Poezitë konkurruese të Festivalit poetik në Përmet "Në gjurmët Naimiane"

Të nderuar miq konkurrues,

Gjatë natës finale të konkursit poetik "Ne gjurmet Naimiane", më 25 maj 2017, ora 19.00 ju do të kini te drejtën tuaj të perzgjidhni poezinë më të mirë për Çmimin " Çmimi i poetëve". 

Ky Çmim do të vendosey nga Ju, veçmas vleresimeve te Jurise per Çmimin e I,II,II. Ju do të pajiseni me nje Flet-tabele ku do te jene shenuar te gjitha poezite konkurruese dhe ne kollonen perbri, Ju do te vendosni vleresimin tuaj me pike nga 2-25 pikë, perjashtuar poezinë tuaj. 

Shumatorja e pikëve tuaja, do të nxjerre fituesin e këtij çmimi. Kjo mënyre na lejon të jemi më të drejtë dhe transparentë. 

Më poshtë, me bashkengjitje, po ju paraqes poezitë konkurruese me titujt, ku ju të njiheni paraprakisht dhe te pergatisni vleressimin tuaj, perveç poezisë tuaj perfaqesuese. 

Mirutakofshim. Mireardhshi!

Me respekt, Ligor Shyti - Permet.

******

Redaksia "Floripress" boton  pa hezitim kësaj radhe të gjitha poezitë e autorëve .

Lusim lexuesit e shumtë të "Floripress"-it dhe Facebook-ut të japin vështrimet dhe vlerësimet e tyre pa hezitim nëpërmes e-majlit  zyrtar  të redaksisë Floripress : ptcflomed@yahoo.com 

Adem Xheladini,Kërçovë

IMAZH I PRARUAR...

Kur ylli i fundit, fiku në qiell

Befas n'dritare ç’u duke Ti

Si lot stërmbushur ngjyrash plot diell,

Tharë prej erës, larë me flori!

Dhe vesë mëngjesi, kur piku në buzë

Atë të gdhirë e ngjalli një shpresë

Shkrepëtimë shpirti, e kallur shpuzë

Në sytë e mi një rreze, ndez...

Imazh i praruar në shkëlqim dielli

Kur futet befas thellë në mua

Aty gjej veten, të zbritur nga qielli,

Në copëza ëndrrash që shumë i dua.

2.

Afërdita Saliu-Preshevë

FAJI I BUZËS

"Nuk bëra mirë", kur qava para trëndafilit
E ndërsa vesa mbi faqe kishte dhënë ballë
Më mbeti në fyt loti, si kokërr e vogël fiku
E petalet një nga një zbrisnin si mbi shkallë.

"Nuk bëra mirë" kur e ndava nga shoqet
Pigmenti humbte fuqinë zbehtë-zbehtë
Ja lashë vetëm shiun që filloi të pikonte
Sepse loti më grabiti, më tërhoqi tatëpjetë.

"Nuk bëra mirë", por as për lotin s'denjova
Nuk dua të jem peng si një plaçkë e vjetër
Ato grushte petalesh që ishin veç pinjolle
I hënova mes hënës, tash më të tharë, letër.

Sytë e tejnjomur i fshiva me vesë trendafili
E unë prapë "s'bëj mirë", m'u bë ves i keq
Sa herë u afrohem, se si i ndizet lotëve fitili
Si t'i mishtoj degët, kur petale është zhvesh?

Dhe unë e tëra u ujita, siç laget pranvera
E lotin e krasitja në çdo rremb të shiut
Buzova mbi buzë petalesh, e hasa në ferra
Po të ishin fluturake, do të mbytej zëbilbili.

Dhe u ktheva prapë në konak të trendafilit
Shoh të jetë strukur si mëllenjë e bardhë
S'doja t’ja fal "detin", të mos i shkul filizin
"Të mos bërit mirë", tashmë iu shua zjarr.

Një gonxhe e sapoçelur, si doçkë e brishtë
Do të ta ruaj si molusk me guaskat e saj
Se jam njeri dhe unë, me asht e me mish
"Nuk bëra mirë që qava", buzës m'i lini faj.

3.

