullin tim hero, ç’është kjo forcë dhe kjo madhështi!

Se nuk të falet gjaku që është derdhur për ty

Pavarësia është e drejta e popullit tim që beson në Zot.


Himni i Turqisë i shkruajtur me dorë nga Akif Muhamet Pejani.


Është me interes të meditojmë, mos ishte vallë, përpilimi i tekstit të himnit turk satisfaksion për Akifin pas zhgënjimit të thellë që përjeton me qëndrimin e shqiptarëve në luftërat ballkanike, kur në poemën e tij është shprehur:

Ku është ajo pari e kombit që popujve u shpallte dyluftim?

Nuk pashë në fushëbetejë njeri, madje asnjë njeri…Mjerim!

Flaka e trojeve shqiptare flakërohej në shpirtin e poetit, i cili me oratori vullkanshpërthyese kritikonte politikën xhonturke dhe të disa shteteve europiane ndaj Shqipërisë – në mitingun e rastit të mbajtur pranë xhamisë më të madhe të Stambollit,në Sulejmanie.

Populli turk me respektin më të madh e ka bërë të pavdekshëm kryepoetin e vet Akif dhe veprën e tij. Shumë institucione, sheshe, qendra kulturore, kuarte dhe shkolla janë pagëzuar me emrin e tij. Madje, portreti i Akif Mehmetit gjendet edhe në kartmonedhën e bankës turke me vlerë 100 lira.

Harta sekrete francezo-serbo-ruse: Ja plani për ndarjen e Kosovës

Harta sekrete Francezo-Serbo-Ruse pas fillimit të bobardimit të Nato-s,mbi Serbinë për këtë arsye u vendosen francezët në veri, ndanë Mitovicën në dysh.

Po ashtu disa poli-agjentë shqiptar të Kosovës janë duke punuar për këtë plan së bashku me disa politikanë të Kosovës të zënur peng nga dosjet e UDB-së..,kur këta ishin bashkëpunëtor të sigurimit serb.

Rumunët të çmendur pas Skënderbeut, vlerësimet nga personalitetet e spikatura rumune

Dimitrie Cantemir (1673-1723) ishte një dijetar rumun dhe sundimtar i Moldavisë në fillim të shek. XVIII botoi librin “Historia e Perandorisë Otomane” në 4 vëllime, Paris, 1743.

Në këtë libër ka mjaft referime për qëndrimin heroik të Skënderbeut dhe invazionet e trupave osmane në trojet shqiptare.

Më poshte kemi një pjesë nga libri i Dimitrie Cantemir që lartëson Skënderbeun:
“Iskanderbeg i quajtur Gjergj Kastrioti, i biri i Gjonit, princi i Epirit, luftërat dhe bëmat e të cilit kanë zënë shumë vëllime në shkrimet e të krishterëve…” dhe më tej, duke iu referuar faktit se Murati i dha emrin Skënderbeg, korrespondon me emrin e Aleksandrit, shkruan: “Kam vënë re se ky emër është shumë i rrallë tek turqit”.

Nikolla Jorga (1871-1940) ka qënë deputet, senator, ministër, kryeministër i Rumanis, historian, kritik letrar dhe drejtoi Universitetin e Bukureshtit e të Parisit. Ka shkruar 140 libra dhe rreth 700 artikuj në revistat rumune dhe të huaja.
Zbuloi në Firence dokumentin e parë të gjuhës shqipe “Formulën e Pagëzimit” të shkruar nga këshilltari i Skënderbeut, kryepeshkopi i Durrësit, Pal Engjëlli më 1462.

Botoi më 1915-1916 në disa vëllime në gjuhë të huaj “Shënme dhe ekstrakte në shërbim të historisë së kryqzatave të shek XV” ku përmend luftërat e popullit shqiptar të udhëhequra nga Skënderbeu.

Më 1919 botoi në Bukuresht librin “Breve historie de l’Albanie et du peuple albanias” (Historia e shkurtër e Shqipërisë e popullit shqiptar) dhe “Histori e shteteve të Ballkanit deri më 1924”, Paris, 1925 ku zë një vend të dukshëm historia e Shqipërisë.

Në studim për Skënderbeun dhe Shqipërinë ai shkruan:
“Siç e dini, trupat që goditën Stefanin në Podul Inalt ishin trupa që erdhën nga Shqipëria dhe Solimen Pasha Hadëmbi braktisi për pak komandimin e trupave të atjeshme që të vepronte në luginat e ngushta të Vasuit kundër ushtrive moldaviane.

Skënderbeu kish vdekur kur u bë sulmi kundër Moldavisë, por raca e tij luftonte edhe më tëj përkrah venecianëve për mbrojtjen e territorit të vet.

Gjer në mbarim të këtyre luftërave përpjekjet e njërit popull nën flamurin e papërlyer moldavian, dhe të popullit tjetër… për të mbrojtur Shkodrën përballë zgjerimit të perandorisë otomane në shek. XV, janë paralele”.

Nikolla Jorga në shkurt të vitit 1914 me rastin e hapje së kursit të historisë së Shqipërisë në Institutin e Studimeve për Europën Jug-Lindore në Bukuresht, ai shënon për Skënderbenë: “Të dy popujt (rumunë dhe shqiptarë) kanë për qëllim njohjen reciproke… Njëri pasardhës i popullit të vjetër ilir dhe tjetri atij trak…”

Dimitrie Bolintineanu ishte politikan rumun që arriti deri ministër arsimi. Bëri studm për popullsinë e Shqipërisë dhe e botoi me 1863 pas vizitës që bëri në Shqipëri.

