Flori Bruqi :Çka kishte zbuluar themeluesi i WikiLeaks Julian Assange për Kosovën?

Themeluesi i WikiLeaks, Julian Assange kishte zbuluar me shumë se 800 sekrete diplomatike, duke filluar nga fakti se Perëndimi kërkon pavarësinë e Kosovës nga Rusia dhe se qeveria serbe po e fsheh  Radovan Karaxhiçin dhe  Ratko Mlladiçin, shkruan BBC në gjuhën serbe.

Lobimi për një Kosovë të pavarur

WikiLeaks kishte publikuar një letër të ambasadorit amerikan në Francë, Craig Stapleton me 12 dhjetor 2006, se si Perëndimi ishte përpjekur ta bind Rusinë për pavarësinë e Kosovës.

Tutje, ai kishte zbuluar se si qeveria e Serbisë po i mbante të fshehët dy kriminelët e luftës, Radovan Karaxhiçin dhe Ratko Mlladiçin.

Julian Paul Assange lindi më 3 korrik 1971 në Townsville, Queensland, Australi, është një, aktivist gazetar politik, dhe një zëdhënës i WikiLeaks.

Assange i lindur në Australi, studioi fizikën në Universitetin e Melburnit. Si rezultat i punës së tij për Wikileaks, ai u arrestua disa here. Ai eshte diplomuar ne universitetin e melbournit ne degen e fizikes... Ai dha kontributin e tij ne ne projektin PostgreSQL duke kontribuar ne shume probleme te ketij projekti. Me pas ai publikoi Surfraw,nje kerkues faqesh interneti si command line per verionet Unix dhe Linux..

Me pas Assange filloi punen si krijues software ku dha dhe kontributet e tij ne librin :Underground Tales of Hacking: Që qershor 2010 Assange është kërkuar nga autoritetet amerikane. Sfond, krime të mundshme në lidhje me prokurimin dhe shpërndarjen e më shumë se 92.000 dokumente sekrete të NATO-s. SHBA gjithashtu po përpiqen që me ndihmen Gjermanisë, Mbretërisë së Bashkuar, Australisë dhe të aleatëve të tjerë për ta arrestuar.

Julian Assange, njeriu që me uebsajtin e tij tronditi themelet e diplomacisë amerikane?

Për mbështetësit e tij, Julian Assange është një prijës i fushatës për të vërtetën. 

Për kritikët, ai është vetëm një person që kërkon të jetë në qendër të vëmendjes e që ka vënë në rrezik jetë njerëzish, duke publikuar në masë të madhe materiale të rëndësishme. 



Asange përshkruhet nga njerëzit që kanë punuar me të si një njeri energjitik dhe jashtëzakonisht inteligjent, i pajisur me një aftësi fantastike për të zbërthyer kodet e kompjuterëve.

Zhvillimi i internetit i dha një shans për të përdorur aftësitë e tij në matematikë, edhe pse edhe këtu hasi vështirësi. Në vitin 1995, Assange u akuzua bashkë me një shokun e tij për një seri aktivitetesh hakerimi. 

Edhe pse grupi i piratëve informatikë ishte në gjendje të gjurmonte detektivët që u ishin vënë pas, Assange u arrestua dhe në gjyq u vetëdeklarua fajtor.

Ai u gjobit rëndë, por i shpëtoi burgut me kushtin e vetëm që të mos përsëriste krimet që kishte kryer. Më pas Assange kaloi një periudhë të gjatë akademike, i fokusuar në matematikë dhe fizikë. Kolegët me të cilët ka punuar e përshkruajnë atë si një gjeni që dallonte në çdo drejtim dhe që ishte shumë i dhënë pas konceptit të etikës, drejtësisë dhe atyre çfarë qeveritë nuk duhet të bëjnë.




Ai e ngriti portalin Wikileaks, që publikon dokumente konfidenciale të administratës amerikane, në vitin 2006, por do të ishte në Prill të vitit 2010 që ai do të pushtonte faqet e para të gazetave, kur publikoi pamjet e ushtarëve amerikanë që qëllonin për vdekje 18 civilë në Irak. Ai e promovoi dhe e mbrojti videon, ashtu sikurse bëri me publikimin e materialeve të klasifikuara të ushtrisë amerikanë në Afganistan dhe Irak, në Korrik dhe Tetor të të njëjtit vit.

Gjithashtu, faqja denoncuese e internetit arriti kulmin kur publikoi një seri dokumentesh, përfshirë 5 milionë email-e konfidenciale të agjencisë amerikane të inteligjencës Strefor. Por më vonë gjatë të njëjtit vit, ai u ndalua në Mbretërinë e Bashkuar, pasi autoritetet në Suedi shpallën një urdhër-arrest ndërkombëtar nën akuzën e agresionit seksual.

Pala suedeze donte ta merrte në pyetje në lidhje me dyshimet se ai kishte përdhunuar një grua dhe ngacmuar seksualisht një tjetër në Gusht të vitit 2010, teksa po vizitonte Stokolmin për të mbajtur një fjalim para studentëve. 

Vetë Assange ka deklaruar disa herë se në të dyja rastet kontaktet kanë qenë konsensuale, por megjithatë beteja ligjore që nisi e detyroi atë të strehohej në ambasadën e Ekuadorit në Londër për të shmangur ekstradimin.

Pasi kaloi thuajse 7 vjet brenda ambasadës, Assange u arrestua nga policia britanike më 11 Prill 2019, pasi presidenti ekuadorian Lenin Moreno bëri me dije se vendi i tij kishte vendosur t’i hiqte statusin e azilantit. 



Themeluesi i Wikileaks kishte argumentuar disa herë se nuk mund ta linte ambasadën për shkak se i druhej ekstradimit nga Suedia në Shtetet e Bashkuara, por oficerët e ambasadës i shpërfillën pretendimet e tij dhe e dorëzuan në policinë e Londrës.