Agim Bajrami,Durrës

MBRËMJE PËRMETARE

Naimi s'është, Abdyli fle

Nuk ndrin as mjekra e Samiut

Veç era reciton pa zë

Një strofë nga flaka e qiriut.

Tek zbres me veten në stacion

Dikush më rrok mbas qafe

Është valë e Vjosës që më fton

Të pi me të një kafe.

Qyteti del nga shtrati i mbrëmjes

Me ngazëllim fëmije

Më deh me flladin e Nemërçkës

Dhe me gliko qershije.

Ndaj unë i dehur nuk mbaj mend

Në shtrat se kush më shpuri

Veç di të them se në atë vend

Eremonte edhe guri.

Ca trendafile thyen saksitë

Me 40 lloje ngjyre

Në do të bjesh në dashuri?

Puthu me një prej tyre.

Unë s’ta kam thënë se ti do qeshësh

Me mua për çdo natë

Mbas puthjes sonë disa prej tyre

I mbaj në buzë për fat.

Dhe bashkë me ta fus krahërorit

Si dekorata nderi

Një varg prej Lumos dhe Ligorit

Dhe një kaba Laveri.

Naimi s'është Abdyli fle

Nuk duket as Samiu

Veç era fishkëllen më nge

Një këngë me flakë qiriu.

  

4.      

 Agim Xheka,Tiranë

BURIMI I PËRJETSHËM

Kam një jetë që trokas në këtë derë

të marr një grusht uji nga burimi

të marr me vete një copëz pranverë

pak farë poezie të marr nga Naimi.

Sa herë që vij e gjej portën çelur

Hapur e mbajnë nip-stërnipat e tij

Sofrën e shtuar me ç'të kenë vjelur

gatuar me mall, mbrujtur me dashuri.

Nuk jam i vetëm. Kam plot miq e shokë

Si bujq të mirë plugojmë me parmendë

atë farëz e mbjellim si grurin në tokë

dhe thurim vargje dhe qëndisim këngë.

Kështu, të gjithë, bëhemi nga pakëz Naim

Të gjithë së toku i këndojmë dashurisë

Sepse pimë ujë tek i njëjti burim

dhe marrim bekimin e babait të poezisë.

E lumur qoftë përjetë kjo portë bujare

Buroftë në përjetësi ky i bekuar burim

Plugu i parë, i artë i letërsisë shqiptare

Ky qytet i bekuar dhe mendjendrituri NAIM.

  

5.    

Anila Mihali,Përmet

DRITARE E POETIT

Një e nga një u tretën gjithë ndriçimet

I zhvesha prej trupit orët e ditës

Me dashuri u mbushën krejt takimet

I vranë gjithë misteret e frikës.

Të gjithë vrapuan të mbyllin vilat

Të mbulohen me terr intimiteti

Veç një dritare nuk po ul grilat

Në flakë një shpirt poeti.

Keqas mbytur në detin e muzës

Po frymon vetmia me kureshtje.

Digjet flakë cigari cepit të buzës,

Qiriri veten djeg në heshtje.

Të dy po flakërojnë brenda tyre,

Shpirtërat bohem kanë marrë flakë

Qiriri e poeti, siamezë prej natyre.

Pranë kësaj dritare i ndala hapat pak...

6.      

Asllan Qyqalla,Prishtinë

LORA PA VELLO

Mbrëmë me Lorën e Prishtinës

shetitëm bulevardit të Nënë Terezës

dritat vezullonin në fytyrën e neonit

bota shikonte me admirim

një dashuri në eshtrat e heshtur

Lora në përqafim në ekstazë vjeshte.

Në Prishtinë sorrat qëndisin kurorë

Lora e Prishtinës harliset në valle

“- do jem nuse pa krushq” e vargut poetik

“legjendë do mbetem në trollin arbëror

si Circea¹ në gur e shkëmb do gursoj dashurin

putane do më thonë se isha e marrë”

Korzos së Prishtinës krushqit pinin çaj

Lora pa vello orët numëron

Në xherdek nuse pa dasmorë

“Skënderbeu” ngjesh shpatën krutane

Agë Ymeri ndalon në shadërvan

Rinjeh nusen rrugës së Gërmisë

Poeti kollitet në përplitjet e nëntorit

mallkon njohjen me Lorën e Prishtinës

si nuk mundemi të marrim vjetët hua

t`ia fal Lorës e të dal ith nga dheu?!

