Operacion anti-terrorizëm Itali-Kosovë, arrestohen 4 persona, “koka” e grupit kapet në Prishtinë

Policia italiane ka publikuar videon e operacionit të arrestimit të 4 kosovarëve të akuzuar për terrorizëm që kërcënuan Papën dhe ish-ambasadoren amerikane në Kosovë. Tre prej kosovarëve u kapën në Itali, kurse drejtuesi i grupit u kap në Prishtinë.

Një operacion antiterrorizëm mes Italisë dhe Kosovës ka çuar në pranga 4 persona, ndërsa koka e këtij grupi besohet se është Samet Imishti, 48 vjeç nga Hani i Elezit në Kosovë. Të arrestuarit mësohet se kanë kërcënuar Papa Françeskun dhe ish-ambasadoren amerikan në Prishtinë. Arrestimet janë bërë gjatë operacionit të koduar “Van Damme”, shkruan Corriere della Sera, sipas SYRI.net.

Personat e ndaluar akuzohen për terrorizëm dhe nxitje të urrejtjes. Mes të arrestuarve disa janë kosovarë. Operacioni është bërë njëkohësisht nga policia e Breshias dhe e Prishtinë.

“Të arrestuarit kanë propaganduar terrorizëm dhe mes rrjeteve sociale kanë propaganduar edhe ideologji xhihadiste”, kanë bërë të ditur burime të policisë së Breshias.

Kërcënimi i Papës




“Kanë kërcënuar edhe Papa Françeskun menjëherë pas sulmeve terroriste në Paris dhe ish-ambasadoren amerikane në Prishtinë, Tracey Jacobson”, ka thënë Carmine Esposito, kuestori i Breshias i cili ka folur gjatë transmetimit të emisionit “Agorà” në RaiTre.

Hetuesit kanë gjetur fraza të ndryshme në si psh: “Ky është Papa i fundit”. “Gjatë kontrolleve të bëra në Kosovë, në bashkëpunim me policinë, janë gjetur dhe armë. Operacioni është zhvilluar gjatë natës dhe hetimet janë drejtuar dhe koordinuar nga Prokuroria e Breshias, Digos, dhe Prokuroria Speciale e Kosovës dhe drejtoria antiterrorizëm e Kosovës.

Bëhet fjalë për persona me profil dhe marrëdhënie me terrorizmin dhe si referim kishin propagandën, rekrutimet dhe financimin e Shtetit Islamik. Krimet e bëra nga këta persona – përfundon kuestori – janë apologji e terrorizmit dhe urrejtjes racore”.

Policia italiane dhe kosovare realizuan një operacion anti-terrorizëm të zhvilluar njëkohësisht në Breshia dhe në Prishtinë, ku u arrestuan 4 persona të akuzuar për terrorizëm dhe nxitje të urrejtjes. Mes të arrestuarve disa janë kosovarë.

Nga operacioni i koordinuar mes policive të dy vendeve, tre persona u arrestuan në Breshia të Italisë dhe një tjetër në Prishtinë të Kosovës. Të gjithë janë pjesë e një organizate kriminale që propagandojnë xhihadin për luftën në Siri dhe Irak. Mediat italiane raportojnë se “koka” e grupit terrorist është një shtetas kosovar dhe u arrestua në Prishtinë. Ai është Samet Imishti 48 vjeç nga Hani i Elezit.

Ky i fundit ka jetuar për disa kohë edhe në Itali. Policia italiane kreu kontrolle të tjera edhe në Vecenza e Peruxhia, kurse grupi u zbulua përmes disa fotografive që kishin publikuar në internet, ku shfaqeshin me armë në dorë dhe me simbole të tjera të militantëve të ISIS.

Çmenduria e Erion Veliajt. Ja sa e pagoi këngëtarin britanik për 50 minuta koncert në Tiranë

Kryetari i Bashkisë së Tiranës Erion Veliaj, i detyrohet opinionit publik një llogari serioze për faturën e skandaloze që ka paguar për të sjellë në Tiranë britanikun John Newman për të kënduar 50 minuta në eventin “Nata e Bardhë”.

Burime të sigurta për Syri.net, bëjnë me dije se Bashkia e Tiranës (nuk dihet se me ç’farë parash), por ka paguar plot 500 mijë Euro vetëm e vetëm që britaniku John Newman të përformonte 50 minuta në skenën e vendosur në Sheshin “Skënderbej”.

500 mijë Euro për një bashki që po përballet me 1 mijë e 1 probleme në 6 muajt e parë të menaxhimit të Erion Veliajt, padiskutim që janë një çmenduri financiare me kuptimin e plotë të fjalës e për më tepër për një ekonomi si ajo e Shqipërisë që po përjeton një krizë të madhe frymëmarrje dhe degradimi.

Nuk dihet se mbi ç’logjikë humane, Kryetari i Bashkisë së Tiranës vendosi të disbursojë nga buxheti 500 mijë Euro por padiskutim që kjo mbetet për tu sqaruar nga vetë ai. Nuk është e nevojshme të mendosh se ç’farë mund të ishte bërë në shërbim të komunitetit me një fond prej 500 mijë Euro, por është e sigurtë që Kryetari i Bashkisë i ka rënë me top buxhetit vetëm e vetëm për të sjellë në Shqipëri për të celebruar Ditën e Clirimit, një britanik, dhe për ti dhënë edhe njëherë banorëve të kryeqytetit thjeshtë e vetëm formën, e asgjë për përmbajtjen.