FBI-ja dhe CIA-ja në kërkim të tradhtarit që i dha dokumentet sekrete WikiLeaks-it

FBI-ja dhe CIA-ja po hetojnë qindra të dyshuar të mundshëm për një nga shkeljet më të mëdha të sigurisë në historinë e CIA-s, raporton “CBS News”.

Publikimet e fundit të faqes investigative "WikiLeaks", të cilat përmbanin mijëra dokumente të fshehta, zbuluan mjetet e spiunimit të CIA-s,

Tashmë mësohet se hetimi dhe kërkim i përbashkët i të dyja agjensive të inteligjencës , për burimin që e ndihmoi “WikiLeaks” të publikonte “ "Vault 7" ka filluar zyrtarisht , njoftoi korrespondenti i CBS News .


Publikimi i “WikiLeaks” muajin nxori në dritë arsenalin digjital të CIA-s për përgjimet në sistemet kompjuterike, telefonat dhe televizionet.

Mijëra skedarë “top secret” që ishin të ruajtura brenda një "sekti shumë të sigurt të agjencisë së inteligjencës" u vunë në dispozicion të botës falas nga “WikiLeaks”

Këshilltari i kreut të kuvendit, Blerim Latifi e quan gruan e Millosheviqit “Lady Macbeth të Ballkanit”

Këshilltari i kreut të kuvendit, Blerim Latifi, ka bërë një postim në profilin e tij në Facebook në lidhje me vdekjen e ish gruas së diktatorit komunist jugosllav, Sllobodan Millosheviqit.

Ai e quan Mira Markoviqin si “Lady Macbethin” e Ballkanit, bazuar në tragjedinë e shkruar para gati katër shekujsh të William Shakespeareit, me titullin “Makbeth”.

Lady Macbeth e shtyen Lordin Macbeth [bazuar në një personazh të vërtetë historik] drejt një ambicieje të marrë dhe krimeve në luftën për të fituar pushtetin.


Ky është postimi i plotë i z.Latifi që duket se po kënaqet me Facebook-un e tij:

Shekspiri dhe Mira Markoviç

Shekspiri, në tragjedinë e tij “Makbeth”, i bën njërin nga zbërthimet më të mira ambicies së shfrenuar për pushtet. Aty gjejmë personazhin e një gruaje mizore, Lady Macbeth, e cila e mbështet në mënyrë kreative burrin e saj në krimet e luftës për pushtet.
Mira Markoviç, gruaja e Milosheviçit, e cila paska vdekur sot, meriton të mbetet në histori si Lady Macbeth i Ballkanit.

Kush ishte Mira Markoviq? 

Komunistja dhe feministja serbe që s’e tradhtoi kurrë kriminelin Millosheviq

Sot u mësua që ish gruaja e diktatorit komunist Sllobodan Millosheviq kishte vdekur në Rusi ku jetonte si azilante politike.

Por, kush ishte Mirjana Markoviq?

Ajo kishte lindur më 10 korrik të 1942-s në Pozharevc të Serbisë. Profesioni i saj ishte profesoreshë e Sociologjisë.




Ajo ishte e bija e Moma Markoviqit, një partizan komunist dhe i Vera Miletizit. Halla e saj ishte Davorjanka Paunoviq, sekretaresh private dhe e dashur e Josip Broz Titos. Edhe nënën e kishte pjesë të Partizanëve Jugosllavë gjatë luftës, për të cilën thuhet se ishte kapur dhe kishte kallëzuar gjëra me rëndësi te gjermanët pas torturave. Më pas ishte ekzekutuar në kampin e përqendrimit në Banjicë.

Markoviqi e kishte njohur Millosheviqin derisa po e kryenin shkollën e mesme bashkë. Ishin martuar si 23 vjeçar, më 196. Kanë dy fëmijë, Markon dhe Marijan.

Ajo ka një Ph.D. në Sociologji të marrë në Universitetin e Beogradit. Më pas ishte bërë pjesë e Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Rusisë.




Mira Markoviq ishte konsideruar si një grua shumë e fuqishme, dhe si i vetmi person të cilit i burri i saj ia vinte veshin. Po ashtu, si lidere e Së Majtës Jugosllave, ajo kishte pasur impakt të pavarur politik në vend. Ajo është edhe autore e një numri të madh librash, shumë prej të cilëve janë përkthyer dhe shitur në Kanada, Rusi, Kinë dhe Indi.

Pikëpamjet politike të Markoviqit ishin të ekstremit të majtë. Ajo po ashtu e cilësonte veten edhe si feministe. Markoviqi kishte pak respekt për liderët serbë të Bosnjes që kryen krime të tmerrshme në atë vend. Bile, sipas raportimeve, Markoviqi ia kishte ndaluar burrit të saj, Millosheviqit që të pranonte thirrje telefonike nga tashmë i dënuari për krime lufte dhe gjenocid, Radovan Karadzici.

Kina në Ballkan

VALBONA ZENELI 

Ekonomitë e Ballkanit Perëndimor janë të vogla dhe të pazhvilluara, çka do t’i bënte ato të parëndësishme për vëmendjen e Kinës së largët. Por në të vërtetë nuk është ashtu. Për shkak të pozitës së tyre gjeografike, këto vende – Shqipëria, Bosnja dhe Hercegovina, Kosova, Mali i Zi, Maqedonia e Veriut dhe Serbia – janë një pjesë e rëndësishme e Rrugës së Mëndafshit. Pekini po ndërton asetet e tij në rajon, madje me çmime shumë të lira. Dhe nuk e ka problem edhe të konkurrojë fort aktorët perëndimorë në rajon, në mënyrë që të rrisë ndikimin e vet politik. Aktualisht, Bashkimi Europian është partneri kryesor tregtar i Ballkanit Perëndimor, me 73% të sasisë së tregtisë së jashtme. Përqindja e Kinës në tregtinë me rajonin është ende shumë më e ulët, duke përbërë vetëm 5.7% të tregtisë së përgjithshme në rajon.


