Vec një amanet,amanet, - kam biri im....

Poeti Mëhill Simon Velaj u lind në Gllogjan të Pejës, Lugu i Baranit Kosovë, më 20 korrik 1957. Ka mbaruar studimet për Gjuhë - Letërsi. Ka punuar arsimtar për nëntëmbëdhjetë vjet si një mësues i përkushtuar shpirtërisht pas botës fëminore. Ishte kjo botë që i zgjoi ftymëzimin, duke u bërë një urë lidhëse me penën, talentin, muzën e pasionin në letërsinë për fëmijë. Këtë burim të pashtershëm frymëzimi dhe vargjesh për botën fëminore, ai e quan “çelës magjik”, - ku gjej veten e qetësoj shpirtin - siç shprehet poeti. I do aq shumë fëmijët sa ka vargje pafund që ua kushton ish-nxënësve të tij, të cilët janë përjetësuar në shpirtin e zemrën e autorit. Në vitin 1995 boton librin e parë për fëmijë “Gërshetat e Aulonës”. Botimi i këtij libri tregon se ai gëzon trinomin

POET - NJERI - DASHURI NJERËZORE!

Megjithëse larg Kosovës, kjo nuk e ka penguar aspak që ai të kontribuojë për çështjen kombëtare shqiptare, për çështjen e Kosovës që ai e do aq shumë. Është një aktivist i shquar, dhe në synimin e tij që të përhapë bashkim njerëzor, paqe, dije, urtësi, ndër shqiptarë është aq këmbëngulës sa ia arrin. Ka botuar disa libra me poezi, si “Gërshetat e Aulonës”, “Metamorfoza e rruzullit”, dhe është bashkëautor i disa antologjive letrare, të botuara nga Fotjonart - ”Itaka e fjalës” dhe “Zemra prindërore” nga bashkësia virtuale “Mëmëdheu”.

Shkruan herë pas here në shtypin shqiptaro-amerikan, përkatësisht gazetat “Illyria” dhe “Bota Sot” në SHBA, në shtypin shqiptar në Kosovë dhe website-t, dhe forumet e bashkëatdhetarëve në internet. Mëhill Velaj është anëtar i Shoqatës së Shkrimtarëve Shqiptaro-Amerikanë, që prej themelimit të saj, në vitin 2001 dhe që nga viti 2004 është nënkryetar i Shoqatës. Është një dashamirës entusiast, optimist i artit e letërsisë, i të bukurës e të madhërishmes, në art e histori, sa nuk kursen jo vetëm talentin, kontributin e tij intelektual, bamirës e shpirtëror, por edhe sponsorizon financiarisht në lulëzimin dhe përjetësimin e tyre. Se cilat janë dashuritë e poetit, hobet, pasionet, kalvari i dhimbjes dhe i sakrificave për të jetuar e mbijetuar, për një Kosovë të Pavarur, për njerëzit e tij më të dashur, që vunë jetën në altarin e Lirisë për çështjen kombëtare shqiptare, ne do t’i lexojmë e këndojmë në këtë vëllim të ri poetik. Është një vepër që, për nga rrjedhshmëria e vargut, fuqia e figuracionit, kadenca, rimat e përzgjedhura, fjala e pasur shqipe etj., paraqet një arritje të ndjeshme në krahasim me krijimtarinë e botuar më parë.

Jeton dhe punon në qytetin e bukur të Stamfordit, CT, ku menaxhon me sukses bizneset e familjes në industrinë kulinare. Krahas menaxhimit të tyre, ai i përkushtohet edhe krijimtarisë letraro-artistike. Eshtë babai i pesë fëmijve: dy djem dhe tre vajza, krenar për ta dhe atë çka fëmijët e tij kanë zgjedhur në jetën e tyre. Vajzat e poetit Velaj ndryshe nga pasioni i të atit për letërsinë, kanë zgjedhur sportin e bukur të futbollit (soccer). Janë yje të futbollit dhe kanë adhurues të shumtë. “Lule që rritemi ne gurë” është libri i tretë i këtij autori.

Nga Mëhill Velaj

Rrëfimi

Albesa qëndronte më këmbë në mes të dhomës të një apartamenti të vogël në periferi të qytetit. Ishte akoma e zemëruar dhe e dëshpëruar, kur kujtonte atë natë. Mundohej ta largonte nga mendja. Në fakt, e kishin porositur për ta harruar e për të mbyllur gojën.

 “Ndonjë ditë tjetër po, por jo sot”,- i tha vetes, duke psherëtirë thellë. Ishte kapitur sa nuk kishte fuqi të merrte frymë. Ndjeu aromën e alkoolit përzier me erën e nikotinës së cigareve. Gazeta të hedhura kudo nëpër dysheme e bishta cigaresh. Shenjat rrethake të buzëve të pista dalloheshin në gotat e zbrazëta mbi tavolinë. Televizori në qoshe të dhomës ishte i hapur. Hodhi sytë drejt tij. Pa fytyrën e urryer të Milosheviqit. Vazhdonte të qëmtonte çdo gjë, me shpresë se mos gjente ndonjë rrugëdalje për të ikur nga sytë këmbët.

 Por, edhe ajo fije shprese u shua, në çastin kur dëgjoi se dikush po rrëmonte në frigorifer në kuzhinë. Kaloi me të shpejtë përmes dhomës dhe sakaq u gjend të dera e kuzhinës. Ai “dikushi” po kërkonte ndonjë shishe vere a vodke mes shisheve të shumta në frigorifer. Ai  ndjeu praninë e saj dhe ktheu kokën menjëherë. Ishte një burrë i gjatë me uniformë militare, sy bojëqielli që dallonin qartë në  fytyrën e tij të kuqe si copë mishi nga alkooli i tepërtë që kishte pirë. Në gjoks i vareshin shumë medalje. Diku në distancë nga jashtë ndjeu zhurmën e frenave të një makine.

Ajo pa dritat të vezullonin në dritare e më pas të shuheshin. Shumicën e grave dhe fëmijëve nuk e dinte se ku i kishin çuar dhe çfarë bëhej me ta. Dëgjoi tringëllimën e bagazhit të makinës dhe njerëz që flisnin serbisht.                                                                                                                  - Çfarë po mendon,- e pyeti ai, duke iu afruar.                                                         

  - Asgjë,- tha Albesa.                                                                                                  

 - E di farë mendon, por nuk jam këtu të diskutoj për atë çka ti mendon ose çka ke ndërmend të bësh. Ti do të vish me mua,- t tha ai, duke e tërhequr fort nga dora.

                                   

  - Jo në asnjë mënyrë, - iu kundërvu ajo, duke e shtyrë fort.                                     

    - E vetmja rrugëzgjidhje për ty është të vish tani me mua, ose do të shohësh nënën tënde të përdhunuar dhe njërin sy të nxjerrë. Do të të vras edhe vëllain e vogël. Sapo i sollën me kamion.                                                                                                                         Albesa u përtyp dhe shtrëngoi nofullat, duke u përpjekur të bindte veten e saj që kurrë nuk do ta lejonte atë të guxonte ta prekte, ose t’i vriste nënën dhe vëllain. Një curilë gjaku i rrodhi në cep të buzës. Tjetri u përkul dhe mori një kartëpëcetë të flakur në dysheme.   

                                                                                                                             

   - Merre këtë dhe fshij gjakun,- i tha ai, duke ia zgjatur atë. Albesa e mori dhe me kujdes fshiu gjakun. Burri e kapi fort nga bërryli, duke e tërhequr dhe e nxori jashtë. Hapi derën e kamionit të porsambërritur. Albesa pa të ëmën së bashku me vëllain të përqafuar me njëri-tjetrin që po qanin dhe më tutje disa militarë serbë po dhunonin një grua e një vajzë të re. U tmerrua.                                                                                                             

      - Mos! Mos! Lërini! Mos i prekni, o katila,- u tha Albesa mes klithmës dhe ngashërimit që nuk mundi ta përmbante.  