Sëfundi, nuk është për tu vënë në diskutim vlerat e këngëtarit John Newman, por ama çdo shqiptar sot e gjithë ditën mund të ndihet i ofenduar që e njëjta Bashki lëshoi plus-minus 100 mijë Lek të vjetra tullumbacë në Festën Kombëtare të Pavarësisë, dhe pagoi të paktën 500 mijë Euro një ditë më pas, Festën zyrtare të Çlirimit, vetëm për një këngëtar!

“Rrno vetëm për me tregue”. Shkëlzen Berisha: Po dekorohen xhelatët, kjo nuk ka ndodhur as në Rusi

hkëlzen Berisha, djali i ish-kryeminsitrit Berisha, ka postuar cover-in e librit emblematik të At Zef Pllumit për të sjellë në vëmendje listën e të dekoruarve nga Ministria e Mbrojtes për aktivitetin e tyre në LANÇ, por që shumë prej tyre më pas u rektrutuan në rradhët e Sigurimit të Shtetit.

Një prej tyre sqaron Shkëlzen Berisha është edhe vetë hetusi i At Zef Pllumit dhe kjo sipas tij nuk është një rastësi. Për Berishën: “Dekorimi i tij nuk ka qenë një rastësi apo gabim, sepse përveç tij, nga Edi Rama, janë dekoruar dhe një dyzinë ish-hetuesish, sigurimsash dhe byroistësh që nuk mund të kishin pasur në asnjë rrethanë funksionet perkatëse, nëse nuk do kishin ekzekutuar, firmosur apo urdhëruar vrasjet, torturat , burgosjet apo internimet e kundershtarëve politikë”.

Më tej djali i ish-kryeministrit Berisha argumenton se: “As në Rusinë e Putinit nuk dekorohet Stalini, Beria apo ish-kasapët famëkeq të KGB me pretendimin se kanë pasur kontribute gjatë luftës. Perkundrazi i kanë gjykuar, burgosur madje ekzekutuar, jo sot, por që në kohën e Hrushovit, e më pas i kanë zhveshur nga çdo nderim e dekoratë e dhënë më parë”.

Postimi i plotë i Shkëlzen Berishës!…

Nuk eshte thjeshte titulli i nje libri te jashtezakonshem, qe percjell vuajtjet e klerit dhe te persekutuarve ne hetuesine dhe burgjet e diktatures. Para se gjithash ka qene nje aresye, qellim dhe mision per mbijetesen e autorit ne labirinthet e ferrit komunist.

At Zef Pellumbi mbijetoi “per me deshmue” me vertetesi rrenqethese per bashkohesit dhe brezat pasues, detajet e jetes, sakrificave, vuajtjes, torturave, qendreses, thyerjes, shuarjes e mbijeteses ne burgjet dhe kampet e internimit.

Botimi i ketij libri vetem disa vite para ndarjes nga jeta permbushi detyrimin e autorit ndaj shume bashkevujtesve, qe ne ndryshim nga ai u treten ne kalvarin e torturave, punes se detyruar dhe urise. Ndaj atyre qe u bene shoshe me ose pa gjyq para togave te pushkatimit.

Ne faqet e tij nuk permenden vetem emrat e te persekutuarve por dhe te xhelateve dhe torturave qe ata aplikonin mbi te denuarit.

Njeri nga kasapet e permendur ne kete liber, pikerisht dhunuesi i autorit , mesohet se eshte dekoruar nga “katoliku” i oreve te para, me rastin e 29 Nentorit.

Dekorimi i tij nuk ka qene nje rastesi apo gabim, sepse pervec tij, nga Edi Rama, jane dekoruar dhe nje dyzine ish hetuesish, sigurimsash dhe byroistesh qe nuk mund te kishin pasur ne asnje rrethane funksionet perkatese, nese nuk do kishin ekzekutuar, firmosur apo urdheruar vrasjet, torturat , burgosjet apo internimet e kundershtareve politike.

Kete e perforcon edhe reagimi i lakejve prane dhe poshte tij, pas publikimit te lajmit. Ne vend te distancimit, terheqjes se dekorates dhe pranimit te gabimit, kane zgjedhur fillimisht justifikimin se keto dekorata jane dhene vitin e kaluar (a thua se vitin e kaluar kryeminister nuk ishte po Rama) e me pas se jane dhene per kontributet e personave ne fjale gjate luftes.

Sado idiot e qesharak te duket justfikimi i pare, ai eshte me serioz se i dyti. Se pari, sepse keta xhelate me veprimtarite e tyre kriminale ne sherbim te diktatures, bejne pis gjakun e derdhur ne emer te lirise kunder pushtuesit. Se dyti, se ka me mijera ish luftetare qe luftuan pushtuesin per liri ,pa torturuar e vrare me pas vellezerit per pushtet. Jane pikerisht keta qe perfaqesojne sakrificat e luftes, jovetem ne Shqiperi por kudo.