 7.      

Dashamir Malo,Sarandë

TE JESH E DASHURUAR

... do të thotë

të zgjohesh pa aguar mirë dita

madje dita të jesh ti vetë

do të thotë

të kesh parë ëndrrën më të bukur

madje endrra te jesh ti vete

do të thotë

që pasi të çohesh nga çarçafët e butë

(çarçafët do të ruajnë format e tua deri në mbrëmje)

të shkosh të vështrohesh në pasqyrë

pa pasur atë frikën që kanë femrat

dhe të jesh më e bukur se mëngjesin e shkuar

do të thotë

të qëndrosh para garderobës

dhe pa pike dileme të veshesh

fustanin më të zakonshëm

do të thotë

të të shoqërojë përherë një shpengim dhe hutim

i brishte

të dalësh nxitimthi nga shtëpia

pa vënë re këshillat rutinore të nënës

tek flet që prej kuzhinës

të jesh e dashuruar

do të thotë

t’u dhurosh monedha gëzimi

edhe kalimtarëve të rastit

të shpërndash një rrezatim ndjellës.

8.      

 Dhimitraq I.Miti,Përmet

PO… SI?

Më bëhet dita gur

E mua më duhet opa ta marr.

Ta vendos në mur

Po… kur?

Dita grurë më bëhet

E mua bukë më duhet ta gatuaj.

Si im atë dikur.

Po... kur?

Mik tek pragu i portës

Dita më bëhet

E, unë, si mik, duhet ta pres.

Plot nur

Po... kur?

Edhe fjalë më bëhet dita.

E mua, patjetër, më duhet

Ta jap, atë, me mend.

Po… në ç’kuvend?

E pse jo,

Një ditë arkivol dita do të më bëhet

E mua më duhet, duke u djegur parreshtur

Në të,

Të rri.

Po... Si?

9.

 Elida Rusta,Shkodër

DASHURI ME NAIMIN

Vi drejt teje

"si vashë bukuroshe e bariut, ashtu

llërëpërveshur, me dy shqerrëza në duar,"

të të shoh nga afër,

të prek dashninë tande, Naim.

Kam etjen e një puthjeje dëshire,

të një përqafimi të shalltë dashurie.

Kam mall për të bashkuar,

një mal gjoksi për të ngritur.

Vi të shpirtëzojmë bashkë poemën idilike,

"të kërcejmë si kecat që nxitojnë e nxitojnë,

pa ditur në i ka marrë uria."

Eh!

Dimri i thau lisat e gjatë,

vetmi e frikshme i ka pushtuar.

"Dallëndyshja ka mbetë

punëtore pa gas,

ogiçi nuk bie më tufës në ballë,

zogjtë nuk fluturojnë më si ëngjëj."

Eh!

Mërgimi s'ka kënd në asnjë kohë.

Në detin tënd

marrim çdo ditë jod dashnie,

për dhé, për Atdhe.

Bri teje njeriu kryqëzohet,

vdes e ngjallet përsëri.

Pupla e fjalës është e rëndë para ndjesisë

që ti më fal,

po aq e rëndë sa përjetësia e magjisë

së fjalëve të tua të shenjta poet.

Po aq e rëndë sa amaneti yt

"Bukë e mëmëdheut më zëntë

në të tradhëtofsha!"

10

 Elmira Rama ,Fier 

MËNGJES I RI

Ka gjurmë në udhën tënde,

Në udhën time më flasin në vetmi,

më sjellin melodinë e një kënge,

ca tinguj të fshehur thellë në gji.

Ndjej oshëtima në qiellin tënd,

belbëzim çapash mbajnë zgjuar,

djepin e ëndrrës ua ngroh një diell,

me rreze drite mbuluar…

Ke këngë në pentagram

që s’u kënduan kurrë,

…dhe loti në buzëqeshje notat lan,

me refrenin që na zgjohet

                    në shpirt e në buzë.