                                                                                           

 - Në rast se ju dëshironi ta shihni atë të gjallë përsëri, qëndroni këtu e mos bëzani, biles as frymë mos merrni, të nxirrni një fjalë, se do t’u marr shpirtin. Mos mendoni se do më dridhet dora. Do t’u vras që të gjithëve,- iu drejtua ai atyre, duke u tundur pistoletën para fytyrës.                                                                                                                                  

  Albesa mblodhi veten.                                                                                            

    - Mendon se mund t’ia arrish qëllimit,- iu drejtua përsëri, po kësaj here me zë të vakët.  

                                                                                                                                           

Nuk ia ndante sytë për asnjë çast në atë errësirë pa hënë, kur mjegulla e reve kishte mbuluar yjet lart në qiell. Era që po frynte, sa vinte po bëhej më e fortë, duke zbehur çdo zhurmë a lëvizje që militarët bënin dhe klithmat e ngashërimet e viktimave. Ai vazhdonte të ulërinte dhe tundte armën akoma. Albesa nuk po guxonte të klithte ose të ndalonte kundërshtonte atë, me frikën se mos ata i vrisnin të tjerët në kamion. Papritur ai thërriti njërin nga militarët në emër:                                                                                          

    - Po komandant! Këtu jam,- iu përgjigj militari.                                                     

Albesa hodhi sytë te medaljet që varreshin në gjoks. ”Qenka komandanti i tyre. Kushedi sa ka vrarë, sa krime ka bërë dhe është dekoruar”,- mendoi me neveri dëshpërim, frikë dhe pasiguri.                                                                                                                             

   - Nxito! Merri e çoi sa më larg të gjithë,- ulëriti komandanti, përsëri me atë zërin e vrazhdë nga alkooli.  

                                                                                                            

   Pa hezituar, Albesa bëri përpara dhe i qëndroi përballë:                                                          

 - Mos guxoni t’i prekni!                                                                                            

  - Ne do t’i cojmë në ferr,- ulëriti ai dhe e qëlloi fort në fytyrë vajzën. Militari tjetër nuk foli asnjë fjalë. Komandanti tërhoqi vajzën nga krahu dhe e plasi në dyshemenë e dhomës. Dëgjoi zhurimën e makinës teksa largohej. Nëpër mjegull shihte komandantin serb të lëviste poshtë e lart dhomës. Ia lidhi duart nga prapa kurrizit.  

                                                                                                                                                                       - Më jep fjalën që nuk do të bërtasësh, - i tha ai, duke ia afruar fytrën e tij shumë pranë të sajës. Ajo pohoi me kokë. Ndjeu dorën e tij të shtrëngonte nyjën e shamisë që po i lidhte gojën. Përpiqej të kundërshtonte, por nuk kishte mundësi.            - Mos u mundo ta zgjidhësh, në rast se nuk dëshiron ta shuplakoj fytyrën tënde të bukur përsëri. Askurrkush nuk e di se ku jemi,- iu hakërrye përsëri ai, gjithë kënaqësi.                                                                                                                                                                                                   - Që të të zgjidh duart e gojën, duhet të pranosh e t’u nënshtrohesh kushteve të mij.        

                                                                                                                              

   Ndjeu përsëri fyrmën e alkoolizuar të tij. Albesën nuk e çuditse më dhuna e tij. Ai do të bënte gjithçka vetëm e vetëm ta detyronte atë të shkonte me të.  Dhe, kjo më pas të dukej si dëshirë e saj dhe jo jo e tij çka mendonte me të vërtetë. Nuk i besoi aspak edhe kur ai i tha se të tjerët do t’i lëmë të lirë, po ashtu edhe ty. Por, mesa po shihte, po ndodhte e kundërta.  Ai iu afrua përsëri dhe i zgjidhi shaminë e gojës. 

                                                                                                                                                                                - Tregohu e zgjuar! Është koha që të zgjidhni? Do të vish me mua?                           

 - Çfarë do të bësh, po qe se unë kundërshtoj. Ju po kërkoni shumë. Ju po vrisni familje të tëra, popullin tim, me fuqinë tuaj djallëzore. Ju po vrisni fëmijët, biles keni hyrë deri aty ku ngjizet jeta. Ata janë vetëm fëmijë, që nuk dinë të dallojnë armikun nga miku. Vëllezërit e mi të gjakut shqiptar janë kudo, i gjithë populli im është trim, ndonëse po përballet me pasojat e veprimeve tuaja, jo nga frika dhe hakmarrja, por ata besojnë në idealin e lirisë, se kjo tokë na përket neve,- i tha ajo, mes dhimbjes, trishtimit e krenarisë.                      

- Me të vërtetë ti nuk po arrin të kuptosh se çdo të thotë liri, pasojat që mund të kesh për ta fituar atë liri, por e ke gjuhën si të dhelprës,- i tha ai dhe filloi ta qëllonte me shkelma kudo.   

                                                                                                                      

Nga jashtë u dëgjua një klithmë e lemerishme. Ishte angullima e ndonjë kafshe të egër. Komandanti serb kërceu me të shpejtë, zgjidhi litarin nga byzylykët e duarve të saj. Albesa gjeti pak kohë t’i fërkonte ato. Ndjeu duart e tij ta rroknin fort e ta vërvitnin në ajër, në një gjest që i futi tmerrin. Pa marrë ende frymë, donte të ulërinte. Ndjeu këmbët të preknin dyshemenë. Ai e shtyu fort mbi të. Ndjeu duart e tij teksa shqyenin rrobet e saj.  Përpiqej ta ndalonte, por ai vazhdonte ta qëllonte në fytyrë. Ndërsa përpiqej të shpëtonte nga kthetrat e asaj bishe, ajo përfytyroi një çast Norën e Kelmendit, duke u hedhur nga shkëmbi.

 Mblodhi veten. Nuk kishte më frikë nga ai, më shumë sesa i trembej fatit të njerëzve të saj, kur dëgjoi atë klithmën. Biles akoma më tepër i trembej tashmë fatit të saj. Duke kafshuar buzën fort të mos thërriste, ajo kishte vetëm pak kohë për t’i bërë ballë terrorit që po përjetonte. Duke luftuar me panikun që e kishte kapur, i dha forcë vetes dhe mesa fuqi kishte goditi komandantin serb në organet gjenitale.

 Ai ra pa ndjenja përtokë. Albesa u çua me të shpejtë, rrëmbeu armën e tij dhe e qëlloi tre herë. Flaku atë në një qoshe të dhomës. Vrapoi jashtë. Ndjeu ftohtësirën e erës t’i rrihte gjoksin e zbuluar. Ndjehej sikur po notonte në ujë të ftohtë nga dridhjet e shumta në trup. Sa vinte po ngrinte akoma më shumë. Diku në thellësi, i zuri syri një dritë të zbehtë. Vraponte sa kishte forcë nëpër verrishtat e fshatit, paçka se ndjente dhimbje në nyjat e këmbëve nga gërvishtjet e tyre. Donte të ulërinte. Kryqëzoi krahët mbi gjoksin e zbuluar të saj, duke lëvizur drejt dritës me hamendje.

Mundohej të hapte sytë plotësisht, por nuk kishte mundësi.  Ngriti sytë drejt qiellit. Dalloi gjysmëhënën në errësirën e pafund të qiellit dhe disa yje nëpër të. Kur u ndodh pranë dritës së zbehtë, dalloi që ajo vinte nga një kasolle. Iu afrua dritares. Vështroi në brendësi të saj. Disa fëmijë dhe dy burra flinin përtokë. Fare pranë vatrës, një burrë e grua po bisedonin. I njohu. Ishin njerëzit nga rrethi i Gjakovës, të cilët ishin strehuar aty nga bombardimet që kishin filluar prej disa ditëve. Trokiti lehtë në xham.   