As ne Rusine e Putinit nuk dekorohet Stalini, Beria apo ish kasapet famekeq te KGB me pretendimin se kane pasur kontribute gjate luftes. Perkundrazi i kane gjykuar, burgosur madje ekzekutuar, jo sot, por qe ne kohen e Hrushovit, e me pas i kane zhveshur nga cdo nderim e dekorate e dhene me pare.

Nuk kemi pare Gjermanine te dekoroje ish oficeret naziste me pretendimin se kane qene patriote e veterane te luftes se pare. Perkundrazi i ka gjykuar, denuar, burgosur e ekzekutuar per krimet e bera gjate luftes se dyte. Familjaret e tyre kane nderruar deri dhe mbiemrat per mos te trasheguar peshen e turpit.

Ne Shqiperi ne mungese te drejtesise kjo kaste kriminelesh jovetem nuk pendohet e nuk kerkon falje, por femijet e tyre biologjike kane marre pushtetin te cilin pervecse per te vjedhur, po e perdorin per te dekoruar prinderit per krimet qe kane kryer, duke mbuluar gjakun e viktimave te diktatures me gjakun e martireve te luftes.

At Zef Pellumbi e permbushi amanetin e tij para Zotit, bashkevuajtesve dhe gjithe shqiptareve duke i mbijetuar nje kalvari te tmerrshem te mbi 20 vjeteve burg, vetem per te percjelle te VERTETEN.

U takon shqiptareve te vendosin nese duan te jetojne e te rrisin femijet, ne nje vend normal, ku kasapet, xhelatet, torturuesit dhe perdhunuesit, denohen e ndeshkohen apo ne nje vend te percudnuar, ku ata dekorohen bash nga pushteti qe u kane trasheguar femijeve.

“Aksidenti” i Kadaresë përkthehet në portugalisht

“Aksidenti” i shkrimtarit Ismail Kadare është botuar së fundmi edhe në Portugali. Shtëpia botuese “Quetzal” në faqen zyrtare të saj ka shkruar se letërsia shqipe prezantohet në shkrimtarin më të mirë shqiptar të të gjitha kohërave

“Aksidenti” i Kadaresë përkthehet në portugalisht

“Aksidenti” i shkrimtarit Ismail Kadare është botuar së fundmi edhe në Portugali. Shtëpia botuese “Quetzal” në faqen zyrtare të saj ka shkruar se letërsia shqipe prezantohet në shkrimtarin më të mirë shqiptar të të gjitha kohërave, Ismail Kadare. Në prezantimin që botuesi i Kadaresë në Portugali i ka bërë librit ka shkruar se “Aksidenti” sjell një rrëfim “për intrigat politike dhe historia e dashurisë mes Rovenës dhe Besfort Y. plotësojnë njëra-tjetrën”. “Aksidenti” është botuar në gjuhë të ndryshme dhe ka qenë ndër librat më të komentuar të shkrimtarit këto vitet e fundit, pasi siç thotë dhe Jean Paul Champseix në parathënien e librit, “Aksidenti” pa dyshim do ta befasonte lexuesin e zakonshëm të Kadaresë. “Periudha komuniste, edhe pse është përmendur, nuk është më në plan të parë dhe vetë Shqipëria nuk është më shprehimisht qendrore.

Elvira Dones : “Virgjëresha e përbetuar” (Sworn Virgin)

Vepra tanimë fituese e PEN çmimit, “Virgjëresha e përbetuar” (Sworn Virgin) nga Elvira Dones do të dalë në treg në Angli muajin e ardhshëm.

     

Vepra tanimë fituese e PEN çmimit, “Virgjëresha e përbetuar” (Sworn Virgin) nga Elvira Dones do të dalë në treg në Angli muajin e ardhshëm. Elvira Dones, një nga autoret më të spikatura në letërsinë shqiptare, shqyrton gjininë, artin, kulturën e identitetin në novelën e saj ku parathënien e ka shkruar autori i madh Ismail Kadare.

Libri është përkthyer nga Clarissa Botsford dhe është publikuar nga “And Other Stories”.

Hana Doda është një studente letërsie ambicioze në Tiranë. Mark Doda është një pijanec i cili jeton në malet shqiptare.

Në fakt, ata janë i njëjti person. Hana përfundon një virgjëreshë e përbetuar, dhe e kalon pjesën tjetër të jetës si mashkull.
Hana ka një mundësi për tu larguar nga Shqipëria. Hana tash është Marku, por a do të largohet ajo në një botë ku do të duhet të kthehet në një femër? Libri ka të tillë fabul brenda tij, ndërsa vetë Kadare shkruan se është një kryevepër e Dones.

Dones do të marrë pjesë edhe në disa organizime në Angli. Më 19 maj ajo do të jetë në Londër në një darkë të veçantë organizuar për të në Hardy`s Brasserie. Më 20 maj ajo do të jetë në Italian Bookshop në Londër, ndërsa më 21 maj bashkë me autorë të tjerë ajo do të lexojë në Working Men`s College Camden.

Peter Morgan: Jeta kontradiktore e Kadaresë, kundër nën thundrën e komunizmit

Vepra e re do të bazohej në rolin historik të Hoxhës në prishjen epike me Bashkimin Sovjetik. Kadareja studioi literaturë psikanalitike, duke u përpjekur të kuptonte sjelljen e Hoxhës, me qëllim që ta zinte diktatorin me “çarkun” e tij, duke zbuluar më në fund qëllimet e tij (Pesha e kryqit, 346).

