SPECIALE E DITËS : CIKËL POETIK NGA SHERIFE BERISHA – THAÇI

            Sherife Berisha Thaçi -  nga  Suhareka - (22.04.1955).Punon dhe vepron  në Gjykatën Themelore - Prizren – Dega në  Suharekë .

            Është anëtare e Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës, anëtare e Shoqatës për Kulturë dhe Art “Elena Gjika” në Suharekë, anëtare e Lidhjes Ndërkombëtare të Shkrimtarëve dhe Artistëve Shqipëtar – “Pegasi -Albania“ - Tiranë.

             Ka të botuar dy libra  me poezi :

              Librin me poezi me titull "Ngjyra Jete", dhe librin e dytë me poezi “Shtigjet e Skuqura” i përkthyer në dy gjuhë – në gjuhën angleze dhe atë italiane botuar në Tiranë.

               Me krijimtari letrare ka filluar të merret që nga bankat e shkollës fillore. Punimet e para të krijimtarisë së saj kanë parë dritën që nga viti 1974,  ku janë  botuar në Revistën Letrare  “Jehona” dhe në Gazetën  “Flaka e Vllaznimit”, të cilat aso kohe botoheshin në Shkup.

            Gjithashtu, krijimet e poetes Sherife Berisha - Thaçi,  kanë parë dritën edhe në të gjithë rrjetin mediatik dhe revista të tilla si : “Rilindja”, “Bota e Re”, “Zëri i Rinisë”, “Fjala”, “Shkëndija”, në Revistën “Pioneri” si dhe në  Revistën “Fidani”.

            Punimet e saj  janë të botuara në disa libra të Antologjisë në Shqipëri  dhe në Kosovë. Punime të botuara ka edhe në Revista të ndryshme  Shqiptare .

             Punimet e saja  si materiale nga masakra suharekase e vitit 1999, si dhe poezi e prozë janë botuar në Gazetën “Bota Sot”, pastaj në Bota Press – poezi  dhe në Revistën “Fidani” – poezi për fëmijë.

             Pjesë nga krijimtaria e saj – poezi dhe prozë, ka të botuar edhe në librin me titull “Brerore Lirie” të cilin çdo vit e boton Shoqata për Kulturë dhe Art  “Elena Gjika” nga Suhareka.

            Gjatë veprimtarisë së saj letrare, është stimuluar e shpërblyer disa herë në konkurse letrare.

  

MARTESË NËN HIJE

Kushtuar vajzave që patën fatin të martohen gjatë periodikut të dëbimit me dhunë nga Kosova – Shqipëri-Maqedoni etj.– (Mars – Qershor - 1999).

Jam Lule Vjollcë – Jam në kërkim të stinës që i thonë Pranverë !

Jam bijë kosovare.

Pas humbjes së shpresave për të mbetur në Kosovë,

Mu desh të bëhem nuse nga Durrësi,

Shumë larg teje –

Por…afër

Nuse pa duvak, pa fustan nusërie.

Nga derë e shtëpisë dola me petka të zeza korb

Për TY Kosovë,

Për bijtë e ashtit tim

Që ranë për TY, e mbetën mbi dhe.

Ashtu të pavarrosur i lashë unë,

E nuk pata mundësi as t`ua mbyllja sytë,

Dhe t`ua  përshpëritja fjalët:

Flini të qetë – Liria nuk është larg –

Oh… ç`dhembje mbeti në zemrën  time

Në ato ditë kur vërshuan lumenjtë e gjakut e të lotëve,

Për gjithë atë ferr e tmerr,

Që të kishte rënduar trupin tëndë Kosovë.

Ta këtheva shpinën

Duke të lënë  TY, mbretëreshë të robëruar.

Plagët ti mora me vete dhe i barta brigjeve të detit.

Duke u dallgëzuar me to, lutesha për fatin tënd dhe timin,

Që të mos na  ndjekë hija e orëligës.

Lutesha – Kosovë -  A do të më sheh të vdekur,

Apo do të të shoh të gjallë

Shpresat  i kisha  gjithëherë, 

Se një ditë do të të shoh të lulëzuar.