                                                                                                               

 - Kush është,- dëgjoi zërin e burrit.                                                                           

  - Jam Albesa,- mundi të thoshte dhe ra pa ndjenja për tokë.                                    

  Kur u përmend brenda kasolles, Albesa dëgjoi dikë të rënkonte. Kyçet e duarve i dhimbnin akoma.                                                                                                                      - Kush është ai që rënkon,- pyeti ajo.                                                              

Luljeta iu përgjigj, tek po i thoshte të është e bija. Ajo mes rënkimeve po luftonte me urinë dhe zemërimin.     

                                                                                

  - Mama! Mama! Shkitë sapo ikën, - dëgjoi zërin e frikshëm dhe të dëshpëruar të një vajze. Luljeta iu afrua të bijës dhe e mori ndër krahë. Vajza e vogël ishte tmerruar dhe trembej në gjumë. Albesa vështronte supet e Luljetës që dridheshin nga ngashërimi. Pa thënë asnjë fjalë, Albesa u çua në këmbë dhe iu afrua të dyjave. U fërkonte shpatullat dhe mundohej t’i qetësonte. Me pak fjalë, ajo u tregoi gjithë historinë e saj.  

                                                                                                                                                                              Luljeta ishte ulur pranë dritares me një pamje të dëshpëruar. Vështronte serbët si po plaçiktnin dhe u vinin zjarrin shtëpive rrotull. Ndjeu batarenë e plumbave mbi çatinë e shtëpisë. Më pas vuri re flakët që filluan të dilnin nga ajo. Era që frynte, ndihmoi flakët të përhapeshin me shpejtësi nga ndërtesa në ndërtesë. Djali i vogël po flinte në djepin poshtë tavolinës. Hodhi përsëri sytë nga dritarja. Një grup militarësh po i drejtoheshin shtëpisë së saj. Me të shpejtë rrëmbeu fëmijët e bëri për nga dera e pasme e shtëpisë që të nxirrte në oborrin e komshisë.

Në mes të oborrit gjetën të gjyshen të shtrire me fytyrën për tokë. Kishte gjak në triko, të mpiksur në flokët dhe në anën e fytyrës së saj. Nuk kishte asnjë shenjë jete.U përkul dhe i vuri veshin te zemra. “Është akoma gjallë”,- u tha fëmijëve. Sakaq hoqi përparsen, e grisi dhe ia lidhi kokën. E mori në krahë dhe bënë për nga shtëpia e saj. Militarët serbë pasi kishin plaçkitur gjithçka, kishin qëlluar gjyshen me armë në përpjekje për t’i ndaluar ata dhe u larguan duke i marrë të birin me vete.

 Luljeta qëndroi përgjithë asaj nate zgjuar. Vështronte me trishtim të gjithë ata që flinin në dhomë. Gjyshja kishte temperaturë dhe ajo i ndërronte kompresat me ujë të ftohtë. Herë pas here binte në komë. Kishte humbur shumë gjak. Ndërsa po ecte përgjatë korridorit, vuri re që dera ishte gjysmë e hapur. Mbylli paksa sytë, duke u përpjekur të sillte ndërmend nëse e kishte mbyllur derën a jo. Drejtoi dritën e dorës për nga dera përsëri. Papritmas një hije burri i gjatë u shfaq te pragu i derës. Burri ishte i gjatë, saqë kalonte mbi kokën e saj. E kapi fort nga kyçet e duarve, duke ia përdredhur. Luljeta ulëriti nga dhimbja dhe drita e dorës ra përtokë mes të dyve. Ndjeu dorën e madhe të tij t’i zinte gojën. Ai ishte i dehur dhe duke e shkundur fort i tha:   

                                                                                                

- Asnjë zë, se ta theva qafën!                                                                                      

Dora e madhe rrëshqiti poshtë dhe e zuri për gryke. Luljeta u tmerrua.  Ia nguli vështrimin atij e nuk ia hiqte.                                                                                                   - Sa burra janë në shtëpi,- e pyeti ai, pa ia hequr duart nga gryka.                                 

 Ajo nuk u përgjigj. Ai ia shtrëngoi më shumë fytin.                                                 

  - Mos u mundo të më gënjesh mua. Unë i pashë disa dhe atë plakën e plagosur, që ndoshta ka vdekur tani. Ku është municioni?                                                              

 Ai e goditi fort në fytyrë.                                                                                          

 - Trego, se do të t’i vras të gjithë.                                                                              

 Rrëmbeu Luljetën dhe u drejtua për nga stalla e bagëtive. Mes ulërimash e përpjekjesh për të shpëtuar, ai e përdhunoi disa herë. Zhurmë këmbësh u dëgjuan. Disa militarë serbë u shfaqën përsëri me drita dore në derë. Të gjithë ishin cakërqejf e të dehur. Nën dritën e zbehtë, ajo mundi të shihte djersët dhe jargët e tij. Si nëpër mjegull nga era e stallës, i pa të tjerët të lidhur që po i futnin në kamionin jashtë shtëpisë. Gjyshja kishte vdekur. Ashtu të vdekur e lanë në mes të dhomës. Tërhoqën zvarrë edhe Luljetën dhe e përplasën në grumbullin e të tjerëve në kamion. Fëmijët të tmerruar iu afruan të ëmës. Më pas militarët i vunë flakën shtëpisë.  Ndërsa kamioni u nis, ata shikonin shtëpinë të flakëronte së bashku me gjyshen që digjej brenda. Ku po i çonin?!                                                         Luljeta e raskapitur shtrëngonte fëmijët pas vetes së saj. Mëngjesi i gjeti zgjuar Albesën, Luljetën dhe gratë e tjera në kasolle, duke i treguar njëra-tjetrës dhimbjet që po përjetonin. Në mbrëmje erdhën, i morën dhe i çuan në qendren e rehabilitimit në Prishtinë…

Epilog

Albesa Gashi, pas rehabilitimit të gjendjes së saj shëndetsore dhe psikollogjike, mbaroi studimet për drejtësi. Gjatë kohës që ishte në universitet, ajo punonte herë pas here si ndihmësgjyqtare dhe më pas u bë një nga gjyqtaret më të përkushtuara e të mirënjohura në Prishtinë. Gjithashtu, ajo i hyri specializimit në ligjin për të drejtat dhe barazinë gjinore në familje dhe në shoqëri. Albesa gjithashtu u bë një avokate për gratë e abuzuara nga lufta në Kosovë, jo vetëm kaq por ajo shkoi edhe më larg, duke shkruar librin rreth kësaj, jetës së saj dhe grave e vajzave të dhunuara.

 Duke kërkuar më shumë informacion jetik, ajo u takua me shumë gra dhe vajza të tilla, duke ndarë ndjenjat e mendimet së bashku, të cilat treguan shumë aspekte të tragjedisë, njerëzit që serbët ua kishin vrarë e zhdukur ose varrosur për së gjalli në një varr të përbashkët. I duhej të shkonte kudo në Kosovë për të mbledhur faktet themelore për viktimat e të mbijetuarit nga krimet monstruoze të horrorit serb ndaj grave e vajzave të reja, përdhunimit të tyre nga forcat militare serbe, tronditjes dhe tmerrit të patreguar që ato përjetuan. Ajo u shndërrua në një figurë mjaft të dashur e të respektuar. Dhe mbi të gjitha Albesa Gashi ishte një idealiste e flaktë për pavarësinë e Kosovës.

Stamford, CT  USA                                                                                                   

EMRI IM GJENDET KUDO


Emri im gjendet;
Në komponentët e lotit,
Në përbërjen e plisit,
Në pikën ndarëse të kufijve,
Në pikëpyetjet e historisë,
Në prangat e të burgosurve,
Në shkronjën e fundit të fjalës LIRI.

Emri im gjendet i shkruar kuqezi,
Kudo ka gjak shqiptari,
E dashura ime e përjetshme Shqipëri!