Vjen në shqip "Shkrimtari dhe diktatura 1957-1990".

PETER MORGAN

Morgan: Lidhjet mes familjes së Kadareve dhe Hoxhave.

Ekzistenca e Kadaresë qëndron në dyzimin e tij. Ai është një alter ego e diktatorit”.

“Gjatë katër viteve të fundit kam zbuluar se e vërteta mbi ekzistencën e Kadaresë qëndron në kontradiksionet e tij. Ai është zëri i Shqipërisë moderne dhe këngëtar i identitetit të lashtë. Ai është një alter ego e diktatorit dhe i ndëshkuar prej tij. Ky dyzim është kyçi i jetës, reputacionit dhe veprave të tij". Kështu shkruan prof. Peter Morgan, drejtor i European Studies Program në Universitetin e Sydney-t në librin e tij “Ismail Kadare: Shkrimtari dhe diktatura 1957-1990", i cili vjen tanimë edhe për lexuesin shqiptar përmes shtëpisë botuese “55″ dhe përkthyesit Ilir Shameti. Ashtu si edhe një shumësi botimesh të ditëve të fundit, kjo vepër na vjen vetëm pak ditë përpara Panairit të Librit, i cili hapet nesër në Tiranë. “Falë pasionit dhe këmbënguljes së Morgan për të njohur letërsinë e Kadaresë, ne sot kemi një analizë të kujdesshme historike dhe letrare të veprave të tij.

Që nga “Qyteti pa reklama" e deri tek “Hija" apo “Piramida”, Morgan na rrëfen fuqinë e zërit të Shqipërisë moderne dhe të këngëtarit të identitetit të lashtë”, thotë Alda Bardhyli, drejtoreshë e botimeve “55″. Përmes veprës së tij, Morgan nuk kërkon të na thotë se Kadare është një shkrimtar i madh. Këtë ai e ai as që e vë në dyshim. Por autori tenton të kuptojë filozofinë e mbijetesës së shkrimtarit, që sipas tij shpjegohet me dyzimin e Kadaresë dhe kompromisin që ai kishte bërë me diktaturën. Një kompromis që nuk e dëmtoi as veprën, por as karrierën e tij. Për të na zbuluar “jetën kontradiktore” të autorit, ai analizon figurën dhe veprën e tij paralelisht me atë të një gjirokastriti tjetër, të diktatorit Enver Hoxha, qysh në fëmijërinë e të dyve, marrëdhëniet mes dy familjeve, deri në vdekjen e Hoxhës. al.mi

Familjet Hoxha dhe Kadare

Kadareja ndiente njëkohësisht afërsi dhe dyzim intelektual e shpirtëror ndaj Enver Hoxhës. Të dyja familjet ishin fqinjë në Gjirokastër dhe Kadaresë i kujtohen ndjenjat e përziera që familja e tij kishte për atë Hoxha. Gjyshja nga e ëma i thoshte atij në fshehtësi se ata “kishin gjëra të përbashkëta me Hoxhat”, ndërsa të atit nuk i pëlqente ajo familje, të cilën ai e quante “psefto”, një fjalë denigruese me origjinë greke, që do të thotë gënjeshtarë apo të shtirur. I ati i Kadaresë punonte si nëpunës gjyqi, një post ky që i jepte mundësi të mësonte shumë të fshehta të banorëve të qytetit.

Marrëdhëniet klasore ishin të kalibruara imtësisht në këtë qytet. Hoxhat janë më pak të sofistikuar e perëndimorë sesa Kadaretë, të paktën nga ana e nënës. Pispillosja e djalit të Hoxhave po ashtu nuk i pëlqente të atit të Kadaresë, megjithëse në kohën e lindjes së Kadaresë, Enveri ishte në prag të të tridhjetave. Në këtë kohë, ai po kthehej nga Franca e Belgjika, për të punuar si mësues në Korçë e më pas shkoi në Tiranë, ku hapi një kafene e një kioskë, që u bë qendër e veprimtarisë komunistë qysh prej 1939-s. Si gjyshja, ashtu edhe i ati, duket se dinin gjëra rreth Enverit, të cilat mbetën të fshehta. Më vonë filluan të qarkullonin thashetheme mbi homoseksualitetin e tij, duke i vënë në rrezik të gjithë ata që i dëgjonin. Vetë Kadareja u rrezikua nga akuza e një kritiku të huaj, se figura e një homoseksuali tek romani “Kronikë në gur” të kujtonte Hoxhën.

Në përgjithësi, në vitet e para, duke parë figurën tërheqëse të Enver Hoxhës, Kadareja kishte menduar se ai kishte gjetur një rrugë për të ndryshuar faqen politike të Shqipërisë. “Për herë të parë”, shkruan ai, “e ndjeva se diktatura mund të krijohej prej një materiali më të fortë se vetë diktatori”. Me simpatinë për Francën, përvojën si student e djalë i ri dhe pispillosjen që e bënte atë një figurë të ndryshme nga ato të liderëve të tjerë të Europës Lindore, Kadaresë i dukej se edhe Hoxha kishte anën e tij të dobët. Sidoqoftë, plani për të ndikuar tek diktatori duke shfrytëzuar dobësitë e tij, doli se ishte katastrofik. Këto pika të dobëta ishin po ashtu indikatorë tepër të ndjeshëm të rrezikut. Sipas Kadaresë, kur ndodhën trazirat në Kosovë më 1981, qeveria jugosllave kërcënoi se do të nxirrte sekrete të kohës së luftës mbi Hoxhën, në mënyrë që ta mbante atë nën kontroll. Në 1993-shin, Kadareja shkruan në hyrjen e librit të Bashkim Shehut, “Vjeshta e frikës”, se “Homoseksualiteti i diktatorit ishte shkaku i vdekjes së qindra njerëzve, madje edhe nga ata më të afërtit e tij”. 