Ti, iu rrëshqet ditëve,

ku ronitet lëkura në cepa errësire,

          ...dhe zhvishet një ditë

me feksjen e një mëngjesi të ri,

Aty, ku eci unë...

11

 Farida Ramadani,Shkodër

ENDEM BRENDA VETES  

Përkund botën me zemrën tënde,

Me shijen e gjuhëve të kripura,

Aty ku lotin gëlltis e etur,

Ngopur me afshin e pritjes së dashurisë,

Ku pikon lëngu i jetës dhe i shpirtit,

Aty shpresa ulet me flatrat e melodisë së fjalëve,

Përcjellë nga mollëzat e gishtërinjve,

Mbledhur në lëmshin e ndjenjave të çdo organi,

Currila fishekzjarresh përjetojnë magjinë.

Na dhuruan diellin, me rrezet u bënë gërshet,

Këmbët bëhen njësh dhe lëkura pudroset,

Lumturia e përtejme bëhet mike me galaktikat,

Nata fjalëjoshëse shfaqet si planeti më i bukur,

Ofshama shtrin përtokë margaritarët e puthjeve,

Kryqëzoj fjalët deri sa unë e kam pushtetin,

Kurorë qëndisur me yje e hënën lëshuar pranë,

Pushtueshëm mbi buzët e njeri- tjetrit… zjarr.

Ndjenja Mbretëreshë atë çast ishte me mua.

Si bleta nektarin mblodha deri në agim.

Nata fshiu pluhurmbledhësin kohor,

Pafundësisht në shpirtin e uritur,

Si një e pathënë  pengmbajtëse për së gjalli.

S’e di nëse jam shenjtor, apo purgator,

Për t’u përplasur me dhimbjen e mendimeve,

Jam tërësisht njerëzor,

Të puth ëndrrën me dëshirën,

Si statujë ndjenjash brenda vetes bëhem.

12

Flori Bruqi,Prishtinë

SHPRESA TË DJEGURA

Me çantë mbi shpinë të mbushur plot mall

rrëzë supi rripat e saj fort shtrënguar

të rrezikuar frikshëm endeni nëpër vargmal

nëpër dhëmbë fatziun fajtor duke mallkuar.

Shikimi i nënëmadhes si shqiponjë pas e ndjek

klithma djemsh mbetur ikona nëpër pragje,

një dashuri e braktisur shpirtin tuaj e djeg

lot që mundin burrërinë e shkasin mbi faqe.

Gra zemërngrira presin në ankth zhytur

veten mallkojnë që nëna s’i bëri dot djalë

motra kërthinj prej trishtimit të mbytur

dhimbje e pamatur që gjunjëzon dhe djajtë.

Mërgim mëkatar, mijëra varre bosh ke lënë ti

nënat kobzeza, që s’kanë një gur ku të qajnë

vejusha të pafat ngado mbjellë si tulipanë të zinj

fëmijë që prindërit në prehër dot s’i mbajnë.

Emigrant, fjalë mizore që s’di të falësh kurrë

dete lotësh mbush e mallin kudo ti e mbjell

zemra nënash me gozhdë mbërthyer në mur kujtimi

përcaktor njerëzish që tonelata dhimbjesh sjell...!

në shpresat e djegura vret dhe qan trishtimi...

13

Koçi Qorri,Gjermani

ËNDËRR!

Ç'më erdhën në pamje,

Ato faqe që zbresin në luginë,

Harkuar çrregullt me forma engjëllore,

Ca shtëpi,

Shenja bardhore.

Heshtja është e gënjeshtërt në fron.

Shqisa e paramendimit i përpin,

Si shtjellat në guva.

Frymët sikur sillen rreth një guri,

Ngrysur dhe duke qesh.

"O rrugë të heshtura!

Mua më vijnë zëra në veshë

Ndjej ato të vjetrat,

Që gjallojnë aty si sirena,

Cicërimat i imagjinoj,

Si Kashta e Kumtrit që fërshëllen.

Ajo është një melodi që unë e kam ndjerë,

Me një prekje dhe disa qafime.

Ato ishin mishtore,

Por engjëllore".

Fati i tyre si troku i kuajve që s’ndihet më!

Në ato rrugë,

Karrocieri shpesh herë këndonte.