Vendet e Bashkimit Europian janë gjithashtu investitorët kryesorë në rajon, me më shumë se 60% të investimeve të huaja direkte totale. Si krahasim, investimet direkte kineze në rajon mbeten ende të ulëta, duke përbërë vetëm 3% të totalit të investimeve të huaja. Deri më sot, Serbia është vendi i vetëm në Ballkanin Perëndimor, që ka tërhequr investime të konsiderueshme nga Kina.

KREDI TË MËDHA, INVESTIME TË VOGLA

Por, vetëm sasia e investimeve direkte nga Kina, nuk na ofron kornizën e duhur analitike për të kuptuar çfarë po ndodh në rajon. Në njëfarë mënyre, Kina është duke fluturuar “nën radar” me qasjen e saj në Ballkanin Perëndimor, e cila mbështetet kryesisht në kredi dhe jo në investime aktuale.

Kinezët e shohin Ballkanin Perëndimor si një objektiv me vlera, për më shumë se një arsye. Para së gjithash, rajoni vuan nga një hendek i madh infrastrukturor dhe është në nevojë financimesh të larta (në të njëjtën kohë edhe i zhytur në borxhe, por kjo gjë, në fakt, nuk është faktor shqetësues për kinezët). Përveç kësaj, kinezët tërhiqen nga praktikat e mjegullta ligjore, rregullat e shkujdesura të prokurimeve publike dhe ligjet e paqarta të punësimit, të cilat mbizotërojnë në Ballkanin Perëndimor.

Forma kryesore e bashkëpunimit ekonomik kinez me Ballkanin Perëndimor është dhënia e kredive për projekte infrastrukturore, kryesisht në transport dhe energjetikë. Pekini ka njoftuar projektet e ndërtimit të dy autostradave në Maqedoninë e Veriut dhe një në Mal të Zi.

Në përgjithësi, projektet kineze fokusohen në Serbi, e cila ka edhe ekonominë më të madhe të rajonit, duke përbërë 44% të Prodhimit të Brendshëm Bruto rajonal. Serbia është veçuar në lidhje me projekte kineze për një vlerë më shumë se 2.5 miliardë euro. Projekti më i rëndësishëm është përmirësimi i linjës hekurudhore me shpejtësi të lartë Beograd-Budapest. Duke modernizuar këtë rrjet hekurudhor, Pekini synon krijimin e korridorit të transportit midis portit të Pireut në Greqi dhe Europës Perëndimore, duke kaluar përmes Maqedonisë së Veriut, Serbisë dhe Hungarisë.

Sipas planeve origjinale, treni i parë në hekurudhën e re, duhet të kishte kaluar nëpër Hungari që në vitin 2017, por ndërtimi i hekurudhës në anën hungareze ende nuk ka filluar. Pengesa kryesore duket se janë shqetësimet e Komisionit Europian në lidhje me mungesën e transparencës në marrëveshjet financiare midis Hungarisë dhe Kinës.

KUSHTET E BASHKËNGJITURA

Në dallim nga projektet infrastrukturore në Hungari, projektet e iniciativës kineze, Belt and Road (Brez dhe Rrugë), në Ballkanin Perëndimor, ku të gjitha vendet e rajonit janë anëtare (me përjashtim të Kosovës), natyrisht, nuk janë të detyruara t’i nënshtrohen standardeve dhe rregulloreve të Bashkimit Europian, të cilat i kushtojnë gjithashtu një vëmendje të veçantë qëndrueshmërisë financiare të këtyre projekteve.

Në mungesë të vlerësimeve të tilla të rëndësishme, qasja shumë e “lirshme” e Kinës rrezikon të krijojë paqëndrueshmëri fiskale për qeveritë në rajon, veçanërisht duke pasur parasysh borxhet dhe obligimet e mëdha që këto vende kanë. Në fakt, për shumë nga projektet mungon transparenca dhe debati publik mbi procedurat e hapura të prokurimeve publike.

Disa nga vendet e Ballkanit Perëndimor tashmë kanë arritur nivele të borxhit sovran deri në 70% të Prodhimit të Brendshëm Bruto të tyre (Mali i Zi, në veçanti, ka arritur shifrën 80% të PBB). Dhe duke vazhduar e marrë edhe më shumë kredi, këto vende mund të bien lehtë në kurthin e “robërisë nga borxhi”. Që prej vitit 2018, pothuajse 40% e borxhit të Malit të Zi është ndaj Kinës, e ndjekur nga Maqedonia e Veriut me 20% të borxhit të saj, Bosnja dhe Hercegovina me 14% dhe Serbia me 12%, sipas të dhënave të MERICS.

BE VS KINA: HUADHËNËS I MIRË VS HUADHËNËS I KEQ?

Ndryshe nga narrativa e përgjithshme në lidhje me diplomacinë kineze të “çekut të bardhë”, fondet e kombinuara të Bashkimit Europian për infrastrukturën dhe zhvillimin ekonomik janë më të mëdha dhe më të lira për vendet e Ballkanit Perëndimor. BE-ja aktualisht ofron edhe grante, ndërsa përfshirja financiare e Kinës është e kufizuar vetëm në kredi.

Për fat të keq, oferta e BE-së është më pak tërheqëse sesa ajo kineze për shkak të rregullave të vështira burokratike, që i bashkëngjiten financimeve të BE-së. Natyrisht, këto rregulla janë zhvilluar me kalimin e kohës për të zvogëluar rrezikun e paqartësive financiare të projekteve të ndryshme dhe për të “shpëtuar”.

vendet në zhvillim nga qeveritë që ndërmarrin veprime të pamatura financiare që shpesh i shërbejnë thjesht interesave të tyre korruptive apo elektorale. Në këtë sens, kreditë kineze në një atmosferë të praktikave ekzistuese ligjore, të paktën ne disa vende të Ballkanit Perëndimor, përshtaten shumë mirë me interesat lokale.