Një nga ruajtësit më besnikë të regjimit, L. Peçini, ishte ngarkuar për të përgjuar çdo shenjë të daljes së “thashethemen supreme” mbi homoseksualitetin e Hoxhës. Kjo detyrë bëri që ai të marrë dënimin me vdekje pa gjyq pas shumë vjetësh në atë shërbim.
“Hapja e dyerve të burgut”: Dimri i Vetmisë së Madhe, 1969-1973
Rreth vitit 1969, Kadareja ishte bërë tashmë i njohur edhe jashtë Shqipërisë. Më 1970, përkthimit të “Gjeneralit të Ushtrisë së Vdekur” nga Jusuf Vrioni iu dha e drejta e botimit në Francë nga Albin Michel. Një revistë franceze i referohet Kadaresë dhe Hoxhës si dy nga shqiptarët më të mirënjohur në botë. Anëtarët e tjerë të Lidhjes së Shkrimtarëve, si Dritëro Agolli, e patën mjaft zili për këtë. Përveç kësaj, fama e Kadaresë si figurë e shquar kishte filluar të ndikonte mbi aspiratat e Enver Hoxhës. Edhe ai dëshironte të admirohej nga Perëndimi për dhuntitë arsimore e letrare që shkonin pas në vitet që kaloi në Francë. 

Qysh prej 1970-s, thuhej se Hoxha mendonte t`ua kushtonte pjesën më të madhe të kohës reflektimeve e meditimeve. Ai kishte përfunduar një libër mbi fëmijërinë e tij (Vitet e fëmijërisë) dhe po shkruante një tjetër rreth prishjes me Bashkimin Sovjetik (Hrushovianët). Ai ishte 62 vjeç dhe qysh prej vitit 1950 kishte arritur të vendoste një nivel të tillë kontrolli, që vetëm mund të ëndërrohej nga kolegët e tij të Europës Lindore. Ambiciet letrare të Hoxhës përbënin një rrezik tjetër për Kadarenë, i cili rreth kësaj situatë shkruan se:
“Për herë të parë e kuptova se ishte gjë e tmerrshme të bëheshe i njohur në një vend stalinist nën kontrollin e një tirani sa të egër, aq the dinak, që fatkeqësisht pretendonte po ashtu të ishte shkrimtar”.

PETER MORGAN

Armiqtë e Kadaresë në organet e Sigurimit apo Drejtoria Shtetërore e Sigurimit (Policia sekrete nën drejtimin e Mehmet Shehut) dhe Garda e vjetër e Byrosë Politike, vazhdimisht e quanin atë si agjent të Perëndimit. Kjo ishte një nga akuzat më të rrezikshme që mund të bëhej në këtë shtet paranojak ndaj rreziqeve të jashtme. Me rritjen e famës së tij ndërkombëtare, dilte nevoja që ai të përgatiste një strategji, për të mbrojtur veten nga paranoja e diktatorit dhe nga armiqtë e tij, ekstremistët e majtë dhe organet e Sigurimit. 

Në këtë kohë, Kadareja konsiderohej një shkrimtar i talentuar, por me një talent të rrezikshëm që anohej ndaj dekadencës e subjektivizmit.
Figura e Enver Hoxhës si patriot dhe udhëheqës i luftës partizane e kishte tërhequr Kadarenë. Kur mori vesh në kohën e fëmijërisë se Hoxha, “njeriu që udhëhiqte rezistencën”, ishte nga lagjja e tij në Gjirokastër, kjo gjë e mrekulloi dhe i la mbresa. Si udhëheqës komunist i partizanëve, Hoxha kishte çliruar Shqipërinë nga okupatorët italianë e gjermanë dhe në vitin 1961 arriti atë, që asnjë lider tjetër i Europës komuniste nuk e kish arritur, çlirimin e Shqipërisë nga blloku sovjetik. Kadaresë i la mbresa kjo arritje historike e liderit shqiptar.