Vriste monotoninë,

Dhe padurimin,

Deri në çastin e dashurisë.

Tani kujtimet u ringjallën si dëshirat në orën e lirisë,

Profili ngriu si hije e shastisur,

I tëri i mahnitur,

Lumi që e morri dhe e nxorri,

Bari që hijeshoi muzën me klorofil,

Dhe fjalët në eter me ngjyrën e syrit të gjyshes,

Që gjuante legjendat me një të shtënë.

Ç'guaste përreth,

Ishin kastile lënë.

Në orën e rrëfimit,

Vetëm fantazia bridhte në ngrehinë,

Dhe shtjellat e tymit.

-Tani do të them të vërtetën.

Do të bëj detyrën time ndaj Dheut

Erdhi ora fatlume ta flak tej pasigurinë,

Ta zbraz hipokrizinë,

Të heq tisin e dyshimit,

Çiltërsia është varri i trishtimit.

Në dhesë dhe mbidhesë.

Degjoni:

Më mori malli për vendet e mia!

-Endërr, lipsu!

S'mundem më.

U zgjova.

Syri m’u hap si dielli në vendlindje,

Pastaj,

Pak psherrëtimë

Dhe gjithçka u përzie me nxitimin për diku.

14

Lediona Braho,Tiranë

NË GJUMË ËSHTË HËNA

Vjedhur hyn në kopsht, vizitori im i heshtur,

sonte Hëna mban anën tënde: ka fjetur,

por unë e di pse ke ardhur, erën ndiej që larg,

fshehtaz të përgjoj dhe lutem në prag.

Dhe frikem mos trembesh e ikën siç di,

ah, të mundej kjo natë të të bënte shi.

Nata m’i dëgjon lutjet, me zë nis të qaj,

hedh mbi trupin tim dritën e pafaj.

Dhe frikem, mos trembesh e ikën siç erdhe,

ah, të mundej kjo natë të të bënte gjethe.

Nata m’i dëgjon lutjet dhe ulërin si e marrë,

i shkul nga pemët gjethet e të sjell më pranë.

Në fëshfërima gjethesh dëgjoj zërin tënd,

natyra në zgjim më ndjell e më tremb.

Në trokitjen e shiut prek dorën tënde,

natyra zgjohet me kënaqësi dhe dhimbje.

Ah, të mundej kjo natë të të bënte gjethe

të të merrja erë, të më merrje me vete!

Ah, të mundej kjo natë të të bënte shi,

të të mblidhja pikë më pikë në një kuti!

Me dritë del nga kopshti, vizitori im i bukur,

dielli është zgjuar, hëna është zhdukur.

T’u luta të më merrje në pyllin e madh,

më the: rri në kopsht, unë do vij prapë.

Ti bëhesh gjethe dhe fluturon shumë larg,

unë sërish e vetme pres mbrëmjen në prag.

15

Lumo Kolleshi,Përmet 

IKJE SI NË BALADË

Nuk dija ç'më dukej vetja, duke ikur nëpër natë,

Kostandin a Doruntinë, njëri veç, a të dy bashkë?

Eh, kjo zile telefoni, oshëtiu majë më majë,

Po m'i shkulte të gjithë bredhat, po më digjte një dushkajë.

Lashë sofrën e gëzimit, atje lart në bredh të gjelbër,

Veç përbrenda më qëllonte zemra me tokmakë të verbër.

Si s'iu ndodha pranë syrit, tek digjte qirinë e fundit,

Si s'iu ndodha pranë yllit, humbur tej Kashtës së Kumtrit?

Nuk e dija si gëzoja, si mbaja në dorë dollinë,

Kur atje në buzë të detit, gratë zinin logorinë.

Ndaj nuk dija ç'isha brenda, duke ikur nëpër natë,

Kostandin a Doruntinë, njëri veç, a të dy bashkë.

16

Majlinda Rama ,Tepelenë

I DASHUR

I dashur,
merrmi duart, mbi gjoks m’i ço,
dhe më çliro nga pritja,
gjithçka po gjej, veç prehje, jo,
më griu mungesa, loti, ikja...

