Nga Metila Dervishi
Je protagoniste në komedinë që po jepet së fundmi në Teatrin Eksperimental, me regji të Kico Londos “Çfarë pa kryeshërbëtorja”, cfarë mund të na thoni dicka mbi rolin Tuaj?
Eshtë një ndër rolet me kompleksive që kam hasur deri më tani. Një komedi e zezë, ku mund të them se është e zezë, sic është shpirti i saj që vuan. Një grua që martesa e saj është në buzë të greminës, përpëlitjet e saj për të gjetur kënaqësi diku tjetër e cojnë drejt tragjikes. Burrë e grua përpiqen ta gjejnë kënaqësinë jashtë martesës, sa më shumë i largohen njeri tjetrit aq më shumë afrohen, duke e paguar shume shtrenjtë. Trajtimi i shumë temave që autori Joe Orton ka trajtuar si: Autoriteti, abuzimi dhe seksualiteti, e bëjnë këtë vepër tepër të vecantë, me dinamik faktesh dhe ngjarjesh të njëpasnjëshme, i përplas personazhet dhe i lë pa frymë. Cmenduria është komedia e hakmarrjes.
Ndjeheni komode në këtë rol?
Ka qenë punë e vështirë dhe shumë e bukur për ta zbulurar znj. Prentis. Jam e dashuruar me të!
Jeni aktore teatri, aktore filmash, pedagoge, regjisore, spikasni për një kulturë të gjerë dhe jeni person me interesa, kur e kuptoi Rozi që aktrimi ish rruga e saj?
Herët në adoleshencë, ateherë kur ti ke nevoje të pohosh ekzistencen tënde. Ishte vendim i prerë pas një thirrjeje të brendshme. Dhe, ja ku jam!
Cili ka qenë roli më i vështirë për Ju?
Rolet jane një tokë e pashkelur, duhen zbuluar, ky proces është i admirueshëm, por ai rol i cili më ka trembur për ta përqafuar ka qenë Laura e dramës “Babai” A. Strienberg me regji të D. Dervishi. Sa herë që e lexoja e urreja për atë që bënte, po aq herë dashurohesha me personazhin tjetër. Flisja me regjisoren dhe doja të hiqja dorë, por Ada ishte këmbëngulëse që ta bëja unë atë rol, bëri dhe bëra shumë mirë që u krijua ajo “Laura” që të them të drejtën u dashurova keq me të.
Keni patur ndonjëherë hezitim dhe keni thënë, jo ky rol nuk është për mua dhe si ia keni dalë?
Sigurisht që kam refuzuar shumë role për arsye të ndryshme. Eshtë shumë e rëndësishme që të mos gënjesh veten.
Cfarë mendoni se I ka goditur regjisorët te ju, personaliteti, thellësia dhe kompleksiteti që përconi në skenë, teksa shohim rolet Tuaja apo…si mendon?
Kjo pyetje bie ndesh me modestinë time, gjithsesi kam përshtypjen se është përkushtimi në punë dhe fanatizmi për të qenë shumë kërkuese ndaj vetes, duke mos u kënaqur me pak, profesionalizmi.
Si do e përckatoje vetveten?
Arratinë e gjej nëpërmjet këtij profesioni. E arratisur për të prekur lirinë.
Kush nga familjarët emocionohet më shumë kur të sheh në skenë?
Im shoq është ai që lexoj emocionet e shndërrimit tim skenik, sigurisht dhe fëmijët. Pas shfaqjeve fjalët e tyre janë të pakta dhe të varfra ndërsa sytë e tyre përpiqen të më vjedhin të tërën. Të nesërmen fillojnë pyetjet dhe pikëpyetjet. Hahahah
Kush ka qenë skeptik më shumë për rrugën tënde?
Vëllai i madh, ka luftuar shumë fort kundër ëndrrës sime, por nuk ia doli. Tani është krenar.
Shohim përditë dhe pseudo-artistë nëpër skena dhe kudo, është bërë dicka e pashmangshme, mendon se është e vështirë të jesh një artiste me vlera dhe me interesa në vendin tonë, si e gjykon Rozi?
Ky është një konstatim shumë i saktë juaji. Pseudo- artistë, politikan, profesor etj; është trendi i kohës sonë, pothuajse në të gjitha fushat. Tek lemi jonë I “artistëve” cdo ditë e më thellë po përshkallezohet fatkeqësisht, sa të duket se dashuron në një kohe kolere. Por unë besoj tek ata që nuk dorëzohen!
Cilat janë disa nga momentet më të rëndësishme të karrierës Tuaj artistike?
[[Janë etapat e rritjes sime profesionale, pas diplomimit, filloj si asistente në akademi krah pedagogut tim dhe më vonë pedagoge e jashtme, pastaj e brendshme. Por pa u shkëputur asnjëherë nga skena. Mësimdhënia dhe skena, konkretizimi që duhet ta shohin studentët dhe jo vetëm të dëgjojnë, më ka pasurur shumë. Gjithashtu edhe masteri në regji, që besoj me ka dhënë përplotshmërinë.
Dramaturgu i preferuar dhe përse?
Dramaturgu i preferuar nuk mund të jetë një, janë disa për shkak të individualiteteve dhe specifikave të tyre. Mund të përmend: Shekspir, Strienberg, Kamy, Molier pse jo, etj.
Personat që i je më mirënjohëse, që të kanë mbështetur në atë që je?
Familjes sime, asaj të madhes dhe të voglës. Profesoreve të mi që me dashjen apo padashjen e tyre unë arrita të artikulohem.
Jeni pedagoge në Universitetin e Arteve, si ndjehesh në këtë fushë?
Universiteti i Arteve vendi ku u rrita, me rriten dhe ku rrit të tjerë. Mësimdhënia është ushqim i freskët dhe bio i të përditshmes sime të devotshme.
Si ndjehesh me studentët?
Eshtë një raport që e vlerësoj shumë. Përpiqem t’i zbuloj pohimet e tyre duke i bërë koshient raportin e tyre me këtë profesion, qe kishë e xhami ka dashurinë.
Cfarë projektesh ke në dorë aktualisht?
Përvec rolit në komedinë “Cfare pa kryesherbetoja”, provimeve që i kemi në prag, po punoj për një shfaqje që do e ve në skenë.
Jeni sërish protagoniste në një film së fundmi, mund të na flisni pak mbi këtë?
Ahhh po, sapo mbarova xhirimet. Eshtë një film me metrazh të shkurtër me skenar të Sh. Sinani dhe regji të Danard Hasanit. Filmi flet për një kosovare e cila ikën nga Kosova, pasi i kishin vrarë familjen dhe ajo me një djep në krah kalon kufirin dhe hyn në Shqipëri, në shqipërinë e sistemit totalitar. Këtu e gjykojnë si spiune, e fusin në burg e pastaj cmendinë se për fatin e saj të zi kishte qëlluar që djalin e saj e quajne Enver. Tragjikomike.
Cili është roli që Rozi ende nuk e ka vënë në teatër?
Heda Gabler, Znj. Makbeth etj.
Cila është filozofia që të ka bërë të ecësh përpara?
Të mos gënjesh veten, mosdorëzimi dhe ta duash fort atë që bën.
Cfarë sfidash i ke vënë vetes për vazhdimin?
Sfida më e madhe është mosdorëzimi.
No comments:
Post a Comment