“Qysh në fillim dyshoja mbi qëllimet e Enver Hoxhës në marrjen e këtyre vendimeve. E dija se motivi që e shtynte atë ishte e ardhmja e tij dhe jo ajo e Shqipërisë. Por sidoqoftë, kjo kishte pak rëndësi në krahasim me vetë aktin. Dhe ky akt ishte me peshë, shkëputja e Shqipërisë nuk ishte as taktike, as formale, por totale, serioze dhe e pakthyeshme. I sinqertë ose jo, Enver Hoxha për këtë akt meritonte vendin e tij në histori, më tepër sesa për atë të liderit gjatë luftës”. (Pesha e kryqit 331-332)

Duke pasur një përzierje të tillë ndjenjash, rreth vitit 1969, Kadareja filloi të përgatiste një strategji që nga njëra anë t’i bënte lëvdata diktatorit dhe nga ana tjetër të krijonte një alibi mbrojtëse për veten dhe veprat e tij. Kjo ide e ka zanafillën tek një poemë e shkruar në vitet ’60-të me titull “Vitet ’60″, në të cilën Enver Hoxha shfaqet si një figurë epike që e shpëton kombin e vogël nga kthetrat sovjetike. E krijuar si lëvdatë për Hoxhën në stilin e himneve për Stalinin, ajo po ashtu evokonte mbresat që i kishte lënë heroi kombëtar, ndonëse Kadareja e quan atë tek “Pesha e kryqit”, si një nevojë politike për të qenë në anën pozitive të regjimit. Poema mori vlerësime të zbehta nga qarqet zyrtare, gjë që nuk ishte e mjaftueshme për shkrimtarin e ardhshëm kombëtar. 

“Çfarë doni prej meje? Doja t`u thosha atyre” (Le Poids 318). Por ndërkohë, ai po përgatiste një roman që do t’i mbante larg sulmet për ca kohë.

Në këtë kohë, Kadareja shkruan se ishte i bindur që prishja me BS-në do të çonte në afrimin me Perëndimin. Marshalli Tito shërbente si shembull për Kadarenë në këtë stad, sepse në vitet 1970 ai u vlerësua për gjetjen e një rrugë të tretë mes komunizmit sovjetik dhe Perëndimit. Kadareja u pikëllua nga mungesa e një iniciative europiane për t’i shtrirë dorën e miqësisë Shqipërisë, e cila në këtë kohë po lëkundej mes Lindjes e Perëndimit. Dështimi nga ana e Perëndimit për t`iu përgjigjur manovrës së Hoxhës, duke e lënë atë të vetëm e të braktisur, ishte për Kadarenë një “Jaltë e dytë”.
“Perëndimi ka falur një numër të madh diktatorësh dhe do të falë edhe të tjerë, duke përfshirë Bokassan dhe Pinoçetin, por jo atë [Hoxhën]. Perëndimi nuk bën asnjë dallim mes Enver Hoxhës e Shqipërisë. Ndërsa i kthen shpinën diktatorit, ai braktis popullin shqiptar në fatin e tij” (Pesha e kryqit frengj. 335)

Vepra e re do të bazohej në rolin historik të Hoxhës në prishjen epike me Bashkimin Sovjetik. Kadareja studioi literaturë psikanalitike, duke u përpjekur të kuptonte sjelljen e Hoxhës, me qëllim që ta zinte diktatorin me “çarkun” e tij, duke zbuluar më në fund qëllimet e tij (Pesha e kryqit, 346). “Dimri i vetmisë së madhe” do të ishte alibia e Kadaresë dhe mburoja e tij në dekadën e ardhshme. Hoxha do të paraqitej në një moment shprese. Paraqitja imagjinare e liderit do të ishte si një “pasqyrim” i diktatorit, duke nxjerrë në pah anët më të mira, i spastruar nga tiparet diktatoriale dhe i paraqitur si “maskë korrigjuese”. Duke pasqyruar figurën e idealizuar të diktatorit dhe duke u bërë i mirënjohur në tërë vendin, Kadareja tashmë nuk mund të hiqej qafe lehtësisht. Ky roman do të “hapte dyert e burgut”.

Kadareja u lejua të përdorte dokumentacionin e mbledhjeve të Hoxhës, Shehut dhe anëtarëve të tjerë të delegacionit shqiptar me Hrushovin dhe udhëheqjen sovjetike, në mbledhjen e 81 partive komuniste në Moskë në 1960. E kudondodhura Nexhmije e mbështeti dhe bëri të mundur plotësimin e kërkesës së tij. Arsyet përse ajo veproi kështu janë koniunkturale, por edhe interesante. Nexhmija ishte një staliniste e vendosur që punonte me devocion për të ruajtur stabilitetin e regjimit, pozitën e saj dhe të Enverit. Ajo ishte aq e zgjuar, sa të shikonte tek Kadareja një aleat të vlefshëm dhe një armik të rrezikshëm në vitin 1970, kur reputacioni i tij u përhap në Francë (ndoshta edhe më parë). Ndoshta Nexhmija pa në këtë roman një mjet për krijimin apo zhdukjen e një zëri të ndryshëm nga ai i regjimit. Nëse Kadaresë i krijoheshin kushtet për të bërë gabime të pandreqshme në këtë roman rreth Hoxhës dhe prishjes me sovjetikët, ai do të diskreditohej përjetë, veçanërisht tek Enveri, i cili e kishte mbrojtur atë në të kaluarën. Nëse ai kishte sukses në krijimin e një romani të pranueshëm për regjimin, do të bëhej jo tërheqës për Perëndimin. Për Nexhmijen, që e shihte botën bardhë e zi, mundësia që Kadareja të ndiqte një rrugë të mesme midis këtyre dy ekstremeve, nuk ekzistonte.