Po ti eja, i dashur, puthmë njëherë,
e le të ndizet stuhia,
ke kohë t’më qash çdo dimër e verë,
kur erërave t’zgjohet vetmia…

Çohu i dashur, bëmë gati të bie,
rrugë e gjatë më pret përmatanë,
mbaji lotët, mjekra mos të dridhet,
e mbi mua të derdhësh lule jargavanë...

Eja, i dashur, eja se ika,
në ikjen që s’do ketë më kthim,
mbi buzë muzgjesh helmi dhe drita,
dritares sime m’u bënë lëndim...

Mban mend i dashur, kur dola brinjës sate
malli buzës t’u poq’ atë ditë,
e u nisëm jetës si në monopate,
mbi tokë m’i zbrite gjithë perënditë.

Ecëm, ramë e u ngritëm, sytë e dinë ç’na panë,
ndaj të them “Mjaft, harroji këta lot!”,
ne qeshëm sa deshëm, e sa deshëm qamë,
rrugëve u endëm si dy Don Kishotë...

17

Matilda Dushku,Fier

  

BIRI IM!

Mirësemëerdhe vogëlushi im!

Sa shumë munduar, veç për t`u parë

Tani që kokën ma vë në gji

Nektarin e jetës do të të fal

…dhe do të ecim bashkë ca kohë

dhe do të çajmë vështirësi të tjera,

por mos u tremb krijesa ime

Do të rri përkrah ngahera

E do t`më pyesësh – Nënë moj,

se ç`është fati, ç`është jeta?

Pa me durim do t`i shpjegoj

Me gënjeshtra, me të vërteta

E do të lodhesh e do t`më vuash

E do të qaj e do t`më qash

Do të biesh e do të ringrihesh

E do të mbaj e do t`më mbash

Se kjo është jeta biri im…

Lind me nënë e vdes jetim

Çdo gjë e bukur nuk ka kthim

Në çdo fund ka një fillim.

18

 Nezir Prokshi,Drenas

DHE NJË DITË VENDOSA TA ZË DIELLIN

Dhe një ditë vendosa ta zë Diellin

Nga Maja e Shqiponjes e sodisja shpesh

Se si merrte ngjyrë trëndafili, pastaj manushaqeje

Dhe... o zot si rrokullisej malit përballë

Mesap flinte tërë natën

Thoshnin  ka prapë udhë për të bërë

Të bëj be e rrëfe, unë bisedoja me te

Para se të flinte.

E pata pytur një herë se a e dinte ç’ishte romanca?

Më pati thënë se ai ishte vetë romancë

Dhe vazhdoja të rrija zgjuar deri në mesnatë.

Pastaj ëndrroja, meditoja, për nuancë ngjyrash

Që përthyheshin në përendim të ditës

Dhe një ditë vendosa të shkoja te Dielli

Nuk e dija saktë se në ç’orë zbriste vetullës se malit

Dhe prisja, prisja...

Që Dielli të lëshohej në folenë e tij.

Ai iku ta bënte gjumin në kodrën matanë

Seç mbeta vetëm me ëndrrën për të pranë

E u bera album me shtëpinë e vjetër në dorë

Një shekull zgjuar mbeta vetëm për një metaforë.

Pikturova me ngjyrime ylberiane

një trajektore në mes të malit dhe  Diellit

Kur bëra përpjekje që të shkelja mbi rrëpirën e malit

Hapi më hodhi mbi trojektore.

Tani lëviz në drejtim të diellit

“Do digjesh”, më thanë, zogjtë në qiell, yjtë

“S’ka gjë”, u thashë,

“Mjaft jetova në gjysmë – errësirë!”

19

Odise Plaku, Fier

JAM NJERIU MË ME FAT

Ti mos u çudit, o miku im i mirë,
pse shoqen e kam myslimane,
kryqi nuk na pengoi
që dashuria të lindte te ne.
As djalit nuk i ulërij
pse këpucët i heq në xhami,
as vajzën nuk e dëboj nga shtëpia
pse vë mbi ballë të bukurën shami.
Eh, or miku im, unë jam njeri me fat,
se festoj gjithë vitin e mbarë
Bajram, Novruz, Pashkë e Krishtlindje,
ndaj pjesën e qengjit dhe vezët skuq.
Unë jam njeriu me fat në këtë dhe,
nuk trembem pse djali nuk zgjedh
për shoqe një vajzë të së njëjtës fe.
Dhëndrin nuk e di në do ta çoj në Ardenicë
kurorë me time bijë të vërë në altar.
Unë jam njeriu me fat të madh në këtë jetë,
në folezën time gjallon përherë dashuria,
nuk na tremb as kryqi e as hëna mbi kokë,
se “feja e shqyptarit asht’ shqyptaria”.