Për Shqipërinë dhe shqiptarët ai tregon se ata banonin në këto troje prej shumë shekujsh para mbretit të madh të rumunëve, Trajanit, dhe se historia e tyre është historia e tokës ku ata banojnë.

Ai shkruan edhe për Skënderbeun i cili u hakmor për vjedhjet dhe plaçkitjet e turqve në territoret e Shqipërisë. Por, ai vazhdon, me vdekjen e kapedanit të madh shqiptarët vuajtën në zgjedhën e turqve.

A.D.Xenopal historian i madh rumun ng fundi i shek. XIX, fillim i shek. XX.

Për rrezikun osman thekson:
“Ruajtja e Evropës mbeti veç nën kujdesin e Lindjes së saj, e cila sulmohej dhe duhej të luftonte për ekzistencën dhe pavarësinë e vet, duke ruajtur njëkohësisht me gjakun e vet qytetërimin perëndimor…

Jo perandoria e Konstandinopolit, e cila megjithëse ra, e mbajti lart flamurin e kësaj lufte, por popujt më energjikë që e rrethonin të cilët siç kemi parë, qenë: bullgarët, serbët, shqiptarët, rumunët etj.

Duke iu referuar faktit se secili prej këtyre popujve ka dhënë kontribut dhe ka pasur udhëheqsin e vet trim. A.D.
Xenopol shkruan: “Pas vdekjes së Korvinit barra e luftrave me turqit bie mbi popujt e tjerë dhe ngrihen të tjerë emra në vargun e herojve të njerzimit dhe të mbrojtësve të qytetrimit.
I pari qe duka i Shqipërisë Gjergj Kastrioti i emëruar Skënderbej, i cili e filloi luftën kundër turqve që në kohën kur jetonte Huniadi.”
Duke folur për sukseset e përsëritura të Skënderbeut kundër turqve, A.D. Xenopol shkruan se pas 1447-ës “turqit duke njohue epërsinë e këtij dushmani, i ofruan herë pas here paqe, të cilën nderi shqiptar e refuzonte, sepse jo gjithmonë i pëlqente”.

Xenopoli përfundon: “Skënderbeu fitoi pavdeksi përgjithnjë ndërmjet princave të Europës”.

Joan Filipesku, shkrimtar rumun. Për Skënderbeun shkruan:
“Ky burrë ka qëndruar me të tillë talent të madh të natyrshëm dhe sipas rregullave të moralit…

Ky princ ka qënë më i bukuri, ka qënë burri më i pashëm dhe shtatlidhur ndër bashkëkohësit e tij dhe natyra nuk i la dhuratat e saj përgjysëm, por i ka dhuruar njëkohësisht dhe figurë trupore dhe një talent të parrëfyer.”

Trepça ishte në fokus të amerikanëve qysh rreth 70 vite më parë

Miniera e Trepçës është vlerësuar nga ana e CIA-s si vendi më i madh i plumbit në Evropë, që vlerësohej se ka rreth 4 milionë ton prej argjendi të pastër.

CIA në atë kohë me kujdes monitoronte pasuritë dhe burimet natyrore që gjendeshin në territorin e ish-Jugosllavisë. Në raportet e tyre, Trepçës i është kushtuar vëmendje e veçantë, transmeton InfoPress.

Dokumenti “RDP82-00457R006300180015-1” i nëntorit të vitit 1950 tregon se amerikanët shumë herët filluan ta studiojnë minierën e Trepçës në Kosovë. Në një raport të gjerë, i cili është bërë dy vjet më vonë nën kodin RDP80-00809A000700060523-3, kapacitetet e Trepçës tashmë ishin detajuar.

Raporti fillon me vërejtjet e përgjithshme mbi gjendjen e minierës dhe madhësinë e saj fizike, por shumë shpejt shkon në përshkrime të hollësishme të objekteve, pajisjeve dhe profilizimin njerëzve të cilët udhëheqnin minierën.

Sipas raportit të CIA-s, të vitit 1950 kapaciteti i minierës së Trepçës ishte 2,300 ton mineral në ditë, ose 59,000 ton në muaj. “Në qoftë se punohej në tri ndërrime nga tetë orë, kapaciteti i prodhimit për një vit do të arrinte 714,000 ton mineral”.

Dokumenti më tej përshkruan në detaje se çfarë pajisje ka në dispozicion miniera, gjendjen dhe mënyrën në të cilën miniera është e lidhur me transportin energjetik- me pjesën tjetër të industrisë.

Nga përshkrimi i detajuar i pajisjeve të Trepçës, duke treguar edhe “kazmat e importuara nga Anglia dhe Gjermania”, është e qartë se agjencitë e inteligjencës amerikane kishin njerëzit e tyre në minierë, si dhe në qendrat e tjera industriale në Kosovë, të cilat janë të përmendura në dokumentet e CIA-s.

Dokumenti i klasifikuar si dokument i një rëndësie të veçantë për sigurinë kombëtare të Shteteve të Bashkuara, qysh në fillim potencon se Trepça ka rezervat më të mëdha të plumbit në Evropë.