Sot në Kosovë vie erë lirie…

E unë lutem :

Merrëm edhe njëherë në krahët tu Kosovë

Se më ke gjak, me ke asht…

Se këtu retë ma ndalin frymën.

Unë jam këtu veq si një hije e natës së pikëlluar.

Unë dua të jem atje ku bukës i thonë bukë e ujit ujë.

Unë dua lirshëm të frymoj aty ku qesha dhe qava njëkohësisht.

Unë dua të jem në mesin e njerëzve të ashtit tim

Më merr në krahët Tu Kosovë – Gjaku im,

Kënga ime, Lulja ime, Dielli im Kosovë.

PENA NUK NDALET PËR TY

(Gongje Bojaxhiut – Shenjëtores - Nënë Terezës)

TY  -  Nënë  jetike mbi mite

Yjet  e derdhura në horizont

Të tërhiqnin udhëkryqeve të jetës.

Rrugëtimi Yt, përtej rrufesë  kishte  daljen

Në njërën dorë mbaje  th`negla shpirti

Në dorën tjetër mbaje Diellin

Për  t`i ngrohur  zemrat  e  ngrira

Nga  akulli i skamjes.

Në kërkim të shtigjeve të dritës

Udhëtove  ishujve  pa  emër

Deri në Kalkutë,

Ti Shpirt-Bardha Shqipëtare

Shenjëtorja – Nëna Terezë

E Madhe do  mbetesh në Lapidar

Nënë e Botës-zemër zjarrtë e gojë-mjaltë

Ishe dhe mbete – Bardhësi,  me shpirt-Engjëllor

Gjithmonë  vepra Jote - Shkëlqen  si  Meteor.

    28 – NËNTORI

(Kushtuar Flamurit Kombëtar)

Sot buzëqesh me krenari

Anë e kënd ke pamjen ndryshe

Petku festiv sa mirë të rri

Qëndron krahë-hapur - si dallëndyshe

S`jam dallëndyshe, jam Shqiponjë

Këtu kam zgjedhur më t`bukurin vend

Shqiptaria më thërrasin Zonjë

N`Flamurin e Vlorës, e kam Folenë

Nuk jam veq  shtizë e pëlhurë

Në mua ka vlerë të vërtetë

Jam i fuqishëm Flamur

Për mua njerëzit, kanë dhënë jetë

Në këtë vend veq shkëmb e gur

Në shqiptarinë me Plisa t`Bardhë

Marigona më vuri n`Flamur

Që të jem gjithmonë krenar

I shtrenjti ynë - Simbol Kombëtar

U ngrite lartë më 28 Nëntor - 1912-të

E ne s`do ndalemi gjer n`piedestal

Gjer sa t`arrijmë – Nëntorin e Tretë

 TI  -  DHEMBJE KUQ E ZI

(Poezi  kushtuar  Atdhetarit  – Ukshin Hotit)

 TY  Kalorës, me fuqinë e Gjergj Elez Alisë,

Djajt aq shumë ta kishin frikën

Të zhdukën pa shenjë pa dokë.

Në ditën e zhdukjes Sate

Dielli ndali flakën e nxehtësisë, largoi  rrezet

Hëna  u  zhduk nga vendi, netët u errësuan

Ditët e vitet u vruknuan nga dhembja për TY.

Retë sillen, rrotullohen, ecin,

Edhe ne ecim e nuk ndalemi së kërkuari,

Deri sa ta arrijmë cakun e takimit me TY.

Asnjëherë nuk ndalim kërkimin

Sipër  rrjedhës së ujit të kërkuam  ag   e   terr,

Në thellësi të krojeve të kërkuam

Edhe sytë na janë shëndërruar në kroje lotësh,

Për TY Atdhetar i devotshem - Ukshin  Hoti,

Lumenjtë përvajshëm ulërinjë,

Malet lëshojnë oshëtimë

Ishte kohë e mbështjellë me fjongo të zezë

Nga ofshamat  zjarmuese pëlcisnin guri e druri.