Në 1971-shin, Nexhmija e ftoi Kadarenë për të diskutuar rreth romanit. Kjo ishte koha kur ndodhi takimi i vetëm kokë më kokë i Kadaresë me diktatorin. Gjatë takimit me Nexhmijen, Enveri kaloi nëpër dhomë “rastësisht” dhe bisedoi me Kadarenë për disa orë rreth letërsisë. Fotografia e famshme e Kadaresë me Hoxhën dhe vajzën e tij të vogël është bërë gjatë këtij takimi. Hoxha e tërhoqi shkrimtarin me civilizimin europian, duke folur për orë të tëra rreth konferencës së Moskës, rreth rinisë së tij, dashurisë për Francën dhe origjinën e tij, duke përmendur kalimthi veprën autobiografike të Kadaresë “Kronikë në gur”, si dhe origjinën e tyre të përbashkët nga Gjirokastra. Entuziazmi me të cilin Hoxha fliste për Francën dhe rininë e tij, i sillte ndërmend autorit “thashethemen supreme” mbi homoseksualitetin e Hoxhës. Kjo temë ishte e rrezikshme, por në këtë kontekst dukej se jepte shpresë, meqë Hoxha ishte kaq i ndryshëm nga kolegët e tij të Europës Lindore, “ato lule të vyshkura të stepave të thata të marksizëm-leninizmit” (Pesha, 344).

“Atij i duhet thënë të mos shqetësohet për thashethemen. Në botën e sotme nuk bie në sy për të keq. Shumë njerëz të shquar, fisnikë e sensitivë nuk janë dëmtuar prej saj. Në të kundërt, ajo ju bën që të dalloheni nga ai shkurtabiqi impotent e steril, Lenini, apo nga praktikat e tejzgjatura monastike të masturbimit të dikujt si Stalini”. (Pesha, frengj. 344)

Kadareja punoi me nxitim duke përfunduar një pjesë të konsiderueshme të “Dimrit të vetmisë së madhe” në fund të vitit 1971. Një i njohur i tha atij se romani do të ishte si një lak rreth qafës së ariut, duke e bërë Hoxhën të kërcente sipas ritmit të tij (Pesha, 347). Ai do ta çarmatoste diktatorin me shijen e tij të mrekullueshme, tërheqëse e të hollë në letërsi. Çdo gjë në këtë roman ishte e vërtetë, shkruan Kadareja, përveç portretit të diktatorit.

“Nga një farë këndvështrimi ishte pikërisht ashtu, fjalët, gjestet dhe bisedat i përkisnin atij karakteri. Por nuk ishte i plotë. I mungonin njollat dhe hijet, pa përmendur kyçin e çdo gjëje në karakterin e tij, forcën e vërtetë pas asaj çmendurie të egër”. (Pesha, frengj 348)

Një pjesë e romanit iu dha Todi Lubonjës, drejtor i Radiotelevizionit, i cili ia dha atë Ramiz Alisë me kërkesën e këtij të fundit. Duket se Hoxha po ashtu e lexoi dorëshkrimin që Kadareja ia kish dhënë Ramiz Alisë. Është e mundshme që vetë Hoxha ta ketë nxitur kërkesën e Alisë.

Femrat që skandalizuan shoqërinë e kohës kur jetuan

Joanna Hiffernan krijoi mjaftueshëm skandal si një modele e pamartuar, e cila pozonte për të dashurin e saj amerikan, piktorin James Abbott McNeil Whistler

Sidonie Gabrielle Colette, e njohur thjesht me emrin e saj artistik Kolet, ishte një noveliste dhe performuese franceze në fillim të shekullit të 20

Luisa Casati mahniti Europën për disa dekada dhe ka frymëzuar shumë piktorë, shkrimtarë, krijues mode dhe regjisorë filmash me stilin e çuditshëm të jetës saj

Joanna Hiffernan krijoi mjaftueshëm skandal si një modele e pamartuar, e cila pozonte për të dashurin e saj amerikan, piktorin James Abbott McNeil Whistler

Kleopatra, faraonia e fundit legjendare e Egjiptit të lashtë, është e njohur për fuqinë e saj, joshjen dhe hakmarrjen. Ajo diti ta përdorë joshjen për të marrë atë që donte

Gruaja & historia

Nga Kleopatra te lezbiket dhe ato që ngisnin kuaj lakuriq, shumë femra kanë bërë jetë luksoze dhe të shfrenuar mes flirteve, lidhjeve jashtëmartesore dhe shkeljes së moralit shoqëror të kohës. Ja gratë që kanë tronditur historinë

Gjatë gjithë historisë, gratë kanë shkaktuar luftëra, kanë sfiduar rregullat dhe kanë gjunjëzuar meshkujt. Mbretëreshat, aktoret, femrat e divorcuara dhe dashnoret, të famshme apo famëkeqe, kanë hapur debate të forta gjatë gjithë jetës së tyre. Ja cilat janë femrat fatale të historisë.

Kleopatra, faraonia e fundit legjendare e Egjiptit të lashtë, është e njohur për fuqinë e saj, joshjen dhe hakmarrjen. Ajo diti ta përdorë joshjen për të marrë atë që donte. Kleopatra shkoi te Cezari e mbledhur brenda një tapeti persian, përpara se të bëhej dashnorja e tij. Pastaj, u bë e dashura e Mark Antonit, ndërsa lidhja e tyre mbaroi me fundin e jetës së tij dhe vetëvrasjen e Kleopatrës nga helmimi i një gjarpri.