Disa gazeta

Katërqind faqe gazete
Katërqind mesazhe turpi.
Katërqind tabela jete
Katërqind shpime plumbi.
Katërqind faqe grindje
Katërqind kënde trillimesh.
Katërqind faqe përçarje
Katërqind forma mashtrimesh.

HIJA E RINISË SË HERSHME


Mëngjeseve,
Sapo dielli ja bën me sy,
Ajo bymehet.

Drekave,
Sapo vapa e mbështjellë në gji,
Ajo tkurret.

Mbrëmjeve,
Sapo hapë krahët ta përqafoj.
Ajo ikën prej meje duke më thënë:

Kam frikë nga errësira


DHEMBJA E NDARJEVE


Njerëzit ndahen nga njëri-tjetri
Me ndjenja të vrara,
Përqafime qarëse,
Shikime që zgjojnë sentimente,
Fjalë që heshtin
Në emër të tyre dhe të vetes.

Me dhembjet e ndarjeve tona

Përlotet Kakavija
Tek bën projekte pune Greqia.
Gjëmon Rozafa në Shkodër
Tek Shqipen
Gjuhë të Dytë zyrtare shpall Italia.

Sa ndjenjë e keqe qenka
për mua si poet,
Të shoh dhembjet e ndarjeve tona
(Për të risuar qelizat trupore të botës)

Të kthehen në një medikament...

MASAKRA


Mbi pesëdhjetëmijë njerëzve,
Nga pleq në fëmijë,
Jetën ua kthyen në vdekje,
E vdekjen ua mbollën në sy.

Mishin ua shqyen nga kockat,
Identitetin nga shpirti ua fshinë,
Trupin u munduan t’ua nëpërkëmbin,
Por fytyrat s’arritën t’ua nxijnë.

Elegji për Nënën

Gjethet po largoheshin atë nëntor me trishtim,
u lutej era gjetheve me lotë e përgjërim..,
dallëndyshet iknin larg-larg në fluturim,
Dhe viti plak kërrusur drejt shekujsh me nxitim.
-.-
Si ëngjëll nën dritën e qirinjve,
nëna ime...
është falur gjithë jetën, edhe
kur nën bardhësinë e shamisë së kokës,
ofshante ftohtësira e vdekës.
-.-
Vec një amanet,amanet, - kam biri im,
bëlbëzoi nëna - me zërin në agoni:
Kujdesu për trëndafilat e oborrit tonë,
Flladet e tyre shpërthejnë gonxhet e brezave ,
në vazhdimësi....!
-.-
Do të iki , iki, larg -larg aty ku hëna ndrit,
më fton për në bardhanën e parajsës.
Edhe kur zogjtë të ikin në fluturime,
Ju qëndroni këtu-në kopështin tim,
Ju jeni dallëndyshet e jetës sime....!
-.-
Nëna fluturoi drejt hënës zemerbardhë........
në atë vranësirë vjeshte, qielli derdhte lot,
Buzagazi i saj, dhuronte dashuri, mirësi...
.......Qirinj..qirinj...ndriconin rrugën e saj,
aty ku hëna e ftonte në trapezën
e përjetësisë....,
-.-
Gjethet po largoheshin atë nëntor me trishtim,
u lutej era gjetheve me lotë e përgjërim....

MOS MA PUTH VAJZËN

Tregime

Vullnet Mato

Tregim
         Po ta shihje Kazazin me sy të zakonshëm e pa i kushtuar vëmendje figurës së tij, ai të jepte përshtypjen e një fshatari të humbur, i cili sapo i kishte mbaruar punët e mbjelljeve në brazdat e veta dhe po dridhte cigare në heshtje.

 Kur e vëreje me kujdes, duke mbajtur kutinë e duhanit në njërën dorë dhe letrën e hollë në tjetrën, nuk mund të mos të mos vije re lëkurën e rrjepur nëpër gishta, nga alergjia në çdo fillim pranvere. Pastaj po të pyesje dikë që e njihte, merrje vesh se ai ishte një intelektual me arsim të lartë që kishte punuar disa vjet në ambasadën shqiptare të Gjermanisë.

         Më ra rasti të punoj me të, duke qenë bedel, për të bërë punët e tij, në mënyrë që ai të merrte rrogën. Sepse nuk ia thoshte fare në detyrën e drejtorit të muzeut, ku e kishin vënë pas kthimit nga Gjermania. Madje më thoshte shpesh për të më dhënë kurajë: “Mua më ke sa të të mbaj me muhabet, të mos mërzitesh, se për punë të tilla jam fare nul. Kur ta shohësh që t’u lodhën veshët e të pengoj, më thuaj pa druajte, ik o Kazaz, mos më çaj kokën më tepër dhe mua nuk më ngel hatri, për kokën e vajzës së vetme !” Kaq i sinqertë, mirënjohës dhe shpirtmirë ishte ai njeri.

         Kazazi kishte një vajzë gjashtë vjeç, një manare flokëverdhe e vetullverdhë, si e ëma, e cila e veshur bukur si kukull e ndiqte të atin pas. Ndonëse ai nuk e përkëdhelte asnjë herë dhe nuk lejonte askënd ta bënte këtë gjë. Kur e putha së pari për ta  marrë me të mirë e për t’i bërë qejfin të atit, Kazazi më vërejti ashpër dhe pa u rezervuar aspak nga unë që isha bedel i tij, më tha me ton të prerë:
     - Të lutem, mos ma puth vajzën!...

     - Pse? - e pyeta krejt i habitur e pak hatërmbetur, që edhe përkëdheljen aq të zakonshme për fëmijët, ma ndaloi me ton të pazakonshëm.   
      Atëherë ai buzëqeshi për të më zbutur dhe më tregoi ngjarjen e më poshtme. Një ndër rrëfimet “kokëçarëse”, që kanë zakonisht njerëzit e ardhur nga jashtë, i cili më ka mbetur i paharruar për tërë jetën.

       -U sëmura nga një ftohje, - e filloi Kazazi ngjarjen e tij.- Mjeku i trupit diplomatik, më rekomandoi pas kurimit, të shkoja nja dy javë, për ta marrë veten shpejtë te një kamp malor në kufi me Zvicrën. U nisa menjëherë, për t’i çuar deri në fund këshillat e tij. Bujtina ku u instalova, në një hyrje për persona pa familje, ishte me tre kate dhe me dhoma të drunjta të mobiluara mjaft mirë. Pasditen e asaj dite që sapo u rehatova në dhomën time, vura re se te apartamenti përballë zuri vend një çift familjar, me një vogëlush të bukur, flokëkaçurrel biond, siç janë shumica e fëmijëve gjermanë.
     

Duke qenë tepër i përmalluar për vajzën time katërvjeçare që lashë në Berlin, pasi kisha qenë tri javë larg saj në spital dhe tani sërish në kamp verimi, më tërhoqi shumë shpirtërisht pamja e atij djali gjerman që ngjante si vëllai i sime bije. Pra, malli im për fëmijë dhe dëshira e atij vogëlushi për tu argëtuar në mjediset e jashtme të atij kampi, sikur takuan njëri- tjetrin, të thirrur nga një telepati e çuditshme. Unë i putha faqet dhe i fërkova kokën flokëbutë, si e një qenushi të lezetshëm dhe ai më erdhi pas, te stoli ku ulesha zakonisht në lulishten përballë diellit. Më ndiqte pas e nuk me shqitej me fjalët e tij të lezetshme, duke dashur ta shoqëroja në lodrat me topin e vet shumëngjyrësh që nuk e lëshonte nga duart.