KREDITË INFRASTRUKTURORE

Realiteti mund të jetë edhe më keq sesa duket. Mantra e famshme kineze “jo kushte të bashkëlidhura”, në lidhje me financimet e saj, mund të jetë çdo gjë tjetër përveç kësaj. Ndërkohë që kreditë perëndimore ofrohen së bashku me një varg kushtëzimesh, që në përgjithësi lidhen me qeverisjen e mirë dhe transparencën, financimet kineze kushtëzohen me zbatimet e projekteve infrastrukturore nga kompanitë kineze (kryesisht ndërmarrjet shtetërore), si edhe me punësimin e krahut të punës kinez.

Asnjë nga këto nuk ndihmon vërtet në zhvillimin e ekonomive lokale. Por kjo, sigurisht, nuk është në qendër të interesit të palës kineze, e cila është në rajon për të bërë biznes të mirë. Ajo vetëm kërkon të eksportojë kërkesën ekonomike në çfarëdo mënyre që të mundet, qoftë me eksport mallrash e produktesh, apo edhe “eksport projektesh”.

PËRTEJ LIDHJEVE EKONOMIKE

Në përgjithësi, kinezët janë të prirur për të mbuluar “gjurmët” e tyre. Në të gjithë Ballkanin Perëndimor ata kanë krijuar një bashkëpunim në fushat joekonomike, siç janë në kulturë, arsim dhe shkencë. Qëllimi i qartë është rritja e bashkëpunimit midis Pekinit dhe qeverive individuale për të balancuar në një farë mënyre mungesën e investimeve direkte.

Për fat të keq, nuk ekziston asnjë debat publik në Ballkanin Perëndimor në lidhje me mundësitë, por edhe sfidat që kanë të bëjnë me rritjen e pranisë kineze në rajon. Publiku nuk ka ndonjë perspektivë reale të modelit të qeverisjes në Kinë dhe distanca gjeografike luan fort në favor të Kinës. Me një investim në rritje të Pekinit në mjetet e “soft power” (pushtetit të butë), siç janë mediat, organizatat joqeveritare të shoqërisë civile, institutet konfuciane, edhe perceptimi popullor në rajon po zhvendosen drejt të qenurit gjithnjë e më i favorshëm ndaj Kinës.

Disa vëzhgues më largpamës, veçanërisht në Serbi, e përshkruajnë ndikimin e Kinës në rajon edhe si një formë e re e “neo-kolonizimit”. Kinezët, nga ana e tyre, nuk janë shumë të shqetësuar për këto kritika, për aq kohë sa shumica e popullsisë serbe, e konsideron Kinën aktorin e huaj të dytë më të rëndësishëm dhe investitorin më të besueshëm, menjëherë pas Gjermanisë.

PËRGJEGJËSIA E VETË BASHKIMIT EUROPIAN?

Në vitin 2017, Bashkimi Europian do të paralajmëronte se “Ballkani, lehtësisht mund të kthehej në një fushë shahu, ku mund të luheshin lojërat e pushteteve të mëdha”. Kjo gjë tashmë është një realitet. Kina synon përdorimin e Ballkanit si një pikë hyrjeje në tregun e madh europian dhe, për të forcuar edhe më tej përfitimet e saj, mund edhe të përpiqet të promovojë modelin e vetë politik në vendet e rajonit, duke shfrytëzuar qeverisjen e tyre të dobët. Pa perspektiva të qarta të anëtarësimit në BE, vendet e Ballkanit Perëndimor do të largoheshin edhe më shumë nga përafrimi i kushtueshëm normativ me BE-në dhe nga dhimbjet që shkaktojnë reformat e qeverisjes së mirë. Këto të fundit kërkojnë një vizion të qartë e largpamës, në një rajon që i është i konsumuar çdo dite e më shumë me përmbushjen e nevojave afatshkurtra. Pra, nuk është “çudi e madhe” që njerëzit do t’i shikojnë kinezët dhe investimet e tyre pozitivisht. Në fund të fundit, edhe marrja e një huaje financiare gjithmonë duket e mirë, pasi “dhimbja” materializohet më vonë.

SI PËRFUNDIM…

Angazhimi në rritje i Kinës në Ballkanin Perëndimor nxitet nga një logjikë e qartë gjeoekonomike dhe politike. Qëllimi kryesor i Pekinit është që të përdorë rajonin si një portë hyrëse dhe një platformë komerciale për Europën Perëndimore, ku qëndrojnë edhe interesat reale të Kinës, në një kërkim të “pangopur” për tregje të reja, teknologji dhe njohuri.

Gjurma kineze në Ballkan nuk është se duhet të jetë domosdoshmërisht në kundërshtim me interesat europiane të këtyre vendeve, pasi investimet kineze në rajon do të mund të krijonin mundësitë e rritjes se ndërlidhjeve (connectivity) dhe të integrimit të tregut, qoftë rajonal apo edhe me BE-në. Por, për shkak të një kombinimi faktorësh, duke përfshirë ekonominë politike të rajonit, nivelet mbizotëruese të borxheve publike dhe kufizimeve të shpenzimeve, mungesën e transparencës, konkurrencën e dobët ekonomike dhe thellimin e divergjencave në çështjet e tjera të sigurisë, Kina mund të bëhet edhe një faktor sfidues për të ardhmen europiane të Ballkanit.

* Dr. Valbona Zeneli është drejtore e Departamentit të Iniciativave Strategjike në Qendrën Europiane të Studimeve të Sigurisë “George C. Marshall”.

Ky artikull reflekton pikëpamjet e autorit dhe jo domosdoshmërisht pozicionin apo politikën zyrtare të “Marshall Center” dhe të qeverive të SHBA-ve dhe Gjermanisë.

