Cikël poetik nga Flori Bruqi : Luleborat paralajmëruan pranverën

Flori Bruqi

Cikël poetik nga Flori Bruqi :

 Luleborat paralajmëruan pranverën

1.

Balada e Yjve

Të rënëve :

IsmetQorraj,Agim Kukleci,Mujë Mehmetaj dhe Sali Hadërgjonaj

A qan sot Deçani

A dënes Kosova

A përloten fëmijët

A zhgrehen në vaj

Ato Bjeshkët e Nemuna

Për vdekjen e tyre

Si ta zotëroj vetn

Kosovë

Ti ke rrënjet te Sumerët

Ti ke këngën

Në trollin gjakndezur

Se ky Dhe

Në çdo thërrime

Ka gjakun e dëshmorëve

Udhëtarë

Që sot a nesër

Kaloni

Pranë Lapidarëve të dëshmorëve

Një përshëndetje ju lutem

Në kalim

Se këtu…

Katër dëshmorë i zuri gjumi

Nga draper i Sinagogës

(Flori Bruqi,”Zjarri i diellit’’,Prishtinë,1995,

Bibloteka “Lumi i Bardhë”, Katalog:891.983(497.1)-1. )

2.

Marsi i ngrirë në shpirtin arbëror 

(Rënies heroike të famlijes Jashari)

Marsi i ngrirë shkriu borën përjetshëm

Era frynë e shpirti i pamposhtur bie theror

Nga dhembja e pa fjalë deri në palcë të tokës

Që shpon dhe gurin në kujtesën e etnisë

Luleborat paralajmëruan pranverën

Pas Njëqind vjet të historisë së ngrirë

Mbi shpirtin e plagosur të gjakut arbëror

Me thonjë shqiponje

U varros robëria

Në kujtesë të etnisë

Krejt shenjtas i fal gjakun e vet përjetësia

Pa maraz

Ç ‘ bëhet,na thuaj

Po vdesim të gjithë

Nga thundra e huaj!

Jo,

As dhembje

As lotë

As fund idilik

Marsi po shkrinë

Rruga e frymëmarrjes po frynë

Pranverën askush më smund ta ndalë

Në zemër të gurit Lulebora do çelë

Dhe n’ shpirtin e gjakut arbëror farën do mbjellë

08.Mars 1987

3.

Vështroj diellin me sy

Horizonti sot është hidhëruar

Në njollën e kuqe të Diellit,

Në shikimin tim lakmitar

Syjtë vezullojnë shlirshëm,

diku përtej Thepave

Shoh me Shekuj një Pikë të madhe - të Zezë!

Pareshtur mes meje, Diellit e Hyjit,

atje përtej Thepave të Zinj

Vezullon Kuçedra futë,

E di, ajo është kob, kobi ynë!

E unë si i marrë sodis Diellin,

Mendoj Luftën e Lavdinë-

E trimave ndër mote!

4.

Për tim bir dëshmor

(Të gjitha nënat vuajnë kështu si unë).

Mollëzat i kishte të zbehta…

Fytyrën e kishte të përhumbur

Nga frushullimat e plumbave ...

Nga larg dëgjohej cicërima e zogjëve të malit

Ata kërkonin një kokërr grurë

Sepse ata ishin të uritur...

***

Nëna në ëndrra shpesh të puth

duart tua të njoma

shpesh bisedon me ty çdo natë

Qeshët me qeleshën tënde të bardhë

me duçat e duhanit që i ruan në gji…

Verat shpejtë po shkojnë, bir

u bënë hiq më pak se 17 –të!

-Me thoshe:

Nënë,shpejt do të vjen Pranvera ...

Tok me Lirinë !!!

Dhe dimri tash erdhi,

Koha është të shtrihem në shtratin tend bir !

Vetëm jam –e mbi gjoksin tend,

Bijë, shpeshëherë i dashuri Bir.

Dëgjojë oshëtimen e Tokës -

Në dhoma hynë heshtja …

Vallë athue ku je?