 Luajtëm bashkë gjithë paraditen e ngrohtë, me atë diellin alpin, që as të digjte as të linte të mërdhije, ndonëse ishte korrik. Pasdite sapo u zgjua nga gjumi, vogëlushi u shpëtoi prindërve nga duart me kundërshti të dukshme dhe erdhi direkt tek unë, tashmë krejt buzagaz si të ishim miq të vjetër. E putha dhe i lëmova kaçurrelat si zakonisht, duke i dhënë edhe një çokollatë që kisha në xhep, të blerë posaçërisht për të në dyqanin e kampingut. Ai e mori dhe e hëngri në çast, duke përcjellë edhe në fytyrë shijen e kënaqësisë së tij. Luajtëm bashkë sërish deri afër mbrëmjes, kur prindërit mezi e shkulën nga stoli ku qëndronte pranë meje. Ndonëse unë i thashë ëmbëlsisht disa herë: “Shko tani bukurosh me mamin dhe babin se u bë vonë!”

         Të nesërmen në mëngjes ai i çua nga gjumi më herët se ditët e tjera dhe erdhi direkt te stoli ku isha ulur përballë rrezeve mëngjesore, që më binin përsipër nga qielli si një tufë e verdhë mëndafshi. Filluam nga lodrat me figurat që i bëja, duke kaluar gishtin lehtas mbi rërën e shkrifët të rrugicave te lulishtes dhe ai dallonte në çast lepurin nga peshku apo zogun nga macja. Pastaj i pasoja topin sa here e gjuante lehte drejt meje dhe në një çast kur u lodha së tepërmi e desha të pushoja pak, ia fsheha pas shkurres dekorative, kur nuk e kishte mendjen.
        -Ku është topi? - e kërkoi ai në çast.

        -Humbi ! - i thashë për të zgjatur sadopak kohën e çlodhjes.
        -Ku humbi? - pyeti duke picërruar sytë si dy rruzuj sedefi të bardhë.
        -E mori xhaxhi kusari!- i thash unë.
        -Ç’domethënë “kusar” ? - u interesua ai me habi.
        -Është ai xhaxhi që vjedh topat e kalamajve dhe i shet në treg... - i thashë pa i peshuar fjalët. Por kur ktheva kokën, vura re se të dy prindërit e tij, që po pinin kafen në ballkonin sipër nesh, po na ndiqnin me kujdes.
      - Ku është tregu të shkojmë t’ia marrim?- tha vogëlushi ngulmues.
Atëherë unë zgjata dorën pas shkurres, nxora topin dhe ia dhashë. Ai qeshin i gëzuar dhe tha:

       - Ti xhaxhi je “kusar” ?...
       - Jo, unë, jo, ai xhaxhi që e vodhi e iku fshehtas! - i thashë për ta mbyllur atë dreq bisede që hapa padashur. Pa ditur se ai fëmijë tepër kureshtar, nuk dinte ç’ishte vjedhja, të cilën ne në Labëri e mësonim nga prindërit qëkur lindnim, sa herë flitej për vjedhjet e bagëtive në kopetë e fshatit dhe çmonim hajdutët si guximtarë të mëdhenj.
         Të nesërmen në mëngjes herët, kur çela derën për të dalë nga dhoma ime, pashë përballë në korridor çiftin me valixhet gati për ikje. Ata më prisnin për të më përshëndetur  para largimit.   

    
        - Mirupafshim, zotni i nderuar!- më tha i ati i fëmijës, një intelektual me sqimë në veshjen e tij elegante, duke më zgjatur dorën miqësisht.
       Krejt i habitur për ikjen e tyre të parakohshme qysh ditën e tretë të ardhjes aty, pyeta:
       - Si ka mundësi, ju sikur thatë pardje, se e keni prenotuar hyrjen për dy javë?
       - Nuk mund të vazhdojmë më tej, kemi probleme familjare, për të cilat na duhet të shkojmë patjetër! - tha ai, teksa e shoqja mbante djalin përdore që të mos turrej tek unë.

       - Dëshiroj shpirtërisht të mos ketë ndodhur ndonjë fatkeqësi në rrethin tuaj familjar ! - ia ktheva me sinqeritet.
       - Jo, asnjë fatkeqësi nuk na ka ndodhur...
       - Atëherë, si?
       - Meqë po ngulmoni të dini arsyen, po ju them se kemi problem vazhdimin e qëndrimit tonë këtu.
       - Pse? - u habita unë ca më tepër.

       Duke heshtur pakëz, për të renditur fjalët sa me qetë, ai tha:
       -Djali ynë u lidh me tepër nga ç’duhet me ju e me përkëdheljet tuaja të pa praktikuara për edukimin e tij. Ne përpiqemi që në këtë moshë delikate të formimit të karakterit të fëmijës, të rritim një njeri me dinjitet, jo një qen që lëpihet pas të zotërve, gjithashtu të nxjerrim mes njerëzve një krijesë të pastër, që  të mos dijë se ekziston vjedhja e sendeve të tjetrit...
        Mbeta i hutuar për një çast, por e përmblodha veten shpejt. E kuptova thellë të gjithë gabimin tim trashanik, aq të pakujdesshëm.
       - Ju lutem qëndroni, të shkoj unë, që ju shkaktova këtë shqetësim! - u thashë i turpëruar dhe i zënë ngushtë.

       -Jo, jo, kurrsesi, mirupafshim! - tha ai vendosmërisht duke më zgjatur dorën përfundimisht, pastaj bashkë me të shoqen ngritën valixhet dhe dolën, duke tërhequr përdore vogëlushin që mbante kokën pas, me sy të lotuar drejt meje.
        E ndjeva veten aq keq sa nuk e kisha ndjerë ndonjëherë gjatë gjithë viteve në atë vend. Dhe që nga ajo ditë e ikjes së tyre, për të qenë larg nga unë, sikur të kisha sëmundjen e tmerrshme të leprozës, vura mend e nuk e putha më vajzën time. Por nuk lejoj edhe asnjeri tjetër ta puthë e ta përkëdhelë. Prandaj të lutem, mos m’u zemëro!...

Derguar nga z.Flori Bruqi.

http://shqip.dk/index.php?option=com_content&view=article&id=5159:mos-ma-puth-vajzen&catid=57:tregime&Itemid=136

Të ndalohet puthja!

Nga Loer Kume
Gjithçka erdhi me kamarierin. Me ardhjen e kamarierit për herë të tretë. Një kamarier nuk vjen kurrë për herë të tretë te një tryezë çifti. Ndërsa ai erdhi.
Deri në atë moment ishin mirë. Madje nxehtë.

Ishte takimi i parë dhe vrau shumë mendjen, derisa vendosi për atë lokal mistrec.
Midis skutave të ndryshme, njëri shumë banal, tjetri shumë i ftohte, tjetri i panjohur, tjetri mund të ishte dikush që njihte, vendosi pikërisht aty.
Një lokal i vockël i lezeçem, mu në mes të Tiranes. Casual, dhe shumë i fshehur, afër qëndrës, dhe intim. Në katin e tij te dytë, të veshur me dru.. Yesss!

Ajo e priste te pesëmbëdhjetë katëshi. Takim moskokçarës në dukje, edhe pse ajo e lyer kujdesshëm ëmbël, ai veshur kepucët e rasteve të veçanta.
Puthje në faqe, pak si shumë në faqe për herën e dytë që takoheshin në jetë, dhe herën e parë vetëm.
Nga i ftohti u ishin mpirë gishtat të dyve. Ai u kollit, ajo gjithashtu, e menjëhere u vendos për çaj.
- Unë dua dhe një konjak. Konjak dhe çaj. Faktikisht, po më pihet një kafe, por dhe caji po më pihet më shumë akoma. Çaji me konjak është shume i mire. Edhe pse fare pa lidhje në shije. Merre dhe ti.