Nga Flori Bruqi : E duam Shqipërinë si gjithë Europa

Rainhard Kloucek

Situata politike në vend, me opozitën jashtë parlamentit, protestat dhe mungesa e një dialogu mes partive politike ndërkohë që në vend po afrojnë zgjedhjet vendore, ka marrë edhe vëmendjen e mediave të huaja.

Në fillim të marsit u zgjodh kryetari i ri për katër vitet e ardhshme i Komunitetit Mysliman.

Zgjedhjet përfunduan me një shumicë prej 2/3 e votive për Bujar Spahiun.Ai është një përfaques me orientim të moderuar europian , i Komunitetit Mysliman. 

Zgjedhjet zgjatën disa javë në të cilat pati presion të madh që të zgjidhej kandidati tjetër Ylli Gurra. 

Ai doli si kandidat përfaqësues i Presidentit turk Erdogan dhe thuhet se është afër salafistevë.

Mes gjthë presionin turk , i pranishëm në Shqipëri ishte dhe vëllai i Presidentit Turk Mustafa Erdogan. 

Qarqet e mirë informuara raportojnë për ndërhyrjen e drejtpërdrejtë nëpërmjet mesazheve të përfaqësuesve të qeverisë turke.

Më pas në mbështetje të Gurrës dolën Kryeministri Edi Rama , Kryebashkiakiu Erion Veliaj dhe Kryetari i Grupit Parlamentar Taulant Balla.

Opozita kundërshtoi ashpër ndërhyrjen e qeverisë turke dhe atë të qeverisë socialiste. Ajo ju bëri thirrje myslimane që të ruanin dinjitetin e tyre dhe të të zgjidhnin rrugën europiane.

Shqipëria po përballet me problemin e trafikut të drogës.

Gjurmët të çojnë në nivelet më të larta të qeverisë e cila bashkëpunon me mafian.

Në rastin konkret të zgjedhja e përfaqësuesit të myslimanëve erdhi si pasojë e ndërhyrjes së agjentëve turk dhe lidhjeve më mafian e drogës.

Ndër të tjera qeveria socialiste ka ruajtur lidhjet me mafien e drogës, e cila ka blerë masivisht votat zgjedhjet e kaluara.

Turqia ka influencë masive në vendet e Ballkanit. Qëllimi është marrja në kontroll e infrastrukturës strategjike.

Në këtë kontekst akuzat e korrupsionit janë të mëdha.

 Kështu 40% e linjave ajrore janë turke. Akuza e korrupsionit kanë çuar në protesta të shumta në mars ku mijëra mbështetës të opozitës kërkojnë dorëheqjen e qeverisë.(marrë nga Rainhard Kloucek)

Lulzim Basha: 

Ky është fundi i qeverisë-bandë, kërcënimi për demokracinë, sigurinë e mirëqenien, nuk ka…

Kreu i Partisë Demokratike, Lulzim Basha ka reaguar pas protestës së djeshme të opozitës përpara kryeministrisë dhe parlamentit.

Në një postim në facebook, ku ka publikuar foto nga tubimi i djeshëm, Basha shkruan se ky është fundi i “qeverisë-bandë”, ndësa shton se ajo është rreziku numër një, sipas tij për demokracinë e sigurinë në vend.




Kreu i demokratëve ka theksuar edhe një herë se nuk ka kompromis për Shqipërinë me standarte Europiane.

“Ky është fundi i qeverisë-bandë të kapur duke vjedhur zgjedhjet me kriminelët, kërcënimi nr.1 për demokracinë, sigurinë, mirëqenien. Nuk ka kompromis me ëndrrën tonë “E duam Shqipërinë si gjithë Europa”, me standardet europiane për zgjedhje të lira, drejtësi dhe ekonomi të lirë!”, ka shkruar Basha.

Artur Zheji:

 U krye një krim publik zoti Lleshaj: Tortura me gaz, kundër të drejtës për të protestuar!

Sigurisht që urdhërin për të lëshuar gaz të shumtë, në disa seanca të përsëritura, kundrejt protestuesve që po qëndronin paqësisht dhe me flamur kombëtar, përpara Kuvendit të Shqipërisë, e keni dhënë ju zoti Ministër!

Por unë nuk dua ta besoj, ose më saktë nuk do të doja ta besoja. Sepse pikërisht kur gazi u derdh mbi shqiptarët që nuk e mendojnë si ju, por që janë shqiptarë po aq sa ju, ata, ishin më paqësorë se asnjë çast tjetër të asaj proteste.

Kjo do të thotë se gazi, u përdor si torturë dhe si ndëshkim masiv, thjesht sepse, ata po protestonin kundër kryeministrit tuaj dhe kundër qeverisë ku ju bëni pjesë. Kjo ndoshta ju, që e mendoni ndryshe nga ata, por keni pushtet, policë, pushkë e gaz, mund tju ketë lënduar dhe revoltuar në brendësi.

Ndoshta ju, si ministër, si ish anëtarë e kryetarë bordesh të rëndësishme, ndoshta ju pra, po përjetoni pjesën më të bukur të jetës suaj dhe të karjerës që keni ëndëruar, që kur u veshët me uniformë ushtarake për herë të parë.


Ndoshta ju dëshëroni me gjithë shpirt që të qëndroni ministër për një kohë sa më të gjatë, të jepni urdhëra dhe të ndjeheni i rëndësishëm, kjo është padyshim një ndjesi e bukur në jetën tuaj personale, që dukshëm ju ka magjepsur dhe ju bën tashmë të pandjeshëm ndaj njerzve.

Ndoshta ju, në këtë kohë krize, ndjeheni, fill pas shefit tuaj që ju besoi kaq shumë, njeriu më i begenisur i kësaj qeverie mjerane dhe kjo ju jep një gjumë plot ëndra dhe një zgjim mëngjesor nën tingujt e një burie imagjinare triumfuese!