20

Paskal Zoto,Përmet 

MOJ ME SY TË ZI

Moj me sy të zi,

Moj me leshra korb,

Dale, prit një çikë,

Se më kape rob.

Dale pëllumbeshë

Që më shkon me naze,

Kjo zemër e shkretë

Më rreh me tallaze.

Zemra kërkon zemrën

Zjarri kërkon zjarr,

Ndali ato këmbka

Syzezë aman.

Më jep bel’ e hollë

Ta përdor si shkallë

Të këpus dy mollë

Të këpus dy dardhë.

Eja trim nga prapa

Të pres në kopështie,

Kur të zërë vapa

Çlodhemi në hije.

Si gjahtar i prapë

Me çifte të ngrehur

Se ç’të erdha prapa

Me zemër të ndezur.

Kur të kapa belin,

Më shkave si ngjalë,

Tatëpjetë ledhit

Mbi ca kulpra ramë.

Buklat si mëndafsh

T’u hapën mbi fletë

T’i putha me afsh

Faqet porsi shegë.

Më dehu aroma

E kulprës bardhoshe,

Më dehu belholla

Me puthje majoshe.

21

Petrit Ruka,Tiranë

DITA E HUMBUR

Ku do shkosh sot? –këmbët më  pyesin,

Megjithëse e dinë vendin

Që tek pragu i portës,

U këpus një sharje dhe kuptoj që shqipja

Për sharje ia del gjithë gjuhëve të botës…

Kërkoj një mik për vreret e fundit,

Telefoni ka qindra

S’gjej një për bé, 

Të denjët tani kanë vdekur të gjithë

Nuk pinë dot kafé…

Në kafe shikoj përtej një tabelë

Ku fjala: Atdhe, është e tëra e lagur,

Dhe befas më shpifen dyzet vjet dashuri

Nëpër këngët e mia

Ku qe aq i dashur.

Tani është një atdhe i dalë në ankand

Nga prijes të ndyrë.

Me i mërzituri i planetit,

Asgjë s’ka mbetur të shitet më tej,

Veç shpirtit të poetit…

Tani s’di si ta ther vetminë time të moçme,

Mu në mes të këmbëve

Si një dash kurbani.

Të gjitha gënjeshtrat

U bënë copë e cikë

Si ombrella e një lypësi që del nga kazani…

Kam frikë mos kam vdekur dhe s’tregoj nga inati

Dhe xhixhëllima e vdekjes

Një çast më përndrit,

I lëshohem si një gruaje të bukur, pa cen

I them: m’i fal të gjithë tradhëtitë.

Një grua e bukur përballë kthen kokën,

(Çudi si i ndjejnë gratë,

burrat… e vdekur,)

Dhe më nis një dromcë buzëqeshje tek buzët.

Kushedi nga ç’dhembje e saj i ka mbetur…

Mirë i them, unë. Mirë, o shpirt ëngjëll,

Beso, se më ndihe,

Shumë falemnderit!

Të paktën ky libër mirësjelljesh, akoma

Në raftet e gjithë botës gjendet i zvedhur…

Gënjej kamarierin me dyqind lekë bakshish,

Dhe nuk i ngjaj fare… si i papunë,

Si me një arkivol të vogël,

Celularin në dorë

Cit me të vdekur si unë…

Në shtëpi mbyll derën,

Dhe si nip i Aliut*

E mendoj një çast kokën time në tepsi,

Po nuk e gjej dot kamaren e turpit…

Me borën dhe kripën përbri…

Nuk di ç’të bëj dhe filloj e shkruaj

Se nuk më lënë

Të bëj asgjë tjetër...