- Jo jo, unë s’dua konjak! Aman, se jam e tmerruar nga pijet, u bënë tërë këto ditë të vitit të ri duke pirë, a thua se na ka detyruar njëri me zor, mbrëmë kemi qënë tapë fare dhe nuk më pihet më, unë zakonisht nuk pi perditë, pastaj, ç’them dhe unë, në Romë pimë, pimë aq shumë, po këtu jo, se, e ke parasysh, babi po të më shohë të dehur, por jo, në Romë është tjetër gjë, pimë gati çdo darkë, unë mbahem për të pirë, jam e tmerrshme, sfungjer më thërrasin, por jo, konjak nuk dua, vetëm një çaj.
Nje çaj të lutem, – i tha ajo kamarierit që po rrinte prej disa minutash në kembë duke pritur e rrotulluar kokën.
Ai ktheu kurrizin e zbriti shkallët pa folur fare. Ata të dy u panë në sy, e ia shkrepën të qeshurit.
- Ç’ke?
- Hiç! Ti ç’ke? Pse qesh me mua?
- Qesh se je kështu… – i preku majën e hundës.
- Si kështu? Si jam? … Ca ke te gusha? Ajo iu afrua.

- Ça është aty??
Mor… Mos kishte ndonjë shenjë në gushë dhe ajo dinake po afrohej ta shihte më mirë?
- Një push… push i bluzës. Hidhe fare ketë bluzën. Në moment vajza u step.
Si i thashe keshtu? Ç’dreq bluze! Jo jo, se mori për ters. Po qesh. Sa çilter që është! C’buze!…
- Është jelek. Mirë që më kujtove të heq xhupin se u hutova.
Asaj i janë skuqur faqet. Po më sheh në sy. Mos po më pret mua? Të afrohem? Tani? Mos!… Erdhi çaji. Mos! Dreq! Po tani? Ky kamarier vjen gjithmonë atëherë kur s’duhet!
- Më fal pak, – tha ajo, e u çua.

Ai e ndoqi nga pas me sy, hapat e veckël, prapanicën e mbledhur që tundej duke iu drejtuar tualetit të femrave. Pa këmbët e lakuara pakëz, gati gati të shtrembëra, dhe iu ndez deri në fiksim, dëshira të shtërngohej prej atyre këmbëve. Duhej të ndiheshe mirë, rehat, midis këmbëve të shtrembëra!
Hodhi sytë nëpër lokal. Asnjë njëri nuk njihte. Aty poshtë, një tavolinë me burra, në një tjetër nja tre gra, që duhet të kishin zyrat e punës aty rrotull. Po ata burrat ç’dreq duan këtu? Ky është lokal intim o vëlla! Ç’dreq doni këtu? Ato gratë shtyhen disi, japin klimë feminile, thashetheme, të teshtira lehtshëm, po ju derra ç’dreq doni këtu? Dhe shih ca kombinimi, dy janë veshur si zotërinj, me kostume, e tre janë si halabakë. Ec e merre vesh!

Lart, para dhe pas tavolinës së tyre ishin dhe dy çifte të tjera. Sa siklet ishte të puthte për herë të parë në një vend me njerëz!
Një aromë parfumi e njohur e mbështolli nga pas, ktheu kokën të shihte. Ajo më një levizje të shpejtë rrotulluese, u ul. Pse u ul shpejt? Për shaka? Për të mos më lejuar ti shihja siluetat e gjoksit të vockël që dukej më I vogël kur ishte në këmbë? Për të fshehur këmbët e shtrembëra?
Po e shihte me sytë e saj djallezore të bukur, me një buzëqeshje shpotitëse mbi buzë. Sikur po luante. Ç’i pjell mendja? Ç’truke të fshehta femërore sajon? Ahh… ja pse një orë në tualet. Qënka parfumosur mirë…
- Erdha!

- Shpejt moj se tu ftoh çaji!
Ajo mbërtheu me duart e vockla gotën e çajit, duke i ngrohur.
- Brrr! Nuk kishte ujë të ngrohtë në banjë.
- Ç’ne? Ky me demek është lokal i mirë. Përveç atyre bubuzhelëve të ulur aty poshtë, që nuk kanë kuptim aty, mua po më pëlqeka. Çdo gjë në vendin e vet. Vetëm që, jemi ulur këtu, mu në buzë të ballkonit… si ballkon qënka ky kati i dytë. Po të shkundësh cigaren, i bie tjetrit në filxhanin e kafesë poshtë.
- Uh, thuaj ç’më mungonte! një cigare! – tha ajo. Nisi te frynte tymin, në një qetesi të dukshme, duke tentuar të bënte rrathë.
More ti Fati, Fati i mirë, e njihke mirë këtë lokal ë? Hmm! Buzëqeshi dhelpërisht, – këtu i sjell vajzat ti per kafe? Sa vajza ke sjellë ketu deri tani? Ke pasur fat ti Fati këtu?
- Hahah! Epo, të vërtetën?

- Po të vërtetën more. Pse duhet të më gënjesh?
- Që të dukem çun i mirë e i urtë nuk thua? Epo, e vërteta është që kam sjellë… ok, ti je e treta. Me të parën më eci, me të dytën jo…
- Po pse more nuk të eci me të dytën?
- Epo, s’më eci me te dytën se ndryshe, nuk do kisha pasur mundësinë me qënë ketu, tani, me ty, fiks pas një jave.

- Hahha! i poshtër, ç’po thua? Dmth, e dyta ishte më e mirë se unë?
Joo! Thjesht, ‘F A T’ mirësisht, Fatit, me të dytën si eci! Hahah! E ke parasysh? Mosecja me atë, dhe takimi ynë sot, koincidencë rastësore, misterioze, punë energjish, punë lojrash të atij kalamanit me hark në dorë që qëllon andej këtej me shigjeta me majë zemre, dëshirat e fshehta të nënës Natyrë etj, etj…
- Ëëe! Po po, ëhë! … hë ti hë! Qeshi ajo.

…Ajo është harruar fare, është lëshuar, është gati… kur duhet ta puth? Sa bezdi e kam të më shohin këta mut njerëzish… jemi dhe këtu, mu në cep të katit të dytë, kot nuk u ula te ai kolltuku aty, afër nargjilesë, kënd i kuq ai, kënd erotik, ai po, qenka cep shumë intim, por… Bah! Ca buzësh… si kumbulla të vockla te kuqe, shkelqyese, te mira, tere leng, hmm! I lepiu, I njomi! shiih! o zot! Buzë të lagura… i janë fryrë, ç’… si i lëvizin flegrat …
- Fssffss… kam ftot nga duart…

Ç’mos kesh ftohtë nga duart, të ka shkuar gjaku në gushë, buzë, gjoks… sa mendoj dhe unë, jam…
U afrua duke u dridhur me padurim, dukshëm, dhe i zuri duart.
Shumë të ftohta i ke… u afrua më shumë duke i ndjerë frymën… aroma e buzëve të lagura, përzier me aromën e parfumit, e shtynte të bëhej gjarpër që i rrëshqiste nën rroba asaj…tani…
Ndjeu buzët tërë tul të ëmbël, rrëshqitje, ohh, u hhhapën … lagështira e gjuhës së saj.., vibronte.., gjuha… spërdridhej bëshëm, vrullshem, epshëm, kërkuese nëpër gojën e tij.., i thithi buzët, u shkëputën

…
- Kjo ishtehh… – belbëzoi ajo e para.
Ishin skuqur, të dy, të paktën ajo po, por ai e ndjente që ishte skuqur e po avullonte…
Erdhën në vete, po mbanin akoma duart të njëri tjetrit pa lëvizur, sikur të ishin duar xhami. Ajo u përmend; – ti sikur do më ngrohje more mistrec! Përfitove nga një vajzë e pambrojtur…- pëshpëriti, duke luajtur me hundë me të.
- E pambjojtur posi… prit, – u afrua ai me një gjest duke fshirë cepin e buzës së saj,- të ka mbetur një cikë buzë imja aty…
- Maskara…
ai e ndjeu, ajo po e thithte me sy…

U afruan përsëri… ia mori kokën në duar, atë kokë të vockël me flokët aq të lemuar, qe i rane mbi fytyre, buzet e saj u happen serish, tani mbetej vetem, të shijonte… me gjuhë, buzët e saj, ti mbante buzën e poshtme midis dhëmbëve lehtë, e të ndjente rrahjet e forta të zemrës së saj duke i prekur brinjët… c’lëkurë.. ndjeu shtrëngimin e pantallonave, dhe muskujt që kontraktoheshin e dridheshin … i vinte ta zinte për beli, e ta hidhte në divanin e kuq aty tej, ajo i zuri kokën i shtrëngoi flokët, duke i kafshuar gjuhën fort, duke i thithur buzët, e ai luante me lakueshmërinë e belit të saj…
- Khhmmm! Më falni!
Kamarieri, sërish. Hera e tretë e mallkuar! Fare i qetë, e shpërfilles mbi kokën e tyre. Pa u ndier. Se kishin vënë re fare.
S’lëshon hije ky? Ah, po, jemi brënda… sa i qetë që është njëherë, shpërfillës fare… është mësuar këtu ky!