Një ish rekrut i thjeshtë me plot ëndra në sirtar, bëhet gjeneral dhe më pas, ish rekruti, është sot ministri i rëndësishëm, që komandon mijëra e mijra vetë, që ndiqet nga kamerat e televizionet si një yll kinemaje, e plot gudulisje sedre si këto, në një moshë kur ndoshta e kishit humbur shpresën se mund të vinte një ditë e tillë, edhe për ju…

Dhe nuk ju zgjon më në mëngjes, prej shumë kohësh buria e ashpër e zgjimit në kapanon, por tringëllima me variacione e celularit, mbushur me sms-ëra kryeministrore…

Të gjitha këto, ti gëzoni zoti gjenaral e ministër Lleshaj, por në emër të këtyre miklimeve, ledhatimeve të sedrës apo të përfitimeve të tjera, nuk keni të drejtën të helmoni mijëra njerëz me gaz të rëndë dhe të merrni në shënjestër të gazit, të varfërit e popullit tënd, deputetët e vendit tënd, mediat shqiptare në krye të detyrës, fëmijët e shumtë që barisin si pjesëmarrës apo si kureshtarë në rradhët e protestuesve. Ajo që ndodhi në datën 13 Prill 2019, ishte një goditje ndëshkuese me gaz nga policia e shtetit!

Ishte një goditje për të shkaktuar dhimbje dhe vuajtje, pa asnjë shkak dhe detyrim operacional. Permimetri i Kuvendit, ndryshe nga perimetri i Aeroportit të Rinasit, ku u grabitën ditën për diell 10 milionë euro, ishte i sigurtë, i paprekur dhe aspak nën sulmin e protestuesve.

Dhatë pra, ju zoti Lleshaj, një urdhër krejt antiligjor, ndëshkues dhe torturues, ndaj mijëra njerëzve të pafajshëm dhe të pambrojtur, madje më pas, patët edhe hipokrizinë të akuzonit se shkaku ishin ata dhe maskat e tyre.

Gjithsesi, unë ju falenderoj për këtë veprim që bëtë, sepse ju zoti ministër, me këtë akt, themeluat shtetin e ri policor të vitit 2019 dhe bëtë edhe më të dukshme se jeni i gatshëm të urdhëroni ose të jepni edhe vetë, urdhëra kundra popullit, që ju paguan mirë dhe shtrenjtë, që ta mbroni dhe jo ta sulmoni!

Populli nuk është armiku juaj, zoti Lleshaj, ndërsa ju, kryet një vepër të vullnetshme ndëshkimi të paramenduar ndaj tij.
Mendoj se sot, sëpaku moralisht, ju zoti Lleshaj, i humbët përgjithmonë gradat e djersitura të Gjeneralit, që mbani diku në sirtar, qëkurse u veshët me teshat civile të ministrit dhe helmuat me qëllim torturën dhe vuajtjen, popullin tuaj, që ushtronte të drejtën kushtetuese të Protestës!

Armand Shkullaku:

“Rama në panik, s’po drejton dot më lojën që po luajnë të tjerët. Shumë shpejt…”

Duke komentuar shperthimin e djeshem te kryeministrit Edi Rama, teksa iu adresua me lume fyerjesh gazetareve, te cilat me pas i cilesoi thjesht nje opinion dhe aspak fyerje, gazetari Armand Shkullaku analizon se “sjellja e Edi Ramës është tipike e një njeriu që shikon fundin e tij, pikërisht në momentin kur e mendonte veten më të fortë se kurrë”.

 Shkullaku shkruan se “Ai po vepron në panik, i pasigurt për të ardhmen e tij politike dhe për këtë duhet kuptuar. Prandaj, ndoshta nuk i duhen hequr mikrofonat kur nis e shan përçart. Shumë shpejt do të na shkaktojë të qeshura më shumë se mister Bini”.


Të shumtë ishin ata që u habitën nga shthurja e gjuhës së kryeministrit përpara gazetarëve dhe nga shpërthimi i tij i papritur pas seancës parlamentare, që nuk lejoi Prokurorinë të vijonte me ndalimin e deputetit Saimir Tahiri.

Hamendësimet e shumta për agresionin anormal të kryeministrit, që shkonin nga tronditja psikike deri tek aversioni i tij i njohur për lirinë e fjalës, e kanë një shpjegim. Sjellja e Edi Ramës është tipike e një njeriu që shikon fundin e tij, pikërisht në momentin kur e mendonte veten më të fortë se kurrë.

Ajo që po ndodh me rastin Tahiri, është vetëm hapja e një kapaku që po nxjerr dhe do të nxjerrë zbuluar kazanin politik ku është gatuar qeverisja e Ramës për katër vite me radhë. Tahiri nuk është një rast i izoluar, që merr fund me një votim në Kuvend. Ai përbën daljen në dritë të një modeli qeverisës që ngërthen brenda vetes lidhjet politikë- krim, korrupsionin dhe përqendrimin e pushtetit në një kupolë të vetme. Këtë fenomen, Edi Rama as nuk e kontrollon dot më nëpërmjet levave të tij të propagandës dhe as e parashikon dot se ku mund ta ketë fundin. Kaq mjafton për t’ia rrënuar atij qetësinë, për t’ia shtuar ankthin dhe për ta nxjerrë para gazetarëve si liderët tipikë autoritarë, që sa më shumë shohin fundin aq më tepër agresivë bëhen.

Në këtë këndvështrim duhet parë si shpërthimi i tij i fundit ndaj reporterëve që bëjnë punën e tyre, ashtu edhe fjalimi që mbajti në grupin parlamentar të PS, dy ditë përpara votimit për Saimir Tahirin. Edi Rama nuk e di nëse ka bërë mirë apo e ka rënduar pozitën e tij duke vendosur të mos e dorëzojë ish-ministrin e Brendshëm. Kjo e bën nervoz dhe gati të përçartë kur duhet të flasë në publik. Në një anë përpiqet të lajë duart me Tahirin dhe në anën tjetër shtyhet nga instinkti i vetëmbrojtjes për t’u bërë mburojë për të. Kryeministri e ndjen se ky mund të jetë fillimi i fundit për të, por është i paaftë të drejtojë një lojë që po e luajnë të tjerët.