-Ku është zëri yt,bir ?!

5.

Rekuem i përligjur

Prej gjakut e zemrës s’mund të dalë

siç u dogjën të tjerët s’dua të digjem

ç’donin ziliqarët në kopshtin e Edenit

mollën e Eridës në dorë që më lanë

ditë pas dite prej zemërimit të përligjur

nga trishtimi

Zeusi s’e fal Prometeun

pa ia treguar fshehurisht intrigën

dashuritë digjen e përvëlohen

sa fort

brenda çdo ëndrre vuan zemra vetë

udhë u deshën që djajtë të risjellin

poshtërimin e zbritur nga Olimpi i lartë

të lënë shtrëgatën… e të vrasë njerëzinët

edhe lotët kur djegin shpirtin së brendshmi

më ngjan se më hiqet i rëndi mallëngjim

një këngë ilirishte përftohet fshehtësire

e vjen një kohë letargjie me gjëmimë

6.

Shpresa të djegura

Me çantë mbi shpinë të mbushur plot mall

rrëzë supi rripat e saj fort të shtrënguar

të rrezikuar frikshëm endeni nëpër vargmale

nëpër dhëmbë fatziun fajtor duke mallkuar

Shikimi i nënëmadhes si shqiponjë pas e ndjek

klithma djemsh mbetur ikona nëpër pragje

një dashuri e braktisur shpirtin tuaj e djeg

lot që mundin burrërinë e shkasin mbi faqe

Gra zemërngrira presin në ankth zhytur

veten mallkojnë që nëna s’i bëri dot djalë

motra kërthinj prej trishtimit të mbytur

dhimbje e pamatur që gjunjëzon dhe djajtë

Mërgim mëkatar, mijëra varre bosh ke lënë ti

nënat kobzeza, që s’kanë një gur ku të qajnë

vejusha të pafat ngado mbjellë si tulipanë të zinj

fëmijë që prindërit në prehër dot s’i mbajnë

Emigrant, fjalë mizore që s’di të falësh kurrë

dete lotësh mbush e mallin kudo ti e mbjell

zemra nënash me gozhdë mbërthyer në mur kujtimi

përcaktor njerëzish që tonelata dhimbjesh sjell…!

në shpresat e djegura vret dhe qan trishtimi…

7.

Në këtë botë gjithçka gjykohet

Edhe ky qiell i huaj sonte…

më trishton me sy vetmie,

prandaj dua brenda një gote

të shuaj trishtime largësie…

Mbi duar shikoj si në magji

si rrëshqet pikëza e lotit,

ajo ikën në fund të gotës,

rrokulliset si era e motit…

Dua gota ime të përmbyset,

të thyhet përtokë e zbrazët…

Dëgjoj zemrën që më dridhet,

ngre kryet nga yjet e largët…

Mbi trupin tim gjithçka ndahet

dëgjoj, tingulli nuk bie si dikur,

një dorë e ndarë diku zgjatet,

një këmbë më ecën e këputur…

Shpirti thërret fatin e shtrembër,

dua të më shikosh drejt, po ktheu!

Mos vallë jam në ndonjë ëndërr

ndoshta, kupa e mallit më dehu…

Në këtë botë gjithçka gjykohet,

edhe një i lot i derdhur kot fare!…

Më shumë se kurrë kuptohet,

kjo klithma jonë shumëvjeçare…

Mjerimi sërish shpalos flamujt,

mbi varfërimin e shpirtin njerëzor,

thërret gjithkund shtatoret e bruzta,

jetimët barktharë të shekullit të vonë.

Nuk është risi, po kthim i pamjes së rëndë

në kohën e perënduar që kemi zgjedhur,

u kthye prapë për t’i trandë hipokrizitë…

me premtimet nëpër plehra hedhur.

Shpresa më thotë se po shpresoj kot,

e mali ngërdheshet nga larg me zili….

duart kullojnë gjak të përzier me lot

nga prangat e kohës vrastare pa drejtësi.