- Po? Ça kishe? Foli.
- Me falni… u kontraktua në sekondë kamarieri duke hedhur sytë poshtë, në kat të parë. Por..
- Fol pra…
- Më falni po ata zotërinjtë…
- Ça thua? Ai pa poshtë, e ndeshi vështrimet e tyre që ulën kokat menjëherë.
- Ça problemi ka? Foli ajo.
- Po jo, ata burrat, – foli tërë siklet kamarieri, – kanë bezdi që të ..
- Të ???
- Po ja, që ju afroheni aq shumë…
- Ca thua mor burre, spo marrim vesh gjë…

- Po, ja, kanë bezdi që ju putheni!
- Ç’ ç’ ca?
- Si more?
- Kanë bezdi që ju putheni në sy të tyre, në sy të gjithë lokalit. Kamarieri më në fund u çlirua.
- Ça thanë ata? Thanë gjë? Folën ata? Me ne e kishin ata? Pse puthemi ne? Si? Pse puthemi?
- Jo pse putheni, por nuk duhet të putheni sy tyre…

- Kuush?… ne? në kte lokal? Po ky është lokal çiftesh… këtu… ne? ça thua?
(Ju q… robt, motrat, gratë, kalamajtë, surretërit ,shtëpiat, pragun, të vdekurit, kafshë, b..q..ra, legena, plehra, mutër, qenër, pleq të rrjedhur, pisa, rrjepacukë, shkerdhata… ju vras me bukë në gojë)
…Ata aty? Ulëriti Fati i skuqur kokë e këmbë. Kamarieri u terhoq pas.
Të vijë njëri këtu,e të më thotë mua të mos puthem? – Vazhdoi ai të bërtiste. Ktheu kokën nga poshtë. Ata me kostum vazhdonin bisedën, sikur se kishin mendjen, tre të tjerët shihnin lart me vështrime nervoze.
Ata të më thonë mua të mos puthem? Ata? Si guxojnë?
- Si su vjen zor? Ne na shohin ata? Tha ajo.

- Hë moj Ana, ça tu thuash këtyre?
- Ky është lokal çiftesh pastaj, ç’duan ata këtu? Foli Ana. – Rinë e hapin sytë si ata përgjuesit nga liqeni? Si su vjen zor njëherë? Këtu ka vetem çifte!
- Ikk! Ik djali, ik! Foli nëpër dhëmbë ai.
Kamarieri zbriti shkallët e drurit si mace. Ata u panë në sy. U krijua një klimë e shpifur. Ai pa sërish poshtë.
- Ca gomarësh!

- Ata janë kurva të ndyra! Plehra! Qena! Atyre su ngrihet më. Nuk shkojnë më me grate! U vjen të hanë veten me dhëmbë si qenër që neve jemi të rinj, e jemi në qejf të puthemi e të bëjme ç’të duam! Ata janë bythëqira! Bëjne si burra me namuz! Ku kanë pikë burrërie ata? Fyen burri burrin kur tjetri është me femër i shoqëruar? Si guxuan njëherë? S’kanë faj! Nuk kanë faj fare! Janë në kryeqytet këta! Janë kurva kryeqyteti! Të ishin në anët e mia! Do u dridheshin këmbët të më shihnin në sy! Neve gjak bajraktarësh, ata gjak kurvash! Vijnë e më flasin kur unë po puth një femër! Si su vjen vështirë nga vetja? Ti vdes fare…

Ajo pa përreth, dy tavolinat e tjera që shihnin me cep të syrit.
S’ndihen ata se si sheh njeri. Ne jemi ne ballkon.
Pa Fatin, e fiksoi e habitur masseterin, si i lëvizte nga shtrëngimi i nofullave.
- Pa më shih pak? Më shih në sy? Harroje atë muhabet të lutem? Lëri ata. Janë injorantë. Pse më injorantët do merremi ne? Ata janë si bulldogër aty , të rinë, të plasin. Ja hajde këtu…
Ajo afroi buzët te ai. Ai e puthi, duke lepirë buzët e saj, duke kafshuar fort derisa ajo këlthiti. – Kafshë, më hëngre ! – qeshi.

Panë prapë poshtë. Njëri nga ata si halabakë porositi një xhiro tjetër. Uiski. Ti pështynte nga lart? Do bëhej skandal në lokal! Mos kishin gjë me vete ata pastaj! Po Anën ku dreq ta çonte?
- Dëgjo, ikim nga këtu? Dalim? S’po duroj më se më vjen tu pështyj. Ikim? Dalim.
O çun! Hajde lartt!
Pagoi, zbritën, hapi derën, ajo doli, ishte me kurriz, ai ktheu kokën dhe një herë nga tavolina me pesë burrat. Dy nga lloji halabak e panë dhe ata.
Të të përcjell deri te shpia.

Jo jo, se janë roje gratë e pallatit. Fillojnë flasin dhe… kot… lëre se këtu kthehem vetë!
Eh! Unë që kisha shpresë të ngjitesha sipër… e pa ai me cep të syrit, me djallëzi.
Hahah! More! As që bëhet llaf!
Ok ok, zemër, pafshim se flasim pastaj. Paçim!
U puthën sërish shkarazi.
- Këtu në rugë po, këtu me gjif men’ s’duhet të puthemi, jo atje.. – tha ajo duke qeshur.

Ai u nxi prapë.
- Lëre mos ma kujto!
- Paçim. Paçim. Puç!
Ajo eci me nxitim, kaloi rrugën e hyri në hyrje.
Vrap! Duhej të nxitonte!
Pas afër dhjetë minutash, me katër të tjerë, ndaluan e parkuan makinën, ndezur, me bagazhin drejtuar nga dera e klubit.

Hynë brënda. Burrat namuzqarë kishin ikur.
Sipas kamarierit, pasi ai kishte dalë nga lokali, ata ndenjën dhe pak, paguan shumë lekë, lanë bakshish shumë, e ikën me një touareg të zi, e një benz të fundit. Ai nuk i njihte.
- Çuni i turnit tjetër m ka thon iher që njoni nga ata, jo ata me kostum, ata t tjerët, njoni ka qen ne burg për vrasje.
- Po të ishim në anët e mia, grua do ishte bërë ai në burg.

Do behej grua, nuk do përgjonte njerëzit si puthen lokaleve. Bythëqiri! Po.
Të pesë djemtë dolën me supet lëshuar. Shoferi hipi në timon e rregulloi me kujdes dicka në kruskot.
- Hec pra! Na thinje!
- Prit pra të rregulloj këto se s’po rrija dot ul tamam ne sedilie. Ec, se do i shofim diku po hë. Ti mos u mërzit, – e gjuajti në krah Fatin ai. – Tirana e vogël është…

Pendimi i një mësuesi në duart e një nxënësi të vogël

Një ditë prej ditësh, djaloshi i cili nuk kishte kaluar moshën shtatë vjeçare u kthye nga shkolla duke qarë. Kur e pa nëna e tij e pyeti për shkakun e të qajturit? Ai i tregoi se njëri prej mësuesve të tij e kishte rrahur dhe e kishte fyer. Zemra e nënës nuk e përballoi dot këtë që i kishte ndodhur birit të saj.