Wallis Simpson, një amerikane e shquar, burri i tretë i së cilës ishte princi Eduard, duka i Uindsorit. Dy herë e divorcuar, Wallis krijoi një emër jo të mirë kur u bë dashnorja e mbretit të ardhshëm të Anglisë. Por ajo e pa botën kur Eduardi e braktisi fronin për t’u martuar me të. Dyshohet se ajo simpatizonte nazizmin, sikurse dhe Eduardi.

Joanna Hiffernan, një modele irlandeze dhe muzë e shumë artistëve të shekullit të 19, për të cilët ajo pozonte. Joanna krijoi mjaftueshëm skandale si një modele e pamartuar, e cila pozonte për të dashurin e saj amerikan, piktorin James Abbott McNeil Whistler. Por tronditja e vërtetë erdhi kur ajo filloi të pozonte për miqtë e Whistler, me të cilët edhe pati lidhje. Veçanërisht me piktorin francez, Gustav Kurbe. Besohet se Hiffernan është modelja e veprës “Origjina e botës” të Gustav Kurbe.

Luisa Casati, një trashëgimtare italiane, muzë dhe padrone e artit. Mahniti Europën për disa dekada dhe ka frymëzuar shumë piktorë, shkrimtarë, krijues mode dhe regjisorë filmash me stilin e çuditshëm të jetës saj. Ajo është e njohur për shëtitjet me gëzofët e mëdhenj, poshtë të cilëve nuk vishte asgjë dhe në vend të bizhuve vinte gjarpërinj të gjallë. Bënte festa të jashtëligjshme me shërbyese nudo e të praruara në ar dhe manekinë prej dylli, të ulur në tavolinën e darkës. Ajo frymëzoi artistët e shumë shekujve më pas.

Lady Godiva, një fisnike anglosaksone e shekullit të 11, është e njohur për kalërimin nudo. Sipas legjendës, zonja ndiente keqardhje për popullin që po vuante nga taksat e rënda të të shoqit. Për ta bindur burrin e saj që ta çlironte popullin nga taksat, ajo zhvishej dhe kalëronte një kalë përgjatë gjithë qytetit, ndërsa flokët e saj të gjatë ia mbulonin trupin. Thonë që një mashkull që e pa atë teksa i kishte hipur kalit e zhveshur, u verbua.

Alma Mahler, gjatë fillimit të shekullit të 20, Alma Maria Mahler Gropius Werfel ishte një austriake e shquar, muzë dhe kompozitore, e cila u martua dhe pati lidhje me burra të shquar. Ajo pati edhe një flirt me piktorin Gustav Klimt. Ndërsa kishte lidhje të vazhdueshme gjatë viteve, lidhja më e rëndësishme ishte me piktorin Oskar Kokoschka. Pasi ajo refuzoi të martohej me të, ai porositi një kukull me përmasa njerëzore në shëmbëlltyrën e saj, me të cilën të kryente marrëdhënie në vend të Almës.

Bettie Page, në vitet 1950 u bë e famshme si një modele posterash provokues. E quanin “Mbretëresha e posterave seksi”. Bettie ishte ndër modelet e para të revistës “PlayBoy”. Është etiketuar si skandaloze për shkak të pozimeve me objekte seksuale dhe shumë mazokiste.

Bonnie Parker, partnerja e famshme e Klajdit, çiftit kriminal Boni dhe Klajdi gjatë Depresionit të Madh. Kur ajo ishte pjesë e bandave që vidhnin dhe vrisnin në të gjithë Amerikën, Boni kurrë nuk qëlloi. Por ajo e fitoi famën e saj falë fotos në të cilën mbante një armë dhe një cigare në gojë, diçka shumë shokuese për femrat në atë kohë. Publiku ngacmohej nga ideja se Boni dhe Klajdi, dy të rinj të pamartuar, me siguri bënin ‘pisllëqe’ dhe seks të paligjshëm.

Sidonie Gabrielle Colette, e njohur thjesht me emrin e saj artistik Kolet, ishte një noveliste dhe performuese franceze në fillim të shekullit të 20. Kolet ka pasur lidhje dashurie si me meshkuj dhe femra, përfshirë dhe Mathilde de Morny, me të cilën ajo performonte dhe në Moulin Rouge.

Meshkujt që gjunjëzuan femrat

Giacomo Casanova: aventurier venecian i shekullit të 18 dhe mjeshtër i dashurisë. Ai ishte dhurata e Zotit për gratë.

Gabriele D’Annunzio: poet italian, politikan dhe aventurier, i cili jetoi në vitet 1863-1938. I shkurtër, pa flokë dhe aspak i pashëm, ai ishte “dashnori më i mrekullueshëm i kohës së tij”.

Duc de Richelieu: diplomat francez i shekullit të 18, gjeneral dhe “hero i dhomave të gjumit”. Ai pati romanca me pothuajse çdo fisnike në Francë.

Lord Bajron: poet anglez dhe romantik i shekullit të 19. I çmendur, i paparashikueshëm dhe i rrezikshëm, ai ishte shumë i dashur dhe thjesht i papërmbajtshëm.

5. Lucian Freud: një artist i madh anglez i kohëve të sotme dhe një dashnor shpërthyes i lidhur njëkohësisht me shumë femra. Të ishe me të, thoshte njëra, ishte sikur të ishe në kontakt me telat e një rrjeti elektrik.