Lutjet kafshohen dhe shiten në altar,

zotni, sa do, sa të bën haku i vështirë?

Më prit ore, të bëjmë një herë pazar!

Dhe vrava për të fundit herë vargun e lirë….

8.

Meditim pas një udhëtimi

Kush jam unë për të pritur gjithnjë

Një copë liri po aq të vrarë

Unë që tash e dy mijë vjet udhëtoj

Me sagën e pikëlluar

I përbuzur dhe i humbur nëpër botë

9.

Te Shatërvani

Vetmitar i përbotshëm lagur në shi

Kur rri pranë këtij shatërvani

Më ikin pasionet ngadalë

Këtu në qytetin historik

Mistika rri sall maraz

Përse s’jam përherë pranë tij

Për t’i përqeshur lavdëruesit e marrë

E Lumëbardhi ecën

Pret t’ia them një romance

Të dashurës t’i dhuroj trëndafila

Majë Kalasë me kantatë lirie

Të mos humbas si Sizifi

Nganjëherë të afrohesha

Për të ikur përgjithmonë nga shqetësimet

10.

Gjiri i Artës

Iliria po tkurret

E dashura ime më ngjitet krahëve

Përgjërimi më djeg për gjithnjë

Sesi m’i përbuzin të parët e mi

Të shpërngulur verë e dimër

Kopshtet lënë bosh

si hëna pa yje në qiell

Joni mjerisht sonte përzihet me dallgë

Gjarpri m’i kafshon plagët

Mbi Gjirin e Artës

Digjen ëndrrat e kobshme

Të Bubulinës

Gji i egër dhe grua e bukur

Asgjë s’doli nga mallkimi i atdheut

11.

Kënga e liqenit të Pogradecit

Nositë të butë të egër me zëra ritmikë

S’lenin në heshtje as Lasgushin

Dhe unë për çdo ditë lundroj

në mendime si Erosi

Të zhbëj intrigat e botës melankolike

Në këtë rrugë hënore

Duke shkelur bregut spërkatur nga valët

Më ringjallen kujtime të së shkuarës

pa helm të bëj një puthje reale

jo si në përrallat e 1001-ve

Dhe kur dielli ndrit mbi liqe

Kufiri zhduket nga dashnorët e arratisur

Besojnë se zgjohen me pasion

Për të përmbysur trishtimin e ëndrrës

Me lot të shkrirë qesha si i çmendur

12.

Engjëlli ikën një çast

Vetëm ëndrra për të dashur mungon

Mbretëresha ime

Ashtu siç më erdhe ditën e parë

Mbase do vish sërish

me aurorën magjike

Për të mos u ndarë kurrë më

As isha unë që bëra diç për të larguar

Shqetësimin e beftë

Moj zonjë e humbur dherave të huaj

Engjëllin e ngushëlloj

E ti dikur më thoshe

më duaj

Unë të thosha mos më duaj

Dhe mos ik nga unë

13.

Ujë dua të pi sin ë Epir

Asgjë s’është harruar

kanë ikur korbat para syve të mi.

As koha e mjegullt nuk ëahtë më

As besojnë se Trimi është kthyer

Me një ferman si Skënderbeu

T’ia jap Adem Jasharit

Para kullës të ndodhë betimi.

Udhëkryqet përshpërisin

Shtëpitë akoma digjen

Kohë më kohë diçka ikën.

Ujë dua të pi sin ë Epir

Krojeve të Qyqavicës.

Ndryshimi absurd mund vdekjen

Tek mbesin vetëm iluzionet

Atdheu im s’më vret

Dhe martirët janë të shenjtë.

14.

Lajtmotiv i sinqertë

U këndoj të thjeshtave

të urtave

fjalës së dashur

dritës së qartë

të gjitha ëndrrave

më ljtmotiv të sinqertë

të gjitha këngëve

përherë me krryerresht

Femrave

Ejani në këngë

Nëna dhe motra

të dashura gra

hyni në këngë

në lindëm nga këngët Tuaja

nga zëri Juaj

morëm këmbë