Sot  në  bronz  skalitet  Figura Jote

TI, gjithëmonë hapërove nëpër dritaret e jetës,

 Si valët e Drinit kur bashkohen

Emri Yt  mbanë  të  bashkuar  Shqiptarinë

Kalëron nëpër  krahët  e  këngës  në  lahutë  e  çifteli

Djal  me  nam  e  djal  i  Zoti - Atdhetar si Ukshin Hoti

Pak  si Ti Trima  lindin

Nuk kanë lind as s`kanë me le,

Dritë e Diell  je  për Atdhe

Vdekja, pak të dukej  për LIRI

Çdo fjalë e shkruar për TY - Zgjon dhembjen Kuq e Zi.

 POEZI - KUSHTUAR FEMRËS

A  S  A  J

Të jesh Femer, do të thotë

Të jesh Emër – të kesh zemër

Ajo udhëtoi nëpër kotësi

Dikur jeta Ia ngulfatti gëzimet

Pranverën e kishte të leckosur

E diellin  të ngrirë në akullnajë

Sa herë iu gremis zemra në honë zemrimi

Durimin e shëndërroi në lulë-pikëllim

Që vrullshëm  do t`i  shpërthej si vullkan

 Erdhi një ditë që priste me shekuj

Bota femërore po zbardhëllinë

Dhe AJO po ngre zërin me fuqi planeti

Fatin e saj mos ta dikton Ai – tjetri

Kerkon barazi – emri i saj të jetë  në histori

Ngre zërin për punën e gjykon  dhunën

Puna  hijeshon qdo gjë - lindjen e vdekjen

Puna na bënë të lumtur dhe krenare

Puna na jepë njerëzi, na ep emër

Jo vetëm emër në letër

Emër që lëshon hijezim në qdo cep të jetës

Për ta ndryshuar historinë e vjetër

Aty ku prehen jeta dhe vdekja

Ajo din të qesh dhe të qajë

Dijnë të këndon dhe të vajton

Nëpër secilën dallgë jete

Ajo është breg që i valët i qetëson

Ajo në zemër ka  bujarinë, trimërinë

Dashurinë,

Femra përherë ishte dhe mbeti

E zëshme – sypatrembur

Siq ishte Teuta, Shota e shumë të tjera

Ajo sot ec krah për krah  me Diellin,

ATO  përherë sjellin – Të gjelbruarat Pranvera

RIPËRTËRIHEN PLAGËT

(Në përvjetor të atyre që u masakruan,

dhe shtëpitë iu mbyllën me dry)

Vitet ecin

E dhëmbje është pllakosur me shpirtin

Festat   kanë humbur shkëlqimin

që kishin dikur.

Oborret nuk janë  më si përpara,

Bari është rritur,

E lulet janë  me gjemba

S`kanë aromë

Fotografitë në mur nuk flasin, dhembshëm shikojnë

O Zot, shpirti dhemb

Toka gjëmon për ata që ikën pa faj?!

Për filizat që sapo u takuan me Dritën e Diellin

Gjëmët e kësaj Toke s`kanë shërim

Shumë sofra u shuan

E dyert u mbyllën me dry

Larg do të ndihen gjëmët  e kësaj Toke.

O Zott !

HUMBJA JUAJ - MAL ME DHEMBJE

        (Poezi për të zhdukurit )

Në një mot  të  vruknuar

Kur  vendin e mbuloi brymë e trishtimit

Shumë të pabëme u bënë mbi këtë vend

Atëherë kur  trupat  notonin  nëpër  gjak

Bashkë me momentet fatkeqe e skena trishtuese

Kur na ra një hije e orëligës

Edhe  gurët  pëlcisnin nga dhembja

Ishte natë ogurzezë,

Kur gjarpërinjtë  kafshonin  për  vdekje

Ju  të pafajshëm u zhdukët dhe nuk jeni në mesin tonë,

Pesha e mallit të ndarjes me Ju

Është  bërë  mal  me  dhembje

Dhembja lëshon  valle  trishtimi

Duke na  bërë  krushkë  të vargut vajtues

Në  këtë  botë  të  q`mendur veq shpresa  na mbanë

Që  të gjallë apo të vdekur

Një ditë të keni një adresë në Tokën Tuaj

Ku mund të iu sjellim lule të ujitura me pika loti

Ajo ditë do të jetë diell hareje për familje

Këngët për Ju do të marrin hov

Dhe të rriten në djepin e vargut tim.