Të nesërmen, thirri në shkollë dhe e pyeti mësuesin për shkakun e rrahjes së birit të saj të vogël dhe se çfarë kishte bërë ai. i tha: Ai shumë lozë në klasë, flet shumë e poashtu lëviz tepër, ai refuzoi nënshtrimin ndaj urdhërave dhe u tregua i pasjellshëm.
Nëna heshti dhe nuk dha asnjë përgjigje. Kur djali u kthye nga shkolla, ajo i tregoi çfarë i kishte thënë mësuesi. Djali tha: Po, kështu ka ndodhur.

Shenjat e habisë u shfaqen në fytyrën e nënës dhe i tha djalit e hidhëruar: E pse e bërë këtë?! Përgjigja ishte e çuditshme,
djali tha: Ngase mësuesi nuk është praktikues i fesë, thith duhanin e unë e kam këshilluar disa herë e ai nuk më dëgjoi!! Unë nuk dita se si ta shpreh ndryshe hidhërimin dhe urrejtjen time për veprën e tij përveç të tregohem i paedukuar në orën e tij.

Kur dëgjoi nëna këto fjalë, shenjat e habisë dhe hidhërimit u larguan nga fytyra e saj, e sidomos duke ditur se ai është fëmijë i vogël në zemrën e tij bartë të gjitha kuptimet e pafajësisë. Mirëpo, ajo prapë se prapë donte ta vërtetonte këtë gjë. E thirri mësuesin dhe i tregoi për fjalët e djalit të saj. Atë e kapi njëfarë tronditje e i tha asaj: Pasha Allahun, atë që e ka thënë ai është
e vërtetë, e unë prej këtij momenti pendohem nga çdo gjë që e hidhëron Allahun e Lartësuar, merita për këtë së pari i takon
Allahut e pastaj ty dhe birit tënd të vogël.

Përktheu:
Abedin Haxhiaj

Dashuria për nënën (tregim)

Tregimi në vijim është një ngjarje e shkurtër, mirëpo shumë tërheqëse dhe kuptimplote. Mbetem me shpresë se do t’ju pëlqejë shumë...
Pas 21 vitesh martesë, hasa në një dashuri të çiltër.

 Para disa kohësh fillova ta kaloja kohën me një grua të ve që prej 19 vitesh. Gruaja ime më tha:

- E di shumë mirë se sa e do atë.

Gruaja për të cilën më këshillonte shoqja ime që të kaloja çaste me të ishte nëna ime, e cila kishte mbetur e ve që para 19 vitesh. Punët dhe obligimet e shumta si dhe tre fëmijët kishin bërë që ta vizitoja nënën time shumë rrallë. Një ditë prej ditësh, gjeta kohë që ta ftoja nënën time për darkë. Mora telefonin dhe e telefonova. Ishte bërë vonë dhe nëna u bë merak kur ma dëgjoi zërin. Nuk e kishte zakon që të fliste me dikë në kohë të vona dhe më pyeti:

-Si je biri im? -Mirë jam nënë,- iu përgjigja. -Të telefonova nga ndërgjegjja për të kaluar disa çaste me ty.

Më pyeti: -Vetëm ne të dy?

U mendua pak dhe më tha: -Më pëlqen propozimi yt.

Ditën e enjte, pasi mbarova orarin e punës, u nisa për në shtëpinë ku banonte nëna ime. Ndihesha paksa i shqetësuar... Kur arrita në shtëpinë e nënës, vërejta se edhe ajo ishte paksa e merakosur dhe ishte duke pritur te dera e shtëpisë.Ishte veshur bukur dhe m’u duk se kishte veshur fustanin e fundit që i kishte blerë babai im pak para se të vdiste. Duke buzëqeshur si një engjëll, më tha: -Biri im, të gjithëve u kam thënë se sonte do të dal me djalin tim dhe që të gjithë janë gëzuar, andaj të gjithë me padurim presin kthimin tim për t’ua sqaruar hollësitë e këtij takimi. Shkuam në një restorant jo të zakonshëm, mirëpo i bukur dhe i qetë. Nëna u mbështet në krahun tim dhe dukej si një zonjë.

 Pasi u ulëm, fillova të lexoja listën e gjellëve, ndërsa nëna mund të lexonte vetëm shkronjat e mëdha. Gjersa po lexoja listën e ushqimeve, nëna, e cila më shikonte me një buzëqeshje të gjerë, me dy buzët e saj të çara nga mosha, më ndërhyri duke thënë: -Kur ishe i vogël, unë isha ajo që lexoja për ty.-Ndërsa tani ka ardhur koha të ta kthej këtë borxh dhe ja unë po lexoj sot për ty. Çlodhu dhe pusho nëna ime- i thashë.

Gjatë tërë mbrëmjes biseduam dhe nuk kishte asgjë të rëndomtë, me përjashtim të nostalgjive dhe përditshmërisë sonë. Qëndruam aq shumë, saqë ishte bërë shumë vonë. Pasi u kthyem dhe arritëm te dera e shtëpisë, nëna m’u drejtua me këto fjalë:

-Kam dëshirë që të dalim së bashku përsëri, mirëpo me kusht që të paguaj unë.

Ia putha dorën dhe i thashë lamtumirë. Pas disa ditësh më erdhi lajmi se nëna kishte ndërruar jetë. Kishte vdekur nga një sulm në zemër.E tërë kjo ndodhi për një kohë shumë të shkurtër, saqë unë nuk munda të bëja asgjë për të. Kaluan disa ditë dhe nga posta më erdhi një letër e dërguar nga restoranti në të cilin kishim darkuar unë dhe nëna ime. Në të kishin qenë disa fjali të shkruara nga dora e nënës sime:

"Kam paguar faturën para kohe, duke e ditur se nuk do të kem rastin të takohem me ty përsëri. Me rëndësi është se bëra pagesën për dy persona, për ty dhe gruan tënde. Ti assesi nuk mund ta përshkruash vlerën e asaj nate në të cilën darkuam së bashku. Të dua shumë biri im!”

Në atë moment arrita të kuptoja domethënien e fjalës "dashuri” apo "të dua”. Nuk mund ta kuptosh domethënien madhështore të kësaj fjale derisa nga dashuria jote të mos vjelë mirësi dhe bukuri edhe pala tjetër, ashtu siç bëri nëna ime. Asgjë nuk ka vlerë më shumë se prindërit, e në veçanti nëna. Dhuroja kohën që ata meritojnë. Duhet ditur se ky është obligim i ynë nga Allahu ndaj prindërve, prandaj këto gjëra nuk shtyhen. Në këtë rast më ra ndërmend tregimi kur qe pyetur Abdullah ibën Omeri: "Nëna ime është e moshuar, nuk mund të lëvizë fare dhe më duhet ta bart në çdo vend, madje edhe kur kryen nevojën.

Nganjëherë nuk ka fuqi që ta përmbajë veten, kështu që e kryen nevojën duke qenë në duart apo në shpinën time. A mendon se e kam kryer obligimin ndaj saj?” Ibën Omeri u përgjigj: "A ke harruar fëmijërinë tënde kur edhe ti veproje kështu me nënën tënde? Ti po i shërben duke shpresuar vdekjen e saj, ndërsa ajo të shërbente ty, me gjithë mundimet dhe lodhjet që kishte, duke shpresuar jetën dhe lumturinë tënde.” Me të vërtetë dallim i madh në mes këtyre dy qëndrimeve. Shpresojmë se porosia dhe mesazhi i kësaj ngjarjeje do të arrijë edhe tek ata që ende i kanë prindërit gjallë.


Përktheu nga gjuha arabe: Mr. Feim Dragusha