Nëse do e dinte që gjithçka do të mbyllej te Saimir Tahiri, ai me siguri do t’i shkonte deri në fund qëndrimit që mbajti në ditët e para, kur çështja e ish-ministrit u bë publike. Por kur mori sinjale se bëhej fjalë për një proces dhe jo për një rast të vetëm, zgjodhi të bëjë atë që dinë të bëjnë liderë të prerjes së tij sa herë që u rrezikohet pushteti. Zgjodhi sulmin ndaj prokurorisë, mediave, opozitës, komentuesve në facebook, njerëzve në rrugë, ndoshta edhe ndaj vetes së tij, që ishte kapur mat pikërisht aty ku akuzohej për vite me radhë: në lidhjen e qeverisë së tij me krimin dhe korrupsionin.

Fillimisht Edi Rama u mundua të bëjë figurën e një lideri të moderuar perëndimor, të atij që i hap rrugë drejtësisë për këdo, madje edhe për ndonjë “dru të shtrembër” që i qëllon brenda shtëpisë së tij. Ai u shfaq parimor dhe i pakompromis, ndonëse i prekej krahu i djathtë i qeverisë së tij. Drejtësi deri në fund, asnjë pengesë për prokurorinë, ishin fjalët e tij të para, të përsëritura nga papagallët e vegjël në PS. Disa kaqolë mediatikë u entuziazmuan dhe nxituan që njollën ta shndërronin në pastërti, duke rifilluar avazin e vjetër të krahasimit me Berishën. “Ja, Rama nuk është si ai. Nuk e pengon drejtësinë, ka tjetër standard. Nuk vepron me Tahirin si Berisha me Gërdecin apo 21 janarin… është lider që respekton ndarjen e pushteteve”, ishin komentet që synonin ta nxirrnin të papërlyer kryeministrin nga balta ku ishte llokoçitur qeverisja e tij.

Por iu desh të bënin prapaktheu, sapo kryeministri i “standardit europian” kuptoi që rasti Tahiri ishte një ingranazh që po lirohej në makinerinë e ndërtuar prej tij e që tani rrezikon të shembet. Përballë këtij rreziku u shfaq një Ramë tjetër. Njeriu që mbështeste drejtësinë shpërtheu në akuza politike ndaj prokurorëve: Pas akuzave të ngritura nga Prokuroria, për hir të së vërtetës me një vrap që do kishte hutuar edhe Ben Xhonsonin, me një paraqitje komike që do kishte rrëzuar edhe Mister Beanin, kësisoj, mbase shumëkush mund ta ketë pritur, por edhe më shumë e presin që unë t’i bashkohem qëndrimit haptazi dhe ngulazi të prerë të Saimir Tahiri, kundër një gjyqi farsë, që për hir të së vërtetës i ngjan një farse të inskenuar nga amatorë, inatçinj… Në cilën epokë të gurit u gjet kurajoja për t’i prerë faturën e burgut deputetit me katër fletë bakalli që do të ofendonin çdo bakall … dhe për llogari të kujt deshën t’ia shesin këtë faturë të arrestit me burg këta prokurorë, deklaroi Rama duke aluduar më tej se dosja e prokurorisë ishte shkruar në zyrat e opozitës, se kishte një komplot politiko-mediatik prapa kërkesës së prokurorëve etj. Paralelisht me sulmin personal, ai orientoi në sinkron edhe ata, që më parë e duartrokitën kur tha se do i hapte rrugë drejtësisë, për të nisur denigrimin personal ndaj përfaqësuesve të akuzës.

Rama mund të stërmundohet sa të dojë që të rrijë brenda kostumit perëndimor dhe t’i durojë atletet adidas që ia shtrëngojnë këmbët, por kur ndjen se i kërcënohet pushteti është i gatshëm t’i flakë ato dhe t’i shpallë luftë kujtdo që e vendos përballë të vërtetës. Ai mund të mos i thotë “horr” Adriatik Llallës, por ky është një ndryshim stilistikor dhe jo thelbësor. Sepse sulmi politik ndaj prokurorëve është i njëjti reagim tipik që di të bëjë një soj politikanësh sa herë kapen në mëkat.

Kryeministri ka nisur një betejë kundër prokurorisë, mediave dhe opozitës, për ta projektuar hallin që e ka zënë si një pasojë që i vjen nga “Fronti i së Keqes” dhe jo si krizë të qeverisjes së tij, që tashmë ka shpërthyer. Por këtë herë të gjithë e kanë të qartë se të keqen e ka brenda dhe më kot tenton t’i bëjë dalje. Ai po vepron në panik, i pasigurt për të ardhmen e tij politike dhe për këtë duhet kuptuar. Prandaj, ndoshta nuk i duhen hequr mikrofonat kur nis e shan përçart. Shumë shpejt do të na shkaktojë të qeshura më shumë se mister Bini. Provojeni si fillim t’i hiqni zërin dhe t’i shihni shprehjet e fytyrës ndërsa u sulej gazetarëve përpara selisë së Kuvendit.

Vito Kapo tregon debatet me Hysniun: Dinte shumë sekrete të Enverit, por…

Vito Kapo, bashkeshortja e Hysni Kapos tregon gjate intervistes se dhene për “Albania Free Press”, detaje nga puna qe bente, si shperblehej dhe çfare i jepte i shoqi per ta ndihmuar, duke perjashtuar ato qe ajo i cileson ‘sekrete’.


Teksa flet per raportin me bashkeshortin, Vito Kapo thote se ata bënin vetëm debate pune, por asnjëherë grindje të tjera.