ME VARGJE E BRUSHË

Në mëngjes si rregull 

Bëjë gjimnastikë

Pasdite kap lapsin

N`letër shkarravis

Herë shkruaj vargje

Herë herë vizatoj

Poetët e mëdhenjë

Me mjeshtri i pikturoj

Pikturoj Naimin

Me Bukurinë e Fushës

Me Flakën e Qiririt

N`zërin e ëmbël t`Tufës

Shkëlqimin pikturës ia shton

Besë e Rozafasë

Kur e shoh të murosur

N`themele t`kalasë

Në vazhdim letrën

Mundohem t`a qëndis

Duke i shëruar plagët

Gjergj Elez Alisë

Me vargje e pikturë

Historia shkruhet drejt

Ç`më mbeti pos të lutem

                                              PËR NËNTORIN E TRETË

POET ME VARGJE MARGARITAR

(Kushtuar Shkrimtarit – Gani Xhavollit)

Poet  i  thinjur me flokët e gjata

Ishte i shenjtë me dashurinë e tij

Vargjet e tij ishin dhurata

Që i mirëpriste çdo fëmijë

Poet i shenjtë me mjekërr të bardhë

Nuk pushoi kurrë për t`dhuruar dashuri

I fali Kosovës dhe fëmijve mbarë

Vargjet e tija – Margaritar

Në vargjet e tij gjenim frymëzim

Diellin e sjell edhe në kohët me shi

Zemër nostalgjie me plotë zgjim

Dallgët e shpirtit gjenin qetësi

Gani Xhafolli – Piktor e Poet

Ti ike papritur në përjetësi

Me shpirtin prej artisti në histori ke mbet

Do jetosh në zemrat e secilit njeri

Gani Xhafolli – Emër plotë vlerë

Artistikisht  ishe plotë nostalgji

Sot  veprat Tuaja flasin vetë

Do të kujtohesh me nder e krenari.

 P A S Q Y R A

Ti  më don  mua

Unë  të  dua  Ty

Ne  kur  jem bashkë

Bëjmë njësoj  të  dy

Përse  më  emiton

Apo,  don  t`më  provokosh

Një  gjë  dua  ta kupton

Nuk  do  më  nervozosh

Unë  të  dua  Ty

Tek  Ti  e shoh vetëvehten

I  shoh  vijat  në  ball e sy

Ti  ma  tregon  të  vërtetën

Edhe kur  i shoh vijat e ballit

Unë  ndjehem e dashuruar

Dashurija u lind nga engjujt, e jo nga djalli

Pasqyrë  moj  e  uruar

Koha po ecën, nuk ndal

E  unë  kam  një  dëshirë

Mos  mi  shpeshto  vijat  në  ball

Të  më  dukesh  më  e  mirë !

FOTOGRAFIJA

A E SHIHNI  OJ  MIQËSI

I  NJIHNI  KËTA NË  FOTOGRAFI

JAM  UNË  EDHE  AI

DIKUR  E DESHTA  SHUMË

EDHE  SOT  ASHTU  E DU

POR  DIQKA  KA NDRYSHU

RRUDHAT  NË  BALL  NA  JANË  SHTU

BARRA  E  JETËS  ËSHTË  NGARKU

NGANJËHERË  PRISHEMI  E  PËRLAHEMI

POR  ASNJËHERË  NUK  NDAHEMI

AFËR QËNDROJMË, TË URTË E TË HESHTUR

NJERËZ  TË  QETË,  E  RRALLË  TË  QESHUR

NGA  HALLET  E  JETËS  SI  GJITHË  SHQIPTARIA

VITET  ECIN - OFROHET  PLEQËRIA

KATËR   STINËT

Në pranverë lulëzon çdo lulë

Poeti merr vrull,

Në verë gruri piqet 

Poeti digjet,

Në vjeshtë zbehet gjelbrimi 

Poetit shpirtin ia kaplon mjerimi,

Në dimër çarçafi çdo gjë mbulon

Vargu i poetit, nga gjumi më zgjon.