Pastaj e ndjej që këtë këngë e kam shkruar,

Dhe isua e saj është iso e vjetër…

22

Rustem Keko,Përmet 

MULLIXHIU

(Në kujtim të zemërbardhit Malkë)

Sa grurë, sa misër bleve,

një mal është pak...

Me miell, vetull e mjekër,

Më priste, në prag.

U thinja, djal’i ustait,

Të prita kaq gjatë…

M’u thaftë gjuha… Ustai,

Mos ka gjë lëngatë?!

Na la babai, Malkë,

Në ag, pa feksur mirë…

Të prura torbë, për miell,

Me lotë, që pa gdhirë…

Për mortin, s’kemi as krunde,

Për mortin, misër na huaj…

Selam nga zonja mëmë,

Selam zotërisë suaj…

Vjeshtës, do vjelim rrushtë,

Të sjell pekmez me okë,

Dhe verë, si zjarr, të kuqe,

Në bute, për miq e shokë…

Se borxhi, mbi sup rëndoka,

Si plumb, thoshte babai...

Qenka një deli djalë,

Fisnik, si gjallë ustai...

Hallall dhjetë okë miell,

Të verdhë, si ar safi,

Nga Malka, kujtim për atin,

Të lutem, ndiz një qiri.

(vazhdon)

Malkë, plak i urtë, varrin,

Më ndje, nuk ta di...

Të bardhë, si flokët, Malkë,

Zemrën e pate ti.

23

Sami Velçani,Durrës  

GALOP RESH

Galop resh me lotët e tu në faqe,

Pikojnë në gjinjtë ku është fshehur hëna.

Mes puthjesh dhe sʼtregon shenja paqè,

Mëkati rozë mes fletëve të rëna.

Ndjej se kam dashur të tilla prarime,

Për puthje që netëve mos të flesh,

Por sʼmund tʼkërkosh pak çaste intime,

Në qiej pasionesh me vrapime resh.

Mbi gjurmët e tua hapat hedh,

Ky fllad fatndjellës ku është fshehur?!

Mungesa jote shpirtin më rënqeth

Dhe unë vrapoj si vrapon një i dehur.

Ndaj hëna e mbylli dritaren e zbehtë,

Në pyllin e mistereve më la të verbër,

Për ku vallë po nxitojnë me revan retë,

Dhe më fshehin syrin tënd të gjelbër?

Veç kokën pak të mbështes tek hëna,

Tek gjinjtë ku derdhet dritë e zbehtë,

Por më trembin konturet e ngrëna,

Galopi i çmendur që kanë nisur retë.

24

Skënder Lazaj Trebeshina,Itali

NËSE ZOTI DO T'MË JEPTE ZOTËSINË E TIJ

T'më jepte Zoti zotësitë e tij

veç për një çast të vetëm t'mi jepte mua,

k'të botë nga e para do ta ngjizja

duke i shtuar gjithçkaje...

veç pakëz grua!

Diellit do t'ia ndryshoja kahjet

në t'kundërt lumenjve t'jua ktheja rrymën,

reve të qiellit t'ua ndalja vajet

Perëndive do ju ngjizja frymën

me pakëz aromë gruaje.

Detet do t’i përpija me eks'

dhe oqeanet do t'i shterja krejt,

me etjen që më vjen çdo mëngjes

dhe me urinë e çdo mbrëmjeje

për pakëz grua, të shtrenjtë!

Sikur Zoti t'më jepte zotësitë e Tij

gjithçkaje do t'i hidhja pakëz grua,

që bota m'e ëmbël të vijë

që vdekja, larg t'më rrijë mua.

Ah, sikur Zoti, të ishte grua...!

  

25

Xhelal Tosku,Rrogozhinë

MIZORJA

Unë hodha një hap,

ajo më tha

hidh edhe një tjetër

dhe shihja diellin

rete e bardha

erën.

Unë hodha një hap,

ajo më thoshte

hidh edhe një tjetër

dhe shihja luginën,

pyllin në luginë,

erën.

Unë hidhja një hap,

ajo më thosh’

hidh edhe një tjetër,

Mizorja: kurrë nuk më tha  një fjalë

për humnerën.