“Hysniu, si njeriu më i afërt i Enverit dinte shumë sekrete që mua nuk m’i thoshte. Dy herë kemi bërë njëfarë debati për emërimet e reja dhe pranimet në Byronë Politike. Unë i thoja se duhej të afronim njerëz me shkollë, madje që të kenë studiuar jashtë. Hysniu më dëgjonte, por nuk fliste, kurrë nuk më ktheu përgjigje për këtë pyetje. Atëherë, Enveri kishte dhe një orientim që të ofrojmë njerëz nga klasa punëtore, por dijet e tyre stononin me zhvillimet e kohës. Hysniut nuk i pëlqente kjo pyetje ndaj dhe nuk më kthente përgjigje. Rrinte i heshtur. Orientimet ishin orientime… Por shumë sekrete nuk m’i tregonte”- thote ajo.

Sipas saj, Hysniu ishte shumë punëtor dhe po aq i mbingarkuar.

“Unë shkoja për ta lehtësuar duke i kërkuar ta ndihmoja, pasi secili punonte në dhomë të ndryshme. Kur e shihja ashtu në punë i thoja: “Ke gjë për të më dhënë mua?”. Vetëm atëherë ai më jepte dosjet e tepërta, që s’përbënin sekret që s’ishin materiale të Byrosë Politike. Materialet e Byrosë ai nuk m’i jepte kurrë, kurrë. Ai ma tregonte vetëm ndonjë gjë që i kishte thënë Enveri. Unë pasi i merrja i përfundoja dhe ia ktheja përsëri. Unë kisha personalitetin tim. Ai ngarkohej shumë dhe shokët i thoshin se: “Hysniu është tamahqar në punë”- tregon Vito Kapo.

Vito Kapo, gruaja e njeriut më të afërt dhe më të besuar të Enver Hoxhës, Hysni Kapos ka treguar ne nje rregim per “Albania Free Press”, se si u njoh me ate qe do te ishte bashkeshorti i saj.

Sipas saj, njohja me nga afer ka ndodhur ne Hotel Dajti, aty ku edhe u lidh miqesia e tyre.

“Pas Beratit, unë shkova në Korçë për të stabilizuar punën në këtë qytet, Organizatën e Gruas. Ishin muajt e fundit të luftës. Po përgatiteshim për çlirimin e Tiranës. Pas Beratit, Hysniu u nis përpara Enverit për në Tiranë, pasi do të ishte komisari që do drejtonte luftën për çlirimin e Tiranës. Atë vit dimri ishte i egër. Unë po shkoja në Korçë me rrobat që kisha, pra po ato të ushtrisë Nacional-Çlirimtare. Duke më parë kështu, Naxhije Dume më thotë “ku shkon ti me ato rroba është Korçë atje, bën shumë ftohtë. Do mbarosh së ftohti”. Pastaj më jep një palë rroba dimri që i kishte porositur. Unë erdha në Tiranë kur ajo ishte çliruar dhe udhëheqja ishte akoma në hotel “Dajti”- tregon Vito Kapo.

Ajo rrefen me tej se “Aty kishte zyrat Hysni dhe Dali Ndreu. Atëherë, “Dajti” mbahej si një hotel luksoz, më i miri në Shqipëri. Hoteli kishte dhe një mensë ku ne hanim, ndërsa të gjitha mbledhjet e rastit i bënim në sallon. Në këtë ambient, unë isha së bashku me Nefo Myftiun. Pikërisht këtu, në hotel “Dajti” unë u njoha më nga afër me Hysniun. Ishte ky hotel që lidhi miqësinë tonë”.

Vito thore se i vjen shume keq, “që ky hotel me kaq histori, sot është kthyer në një rrangallë”.

Aty ajo mesoi edhe te shkuaren e Hysniut.

“Aty mësova se Hysniu kishte qenë i martuar dhe kishte një djalë. Por ishte i divorcuar. Atëherë qe një opinion jo i mirë për divorcin, ndaj unë stepesha para tij. Madje kurrë nuk i kam folur, pa më folur ai. Ishim akoma shumë konservator në marrëdhënie. Kjo indiferencë e imja e inatoste shumë herë Hysniun, por unë qëndroja në timen. Nga sjella, mënyra se si më fliste, sesi nervozohej nga heshtja ime, sesi më kërkonte për raportim, unë e ndjeja që ai më dashuronte. Po ashtu, ndoshta edhe më me forcë dhe unë. Në këto situata, pyes vëllanë e madh Pirron dhe i tregoj gjithçka”- thote ajo, duke shtuar se “I them dhe që ishte i divorcuar, por ai më tha nuk ka asgjë. Më vonë të dy i themi edhe vëllait të vogël, Alqit që ishte dhe anëtar i Komitetit Qendror, 19 vjeç, në atë kohë. Edhe ai nuk kundërshtoi për njohjen”.

Me tej, Vito tregon momentin kur Hysniu i beri nje ftese.

“Një ditë më thotë Hysniu “a do të vish andej nga zyra se kemi disa punë për Bashkimin e Grave”. “Mirë, -i them, -se do të vij nga ora pesë. Shkova atje dhe ai më pa me inat”. Ishte 24 shkurt i vitit ’45-ës. “Po ti nuk kupton se ç’dua të të them… Nuk kupton vërtet?”. Vendosëm të martoheshim pa zhurmë dhe pa bujë. Thjesht bëmë një darkë në shtëpi, ndërsa celebrimin e bëmë më 27 shkurt të ’45-ës ku erdhën dhe Alqi me Pirron”- thote ajo.

Dasma ka qene fare modeste. “Në darkën e dasmës ishim gjashtë veta. Për këtë datë, kam një unazë dhe kjo daton me ditën e dasmës. Pra unaza shënon: “27/02/1945”. Dua të theksoj se këtë unazë ma kishte dhënë nëna, por tek një specialist i bëmë modifikimet ashtu siç e thashë më lart. Pra kjo unazë është në dorën time që nga shkurti 1945, plot 72 vjet në gishtin tim”-tregon Vito Kapo.